What do you think?
Rate this book
De boer, de vrouw en de brandewijn
Jonas Jonasson is terug met een onweerstaanbare schelmenroman over Algot Olsson, de zoon van een varkensboer, en een bonte verzameling mensen in de regio Småland in Värend, die zich stort op de mooie en hopelijk lucratieve kunst van het distilleren van brandewijn voor het welzijn van het Zweedse volk.
Zijn pad kruist keer op keer dat van de schuldbewuste en egoïstische graaf Bielkegren, diens harteloze en domme zoon de luitenant, en diens vrouw en dochter die Arabische volbloedpaarden en schoenen verzamelen.
Wanneer de graaf en zijn zoon zich uiteindelijk realiseren dat de brandewijn een behoorlijk lucratief handeltje is en denken dat ze Algot te slim af te kunnen zijn, worden ze een gemakkelijke prooi voor Algot en zijn vrienden, die nog wat appeltjes te schillen hebben met de edellieden.
Dit alles speelt zich af voor de ogen van een verbaasde en verontruste koning Oscar I, de tweede Bernadotte op de Zweedse troon.
Zijn pad kruist keer op keer dat van de schuldbewuste en egoïstische graaf Bielkegren, diens harteloze en domme zoon de luitenant, en diens vrouw en dochter die Arabische volbloedpaarden en schoenen verzamelen.
Wanneer de graaf en zijn zoon zich uiteindelijk realiseren dat de brandewijn een behoorlijk lucratief handeltje is en denken dat ze Algot te slim af te kunnen zijn, worden ze een gemakkelijke prooi voor Algot en zijn vrienden, die nog wat appeltjes te schillen hebben met de edellieden.
Dit alles speelt zich af voor de ogen van een verbaasde en verontruste koning Oscar I, de tweede Bernadotte op de Zweedse troon.
384 pages, Paperback
First published January 1, 2024
59 people are currently reading
495 people want to read
About the author
Jonas Jonasson
26 books3,979 followersAfter a long career as a journalist, media consultant and television producer, Jonas Jonasson decided to start a new life. He wrote a manuscript, he sold all his possessions in Sweden and moved to a small town by Lake Lugano in Switzerland, only a few meters from the Italian border.
The manuscript became a novel. The novel became a phenomenon in Sweden, and now it is about to reach the rest of the world.
The manuscript became a novel. The novel became a phenomenon in Sweden, and now it is about to reach the rest of the world.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 122 reviews
September 25, 2024
Lyssnade på uppläsningen av Stefan Sauk, som gav rätt dialekt till de olika karaktärerna. Allting blir ju helt klart roligare på småländska. Vad gäller handlingen var den kanske lite seg i början, men i takt med att ”det enkla folkets” list utvecklade sig och allting redde ut sig/föll ihop (beroende på vems perspektiv man utgår från) så blev den bara bättre och bättre. Skrattade till högt flera gånger.
August 12, 2024
Vilken underbar liten bok! Kul att Jonas Jonasson testar ett nytt grepp. Detta är precis den typ av ”historisk-slit-lönar-sig”-bok som jag uppskattar, men med en rejäl dos humor. Det kanske spårar lite väl i slutet men detta var Jonasson i högform igen!
May 26, 2025
3.5-4⭐️
August 30, 2025
Ik was benieuwd wat ik van dit boek zou vinden, omdat het in 1852 begon waardoor je minder mogelijkheden hebt om de avonturen te beleven die Jonas normaal in zijn boeken schrijft. Maar ik had kunnen weten dat met de fantasie van Jonas alles mogelijk is. Hoe historisch accuraat het boek is, weet ik niet. Maar gelukkig ken ik de geschiedenis van Zweden niet, dus geloof ik alles direct.
Weer ontzettend gelachen en mij vermaakt.
Positieve note: in het boek zit een ex-prostituee die iedereen ZO aardig behandelde (en haar vooral niet oordeelde over haar levenskeuzes). Ik werd daar elke keer gelukkig van.
Weer ontzettend gelachen en mij vermaakt.
Positieve note: in het boek zit een ex-prostituee die iedereen ZO aardig behandelde (en haar vooral niet oordeelde over haar levenskeuzes). Ik werd daar elke keer gelukkig van.
September 22, 2025
Mijn eerste boek van Jonasson en ik ben meteen fan! Heel leuke schrijfstijl.
June 2, 2025
4.3 Stars - Hilarious and so much fun 🤩
This was a bookclub book, not choosen by me, honestly not my genre and kind of book. Add that I started to read way to late and was forced to speed-listening, every free moment these last days. I was surprised, this story and (Swedish) audiobook, perfect and wonderful narrated by the talented Stefan Sauk, was a great read. 😄😆🥹😂🤣 Such a funny and crazy feelgood story even though there is so much historical truth about the tough life in the countryside, in poor rocky Småland, in the middle of the nineteenth century. Many injustices and no real democracy or chances for a better life for the majority. - But this was so much fun and the end the little one are the lucky in the end. - A great novel ⭐️
Still just giggling, I surprisingly truly loved every audiobook minute.
Read May 9, 2025
This was a bookclub book, not choosen by me, honestly not my genre and kind of book. Add that I started to read way to late and was forced to speed-listening, every free moment these last days. I was surprised, this story and (Swedish) audiobook, perfect and wonderful narrated by the talented Stefan Sauk, was a great read. 😄😆🥹😂🤣 Such a funny and crazy feelgood story even though there is so much historical truth about the tough life in the countryside, in poor rocky Småland, in the middle of the nineteenth century. Many injustices and no real democracy or chances for a better life for the majority. - But this was so much fun and the end the little one are the lucky in the end. - A great novel ⭐️
Still just giggling, I surprisingly truly loved every audiobook minute.
Read May 9, 2025
December 9, 2024
Skurill, genial und perfekt abgestimmte Handlungsstränge. Man muss den Stil des Autors mögen - dann ist es eindeutig eine absolute Empfehlung!
August 6, 2025
Ma olen väga positiivselt meelestatud selle raamatu suhtes. Kaanepildi järgi mõtlesin, et siit tuleb selline loba ja sült, aga tegelikult oli lugu põnevalt, omamoodi stiiliga, haaravalt ja üldsegi mitte jaburalt kirja pandud. Kergelt koomilise tooniga jutustus sellest, kuidas pops krahvil naha üle kõrvade tõmbab, seejuures ise suuremat vaeva nägemata. Nagu loll Ivan muinasjuturaamatus.
October 5, 2025
heerlijk geschreven, luchtig en grappig boek
March 24, 2025
Es macht jedesmal Spaß Jonas Jonasson zu lesen, aber dieses Buch war besonders gut. Wahre Freude.
November 3, 2025
An all in all solid novel!
I really liked the mix of characters that is so typical for Jonas Jonasson and the historical setting worked wonders.
The only thing dragging this book down a bit was that at some points, I lost the plot a little and I would have liked it to be slightly longer.
But, it was really funny and a lovely little read!
4 out of 5.
I really liked the mix of characters that is so typical for Jonas Jonasson and the historical setting worked wonders.
The only thing dragging this book down a bit was that at some points, I lost the plot a little and I would have liked it to be slightly longer.
But, it was really funny and a lovely little read!
4 out of 5.
March 9, 2025
Magyarul. Jó mulatság volt!
March 28, 2025
Deze was echt heel leuk. Jonas Jonasson heeft zo’n leuke en grappige schrijfstijl!
November 4, 2025
Endnu en hyggelig bog i rækken fra Jonas Jonasson.
Det tog også sin tid, at komme ud af bogtørken efter sommerferien.
Det tog også sin tid, at komme ud af bogtørken efter sommerferien.
December 1, 2025
3.75/5!
December 8, 2025
já mám trochu slabost pro knihy Jonassona a opět sem se bavila takže sem spokojená
December 21, 2025
Goed verhaal, prettige en vlotte schrijfstijl. Helemaal in de welbekende stijl van Jonasson. Ondanks dat dit lichte lectuur wordt genoemd, zitten de verhaallijnen heel goed en soms verrassend in elkaar.
January 18, 2025
Trevlig lätt bok att lyssna på, i jämförelse med andra böcker blir det en 2/5. Rolig till och från och bra uppläsare men det var nog inte riktigt min smak.
September 11, 2025
Lõbus lorajutt nagu 100 aastane, kes hüppas aknast välja.
Read
February 10, 2025Fantastisk rolig och underhållande bok. Skriven lite som en saga i formatet. Tänk Robin Hood 🤩
October 9, 2025
1 woord: Geweldig. Een aanrader. Telkens weer weet Jonas Jonasson ons in een fantastisch avontuur te storten. Nu maar weer wachten op de volgende!!
July 20, 2025
Leest als een sneltrein.
reziexemplare
June 22, 2025Jonas Jonasson ist ein Phänomen, das man entweder liebt oder eben irgendwann überdrüssig wird. Nach dem immensen Erfolg seines Debüts Der Hundertjährige, der aus dem Fenster stieg und verschwand hatten viele Leserinnen und Leser den Eindruck, Jonasson habe seinen literarischen Baukasten einmal zusammengeschraubt – und dann in immer neuen Kombinationen variiert. Wer so denkt, sollte Der verliebte Schwarzbrenner und wie er die Welt sah trotzdem eine Chance geben. Denn dieser Roman beweist: Jonasson hat sein eigenes Rezept nicht nur wiederholt, sondern verfeinert – ähnlich wie sein Protagonist Algot Olsson, der aus dem Erbe seines Vaters, einem Schnapsrezept, eine Revolution destilliert.
Wir befinden uns in Småland, im Jahr 1852, einer Region, die zu dieser Zeit vor allem durch drei Dinge geprägt war: Armut, Alkohol und Adel. In genau dieser Reihenfolge. Algot, ein Bauernsohn mit Sinn für das Praktische und einer Nase für hochprozentige Geschäftsideen, wird von seinem adeligen Grundherren aus dem gepachteten Häuschen geworfen – nur um wenig später in einer neuen Bleibe heimlich mit der Schnapsproduktion zu beginnen. Was folgt, ist keine Geschichte des wirtschaftlichen Aufstiegs, sondern ein aberwitziges Sittengemälde über Klassenverhältnisse, Machtmissbrauch und die sprichwörtliche schwedische Gelassenheit im Angesicht der Absurdität des Lebens.
Jonasson erzählt das mit einer Trockenheit, die an norddeutsches Küstenwetter erinnert. Sein Humor ist nicht schreiend komisch, sondern scharf wie ein guter Aquavit. Natürlich begegnen wir wieder einer Reihe exzentrischer Gestalten: Ein adliger Schwadroneur, dessen geistige Fähigkeiten eher ins Spülwasser gehören als in die Politik; eine emanzipierte Druckerstochter, die nicht nur mit Worten kämpft, sondern auch mit dem Bratpfannen-Äquivalent zur Guillotine; und ein perpetuell betrunkener Engländer, der mehr Weisheit im Suff offenbart als die meisten in nüchternem Zustand. Diese Figuren sind keine Karikaturen, sondern kunstvoll überzeichnete Typen, die der Autor mit liebevoller Ironie entlarvt – und gerade dadurch glaubwürdig macht.
Was man diesem Buch nicht vorwerfen kann, ist Mangel an Themen. Hier geht es um nichts Geringeres als soziale Ungleichheit, den trügerischen Glanz des Adels, die Kraft der Gemeinschaft, die Moral der Besitzenden und die Frage, ob eine gute Geschichte nicht manchmal überzeugender ist als ein Gesetzbuch. Und das alles in einem Tonfall, der durchweg von lakonischer Eleganz getragen wird. Jonasson gelingt es, historische Wahrheit und satirische Freiheit zu verbinden, ohne dass das eine dem anderen den Rang abläuft. Wer hier einen historischen Roman im Sinne von Detailverliebtheit und Fußnoten erwartet, ist falsch beraten. Wer allerdings bereit ist, das Historische als Folie für eine zeitlos menschliche Komödie zu begreifen, wird reich belohnt.
Natürlich ist nicht alles perfekt. Der Einstieg ist zäh wie ein nasser Småland-Winter, und auch wenn der Plot gegen Ende gekonnt aufgelöst wird, fehlt ihm doch der eine, zündende Überraschungsmoment, der ein gutes Buch in ein großartiges verwandelt. Aber Jonasson ist klug genug, um nicht auf den billigen Effekt zu setzen. Er vertraut auf seine Figuren, auf die Dialoge, auf die Konstellationen – und vor allem auf die Wirkung eines gut platzierten Satzes, der mehr entlarvt als ein ganzes Kapitel.
Der verliebte Schwarzbrenner und wie er die Welt sah ist nicht nur ein amüsanter Roman, sondern ein literarisches Destillat, das aus den besten Zutaten besteht: Humor, Menschenkenntnis, historische Sensibilität und einer Portion gesundem Zorn. Wer also glaubt, Literatur müsse entweder ernst oder unterhaltsam sein, der wird hier eines Besseren belehrt. Denn Jonasson zeigt einmal mehr: Die Wahrheit schmeckt manchmal am besten, wenn sie brennt.
Wir befinden uns in Småland, im Jahr 1852, einer Region, die zu dieser Zeit vor allem durch drei Dinge geprägt war: Armut, Alkohol und Adel. In genau dieser Reihenfolge. Algot, ein Bauernsohn mit Sinn für das Praktische und einer Nase für hochprozentige Geschäftsideen, wird von seinem adeligen Grundherren aus dem gepachteten Häuschen geworfen – nur um wenig später in einer neuen Bleibe heimlich mit der Schnapsproduktion zu beginnen. Was folgt, ist keine Geschichte des wirtschaftlichen Aufstiegs, sondern ein aberwitziges Sittengemälde über Klassenverhältnisse, Machtmissbrauch und die sprichwörtliche schwedische Gelassenheit im Angesicht der Absurdität des Lebens.
Jonasson erzählt das mit einer Trockenheit, die an norddeutsches Küstenwetter erinnert. Sein Humor ist nicht schreiend komisch, sondern scharf wie ein guter Aquavit. Natürlich begegnen wir wieder einer Reihe exzentrischer Gestalten: Ein adliger Schwadroneur, dessen geistige Fähigkeiten eher ins Spülwasser gehören als in die Politik; eine emanzipierte Druckerstochter, die nicht nur mit Worten kämpft, sondern auch mit dem Bratpfannen-Äquivalent zur Guillotine; und ein perpetuell betrunkener Engländer, der mehr Weisheit im Suff offenbart als die meisten in nüchternem Zustand. Diese Figuren sind keine Karikaturen, sondern kunstvoll überzeichnete Typen, die der Autor mit liebevoller Ironie entlarvt – und gerade dadurch glaubwürdig macht.
Was man diesem Buch nicht vorwerfen kann, ist Mangel an Themen. Hier geht es um nichts Geringeres als soziale Ungleichheit, den trügerischen Glanz des Adels, die Kraft der Gemeinschaft, die Moral der Besitzenden und die Frage, ob eine gute Geschichte nicht manchmal überzeugender ist als ein Gesetzbuch. Und das alles in einem Tonfall, der durchweg von lakonischer Eleganz getragen wird. Jonasson gelingt es, historische Wahrheit und satirische Freiheit zu verbinden, ohne dass das eine dem anderen den Rang abläuft. Wer hier einen historischen Roman im Sinne von Detailverliebtheit und Fußnoten erwartet, ist falsch beraten. Wer allerdings bereit ist, das Historische als Folie für eine zeitlos menschliche Komödie zu begreifen, wird reich belohnt.
Natürlich ist nicht alles perfekt. Der Einstieg ist zäh wie ein nasser Småland-Winter, und auch wenn der Plot gegen Ende gekonnt aufgelöst wird, fehlt ihm doch der eine, zündende Überraschungsmoment, der ein gutes Buch in ein großartiges verwandelt. Aber Jonasson ist klug genug, um nicht auf den billigen Effekt zu setzen. Er vertraut auf seine Figuren, auf die Dialoge, auf die Konstellationen – und vor allem auf die Wirkung eines gut platzierten Satzes, der mehr entlarvt als ein ganzes Kapitel.
Der verliebte Schwarzbrenner und wie er die Welt sah ist nicht nur ein amüsanter Roman, sondern ein literarisches Destillat, das aus den besten Zutaten besteht: Humor, Menschenkenntnis, historische Sensibilität und einer Portion gesundem Zorn. Wer also glaubt, Literatur müsse entweder ernst oder unterhaltsam sein, der wird hier eines Besseren belehrt. Denn Jonasson zeigt einmal mehr: Die Wahrheit schmeckt manchmal am besten, wenn sie brennt.
February 10, 2025
Olen vahepeal tundnud, et tahaksin oma lugemisvara laiendada. Mitte, et midagi oleks viga lugeda fantaasiat, romantikat või krimi. Üldsegi mitte, aga vot tekkis tunne, et tahaks midagi hoopis teist. Oma mugavusstsoonist välja tulla. Kui Varrakul ilmus “Algot, Anna Stina ja õnnistatud samakas”, siis mõtlesin, et miks mitte proovida. Kaanekujundus on tal omapärane, pealkiri kulmu kergitav ning tutvustav tekst veelgi kummastavam. Otsustatud, tehtud, loetud.
Ikaldus, nälg, joomarlus ja murrangulised muutused maailmas! Lõuna-Småland aastal 1852. Algot on lihtne mees, seakasvataja poeg. Ta pärib ühe retsepti ja selgub, et tal on hea nina viinaäri peale. Anna Stina on keerulisem isiksus. Koos Anna Stina trükkalmeistrist isa ja kirju minevikuga riiukukest inglasega esitab nelik väljakutse valitsevale võimule Värendis, ennekõike aadlikele, krahv Bielkegrenile ja tolle käpardist pojale. Tagajärjed ei lase end kaua oodata.
Kui selle raamatu poest võtsin, küsis tore teenindaja, et kas olen Jonas Jonassoni eelnevalt lugenud. Minu jaoks täiesti tundmatu autor, kuid tema jaoks mitte. Kiitis teda taevani, mis tekitas kindluse omaenda valikus. Kui sättisin ennast lugema, siis juba 10-15ndal leheküljel muigasin. Siis juba itsitasin. Edasi juba naersin. Lõpuks juba lugesin perekonnale ette lõike raamatust. Kui filmide puhul öeldakse, et žanr on komöödia, siis “Algot, Anna Stina ja õnnistatud samakas” on raamatumaailmas kohe kindlasti komöödia valdkonda kuuluv teos. Olen enam kui kindel, et kui sellest raamatut tehtaks ka etenduse versiooni, naudiksin seda täiega.
Tegemist on suuresti ajaloolise seiklusega, mis leiab aset Rootsis 1852. aastal. See, et ajalugu on palju, ei tasu lasta endal heidutada. See ei sega, ei häiri, loob hoopis väga reaalse olustiku silme ette, kui natukenegi teada selle perioodi talupoegade ja mõisaomanike tausta. Kui palju on faktipõhiselt tõene, eks seda saavad spetsialistid öelda. Tavalise lugejana saab öelda, et kõik mõjub elutruult ning tegelikult laiendab ka silmaringi. Natukene on siin fakte, mida on sujuvalt sisse pikitud, aga ka lihtsalt olustiku kirjeldused annavad lisateadmisi.
Tegelased on suurepärased. Vahet pole, kas räägime krahvist, tema idiootidest lastest, seakasvataja pojast Algotist, praepanniga porganipõllul jooksvast Annast või viina peadegusteeriast inglasest, kes ei ole kommunist ja paljudest teistest. Lugejana elad sa neile kõigile kaasa. Kogu lugu tegelikult kulmineerubki inimese kadeduse ümber. Mida oleme valmis tegema selleks, et keegi meist paremas seisuses ei ole. Kui kaugele minema. Oli ju tol ajal ikkagi normaalne, et krahv on kõige kõrgemal (kuningas muidugi kõige tipus) - tema ju targem, puhtam, tsiviliseeritum kui mingi talupoeg. Kui aga Algoti isa seakasvataja hakkab muutuma suuremaks tegelaseks kui krahv ise, võtab krahv asjad ikkagi enda kätte ning “seab asjad korda”. Südametunnistust krahvil aga jagub ning lahti tuleks hakata saama ka Algotist. Mingeid jälgi jääda ei tohiks. Algot on aga tõeline “kaine talupoja mõistuse” esindaja, et kohe lust oli lugeda, kuidas ta krahvi ninapidi veab ning samal ajal ka ennast justkui väiketootjana jalule seab, kui ka leiab enda ümber uue perekonna.
Aplaus tõlkijale - see teos on nii muhe, mõnus ja puhtalt naerma ajav, et olen kindel, et tõlkes midagi kaduma ei ole läinud. Jutt on sorav, jooksev ning mõnus vaheldus ükskõik millisele žanrile. Tegelased on lahedad, tegevused veelgi ning lugedes jookseb koguaeg mingi filmilint silme ees. Ma ei oska isegi võrrelda seda raamatut ühegi teise enne loetud teosega. Jonas Jonasson on kindlasti autor, keda julgen edaspidigi kätte võtta.
Ikaldus, nälg, joomarlus ja murrangulised muutused maailmas! Lõuna-Småland aastal 1852. Algot on lihtne mees, seakasvataja poeg. Ta pärib ühe retsepti ja selgub, et tal on hea nina viinaäri peale. Anna Stina on keerulisem isiksus. Koos Anna Stina trükkalmeistrist isa ja kirju minevikuga riiukukest inglasega esitab nelik väljakutse valitsevale võimule Värendis, ennekõike aadlikele, krahv Bielkegrenile ja tolle käpardist pojale. Tagajärjed ei lase end kaua oodata.
Kui selle raamatu poest võtsin, küsis tore teenindaja, et kas olen Jonas Jonassoni eelnevalt lugenud. Minu jaoks täiesti tundmatu autor, kuid tema jaoks mitte. Kiitis teda taevani, mis tekitas kindluse omaenda valikus. Kui sättisin ennast lugema, siis juba 10-15ndal leheküljel muigasin. Siis juba itsitasin. Edasi juba naersin. Lõpuks juba lugesin perekonnale ette lõike raamatust. Kui filmide puhul öeldakse, et žanr on komöödia, siis “Algot, Anna Stina ja õnnistatud samakas” on raamatumaailmas kohe kindlasti komöödia valdkonda kuuluv teos. Olen enam kui kindel, et kui sellest raamatut tehtaks ka etenduse versiooni, naudiksin seda täiega.
Tegemist on suuresti ajaloolise seiklusega, mis leiab aset Rootsis 1852. aastal. See, et ajalugu on palju, ei tasu lasta endal heidutada. See ei sega, ei häiri, loob hoopis väga reaalse olustiku silme ette, kui natukenegi teada selle perioodi talupoegade ja mõisaomanike tausta. Kui palju on faktipõhiselt tõene, eks seda saavad spetsialistid öelda. Tavalise lugejana saab öelda, et kõik mõjub elutruult ning tegelikult laiendab ka silmaringi. Natukene on siin fakte, mida on sujuvalt sisse pikitud, aga ka lihtsalt olustiku kirjeldused annavad lisateadmisi.
Tegelased on suurepärased. Vahet pole, kas räägime krahvist, tema idiootidest lastest, seakasvataja pojast Algotist, praepanniga porganipõllul jooksvast Annast või viina peadegusteeriast inglasest, kes ei ole kommunist ja paljudest teistest. Lugejana elad sa neile kõigile kaasa. Kogu lugu tegelikult kulmineerubki inimese kadeduse ümber. Mida oleme valmis tegema selleks, et keegi meist paremas seisuses ei ole. Kui kaugele minema. Oli ju tol ajal ikkagi normaalne, et krahv on kõige kõrgemal (kuningas muidugi kõige tipus) - tema ju targem, puhtam, tsiviliseeritum kui mingi talupoeg. Kui aga Algoti isa seakasvataja hakkab muutuma suuremaks tegelaseks kui krahv ise, võtab krahv asjad ikkagi enda kätte ning “seab asjad korda”. Südametunnistust krahvil aga jagub ning lahti tuleks hakata saama ka Algotist. Mingeid jälgi jääda ei tohiks. Algot on aga tõeline “kaine talupoja mõistuse” esindaja, et kohe lust oli lugeda, kuidas ta krahvi ninapidi veab ning samal ajal ka ennast justkui väiketootjana jalule seab, kui ka leiab enda ümber uue perekonna.
Aplaus tõlkijale - see teos on nii muhe, mõnus ja puhtalt naerma ajav, et olen kindel, et tõlkes midagi kaduma ei ole läinud. Jutt on sorav, jooksev ning mõnus vaheldus ükskõik millisele žanrile. Tegelased on lahedad, tegevused veelgi ning lugedes jookseb koguaeg mingi filmilint silme ees. Ma ei oska isegi võrrelda seda raamatut ühegi teise enne loetud teosega. Jonas Jonasson on kindlasti autor, keda julgen edaspidigi kätte võtta.
April 23, 2025
Met de later verfilmde debuutroman De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween (2011) beleefde Jonas Jonasson zijn internationale doorbraak als auteur. Dit succes zette voort en in 2025 verscheen zijn alweer zevende roman De boer, de vrouw en de brandewijn. Voor dit boek heeft hij zich laten inspireren door de Zweedse geschiedenis rond het midden van de negentiende eeuw.
Algot Olsson, de zoon van een goed boerende varkenshouder, wordt gedwongen zijn woning, die hij van graaf Gustav Bielkegren pacht, te verlaten. Dankzij een bijzonder voorval heeft hij al snel nieuw onderdak gevonden. Dit stelt hem in staat om door te gaan met het stoken van brandewijn, wat hij later verkoopt als een geneeskrachtig drankje. De graaf en zijn niet al te slimme zoon Mauritz zien, om hun status in stand te houden, ook wel brood in het verhandelen van de alcoholische drank. Ze houden echter geen rekening met de gewiekste Algot.
Het verhaal, en dus ook de vele gebeurtenissen, spelen zich zo goed als volledig af in het midden van de negentiende eeuw en de omstandigheden waar Zweden destijds mee te maken had, worden door de auteur goed naar voren gebracht. Er heerste armoede en honger, het land was vooral een boerengemeenschap, het alcoholgebruik nam steeds grotere vormen aan en een bijzonder groot aantal mensen waagde de grote sprong en vertrok naar Amerika om daar een nieuw leven op te bouwen. De roman is echter geen aaneenschakeling van geschiedkundige feiten. Integendeel zelfs, want werkelijk alles wat zich voordoet wordt op een luchtige en speelse manier gebracht, maar enig historisch besef is daarbij wel op zijn plaats.
Meteen in het begin, wanneer een aantal personages wordt geïntroduceerd, is de toonzetting van de plot al helder: cynisme, sarcasme, humor en absurditeit zijn elementen die vanaf het allereerste tot en met het allerlaatste moment terugkeren. Jonasson heeft zijn schrijfstijl hier helemaal op afgestemd, wat overigens niet inhoudt dat de lezer continu in lachen, gieren of brullen uitbarst. Er is namelijk wel degelijk sprake van een serieuze ondertoon, want veel wat zich voordoet, heeft zich in werkelijkheid ook voorgedaan. Zo komt bijvoorbeeld de decadentie van het welgestelde deel van de bevolking erg goed naar voren, maar eveneens de minachting die deze groep – toch een beduidende minderheid – had voor de ‘gewone’ mens.
Van de personages die de revue passeren, staat Algot weliswaar het meest in de schijnwerpers, maar de anderen doen in principe niet voor hem onder. Ieder van hen heeft haar of zijn bijzondere eigenschappen en stuk voor stuk zijn ze markant. Of het nu meesterdrukker Helmut Zimmermann is, zijn feministische (of geëmancipeerde) dochter Anna Stina, de pedante graaf of diens spilzieke vrouw, maakt helemaal niets uit, ze hebben allemaal hun unieke en belangrijke rol in het geheel. Vanzelfsprekend kan en mag de setting evenmin onderschat worden, want iedere situatie – variërend van een geruïneerd wortelveld tot een enorme stookinstallatie voor brandewijn – kan de lezer op zijn netvlies zien verschijnen.
Ondanks de flinke hoeveelheid plotwendingen bevat het verhaal wel enkele kleine voorspelbaarheden, waaronder het uiteindelijke lot van de graaf en de omstandigheden waarin Algot en zijn vrienden terecht gaan komen, maar die hebben geen enkele invloed op de beleving van de lezer. Met De boer, de vrouw en de brandewijn toont Jonassen in ieder geval opnieuw aan dat hij een meesterlijk verteller is die deze keer fantasie en werkelijkheid op een vermakelijke en lichtvoetige wijze laat samenkomen.
Algot Olsson, de zoon van een goed boerende varkenshouder, wordt gedwongen zijn woning, die hij van graaf Gustav Bielkegren pacht, te verlaten. Dankzij een bijzonder voorval heeft hij al snel nieuw onderdak gevonden. Dit stelt hem in staat om door te gaan met het stoken van brandewijn, wat hij later verkoopt als een geneeskrachtig drankje. De graaf en zijn niet al te slimme zoon Mauritz zien, om hun status in stand te houden, ook wel brood in het verhandelen van de alcoholische drank. Ze houden echter geen rekening met de gewiekste Algot.
Het verhaal, en dus ook de vele gebeurtenissen, spelen zich zo goed als volledig af in het midden van de negentiende eeuw en de omstandigheden waar Zweden destijds mee te maken had, worden door de auteur goed naar voren gebracht. Er heerste armoede en honger, het land was vooral een boerengemeenschap, het alcoholgebruik nam steeds grotere vormen aan en een bijzonder groot aantal mensen waagde de grote sprong en vertrok naar Amerika om daar een nieuw leven op te bouwen. De roman is echter geen aaneenschakeling van geschiedkundige feiten. Integendeel zelfs, want werkelijk alles wat zich voordoet wordt op een luchtige en speelse manier gebracht, maar enig historisch besef is daarbij wel op zijn plaats.
Meteen in het begin, wanneer een aantal personages wordt geïntroduceerd, is de toonzetting van de plot al helder: cynisme, sarcasme, humor en absurditeit zijn elementen die vanaf het allereerste tot en met het allerlaatste moment terugkeren. Jonasson heeft zijn schrijfstijl hier helemaal op afgestemd, wat overigens niet inhoudt dat de lezer continu in lachen, gieren of brullen uitbarst. Er is namelijk wel degelijk sprake van een serieuze ondertoon, want veel wat zich voordoet, heeft zich in werkelijkheid ook voorgedaan. Zo komt bijvoorbeeld de decadentie van het welgestelde deel van de bevolking erg goed naar voren, maar eveneens de minachting die deze groep – toch een beduidende minderheid – had voor de ‘gewone’ mens.
Van de personages die de revue passeren, staat Algot weliswaar het meest in de schijnwerpers, maar de anderen doen in principe niet voor hem onder. Ieder van hen heeft haar of zijn bijzondere eigenschappen en stuk voor stuk zijn ze markant. Of het nu meesterdrukker Helmut Zimmermann is, zijn feministische (of geëmancipeerde) dochter Anna Stina, de pedante graaf of diens spilzieke vrouw, maakt helemaal niets uit, ze hebben allemaal hun unieke en belangrijke rol in het geheel. Vanzelfsprekend kan en mag de setting evenmin onderschat worden, want iedere situatie – variërend van een geruïneerd wortelveld tot een enorme stookinstallatie voor brandewijn – kan de lezer op zijn netvlies zien verschijnen.
Ondanks de flinke hoeveelheid plotwendingen bevat het verhaal wel enkele kleine voorspelbaarheden, waaronder het uiteindelijke lot van de graaf en de omstandigheden waarin Algot en zijn vrienden terecht gaan komen, maar die hebben geen enkele invloed op de beleving van de lezer. Met De boer, de vrouw en de brandewijn toont Jonassen in ieder geval opnieuw aan dat hij een meesterlijk verteller is die deze keer fantasie en werkelijkheid op een vermakelijke en lichtvoetige wijze laat samenkomen.
March 20, 2025
Hardop lachen tijdens het lezen
Om eerlijk te zeggen heb ik na het eerste boek van Jonas Jonasson niet meer zo erg kunnen lachen en genieten om zijn latere boeken. Niet dat ze slecht waren, integendeel. Het was meer dat het trucje, wat hij qua schrijfstijl uithaalt, er te dik bovenop lag en ik het niet meer verassend vond. Echter bij dit boek ‘De Boer, de Vrouw en de Brandenwijn’, heb ik echt weer eens hardop moeten lachen.
Taai begin, even doorzetten!
Na een taai begin, waarbij je echt even flink moet doorzetten, ontpopt zich een typisch Jonasson verhaal. De schrijfstijl is beeldend en gaat ver buiten de gangbare paden. Maar dat is juist het kenmerk van Jonas Jonasson. Als lezer beland je namelijk in een doldwaas avontuur. En hoewel er zich vele humoristische, cynische en satirische situaties voordoen, is de onderliggende boodschap bloedserieus. Het verhaal laat namelijk heel duidelijk het machtsverschil tussen de ‘gewone man’ en de machtshebbers zien.
Goede karakterbeschrijvingen
Jonas Jonasson weet zijn personages heel goed over te brengen. Hij beschrijft wat ze voelen en denken en nodigt de lezer uit om deel te nemen aan het verhaal. Daarbij word je ook wel eens op het verkeerde been gezet. Want is iedereen echt wel die hij zegt dat hij is, of is de held juist de boef? Blijven dromen een onwerkelijkheid, of komen ze uit? De auteur geeft een mooi beeld van de armoede in Zweden gedurende 1799-1853
Humor, sarcasme en cynisch maar ook een serieuze ondertoon
Het verhaal van ‘De Boer, de vrouw en de Brandenwijn’ heeft verschillende lagen en verhaallijnen. Er zijn meerdere plotwendingen, die niet heel verassend zijn maar wel een leuke draai aan het geheel geven. Hierdoor blijft het leuk om door te lezen. Het boek leest vlot en is onderhoudend. De echte grote verassing aan het einde van het verhaal, ontbrak helaas voor mij. Maar eindelijk heb ik wel weer echt een Jonas Jonasson gelezen. Humor, sarcasme en een serieuze ondertoon maken dit boek tot een genot om te lezen.
Om eerlijk te zeggen heb ik na het eerste boek van Jonas Jonasson niet meer zo erg kunnen lachen en genieten om zijn latere boeken. Niet dat ze slecht waren, integendeel. Het was meer dat het trucje, wat hij qua schrijfstijl uithaalt, er te dik bovenop lag en ik het niet meer verassend vond. Echter bij dit boek ‘De Boer, de Vrouw en de Brandenwijn’, heb ik echt weer eens hardop moeten lachen.
Taai begin, even doorzetten!
Na een taai begin, waarbij je echt even flink moet doorzetten, ontpopt zich een typisch Jonasson verhaal. De schrijfstijl is beeldend en gaat ver buiten de gangbare paden. Maar dat is juist het kenmerk van Jonas Jonasson. Als lezer beland je namelijk in een doldwaas avontuur. En hoewel er zich vele humoristische, cynische en satirische situaties voordoen, is de onderliggende boodschap bloedserieus. Het verhaal laat namelijk heel duidelijk het machtsverschil tussen de ‘gewone man’ en de machtshebbers zien.
Goede karakterbeschrijvingen
Jonas Jonasson weet zijn personages heel goed over te brengen. Hij beschrijft wat ze voelen en denken en nodigt de lezer uit om deel te nemen aan het verhaal. Daarbij word je ook wel eens op het verkeerde been gezet. Want is iedereen echt wel die hij zegt dat hij is, of is de held juist de boef? Blijven dromen een onwerkelijkheid, of komen ze uit? De auteur geeft een mooi beeld van de armoede in Zweden gedurende 1799-1853
Humor, sarcasme en cynisch maar ook een serieuze ondertoon
Het verhaal van ‘De Boer, de vrouw en de Brandenwijn’ heeft verschillende lagen en verhaallijnen. Er zijn meerdere plotwendingen, die niet heel verassend zijn maar wel een leuke draai aan het geheel geven. Hierdoor blijft het leuk om door te lezen. Het boek leest vlot en is onderhoudend. De echte grote verassing aan het einde van het verhaal, ontbrak helaas voor mij. Maar eindelijk heb ik wel weer echt een Jonas Jonasson gelezen. Humor, sarcasme en een serieuze ondertoon maken dit boek tot een genot om te lezen.
March 12, 2025
Nadat ik het vorige boek van Jonas Jonasson “wel prima” vond en ik er bij zijn nieuwste boek niet meteen lekker in zat, vroeg ik me af of het klaar was met zijn bijzondere schrijfstijl. Maar gelukkig kon ik die vraag al snel met ‘nee’ beantwoorden, want wat heb ik na het (kortdurende) moeizame begin genoten van dit boek!
Ik geniet meestal in stilte van een boek. Ik veeg wel eens wat tranen weg of glimlach, maar hardop lachen komt niet vaak voor. Maar bij dit boek heb ik zelfs meerdere keren hardop gelachen. Gewoon omdat het zo absurd en hilarisch was. Het verhaal voelde als het uitpakken van heel veel kleine cadeautje, die ik daarna in elkaar kon zetten tot één groot cadeau, toen het verhaal uiteindelijk heerlijk samenkwam. Het was echt genieten.
Jonasson schuwt het niet om personages sterk aan te zetten. Dit maakt zijn verhalen expressief en overdreven, en dat vind ik heerlijk. Maar onder al die humor, hilarische wendingen en een flinke portie sarcasme, zit een serieus verhaal. Een verhaal over ongelijkheid, en eigenlijk heel basic een verhaal over hoe “de goeden” winnen van “de slechten”. Door het doldwaze sausje en de aanvoer van vele bijzondere personages, wordt het in essentie simpele verhaal, een heel goed boek.
Het enige minpuntje vond ik dus het begin, waarin het verhaal mijns inziens te langzaam opstartte en ik wat moeite had om het te volgen. Maar toen het verhaal was opgebouwd heb ik het boek alleen nog weggelegd als ik écht niet onder mijn taken uit kon komen.
Hartelijk dank voor dit recensie-exemplaar @awbrunaromans!
Ik geniet meestal in stilte van een boek. Ik veeg wel eens wat tranen weg of glimlach, maar hardop lachen komt niet vaak voor. Maar bij dit boek heb ik zelfs meerdere keren hardop gelachen. Gewoon omdat het zo absurd en hilarisch was. Het verhaal voelde als het uitpakken van heel veel kleine cadeautje, die ik daarna in elkaar kon zetten tot één groot cadeau, toen het verhaal uiteindelijk heerlijk samenkwam. Het was echt genieten.
Jonasson schuwt het niet om personages sterk aan te zetten. Dit maakt zijn verhalen expressief en overdreven, en dat vind ik heerlijk. Maar onder al die humor, hilarische wendingen en een flinke portie sarcasme, zit een serieus verhaal. Een verhaal over ongelijkheid, en eigenlijk heel basic een verhaal over hoe “de goeden” winnen van “de slechten”. Door het doldwaze sausje en de aanvoer van vele bijzondere personages, wordt het in essentie simpele verhaal, een heel goed boek.
Het enige minpuntje vond ik dus het begin, waarin het verhaal mijns inziens te langzaam opstartte en ik wat moeite had om het te volgen. Maar toen het verhaal was opgebouwd heb ik het boek alleen nog weggelegd als ik écht niet onder mijn taken uit kon komen.
Hartelijk dank voor dit recensie-exemplaar @awbrunaromans!
April 8, 2025
Dit was het eerste boek dat ik las van Jonas Jonasson, en ik had echt geen idee wat ik moest verwachten. Maar De boer, de vrouw en de brandewijn is zo’n boek dat je gewoon lekker wegleest. Het zit vol droge humor, gekke situaties en personages wiens levens steeds meer met elkaar verstrengeld raken op een manier die totaal uit de hand loopt.
Het verhaal draait om Algot, de zoon van een varkensboer, die in z’n eentje een geheime brandewijnonderneming opstart in een huisje dat hij pacht van een chagrijnige Graaf. Hij doet er alles aan om het onder de radar te houden, en dat levert al meteen genoeg spanning en gekke situaties op.
Wat ik echt leuk vond, waren de gesprekken tussen de personages. De Graaf is nogal verbitterd – hij heeft een bloedhekel aan z’n zoon Mauritz, vindt z’n vrouw maar een oppervlakkige paardenliefhebber en snapt niks van z’n dochter die alleen maar schoenen koopt. Daartegenover heb je dan Algot en z’n vrienden, waaronder een continu dronken Engelsman, die juist heel nuchter (pun intended) met dingen omgaan. De dialogen zijn droog, grappig en soms echt hilarisch. En naarmate het verhaal vordert, zie je hoe al die levens steeds meer in elkaar gaan overlopen. Echt tof gedaan.
Het boek leest lekker vlot, ondanks dat het best dik is. Het verhaal kabbelt een beetje, maar op een goede manier. En precies op het moment dat je denkt: “oké, en nu?”, komt er weer zo’n lekkere plottwist die je weer helemaal in het verhaal trekt.
Het einde voelt ook echt als een afgerond geheel. Alles komt mooi samen – alsof er een strik omheen wordt gedaan. Ja, er blijven een paar kleine losse eindjes over, maar het is alsnog super bevredigend.
Kortom: ik vond het een origineel, grappig en lekker geschreven boek. Vier sterren van mij, en ik kan het aanraden aan iedereen die zin heeft in iets luchtigs en een tikkeltje absurd.
Dank aan A.W. Bruna voor het recensie-exemplaar.
Het verhaal draait om Algot, de zoon van een varkensboer, die in z’n eentje een geheime brandewijnonderneming opstart in een huisje dat hij pacht van een chagrijnige Graaf. Hij doet er alles aan om het onder de radar te houden, en dat levert al meteen genoeg spanning en gekke situaties op.
Wat ik echt leuk vond, waren de gesprekken tussen de personages. De Graaf is nogal verbitterd – hij heeft een bloedhekel aan z’n zoon Mauritz, vindt z’n vrouw maar een oppervlakkige paardenliefhebber en snapt niks van z’n dochter die alleen maar schoenen koopt. Daartegenover heb je dan Algot en z’n vrienden, waaronder een continu dronken Engelsman, die juist heel nuchter (pun intended) met dingen omgaan. De dialogen zijn droog, grappig en soms echt hilarisch. En naarmate het verhaal vordert, zie je hoe al die levens steeds meer in elkaar gaan overlopen. Echt tof gedaan.
Het boek leest lekker vlot, ondanks dat het best dik is. Het verhaal kabbelt een beetje, maar op een goede manier. En precies op het moment dat je denkt: “oké, en nu?”, komt er weer zo’n lekkere plottwist die je weer helemaal in het verhaal trekt.
Het einde voelt ook echt als een afgerond geheel. Alles komt mooi samen – alsof er een strik omheen wordt gedaan. Ja, er blijven een paar kleine losse eindjes over, maar het is alsnog super bevredigend.
Kortom: ik vond het een origineel, grappig en lekker geschreven boek. Vier sterren van mij, en ik kan het aanraden aan iedereen die zin heeft in iets luchtigs en een tikkeltje absurd.
Dank aan A.W. Bruna voor het recensie-exemplaar.
Displaying 1 - 30 of 122 reviews