Dit is het verhaal over de uit Mexico gevluchte Alex, een teruggetrokken jongen die stage loopt op een Nederlandse universiteit en probeert te redden wat er te redden valt. Om te leven moet hij praten, om te overleven juist niet. Hou je stil is een meeslepende roman over dichte grenzen en grenzeloze moed, over de kracht van taal en het troebele onderscheid tussen daders en slachtoffers. Alle personages in dit boek zijn verzonnen. De feiten niet.
‘Hartverscheurend maar nimmer sentimenteel. Een goed afgehechte novelle die je niet licht vergeet.’ •••• NRC over Restmens
Een scherp, liefdevol, pijnlijk en aangrijpend boek. Marjolein schrijft soepel en meeslepend over psychologische en maatschappelijke problemen, eerder al in ‘Restmens’ en nu in deze indringende roman over taal, over angst en familie, over drugs en wat ze voor ons betekenen (ons als in Nederlandse lezers en ons als in de mensheid wereldwijd).
‘Er werden geen vragen gesteld over waarom de meeste meisjes na afloop van de middag niet meer op straat kwamen en zich steeds minder vaak alleen verplaatsten. En ook niet over waarom veel meisjes een vriendje wilden die overal mee naartoe zou gaan. En al helemaal kwamen er geen vragen over waarom een meisje soms een paar dagen afwezig was geweest en daarna ineens zoveel meer make-up droeg, zeker onder haar ogen. En niemand, zeker de mannen niet, vroegen naar het waarom als een meisje stopte met praten. (…) Er hoefde niets over gevraagd te worden. Hoe meer je leerde, hoe stiller je werd.’
Wat een enorm mooi, bijzonder, maar ook pijnlijk boek. Dit indringende verhaal over een Mexicaanse vluchteling, die eigenlijk niets liever wil dan leven, heeft me onthutst achtergelaten. De levensechte en aangrijpende karakters, en het oog voor detail blijven mij het meest bij. De wijze waarop heden en verleden (in de vorm van notities) gedurende het boek steeds meer door elkaar gingen lopen, maken het zo dat je echt meegezogen werd in het verhaal van de hoofdpersoon. Hier kan ik niets minder dan vijf sterren voor geven. Heel Nederland zou dit boek moeten lezen.
Adembenemend. Lang geleden dat ik zoiets heftigs las en bij vlagen zo gruwelijk dat ik het bijna liever weg wilde leggen, maar dit boek viel niet weg te leggen. Bijzonder goed geschreven, hier blijf ik nog heel lang over nadenken.
“Vroeger had ik een soort romantisch idee dat bedelaars in het weekend hun feestkleren aantrokken. Dat idee is verdwenen sinds ik jou ontmoette, Alex. Overleven is iets heel anders dan leven. Het is goed dat je me daar iets over hebt geleerd. Ik ga beter nadenken voor ik zomaar weer mijn bek opentrek.”
Ohh ohh ohh…wat een boek! Alle lof voor Marjolein Visser. Wat een werk om alles over over de wereld van de Mexicaanse drugskartels uit te zoeken en zo pijnlijk weer te geven. Je voelt de angst, verdriet en wanhoop van Alex. Je leeft een jaar lang met Alex mee, maar krijgt langzaam maar zeker een duidelijker beeld van zijn leven in Mexico. En Herman, je bent een held! Ik gun elke vluchteling een Herman in zijn of haar leven. 4,5 ster maar dat is er niet. Daarom 5 sterren 😃
Op meeslepende, spannende en hartverscheurende wijze neemt het boek je mee in het verhaal van Alexito. Een jonge man uit Mexico die dat land ontvlucht is vanwege kartels, (drugs)geweld en het gevaar dat hij en zijn familie loopt als hij in Mexico blijft. Al gauw blijkt dat gevaar ook in Nederland nog niet geweken te zijn.
Ik vond de zin op de achterkant van het boek al ontzettend sterk: "Om te leven moet Alexito praten, om te overleven niet".
In het boek volg je zijn strijd daarmee. De schrijfstijl vond ik erg vernieuwend en meeslepend. Met terugblikkende notities, afgewisseld door hoofdstukken over het heden kom je beetje bij beetje steeds meer te weten over wat het verleden van Alexito is en hoe dat samensmelt met het heden.
Oprecht een boek dat op de boekenlijst van middelbare school gezet mag worden, en sowieso verplichte kost voor eenieder die drugs gebruikt, wilt gaan gebruiken of mensen in omgeving heeft die het gebruiken.
De gruwelijkheden in het boek zijn geen fictie of geweldsverheerlijking. Het is de dagelijkse knetterharde realiteit voor het gros van de Mexicanen, en mijn hart huilt voor het land en voor mensen zoals Alexito, Nena, Aurora, Alejandro en andere soortgelijke personages genoemd in het verhaal.
Een prachtig boek, waarin laag voor laag duidelijk wordt hoe diep Alex in de penarie zit. Er zijn lieve mensen om hem heen, Claudia, Herman en Emma. Je hoopt dat elke vluchteling zulke mensen ontmoet die er voor je zijn, je zien. Het is verder confronterend, onze westerse levensstijl is niet zonder gevolgen. Weten wij dat eigenlijk wel, vraagt de auteur zich af. Misschien meer: willen we dat wel weten? Nu dit boek er is, kunnen we er niet omheen. De mensen genieten, de overheid kijkt weg en de handel floreert. p. 47 ‘Als je de regels van een taal leert, zul je vrij zijn,’ zei ze. ‘Andere mensen doen die moeite niet. Je zult hun altijd een stap voor zijn. Als je de moeite neemt iemands taal te leren, zal die ander altijd met je willen praten.’ p. 142 ‘…ik kom uit een onderwereld. In mijn geval een onderwereld die de rest van de wereld bedient om zich te verdoven. Een onderwereld die door de bovenwereld wordt opgestuwd en uitgespuugd. Een onderwereld die helpt om niet te voelen.’ p. 198 ‘…De medeveroorzakers van geweld zouden eigenlijk ook medeverantwoordelijk moeten zijn voor de opvang van vluchtelingen van dat geweld.’
This entire review has been hidden because of spoilers.
Je kruipt in de huid van Alex en al binnen enkele pagina's voel je zijn angst, hoop, wanhoop, verdriet en verlangen. Door zijn notities over zijn verleden begrijp je steeds beter waarom hij in Nederland doet wat hij doet. In zijn verleden wordt een wereld opgeroepen die stukje bij beetje wordt stukgemaakt door bende-geweld en drugshandel. Sommige gebeurtenissen zijn gruwelijk en je kunt jezelf niet troosten met de gedachte 'ach, het is maar een verhaal'. Maar Marjolein beschrijft het zonder sensatie en in heldere beelden. Doordat je wil weten hoe het verder gaat met Alex, blijf je lezen. Het taalgebruik is raak, met veel prachtige zinnen en treffende dialogen.
Prachtig boek van Marjolein Visser, een meeslepende roman over een jonge kerel die stage loopt aan de Nederlandse universiteit waar hij ondergedoken leeft. Je krijgt een betere kijk over het assielbeleid, de drugskartels in Mexico, het schrijnende leven daar en hoe eruit te kunnen ontsnappen, als dat überhaupt een optie is? Zoals eerder beschreven, zou verplichte lectuur moeten worden. Pakkend en blijft hangen! Een must-read.
Verschrikkelijk, schrijnend en ontzettend confronterend. Door de ogen van een jonge Mexicaanse vluchteling neemt Visser je mee naar de meest afgrijselijke onderdelen van de drugshandel. Ontroerend hoe het verhaal uiteen werd gezet, met veel compassie voor daders die ook slachtoffers zijn. Een boek dat je aan het denken zet en je weer eens goed met de neus op de feiten drukt dat Nederland deel is van een wereldwijd systeem.
Prachtig boek over wat het betekent om zowel dader als slachtoffer te zijn, en over het leven als vluchteling in Nederland. Het is sterk opgebouwd en zo geschreven dat je blijft lezen. Je blijft nieuwsgierig: je wilt soms wegkijken van alle verschrikkelijke gebeurtenissen, maar kunt toch niet stoppen. Het grijpt je aan en laat je niet meer los, ook niet als het boek uit is.
Wat een indringend en relevant boek. Het deed me aan Solito van Javier Zamora denken, maar dan fictief. Het verhaal is net zo onder mijn huid gaan zitten. Heel goed geschreven. En drugs is zo’n groot wereldwijd probleem, waar zovelen aan bijdragen, soms zonder dat ze dit doorhebben.