What do you think?
Rate this book
Noetic Trilogy
Obycejny Zivot
At the end of a quiet and industrious life a station master decides to write his autobiography. At first all goes well and the story is smooth and delightful. But the author would not be Karel Capek if he left it at that. In the middle of his work the honest station master discovers to his horror that his apparently respectable and conventional life contains treacherous undercurrents. As a result of this the autobiography threatens to blow up in a Freudian cataclysm. The author's sanity and humanity, however, manage to tame the demons and spread peace over the troubled waters. The book is the third part of a trilogy of which the first was HORDUBAL and the second METEOR. The unity of these books is purely ideological, and their story is not continuous.
126 pages, Paperback
First published January 1, 1934
18 people are currently reading
627 people want to read
About the author
Karel Čapek
459 books931 followersKarel Čapek is one of the the most influential Czech writers of the 20th century. He wrote with intelligence and humour on a wide variety of subjects. His works are known for their interesting and precise descriptions of reality, and Čapek is renowned for his excellent work with the Czech language. His play R.U.R. (Rossum's Universal Robots) first popularized the word "robot".
(Arabic: كارل تشابك) (Hebrew: קארל צ'אפק) (Japanese: 카렐 차페크) (Russian: Карел Чапек)
(Arabic: كارل تشابك) (Hebrew: קארל צ'אפק) (Japanese: 카렐 차페크) (Russian: Карел Чапек)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 87 reviews
December 5, 2020
As for many readers without any prior knowledge of the work of the Czech writer Karel Capek (1890-1938), reading this booklet, first published in 1934, is a strange experience. It starts as an attractive, apparently heartfelt autobiography of a Czech country boy who makes it to station master. But halfway through it suddenly turns into a fierce quarrel between the different personalities hidden in this man; after a while they even tumble over each other. That is quite a shock.
It strikes me that especially in the period between the two world wars the problem of the plural content of the human 'persona' came to the fore in literature, perhaps in line with Freud and Jung. In literature, as in Cubism, man seemed to disintegrate into different personalities. Especially the Italian writer Luigi Pirandello (1867-1936) made this theme the core of his oeuvre. Of course, we should also think of the Portuguese Fernando Pessoa (1888-1935) with his various heteronyms. But apparently also the Czech Capek did not remain insensitive to the theme, at least in this work.
Still, there seem to be big differences between these three. Pirandello is about masks that people put on according to the situation in which they end up or function, or masks that they are put on by others; the determining factor for him is the contextual framework. With Pessoa, the heteronyms are useful forms of self-expression, a way to address and explore the different aspects of his personality in a positive, creative way. But with Capek it seems more to be about interiorized forms of the self, which reside within a persona and sometimes compete internally with each other; the dynamics is therefore in the person himself.
That also explains why when I read this book by Capek, I was to some extent reminded of Dostoevsky, and especially his Notes from Underground, in which a man exposes his inner demons. Only, with Dostoevsky it is quite simple: it is the evil in every person that sooner or later comes up. With Capek it is a constant tangle, with as much good as evil personality aspects alternatingly taking the lead within the persona, while still retaining a kind of unity: “let's say that man is something like a crowd of people. In that crowd the ordinary man, the hypochondriac, the hero, the elbowed and god who knows more roam; they are a colourful gang, which, however, go a common way ”.
In other words, Capek offers an interesting addition to Pirandello, Pessoa and Dostoevsky, and that is no small feat. Hence the 3 stars. But, from a literary point of view, this did not really resonate: especially the second half of the book was a bit of a struggle, with lots of repetitive passages, whipped emotions between the different voices within the main character, and a rather pathetic finale.
It strikes me that especially in the period between the two world wars the problem of the plural content of the human 'persona' came to the fore in literature, perhaps in line with Freud and Jung. In literature, as in Cubism, man seemed to disintegrate into different personalities. Especially the Italian writer Luigi Pirandello (1867-1936) made this theme the core of his oeuvre. Of course, we should also think of the Portuguese Fernando Pessoa (1888-1935) with his various heteronyms. But apparently also the Czech Capek did not remain insensitive to the theme, at least in this work.
Still, there seem to be big differences between these three. Pirandello is about masks that people put on according to the situation in which they end up or function, or masks that they are put on by others; the determining factor for him is the contextual framework. With Pessoa, the heteronyms are useful forms of self-expression, a way to address and explore the different aspects of his personality in a positive, creative way. But with Capek it seems more to be about interiorized forms of the self, which reside within a persona and sometimes compete internally with each other; the dynamics is therefore in the person himself.
That also explains why when I read this book by Capek, I was to some extent reminded of Dostoevsky, and especially his Notes from Underground, in which a man exposes his inner demons. Only, with Dostoevsky it is quite simple: it is the evil in every person that sooner or later comes up. With Capek it is a constant tangle, with as much good as evil personality aspects alternatingly taking the lead within the persona, while still retaining a kind of unity: “let's say that man is something like a crowd of people. In that crowd the ordinary man, the hypochondriac, the hero, the elbowed and god who knows more roam; they are a colourful gang, which, however, go a common way ”.
In other words, Capek offers an interesting addition to Pirandello, Pessoa and Dostoevsky, and that is no small feat. Hence the 3 stars. But, from a literary point of view, this did not really resonate: especially the second half of the book was a bit of a struggle, with lots of repetitive passages, whipped emotions between the different voices within the main character, and a rather pathetic finale.
October 18, 2019
Birbirinden güzel onaltı kısa öykü. İnsana, insanın suç işleme hallerine dair hafif felsefi ve mizahi bir dille yazılmış sıcacık öyküler. Gülümsetiyor, düşündürüyor ve kitap nasıl çabuk bitti anlamakta zorluk çekiyorsunuz. Bence Çek’lerin Çehov’u demek doğru olur. “Semenderlerle Savaş” adlı romanıyla kısa bir süre önce keşfettiğim Çapek bu yılın iyi kazançlarından biri oldu.
December 20, 2017
Onlangs las ik met veel vreugde "Meteoor", dat samen met het nog onvertaalde "Hordubal" en "Een doodgewoon leven" een trilogie vormt. Mooie aanleiding om "Een doodgewoon leven" te herlezen, en dat beviel eveneens opperbest.
"Een doodgewoon leven" draait om een doodgewone en tamelijk onaanzienlijke spoorwegambtenaar, die, wetend dat hij binnenkort zal sterven, zijn levensverhaal optekent. Met als doel het ordelijk vast te leggen en goed af te ronden, zoals dat een gedegen ambtenaar betaamt. En dat leidt tot een vrij onnadrukkelijke, maar door zijn licht melancholische en verrassend filosofische toon toch heel ontroerende apologie van een doodgewoon leven. Waarbij het wel heel opvallend is hoe gewoon dit leven inderdaad overkomt, en hoe ongewoon poëtisch, verrassend en filosofisch de beelden zijn die voor de beschrijving van dat gewone leven worden gebruikt. Door Capeks trefzekere pen krijgt dit gewone leven toch een grote diepgang en grandeur, terwijl het tegelijk toch heel gewoon blijft. Het lijkt wel alsof in Capek duidelijk wil maken dat juist het doodgewone, mits met aandacht en fantasie bekeken en beschreven, zijn eigen - vaak miskende- poëtische charme heeft. Wat ik een mooie gedachte vind. En mooi uitgewerkt bovendien, want ik werd helemaal blij en gelukkig van Capeks beschrijvingen van al deze gewoonheid.
Maar halverwege het verhaal neemt dit boek een fascinerende wending: de zo gewone man hoort ineens een protesterende tegenstem in zijn hoofd, en raakt daarmee in een ruziënde dialoog. Zijn innerlijke monoloog wordt een dialoog, geleidelijk aan een trialoog, en geleidelijk aan een polyloog van wel heel veel verschillende stemmen. En in die polyloog komt hij tot de conclusie dat hij niet een enkel ik heeft, niet een persoon is uit een stuk, maar een menigte van verschillende personen die soms totaal haaks op elkaar staan en vaak ook puur door redeloos toeval zijn ontstaan. Bovendien concludeert hij dat iedereen tevens bestaat uit een hele resem ikken die zouden hebben kunnen bestaan, dus uit een hele reeks ongerealiseerde of vroegtijdig afgebroken mogelijkheden, en ook die menigte draagt bij aan de toch al zo chaotische veelvormigheid van elk zogenaamde ik. Kortom, de beambte, die ons leek te willen bedwelmen met de poëzie van zijn gewoonheid en eenvormigheid, verrast ons uiteindelijk met de totale pluriformiteit en ongerijmdheid van zijn ik.
Eigenlijk had de lezer dat van begin af aan kunnen vermoeden: ook aan het prille begin van het verhaal was er al dat bijna terloopse beeld van een rozenstam die "graag een wilde roos zou willen zijn", en ook viel mij op dat de ik-figuur soms over zichzelf sprak in de hij-persoon, alsof hij zijn zo gewone ik soms toch ziet als een vreemdeling. Maar toch, de wending naar de pluriformiteit was voor mij ook bij herlezing weer heel verrassend en stimulerend. En heel fraai vond ik de volgende verzuchting: "Kon ik maar even dichter zijn, want de dichter heeft het goed; hij ziet wat er in hem is en kan het een naam en een vorm geven. Fantasie bestaat niet, niemand kan verzinnen wat niet al in hem aanwezig is. Ontwaren en toehoren, hierin zit hem het hele wonder en de hele openbaring. En dat wat in ons slechts is aangeduid, tot het eind toe doordenken". Prachtig, want wat de verteller zegt niet te kunnen heeft hij eerder in het verhaal juist wel gedaan: door zichzelf aandachtig te observeren heeft hij de verborgen veelheid in zijn binnenste gezien en daar gestalte aan gegeven. Dus eigenlijk is hij wel degelijk een dichter, al zegt hij zelf van niet. En in elk geval is Capek zelf een dichter, omdat hij zo poëtisch en suggestief vorm en inhoud geeft aan zijn filosofische gedachte dat wij allemaal ongerijmd pluriform zijn, ook al weten we dat zelf niet.
De poëtische beschrijving van het doodgewone leven in de eerste helft van het boek vond ik prachtig. Maar nog prachtiger vond ik hoe Capek vervolgens de pluriformiteit beschrijft van dit ogenschijnlijk zo doodgewone ik. En daarmee ook de ongerijmde rijkdom die kennelijk ook in de meest grijze grijsmuis schuilgaat. Ook vond ik dit boek een even overtuigend pleidooi voor de onbegrensde fantasie als het zo veel exuberantere "Meteoor". Natuurlijk, "Meteoor" is veel spectaculairder, en enorm aanstekelijk door de enorm spanningsvolle en exotische onbegrensde werelden die bereikt worden dankzij de rusteloos speurende en ongeremde fantasie. Maar in "Een doodgewoon leven" krijgen we de onbegrensde veelheid van ikken voorgeschoteld die kunnen huizen in zelfs de meest doodgewone persoon. En die veelheid is minstens zo exotisch, minstens zo buitengewoon, en minstens zo meeslepend.
Het schijnt dat "Hordubal", het enige nog niet vertaalde deel van de trilogie, al onderhanden wordt genomen door vertaalster Irma Pieper. Hunkerend wacht ik af, en hopelijk gaat ze daarna nog tijden door met het vertalen van die dekselse Capek!
"Een doodgewoon leven" draait om een doodgewone en tamelijk onaanzienlijke spoorwegambtenaar, die, wetend dat hij binnenkort zal sterven, zijn levensverhaal optekent. Met als doel het ordelijk vast te leggen en goed af te ronden, zoals dat een gedegen ambtenaar betaamt. En dat leidt tot een vrij onnadrukkelijke, maar door zijn licht melancholische en verrassend filosofische toon toch heel ontroerende apologie van een doodgewoon leven. Waarbij het wel heel opvallend is hoe gewoon dit leven inderdaad overkomt, en hoe ongewoon poëtisch, verrassend en filosofisch de beelden zijn die voor de beschrijving van dat gewone leven worden gebruikt. Door Capeks trefzekere pen krijgt dit gewone leven toch een grote diepgang en grandeur, terwijl het tegelijk toch heel gewoon blijft. Het lijkt wel alsof in Capek duidelijk wil maken dat juist het doodgewone, mits met aandacht en fantasie bekeken en beschreven, zijn eigen - vaak miskende- poëtische charme heeft. Wat ik een mooie gedachte vind. En mooi uitgewerkt bovendien, want ik werd helemaal blij en gelukkig van Capeks beschrijvingen van al deze gewoonheid.
Maar halverwege het verhaal neemt dit boek een fascinerende wending: de zo gewone man hoort ineens een protesterende tegenstem in zijn hoofd, en raakt daarmee in een ruziënde dialoog. Zijn innerlijke monoloog wordt een dialoog, geleidelijk aan een trialoog, en geleidelijk aan een polyloog van wel heel veel verschillende stemmen. En in die polyloog komt hij tot de conclusie dat hij niet een enkel ik heeft, niet een persoon is uit een stuk, maar een menigte van verschillende personen die soms totaal haaks op elkaar staan en vaak ook puur door redeloos toeval zijn ontstaan. Bovendien concludeert hij dat iedereen tevens bestaat uit een hele resem ikken die zouden hebben kunnen bestaan, dus uit een hele reeks ongerealiseerde of vroegtijdig afgebroken mogelijkheden, en ook die menigte draagt bij aan de toch al zo chaotische veelvormigheid van elk zogenaamde ik. Kortom, de beambte, die ons leek te willen bedwelmen met de poëzie van zijn gewoonheid en eenvormigheid, verrast ons uiteindelijk met de totale pluriformiteit en ongerijmdheid van zijn ik.
Eigenlijk had de lezer dat van begin af aan kunnen vermoeden: ook aan het prille begin van het verhaal was er al dat bijna terloopse beeld van een rozenstam die "graag een wilde roos zou willen zijn", en ook viel mij op dat de ik-figuur soms over zichzelf sprak in de hij-persoon, alsof hij zijn zo gewone ik soms toch ziet als een vreemdeling. Maar toch, de wending naar de pluriformiteit was voor mij ook bij herlezing weer heel verrassend en stimulerend. En heel fraai vond ik de volgende verzuchting: "Kon ik maar even dichter zijn, want de dichter heeft het goed; hij ziet wat er in hem is en kan het een naam en een vorm geven. Fantasie bestaat niet, niemand kan verzinnen wat niet al in hem aanwezig is. Ontwaren en toehoren, hierin zit hem het hele wonder en de hele openbaring. En dat wat in ons slechts is aangeduid, tot het eind toe doordenken". Prachtig, want wat de verteller zegt niet te kunnen heeft hij eerder in het verhaal juist wel gedaan: door zichzelf aandachtig te observeren heeft hij de verborgen veelheid in zijn binnenste gezien en daar gestalte aan gegeven. Dus eigenlijk is hij wel degelijk een dichter, al zegt hij zelf van niet. En in elk geval is Capek zelf een dichter, omdat hij zo poëtisch en suggestief vorm en inhoud geeft aan zijn filosofische gedachte dat wij allemaal ongerijmd pluriform zijn, ook al weten we dat zelf niet.
De poëtische beschrijving van het doodgewone leven in de eerste helft van het boek vond ik prachtig. Maar nog prachtiger vond ik hoe Capek vervolgens de pluriformiteit beschrijft van dit ogenschijnlijk zo doodgewone ik. En daarmee ook de ongerijmde rijkdom die kennelijk ook in de meest grijze grijsmuis schuilgaat. Ook vond ik dit boek een even overtuigend pleidooi voor de onbegrensde fantasie als het zo veel exuberantere "Meteoor". Natuurlijk, "Meteoor" is veel spectaculairder, en enorm aanstekelijk door de enorm spanningsvolle en exotische onbegrensde werelden die bereikt worden dankzij de rusteloos speurende en ongeremde fantasie. Maar in "Een doodgewoon leven" krijgen we de onbegrensde veelheid van ikken voorgeschoteld die kunnen huizen in zelfs de meest doodgewone persoon. En die veelheid is minstens zo exotisch, minstens zo buitengewoon, en minstens zo meeslepend.
Het schijnt dat "Hordubal", het enige nog niet vertaalde deel van de trilogie, al onderhanden wordt genomen door vertaalster Irma Pieper. Hunkerend wacht ik af, en hopelijk gaat ze daarna nog tijden door met het vertalen van die dekselse Capek!
June 1, 2020
„Този период от моя живот приличаше на непрекъснат монолог: монологът е ужасно нещо, някакво самоунищожаване, някакво разкъсване на нишките, които ни свързват с живота; човекът, който води монолог, вече не е просто самотен, той е отчислен и изгубен.“
Тази година ще споменавам тук май само Карел Чапек и Карл Уве Кнаусгор с възторг. Нямат нищо общо (освен първата буква), но се случва повече да ги чета сега и все да ги харесвам. Всъщност защо „Обикновен живот“ да не е една от хилядите разновидности на автобиография, както е и „Моята лична борба“ на Кнаусгор. Нямам представа дали книгата на Чапек е частично отражение на неговия живот, но главният герой това прави: след пенсионирането си разказва за обикновения си живот. Това му е целта: за разлика от биографиите на великите хора, оставили следа, да разкаже за един най-обикновен железничар. Още от детството разбира се. Някои прозрения са малко старомодно и пряко представени, други – направо се сливат със съвременните психологически теории.
Училище:
„Ние ви подготвяме за живота, проповядват господа учителите, като че ли онова, което шава пред тях по чиновете, не е достойно за името живот. Животът ще започне едва след матурата; това е в обши черти най-силната представа , която насажда у нас средното училище, и затуй ние го напускаме, като че ли ни връщат свободата, вместо да изпитаме поне малко вълнение от раздялата с момчешките си години.“
Татко:
„Обичах баща си, защото беше силен и ясен. Да го докоснеш, беше такова чувство, като че ли се опираш в стена или в мощен стълб. Мислех си, че е на-силният от всичко хора; миришеше на евтин тютюн, бира и пот и мощната му физика ме изпълваше с някакво блаженство от сигурността, надеждността и силната. Понякога се разфучаваше и тогава биваше ужасен, вилнееше като буря; толкова по-сладка беше трошицата ужас, с която се изкатервах след това на скута му. Не говореше много…“
Мама:
„Мама не беше толкова ясна; беше много по-емоционална, сприхава и преизпълнена с любов към мене; имаше мигове, когато ме притискаше пламенно към себе си и стенепе: „Рожбата ми, единственото ми, умряла бих за теб!“ […] Когато се разплачех и тя ме прегърнеше, аз сякаш се разтопявах; ужасно обичах да хлипам в меката ѝ, измокрена от разлигавената детска уста и сълзи шия; изтръгвах от себе си колкото можеше по-дълбоки ридания, докато накрая всичко се разтопяваше в блажено и сънно мрънкане: мамо, мамо!“ Изобщо мама за мене беше свързана с необходимостта ми да плача и да бъда успокояван, с изострената ми чувствителност към наслаждението от болката.“
И така те никога не изчезват от живота му, макар и не вечно живи. Така се оказва и че животът му не е чак толкова едностранен и обикновен. Да вземем само по две черти от характера на майката и на бащата, ето ти четири „разновидности“ на живот за главния герой. Плюс собствените обстоятелства, които постилат пътеките на живота му, ето ти осем човека в един. „Всичките наши тела“ („Това не съм бил аз, това сме били ние.“) Ясно, че всичко това в крайна сметка е едно АЗ и че всеки иска да бъде НЯКОЙ.
„Разбери, това трябваше да бъде съвсем проста история, животът на един обикновен и щастлив човек; а сега гледай колко различни хора напират в нея: обикновеният човек, оня, пробивният, ипохондрикът, романтикът, бившият поет и бог знай още кой; цяла тълпа са и всеки твърди, че това съм аз.“
Не зная да отбележа ли стила като нещо изключително, но със сигурност силно въздействаща е смяната на лицата – човекът разказва за себе си ту в първо лице, ту във второ, ту в трето, че понякога и в множествено число. Мога общо да кажа за творчеството на Чапек, че е много разнообразно и каквото съм прочела (разкази, роман, пътеписи), ми е харесало; а има и още доста (фантастика не съм чела).
Най-приятно ми беше, когато в един период историята се лееше като в поток на съзнанието, защото в тази част дори ми заприлича на Бохумил Храбал (и заради градацията на емоцията накрая; „Ще бъда толкова повече, колкото по-малко „аз“ остава в мене, „аз“, което ме ограничава.“). Включително и с иронията, макар че можем да определим главния герой като „сух“ човек. В първата половина той разказва живота си от малък до старини, във втората вече е „анализът“ – нямал е намерение да разсъждава, но ей нà, дошло му е. При тези самоанализи пак повтаря някои от случките и срещите в живота си, и то често. Но не е досадно, а по-скоро като умел подход на Чапек – познати случки и периоди, но вече през призма с много гледни точки.
„Животът на човека се състои от множество различни възможности, от които се осъществяват само една или няколко, докато другите се проявяват откъслечно, за миг или изобщо не се осъществяват никога. Ето тъй виждам сега историята на всеки човек.“
Тази книга ме накара още повече да се отдалеча от претенциите кога един живот е пълноценен, смислен; от етикетите за успех, които поставяме… Ами може да си е бил сухар човекът, но имаше и романтик в него; може да е бил кариерист нагоре към върховете, но имаше жена с „някаква“ обич и „Низкото и злото никога не стана мое.“ Неотдавна четох новела на Фицджералд и мога да кажа, че главната тема беше същата – кога си и кога не си пропилял живота си. Имах по-скоро някои несъгласия е нея, за разлика от тази книга сега.
„Високо върху грамадата талпи седи момченце – не, вече не е толкова високо, а и момченцето се е превърнало в голям човек с пристегната служебна куртка, със служебна фуражка на главата си и интересни мустачки на интересното бяло лице; дявол знае защо са го изпратили тук, мисли си началникът на последната на света гара. Господин началник, разрешете да доложа, той е изпратен тук със следната задача: да седи върху дъските, както седеше едно време у дома си. Човек трябва да измине дълъг път, за да се озове отново у дома си. Трябва много да се учи, да извърши куп глупости, трябва да изхарчи цял къс живот, за да се намери отново върху талпите, които ухаят на дървесина и смола.“
Тази година ще споменавам тук май само Карел Чапек и Карл Уве Кнаусгор с възторг. Нямат нищо общо (освен първата буква), но се случва повече да ги чета сега и все да ги харесвам. Всъщност защо „Обикновен живот“ да не е една от хилядите разновидности на автобиография, както е и „Моята лична борба“ на Кнаусгор. Нямам представа дали книгата на Чапек е частично отражение на неговия живот, но главният герой това прави: след пенсионирането си разказва за обикновения си живот. Това му е целта: за разлика от биографиите на великите хора, оставили следа, да разкаже за един най-обикновен железничар. Още от детството разбира се. Някои прозрения са малко старомодно и пряко представени, други – направо се сливат със съвременните психологически теории.
Училище:
„Ние ви подготвяме за живота, проповядват господа учителите, като че ли онова, което шава пред тях по чиновете, не е достойно за името живот. Животът ще започне едва след матурата; това е в обши черти най-силната представа , която насажда у нас средното училище, и затуй ние го напускаме, като че ли ни връщат свободата, вместо да изпитаме поне малко вълнение от раздялата с момчешките си години.“
Татко:
„Обичах баща си, защото беше силен и ясен. Да го докоснеш, беше такова чувство, като че ли се опираш в стена или в мощен стълб. Мислех си, че е на-силният от всичко хора; миришеше на евтин тютюн, бира и пот и мощната му физика ме изпълваше с някакво блаженство от сигурността, надеждността и силната. Понякога се разфучаваше и тогава биваше ужасен, вилнееше като буря; толкова по-сладка беше трошицата ужас, с която се изкатервах след това на скута му. Не говореше много…“
Мама:
„Мама не беше толкова ясна; беше много по-емоционална, сприхава и преизпълнена с любов към мене; имаше мигове, когато ме притискаше пламенно към себе си и стенепе: „Рожбата ми, единственото ми, умряла бих за теб!“ […] Когато се разплачех и тя ме прегърнеше, аз сякаш се разтопявах; ужасно обичах да хлипам в меката ѝ, измокрена от разлигавената детска уста и сълзи шия; изтръгвах от себе си колкото можеше по-дълбоки ридания, докато накрая всичко се разтопяваше в блажено и сънно мрънкане: мамо, мамо!“ Изобщо мама за мене беше свързана с необходимостта ми да плача и да бъда успокояван, с изострената ми чувствителност към наслаждението от болката.“
И така те никога не изчезват от живота му, макар и не вечно живи. Така се оказва и че животът му не е чак толкова едностранен и обикновен. Да вземем само по две черти от характера на майката и на бащата, ето ти четири „разновидности“ на живот за главния герой. Плюс собствените обстоятелства, които постилат пътеките на живота му, ето ти осем човека в един. „Всичките наши тела“ („Това не съм бил аз, това сме били ние.“) Ясно, че всичко това в крайна сметка е едно АЗ и че всеки иска да бъде НЯКОЙ.
„Разбери, това трябваше да бъде съвсем проста история, животът на един обикновен и щастлив човек; а сега гледай колко различни хора напират в нея: обикновеният човек, оня, пробивният, ипохондрикът, романтикът, бившият поет и бог знай още кой; цяла тълпа са и всеки твърди, че това съм аз.“
Не зная да отбележа ли стила като нещо изключително, но със сигурност силно въздействаща е смяната на лицата – човекът разказва за себе си ту в първо лице, ту във второ, ту в трето, че понякога и в множествено число. Мога общо да кажа за творчеството на Чапек, че е много разнообразно и каквото съм прочела (разкази, роман, пътеписи), ми е харесало; а има и още доста (фантастика не съм чела).
Най-приятно ми беше, когато в един период историята се лееше като в поток на съзнанието, защото в тази част дори ми заприлича на Бохумил Храбал (и заради градацията на емоцията накрая; „Ще бъда толкова повече, колкото по-малко „аз“ остава в мене, „аз“, което ме ограничава.“). Включително и с иронията, макар че можем да определим главния герой като „сух“ човек. В първата половина той разказва живота си от малък до старини, във втората вече е „анализът“ – нямал е намерение да разсъждава, но ей нà, дошло му е. При тези самоанализи пак повтаря някои от случките и срещите в живота си, и то често. Но не е досадно, а по-скоро като умел подход на Чапек – познати случки и периоди, но вече през призма с много гледни точки.
„Животът на човека се състои от множество различни възможности, от които се осъществяват само една или няколко, докато другите се проявяват откъслечно, за миг или изобщо не се осъществяват никога. Ето тъй виждам сега историята на всеки човек.“
Тази книга ме накара още повече да се отдалеча от претенциите кога един живот е пълноценен, смислен; от етикетите за успех, които поставяме… Ами може да си е бил сухар човекът, но имаше и романтик в него; може да е бил кариерист нагоре към върховете, но имаше жена с „някаква“ обич и „Низкото и злото никога не стана мое.“ Неотдавна четох новела на Фицджералд и мога да кажа, че главната тема беше същата – кога си и кога не си пропилял живота си. Имах по-скоро някои несъгласия е нея, за разлика от тази книга сега.
„Високо върху грамадата талпи седи момченце – не, вече не е толкова високо, а и момченцето се е превърнало в голям човек с пристегната служебна куртка, със служебна фуражка на главата си и интересни мустачки на интересното бяло лице; дявол знае защо са го изпратили тук, мисли си началникът на последната на света гара. Господин началник, разрешете да доложа, той е изпратен тук със следната задача: да седи върху дъските, както седеше едно време у дома си. Човек трябва да измине дълъг път, за да се озове отново у дома си. Трябва много да се учи, да извърши куп глупости, трябва да изхарчи цял къс живот, за да се намери отново върху талпите, които ухаят на дървесина и смола.“
April 28, 2023
Een doodgewoon boek, zowel qua inhoud als qua stijl.
Ik had in de recensies gelezen dat er in de helft van het boek een twist kwam, dus verwachtte ik dat er allerhande dingen aan het licht zouden komen in dat tweede deel, maar het blijft allemaal even saai.
Alleen het stukje waarin hij misschien toch wel een groot dichter blijkt te zijn, kon me een beetje boeien, maar dat werd ook niks, want de hoofdpersoon was er zelf niet in geïnteresseerd. Ongeloofwaardig dat hij zijn gedichten, waarvan enkele zelfs gepubliceerd waren, niet heeft bewaard.
Terzijde: het woord "vleugelhoorn" komt 3 maal voor in dit boek. Vreemde vertaling van "Flügelhorn". Dat is toch gewoon een bugel in het Nederlands?
Ik had in de recensies gelezen dat er in de helft van het boek een twist kwam, dus verwachtte ik dat er allerhande dingen aan het licht zouden komen in dat tweede deel, maar het blijft allemaal even saai.
Alleen het stukje waarin hij misschien toch wel een groot dichter blijkt te zijn, kon me een beetje boeien, maar dat werd ook niks, want de hoofdpersoon was er zelf niet in geïnteresseerd. Ongeloofwaardig dat hij zijn gedichten, waarvan enkele zelfs gepubliceerd waren, niet heeft bewaard.
Terzijde: het woord "vleugelhoorn" komt 3 maal voor in dit boek. Vreemde vertaling van "Flügelhorn". Dat is toch gewoon een bugel in het Nederlands?
November 30, 2015
4 sterren omdat dit boek je toch wel aan het denken zet.
De naamloze protagonist voelt het einde van zijn leven naderen en besluit zijn biografie te schrijven - een schijnbaar gewoon leven - voortkabbelend meestal - met een paar uitschuivers waar snel wordt overheen gegaan.
Maar na een verslechtering van zijn fysische toestand wordt hij eerlijker - verschillende stemmen beginnen te spreken in zijn hoofd, eisen de aandacht op, wijzen hem op bepaalde facetten in zijn leven die toch anders waren dan wat hij eerst vertelde, zij zoeken de drijfveren hiervan op. Het is voor een deel zijn geweten dat zijn kleine kantjes benoemt, zijn falen, zijn eerzucht en zijn dromen.
Zijn we niet allen zo? Stellen we ons niet graag anders voor dan we zijn, maken we het niet graag een beetje interessanter, liever, zachter, positiever, ...??
We zijn wie we zijn, een amalgaam van personen, personages die ons karakter maken tot wat het is, verschillende trekken die om beurten de overhand krijgen.
Verder wordt het ook duidelijk dat we zelf de synthese zijn van wie voor ons kwam, niet enkel fysisch, maar evenzoveel een verzameling van karaktertrekken van zij die voor ons kwamen.
Een boek om even bij stil te staan.
De naamloze protagonist voelt het einde van zijn leven naderen en besluit zijn biografie te schrijven - een schijnbaar gewoon leven - voortkabbelend meestal - met een paar uitschuivers waar snel wordt overheen gegaan.
Maar na een verslechtering van zijn fysische toestand wordt hij eerlijker - verschillende stemmen beginnen te spreken in zijn hoofd, eisen de aandacht op, wijzen hem op bepaalde facetten in zijn leven die toch anders waren dan wat hij eerst vertelde, zij zoeken de drijfveren hiervan op. Het is voor een deel zijn geweten dat zijn kleine kantjes benoemt, zijn falen, zijn eerzucht en zijn dromen.
Zijn we niet allen zo? Stellen we ons niet graag anders voor dan we zijn, maken we het niet graag een beetje interessanter, liever, zachter, positiever, ...??
We zijn wie we zijn, een amalgaam van personen, personages die ons karakter maken tot wat het is, verschillende trekken die om beurten de overhand krijgen.
Verder wordt het ook duidelijk dat we zelf de synthese zijn van wie voor ons kwam, niet enkel fysisch, maar evenzoveel een verzameling van karaktertrekken van zij die voor ons kwamen.
Een boek om even bij stil te staan.
November 25, 2024
"Hayatımız diye adlandırdığımız şey, başımızdan geçen her şey değil, sadece onların bir seçkisidir. Şu anda deneyimlemekte olduğumuz şeyler bile bize fazladır, anlayamayacağımız kadar derindir. O yüzden sadece şunu veya bunu seçeriz, işimize geleni keyfimize uygun düşeni; ve onun etrafına basit bir öykü öreriz; 'hayat' adını verdiğimiz hayal ürününü".
Capek'i beni gibi bilim kurgu yazarı olarak tanıdıysanız bu öykü derlemesinde çok farklı bir yazar göreceksiniz. Her biri birer suç, ayıp ya da günah üzerine yazılmış 16 öykünün hepsi oldukça ilginç. Capek insan ruhuna pırıl pırıl bir ayna tutmuş. Genelde öykü derlemeleri çok zorlama olur, hepsinin iyi olduğu derleme çok zor bulunur ama bu öyle. Dupduru bir dille, edebiyatın has noktası olan insanı anlatan okunması gereken bir eser. Böyle şeyler okuyunca son dönemde yazılan kitapların birer sulu şakadan ibaret olduğunu düşünmeden edemiyor insan.
Capek'i beni gibi bilim kurgu yazarı olarak tanıdıysanız bu öykü derlemesinde çok farklı bir yazar göreceksiniz. Her biri birer suç, ayıp ya da günah üzerine yazılmış 16 öykünün hepsi oldukça ilginç. Capek insan ruhuna pırıl pırıl bir ayna tutmuş. Genelde öykü derlemeleri çok zorlama olur, hepsinin iyi olduğu derleme çok zor bulunur ama bu öyle. Dupduru bir dille, edebiyatın has noktası olan insanı anlatan okunması gereken bir eser. Böyle şeyler okuyunca son dönemde yazılan kitapların birer sulu şakadan ibaret olduğunu düşünmeden edemiyor insan.
November 20, 2019
Suça, suçluya, cinayetlere ve polisin soruşturma yöntemlerine on altı kısa öykünün her birinde farklı bir bakış açısı getiren, felsefi yönü olan, şaşırtıcı bir kitap. Yani, “Sıradan Bir Cinayet” sıradan bir polisiye kitabı değil.
January 29, 2020
Prettig leesbaar boek over de verschillende persoonlijkheden die meer en in mindere mate in ons allemaal aanwezig zijn.
December 22, 2014
'Een doodgewoon leven' is een boek met een twist. We lezen de autobiografie van een onbeduidende spoorwegambtenaar aan het eind van zijn leven. Hij vertelt in liefdevolle bewoordingen van een saai en inderdaad nogal gewoon leven. Maar halverwege het boek is de levensgeschiedenis af en krijgt het boek een andere wending.
Plots vraagt de ambtenaar zich af of hij zijn eigen leven wel zo waarachtig heeft opgeschreven - in de vorm van een innerlijke tweestrijd legt hij de falsificaties bloot en zo komt hij erachter dat wat als één compleet verhaal wordt neergezet een leugen is, een optelsom van veel verschillende en zelfs tegenstrijdige drijfveren, met verzwegen pijnlijke gebeurtenissen en ongeschreven verlangens. En zo komt de verteller erachter dat hij meerdere persoonlijkheden in zich bergt, elk met zijn eigen mogelijke levens, waar er maar één van is uitgekomen. En omdat dit voor iedereen geldt , is ieders leven eigenlijk een leven dat mogelijk het jouwe had kunnen zijn. Zo verzoent de autobiograaf zich met de mensheid in een prachtige finale.
Čapeks boek is verwant aan 'Iemand, niemand en honderdduizend'(One, No One, and One Hundred Thousand) van Luigi Pirandello in zijn ontleding van identiteit. Het boek bezingt de ongerijmdheid van het leven, wat het had kunnen zijn en wat het uiteindelijk is.
Laat je niet misleiden door de vredige eerste hoofdstukken - het tweede deel maakt het boek tot de klassieker die het zou moeten zijn.
Plots vraagt de ambtenaar zich af of hij zijn eigen leven wel zo waarachtig heeft opgeschreven - in de vorm van een innerlijke tweestrijd legt hij de falsificaties bloot en zo komt hij erachter dat wat als één compleet verhaal wordt neergezet een leugen is, een optelsom van veel verschillende en zelfs tegenstrijdige drijfveren, met verzwegen pijnlijke gebeurtenissen en ongeschreven verlangens. En zo komt de verteller erachter dat hij meerdere persoonlijkheden in zich bergt, elk met zijn eigen mogelijke levens, waar er maar één van is uitgekomen. En omdat dit voor iedereen geldt , is ieders leven eigenlijk een leven dat mogelijk het jouwe had kunnen zijn. Zo verzoent de autobiograaf zich met de mensheid in een prachtige finale.
Čapeks boek is verwant aan 'Iemand, niemand en honderdduizend'(One, No One, and One Hundred Thousand) van Luigi Pirandello in zijn ontleding van identiteit. Het boek bezingt de ongerijmdheid van het leven, wat het had kunnen zijn en wat het uiteindelijk is.
Laat je niet misleiden door de vredige eerste hoofdstukken - het tweede deel maakt het boek tot de klassieker die het zou moeten zijn.
May 12, 2023
De laatste vijf bladzijden creëerden een extra ster. Sublieme boodschap.
Een extract hieruit:
"Ieder van ons is een wij, ieder een menigte die vervaagt tot in de onafzienbare verte. Je hoeft enkel naar jezelf te kijken, man, je bent immers zowat de hele mensheid! ... Zie je dan niet dat ook alle anderen, wat ze ook mogen zijn, net als jij uit menigten bestaan? Je hebt er geen idee van wat je niet allemaal met hen gemeen hebt; kijk dan eens… hun leven is immers óók een van die ontelbare mogelijke levens die jij in je hebt! Jijzelf zou kunnen zijn wat die ander is: een heer of een bedelaar of een tot op zijn middel naakte dagloner; je zou die pottenbakker kunnen zijn of die bakker of die vader van negen kinderen die van oor tot oor onder de pruimenjam zaten. Dat alles ben jij, omdat je zo’n verscheidenheid aan mogelijkheden in je hebt. In alle mensen naar wie je kijkt, man, kun je al die dingen onderscheiden die in jezelf zitten. Elk van hen leeft iets van jou, zelfs de schooier die, in de boeien geslagen, door veldwachters wordt weggevoerd, zelfs de stille en wijze lampenist, zelfs de bezopen kapitein die met de drank zijn droefenis wegspoelt, iedereen. Kijk maar, kijk maar goed en je zult eindelijk zien wat je allemaal zou kunnen zijn; als je goed oplet, zul je in ieder een stuk van jezelf terugzien en in hem met verwondering je ware medemens herkennen."
Karel Čapek - Een doodgewoon leven (1934)
Een extract hieruit:
"Ieder van ons is een wij, ieder een menigte die vervaagt tot in de onafzienbare verte. Je hoeft enkel naar jezelf te kijken, man, je bent immers zowat de hele mensheid! ... Zie je dan niet dat ook alle anderen, wat ze ook mogen zijn, net als jij uit menigten bestaan? Je hebt er geen idee van wat je niet allemaal met hen gemeen hebt; kijk dan eens… hun leven is immers óók een van die ontelbare mogelijke levens die jij in je hebt! Jijzelf zou kunnen zijn wat die ander is: een heer of een bedelaar of een tot op zijn middel naakte dagloner; je zou die pottenbakker kunnen zijn of die bakker of die vader van negen kinderen die van oor tot oor onder de pruimenjam zaten. Dat alles ben jij, omdat je zo’n verscheidenheid aan mogelijkheden in je hebt. In alle mensen naar wie je kijkt, man, kun je al die dingen onderscheiden die in jezelf zitten. Elk van hen leeft iets van jou, zelfs de schooier die, in de boeien geslagen, door veldwachters wordt weggevoerd, zelfs de stille en wijze lampenist, zelfs de bezopen kapitein die met de drank zijn droefenis wegspoelt, iedereen. Kijk maar, kijk maar goed en je zult eindelijk zien wat je allemaal zou kunnen zijn; als je goed oplet, zul je in ieder een stuk van jezelf terugzien en in hem met verwondering je ware medemens herkennen."
Karel Čapek - Een doodgewoon leven (1934)
May 6, 2018
3,5 ster. Het stak wat tegen op het einde, dat doodgewoon leven. Maar laat ons mild zijn en naar boven afronden.
May 5, 2022
★★1/2
Het maalde allemaal net wat te lang door, ik sleepte me steeds een beetje meer voort. Ondanks mooie stukken en bespiegelingen uiteindelijk vooral blij dat al die gedachten in het hoofd van deze doodgewone man eindig waren.
Het maalde allemaal net wat te lang door, ik sleepte me steeds een beetje meer voort. Ondanks mooie stukken en bespiegelingen uiteindelijk vooral blij dat al die gedachten in het hoofd van deze doodgewone man eindig waren.
'Luister, het had een heel gewone geschiedenis moeten zijn, het verhaal van een doodgewoon en gelukkig man; en kijk nu eens wie er hier allemaal staan te dringen: de gewone man, degene met de ellebogen, de hypochonder, de romanticus, de gewezen dichter en god weet wie nog meer; ze vormen samen een hele menigte, en elk van hen beweert dat hij mij is.'
February 8, 2015
I was going to give this "classic of the literary canon" just three stars, but then I realised that wouldn't be fair.
You see, the sort of life Čapek dissects within these pages is no longer a very common one, for the world has moved on. Life in the early 21st century is nothing like life in the early 20th ... and yet in a way, it is. Reflecting on life is still a human privilege, and human beings don't change very much, regardless of the time and place in which they live out their lives. Also, Čapek's slightly rambling style takes a while to get used to ... and yet it's also quite fresh and accessible (and surprisingly un-verbose) for something written almost a century ago.
So, four stars it is. Because underneath the particularities of the life on display here, are a great many truths about that tired old concept: "la condition humaine". Because this little novel is flawlessly executed: it moves from uneasy order to even uneasier chaos to glorious resolution in under 200 pages. And finally, because it makes you think, uneasily, about your own life and motivations. This one's fiction-as-a-mirror for sure, polished to a sheen, highlighting every detail if only you dare let your gaze drift across. Perhaps there's even a reward, if and when you do rise to that challenge: some wisdom on how to live (a better) life.
Four stars, because this one will linger a while.
You see, the sort of life Čapek dissects within these pages is no longer a very common one, for the world has moved on. Life in the early 21st century is nothing like life in the early 20th ... and yet in a way, it is. Reflecting on life is still a human privilege, and human beings don't change very much, regardless of the time and place in which they live out their lives. Also, Čapek's slightly rambling style takes a while to get used to ... and yet it's also quite fresh and accessible (and surprisingly un-verbose) for something written almost a century ago.
So, four stars it is. Because underneath the particularities of the life on display here, are a great many truths about that tired old concept: "la condition humaine". Because this little novel is flawlessly executed: it moves from uneasy order to even uneasier chaos to glorious resolution in under 200 pages. And finally, because it makes you think, uneasily, about your own life and motivations. This one's fiction-as-a-mirror for sure, polished to a sheen, highlighting every detail if only you dare let your gaze drift across. Perhaps there's even a reward, if and when you do rise to that challenge: some wisdom on how to live (a better) life.
Four stars, because this one will linger a while.
November 24, 2018
'Het leven van een mens is een massa verschillende, mogelijke levens, waarvan er slechts één, of slechts een aantal werkelijkheid wordt, terwijl die andere enkel onvolledig, kortstondig of helemaal nooit tot uitdrukking komen. Zo ongeveer stel ik me nu de geschiedenis van élk mens voor.'
April 28, 2025
A recently deceased writes a biography of his ordinary life and doing so reveals the trappings of the need and expectations to be an orderly man.
For me this was a really interesting window into this time and it's values. I liked how it explores the little lies a person will tell themself on a daily basis and which stories of our lifes we want to tell and which to keep quiet.
For me this was a really interesting window into this time and it's values. I liked how it explores the little lies a person will tell themself on a daily basis and which stories of our lifes we want to tell and which to keep quiet.
September 3, 2025
‘Wat een mooi, gewoon en oninteressant leven!’ (15)
February 18, 2019
Rozumiem prečo mu chceli dať Nobelovku, ale úplne môj šialok to nie je. Stále je to ale vysokokvalitná európska próza. V momente, keď sa necháte uchlácholiť poetickým, melancholickým rozjímaním, tak vami úplne zatrasie: hádam ste si nemysleli, že som nejaký naivný melancholik?! Taká je to knižka. O živote.
August 11, 2021
Ik gaf dit boek enkele maanden geleden drie sterren, maar het boek houdt me bezig. Misschien moet ik die drie sterren dus maar herzien. Ondertussen maakte ik een videoreview over dit verhaal, te bekijken via onderstaande link. Hope u enjoy xx
https://youtu.be/a2LDZTiwoHY
https://youtu.be/a2LDZTiwoHY
January 24, 2022
Allesbehalve doodgewoon in zijn aanpak en nazinderen.
July 21, 2025
Wat een bijzonder boek: een naamloze hoofdpersoon schrijft aan het einde van zijn leven een dagboek en komt er al schrijvend achter dat zijn leven toch niet zo doodgewoon is als hij dacht. Knap hoe de schrijver dit leven zo bloemrijk en poëtisch is opgeschreven, want eerlijk, er gebeurt eigenlijk echt niks bijzonders. Later in het boek wordt de hoofdpersoon steeds filosofischer en blikt (nogmaals, maar nu kritischer en minder beschouwend) terug en dat zet bepaalde gebeurtenissen in een heel ander licht. Heel mooi gevangen!
September 16, 2025
noeticka trilogie byla skvela, tenhle dil byl asi nejlepsi, ale diky doslovu na konci to vsechno do sebe zapadlo, realne fakt nejlepsi capkovo dilo
Read
April 15, 2024Een doodgewoon leven, een buitengewoon boek, of in Capek's woorden, wat een glorie! Ik heb er vele levens in gelezen: Buber, Levinas, Mead, Giddens, mezelf, en wie nog niet allemaal. Wie ben jij tegengekomen? Wie zal jij tegenkomen als je het boek (nog eens) vastpakt? Ik kijk er alvast naar uit om jouw doodgewoon leven te ontdekken.
November 26, 2022
De eerste helft gaat zoals ik het graag heb maar vanaf het tweede deel beland je in een chaotische schizofrene dialoog die me het boek zou kunnen doen neerleggen. Gelukkig heb ik doorgezet aangezien we allemaal warhoofden zijn die zich in dit verhaal zullen herkennen.
December 5, 2020
Halverwege de nagelaten memoires verandert het boek opeens van toon. Dan gaat de schrijver met zichzelf in discussie over zijn zogenoemde doodgewone leven als spoorwegbeambte voor, tijdens en na de Eerste Wereldoorlog. Aan zijn vlekkeloze carrière en zijn kinderloze, kalme huwelijk hebben in zekere zin meerdere personen deelgenomen. Hij was ook hypochonder, streber, dichter, ijdeltuit, pietje precies, schijtebroek en verzetsman. Zijn leven had ook anders kunnen verlopen als een van deze personen meer op de voorgrond was getreden. Maar de onbekende verteller was ze allemaal.
Geweldig boek uit 1934, al moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat ik het eerste deel, als hij zijn loopbaan beschrijft gemakkelijker te lezen vond dan het tweede deel. Capek kende ik van Oorlog met de salamanders, een voorloper van George Orwells Animal Farm, dat ik rond 1970 las. Daarna ben ik hem uit het oog verloren, tot vorig jaar.
Geweldig boek uit 1934, al moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat ik het eerste deel, als hij zijn loopbaan beschrijft gemakkelijker te lezen vond dan het tweede deel. Capek kende ik van Oorlog met de salamanders, een voorloper van George Orwells Animal Farm, dat ik rond 1970 las. Daarna ben ik hem uit het oog verloren, tot vorig jaar.
November 17, 2015
Čapek je čaroděj. Zatímco Hordubal byl střídavě nudný a střídavě zajímavý, Povětroň byl zábavný jen v první polovině, tak Obyčejný život nemá slabou chvilku. Čtivý příběh obyčejného života, který ukazuje, že každý život je neobyčejný a každý z nás má v životě roli, kterou si částečně sám určí, částečně je vymezena jeho předky a částečně je dána jeho okolím. Čapek se tak trochu banálně dotýká otázky smyslu života a i jeho odpověď je vlastně na první pohled obyčejná, ale pro každého člověka jiná. Pro mě zní tak, že smyslem života je samotný život. Tohle by si měl přečíst každý, aby pochopil, že vše má svůj význam.
April 2, 2023
5 sterren voor de titel, de eerste helft van het boek en voor het verhaal van het Vinkje. Toch was blijkbaar een boek over een doodgewoon leven wat te gewoon; en werden aan dit ene eenvoudige leven liefst acht - naar mijn mening, gespleten - levens toegevoegd, wat het verdere boek te chaotisch en drammerig maakte. Nog wel enkele mooie passages gelezen in het laatste deel en ook verscheen het vinkje nog eens, maar te lang waren de ergerlijke uitéénzettingen en geforceerd de vele verklaringen over de acht levens. Blij dat het zachte jongetje van in het begin van het boek eindelijk dood ging.
May 27, 2018
Verre van doodgewoon, dit verrassende boek ! Knap hoe hij z'n geweten een stem geeft.
Heel graag gelezen !
Heel graag gelezen !
March 3, 2024
Verrassend goed voor het trage begin, waar desalniettemin ook het nodige te genieten valt. De eerste helft is een soort ode aan het gewone, ordinaire leven waar Alain de Botton ook vaak de lof van zingt. Een brave routine, gewone burgerman. Daarna komen meerdere stemmen aan bod en dat worden er steeds meer, en het wordt steeds chaotischer. Dat aspect deed me een beetje denken aan Pirandello's iemand, niemand en honderdduizend. Waar iemand ook achter de façade ontdekt dat hij uit een versplintering bestaat van honderden ego's. De menigte vanbinnen, en de toneelspeler die hij vervolgens wordt. Capek kiest voor een iets andere aanpak, je zou het een synthese kunnen noemen. De dood heft alle verschillen op en tilt het geheel op, hij ziet zijn verre verwanten, levens die hij had kunnen leven in een soort goedmoedig licht. Net als in Machado De Assis' Bras Cubas wordt er met de werkelijkheid gesjoemeld. De verteller kiest duidelijk het perspectief wat hem het meest bevalt. Het scifi achtige War of the Newts was het enige wat ik van Capek kende, dat was op een Orwell achtige manier ook best grappig. Dit is wat je realisme zou kunnen noemen, ook weer met een fijne eigenzinnige scheut humor. Ik moest ook veel denken aan die andere Tsjech, Hrabal, die heeft ook van die fijne portretten van net niet alledaagse mensen met al hun gebreken die je alleen maar meer voor ze in neemt. Er valt overigens veel te zeggen voor dat doodgewone leven, de geneugten van het onopvallend zijn.
December 27, 2020
Toon, tempo en stijl, niets in dit boek kan me boeien. Op een gegeven moment gaan doorbladeren, echt heel saai.
Displaying 1 - 30 of 87 reviews