Gerrit Jan Komrij was a Dutch poet, novelist, translator, critic, polemic journalist and playwright. He rose to prominence in the early 1970s writing poetry that sharply contrasted with the free-form poetry of his contemporaries. He acquired a reputation for his prose in the late 1970s, writing acerbic essays and columns often critical of writers, television programs, and politicians. As a literary critic and especially as an anthologist he had a formative influence on Dutch literature: his 1979 anthology of Dutch poetry of the 19th and 20th centuries reformed the canon, and was followed by anthologies of Dutch poetry of the 17th and 18th centuries, of Afrikaans poetry, and of children's poetry. Those anthologies and a steady stream of prose and poetry publications solidified his reputation as one of the country's leading writers and critics; he was awarded the highest literary awards including the P. C. Hooft Award (1993), and from 2000 to 2004 he was the Dutch Dichter des Vaderlands (Poet Laureate). Komrij died in 2012 at age 68.
Sterk verouderd in bepaalde opvattingen, maar over het algemeen heb ik mij er prima mee vermaakt. Desalniettemin was Verwoest Arcadië niet helemaal waar ik op had gehoopt. Ik dacht dat de focus van het boek zou liggen op de ontluikende homoseksualiteit van Komrij, maar het lag vooral op zijn liefde voor pulpy interbellumboeken en dagdromen.
Gerrit Komrij is voor mij (nog steeds) een legende maar ‘Verloren Arcadië’ is niet de reden. Oninteressante saai geschreven verhandelingen over zijn alter ego Jacob en wat er zo al in hem opkomt. Het enige aardige is Komrijs embryonale bundel van Nederlandse gedichten die af en toe doorheen schijnt. De reeks Privé Domein waarin dit in 1980 verscheen is voor mij ook legendarisch. Jammer, ik lees al weinig Nederlandstalig en dan word ik zo teleurgesteld.
Vermakelijke verhalen genoeg, en het is ook wel duidelijk dat het leven van de jonge Komrij niet altijd even makkelijk was. Soms wordt het schrijnend. Maar ook een nogal gewilde manier van schrijven en een nogal opdringerige presentatie van zichzelf, zijn opvattingen en levenshouding. Het viel me een beetje tegen.
Ik ken Komrij eigenlijk alleen van zijn boeken over het leven in Portugal. Die zijn leuk geschreven, vol met venijnige humor. Verwoest Arcadië lijkt mij over zijn jeugd en zijn ontluikende homoseksualiteit te gaan. Ik vond het een nogal onevenwichtig boek, met een hoofdpersoon die nogal karikaturaal bleef. Jacob wordt natuurlijk ook neergezet als iemand die een beetje buiten de rest van de wereld staat, een tikkeltje wereldvreemd is. Het lukte me niet echt om geboeid te raken door Komrij's alter ego. Daarbij vond ik de schrijfstijl ook nogal gemaakt aandoen. Komrij wringt zich in allerlei bochten om bloemrijk proza te produceren, terwijl het boek mogelijk leesbaarder zou zijn geworden met wat meer dagelijks taalgebruik.