What do you think?
Rate this book
Perspektivsviten #3
Az örökség
Miközben három testvér fogadja apjuk temetésén a gyászolók részvétnyilvánítását, egyikük zsebében ott lapul egy feljelentés - amit két testvére tett ellene. De vajon mi vezetett idáig? Milyen emlékek, fájdalmak és elhallgatások feszülnek egymásnak a három testvér közt? És helyreállíthatóak-e a kapcsolatok és a szerepek egy ilyen családban?
Az örökség a Magyarországon A válással berobbanó Moa Herngren nagysikerű családidráma-sorozatának harmadik darabja.
"Minden karakterem emberi, közel sem tökéletes személyiség. Talán pont ez a legfontosabb üzenetem az olvasóknak, hogy mindig igyekezzenek megismerni minden fél motivációját, érzéseit, nézőpontját, mielőtt ítélkeznek."
(részlet Moa Herngren Nők Lapja-interjújából)
Az örökség a Magyarországon A válással berobbanó Moa Herngren nagysikerű családidráma-sorozatának harmadik darabja.
"Minden karakterem emberi, közel sem tökéletes személyiség. Talán pont ez a legfontosabb üzenetem az olvasóknak, hogy mindig igyekezzenek megismerni minden fél motivációját, érzéseit, nézőpontját, mielőtt ítélkeznek."
(részlet Moa Herngren Nők Lapja-interjújából)
Paperback
First published May 10, 2024
115 people are currently reading
2175 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 390 reviews
April 13, 2025
4.5
I was crying
I was crying
April 22, 2025
Na początku czułam się wyjątkowo niekomfortowo i miałam wrażenie, że to nic specjalnego, ale trzy różne perspektywy niezwykle wzbogaciły tę powieść!
November 17, 2025
Ależ się bałam, że będzie to książka-nic, jak "Goście weselni", z którymi od pierwszych stron miałam bardzo silne skojarzenia. Bogu niech będą dzięki za ten wachlarz perspektyw. Jeden krok i gotowa byłam popełnić DNF-a z dopiskiem "gdybym oczekiwała męczenia buły o najdrobniejsze pierdoły, wyłączyłabym audiobooka na rzecz spotkania rodzinnego". Wykazuję niską odporność na tego typu fikcję literacką (innymi słowy - w cyrku się nie śmieję).
Zmiękłam dopiero na półmetku, gdy prawo głosu otrzymywały kolejne latorośle. Po dłużącej się przeokropnie Andrei, potknięcia Ullis ścisnęły mi nieco serducho. Rasmus chwyt zacieśnił i tak to.
Nie będzie to na pewno nic mojego. Może jako jedynaczka nie posiadam imiennego zaproszenia, klucza dostępu, który pomógłby otworzyć immersyjne wrota i empatyzować przez wspólne doświadczenia.
Zmiękłam dopiero na półmetku, gdy prawo głosu otrzymywały kolejne latorośle. Po dłużącej się przeokropnie Andrei, potknięcia Ullis ścisnęły mi nieco serducho. Rasmus chwyt zacieśnił i tak to.
Nie będzie to na pewno nic mojego. Może jako jedynaczka nie posiadam imiennego zaproszenia, klucza dostępu, który pomógłby otworzyć immersyjne wrota i empatyzować przez wspólne doświadczenia.
July 27, 2025
Doskonale poprowadzona powieść. Pierwsza połowa to mnóstwo negatywnych emocji - do tego stopnia, że ciężko było mi wracać do lektury, tak bardzo bałam się tego wku*wu, który we mnie wywoła fabuła. Potem następuje wyciszenie, uspokojenie, bo przez punkty widzenia pozostałych bohaterów zaczynamy lepiej rozumieć dynamikę relacji tytułowego rodzeństwa i nie skupiamy się już tak na tym, że tylko jedna strona jest winna. A wreszcie koniec i nerwy wracają, ale jest też ciekawość, jak to się wszystko skończy.
I jak przy „Rozwodzie” i „Teściowej” analizowałam też własne relacje w tych tematach, tak przy „Rodzeństwie” od początku do końca mogłam odetchnąć z ulgą, że nawet przez chwilę nie miałam jakiegoś punktu zaczepienia do rozmyślania, do przyglądania się swoim relacjom z bratem. Uff!
A wszystkie trzy książki ze Scen z życia rodzinnego sprawiły, że jeszcze bardziej doceniłam swoją rodzinę.
I jak przy „Rozwodzie” i „Teściowej” analizowałam też własne relacje w tych tematach, tak przy „Rodzeństwie” od początku do końca mogłam odetchnąć z ulgą, że nawet przez chwilę nie miałam jakiegoś punktu zaczepienia do rozmyślania, do przyglądania się swoim relacjom z bratem. Uff!
A wszystkie trzy książki ze Scen z życia rodzinnego sprawiły, że jeszcze bardziej doceniłam swoją rodzinę.
April 19, 2025
4.5
Ta książka nie jest może wybitna pod kątem literackim (ile razy można wspomnieć, że bohater lubi piwo z niską zawartością alkoholu?), ale naprawdę mnie poruszyła. Potrafiłam utożsamić się z każdym z rodzeństwa, temat jest świetnie nakreślony, ale treść zostawiła we mnie sporo bólu. Najlepsza książka autorki!
Ta książka nie jest może wybitna pod kątem literackim (ile razy można wspomnieć, że bohater lubi piwo z niską zawartością alkoholu?), ale naprawdę mnie poruszyła. Potrafiłam utożsamić się z każdym z rodzeństwa, temat jest świetnie nakreślony, ale treść zostawiła we mnie sporo bólu. Najlepsza książka autorki!
May 28, 2024
”Vem fan kan slappna av när man har Margaret Thatcher på besök?”
Det är mellanbarnet Andrea som är järnladyn. Hon är verkligen inget diplomatiskt mellanbarn utan mer som en dominant storasyster. Alltså som …jag, tänker jag ett tag innan hennes uppskruvade, anala karaktär spårar ur totalt.
Det här är tredje boken i Perspektivsviten, (Svärmodern var enastående, Skilsmässan gillade jag inte så mycket). Moa Herngren gör som hon brukar och låter läsaren följa karaktärerna en efter en. Jag tror att tanken är att man ska känna för den karaktär som fokaliseras för stunden och sen ändra sig när man kommer nära nästa syskon (tre totalt). Andrea är den som är först ut, men hon är så knepig att inte ens hennes egna perspektiv kan försvara hennes handlade. Och då har vi ändå så pass många likheter att jag får mig några tankeställare.
Andrea var pappas dotter, de delade intressen och förstod sig på varandra. Hon är en driven ”doer”. Jobbar som arkitekt och tjänar mer pengar än sin man. Hon ”investerar i sig själv” när hon lägger en förmögenhet på hudvårdsprodukter. Hon letar fram gurka och tomat när hon blir bjuden på pizza eftersom hon avstår gluten. Hon är en extremt kapabel, irriterande och svår person.
Ulrika är storasystern som är ensamstående, rökare, konstnärlig talang, jobbar i hemtjänsten, går på impulser och saknar fast boende. Hon är mammas tjej.
Sist in och minst utrymme har lillebror Rasmus som hamnat mellan stolarna och mest bara försöker låta bli att vara till besvär.
Det är som att två klasser möts i Andrea och Ullis. Den första har gott om pengar, tid och kraft att vara rundhänt med, trots att hennes firma går sämre efter pandemin och hennes dotter har panikångest. Ulrika har dubbla jobb, på timme, med obekväma arbetstider, ont i höften och avstår tandvård för att istället köpa märkesskor till sin tonårsson. När jag ser vad Moa Herngren gör här stiger hon i mina ögon. Hon berättar om hur det är att vara ensamstående mamma i ett modernt Sverige efter pandemin med osäkra gigjob och en bostadsmarknad som ett bombbälte på samhällskroppen. Här är det dyrare böter för att planka på tunnelbanan än parkeringsböter.
Deras annars ganska passiva mamma vill låta Ulrika ärva huset, bland annat eftersom de andra två syskonen har stabila boenden. Det är ju rimligt kan man tycka. Men det är också väldigt orättvist. I detta getingbo av sårade känslor och passiv aggressivitet surrar det allt högre. Medan karaktärerna beter sig alltmer överdrivet tilltar mina funderingar på hur en förälder egentligen ska kunna vara rättvis mot sina barn och huruvida föräldrarna lyckas med det står i förhållande till syskonens inbördes relationer.
Trots att Herngren är övertydlig, gör sina karaktärer onödigt extrema (vilket i och för sig blir lite komiskt), och låter fler och fler hemligheter uppdagas som vore det här en roman av Alex Schulman, tycker jag om mycket i den här boken. Jag älskar när mamman köper glutenfria semlor till Nea. Mammor alltså! Jag älskar hur Herngren skriver om konst, hur Ulrika bjuder Neas dotter att måla och vad det halvfärdiga porträttet av pappan signalerar. Jag är djupt imponerad av hur författaren lyckas gestalta relationer och hur svåra de är att balansera.
Det är mellanbarnet Andrea som är järnladyn. Hon är verkligen inget diplomatiskt mellanbarn utan mer som en dominant storasyster. Alltså som …jag, tänker jag ett tag innan hennes uppskruvade, anala karaktär spårar ur totalt.
Det här är tredje boken i Perspektivsviten, (Svärmodern var enastående, Skilsmässan gillade jag inte så mycket). Moa Herngren gör som hon brukar och låter läsaren följa karaktärerna en efter en. Jag tror att tanken är att man ska känna för den karaktär som fokaliseras för stunden och sen ändra sig när man kommer nära nästa syskon (tre totalt). Andrea är den som är först ut, men hon är så knepig att inte ens hennes egna perspektiv kan försvara hennes handlade. Och då har vi ändå så pass många likheter att jag får mig några tankeställare.
Andrea var pappas dotter, de delade intressen och förstod sig på varandra. Hon är en driven ”doer”. Jobbar som arkitekt och tjänar mer pengar än sin man. Hon ”investerar i sig själv” när hon lägger en förmögenhet på hudvårdsprodukter. Hon letar fram gurka och tomat när hon blir bjuden på pizza eftersom hon avstår gluten. Hon är en extremt kapabel, irriterande och svår person.
Ulrika är storasystern som är ensamstående, rökare, konstnärlig talang, jobbar i hemtjänsten, går på impulser och saknar fast boende. Hon är mammas tjej.
Sist in och minst utrymme har lillebror Rasmus som hamnat mellan stolarna och mest bara försöker låta bli att vara till besvär.
Det är som att två klasser möts i Andrea och Ullis. Den första har gott om pengar, tid och kraft att vara rundhänt med, trots att hennes firma går sämre efter pandemin och hennes dotter har panikångest. Ulrika har dubbla jobb, på timme, med obekväma arbetstider, ont i höften och avstår tandvård för att istället köpa märkesskor till sin tonårsson. När jag ser vad Moa Herngren gör här stiger hon i mina ögon. Hon berättar om hur det är att vara ensamstående mamma i ett modernt Sverige efter pandemin med osäkra gigjob och en bostadsmarknad som ett bombbälte på samhällskroppen. Här är det dyrare böter för att planka på tunnelbanan än parkeringsböter.
Deras annars ganska passiva mamma vill låta Ulrika ärva huset, bland annat eftersom de andra två syskonen har stabila boenden. Det är ju rimligt kan man tycka. Men det är också väldigt orättvist. I detta getingbo av sårade känslor och passiv aggressivitet surrar det allt högre. Medan karaktärerna beter sig alltmer överdrivet tilltar mina funderingar på hur en förälder egentligen ska kunna vara rättvis mot sina barn och huruvida föräldrarna lyckas med det står i förhållande till syskonens inbördes relationer.
Trots att Herngren är övertydlig, gör sina karaktärer onödigt extrema (vilket i och för sig blir lite komiskt), och låter fler och fler hemligheter uppdagas som vore det här en roman av Alex Schulman, tycker jag om mycket i den här boken. Jag älskar när mamman köper glutenfria semlor till Nea. Mammor alltså! Jag älskar hur Herngren skriver om konst, hur Ulrika bjuder Neas dotter att måla och vad det halvfärdiga porträttet av pappan signalerar. Jag är djupt imponerad av hur författaren lyckas gestalta relationer och hur svåra de är att balansera.
July 7, 2025
4.5/5
Najlepsza ze wszystkich. Była bolesna i trudna, momentami niezwykle emocjonująca. Założona koncepcja została bardzo skrupulatnie zrealizowana. Mam również poczucie, że zakończenie - chociaż otwarte - pasuje należycie i w końcu nadało właściwy wydźwięk całemu dramatowi rodzinnemu. Zostaje na półce, do zapamiętania.
Najlepsza ze wszystkich. Była bolesna i trudna, momentami niezwykle emocjonująca. Założona koncepcja została bardzo skrupulatnie zrealizowana. Mam również poczucie, że zakończenie - chociaż otwarte - pasuje należycie i w końcu nadało właściwy wydźwięk całemu dramatowi rodzinnemu. Zostaje na półce, do zapamiętania.
November 20, 2025
nie wiem do końca, jaką ocenę dać tej książce. albo bardzo niska, bo przez większość książki chciałam wrzasnąć na bohaterów, potrząsnąć nimi czy ogólnie coś im zrobić. każdy widzi tylko swoją stronę bez refleksji, bez rozmowy, bez uczciwego postawienia sprawy. miałam ochotę rwać włosy z głowy. i to jest też powód, dlaczego książka zasługuje na wysoką ocenę, bo wszystkie te emocje potrafiła wywołać i utrzymać, a to już pewien wyczyn. mam świadomość, że takie rodzin, takich relacji jest wiele, ale jednak nie muszę o tym czytać, bo jakoś nie sprawia mi to radości. więc szanuje, będę omijać szerokim łukiem xD
May 19, 2024
Betyg: 5 av 5 - Moa Herngren är verkligen en av mina absoluta favoritförfattare. Jag har läst alla hennes nio tidigare böcker, sju romaner och två ungdomsromaner, och jag har tyckt väldigt mycket om dom allihopa.
Tycker ju även mycket om flera av dom teveprogram som Moa är inblandad i, som upphovsman och manusförfattare, till exempel Sjölyckan, Finaste familjen och speciellt den helt fantastiska Bonusfamiljen.
Hennes förrförra bok, Svärmodern, är hennes klart bästa hittills, tycker jag. Och hennes förra bok, Skilsmässan, var faktiskt snudd på lika bra. Men jag tycker att den här nya boken, Syskonfejden är nästan lika bra den också. Alla böckerna är helt klart värda högsta betyget.
Moa är ju fantastisk på att skildra familjerelationer och speciellt problem och svårigheter i relationerna.
Syskonfejden är mycket bra skriven, lättläst, har hög igenkänningsfaktor, och var nästan omöjlig att lägga ifrån sig. Mycket intressant var skildringen av dom tre syskonens olika perspektiv på samma händelser.
Jag tror att många kan känna igen sig i boken, oavsett om man har syskon eller inte, och oavsett vilken relation man har till dom.
Rekommenderar varmt boken, som får högsta betyget av mig. Och jag rekommenderar även alla författarens tidigare böcker.
Syskonfejden ör den tredje boken i Perspektivsviten, men alla tre böckerna är helt fristående från varandra. Och jag hoppas på många fler liknande böcker. Jag lyssnade på boken, som var bra inläst av Charlotta Jonsson.
Tycker ju även mycket om flera av dom teveprogram som Moa är inblandad i, som upphovsman och manusförfattare, till exempel Sjölyckan, Finaste familjen och speciellt den helt fantastiska Bonusfamiljen.
Hennes förrförra bok, Svärmodern, är hennes klart bästa hittills, tycker jag. Och hennes förra bok, Skilsmässan, var faktiskt snudd på lika bra. Men jag tycker att den här nya boken, Syskonfejden är nästan lika bra den också. Alla böckerna är helt klart värda högsta betyget.
Moa är ju fantastisk på att skildra familjerelationer och speciellt problem och svårigheter i relationerna.
Syskonfejden är mycket bra skriven, lättläst, har hög igenkänningsfaktor, och var nästan omöjlig att lägga ifrån sig. Mycket intressant var skildringen av dom tre syskonens olika perspektiv på samma händelser.
Jag tror att många kan känna igen sig i boken, oavsett om man har syskon eller inte, och oavsett vilken relation man har till dom.
Rekommenderar varmt boken, som får högsta betyget av mig. Och jag rekommenderar även alla författarens tidigare böcker.
Syskonfejden ör den tredje boken i Perspektivsviten, men alla tre böckerna är helt fristående från varandra. Och jag hoppas på många fler liknande böcker. Jag lyssnade på boken, som var bra inläst av Charlotta Jonsson.
April 14, 2025
Z rodzinnymi relacjami bywa różnie. Czasem powiedzenie, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu, wcale nie jest pustym frazesem.
Wnikliwą i pełną emocji analizę rodzinnych relacji przeprowadza w trzytomowym cyklu „Sceny z życia rodzinnego” Moa Herngren. I czyni to z olbrzymią empatią oraz niesamowitą błyskotliwością, wciągając nas w sam środek intymnego dramatu, gdzie każda emocja ma ostry kant, a każde słowo może ciąć jak szkło.
W trzeciej części cyklu, z których każdą można czytać niezależnie, zatytułowanej „Rodzeństwo”, mamy jedną rodzinę, trzy głosy i milion niedopowiedzeń, budujących różne wersje tej samej historii.
Trzy dorosłe osoby, które kiedyś dzieliły dzieciństwo, dziś dzieli niemal wszystko. Oczekiwania, wspomnienia i krzywdy, których nikt nigdy nie wypowiedział głośno. Andrea, Ulrika i Rasmus spotykają się na pogrzebie rodzica. Milczący dystans między nimi zdaje się głośniejszy niż sam żal po stracie. Ich relacje przypominają napięte struny, gdzie wystarczy dotknięcie, by rozbrzmiały ostrym zgrzytem. A w tle oskarżenia, wzajemne pretensje i jedno pytanie - jak wiele jesteśmy w stanie znieść i wybaczyć w imię rodziny?
Autorka daje każdemu z bohaterów głos, budując ich portrety zarówno te wewnętrzne, jak i te, które malują w oczach rodzeństwa. Sceny z przeszłości mieszają się z teraźniejszością, tworząc gęstą, emocjonalną mozaikę, w której każdy czytelnik odnajdzie kawałek siebie. Trudno tu o faworyta, trudno kibicować jednej stronie, bo każde z nich to zwykły człowiek, ze swoimi wadami i zaletami. A przepaść pomiędzy nimi, zbudowana z zazdrości, żalu i przemilczanych spraw, pogłębia brak szczerego dialogu.
Autorka prowadzi nas przez trzy perspektywy jak przez trzy rozdziały jednej duszy, poranionej, rozdartej, ale wciąż szukającej ukojenia. Krótkie rozdziały tną jak wspomnienia, które wracają bez ostrzeżenia. Dla mnie to książka o wszystkim, co w rodzinie trudne. O miłości, która boli. O wspomnieniach, które dzielą zamiast łączyć. O tym, że czasem bliżej nam do obcych niż do własnych braci i sióstr. Ale to też opowieść o tym, że w cieniu bólu może zakiełkować przebaczenie, a wspomnienia przeżytych wspólnie małych rzeczy mają moc kruszenia murów budowanych latami milczenia.
Ta powieść da Wam coś więcej niż pełną gamę emocji przy czytaniu. Da Wam odwagę, by spojrzeć na własną rodzinę z innej perspektywy. Bo w tej opowieści, o tych, którzy kochają zbyt mocno i o tych, którzy nigdy nie potrafili pokochać, każdy z nas odnajdzie cząstkę siebie.
Zamknęłam książkę ze ściśniętym gardłem. I wiem, że jeszcze długo nie przestanę o niej myśleć.
Wnikliwą i pełną emocji analizę rodzinnych relacji przeprowadza w trzytomowym cyklu „Sceny z życia rodzinnego” Moa Herngren. I czyni to z olbrzymią empatią oraz niesamowitą błyskotliwością, wciągając nas w sam środek intymnego dramatu, gdzie każda emocja ma ostry kant, a każde słowo może ciąć jak szkło.
W trzeciej części cyklu, z których każdą można czytać niezależnie, zatytułowanej „Rodzeństwo”, mamy jedną rodzinę, trzy głosy i milion niedopowiedzeń, budujących różne wersje tej samej historii.
Trzy dorosłe osoby, które kiedyś dzieliły dzieciństwo, dziś dzieli niemal wszystko. Oczekiwania, wspomnienia i krzywdy, których nikt nigdy nie wypowiedział głośno. Andrea, Ulrika i Rasmus spotykają się na pogrzebie rodzica. Milczący dystans między nimi zdaje się głośniejszy niż sam żal po stracie. Ich relacje przypominają napięte struny, gdzie wystarczy dotknięcie, by rozbrzmiały ostrym zgrzytem. A w tle oskarżenia, wzajemne pretensje i jedno pytanie - jak wiele jesteśmy w stanie znieść i wybaczyć w imię rodziny?
Autorka daje każdemu z bohaterów głos, budując ich portrety zarówno te wewnętrzne, jak i te, które malują w oczach rodzeństwa. Sceny z przeszłości mieszają się z teraźniejszością, tworząc gęstą, emocjonalną mozaikę, w której każdy czytelnik odnajdzie kawałek siebie. Trudno tu o faworyta, trudno kibicować jednej stronie, bo każde z nich to zwykły człowiek, ze swoimi wadami i zaletami. A przepaść pomiędzy nimi, zbudowana z zazdrości, żalu i przemilczanych spraw, pogłębia brak szczerego dialogu.
Autorka prowadzi nas przez trzy perspektywy jak przez trzy rozdziały jednej duszy, poranionej, rozdartej, ale wciąż szukającej ukojenia. Krótkie rozdziały tną jak wspomnienia, które wracają bez ostrzeżenia. Dla mnie to książka o wszystkim, co w rodzinie trudne. O miłości, która boli. O wspomnieniach, które dzielą zamiast łączyć. O tym, że czasem bliżej nam do obcych niż do własnych braci i sióstr. Ale to też opowieść o tym, że w cieniu bólu może zakiełkować przebaczenie, a wspomnienia przeżytych wspólnie małych rzeczy mają moc kruszenia murów budowanych latami milczenia.
Ta powieść da Wam coś więcej niż pełną gamę emocji przy czytaniu. Da Wam odwagę, by spojrzeć na własną rodzinę z innej perspektywy. Bo w tej opowieści, o tych, którzy kochają zbyt mocno i o tych, którzy nigdy nie potrafili pokochać, każdy z nas odnajdzie cząstkę siebie.
Zamknęłam książkę ze ściśniętym gardłem. I wiem, że jeszcze długo nie przestanę o niej myśleć.
July 13, 2025
Sam pomysł jest bardzo dobry i ma potencjał. Temat poruszony w książce jest czymś z czym mierzy się wiele rodzin. Konflikty są w wielu rodzinach codzienności, często przybierają dramatyczny charakter. Jednak to, co zadziało się w tej książce to niestety przesada.
Autorka kreuje 3 bohaterów, każdemu z nich poświęcony jest jeden rozdział powieści. Jedna z bohaterek wykreowana jest na tę szczególnie złą. Pozostałe postacie też są "złe", ale są przedstawione w taki sposób, żeby czytelnik odnosił się do nich z większym współczuciem. Jest to pewnego rodzaju manipulacja i sterowanie czytelnikiem, co wydaje mi się bardzo negatywne. Wpłynęło to znacznie na odbiór tej książki.
Narracja jest bardzo prosta, wręcz uboga. To, co powinien przedstawiać nam narrator otrzymujemy niejako w dialogach. Dialogach, które często są bardzo nienaturalne. Czyta się to całkiem dobrze, ale te niuanse kłują w oczy i zwracają na siebie uwagę. Pojawiają się także niedopatrzenie redakcyjne w postaci błędów ortograficznych...
Książka jest za długa o jakieś 100 stron. Ostatni z bohaterów jest potraktowany po macoszemu, rozdział na jego temat nic nie wnosi do tej historii...
Autorka dąży do tego, aby udowodnić, że "punkt widzenia zależy od punktu siedzenia". Jednak nie do końca jej to wychodzi. Finalnie otrzymujemy przedramatyzowaną historię, momentami przypominającą niejeden epizod "Dlaczego ja" lub "Trudnych spraw". Da się to czytać, ale pochlebne oceny są według mnie zdecydowanie przesadzone.
Autorka kreuje 3 bohaterów, każdemu z nich poświęcony jest jeden rozdział powieści. Jedna z bohaterek wykreowana jest na tę szczególnie złą. Pozostałe postacie też są "złe", ale są przedstawione w taki sposób, żeby czytelnik odnosił się do nich z większym współczuciem. Jest to pewnego rodzaju manipulacja i sterowanie czytelnikiem, co wydaje mi się bardzo negatywne. Wpłynęło to znacznie na odbiór tej książki.
Narracja jest bardzo prosta, wręcz uboga. To, co powinien przedstawiać nam narrator otrzymujemy niejako w dialogach. Dialogach, które często są bardzo nienaturalne. Czyta się to całkiem dobrze, ale te niuanse kłują w oczy i zwracają na siebie uwagę. Pojawiają się także niedopatrzenie redakcyjne w postaci błędów ortograficznych...
Książka jest za długa o jakieś 100 stron. Ostatni z bohaterów jest potraktowany po macoszemu, rozdział na jego temat nic nie wnosi do tej historii...
Autorka dąży do tego, aby udowodnić, że "punkt widzenia zależy od punktu siedzenia". Jednak nie do końca jej to wychodzi. Finalnie otrzymujemy przedramatyzowaną historię, momentami przypominającą niejeden epizod "Dlaczego ja" lub "Trudnych spraw". Da się to czytać, ale pochlebne oceny są według mnie zdecydowanie przesadzone.
May 23, 2024
ingen skriver fram relationer lika bra som Herngren
May 15, 2025
co ta książka ze mną zrobiła to się nie spodziewałam. nie wiem nawet co napisać bo nieważne co i tak nie odzwierciedlę tego dobrze. przerażająco realistyczna historia i smutna do bólu
November 29, 2025
Kompletnie się nie spodziewałem, ale topka tego roku. Popłakałem się minimum trzy razy. Jakieś struny to we mnie poruszyło; w kwestii przechodzenia żałoby i tego, co się dzieje z rodziną, gdy jej spoiwo umiera.
June 15, 2024
Aj vad det skaver när Moa Herngren mejslar fram ytterligare en bok om relationer. Den här gången är det tre syskon i fokus (även om systrarna tar mest plats och lillebrodern främst hamnar i kläm). Och på samma aätt som i de tidigare två ”S-böckerna” (Svärmodern och Skilsmässan) skiftar ens medlidande med berättarperspektivet, då man får se myntets andra sida. Ett häftigt grepp, som är välfungerande även om också stundvis ångestframkallande. Allt är så ettrigt och inflammerat :/.
November 13, 2025
Mamy tu przedstawione realistyczne relacje rodzinne - tytułowe rodzeństwo, rodzice i małżeństwo (no może jeszcze siostrzeniec i siostrzenica)
Jak na powieść obyczajową, byłam bardzo pozytywnie zaskoczona. Przepełniona jest smutkiem. Czułam, że bohaterowie współgrają ze mną i moimi doświadczeniami.
Zaskoczeniem były dla mnie różne perspektywy - ostatnia wiele wyjaśnia, ale druga otwiera oczy i sprawiła, że przestałam lubić jedną z sióstr. Jest to przykład tego, jak perspektywa ma znaczenie i stanowi naukę, aby nie mierzyć wszystkich jedną miarą.
Silnie występująca jest tutaj tematyka straty i proces radzenia sobie z żałobą. Widzimy jak rodzeństwo odmiennie radzi sobie w trudnych sytuacjach. Pojawia się pytanie - czy warto rozmawiać z rodziną ze względu na więzy krwi, czy czasem trzeba się odciąć, aby poczuć się wolnym?
Polecam osobom, które mają rodzeństwo, ponieważ na pewno w jakiś sposób odnajdą się w tej powieści.
Jak na powieść obyczajową, byłam bardzo pozytywnie zaskoczona. Przepełniona jest smutkiem. Czułam, że bohaterowie współgrają ze mną i moimi doświadczeniami.
Zaskoczeniem były dla mnie różne perspektywy - ostatnia wiele wyjaśnia, ale druga otwiera oczy i sprawiła, że przestałam lubić jedną z sióstr. Jest to przykład tego, jak perspektywa ma znaczenie i stanowi naukę, aby nie mierzyć wszystkich jedną miarą.
Silnie występująca jest tutaj tematyka straty i proces radzenia sobie z żałobą. Widzimy jak rodzeństwo odmiennie radzi sobie w trudnych sytuacjach. Pojawia się pytanie - czy warto rozmawiać z rodziną ze względu na więzy krwi, czy czasem trzeba się odciąć, aby poczuć się wolnym?
Polecam osobom, które mają rodzeństwo, ponieważ na pewno w jakiś sposób odnajdą się w tej powieści.
December 9, 2025
Historien är det egentligen inget fel på, det är en intressant studie i kniviga familjerelationer. Snabbläst i och med att man blir så indragen, speciellt när perspektivet skiftar från Andrea till Ulrika. Det är något med karaktärerna som gör att de blir lite karikatyrer av sig själva, jag kommer på mig själv med att sucka högt när Andrea har en ytterligare utläggning om sin glutenintolerans eller av Ulrikas nästan övertydliga sätt att använda slang och smeknamn. Brodern Rasmus klarar inte av att stå upp för sig själv, något som bankas in om och om igen på ett sätt som blir lite övertydligt. Dessutom är det något med hur boken är skriven som jag stör mig på, ett överdrivet användande av adjektiv som jag inte tycker behövs, språket blir lite fluffigt och allt blir svårt att ta på allvar.
Så att, nja - snabbläst och underhållande, men lite som att se ett avsnitt av Bonusfamiljen med lite mer nerv än vanligt.
Så att, nja - snabbläst och underhållande, men lite som att se ett avsnitt av Bonusfamiljen med lite mer nerv än vanligt.
February 18, 2025
Har gleda meg skikkelig til denne ettersom Svigermoren-boka er en favoritt hos meg. Først tenkte jeg jo; Herregud hvorfor er Ullis så jævlig? Og hensynsløs? Men åå digget denne boka, Herngren er en ny favoritt forfatter! Man får bare så mye følelser og meninger om karakterer som står i konflikt med hverandre man blir helt forvirra på en god måte! Fikk ikke lest mye av denne nå siden pensumlesing blir litt mer prioritert, men gledet meg alltid til når jeg fikk tid til å lese i denne igjen.
November 15, 2025
Będę z niecierpliwością czekała na kolejne książki tej autorki. Jednak „rozwód” dalej jest moją ulubioną.
Nie mogłam liczyć na lepsze zakończenie dla Liv, Andrei i Ramsusa dla nich jako oddzielnych jednostek.
Nie mogłam liczyć na lepsze zakończenie dla Liv, Andrei i Ramsusa dla nich jako oddzielnych jednostek.
November 5, 2025
4.5
porównując ją z kilkoma innymi czytanymi w ostatnich miesiącach dotyczących relacji między rodzeństwem - ta była zdecydowanie najlepsza - rozbudowana, wnikliwa, poruszająca, łącząca fakty, elementy fabularne. powieść kompletna
porównując ją z kilkoma innymi czytanymi w ostatnich miesiącach dotyczących relacji między rodzeństwem - ta była zdecydowanie najlepsza - rozbudowana, wnikliwa, poruszająca, łącząca fakty, elementy fabularne. powieść kompletna
November 27, 2025
Trzy perspektywy robią robotę. Nigdy nie przesądzaj sprawy, jak znasz tylko jeden obraz....
November 29, 2025
jak to koniec? potrzebuje więcej
November 28, 2025
4.5
nie pamiętam, kiedy ostatnio tak się wkurzałam, czytając cokolwiek. Głęboko współodczuwałam to poczucie niesprawiedliwości i frustracji, do której potrafi doprowadzić tylko rodzina🤪🤠 Ale właśnie takiego poruszenia emocjonalnego oczekiwałam. RODZINA JEST TRUDNA👹
LORD forgive me I forgot to add english version for my dear Sofijka
I can't remember the last time I got so angry reading something. I deeply empathized with that sense of injustice and frustration that only family can bring🤪🤠 But that's exactly the emotional impact I was hoping for. FAMILY IS DIFFICULT👹
nie pamiętam, kiedy ostatnio tak się wkurzałam, czytając cokolwiek. Głęboko współodczuwałam to poczucie niesprawiedliwości i frustracji, do której potrafi doprowadzić tylko rodzina🤪🤠 Ale właśnie takiego poruszenia emocjonalnego oczekiwałam. RODZINA JEST TRUDNA👹
LORD forgive me I forgot to add english version for my dear Sofijka
I can't remember the last time I got so angry reading something. I deeply empathized with that sense of injustice and frustration that only family can bring🤪🤠 But that's exactly the emotional impact I was hoping for. FAMILY IS DIFFICULT👹
December 17, 2024
Å vad jag blev illa till mods! Nästan stressad periodvis under bokens gång allt eftersom konflikten stegrar sig. Det är mästerligt att få läsa och se syskonens perspektiv och därmed ändra åsikter om personerna i boken.
Intressant är det att läsa om hur fel det kan bli i så sårbara skeden i livet, när man behöver varandra mer än någonsin.
Mitt i de pågående konflikterna kan jag inte låta bli att roas av mamma. Vilken rolig beskrivning av en person, jag skrattar högt!
Bra bok. Kort och gott.
Intressant är det att läsa om hur fel det kan bli i så sårbara skeden i livet, när man behöver varandra mer än någonsin.
Mitt i de pågående konflikterna kan jag inte låta bli att roas av mamma. Vilken rolig beskrivning av en person, jag skrattar högt!
Bra bok. Kort och gott.
November 15, 2024
Tre syskon och tre sanningar. Äldsta dottern Ullis, mammas flicka. Som bär allt på sina axlar utan att veta hur tungt det är.
Andrea, pappas flicka. Som förväntar sig att alla ska dansa efter hennes pipa.
Rasmus, sladdisen, som aldrig säger nej, men som aldrig riktigt känner sig hemma.
När pappan går bort ställs deras olika roller på sin spets. Hur de sett och ser på livet, hur olika det kan uppfattas i en och samma familj.
Tycker att personerna ibland blev lite väl överdrivna i sina roller, men är en bra sorglig berättelse om en familj som inte riktigt är.
Andrea, pappas flicka. Som förväntar sig att alla ska dansa efter hennes pipa.
Rasmus, sladdisen, som aldrig säger nej, men som aldrig riktigt känner sig hemma.
När pappan går bort ställs deras olika roller på sin spets. Hur de sett och ser på livet, hur olika det kan uppfattas i en och samma familj.
Tycker att personerna ibland blev lite väl överdrivna i sina roller, men är en bra sorglig berättelse om en familj som inte riktigt är.
June 28, 2025
4,5/5
Niesamowite, że autorka stworzyła postacie, z którymi jestem w stanie utożsamić się na tak wielu płaszczyznach. Rozumiałam wszystkich bohaterów i niezwykle zaangażowałam się w ich historię. Na pewno pozycja warta uwagi. Sprawdźmy, jak mają się pozostałe książki tej autorki!
Niesamowite, że autorka stworzyła postacie, z którymi jestem w stanie utożsamić się na tak wielu płaszczyznach. Rozumiałam wszystkich bohaterów i niezwykle zaangażowałam się w ich historię. Na pewno pozycja warta uwagi. Sprawdźmy, jak mają się pozostałe książki tej autorki!
Displaying 1 - 30 of 390 reviews