Op de dag van Lea’s examenfeest verschijnen er vuurrode vlekken op haar lichaam. In een poging vorm te geven aan haar leven besluit ze een opleiding te volgen in een psychiatrische instelling. Maar haar moeizame relatie met de egocentrische Simon en het confronterende werk met de psychiatrische patiënten maken dat niet bepaald makkelijk. Tot ze op een dag iemand ontmoet die haar laat inzien dat er meerdere manieren zijn om je leven te leiden. De schaamte van Lea is een indringend maar ook wrang-geestig coming-of-ageverhaal over schaamte, eenzaamheid en een zoektocht naar bevrijding.
Ik weet niet of ik dit boek één of twee sterren wil geven. Er zit zóveel potentie in dit boek. Een interessant, introspectief verhaal van een onzichtbaar meisje die gaat werken met mensen die door de wereld bestempeld zijn als “gek”. Ze weet niet wat ze wil, dus kiest ze hiervoor. Het is een perfecte basis voor een interessante en introspectieve roman vol met herkenbare gevoelens. Maar, dat is het niet. Het boek is oppervlakkig, en er is weinig gevoel. Er wordt veel feitelijk beschreven wat er gebeurd, maar een diepere laag zit er niet in. De vlekken hebben ook geen betekenis, en lijken er alleen te zijn om het verhaal een “reden” van misere te geven. Het gaat ook van de hak op de tak. Eigenlijk zijn alle personages vervelend, en er is totaal geen herkenning. Misschien vind ik het totaal niets omdat ik het kort na een ander boek heb gelezen. Wellicht probeer ik het later eens opnieuw. Voor nu vond ik het gewoon saai.
Een leuke opzet van een onzekere meid die wat onwennig in het leven staat. ze vlucht het ouderlijk huis uit, komt in een kraakpand te wonen en gaat in de ggz werken met allemaal 'gekke' mensen.
Maar het blijft helaas nogal vlak en tja, ook nogal saai. Ik miste iets, wat smeuïgs.