Ένας μικρός στρατός, δύο ηγέτες, μια κοινή πορεία. Η μυστήρια φυλή της Δύσης προελαύνει προς τις άγνωστες χώρες του Βορρά, με σκοπό να σκοτώσει τους εχθρούς της, μα πιο πολύ για να αφανιστεί η ίδια. Τι είναι αυτό που τους κάνει να θέλουν τόσο πολύ να πεθάνουν; Τι είναι αυτό που τους ωθεί στη λησμονιά; Οι θεοί καταριούνται τους θνητούς και οι καταραμένοι κατατρέχουν τους ζωντανούς σ αυτή την ιστορία φαντασίας, που διαδραματίζεται σ ένα κόσμο που υπήρξε κάποτε, πριν από χιλιάδες χρόνια. Αυτή είναι η ιστορία των Ευάλωτων, η ιστορία της λύπης.
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ΥΠΕΡΟΧΕΣ εικόνες και εκφράσεις. Δείχνει ότι έχει μια κεντρική ιδέα και δεν παρεκκλίνει από αυτήν για κανέναν λόγο. Αν και είναι φανταστική ιστορία σε φανταστικό κόσμο, οι πολεμιστές=ήρωες μου έφεραν στο μυαλό κάτι αρχαιοελληνικό (μάλλον Σπαρτιάτες), ίσως λόγω του εξωφύλλου. Δυστυχώς αφήνονται πολλά ερωτηματικά αναπάντητα. Γι' αυτό το τέλος του βιβλίου μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Ήθελα κι άλλο. Όχι για την κεντρική ιστορία, αυτή ήταν αρκετά ξεκάθαρη. Αλλά για την ιστορία που οδήγησε τους ήρωες εκεί. Αφήνονται πολλές υπόνοιες, όμως ποτέ δεν μαθαίνουμε τι πραγματικά έγινε. Και κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό ήταν αυτό που ήθελα να μάθω πριν το βιβλίο φτάσει στην τελευταία του σελίδα.
Σε αυτή την ιστορία που είναι τοποθετημένη στο μακρινό παρελθόν (αλλά με μια πρόταση στο κείμενο ο Βασίλης ''παίζει'' με την ιδέα ότι μπορεί να είναι και στο μακρινό μέλλον) παρακολουθούμε το έπος των Ευάλωτων, μια στρατιάς στρατιωτών που για πενήντα χρόνια απολαμβάνουν την απόλυτη αφθαρσία (με ένα αρκετά βαρύ τίμημα όμως). Οι στρατηγοί Οράλλωνας και Μεπελνης είναι οι ηγέτες αυτής της στρατιάς η οποία χωρίζεται σε διάφορες υποομάδες ανάλογα με την μαχητική τους ιδιότητα. Ανάμεσά τους υπάρχει τιμή, εμπιστοσύνη αλλά δυστυχώς αρκετές φορές οι συγκρούσεις ανάμεσά τους είναι συχνό φαινόμενο και απειλούν την συμμαχία τους. Μεγάλη εντύπωση μου δημιούργησε το πλούσιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί καθώς και η χρήση της γλώσσας με τέτοιο τρόπο που είναι συμβατή με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Είναι ένα καλογραμένο πολεμικό και δραματικό έπος φαντασίας που συστήνεται σε όλους όσους αγαπούν την Επική Φαντασία και την ελληνική μυθολογία.
Ένα καθηλωτικό σύγχρονο έπος!!! Θεωρώ τον εαυτό μου θιασώτη του Βασίλη και αυτό το έργο απλά μεγάλωσε κι άλλο τον θαυμασμό μου για την πένα του. Απίστευτη χρήση γλώσσας που σε τραβάει από τον γιακά και σε βάζει στο πνεύμα του βιβλίου, ενώ η πανέμορφη κοσμοπλασία ξεχειλίζει σε κάθε σελίδα, χωρίς να κουράζει. Εκείνο, όμως, που μου άρεσε περισσότερο είναι ότι σε βάζει σε σκέψεις αν η ιστορία αναφέρεται σε ένα εναλλακτικό παρελθόν ή σε ένα μεταποκαλυπτικό μέλλον. Αν είστε λάτρεις των αρχαίων Ελλήνων και της μυθολογίας, τότε πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε τις Λεπίδες της Λησμονιάς, γιατί σίγουρα θα λατρέψετε, όπως κι εγώ, τους καταραμένους Ευάλωτους και θα απολαύσετε κάθε στιγμή του μαγευτικού ταξιδιού τους.
Υπάρχουν βιβλία που κρατούν στα χέρια τους μια σπίθα ικανή να γίνει πυρκαγιά. Οι Λεπίδες της Λησμονιάς είναι ακριβώς αυτό το είδος ιστορίας. Θα μπορούσε να σταθεί ως ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, γιατί στις σελίδες του κατοικούν ιδέες σκληρές, αρχέγονες, άγριες όπως οι ίδιες οι θεότητες του κόσμου του. Κι όμως, κάποιες αφηγηματικές αστοχίες δεν του επιτρέπουν να φτάσει στο ύψος του δυναμικού του. Ένα έργο που σε καλεί με πάθος, ακόμη κι όταν δεν σε οδηγεί πάντα εκεί που θες να φτάσεις.
Το βιβλίο του Βασίλη Μέγα είναι ένα ταξίδι σε έναν κόσμο βυθισμένο στη μοίρα και στην αυτοκαταστροφή. Η ιστορία των Ευάλωτων χτίζεται γύρω από μια φυλή που προελαύνει με έναν σκοπό βαθιά παράδοξο: όχι να θριαμβεύσει, αλλά να σβήσει. Αυτό το υπαρξιακό βάρος είναι που δίνει στον πυρήνα της αφήγησης μια δύναμη σχεδόν τελετουργική.
Ο Μέγας γράφει με εικόνες που στέκονται σαν γλυπτά μέσα στο κείμενο. Η γλώσσα του είναι πλούσια, πρωτότυπη, γεμάτη συμβολισμό. Οι περιγραφές θυμίζουν αρχαϊκά έπη, όχι μόνο λόγω της θεματολογίας αλλά και της ατμόσφαιρας. Οι πολεμιστές του φέρουν την αύρα μιας άλλης εποχής και σχεδόν κλέβουν κάτι από τον σπαρτιατικό μύθο, είτε στο στήσιμο είτε στην ψυχολογία τους.
Παρόλα αυτά, η δομή του βιβλίου έχει στιγμές όπου χάνει τη συνοχή της. Ορισμένα κεφάλαια μοιάζουν να έρχονται από διαφορετική κατεύθυνση και να μην ενσωματώνονται πλήρως στη ροή. Η έναρξη είναι απότομη και η πορεία της ιστορίας διαφέρει σημαντικά από αυτό που υπόσχονται οι πρώτες σελίδες. Όταν φτάνεις στο τέλος, νιώθεις ότι οι μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου αυτού παραμένουν καλυμμένες πίσω από ένα πέπλο. Υπάρχουν πολλές νύξεις, πολλές αποχρώσεις που προκαλούν το ενδιαφέρον, αλλά η τελική αποκάλυψη δεν έρχεται ποτέ.
Κι όμως, μέσα στην ατελή του δομή, το βιβλίο ενεργοποιεί πρωτόγονα συναισθήματα. Οι ιδέες του για την αθανασία, την κατάρα, τη μοίρα, τη φθορά της ψυχής και την αργή απώλεια της ελπίδας σε αγγίζουν εκεί που δεν το περιμένεις. Ειδικά ο τρόπος που μιλά για τη λησμονιά και την ανάγκη της φυλής να επιστρέψει στο σκοτάδι από το οποίο ξεκίνησε, έχει μια ωμή ειλικρίνεια που δύσκολα βρίσκεις.
Το φινάλε αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Η κεντρική ιστορία ολοκληρώνεται με σαφήνεια, αλλά το παρελθόν που τη γέννησε παραμένει θολό. Αυτό δημιουργεί περισσότερο ένα συναίσθημα έλλειψης παρά μυστήριο. Θα ήθελες να γνωρίζεις τι πραγματικά συνέβη πριν ο κόσμος οδηγηθεί στη σημερινή του κατάσταση. Αυτή ακριβώς η απουσία κάνει το βιβλίο να μοιάζει με σκιά που πέρασε μπροστά σου και χάθηκε πριν προλάβεις να τη δεις καθαρά.
Οι Λεπίδες της Λησμονιάς είναι ένα έργο με μεγάλη καρδιά και ακόμη μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Οι ιδέες του είναι αξιομνημόνευτες και η γραφή του στέκει δυνατά. Αν η αφήγηση ήταν πιο σφιχτή, θα μιλούσαμε ίσως για ένα μικρό διαμαντάκι του ελληνικού φανταστικού. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει μια ιστορία που αξίζει την προσοχή και την κουβέντα. Ένα βιβλίο που δεν σε αφήνει αδιάφορο, ακόμη κι όταν αφήνει εσένα με τις απορίες σου.
Τα βιβλία του Βασίλη εμπλουτίζουν κάθε φορά όλο και περισσότερο το λεξιλόγιο του αναγνώστη. Άλλο ένα μαγικό ταξίδι,αυτή την φορά με τους Καταραμένους Ευάλωτους,που όσο και αν δείχνουν σκληροί δεν παύουν να θέλουν να νιώσουν και αυτοί,να αισθανθούν ότι και οι απλοί άνθρωποι... Οι μάχες θα τους κουράσουν και θα τους φέρουν πόνο που θα χάσουν τους συντρόφους τους,μα δεν θα πάψουν να πολεμάνε για το καλό και για να γίνει η κάθαρση που χρειάζεται...
Μία μυστήρια φυλή της Δύσης φτάνει προς τις άγνωστες χώρες του Βορρά και σκοπός της είναι να σκοτώσει τους εχθρούς της,να πιο πολύ να αφανιστει η ίδια . Γιατί να θέλουν τόσο πολύ να πεθάνουν;;; Τι είναι αυτό που τούς ωθεί στην Λησμονιά;;;; Οι θεοί καταργιούνται τούς θνητούς Και οι καταραμένοι κατατρεχουν στους ζωντανούς.. Μία ιστορία φαντασίας,έντασης, διαδραματιζεται πριν χιλιάδες χρόνια. Είναι η ιστορία των Ευαλωτων,η ιστορία της λύπης.. Έχει δίκιο ο συγγραφέας που πιστεύει ότι το βιβλίο αυτό είναι φάρος να συνεχίσει να γράφει τέτοια υπέροχα βιβλία..❤❤ Εγώ τον ευχαριστώ που πραγματικά με ταξίδεψε μέσα και από αυτό το βιβλίο του.