არაფერი არ გვემართება თაკო წულაიას პირველი წიგნია, რომელიც მცირე ზომის მოთხრობებს აერთიანებს. ტექსტები მხატვრული თვალსაზრისით ძალიან მრავალფეროვანია, მაგრამ მათ ერთი რამ აქვს საერთო — ეს არის ლიტერატურა, რომელიც თითქოს ცხოვრებასთან აკვიატებულ დაპირისპირებაში, კონკურენციაში იბადება. როგორი რეალობაა გამოსადეგი იმისთვის, რომ მისგან ხელოვნება შეიქმნას? რა მოხდება, თუ მწერალი მეტისმეტად ჩვეულებრივი ამბების დაუსრულებელ წრებრუნვაში აღმოჩნდება? ამბების, რომლებიც არაფრით არ არის „საკმარისი“ ლიტერატურისთვის? ავტორი სწორედ ამ შიშებთან შეჯიბრების პირობებში წერს. თითოეულ ჩვენგანს აქვს თავისი ერთი, განსაკუთრებული „შინაგანი ამბავი“, რომელიც მთლიანად განსაზღვრავს ჩვენს იდენტობას — სწორედ ამ საინტერესო ეგზისტენციალურ თემას ეხება მოთხრობების აბსოლუტური უმეტესობა. ხმაურიანი მეზობლებით სავსე კოტეჯში გამოკეტილი მდგმური, გარდაცვლილი მამის სახლში მარტო დარჩენილი ქალიშვილი, ფოტოებიდან გაუჩინარებული ქალი, ბიბლიოთეკარი, რომელიც ათას ოთხას ოთხმოცდაცხრამეტ წერილს აგზავნის ერთი ადრესატის საპოვნელად, სახელდაკარგული უცნობი, სტუდენტი, რომელსაც ინგებორგ ბახმანის სურათი ელაპარაკება, ლიტერატურული კლუბის წევრები თუ პიჯაკად გადაქცეული კაცი — თაკო წულაიას უკლებლივ ყველა პერსონაჟი გვიყვება თავისი ცხოვრების იმ ერთადერთ, შეიძლება ითქვას, დიაგნოსტიკურ ამბავს, რომელზე წერაც ღირს.
ცოდვა გამხელილი სჯობსო და კი წაკითხული მქონდა გამოცემამდე ეს კრებული (ე, ეგეთი პრივილეგირებული კაცი ვარ) , მაგრამ არანაკლებ საინტერესო იყო უკვე დარედაქტირებული ტექსტების წაკითხვა, ვითა ტექსტზე მუშაობა კულტურა და ნიჭია, რომელიც ბევრს არ აქვს.
სამი მოთხრობაა ჩემთვის ამ კრებულში ძალიან გამორჩეული - “თამაში ორისთვის” , “პიტერ პენი ბედრება” (!) და “არაფერი არ გვემართება”.
რაც ძალიან მნიშვნელოვანია, ავტორს ბევრი აქვს ნაფიქრი ყველა მოთხრობის ადგილზე, დანიშნულებაზე და ფორმაზე. მიუხედავად იმისა, რომ არც ერთი მოთხრობა ერთმამეთს არ ჰგავს მაინც ერი წრის გარშემო ტრიალებს და გვიყვება იმ ნაცნობ და უცნობ ამბებზე, რომელიც გარდამტეხია პერსონაჟებისთვის.
აქ ბოლოს ერთ ხუმრობას დავწერდი, მაგრამ დამგლეჯს ამ წიგნის ავტორი და პირადად მივწერ.
წიგნს ყდის მიხედვითაც ვარჩევ და ამ საგიჟეთსა და საშინელ დროში კითხვის სიამოვნებაც დავიბრუნე. კაი რაღაც დამემართა ამ კრებულის კითხვით: მიმიზიდა ყდამ, მერე შინაარსმა და ჩამყლაპა ორივემ. საოცრად მოხიბლული დავრჩი. ჩემს საკითხავს მივაგენი. 🫶🏻 მრავალფეროვანი, უცნაური, ცოტა ურთიერთგამომრიცხავი, ეკლექტური, ძალიან დახვეწილი, სადა და საინტერესო მოთხრობებია. კინოს კადრებივით ენაცვლება ტექსტის თითოეული მონაკვეთი ერთმანეთს, ისეთი თხრობაა. კითხულობ და თან უყურებ და ხედავ. ყველაზე მეტად "ერთადერთი ენა" და "სხვისი დანაკარგები" მომეწონა. დიდხანს გამყვება. ❤️🩹
რომ არა პალიტრა L-ის საჩუქარი, ეს მოთხრობები ყურადღების მიღმა დამრჩებოდა. არადა, სადებიუტო კრებულის პირობაზე სულაც არ არის ურიგო. ერთმანეთისგან განსხვავებულ ამბებში აუცილებლად იპოვით სათქვენო ეპიზოდებსაც (მე ძალიან ბევრი აღმოვაჩინე) და მოთხრობასაც (ჩემი ფავორიტია "არაფერი არ გვემართება").
რამდენიმე მოთხრობა საოცრად კარგია, რამდენიმე სრულიად გაუგებარი, მაგრამ ეგეც საინტერესოა. ეტყობა რომელი მოთხრობაა დაწერილია შედარებით გვიან და რომელი უფრო ადრე. რაც განახებს როგორ დაიხვეწა ავტორი. წარმატებები. კარგი დებიუტია.