What do you think?
Rate this book
Het huis met het blauwe dak
Na het overlijden van haar partner neemt de zeventigjarige Juliette een bizarre beslissing in een poging de eenzaamheid te verdrijven. Ze verkoopt haar peperdure penthouse en weet via een list een plek te bemachtigen in een riante zorgvilla, waar ze verwacht gelijkgezinden te ontmoeten.
Algauw beseft ze dat ze de grootste fout van haar leven heeft gemaakt. Niets 'gelijkgezinden'. Het is er maar een doodsaaie boel.
Een ontmoeting met medebewoner Max, een rasechte Hagenees, maakt gelukkig veel goed. De twee raken bevriend en brengen weer leven in de brouwerij door gezamenlijk hun bucketlists af te werken. Een plan dat vaak leidt tot hilarische situaties - maar of dat nu de voldoening geeft waar Juliette naar zoekt ...?
Algauw beseft ze dat ze de grootste fout van haar leven heeft gemaakt. Niets 'gelijkgezinden'. Het is er maar een doodsaaie boel.
Een ontmoeting met medebewoner Max, een rasechte Hagenees, maakt gelukkig veel goed. De twee raken bevriend en brengen weer leven in de brouwerij door gezamenlijk hun bucketlists af te werken. Een plan dat vaak leidt tot hilarische situaties - maar of dat nu de voldoening geeft waar Juliette naar zoekt ...?
306 pages, Paperback
Published March 1, 2025
1 person is currently reading
25 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 19 of 19 reviews
May 17, 2025
Het is even wennen in het begin, want deze hoofdpersonen zijn in de herfst van hun leven, maar al snel ben je als lezer op visite in hun appartement en luister je mee met hun gesprekken bij de borrel. Elly Konijnenberg en Fedor geven het verhaal een extra (komisch) laagje. Mevrouw Konijnenberg verlangt naar fysiek contact en Fedor is een knappe man, die gewoon iets teveel weet én ziet wat vroeg of laat voor conflicten gaat zorgen.
Lees verder op mijn blog :)
Lees verder op mijn blog :)
October 11, 2025
Leuk en luchtig verhaal.
June 16, 2025
Recensie van:
Het huis met het blauwe dak
Er zijn ontelbare schakeringen blauw. Paarsblauw vindt ze het mooist. De eerste keer dat ze kennismaakte met die kleur, was vanuit de auto van haar vader die werd bestuurd door zijn chauffeur. Ze zat met haar broer op de achterbank en ze passeerden een witte villa met een intens blauw dak. Ervoor strekte zich een heldergroen en strak geschoren gazon uit. Ze kon haar ogen er niet van afhouden. Lang bleef ze omkijken tot het volledig uit haar zicht was verdwenen en ze Den Haag binnenreden. Het opmerkelijke blauwe dak had een magische uitwerking op haar fantasie. Ze fantaseerde een hele wereld om het sprookjesachtige huis heen. Daar konden alleen maar gelukkige mensen wonen. Het blauwe dak sloeg ze op in haar geheugen, waar het niet meer uit verdween.
Auteur :
Margareth Hillebrandt
auteur van Dames op de Herengracht en Onder jouw huid, schuwt zwaardere thema’s niet in haar boeken. Het onderwerp ‘eenzaamheid’ benadert ze wederom met een verfrissende lichtvoetigheid. Ernst, humor, vriendschap en mededogen komen harmonieus samen in haar vijfde roman Het huis met het blauwe dak.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar paperback ontvangen van uitgeverij Neckar in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: Neckar
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Een groot huis prijkt op de cover met een schitterende kleur blauw als dak. Wat hebben de titel en dit huis te maken met het verhaal? Een mooie cover die mij nieuwsgierig maakt naar dit verhaal.
De flaptekst is informerend intrigerend en nodigt uit tot het lezen van dit boek.
De auteurs informatie en foto vind ik een waardevolle toevoeging.
Quote:
Juliette
Op het moment dat Juliette haar rollator via de sluisdeuren de hal van de zorgvilla in rijdt, beseft ze dat ze een grote fout heeft gemaakt. De sfeer is totaal anders dan in de prachtige brochure op hoogglans papier. Het ligt niet aan de inrichting, die is prima, helemaal haar stijl. Licht modern met klassieke elementen. Maar die bewoners … Met afschuw dwaalt haar blik door de ruimte. Suffige uitgebluste mensen hangen onderuitgezakt in hun stoelen. Waar zijn de stralende uitnodigende gezichten die haar vanaf het papier toelachten? Kom, wenkten hun ogen. Het is hier gezellig. Waren dat ingehuurde figuranten? Het kan bijna niet anders. Niemand lacht hier, erger nog, vrijwel niemand reageert of kijkt zelfs maar op als ze naar binnen stapt. De enkeling die het wel doet staart haar met lege ogen aan. ‘Mijn god,’ fluistert ze voor zich uit. Wat heb ik gedaan? Hoe heb ik me zo kunnen vergissen? Hier wonen slechts stoffige oude mensen die mummelend en knikkebollend achter het raam zitten. Wanneer een zwarte rouwauto voor de deur van de zorgvilla stopt, weet ze het zeker. Ze is in de hel beland en er is geen weg meer terug. Haar penthouse is verkocht en zorgvilla De Barones lijkt ondanks de weelderige inrichting meer op een sterfhuis dan op een warm en gezellig thuis voor senioren. Wat dacht ze hier te vinden? Vrienden, een gezellige oude dag, reuring? Ze had beter moeten nadenken, niet zo impulsief moeten handelen.
Max
Bij de ingang van het restaurant staat een forse vrouw achter een rollator onwennig om zich heen te kijken. Het is duidelijk dat ze een plekje zoekt. Max heeft haar niet eerder gezien. Ze moet een nieuwe bewoner zijn. Rond dit tijdstip komt er immers nooit bezoek. De lunch in De Barones is heilig, meer nog dan het avondeten. Ze eten hier het liefst een uitgebreide warme maaltijd rond het middaguur. Misschien heeft dat iets te maken met een veranderde spijsvertering, of met oude gewoonten, of domweg omdat de meeste bewoners daar ’s avonds te moe voor zijn.
Fedor
‘Hier ben ik dan. Wat kan ik voor u betekenen?’ Wanneer Fedor de kamer van mevrouw Kamphuis binnenstapt begint ze te stralen.
‘Ha, leuk een beetje afleiding.’Hij lacht terug. ‘Is het zó saai hier dat ík, de klusjesman, ook nog eens moet functioneren als entertainer?’‘Nou, als dat zou kunnen.’ De mondhoeken van mevrouw Kamphuis krullen omhoog. Haar ogen twinkelen ondeugend.
‘Laten we het professioneel houden,’ zegt hij quasi-ernstig. ‘Ja, laten we dat vooral doen.’ Ze kijkt hem met verholen pret aan.‘Wat valt er hier te repareren?’
Mevrouw Kamphuis wijst naar haar been. Hij grinnikt. ‘Dat zou ik met alle liefde willen doen, maar ik ben meer van de apparatuur.’‘Jammer,’ zegt ze. ‘Kijk dan maar even naar de waterkoker, die doet het niet meer.’
Hij loopt naar het aanrecht en ziet direct wat er aan de hand is. ‘Misschien de stekker even in het stopcontact steken?’‘Ach, wat dom van me.’ Ze zegt het op een manier waardoor hij het sterke vermoeden heeft dat ze dondersgoed weet wat er aan de hand is.
‘Iets te drinken dan maar, nu je toch tijd overhebt?’‘Vooruit, omdat u het bent.’Vergenoegd kijkt ze hem aan en wijst naar een stoel aan de tafel waar een fles cognac en twee kopjes klaarstaan.‘Nog iets te vroeg voor mij, zou een kopje koffie kunnen?’
Het verhaal:
Na het overlijden van haar partner neemt de zeventigjarige Juliette een bizarre beslissing in een poging de eenzaamheid te verdrijven. Ze verkoopt haar peperdure penthouse en weet via een list een plek te bemachtigen in een riante zorgvilla, waar ze verwacht gelijkgezinden te ontmoeten.
Algauw beseft ze dat ze de grootste fout van haar leven heeft gemaakt. Niets ‘gelijkgezinden’. Het is er een doodsaaie boel.
Een ontmoeting met medebewoner Max, een rasechte Hagenees, maakt gelukkig veel goed. De twee raken bevriend en brengen weer leven in de brouwerij door gezamenlijk hun bucketlists af te werken. Een plan dat vaak leidt tot hilarische situaties – maar of dat nu de voldoening geeft waar Juliette naar zoekt …?
Mijn leesbeleving:
Wat een ongelooflijk diep gelaagd verhaal. Afgewisseld tussen Juliette en Max die vertellen en klusjesman Fedor. Beeldend en filmisch beschreven. Wisselingen in tijd en ruimte die vloeiend en geloofwaardig zijn. De personages zijn geloofwaardig. Ze maken een ontwikkeling door en gaan de dialoog met elkaar aan. Aan het begin die vertwijfeling is dit nu het einde van de (levens) reis? Ondersteund door zorgpersoneel die met alle liefde je denken en handelen over willen nemen. Tot je ontwaakt uit de gecreëerde sluimering en je je levensdoel weer oppakt en krachtig omarmt. Je de ketenen afschudt en je verstand en lichamelijke vitaliteit doet spreken en leert genieten. Geniale woordenwisselingen. Van liefdevol, plagerig, vilein, vijandig tot flirterig en teder. Tot haast filosofische discussies met diepgang en elkaars visie en gevoel respecterend.
De schrijfstijl vind ik beeldend en filmisch. Het verhaal vond ik continu boeiend en spannend. Meeslepend, hartverscheurend, bij diverse personen heel scherp die psyche van iemand ontrafelend. Iemands gevoelens, verlangens en gedachten met daarbij het gedrag uit kristalliserend dat is Margareth Hillebrandt in topvorm. En dat is gelijk de reden dat ik haar boeken graag lees en recenseer.
Dit verhaal doet me denken aan de boeken van Hendrik Groen maar ook aan het boek Josephine van Anne-Laure van Neer. Maar toch heeft dit verhaal ook zijn eigen unieke toon. Oudere mensen die je leert kennen en waarderen. Zij hebben al veel levenservaring opgedaan en je kunt veel van hen leren. Zij zijn niet zwak en af geserveerd als ze eenmaal in een bejaardentehuis of verpleeghuis wonen.
Refererend aan mijn oma/beppe. Zij was bijna 100 toen zij naar het verpleeghuis ging. Enkel omdat een oogziekte haar blind maakte. Maar ze vond het maar niks dat men haar brood in stukjes sneed. Dat kon zij nog prima zelf. Toen de kinderen de gordijnen wilden laten hangen bij het verhuizen stond oma/beppe erop dat ze vervangen werden door haar eigen. Ze wilde niet tegen de lelijke kleur gordijnen aankijken. Die van haarzelf vond ze mooier. Als ze jarig was trakteerde ze niet op gebak maar op broodjes kroket omdat ze dat zelf heerlijk vond. Een Senseo was niks voor haar, eigen gemaakte pruttel koffie bleef ze maken. Ze vond het “vertroeteld” worden met zorg maar niks. Ze wilde alles zelf blijven doen.
Ze liep nog zelf en ging nog zelf naar de toilet. Tot een val haar heup brak. Toen was het einde oefening. Dit werd haar fataal. Onze lieve oma/beppe, goedlachs, vitaal en scherp overleed op 9 november 2024 dertien dagen voor haar 102e verjaardag. Ze wordt ongelooflijk gemist. In Juliette herkende ik veel van het recalcitrante en ondeugende van mijn oma/beppe. Maar ook de levensvreugde en het ongelooflijk goede geheugen en het rijke vertellen over vroeger. Maar ook het zelfredzame en het oprecht nieuwsgierig blijven naar de hedendaagse wereld om haar heen. We moeten dit soort mensen blijven koesteren en waarderen.
De interactie tussen Max en Juliette is magisch. Ook al komen ze uit diverse lagen van de bevolking ze vinden moeiteloos aansluiting bij elkaar. Het veelvuldig samenzijn en de uitstapjes vond ik vertederend, intrigerend maar ook humoristisch en waardevol. Samen ijzersterk en niet zomaar uit te vlakken. Met een scherp verstand en intuïtie waar het op onrecht en verdachte sujetten aan komt. En met ‘a little help from my friends’ het recht doen zegevieren vond ik subliem. Samen de Jekyll en Hyde personen ontmaskeren.
En als lang gekoesterde dromen dan ook nog vervult worden is dat prachtig. De empathie en medemenselijkheid verankerd in het dna en dan je krachten bundelen met iemand die je gelijke is qua denken en handelen dat blijkt de gouden combinatie.
Alle verhaallijnen komen samen in de plot. Ik verlang naar meer van Juliette en Max.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een beeldende en filmische schrijfstijl. Geloofwaardig en gedetailleerd uitgewerkte personages die een duidelijke ontwikkeling doormaken en de dialoog met elkaar aangaan.
Margareth Hillebrandt die op vlijmscherpe en pure wijze het leven van ouderen blootlegt en onder de loep houdt. Die haar lezers continu bij de les houdt door op boeiende wijze haar verhaal te brengen. Met een rijk palet aan gedachten, gevoelens, belevingen en ervaringen. Diep gelaagd en psychologisch sterk.
Ik ben onder de indruk. Dit boek heb ik aan mijn moeder gegeven. Zij is net als ik fan van de boeken van Margareth Hillebrandt.
Het huis met het blauwe dak
Er zijn ontelbare schakeringen blauw. Paarsblauw vindt ze het mooist. De eerste keer dat ze kennismaakte met die kleur, was vanuit de auto van haar vader die werd bestuurd door zijn chauffeur. Ze zat met haar broer op de achterbank en ze passeerden een witte villa met een intens blauw dak. Ervoor strekte zich een heldergroen en strak geschoren gazon uit. Ze kon haar ogen er niet van afhouden. Lang bleef ze omkijken tot het volledig uit haar zicht was verdwenen en ze Den Haag binnenreden. Het opmerkelijke blauwe dak had een magische uitwerking op haar fantasie. Ze fantaseerde een hele wereld om het sprookjesachtige huis heen. Daar konden alleen maar gelukkige mensen wonen. Het blauwe dak sloeg ze op in haar geheugen, waar het niet meer uit verdween.
Auteur :
Margareth Hillebrandt
auteur van Dames op de Herengracht en Onder jouw huid, schuwt zwaardere thema’s niet in haar boeken. Het onderwerp ‘eenzaamheid’ benadert ze wederom met een verfrissende lichtvoetigheid. Ernst, humor, vriendschap en mededogen komen harmonieus samen in haar vijfde roman Het huis met het blauwe dak.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar paperback ontvangen van uitgeverij Neckar in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: Neckar
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Een groot huis prijkt op de cover met een schitterende kleur blauw als dak. Wat hebben de titel en dit huis te maken met het verhaal? Een mooie cover die mij nieuwsgierig maakt naar dit verhaal.
De flaptekst is informerend intrigerend en nodigt uit tot het lezen van dit boek.
De auteurs informatie en foto vind ik een waardevolle toevoeging.
Quote:
Juliette
Op het moment dat Juliette haar rollator via de sluisdeuren de hal van de zorgvilla in rijdt, beseft ze dat ze een grote fout heeft gemaakt. De sfeer is totaal anders dan in de prachtige brochure op hoogglans papier. Het ligt niet aan de inrichting, die is prima, helemaal haar stijl. Licht modern met klassieke elementen. Maar die bewoners … Met afschuw dwaalt haar blik door de ruimte. Suffige uitgebluste mensen hangen onderuitgezakt in hun stoelen. Waar zijn de stralende uitnodigende gezichten die haar vanaf het papier toelachten? Kom, wenkten hun ogen. Het is hier gezellig. Waren dat ingehuurde figuranten? Het kan bijna niet anders. Niemand lacht hier, erger nog, vrijwel niemand reageert of kijkt zelfs maar op als ze naar binnen stapt. De enkeling die het wel doet staart haar met lege ogen aan. ‘Mijn god,’ fluistert ze voor zich uit. Wat heb ik gedaan? Hoe heb ik me zo kunnen vergissen? Hier wonen slechts stoffige oude mensen die mummelend en knikkebollend achter het raam zitten. Wanneer een zwarte rouwauto voor de deur van de zorgvilla stopt, weet ze het zeker. Ze is in de hel beland en er is geen weg meer terug. Haar penthouse is verkocht en zorgvilla De Barones lijkt ondanks de weelderige inrichting meer op een sterfhuis dan op een warm en gezellig thuis voor senioren. Wat dacht ze hier te vinden? Vrienden, een gezellige oude dag, reuring? Ze had beter moeten nadenken, niet zo impulsief moeten handelen.
Max
Bij de ingang van het restaurant staat een forse vrouw achter een rollator onwennig om zich heen te kijken. Het is duidelijk dat ze een plekje zoekt. Max heeft haar niet eerder gezien. Ze moet een nieuwe bewoner zijn. Rond dit tijdstip komt er immers nooit bezoek. De lunch in De Barones is heilig, meer nog dan het avondeten. Ze eten hier het liefst een uitgebreide warme maaltijd rond het middaguur. Misschien heeft dat iets te maken met een veranderde spijsvertering, of met oude gewoonten, of domweg omdat de meeste bewoners daar ’s avonds te moe voor zijn.
Fedor
‘Hier ben ik dan. Wat kan ik voor u betekenen?’ Wanneer Fedor de kamer van mevrouw Kamphuis binnenstapt begint ze te stralen.
‘Ha, leuk een beetje afleiding.’Hij lacht terug. ‘Is het zó saai hier dat ík, de klusjesman, ook nog eens moet functioneren als entertainer?’‘Nou, als dat zou kunnen.’ De mondhoeken van mevrouw Kamphuis krullen omhoog. Haar ogen twinkelen ondeugend.
‘Laten we het professioneel houden,’ zegt hij quasi-ernstig. ‘Ja, laten we dat vooral doen.’ Ze kijkt hem met verholen pret aan.‘Wat valt er hier te repareren?’
Mevrouw Kamphuis wijst naar haar been. Hij grinnikt. ‘Dat zou ik met alle liefde willen doen, maar ik ben meer van de apparatuur.’‘Jammer,’ zegt ze. ‘Kijk dan maar even naar de waterkoker, die doet het niet meer.’
Hij loopt naar het aanrecht en ziet direct wat er aan de hand is. ‘Misschien de stekker even in het stopcontact steken?’‘Ach, wat dom van me.’ Ze zegt het op een manier waardoor hij het sterke vermoeden heeft dat ze dondersgoed weet wat er aan de hand is.
‘Iets te drinken dan maar, nu je toch tijd overhebt?’‘Vooruit, omdat u het bent.’Vergenoegd kijkt ze hem aan en wijst naar een stoel aan de tafel waar een fles cognac en twee kopjes klaarstaan.‘Nog iets te vroeg voor mij, zou een kopje koffie kunnen?’
Het verhaal:
Na het overlijden van haar partner neemt de zeventigjarige Juliette een bizarre beslissing in een poging de eenzaamheid te verdrijven. Ze verkoopt haar peperdure penthouse en weet via een list een plek te bemachtigen in een riante zorgvilla, waar ze verwacht gelijkgezinden te ontmoeten.
Algauw beseft ze dat ze de grootste fout van haar leven heeft gemaakt. Niets ‘gelijkgezinden’. Het is er een doodsaaie boel.
Een ontmoeting met medebewoner Max, een rasechte Hagenees, maakt gelukkig veel goed. De twee raken bevriend en brengen weer leven in de brouwerij door gezamenlijk hun bucketlists af te werken. Een plan dat vaak leidt tot hilarische situaties – maar of dat nu de voldoening geeft waar Juliette naar zoekt …?
Mijn leesbeleving:
Wat een ongelooflijk diep gelaagd verhaal. Afgewisseld tussen Juliette en Max die vertellen en klusjesman Fedor. Beeldend en filmisch beschreven. Wisselingen in tijd en ruimte die vloeiend en geloofwaardig zijn. De personages zijn geloofwaardig. Ze maken een ontwikkeling door en gaan de dialoog met elkaar aan. Aan het begin die vertwijfeling is dit nu het einde van de (levens) reis? Ondersteund door zorgpersoneel die met alle liefde je denken en handelen over willen nemen. Tot je ontwaakt uit de gecreëerde sluimering en je je levensdoel weer oppakt en krachtig omarmt. Je de ketenen afschudt en je verstand en lichamelijke vitaliteit doet spreken en leert genieten. Geniale woordenwisselingen. Van liefdevol, plagerig, vilein, vijandig tot flirterig en teder. Tot haast filosofische discussies met diepgang en elkaars visie en gevoel respecterend.
De schrijfstijl vind ik beeldend en filmisch. Het verhaal vond ik continu boeiend en spannend. Meeslepend, hartverscheurend, bij diverse personen heel scherp die psyche van iemand ontrafelend. Iemands gevoelens, verlangens en gedachten met daarbij het gedrag uit kristalliserend dat is Margareth Hillebrandt in topvorm. En dat is gelijk de reden dat ik haar boeken graag lees en recenseer.
Dit verhaal doet me denken aan de boeken van Hendrik Groen maar ook aan het boek Josephine van Anne-Laure van Neer. Maar toch heeft dit verhaal ook zijn eigen unieke toon. Oudere mensen die je leert kennen en waarderen. Zij hebben al veel levenservaring opgedaan en je kunt veel van hen leren. Zij zijn niet zwak en af geserveerd als ze eenmaal in een bejaardentehuis of verpleeghuis wonen.
Refererend aan mijn oma/beppe. Zij was bijna 100 toen zij naar het verpleeghuis ging. Enkel omdat een oogziekte haar blind maakte. Maar ze vond het maar niks dat men haar brood in stukjes sneed. Dat kon zij nog prima zelf. Toen de kinderen de gordijnen wilden laten hangen bij het verhuizen stond oma/beppe erop dat ze vervangen werden door haar eigen. Ze wilde niet tegen de lelijke kleur gordijnen aankijken. Die van haarzelf vond ze mooier. Als ze jarig was trakteerde ze niet op gebak maar op broodjes kroket omdat ze dat zelf heerlijk vond. Een Senseo was niks voor haar, eigen gemaakte pruttel koffie bleef ze maken. Ze vond het “vertroeteld” worden met zorg maar niks. Ze wilde alles zelf blijven doen.
Ze liep nog zelf en ging nog zelf naar de toilet. Tot een val haar heup brak. Toen was het einde oefening. Dit werd haar fataal. Onze lieve oma/beppe, goedlachs, vitaal en scherp overleed op 9 november 2024 dertien dagen voor haar 102e verjaardag. Ze wordt ongelooflijk gemist. In Juliette herkende ik veel van het recalcitrante en ondeugende van mijn oma/beppe. Maar ook de levensvreugde en het ongelooflijk goede geheugen en het rijke vertellen over vroeger. Maar ook het zelfredzame en het oprecht nieuwsgierig blijven naar de hedendaagse wereld om haar heen. We moeten dit soort mensen blijven koesteren en waarderen.
De interactie tussen Max en Juliette is magisch. Ook al komen ze uit diverse lagen van de bevolking ze vinden moeiteloos aansluiting bij elkaar. Het veelvuldig samenzijn en de uitstapjes vond ik vertederend, intrigerend maar ook humoristisch en waardevol. Samen ijzersterk en niet zomaar uit te vlakken. Met een scherp verstand en intuïtie waar het op onrecht en verdachte sujetten aan komt. En met ‘a little help from my friends’ het recht doen zegevieren vond ik subliem. Samen de Jekyll en Hyde personen ontmaskeren.
En als lang gekoesterde dromen dan ook nog vervult worden is dat prachtig. De empathie en medemenselijkheid verankerd in het dna en dan je krachten bundelen met iemand die je gelijke is qua denken en handelen dat blijkt de gouden combinatie.
Alle verhaallijnen komen samen in de plot. Ik verlang naar meer van Juliette en Max.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een beeldende en filmische schrijfstijl. Geloofwaardig en gedetailleerd uitgewerkte personages die een duidelijke ontwikkeling doormaken en de dialoog met elkaar aangaan.
Margareth Hillebrandt die op vlijmscherpe en pure wijze het leven van ouderen blootlegt en onder de loep houdt. Die haar lezers continu bij de les houdt door op boeiende wijze haar verhaal te brengen. Met een rijk palet aan gedachten, gevoelens, belevingen en ervaringen. Diep gelaagd en psychologisch sterk.
Ik ben onder de indruk. Dit boek heb ik aan mijn moeder gegeven. Zij is net als ik fan van de boeken van Margareth Hillebrandt.
April 22, 2025
[RECENSIE] Het huis met het blauwe dak van Margareth Hillebrandt
IN DE HERFST VAN HET LEVEN KAN NOG EEN MOOIE NAZOMER ONTSTAAN
++ ‘Hij komt regelmatig in zijn oude wijk en verbaast zich iedere keer weer over de veranderingen sinds hij hier als klein jongetje op straat speelde’ ++
Oorspronkelijke titel: Het huis met het blauwe dak
ISBN: 978 90 835 2031 5
Uitgegeven door: Uitgeverij Neckar
Pagina’s: 306
Vertaling:
Beoordeling: ⭐️⭐️⭐️⭐️
Margareth Hillebrandt volgde haar hart toen ze zich inschreef voor een schrijfopleiding bij Tessa de Loo in Portugal en Marlen Visser in Italië. Naast het werken in de zorg was verhalen schrijven haar andere passie. Na haar debuut dat in 2009 verscheen onder de naam Jeugdzonde, volgde daar in 2013 Obsessie op. Onderdeel van het werken in de zorg was de specifieke zorg voor ouderen waar ze zeven jaar in heeft gewerkt. De ervaringen en gebeurtenissen die daar langskwamen inspireerden haar tot het schrijven van de derde roman die in 2019 is verschenen; Dames op de Herengracht. In 2020 verscheen Onder jouw huid. Onlangs verscheen haar vijfde roman met de titel Het huis met het blauwe dak, een titel die associeert met haar jeugdjaren als ze met haar ouders naar het strand reed en langs een huis met een blauw dak reed, voor haar een bevestiging dat er alleen maar gelukkige mensen in zo’n huis konden wonen.
Juliette Kamphuis is zeventig jaar en woont, na het overlijden van haar man, alleen in een veel te grote woning. Ze verkoopt het en probeert in zorgvilla De Barones een plaatsje te krijgen. Om daarvoor in aanmerking te komen, schaft ze een rollator aan en speelt dat ze fysiek beperkt mobiel is. Door locatiemanager Elly Konijnenberg is dat voldoende om haar welkom te heten in haar nieuwe woonomgeving. Al snel ervaart ze de beperkingen van haar medebewoners en weet dat ze zelf iets zal moeten ondernemen om niet aan eenzaamheid ten onder te gaan. Haar eerste contact met de zeventigjarige Max Versluis is aanleiding om dit tot een vriendschap uit te bouwen ook al is hun afkomst even verschillend als hun karakter. Toch besluiten ze samen op te trekken en gezamenlijk een soort van bucketlist op te stellen en af te werken…
++ ‘De borderbeplanting voor de zijvleugels is jonger. Voorzichtig steken de eerste plantjes hun kopjes in dunne sprietjes omhoog. Het zal niet lang duren voordat ze net zo weelderig bloeien als die voor het midden van het huis’ ++
Het huis met het blauwe dak is een roman waarin de auteur de thema’s eenzaamheid en vriendschap een plaats geeft. Vanuit die eenzaamheid is de verhaallijn van Juliette opgebouwd en ze probeert die met een duurzame vriendschap te overwinnen. Door haar tegenspeler Max een volledig tegengesteld karakter mee te geven, wordt het verhaal levendig en worden stevige discussies niet geschuwd, ontstaan irritaties tussen beide pronte karakters maar die worden met een glaasje alcohol op tafel weer snel weggepoetst. Door het verleden van de auteur in de zorg weet ze het dagelijkse leven binnen de vier muren op uitstekende en realistische wijze vorm te geven. Met een grote dosis zelfspot en relativeringsvermogen, aangelengd met de nodige humor, is het duo Juliette en Max is staat ieder probleem het hoofd te bieden.
Samengevat is dit boek, dat is gepresenteerd als ‘het eerste boek in de serie Juliette en Max’, een levendig en soms aandoenlijk verhaal over mensen in hun laatste levensfase. Het is de auteur bijzonder goed gelukt om de personages veel kleur mee te geven en daarmee de mogelijkheid geschapen om de meeste gebeurtenissen tegen het decor van de zorgvilla met haar bewoners plaats te laten vinden. Ook de gekozen thema’s eenzaamheid en vriendschap zijn door de auteur goed uitgediept waardoor de acties die plaatsvinden vanuit die invalshoek, begrijpelijk en logisch worden gevonden. De keuze om een memory lane op te nemen als reis langs levensherinneringen is in dit verband een gouden keuze te noemen. Zelfs de actualiteit heeft een plaats gekregen en op een juiste wijze geïntegreerd in het geheel. Door de eerdergenoemde zelfspot en de onderwerpen op hun gezamenlijke bucketlist van het duo Kamphuis - Versluis wordt het verhaal nooit saai maar dreigt dat onverhoopt dan neemt de humor het over.
Onder de streep maakt dat Het huis met het blauwe dak tot een heerlijk leesbare roman, luchtig, avontuurlijk, zelfs met een vleugje seks maar vooraleer met een bevriend stel dat nog het uiterste uit de nazomer van hun leven wil halen. Hendrik Groen kijkt er met scheve ogen naar…
Eindoordeel: 4,0 sterren
Karakterontwikkeling: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 4 sterren
IN DE HERFST VAN HET LEVEN KAN NOG EEN MOOIE NAZOMER ONTSTAAN
++ ‘Hij komt regelmatig in zijn oude wijk en verbaast zich iedere keer weer over de veranderingen sinds hij hier als klein jongetje op straat speelde’ ++
Oorspronkelijke titel: Het huis met het blauwe dak
ISBN: 978 90 835 2031 5
Uitgegeven door: Uitgeverij Neckar
Pagina’s: 306
Vertaling:
Beoordeling: ⭐️⭐️⭐️⭐️
Margareth Hillebrandt volgde haar hart toen ze zich inschreef voor een schrijfopleiding bij Tessa de Loo in Portugal en Marlen Visser in Italië. Naast het werken in de zorg was verhalen schrijven haar andere passie. Na haar debuut dat in 2009 verscheen onder de naam Jeugdzonde, volgde daar in 2013 Obsessie op. Onderdeel van het werken in de zorg was de specifieke zorg voor ouderen waar ze zeven jaar in heeft gewerkt. De ervaringen en gebeurtenissen die daar langskwamen inspireerden haar tot het schrijven van de derde roman die in 2019 is verschenen; Dames op de Herengracht. In 2020 verscheen Onder jouw huid. Onlangs verscheen haar vijfde roman met de titel Het huis met het blauwe dak, een titel die associeert met haar jeugdjaren als ze met haar ouders naar het strand reed en langs een huis met een blauw dak reed, voor haar een bevestiging dat er alleen maar gelukkige mensen in zo’n huis konden wonen.
Juliette Kamphuis is zeventig jaar en woont, na het overlijden van haar man, alleen in een veel te grote woning. Ze verkoopt het en probeert in zorgvilla De Barones een plaatsje te krijgen. Om daarvoor in aanmerking te komen, schaft ze een rollator aan en speelt dat ze fysiek beperkt mobiel is. Door locatiemanager Elly Konijnenberg is dat voldoende om haar welkom te heten in haar nieuwe woonomgeving. Al snel ervaart ze de beperkingen van haar medebewoners en weet dat ze zelf iets zal moeten ondernemen om niet aan eenzaamheid ten onder te gaan. Haar eerste contact met de zeventigjarige Max Versluis is aanleiding om dit tot een vriendschap uit te bouwen ook al is hun afkomst even verschillend als hun karakter. Toch besluiten ze samen op te trekken en gezamenlijk een soort van bucketlist op te stellen en af te werken…
++ ‘De borderbeplanting voor de zijvleugels is jonger. Voorzichtig steken de eerste plantjes hun kopjes in dunne sprietjes omhoog. Het zal niet lang duren voordat ze net zo weelderig bloeien als die voor het midden van het huis’ ++
Het huis met het blauwe dak is een roman waarin de auteur de thema’s eenzaamheid en vriendschap een plaats geeft. Vanuit die eenzaamheid is de verhaallijn van Juliette opgebouwd en ze probeert die met een duurzame vriendschap te overwinnen. Door haar tegenspeler Max een volledig tegengesteld karakter mee te geven, wordt het verhaal levendig en worden stevige discussies niet geschuwd, ontstaan irritaties tussen beide pronte karakters maar die worden met een glaasje alcohol op tafel weer snel weggepoetst. Door het verleden van de auteur in de zorg weet ze het dagelijkse leven binnen de vier muren op uitstekende en realistische wijze vorm te geven. Met een grote dosis zelfspot en relativeringsvermogen, aangelengd met de nodige humor, is het duo Juliette en Max is staat ieder probleem het hoofd te bieden.
Samengevat is dit boek, dat is gepresenteerd als ‘het eerste boek in de serie Juliette en Max’, een levendig en soms aandoenlijk verhaal over mensen in hun laatste levensfase. Het is de auteur bijzonder goed gelukt om de personages veel kleur mee te geven en daarmee de mogelijkheid geschapen om de meeste gebeurtenissen tegen het decor van de zorgvilla met haar bewoners plaats te laten vinden. Ook de gekozen thema’s eenzaamheid en vriendschap zijn door de auteur goed uitgediept waardoor de acties die plaatsvinden vanuit die invalshoek, begrijpelijk en logisch worden gevonden. De keuze om een memory lane op te nemen als reis langs levensherinneringen is in dit verband een gouden keuze te noemen. Zelfs de actualiteit heeft een plaats gekregen en op een juiste wijze geïntegreerd in het geheel. Door de eerdergenoemde zelfspot en de onderwerpen op hun gezamenlijke bucketlist van het duo Kamphuis - Versluis wordt het verhaal nooit saai maar dreigt dat onverhoopt dan neemt de humor het over.
Onder de streep maakt dat Het huis met het blauwe dak tot een heerlijk leesbare roman, luchtig, avontuurlijk, zelfs met een vleugje seks maar vooraleer met een bevriend stel dat nog het uiterste uit de nazomer van hun leven wil halen. Hendrik Groen kijkt er met scheve ogen naar…
Eindoordeel: 4,0 sterren
Karakterontwikkeling: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 4 sterren
April 24, 2025
Dat ouderen steeds vaker ten prooi vallen aan eenzaamheid als ze alleen achterblijven na het verlies van hun partner is een tendens die zich voortzet in de huidige maatschappij waarin bejaardentehuizen verdwenen zijn.
Op de vraag van Uitgeverij Neckar of ik de vijfde roman van Margareth Hillebrandt, Het huis met het blauwe dak, wilde recenseren kon ik niet anders dan volmondig ja zeggen. Eerder had ik al genoten van de boeken; Dames op de Herengracht en Onder jouw huid. Hillebrandt heeft Nederlandse les aan asielzoekers gegeven, is studieadviseur voor HBO opleidingen geweest en heeft jarenlang in de zorg gewerkt. Ze begon op haar 53ste met schrijven. In 2009 debuteerde zij met Jeugdzonde.
Een leuk gegeven is dat, Het huis met het blauwe dak, op de cover echt bestaat in Wassenaar en daar een begrip is.
Een rijke dame uit Wassenaar, Juliette en een rasechte Hagenees, Max komen in de zorgvilla De Barones voor vermogende bejaarden met elkaar in aanraking. Juliette is daar komen wonen, nadat ze haar huisarts een zorgindicatie heeft weten te ontlokken door te doen alsof ze slecht ter been is. Haar penthouse heeft ze verkocht, omdat ze niet meer tegen de eenzaamheid kon. Alleen is de zorgvilla in werkelijkheid een teleurstelling en heel wat anders dan in de brochure was voorgespiegeld. Ze treft er uitgebluste in plaats van vrolijke mensen aan. Vanaf de eerste dag trekken Juliette en Max naar elkaar toe, ook al zijn hun karakters tegenpolen. Beide hebben ze geheimen die ze elkaar weten te ontlokken, wat met de nodige borreltjes gepaard gaat. Juliette drinkt graag s’ middags een cognacje uit een theekopje en hij een biertje. Samen besluiten ze wat leven in de brouwerij te brengen door een bucket-list af te werken. En dat is er een die de nodige hilariteit oproept met een jaren zeventig disco, het bijwonen van een voetbalwedstrijd van ADO Den Haag en een rit per taxi langs hun herinneringen.
In deze roman weet Hillebrandt opnieuw een aangrijpende en ontroerende roman te schrijven die je raakt. Met vriendschap, eenzaamheid onder ouderen en hulpbehoevendheid dat hun tot een makkelijke prooi maakt voor kwaadwillenden heeft zij een actueel thema vorm gegeven. Dit doet zij met een vlotte pen met humor. “Eenzaamheid is een gigantisch beest dat op je leunt. Het werkt je tegen de grond, om je daarna in volledig hopeloze toestand op te vreten en het zet je aan tot dingen waar je met je gezonde verstand geen seconde over zou nadenken.”
Hillebrandt verwerkte haar eigen ervaringen in de zorg en observaties in het verhaal. Het is genieten met de realistische personages. Juliette, een serpent door haar omgeving genoemd, evolueert volop. Door toedoen van Max ziet zij in dat ze bepaalde dingen anders kan doen en dat het geven van een complimentje belangrijk is. Door flashbacks leren we Juliette kennen en hoe zij een ware manipulator werd om te zorgen dat ze haar zin kreeg. Haar rebelsheid komt voort uit haar jeugd, waar ze niet van het normale leven mocht genieten en van weggehouden werd door haar steenrijke, liefdeloze ouders. Tussen beide ontstaan pittige dialogen die soms met het gooien van een theekopje door Juliette beslist worden. Haar excuus aanbieden leert ze dankzij hem. Max is een eenvoudige man, afkomstig uit een volksbuurt die recht door zee is met een ongedwongen omgangsvorm. Zijn ingedutte leven wordt opgeschud en hij krijgt nieuwe energie dankzij haar uitbundigheid en het verzinnen van plannen.
Dit eerste deel in de serie Juliette en Max is er een om op je leeslijst te zetten. De kleurrijke personages sluit je in je hart. Het huis met het blauwe dak eindigt met een mooie opmaat voor het volgende deel dat ik zeker ga lezen.
Op de vraag van Uitgeverij Neckar of ik de vijfde roman van Margareth Hillebrandt, Het huis met het blauwe dak, wilde recenseren kon ik niet anders dan volmondig ja zeggen. Eerder had ik al genoten van de boeken; Dames op de Herengracht en Onder jouw huid. Hillebrandt heeft Nederlandse les aan asielzoekers gegeven, is studieadviseur voor HBO opleidingen geweest en heeft jarenlang in de zorg gewerkt. Ze begon op haar 53ste met schrijven. In 2009 debuteerde zij met Jeugdzonde.
Een leuk gegeven is dat, Het huis met het blauwe dak, op de cover echt bestaat in Wassenaar en daar een begrip is.
Een rijke dame uit Wassenaar, Juliette en een rasechte Hagenees, Max komen in de zorgvilla De Barones voor vermogende bejaarden met elkaar in aanraking. Juliette is daar komen wonen, nadat ze haar huisarts een zorgindicatie heeft weten te ontlokken door te doen alsof ze slecht ter been is. Haar penthouse heeft ze verkocht, omdat ze niet meer tegen de eenzaamheid kon. Alleen is de zorgvilla in werkelijkheid een teleurstelling en heel wat anders dan in de brochure was voorgespiegeld. Ze treft er uitgebluste in plaats van vrolijke mensen aan. Vanaf de eerste dag trekken Juliette en Max naar elkaar toe, ook al zijn hun karakters tegenpolen. Beide hebben ze geheimen die ze elkaar weten te ontlokken, wat met de nodige borreltjes gepaard gaat. Juliette drinkt graag s’ middags een cognacje uit een theekopje en hij een biertje. Samen besluiten ze wat leven in de brouwerij te brengen door een bucket-list af te werken. En dat is er een die de nodige hilariteit oproept met een jaren zeventig disco, het bijwonen van een voetbalwedstrijd van ADO Den Haag en een rit per taxi langs hun herinneringen.
In deze roman weet Hillebrandt opnieuw een aangrijpende en ontroerende roman te schrijven die je raakt. Met vriendschap, eenzaamheid onder ouderen en hulpbehoevendheid dat hun tot een makkelijke prooi maakt voor kwaadwillenden heeft zij een actueel thema vorm gegeven. Dit doet zij met een vlotte pen met humor. “Eenzaamheid is een gigantisch beest dat op je leunt. Het werkt je tegen de grond, om je daarna in volledig hopeloze toestand op te vreten en het zet je aan tot dingen waar je met je gezonde verstand geen seconde over zou nadenken.”
Hillebrandt verwerkte haar eigen ervaringen in de zorg en observaties in het verhaal. Het is genieten met de realistische personages. Juliette, een serpent door haar omgeving genoemd, evolueert volop. Door toedoen van Max ziet zij in dat ze bepaalde dingen anders kan doen en dat het geven van een complimentje belangrijk is. Door flashbacks leren we Juliette kennen en hoe zij een ware manipulator werd om te zorgen dat ze haar zin kreeg. Haar rebelsheid komt voort uit haar jeugd, waar ze niet van het normale leven mocht genieten en van weggehouden werd door haar steenrijke, liefdeloze ouders. Tussen beide ontstaan pittige dialogen die soms met het gooien van een theekopje door Juliette beslist worden. Haar excuus aanbieden leert ze dankzij hem. Max is een eenvoudige man, afkomstig uit een volksbuurt die recht door zee is met een ongedwongen omgangsvorm. Zijn ingedutte leven wordt opgeschud en hij krijgt nieuwe energie dankzij haar uitbundigheid en het verzinnen van plannen.
Dit eerste deel in de serie Juliette en Max is er een om op je leeslijst te zetten. De kleurrijke personages sluit je in je hart. Het huis met het blauwe dak eindigt met een mooie opmaat voor het volgende deel dat ik zeker ga lezen.
March 22, 2025
De prachtige kaft van dit boek en de beschrijving op de achterflap maakten me erg nieuwsgierig en ik kon niet wachten om te gaan lezen!
Het bleek een hartverwarmende roman te zijn die me hardop heeft laten lachen.
Maar het zet je ook aan het denken omdat subtiel het thema eenzaamheid onder ouderen erin verwerkt zit.
Een dikke aanrader dus wat mij betreft, ik heb er enorm van genoten.
Het verhaal begint met Juliette die na het overlijden van haar partner achterblijft in hun dure penthouse en zich al snel heel eenzaam en uitgeblust voelt. Ze verkoopt het penthouse en weet via een list een plek te bemachtigen in een riante zorgvilla.
Algauw blijkt dat het daar een doodsaaie boel is en niet wat ze ervan verwacht had.
Ze ontmoet medebewoner Max, een rasechte Hagenees en ze raken bevriend. Samen besluiten ze hun bucketlists af te gaan werken....
Max en Juliette zijn 2 karakters die je meteen in je hart sluit. Ze komen uit een totaal ander mileu, Juliette uit een rijk maar liefdeloos gezin waarin ze nooit zichzelf mocht zijn en Max een jongen van de straat met een kleurrijk verleden maar met een hart van goud en omringd door liefde opgegroeid.
Beide wonen "illegaal" in zorgvilla de barones...hoe dat zo komt? Daar kom je vanzelf achter wanneer je aan dit sprankelende boek begint.
Door de vlotte en heerlijke schrijfstijl zit je meteen in het verhaal en de onderliggende thema's die de schrijfster subtiel erin verwerkt heeft voel je. Eenzaamheid onder ouderen en de gevolgen van het afschaffen van huizen waar ouderen bij elkaar konden wonen zonder zorgindicatie en samen van hun oude dag konden genieten zijn dingen die we niet mogen vergeten.
Ik heb zelden een boek gelezen dat me zo heeft laten lachen, Juliette en Max beleven de gekste dingen als ze hun bucketlist afwerken en de schrijfster weet dit zo beeldend te verwoorden dat je het helemaal voor je ziet. De details in dit verhaal zijn werkelijk uitmuntend en maken het helemaal af.
De dagelijkse gang van zaken in de chique zorgvilla wordt ook niet vergeten: de bewoners met hun nukken, het personeel dat van alles meemaakt... dit alles samen zorgt voor een heerlijk verhaal. Het zijn personages waar iedereen wel iets van zichzelf in herkent.
Naast de lol en het kibbelen blijkt er ook een dief te zijn in de zorgvilla want er worden spullen vermist van bewoners.
Uiteraard gaan Juliette en Max op onderzoek uit...
Ook hier zit een serieuze ondertoon in want het blijkt maar weer dat als je je laat inpalmen door iemand je er later wel eens spijt van zou kunnen krijgen.
Als je eenmaal aan het lezen bent kun je gewoon niet meer stoppen, wat kan deze schrijfster met veel humor schrijven. De bucketlist is werkelijk geweldig verzonnen en zal iedereen laten genieten! Ze maken samen van alles mee maar Juliette wil meer....
Het huis met het blauwe dak op de cover is een villa waar Juliette vroeger vaak langsreed en heeft haar helemaal betoverd. Dan krijgt ze een idee....en zo komt het project "het huis met het blauwe dak" tot leven. Wat ik hiermee bedoel zul je zelf moeten ontdekken maar het zal je hart verwarmen!
Er zit ook genoeg diepgang in het verhaal, langzaam horen we de levensverhalen van Max en Juliette en zo leer je ze echt kennen. Het leven gaat niet over rozen, of je nou rijk of arm bent.
Ik zou nog wel meer over Juliette en Max willen lezen en stiekem hoop ik dan ook dat er meer delen verschijnen.
Dikke 5 sterren voor dit heerlijke en unieke boek.
Het bleek een hartverwarmende roman te zijn die me hardop heeft laten lachen.
Maar het zet je ook aan het denken omdat subtiel het thema eenzaamheid onder ouderen erin verwerkt zit.
Een dikke aanrader dus wat mij betreft, ik heb er enorm van genoten.
Het verhaal begint met Juliette die na het overlijden van haar partner achterblijft in hun dure penthouse en zich al snel heel eenzaam en uitgeblust voelt. Ze verkoopt het penthouse en weet via een list een plek te bemachtigen in een riante zorgvilla.
Algauw blijkt dat het daar een doodsaaie boel is en niet wat ze ervan verwacht had.
Ze ontmoet medebewoner Max, een rasechte Hagenees en ze raken bevriend. Samen besluiten ze hun bucketlists af te gaan werken....
Max en Juliette zijn 2 karakters die je meteen in je hart sluit. Ze komen uit een totaal ander mileu, Juliette uit een rijk maar liefdeloos gezin waarin ze nooit zichzelf mocht zijn en Max een jongen van de straat met een kleurrijk verleden maar met een hart van goud en omringd door liefde opgegroeid.
Beide wonen "illegaal" in zorgvilla de barones...hoe dat zo komt? Daar kom je vanzelf achter wanneer je aan dit sprankelende boek begint.
Door de vlotte en heerlijke schrijfstijl zit je meteen in het verhaal en de onderliggende thema's die de schrijfster subtiel erin verwerkt heeft voel je. Eenzaamheid onder ouderen en de gevolgen van het afschaffen van huizen waar ouderen bij elkaar konden wonen zonder zorgindicatie en samen van hun oude dag konden genieten zijn dingen die we niet mogen vergeten.
Ik heb zelden een boek gelezen dat me zo heeft laten lachen, Juliette en Max beleven de gekste dingen als ze hun bucketlist afwerken en de schrijfster weet dit zo beeldend te verwoorden dat je het helemaal voor je ziet. De details in dit verhaal zijn werkelijk uitmuntend en maken het helemaal af.
De dagelijkse gang van zaken in de chique zorgvilla wordt ook niet vergeten: de bewoners met hun nukken, het personeel dat van alles meemaakt... dit alles samen zorgt voor een heerlijk verhaal. Het zijn personages waar iedereen wel iets van zichzelf in herkent.
Naast de lol en het kibbelen blijkt er ook een dief te zijn in de zorgvilla want er worden spullen vermist van bewoners.
Uiteraard gaan Juliette en Max op onderzoek uit...
Ook hier zit een serieuze ondertoon in want het blijkt maar weer dat als je je laat inpalmen door iemand je er later wel eens spijt van zou kunnen krijgen.
Als je eenmaal aan het lezen bent kun je gewoon niet meer stoppen, wat kan deze schrijfster met veel humor schrijven. De bucketlist is werkelijk geweldig verzonnen en zal iedereen laten genieten! Ze maken samen van alles mee maar Juliette wil meer....
Het huis met het blauwe dak op de cover is een villa waar Juliette vroeger vaak langsreed en heeft haar helemaal betoverd. Dan krijgt ze een idee....en zo komt het project "het huis met het blauwe dak" tot leven. Wat ik hiermee bedoel zul je zelf moeten ontdekken maar het zal je hart verwarmen!
Er zit ook genoeg diepgang in het verhaal, langzaam horen we de levensverhalen van Max en Juliette en zo leer je ze echt kennen. Het leven gaat niet over rozen, of je nou rijk of arm bent.
Ik zou nog wel meer over Juliette en Max willen lezen en stiekem hoop ik dan ook dat er meer delen verschijnen.
Dikke 5 sterren voor dit heerlijke en unieke boek.
May 12, 2025
Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.
"Heerlijke roman met humor en spanning over de zoektocht naar vriendschap en geluk op latere leeftijd"
Wat een heerlijk boek is 'Het huis met het blauwe dak' van Margareth Hillebrandt! Vanaf de eerste bladzijde word je meegezogen in het leven van Juliette Kamphuis, een zeventigjarige vrouw die na het verlies van haar partner een onverwachte en zo blijkt al snel, overhaaste beslissing neemt. De verhuizing naar de riante, maar o zo saaie zorgvilla voelt direct als een sprong in het diepe en je voelt haar teleurstelling bijna tastbaar.
En dat alles terwijl Juliette er zelfs een klein leugentje om bestwil voor over had om een plaatsje te krijgen in De Barones; ze schafte een rollator aan terwijl ze er niet écht een nodig had.
Hillebrandt weet de innerlijke strijd van Juliette, haar zoektocht naar verbinding en de confrontatie met de ontnuchterende realiteit van de zorgvilla op een treffende en herkenbare manier neer te zetten. De beschrijvingen zijn levendig en je ziet het peperdure penthouse en de zorgvilla De Barones zo voor je.
De komst van Max Versluis, de rasechte Hagenees, brengt een frisse wind in het verhaal. De dynamiek tussen Juliette en Max is fantastisch. Hun onwaarschijnlijke vriendschap, de humor die ontstaat uit hun bucketlist-avonturen en de manier waarop ze elkaar uitdagen en steunen, vormen het hart van het boek. De hilarische situaties die ze beleven, zorgen voor een constante glimlach op je gezicht.
Maar 'Het huis met het blauwe dak' is meer dan alleen een feelgood verhaal met humor. Hillebrandt weet op subtiele wijze thema's als eenzaamheid, ouder worden, elkaar vertrouwen, het vinden van nieuwe zingeving en de kracht van vriendschap aan te snijden. Je vraagt je als lezer net als Juliette af of het afvinken van een bucketlist daadwerkelijk leidt tot de voldoening waar ze naar zoekt, of dat de ware rijkdom in de onverwachte vriendschappen en de kleine, alledaagse momenten schuilt.
De schrijfstijl van Margareth Hillebrandt is vlot, toegankelijk en warm. Ze weet de personages echt tot leven te wekken, waardoor je met hen meeleeft, lacht en soms ook een beetje verdrietig bent. Juliette en Max zijn personages die je niet snel zult vergeten.
Maar er gebeuren dingen in De Barones die je daar niet zou verwachten.
“Systematisch heeft hij alle appartementen etage voor etage afgewerkt. Tot nu toe heeft hem dat een flink bedrag aan contanten opgeleverd. Bizar eigenlijk, dat oude mensen cash geld verstoppen. Ze hebben blijkbaar weinig vertrouwen in banken. Het is bijna hilarisch dat het merendeel van de bewoners hun kledingkast als de meest veilige plek voor hun schatten beschouwt. Hij heeft al veel stapeltjes kleding opzijgeschoven om geld en sieraden te vinden. En die oudjes maar denken dat ze slim zijn.”
Kortom, 'Het huis met het blauwe dak' is een charmante, humoristische en tegelijkertijd ontroerende roman over een onverwachte vriendschap en de zoektocht naar geluk op latere leeftijd, en dat alles overgoten met een vleugje spanning. Een absolute aanrader voor iedereen die van feelgood houdt met een diepere laag! Ik sloot na het lezen van de laatste regels het boek met een tevreden glimlach op mijn gezicht.
Ik kijk uit naar het volgende deel van de Juliette & Max serie.
"Heerlijke roman met humor en spanning over de zoektocht naar vriendschap en geluk op latere leeftijd"
Wat een heerlijk boek is 'Het huis met het blauwe dak' van Margareth Hillebrandt! Vanaf de eerste bladzijde word je meegezogen in het leven van Juliette Kamphuis, een zeventigjarige vrouw die na het verlies van haar partner een onverwachte en zo blijkt al snel, overhaaste beslissing neemt. De verhuizing naar de riante, maar o zo saaie zorgvilla voelt direct als een sprong in het diepe en je voelt haar teleurstelling bijna tastbaar.
En dat alles terwijl Juliette er zelfs een klein leugentje om bestwil voor over had om een plaatsje te krijgen in De Barones; ze schafte een rollator aan terwijl ze er niet écht een nodig had.
Hillebrandt weet de innerlijke strijd van Juliette, haar zoektocht naar verbinding en de confrontatie met de ontnuchterende realiteit van de zorgvilla op een treffende en herkenbare manier neer te zetten. De beschrijvingen zijn levendig en je ziet het peperdure penthouse en de zorgvilla De Barones zo voor je.
De komst van Max Versluis, de rasechte Hagenees, brengt een frisse wind in het verhaal. De dynamiek tussen Juliette en Max is fantastisch. Hun onwaarschijnlijke vriendschap, de humor die ontstaat uit hun bucketlist-avonturen en de manier waarop ze elkaar uitdagen en steunen, vormen het hart van het boek. De hilarische situaties die ze beleven, zorgen voor een constante glimlach op je gezicht.
Maar 'Het huis met het blauwe dak' is meer dan alleen een feelgood verhaal met humor. Hillebrandt weet op subtiele wijze thema's als eenzaamheid, ouder worden, elkaar vertrouwen, het vinden van nieuwe zingeving en de kracht van vriendschap aan te snijden. Je vraagt je als lezer net als Juliette af of het afvinken van een bucketlist daadwerkelijk leidt tot de voldoening waar ze naar zoekt, of dat de ware rijkdom in de onverwachte vriendschappen en de kleine, alledaagse momenten schuilt.
De schrijfstijl van Margareth Hillebrandt is vlot, toegankelijk en warm. Ze weet de personages echt tot leven te wekken, waardoor je met hen meeleeft, lacht en soms ook een beetje verdrietig bent. Juliette en Max zijn personages die je niet snel zult vergeten.
Maar er gebeuren dingen in De Barones die je daar niet zou verwachten.
“Systematisch heeft hij alle appartementen etage voor etage afgewerkt. Tot nu toe heeft hem dat een flink bedrag aan contanten opgeleverd. Bizar eigenlijk, dat oude mensen cash geld verstoppen. Ze hebben blijkbaar weinig vertrouwen in banken. Het is bijna hilarisch dat het merendeel van de bewoners hun kledingkast als de meest veilige plek voor hun schatten beschouwt. Hij heeft al veel stapeltjes kleding opzijgeschoven om geld en sieraden te vinden. En die oudjes maar denken dat ze slim zijn.”
Kortom, 'Het huis met het blauwe dak' is een charmante, humoristische en tegelijkertijd ontroerende roman over een onverwachte vriendschap en de zoektocht naar geluk op latere leeftijd, en dat alles overgoten met een vleugje spanning. Een absolute aanrader voor iedereen die van feelgood houdt met een diepere laag! Ik sloot na het lezen van de laatste regels het boek met een tevreden glimlach op mijn gezicht.
Ik kijk uit naar het volgende deel van de Juliette & Max serie.
July 27, 2025
4,5 sterren
Cover
Er staat een prachtige villa met een blauw dak op de cover met daar om heen prachtige groene bomen. Ervoor zie ik een enorm gazon met her en der wat struiken. Het geheel ziet er zeer aantrekkelijk uit en lijkt me heerlijk om daar te wonen. Bovenaan op de cover staat ‘Juliette & Max serie’ vermeld. Hierdoor ben ik benieuwd naar deze roman waarvan het nu al duidelijk is dat er meer delen zullen volgen.
Het verhaal
Na het overlijden van haar geliefde Ralph voelt Juliette zich eenzaam. Ze zit alleen in haar dure sjieke penthouse wat te verpieteren. De zeventig jaar oude dame is nog goed bij de tijd en bedenkt een slim plan waardoor ze in een riante zorgvilla een plek toegewezen krijgt. Zodra ze haar intrek heeft genomen in de zorgvilla, merkt Julliette al gauw dat ze de verkeerde beslissing heeft genomen. Hoezo gelijkgezinden ontmoeten? Dat gaat niet lukken want Juliette vindt het maar een saaie boel. Dit verandert zodra ze met medebewoner Max kennismaakt. Samen met deze Hagenees gaat Juliette eropuit. Ze komen in situaties terecht die hilarisch zijn maar van sommige zijn ze het er wel over eens dat het een impulsief idee is geweest…. Levert de vriendschap met Max en de bijzondere uitjes die ze ondernemen genoeg voldoening op voor Juliette?
Mijn mening
‘Het huis met het blauwe dak’ van Margareth Hillebrandt heb ik met veel plezier gelezen. Na zelf jaren bezig te zijn geweest met mantelzorgen, zijn in deze roman sommige beschreven gedragingen van de ‘oudjes’ wel herkenbaar:-). Maar ook de personele problemen en de regelgeving/bureaucratie waar de zorg dagelijks mee kampt. Ik vind het goed dat de auteur in haar verhaal hier aandacht aanbesteed maar gelukkig heeft deze problematiek niet de overhand.
In ‘Het huis met het blauwe dak’ zijn hilarische situaties verwerkt waar ik hartelijk om heb moeten lachen. Ik vind het altijd erg fijn wanneer er humor is verwerkt in een verhaal. Natuurlijk zijn dit niet de enige emoties die in deze roman zijn verwerkt. Het onderwerp eenzaamheid speelt een grote rol en dit geldt niet alleen voor het personage van Juliette. Die eenzaamheid zorgt ervoor dat de behoefte aan aandacht groot is en dat door een impulsieve actie er onverwachte problemen ontstaan waar het vervolg niet van is te overzien… Deze situatie roept echt wel boosheid bij mij op maar ik vind de waarschuwing die Margareth Hillebrandt hiermee afgeeft aan haar lezers heel erg goed!
Van de personages Juliette en Max, die elkaars tegenpolen zijn, heb ik genoten. Door hun verschil in afkomst en hun karakters, was ik er in het begin van overtuigd dat die twee alleen maar ruzie zouden maken. Nou verkeerd gedacht dus, natuurlijk zijn ze het zeker niet altijd met elkaar eens en knalt wel een keer, maar ze kunnen verder goed met elkaar overweg.
Mooi vind ik het om te lezen dat Juliette en Max niet achter de geraniums gaan zitten in de zorgvilla. Ze groeien steeds meer naar elkaar toe en ondernemen samen steeds meer. Ze gaan zelfs samen een nieuw avontuur aan. Eentje die ik niet heb kunnen bedenken toen ik in ‘Het huis met het blauwe dak’ begon! Of dit avontuur een succes word? Dat kunnen we lezen in het volgende deel in Juliette en Max serie waar ik naar uitkijk...
‘Het huis met het blauwe dak’ krijgt van mij 4,5 sterren.
Cover
Er staat een prachtige villa met een blauw dak op de cover met daar om heen prachtige groene bomen. Ervoor zie ik een enorm gazon met her en der wat struiken. Het geheel ziet er zeer aantrekkelijk uit en lijkt me heerlijk om daar te wonen. Bovenaan op de cover staat ‘Juliette & Max serie’ vermeld. Hierdoor ben ik benieuwd naar deze roman waarvan het nu al duidelijk is dat er meer delen zullen volgen.
Het verhaal
Na het overlijden van haar geliefde Ralph voelt Juliette zich eenzaam. Ze zit alleen in haar dure sjieke penthouse wat te verpieteren. De zeventig jaar oude dame is nog goed bij de tijd en bedenkt een slim plan waardoor ze in een riante zorgvilla een plek toegewezen krijgt. Zodra ze haar intrek heeft genomen in de zorgvilla, merkt Julliette al gauw dat ze de verkeerde beslissing heeft genomen. Hoezo gelijkgezinden ontmoeten? Dat gaat niet lukken want Juliette vindt het maar een saaie boel. Dit verandert zodra ze met medebewoner Max kennismaakt. Samen met deze Hagenees gaat Juliette eropuit. Ze komen in situaties terecht die hilarisch zijn maar van sommige zijn ze het er wel over eens dat het een impulsief idee is geweest…. Levert de vriendschap met Max en de bijzondere uitjes die ze ondernemen genoeg voldoening op voor Juliette?
Mijn mening
‘Het huis met het blauwe dak’ van Margareth Hillebrandt heb ik met veel plezier gelezen. Na zelf jaren bezig te zijn geweest met mantelzorgen, zijn in deze roman sommige beschreven gedragingen van de ‘oudjes’ wel herkenbaar:-). Maar ook de personele problemen en de regelgeving/bureaucratie waar de zorg dagelijks mee kampt. Ik vind het goed dat de auteur in haar verhaal hier aandacht aanbesteed maar gelukkig heeft deze problematiek niet de overhand.
In ‘Het huis met het blauwe dak’ zijn hilarische situaties verwerkt waar ik hartelijk om heb moeten lachen. Ik vind het altijd erg fijn wanneer er humor is verwerkt in een verhaal. Natuurlijk zijn dit niet de enige emoties die in deze roman zijn verwerkt. Het onderwerp eenzaamheid speelt een grote rol en dit geldt niet alleen voor het personage van Juliette. Die eenzaamheid zorgt ervoor dat de behoefte aan aandacht groot is en dat door een impulsieve actie er onverwachte problemen ontstaan waar het vervolg niet van is te overzien… Deze situatie roept echt wel boosheid bij mij op maar ik vind de waarschuwing die Margareth Hillebrandt hiermee afgeeft aan haar lezers heel erg goed!
Van de personages Juliette en Max, die elkaars tegenpolen zijn, heb ik genoten. Door hun verschil in afkomst en hun karakters, was ik er in het begin van overtuigd dat die twee alleen maar ruzie zouden maken. Nou verkeerd gedacht dus, natuurlijk zijn ze het zeker niet altijd met elkaar eens en knalt wel een keer, maar ze kunnen verder goed met elkaar overweg.
Mooi vind ik het om te lezen dat Juliette en Max niet achter de geraniums gaan zitten in de zorgvilla. Ze groeien steeds meer naar elkaar toe en ondernemen samen steeds meer. Ze gaan zelfs samen een nieuw avontuur aan. Eentje die ik niet heb kunnen bedenken toen ik in ‘Het huis met het blauwe dak’ begon! Of dit avontuur een succes word? Dat kunnen we lezen in het volgende deel in Juliette en Max serie waar ik naar uitkijk...
‘Het huis met het blauwe dak’ krijgt van mij 4,5 sterren.
June 28, 2025
Margareth Hillebrandt is niet bang om wat moeilijkere thema’s te verwerken in haar boeken. Ik las eerder Dames op de Herengracht en ik was onder de indruk van haar aanpak van het thema dementie, vriendschap en loyaliteit. Ondanks het zware thema was dit een boek waarbij ik ook veel gelachen heb. Het verhaal had een zekere lichtvoetigheid die je niet zou verwachten.Ik ben daarom heel benieuwd naar haar nieuwste roman Het huis met het blauwe dak waar het thema eenzaamheid is.
De zeventigjarige Juliette voelt zich na het overlijden van haar man eenzaam in haar sjieke penthouse, hoog en alleen.
“Juliette zat in haar gouden toren, zoals het complex waarin ze woonde spottend wordt genoemd. Het penthouse op de bovenste verdieping had een kapitaal gekost en werd juist aangeprezen vanwege het spectaculaire uitzicht dat ze later zo verfoeide. Ze zat hoog in de lucht, totaal verstoken van ieder menselijk contact. Het leek erop dat de totale leegt daarboven haar had beroofd van alle initiatief”
Ze zoekt naar mogelijkheden en krijgt een brochure van een zorgvilla onder ogen. In die brochure ziet alles er geweldig uit. Ze wordt gelokt door de stralende, uitnodigende gezichten van de bewoners en het lichte en ruime appartement. Door een list weet ze een appartement te krijgen. Wanneer ze aankomt in de zorgvilla blijkt de werkelijkheid heel anders. Het is een verpleeghuis met dementerende mensen, in een vergaand stadium. Een ding hebben ze gemeen; ze zijn voldoende vermogend om de eigen bijdrage te kunnen betalen. Hoe schrijnend dat deze manier de enige oplossing lijkt te zijn tegen de eenzaamheid, wanneer je zeventigplus bent. Gelukkig ontmoet Juliette Max, die haar helpt om haar bucketlist af te werken.
Het verhaal heeft wel wat weg van de verhalen over Hendrik Groen, maar dan met iets meer diepgang. De hoofdstukken, geschreven vanuit verschillende perspectieven, lezen makkelijk weg. Ik heb opnieuw genoten van de lichtvoetige manier van schrijven over een best wel zwaar thema. Ik vind het knap hoeveel subthema’s opgehangen worden aan het hoofdthema, eenzaamheid heeft vele gezichten.
Margareth Hillebrandt weet spanning en romantiek in het verhaal te brengen, maar gaat de confrontatie niet uit de weg. Ze houdt ons een spiegel voor. Wie zorgt er voor ons wanneer wij oud zijn en hoe gaan wij, te midden van ons drukke leven en haast, om met de ouderen in onze omgeving, zoals onze eigen ouders maar ook die oudere buurvrouw die misschien ook wel heel erg eenzaam is? Ik vind het jammer dat Margareth Hillebrandt deze oplossing geeft in dit verhaal. Om niet te spoileren kan ik hier niet verder op ingaan, maar ik denk dat een meer open einde de creativiteit meer kan bevorderen om als samenleving te praten over oplossingen. Aan de andere kant maakt dit slot wel duidelijk dat het een complex probleem is. Wanneer ik al deze punten in overweging neem, geef ik 4,5 ster voor Het huis met het blauwe dak.
De zeventigjarige Juliette voelt zich na het overlijden van haar man eenzaam in haar sjieke penthouse, hoog en alleen.
“Juliette zat in haar gouden toren, zoals het complex waarin ze woonde spottend wordt genoemd. Het penthouse op de bovenste verdieping had een kapitaal gekost en werd juist aangeprezen vanwege het spectaculaire uitzicht dat ze later zo verfoeide. Ze zat hoog in de lucht, totaal verstoken van ieder menselijk contact. Het leek erop dat de totale leegt daarboven haar had beroofd van alle initiatief”
Ze zoekt naar mogelijkheden en krijgt een brochure van een zorgvilla onder ogen. In die brochure ziet alles er geweldig uit. Ze wordt gelokt door de stralende, uitnodigende gezichten van de bewoners en het lichte en ruime appartement. Door een list weet ze een appartement te krijgen. Wanneer ze aankomt in de zorgvilla blijkt de werkelijkheid heel anders. Het is een verpleeghuis met dementerende mensen, in een vergaand stadium. Een ding hebben ze gemeen; ze zijn voldoende vermogend om de eigen bijdrage te kunnen betalen. Hoe schrijnend dat deze manier de enige oplossing lijkt te zijn tegen de eenzaamheid, wanneer je zeventigplus bent. Gelukkig ontmoet Juliette Max, die haar helpt om haar bucketlist af te werken.
Het verhaal heeft wel wat weg van de verhalen over Hendrik Groen, maar dan met iets meer diepgang. De hoofdstukken, geschreven vanuit verschillende perspectieven, lezen makkelijk weg. Ik heb opnieuw genoten van de lichtvoetige manier van schrijven over een best wel zwaar thema. Ik vind het knap hoeveel subthema’s opgehangen worden aan het hoofdthema, eenzaamheid heeft vele gezichten.
Margareth Hillebrandt weet spanning en romantiek in het verhaal te brengen, maar gaat de confrontatie niet uit de weg. Ze houdt ons een spiegel voor. Wie zorgt er voor ons wanneer wij oud zijn en hoe gaan wij, te midden van ons drukke leven en haast, om met de ouderen in onze omgeving, zoals onze eigen ouders maar ook die oudere buurvrouw die misschien ook wel heel erg eenzaam is? Ik vind het jammer dat Margareth Hillebrandt deze oplossing geeft in dit verhaal. Om niet te spoileren kan ik hier niet verder op ingaan, maar ik denk dat een meer open einde de creativiteit meer kan bevorderen om als samenleving te praten over oplossingen. Aan de andere kant maakt dit slot wel duidelijk dat het een complex probleem is. Wanneer ik al deze punten in overweging neem, geef ik 4,5 ster voor Het huis met het blauwe dak.
May 5, 2025
De zeventig-jarige Juliette blijft eenzaam achter na het overlijden van haar man. Ze besluit haar dure penthouse om te ruilen voor een appartement in een luxe zorgvilla. Om hiervoor in aanmerking te komen doet ze het voorkomen dat ze slecht ter been is en met een rollator loopt. Maar eenmaal in de zorgvilla valt het verblijf haar enorm tegen en de verveling slaat toe.
Een lichtpuntje in de duisternis is haar ontmoeting met medebewoner Max. Zo op het eerste oog hebben ze niets met elkaar gemeen maar ze raken bevriend en ze besluiten om hun bucketlist samen te gaan afvinken.
Ze gaan op pad en maken dingen mee waarvan ze nooit hadden gedacht het nog mee te mogen maken.
---Eenzaamheid is een gigantisch beest dat op je leunt. Het werkt je tegen de grond, om je daarna in volledig hulpeloze toestand op te vreten en het zet je aan tot dingen waar je met je gezonde verstand geen seconde over zou nadenken.---
---Juliette---
Ondanks dat er een beladen en vaak vergeten onderwerp belicht wordt, is het verhaal heerlijk fris en luchtig geschreven. Eenzaamheid bij ouderen is helaas een blijvend actueel onderwerp en de frisse kijk hierop van de auteur maakt het een origineel en eigentijds verhaal.
De twee hoofdpersonages zijn uniek en je zult ze niet vaak tegenkomen in een fictieve roman. Hopelijk hierna wel wat vaker want zoals jullie kunnen zien op de cover gaat de auteur er een serie van maken. Ik zou daar heel blij van worden want ik heb Juliette en Max in mijn hart gesloten en ik wil me nog vaker verliezen in hun avonturen.
De auteur heeft de personages lekker veel diepgang gegeven zodat je weet waar ze vandaan komen en welke gebeurtenissen hun karakter hebben gevormd.
Voorproefje
"Waarom snauwt ze toch iedereen van de zorg zo af? Het antwoord kent ze en ze weet ook dat de reden daarvoor ongegrond is. Het is net zoiets als een stier vragen de kleur rood te negeren. Daarnaast is er de diepgewortelde angst om betutteld te worden. Het doet haar vergeten dat de meesten het hier goed met haar voorhebben. Alsof de duivel ermee speelt, staat iedere keer die boze tiener, die nog steeds in haar huist, weer op. Alsof recalcitrant gedrag in haar genen zit opgesloten. Misschien wordt het eens tijd om dat jeugdtrauma achter zich te laten."
Het boek leest heerlijk vlot door de fijne, luchtige schrijfstijl en er is een gezellige dosis humor in verwerkt. Het verhaal is net even anders dan je gewend bent. Een heerlijke roman met een fijne feelgoodvibe. Een boek om te omarmen.
---Gemak dient de mens, en dit mens houdt erg van gemak.---
---Max---
📖
Een lichtpuntje in de duisternis is haar ontmoeting met medebewoner Max. Zo op het eerste oog hebben ze niets met elkaar gemeen maar ze raken bevriend en ze besluiten om hun bucketlist samen te gaan afvinken.
Ze gaan op pad en maken dingen mee waarvan ze nooit hadden gedacht het nog mee te mogen maken.
---Eenzaamheid is een gigantisch beest dat op je leunt. Het werkt je tegen de grond, om je daarna in volledig hulpeloze toestand op te vreten en het zet je aan tot dingen waar je met je gezonde verstand geen seconde over zou nadenken.---
---Juliette---
Ondanks dat er een beladen en vaak vergeten onderwerp belicht wordt, is het verhaal heerlijk fris en luchtig geschreven. Eenzaamheid bij ouderen is helaas een blijvend actueel onderwerp en de frisse kijk hierop van de auteur maakt het een origineel en eigentijds verhaal.
De twee hoofdpersonages zijn uniek en je zult ze niet vaak tegenkomen in een fictieve roman. Hopelijk hierna wel wat vaker want zoals jullie kunnen zien op de cover gaat de auteur er een serie van maken. Ik zou daar heel blij van worden want ik heb Juliette en Max in mijn hart gesloten en ik wil me nog vaker verliezen in hun avonturen.
De auteur heeft de personages lekker veel diepgang gegeven zodat je weet waar ze vandaan komen en welke gebeurtenissen hun karakter hebben gevormd.
Voorproefje
"Waarom snauwt ze toch iedereen van de zorg zo af? Het antwoord kent ze en ze weet ook dat de reden daarvoor ongegrond is. Het is net zoiets als een stier vragen de kleur rood te negeren. Daarnaast is er de diepgewortelde angst om betutteld te worden. Het doet haar vergeten dat de meesten het hier goed met haar voorhebben. Alsof de duivel ermee speelt, staat iedere keer die boze tiener, die nog steeds in haar huist, weer op. Alsof recalcitrant gedrag in haar genen zit opgesloten. Misschien wordt het eens tijd om dat jeugdtrauma achter zich te laten."
Het boek leest heerlijk vlot door de fijne, luchtige schrijfstijl en er is een gezellige dosis humor in verwerkt. Het verhaal is net even anders dan je gewend bent. Een heerlijke roman met een fijne feelgoodvibe. Een boek om te omarmen.
---Gemak dient de mens, en dit mens houdt erg van gemak.---
---Max---
📖
April 11, 2025
Juliette komt na de dood van haar partner Ralph helemaal alleen te vallen. Overvallen door eenzaamheid besluit ze haar penthouse te verkopen en haar intrek te nemen in de zorgvilla ‘De Barones’. Volgens de brochure een gezellig oord waar ze haar dagen kan doorbrengen met gelijkgestemden. Op de dag van haar intrede blijkt al dat haar beslissing één grote misrekening is. De bewoners lijken uitgeleefd en te wachten op hun laatste reis naar boven. Gelukkig is er Max, eveneens een zeventiger, maar met meer pit dan alle andere bewoners samen. Juliette kan Max overtuigen om mee te werken aan een gezamenlijke bucketlist en zo hun leven wat op te fleuren. Maar dat niet alles van een leien dakje loopt, wordt al snel duidelijk.
Van in het begin merk je al dat Juliette een aparte dame is. Niet alleen is ze niet op haar mondje gevallen maar ze houdt er ook van om te treiteren en anderen uit hun tent te lokken. Daarnaast is er Max, ook nog een kwieke zeventiger die net als Juliette niet vies is van een borrel en de nodige humor.
Beide personages vertellen beurtelings hun belevenissen of hoe zij het toch ervaren. Door af en toe terug te springen naar het verleden van Juliette, leren we haar achtergrond kennen. Haar beweegredenen worden daardoor doorheen het verhaal duidelijk. Daarnaast vertellen Max en Juliette elkaar geheimen en anekdotes, een leuke afwisseling om de personages nog iets beter uit te lichten en te doorgronden.
De schrijfstijl is beeldend, vol emoties maar toch altijd met een tikkeltje humor verweven. Nochtans worden veel maatschappelijke problemen aangekaart, waarbij eenzaamheid bij ouderen eruit springt, maar door de manier waarop de hoofdpersonages ermee omgaan en met elkaar becommentariëren, valt het niet zwaar. Maar de boodschap is wel duidelijk overgebracht.
Naast Max en Juliette spelen er nog een paar belangrijke personages mee, elk met hun eigen besognes en eigenaardigheden. Een bont allegaartje waardoor de gemoederen soms al eens oplopen. Het plot is een aaneenschakeling van gebeurtenissen en akkefietjes binnenshuis, afgewisseld met de excentrieke bucketlist van Juliette en Max. Naar het einde toe was de uitkomst wel voor de hand liggend maar dat neemt absoluut niets af aan het leesplezier.
Een heerlijk boek waarbij je de personages zo voor ogen ziet strompelen en sukkelen, de ene sluit je in je hart, een ander verfoei je. Ouder worden hoeft helemaal niet saai te zijn, dit heeft de auteur hier mooi bewezen. Een oude vos verliest zijn streken niet...
Van in het begin merk je al dat Juliette een aparte dame is. Niet alleen is ze niet op haar mondje gevallen maar ze houdt er ook van om te treiteren en anderen uit hun tent te lokken. Daarnaast is er Max, ook nog een kwieke zeventiger die net als Juliette niet vies is van een borrel en de nodige humor.
Beide personages vertellen beurtelings hun belevenissen of hoe zij het toch ervaren. Door af en toe terug te springen naar het verleden van Juliette, leren we haar achtergrond kennen. Haar beweegredenen worden daardoor doorheen het verhaal duidelijk. Daarnaast vertellen Max en Juliette elkaar geheimen en anekdotes, een leuke afwisseling om de personages nog iets beter uit te lichten en te doorgronden.
De schrijfstijl is beeldend, vol emoties maar toch altijd met een tikkeltje humor verweven. Nochtans worden veel maatschappelijke problemen aangekaart, waarbij eenzaamheid bij ouderen eruit springt, maar door de manier waarop de hoofdpersonages ermee omgaan en met elkaar becommentariëren, valt het niet zwaar. Maar de boodschap is wel duidelijk overgebracht.
Naast Max en Juliette spelen er nog een paar belangrijke personages mee, elk met hun eigen besognes en eigenaardigheden. Een bont allegaartje waardoor de gemoederen soms al eens oplopen. Het plot is een aaneenschakeling van gebeurtenissen en akkefietjes binnenshuis, afgewisseld met de excentrieke bucketlist van Juliette en Max. Naar het einde toe was de uitkomst wel voor de hand liggend maar dat neemt absoluut niets af aan het leesplezier.
Een heerlijk boek waarbij je de personages zo voor ogen ziet strompelen en sukkelen, de ene sluit je in je hart, een ander verfoei je. Ouder worden hoeft helemaal niet saai te zijn, dit heeft de auteur hier mooi bewezen. Een oude vos verliest zijn streken niet...
March 29, 2025
Bryan las 'Het huis met het blauwe dak', geschreven door Margareth Hillebrandt.
Zijn recensie lees je hieronder. ⬇️
Persoonlijk had ik nog niks van Margareth Hillebrandt gelezen. Veronique wel, die las eerder al 'Dames op de Herengracht', van haar hand, en was hier enthousiast over. Ik was ook wel erg nieuwsgierig naar de schrijfstijl en verhalen van Margareth en besloot 'Het huis met het blauwe dak' te lezen.
De zeventigjarige Juliette woont in een mooi en luxe penthouse, maar sinds de dood van haar man voelt ze zich er niet meer gelukkig en vaak eenzaam, daarom neemt ze een drastisch besluit. Ze verkoopt haar penthouse en met een leugentje, om bestwil, komt ze terecht in De Barones, een riante zorgvilla waar ze hoopt op veel levendigheid, gezelligheid en leuke medebewoners. Maar al snel komt ze erachter dat de brochure van De Barones er mooier uitzag, dan dat het in werkelijkheid is.
Wel ontmoet ze al snel Max, een mede bewoner, waar ze al snel een vriendschap mee opbouwt. Samen proberen ze het tij te keren in De Barones en besluiten ze om hun bucketlist af te werken. Dit zorgt voor vele leuke momenten, echter is dit nu echt wat Juliette wilt in haar leven?
Ik startte met veel nieuwsgierigheid in het verhaal, want ook al wordt het bestempeld als een normale roman, in de flaptekst proef ik ook wel een stukje feelgood en aangezien ik feelgoodverhalen graag lees...
Het verhaal begint op een rustig tempo. Hillebrandt laat de lezer op een rustige en fijne manier aan de setting en de personages wennen. Ze weet personages neer te zetten die diep genoeg zijn uitgewerkt en heel menselijk over komen. Daardoor had ik als lezer een echte klik met Juliette en Max. Wat een leuke personages.
Vanaf het moment dat ze hun bucketlist af gaan werken, gaat dan ook echt de rem er vanaf en leest het verhaal als een echte feelgood. Stel je voor je opa en oma naar een discotheek waar een silent disco gehouden wordt. Nou veeg mij op... En die disco is de start voor meer dolle pret. Geweldig hoe Hillebrandt dit over weet te brengen op papier.
Ook eenzaamheid, vertrouwen en zelfs een diefstal komen aanbod. Hierdoor wordt het op een bepaald moment zelfs spannend in het verhaal. Chapeau voor deze auteur!
Wij ontvingen dit recensie-exemplaar van uitgeverij Neckar. Dit beïnvloedt onze mening uiteraard niet.
Zijn recensie lees je hieronder. ⬇️
Persoonlijk had ik nog niks van Margareth Hillebrandt gelezen. Veronique wel, die las eerder al 'Dames op de Herengracht', van haar hand, en was hier enthousiast over. Ik was ook wel erg nieuwsgierig naar de schrijfstijl en verhalen van Margareth en besloot 'Het huis met het blauwe dak' te lezen.
De zeventigjarige Juliette woont in een mooi en luxe penthouse, maar sinds de dood van haar man voelt ze zich er niet meer gelukkig en vaak eenzaam, daarom neemt ze een drastisch besluit. Ze verkoopt haar penthouse en met een leugentje, om bestwil, komt ze terecht in De Barones, een riante zorgvilla waar ze hoopt op veel levendigheid, gezelligheid en leuke medebewoners. Maar al snel komt ze erachter dat de brochure van De Barones er mooier uitzag, dan dat het in werkelijkheid is.
Wel ontmoet ze al snel Max, een mede bewoner, waar ze al snel een vriendschap mee opbouwt. Samen proberen ze het tij te keren in De Barones en besluiten ze om hun bucketlist af te werken. Dit zorgt voor vele leuke momenten, echter is dit nu echt wat Juliette wilt in haar leven?
Ik startte met veel nieuwsgierigheid in het verhaal, want ook al wordt het bestempeld als een normale roman, in de flaptekst proef ik ook wel een stukje feelgood en aangezien ik feelgoodverhalen graag lees...
Het verhaal begint op een rustig tempo. Hillebrandt laat de lezer op een rustige en fijne manier aan de setting en de personages wennen. Ze weet personages neer te zetten die diep genoeg zijn uitgewerkt en heel menselijk over komen. Daardoor had ik als lezer een echte klik met Juliette en Max. Wat een leuke personages.
Vanaf het moment dat ze hun bucketlist af gaan werken, gaat dan ook echt de rem er vanaf en leest het verhaal als een echte feelgood. Stel je voor je opa en oma naar een discotheek waar een silent disco gehouden wordt. Nou veeg mij op... En die disco is de start voor meer dolle pret. Geweldig hoe Hillebrandt dit over weet te brengen op papier.
Ook eenzaamheid, vertrouwen en zelfs een diefstal komen aanbod. Hierdoor wordt het op een bepaald moment zelfs spannend in het verhaal. Chapeau voor deze auteur!
Wij ontvingen dit recensie-exemplaar van uitgeverij Neckar. Dit beïnvloedt onze mening uiteraard niet.
May 10, 2025
Voor de leesclub van de boekenreizigers heb ik het boek Het huis met het blauwe dak, geschreven door Margareth Hillebrand, gelezen. Na het overlijden van haar grote liefde woont Juliette alleen in haar peperdure penthouse. Ze is op dat moment zeventig jaar oud en ze voelt zich er erg eenzaam. Ze beslist om haar huis te verkopen en via een list een plek te krijgen in een grote zorgvilla. Ze hoopt dat ze daar gelijkgestemden gaat vinden, met wie ze nog een mooie en gezellige tijd mag beleven. Als ze er eenmaal woont, komt ze tot de ontdekking dat ze toch wel een fout heeft gemaakt. Er blijkt helemaal geen sprake te zijn van gelijkgestemden. Voor het gevoel van Juliette is het er enorm saai. Wel ontmoet Juliette medebewoner Max. Hij is een rasechte Hagenees, een totaal ander type dan Juliette is. Maar de klik is er en ze raken met elkaar bevriend. Ze brengen samen leven in de brouwerij in de zorgvilla. Dit doen ze door middel van een bucketlist. Maar is dit voor Juliette genoeg? Of zou ze toch ook graag nog wat anders willen en zo ja wat dan? En hoe kijkt Max daar eigenlijk tegen aan?
Op de cover zien we een mooi groot wit huis met een prachtig blauw dak. Er staan de nodige bomen om heen en er is ook een grote tuin aanwezig. Is dit de zorgvilla waar Juliette en Max wonen? Het is al met al een heerlijk feelgood verhaal waarbij er geregeld een glimlach op mijn gezicht te vinden was tijdens het lezen. Margareth heeft in dit verhaal op een mooie manier een diepere laag verweven, zonder dat het ergens zwaar overkomt. De aangestipte thema’s zijn onder andere: eenzaamheid bij ouderen, het vinden van goed personeel en of er elke keer voldoende budget is om de ouderen de zorg te geven die ze nodig hebben. Het is mijn eerste kennismaking met deze schrijfster. Het is me goed bevallen en ik ben erg benieuwd naar nieuwe belevenissen van Juliette en Max.
4*
Op de cover zien we een mooi groot wit huis met een prachtig blauw dak. Er staan de nodige bomen om heen en er is ook een grote tuin aanwezig. Is dit de zorgvilla waar Juliette en Max wonen? Het is al met al een heerlijk feelgood verhaal waarbij er geregeld een glimlach op mijn gezicht te vinden was tijdens het lezen. Margareth heeft in dit verhaal op een mooie manier een diepere laag verweven, zonder dat het ergens zwaar overkomt. De aangestipte thema’s zijn onder andere: eenzaamheid bij ouderen, het vinden van goed personeel en of er elke keer voldoende budget is om de ouderen de zorg te geven die ze nodig hebben. Het is mijn eerste kennismaking met deze schrijfster. Het is me goed bevallen en ik ben erg benieuwd naar nieuwe belevenissen van Juliette en Max.
4*
April 21, 2025
Zoals je op basis van de samenvatting zou verwachten, bevat dit boek veel humor. Met name Juliette heeft nogal opvallende dingen op haar bucketlist staan. Dit zorgt voor erg leuke en bijzondere situaties.
Het boek is echter niet alleen maar grappig. Er zit ook verkapte kritiek in verborgen op de overheid, die mensen zo lang mogelijk thuis willen laten wonen, waardoor alleen mensen met een grote zorgvraag naar een verpleeghuis kunnen. Mensen die lichamelijk gezond zijn, maar ondertussen in hun eentje verpieteren of gewoon wat lichtere ondersteuning nodig hebben, vallen hierdoor buiten de boot. Dit wil de schrijfster waarschijnlijk aangeven.
De verhalen uit het verleden van Juliette en Max geven het boek nog meer diepgang. Zowel het ontbreken van geld als het ontbreken van liefde zijn duidelijk niet makkelijk. Ook de manier waarop Juliette en Max vanuit hun verleden op elkaar reageren, zegt veel over hen.
Er is ook nog een soort mysterie over diefstal verweven in het verhaal. Omdat dit gepaard gaat met de nodige dreigementen en chantage, maakt dit het boek naast grappig en diepgaand, ook nog best spannend.
Toen ik de samenvatting van de uitgeverij las, was ik even bang dat dit boek veel op Hendrik Groen zou lijken. Nu doet het daar wel enigszins aan denken, maar dit boek is veel minder over de top, bevat meer diepgang en heeft daarnaast een spannende verhaallijn. Het biedt dus iets anders dan Hendrik Groen.
Dit is een veelzijdig boek, waarbij grappige en serieuze verhaallijnen afgewisseld worden en zeer goed met elkaar in balans zijn. Ik vond dit een erg leuk boek om te lezen. Het is het eerste deel van een serie, dus voor de liefhebbers komt er nog meer over Juliette en Max.
Het boek is echter niet alleen maar grappig. Er zit ook verkapte kritiek in verborgen op de overheid, die mensen zo lang mogelijk thuis willen laten wonen, waardoor alleen mensen met een grote zorgvraag naar een verpleeghuis kunnen. Mensen die lichamelijk gezond zijn, maar ondertussen in hun eentje verpieteren of gewoon wat lichtere ondersteuning nodig hebben, vallen hierdoor buiten de boot. Dit wil de schrijfster waarschijnlijk aangeven.
De verhalen uit het verleden van Juliette en Max geven het boek nog meer diepgang. Zowel het ontbreken van geld als het ontbreken van liefde zijn duidelijk niet makkelijk. Ook de manier waarop Juliette en Max vanuit hun verleden op elkaar reageren, zegt veel over hen.
Er is ook nog een soort mysterie over diefstal verweven in het verhaal. Omdat dit gepaard gaat met de nodige dreigementen en chantage, maakt dit het boek naast grappig en diepgaand, ook nog best spannend.
Toen ik de samenvatting van de uitgeverij las, was ik even bang dat dit boek veel op Hendrik Groen zou lijken. Nu doet het daar wel enigszins aan denken, maar dit boek is veel minder over de top, bevat meer diepgang en heeft daarnaast een spannende verhaallijn. Het biedt dus iets anders dan Hendrik Groen.
Dit is een veelzijdig boek, waarbij grappige en serieuze verhaallijnen afgewisseld worden en zeer goed met elkaar in balans zijn. Ik vond dit een erg leuk boek om te lezen. Het is het eerste deel van een serie, dus voor de liefhebbers komt er nog meer over Juliette en Max.
April 3, 2025
Als Juliette in de zorgvilla gaat wonen ontmoet ze Max. Een vitale man. Samen besluiten ze om hun bucketlijst af te werken met alle gevolgen van dien! Ze maken de meest hilarische dingen mee van een demonstratie totaan feesten tot midden in de nacht.
De zorgvilla waar ouderen wonen maar Juliette niet tussen past, nu is ze er ook wel op een slinkse wijze tussen gekomen. Gelukkig heeft ze Max en de klusjesman.. maar kan ze beiden wel vertrouwen? Heeft Juliette wel een goede keuze gemaakt om haar penthouse te verkopen en te verhuizen naar de zorgvilla?
Nou, heb Juliette en Max wel in mijn hart gesloten! Lieve bejaarde mensen!
De cover nodigt al erg uit om het boek op te pakken en de flaptekst te lezen, daarna werd ik nog nieuwsgieriger.
Het boek is opgebouwd en beschreven vanuit meerdere personages; Juliette, Max, Fedor en Elly. De hoofdstukken zijn kort waardoor je aandacht erbij blijft. Margarth schrijft vlog en beeldend. Er komt humor in voor; ik zat lachend op de bank.
Gaande weg krijg je steeds meer achtergrond informatie over de hoofdpersonages waardoor je komt te weten hoe ze alles kunnen betalen ik de zorgvilla.. bij Fedor kreeg ik meteen al een ‘niet pluis’ gevoel…
Het huis met het blauwe dak is een heerlijke roman over twee mensen die elkaar steeds beter leren kennen. Er ontstaat een innige vriendschap en ze ondernemen samen leuke dingen. Dus ouder worden wilt niet zeggen dat je meteen achter de geraniums moet gaan zitten.. leef je leven!
De zorgvilla waar ouderen wonen maar Juliette niet tussen past, nu is ze er ook wel op een slinkse wijze tussen gekomen. Gelukkig heeft ze Max en de klusjesman.. maar kan ze beiden wel vertrouwen? Heeft Juliette wel een goede keuze gemaakt om haar penthouse te verkopen en te verhuizen naar de zorgvilla?
Nou, heb Juliette en Max wel in mijn hart gesloten! Lieve bejaarde mensen!
De cover nodigt al erg uit om het boek op te pakken en de flaptekst te lezen, daarna werd ik nog nieuwsgieriger.
Het boek is opgebouwd en beschreven vanuit meerdere personages; Juliette, Max, Fedor en Elly. De hoofdstukken zijn kort waardoor je aandacht erbij blijft. Margarth schrijft vlog en beeldend. Er komt humor in voor; ik zat lachend op de bank.
Gaande weg krijg je steeds meer achtergrond informatie over de hoofdpersonages waardoor je komt te weten hoe ze alles kunnen betalen ik de zorgvilla.. bij Fedor kreeg ik meteen al een ‘niet pluis’ gevoel…
Het huis met het blauwe dak is een heerlijke roman over twee mensen die elkaar steeds beter leren kennen. Er ontstaat een innige vriendschap en ze ondernemen samen leuke dingen. Dus ouder worden wilt niet zeggen dat je meteen achter de geraniums moet gaan zitten.. leef je leven!
July 24, 2025
Deze roman kan ik moeilijk in een bepaald kastje van genre zetten. Het is een mooi verhaal, doorspekt met de nodige humor en het komt zeer levendig en levensecht over.
Het thema van eenzaamheid dat aan de basis van dit boek ligt, zet zich gedurende de gehele roman door in de verschillende personages. Het is bovendien mooi om eens een roman te lezen, waarin de personages al een zekere leeftijd hebben bereikt en het niet steeds draait om een liefdesverhaal dat verloopt binnen eenzelfde stramien.
De karakters worden knap neergezet en je kan ze je dan ook levendig voor de geest halen.
Bovendien komt er een zeer hedendaags probleem aan bod, namelijk de huisvesting van ouderen, en dit dan binnen een aanvaardbaar kader met respect voor de levenskwaliteit, rekening houdend met verschillende fysieke of mentale beperkingen die zich voordoen in het verouderingsproces.
Als je zelf met een "bejaarde" (een zeer lelijk woord, maar ik vind oudere niet echt passend) woont, kan je de levenssituaties die beschreven staan in het boek zeer goed volgen. Ik heb het verhaal dan ook aan mijn vader van 79 voorgelegd, nu nog alleen wachten op zijn reactie.
Het thema van eenzaamheid dat aan de basis van dit boek ligt, zet zich gedurende de gehele roman door in de verschillende personages. Het is bovendien mooi om eens een roman te lezen, waarin de personages al een zekere leeftijd hebben bereikt en het niet steeds draait om een liefdesverhaal dat verloopt binnen eenzelfde stramien.
De karakters worden knap neergezet en je kan ze je dan ook levendig voor de geest halen.
Bovendien komt er een zeer hedendaags probleem aan bod, namelijk de huisvesting van ouderen, en dit dan binnen een aanvaardbaar kader met respect voor de levenskwaliteit, rekening houdend met verschillende fysieke of mentale beperkingen die zich voordoen in het verouderingsproces.
Als je zelf met een "bejaarde" (een zeer lelijk woord, maar ik vind oudere niet echt passend) woont, kan je de levenssituaties die beschreven staan in het boek zeer goed volgen. Ik heb het verhaal dan ook aan mijn vader van 79 voorgelegd, nu nog alleen wachten op zijn reactie.
June 19, 2025
Wat een verfrissend boek, de schrijfster weet op een luchtige en tegelijk eerlijke manier een groep ouderen neer te zetten zonder in het cliché van ‘zielig en hulpbehoevend’ te beschrijven. Integendeel: de personages zijn levendig, grappig en vol karakter.
De dialogen zaten vol humor en scherpte, en de situaties zijn heerlijk vlot geschreven. Het verhaal voelt warm en menselijk, zou het zeker aanrader als je wat luchtigers zoekt.
De dialogen zaten vol humor en scherpte, en de situaties zijn heerlijk vlot geschreven. Het verhaal voelt warm en menselijk, zou het zeker aanrader als je wat luchtigers zoekt.
May 18, 2025
grappig, benieuwd naar deel 2!
September 19, 2025
🇳🇱In dit boek leren een bejaarde Hagenaar en een bejaarde Hagenees elkaar kennen.
Wist je dat er een verschil is tussen een Hagenaar en een Hagenees?
👉 Een Hagenees is iemand die in Den Haag is geboren en getogen.
👉 Een Hagenaar komt van elders maar woont later in Den Haag.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
🤭 Samen besluiten ze hun bucketlist af te werken, wat leidt tot de meest hilarische avonturen.
Ik heb zó vaak luidop moeten lachen tijdens het lezen. Soms zelfs écht zitten schokschouderen van het lachen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
👩⚕️Iedereen die in de ouderenzorg werkt of gewerkt heeft, gaat de situaties in dit boek zeker herkennen. De situaties zijn zo treffend beschreven dat ik vermoed dat Hillebrandt óf zelf ervaring in de sector heeft, óf zich ongelooflijk goed heeft laten informeren.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
✍🏼De schrijfstijl maakt dat je alles zo voor je ziet. En dan gebeurt het vanzelf: je mondhoeken krullen omhoog en je blijft met een glimlach verder lezen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
💙 Het verhaal gaat niet alleen over humor, maar ook over vriendschap, eenzaamheid en relaties. Het is warm, ontroerend én komisch tegelijk. Een boek waar ik me geen seconde mee verveeld heb. Helemaal anders dan wat ik gewoonlijk lees, maar voor mij meer dan geslaagd.
Wist je dat er een verschil is tussen een Hagenaar en een Hagenees?
👉 Een Hagenees is iemand die in Den Haag is geboren en getogen.
👉 Een Hagenaar komt van elders maar woont later in Den Haag.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
🤭 Samen besluiten ze hun bucketlist af te werken, wat leidt tot de meest hilarische avonturen.
Ik heb zó vaak luidop moeten lachen tijdens het lezen. Soms zelfs écht zitten schokschouderen van het lachen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
👩⚕️Iedereen die in de ouderenzorg werkt of gewerkt heeft, gaat de situaties in dit boek zeker herkennen. De situaties zijn zo treffend beschreven dat ik vermoed dat Hillebrandt óf zelf ervaring in de sector heeft, óf zich ongelooflijk goed heeft laten informeren.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
✍🏼De schrijfstijl maakt dat je alles zo voor je ziet. En dan gebeurt het vanzelf: je mondhoeken krullen omhoog en je blijft met een glimlach verder lezen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
💙 Het verhaal gaat niet alleen over humor, maar ook over vriendschap, eenzaamheid en relaties. Het is warm, ontroerend én komisch tegelijk. Een boek waar ik me geen seconde mee verveeld heb. Helemaal anders dan wat ik gewoonlijk lees, maar voor mij meer dan geslaagd.
Displaying 1 - 19 of 19 reviews