...Άμμος

by Μιχάλης Μακρόπουλος

...ένα αφήγημα για την ποίηση της καθημερινότητας, τα μικρά πράγματα της ζωής και τη γνώση του αναπόφευκτου τέλους της...

«Αλλά πάντα θα 'μενε λίγη άμμος εδώ, λίγη εκεί, σαν memento mori που τρίζει σιγανά, κρυμμένη ως και σε μια μέρα ευτυχίας μες στις ζάρες του σεντονιού, στη ράγα του συρταριού, στα σκέλη του ψαλιδιού, από μέσα στη μύτη του παπουτσιού, στον μεντεσέ και στο ανάμεσο δύο σελίδων βαθιά, εκεί που τσακίζει η ράχη του βιβλίου.»

Genres: Fiction

72 pages, Paperback

First published March 1, 2025

About the author

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965 και σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έζησε εννέα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Πλέον κατοικεί στη Λευκάδα με τη σύζυγό του και με τα δυο τους παιδιά, και περνά μεγάλα διαστήματα στο Δελβινάκι Πωγωνίου στην Ήπειρο. Εργάζεται ως μεταφραστής λογοτεχνίας από τα αγγλικά και τα γαλλικά.

Έχει εκδώσει βιβλία για ενήλικες καθώς και βιβλία για παιδιά.

Reviews

[foteini_dl · Rating 4 out of 5]

Ο Μακρόπουλος είναι από τους συγγραφείς που δεν μπορείς να μην τους θαυμάσεις και ζηλέψεις λίγο (με την καλή έννοια). Είναι από τους λίγους τυχερούς εκεί έξω που μπορούν να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε διαφορετικά λογοτεχνικά είδη -εδώ μπαίνει στα νερά της λογοτεχνίας του φανταστικού- και να τα καταφέρνουν. Είναι από εκείνους που μπορούν να μιλάνε για τη ζωή και τον θάνατο μέσα από τη φύση, την άμμο. Κυρίως, όμως, συνεχίζει να δίνει σημασία στις σχεδόν ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινότητας και να σκύβει στους ανθρώπους με ευαισθησία. Και σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο σκληρός, αυτό μάλλον είναι απαραίτητο -ίσως και ενθαρρυντικό και ανακουφιστικό.

[Zizeloni · Rating 4 out of 5]

Μια μικρή νουβέλα, γραμμένη με το ωραίο στυλ του Μακροπούλου, όπου τόσες λίγες σελίδες κρύβουν τόσα πολλα. Μου άρεσε πολύ στην αρχή, το είδα να καταλήγει σε μια από τις "κρυμμένες" δυστοπίες του που φανερώνονται σταδιακά, ένα κόσμο με άμμο.

Κάπου όμως από τη μέση και μετά σαν να άλλαξε η ιστορία, σαν να άλλαξε το θέμα, μπερδεύτηκα κιόλας λίγο. Δεν ξέρω πως τα κατάφερε όλα αυτά σε τόσες λίγες σελίδες, αλλά Μακρόπουλος είναι αυτός! Αν τον πετύχω κάπου θα ζητήσω εξηγήσεις γιατί νιώθω λίγο ξύλο απελεκητο τωρα, που δεν κατάλαβε τα κρυφά νοήματα του μισού βιβλίου.

[Vaso · Rating 4 out of 5]

Η νέα νουβέλα του συγγραφέα, μου θύμισε γιατί ακριβώς αγαπώ τη γραφή του. Προσεγγίζει τα απλά, τα καθημερινά με έναν τρόπο ιδιαίτερο, που σε βάζει να σκεφτείς πίσω από τις λέξεις.
Να σκεφτείς τι κρύβουν αυτές οι λέξεις. Τι άλλο θα μπορούσαν να σου δώσουν.

Η άμμος, τρυπώνει παντού. Όσο κι αν τη διώχνεις, ύπουλα, υπαινικτικά. Σαν τις σκέψεις μας και τις σκιές του παρελθόντος που θέλουμε να σβήσουμε, να ξεχάσουμε, αλλά αυτές πάντα εμφανίζονται, όσο κι αν τις θάβουμε στο βάθος του μυαλού και της καρδιάς μας.

[Tasos · Rating 4 out of 5]

Είναι γνωστό (;) ότι ανήκω στους #μακρόπουλος_χούλιγκανς, οπότε μην περιμένετε αντικειμενικότητα για οποιοδήποτε βιβλίο του από αυτό το λογαριασμό, αν και δε νομίζω πως έχει χρειαστεί μέχρι τώρα να υπερασπιστώ κάτι που δεν άξιζε ή να εθελοτυφλήσω μπροστά σε αδυναμίες που μέχρι στιγμής δεν έχω βρει ποτέ στο έργο του.

Το …άμμος συνεχίζει την παράδοση των βαθιά υπαρξιακών και πυκνά ατμοσφαιρικών ολιγοσέλιδων αφηγήσεων του συγγραφέα και της αγαπημένα υπαινικτικής γραφής του που εξερευνά των ψυχισμό των ηρώων, αντιπαραβάλλοντάς τους με την ερημική τοπογραφία ενός περιβάλλοντος, που αγγίζει τα όρια της δυστοπίας, χωρίς να είναι αυτή τη φορά μελλοντολογική, ούτε καν σύγχρονη, αλλά περισσότερο άχρονη και διαχρονική.

Σαν την άμμο που κατακλύζει το απομονωμένο σημείο του ανώνυμου νησιού στο οποίο κατοικεί η οικογένεια και τη βυθίζει σε έναν κόσμο σιωπής και σκόνης, εκεί όπου ακόμα και οι λέξεις φθείρονται και διαβρώνονται εξαντλώντας την ανθρώπινη αντοχή και δημιουργώντας ένα σύμπαν ερημικό, εύθρυπτο και πορώδες, που προοικονομεί και υπαγορεύει την ψυχική και σωματική κατάρρευση του δεύτερου μέρους.

Έχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά ο Μακρόπουλος απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από την πλοκή και παραδίδεται στην ατμόσφαιρα, ή μάλλον απορροφάται από αυτή και βουλιάζει μέσα της, εστιάζοντας όχι στο τι γίνεται, αλλά στο πώς βιώνεται κι εσωτερικεύεται μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα φθοράς και μοναξιάς, πώς μεταμορφώνεται σε ένα υπαρξιακό κενό που δεν μπορεί να αντηχήσει τις πνιγμένες κραυγές των ηρώων.

Δεν ξέρω αν αυτός ο πειραματισμός με την μικρή (ή μάλλον την ακόμα μικρότερη) φόρμα σηματοδοτεί μια νέα λογοτεχνική κατεύθυνση στο έργο του Μακρόπουλου προς ακόμα περισσότερη υπαινικτικότητα ή είναι μια άσκηση ύφους, αλλά, όπως έχω ξαναπεί, οποιαδήποτε επαφή με τη γραφή του είναι κάθε φορά κάτι παραπάνω από απλώς καλοδεχούμενη ή πολυαναμενόμενη.

Είναι απαραίτητη.

[Nasia · Rating 3 out of 5]

Δύσκολο αυτό που συμβαίνει τώρα. Είμαι γνωστή Μακροπουλικιά, αλλά σε αυτή την νουβέλλα κάπου χάθηκα, ειδκά από την μέση και έπειτα. Πείτε με χαζή, πείτε με πεζή, πείτε με απαίδευτη, αλλά σίγουρα δεν έπιασα τους συμβολισμούς που θέλει να μας μεταφέρει ο συγγραφέας.
Φυσικά η γνωστή υπέροχη ροή γλώσσας είναι διάχυτη στο κείμενο, φυσικά το χαρακτηριστικό ύφος γραφής σε κάνει να καταλάβεις πως είναι βιβλίο του Μιχάλη Μακρόπουλου, αλλά θα ήθελα να έβγαζε περισσότερο νόημα το πού πάει το πρώτο μισό του βιβλίου, που για εμένα πήγαινε σε μάλλον κάποιον δυστοπικό τόπο παρά στο πραγματικό δεύτερο μισό (Ναι, προφανώς καταλαβαίνω το προφανές: ότι μια διάγνωση και μια θεραπέια τον έκαναν πιο συνειδητοποιημένο για τα μικρά πράγματα γύρω του και πόσο θα έπρεπε να τα εκτιμάει).
Θα ήθελα να αφιερώσει κάποι@ χρόνο να μου εξηγήσει κάποια πράγματα, γιατί είμαι να σκάσω!
Άσε που κάθε φορά που ο πρωταγωνιστής ανέφερε για το πόσο η άμμος υπάρχει παντού και ενοχλεί τα πάντα, εγώ σκεφτόμουν την ατάκα του Anakin Skywalker "I don't like sand. It's coarse and rough and irritating and it gets everywhere."

[Crazytourists_books · Rating 5 out of 5]

Μικρό και θαυματουργό! Σου ζεσταίνει την καρδιά!
Είναι εξαιρετικά ταλαντούχος ο κ. Μακρόπουλος, και ως λάτρης της μικρής φόρμας, δε μπορώ παρά να δηλώσω γοητευμένη. Πάλι!

[Γιάννης Ζαραμπούκας · Rating 5 out of 5]

Ο Μιχάλης Μακρόπουλος είναι ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς. Είναι ένας συγγραφέας ταυτισμένος στη συνείδηση των αναγνωστών με την αφαίρεση και την οικονομία λέξεων, χαρακτηριστικά τα οποία δεν στέκονται εμπόδιο στο να δημιουργεί κάθε φορά με επιτυχία ένα κατάδικό του λογοτεχνικό σύμπαν, στο οποίο προσωπικά λατρεύω κάθε φορά να βρίσκομαι ως αναγνώστης!

Πριν από λίγες μέρες, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη η νέα του νουβέλα με τίτλο «…άμμος». Πρόκειται για ένα βαθιά υπαρξιακό κείμενο, που μέσα σε μόλις 60 σελίδες καταφέρνει να προσεγγίσει εύστοχα τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης!

Με φόντο μία μικρή κοινότητα, ένα μικρό χωριό ίσως, χτισμένο κάπου ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα, ο συγγραφέας στήνει την ιστορία του. Αφηγητής αυτής ένας ανώνυμος άντρας, ίσως το alter ego του συγγραφέα, μιας κι ο ήρωας του περνά τον περισσότερο χρόνο δουλεύοντας από το σπίτι. Όλα ξεκινούν όταν αλλάζει κατεύθυνση ο άνεμος και αρχίζει να φυσά νοτιάς, ο οποίος φέρνει μαζί του άπειρη σκόνη.

Σκόνη που ύπουλα τρυπώνει σχεδόν παντού! Η παρουσία της σκόνης φαίνεται να μην επιδρά σχεδόν καθόλου στην καθημερινότητα των παιδιών, σε αντίθεση με αυτή των μεγάλων, κάτι το οποίο το παρατηρούμε μέσα από την αφήγηση του ανώνυμου, ενήλικα αφηγητή. Ο αφηγητής διαπιστώνει σταδιακά πως η άμμος έχει εισχωρήσει σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Από τα παπούτσια των παιδιών του, από το πάτωμα και τις πτυχές του σεντονιού, μέχρι τις ράγες των συρταριών και τις σελίδες των βιβλίων. Όσο κι αν τη σκουπίζει, εκείνη καταφέρνει και εισχωρεί ξανά και ξανά στο εσωτερικό του σπιτιού. Κάθε προσπάθεια να απαλλαγεί από αυτή είναι μάταιη.

Παρόλα αυτά, προσπαθεί φαινομενικά ατάραχος να συνεχίσει την καθημερινότητα του. Φροντίζει την οικογένεια του, πηγαίνει μακρινές βόλτες μέχρι την θαλασσινή ακτή μαζί με τα παιδιά του και τον σκύλο τους, επιστρέφει στο γραφείο του μετά από αρκετό καιρό, όπου παρότι επιζητά την απομόνωση, νιώθει μερικές φορές πως ο περιορισμένος αυτός χώρος τον φυλακίζει, ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζεται το σπίτι του, που ανασαίνει ζωή! Ο αφηγητής συνθλίβεται από το βάρος της ελαφριάς κατά τα άλλα σκόνης, η αναπόφευκτη παρουσία της οποίας στη ζωή του, ρημάζει την καθημερινότητα του, μέσα στην οποία εγκλωβίζεται και νιώθει πως πνίγεται.

Θα καταφέρει άραγε ο αφηγητής να απελευθερωθεί από τη σκόνη;

Να απεγκλωβιστεί από την φυλακή στην οποία έχει περιορίσει τον εαυτό του;

Για πόσο καιρό ακόμη, αυτή η σκόνη ��α ρημάζει τη ζωή του;

Ο Μιχάλης Μακρόπουλος, ο συγγραφέας της σιωπής και του ανείπωτου, καταφέρνει για άλλη μία φορά να δημιουργήσει ένα γοητευτικό λογοτεχνικό σύμπαν. Ένα σύμπαν υπαινικτικό και αμφίσημο, όπου φαινομενικά κυριαρχεί η σιωπή, μόνο που αν κρατήσεις την ανάσα σου και «κάνεις λίγη ησυχία», θα καταφέρεις να αφουγκραστείς τις υπαρξιακές δονήσεις που το διατρέχουν υποδόρια!

Ο συγγραφέας για άλλη μία φορά επιλέγει την εκκωφαντική σιωπή, για να μιλήσει για τα ανείπωτα συναισθήματα και τις ανομολόγητες σκέψεις του ανθρώπου, για όλα εκείνα που πολλές φορές σιωπούμε και τα αφήνουμε ύπουλα να εισχωρούν στη ζωή μας, σαν τους κόκκους της άμμου, που φέρνει ο νοτιάς και γλιστρούν αθόρυβα ρημάζοντας το σπίτι μας, αλλά και τις ζωές μας!

Ο συγγραφέας εστιάζει σε μικρές, καθημερινές, ασήμαντες στιγμές της καθημερινότητας του ανώνυμου αφηγητή, η ζωή του οποίου κυλά μονότονα και μέσα στη σιωπή, οικοδομώντας μία υπαινικτική ατμόσφαιρα, όπου τα μικρά πράγματα, τα καθημερινά και ευτελή, αυτά τα πράγματα που δεν τους δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία στη δίνη της καθημερινής ρουτίνας αποκτούν τελικά μεγάλες διαστάσεις, αλλά και μεγάλη αξία!

Η νουβέλα του κυρίου Μακρόπουλου είναι αδιαμφισβήτητα ένας βαθιά υπαρξιακός στοχασμός. Ένας στοχασμός για τη θνητότητα του ανθρώπινου σώματος, αλλά και για την αναπόδραστη και άυλη φθορά της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένας στοχασμός για την βαναυσότητα της μνήμης και του παρελθόντος, που γίνονται φυλακή και σε εγκλωβίζουν. Ένας στοχασμός για την παροδικότητα της ανθρώπινης ζωής και του προδιαγεγραμμένου τέλους της. Ένα τέλος που έρχεται σταδιακά κι αθόρυβα, όπως η ανεπαίσθητη παρουσία της άμμου μέσα στις σελίδες του βιβλίου, η οποία μπορεί να μη γίνεται αμέσως αισθητή, όμως είναι εκεί και λειτουργεί διαβρωτικά εξαντλώντας σταδιακά κάθε απόθεμα ζωής!

Η άμμος είναι ένα τόσο μικρό σωματίδιο ύλης, που μπορεί πολλές φορές να μην είναι ορατό, μπορεί να αδυνατείς να την κρατήσεις μέσα στις παλάμες σου, γιατί είναι σχεδόν κάτι το ανύπαρκτο, όμως υπάρχει. Γλιστρά μέσα από τις χαραμάδες και συσσωρεύεται ύπουλα, κι όσο κι αν προσπαθείς να την καθαρίσεις και να απελευθερωθείς από την παρουσία της, εκείνη επιστρέφει, όπως ακριβώς συμβαίνει με την αδυναμία του ανθρώπου να ελέγξει τον χρόνο, τους φόβους, αλλά και τη μοίρα του, η οποία πολλές φορές φαντάζει προδιαγεγραμμένη.

Ο κύριος Μακρόπουλος μέσα από τη λιτή, μα βαθιά ποιητική εξιστόρηση της καθημερινότητας του ανώνυμου αφηγητή επιχειρεί να προβληματίσει τον αναγνώστη σχετικά με τη σημασία των απλών στιγμών της καθημερινής του ρουτίνας, φωτίζοντας με τον γλυκόπικρο τρόπο του την αξία αυτών των στιγμών, που πολλές φορές κρύβεται πίσω από τη διάχυτη μονοτονία τους. Ο συγγραφέας όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, έτσι και εδώ, υπογραμμίζει εύστοχα τη πηγαία ομορφιά που κρύβει η απλότητα της καθημερινότητας, την οποία πολλές φορές άθελα μας αγνοούμε!

Η ΑΜΜΟΣ του κυρίου Μιχάλη Μακρόπουλου είναι μία νουβέλα που προσφέρει μία εσωτερική διαδρομή στα έγκατα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μία νουβέλα βαριά φορτισμένη με το υπαρξιακό βάρος μίας φαινομενικά λιτής και απλοϊκής καθημερινότητας. Μία νουβέλα που τσαλαβουτά άλλοτε σε έναν κόσμο γοητευτικά ονειρικό, κι άλλοτε σε έναν κόσμο αφοπλιστικά ρεαλιστικό λειτουργώντας με πολυσήμαντο τρόπο, μέσα από τον οποίο ο κύριος Μακρόπουλος ανατέμνει επιτυχώς τον χρόνο που κυλά ανεμπόδιστα, τη μνήμη που καταδυναστεύει το παρόν, την αναπόδραστη φθαρτότητα του σώματος, αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης!

Η «…άμμος» είναι ένα απολαυστικό, λογοτεχνικό κείμενο, κείμενο «σφηνάκι», που διαβάζεται ιδιαίτερα εύκολα και ευχάριστα, αφήνοντας στον αναγνώστη μία γλυκόπικρη επίγευση.

Αξίζει να την αναζητήσετε!

[Anastasia Ts. · Rating 3 out of 5]

3,5 ⭐️

[Katerina Koltsida · Rating 4 out of 5]

Απέριττος, σχεδόν ελλειπτικός, ο λόγος του Μακρόπουλου, που παρασύρει πάντα τον αναγνώστη στο δρόμο που εσιαξε ο συγγραφέας, μα που ο προορισμός είναι, πάντα, του καθενός μας.

[Lila_Sta · Rating 5 out of 5]

Ο Μακροπουλος τα κατάφερε για ακόμα μια φορά με μια νουβέλα 60 σελίδων να φτιάξει μια άρτια υπαρξιακή ιστορία θέτοντας ερωτήματα όπως: Πόση αγάπη υπάρχει στο κοινότοπο και στο καθημερινό; Τελικά τι δόση θανάτου χρειάζεται για να παρατηρήσεις τα φαινομενικά αδιάφορα και να χαίρεσαι τη ζωή;

Για μια ακόμα φορά η σχέση πατέρα γιου είναι στο επίκεντρο με ευφυή τρίγωνα με τον πατέρα και τους δύο γιους στις κορυφές του ενός, και τον πατέρα και το μεγάλο γιο και την κόρη στο άλλο.

Συνολικά, υπάρχει μια συνέπεια στο μαύρο νερό και στην άμμο, ο Μακροπουλος είναι ένας συγγραφέας που σέβεται τον αναγνώστη και του προσφέρει μια εμπειρία χωρίς να τον υποτιμά και να τον διευκολύνει.

[Angie · Rating 3 out of 5]

3,5 ⭐️ για την ακρίβεια. :)

[Μαρία Δριμή · Rating 4 out of 5]

4 αστέρια, γιατί έχω ακόμα πρόσφατη τη "Μαργαρίτα Ιορδανίδη" που ήταν για 10.

[KONSTANTINOS BILLIAS · Rating 5 out of 5]

Λίγες σελίδες,μικρή φόρμα,αλλά Μακροπουλος !!!
Λίγες λέξεις για μεγάλες αλήθειες,άλλες εμφανείς και άλλες που κρύβονται πίσω από εικόνες.Εξαιρετικο κείμενο.
Δεν θα κάνω προσπάθεια να ερμηνεύσω την άμμο σαν σύμβολο,πολλοί το έχουν κάνει πριν από εμένα και δεν συμφωνώ.Νομίζω ότι το συγκεκριμένο σύμβολο χωράει προσωπική ερμηνεία.
Δώστε την δικιά σας.

[Achilleas · Rating 4 out of 5]

Σύντομο όσο έπρεπε.
Περιεκτικό όσο έπρεπε.
Συγκινητικό όσο έπρεπε.

Ένα όμορφο ισορροπημένο βιβλίο.

[Sofia · Rating 4 out of 5]

Η άμμος εισχωρεί παντού, στα δάχτυλα των ποδιών, στις τσέπες του μπουφάν, στο χαλακι της εισόδου, στο πάτωμα της κουζίνας... Η θάλασσα είναι πάντα εκεί, σε περιμένει, όλους μας περιμένει, να απελευθερώσει το βλέμμα και τις σκέψεις στο βάθος του ορίζοντα. Ο Μακρόπουλος κεντά ποιητικά μοτίβα, πάνω στην πεζή καθημερινότητα μια συνηθισμένης οικογένειας. Είναι κατά βάθος ποιητής, μας αποκαλύπτει τη μαγεία της κάθε στιγμής! Πόση ομορφιά κρύβεται, αλήθεια, σε έναν κόκκο άμμου!

[Katia · Rating 4 out of 5]

Ποιητικό και διεισδυτικό μες την απλότητα της ιστορίας του. Παράδοξη και υπαινικτική γραφή, σε κάνει να το σκέφτεσαι αφού το έχεις ολοκληρώσει..

[Varvara Nikolaidou · Rating 3 out of 5]

Τον Μακρόπουλο τον αγαπώ και θα τον αγαπώ ο,τι κι αν γράψει. Έχει ταλέντο και ψυχή ο λόγος του, ξέρει να μπαίνει στο πετσί του αναγνώστη, κάνει τα απλά σημαντικά.
Ωστόσο η μικρή αυτή νουβέλα από τη μέση και μετά με μπέρδεψε, κάπου χάθηκα στους συμβολισμούς, κάπου μου ξέφυγε το νόημα.
Πιστεύω ότι τα κείμενα του είναι για να συζητιούνται, και μάλιστα πολύ, από τους ανθρώπους. Έχουν βαθιά νοήματα, έχουν μηνύματα που πρέπει να αναλυθούν και να αποκρυπτογραφηθούν. Ένα τέτοιο κείμενο είναι και η «…άμμος» και θα το συζητάω με κάθε ευκαιρία που θα μου δοθεί.

[Χριστόφορος Νικολάου · Rating 1 out of 5]

Σαν μικρή λογοτεχνική άσκηση ή παιχνίδι. Θα προτιμουσα να την είχα διαβάσει σε κάποιο περιοδικό, παρά να μπω στον κόπο να την αντιμετωπίσω ως νουβέλα.

Κάπως ενοχλεί η διάθεση να εκδοθούν σχεδόν τα πάντα.

Η "...αμμος" (με αυτά τα δήθεν αποσιωπητικά στον τίτλο) έρχεται σαν ένα ακόμα δείγμα του εκδοτικού πληθωρισμού που αναπόφευκτα κάνει κακό στην ποιότητα των έργων που προσφέρονται, ακόμα κι όταν μιλάμε για καταξιωμένους δημιουργούς όπως ο ΜΜ.

(1.5 αστέρια)

[Hristos Dagres #2 · Rating 5 out of 5]

Περισσότερο ποιητική από τις προηγούμενες νουβέλες του, αναδεικνύει ίσως εντονότερα τον "ήσυχο" λυρισμό που κρύβει η καθημερινότητα: η επίσκεψη στο γιατρό για δυο ράμματα, ένα πιάτο μανεστράκι, μια βόλτα στην αμμουδιά, δυο χέρια πάνω από ένα χειρόγραφο όπως φωτίζονται από τη λάμπα. Ο Μακρόπουλος δεν δοξολογεί, ούτε ιδεολογικοποιεί τα τετριμμένα - αντιθέτως, με τη διαύγεια του λόγου του, αναδεικνύει την απλότητα ως αξία.

[αννα σγουρου · Rating 4 out of 5]

.. η αγάπη

[Leniw · Rating 4 out of 5]

Πόσο μου αρέσει ο τρόπος γραφής του Μακρόπουλου. τα βιβλία του πραγματικά με ταξιδεύουν.

[George Makridakis · Rating 5 out of 5]

Πολύ σύντομη νουβέλα, με μόνους πρωταγωνιστές μια οικογένεια με 3 παιδιά (το μεγαλύτερο πάσχει από κάποια διαταραχή).
Στο πρώτο μισό το χωριό (ή οικισμός) όπου ζουν κατατρώγεται από το νοτιά που γεμίζει τα πάντα με άμμο και τους βουλιάζει σε στασιμότητα.
Όπως πάντα, το προκείμενο δεν είναι η πλοκή αλλά οι ωραίες εικόνες και οι σκέψεις που ο Μακρόπουλος εξωτερικεύει με λυρισμό και ειλικρίνεια.
Ωραίο ανάγνωσμα, νομίζω το καλύτερο του Μακρόπουλου έπειτα από το Μάυρο Νερό.

[Eva · Rating 4 out of 5]

Ο νοτιάς, η άμμος, ο βοριάς είναι ότι θες εσύ να είναι.

[Effie Rose · Rating 4 out of 5]

Ποίηση...4+