What do you think?
Rate this book
Biały Kruk
Miejsce w Białym Kruku jest wszędzie i nigdzie. Jest to książka o przyjaźni i przemijaniu. Dołożyć trochę sentymentalizmu, dodać happy end i jest amerykański wyciskacz łez. Mam takie poczucie, ze rzeczy sensowne w sztuce balansują na pograniczu kiczu. Utrzymać się na tej krawędzi to cała tajemnica.
272 pages, Paperback
First published January 1, 1995
6 people are currently reading
231 people want to read
About the author
Andrzej Stasiuk
65 books314 followersAndrzej Stasiuk is one of the most successful and internationally acclaimed contemporary Polish writers, journalists and literary critics. He is best known for his travel literature and essays that describe the reality of Eastern Europe and its relationship with the West.
After being dismissed from secondary school, Stasiuk dropped out also from a vocational school and drifted aimlessly, became active in the Polish pacifist movement and spent one and a half years in prison for deserting the army - as legend has it, in a tank. His experiences in prison provided him with the material for the stories in his literary debut in 1992. Titled Mury Hebronu ("The Walls of Hebron"), it instantly established him as a premier literary talent. After a collection of poems Wiersze miłosne i nie, 1994 ("Love and non-love poems"), Stasiuk's bestselling first full-length novel Biały kruk (English translation as "White Raven" in 2000) appeared in 1995 and consolidated his position among the most successful authors in post-communist Poland.
Long before his literary breakthrough, in 1986, Stasiuk had left his native Warsaw and withdrew to the seclusion of the small hamlet of Czarne in the Beskids, a secluded part of the Carpathian mountain range in the south of Poland. Outside writing, he spends his time breeding sheep. Together with his wife, he also runs his own tiny but, by now, prestigious publishing business Wydawnictwo Czarne, named after its seat. Apart from his own books, Czarne also publishes other East European authors. Czarne also re-published works by the émigré Polish author Zygmunt Haupt, thus initiating Haupt's rediscovery in Poland.
While White Raven had a straight adventure plot, Stasiuk's subsequent writing has become increasingly impressionistic and concentrated on atmospheric descriptions of his adopted mental home, the provincial south-east of Poland and Europe, and the lives of its inhabitants. Opowieści Galicyjskie ("Tales of Galicia"), one of several works available in English (among the others are "White Raven", "Nine", "Dukla," "Fado," and "On the Road to Babadag") conveys a good impression of the specific style developed by Stasiuk. A similar text is Dukla (1997), named after a small town near his home. Dukla achieved Stasiuk's breakthrough in Germany and helped built him the most appreciative reader-base outside of Poland, although a number of Stasiuk's books have been translated into several other languages.
After being dismissed from secondary school, Stasiuk dropped out also from a vocational school and drifted aimlessly, became active in the Polish pacifist movement and spent one and a half years in prison for deserting the army - as legend has it, in a tank. His experiences in prison provided him with the material for the stories in his literary debut in 1992. Titled Mury Hebronu ("The Walls of Hebron"), it instantly established him as a premier literary talent. After a collection of poems Wiersze miłosne i nie, 1994 ("Love and non-love poems"), Stasiuk's bestselling first full-length novel Biały kruk (English translation as "White Raven" in 2000) appeared in 1995 and consolidated his position among the most successful authors in post-communist Poland.
Long before his literary breakthrough, in 1986, Stasiuk had left his native Warsaw and withdrew to the seclusion of the small hamlet of Czarne in the Beskids, a secluded part of the Carpathian mountain range in the south of Poland. Outside writing, he spends his time breeding sheep. Together with his wife, he also runs his own tiny but, by now, prestigious publishing business Wydawnictwo Czarne, named after its seat. Apart from his own books, Czarne also publishes other East European authors. Czarne also re-published works by the émigré Polish author Zygmunt Haupt, thus initiating Haupt's rediscovery in Poland.
While White Raven had a straight adventure plot, Stasiuk's subsequent writing has become increasingly impressionistic and concentrated on atmospheric descriptions of his adopted mental home, the provincial south-east of Poland and Europe, and the lives of its inhabitants. Opowieści Galicyjskie ("Tales of Galicia"), one of several works available in English (among the others are "White Raven", "Nine", "Dukla," "Fado," and "On the Road to Babadag") conveys a good impression of the specific style developed by Stasiuk. A similar text is Dukla (1997), named after a small town near his home. Dukla achieved Stasiuk's breakthrough in Germany and helped built him the most appreciative reader-base outside of Poland, although a number of Stasiuk's books have been translated into several other languages.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 21 of 21 reviews
May 12, 2024
The novel ‘De witte raaf’ (Dutch)/ Biały kruk (the original Polish title) by the Polish writer Andrzej Stasiuk is about a group of befriended young men in their thirties who wants to 'test their friendship' in a survival walking tour through rugged mountain country in Southeast Poland during the winter.
What is the meaning of life, their own life and that of their closest friends, in post-communist Poland? Stasiuk hints on many occasions at that period. The friends all the time, through all of their misery, find yet again another beautiful fata morgana. It is existentialism combined with the wanderer-theme.
What starts as a sort of practising a theoretical experiment, goes terribly wrong from a certain moment of (willingly?) neglected rational thinking; a fatal blow starts a chain reaction in the minds of the travelers, who feel hunted by … the establishment, the police and/or military they had wanted to go far away from in the first place.
Yet their is always a sense of vitality and ironic humour lingering around. And, let me not forget, Stasiuk’s descriptions of the all present nature are wonderful!
My impression is that Stasiuk had made an effort to mystify the meaning of what happens to this bunch of friends, who share a common past, while the actions themselves are very concrete. This is, as I have felt it, an essential element of Stasiuk’s writing style. To me it felt hard to follow; I would have wanted more concrete progression, yet I experienced 'hardship' in reading that many inner monologues, a sort of equivalent of the physical hardship of the characters.
During their journey it appears that the downfall of the former clear and well-ordered society mirrors, or find its complement, in the deterioration of the friendly feelings within the group (interesting group dynamics).
So, on the one hand, in abstracto, it is a very good novel (themes, structure, style, meaningfullness), on the level of personal appreciation I had a hard time comprehending while reading. That is one of the reasons it took me unfairly long – sorry, Agnieszka, that you had to wait two months – to report about this book. JM
What is the meaning of life, their own life and that of their closest friends, in post-communist Poland? Stasiuk hints on many occasions at that period. The friends all the time, through all of their misery, find yet again another beautiful fata morgana. It is existentialism combined with the wanderer-theme.
What starts as a sort of practising a theoretical experiment, goes terribly wrong from a certain moment of (willingly?) neglected rational thinking; a fatal blow starts a chain reaction in the minds of the travelers, who feel hunted by … the establishment, the police and/or military they had wanted to go far away from in the first place.
Yet their is always a sense of vitality and ironic humour lingering around. And, let me not forget, Stasiuk’s descriptions of the all present nature are wonderful!
My impression is that Stasiuk had made an effort to mystify the meaning of what happens to this bunch of friends, who share a common past, while the actions themselves are very concrete. This is, as I have felt it, an essential element of Stasiuk’s writing style. To me it felt hard to follow; I would have wanted more concrete progression, yet I experienced 'hardship' in reading that many inner monologues, a sort of equivalent of the physical hardship of the characters.
During their journey it appears that the downfall of the former clear and well-ordered society mirrors, or find its complement, in the deterioration of the friendly feelings within the group (interesting group dynamics).
So, on the one hand, in abstracto, it is a very good novel (themes, structure, style, meaningfullness), on the level of personal appreciation I had a hard time comprehending while reading. That is one of the reasons it took me unfairly long – sorry, Agnieszka, that you had to wait two months – to report about this book. JM
December 4, 2016
Chłopcy stają się mężczyznami, ale gdzieś tam w środku cały czas chłopcami pozostają. Wciąż poszukują siebie, ciągle za czymś gonią, nie potrafią usiedzieć na miejscu bo nosi ich po świecie, nęci odwieczna tajemnica życia. "Biały kruk" to taka męska książka opowiadająca o tym jak grupa kolegów z młodości, już po latach wspólnej znajomości dochodzi podczas jednego ze wspólnych spotkań do wniosku, że nie czują się dobrze w swoim dorosłym życiu. Pożera ich proza życia, monotonia, brak większego celu, sensu i przytłaczają poniesione porażki. Źle na nich leżą skory, które przywdziali na siebie, gdzieś tam ciągle coś ich uwiera. Nie myśląc więc wiele, podejmują wspólną wyprawę w nieznane, przed siebie, w poszukiwaniu...no właśnie czego? Jednym z nich wydaje się, że nie mają wyznaczonego celu tej wyprawy, inni chcą dokonać zmiany a nawet przewrotu kontestowanej rzeczywistości. Kierują nimi pobudki światopoglądowe, problemy natury egzystencjalnej. Wydaje się z pozoru, że mamy do czynienia ze zwartą grupą przyjaciół, po czym z godziny na godzinę okazuje się jak wielką przepaść wykopała pomiędzy nimi dorosłość. W rezultacie splotu rożnych okoliczności i skomplikowanych relacji dochodzi do nagromadzenia się napięcia, którego pokłosiem jest bezsensowny atak na wopistę. W tym momencie wydarzenia przybierają na dynamice i rozpoczynająca się niewinnie wyprawa przeradza się nagle w coś co wymyka się z pod kontroli i wydaje się zmierzać w złym kierunku.
Próbując opisać swoje refleksje po przeczytaniu tej książki, natrafiłem na recenzję Adriana z Tramwaj nr 4 i najbliżej jest mi właśnie do tego co przeczytałem w tym tekście. Nie wpadł bym na to, żeby odnaleźć podobieństwa historii przedstawionej przez Stasiuka z "Tajemną historią" Donny Tartt, a rzeczywiście po przemyśleniu widoczne są analogie. Swoją drogą okazuje się, że kończąc powoli czytelniczy rok, zataczam swego rodzaju krąg, bo wspomnianą powieść Tartt czytałem na koniec roku zeszłego. Temat zbrodni i to w jaki sposób wpływa ona na atmosferę w grupie, jak modeluje relacje, jak zmienia układ sił i to w jaki sposób odkrywa ukryte rysy charakterów poszczególnych członków grupy to tylko jeden z wielu motywów, które Andrzej Stasiuk porusza w "Białym kruku". Jest to bowiem przede wszystkim książka o czasie minionym, o pamięci i o tym co się z nią dzieje w toku naszego życia, jakie płata nam figle, jak wypacza nasz odbiór rzeczywistości. W rezultacie tych jej harców, czasem łapiemy się na tym - tak jak bohaterowie powieści Stasiuka - że nabieramy się na ten fortel i staramy się odzyskać pewne miejsca, sytuacje, ludzi, choćby z okresu młodości, a bardzo szybko okazuje się że jest to niemożliwe. Nie da się bowiem wrócić do tego co już minęło, a nawet jeśli trafimy w to samo miejsce, to będziemy już zupełnie inaczej je odbierać ze względu na nagromadzone od tej chwili doświadczenia. Co dzieje się z czasem? Czym on jest? Jak na nas wpływa? Jeśli ktoś ma za sobą doświadczenia z Andrzejem Stasiukiem to wie, że to jego ulubiony chyba temat.
"Biały kruk" to też opowieść o przemijaniu, o kryzysie wieku średniego, o konfrontacji ideałów z młodości z codzienną prozą życia i niesionymi przez nie ograniczeniami. Przeczytamy o trudnościach w przestawieniu się na kompromis, na widzenie świata ze wszystkimi jego odcieniami szarości podczas gdy dotąd widziało się wszystko czarno-biało. Młodość ma swoje przywileje, dorosłość głównie jednak nastręcza trudności i narzuca konformizm. Mamy tu więc do czynienia ze swego rodzaju pogonią za Świętym Graalem, z poszukiwaniem tego co odeszło bezpowrotnie, a może wcale takie nie było tylko zostało stworzone w toku idealizowania wspomnień. Ręka w górę komu z nas się to zdarza po trzydziestce? Uciekać w koloryzowanie wspomnień przed monotonią i obowiązkami życia codziennego. Wreszcie na koniec warto wspomnieć, iż jest to też książka o walce świata duchowego z materializmem. O niezgodzie na mody, generowanie sztucznych potrzeb, komercjalizację życia, bytowanie bez celu.
Kolejny Andrzej Stasiuk za mną i nadal mi się nie nudzi. Niby wciąż o tym samym, a nigdy dość takich tematów, przynajmniej jeśli chodzi o mnie. Uwielbiam być zmuszany do refleksji, do przystanięcia w tym ciągłym wyścigu szczurów, a nikt inny nie zatrzymuje mnie z taką klasą i wyczuciem jak właśnie Andrzej Stasiuk. W "Białym kruku" zrobił to poraz kolejny. Dzięki wielkie Panie Andrzeju :)
osinskipoludzku.blogspot.com
Próbując opisać swoje refleksje po przeczytaniu tej książki, natrafiłem na recenzję Adriana z Tramwaj nr 4 i najbliżej jest mi właśnie do tego co przeczytałem w tym tekście. Nie wpadł bym na to, żeby odnaleźć podobieństwa historii przedstawionej przez Stasiuka z "Tajemną historią" Donny Tartt, a rzeczywiście po przemyśleniu widoczne są analogie. Swoją drogą okazuje się, że kończąc powoli czytelniczy rok, zataczam swego rodzaju krąg, bo wspomnianą powieść Tartt czytałem na koniec roku zeszłego. Temat zbrodni i to w jaki sposób wpływa ona na atmosferę w grupie, jak modeluje relacje, jak zmienia układ sił i to w jaki sposób odkrywa ukryte rysy charakterów poszczególnych członków grupy to tylko jeden z wielu motywów, które Andrzej Stasiuk porusza w "Białym kruku". Jest to bowiem przede wszystkim książka o czasie minionym, o pamięci i o tym co się z nią dzieje w toku naszego życia, jakie płata nam figle, jak wypacza nasz odbiór rzeczywistości. W rezultacie tych jej harców, czasem łapiemy się na tym - tak jak bohaterowie powieści Stasiuka - że nabieramy się na ten fortel i staramy się odzyskać pewne miejsca, sytuacje, ludzi, choćby z okresu młodości, a bardzo szybko okazuje się że jest to niemożliwe. Nie da się bowiem wrócić do tego co już minęło, a nawet jeśli trafimy w to samo miejsce, to będziemy już zupełnie inaczej je odbierać ze względu na nagromadzone od tej chwili doświadczenia. Co dzieje się z czasem? Czym on jest? Jak na nas wpływa? Jeśli ktoś ma za sobą doświadczenia z Andrzejem Stasiukiem to wie, że to jego ulubiony chyba temat.
"Biały kruk" to też opowieść o przemijaniu, o kryzysie wieku średniego, o konfrontacji ideałów z młodości z codzienną prozą życia i niesionymi przez nie ograniczeniami. Przeczytamy o trudnościach w przestawieniu się na kompromis, na widzenie świata ze wszystkimi jego odcieniami szarości podczas gdy dotąd widziało się wszystko czarno-biało. Młodość ma swoje przywileje, dorosłość głównie jednak nastręcza trudności i narzuca konformizm. Mamy tu więc do czynienia ze swego rodzaju pogonią za Świętym Graalem, z poszukiwaniem tego co odeszło bezpowrotnie, a może wcale takie nie było tylko zostało stworzone w toku idealizowania wspomnień. Ręka w górę komu z nas się to zdarza po trzydziestce? Uciekać w koloryzowanie wspomnień przed monotonią i obowiązkami życia codziennego. Wreszcie na koniec warto wspomnieć, iż jest to też książka o walce świata duchowego z materializmem. O niezgodzie na mody, generowanie sztucznych potrzeb, komercjalizację życia, bytowanie bez celu.
Kolejny Andrzej Stasiuk za mną i nadal mi się nie nudzi. Niby wciąż o tym samym, a nigdy dość takich tematów, przynajmniej jeśli chodzi o mnie. Uwielbiam być zmuszany do refleksji, do przystanięcia w tym ciągłym wyścigu szczurów, a nikt inny nie zatrzymuje mnie z taką klasą i wyczuciem jak właśnie Andrzej Stasiuk. W "Białym kruku" zrobił to poraz kolejny. Dzięki wielkie Panie Andrzeju :)
osinskipoludzku.blogspot.com
March 22, 2017
Nějak jsem se v tom plácala. Asi tak stejně, jako ti týpci v zasněžených horách a svých životech.
November 25, 2021
hłasko wstał, zaczął klaskać, a potem dostał kamieniem w głowę.
cieżko mi określić, na ile klasizm tutaj jest krytyczny, a o ile mimowolny
cieżko mi określić, na ile klasizm tutaj jest krytyczny, a o ile mimowolny
January 10, 2016
Andrzej Stasiuk is often spoken of as an author who has managed to grasp the disruption of post-communist change in Poland – there are certainly hints of that in the nostalgia of his short story/prose poem collection
Tales of Galicia
but it becomes much more obvious in this unsettling and disturbing picture of Polish masculinity writing in 1995.
Seeking adventure, it seems almost desperate to feel something in lives that have lost much of their meaning – Stasiuk paints a nihilistic picture – five friends head off to the mountains at the height of winter for some time away in the wilderness. Things go badly from the outset – food and equipment is lost/stolen/misplaced; travel plans are disrupted; their map reading skills leave much to be desired and those who have visited the area before have only done so in spring and summer – the heavy snow makes the landscape unrecognisable, and there are tensions within the group. These are the classic circumstances for a tragedy, but it is not these things that set off the chain of events, but a moment of extreme violence by one of the party directed at a state official.
Convinced that a murder has been committed the party decide to stick together and head out to another part of the mountains (no-one really knows where they are and there were no other witnesses to the attack) with the hope of escaping. In the process they confront the inhospitable environment, sceptical/mistrustful locals, exploitative hostel managers, state forces, injury, heavily armed men, the seeming perversity of train timetables, mutual mistrust, wolves and many other challenges. Throughout, Statsiuk maintains a potent sense of foreboding and a portent of certain doom, creating a sense that even greater disaster is about to be played out as five townies flail around the mountains unsure of what they are doing or where they are or going.
Bleak, engaging and surprisingly hopeful despite the odds – this is proof of Stasiuk’s acclaim.
Seeking adventure, it seems almost desperate to feel something in lives that have lost much of their meaning – Stasiuk paints a nihilistic picture – five friends head off to the mountains at the height of winter for some time away in the wilderness. Things go badly from the outset – food and equipment is lost/stolen/misplaced; travel plans are disrupted; their map reading skills leave much to be desired and those who have visited the area before have only done so in spring and summer – the heavy snow makes the landscape unrecognisable, and there are tensions within the group. These are the classic circumstances for a tragedy, but it is not these things that set off the chain of events, but a moment of extreme violence by one of the party directed at a state official.
Convinced that a murder has been committed the party decide to stick together and head out to another part of the mountains (no-one really knows where they are and there were no other witnesses to the attack) with the hope of escaping. In the process they confront the inhospitable environment, sceptical/mistrustful locals, exploitative hostel managers, state forces, injury, heavily armed men, the seeming perversity of train timetables, mutual mistrust, wolves and many other challenges. Throughout, Statsiuk maintains a potent sense of foreboding and a portent of certain doom, creating a sense that even greater disaster is about to be played out as five townies flail around the mountains unsure of what they are doing or where they are or going.
Bleak, engaging and surprisingly hopeful despite the odds – this is proof of Stasiuk’s acclaim.
January 22, 2011
This is an impressive book (indeed there is a lot of impressive literature coming out of Poland these days). The author manages to grip the reader's attention from the start and holds it, unwaveringly, to the very end. It is a tale of a group of misfits - almost social outcasts (except for the fact that these are Poles in the post-Communist era). Meaningless lives are anaesthetised by vodka and sex. Endless empty days merge into one - whether they are in the past or the present. It is a tale of an escape from reality that ends up being an escape from a threat that never really surfaces, is always there (is it real or is it imagined?). And all this takes place in a world devoid of colour, the white snowy landscape of the Carpathian mountains... It is an allegory of what happened after the Poles gained their "freedom" - and lost everything...
June 4, 2021
nie czuję tego w ogóle
March 25, 2023
Proza typowo męska, dlatego osobie takiej jak ja trudno się utożsamić. Jest to jednak historia ciekawa, gdyż opowiada o dorastaniu trochę innym, bo dorastaniu spóźnionym.
January 23, 2021
A couple of Polish guys crossing the Low Beskid Mountains in 1993. Getting lost in the snow, fog and in their minds. A nice piece of literature.
June 10, 2025
Chvílema jsem si přál, aby vypravěč už konečně držel hubu. 10/10
Nevadilo by mi, kdyby bylo vyprávění přímější, párkrát jsem se úplně ztratil v posloupnosti událostí, což chápu, že bylo záměrem – přítomnost a vzpomínky se spolu prolínaly celou dobu, místy až do totálního zmatení.
Vlastně moc nechápu co se mi tak líbilo, s týpkama bych se nechtěl ani potkat.
Jinak jsem největší fanoušek grafickýho zpracování, je to tak strašně dobrý. Rozhodně nejhezčí ze všech vydání co jsem našel. (Ještě aby nebylo → tiráž)
Nevadilo by mi, kdyby bylo vyprávění přímější, párkrát jsem se úplně ztratil v posloupnosti událostí, což chápu, že bylo záměrem – přítomnost a vzpomínky se spolu prolínaly celou dobu, místy až do totálního zmatení.
Vlastně moc nechápu co se mi tak líbilo, s týpkama bych se nechtěl ani potkat.
Jinak jsem největší fanoušek grafickýho zpracování, je to tak strašně dobrý. Rozhodně nejhezčí ze všech vydání co jsem našel. (Ještě aby nebylo → tiráž)
January 29, 2015
Nevím, zda jsem se dozvěděl více o mužských krizích středního věku, jak se píše na obálce, ale už chápu přirovnávání Stasiuka k Jáchymu Topolovi. Stasiuk je podobně básnivý, ale konkrétnější a akčnější. V knize popisující zimní výpravu skupinky mužů do hor se mísí zamlžené dekadentní obrazy města a prochlastaného mládí za komunismu (dokonal�� je především postava prominentního synka Vasila) s přesným až ironickým postižením podhorských zapadákovů v raných devadesátých. Hlavně současná rovina jde autorovi dokonale, krom genia loci také postižení směšnosti mužů, kteří si v horách prožívají dobrodružství boje s vlastním egem, a zachycení obyčejných situací (ruští trhovci v horském zapadákově, chlastačka na chatě, paranoidní a hrdinské představy skupinky mužů...). Stasiuk nejde moc do hloubky co se týče psychologie postavy, a tak se nejde úplně smířit s vyhroceným koncem. Ale daří se mu zachytit podstatné emoce i situace, které jsme zažili všichni.
May 5, 2016
Stasiuk poslal 4 kamarády a jednu přisírku do Nízkejch Beskyd. To je někde na východ od Prahy. Tam se kluci mrcasí mrazem a před něčim utíkaj, i když si většina z nich myslela, že jdou prostě jen na vandr. Vzpomínky na mládí a dospívání s vodkou a snažením se zprcat spolužačky nalitý vodkou, zažil každý z nás a sympatizuje tak s hrdinama.
Náznaky thrilleru jsou naštěstí opravdu jenom náznaky a tak to, že před něčim utíkají, neni nijak otravný a nevyklube se z toho žádná píčovina typu napůl polák napůl medvěd, žijící po staletí v horách. Stasiukův styl je velmi podobný Topolovo (čestina level 8 - jihočeština) stylu, což mám velim rád. Velmi rád mám taky sekanou, sraní a futsal. Rozdíl vůči Stasiukovi tkví v tom, že Topol má extra body za to, že většinu svý prózy zakomponoval do kulis Prahy.
Náznaky thrilleru jsou naštěstí opravdu jenom náznaky a tak to, že před něčim utíkají, neni nijak otravný a nevyklube se z toho žádná píčovina typu napůl polák napůl medvěd, žijící po staletí v horách. Stasiukův styl je velmi podobný Topolovo (čestina level 8 - jihočeština) stylu, což mám velim rád. Velmi rád mám taky sekanou, sraní a futsal. Rozdíl vůči Stasiukovi tkví v tom, že Topol má extra body za to, že většinu svý prózy zakomponoval do kulis Prahy.
Read
July 31, 2011Zima, góry na polsko-słowackim pograniczu, alkohol, dym papierosów i pełne niedopowiedzeń męskie rozmowy. Stasiuk znów zagłębia się w surowy świat, gdzie rozmowy pełne przekleństw przenikają się ze wspomnieniami, wspomnienia z dygresjami, zaś dygresje z pogmatwanymi przemyśleniami bohaterów. I tak aż do porannego przebudzenia na wielkim kacu.
August 21, 2022
Un roman traitant de 5 jeunes hommes polonais, dans la trentaine, désabusés et qui partent à vau l'eau.
Ils se font vites rattrapées par la rudesse de l’hiver du pays. Nous sommes loin de brûler la Marzanna. Le corbeau blanc qu’ils entrevoient, dès le début de leur aventure, est peut-être un signe annonciateur.
On y rencontrera de la masculinité et de son immaturité. Un seul parmi eux est gay mais ce sera très secondaire, il a été élevé comme un homme, comme les autres.
Le roman se lit comme si c’était un thriller car il y aura débordement, comme vous pouvez le deviner: on traversera une « frontière » qu’on aurait peut-être pas dû.
Ils se font vites rattrapées par la rudesse de l’hiver du pays. Nous sommes loin de brûler la Marzanna. Le corbeau blanc qu’ils entrevoient, dès le début de leur aventure, est peut-être un signe annonciateur.
On y rencontrera de la masculinité et de son immaturité. Un seul parmi eux est gay mais ce sera très secondaire, il a été élevé comme un homme, comme les autres.
Le roman se lit comme si c’était un thriller car il y aura débordement, comme vous pouvez le deviner: on traversera une « frontière » qu’on aurait peut-être pas dû.
May 21, 2023
For me, it was difficult to read. Far remind me Scret Story of Donna tart. A lot of philosophy and one most annoying person died... I started this book to understand Polish mentality, and on one hand it gave me some vision, but I didn't get a lot of motivation of main characters, maybe this book for older people or for those who pass that period. It has a lot of nature description that made me boring, but on the other hand, there were moments when I could not stop reading.
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 17, 2019
Kiedy czytałem "Białego kruka" po raz pierwszy, byłem za młody, by w pełni zrozumieć i docenić tę książkę. Gdy przeczytałem go teraz – poczułem, że jestem już za stary i podobnie jak bohaterom ucieka mi to, co ważne w życiu.
June 6, 2020
Zvláštní: tak polská kniha, a přitom nejsilnější pasáž je pro mě asi ta, ve které se (v nádražní restauraci v Orle) objeví skupina kočujících Rumunů. Asi to dělají ty hory (Beskydy), které si s Polskem nějak nedovedu spojit.
December 23, 2025
miedzy 3 a 5
October 27, 2013
Nádherná poetická knížka. Když píšu nádherná, myslím tím zemitá, pravdivá, drsná jako promoklá polská dělnická cigareta bez filtru v plískanici na opuštěném nádraží. Je o drsném životě chlapů, co hledají svoje místo v něm. A přitom to nejsou žádná ufňukaná ořezávátka, jejich poezie je mozolovitá, i když nejsou dělníci. Četl jsem knížku ve vlaku na cestě do Minsku a zpět a potom jí dočítal při cestě na volby a z voleb. A přišel jsem si jako dítě, zranitelný chlapec. Jakoby už ten čas opravdových chlapů pominul, už tu nebudou devadesátá léta, nebo se posunul dál na východ, kde možná ještě jsou drsní chlapy. Taky je v knížce spoustu krásy, zimního venkova. Pro mě je to ale věc cizí. Možná proto se mi ta knížka tolik líbila.
December 12, 2007
warszawa.
November 27, 2015
Nederlandse vertaling is een drama- onleesbaar
Displaying 1 - 21 of 21 reviews