Tussenjaren

by Yannick Dangre

Zal ze er zijn? Met die vraag stapt Charles de luchthaven binnen.
Dertig jaar eerder is Sylviane, zijn eerste vrouw en moeder van hun dochtertje Claudia, met de noorderzon verdwenen. Het enige wat ze een brief met de belofte om elkaar drie decennia later terug te zien in Napels.
Gedreven door onopgeloste vragen, en zonder iets tegen zijn gezin te zeggen, besluit Charles te vertrekken. Op Italiaanse bodem wordt het verleden ogenblikkelijk als een zandstorm in hem losgewoeld. Terwijl de Napolitaanse zon ongenadig op hem inbeukt, vraagt hij zich met elk naderend uur af of Sylviane op de afspraak zal zijn en waarom hij hun dochter nooit de waarheid heeft verteld.
Tussenjaren is een roman over de vraag of je in het leven werkelijk opnieuw kunt beginnen. Het is een vertelling over liefde, schuld, ouderschap en de werking van de tijd.

Genres: Roman, Audiobook, Ebooks, Contemporary, Novels, Dutch Literature

183 pages, Kindle Edition

First published February 6, 2025

Reviews

[Annemieke Blöte · Rating 2 out of 5]

Het hele boek werkt toe naar een ontknoping die totaal onbevredigend is.
De karakters zijn ongeloofwaardig en onsympathiek, zit totaal geen ontwikkeling in. Een beeldschone maar aandachtszieke, egocentrische, destructieve en, behalve haar schoonheid, talentloze vrouw en haar fantasieloze, haar adorerende man die denkt dat zijn leven inhoud kan krijgen door met deze vrouw een relatie aan te knopen, en die tot overmaat van ramp besluiten een kind te maken dat ze de constructiefout in hun leven noemen en rücksichtsloos met zich meeslepen de diepte in als de vrouw een postnatale depressie krijgt. Hun kind is het wezen dat haar dag en nacht ongelukkig maakt. Hij is trouwens hartchirurg maar dat vindt zij burgerlijk. Hij ook.
Voor zover je van een verhaal kan spreken, is ook daar de geloofwaardigheid ver te zoeken. Wie checkt er nou niet even op Google of er echt wel een congres gaande is, als je partner je vanuit een zinderend buitenland waar dat congres plaats zou vinden je opbelt en begint te bazelen over een grote liefde van 30 jaar terug?
Ze maken samen enthousiast plannen voor een nieuw leven in Berlijn, maar op het moment suprême weet hij niet eens naar welk adres ze verhuizen. Is dat het moderne equivalent van een man die nog geen eitje kan bakken of is dit nou gewoon een beetje ongeloofwaardig?
En dan staat het nog vol tenenkrommende platitudes als ‘Is liefde niet de weg, maar de schoenzool die onmerkbaar, onvermijdelijk afslijt op de weg?’, en slaapverwekkende metaforen als ‘Nietige insecten die waren blijven kleven aan de boomhars van Sylvianes schoonheid’, gaat het te vaak over Sylvianes veerkrachtige billen en haar ondanks de borstvoeding nog geile borsten, een geheugen als een door de wind voort geblazen krant, het va-et-vient van bijen en insecten of van lokale gepensioneerden, en wordt het ruisende duister van de kamer weer in gelopen.
En als iemand het nog 1 keer over een kuikengele peignoir heeft dan zwaait er wat!

[Ief Stuyvaert · Rating 5 out of 5]

Charles Dumont is cardioloog.

De levensduur van de harten van zijn patiënten kan hij verlengen.

Zijn eigen hart is dertig jaar eerder stil blijven staan.

Nuja, toch langzamer gaan kloppen.

Alsof het alleen nog de hoogstnoodzakelijke inspanning wil leveren, nodig om enigszins in leven te blijven.

Winterslaapstand.

Maar nu, nu is het dertig jaar later en is De Dag eindelijk aangebroken.

De Dag dat hij de Moeder van zijn Dochter in Napels zal terugzien.

Of is ook dat een hersenschim?

Wat je leest is het verslag van een kortstondige hartstocht, gevolgd door de dissectie van 30 hartverscheurende tussenjaren.

Maar wat bezielt een jongeman van eind de dertig om in de huid te kruipen van een 61-jarige hartchirurg?

Zich in die huid te wikkelen, er één mee te worden?

Als jongeman van eind de vijftig kan ik daar alleen maar de wenkbrauwen bij fronsen.

Om vervolgens, bladzijde na bladzijde, hoofdstuk na hoofdstuk, vast te stellen dat Yannick Dangre met verve in zijn onmogelijke - zelfopgelegde - opdracht slaagt.

“Is dat de tragedie van het ouder worden: dat je met elk klimmend jaar meer mededogen voor je naaste voelt, maar de tijd steeds minder voor jou?”

Als je boek dichtslaat hoop je op een verslag van de jaren die volgen.

Hartsgrondig.

[Herman · Rating 4 out of 5]

Verhalen die aan dat van Tussenjaren doen denken, heb ik al wel eens eerder gelezen. Maar dat is niet als detailkritiek bedoeld, want dat stoorde geenszins.
Het is geschreven met stilistische brille en ik ontwaarde af en toe de geest van Brouwers. Maar zijn beste werk is nog wel een stapje hoger.
De sfeerzetting is knap en ik waande me soms in een warme zuiders plaatsje ergens aan de Ligurische kust. Ook knap hoe de dertigjarige schrijver zich kan inleven in iemand van zestig.
Verder gaat het onder andere over onmogelijke dromen en moederschap.
Je kan geen elektrische zeemeermin en moeder tegelijkertijd zijn..

[Paula · Rating 2 out of 5]

Het concept: Charles heeft met ex-geliefde Sylviane afgesproken dat ze elkaar na 30 jaar weer zien in Napels. Inmiddels is hartchirurg Charles 60 en denkt hij terug aan Sylviane, moeder van zijn dochtertje, die de wereld wilde veroveren en als moeder doodongelukkig was.

Een goed concept, maar het komt er niet uit. Dangre had door moeten snijden in dat hart van hoofdpersoon Charles. Bij veel stukjes dacht ik: hier wil ik meer over horen. Maar hij gaat daar niet op door. Het boek blijft daardoor te oppervlakkig - wat VOELT Charles überhaupt behalve lust en nostalgie naar Sylviane en hun tijd samen?! We weten het niet. Het voelt niet meer geloofwaardig - je merkt dat een dertiger een zestiger neerzet.

De auteur probeert het boek daarnaast enorm op te fluffen door elke zin zo bloemrijk te maken dat je verdrinkt in de slechte metaforen en clichés. En dat lieve mensen, is niet wat literatuur moet zijn of überhaupt is. Erg jammer, want de potentie is er echt wel, het boek las vrij vlot omdat het plot werkt. Maar nee, ik wilde dit boek liever tegen de muur gooien op het einde want wát een anti-climax. Helaas. Dus. ⭐️⭐️

BOEKENCLUBBOEK

[Marie · Rating 3 out of 5]

Hmm, ik zit echt te genieten van de totaal uiteenlopende reviews van dit boek. Ik kan me wonderwel zowel in de 1 ster-reviews vinden, als de 4 sterren-reviews. Ja, het uitgangspunt van het boek vond ik fijn, het heen en weer springen in de tijd werkte goed, en - niet onbelangrijk- het was prima gezelschap tijdens een werktripje. Maar jezus, de taal is tegelijkertijd vaak zo gekunsteld dat het voor mij heel erg het beeld opriep van een Schrijver Die Erg Zijn Best Doet. Daarnaast kon ik de karakters al snel niet helemaal meer serieus nemen in hun ongeloofwaardigheid (vooral Sylviane als 1 op 1 kopie van de ‘manic pixie dream girl’ trope die ik wel een beetje beu begin te worden) én vond ik het einde zeer onbevredigend. Dit leek mij de kans om die zeepbel van Charles’ beeld over Sylviane door te prikken met wat minder ‘manic dream girl’ en wat meer ‘gewoon een echte vrouw met een mentale problemen’. Naja. Maar kijk, ik heb wel gewoon weer drie dagen lekker een boek gelezen, maakt het uit dat het geen regelrechte knaller voor mij was? Voor mij niet heel veel.

[Anouk Mulder · Rating 2 out of 5]

Manic pixie dream girl van wie voornamelijk haar ontzettend geile lichaam genoemd wordt + de mannelijke hoofdpersoon is een tere bloem + open einde = woedeaanval

[Twan Vet · Rating 5 out of 5]

Net uit en ik kan nog even niets uitbrengen, behalve dit: een meesterwerk, van begin tot eind. Als dit is waar zeven jaar van literaire stilte toe kan leiden, moet er meer gezwegen worden in de literatuur.

[Pien M · Rating 2 out of 5]

Ik had goede dingen gehoord over dit boek en de premise sprak me van tevoren heel erg aan, maar uiteindelijk vond ik het een beetje teleurstellend.

Na het lezen weet ik nog steeds niet of ik met Charles of met Sylviane moet sympathiseren. Ik denk dat ik ze misschien allebei op hun eigen manier bijzonder irritant vond. Charles is echt weer zo'n man die niet voor zichzelf durft op te komen en zich daarom een slachtoffers waant van het hele leven. Sylviane is een verwend mens dat de realiteit van het leven weigert onder ogen te komen en daar vooral het probleem van andere mensen van wil maken.

De schrijfstijl is oké, Dangre heeft een paar maniertjes die hij steeds opnieuw gebruikt die me niet zo aanstonden. Ik heb het wel in twee dagen uitgelezen, dus het is zeker vlot geschreven. Ook de scènes in Italië zijn allemaal lekker zonnig beschreven. Ik denk dat dit ook een goed boek zou zijn voor langs het zwembad.

(Hierna volgen spoilers) Het einde van het boek vond ik echt enorm teleurstellend. Je leert een heel boek lang over de geschiedenis tussen deze twee personen en vooral heel veel over Charles. Ik keek er echt naar uit om te zien hoe Sylviane terug keek op die periode en wat ze in de tussentijd had gedaan, maar dan houdt het boek redelijk plots op. Normaal houd ik wel van een beetje een open einde, maar nu voelt het vooral on-af. Jammer!

PS: Er zit een zin in dit boek die ik zó vies vond dat ik het boek daarna even moest neerleggen. Charles zit in een warme Italiaanse bus naar Sylviane te kijken. Hij beschrijft hoe mooi en levendig ze is en dan dat 'zijn warme zaad van vanmorgen nog in haar zit'. GADVERDAMME DOE NORMAAL!!! Mannen 👎

[Daniel Meppelink · Rating 3 out of 5]

+ bijzonder mooi beschreven relatieperikelen
+ chapeau voor de spanningsopbouw

- niet iedere zin hoeft een prijs te winnen
- totaal onbevredigend klote einde

(mini + het woord peignoir voor ochtendjas)
(mini - het woord geslacht voor pik)

[Ellen Leijten · Rating 3 out of 5]

Man wacht 30 jaar op manic sexy dream girl.

[Simone Bais · Rating 4 out of 5]

Dit was een heerlijke leeservaring, vanwege allerlei contrasterende motieven waar ik over na ging denken. De Tussenjaren beschrijft Yannick Dangre amper, wel het spetterende begin van een relatie en het 'eind' waar de vraag beantwoord wordt of de geliefden elkaar na dertig jaar weer gaan zien. De hoofdpersoon Charles blikt in Napels, waar ze elkaar mogelijk weer zullen treffen, terug op zijn leven met en zonder Sylviane. Ik heb vele ‘gedachten als klotsende zeegolven’ van Charles onderstreept en verschillende momenten heroverwoog ik door dit boek mijn visie op het leven. Zo pleit ik altijd voor radicale eerlijkheid in relaties, ook al kan je elkaar daar pijn mee doen, maar door een passage in dit boek ging ik accuut weer twijfelen. De film Dark Eyes wordt beschreven waarbij een geliefde aan haar man, die een affaire heeft gehad, vraagt of hij haar bedrogen heeft. Hij antwoordt: “ ‘Natuurlijk niet.’
Misschien heb ik toen, zittend op de bank met de vierentwintigjarige, tot tranen toe geroerde Sylviane, voor het eerst beseft hoe laf de waarheid in de liefde kan zijn. Hoeveel moediger het is om de rest van je leven een leugen op je schouders te torsen dan om over te gaan tot een onmiddellijke zuiverende bekentenis, die uiteindelijk niet meer is dan makkelijke zelfverlossing. Misschien is het in de liefde wel grootser om de ander te verlossen van zijn of haar angst, dan jezelf van schuldgevoel.”
Zo waren er nog meer stukken waar ik filosofisch van werd. Het lastige met zo'n verhaal als dit is dat ik mij tijdens het lezen al afvroeg welk einde nu het bevredigendst voor mij zou zijn. Wilde ik dat Charles en Sylviane elkaar weer zouden zien of niet? Voor beide aflopen valt te pleiten en volgens mij kan je het als schrijver in zo'n geval dus nooit voor alle lezers goed doen. Je moet het boek dus ook niet met dat doel lezen, ook al stimuleert deze vraag je enorm tijdens, de weg naar het eind toe is waarom deze roman zo goed is. Wat wellicht ook weer iets over het leven zegt...
‘Het leven bonkt met al zijn vuisten op de deur. En als het leven klopt, dan doe je open, toch?’

[Ka Vee · Rating 4 out of 5]

4,5*

[Fransien Vandeweghe · Rating 4 out of 5]

4,5 *

[Hester]

Man die om onduidelijke redenen zwaar minderwaardigheidscomplex lijkt te hebben verlangt na dertig jaar nog steeds naar totaal onuitstaanbare vrouw met de psychologische diepgang van een dubbeltje. Maar ze is wel heel mooi. Dan kan dat blijkbaar allemaal.

[Inge Vermeire · Rating 3 out of 5]

Een pageturner doordat Yannick Dangre handig gebruik maakt van allerlei trucjes die je toch dwingen verder te lezen.

Maar ik heb toch meerdere keren bedacht hoe onecht het verhaal aanvoelde. Voor mij klopten de personages en het verhaal niet.

Yannick Dangre had het personage van een oudere man nodig om filosofische vragen over het leven te kunnen stellen maar Charles voelt fake aan.
Voor mij is hij géén 61-jarige hartspecialist,
zoals Dangre ons graag wil doen geloven,
maar veeleer een man van halverwege de 30, begin 40
met veel twijfels over de keuzes die hij gemaakt heeft
en nog moet maken.

Charles’ eerste vrouw, Sylviane, is gebaseerd op diva’s uit Italiaanse films en zij wil graag dat haar leven een Italiaanse film is maar ook hier slaagt de auteur er niet in een geloofwaardig personage neer te schrijven. Er hangt een soort mysterieus aura rond Sylviane waardoor Dangre zich er zeer gemakkelijk vanaf kan maken en geen antwoorden hoeft te geven.

Er is geen diepgang in de karakters,
er is geen verklaring voor het waarom van hun daden.

Dangre heeft een heel vlotte pen,
is vaak poëtisch in zijn beeldtaal en ik apprecieer zijn schrijfstijl
maar inhoudelijk mist hij, wat mij betreft,
levenservaring/ verbeelding/ mensenkennis
om de personen waarover hij wou schrijven
levensecht voor te stellen.

[Michiel Scheen · Rating 4 out of 5]

Een prachtig heen-en-weer spel met de tijd, hoe herinneringen naar de oppervlakte van het nu schieten, hoe decennia vervliegen als momenten plotseling intens worden herbeleefd. De ontstaansgeschiedenis van een jonge, allesverslindende, maar ook uitputtende liefde. Een sensitief verhaal over dichtslibbende volwassen levens, het worstelen met ouderschap, zich verliezen in desastreuze afleiding, het opnieuw vrijheid zoeken, de onvoorwaardelijkheid van een ouder-kind relatie maar ook de tragische afwezigheid daarvan. Alle personages worden karakteristiek en levensecht neergezet, zowel de hoofdrolspelers als de 'bijrollen'. Prachtig verklankt in haast alledaagse, maar vloeiende, rijke en beeldende taal. Een heerlijke literaire genieting!

[Lotte - boekenmiep · Rating 4 out of 5]

Het boek heet Tussenjaren, maar juist de tussenjaren worden niet beschreven. Het verhaal speelt zich af in het nu en dertig jaar geleden. De wisselingen in tijd vonden steeds heel geleidelijk plaats op het moment dat er een terugblik bij Charles naar bovenkwam. Dit voelde heel natuurlijk. Ik vond het vanaf het begin een fijn boek om te lezen. Er worden lange, beeldende en poëtische zinnen gebruikt (misschien soms een beetje té, maar ikzelf vond dit niet storend). Wel kan ik me voorstellen dat niet iedereen dezelfde mening hierin deelt. Mij zoog het in ieder geval het boek in.

De karakters vond ik weinig ontwikkeling doormaken gedurende het boek, al paste dat ook wel weer bij het verhaal. Charles laat zijn leven grotendeels in het teken staan van Sylviane, ook na dertig jaar nog, en Sylviane wordt neergezet als zeer onsympathieke en narcistische vrouw, evenals een slechte moeder. Claudia, de dochter, had ik graag wat meer uitgediept zien worden, want juist naar haar blik op dit alles was is erg benieuwd.

Al met al vond ik het een heel fijn boek en heb ik het in een zucht uitgelezen!

Dank je wel Uitgeverij De Bezige Bij voor dit recensie-exemplaar!

[Sabine · Rating 4 out of 5]

Er gebeurde veel maar eigenlijk ook weer niet in dit boek waar Charles in zijn geheugen terugblikt op zijn tumultueuze relatie met Sylviana, terwijl hij 30 jaar na haar vertrek terugkeert naar Napels in de hoop haar weer te ontmoeten. Een boek met prachtige beeldende en poëtische zinnen, die, als ik andere recensies mag geloven, niet voor iedereen zijn, maar ik heb in ieder geval veel mooie zinnen onderstreept. De spanningsboog werd mooi opgebouwd naar een einde die misschien wat té open was gelaten, maar ergens vond ik het passen bij het boek.

[Laura Bakker · Rating 2 out of 5]

Mweh. De relatie in het boek is vrij oppervlakkig. Ik snap niet dat hij zo graag bij haar wilde blijven en het einde is ook absoluut niet voldoenend.
Voor fans van Normal people zou ik zeggen, dat deed hem op dezelfde manier niet voor mij.

[Kirsten Gorter · Rating 4 out of 5]

Heerlijk boek! Zag het als een film voor me. Wilde ook steeds sneller doorlezen. En wat een mysterie die Sylviane..

[Aurora · Rating 2 out of 5]

2.5 ster ⭐️ (review volgt later)

[Sietske van Emmelo · Rating 4 out of 5]

4.5

[Dries Cromheecke · Rating 5 out of 5]

Ik was deze vakantie bezig in “Het woud der verwachting” van Hella Haasse, maar dat (dikke) boek met zijn oude taalgebruik las nogal stroef. Na een lang hoofdstuk had ik behoefte aan iets anders en frisser ter afwisseling. “Tussenjaren” stond al langer op mijn lijstje en leek me dan ook nog eens heel toepasselijk qua titel.

Ik heb me mijn keuze niet beklaagd.

Wauw. Het idee, de schrijfstijl, opbouw, thematiek, de emoties die het in me opwekte … Dit boek vond ik op alle vlakken weergaloos.

[Kirsten Paoline König · Rating 4 out of 5]

Tomeloos mooie taal rondom een zinderende relatie tussen twee jonge twintigers die gedurende een decennium onder druk staat door de mentale gezondheid van de flamboyante vrouw en haar diepe wens een legende te zijn voor haar dertigste.

Sylviane is als een vuurvogel, die meedogenloos hard wil leven, omdat het leven nu eenmaal keihard op de deur bonst, en zichzelf opbrandt in dat verlangen. Charles, nu rond de zestig en gearriveerd cardioloog, kijkt vanuit zijn huidige leven terug op zijn relatie met Sylviane, die drie jaar na de geboorte van hun dochter Claudia ontwrichtend eindigde.

En niet zonder reden: Sylviane heeft destijds met een brief laten weten dat ze voorgoed vertrokken is, hem en Claudia met rust latend, maar over 30 jaar op een plein in Napels zal staan. En dat die drie decennia voorbij zullen zijn voordat hij het doorheeft.

Intussen heeft Charles zichzelf een gebalanceerde, kalme relatie gegund met Delphine en met haar een tweede, eveneens volwassen dochter. Maar Sylviane had gelijk: zelfs na jaren waarin hij probeerde de brief achter zich te laten, zijn de decennia razendsnel voorbij getikt en is hij als de roman begint aan het boarden voor een vlucht naar Napels.

Of ze er zal staan, Sylviane, en of Charles daadwerkelijk naar dat troosteloze pleintje zal gaan om haar al dan niet te ontmoeten, doet er naarmate de taal van Dangre je meeneemt naar de diepste krochten van alles verzengende liefde, tepelkloven en hongerige seks eigenlijk steeds minder toe. Heel knap vormde ik me al lezend een beeld van wat er dertig jaar eerder gedurende die tien jaar gebeurd moet zijn, maar vooral wat naar die beslissing heeft geleid en welke rol zowel Charles als Sylviane daarin speelde.
De beschadigende mentale gezondheid van Sylviane voedden haar grenzeloze verlangen als vrouw een eigen leven te willen leiden meer dan een feministische drang een eigen carrière naast een cardioloog te hebben die, laverend tussen liefde en langzaam aangevreten vertrouwen, een gebalanceerde gezinssituatie voor hun dochter nastreeft.

Een roman die zich afspeelt op het kantelpunt van de diepe wens iets dat zo perfect voelt voor eeuwig te conserveren terwijl je eigenlijk merkt dat het begint te scheuren, of dan tenminste helemaal opnieuw te beginnen om die zindering van het begin weer aan te raken.

Dangre legt genadeloos bloot hoe voor een ieder in een relatie het breekpunt ergens anders ligt; hoe de wens van de een mee te buigen met levensfasen voor de ander onherstelbaar knakken betekent - in een taal die zowel plastisch als poëtisch is. Zijn spel met de tijd en de manier waarop Charles het verleden voor je ontvouwt nadat hij in dat vliegtuig naar Napels is gestapt, maakt dat het slot er eigenlijk niet meer écht toe doet, ook als lees je er tegen het einde hongerig naar toe.

En dat is knap, omdat een slot er altijd zo toe doet. Een deceptie zoals een wel/niet ontmoeting na dertig jaar niet anders dan een teleurstelling kan zijn, toch. Of..? Ik blijf me na het dichtslaan afvragen welke keuzes Charles maakt na het einde van de roman-spanne, met wat je inmiddels allemaal over hem en Sylviane (vanuit enkel zijn gezichtspunt) weet.
Erg knap.


---
Tijdens het lezen

38
De mist van een liefdesleven, hoe een verlating jarenlang met je fuckt en wat een gedwongen opname met een partner doet. Wat is dit boek nu al goed..!


---
Laatste dag Boekenweek 2025 bij Boekhandel 't Spui in Vlissingen. Een gesprek met Yannick Dangre over of je herinneringen hebt of kwijt bent, en of je eigenlijk wel daadwerkelijk opnieuw zou kunnen beginnen als je dat wenst. Napels, maar ook Berlijn, en de rol van geheugen volgens Proust en de films van Fellini. Let's go!

[Kim Stolk · Rating 4 out of 5]

Knap geschreven boek, dat slechts 3 dagen in Napels beslaat, maar mét veel flashbacks. Over een onvoorwaardelijke en eigenlijk onmogelijke liefde. Over het maken van keuzes en hoe die je in dertig jaar gevormd hebben. Het boek heeft een open einde en dat vond ik in eerste instantie jammer, maar het einde is eigenlijk niet helemaal open. Alle thematieken uit het boek komen daarin terug. Al zou ik graag nog meer van Sylviane willen weten..

[Marit]

ietwat klassieker en weelderiger geschreven dan romans die ik de laatste tijd heb gelezen, toch voldoende spanningsopbouw om mij aan het lezen te houden. Maar jeetje, kon dit boek niet eindigen zonder frustrerend open einde?

[Laura Van Rijnsbergen · Rating 4 out of 5]

Het boek had even nodig om op gang te komen. In het begin waren het vooral mijmeringen van de hoofdpersoon die twijfelde wat hij nou moest doen en of hij zijn huidige echtgenoot op de hoogte moest brengen en dit duurde naar mijn idee best lang. Tot je door had waar het over ging en welke gevoelens er bij kwamen kijken. Het gaat over Charles die 30 jaar geleden getrouwd was met Sylviane en die samen een dochter hadden. Tot Sylviane hun verlaat en in een afscheidsbrief schrijft dat ze elkaar over precies 30 jaar in Napels kunnen ontmoeten.
En dan vliegen de herinneringen en de huidige tijd door elkaar heen. De herinneringen naar hun getrouwde tijd worden ook steeds naarder en je begrijpt steeds minder waarom de hoofdpersoon nu eigenlijk naar Napels gaat om zijn ex weer te zien. Sylviane was eigenlijk heel naar tegen hem en tegen hun dochter maar het lijkt alsof hij dat niet wil begrijpen.
Hij spreekt steeds over zijn derde leven, wat zal hij gaan doen als hij zijn ex weer ziet?
Mooie, poëtische taal, heel emotioneel verhaal.

[Rosan · Rating 3 out of 5]

Het aspect van dat het nu dan een keer de vrouw is die vertrekt, vind ik niet voldoende om het algehele seksistische gevoel dat ik krijg van het boek, van me af te werpen. Ook de schrijfstijl heeft me niet overtuigd, eerst dacht ik 'oh mooie zin', maar als er dan zoveel dat soort zinnen volgen, begint het toch te veel als een trucje voelen.

Ik denk dat het verhaal an sich interessante aspecten bevat, van mij hadden ze verder uitgediept mogen worden om er een echt goed boek van te maken.

[Samantha Scherps (Samantha's Boekenhoekje) · Rating 5 out of 5]

Yannick Dangre schreef met Tussenjaren een heel straf boek! Ik bleef maar lezen omdat ik graag wilde weten of Sylviane zou opduiken, en ondertussen genoot ik vooral van de schrijfstijl. Yannick Dangre gebruikt slimme vergelijkingen en metaforen, er stonden zoveel zinnen in het boek die het onderlijnen waard zijn. Samen met Charles ga je (letterlijk) op reis, in het heden maar ook in het verleden, en ik vond het heerlijk om daar deel van uit te maken. Ik vind dit boek zeker een aanrader!

Ik werd vorige week uitgenodigd voor een evenement met Yannick Dangre zelf, waarbij hij het einde van het boek heeft voorgelezen. In mijn exemplaar van het boek ontbreekt het einde, dus ik was heel erg benieuwd! Ik wil er niet te veel over verklappen, maar ik kan je wel zeggen dat het spannend blijft tot het einde 👀

[Wout Landuyt · Rating 2 out of 5]

Ik kende dit boek via Insta reclame en vond de jonge schrijver wel cool. Boek viel tegen. 20 weinig bijbrengende metaforen per bladzijde, onrealistische impulsen van personages en OMG WA EEN KUTWIJF IS SYLVIANE