The Sunrise

by Victoria Hislop

In the summer of 1972, Famagusta in Cyprus is the most desirable resort in the Mediterranean, a city bathed in the glow of good fortune. An ambitious couple are about to open the island's most spectacular hotel, where Greek and Turkish Cypriots work in harmony. Two neighbouring families, the Georgious and the Özkans, are among many who moved to Famagusta to escape the years of unrest and ethnic violence elsewhere on the island. But beneath the city's façade of glamour and success, tension is building.

When a Greek coup plunges the island into chaos, Cyprus faces a disastrous conflict. Turkey invades to protect the Turkish Cypriot minority, and Famagusta is shelled. Forty thousand people seize their most precious possessions and flee from the advancing soldiers. In the deserted city, just two families remain. This is their story.

Genres: Historical Fiction, Fiction, Book Club, Historical, Greece, War, Adult

352 pages, Kindle Edition

First published September 25, 2014

About the author

Victoria Hislop read English at Oxford, and worked in publishing, PR and as a journalist before becoming a novelist. She is married with two children.

Her first novel, The Island, held the number one slot in the Sunday Times paperback charts for eight consecutive weeks and has sold over two million copies worldwide. Victoria was the Newcomer of the Year at the Galaxy British Book Awards 2007 and won the Richard & Judy Summer Read competition.

Her second novel, The Return, was also a Sunday Times number one bestseller, and her books have been translated into more than twenty languages. A short story collection, One Cretan Evening, was published in September and both a third novel, The Thread is published in English in October and in Greek in November 2011.

Reviews

[Margaret · Rating 2 out of 5]

I really don t know how I feel about this one. Generally I found it naive and pointless. Too many loose ends. Characters with no depth . A love story without love, a family story without compassion for family members , bits and pieces of history ,all in a mess. I couldn't care for anyone in the story and that was ok because neither did the writer. A big disappointment , although it was an easy reading .

[Kyriakos Sorokkou]

This was my first Victoria Hislop
An English novelist known for her preference in writing stories set in the Mediterranean especially in Greece. (The Island, Cartes Postales from Greece)
Out of her 7 novels 5 are set in Greece, one in Spain, and one in Cyprus. The one I read.

The story takes place in Famagusta/Ammochostos and as the Greek name implies, a city buried in sand.
A city that in the early seventies had high-rise hotels at twelve and fourteen storeys each.

Famagusta then

In my city, Larnaca, they're building a hotel at 15 storeys set to open this summer.
..Just imagine..
Famagusta had high-rise hotels in the seventies only going to be surpassed later this year.
..Just imagine..

Radisson Blu Hotel Larnaca

If the invasion never took place how much more advanced Famagusta could be.
..Just imagine..

The story takes us back in time in 1972, exactly two years before the Turkish Invasion.
Famagusta a seaside resort city thriving with tourists, with expensive shops, luxury hotels, people thirsty for money, thirsty for more.
Turkish and Greek speaking Cypriots working, living, along each other in a peaceful place,
on the surface,
because beneath this utopic surface fanaticism and discord are writhing.
they get swollen day by day spreading like a cancerous metastasis, infecting the island, its people.
hybris is committed (coup d'état)
nemesis is committed (invasion)
catharsis is postponed.

The first part of the book was almost like a soap opera. The rich owner and his beautiful cold wife, the working class envying them, love affairs, everything life has to offer in a peaceful place.
The middle point is when war starts and the novel turns toward the war theme, the chaos of war
The second part of the book feels like a dystopian a post-apocalyptic story. Famagusta now a deserted city, a ghost city with rodents pillaging houses and shops and danger of being killed by patrolling Turkish soldiers. Two families one Greek one Turkish are living for almost a year in the ruins of this city, surviving from the food stored in the hotel basements.
A race for survival, a race against time.
This is their story.

Famagusta now :(

Of course the writing hasn't the depth I expect from a novelist who wrote many books, but the story was interesting, heartrending, kept me going so it wasn't entirely bad and it didn't ruin my experience.
Rating: 7.5/10

[Anna · Rating 2 out of 5]

5 αστέρια για μένα πάντως που τελείωσα το βιβλίο!!!

Η ιστορία της Κύπρου με την επιδρομή του Αττίλα και τη διχοτόμηση του νησιού είναι μια τραγική ιστορία από μόνη της. Η μοίρα της Αμμοχώστου, της πόλης – στολίδι του νησιού, με τα επιβλητικά ξενοδοχεία, τους πορτοκαλεώνες, τα μεσαιωνικά μνημεία, που έχει καταντήσει πόλη των τρωκτικών και των φιδιών, δίνει έτοιμη όλη τη δραματικότητα που ένας συγγραφέας μπορεί να εμπνευστεί και να γράψει λυρικές ιστορίες, υμνώντας την πόλη και απαιτώντας – έμμεσα – λύση στο πρόβλημα. Το πρωταρχικό υλικό, λοιπόν, είναι πολύ δυνατό από μόνο του. Ένα ντοκιμαντέρ για την Αμμόχωστο αρκεί για να συγκινήσει και να προβληματίσει… Η επιγραφή στο συρματόπλεγμα «Άφησα μέσα την ψυχή μου, ανοίξτε μου» κάνει εμένα να δακρύζω…

Δεν θεωρώ ότι η Ιστορία είναι πολύ πρόσφατη για να λέγεται, απεναντίας θεωρώ επιτακτική ανάγκη να ειπωθεί η ιστορία, καθώς η κατάσταση παραμένει άλυτη, και η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού είναι το πιο σημαντικό πράγμα, με όποιον τρόπο μπορεί να γίνει: κάθε τι μπορεί να βοηθήσει. Στην ίδια λογική, θα καλωσόριζα και μια ιστορία από το Χαλέπι, εκεί που η Ιστορία ακόμα γράφεται…

Σε κάθε περίπτωση όμως η ιστορία θα πρέπει να είναι καλή…

Και η Ανατολή δεν είναι μια καλή ιστορία.

Ήρωες μονοδιάστατοι, που στο τέλος δεν μας απασχολεί καν αν ζουν ή πέθαναν (ή πώς πέθαναν). Ήρωες από όλες τις σκοπιές (πλούσιοι/φτωχοί, Ελληνοκύπριοι/Τουρκοκύπριοι, μικροί/μεγάλοι), όπου η μοίρα τους γίνεται ένας αχταρμάς και το μήνυμα που θέλει να περάσει η συγγραφέας ότι όλοι φταίνε και κανείς δεν φταίει χάνεται κάπου ανάμεσα στις σελίδες. Εξηγώ: Δεν μπορώ να νιώσω άσχημα για έναν ήρωα που είναι αγνοούμενος, όταν τον γνώρισα ως τον αδερφό κάποιου, για τον οποίο δεν έχω και την καλύτερη γνώμη και μίλησε συνολικά 5 φορές μέσα στο βιβλίο, λέγοντας ότι θα φύγει να σκοτώσει Τούρκους: μοιραία (και αποστασιοποιημένη από την πραγματική ιστορία) θα σκεφτώ «ε, καλά έπαθες, άσε μας τώρα». Ομοίως και για την αντίθετη πλευρά, με έναν νταή που ήθελε να σκοτώσει Έλληνες… Γενικά η μεγάλη προσπάθεια ουδετερότητας για την πολιτική κατάσταση μου προκάλεσε μια απάθεια προς τους ήρωες και στην τελική δεν με ένοιαζε τίποτα… Επίσης, οι συναισθηματισμοί μου φάνηκαν πολύ φτηνοί, επιπέδου σαπουνόπερας, με φράσεις όπως «ο γιος μιας Τουρκάλας έσωσε την εγγονή της» - ωιμέ συγκινήθηκα!!!

Επίσης, δεν μου άρεσε καθόλου η δομή της ιστορίας: οι 200 πρώτες σελίδες αναφέρονται σε ένα περιβάλλον απόλυτης χλιδής και ξενοιασιάς, λες και διαβάζεις ρομάντζο. Μετά για 100 σελίδες γίνεται ο κακός χαμός (η εισβολή και η άτακτη φυγή των κατοίκων) ενώ οι τελευταίες 150 θα μπορούσαν να είναι οποιοδήποτε δυστοπικό μυθιστόρημα, με πολύ επιφανειακά νοήματα (ένστικτο επιβίωσης, πλιάτσικο, κλπ). Δηλαδή, ακόμα και το ιστορικό γεγονός κάπου χάνεται… Εξαίρεση οι τελευταίες 25 σελίδες.

Βέβαια, για να φτάσει κάποιος να παρατηρήσει όλα τα παραπάνω, θα έπρεπε να κατορθώσει να τελειώσει το βιβλίο. Εγώ το αγόρασα στα τυφλά με το που βγήκε, γιατί περίμενα μια πολύ δυνατή ιστορία, και θεώρησα την επιλογή του σκηνικού πολύ εμπνευσμένη, ιδίως για να το έχει γράψει μια Βρετανίδα με διεθνή επιρροή. Το παράτησα στο πρώτο κεφάλαιο, γιατί ακόμα και οι εβδομαδιαίες προσφορές του Lidl ήταν πιο ενδιαφέρουσες. Το ξανάρχισα πεισματικά τώρα, μετά από μια έκθεση που είδα για την Αμμόχωστο και με αφορμή ότι το καλοκαίρι θα (ξανα)πάω στην Κύπρο… Από τις πρώτες 50 σελίδες όμως ήθελα να το αφήσω και από πείσμα και μόνο το τελείωσα…

Μοναδική καλή στιγμή η περιγραφή της ερημωμένης πόλης με τον τουρκικό στρατό να κάνει πλιάτσικο ορμώντας στα εγκαταλελειμμένα σπίτια, και οι ήρωές μας να προσπαθούν να βρουν τροφή. Το σκηνικό θύμιζε το μετααποκαλυπτικές σκηνές ala Walking Dead και ήταν πραγματικά ανατριχιαστικό (οι 100 σελίδες που έλεγα πριν... μετά περιορίστηκε πάλι στη ρουτίνα και χάθηκε)

Κλείνοντας, λοιπόν, πιστεύω ότι αυτοί που θα συγκινηθούν διαβάζοντας το βιβλίο είναι οι Κύπριοι που ακόμα τα ζουν και οι Έλληνες 50+ που βίωσαν έμμεσα τις καταστάσεις. Μόνο που στη θέση των ηρώων θα βάζουν τις προσωπικές τους ιστορίες. Οι υπόλοιποι ας ακούσουμε μια τέτοια προσωπική διήγηση από κάποιον φίλο… Το είπαμε και στην αρχή: η ιστορία από μόνη της είναι πολύ δυνατή. Κρίμα που η Χίσλοπ δεν την αξιοποίησε όπως της άξιζε…

[Raven Haired Girl]

Hislop challenged herself with such a historical event, however she failed to bring dimension and depth to both characters and narrative.

Clearly a strong case for telling as opposed to showing. The characters were superficially described providing no warmth or attachment towards them. The lack of depth is evident within the characters, deprived of dimension, their plight was anticlimactic despite the fact darkness visits one of the characters the most. With the missing component of character development I felt utterly frustrated accompanied by the gnawing feeling there was something monumental missing.

The narrative scratched the surface of Cypriotic history, the violence was presented but once again miss opportunities to expand were lost. The plot felt forced and unfortunately predictable.

Super fast read but the lack of depth all around left me disappointed and dispirited. A whole lot of potential was overlooked.

http://ravenhairedgirl.com

[Ena u zemlji knjiga · Rating 5 out of 5]

Još jedan odlična priča iz pera ove autorice. Ovaj put je riječ o sukobu Grka i Turaka na Kipru kroz priču o dvije porodice koje nakon vojnog udara ostaju same u Farmagusti, gradiću duhova. Zanimljiva je priča o tom lijepom gradiću koji je 60-ih godina bio jedan od najljepših turističkih destinacija, a koji je nakon sukoba postao grad duhova i dio tzv. Turske Republike Sjeverni Kipar.

[Jenny (Reading Envy) · Rating 4 out of 5]

I finished my book club read - a novel set on Cyprus between the 1960s and 70s when there was a beautiful seaside town that ended up shut down and walled off during a Greek-Turkish conflict. The story focuses on a handful of people whose livelihoods depend on a robust tourist flow and how they are impacted by increasing violence as well as their family members joining opposite sides. I'm looking forward to our discussion.

[BOOKBOX by Kat · Rating 5 out of 5]

More on my blog: https://bookboxbykat.wordpress.com/20...

MY THOUGHTS ABOUT THE BOOK

I got lost between pages and found myself wandering in the streets of Famagusta during its golden age. The book begins in the year of 1972 when Famagusta was in all its glory and manages to present the wealth and growth that characterized the place at the time. Through her descriptions you can almost taste the luxury and smell the bliss hovering in the cypriot air.

If only that was the case. She travels through time and stops at the year 1974. There, Hislop brings to life the most horrific days of the turkish invasion and makes a noticing and rather disturbing contrast of the carefree days of potential and wealth to the absolute wretchedness that followed. The entire island is painted red by the blood of cypriots, both greeks and turkish and Cyprus is biscected.

A heart-breaking novel presenting you the loss and pain and agony that both sides experienced. Page by page the perscriptive narration of the events cause you chills and goosebumps that run through every inch of your body.

Cyprus is an island very close to my heart. I’ve lived and loved this tormented little peace of paradise and my heart was pounding each time I turned a page. I have seen up close the ghost-town Famagusta, or as I know it “Ammochostos”, from a watchtower nearby and now reading about it brought back all those images that had been engraved in my mind a long time ago. I really connected to the story and its characters. Loved every second I spent with this book. A well-written story and a total page turner. My thanks to the author for this painful yet interesting trip down memory lane.

[Aleksandra · Rating 5 out of 5]

Odličan roman o burnim sedamdesetim godinama na Kipru i događajima koji su rezultirali podjelom ovog ostrva na dvije države. Moram priznati da mi je bilo posebno zadovoljstvo što sam se detaljnije upoznala sa ovim dešavanjima koja su me živo podsjetila na ne tako davnu prošlost života u opkoljenom Sarajevu. Dramatična zbivanja u gradu Famagusti opisana su iz ugla života dvije porodice, turske i grčke, koje su do početka sukoba živjele mirno jedni pored drugih, družili se, a onda ih je sudbina opet u teškim okolnostima preživljavanja spojila. Potresan roman koji ne ostavlja ravnodušnim, velika preporuka od mene!

[Tea Jovanović · Rating 4 out of 5]

Objektivno, ume Viktorija to i bolje :) Uprkos temi nije me takla kao "Ostrvo"...

[Anne · Rating 3 out of 5]

People who know me, know that I adore Greece. I love visiting, I love the food, the people, the history, the culture. It is this love that brought me to Victoria Hislop's novels and The Island, sent on the leper island of Spinalonga just off the coast of Crete is one of my favourite stories. I also enjoyed The Thread, set in Thessaloniki and her collection of short stories The Last Dance and Other Stories. She also also written about the Spanish Civil War in her novel The Return, but I wasn't so keen on that one.

When I learnt that her latest novel; The Sunrise was to be set in the northern Cypriot town of Famagusta, I was intrigued as Cyprus is an island that I've visited many times. I've stood at the dividing barrier in the capital city of Nicosia, and gazed across at the ruins of Famagusta. I've talked to local Greek Cypriots about how they had to leave their homes after the invasion forty years ago. I've seen the shrine to the missing, those whose bodies were never recovered and whose families still mourn their loss.

Beginning in the summer of 1972, The Sunrise is the story of the old Famagusta. The glittering, glamorous holiday resort populated by the beautiful rich and serviced by wonderful hotels and willing locals. The wealthiest of these visitors stay at The Sunrise; a new hotel built and owned by Savvas Papacosta and his wife Aphroditi. The Sunrise is their latest venture, glitzier and more expensive than their other hotel, and financed by Aphroditi's wealthy father.

Victoria Hislop describes life in this haven so well, bringing to life the guests, the hotel workers and the hustle and bustle of fabulous Famagusta.

The tourists are unaware of the political rumblings in Cyprus. Hidden from them is the violence, the simmering unrest. The locals are aware of the battles within the Government, and the memories of battles between the Greek and Turkish Cypriots are never far from their minds.

In 1974 everything comes to a head. The island is divided and the tourists flee. Greek and Turk Cypriots are once again at war, the violence escalates, the streets are dangerous, the hotels lie empty except for the mice and the rats.

Caught up in this conflict are two families from either side, and central to the story is an unlikely love affair, an affair that has repercussions for these two families for many years.

I enjoyed this story and the setting and the characters, however, for me, there was something missing. Despite the fact that the author does not hide the violence, this novel still felt a little too glossy, with just a few too many coincidences to convince me of the authenticity of the plot.

The Sunrise is an easy read, with plenty of action to keep the reader interested, but not quite enough depth for me.

[Nigel Massey · Rating 2 out of 5]

I was a fourteen year old resident of Famagusta during the period of the story. My family was evacuated from Famagusta during the Greek coup and Turkish invasion of July 1974. We were shot at and held at gunpoint by the soldiers. I put off reading this book for the longest time. Would the story be so good that it brought back memories of a time that was painful and sad, but poignant and beautiful enough to endure? Would it be so bad that I would feel let down and even more nostalgic and pained because of the poignant memories that it failed to evoke?

Famagusta was a ghost city even before the war happened. It seems like a dream for all of us: for the merchant Greek Cypriots who temporarily found a place to flourish; for the Turkish Cypriots who believed against hope that co-existence was possible; for the remnants of the English imperialists who basked in the beauty of Elroy Flecker's lines "I have seen old ships sail like swans asleep / Beyond the village which men still call Tyre, / With leaden age o'ercargoed, dipping deep / For Famagusta and the hidden sun / That rings black Cyprus with a lake of fire."

When it comes to this deeply mysterious and beautiful island, no one of us can be happy. Not until East and West know that they can't live without each other. This book tries to get there. The only two good characters are the Greek Cypriot and the Turkish Cypriot mother. They didn't need the ghost city to tell their story, and Hislop was lazy when she used them to remind us that love is more important than politics. The other characters were atmosphere - and not well done. I'm so glad she tried; and the book is worth reading. But it will take a truly great author to do justice to this tragedy.

[Annette · Rating 3 out of 5]

I’ve read all novels by Victoria Hislop and loved them all until this one. Something went really wrong with this novel, which reads like a dry historical book. I think the author had concentrated too much on bringing the historical backdrop of Greek and Turkish Cypriots conflict, bringing all possible details that she forgot to develop an interesting story. The plot is very weak, hardly holding together.

The characters are boring, none of them is likeable. There is lack of human emotion due to which it’s hard to make a connection with any of the characters or events including death.

The prose is very simple and boring as well. Usually I don’t mind simple prose, when the story is interesting, but nothing is interesting about this story. I also don’t mind when there is little dialogue, but it struck me how little dialogue there is at some points.

The story starts with a description of the place, the author takes time to describe it, but then she spits out all those characters as at one breath. It’s hard to follow all those names, who is who.

I had to force myself to finish reading this book; a very disappointing story.

[Kirstie · Rating 2 out of 5]

I'm a fan of Victoria Hislop but this book felt so weak. Sorry!!!

I wouldn't say don't read it but I wouldn't expect to fall in love like you may have done with The Island

I didn't love or feel like I knew the characters. I didn't feel their desperation.

Disappointed

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 2 out of 5]

Η Victoria Hislop για δύο πράγματα είναι γνωστή. Για την αγάπη της για την Ελλάδα και για το βιβλίο της "Το νησί", το οποίο αγαπήθηκε τόσο που έφτασε στο σημείο να μεταφερθεί στη μικρή οθόνη. Το συγγραφικό της ταλέντο έχετε τρίτο κατά ιδρωμένο, όχι γιατί δεν γράφει καλά, αλλά επειδή δεν γράφει τόσο καλά ώστε να μπει στην κορυφή της λίστας των χαρακτηριστικών της που την καθιστούν ιδιαίτερη. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, αν με "Το νησί" δεν είχε αγγίξει με τόσο ευαισθησία ένα τόσο λεπτό θέμα για τον ελληνισμό, το πιθανότερο ήταν να μην ξέραμε καν ποια είναι ή αν την μαθαίναμε, να μην την είχαμε τοποθετήσει ως κοινό τόσο ψηλά. Το τελευταίο της πόνημα, "Η Ανατολή", καταπιάνεται με το πονεμένο θέμα της Κύπρου και -δυστυχώς-, όχι με τρόπο ιδανικό.

Βρισκόμαστε στην Αμμόχωστο, καλοκαίρι του 1972, με την πόλη να αποτελεί πηγή πλούτου και ένα από τα πιο δημοφιλή και αγαπημένα τουριστικά θέρετρα, έναν παράδεισο επί γης, όπου οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι ζουν μονοιασμένοι και συνεργάζονται αρμονικά, αφήνοντας την άκρη τις διαφορές τους και τον αναβρασμό που επικρατεί γενικότερα στο νησί. Όλα φαντάζουν ιδανικά, μέχρι την ημέρα που η Τουρκία εισβάλει στην Κύπρο και η Αμμόχωστος βομβαρδίζεται, με χιλιάδες ανθρώπων να εγκαταλείπουν την πόλη, τα σπίτια και τις περιουσίες τους προκειμένου να σωθούν. Οι μόνοι που μένουν πίσω, είναι οι οικογένειες Γεωργίου και Οζκάν, που σε μια πόλη φάντασμα προσπαθούν να επιβιώσουν, να συνυπάρξουν και να αποδεχτούν τη νέα τους πραγματικότητα, εκεί που ο πόλεμος μαίνεται και η αγάπη ανθίζει.

Πιθανότατα να στεναχωρήσω ορισμένους φανατικούς αναγνώστες της Hislop, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Ήδη ανέφερα πως την θεωρώ μια εξαιρετικά υπερτιμημένη συγγραφέα. Ναι μεν τα κείμενά της είναι διάχυτα από συναίσθημα, όμως αυτό δεν είναι πάντα αρκετό ώστε να σε κερδίσει ένα λογοτεχνικό εγχείρημα. Ειδικά όταν γίνεται με τρόπο αφελή, επιφανειακό, επίπεδο και ουδέτερο, όπως στην περίπτωση της "Ανατολής", παρά που η συγγραφέας κάνει απέλπιδες προσπάθειες να μας πείσει για το αντίθετο. Ως Γιώτα, βρήκα πολύ πεζούς και τους χαρακτήρες της, και το ψυχογράφημά τους, αλλά και το πως αλληλεπιδρούν δεδομένων των συνθηκών όπου έχουν βρεθεί και πολύ περισσότερο, δεδομένου του πως στην πραγματικότητα θέλει η ίδια η δημιουργός να μας το περάσει όλο αυτό. Ναι μεν αντιλαμβανόμαστε που το πάει αλλά, για μένα, αποτυγχάνει παταγωδώς αφού, στο τέλος, έπιασα τον εαυτό μου να μην ενδιαφέρεται για κανέναν ήρωα, ούτε για την κατάληξη αυτού.

Η Hislop προσπαθεί μέσα από το βιβλίο της αυτό να κρατήσει μια ουδέτερη στάση όσον αφορά το καυτό θέμα τη�� Κύπρου και της εισβολής των Τούρκων σε αυτή. Και ναι, δέχομαι πως πρόκειται για μυθιστόρημα και όχι για ιστορικό δοκίμιο, αλλά κάποια θέματα είναι πολύ νωπά και πολύ ευαίσθητα για να τα αγγίζουμε με τρόπους που δεν ανταποκρίνονται απόλυτα στην αλήθεια. Καταλαβαίνω την ανθρώπινη ανάγκη της να μοιράσει τις ευθύνες, όμως αυτό δεν είναι πάντα δυνατόν και το σημαντικότερο όλων, δεν είναι πάντα σωστό. Παράλληλα, η συγγραφέας, χρησιμοποιεί πάρα πολύ έντονα το στοιχείο των συμπτώσεων, σε βαθμό που αυτές χάνουν την ρεαλιστικότητά τους και το κείμενο συνολικά, την αξιοπιστία του. Ακόμα και η βία είναι συγκαλυμμένη ενώ θα μπορούσε να την διαχειριστεί με τρόπο πιο ωμό, εφόσον στο σκέλος του διαχειρισμού της έννοιας της αγάπης δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά.

Για να μην παρεξηγηθώ, "Η Ανατολή" είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και σχετικά ευχάριστα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν αρκετά σημεία τα οποία σου προκαλούν μια κάποια ενόχληση. Σαφέστατα και δεν πρόκειται για ένα ιστορικό βιβλίο, αλλά για μια ιστορία βγαλμένη από τα σπλάχνα της μυθοπλασίας και πασπαλισμένη με κάποιες ιστορικές λεπτομέρειες, όμως πιστεύω πως πρόκειται για την πιο αδιάφορη συνολικά δουλειά της συγγραφέως, που αναμφίβολα μας έχει δώσει καλύτερα έργα που έχουν δει καλύτερες ημέρες. Αν για κάτι ξεχωρίζει η Hislop, είναι επειδή οι ιστορίες της μιλάνε στην καρδιά μας και αγγίζουν τα βαθύτερα συναισθήματά μας και αυτή τη φορά, όσον αφορά εμένα, δεν τα κατάφερε. Ίσως φταίω εγώ, ίσως φταίει που είναι πολύ νωρίς... δεν ξέρω να πω με σιγουριά. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως υπάρχουν πολύ καλύτερα βιβλία που πραγματεύονται την ιστορία της Κύπρου που σίγουρα αξίζουν μια ευκαιρία πολύ περισσότερο από την Ανατολή.

[Kyriakos S Kyriakou · Rating 5 out of 5]

As a Cypriot born in 1969, lived through the coop and the Turkish invasion, I feel that Victoria managed to approach the reality of that times! We look back to all these mistakes and hope that no one will have to live the same horror again! It's time to unite the island and also all around the world to have peace! Force your governments people to achieve peace and stop all wars!

[#kkristina. · Rating 5 out of 5]

Ja sam se tako uživila u priču i pored dodatno istražila otok i sva povjesna zbivanja na njemu. Toliko toga naučila o Kipru i njegovim žiteljima.
Victoria piše tako divno, pronicljivo, tako umjetnički slikovito stvara likove i opisuje mjesta i njihove žitelje.

[Jurgita Mac · Rating 5 out of 5]

Patiko pati istorija, istorinės aplinkybės. Skaitant pavyko įsivaizduoti tarsi filmą žiūrėčiau. Gal kitiems trūktų charakterių gylio ir kitų literatūrinių dalykų, bet mano vertinimas visgi 5⭐️, nes tikrai mėgavausi skaitydama šį nenusaldintą romaną.

[Athena · Rating 1 out of 5]

Αν έπρεπε να περιγράψω το μυθιστόρημα με μία μόνο λέξη, αυτή θα ήταν ανούσιο. Μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά έχοντας διαβάσει όλα τα μυθιστορήματα της συγγραφέως, αισθάνομαι πως "Η Ανατολή" δεν έχει καμία σχέση με "Το νησί" και το "Γυρισμό". Αρχικά, βρήκα εντελώς άστοχες και κουραστικές τις περιγραφές του ξενοδοχείου αλλά και του τόπου. Κατανοώ την αναγκαιότητα τους, αλλά νομίζω ότι οι τόσες λεπτομέρειες ήταν περιττές. Έπειτα, μετά τα δυο προαναφερθέντα μυθιστορήματα της Hislop- ακόμα θυμάμαι το συναίσθημα που είχα νιώσει μόλις τελείωσα το "Γυρισμό", ήταν σαν να τα είχα ζήσει όλα αυτά- περίμενα ότι αυτό το βιβλίο θα μου δημιουργούσε διάφορα συναισθήματα. Όμως, δεν μου δημιούργησε κανένα συναίσθημα μόνο απογοήτευση. Η εισβολή στην Κύπρο είναι από τα ιστορικά γεγονότα που με αγγίζουν. Αυτό το μυθιστόρημα, όμως, δεν με έκανε να συγκινηθώ. Ένιωσα πως η συγγραφέας ήθελε απλώς να γράψει ένα μυθιστόρημα γι αυτό το ιστορικό γεγονός και προσπάθησε να το ντύσει με μια απλοϊκή ιστοριούλα. Εξαίρεση σε όλο αυτό ίσως να αποτελούν οι τελευταίες σελίδες. Ελπίζω η Hislop να ξαναθυμηθεί τον καλό της (συγγραφικό) εαυτό.

[Maria · Rating 4 out of 5]

Καθηλωτικη ιστορία με αναφορά σε ιστορικά γεγονοτα της κύπρου..με έντονες σκηνές και λεπτομερέστερη γραφή...σε καμία περίπτωση βέβαια δεν συγκρίνεται με το νησί για αυτό και παίρνει 4 αστέρια..

[Πάνος Τουρλής · Rating 5 out of 5]

Η Αμμόχωστος λαμπυρίζει στον καλοκαιρινό ήλιο του 1974, καλωσορίζει τους τουρίστες και δέχεται ασήκωτα φορτία στην πλάτη της με τα συνεχή ξενοδοχεία και άλλες κτηριακές επενδύσεις που λαμβάνουν χώρα υπό τη σκιά του τρόμου. Η τουρκική εισβολή ετοιμάζεται να χωρίσει οικογένειες, σπίτια, γη. Όχι, αυτά γίνονται σε έναν άλλον πλανήτη, οι αστοί και οι πλούσιοι της Αμμοχώστου εθελοτυφλούν. Κι όταν αρχίζουν να χύνονται οι πρώτες σταγόνες αίμα, μόνο τότε το καταλαβαίνουν και το βάζουν στα πόδια, παρατώντας σε μια στιγμή ό,τι μάζευαν για χρόνια!

Η Βικτώρια Χίσλοπ είναι και πάλι στα χέρια μας, με άλλη μια ιστορία ελληνικού ενδιαφέροντος, σε γενικές γραμμές καλογραμμένη και γεμάτη αγωνία, συναισθήματα, βιώματα, καταστάσεις και αληθινούς χαρακτήρες. Ο Σάββας Παπακώστας είναι μεγαλο-επενδυτής και χτίζει την «Ανατολή», το καλύτερο και ακριβότερο ξενοδοχείο της Κύπρου, αφήνοντας το night club του ξενοδοχείου “Claire de Lune” στα ικανά χέρια του Μάρκου Γεωργίου. Στο ξενοδοχείο εργάζονται και μέλη της οικογένειας Οζκάν ενώ η σύζυγος του Σάββα, Αφροδίτη, ρίχνει όλη της την ενέργεια, τον ενθουσιασμό και τις ιδέες στη διακόσμηση του ξενοδοχείου. Ένα πάθος αρχίζει να ξεπηδάει ανάμεσα στον Μάρκο και την Αφροδίτη ενώ οι γιοι του Χαλίτ και της Εμινέ Οζκάν αρχίζουν να επηρεάζονται από την τουρκική προπαγάνδα για τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων στο νησί.

Τα πάντα ανατρέπονται τον Ιούλιο του 1974, τα όνειρα γκρεμίζονται, η ιεράρχηση των αξιών αλλλάζει και τώρα αντί για πλούτο οι εύποροι της πόλης αναζητούν την επιβίωση. Ο Σάββας και η Αφροδίτη φεύγουν μακριά από την πόλη που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και αγάπησαν, οι Γεωργίου και οι Οζκάν παγιδεύονται στην εγκατελειμμένη πόλη. Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Θα τους εντοπίσουν οι Τούρκοι στρατιώτες που προελαύνουν στην Αμμόχωστο και την περιφράσσουν με συρματόπλεγμα;

Η συγγραφέας έχει εκπλήξεις και ανατροπές στην αφήγησή της, με μεγαλύτερη την περίπτωση του Μάρκου Γεωργίου, που δεν περίμενα ότι η ιστορία του θα εξελισσόταν έτσι! Έχουμε έναν έρωτα που δεν πρόλαβε να ανθίσει στις πραγματικές του διαστάσεις, ούτε οι ερωτευμένοι αντιμετώπισαν τις συνέπειες των επιλογών τους, αντίθετα, στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η ιστορία επικεντρώνεται στην επιβίωση των δύο οικογενειών και στο κρυφτό που παίζουν καθημερινά με τους Τούρκους στρατιώτες. Ομολογώ ότι έχουμε υπερβολικά πολλές συμπτώσεις και πολύ έντονο το στοιχείο της καλοτυχίας: κατ’ εμέ δεν είναι δυνατόν δέκα περίπου άτομα να ζήσουν επί ένα χρόνο κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους χωρις να τους ενοχλήσουν οι στρατιώτες! Επίσης το ξενοδοχείο Ανατολή, με τις αμέτρητες ποσότητες τροφίμων, τα τεράστια δωμάτια, τον υπερβολικό αριθμό σεντονιών και πετσετών και φυσικά ογκώδεις τσιμεντένιους τοίχους και πολύ καλή περιφρούρηση από αδιάκριτα βλέμματα, πολύ βολικά προσέφερε καταφύγιο σε αυτούς τους ανθρώπους για ένα μεγάλο διάστημα, κατά το οποίο συμβαίνουν ριζικές αλλαγές στις ζωές των ηρώων. Δε νομίζω ότι ένα τέτοιο μεγαθήριο θα άφηνε αδιάφορο τον κατακτητή!

Στα πλεονκετήματα του βιβλίου η ανατριχιαστική περιγραφή της πόλης-φάντασμα μετά το 1974. Λες και περπάτησε η ίδια η συγγραφέας εκεί, ένιωθα να διαβάζω για τις λεηλασίες και τις καταστροφές των καταστημάτων στο Πέραν της Κωνσταντινούπολης το 1955. Ερημιά, εγκατάλειψη, αγριόχορτα, αρουραίοι, λεηλατημένα μαγαζιά, σκοτάδι και αβεβαιότητα.

Μου κάνει επίσης εντύπωση που έχω ακούσει πολλά αρνητικά σχόλια για το βιβλίο, σύμφωνα με τα οποία η συγγραφέας ρίχνει το δίκιο στους Τουρκοκύπριους ή ολοφάνερα τάσσεται συμπαθούσα απέναντι στην οικογένεια Οζκάν κλπ. Δεν είμαι ιστορικός αλλά με τις ελάχιστες γνώσεις που έχω δε βρήκα ιστορικές ανακρίβειες και πουθενά δε βρήκα έντονο και αμφισβητούμενα μεγάλο ποσοστό συμπάθειας προς τους Τουρκοκύπριους. Και οι δύο οικογένεις φωτίζονται εξίσου, και οι δύο οικογένειες πενθούν νεκρούς και αγνοούμενους και οι Έλληνες και οι Τούρκοι διέπραξαν κατά καιρούς βιαιότητες, αυτό είναι ευρέως γνωστό και αποδεκτό. Από την άλλη, μήπως η συγγραφέας έχει γράψει ένα ιστορικά τεκμηριωμένο κείμενο αλλά βασίζεται στο θυμικό και ελπίζει να παρασύρει τη νοοτροπία του αναγνώστη προς τα βάσανα των Τουρκοκυπρίων και όχι των δικών μας; Όχι, με μαστοριά και ουδετερότητα, φωτίζονται εξίσου και οι δύο οικογένειες στο βιβλίο αυτό και πουθενά δεν εντόπισα μεροληψία.

Έτσι λοιπόν, αν εξαιρέσουμε τις πολλές συμπτώσεις και μια κάποια βιασύνη στο σκιτσάρισμα των χαρακτήρων και μια ημιτελή εικόνα στην εξέλιξή τους, η Ανατολή είναι καλογραμμένη και ο πανέξυπνος χειρισμός της πλοκής δε θα αφήσει τον αναγνώστη να κλείσει το βιβλίο αν δε φτάσει στην τελευταία σελίδα.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Όταν πεθαίνει κάποιος που αγαπάμε, δεν έχει σημασία ποιοι είμαστε. Ο πόνος είναι ακριβώς ο ίδιος, εξίσου αβάσταχτος» (σελ. 123).

«Η Κύπρος ήταν σαν αμπελόφυλλο, που όταν το κρατούσες στην παλάμη σου έδειχνε καταπράσινο και αδιαφανές, αλλά όταν το κρατούσες κόντρα στο φως έβλεπες νεύρα να το διατρέχουν» (σελ. 158).

[Karen · Rating 3 out of 5]

Our first introduction to Famagusta is in 1972, before the invasion, when visitors flocked to this thriving resort for its golden beaches, smart cafés and expensive shops. Taking advantage of the influx of visitors are husband and wife hotel owners Savvas and Aphroditi Papacosta. Savvas always has an eye for profit and so with the money invested by his wife’s wealthy parents, he has built a new hotel – the most opulent so far. They already own the Paradise Beach Hotel, but the new hotel, The Sunrise, is far bigger and more luxurious than its neighbours. They are not to know but The Sunrise will eventually become a place of sanctuary once the invasion takes place.

Savvas and Aphrodite live in their own bubble. They are so preoccupied with expanding their hotel empire - no sooner has The Sunrise opened for business they (or, more specifically, Savvas) are busy planning a new and bigger hotel – the New Paradise Beach. They are seemingly unaware of the tensions forming around them between the Greek and Turkish Cypriots and take their wealth and status for granted.

The other main character is Markos Georgiou. He is the manager of the night club at The Sunrise and becomes so indispensable to Savvas that he becomes his right hand man. However Markos feels much resentment towards his employers. They have so much and take him for granted.

I loved Victoria Hislop’s first book The Island and was looking forward to this new release. It was clearly extremely well researched and laid bare the devastation caused to both communities of Greek and Turkish Cypriots who had previously lived and worked side by side. Their lives – and their land were torn apart by the invasion and the trust between them destroyed. I can’t imagine how devastating it would have been for those fleeing the invasion to have been forced to leave their home and businesses in just the clothes they were wearing and to not know whether they would see their family or home again.

For me, the stars of the story were not the Papacostas or the greedy and resentful Markos but those characters who initially played a small part in the story. Following the invasion, the lives of two families were at the fore - the Özkans and the Georgious, one family being Greek Cypriots and the other Turkish Cypriots, but both connected in some way with The Sunrise hotel and it was these characters that I enjoyed reading about the most, in particular, a young worker called Hűseyin and his mother, hotel hairdresser Emine Özkan. Both families had their own fight for survival amidst the continuing bloodshed in the aftermath of the invasion.

I have to be honest and say that I did struggle initially with this book and I was probably nearly halfway through before beginning to engage with the story and the characters. I can't put my finger on exactly why because the characters were well defined and the research and knowledge were faultless but something about the narration didn’t feel right. The story and dialogue didn't seem to have that natural flow and left me feeling disconnected and uninterested. It also didn’t help that I found the political background quite confusing. For me, the second half of the book was far more enjoyable than the first half. This is just my opinion and I am sure that others reading the book will love it.


My thanks for Lovereading for the advance reading copy.

[Helena (Renchi King) · Rating 5 out of 5]

Divim se spisateljičinom umijeću da toliko vjerno oživi povijest i ujedno složi divnu emotivnu priču.Nakon pročitanog romana,neizbježno je bilo "guglanje" o famoznog gradu duhova-Famagusti,današnjoj Varoshi...

[David Canford · Rating 4 out of 5]

Victoria Hislop is an Hellenophile and almost all her books are about Greece. This one is set in Cyprus in the early to mid 1970s. It was a tourist hotspot for sun-starved Northern Europeans, but beneath the surface violence simmers between the Greek and Turkish populations.
A coup by those wanting union with Greece unleashes war and Turkey invades to protects the Turkish minority.
The subject is interesting but her writing at times is not that compelling and, for me, there was a certain lack of tension so I would say it isn’t the best novel she has written, but definitely worth reading if the subject interests you.
Sadly, 50 years on the political problem remains and the island seems destined to remain divided into two halves.

[Sandra · Rating 3 out of 5]

I’m a big fan of Victoria Hislop’s previous three novels, ‘The Thread’, ‘The Return’, and ‘The Island’ so was expecting a lot from the new one, ‘The Sunrise’. I was a little disappointed and it’s difficult to pin down why. The Cyprus setting is great, the historical setting is stirring, the characters… I didn’t connect as well with them as I did with Alexis and Eleni in ‘The Island’. Finally, I decided that the difference between ‘The Sunrise’ and the Hislop’s earlier books is that it wears its history a little too heavily. That said, it is a fascinating period and one I knew little about, except a memory of a distant cousin who lived near Kyrenia at the time. He and his family were forced to flee their house, empty-handed, running across open countryside towards a cave, dodging bullets being fired from an airplane.
‘The Sunrise’ tells the story of three families in Famagusta from the sunny days of 1972 when tourism brings riches to Cyprus, to 1974 when a Greek coup forces the island into chaos. Greek Cypriots flee in one direction, Turkish Cypriots flee in the other, and the Turkish army invades to protect the Turkish Cypriot minority. The city of Famagusta empties as people run for their lives. Today, 40 years later, the city is still empty. This is the setting for Hislop’s novel.
Two of the families in ‘The Sunrise’ – the Georgious and the Ozkans - remain behind in Famagusta, hiding, scavenging for food, keeping silent to avoid capture. One is Greek Cypriot, the other Turkish Cypriot. Initially suspicious of everyone, the families are brought together by the two mothers and encouraged to support each other. This is a story of survival on the edge of war, of starvation, ingenuity, bravery and fear. Sons disappear, the city is bombed, soldiers patrol the streets, and a baby is born. The third family – the Papacostas, owners of the sparkling new hotel, The Sunrise - flee to their apartment in Nicosia, locking up their stronghold hotel and leaving valuables in its safe, but taking the danger and emotional attachments with them.
Though the book at times drifts towards impersonal reportage and can feel a little like reading a history book or newspaper report, the accuracy of the complicated political and social situation is clearly explained. The island is heft in two and its population uprooted with possessions, without warning. They are attacked, raped, killed, simply for being ‘the other kind’. Finally they settle into North and South, either side of the east-west dividing line.
Victoria Hislop always writes about places she knows well and that knowledge shines off the page in every sound, smell and touch she conjures up. She was not able to go to Famagusta, the city is still closed off, and had to be content with looking through the wire fence. In ‘The Sunrise’ she has tackled a hugely complex political and emotional subject. For me, the story took off in 1974 once the Georgious and Ozkans were trapped in the city and fighting to survive. I found Savvas and Aphroditi Papacosta less sympathetic, I’m afraid, perhaps because the story starts in 1972 when they develop their luxury hotel, two years before the Cypriot coup takes place. Perhaps that’s just me, impatient for the action to start.

[Siubhan · Rating 1 out of 5]

I don't like writing bad reviews because no natter how bad the book I hate criticising an authors work - but this book was so awful I must say something. I very much enjoyed 'The Island' and indeed bought several copies as gifts. Ive bought ' The Return' but haven't read it being advised that it wasn't as good as 'The Island'. This book was a bookclub choice and the only reason that i made it to the end was the fact that I hadn't read last months book.
What an awful book. No real connection with any of the badly drawn characters - is he generous and kind or greedy and evil ? Is she beautiful and smart or really just a bad dresser and stupid beyond belief ? You decide; because all Hislop does is fire a few character traits down on the page, only change her tack two chapters later. I'm convinced she didn't know her own characters or give much thought to her floppy plot lines.
I thought initially the idea of a novel centered around a real deserted city would be an interesting and exciting one - how wrong I was. I couldn't wait for it to end and cant believe it has so few poor reviews.

[Diane · Rating 5 out of 5]

Victoria Hislop's fascinating new novel, The Sunrise, is set in 1972 in the tourist city of Famagusta on the island of Cyprus in the Mediterranean. Aphroditi and Savvas Papacostas are preparing for the opening of their new hotel, The Sunrise, the most extravagant hotel on the island.

They are the golden couple of Famagusta, and the Sunrise will be their crowning achievement. Things are going wonderfully and Savvas has his eyes on remodeling their other hotel, making it even greater than the Sunrise. He comes to rely heavily on Markos, trusting him to run the Sunrise nightclub, which Markos makes into the place to be seen.

Aphroditi does not like Markos, treating him more as a servant than a valued employee, which rankles Markos. When Savvas becomes totally consumed with the new construction, Markos and Aphroditi are thrown together hosting the evening cocktail party at the Sunrise and feelings between them change.

There is change on Cyprus too. Clashes between the Greek Cypriots and Turkish Cypriots come to a head when in 1974, a Greek coup d'etat results in Turkey invading Cyprus, and Famagusta becomes a war zone.

As refugees (including the Papacostas) flee Famagusta, Markos's Greek Georgious family and the Ozkans family, (Turkish Cypriots) end up in hiding together in Famagusta. The fathers of both families are wary of each other, but eventually see that they must help each other in order to survive.

The Sunrise is a timely novel that, while set in the 1970's, could be about many places across the world today. Innocent people are caught up in the terrors of war that they never wanted to participate in. Old regional grudges and greed conspire to destroy a culture, and the ideals of young men are corrupted to achieve political goals.

Hislop does a wonderful job creating character and a story that feels authentic. The life that the Georgious' and Ozkans build together in hiding, how they work together to protect their families while trying to escape detection is captivating to the reader.

The sudden, horrific violence of war is on full display here, and there is one instance late in the story that changes many things for many people, revealing the true character of one person.

I was totally riveted by The Sunrise, reading it in two sittings. There are many times when I found myself holding my breath, and others when I read through tears. I give The Sunrise my highest recommendation, and fans of Chris Bojahlian's The Sandcastle Girls will want to read this one.

[Shirley · Rating 3 out of 5]

This was an interesting read, historically, as I wasn't aware of what had happened, so I think I have learned quite a lot from it. However, apart from the history, as a story this was mediocre at best. The ending all seemed very contrived, and the characters were not fleshed out particularly well, so that the notes at the back were actually more interesting than the closing pages of the story. This is my first book by this author, and it would appear I didn't pick the best to read first, based on all the reviews of "The Island" I have seen.

[Stephen · Rating 4 out of 5]

Victoria hislop doesn't disappoint in her latest book based in Famagusta at around the time of the Turkish invasion of northern Cyprus and the relationship between 2 families through the time of the invasion and the events which shaped their future.

[Liv Abrams · Rating 3 out of 5]

3.5 stars. Really really interesting but the way it was written took out a lot of the emotion and drama for me.

[Sue · Rating 5 out of 5]

I really enjoyed this novel.

It's the most enjoyable novel I've read in a good while. I'm not sure why, but it seemed to get under my skin. Partly I think, because I had no idea about how dreadful the separation of Cyprus was to the inhabitants. It should never have been allowed to happen. But also this appealed so much to be because I was there in either 1978 or 79. I went there as part of a school cruise trip. We docked at Limassol in the South and toured various ancient cites. I loved it there. It was February but warm as toast for us Brits and we were all in shorts and t-shirts whilst the natives wore winter coats and boots. But this internal war started in 1972 and lasted for years and is still not properly resolved. I sort of can't believe I knew so little about the place I visited.

The novel itself really conjures up the lost city of Famagusta in it's hey-day. How amazing it must have been to be wealthy and to go and play there. To watch it fall apart through the story was sad and touching and to know that part of that city is still out of bounds is incredible all those years later.

If you want a nice holiday read, then on one hand this will fit the bill, but on another perhaps not. Not many of us want to be on holiday and reading about a similar destination falling apart around it's inhabitants. It's well written, full of obvious author knowledge and understanding and a decent piece of history lesson at the same time.

Well recommended as a book to be read.