Aaf Brandt Corstius, moeder van twee tieners en stiefmoeder van twee (inmiddels) volwassenen, schrijft al jaren over privacyloos naar de wc gaan, de opgegeven strijd over TikTok en/of het nuttigen van groenten en de debacles rond schoolkeuze.
Hoe groot of klein je kind ook is, er zijn altijd zorgen, zorgjes, problemen, en er is altijd de diepe liefde en vaak ook euforie. Is het ouderschap ‘allemaal vreugde en geen lol’, zoals een Amerikaanse auteur ooit schreef, is het ‘de dagen zijn lang, de jaren zijn kort’, of ligt het genuanceerder?
De eerste stapjes, de woede van een peuter die uit een dutje komt, het verliezen van je ouders als je zelf moeder bent, je kinderen leren begrijpen en jezelf in ze herkennen en de eerste fietstocht naar de middelbare dit boek bevat het allemaal. Met niet meer dan uiterst subtiel opvoedingsadvies, van een ervaringsdeskundige die ook nog in opleiding is.
Aaf Brandt Corstius is columnist voor onder andere de Volkskrant, Margriet en Flow en heeft meerdere succesvolle boeken op haar naam, waaronder bij Meulenhoff Het jaar dat ik 30 werd, Eindelijk 40 en Trouwboekje. Ook is ze te horen in de goed beluisterde podcasts Aaf en Lies lossen het wel weer op (met Lies Visschedijk) en Over geld praat je niet (met Vincent Kouters). De verhalen in Gun iedere kabouter zijn eigen muts verschenen eerder in Flow.
Korte verhalen/columns die vermakelijk en herkenbaar zijn om om te lezen als moeder (van in mijn geval jonge kinderen). Geschreven in de toegankelijke en humoristische schrijfstijl van Aaf. Ik ben tijdens dit boek melancholisch geweest over de fases in het moederschap die ik al heb meegemaakt, over de fases waarin ik mij nu bevind en over de fases die mij nog staan te wachten.
Ongeveer halverwege het boek, begonnen de columns soms aan te voelen als meer van hetzelfde, miste ik de samenhang en begon ik mijn interesse wat te verliezen. Ik heb het boek in een paar dagen geluisterd/gelezen, een volgende keer zal ik een bundeling van columns meer verspreid lezen, tussen andere boeken door.
Leest lekker weg tussen de zwaardere literatuur door. Het ging wel erg veel over de kinderen. Maar dat had ik kunnen weten denk ik. Gewoon een bundeling van eerder verschenen columns. Had een intro en afsluiting van de bundel wel kunnen waarderen. Maar al met al prima en een prettige schrijfstijl. Dus 3 sterren.
Eerder heb ik al genoten van “Het jaar dat ik 2x moeder werd” van Aaf. Ik vond het zo leuk geschreven en er zat zo veel herkenbaars in. Dat geldt ook weer voor dit boek. Het zijn korte stukjes over het wel en wee van moederschap, veelal luchtig en grappig. Het leest lekker weg. Prima boekje voor tussendoor. 3.5 ster.
Een verzameling columns over opgroeiende kinderen (en hun ouders) in een samengesteld gezin. Grappig, herkenbaar en vaak hartverwarmend, met een flinke dosis zelfspot.
Ik had echter echt moeite met de column “klappenpot”, waarin Aaf thuis een klappenpot introduceert omdat haar zoontje Ben toch wel erg vaak anderen slaat. Het principe? Als Ben te vaak op een dag iemand slaat, mag hij de volgende dag niet op de iPad. Op zich niks mis mee, consequenties verbinden aan ongewenst gedrag. Maar waar ik over viel is het aantal klappen dat deze jongen uit mocht delen voor er consequenties aan zaten. Tien stuks. Dus als hij negen keer op een dag iemand had pijn gedaan, had het geen consequenties en waren zijn ouders zowaar trots op hem. In een maatschappij waar vrouwen en meisjes nog steeds het vaakst slachtoffer worden door de hand van hun eigen partners en vaders, zou ik heel graag zien dat ouders van jongens hun verantwoordelijkheid nemen en leren dat geweld nooit de oplossing is. Van jongs af aan. Zero tolerance. In plaats daarvan leert Aaf haar zoon dat je berekend geweld toe kunt passen zonder in de problemen te komen. En schrijft daar vervolgens een “grappige” column over die ik vooral heel pijnlijk vind.
Leuk boek over een moeder die vertelt over het moeder zijn van haar kinderen. Vol leuke anekdotes. Het einde vond ik wel plotseling, ik had iets van een luchtige afrondende noot gehad over hoe het is om moeder te zijn in een notendop.
Leuke columnbundel over het ouderschap en alles wat daar bij komt kijken! Af en toe miste ik een beetje diepgang, maar ik snap dat de kinderen natuurlijk ook privacy hebben. Mijn favoriet was de column over hoe Aaf voor haar opleiding een documentaire moest maken met beeldmateriaal van haar eigen leven, het is werkelijk bitterzoet hoe ze vervolgens herinneringen tegenkomt.