İkiyüzlülük Çağı Bir Komiser Haritos Polisiyesi 12

Kostas Haritos #12

by Petros Markaris

Bir otel zincirinin sahibi Atina yakınlarındaki bir otelde uzaktan kumandalı bombayla öldürülür.Cinayeti üstlenen mektupta maktul ikiyüzlülükle suçlanmaktadır; imza da “Milli Aptallar Ordusu”dur. Bu grotesk bir cinayet serisinin ilkidir. Suçlama her zaman aynıdır ancak kurbanların özellikleri bambaşkadır. Yakın zamanda dede olan Kostas Haritos, ne idiği belirsiz bu fanatiklerin izini sürmeye başlar. “İkiyüzlülük Çağı, bir şeyleri değiştirme gücüne sahip olup da hiçbir şey yapmayanları eleştiren çarpıcı bir roman.” –Miguel Ángel Oeste / El Mundo, Madrid “Heyecan verici ve alışılagelmemiş bir Yunan suç romanı.” –Franziska Trost / Kronen Zeitung, Viyana “Evet, Haritos’tan siyasi ve toplumsal açıdan önemli bir roman daha; olağanüstü ve etkileyici.”

Genres: Crime, Fiction, Noir, Mystery, Greece

336 pages, Paperback

First published March 1, 2019

About the author

Petros Markaris (Greek: Πέτρος Μάρκαρης) was born in Istanbul to an Armenian father and a Greek mother. He is one of the most successful living Greek authors. After studying economics, Markaris went on to work as a screenplay writer. He has lived in Germany and Austria for several years and translated Goethe and Brecht into Greek. International fame came through his series of crime novels featuring the eccentric Athenian detective Kostas Haritos, of which there are now five. Markaris lives in Athens and also co-writes film scripts with Theo Angelopoulos.

Reviews

[. . . _ _ _ . . . · Rating 1 out of 5]

Τόσο κακό βιβλίο που μου πόνεσαν τα μάτια και το μυαλό.
Δεν είναι απλά ότι ανακυκλώνει 5 (!) προηγούμενα του βιβλία (την τετραλογία της κρίσης, το Offshore) όπου κακοί τραπεζίτες/επιχειρηματίες δολοφονούνται από αγανακτισμένους που τους έπληξε η κρίση.
Δεν είναι ότι απλά ο Μάρκαρης είναι με διαφορά η ντροπή του procedural, με κοτζαμ Υποδιευθυντή της ΓΑΔΑ να αναθέτει στην γραμματέα του να ψάχνει τον μάρτυρα από το twitter και το facebook (!) ή από τα δημοτολόγια του Δήμου (!), και με μια ερώτηση στον Προϊστάμενο της ΔΗΕ την άλλη μέρα έχει καταγραφή των τηλεφωνικών κλήσεων (!), ενώ όλο το βιβλίο αναλώνεται στον Χαρίτο να τρώει κάθε μέρα το κρουασάν του,τα γεμιστά της γυναίκας του, και να συναλλάσσεται με τα ΜΜΕ όπως σε ΟΛΑ τα προηγούμενα βιβλία του Μάρκαρη χωρίς καμία εξέλιξη στην υπόθεση, και με την πλοκή να δένεται άτσαλα στο τέλος, με μια αναγνώριση υπόπτου από το πουθενά και μια βιαστική "ομολογία" στις 5 τελευταίες σελίδες.
Δεν είναι απλά ότι οι διάλογοι είναι απίστευτα κακοί, με το μονίμως side kick αριστερό ενός κοτζάμ Υποδιευθυντή Γενικής Ασφάλειας να χώνει την "αριστερά" παντού (επίσης ας πούμε ότι για σειρά βιβλίων που υποτίθεται ότι είναι up to date με την πραγματική ζωή,δεν βγαίνουν τα νούμερα μάνα μου με τον "αριστερό αγωνιστή" και τον Χαρίτο να συναντιούνται κάπου στην Χούντα) ενώ ο ίδιος ο Χαρίτος αντικρίζει το εγγόνι του και το πρώτο που λέει ότι θα το λένε "εγγονό μπάτσου" (;). Αυτό το διαρκές self hate του Χαρίτου είναι απλά ονείρωξη του Μάρκαρη, κανείς Αστυνομικός και μάλιστα αυτού του βαθμού δεν σκέφτεται έτσι, και σίγουρα όχι όταν πρωτοαντικρίζει το νεογέννητο εγγόνι του, ενώ λουζόμαστε ακόμη μια φορά ένα σωρό άχρηστους β χαρακτήρες νεοελληνικής μιζέριας, από συμπεθέρια μέχρι την άλλη την οικογενειακή φίλη-συγγενή (;) ψυχολόγα που λέει στον Χαρίτο να κάνει profile στους δολοφόνους (γιατί η ΓΑΔΑ δεν έχει ψυχολόγους...). Μου έμαθες και το profile, βλάχε.
Είναι ότι εδώ έχουμε μια ευθεία επιδοκιμασία των φόνων (από την γυναίκα του Χαρίτου μέχρι τον επόπτη (;) που έστειλε η Γιουροπολ (;) ) γιατί προφανώς φταίνε τα θύματα που ήταν "υποκριτές"-εξ ου και ο τίτλος. Εδώ έχουμε θύμα ανάμεσα στα άλλα ένα στέλεχος του ΔΝΤ και ένα διευθυντικό στέλεχος της Ελληνικής Στατιστικής Εταιρίας (Γεωργίου anyone?). Βέβαια, ας πει κάποιος στον Μάρκαρη ότι αν δεν ήταν το ΔΝΤ θα πουλούσε μαρούλια και όχι βιβλία, αισχρά σαν κι αυτό, ενώ δεν χρειάζεται να σκοτώσεις τον "Γεωργίου", τον διασύρεις στα ΜΜΕ και σε βιβλία σαν αυτό, και βάζεις την Εισαγγελέα ΑΠ σε διατεταγμένη υπηρεσία να κάνει τρεις αναιρέσεις (τον πούλο και οι τρεις). Τα θύματα δαιμονοποιούνται κατευθείαν σαν από μια υγρή φωσκολική φαντασίωση με τον Ευλογητό που σκότωνε "εμπόρους του λευκού θανάτου" και διεφθαρμένους υπαλλήλους της Πολεοδομίας που καταπατούσαν δάση (αυτά τα θέματα ήταν hot στα 90s), και ενώ το όλο σετινγκ των φόνων παραπέμπει σε τρομοκρατία, την συνδεσμολογία των βομβών την έμαθε ο δολοφόνος από τον πατέρα του που ήταν Αξιωματικός στο στρατό ("έλα αγόρι μου να σου μάθω να κάνεις βόμβες, αύριο-μεθαύριο θα σου χρειαστεί να μάθεις μια τέχνη"). Όλα πασπαλισμένα με αναμνήσεις από την χούντα (κανένας νέος κάτω των 30 δεν συζητά ρε μάλακα Μάρκαρη κάθε μέρα για την χούντα στο τραπέζι, κυρίως γιατί δεν την έζησε), δήθεν αλληλέγγυες φιοριτούρες (το Κέντρο Αστέγων που διαχειρίζεται ο πρώην αγωνιστής που πασάρει συν τοις άλλοις και τζάμπα νταντά για το νεογέννητο), και γνήσια νεοελληνική μιζέρια με τα σόγια να τσακώνονται για το όνομα του εγγονού το οποίο για άγνωστους λόγους το ονομάζουν όπως τον "αριστερό" που πάντα δίνει λύσεις στον Χαρίτο. (Αρχίδια δίνει).
Ένα βιβλίο-σκουπίδι που όχι μόνο καθαγιάζει τον "σκοπό" της δολοφονίας, αλλά κυρίως είναι απίστευτα κακογραμμένο σε κάθε επίπεδο (διάλογοι, χαρακτήρες, πλοκή) που δεν εξυπηρετεί καν τον σκοπό του ως "αστυνομικό" (Όταν είχα πει εδώ κάποια χοντρά λάθη σε άλλη Ελληνίδα-και βραβευθείσα από τα Πάμπλικ-συγγραφέα (η οποία όμως παρ' όλα αυτά γράφει κλάσεις καλύτερα από τον Μάρκαρη σαν γραφή και κεντρικό χαρακτήρα) μου είπε ότι "δεν την ενδιαφέρει το procedural'-ε, τότε γράψε το ημερολόγιο σου, κούκλα μου).
Καμία βέβαια έκπληξη που ο Μάρκαρης πουλάει στην Ελλάδα του τίποτα. Χαϊδεύει αυτάκια.Κακοί μπάτσοι και τραπεζίτες, ένα τραπέζι με γεμιστά με τα συμπεθέρια, και μικροαστικά όνειρα να δούμε την κοράκλα Εισαγγελέα.
Αλλά τι στο διάολο, ξένα αστυνομικά δεν διαβάζετε να κάνετε μια σύγκριση;

ΥΓ : πότε θα βγει ο Χαρίτος στη σύνταξη ;

[Vassilis MJ · Rating 2 out of 5]

*2,5/5 μόνο για λόγους νοσταλγίας στις παλαιότερες περιπέτειες του Χαρίτου

Ο αγαπημένος Αστυνόμος Χαρίτος επιστρέφει με ένα μυθιστόρημα και μια υπόθεση εν μέσω της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Αυτή τη φορά έχει να διαλευκάνει δολοφονικές ενέργειες αυτόκλητων σωτήρων οι οποίοι στηλιτεύουν την υποκρισία των μεγάλων οικονομικών κέντρων, τα οποία οδήγησαν κάποιους σε επίγειους (και φορολογικούς) παραδείσους, και άλλους στην αυτοκτονία. Ένα τίμιο αστυνομικό μυθιστόρημα με ένα άκρως επίκαιρο θέμα, αλλά και έναν vintage αέρα, καθώς υφολογικά θυμίζει παλαιότερες εποχές της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Απλή, καθημερινή γλώσσα, απουσία μακροπερίοδου λόγου και πολλών εκφραστικών σχημάτων. Μην περιμένετε τις μακροσκελείς περιγραφές της σκανδιναβικής σχολής, αλλά ούτε και έκπτωτους πλην εξιδανικευμένους επιθεωρητές, αστυνομικούς- διάνοιες ή σκληρούς (Dirty Harry) μπάτσους. Εδώ ο πρωταγωνιστής είναι ένας ευσυνείδητος, επαγγελματίας, αλλά και αντι- ήρωας αστυνομικός, με όπλα του την ορθολογική σκέψη και την ανακριτική διείσδυση και όχι το 45άρι του.

Τα ζητήματα ηθικής και οι αλληγορίες υπάρχουν (αν και υφέρπουσες), ενώ σε βιογραφικό/ψυχογραφικό κομμάτι ο έμπειρος αναγνώστης θα ζητήσει κάτι παραπάνω, κυρίως ως προς τα ελατήρια πίσω από τις ενέργειες των δραστών. Το modus operandi τους μοιάζει υπερβολικά απλουστευτικό, αν και ίσως αποτελεί ειρωνεία του Μάρκαρη ως προς τον τρόπο δράσης ορισμένων πραγματικών τρομοκρατικών οργανώσεων.

Ένα ευχάριστα ελαφρύ ανάγνωσμα, το οποίο μπορεί να αρκετές έχει ατέλειες, αλλά -προς τιμήν του- δεν καταφεύγει σε splatter σκηνές και καταιγιστική δράση χάριν εντυπωσιασμού. Παρόλα αυτά, θα διαβαστεί κυρίως από τους οπαδούς του εγχώριου νουάρ και από τους παλαιότερους φαν του Αστυνόμου Χαρίτου.

Σε ορισμένα αντίτυπα υπάρχει μια σύγχυση ως προς την ονοματοδοσία κάποιων χαρακτήρων, η οποία εντοπίστηκε νωρίς από τον εκδοτικό οίκο και θεωρώ ότι θα έχει διορθωθεί.

[flaminia · Rating 2 out of 5]

markaris, te vojo bene ma i tuoi libri stanno diventando sempre più un bollettino del CCISS viaggiare informati.
due stelle perché del traffico di atene non me ne può frega' de meno.

[Caro · Rating 3 out of 5]

Le doy tres estrellas por ser Markaris y el comisario Jaritos, que son como de la familia, me gusta el retrato que hace sobre las relaciones familiares en Grecia que son tan similares a las de España, la alegría del nacimiento del nieto, el que todos y cada uno tengan una opinión sobre como se debe educar a un niño, lo que se espera de él, las madres y suegras haciéndose las imprescindibles, en fin algo muy natural en la sociedad del sur de Europa.
El caso de esta entrega no tiene nada de especial, investigación y muchos golpes de suerte, aunque Jaritos se lo curra.

[Anae · Rating 5 out of 5]

Siento una gran admiración por Petros Markaris y por su obra, repleta de denuncias políticas, económicas, sociales, costumbristas... y una mayor devoción, si cabe, por los protagonistas de las mismas: Kostas Jaritos, Adrianí, Katerina, Zisis, Fanis, el pequeño Lambros y todos sus quehaceres cotidianos. Me ha gustado mucho que tuvieran ocasión de celebrar hechos importantes en sus vidas degustando tomates rellenos cocinados por Adrianí... no se olvide, señor Markaris, de la excelente idea de escribir un libro de recetas de la señora Jaritos.
Una maravilla, como siempre

[Efthymia Ntv · Rating 1 out of 5]

Το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί και ως 10 years challenge για να δούμε πόσο έχουμε αλλάξει εμείς και οι απόψεις μας για την οικογένεια από τότε που μας άρεσε ο Μαρκαρης. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθει ως παράδειγμα για τον ορισμό του mental load όσων οι σύζυγοι τους μένουν στο να θαυμάζουν πόσο αποτελεσματικες είναι στην κουζίνα και το σπίτι, έχοντας την δικαιολογία πως οι ίδιοι δεν μπορούν... Ένα βιβλίο μικρής λογοτεχνικής αξίας, ελάχιστου σασπένς και επανάληψης υπερμασημενων στερεοτυπων.

[Joan Pont · Rating 3 out of 5]

El argumento me parece algo inverosímil para una novela policíaca. Los nombres de l@s protagonist@s en griego me ha costado mucho digerirlos.

[charliealeksandrova · Rating 3 out of 5]

Tre stelle perché mi è piaciuto ma il finale è un po’ meh e perché il protagonista/autore non sa fare niente in casa shame on you

[Konstantina Mousouri · Rating 4 out of 5]

Ένα επίκαιρο πολύ βιβλίο. Δεν είναι από τα καλύτερα του Μάρκαρη, αλλά όχι και κακό. Διαβάζετε εύκολα και ο αστυνόμος Χαρίτος σε νέες περιπέτειες !

[Welzen · Rating 3 out of 5]

Finalizado. Lectura muy rápida porque no tiene muchas páginas.
Para leer a Markaris tiene que gustarte su estilo, que es el propio de un abuelete -en el buen sentido de la palabra-, o sea, que para que te cuente que le ha pasado al gato que está todo mojado, primero tiene que mencionar la guerra del 18 pasando por todo el siglo XX hasta llegar a la cuestión de gato. Como nieta no te queda otra que escuchar con una oreja y pensar en la lista de la compra con la otra.
Con este libro pasa lo mismo para resolver el misterio de los asesinatos con leer el primer capítulo y el último ya es suficiente, lo de en medio es una repetición de la vida del protagonista con su primer nieto, sus amigos, sus idas a por café y sus constantes reuniones con sus jefes.
Si quieres leer un libro policial no escojas este porque te decepcionará pero para saber un poco qué se cuece en Grecia, esta novela es un buen referente.

[Banu Yıldıran Genç · Rating 3 out of 5]

markaris’ciğimiz yaşlandı, yaşlandıkça polisiyelerinde toplumsal mesajlar için kurgular hazırlamaya başladı. son beş kitaptır filan 2000-2010 arası yunanistan krizi, imf’si, kredi derdi bilmem nesiyle ve bireysel cinayet değil hep bir organizasyonun üstlendiği toplumsal suçları cezalandırma şebekesi gibi şeylerle uğraşıyoruz.
tamam hiçbir zaman whodunit polisiyesi değildi ama eskiden bu kadar toplumsal mesajlı kurgu kokmuyordu cinayetler. yunanistan’ın yaşadıklarıyla bizim yaşadıklarımız çok benzer, berbat yönetimler, yozlaşmış kurumlar, işsizlik, açlık evet bizden bireysel polisiye çıkması zor ama yine de bireyleri en azından katilleri daha iyi anlamak istiyor insan.
çözümleri biraz aceleye gelen siyasi polisiyeler artık bunlar. ama yine de okurum o ayrı. üstelik torun geldi daha ne olsun.
allah petros bey’e uzun ömür versin, o da yazmaya devam etsin, canım benim.
bu arada hulki demirel çevirisini çok aradım.

[Padmin · Rating 4 out of 5]

E niente, amo il commissario Charitos così come amo Maigret. Posso solo ripetere quanto ho già detto a proposito degli altri romanzi di Markaris: qui si vive la Grecia di oggi. Di più: si entra a far parte della famiglia greca e della famiglia di Charitos in particolare. Si scoprono le ricette classiche della cucina orientale, ci si immerge nel traffico caotico di Atene, ogni tanto si intravedono gli incantevoli panorami, si provano nostalgie per chi non c'è più (Sotiropoulos, nella fattispecie, giornalista di "nera" e quasi amico del commissario). E soprattutto la politica non finisce mai nell'insulto sbracato all'Europa.

[natura · Rating 2 out of 5]

Leer una nueva entrega del comisario Kostas Jaritos es, para sus seguidores, encontrarte con personajes muy conocidos que son casi de la familia. En este caso, con el fondo personal del nacimiento del nieto del comisario, tenemos, una vez más, una obra de denuncia social y política de las condiciones en que se encuentra la Grecia actual: llena de oportunistas, con una clase media cada vez más desmantelada, un paro elevadísimo, malas perspectivas de futuro y toda una clase de políticos y empresarios aprovechando la situación en beneficio propio.
Disfrutas con la narración en primera persona del protagonista, un viejo conocido del que estamos todos encariñados, así como de su estupenda familia, amigos y colegas. Te alegras de su merecido ascenso profesional, y de la resolución de un caso policialmente bastante anodino.
Muy entretenido, como siempre, con ese aire de amargura por los derroteros tan injustos por los que camina en estos tiempos la realidad griega, europea y mundial. Eso sí, te dura poco la lectura, tanto en las manos como en la memoria.

[marina · Rating 3 out of 5]

pues bueno. el mensaje es claro desde el principio y lo comparto. pero no cuenta tampoco nada especialmente novedoso ni lo hace de una forma demasiado llamativa. le doy 3 estrellas porque le tengo cariño al autor y porque me caen bien prácticamente todos los personajes

[Georgekapa · Rating 3 out of 5]

Ένα βιβλίο καλοκαιρινό . Όχι από τα καλύτερα του συγγραφέα αλλα τουλάχιστον διαβάζεται ευχάριστα

[Vassiliki Dass · Rating 2 out of 5]

Ένα βιβλιο που γραφτηκε απο τον συμπαθεστατο κ.Μάρκαρη ώστε να θυμηθουμε τα προφανή, αν και/επειδή, απ’ ότι δειχνουν οι τάσεις της κοινωνίας, τελικά επικρατεί η αδιαφορία που είναι και πιο βολική και εφόσον μπορούμε να ψωνίζουμε όλα πάνε καλα. Λογοτεχνικά δεν έχει καμία αξία και κατά τη γνώμη μου ο κ. Μάρκαρης θα πρεπει να τελειώσει την καριέρα του ως συγγραφέα αστυνομικοκοινωνικών μυθιστορημάτων με ένα αμιγώς κοινωνικό βιβλίο για την ζωή του Χαρίτου και της οικογενειάς του στην Ελλάδα του 2020 επί συνεχιζόμενης κρίσης και επί δεξιάς κυβερνησης. Ετσι θα εκλεινε ομορφα τον κυκλο του εκεινος και οι ηρωές του. Αρκει να επανακτήσει τις λγοτεχνικές αρετές του Νυχτερινού Δελτίου και της Τριημερίας. Αν φαινομαι σκληρή είναι γιατι τον αγαπώ και αυτόν και τον Χαρίτο και επιλέγω να πω την αληθεια. Κατ'εμέ έπρεπε ο Λαμπρος να είναι ο δολοφονος, μονο τοτε θα ειχε κλεισει καλα ο κυκλος του Χαρίτου (δεν λεω περισσότερα για να μην κάνω σπόιλερ στο Νυχτερινό Δελτίο)

[Juan Martín · Rating 1 out of 5]

Con este libro me senté en la torta porque leyéndolo me comí una poronga

[Bonnie · Rating 4 out of 5]

This is the first ever full adult book I have read in Greek, and I managed to finish it before the end of the year. It was a gift from my Greek tutor Ζωή, whom we met in Athens in July. I didn't really start concentrating on it before about October, and read it first a half a chapter at a time, and toward the end one to two chapters at a time. I really like reading novels in foreign languages, because you learn a lot of the vocabulary in the beginning, and it continues throughout. Here it was police vocabulary, conference room, meetings, interrogation, research, murder, assassination, accomplices, as well as grandson, son-in-law and in-laws.
I really liked the theme of the book - about how you might be employed, but barely earn enough to live on, or over 50, accustomed to a relatively high salary, and not be able to find a new job if you are let off.
I wish I knew Athens better, because Markaris tells us exactly where he is at various points (which I often found on my Google Maps.) And I wish I had read the earlier books, because I don't know all the relationships between the members of Κοστος' family. I still don't know how Μανια is related, nor about the close friendship with Λαμπρος or Ζήσης. And then there are all the colleagues, including the absent Γκίκα, who are sometimes called by first names and sometimes last, which is hard to follow for a foreigner!

[Miguel Poveda · Rating 4 out of 5]

El comisario Jaritos se acaba de convertir en abuelo, pero parece que sus menesteres no le dejan disfrutar de su recién nacido nieto. Un asesinato con coche bomba (que parece un típico atentado terrorista) a un empresario hotelero, es seguido de la reivindicación por parte de un colectivo llamado Ejército Nacional de Idiotas, que afirma haberlo hecho por la hipocresía del asesinado. Obviamente a ese asesinato siguen algunos más, y, como de costumbre, Markaris nos brinda una crítica de la sociedad griega (en este caso aplicable a la occidental en general) que se relaciona directamente con el caso. Da para reflexionar.

[Ibrahim · Rating 3 out of 5]

Böylece serinin on ikinci kitabını okuyup bitirmiş olduk. Son birkaç kitaptır seri başka bir yöne evrildi. Daha çok siyaset, mafya, yolsuzluk, riyakarlık ekseninde çete veya birkaç insanın suça karıştığı, mutlaka bir bildiri ya da manifesto olan, siyasi polisiye oldu kitaplar. Birbirine yakın konseptte, biraz tekdüze, aile hayatının çok ön plana çıktığı eserler okuduk son kitaplarda. Seri o yüzden biraz yavanlaştı. Haritos ve ekibinin hatrına okumaya devam edeceğim ama eski tadı alamıyorum maalesef. Seriye devam ve umarım farklı bir şeyler görürüz.

[Jonathan Menkos Zeissig · Rating 5 out of 5]

Nuevamente, Petros Márcaris, ha preparado una historia policiaca actual y conmovedora en esa Grecia que nos ha hecho caminar con sus políticos y empresarios corruptos, con sus muchas personas precarizadas por la crisis y sus desempleados, todo desde la visión de un buen policía, un tipo humano que además disfruta de la comida, los amigos y la familia.
En esta edición el centro de la trama son unos asesinos poco convencionales, que podrían contar con el aval de las mayorías.

[Elisa · Rating 5 out of 5]

Al principio no estaba segura si ya había leído este volumen, porque la verdad es que es muy similar a otros libros anteriores. Sin embargo, me gusta tanto esta serie, que me da igual. Al contrario que la mayoría de los libros, lo que más disfruto es la vida privada de Jaritos más que sus casos.

[Jorge Magdaleno Santos · Rating 3 out of 5]

Novela policiaca con un toque griego,que tiene su encanto aunque no termine de brillar. Aquí nos reencontramos con Kostas Jaritos, ese comisario tan mundano como las esquinas de Atenas, que se enfrenta a otro caso complicado.El Autor nos lleva por las calles griegas con ese aire de costumbrismo mezclado con ironía. Pero, en esta entrega, la cosa no despega como uno esperaría ,visto varias reseñas de entregas anteriores del Autor.
La trama arranca con fuerza, eso sí, dándote un gancho que te hace querer saber más. La introducción está bien trabajada: te mete de lleno en el caso y en la vida del comisario, que sigue lidiando con sus crisis existenciales y con los problemas cotidianos de su familia. Jaritos sigue siendo un personaje con chispa, alguien con quien podrías sentarte a tomar un café amargo en una cafetería cualquiera. Pero, después del primer golpe, la historia parece perder gasolina.
La estructura con diálogos bien construidos, descripciones justas y un ritmo pausado que, cuando funciona, te sumerge en el universo ateniense. Pero aquí parece que el autor alarga ciertas escenas y detalles que no terminan de aportar demasiado. Esa sensación de que los personajes secundarios, como algunos de los colegas del comisario, quedan un poco en piloto automático, no ayuda.
Y luego está el desenlace. Parece que tenía prisa por cerrar el libro. Cuando crees que todo va a tomar un giro inesperado, simplemente se resuelve sin demasiado esfuerzo, como si faltara un capítulo o dos para darle peso al final. Te quedas con la sensación de que el misterio merecía un tratamiento más profundo.
En cuanto a la escritura, el Autor sabe retratar el ambiente social y político de Grecia. Ese es su punto fuerte: hacer que la crisis económica, la corrupción y la vida diaria sean personajes secundarios en la historia. Sin embargo, en este caso, esa ambientación no compensa la falta de tensión narrativa.
Es una novela que no está mal, pero no esperes que te deje sin aliento...6/10

[Vasilis Kalandaridis · Rating 4 out of 5]

Κλασικός Μάρκαρης,γλυκός και διδακτικός.

[Rosalia Garcia Navarrete · Rating 3 out of 5]

El libro está bien pero es un poco sin más. Va de la investigación de unos actos terroristas motivados por temas económicos y aunque en si es entretenido, siento que el autor no saca mucho provecho. Además, creo que algunas partes o conclusiones que saca la policía se repiten constantemente e intentan engañar al lector como si fuese algo nuevo y sorprendente y no. También es poco verosímil la investigación y hay muchas cosas súper obvias que las pintan como si fuesen pedazo descubrimientos o avances y me da un poco de lache. Pero vaya, no me arrepiento de habérmelo leído porque realmente engancha y la temática me ha parecido novedosa. Se lo recomiendo a mis EU lover girlies porque es un libro tipo novela negra que se centra en asesinatos pero a la vez habla del contexto de la UE, los entramados y chanchullos políticos etc. Reconozco que si este tema no te llama nada, puede dar perezon histórico este libro

[Fernando · Rating 2 out of 5]

La historia que narra da para 200 páginas menos. La carencia de personalidad de los personajes hace que meta capítulos de relleno en los que el comisario Jaritos interactúa con los miembros de su familia de una manera superficial y que no aporta nada, sino aburrimiento, a la historia.

El caso policial tiene muy pocos ingredientes y recapitula una y otra vez las circunstancias que rodean al caso. A veces parece más una novela cómica, solo que no lo es y eso hace que quede patético y muy inverosímil.

Para darle algo de profundidad al protagonista el autor introduce una manía (abc de los talleres literarios) en este caso la trillada obsesión de los policías por la bollería, al menos es un croissant, no un donuts.

[Susanna Bassano · Rating 4 out of 5]

Forse non un grande giallo ma quattro stelle al Commissario Charitos non si possono rifiutare.
Uno dei personaggi più simpatici nell’universo dei libri polizieschi torna in azione per indagare su un delitto apparentemente incomprensibile: ad Atene un noto e amato imprenditore viene ucciso nell’esplosione della sua auto e la sua morte viene rivendicata da un sedicente Gruppo di Idioti Nazionali.

Tecnica da terroristi che fa pensare a risvolti politici apparentemente estranei alla figura della vittima e che ovviamente chiamano in causa vari dipartimenti della polizia greca anche perché alla prima vittima altre ne seguiranno.
Il Commissario Charitos sta per diventare nonno e la sua vita familiare lo reclama a più lieti impegni ma non abbastanza da distrarlo dai suoi doveri.
Armato di intuito, tenacia e del suo proverbiale buon senso, Kostas si destreggia mirabilmente tra gioie familiari e impegno sul lavoro,
Su e giù nel traffico ateniese sulla fedele Seat, tra Ministeri, Alti Comandanti e visite alla figlia riesce a trovare i colpevoli e a ricevere finalmente le giuste ricompense.
Markaris è un autore che non tradisce i suoi lettori, i suoi libri sanno coniugare trame di buon livello e una scrittura scorrevole, semplice, di stampo familiare destinata a persone che somigliano un po’ al suo eroe, che amino le buone maniere, la buona cucina e una comoda poltrona in cui godersi un buon giallo comprensibile e ben costruito.

[Georgiana 1792 · Rating 4 out of 5]

Mi divertono molto questi romanzi di Markaris che vedono il commissario Charitos protagonista, ma i suoi assassini sono davvero surreali, anche perché la sua vuole essere una critica all'ipocrisia di alcuni personaggi che negano l'evidenza davanti a una Grecia che ha tutt'altro che scongiurato la crisi.
In questo caso, il commissario - che in queste pagine vive due gioie: la nascita del nipote Lambros e l'essere stato promosso a vice-capo della polizia, prendendo ufficialmente il posto di Ghikas - se la deve vedere con l'Esercito degli Idioti Nazionali, degli pseudo-terroristi che reclamano giustizia contro l'ipocrisia e che aspettano che sia la polizia a scoprire i loro moventi prima di rivendicare i delitti.
Divertente il siparietto del consuocero che si lagna perché Caterina e Fanis non hanno chiamato il bambino con il suo orribile nome.

[Antonio Parrilla · Rating 4 out of 5]

Come sempre, Markaris usa il giallo per descrivere la situazione sociale e politica di Atene e della Grecia. Lo fa benissimo, forse con troppa delicatezza, ottenendo libri godibilissimi che però fanno anche pensare (ma non troppo).

[Giorgio Comel · Rating 3 out of 5]

Markaris, ad usual, plays around his humour and wit, but here He seems a bit tired of the game.