What do you think?
Rate this book
Inspector Winter #11
Dom na końcu świata
Po dwóch latach rekonwalescencji komisarz Winter wraca do służby, gdzie spotyka dawnych kolegów. Wszystko jest prawie tak samo jak dawniej. Zaraz po powrocie trafia mu się sprawa wyjątkowo makabrycznego morderstwa.W domu na jednej z licznych wysepek w południowej części Göteborga znaleziono ciała trzech ofiar brutalnego mordu: matki i dwojga dzieci. Okazuje się, że w domu było jeszcze niemowlę, które morderca zostawił przy życiu. Kim jest morderca? Dlaczego oszczędził dziecko? Chciał, żeby żyło, czy miało umrzeć powolną śmiercią? Przed Winterem kolejna trudna zagadka do rozwikłania...
432 pages, Paperback
First published January 1, 2012
5 people are currently reading
185 people want to read
About the author
Åke Edwardson
68 books261 followersÅke Edwardson is a Swedish author of detective fiction, and a professor at Gothenburg University, the city where many of his Inspector Winter novels are set. Edwardson has had many jobs, including a journalist and press officer for the United Nations, and his crime novels have made him a three-time winner of the Swedish Crime Writers' Award for best crime novel. His first novel to be translated into English, in 2005, was Sun and Shadow. The second, Never End, followed in 2006.
Series:
* Inspector Winter
Series:
* Inspector Winter
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 27 of 27 reviews
September 22, 2024
Best beetje gek om terug in de tijd te lezen (had eerst deel 13 gelezen en dit is deel 11), maar zoals altijd fijn om te lezen!
November 18, 2017
Erik Winter är inte död! Det trodde jag och många med mig efter slutet i den tionde delen. Den som skulle bli den sista. Sedan fegade Åke Edwardson ut, eller vad man ska säga, och skrev åtminstone två böcker till. Detta är alltså elfte delen och den utspelar sig ungefär två år efter Den sista vintern. Läs mer på min blogg
November 4, 2013
Het leek erop dat Åke Edwardson een punt had gezet achter de succesvolle Erik Winter reeks, "De laatste winter" dateert van 2008, maar niets is minder waar: op 12 november 2013 verschijnt met Witte ruis een 11de deel in de serie.
Winter is met zijn gezin naar Spanje verhuisd, kreeg een hersenbloeding,heeft nu te kampen met een chronische vorm van tinnitus en wordt gekweld door nachtmerries. Daar hij zich te jong voelt om reeds op pensioen te gaan, besluit hij terug te keren naar zijn vertrouwde team in Göteborg, waar hij onmiddellijk geconfronteerd wordt met een gruwelijke en bizarre moord: een vrouw en haar 2 kinderen zijn doodgestoken, enkel een baby wordt levend, maar in kritieke toestand teruggevonden. Wat is er gebeurd en waarom mocht de baby blijven leven ? Vragen waarop Winter en zijn team een antwoord trachten te vinden.
Edwardson slaagt er in onmiddellijk de aandacht van de lezer te trekken en het is moeilijk, en ook niet aan te raden, om het boek snel aan de kant te leggen: er is een snelle afwisseling van locaties, gedachten en gebeurtenissen, waardoor concentratie van de lezer echt wel noodzakelijk is. Zeker in het begin bestaat de kans de draad kwijt te raken, maar eens vertrouwd met deze manier van schrijven kan deze afwisseling enkel beschouwd worden als een pluspunt: het brengt de nodige vaart in het verhaal en het is best wel boeiend om in de gedachtenwereld van Erik Winter ondergedompeld te worden.
Zoals wel vaker bij Scandinavische thrillers voert somberheid de boventoon, het is echt geen boek om vrolijk van te worden, en is ook actie ver te zoeken. Het mooi beschreven speurderswerk , de vele plotwendingen en de uiteindelijke ontknoping maken van Witte ruis wel een echte aanrader !
Winter is met zijn gezin naar Spanje verhuisd, kreeg een hersenbloeding,heeft nu te kampen met een chronische vorm van tinnitus en wordt gekweld door nachtmerries. Daar hij zich te jong voelt om reeds op pensioen te gaan, besluit hij terug te keren naar zijn vertrouwde team in Göteborg, waar hij onmiddellijk geconfronteerd wordt met een gruwelijke en bizarre moord: een vrouw en haar 2 kinderen zijn doodgestoken, enkel een baby wordt levend, maar in kritieke toestand teruggevonden. Wat is er gebeurd en waarom mocht de baby blijven leven ? Vragen waarop Winter en zijn team een antwoord trachten te vinden.
Edwardson slaagt er in onmiddellijk de aandacht van de lezer te trekken en het is moeilijk, en ook niet aan te raden, om het boek snel aan de kant te leggen: er is een snelle afwisseling van locaties, gedachten en gebeurtenissen, waardoor concentratie van de lezer echt wel noodzakelijk is. Zeker in het begin bestaat de kans de draad kwijt te raken, maar eens vertrouwd met deze manier van schrijven kan deze afwisseling enkel beschouwd worden als een pluspunt: het brengt de nodige vaart in het verhaal en het is best wel boeiend om in de gedachtenwereld van Erik Winter ondergedompeld te worden.
Zoals wel vaker bij Scandinavische thrillers voert somberheid de boventoon, het is echt geen boek om vrolijk van te worden, en is ook actie ver te zoeken. Het mooi beschreven speurderswerk , de vele plotwendingen en de uiteindelijke ontknoping maken van Witte ruis wel een echte aanrader !
October 12, 2013
Het is een donker boek dat desolatie en depressie uitstraalt. Toch is het een goed boek, spannend. Het desolate komt voort uit de omgeving waar het verhaal zich afspeelt, een eilandje onder Göteborg in Zweden en het tijdstip, eind februari, begin maart, de winter nog niet helemaal gedaan en het weer is ruw, slecht en er is weinig daglicht. Het verhaal zit goed in elkaar, iedere keer als je denkt: nu hebben ze de dader, komt er weer iets anders om de hoek.
December 19, 2019
Jag insåg inte att boken var en del av en serie innan jag kommit för långt för att vilja sluta. Edwardson skriver på ett sett jag inte riktigt stött på förut och jag som i första hand inte läser kriminalromaner tyckte bra om den här. Trots att jag verkligen kom in mitt i (eller i slutet av?) bokserien om Winter så var det ändå lätt att hänga med.
Meningarna i boken flyter på lite som ett "stream of conciousness" som ändå är lätt att följa med och jag stördes inte av hur "sceneren" eller berättarperspektivet bytte mellan olika karaktärer inom samma kapitel. Ett hopp mellan karaktärerna syns ju tydligt i och med att sidan har några blanka rader innan berättarperspektivet ändras.
Meningarna i boken flyter på lite som ett "stream of conciousness" som ändå är lätt att följa med och jag stördes inte av hur "sceneren" eller berättarperspektivet bytte mellan olika karaktärer inom samma kapitel. Ett hopp mellan karaktärerna syns ju tydligt i och med att sidan har några blanka rader innan berättarperspektivet ändras.
November 25, 2024
Je lis avant tout des romans policiers, des polars, des thrillers, français, scandinaves comme celui-ci ou anglophones.
Ce sont des genres qui me plaisent énormément pour le rythme rapide, leurs surprises au fil des pages, les portraits des différents personnages.
Celui-ci propose une intrigue palpitante et bien construite. Excellent roman!!
Ce sont des genres qui me plaisent énormément pour le rythme rapide, leurs surprises au fil des pages, les portraits des différents personnages.
Celui-ci propose une intrigue palpitante et bien construite. Excellent roman!!
March 6, 2019
Winter nur noch intuitiv...der Fall wird geklärt durch dauernde Gespräche mit Bertil - Gedankenspiele und Selbstgespräche. Man hat nur wenig Auswahl bei den Tätern weiss es spürt es und dann doch nicht. Etwas verwirrend und alles irgendwie in der Schwebe.
War Winter immer schon so?
War Winter immer schon so?
Read
March 7, 2023Typische scandinavische triller. Duurde even voordat hij op gang kwam.
July 31, 2025
Uskomattoman pitkäveteinen kirja, huoh…
February 12, 2019
Storytel
October 16, 2013
In mijn ogen is ‘Witte Ruis’ een echte Scandinavische thriller: geen bloedstollende spanning, een enigszins traag verhaal en veel gedetailleerde beschrijvingen. Daar hou je van of niet. Ik wel. Als je er niet van houdt, begin dan niet aan dit boek.
Binnen het genre valt dit boek vooral op door de zeer originele schrijfstijl. Edwardson weet door het gebruik van veel dialogen en regelmatige herhalingen de sfeer, omstandigheden en karakters prachtig te versterken. Vooral hoofdpersoon Erik Winter lijkt een af en toe van de buitenwereld afgesloten man wat hij in feite ook is door zijn aandoening tinnitus. Hij blijft een wat ‘vage’ mopperende man, maar toch is hij niet onsympathiek. Als lezer ervaar je zijn manier van waarnemen bijna waardoor je je goed in hem kunt inleven. Ook de vele detailbeschrijvingen dragen bij aan de prachtige schrijfstijl.
Het begin van het boek is wel wat lastig inkomen. Veel personages, korte hoofdstukjes en veel perspectiefwisselingen maken dat je je aandacht er echt goed bij moet houden. Dit wordt minder in de loop van het verhaal, maar verdwijnt niet helemaal.
De plot is goed opgebouwd. Het verhaal loopt netjes van een begin naar een eind en kent een mooie ontknoping. Degelijk, consequent, maar niet heel erg bijzonder. Het blijft lang onduidelijk wie de moordenaar is en onder welke omstandigheden de moorden hebben plaatsgevonden, bijna tot het eind van het boek. In een thriller vind ik dat erg prettig, ik blijf het liefst zo lang mogelijk zelf puzzelen. In de loop van het verhaal word je als lezer zeker een aantal keer op het verkeerde been gezet.
Een fijne afwisseling is dat dit boek zich gedeeltelijk afspeelt in Spanje. Dat brengt wat zon en licht in de verder zeer sombere en donkere sfeer in Zweden.
Dit boek is onderdeel van een reeks over inspecteur Erik Winter, maar kan ook zeer goed afzonderlijk gelezen worden.
Alles bij elkaar vind ik ‘Witte Ruis’ een goed boek. Het verhaal staat als een huis en wordt op een verrassend originele en gedetailleerde manier verteld door Edwardson. Voor liefhebbers van Scandinavische thrillers is het zeker een aanrader.
Binnen het genre valt dit boek vooral op door de zeer originele schrijfstijl. Edwardson weet door het gebruik van veel dialogen en regelmatige herhalingen de sfeer, omstandigheden en karakters prachtig te versterken. Vooral hoofdpersoon Erik Winter lijkt een af en toe van de buitenwereld afgesloten man wat hij in feite ook is door zijn aandoening tinnitus. Hij blijft een wat ‘vage’ mopperende man, maar toch is hij niet onsympathiek. Als lezer ervaar je zijn manier van waarnemen bijna waardoor je je goed in hem kunt inleven. Ook de vele detailbeschrijvingen dragen bij aan de prachtige schrijfstijl.
Het begin van het boek is wel wat lastig inkomen. Veel personages, korte hoofdstukjes en veel perspectiefwisselingen maken dat je je aandacht er echt goed bij moet houden. Dit wordt minder in de loop van het verhaal, maar verdwijnt niet helemaal.
De plot is goed opgebouwd. Het verhaal loopt netjes van een begin naar een eind en kent een mooie ontknoping. Degelijk, consequent, maar niet heel erg bijzonder. Het blijft lang onduidelijk wie de moordenaar is en onder welke omstandigheden de moorden hebben plaatsgevonden, bijna tot het eind van het boek. In een thriller vind ik dat erg prettig, ik blijf het liefst zo lang mogelijk zelf puzzelen. In de loop van het verhaal word je als lezer zeker een aantal keer op het verkeerde been gezet.
Een fijne afwisseling is dat dit boek zich gedeeltelijk afspeelt in Spanje. Dat brengt wat zon en licht in de verder zeer sombere en donkere sfeer in Zweden.
Dit boek is onderdeel van een reeks over inspecteur Erik Winter, maar kan ook zeer goed afzonderlijk gelezen worden.
Alles bij elkaar vind ik ‘Witte Ruis’ een goed boek. Het verhaal staat als een huis en wordt op een verrassend originele en gedetailleerde manier verteld door Edwardson. Voor liefhebbers van Scandinavische thrillers is het zeker een aanrader.
November 10, 2013
‘De laatste Winter’ in 2008 bleek niet de laatste, want in ‘Witte ruis’ speelt inspecteur Erik Winter wederom de hoofdrol. Niet heel geloofwaardig, de meeste carrières lopen geruisloos af, maar auteur Åke Edwardson laat Winter terugverlangen naar Göteborg, waar hij midden in een moordonderzoek stapt. Dat Winters gezin in Spanje achterblijft deert hem weinig, zijn werk is zijn leven. Winter is hersteld van een hersenbloeding. Hij was altijd al een eigengereide einzelgänger, in ‘Witte ruis’ lijken zijn karaktertrekken uitvergroot. Hij lijdt aan tinnitus en aan nachtmerries en hij is liefhebber van een goed glas whisky.
Zo neergezet verwacht je een verhaal vol karaktertekeningen, wat – teleurstellend – niet het geval is in ‘Witte Ruis’. Erik Winter leren we enigszins kennen, de overige personages blijven duister. Aan het verhaal zelf doet dat weinig af, maar het impliceert dat de lezer er geen touw aan vast kan knopen wie de dader kan zijn van de moord op een moeder en twee van haar kinderen. Bijna iedereen komt in aanmerking, de informatie wordt in uiterst kleine brokjes aangeleverd. Ingenieus bedacht door de auteur of juist een makkie door de personages duister te houden? Kracht of zwakte? Ik kom er niet uit, daarom het voordeel van de twijfel voor Edwardson.
‘Witte ruis’ vraagt om concentratie. Åke Edwardson springt van de hak op de tak: van personage naar personage, van gedachten naar dromen naar werkelijkheid. Aanvankelijk intrigeert deze stijl, die de lezer noodzaakt zijn best te doen het allemaal te volgen; allengs wordt het echter irritant. Het verhaal kent originele invalshoeken en wendingen, het is boeiend, niet heel spannend en somber van toon. De brainstormsessies van Winter met diens collega Ringmar zijn van grote klasse!
Hoe nu verder met Winter? Komt er een twaalfde, dertiende, enzovoort, of was dit de echte laatste?
Op grond van het eerder genoemde voordeel van de twijfel kom ik uit op vier sterren.
Zo neergezet verwacht je een verhaal vol karaktertekeningen, wat – teleurstellend – niet het geval is in ‘Witte Ruis’. Erik Winter leren we enigszins kennen, de overige personages blijven duister. Aan het verhaal zelf doet dat weinig af, maar het impliceert dat de lezer er geen touw aan vast kan knopen wie de dader kan zijn van de moord op een moeder en twee van haar kinderen. Bijna iedereen komt in aanmerking, de informatie wordt in uiterst kleine brokjes aangeleverd. Ingenieus bedacht door de auteur of juist een makkie door de personages duister te houden? Kracht of zwakte? Ik kom er niet uit, daarom het voordeel van de twijfel voor Edwardson.
‘Witte ruis’ vraagt om concentratie. Åke Edwardson springt van de hak op de tak: van personage naar personage, van gedachten naar dromen naar werkelijkheid. Aanvankelijk intrigeert deze stijl, die de lezer noodzaakt zijn best te doen het allemaal te volgen; allengs wordt het echter irritant. Het verhaal kent originele invalshoeken en wendingen, het is boeiend, niet heel spannend en somber van toon. De brainstormsessies van Winter met diens collega Ringmar zijn van grote klasse!
Hoe nu verder met Winter? Komt er een twaalfde, dertiende, enzovoort, of was dit de echte laatste?
Op grond van het eerder genoemde voordeel van de twijfel kom ik uit op vier sterren.
August 31, 2016
Kommissar Winters Rückkehr nach Göteborg ereignet sich zeitgleich mit einer grausamen Tat: Eine junge Frau wird gemeinsam mit ihren zwei kleinen Kindern ermordet, nur das jüngste bleibt verschont. Doch warum?
Wer Krimis und Thriller mit überraschenden Wendungen und rasanter Action liebt, wird bei diesem Buch wohl nicht so auf seine Kosten kommen. Kommissar Winter ist ein Protagonist, der sich hauptsächlich intuitiv und mit Einfühlungsvermögen in die Persönlichkeit des Täters hineinversetzt. Und wie so viele seiner nordischen Kolleginnen und Kollegen immer am Rande einer möglichen Depression steht. Einen Großteil der Lektüre nehmen daher seine Gedanken und Überlegungen zu diesem Fall ein, sodass es lediglich wenige Möglichkeiten zu dramatischen Momenten gibt. Dennoch konnte ich das Buch nur schwer aus der Hand legen. Wie sich die Gedankenfetzen zu tatsächlichen Spuren entwickeln, wie aus einem verbalen Schlagabtausch mit einem Kollegen am Tatort die Beiden dem tatsächlichen Ablauf auf die Spur kommen, wie aus Intuition Realität wird - für mich hochspannend, sodass ich das Buch nach zwei Tagen durch hatte.
Ärgerlich ist nur mal wieder der Umschlagtext: Es gibt keine Widerstände gegen die Winter ermitteln muss (ausser seine eigenen). Und der Mann des Opfers ist nicht stärker verdächtig als andere Personen. Zudem besteht zu keiner Zeit die Gefahr einer Treibjagd. Was soll das?
Wer Krimis und Thriller mit überraschenden Wendungen und rasanter Action liebt, wird bei diesem Buch wohl nicht so auf seine Kosten kommen. Kommissar Winter ist ein Protagonist, der sich hauptsächlich intuitiv und mit Einfühlungsvermögen in die Persönlichkeit des Täters hineinversetzt. Und wie so viele seiner nordischen Kolleginnen und Kollegen immer am Rande einer möglichen Depression steht. Einen Großteil der Lektüre nehmen daher seine Gedanken und Überlegungen zu diesem Fall ein, sodass es lediglich wenige Möglichkeiten zu dramatischen Momenten gibt. Dennoch konnte ich das Buch nur schwer aus der Hand legen. Wie sich die Gedankenfetzen zu tatsächlichen Spuren entwickeln, wie aus einem verbalen Schlagabtausch mit einem Kollegen am Tatort die Beiden dem tatsächlichen Ablauf auf die Spur kommen, wie aus Intuition Realität wird - für mich hochspannend, sodass ich das Buch nach zwei Tagen durch hatte.
Ärgerlich ist nur mal wieder der Umschlagtext: Es gibt keine Widerstände gegen die Winter ermitteln muss (ausser seine eigenen). Und der Mann des Opfers ist nicht stärker verdächtig als andere Personen. Zudem besteht zu keiner Zeit die Gefahr einer Treibjagd. Was soll das?
December 23, 2014
Die Kombination von Ake Edwardson und Erik Winter schafft es immer wieder mich an ein Buch zu fesseln und es in wenigen Tagen zu lesen. Erik Winter ist zurück. Raus aus dem warmen Spanien und rein in das kalte und nasse Schweden. Es ist ein grausamer Fund gemacht worden. Eine junge Frau und zwei von drei ihrer Kinder sind ermordet wurden. Warum? Was haben die Kinder gesehen, dass sie sterben mussten?
Erik Winter und sein Team finden nichts. Sie tappen im Dunkeln und auch die Verhöre bringen sie nicht so richtig weiter. Auch steht eine gewisse Rivalität zwischen den einzelnen Kommissaren und sorgt für Unzufriedenheit und Unruhe. Nicht jeder freut sich, dass Erik zurück ist. Und Erik? Er sitzt allein in der schwedischen Wohnung, trinkt zu viel, schläft zu wenig und versucht in die Gedankenwelt des Mörders einzutauchen.
Gerade diese Gedankenspiele, die Erik Winter macht, gefallen mir gut. Er hinterfragt alles und jeden und begibt sich zusammen mit seinen Kollegen in Gedankenwechselspiele. Immer wieder werden die Fakten gedreht und gewendet und dann geschieht es.
Obwohl in diesem Buch die Figuren nicht so zahlreich sind und es auch nicht so viele Handlungsstränge gibt, schafft es Ake Edwardson bis zum Schluß die Spannung zu halten und den Leser zu fesseln.
Erik Winter und sein Team finden nichts. Sie tappen im Dunkeln und auch die Verhöre bringen sie nicht so richtig weiter. Auch steht eine gewisse Rivalität zwischen den einzelnen Kommissaren und sorgt für Unzufriedenheit und Unruhe. Nicht jeder freut sich, dass Erik zurück ist. Und Erik? Er sitzt allein in der schwedischen Wohnung, trinkt zu viel, schläft zu wenig und versucht in die Gedankenwelt des Mörders einzutauchen.
Gerade diese Gedankenspiele, die Erik Winter macht, gefallen mir gut. Er hinterfragt alles und jeden und begibt sich zusammen mit seinen Kollegen in Gedankenwechselspiele. Immer wieder werden die Fakten gedreht und gewendet und dann geschieht es.
Obwohl in diesem Buch die Figuren nicht so zahlreich sind und es auch nicht so viele Handlungsstränge gibt, schafft es Ake Edwardson bis zum Schluß die Spannung zu halten und den Leser zu fesseln.
July 21, 2014
Dit boek heb ik ooit gewonnen en als niet-liefhebber van thrillers was ik erg benieuwd wat ik ervan zou vinden.
Bij het lezen van thrillers is het altijd wel opletten geblazen, want voordat je er erg in hebt mis je misschien een belangrijk detail. Vooral bij dit boek was dat zo, want dialogen, personages en het leven van Erik lopen door elkaar heen.
Al met al hield het boek me wel in zijn ban, maar toen ik bij de laatste bladzijde was aangekomen was het me nog steeds niet duidelijk wie de moordenaar was. Een stuk teruggelezen dan maar en toen viel het kwartje.
Ik vond het trouwens wel heel vreemd dat Eva zonder meer alle vragen beantwoordde die Winter haar door de telefoon stelde. Het lijkt me toch niet dat je aan een wildvreemde meteen de naam doorgeeft van iemand van wie je een huis kon huren.
En misschien kan een oplettende medelezer me wel nog duidelijk maken wie de "Peter" is die onderaan op blz. 357 staat genoemd bij het onderschrift van een foto, want dat heb ik niet begrepen.
Bij het lezen van thrillers is het altijd wel opletten geblazen, want voordat je er erg in hebt mis je misschien een belangrijk detail. Vooral bij dit boek was dat zo, want dialogen, personages en het leven van Erik lopen door elkaar heen.
Al met al hield het boek me wel in zijn ban, maar toen ik bij de laatste bladzijde was aangekomen was het me nog steeds niet duidelijk wie de moordenaar was. Een stuk teruggelezen dan maar en toen viel het kwartje.
Ik vond het trouwens wel heel vreemd dat Eva zonder meer alle vragen beantwoordde die Winter haar door de telefoon stelde. Het lijkt me toch niet dat je aan een wildvreemde meteen de naam doorgeeft van iemand van wie je een huis kon huren.
En misschien kan een oplettende medelezer me wel nog duidelijk maken wie de "Peter" is die onderaan op blz. 357 staat genoemd bij het onderschrift van een foto, want dat heb ik niet begrepen.
August 9, 2015
Pretty cozy read, besides the fact that it's a crime novel. The way Åke writes is very special, and for those of you who are new to his books, it will take a little while to understand him and his writing, but once you do, it's awesome! I love the way he writes, how he jumps from one scene to the other, and how you notice it by how the text is laid up. How you notice when Erik Winter is thinking freely, just throwing out possibilities in solving the case, and how he use long sentences without you even noticing until you are gonna write down a quote.
This book is about a family getting murdered in a house. Everyone but the father (who is elsewhere with work) and the baby in the family. A lot of strange stuff is happening throughout the investigation, and what you think is true is not. Big leaps in possible endings, and you never know until the last couple of pages.
This book is about a family getting murdered in a house. Everyone but the father (who is elsewhere with work) and the baby in the family. A lot of strange stuff is happening throughout the investigation, and what you think is true is not. Big leaps in possible endings, and you never know until the last couple of pages.
December 19, 2013
Ik vond het verhaal wat onsamenhangend dat kwam deels omdat Winter zelf vreemde dromen en gedachtes had, maar ook omdat regelmatig de gedachtes van andere personen te lezen viel. Veel mogelijke daders en een geobsedeerde Winter zorgde er voor mij voor, dat ik regelmatig twijfelde aan wie er nu in het boek aan net woord was.
October 26, 2013
Een goed boek met toch wat minpunten. Veel gehakketak wat erg verwarrend overkomt en in één keer een terugblik naar een periode 3 jaar terug wat helemaal niets met deze zaak van doen heeft. (naar mijn idee) Toch ook wel goed en spannend. Ik heb hier echt wel van genoten.
August 27, 2015
I liked the book, the story the way it was written. But I am so dissapointed with the end.....to be honest when I finished it wasn't totally clear who was the murderer. So the book was good but because of the end I can only give two stars.
October 16, 2016
Pffffffff, c'est lent, c est mou, et ce n est même pas touchant comme pouvaient l être les précédents. A cette sauce, il aurait aussi bien pu laisser Erik Winter se reposer au soleil espagnol. Décevant.
January 10, 2015
*meh* tråkig bok, jobbig att läsa och tråkit slut... * slänger den frustrerad ifrån mig * på soffan bara för jag är faktiskt lite rädd om min bokläsare :-)
March 10, 2014
Aika paljon merkityksellisyyden ja merkityksettömyyden pyörittämistä.
May 25, 2014
De goede Scandinavische schrijvers hebben het niet zo maar over een misdaad , maar halen er ook de problemen en het eigentijdse van de maatschappij erbij.
July 29, 2014
Nerveuze schrijfstijl, voornamelijk Door de korte zinnen en het voortdurend wisselen tussen de personages. Niet echt mijn idee van een ontspannend boek.
August 30, 2015
On kyllä kova. Tunnelma, juoni ja henkilöt ihan toppen!
May 23, 2016
Välillä täytyy lukea perusdekkareita.
Displaying 1 - 27 of 27 reviews