Nagazaki

by Éric Faye, Nilda Taşköprü (Translator)

Nagazaki'nin banliyösünde yalnız yaşayan Shimura-san'ın düzenli hayatı bir gün tuhaf bir biçimde değişir; evinde nesneler, esrarengiz bir şekilde yer değiştirip yiyecekler kayboluyordur. Bu bir hayaletin işi midir yoksa Shimura-san'ın sanrısı mı? Gerçek, gizlenmiş bir kamera sayesinde ortaya çıkar.

Yaşanmış bir olaydan esinlenen, Fransız Akademisi Büyük Roman Ödülü'nü kazanmış Nagazaki, üzerine Japonya tarihinin gölgesinin düştüğü ve suçluluk, utanç, yalnızlık, pişmanlık temalarını harmanlayan küçük ancak çarpıcı bir anlatı…
(Tanıtım Bülteninden)

Genres: Fiction, Japan, France, Contemporary, Novella, French Literature, Short Stories

88 pages, Paperback

First published August 18, 2010

About the author

Éric Faye est un journaliste de l'agence de presse Reuters1 . Il publie sa première fiction, Le Général Solitude, une nouvelle, dans la revue Le Serpent à Plumes en 1992. Trois ans plus tard, il a développé cette nouvelle en un premier roman, éponyme. Ses premiers livres, parus tous deux en 1991, sont un essai sur Ismail Kadaré et un recueil d'entretiens avec cet écrivain. En 1998, son recueil de nouvelles fantastiques Je suis le gardien du phare obtient le Prix des Deux Magots.

Son œuvre se partage entre des nouvelles, le plus souvent à caractère absurde ou teintées de fantastique, des romans (dont le roman d'anticipation Croisière en mer des pluies, en 1999 - prix Unesco-Françoise-Gallimard), des essais et des récits, parmi lesquels Mes trains de nuit, puisés dans des voyages à travers l'Asie et l'Europe de 1982 à 2005. En 2010, il se rend avec l'écrivain Christian Garcin en Iakoutie, descend la Lena jusqu'à son embouchure dans l'océan Glacial Arctique. Ils en tirent un récit, "En descendant les fleuves - Carnets de l'Extrême-Orient russe".

Ses nouvelles, comme celles des recueils Un clown s'est échappé du cirque, portent un regard souvent ironique et très critique sur le monde du travail et le libéralisme économique.

Eric Faye a dirigé en outre un numéro sur Kafka (Autrement, 1996) et pris part à l'édition des œuvres d'Ismail Kadaré aux éditions Fayard.

Le 28 octobre 2010, il reçoit pour Nagasaki le Grand Prix du roman de l'Académie française. Ce roman est traduit dans une douzaine de langues dont le chinois, le coréen, le russe, l'espagnol ou l'italien.

Reviews

[Maede · Rating 3 out of 5]

یک کتاب راحت‌خوان که در طول یک سفر همراهم شد و برام جالب بود که چقدر موضوعش به فیلم "انگل" که این اواخر دیدم نزدیک بود. داستانی بر اساس یک اتفاق واقعی و عجیب که تمام مدت فکر می کردم که اگر برای من اتفاق افتاده بود چه حسی داشتم

ماجرای مرد تنهایی که با کم شدن غذاهای داخل یخچالش به اینکه واقعا تنهاست شک می‌کنه و در نهایت زنی که مدت‌هاست در خونه‌ش مخفیانه زندگی می‌کنه رو پیدا می‌کنه. چیزی که برام جالب بود حس مرد بعد از کشف این قضیه بود. حس آشفتگی، تعرض به حریم خصوصیش و عذاب وجدان. از طرف دیگه روایت زن از زندگی مخفیانه‌ش هم خواندنی بود و وقتی به این فکر کنید که این یک اتفاق واقعی هست جالب تر هم میشه

می‌خوام این جمله ازش اینجا یادگاری بمونه که انگار کسی فکری که مدتی پیش به ذهنم اومده بود رو کلمه به کلمه نوشته

به خودم می‌گویم باید در تمام قانون‌های اساسی دنیا این حق غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هروقت بخواهد به مکان‌های مقدس کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهند که درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی که کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانی خاطراتش پرسه بزند

کتاب انگلیسیش‌ رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید
Maede's Books
۱۳۹۸/۹/۷

[Manny · Rating 4 out of 5]

One of the sad lessons that life teaches you some time during adolescence is that love is nearly always unrequited. You gaze longingly at the cute girl who sits two desks over during English; but she can't stop thinking about the hunky soccer player she sometimes sees at gym, and he dreams every night about the cheerleader who's barely even noticed he exists. Such, alas, is the world we live in. And, oddly enough, it's not just people, it's countries. America can't get England out of her head, even though she was sensible enough to dump him in 1776. She knows perfectly well that he was a cruel, selfish bastard and she's much better off without him, but, damn it, she just has to hear an English accent and she feels all funny inside. England, of course, is still furious and wouldn't take America back if she went down on her knees and begged him. Anyway, it was all a mistake. The only girl he's ever really loved was France. But France hasn't wasted a thought on England since she discovered Japan. God, he's so hot! She calls her friends every night and goes on about him until they beg her to shut up.

Well, France has done her best to get Japan's attention. Some of her outpourings have been just plain embarrassing: L'élégance du hérisson was a large Valentine's Day card with JE T'AIME in glitter followed by a hundred hand-drawn kisses in purple marker, and Japan pretended it never received Stupeur et tremblements, a bitter, tearful missive that France clearly wrote drunk. But every now and then she really gives it her best shot, and then Japan doesn't know what to do. He's still looking guiltily at Nagasaki. Damn! The amount of trouble the chick's gone to. Sparely and elegantly written, with that wistful sense of inevitable loss and the changing of the seasons. Little nods to the irony of dropping a nuclear weapon on Nagasaki, the city which was the home of Japan's largest Christian community. Taking a trivial story which appeared as a curiosity in some Japanese newspapers in 2008, and turning it into a disquieting meditation on alienation and the futility of life. Yes, France has clearly been studying her Kawabata.

But it's still no good. Try as she will, she's just a gaijin, and she keeps making annoying little mistakes which ruin the whole effect. I mean, fancy thinking there was only one nijuuhibakusha. Five minutes on Google would have caught that one, but she was evidently too busy writing "M. et Mme. Japon" in her diary.

Oh well. At least it's better than being stalked by Korea.

[Maziyar Yf · Rating 2 out of 5]

ناگازاکی کتابی ایست از اریک فی ، نویسنده فرانسوی . او در این کتاب که ارتباطی با بمباران اتمی ناگازاکی ندارد تلاش کرده به مفاهیمی مانند هویت و تنهایی و تعرض به حریم خصوصی در قرن جدید بپردازد .
قهرمان داستان او ، شیمورا فرد تنهایی ایست که در ناگازاکی و در انزوایی خود خواسته زندگی می کند ، تنهایی او را می توان انزوایی مدرن دانست ، به این معنی که او خود و نیازهای خود را بر جمع مقدم دانسته و در غیاب شبکه های اجتماعی که احتمالا در آن زمان چندان قوی نبوده اند ، با تماشای تلویزیون اوقات خود را می گذراند . شیمورا را می توان فردی پیش پا افتاده و نسبتا مبتذل هم دانست ، از این رو که تلویزیون را به کتاب و مطالعه ترجیح داده است . وقت او که نه خانواده ای و نه دوست و آشنایی دارد در انزوا میان خانه و کار و در دایره ای امن سپری می شود . آسودگی و فراغ شیمورا هنگامی تبدیل به آشوب و پریشانی می شود که او در می یابد کسی دیگر هم در خانه او ساکن است .
آنچه که فی به آن پرداخته یعنی از دست دادن حریم خصوصی تاکیدی بر پوشالی بودن و کاذب بودن حس امنیتی ایست که در زمان تنهایی به فرد دست می دهد . گویی که امنیت مانند پوشش نازکی ایست که به هیچ گونه نمی تواند حریم خصوصی انسان را بپوشاند . فردی هم که حریم خود را از دست داده ؛ چاره ای جز تغییر روش زندگی و یا ساختن هویتی جدید ندارد .
اریک فی موضوعی جذاب و تازه را دستمایه قرار داده ، اما در عمل نتوانسته است از این جذابیت به خوبی بهره ببرد. روایت ضعیف، فقدان لحن و فضاسازی مناسب و عدم پرداخت به پیامدها سبب شده که ناگازاگی فاقد عمق و معنای لازم و اثری نسبتا سطحی باشد .

[آلاء · Rating 4 out of 5]

جذبني في معرض الكتاب عنوان الرواية وشكلها الأقرب للمربع، وبدون أي معرفة بالكاتب "إيريك فاي" قررت أخذها، ومن غير أي توقعات مرتفعة بدأت أقرأها لصغر حجمها، وهنا تفاجئت من جمال الرواية وأسلوب الكاتب المميز والبسيط بدون تعقيد (لم أعرف انه فرنسي قبل الانتهاء) ، بعد أن تجذبنا الأحداث في الصفحات الأولى يهدأ إيقاع الرواية ويتركنا الكاتب مع تفاصيل إنسانية صغيرة ثم ينتقل إلى أحداث غرائبية ولكن من خلال خيط واه فلم تتحول الرواية لطابع بوليسي أو مثير وإنما فقط أحداث غريبة على هدوء بلدة ناجازاكي.

نجازاكي ذلك البلد الصغير الذي يصعب تخيل سبب مقنع لاختياره موقعا لقنبلة نووية أصبحت جزءًا من ذاكرة سكانه.
ما الذي قد يحدث عندما يلتقي شخصان متشابهان في هدوئهما ووحدتهما ، في مدينة صغيرة؟
هل سيشعر أحدهما بالآخر من الأساس؟ أم سيظل وجودها غير ملحوظ كما اعتادا؟

«وهذه نقطة التشابه بيني وبين هذا الرجل. لا شيء نفتخر به ولا شيء نخجل منه: كوننا لا شيء. فيما عدا ذلك لا شيء يقربنا».

رواية رقيقة وخفيفة عن رجل يعيش يومه فقط، له نظرة عبثية للحياة، يعمل ويأكل فقط ولا يهتم بشيء خارج هذا الإطار، لكن يحدث ما يعكر صفو هذا النهر الهادئ، هل كان حقاً خائفا من هذا الحادث الغريب أم لحقه بهوس من يبحث عن جديد؟ عن سبب لوجوده في هذه اللحظة من الزمان..
أم أن شعور بالوحدة جعله يشعر بتضامن مع تلك الغريبة..

الروح العبثية وغياب المغزى واضحين في الرواية من خلال حياة الشخصيات ونزوعهم نحو الكآبة وهذا من تبعات الحياة الحديثة في اليابان منذ الحرب العالمية الثانية، البلد الذي كان يعتمد في عقيدته، على روح شعبه وقوة إمبراطوريته يستمد منها أسباب بقائه، ثم جاءت الحرب والقنبلة النووية ففُقد السبب، وجاءت الرأسمالية لتحول الإنسان لكل هذا العبث الذي يدفعه دفعا للانتحار أو اليأس بانتظار الموت.

«ما الذي تبقى لي؟ في الليل، عندما كنت أستلقي، كانت فكرة واحدة تلح علي: إن كل ما يحدث لي هزلي. مهزلة عظمى! عاجلاً أو آجلا سأنال توضيحات وستقدم لي اعتذارات. وسوف أعرف.. كلنا سنلتقي للمعرفة، معرفة الحقيقة.. هذا أمر محتوم ولكننا نجهل موعده.
يكفي أن نصبر فقط وسنغادر عندما يحين الوقت المناسب هذا المسرح العبثي نحو مخرج النجاة».

Mon, Mar 13, 2023♥️📚

[Robert Khorsand · Rating 4 out of 5]

ناگازاکی، رمانی کوتاه برگرفته از داستانی واقعی‌‌ به قلمِ «اریک فی» نویسنده‌ی فرانسوی‌ست.
داستان در موردِ مردی ۵۶ساله و کارشناسِ هواشناسی به نامِ «شیمورا» که به تنهایی در خانه‌ای در حاشیه‌ی شهر «ناگازاکی» زندگی‌‌ می‌کند.

همه چیز از آنجا شروع می‌شود که او به جابجایی لوازم خانه به خصوص کم شدنِ خوردنی‌ها در یخچالِ خانه‌اش مشکوک می‌شود تا سر انجام به این نتیجه ‌می‌رسد که دوربینی در خانه نصب کند و وقتی در خانه نیست به مونیتورِ خانه بپردازد، تا اینکه... .

کتاب را با ترجمه‌ی روانِ آقای «محمود گودرزی» خواندم و چند حسِ مختلفِ عجیب (تنهایی، فلش بک به خاطراتِ گذشته و ...) در هنگامِ مطالعه‌ی کتاب داشتم.
اولین کتابی بود که از این نویسنده می‌خواندم و از دوستِ‌ عزیزی که با ریویوی جذابش من را ترغیب به خواندنِ آن کرد تشکر می‌کنم.
داستان برای من کشش مناسبی داشت اما ثلثِ پایانیِ کتاب برای من بسیار جذاب‌تر بود.

در انتها ضمن اینکه ۴ستاره برای کتاب منظور می‌کنم و خواندنش را به دوستانم پیشنهاد می‌کنم، توجه شما را به دو قسمت از نوشته‌های کتاب جلب می‌نمایم:

می‌گویند برخی لاک‌پشت‌های دریایی برای مردن به همان ساحلی بازمی‌گردند که در ان به دنیا آمده‌اند یا ماهی‌های آزاد دریا را ترک می‌کنند و به رودخانه‌ای می‌روند که در آن بزرگ شده‌اند تا در آن تخم‌گذاری کنند. چنین قراردادهایی بر زندگیِ موجوداتِ زنده حکم‌فرماست.

به خود می‌گویم باید در تمامِ قانون‌های اساسیِ دنیا این حقِ غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقتی بخواهد به مکان‌های مقدسِ کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهند که درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که در کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند.

[Heba · Rating 4 out of 5]

السيد " شيمورا " إن عاد إلى منزله الصغير الذي يقع على حدود مدينة " ناجازاكي " في ساعة مُبكرة عن ا��عادة يشعر كما لو اقتحم مكاناً ما ، فماذا لو أن الشكوك تُسايره بأن هناك شخص غريب يدخل منزله أثناء غيابه ؟!
لكان إنتهاكاً...وتهديداً لحياة من يسير بأنا وحيدة منعزلة تابعة لقواعد رتيبة لا تتوقف عن تكرار نفسها...
عندئذٍ لن يكون الأمر سهلاً أبداً...
يستشعر بالإنذار الذي يستبق مداهمة عاصفة ما ، وكان ذلك يتوافق مع طبيعة عمله كمتخصص في الأرصاد الجوية ، وها هى عاصفة من القلق والأرق والخوف تجتاح الرجل وعليه أن يوقفها ...كيف ؟
يضع كاميرا للمراقبة وينصب فخاً ، وإذ بها سيدة مُسنة تشارف على الستين ، هو الآخر كذلك ، ولكنها تبدو رقيقة البنية ، تقف بمواجهة النافذة تستنشق الهواء وتنهل من أشعة الشمس لتغمرها ..لتنسيها ما يُثقلها...ابتسامتها آلمته فجأة ..وحاول أن يُخلصها من الفخ ولكن كانت الشرطة قد ألقت القبض عليها....
هل كان اقتحام هذه الدخيلة لمنزله حادثة عارضة ؟
لا....فهى تقيم بالمنزل منذ عام ...!!!
ذلك كفيل بأن يوصف بالمأساة ...امرأة بلا مأوى تختبيء بخزانة في احدى الغرف حيث ضيق المكان والظلمة ، والسحجات من الخزانة على جسدها علامات على بقاءها ، وتختطف من الطعام القليل لكي لا ينكشف وجودها ، والرجل لم يشعر بوجود أحدهم إلا مؤخراً...!!
وتساءلت كيف لم تجرح أنفاسها جدار الوحدة ؟؟...
هى التى ظنت بأنه تقبل تعايشها معه أو إنه يترقب لحظة رحيلها..من عرفت أدق تفاصيل عيش السيد " شيمورا " ..
ولكن هو كان غارقاً في الوحدة...الخواء...يعيش خريفاً طويلاً صامتاً بلا امل ولا انتظار....
هذه الرواية مستوحاة من واقعة حقيقية تناقلتها عدد من الصحف اليابانية عام ٢٠٠٨ ، وقد استطاع الكاتب الفرنسي المُبدع " إيريك فاي " أن يسردها بتوصيف غاية البراعة ، الاصوات تخترق كيانك وتروي بداخلك الحكاية وانت تنصت بقلب يكاد ينفطر ألماً على رجل وحيد بعد رحيلها لم يعد يشعر بأنه في منزله ، وامرأة مُسنة انتهت مدة إعانة البطالة فغدت بلا مأوى وحيدة هى الأخرى ولكن مهلاً كان برفقتها مفتاح ذكريات لم يكن ليفتح باباً إلا باب منزل السيد " شيمورا "...

[❀Julie · Rating 4 out of 5]

This fascinating and intriguing story, set in Japan, was amazingly based on a true story.  A 56-year-old bachelor/scientist is living a life of isolation. He is meticulous about his home and develops a suspicion that makes him paranoid and leads to a bizarre revelation.  I thought this would be a chilling read but it ended up being quite moving.  It is difficult to say much without giving spoilers but the psychological impact of the lives of these characters was very thought provoking and made me have even more compassion for the homeless.   I recommend reading without reading the blurb first if you can avoid it.  

[Arash · Rating 2 out of 5]

_
من هرگز آدم های موفق را دوست نداشته ام. نه به خاطر اینکه موفقند، به این دلیل که بازیچه ی موفقیتشان می شوند، بازیچه ی منی کور. من به هر قیمت یعنی پایانِ کارِ آدم.
بحران، آدم ها را کمی تنهاتر می کند. این «ما» به چه معناست که چپ و راست وارد حرف هایمان می شود؟ «ما» می میرد. «من» ها به جای این که دور آتشی حلقه بزنند، از هم فاصله می گیرند، همدیگر را می پایند. هر یک گمان می کند بهتر از همسایه اش گلیم خود را از آب بیرون می کشد و احتمالاً این هم پایانِ کارِ آدمی است.
_
نویسنده چقدر خوب تونسته یک اتفاق واقعی و رئال رو به همچین داستان خوبی مبدل کنه. کنایه تندی هر چه بیشتر شدن روز افزون فقر و تباهی آینده بشریت. تنهایی بشر به دلیل زندگی ماشینی و پیشرفت علم. این وجود وب کم در خانه بود که باعث از بین رفتن آرامش ساکنِ غیر مالک ولی مستحق خانه شد. یک سال مخفیانه در خانه شخص دیگری زندگی کردن شاید در نظر قابل انجام باشه ولی وقتی از زبان زن گفته میشه که ترس از عطسه ای ناگهانی، حرکتی ناخوداگاه، صدا و صحبتی هنگام خواب همگی بیانگر شدت فشار وارده بر اون زنه. زنی که در عین آشنایی احساس غربت شدیدی در اون خونه داره.
_
مالک خونه، دچار عذاب وجدان میشه ازینکه باعث شده که شخصی بخاطر فرار از گرسنگی و داشتن سرپناه و صرف مخفیانه زندگی کردن توی خونش به زندان میفته، حق حیات مگر جرمه؟ حق داشتن سرپناه مگر جرمه؟ شاید این زن میتونست تنهایی مالک رو پر بکنه اگر به گونه متفاوتی رفتار کرده بود.

[Mohamed Samy · Rating 3 out of 5]

رواية قصيرة عن الانعزال والوحدة ، ومن ناجازاكى المدينة المدمرة بالقنبلة الذرية ، إتخذ المؤلف اريك فاى من ذكريات هذه المدينة ومن بطلين وحيدين كلا منهما له قصته الخاصة وانفراده بنفسه، المشاعر الوجودية التى تتمركز حول الوحدة والانعزالية والروتين الفردى الدائم لها أثرها البالغ خصوصا لو تمكن الكاتب من اخراجها حية من نفسيات الأبطال، البطل اليابانى فى الخمسينات من عمره ويعيش وحده منذ زمن ولكن روتين حياته ينقلب عندما يكتشف نقص بعض الطعام فى مطبخه ويحاول معرفة من الدخيل الذى شاركه مسكنه، وشكوكه إن كان يتوهم ام قد وقع هذا حقيقة ، يستعرض الكاتب نفسيته وشعوره قبل وبعد الاكتشاف ، والمرأة الدخيلة التى ستحكى قصتها المؤثرة - والتى قالت عن نفسها  وعن حياتها الرتيبة العدمية أنها "لا أحد" - وأسباب اقتحامها عالم هذا الرجل
المنطوى.

ذكريات مدينة ناجازاكى وذكريات بطلى الرواية ودواخلهما واحاسيسهما التى تقاربت رغم تباعدهما وعدم معرفة أحدهما بالآخر، أحاسيس الهرم والعوز والوحدة والحنين الى الماضى بجو يابانى قريب من غرائبية موراكامى لكن بواقعية مؤثرة.

أرى أنه لابد من إضافة فقرة لجميع دساتير العالم تحفظ الحق - الذي لا يسقط بالتقادم - لكل شخص بالعودة كيفما شاء وقتما شاء للأماكن الهامة في ماضيه. دستور يكفل الحق في الحصول على مجموعة مفاتيح لجميع الشقق والمنازل والحدائق الملحقة بها تسمح لكل شخص، في كل وقت، بزيارة الأماكن التي شهدت طفولته الغراء، وبالبقاء ساعات طوال داخل تلك القصور الباردة للذاكرة. ولن يسمح أبدا للملاك الجدد باعتراض طريق هؤلاء الحجاج للزمن الماضي

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

.
امشب باران نمی‌بارد تا نگذارد چشمم را ببندم،چیز دیگری است؛شاید ترس از اینکه مجبور شوم سنگینی نگاه مهمان ناخوانده‌ام را تحمل کنم.مگر آنکه غیبتش باعث تشدید حس نقصانی شده باشد که زندگی‌ام را مسموم کرده است.
من هرگز آدم‌های موفق را دوست نداشته‌ام.
نه به خاطر این که موفق‌اند،به این خاطر که بازیچه‌ی موفقیتشان می‌شوند،بازیچه‌ی منی کور.من،به هر قیمت یعنی پایان کارِ آدم.
#ناگازاکی
#اریک_فی
#ترجمه#محمود_گودرزی
📝همه‌چیز با جابه‌جایی و ناپدید شدن برخی اشیا شروع می‌شود...#داستان در مورد مردی است که متوجه حضور یک فرد در منزلش می‌شود.داستان خوبی بود

[Shabnam_wr · Rating 4 out of 5]

چیزی که کتاب رو خاص میکنه اینه که ، این داستان  بر اساس واقعیت نوشته شدهههه.
شخصیت گویی۵۶  سال دارد و ترجیح می دهد در خانه بماند تا اینکه با دوستانش بیرون برود .
موضوع کتاب چیه؟
شخصیت یه روز وارد خونه اش میشه و متوجه میشه که حجم آبمیوه ای که داخل یخچال  داشته ، کم شده و حالا  انگار یکی داره به آینده اون دستبرد میزنه . پس تصمیم میگیره دوربین نصب کنه و علت این وضعیت رو پیدا کنه.
(برای من همش این سوال پیش میومد که چجورییی یک سال متوجه نشدییییی)
روند داستان خیلی خوب پیش می رفت  ولی پایان راضی کننده نبود برام ، به نظرم جا داشت بازم داستان رو ادامه بده.
معرفی کامل کتاب رو باید توی اینستاگرام بذارم یه روزی.

[La Repisa de Elena · Rating 5 out of 5]

"La Intrusa", de Éric Faye, es una obra corta que te atrapa desde la primera página y te deja pensando mucho después de terminarla. La historia de un hombre de cincuenta años que vive solo y comienza a sospechar que alguien entra a su casa en su ausencia, es narrada con una sencillez y elegancia que te cautiva.

Faye te invita a reflexionar sobre la soledad, la memoria y el derecho a la intimidad. ¿Quién tiene derecho a habitar un hogar que no es suyo? ¿Qué pasa con los recuerdos que se acumulan en un espacio que ya no nos pertenece? La obra te sumerge en la cotidianidad de un hombre que lucha contra la monotonía y la sensación de vacío, mientras te plantea preguntas profundas sobre la naturaleza de la pertenencia y la identidad.

"La Intrusa" es una lectura que te conmoverá y te dejará pensando en las pequeñas historias que se esconden en la vida cotidiana. Una obra que te invita a apreciar la sencillez y la profundidad de la escritura de Éric Faye.

[Donya · Rating 3 out of 5]

احساس میکنم یه مدت باید از ادبیات ژاپن فاصله بگیرم. واقعا حس افسردگی و پوچی داره

داستان خیلی شبیه فیلم کره‌ای (پارازیت ) هست ولی خب بی‌سروته

[Mehrzad · Rating 3 out of 5]

کمتر پیش میاد من سراغ کتابی که چاپ اولی بوده برم، بهتره بگم پیش نمیاد! مدتی هست پیگیر انتشارات هیرمند هستم و با تعریف چند تا از دوستان از انتخاب کتاب ها و مترجم های خوبش، دل به دریا ز��م.

ناگازاکی، بر اساس واقعیت هست، از دنیایی چشیده نشده، به تردی و خوشمزگی #چیتوز. کتاب اصلاً سترگی نیست، ولی اینقدر دنیای متفاوتی داره که دوست نداشتم سریع تموم شه.

[Katayoon · Rating 3 out of 5]

نگاهی به تنهایی متفاوت آدمها

[Afaf Ammar · Rating 4 out of 5]

"عليك فقط أن تتحلى بالصبر، وعندما يحين الوقت، سنهرب من هذه الدراما السخيفة، إن درب فتات الخبز يقود نحو مخرج الطوارئ"

كساق البامبو الذي رغم اقتلاعه من جذره الأم إلا أنه يستمر في النمو، يزهر ويذبل مع نفس سيقان البامبو التي وُلد معها في نفس المكان ومن نفس الجذر، بغض النظر عن بعد المسافة بينهم، بغض النظر عن الظروف، يظل مرتبطًا بهم بعلاقة روحية أبدية لا يمتلك مفتاحها غيرهم، وكساق البامبو كانت تلك المرأة العجوز الوحيدة في مدينة شيمابارا في ناجازاكي تعيش متجولة بين أحياء المدينة تحت الأمطار، في البرد تبحث عن مأوى دافيء أو فتات طعام تعيش عليه بعدما اضطرت للتخلي عن عقد ايجار بيتها، عندما أصبحت عاطلة عن العمل لفترة طويلة جدًا لم تستحق معها الحصول على إعانة البطالة،
وفي خريف ممطر وجدت نفسها في الحي الذي يسكنه خبير الأرصاد الجوية السيد شيمورا كوبو الذي يعيش حياة منعزله وحيدة ويقضي خريف أيامه اللامتناهي بلاحياة بين ساعات العمل الطويلة والساعات القليلة التي يتواجد فيها في بيته،
وأمام باب بيته لم يكن في وسعها إلا الدخول، والاختباء والعيش سرًا فيه لمدة عام كامل،
بعد أيام طويلة من البرد والجوع والنوم بحوار جدران المدينة الباردة حيث تنمو سيقان البامبو الوحيدة، والاختباء سرًا في بيت بائع متجول مرة، أو سيدة عجوز صماء مرة أخرى، قادها درب فتات الخبز نحو مخرج الطوارئ،
وجدت أخيرًا سقفًا فوق رأسها، واختارت حجرة دافئة منعزله في البيت خصصها السيد شيمورا للأقارب والضيوف،
وعلى مدار عام أسست لنفسها حياة جديدة هادئة وبسيطة،
بين الغرفة والمطبخ، فبعد خروج السيد شيمورا للعمل صباحًا تكون في المطبخ أمام نافذته الصغيرة تملأ إبرق الشاي بينما تغمر الشمس الدافئة وجهها المليء بالكثير من آثار الماضي والقليل من السحر المتبقي، وبعدها تطبخ الأرز الأبيض وتأكله مع بقايا الطعام الذي تحصل عليه من مكان ما في الحي وتجلس لتشرب كوب الشاي، ثم تعود إلى الغرفة البعيدة تجلس بعد الظهر على حصير التاتامي تستمتع بدفء شمس الظهيرة في رضا دون أن ترغب في حياة أكثر من هذه، ومع حلول المساء ووقت عود السيد شيمورا من العمل تختبئ بهدوء وبراعة في خزانة أوشيير مع البطاطين ومفارش النوم،
لمدة عام سارت الأمور كما أرادت دون أن يشعر السيد شيمورا بوجودها، ولولا الأيام التي كانت تمطر فيها بغزارة ولم تتمكن معها من الخروج للحصول على بقايا الطعام المنتهي صلاحيته،
ولولا ضعف نفسها في سنها الكبير تلك، لما امتدت يدها إلى ثلاجة السيد شيمورا لتأخذ أحيانًا علبة زبادي، أو أوميبوشي البرقوق المخلل، وأرز الأعشاب البحرية، والقليل من عصير الفاكهة الذي من خلال نقصه اكتشف السيد شيمورا اختفاء بقية الأطعمة من ثلاجته، فبدأ يشك في البداية في نفسه، ومرة في أن بيته أو ثلاجته ربما تكون مسكونة، حتى سكنه القلق الذي تحول إلى نوع من التعذيب فأصبح كرجل طقس رهن الإقامة الجبرية في عين الإعصار،
فقرر أن يحل اللغز ويكون نينجا غير مرئي يتجسس على مطبخه بعين ثالثة بكاميرا مراقبة، ليتمكن من اكتشاف النينجا الآخر المتخفي الذي يظهر ويختفي بهدوء وصمت،
ليكتشف وجودها في النهاية، تلك التي تقف أمامه على الشاشة وبهدوء في مطبخه أمام النافذة تستمتع بشعاع الشمس الدافئ، وبينما كانت تملأ إبريق الشاي وتنتظر في هدوء ظبية صغيرة لم تعلم أن الفخ قد نُصب لها، وأن في مكان ما يرفع السيد شيمورا هاتفه ليبلغ الشرطة أن هناك دخيل في بيته، لتقع بعدها الظبية في الفخ،

فاصلة هنا وليست نقطة لأن الفاصلة تعني ربما تكملة الحكاية أو أحيانًا بداية جديدة ولأنها ليست نهاية الحكاية، لقد بدأت الحكاية الآن مع السيد شيمورا، الذي لأول وهلة رآى تلك السيدة على شاشته آلمته ابتسامتها، تلك المرأة التي فتح وجودها بطريقة ما نافذة صغيرة على وعيه، ومن خلالها تمكن من الرؤية بشكل أكثر وضوحًا، وأدرك ان السنة التي شاركته فيها بيته حتى لو كانت تجنبته ولم يعرف عنها شيئًا، غيرته ولم يعد كما كان بطريقة لم يستطع شرحها،
لقد تلاشى الضباب بسببها، ربما كل هذه السنوات الخريفية الوحيدة في حياته كان يبحث فيها عن امرأة مخبأة في خزانته، عن شبح الحب الضائع، عن امرأة قد سقط في حبها يومًا، عمن يشاركه حياته الوحيدة،
أما هي فكانت رسالتها الخاصة إليه تشرح كل شيء لم ولن يعرفه سواه، ليس لسبب إلا لأن بينهما كان هناك شيئًا مشتركًا،
ذلك الذي لم يغادرها أبدًا لسنوات طويلة،

"يُقال إن سمك السلمون يغادر البحر ويصعد إلى أعلى النهر ليضع بيضه في الأنهار حيث نشأ. الحياة تحكمها مثل هذه البروتوكولات"

تستند هذه الرواية التي تخاطب القلب إلى قصة حقيقية ظهرت في العديد من الصحف اليابانية في مايو ٢٠٠٨،
سردها إيريك فاي ببراعة فجسد حكاية إنسانية ومأساوية لسيدة عجوز مشردة تخلى عنها المجتمع، تقف على حافة الاغتراب داخل وطنها وتعيش بجراح وآلام الماضي وانهيار أرضي مستمر بداخلها في قلب عاصفة لا نهائية من الذكريات المؤلمة، ولا تأمل في سنها تلك في أكثر من مأوي وحصير وكوب شاي ووعاء أرز وشمس دافئة تغمر وجهها وتذيب صقيع أيامها،
حكاية مثلها من الصعب نسيانها، إنها من النوع الذي يظل يتردد صداه عبر أثير القلب فوق جسرٍ مظلم لمدينة من المشاعر الحزينة تسكنها سيقان البامبو الوحيدة التي تحفظ للأبد في ذاكرتها وقلبها مفتاحًا واحدًا اختارته من بين كل مفاتيح العالم ولا ترغب في سواه، إنها قوانين الطبيعة والحياة التي أحيانًا لا تعترف بها قوانين العالم، ولكن يكفي أن يعترف بها القلب ويؤمن بها كسيقان البامبو، كأسماك السلمون،

16.2.2022

[Vivian · Rating 3 out of 5]

In the first half of the story, there is a a distinct Taisho period quality, reminiscent of that isolation and alienation after the Meiji reformation. The parallel between that isolation and the present with an ever-increasing virtual world makes this a perfect bridge to reimagine the stories from then. The author even goes as far as to reference Edogawa Rampo, a popular Japanese author during the period who was influenced heavily and took his pen name from Edgar Allan Poe. The cicadas are lovely echoes of the beating heart in Tell Tale Heart. As Shimura fights against what he thinks might be madness.

He is often highlighted when discussing the erotic grotesque nonsense (ero-garu-nansensu), and the story was following it perfectly until a sudden change of POV around 70%. Unexpected because it was discordant. Yet, not entirely unexpected because an award winning book can't just be an homage; there should be an original element. Regardless, all that nostalgic sentiment is swept away as the other MC takes over.

What follows is a bizarre series of rationalizations to deny their own choices, odd assumptions of space and need making the actions acceptable. Rather than endure the shame by asking those one knows, they impose on a stranger without their knowledge--well, it is a different take on morals and ethics. Invasive. Grossly intrusive and while there is regret it is secondary to a sense of entitlement.

It seems to me it should be written into the constitution of every country that every person should have the inalienable right to return to the significant place of their past, at a time of their choosing. [...] Never must the new owners be allowed to stand in the way of these pilgrims of time.

.
No. I can't even fathom the mind that is so egocentric that it finds that a logical statement. I think it deserves the same courtesy that it extends--which is NONE.

Overall, loved the first two thirds and was alienated by the last third.

Favorite quote:

Unfettered egos spell the end for us all.

~A copy was provided by Netgalley and a review submitted~

[مجید اسطیری · Rating 3 out of 5]

در سالگرد حمله اتمی ایالات متحده به ناگازاکی چه رمانی بخوانیم؟

این رمان کم حجم فقط دو نقطه اتصال با حمله اتمی به شهر ناگازاکی دارد اما روح اصلی حاکم بر رمان حاکی از نوعی وحشت و بی معنایی ناشی از غیرقابل باور بودن حملات اتمی امریکا به ژاپن است.

داستان در سال 2008 میگذرد. مردی که به تنهایی زندگی میکند متوجه میشود یک غریبه در خانه اش حضور دارد. تا آن زن غریبه توسط مرد و پلیس پیدا شود نیمی از حجم اندک داستان تمام شده و باقی داستان روایت شدت بی معنایی حاکم بر زندگی این زن و مرد است که محصول فقر، تنهایی و بی رحمی اجتماعی حاکم بر ژاپن امروز است.

زن در واقع یک فرد "تبخیر شده" است. در ژاپن چنین اتفاقی مرسوم است که آدمهای شکست خورده در زندگی اجتماعی برای ناشناخته ماندن، ناگهان همه چیز و همه کس را میگذارند و میروند. به این افراد "جوهاتسو" میگویند. این ایده به صورت خیلی شفاف تر در رمان "زن در ریگ روان" اثر خیره کننده نویسنده ژاپنی "کوبو آبه" تبدیل به داستان شده است. در جامعه ای که رقابت اقتصادی بدون ترحم فرودستان را له میکند طبیعی است که شخصیت رمان ناگازاکی بگوید:

"هرگز آنهایی را که موفق میشوند دوست نداشته ام. نه به این خاطر که موفق میشوند بلکه از این رو که به بازیچه موفقیت خود تبدیل میشوند بازیچه یک «من» نابینا شده «من» به هر قیمت، پایان آدمی است."

زنی که مخفیانه در خانه یک مرد زندگی میکند در واقع بعد از بیکاری و بی سرپناهی به خانه سالهای کودکی خود بازگشته. این ایده هم به شکل درخشانی در داستانی از ای. ال. دکتروف به نام "اجمونت درایو" مطرح شده است: خانه هایی که به سادگی میخریم و میفروشیم و اجاره میدهیم مکان هایی هستند که برای ما و آدمهای قبل و بعد از ما الهام بخش و معنابخش بودهند. در این رمان زن که از بی رحمی جامعه متحیر است از تلاشش برای بازگشت به تنها سرچشمه اصالت میگوید:

"میگویند بعضی لاک پشت های دریایی برای مردن به ساحلی بر میگردند که در آن به دنیا آمده اند. میگویند ماهیان آزاد برای زاد و ولد دریا را رها میکنند و به رودخانه ای بر میگردند که در آن بزرگ شده اند. چنین آدابی بر موجود زنده فرمان میراند. مــن هم پس از به پایان بردن چرخۀ بزرگی در زندگیم به یکی از قدیمی ترین بیوتوپهایم بر میگشتم. جایی که در فضای هشت سالگی کشفیات بزرگم را در آن انجام داده بودم. شگفتی ها، نویدهای ناشنیده. در این سالهای اخیر از پنجره اتاقی كه قبلاً اتاق من بود - و بعدها اتاق شما ـ دیگر احتمالاً قدر و قیمتی برای چشم انداز قائل نبودید. شاید از آن خسته بودید. اما تصورش را بکنید در آغوش گرفتن کوهسار ایناز و خلیج، انبارهای دریایی و تمام آن کشتی ها تنها با یک نگاه برای کودکی مثل من چه معنایی داشت. وقتی به سمت چپ متمایل میشدم کلیسای "اورا" را میدیدم. جایی که مرا در آن تعمید داده بودند، و در سمت راست محله های دور دست شمالی را. عجیب است این محله های کاتولیک که با بمب یک کشور مسیحی با خاک یکسان شدند... در ژاپن مسیحیان بسیار کمی زندگی میکنند انگار اتم های خشمگین رها شده از دست آمریکا میخواستند تردستی شومی برای آنان به نمایش بگذارند.
اتاقم را که ایوانی مشرف به دنیا بود دوست داشتم. مشرف به تولد دوبارۀ دنیای�� که در یک روز نهم اوت دور دست چندین نفر از نیاکانم در آن مرده بودند..."

[Mohamadad ali Abtahi]

کتاب خواندن در هجوم اسمارت فون و شبکه های اجتماعی که تا اخرین لحظه چشم بر هم گذاشتن همراهمان هست، سخت شده است. اما توی این چند روزه بوی کاغذ خورده بود به مشامم و کتاب ناکازاکی، نوشته اِریک فی را خواندم. از یک نویسنهدده ژاپنی. قصه با مزه ای بود.نمی شود خلا صه اش را جوری گفت که پایانش معلوم نشود. داستانی تکان دهنده بر مبنای رخداد واقعی. اگر وقت داشتید بخوانیدش. محمود گودرزی آن را ترجمه کرده است و ناشرش انتشارات هیرمند است.

[Debbie "DJ" · Rating 5 out of 5]

I really enjoyed this book about a man who discovers a woman has been secretly living in his home. It focuses more on the the inner feelings and motivations of these two in the aftermath of such a discovery. Sometimes less is more in this short book, leaving me to ponder deeper questions. Beautifully crafted and written, it is one I will not soon forget.

[Sonya · Rating 3 out of 5]

رمان كوتاهي كه بر اساس يك حادثه ي واقعي نوشته شده است.

[Blair · Rating 4 out of 5]

In this brief and charming novella, a meteorologist working in Nagasaki becomes convinced that someone - or something - is invading his home, making almost imperceptible changes to his possessions. He sets up a CCTV system to observe his kitchen while at work, but ends up making a very unexpected discovery, and finds the mystery has far greater implications than he could have imagined. Yet the book ends on a note of uncertainty, as the perspective switches and we never discover the protagonist's reaction to this opposing viewpoint.

The prose is simple and elegant. This is a very short book, but it doesn't feel as though it's lacking anything. As a study of loneliness, it's effective, illustrating poignantly how a lack of connections can affect the lives of two individuals in very different ways. It's really more like a short story, though, and is difficult to analyse in any depth. The brevity of this review matches the brevity of the story - but don't take that as an indication that there isn't much to enjoy about it. It's very well-written, appears to be well-translated (avoiding the ungainly feel of many translations) and does exactly what it sets out to do pretty perfectly.

[Schin · Rating 3 out of 5]

" ما شعار هاي پيروزي سر مي داديم اما عاشق شكست بوديم."

چه قشنگ توصيف كردي اريك في. و چه بي روح و ابتر.

" به هيچ چيز علاقه نداشتم. كم كم فهميدم كه رانش زمين در من ادامه پيدا مي كند. يك روز طوفان حمله به نخستين قربانيانش را شروع كرد؛ حالا نوبت من بود. ريزش كند كوه از زيرِ زمين كارش را دنبال مي كرد. تكه تكه ي زندگي اي كه مي خواستم داشته باشم با خودش مي برد."

اين رو هم بنويسم كه يادم بمونه كه اين كتاب رو هديه گرفتم و هديه گرفتنش چه قدر به وجدم آورد.

[Liss VC · Rating 4 out of 5]

Historia corta corta que se lee muy rápido, muy bien escrita, me decidí a leerla pues me llamó mucho l la atención que fuese inspirada en un caso real. Interesante.

[Maria Regina Paiz · Rating 4 out of 5]

A lonely meteorologist living an ordinary and very orderly life in Nagasaki makes a surprising discovery in his home after noticing a few things missing from his fridge. He doubts himself at first, but then resorts to his scientific training and decides to install a camera inside his kitchen to gather evidence. The discovery he makes is shocking and unsettling. It makes him question his existence within his own home, his sense of privacy, and even the perception of his own solitude.

This is a short little book, barely 112 pages long, and as I finished it, at first I felt cheated. I needed an additional chapter, to understand Shimura's response to the words expressed in a letter addressed to him. But then the story haunted me, and I realized how profound this ending is, because it closely mirrors true life. We rarely understand other people's motivations, and we seldom get to know how others truly perceive our actions. In fact, it is unclear whether Shimura even received the letter at all. My mind, wishing for a love story, demanded a different sort of closure.

What struck me about the characters is their lonely existence, how the slightest sense of contact is enough to spark a feeling of intimacy, how little we need to feel companionship. Shimura's efforts to find the trace of a scent inside his home nearly broke my heart. This story has inhabited my mind for three days now, and I'm still struggling to find alternate endings. I would have liked to learn Shimura's reaction to the letter, and how he coped with his newfound solitude after he moved elsewhere. In typical Japanese style, the simplicity of this story is what makes it delicate and haunting. It's all about perception, and there is no absolute truth.

[iva° · Rating 4 out of 5]

kratka priča -niti šezdeset stranica- o istinitom događaju u nagasakiju kad je stanoviti shimura kobo, primjetivši da mu pojedine stvarčice iz frižidera čudnovato nestaju, napokon otkrio da ima tajnu stanarku: ženu koja mu se potajno uselila u dom i tamo prebivala godinu dana.

sjajno za pročitati u sat-dva i podsjetiti se da ono što stvarnost ispriča, ne može biti nadomješteno ikakvom maštom.

[Zahra Mahboubi · Rating 4 out of 5]

دنیای متفاوت و جالبی داشت...
یک‌جورهایی: تنهایی انسان معاصر...

[Shaghayegh.l3 · Rating 3 out of 5]

داستان سرگرم‌کننده‌ای برای یک نشست خوندن که شبیه به زوم کردن روی یکی از خبرهای روزنامه‌ و با جزئیات بیشتر خوندنشه؛ بدون هیچ نتیجه و پایان خاصی.

[Mahsa Rami · Rating 4 out of 5]

حجم بزرگ تنهایی تو یک کتاب کم حجم...

[Alex George · Rating 2 out of 5]

I work in a secondhand book shop that also buys paperbacks off people and a nice old lady sold me this and was like 'I read it in an afternoon it's really good promise' so I read it in an afternoon and unfortunately it's not very good and that woman was a liar.

It's a little story about a guy who discovers that a woman has been living secretly in his house for over a year, eating all his yoghurt without him realising. Then when she gets found out and arrested he really misses her even though he was never really aware of her. It's actually quite a good concept but the writing is just bad on a fundamental level. Lots of cliches and bizarre similes. Lots of big profound statements on the meaningless of the universe that just come out of nowhere. Also keeps changing tense and perspective for some reason?

It's like the writer is close to isolating a good story about loneliness and alienation, but doesnt seem to realise it at all and just bulldozes on into this weird narrative about how everyone should be allowed to have a key to their childhood home after they move out (????) I'm not joking that's the note the book ends on. It ends with this deranged letter from the intruder being like 'and the big reason why I stayed in your house so long.... is that I wanted to lol. Also I'm addicted to drugs. One time I was in a paramilitary group. Anyway, bye!' That's literally it like it's one of the wildest endings to a books I've ever read.

Also the author has clearly never been to Nagasaki or Japan in general it's so funny when he's all like 'I bought a /bento box/ at lunch and ate... /rice/'. King shit level of no research whatsoever.

Okay this is a longer review than I anticipated but I'm actually just kinda fascinated by this book. Who published it? What is this French academy that gave it an award??? It's right in that uncanny, In Time (dir. Andrew Niccol, 2011) sweetspot between almost good and actually terrible which you all know sends my greasefire brain into absolute haywire.

Was gonna bring this back to my shop but maybe this is one for Jay Fox to check over. Something's up here. What is it.