What do you think?
Rate this book
Autobiografie van mijn lichaam
Altijd als mijn ouders iets in mij wat naar binnen klapt, zoals een boksbal op de kermis uit de automaat tevoorschijn komt nadat er een munt wordt ingebracht, klaar om geramd te worden.
Eind 2021 krijgt Lize Spit een mailtje waarin haar moeder laat weten dat ze ongeneeslijk ziek is. Nu haar moeder nog maar kort te leven heeft, onderneemt Lize een laatste toenaderingspoging. Nooit eerder was het vinden van de juiste woorden zo lastig, nooit eerder was het zo noodzakelijk.
Autobiografie van mijn lichaam is een radicaal eerlijk en aangrijpend onderzoek van een dochter die niet alleen de moeizame relatie met haar moeder probeert te begrijpen, maar ook de verstoorde relatie tot haar eigen lichaam.
Lize Spit (1988) schreef eerder de veelgeprezen romans Het smelt en Ik ben er niet. Ook schreef ze het Boekenweekgeschenk van 2023, De eerlijke vinder.
Eind 2021 krijgt Lize Spit een mailtje waarin haar moeder laat weten dat ze ongeneeslijk ziek is. Nu haar moeder nog maar kort te leven heeft, onderneemt Lize een laatste toenaderingspoging. Nooit eerder was het vinden van de juiste woorden zo lastig, nooit eerder was het zo noodzakelijk.
Autobiografie van mijn lichaam is een radicaal eerlijk en aangrijpend onderzoek van een dochter die niet alleen de moeizame relatie met haar moeder probeert te begrijpen, maar ook de verstoorde relatie tot haar eigen lichaam.
Lize Spit (1988) schreef eerder de veelgeprezen romans Het smelt en Ik ben er niet. Ook schreef ze het Boekenweekgeschenk van 2023, De eerlijke vinder.
378 pages, Kindle Edition
First published November 15, 2024
249 people are currently reading
5143 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 546 reviews
December 2, 2024
(In combinatie met Wolf van Lara Taveirne)
4,25
Dit is geen officiële recensie. Ook geen officieuze. Dit is het ietwat nonchalante verslag van een leeservaring. Ik hoop dat Lara Taveirne en Lize Spit het niet erg vinden als ik hen hier naast elkaar plaats. Er zijn wel meer overeenkomsten maar de grootste gemene deler lijkt me dat jullie allebei zo onvergelijkelijk jezelf zijn en in de portretten van een broer en een moeder ook júllie eigenheid van kruinsprietje tot teennagel aan ons kenbaar maken.
Klinkt dapper dapperder dan moedig? Want dan kies ik dapper.
Dapper de keuze om de vraagtekens rond het leven en het overlijden van een dierbare om te buigen tot letters.
Dapper de volharding om de gekozen stijl, toon en vorm tot aan de eindmeet consequent te volbrengen.
Dapper om daarbij te botsen op het onzegbare en met een ladder aan woorden er telkens overheen trachten te klimmen.
Dapper hoe jullie beeldspraak inzetten als een extra ruk aan de katapult om woorden harder en dieper te doen raken. (Maar dan met betere metaforen dan de mijne.)
Dapper de toewijding om een dierbare en de emoties die in en rond deze individuen cirkelen waarachtig en respectvol in te kleuren.
Dapper de precisie en openheid waarmee jullie leed getrotseerd wordt en uiteindelijk gekanaliseerd richting etalages van lokale boekhandels.
Deze boeken zijn meer dan een mentale striptease, dieper dan een blootlegging van de ziel, dit is functioneel naakt: jezelf binnenstebuiten keren met uitsluitend letters, woorden, zinnen om je weer aan te kleden, zonder jezelf onderweg te verliezen aan boosheid, hooghartigheid, minachting. Functioneel omdat er dankzij het eenpersoonsperspectivisme waarmee verleden, heden, gezinsleden, jezelf, Wolf of Lize’s moeder worden belicht, uiterst veel valt te leren voor de lezer rond hoe om te gaan met zware beproevingen en trauma.
Het bevreemdde me: me verheugen een boek open te slaan om telkens weer in de tragedie te worden ondergedompeld. Deze opengeslagen dagboeken deden me pijn, met een verdriet dat me overviel juist omdat er uit de tentoongespreide menselijkheid, mildheid en fragiliteit een torenhoge gunfactor oprees: het gunnen dat mooie mensen als jullie het minder hard te verduren hadden gekregen. Het ware immers beter geweest dat er geen reden was voor deze sublieme getuigenissen. Deze boeken hadden nooit geschreven moeten worden.
Wellicht geldt Newtons Wet van behoud van energie ook voor de menselijke psyche. Geen emotie gaat ooit verloren. Alles wat de één zendt, verzwijgt of berokkent … creëert bij de ander wijzigingen in het gemoed, in de geheugengroeven, in de druk op de schouders en in de bagage voor onderweg. Gebrekkige empathie en onuitputtelijke empathie verhouden zich hierbij als culminerende vaten. Zwaktes worden opgevangen met veerkracht, leegtes met letters. De schoonheid van de troost. En als er geen troost meer rest, dan maar de schoonheid. Gelukkig zit er catharsis en zelfs een schuchtere poging tot verzoening in jullie finales.
In het allereerste gesprek met een vrouw -die later mijn vrouw zou worden- polste ze naar mijn persoonlijkheid en passies door te vragen of ik eerder 1 km breed en 1cm diep ben, of 1km diep en 1cm breed. Wel, de literatuur is sowieso 1 km breed en 1km diep: van maatschappelijk relevant tot sprankelend van de uitzinnige verbeelding, maar ook als bodemloze bron van inzichten rond hoe je in godsnaam mens onder mensen moogt, kunt, moet zijn. Zoals twee dappere vrouwen die schrijven over een broer en een moeder en proberen zichzelf weer heel en geheeld te maken.
4,25
Dit is geen officiële recensie. Ook geen officieuze. Dit is het ietwat nonchalante verslag van een leeservaring. Ik hoop dat Lara Taveirne en Lize Spit het niet erg vinden als ik hen hier naast elkaar plaats. Er zijn wel meer overeenkomsten maar de grootste gemene deler lijkt me dat jullie allebei zo onvergelijkelijk jezelf zijn en in de portretten van een broer en een moeder ook júllie eigenheid van kruinsprietje tot teennagel aan ons kenbaar maken.
Klinkt dapper dapperder dan moedig? Want dan kies ik dapper.
Dapper de keuze om de vraagtekens rond het leven en het overlijden van een dierbare om te buigen tot letters.
Dapper de volharding om de gekozen stijl, toon en vorm tot aan de eindmeet consequent te volbrengen.
Dapper om daarbij te botsen op het onzegbare en met een ladder aan woorden er telkens overheen trachten te klimmen.
Dapper hoe jullie beeldspraak inzetten als een extra ruk aan de katapult om woorden harder en dieper te doen raken. (Maar dan met betere metaforen dan de mijne.)
Dapper de toewijding om een dierbare en de emoties die in en rond deze individuen cirkelen waarachtig en respectvol in te kleuren.
Dapper de precisie en openheid waarmee jullie leed getrotseerd wordt en uiteindelijk gekanaliseerd richting etalages van lokale boekhandels.
Deze boeken zijn meer dan een mentale striptease, dieper dan een blootlegging van de ziel, dit is functioneel naakt: jezelf binnenstebuiten keren met uitsluitend letters, woorden, zinnen om je weer aan te kleden, zonder jezelf onderweg te verliezen aan boosheid, hooghartigheid, minachting. Functioneel omdat er dankzij het eenpersoonsperspectivisme waarmee verleden, heden, gezinsleden, jezelf, Wolf of Lize’s moeder worden belicht, uiterst veel valt te leren voor de lezer rond hoe om te gaan met zware beproevingen en trauma.
Het bevreemdde me: me verheugen een boek open te slaan om telkens weer in de tragedie te worden ondergedompeld. Deze opengeslagen dagboeken deden me pijn, met een verdriet dat me overviel juist omdat er uit de tentoongespreide menselijkheid, mildheid en fragiliteit een torenhoge gunfactor oprees: het gunnen dat mooie mensen als jullie het minder hard te verduren hadden gekregen. Het ware immers beter geweest dat er geen reden was voor deze sublieme getuigenissen. Deze boeken hadden nooit geschreven moeten worden.
Wellicht geldt Newtons Wet van behoud van energie ook voor de menselijke psyche. Geen emotie gaat ooit verloren. Alles wat de één zendt, verzwijgt of berokkent … creëert bij de ander wijzigingen in het gemoed, in de geheugengroeven, in de druk op de schouders en in de bagage voor onderweg. Gebrekkige empathie en onuitputtelijke empathie verhouden zich hierbij als culminerende vaten. Zwaktes worden opgevangen met veerkracht, leegtes met letters. De schoonheid van de troost. En als er geen troost meer rest, dan maar de schoonheid. Gelukkig zit er catharsis en zelfs een schuchtere poging tot verzoening in jullie finales.
In het allereerste gesprek met een vrouw -die later mijn vrouw zou worden- polste ze naar mijn persoonlijkheid en passies door te vragen of ik eerder 1 km breed en 1cm diep ben, of 1km diep en 1cm breed. Wel, de literatuur is sowieso 1 km breed en 1km diep: van maatschappelijk relevant tot sprankelend van de uitzinnige verbeelding, maar ook als bodemloze bron van inzichten rond hoe je in godsnaam mens onder mensen moogt, kunt, moet zijn. Zoals twee dappere vrouwen die schrijven over een broer en een moeder en proberen zichzelf weer heel en geheeld te maken.
Read
January 5, 2025Ik heb Autobiografie van mijn lichaam van Lize Spit gelezen. Een boek dat overrompelt omdat het zo persoonlijk is. We kennen Lize Spit als de schrijfster van twee dikke, strak gecomponeerde en perfect uitgevoerde romans. Met telkens een verhaal dat enkele linken met haar eigen leven vertoont maar ruim voldoende afstand bewaart. Dit boek gooit alle afstand radicaal overboord.
In het boek vertelt Lize Spit over de ziekte van haar moeder. De herinneringen voeren terug naar haar kindertijd, naar de relatie met haar ouders. Na het lezen van dit boek heb je het gevoel dat je Lize Spit van binnen en van buiten kent. Het gaat over het vel op haar benen, haar schimmelinfectie, haar suikerziekte, de vorm van haar borsten, de reden waarom ze een dotje draagt. Over haar eerste seks, haar relatie met Rob van Essen, haar vorig lief, haar familie. En over alles heen ligt een diepe schaamte over haar lichaam.
Autobiografie van mijn lichaam is een merkwaardig boek omdat Lize Spit nog weinig te fantaseren overlaat. Alsof ze de extreme schaamte wil teniet doen met een extreme openheid. Zo extreem dat je je afvraagt: waar gaat Lize de volgende keer nog over schrijven? Fascinerend boek.
Bekijk hier mijn volledige leesverslag: https://wimoosterlinck.wpcomstaging.c...
In het boek vertelt Lize Spit over de ziekte van haar moeder. De herinneringen voeren terug naar haar kindertijd, naar de relatie met haar ouders. Na het lezen van dit boek heb je het gevoel dat je Lize Spit van binnen en van buiten kent. Het gaat over het vel op haar benen, haar schimmelinfectie, haar suikerziekte, de vorm van haar borsten, de reden waarom ze een dotje draagt. Over haar eerste seks, haar relatie met Rob van Essen, haar vorig lief, haar familie. En over alles heen ligt een diepe schaamte over haar lichaam.
Autobiografie van mijn lichaam is een merkwaardig boek omdat Lize Spit nog weinig te fantaseren overlaat. Alsof ze de extreme schaamte wil teniet doen met een extreme openheid. Zo extreem dat je je afvraagt: waar gaat Lize de volgende keer nog over schrijven? Fascinerend boek.
Bekijk hier mijn volledige leesverslag: https://wimoosterlinck.wpcomstaging.c...
November 17, 2024
Lize Spit kan zo prachtig schrijven, ik zou echt alles van haar lezen, alles wat ze schrijft geloven en begrijpen, erom lachen en huilen. Prachtig, eerlijk, duidelijk, liefdevol boek.
“Om iemand te zijn die verslaafd is aan drinken, moet je niet iemand zijn die bereid is dagelijks te drinken, je moet bereid zijn dagelijks te liegen, en om iemand te zijn die bereid is te liegen, moet je bereid zijn de mensen om je heen te onderschatten, moet je bereid zijn ook jezelf voor de gek te houden, en om jezelf voor de gek te houden, moet je je zelfrespect verliezen, en omdat dat ondraaglijk is, ga je dagelijks drinken.”
“Om iemand te zijn die verslaafd is aan drinken, moet je niet iemand zijn die bereid is dagelijks te drinken, je moet bereid zijn dagelijks te liegen, en om iemand te zijn die bereid is te liegen, moet je bereid zijn de mensen om je heen te onderschatten, moet je bereid zijn ook jezelf voor de gek te houden, en om jezelf voor de gek te houden, moet je je zelfrespect verliezen, en omdat dat ondraaglijk is, ga je dagelijks drinken.”
May 22, 2025
Wat me keer op keer raakt in verhalen over complexe ouder-kind relaties is de loyaliteit van kinderen voor hun ouders… ook hier opnieuw is het zo schrijnend dat een kind een leven lang hunkert naar aandacht en liefde van haar moeder,
die onvoorwaardelijke liefde niet krijgt en
dat het kind zichzelf voortdurend uitput in bewijzen dat het van haar moeder houdt, …
tot haar dood ontziet Lize Spit haar moeder,
tot haar dood en nog steeds is er geen ruimte voor kwaadheid op haar moeder. Dat maakte me zo triest toen ik dat las.
Nergens wentelt Lize Spit zich in een slachtofferrol, haar autobiografie is nooit een klaagzang noch een aanklacht - het is het pijnlijk eerlijke verhaal van een dochter die als schrijfster vol mededogen haar stervende moeder observeert en haar tot op het einde tracht te bereiken.
Het boek heeft me geraakt en geboeid tot de laatste pagina, ook al vond ik het qua structuur toch nogal rommelig maar daardoor kreeg ik ook het gevoel van de noodzakelijkheid van dit boek.
Lize Spit kon niet anders dan het schrijven - het is de enige manier die ze kent om de werkelijkheid aan te kunnen.
Autobiografie van mijn lichaam is Spits individuele verhaal maar het overstijgt voor een stuk dat louter autobiografische omdat ze er, volgens mij, heel goed in geslaagd is om met haar eigen geschiedenis een stem te geven aan kinderen die in gelijkaardige, gewelddadige gezinssituaties opgroeien - kinderen die leren om op hun tenen door huis te lopen om geen slapende honden wakker te maken. Ze beschrijft, vaak terloops, kleine anekdotes die heel herkenbaar zijn.
De beschrijving van haar moeders kanker en de behandeling ervan vond ik zeer aangrijpend - tot op het allerlaatste moment omringd door haar kinderen die ze heeft opgezadeld met een enorm schuldgevoel omdat ze haar nooit hebben kunnen overtuigen van hun liefde voor haar.
die onvoorwaardelijke liefde niet krijgt en
dat het kind zichzelf voortdurend uitput in bewijzen dat het van haar moeder houdt, …
tot haar dood ontziet Lize Spit haar moeder,
tot haar dood en nog steeds is er geen ruimte voor kwaadheid op haar moeder. Dat maakte me zo triest toen ik dat las.
Nergens wentelt Lize Spit zich in een slachtofferrol, haar autobiografie is nooit een klaagzang noch een aanklacht - het is het pijnlijk eerlijke verhaal van een dochter die als schrijfster vol mededogen haar stervende moeder observeert en haar tot op het einde tracht te bereiken.
Het boek heeft me geraakt en geboeid tot de laatste pagina, ook al vond ik het qua structuur toch nogal rommelig maar daardoor kreeg ik ook het gevoel van de noodzakelijkheid van dit boek.
Lize Spit kon niet anders dan het schrijven - het is de enige manier die ze kent om de werkelijkheid aan te kunnen.
Autobiografie van mijn lichaam is Spits individuele verhaal maar het overstijgt voor een stuk dat louter autobiografische omdat ze er, volgens mij, heel goed in geslaagd is om met haar eigen geschiedenis een stem te geven aan kinderen die in gelijkaardige, gewelddadige gezinssituaties opgroeien - kinderen die leren om op hun tenen door huis te lopen om geen slapende honden wakker te maken. Ze beschrijft, vaak terloops, kleine anekdotes die heel herkenbaar zijn.
De beschrijving van haar moeders kanker en de behandeling ervan vond ik zeer aangrijpend - tot op het allerlaatste moment omringd door haar kinderen die ze heeft opgezadeld met een enorm schuldgevoel omdat ze haar nooit hebben kunnen overtuigen van hun liefde voor haar.
December 2, 2024
Het lijkt alsof Lize Spit elke vierkante millimeter van onze taal heeft afgespeurd om dan met uiterste precisie de verstoorde relatie met haar (terminaal zieke) moeder en met haar eigen lichaam in kaart te brengen.
'Genadeloos en tegelijk vol genade', schreef De Morgen en dat klopt helemaal. Als een soort RAL-kleurenwaaier gebruikt Spit alle mogelijke schakeringen van kwetsbaarheid tot schaamte en van broosheid tot schuldgevoel en alles daartussen.
4,5 ⭐️
'Genadeloos en tegelijk vol genade', schreef De Morgen en dat klopt helemaal. Als een soort RAL-kleurenwaaier gebruikt Spit alle mogelijke schakeringen van kwetsbaarheid tot schaamte en van broosheid tot schuldgevoel en alles daartussen.
4,5 ⭐️
May 9, 2025
Een rauwe en confronterende getuigenis waaraan je moeilijk kan ontsnappen
Een aangrijpend en eerlijk relaas over de impact van een dysfunctioneel gezin op de ontwikkeling van het zelfbeeld en lichaamsbewustzijn van een kind en (jong)volwassene, in dit geval van de auteur Lize Spit. Ik was onder de indruk van de openhartigheid waarmee Lize over haar jeugd en de (liefdes)relaties met haar vrienden beschreef.
Tijdens het lezen voelde ik mijzelf af en toe flink ongemakkelijk: niet vanwege herkenning van mijn kant, maar eerder de intieme en fysieke beschrijvingen die Lize hanteert, de spanning en gevoelens van onzekerheid binnen het gezin en het gebrek aan troost dat een gezin zou moeten bieden.
Lize biedt geen verzachting of relativering, ze neemt je mee in haar binnenwereld en biedt je als lezer geen uitwegen of excuses. Intens, alsof je een dagboek leest dat je eigenlijk niet zou moeten lezen. Rauw en confronterend, je moet er wel tegen kunnen.
Een aangrijpend en eerlijk relaas over de impact van een dysfunctioneel gezin op de ontwikkeling van het zelfbeeld en lichaamsbewustzijn van een kind en (jong)volwassene, in dit geval van de auteur Lize Spit. Ik was onder de indruk van de openhartigheid waarmee Lize over haar jeugd en de (liefdes)relaties met haar vrienden beschreef.
Tijdens het lezen voelde ik mijzelf af en toe flink ongemakkelijk: niet vanwege herkenning van mijn kant, maar eerder de intieme en fysieke beschrijvingen die Lize hanteert, de spanning en gevoelens van onzekerheid binnen het gezin en het gebrek aan troost dat een gezin zou moeten bieden.
Lize biedt geen verzachting of relativering, ze neemt je mee in haar binnenwereld en biedt je als lezer geen uitwegen of excuses. Intens, alsof je een dagboek leest dat je eigenlijk niet zou moeten lezen. Rauw en confronterend, je moet er wel tegen kunnen.
January 27, 2025
Soms prachtige beelden, prachtige zinnen, zo baf raak boksbal. Vaak het gevoel jeetje wat geeft de schrijver zich bloot. Bij de delen over seks en menstruatie veerde er iets in me op; vet, zo oprecht en viezig lees ik niet vaak (meer, meer daarvan!). Ook bij de doorligwond, daar was het lichaam in al haar (moeder)facetten. En tja, die ouder-kindband vind ik gewoon prachtig beschreven.
Maar er was ook opluchting als ik aankwam bij de korte dagboekstukjes, even geen metaforen (wat dan wel? Af en toe een grappig beeld en dood dier maar had Spit hier niet meer mee kunnen doen? En ineens was het ook afgelopen met de dagboeken, zonder daar heel veel verder op in te gaan. Wat betekenden ze nou precies?).
Soms ook een prachtige zin die onderuit gehaald werd door een volgende vergelijking/metafoor. Dan kon ik echt blijven hangen en denken huh, seks is een restaurant runnen maar bij de ander alle kasten leegvreten? Huh?
Het voelt alsof er scherpere keuzes gemaakt hadden kunnen worden. Het boek knalt nu uit elkaar van de metaforen en dubbelop vertellingen. Bij sommige delen denk ik; wat zegt dit precies? Waarom nu? Maar ik heb zeker ook genoten.
Maar er was ook opluchting als ik aankwam bij de korte dagboekstukjes, even geen metaforen (wat dan wel? Af en toe een grappig beeld en dood dier maar had Spit hier niet meer mee kunnen doen? En ineens was het ook afgelopen met de dagboeken, zonder daar heel veel verder op in te gaan. Wat betekenden ze nou precies?).
Soms ook een prachtige zin die onderuit gehaald werd door een volgende vergelijking/metafoor. Dan kon ik echt blijven hangen en denken huh, seks is een restaurant runnen maar bij de ander alle kasten leegvreten? Huh?
Het voelt alsof er scherpere keuzes gemaakt hadden kunnen worden. Het boek knalt nu uit elkaar van de metaforen en dubbelop vertellingen. Bij sommige delen denk ik; wat zegt dit precies? Waarom nu? Maar ik heb zeker ook genoten.
December 8, 2024
Het voelt ongemakkelijk - en ietwat ongepast - om een review te schrijven over dit boek, aangezien de auteur al meedogenloos zelfkritisch was. Autobiografie van mijn lichaam voelt daardoor als een intiem en persoonlijk verhaal, eentje dat je met ingehouden adem leest, omdat je bang bent de betovering per ongeluk te verbreken met je aanwezigheid. Alsof de auteur tijdelijk een masker laat vallen en je eindelijk vertelt hoe het nu echt met haar gaat.
Ondanks dat Lize Spit niets en niemand spaart, voelt Autobiografie van mijn lichaam nergens als een ‘afrekening’. Je blijft door het boek heen merken dat de auteur geen verwijten maakt, ze probeert alleen woorden te geven aan de turbulente tijd die volgt op de mededeling dat haar moeder ongeneeslijk ziek is. Spit probeert de taal te vinden om haar moeizame relatie met haar moeder te onderzoeken, te begrijpen en vast te leggen. Met bijgevolg dat ze ook haar relatie tot haar eigen lichaam onderzoekt, leert begrijpen en vastlegt.
Een persoonlijk verhaal, dat ergens toch herkenbaar voelt.
Ondanks dat Lize Spit niets en niemand spaart, voelt Autobiografie van mijn lichaam nergens als een ‘afrekening’. Je blijft door het boek heen merken dat de auteur geen verwijten maakt, ze probeert alleen woorden te geven aan de turbulente tijd die volgt op de mededeling dat haar moeder ongeneeslijk ziek is. Spit probeert de taal te vinden om haar moeizame relatie met haar moeder te onderzoeken, te begrijpen en vast te leggen. Met bijgevolg dat ze ook haar relatie tot haar eigen lichaam onderzoekt, leert begrijpen en vastlegt.
Een persoonlijk verhaal, dat ergens toch herkenbaar voelt.
June 9, 2025
Ik wou dit boek voornamelijk lezen omdat Lize Spit - net als ik - diabetes type 1 heeft. In een autobiografie over haar lichaam zou ze daar waarschijnlijk wel over spreken, en ik was benieuwd. Een zin die ik niet snel ga vergeten en waarschijnlijk zelf nog ga gebruiken: (over haar insulinepomp) “Het is een Tamagotchi, alleen ben ik zelf het huisdier dat ik in leven moet houden.” Grappig 😆
Ik wist op sommige momenten niet heel goed hoe ik me moest voelen tijdens het lezen van dit boek. Het is zo gigantisch persoonlijk, en het voelde alsof ik stiekem haar dagboek aan het lezen was. Maar toen begon het te dagen dat dit, het schrijven, haar manier is om het verlies van haar moeder en het leven mét haar moeder te verwerken. En toen begreep ik het al meer. Dat doe ik ook - schrijven om te verwerken. Maar het verschil tussen Lize Spit en mij is dat ik mij niet als schrijver identificeer (of überhaupt kán identificeren), en dus ook niet de behoefte voel om mijn schrijfsels te publiceren. Desondanks ben ik helemaal niet tégen zeer persoonlijke boeken; meestal zijn dat juist degene die het meeste kunnen raken. Een bewijs dat ge écht niet alleen zijt en dat ‘kwetsbaar’ het mooiste en moedigste is wat een mens kan zijn!
Ik wist op sommige momenten niet heel goed hoe ik me moest voelen tijdens het lezen van dit boek. Het is zo gigantisch persoonlijk, en het voelde alsof ik stiekem haar dagboek aan het lezen was. Maar toen begon het te dagen dat dit, het schrijven, haar manier is om het verlies van haar moeder en het leven mét haar moeder te verwerken. En toen begreep ik het al meer. Dat doe ik ook - schrijven om te verwerken. Maar het verschil tussen Lize Spit en mij is dat ik mij niet als schrijver identificeer (of überhaupt kán identificeren), en dus ook niet de behoefte voel om mijn schrijfsels te publiceren. Desondanks ben ik helemaal niet tégen zeer persoonlijke boeken; meestal zijn dat juist degene die het meeste kunnen raken. Een bewijs dat ge écht niet alleen zijt en dat ‘kwetsbaar’ het mooiste en moedigste is wat een mens kan zijn!
January 29, 2025
In een ruk uitgelezen. Spit’s boeken gaan precies in stijgende lijn voor mij, deze was zó overweldigend goed. Wat zij doet met de Nederlandse taal is ongelooflijk. Het disfunctionele gezin waarin ze groot werd gebracht zorgde voor herkenbare passages. De kanker, de diabetes, alles was écht, ik kon het bijna voelen. Ik lees geen boeken opnieuw maar deze is de eerste waarbij ik het serieus overweeg.
March 11, 2025
Wow....
Verdrietig mooi...
Met krop in de keel dit boek gesloten
En ik weet nu al: dit boek herlees ik zeker nog ns
Samen met 'Wolf' van Lara Taveirne, al zeker mijn favoriet van 2025.
Verdrietig mooi...
Met krop in de keel dit boek gesloten
En ik weet nu al: dit boek herlees ik zeker nog ns
Samen met 'Wolf' van Lara Taveirne, al zeker mijn favoriet van 2025.
December 2, 2024
In alle eerlijkheid: ik had niet gedacht dat dit boek me zo midscheeps zou raken als het heeft gedaan, en ik heb zelfs lang getwijfeld of ik er wel aan zou beginnen, maar dat ik alles wat Lize Spit schrijft graag lees, heeft me uiteindelijk over de streep getrokken. De titel joeg me wat schrik aan, omdat het trauma dat ik bij de lezing van Bregje Hofstedes 'Oersoep' opliep nog iets te vers in m'n geheugen lag, maar gelukkig hoefde ik die horror niet te herbeleven. In de plaats daarvan herkende ik vooral verrassend veel, meer dan ik voor mogelijk had gehouden. Ik ben weliswaar gespaard gebleven van de meeste Heftige Gebeurtenissen die in dit boek met zeer veel (té veel?) transparantie, introspectie en reflectievermogen worden verteld, maar tegelijk herinnerden veel anekdotes, passages en dagboekfragmenten me aan hoe ik me als kind vaak voelde, aan hoe het gebrek aan aanraking en fysiek contact je voor het leven kan tekenen, aan hoe lastig het onvermogen om open te communiceren en over emoties te praten in een familie kan zijn. Opeens begrijp ik mezelf beter, en als dat geen effect van goede literatuur is, dan weet ik het ook niet meer. 5 sterren, voor een boek dat me nog even gaat achtervolgen.
November 21, 2024
Is dit boek geredigeerd? Spit kan natuurlijk schrijven. In dit boek staan, net als bij HET SMELT, mooie stukken. Maar in dit boek komen ze voor mij niet tot leven. Het overheersende gevoel bij mij: hier zit meer in. Ok, ik snap wel dat dit boek veel mensen raakt: het is emotioneel en eerlijk en ongefilterd. Maar allicht had ik verkeerde verwachtingen, want ik hoopte op iets dat zorgvuldig overdacht was, gewikt en gewogen, met schrijnende scènes en een verhaal. Dit boek voelt stuurloos. Er zijn weinig scènes. Weinig rustmomenten. Weinig echte spanning. Spit gebruikt vrij veel therapie-jargon, over 'coping' en dergelijke. Welhaast of de auteur gewoon begon met typen en alles wat haar te binnen schoot aan haar toetsenbord toevertrouwde. Terwijl literaire kracht voor mij ook juist kan zitten in iets gedoseerds. Mweeh, gewoon niet mijn boek. Ik zou het drie sterren geven, maar trek een ster af dankzij de dagboek-stukken. Erg koket, om jezelf zo te citeren. Waarom heeft geen redacteur daar ingegrepen?
May 18, 2025
4,5 ⭐️
Sommige passages vielen rauw op mijn dak, wat een sterk en pijnlijk en eerlijk en moedig boek. ❤️🩹🫶
Sommige passages vielen rauw op mijn dak, wat een sterk en pijnlijk en eerlijk en moedig boek. ❤️🩹🫶
December 7, 2024
Begin 2023 overlijdt de moeder van Lize Spit, 'Agnes', aan de gevolgen van slokdarmkanker. Haar dood liet zich al een tijd aankondigen: het is december 2021 wanneer Spit staande op de zeedijk van Oostende een mail binnenkrijgt met de titel ‘mededeling’. In de afstandelijke stijl die Agnes eigen is deelt ze haar diagnose mede aan haar kinderen, en als terzijde ook nog dat ze zal scheiden van hun vader. Op dat moment kantelt er iets bij Spit – wát precies, daarvoor schiet de taal tekort. Autobiografie van mijn lichaam valt te lezen als een poging om dan maar alles te beschrijven, zodat de eigenlijke kern sowieso niet gemist wordt.
Autobiografie van mijn lichaam heeft twee NUR-codes (die de boekhandelaar gebruikt om diens producten bij de juiste afdeling te plaatsen), die behoorlijk paradoxaal zijn: code 301 (literaire roman) en code 320 (literaire non-fictie). Het werk leest als non-fictie en zo wordt het ook aan de man gebracht: op de flaptekst wordt het boek ‘radicaal eerlijk’ genoemd. Het is inderdaad bijzonder hoeveel Spit blootgeeft van zichzelf. We lezen over haar lichamelijke kwalen, haar moeizame verhouding tot seks, haar typerende knot die een afleidingsmanoeuvre blijkt, de intieme momenten met haar moeder en zelfs over ontwikkelingen omtrent haar biologische vader. Omdat iemand zichzelf alleen leert kennen in de omgang, trekt Spit veel mensen met zich mee in haar zelfontleding. Haar moeder nog het meeste (waarvan je kan zeggen: die vindt daar toch niets meer van), maar ook haar partner (die zelf schrijver is en misschien ook niet mag zeuren), haar vader, broer en zussen en de nieuwe vlam van haar moeder. Wie het gezin van Spits ouders naast het ideaalplaatje legt, moet concluderen dat het is mislukt: amper in te staat open te communiceren, amper in staat affectie te uiten. Er wordt wel steeds aan gewerkt, en een nakend overlijden brengt allerlei (zorg)gevoelens los, maar dat is wat het blijft: werken. Vroeger was het nog veel slechter:
Papa had altijd alle woorden van heel de Van Dale paraat, jij had alleen je angstige zwijgen.
Je werd verwond, onbetrouwbaar gemaakt, labiel genoemd, uitgescholden.
En jij verwondde papa door je stiltes, bedroog hem met een van zijn beste vrienden, gunde hem vaak geen blik waardig, maakte hem machteloos.
Alles was waar, en tegelijk was het allemaal gelogen.
En tussen dit alles: wij vieren, ons zo klein mogelijk makend, om niet per ongeluk in een van jullie wonden te tasten.
Het is sterk dat de auteur dat onvermogen van zichzelf en haar familie zonder inhouden durft te beschrijven. Soms wil je dat het méér wordt dan beschrijven. Meermaals wordt herhaald dat Spit en haar broer en zussen niet bij hun doodzieke moeder willen blijven slapen, omdat ze geen verpleger willen worden. Waarom willen ze dat niet worden? Is dat iets typisch voor hun gezin, of is het een cultuurding? Autobiografie van mijn lichaam wil nergens echt essayistisch worden, terwijl dat het geheel prikkelender zou maken en het boven het hyperpersoonlijke uit zou trekken. Bijna 400 pagina’s lang stipt Spit van alles aan wat enigszins met haar lichaam of het stervensproces van haar moeder te maken heeft, maar net als met de NUR-codes lijken er geen keuzes te worden gemaakt wat uitdieping waard is. En echt samen komt het niet.
Zo wordt de ‘radicale eerlijkheid’ eerder een probleem dan een pluspunt. Een van de belangrijkste aspecten van goede verhalen is dat er een selectie is gemaakt: wat vertel ik waarom en welke uitwerking heeft dit op het narratief? Bij Autobiografie van mijn lichaam kon ik vaak niet herleiden wat de antwoorden hierop waren. Waarom staan er bijvoorbeeld dagboekfragmenten van de elf à twaalfjarige Lize in dit boek, met als tekst bij 29 februari van het jaar 2000: ‘deze dag is heel speciaal, hij komt maar om de vier jaar voor’? Waarom heeft dit werk de titel Autobiografie van mijn lichaam terwijl het vooral een inkijk is in het denken van de auteur? Zomaar twee vragen die opkomen. Over die laatste: met zo’n titel hoop je dat de auteur een manier vindt om lichamelijkheid op papier te krijgen, maar dat stelt teleur. Hoe ver de mens Lize Spit en het lichaam van Lize Spit in haar eigen beleving van elkaar afstaan, blijkt wel uit de volgende overpeinzing die als stilistische ingreep zogenaamd aan haar moeder geschreven is:
Wat denk jij, als mijn lichaam mijn kind was, zou het dan een boek over me schrijven waarin het me verwaarlozing zou verwijten?
Doordat Spit zoveel van zichzelf blootgeeft in dit persoonlijke werk waar op verteltechnische manier behoorlijk veel op aan te merken valt, is dit vooral een boek geworden voor de fans van Spit: zij kunnen weer hun hart ophalen aan de vele op-het-randje-vergelijkingen (‘Angst kruipt in de huid, zoals bedorven boter zich door bladerdeeg verspreidt, al die ranzige laagjes’) en leren haar als persoon en schrijver stukken beter kennen. De mensen die geen fan zijn van Spit, zullen het hiermee ook niet worden. Daar kan het verstopte slakje onderaan de allerlaatste pagina van het boek vast geen verandering in brengen, maar een vertederend eerbetoon aan de overleden moeder van de auteur is het wel degelijk.
Autobiografie van mijn lichaam heeft twee NUR-codes (die de boekhandelaar gebruikt om diens producten bij de juiste afdeling te plaatsen), die behoorlijk paradoxaal zijn: code 301 (literaire roman) en code 320 (literaire non-fictie). Het werk leest als non-fictie en zo wordt het ook aan de man gebracht: op de flaptekst wordt het boek ‘radicaal eerlijk’ genoemd. Het is inderdaad bijzonder hoeveel Spit blootgeeft van zichzelf. We lezen over haar lichamelijke kwalen, haar moeizame verhouding tot seks, haar typerende knot die een afleidingsmanoeuvre blijkt, de intieme momenten met haar moeder en zelfs over ontwikkelingen omtrent haar biologische vader. Omdat iemand zichzelf alleen leert kennen in de omgang, trekt Spit veel mensen met zich mee in haar zelfontleding. Haar moeder nog het meeste (waarvan je kan zeggen: die vindt daar toch niets meer van), maar ook haar partner (die zelf schrijver is en misschien ook niet mag zeuren), haar vader, broer en zussen en de nieuwe vlam van haar moeder. Wie het gezin van Spits ouders naast het ideaalplaatje legt, moet concluderen dat het is mislukt: amper in te staat open te communiceren, amper in staat affectie te uiten. Er wordt wel steeds aan gewerkt, en een nakend overlijden brengt allerlei (zorg)gevoelens los, maar dat is wat het blijft: werken. Vroeger was het nog veel slechter:
Papa had altijd alle woorden van heel de Van Dale paraat, jij had alleen je angstige zwijgen.
Je werd verwond, onbetrouwbaar gemaakt, labiel genoemd, uitgescholden.
En jij verwondde papa door je stiltes, bedroog hem met een van zijn beste vrienden, gunde hem vaak geen blik waardig, maakte hem machteloos.
Alles was waar, en tegelijk was het allemaal gelogen.
En tussen dit alles: wij vieren, ons zo klein mogelijk makend, om niet per ongeluk in een van jullie wonden te tasten.
Het is sterk dat de auteur dat onvermogen van zichzelf en haar familie zonder inhouden durft te beschrijven. Soms wil je dat het méér wordt dan beschrijven. Meermaals wordt herhaald dat Spit en haar broer en zussen niet bij hun doodzieke moeder willen blijven slapen, omdat ze geen verpleger willen worden. Waarom willen ze dat niet worden? Is dat iets typisch voor hun gezin, of is het een cultuurding? Autobiografie van mijn lichaam wil nergens echt essayistisch worden, terwijl dat het geheel prikkelender zou maken en het boven het hyperpersoonlijke uit zou trekken. Bijna 400 pagina’s lang stipt Spit van alles aan wat enigszins met haar lichaam of het stervensproces van haar moeder te maken heeft, maar net als met de NUR-codes lijken er geen keuzes te worden gemaakt wat uitdieping waard is. En echt samen komt het niet.
Zo wordt de ‘radicale eerlijkheid’ eerder een probleem dan een pluspunt. Een van de belangrijkste aspecten van goede verhalen is dat er een selectie is gemaakt: wat vertel ik waarom en welke uitwerking heeft dit op het narratief? Bij Autobiografie van mijn lichaam kon ik vaak niet herleiden wat de antwoorden hierop waren. Waarom staan er bijvoorbeeld dagboekfragmenten van de elf à twaalfjarige Lize in dit boek, met als tekst bij 29 februari van het jaar 2000: ‘deze dag is heel speciaal, hij komt maar om de vier jaar voor’? Waarom heeft dit werk de titel Autobiografie van mijn lichaam terwijl het vooral een inkijk is in het denken van de auteur? Zomaar twee vragen die opkomen. Over die laatste: met zo’n titel hoop je dat de auteur een manier vindt om lichamelijkheid op papier te krijgen, maar dat stelt teleur. Hoe ver de mens Lize Spit en het lichaam van Lize Spit in haar eigen beleving van elkaar afstaan, blijkt wel uit de volgende overpeinzing die als stilistische ingreep zogenaamd aan haar moeder geschreven is:
Wat denk jij, als mijn lichaam mijn kind was, zou het dan een boek over me schrijven waarin het me verwaarlozing zou verwijten?
Doordat Spit zoveel van zichzelf blootgeeft in dit persoonlijke werk waar op verteltechnische manier behoorlijk veel op aan te merken valt, is dit vooral een boek geworden voor de fans van Spit: zij kunnen weer hun hart ophalen aan de vele op-het-randje-vergelijkingen (‘Angst kruipt in de huid, zoals bedorven boter zich door bladerdeeg verspreidt, al die ranzige laagjes’) en leren haar als persoon en schrijver stukken beter kennen. De mensen die geen fan zijn van Spit, zullen het hiermee ook niet worden. Daar kan het verstopte slakje onderaan de allerlaatste pagina van het boek vast geen verandering in brengen, maar een vertederend eerbetoon aan de overleden moeder van de auteur is het wel degelijk.
September 6, 2025
prachtig. hartverscheurend. pijnlijk. eerlijk. ongrijpbaar
March 30, 2025
Geen review maar wel een anekdote:
Al lezend op de trein sprak de conducteur mij aan om te vragen welk boek ik in mijn handen had.
Ik antwoordde dat het de nieuwe van Lieze Spit was en hij zei mij dat ze ook vaak de trein nam, hij was haar al tegengekomen. Een kleine, toevallige overlapping. Glimlachend ging ik verder met mijn boek en hij met het scannen van de treintickets.
Dit was misschien geen boek om van te glimlachen maar evenzeer uit het dagelijkse leven gegrepen als mijn kleine, toevallige gesprekje.
Al lezend op de trein sprak de conducteur mij aan om te vragen welk boek ik in mijn handen had.
Ik antwoordde dat het de nieuwe van Lieze Spit was en hij zei mij dat ze ook vaak de trein nam, hij was haar al tegengekomen. Een kleine, toevallige overlapping. Glimlachend ging ik verder met mijn boek en hij met het scannen van de treintickets.
Dit was misschien geen boek om van te glimlachen maar evenzeer uit het dagelijkse leven gegrepen als mijn kleine, toevallige gesprekje.
April 25, 2025
Heel persoonlijk en kwetsbaar geschreven. Lize weet de juiste woorden te vinden voor emoties die complex en gevoelig zijn. Heel knap gedaan gedaan. ❤️
June 17, 2025
'4 sterren voor het boek en 1 erbij voor het verdomde lef', las ik in een recensie van Autobiografie van mijn lichaam.
'Sommige delen lezen als een verhaal over mezelf, alsof ze mij schrijft op een manier die ik zelf niet onder woorden kan brengen' (ik, naar een vriendin).
Het is tegelijk bijzonder maar ook best akelig om iets te lezen dat non-fictie is en bij vlagen zo herkenbaar is dat het je naar adem doet happen. Niet verrassend dus dat dit een sterke indruk op me naliet en ik het in korte etappes moest aanpakken, dit leesproces. Bovenal, naast de rauwheid en ongenadeloosheid van vele vele scenes, is de mildheid en de liefde en de voorzichtige poging tot begrip (of vooruitschrijvend inzicht) waarmee ze haar ouders óók beschrijft mogelijks hetgene dat me het meeste bij zal blijven.
'Sommige delen lezen als een verhaal over mezelf, alsof ze mij schrijft op een manier die ik zelf niet onder woorden kan brengen' (ik, naar een vriendin).
Het is tegelijk bijzonder maar ook best akelig om iets te lezen dat non-fictie is en bij vlagen zo herkenbaar is dat het je naar adem doet happen. Niet verrassend dus dat dit een sterke indruk op me naliet en ik het in korte etappes moest aanpakken, dit leesproces. Bovenal, naast de rauwheid en ongenadeloosheid van vele vele scenes, is de mildheid en de liefde en de voorzichtige poging tot begrip (of vooruitschrijvend inzicht) waarmee ze haar ouders óók beschrijft mogelijks hetgene dat me het meeste bij zal blijven.
January 16, 2025
Wat een prachtige verdrietige caleidoscopische vertelling. Het is alsof je naast Lize en haar moeder zit zonder dat je je een voyeuristische lezer voelt. Haar beschouwingen over het leven zijn zo herkenbaar en tegelijkertijd heb ik ze zelf nog nooit zo concreet in woorden gevat. De rest van haar boeken heb ik nog niet gelezen en daar ben ik blij om. Zoals je blij bent als je een geweldige serie kijkt en er achterkomt dat er nog vijf seizoenen zijn.
March 12, 2025
Wat een analyse. Wat een sterke beeldspraak bij momenten. Nog niets eerder gelezen van Lize Spit, maar dit is een voltreffer.
Off topic: dit zijn mijn laatste wapenfeiten hier. Ik ben overgestapt naar StoryGraph om Amazon en Bezos geen aandacht meer te geven. Je kan (op pc) je Goodreads exporteren als csv (bij My Books Import/Export) en importeren in StoryGraph (bij Manage account). Gaat heel vlot.
StoryGraph zegt je nog hoeveel boeken je voor zit op schema, iets waar Goodreads mee gestopt is. Fijne statistiekjes ook, meer tags die de boeken beschrijven (reflective, light-hearted), ook de ‘pace’ van een boek. Je kan ook halve en kwart sterren geven. En als je op een 'boek kopen' klikt, krijg je onafhankelijke boekhandels te zien, hoorde ik.
Ik blijf hier nog even hangen om bij elke beoordeling wat vriendjes te ronselen (ik ben @lottolijfje op StoryGraph), maar als ik wat meer vrienden heb daar rond ik hier af. Kom mee!
Off topic: dit zijn mijn laatste wapenfeiten hier. Ik ben overgestapt naar StoryGraph om Amazon en Bezos geen aandacht meer te geven. Je kan (op pc) je Goodreads exporteren als csv (bij My Books Import/Export) en importeren in StoryGraph (bij Manage account). Gaat heel vlot.
StoryGraph zegt je nog hoeveel boeken je voor zit op schema, iets waar Goodreads mee gestopt is. Fijne statistiekjes ook, meer tags die de boeken beschrijven (reflective, light-hearted), ook de ‘pace’ van een boek. Je kan ook halve en kwart sterren geven. En als je op een 'boek kopen' klikt, krijg je onafhankelijke boekhandels te zien, hoorde ik.
Ik blijf hier nog even hangen om bij elke beoordeling wat vriendjes te ronselen (ik ben @lottolijfje op StoryGraph), maar als ik wat meer vrienden heb daar rond ik hier af. Kom mee!
March 10, 2025
De schrijfstijl van Lize Spit is zo uniek, echt prachtig. Heel persoonlijk, kwetsbaar en onroerend dit boek ❤️🩹
March 18, 2025
Hier was ik echt stil van tijdens het lezen. Wat ik zo knap vind is hoe genadeloos eerlijk, kwetsbaar en respectvol Lize Spit schrijft over haar ouders.
Het is hartverscheurend om te bedenken dat dit allemaal écht heeft plaats gevonden en wat de kinderen hebben moeten doorstaan. Ongekend hoe de schrijfster de eenzaamheid, angsten en verdriet van dit gezin weet te vangen. En het is gek om te zeggen over zo’n heftig verhaal, maar alle zinnen zijn prachtig, dus je geniet tegelijkertijd ook echt van de taal. Zo gevoelig, zo teder, zo puntgaaf.
Het raakt in alle opzichten, ik ben diep onder de indruk.
Het is hartverscheurend om te bedenken dat dit allemaal écht heeft plaats gevonden en wat de kinderen hebben moeten doorstaan. Ongekend hoe de schrijfster de eenzaamheid, angsten en verdriet van dit gezin weet te vangen. En het is gek om te zeggen over zo’n heftig verhaal, maar alle zinnen zijn prachtig, dus je geniet tegelijkertijd ook echt van de taal. Zo gevoelig, zo teder, zo puntgaaf.
Het raakt in alle opzichten, ik ben diep onder de indruk.
November 29, 2024
Prachtig - ik vind Lize Spit in dit boek op haar best.
Zo kwetsbaar. Wat schoon.
Zo kwetsbaar. Wat schoon.
December 2, 2024
Dit was bijna té goed, zo pijnlijk, zo raak, zo knap. Ik heb bij talloze passages een pijnlijke glimlach getrokken: ‘ach, zo mooi gevonden’ en dan meteen daarop: ‘wat verdrietig dat ze dit zo mooi heeft kunnen (moeten?) vinden’. Ik ben heel blij dat ik het gelezen heb, maar ik voelde ook een zekere opluchting toen ik het weer uit had, het dicht kon doen en afstand kon nemen. De kracht van taal ❤️
February 19, 2025
In een ruk uitgelezen, ontroerd van begin tot einde. Lize Spit biedt een inkijk in het leven en lichaam van een kind van een desastreus huwelijk van twee aan alcohol verslaafde ouders (en een moeder die gedurende het boek aftakelt vanwege slokdarmkanker). Radicaal eerlijk, en op die manier een enorme troost voor allen die zich op wat voor manier dan ook herkennen in deze autobiografie van haar lichaam. Net zoals Het Smelt werd ik erin gezogen en verloor ik de rest van de wereld tijdelijk uit het oog tijdens het lezen.
September 14, 2025
Sprakeloos. Zo vedrietig mooi.
Lize Spit is een meesterverteller.
Lize Spit is een meesterverteller.
July 23, 2025
Ja… Elk boek opnieuw kan ze mij echt volledig opslorpen. Bij dit nog extra onder de indruk met de combinatie van dat bijna banale dagboek als kind, de levensflarden waar vaak ook nog later verder op wordt ingespeeld, en de inkijk ook naar hoe bepaalde van haar levensverhalen verweven zitten in haar vorige boeken. Om nog maar te zwijgen hoe extreem dapper en indrukwekkend het is om zo in je leven te laten kijken. Wauw.
Displaying 1 - 30 of 546 reviews