What do you think?
Rate this book
The Bells of Nagasaki: A New English Translation of Takashi Nagai’s Message of Faith, Science, and Survival
A Voice from the One Man’s Testament of Faith, Science, and Survival After the Atomic Bomb
On August 9, 1945, the atomic bomb reduced Nagasaki to dust. Amid the devastation, one man stood at the intersection of catastrophe and conscience—Dr. Takashi Nagai. The Bells of Nagasaki is his unforgettable account of what it meant to survive the unthinkable, serve the wounded, and find meaning beyond the ruins.
This newly translated edition brings Dr. Nagai’s timeless message to an international audience in powerful, accessible English—capturing the raw emotion, poetic insight, and spiritual depth of a man who endured the worst of war and yet spoke only of peace.
✓ First-hand account of the Nagasaki atomic bombing by a survivor, doctor, and scientist
✓ Blends powerful eyewitness testimony with philosophical and spiritual reflection
✓ For readers of Hiroshima by John Hersey, Night by Elie Wiesel, and Man’s Search for Meaning by Viktor E. Frankl
✓ Includes historical insights into nuclear warfare, radiation medicine, and post-war Japan
✓ Written with haunting beauty and moral clarity—an enduring voice against the violence of war
Dr. Nagai, a pioneer in radiology and a Catholic convert, was critically injured in the blast. Yet instead of retreating into silence, he poured his final years into writing this soul-stirring chronicle of tragedy, resilience, and hope. He speaks not in anger but in prayer. Not in bitterness but in grace. His words echo with urgency today in a world still armed with nuclear power—and still in search of peace.
Whether you are a student of history, a seeker of spiritual truth, or simply a lover of courageous memoirs, The Bells of Nagasaki is more than a book. It is a testimony. A reckoning. A prayer.
A true story you will never forget.
A warning we must never ignore.
A hope that still rings true.
Scroll up and order your copy now. Let the voice of Nagasaki speak to your heart—before the world forgets.
On August 9, 1945, the atomic bomb reduced Nagasaki to dust. Amid the devastation, one man stood at the intersection of catastrophe and conscience—Dr. Takashi Nagai. The Bells of Nagasaki is his unforgettable account of what it meant to survive the unthinkable, serve the wounded, and find meaning beyond the ruins.
This newly translated edition brings Dr. Nagai’s timeless message to an international audience in powerful, accessible English—capturing the raw emotion, poetic insight, and spiritual depth of a man who endured the worst of war and yet spoke only of peace.
✓ First-hand account of the Nagasaki atomic bombing by a survivor, doctor, and scientist
✓ Blends powerful eyewitness testimony with philosophical and spiritual reflection
✓ For readers of Hiroshima by John Hersey, Night by Elie Wiesel, and Man’s Search for Meaning by Viktor E. Frankl
✓ Includes historical insights into nuclear warfare, radiation medicine, and post-war Japan
✓ Written with haunting beauty and moral clarity—an enduring voice against the violence of war
Dr. Nagai, a pioneer in radiology and a Catholic convert, was critically injured in the blast. Yet instead of retreating into silence, he poured his final years into writing this soul-stirring chronicle of tragedy, resilience, and hope. He speaks not in anger but in prayer. Not in bitterness but in grace. His words echo with urgency today in a world still armed with nuclear power—and still in search of peace.
Whether you are a student of history, a seeker of spiritual truth, or simply a lover of courageous memoirs, The Bells of Nagasaki is more than a book. It is a testimony. A reckoning. A prayer.
A true story you will never forget.
A warning we must never ignore.
A hope that still rings true.
Scroll up and order your copy now. Let the voice of Nagasaki speak to your heart—before the world forgets.
120 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1949
106 people are currently reading
3377 people want to read
About the author
Takashi Nagai
34 books41 followersTakashi Nagai was a physician specializing in radiology, a convert to Roman Catholicism, and a survivor of the atomic bombing of Nagasaki. His subsequent life of prayer and service earned him the affectionate title "saint of Urakami".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 168 reviews
July 30, 2018
‘Yes, we were a defeated army in retreat, but even so we were still the faculty of a university. We were dedicated to the truth. We were determined to come to the assistance of the needy, using all our resources. In the heat and the din, searching for the wounded, it was still the pursuit of truth that gave our lives meaning. While this remained vibrant in our hearts, even if our exterior circumstances were wretched, we had no problems.’ --Dr. Takashi Nagai
Dr. Nagai, nuclear physicist, dean of radiology department in the University of Nagasaki medical school and head of Eleventh Medical Corps (since the war began) although himself wounded August 9, 1945 when his beloved city was hit, still managed to gather together a group of doctors, nurses and students who selflessly tended the sick and dying in the days following the bombing. His book describes their initial reactions of profound shock and horror. What was this strange new weapon which had been used on them? Working under constant threat of another such bomb being dropped and the slow weakening of their own strength as the radiation began to take effect, the little band evacuated to a valley over the mountain. Here they found clear streams, green grass, good food, but the sick and dying had also evacuated, so there was almost no rest for days. Nagai almost died. His beloved wife did die in the bombing. His two children, 11 y/o son, Makoto and 5 y/o Kayano, survived.
Dr. Nagai’s descriptions of the horrors he observed especially in those early days were technical but not impersonal. He explained things as the professional he was, yet with profound compassion. He also included the insightful comments and actions of his colleagues, friends and compatriots revealing the deep character of the Japanese people. A critical juncture occurred when they learned Japan had surrendered, but it was then Nagai gave them a new reason to carry on:
‘The war was over; but the work of our relief team remained. Our country was destroyed; but medical science still existed. Wasn’t our work only beginning? Irrespective of the rise and fall of our country, wasn’t our main duty to attend to the life and death of each single person? Precisely because we Japanese had treated human life so simply and so carelessly—precisely for this reason we were reduced to our present miserable plight. Respect for the life of every person—this must be the foundation stone on which we would build a new society.
Nagai went on to describe the rebuilding of Nagasaki which actually happened light years faster than ever thought possible. The 75-year dead-zone theory was quickly dispelled. There was atomic sickness and after effects to be sure, but there was far more resilience than anyone anticipated. Ants returned within 3 weeks, worms, other insects and critters were not long in following. Crops grown that winter had abnormalities but by the next year were indistinguishable from those grown elsewhere.
For such a tragic situation, this is the most amazingly optimistic book you can ever imagine.
Here are a few more of his quotes which I just love:
‘Living with deep faith and enduring courageously, this tiny group of people, who know the happiness of weeping, is suffering to make amends for the sins of the world. People without faith have not returned. Faith alone is the motivating force behind the reconstruction of Urikami.’
‘The human race, with this discovery of atomic power, has now grasped the key to its future destiny—a key to survival or destruction. This is a truly awful thought. I myself believe that the only way to the proper use of this key is authentic religion.’
If anyone had reason for resentment, hatred and bitterness it would be Dr. Nagai and the people of Hiroshima and Nagasaki, but I could find no trace of any of these things in this book. Instead it is a book of faith, hope and love. He accepted four years of deprivation and a war which was ultimately lost, the death of his spouse, the destruction of his university, home city, and everything in it, occupation by his enemy while facing his own premature death, still caring for his children and maintaining his professional integrity—all this with the grace impossible to praise enough.
Hiroshima and Nagasaki martyrs, pray for us! May what you suffered be a constant reminder to us to never let such a thing happen again!
Can I give 10 stars?!
February 3, 2007: I can't remember when I first heard about this book or its author—possibly it was when I reading about the events that happened at Akita, Japan, in a small community of religious, called the Institute of the Handmaids of the Eucharist. In any event, ever since then, I'd been trying to track down this book which was out-of-print. Finally in 2007 I got a used copy—the cover depicted here from the 1984 edition. I’m revising the review to reflect that fact. When I first wrote this, they only had covers for later editions.
The Bells Of Nagasaki is a heartrending story about a young doctor, Takashi Nagai, who cared for the sick and dying on the day they dropped the bomb on Nagasaki. Even more poignant because he wrote as he lay on his bed dying from leukemia, just one of the millions forever scarred by the devastation of that war and those two horrible bombs. If you've ever struggled with the moral issues associated with war, atomic warfare in particular and man's inhumanity to man, this book is a must-read. It doesn't offer any easy answers. It is NOT an anti-war book, but it is a cry for peace, for compassion and for true Christianity.
Since then A Song for Nagasaki: The Story of Takashi Nagai: Scientist, Convert, and Survivor of the Atomic Bomb has been written by an Australian Marist priest which tells the rest of the fascinating story of this extraordinary man, beginning with his boyhood, continuing on through his life right up to his heroic death.
Dr. Nagai, nuclear physicist, dean of radiology department in the University of Nagasaki medical school and head of Eleventh Medical Corps (since the war began) although himself wounded August 9, 1945 when his beloved city was hit, still managed to gather together a group of doctors, nurses and students who selflessly tended the sick and dying in the days following the bombing. His book describes their initial reactions of profound shock and horror. What was this strange new weapon which had been used on them? Working under constant threat of another such bomb being dropped and the slow weakening of their own strength as the radiation began to take effect, the little band evacuated to a valley over the mountain. Here they found clear streams, green grass, good food, but the sick and dying had also evacuated, so there was almost no rest for days. Nagai almost died. His beloved wife did die in the bombing. His two children, 11 y/o son, Makoto and 5 y/o Kayano, survived.
Dr. Nagai’s descriptions of the horrors he observed especially in those early days were technical but not impersonal. He explained things as the professional he was, yet with profound compassion. He also included the insightful comments and actions of his colleagues, friends and compatriots revealing the deep character of the Japanese people. A critical juncture occurred when they learned Japan had surrendered, but it was then Nagai gave them a new reason to carry on:
‘The war was over; but the work of our relief team remained. Our country was destroyed; but medical science still existed. Wasn’t our work only beginning? Irrespective of the rise and fall of our country, wasn’t our main duty to attend to the life and death of each single person? Precisely because we Japanese had treated human life so simply and so carelessly—precisely for this reason we were reduced to our present miserable plight. Respect for the life of every person—this must be the foundation stone on which we would build a new society.
Nagai went on to describe the rebuilding of Nagasaki which actually happened light years faster than ever thought possible. The 75-year dead-zone theory was quickly dispelled. There was atomic sickness and after effects to be sure, but there was far more resilience than anyone anticipated. Ants returned within 3 weeks, worms, other insects and critters were not long in following. Crops grown that winter had abnormalities but by the next year were indistinguishable from those grown elsewhere.
For such a tragic situation, this is the most amazingly optimistic book you can ever imagine.
Here are a few more of his quotes which I just love:
‘Living with deep faith and enduring courageously, this tiny group of people, who know the happiness of weeping, is suffering to make amends for the sins of the world. People without faith have not returned. Faith alone is the motivating force behind the reconstruction of Urikami.’
‘The human race, with this discovery of atomic power, has now grasped the key to its future destiny—a key to survival or destruction. This is a truly awful thought. I myself believe that the only way to the proper use of this key is authentic religion.’
If anyone had reason for resentment, hatred and bitterness it would be Dr. Nagai and the people of Hiroshima and Nagasaki, but I could find no trace of any of these things in this book. Instead it is a book of faith, hope and love. He accepted four years of deprivation and a war which was ultimately lost, the death of his spouse, the destruction of his university, home city, and everything in it, occupation by his enemy while facing his own premature death, still caring for his children and maintaining his professional integrity—all this with the grace impossible to praise enough.
Hiroshima and Nagasaki martyrs, pray for us! May what you suffered be a constant reminder to us to never let such a thing happen again!
Can I give 10 stars?!
February 3, 2007: I can't remember when I first heard about this book or its author—possibly it was when I reading about the events that happened at Akita, Japan, in a small community of religious, called the Institute of the Handmaids of the Eucharist. In any event, ever since then, I'd been trying to track down this book which was out-of-print. Finally in 2007 I got a used copy—the cover depicted here from the 1984 edition. I’m revising the review to reflect that fact. When I first wrote this, they only had covers for later editions.
The Bells Of Nagasaki is a heartrending story about a young doctor, Takashi Nagai, who cared for the sick and dying on the day they dropped the bomb on Nagasaki. Even more poignant because he wrote as he lay on his bed dying from leukemia, just one of the millions forever scarred by the devastation of that war and those two horrible bombs. If you've ever struggled with the moral issues associated with war, atomic warfare in particular and man's inhumanity to man, this book is a must-read. It doesn't offer any easy answers. It is NOT an anti-war book, but it is a cry for peace, for compassion and for true Christianity.
Since then A Song for Nagasaki: The Story of Takashi Nagai: Scientist, Convert, and Survivor of the Atomic Bomb has been written by an Australian Marist priest which tells the rest of the fascinating story of this extraordinary man, beginning with his boyhood, continuing on through his life right up to his heroic death.
December 5, 2022
Böyle bir kitabı kendi hür irademizle okuduğumuza inanamıyorum. Akabinde bu minik şok, yaşananları idrak edince yerini büyük bir dehşete bırakıyor mide bulantısı ve baş ağrısıyla beraber. Dehşet verici ve çok üzücü.
Oldukça kısa, dramatizeden uzak yalın bir dille anlatılmış fakat okuması çok güç. Bu nedenle elimden bırakırsam bir daha almayacağımı bildiğim için tek oturuşta bitirdim.
Önermeyeceğim, muhtemelen.
Size kalmış.
Oldukça kısa, dramatizeden uzak yalın bir dille anlatılmış fakat okuması çok güç. Bu nedenle elimden bırakırsam bir daha almayacağımı bildiğim için tek oturuşta bitirdim.
Önermeyeceğim, muhtemelen.
Size kalmış.
August 8, 2022
9 Ağustos 1945’te Nagasaki’ye atom bombası atıldı. O sırada görevinin başında bulunan bir doktor vardı : Takaşi Nagai.
Yaşadıkları süreç cehennem tasvirlerinden farksızdı. Geriye bir avuç insan kalmıştı ve yapılması gerekenler bitmiyordu..
.
Yaralı olmasına karşın insanüstü bir güçle çalışan Nagai, eşinin ölümünü 2 gün sonra öğrenebildi. Sonra deneyimlerini yazıya dökmeye karar verdi: bombanın etki alanını, birincil ve ikincil sonuçlarını, uyguladıkları tedaviyi.. Ama bana en çok dokunan yitirmediği umudu oldu.
Bir gün o topraklarda kiraz ağaçlarının açacağına dair umudu..
.
Esmanur Yiğit ve Esranur Yiğit çevirisi, Kiyoçika Kobayaşi kapak illüstrasyonuyla~
Yaşadıkları süreç cehennem tasvirlerinden farksızdı. Geriye bir avuç insan kalmıştı ve yapılması gerekenler bitmiyordu..
.
Yaralı olmasına karşın insanüstü bir güçle çalışan Nagai, eşinin ölümünü 2 gün sonra öğrenebildi. Sonra deneyimlerini yazıya dökmeye karar verdi: bombanın etki alanını, birincil ve ikincil sonuçlarını, uyguladıkları tedaviyi.. Ama bana en çok dokunan yitirmediği umudu oldu.
Bir gün o topraklarda kiraz ağaçlarının açacağına dair umudu..
.
Esmanur Yiğit ve Esranur Yiğit çevirisi, Kiyoçika Kobayaşi kapak illüstrasyonuyla~
January 17, 2014
After reading A Song For Nagasaki about Takashi Nagai, I thought it would be good to at least try Nagai's first and most famous book.
It begins on the morning that the bomb is dropped on Nagasaki. I was interested to see it told not only from his point of view but also from that of various other people in the countryside and from different vantage points at the teaching hospital where Nagai was dean. After helping all those they can from the immediate university area, the small band of survivors heads to the countryside to help the many people who are being sheltered by farmers and villages.
I was surprised to find myself laughing at one point. After American planes drop leaflets informing the Japanese that they dropped an atom bomb (so surrender already), Nagai instantly whirls into thought about the implications, both scientifically and to the victims. He comes out to hear the few remaining hospital staff, doctors, and students in a fevered discussion about which scientists were involved ("Einstein?"), how it would have worked ("they couldn't have had a cyclotron on a plane" "fission! it must have been fission!" "Ahhh"), and so forth. Despite the circumstances, as Nagai himself comments after reporting this exchange, they are all scientists first and deeply interested in the development.
I'd think this would be the mandatory companion to A Song For Nagasaki because I was surprised to find how much Paul Glynn soft-pedaled Nagai's reaction to Japan's unconditional surrender. Nagai in this book tells us how stunned everyone was when the news came, how he cried for 20 minutes, and how devastated everyone felt. I completely understand Glynn's overview of Nagai's overall feeling about war in general, but it did ring very true to me that one would feel a gut-punch to learn one's country had to completely surrender. For a Japanese person it would have been such a part of their very identity that it would be very hard to take. And, the way that Nagai rallied everyone would have less impact if he hadn't honestly told of his own reactions. The conclusions he drew later would be much less powerful, such as what happens after Nagai's sense of overwhelming defeat leads him to reject a man seeking medical help.
It begins on the morning that the bomb is dropped on Nagasaki. I was interested to see it told not only from his point of view but also from that of various other people in the countryside and from different vantage points at the teaching hospital where Nagai was dean. After helping all those they can from the immediate university area, the small band of survivors heads to the countryside to help the many people who are being sheltered by farmers and villages.
I was surprised to find myself laughing at one point. After American planes drop leaflets informing the Japanese that they dropped an atom bomb (so surrender already), Nagai instantly whirls into thought about the implications, both scientifically and to the victims. He comes out to hear the few remaining hospital staff, doctors, and students in a fevered discussion about which scientists were involved ("Einstein?"), how it would have worked ("they couldn't have had a cyclotron on a plane" "fission! it must have been fission!" "Ahhh"), and so forth. Despite the circumstances, as Nagai himself comments after reporting this exchange, they are all scientists first and deeply interested in the development.
We were members of a research group with a great interest in nuclear physics and totally devoted to this branch of science--and ironically we ourselves had become victims of th atom bomb which was the very core of the theory we were studying. Here we lay, helpless in a dugout!I'm really glad that I read A Song For Nagasaki first so I have the context of Nagai's life in which to put this story. I think without that it could be desperately depressing. However, there are always very human moments to which we all can relate, such as when the little team is on the road back to a farmer's house and a fart starts a series of jokes, with each person capping the next.
And yet it was a precious experience for us. Placed on the experimentation table, we could watch the whole process in a most intimate way. We could observe the changes that where taking place and that would take place in the future. Crushed with grief because of the defeat of Japan, filled with anger and resentment, we nevertheless felt rising within us a new drive and a new motivation in our search for truth. In this devastated atomic desert, fresh and vigorous scientific life began to flourish.
I'd think this would be the mandatory companion to A Song For Nagasaki because I was surprised to find how much Paul Glynn soft-pedaled Nagai's reaction to Japan's unconditional surrender. Nagai in this book tells us how stunned everyone was when the news came, how he cried for 20 minutes, and how devastated everyone felt. I completely understand Glynn's overview of Nagai's overall feeling about war in general, but it did ring very true to me that one would feel a gut-punch to learn one's country had to completely surrender. For a Japanese person it would have been such a part of their very identity that it would be very hard to take. And, the way that Nagai rallied everyone would have less impact if he hadn't honestly told of his own reactions. The conclusions he drew later would be much less powerful, such as what happens after Nagai's sense of overwhelming defeat leads him to reject a man seeking medical help.
In a flash I had a change of heart. Even one precious life was worth saving. Japan was defeated; but the wounded were still alive. The war was over; but the work of our relief team remained. Our country was destroyed; but medical science still existed. Wasn't our work only beginning? Irrespective of the rise and fall of our country, wasn't our main duty to attend to the life and death of each single person? The very basis of the Red Cross was to attend to the wounded, be they friend or foe. Precisely because we Japanese had treated human life so simply and so carelessly--precisely for this reason we were reduced to our present miserable plight. Respect for the life of every person--this must be the foundation stone on which we would built a new society.There is precious little moralizing of the sort that many might expect. In fact, I saw a review somewhere where a person refused to read the book because they found out that Nagai was Roman Catholic. Nagai rarely mentions his faith other than in passing so that person's innate prejudices stopped them from experiencing a very inspirational and thought provoking book about the innate heights to which the human spirit can soar. Highly recommended.
Our people had been told that they must suffer these terrible wounds to win the war; but in fact they had suffered in order to lose. Now they were thrown into the most pitiable and desperate situation. And there was no one to console them, no one to help them except us. We must stand and come to their aid. I stood there unsteadily on my tottering legs. And then the whole group stood up beside me. Our courage came back. The determination to continue our work gave us strength and joy.
December 31, 2023
Bir milletin çöküşünü beklerken dahi eğitim ve sağlık gibi iki önemli sektörü ayakta tutmak için gösterdiği çabalar ve savaşın sonuna gelindiğini anlayan insanların panoraması. Başlarına gelecek olan felaketi hisseden bir avuç tıp hocası ve öğrencisinin gözünden anlatılmaya başlanıyor olacaklar.
Sıradan hale gelen hava saldırılarından biri sanılan son bombardıman herşeyi tamamen değiştirir. O meşum olayın gerçekleşmesiyle birlikte cennetten bir köşe olarak tasvir edilen şehir adeta mahşer yerine döner. Bilimin; birilerinin kirli emellerine meze yapılmasının acısını masum çocuklar, kadınlar ve yaşlıların çektiği tam bir can pazarı yaşanır.
Soğukkanlılığını korumaya, ilkyardım faaliyetlerini aksatmamaya çalışan sağlık personeli görevlerini, kendi hayatlarını hiçe sayarak yapmaya çalışır. Bundan daha büyük bir felaketin gelebileceği düşüncesiyle moral ve motivasyonlarını yukarı çekmeye çabalar. Arama ve kurtarma çalışmaları ilk günün akşamına kadar devam eder.
İlk anda anlaşılamayan saldırının tesiri, kelimenin tam anlamıyla yerle bir olmuş şehrin görüntüsü, düşman uçaklarından atılan bildirilerdeki tehditler ve bu yeni silahın savaşın kaderini değiştirecek atom bombası olduğunun ortaya çıkmasıyla, Japonya’nın yenilgiyi kabullenmesi ve teslimiyetiyle nihayetlenir. Japonlar için mağlubiyetin tescili anlamın gelen bu son, fiilen yıkılmış şehir için zihnen de yıkımı getirir. Bu iki şehre atılan bombaların sonucu görünürde ve siyasi tarihte ABD ve müttefiklerin zaferi olarak yazılırken; insanlık nezdinde ise eşi benzeri görülmemiş bir soykırım olarak belleklere kazınır.
Kendisi de biliminsanı olan yazar ilk şoku atlattıktan sonra böyle bir bombanın nasıl yapıldığına kafa yormaya ve arkadaşıyla konu üzerine tartışmaya başlar. Japonların bilimsel meselelere olan ilgisi ve merakının bir kez daha anlaşıldığı bu bölüm teknik açıdan faydalı olsa da (başka bir kitapta daha detaylı anlatılabilirdi) ortaya çıkan acı sonuçları bakımından burada paylaşılması esere yakışmayan, anlamsız bir parantez açmış. Buna karşın radyoaktif serpintiye maruziyet sonucu oluşacak yeni hastalık ve semptomlara ilişkin teori ve tezler ile pratikte alınabilecek etkin önlemlere dair düşünceleri bir o kadar manidar olmuş. Şehrin bombalanmasını müteakiben geçen zaman serisindeki gelişmeler çoğunlukla objektif bazen duygulandıran bir şekilde aktarılmış.
Biliminsanlarının önemli bir bölümü tereddütle yaklaşıp projeden uzak dursalar da atom bombasını yapanlar bütün savaşları bitirebilecek, artık bir daha yer yüzünün savaş görmemesini sağlayacak bir silah yaptıklarını düşündüler. Oysa Hiroshima ve Nagasaki’de patlayan bombaların tahrip güçleri ve yarattıkları trajediler, bilimsel ilerlemeden ziyade insanlığın utanç sayfalarında çoktan yerini almıştı. Üstelik o günden bugüne irili ufaklı birçok savaş çıktı; milyonlarca insan hayatını kaybetmeye devam ediyor. Dolayısıyla meşruiyet zemini olmayan baştan sona bir hatalar zinciri olan bu olay ve müsebbipleri asla affedilmeyecek bir suçun faili olarak kalmaya mahkumlar.
Sıradan hale gelen hava saldırılarından biri sanılan son bombardıman herşeyi tamamen değiştirir. O meşum olayın gerçekleşmesiyle birlikte cennetten bir köşe olarak tasvir edilen şehir adeta mahşer yerine döner. Bilimin; birilerinin kirli emellerine meze yapılmasının acısını masum çocuklar, kadınlar ve yaşlıların çektiği tam bir can pazarı yaşanır.
Soğukkanlılığını korumaya, ilkyardım faaliyetlerini aksatmamaya çalışan sağlık personeli görevlerini, kendi hayatlarını hiçe sayarak yapmaya çalışır. Bundan daha büyük bir felaketin gelebileceği düşüncesiyle moral ve motivasyonlarını yukarı çekmeye çabalar. Arama ve kurtarma çalışmaları ilk günün akşamına kadar devam eder.
İlk anda anlaşılamayan saldırının tesiri, kelimenin tam anlamıyla yerle bir olmuş şehrin görüntüsü, düşman uçaklarından atılan bildirilerdeki tehditler ve bu yeni silahın savaşın kaderini değiştirecek atom bombası olduğunun ortaya çıkmasıyla, Japonya’nın yenilgiyi kabullenmesi ve teslimiyetiyle nihayetlenir. Japonlar için mağlubiyetin tescili anlamın gelen bu son, fiilen yıkılmış şehir için zihnen de yıkımı getirir. Bu iki şehre atılan bombaların sonucu görünürde ve siyasi tarihte ABD ve müttefiklerin zaferi olarak yazılırken; insanlık nezdinde ise eşi benzeri görülmemiş bir soykırım olarak belleklere kazınır.
Kendisi de biliminsanı olan yazar ilk şoku atlattıktan sonra böyle bir bombanın nasıl yapıldığına kafa yormaya ve arkadaşıyla konu üzerine tartışmaya başlar. Japonların bilimsel meselelere olan ilgisi ve merakının bir kez daha anlaşıldığı bu bölüm teknik açıdan faydalı olsa da (başka bir kitapta daha detaylı anlatılabilirdi) ortaya çıkan acı sonuçları bakımından burada paylaşılması esere yakışmayan, anlamsız bir parantez açmış. Buna karşın radyoaktif serpintiye maruziyet sonucu oluşacak yeni hastalık ve semptomlara ilişkin teori ve tezler ile pratikte alınabilecek etkin önlemlere dair düşünceleri bir o kadar manidar olmuş. Şehrin bombalanmasını müteakiben geçen zaman serisindeki gelişmeler çoğunlukla objektif bazen duygulandıran bir şekilde aktarılmış.
Biliminsanlarının önemli bir bölümü tereddütle yaklaşıp projeden uzak dursalar da atom bombasını yapanlar bütün savaşları bitirebilecek, artık bir daha yer yüzünün savaş görmemesini sağlayacak bir silah yaptıklarını düşündüler. Oysa Hiroshima ve Nagasaki’de patlayan bombaların tahrip güçleri ve yarattıkları trajediler, bilimsel ilerlemeden ziyade insanlığın utanç sayfalarında çoktan yerini almıştı. Üstelik o günden bugüne irili ufaklı birçok savaş çıktı; milyonlarca insan hayatını kaybetmeye devam ediyor. Dolayısıyla meşruiyet zemini olmayan baştan sona bir hatalar zinciri olan bu olay ve müsebbipleri asla affedilmeyecek bir suçun faili olarak kalmaya mahkumlar.
July 31, 2025
Nedense çok beğenemediğim bir kitap oldu. Kitabın kapağı konusu belli ediyor aslında ama ben çok dikkat etmedim okuduktan sonra anladım. Konusu beni çok sıktı olumsuz olduğu için açıkçası.
September 30, 2025
To the people of Japan
Read carefully what is written in this leaflet. The United States has succeeded in inventing an explosive more powerful than anything that has existed until now. The atomic bomb now invented has a power equal to the bomb capacity of two thousand huge B-29s. You must reflect seriously on this terrible fact. We swear that what we say here is the solemn truth.
We have already begun to use this weapon against the Japanese mainland. If you still have doubts, look at the destruction caused in Hiroshima by one single bomb.
Before the bomb destroys all the military installations that are prolonging this useless war, we hope that you will petition the emperor to stop the war.
The President of the United States has already given you an outline of thirteen conditions for an honourable surrender. We advise you to accept these conditions and to begin rebuilding a new and better peace-loving Japan. You must immediately take measures to bring to an end all armed resistance.
If you do not do this, we are determined to use this bomb and other excellent weapons to bring this war to a swift, irresistible conclusion.
I read the leaflet once and was stunned. I read it a second time and felt they were making fools of us. I read it a third time and was enraged at their impudence. But when I read it a fourth time I changed my mind and began to think it was reasonable.
The above (the transcribed leaflet was dropped from planes after the atomic bomb was dropped on Nagasaki) leaflet and the author, Nagai's, impression of it, reflects the complicated nature of his book. As a scientist he does not shy away from the fact that he is amazed by the bomb. Even proud of it, at some points. At other times, he is describing turning over his dead students in the immediate aftermath of the explosion and finding their skin coming away from their bodies, their faces seared off and their shadows etched into the floor.
The initial accounts that make up the first part of this book are harrowing, and don't differ from the other books I've read on the subject. Other chapters are given to Nagai's scientific estimations and research into 'atomic sickness' and the other side-effects.
All this was going well until the narrative shifted in the last third of the book and Nagai began relating the dropping of the atomic bomb with the will of God. It's personal, of course, but it left a sour taste in my mouth. 'It was the providence of God that carried the bomb to that [Urakami] destination'; or worse yet, 'How noble, how splendid was that holocaust of August 9, when flames soared up from the cathedral, dispelling the darkness of war and bringing the light of peace!' Nagai claims that those who did not die in the bombing did not die because they must be sinners. 'Let us give thanks that Urakami was chosen for the sacrifice.' He jokes with a colleague, '"You and I, both of us, have failed the entrance exam to heaven!"'
I cannot reconcile these emotions with what happened. Equally, who am I to question the emotions and feelings of someone who was present, who lived through this moment. A tricky thing to discuss. I would more readily recommend John Hersey's Hiroshima.
November 15, 2022
Nagazaki cehenneminden kurtulan bir bilim insanı olan yazarın yaşamından yaklaşık beş aylık bir dönemi kapsayan, gerçekten can acıtan bir kitap.
Bir belgesel özelliğini taşıyan kitap, hala nükleer yanlılarının olduğu dünyada, okullarda nükleere ve savaşa dair zorunlu ders kapsamında okutulmalı.
Okurken, içimin nefretle dolmasını engelleyemedim.
Japon toplumunun ve bilim insanlarının çalışma disiplinine, özverisine, bilim aşkına ve inancına bir kez daha saygı duydum.
İnsanlığa dair umudumuzu yitirmemeliyiz, ancak çaba göstermeden bunun gerçekleşebileceğini düşünmüyorum.
“…Savaş kazanç sağlayan bir ticarettir….”, sf; 118.
Bir belgesel özelliğini taşıyan kitap, hala nükleer yanlılarının olduğu dünyada, okullarda nükleere ve savaşa dair zorunlu ders kapsamında okutulmalı.
Okurken, içimin nefretle dolmasını engelleyemedim.
Japon toplumunun ve bilim insanlarının çalışma disiplinine, özverisine, bilim aşkına ve inancına bir kez daha saygı duydum.
İnsanlığa dair umudumuzu yitirmemeliyiz, ancak çaba göstermeden bunun gerçekleşebileceğini düşünmüyorum.
“…Savaş kazanç sağlayan bir ticarettir….”, sf; 118.
May 1, 2024
Takashi Nagai, a doctor from the Nagasaki University Hospital, survived the atomic bomb that devastated Nagasaki. His reflections on the human stories from how the bomb was initially perceived and the later relief work in the city was a unique perspective. However, Nagai goes beyond a historical and biographic account, as well as medically assessing the effects of radiation, to a spiritual soul-searching of what the atomic bomb meant for Japan and for humanity. As a devout Catholic, Nagai found his purpose and opportunity with the atomic bomb to atone and to serve.
September 5, 2025
Çok rastgele bir şekilde okumaya başladım. İnanılmaz sürükleyici, rahatsız edici ve üzücüydü benim için. Bunun yanı sıra mücadele ve umut teması oldukça etkileyiciydi.
Her yetişkinin okuması ve kitaplığında bulundurması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum.
Her yetişkinin okuması ve kitaplığında bulundurması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum.
July 21, 2024
Takaşi Nagai uzun yıllar boyunca Nagasaki Üniversitesi’nde görev yapmış, eğitimler vermiş bir Radyologdu. 9 Ağustos 1945 sabahı Nagasaki’de yaşayan herkes gibi onun için de gün sıradan başladı. ABD hava akınları için çalabilecek alarmları beklerken işlerini yapmaya devam ettiler. Fakat sabah saatlerinde atılan atom bombası Nagasaki’yi yok etti ve onbinlerce insanın ölümüne sebep oldu.
Üniversite hastanesindeki doktorlar ilk anda başlarına gelen felakete bir anlam veremediler; ilerleyen dakikalarda, Hiroşima hakkında duyduklarıyla birleştirip Atom bombası olduğunu anladılar. O andan sonra da kendileri de yaralı olan sağlık personelinin çok sınırlı kaynaklarla yaralılara yardım ettiği, ölüleri göndüğü ve bir yandan da akademisyen kafasıyla atom bombası ve tıbbi bulgularla ilgili koşulları gözleme ve kayıt altına almak için çabaladığını okuyoruz.
Takaşi Nagai kendi evinin patlamada yıkıldığını ve eşinin öldüğünü iki gün sonra öğrenmiş. Öncesinde ve sonrasında yaralılarla ilgilenmeye devam etmiş. Kendi yaraları da ölümcül boyut almış ve hayatından ümidin kesildiği ve komada olduğu günler olmuş. Bu kitabı, yani raporunu ilk yıl içinde yazmış. Amerikan işgali altında basılmasına izin verilmeyen kitap 1949’da basılabilmiş. Nagai kitapta Atom Bombasının mekaniğini ve etki alanları boyunca sebep olduğu yıkımı, okuduğu makaleleri de göz önünde bulundurarak Nagasaki özelinde anlatıyor. Ayrıca karşılaştıkları tıbbi bulguları da yine direkt bombaya ya da radyasyona maruz kalma derecelerine göre sınıflandırıyor. Bir bilim adamının olan biteni kayıt altına alma ve yaşanan zamana ışık tutma, geleceğe iz bırakma amacıyla yazdığı bir rapor olan Nagasaki’nin Çanları atom bombası ve sonrasında yaşananları anlatan birinci elden bir eser.
Üniversite hastanesindeki doktorlar ilk anda başlarına gelen felakete bir anlam veremediler; ilerleyen dakikalarda, Hiroşima hakkında duyduklarıyla birleştirip Atom bombası olduğunu anladılar. O andan sonra da kendileri de yaralı olan sağlık personelinin çok sınırlı kaynaklarla yaralılara yardım ettiği, ölüleri göndüğü ve bir yandan da akademisyen kafasıyla atom bombası ve tıbbi bulgularla ilgili koşulları gözleme ve kayıt altına almak için çabaladığını okuyoruz.
Takaşi Nagai kendi evinin patlamada yıkıldığını ve eşinin öldüğünü iki gün sonra öğrenmiş. Öncesinde ve sonrasında yaralılarla ilgilenmeye devam etmiş. Kendi yaraları da ölümcül boyut almış ve hayatından ümidin kesildiği ve komada olduğu günler olmuş. Bu kitabı, yani raporunu ilk yıl içinde yazmış. Amerikan işgali altında basılmasına izin verilmeyen kitap 1949’da basılabilmiş. Nagai kitapta Atom Bombasının mekaniğini ve etki alanları boyunca sebep olduğu yıkımı, okuduğu makaleleri de göz önünde bulundurarak Nagasaki özelinde anlatıyor. Ayrıca karşılaştıkları tıbbi bulguları da yine direkt bombaya ya da radyasyona maruz kalma derecelerine göre sınıflandırıyor. Bir bilim adamının olan biteni kayıt altına alma ve yaşanan zamana ışık tutma, geleceğe iz bırakma amacıyla yazdığı bir rapor olan Nagasaki’nin Çanları atom bombası ve sonrasında yaşananları anlatan birinci elden bir eser.
January 1, 2025
En çok etkilendiğim yer ağustosta bomba atılmasına rağmen kasım ayında tamamen yıkılmış üniversiteyi tekrar açmak ve bombanın yarattığı yıkım içinde çalışmalara devam etmekti.
"Dünyanın girdabı içinde kalırsan fırıl fırıl dönersin de sonunda kendi yolunu bulamaz, gürültü patırtı yapan bir insan olursun yalnızca. 'Yemyeşil dağlar sarsılmaz, bembeyaz bulutlar gelip gider.'"
"Dünyanın girdabı içinde kalırsan fırıl fırıl dönersin de sonunda kendi yolunu bulamaz, gürültü patırtı yapan bir insan olursun yalnızca. 'Yemyeşil dağlar sarsılmaz, bembeyaz bulutlar gelip gider.'"
August 4, 2025
A profound, devastating, important read.
Takashi Nagai’s personal account of the tragedy of the atomic bombing over the district of Urakami in Nagasaki is jaw-dropping, heartbreaking, and mind-blowing. A highlight of the whole book is the inclusion of the text of his speech entitled, “Funeral Address for the Victims of the Atomic Bomb”, in which he articulates his beliefs, understanding and response to war, peace, the Japanese people, and the true meaning of God’s sovereignty, expiative sacrifice and redemption, right from the midst of the aftermath of the bombing. Moving beyond words.
His cry and call for peace at the end of the book had me in tears. What a powerful testimony.
Takashi Nagai’s personal account of the tragedy of the atomic bombing over the district of Urakami in Nagasaki is jaw-dropping, heartbreaking, and mind-blowing. A highlight of the whole book is the inclusion of the text of his speech entitled, “Funeral Address for the Victims of the Atomic Bomb”, in which he articulates his beliefs, understanding and response to war, peace, the Japanese people, and the true meaning of God’s sovereignty, expiative sacrifice and redemption, right from the midst of the aftermath of the bombing. Moving beyond words.
His cry and call for peace at the end of the book had me in tears. What a powerful testimony.
June 24, 2019
Trigger warning for the horror of war with a medical bent.
The Bells of Nagasaki is a first-person account of the bombing of Nagasaki, which is often forgotten in the shadow of the bomb dropped on Hiroshima. Nagai is in a unique position to discuss an atomic bomb because he was researching radioactivity in a medical context. He had basically given himself leukemia by being exposed to radiation during his experiments.
Much like Hersey's Hiroshima, we hear the accounts of many people at the time the bomb went off, many colleagues of Nagai. We see how fate/blind luck determined who lived and died. A professor hollowing out a dugout shelter survived, but two students hauling out the dirt were killed immediately. A medical student was trapped in the rubble of his classroom. Fires soon started, and he listened to his classmates being consumed alive by the flames, and resigned to that fate himself, before working free and escaping.
This plurality of experience at the start soon narrows down to Nagai and his fellow doctors and nurses who took it upon themselves to treat as many people as they could. Like many survivors they made their way to the villages surrounding the city, helping those affected before being bedridden with radiation sickness themselves.
Nagai isn't afraid to talk about the illness from a medical standpoint. At one point he outlines how you die - if not immediately, days later in this manner. If not then, weeks later from this and that. Some explanations call on high school physics but I didn't find it overly technical. Then again, I work in hospitals so your mileage may vary.
The introduction is by the translator and does a good job placing the book in context and telling us about the whole of Nagai's life. At the end he goes on about how big a role religion played in his thinking, which worried me. Thankfully there's almost no mention of his faith until page 102 of a 115 page work but wow, he gets preachy fast. If religion isn't your thing know you can safely skip those pages without missing anything.
As a side note - I knocked on Hiroshima for having a strong Catholic element, but Nagasaki is the most Catholic city in all of Japan. It had secret churches and harbored people when the government actively prosecuted Catholics, so if there's going to be a large Christian influence anywhere in the country, it's here.
Overall I found the book interesting and a good read, a valuable account of the bombing Americans overlook. It appears to be out of print right now, so check with your local library if you'd like to give it a try.
The Bells of Nagasaki is a first-person account of the bombing of Nagasaki, which is often forgotten in the shadow of the bomb dropped on Hiroshima. Nagai is in a unique position to discuss an atomic bomb because he was researching radioactivity in a medical context. He had basically given himself leukemia by being exposed to radiation during his experiments.
Much like Hersey's Hiroshima, we hear the accounts of many people at the time the bomb went off, many colleagues of Nagai. We see how fate/blind luck determined who lived and died. A professor hollowing out a dugout shelter survived, but two students hauling out the dirt were killed immediately. A medical student was trapped in the rubble of his classroom. Fires soon started, and he listened to his classmates being consumed alive by the flames, and resigned to that fate himself, before working free and escaping.
This plurality of experience at the start soon narrows down to Nagai and his fellow doctors and nurses who took it upon themselves to treat as many people as they could. Like many survivors they made their way to the villages surrounding the city, helping those affected before being bedridden with radiation sickness themselves.
Nagai isn't afraid to talk about the illness from a medical standpoint. At one point he outlines how you die - if not immediately, days later in this manner. If not then, weeks later from this and that. Some explanations call on high school physics but I didn't find it overly technical. Then again, I work in hospitals so your mileage may vary.
The introduction is by the translator and does a good job placing the book in context and telling us about the whole of Nagai's life. At the end he goes on about how big a role religion played in his thinking, which worried me. Thankfully there's almost no mention of his faith until page 102 of a 115 page work but wow, he gets preachy fast. If religion isn't your thing know you can safely skip those pages without missing anything.
As a side note - I knocked on Hiroshima for having a strong Catholic element, but Nagasaki is the most Catholic city in all of Japan. It had secret churches and harbored people when the government actively prosecuted Catholics, so if there's going to be a large Christian influence anywhere in the country, it's here.
Overall I found the book interesting and a good read, a valuable account of the bombing Americans overlook. It appears to be out of print right now, so check with your local library if you'd like to give it a try.
August 5, 2023
Kitap inanılmaz etkileyici ve özellikle Oppenheimer adlı filmi izledikten sonra tamamlayıcı.
Birtek şu cümleyi yazıp yorumumu bitirecegim, herkesin kesinlikle okuması gerek
"Bilmin zaferi, vatanımın yenilgisiydi. Fizikçilerin sevinci, Japonların kaderiydi."
Birtek şu cümleyi yazıp yorumumu bitirecegim, herkesin kesinlikle okuması gerek
"Bilmin zaferi, vatanımın yenilgisiydi. Fizikçilerin sevinci, Japonların kaderiydi."
Read
March 7, 2024А слов-то и нет. Мне сложно читать такие книги и ещё сложнее на них реагировать. Романы о войне всегда трагичные, а когда они ещё и написаны от той стороны, которая по сути являлась агрессором, уровень словно сам по себе вырастает и тебе становится непросто. Но и оставлять её не только без оценки, но и без коротких впечатлений, тоже не хочется. Разделю свои эмоции на две, также как автор разделил книгу на две части, пусть и не обозначив это. Начало бомбардировки и её последствия, и философски-религиозные размышления. Первая вызвала мурашки и ощущение непрекращающегося ужаса, вторая оставила равнодушной. Философские рассуждения люблю, а вот с религией нам не по пути.
Мне, правда, сложно было читать о том, как текла вполне обычная жизнь, пусть и при условии военных действий. Люди знали об возможности атомной бомбы, но не рассматривали её реальное применение и ожидали то, к чему уже привыкли. Живи, пока можешь, а когда вражеский самолёт пролетит над твоей головой, беги в укрытие. И вот это незнание будущего создаёт куда более пугающую атмосферу, ведь в отличие от них, ты знаешь, что будет дальше и чем это закончится. Эти пару глав: до бомбы и пару часов спустя — мурашки не желали уходить, как и ужас. Автор не скупился на подробности и описывал всё наглядно. Сколько было тел, как они выглядели, как повлияла атомная бомба на тех, кто выжил. Не точная цитата, но: «Они выжили, но ещё не знали, что дальше их ожидает куда более тяжёлая участь, чем была у тех, кто погиб сразу же».
Я была уверена, что поставлю пять, закрою книгу и в очередной пойму, что не понимаю всю эту одержимость победами, завязанными на насилие и чужих смертях. А потом автора понесло в иную степень, а именно в христианство. Пока читала, просматривала рецензии других и сначала наткнулась на ту, где упоминался отзыв, который встретился мне спустя пару часов. Звучал он примерно так: «не понимаю, почему в нём говорилось, что католическое верование автора всё испортило». Зато, когда закрыла последнюю страницу, это поняла я. Во мне нет ничего верующего, даже больше — я атеистка, которую с самого детства пытались «приблизить к Богу». Возможно, в каком-то роде эти действия и привели меня к тому, кем я являюсь сейчас. И, как бы, это сказать так, чтобы не прозвучало издевательски. С раннего возраста, «погружённая» в тему религии, я не увидела в ней спасении, скорее наоборот.
Автор свёл всю ситуацию с атомной бомбой к божьей каре, но при этом он не раскаивался в поступках своих сограждан. И это вызывает неоднозначную реакцию. Такое дело — когда ты растёшь на постоянной убеждённости, что твоя страна права и войну надо выиграть, чтобы войти в счастливое будущие, всё это неудивительно. С другой стороны, столкнувшись с последствиями и приняв в них активное участие — разве такого недостаточно, чтобы, хотя бы, задуматься о неправильности? И в этом я вижу то самое отрицание, на котором базируется любая религия. Это не стирание своей вины и вины тех, кого ты поддерживаешь — это нечто, от чего можешь сбежать, пусть, и не в прямом смысле этого слова. «Мы проиграли, но то была кара божья. Люди страдали и умирали на моих глазах, но благослови меня господь и тех, кто выжил». Читая то, что написала, осознаю, что не объяснила так, как первоначально задумывала, но других слов подобрать не могу.
Книга-то по сути и не о войне вовсе и даже не о бомбардировке Нагасаки. Она о людях в целом и о том, как они справлялись в невыгодных для себя условиях. Трагично ли это? Да. Лишняя ли в ней религиозная тематика? Для меня — да. Она испортила всё впечатление.
Кто-то сказал, что роман построен так, чтобы показать не ужас, а веру в лучшее будущее. Не знаю были ли они правы, потому что сама ничего такого не разглядела. Он сумбурный и неровный, моментами пугающий, но в большинстве моментах ты просто ничего не ощущаешь. И печально это признавать, но он не оправдал моих надежд.
Мне, правда, сложно было читать о том, как текла вполне обычная жизнь, пусть и при условии военных действий. Люди знали об возможности атомной бомбы, но не рассматривали её реальное применение и ожидали то, к чему уже привыкли. Живи, пока можешь, а когда вражеский самолёт пролетит над твоей головой, беги в укрытие. И вот это незнание будущего создаёт куда более пугающую атмосферу, ведь в отличие от них, ты знаешь, что будет дальше и чем это закончится. Эти пару глав: до бомбы и пару часов спустя — мурашки не желали уходить, как и ужас. Автор не скупился на подробности и описывал всё наглядно. Сколько было тел, как они выглядели, как повлияла атомная бомба на тех, кто выжил. Не точная цитата, но: «Они выжили, но ещё не знали, что дальше их ожидает куда более тяжёлая участь, чем была у тех, кто погиб сразу же».
Я была уверена, что поставлю пять, закрою книгу и в очередной пойму, что не понимаю всю эту одержимость победами, завязанными на насилие и чужих смертях. А потом автора понесло в иную степень, а именно в христианство. Пока читала, просматривала рецензии других и сначала наткнулась на ту, где упоминался отзыв, который встретился мне спустя пару часов. Звучал он примерно так: «не понимаю, почему в нём говорилось, что католическое верование автора всё испортило». Зато, когда закрыла последнюю страницу, это поняла я. Во мне нет ничего верующего, даже больше — я атеистка, которую с самого детства пытались «приблизить к Богу». Возможно, в каком-то роде эти действия и привели меня к тому, кем я являюсь сейчас. И, как бы, это сказать так, чтобы не прозвучало издевательски. С раннего возраста, «погружённая» в тему религии, я не увидела в ней спасении, скорее наоборот.
Автор свёл всю ситуацию с атомной бомбой к божьей каре, но при этом он не раскаивался в поступках своих сограждан. И это вызывает неоднозначную реакцию. Такое дело — когда ты растёшь на постоянной убеждённости, что твоя страна права и войну надо выиграть, чтобы войти в счастливое будущие, всё это неудивительно. С другой стороны, столкнувшись с последствиями и приняв в них активное участие — разве такого недостаточно, чтобы, хотя бы, задуматься о неправильности? И в этом я вижу то самое отрицание, на котором базируется любая религия. Это не стирание своей вины и вины тех, кого ты поддерживаешь — это нечто, от чего можешь сбежать, пусть, и не в прямом смысле этого слова. «Мы проиграли, но то была кара божья. Люди страдали и умирали на моих глазах, но благослови меня господь и тех, кто выжил». Читая то, что написала, осознаю, что не объяснила так, как первоначально задумывала, но других слов подобрать не могу.
Книга-то по сути и не о войне вовсе и даже не о бомбардировке Нагасаки. Она о людях в целом и о том, как они справлялись в невыгодных для себя условиях. Трагично ли это? Да. Лишняя ли в ней религиозная тематика? Для меня — да. Она испортила всё впечатление.
Кто-то сказал, что роман построен так, чтобы показать не ужас, а веру в лучшее будущее. Не знаю были ли они правы, потому что сама ничего такого не разглядела. Он сумбурный и неровный, моментами пугающий, но в большинстве моментах ты просто ничего не ощущаешь. И печально это признавать, но он не оправдал моих надежд.
December 29, 2023
Bu kitap herkesin okuyup dayanabileceği bir kitap değil öncelikle onu söyleyeyim. Hele ki şu an gündemimizde de savaş varken kendinize epey acı çektirmiş olursunuz. İkinci Dünya Savaşı'ında Amerika'nın atom bombalarını attığı zamanda bir Tıp Okulunda hatta o bölgede yaşanan olayları tüm çıplaklığıyla anlatmış yazar. Doktorların hem öğrencileri hem dostları hem de her zaman gördükleri insanların yanmış kemiklerini toplamaları, bazılarını tedavi etmeye çalışmaları içimi parçaladı.
Savaş denilen şeyde ''Filler tepişirken olan çimenlere olması'' durumu beni deli ediyor. Tarihi kurgu okumak isterseniz hatta Sadako'nun hikayesine benzer bir hikaye bu kitabı tercih edebilirsiniz.
Savaş denilen şeyde ''Filler tepişirken olan çimenlere olması'' durumu beni deli ediyor. Tarihi kurgu okumak isterseniz hatta Sadako'nun hikayesine benzer bir hikaye bu kitabı tercih edebilirsiniz.
Read
December 24, 2025due to the book's writing circumstances and it's atmosphere, I don't think it can be rated and giving any criticism on this book would be really disrespectful since it wasn't written to be a novel in the first place.
August 6, 2017
Voto finale 4 stelle e mezzo.
September 27, 2023
"Grant that Nagasaki may be the last atomic wilderness in the history of the world."
January 13, 2024
"Doktor, o zaman biz neden hayatta kaldık?"
July 17, 2023
“Aptal liderlere sahip olan bilge insanlara üzülüyorum”
October 22, 2022
"Olmuşla ölmüşe çare yok. Aptal liderlere sahip olan bilge insanlara üzülüyorum."
Dünya'da nükleer tehditin hızla arttığı şu dönemde okunması gereken güzel bir kitap.
Dünya'da nükleer tehditin hızla arttığı şu dönemde okunması gereken güzel bir kitap.
December 21, 2022
Nagasaki'ye atılan atom bombasının patladığı yere çok yakın olan ama hayatta kalabilen doktor/yazar Takaşi Nagai'nin "Nagasaki'nin Çanları"nı iki günde bitirdim. Dehşet içinde okudum. Bombanın düştüğü andan başlayarak yaşadıklarını anlatırken tam bir cehennem tasviri sunuyor bize...
Japon imparatorluğunun kayıtsız şartsız teslim olmasına neden olan bu katliamda bombanın patladığı yere çok yakın olan masum sivil insanların trajedilerini iliklerinize kadar hissediyorsunuz...
Buna rağmen finalde "hayat devam ediyor, doğa kendini yeniliyor bir şekilde" fikrine bağlanıyor olması da etkileyici...
Japon imparatorluğunun kayıtsız şartsız teslim olmasına neden olan bu katliamda bombanın patladığı yere çok yakın olan masum sivil insanların trajedilerini iliklerinize kadar hissediyorsunuz...
Buna rağmen finalde "hayat devam ediyor, doğa kendini yeniliyor bir şekilde" fikrine bağlanıyor olması da etkileyici...
April 15, 2025
واحد من جرائم أمريكا بعد الهنود الحمر .. إلقاء القنابل النووية علي اليابان أمريكا دي عاملة زي الأم اللي بتعود عيالها علي العدوان إسرائيل شاطر في حرب الطيران لكن علي أرض المعركة لا زي ما حصل في فيتنام ..
بيوثق الطبيب نجائي بول سقوط القنبلة النووية اللي كانت هتسقط علي مستودع أسلحة تابع الامبراطور الياباني و ضلت الطريق سقطت في قلب مدينة ناجازاكي وقتلت ٨٠ ألف فيها غير ١٤٠ في هيروشيما ... وزي ما قال ممدوح عدوان حيونية الإنسان .
بيوثق الطبيب نجائي بول سقوط القنبلة النووية اللي كانت هتسقط علي مستودع أسلحة تابع الامبراطور الياباني و ضلت الطريق سقطت في قلب مدينة ناجازاكي وقتلت ٨٠ ألف فيها غير ١٤٠ في هيروشيما ... وزي ما قال ممدوح عدوان حيونية الإنسان .
January 16, 2009
I am not religious. I don't have faith in anything except simple kindness. Neither do I understand nationalism/patriotism. I had trouble with large portions of this teeny book.
October 23, 2023
Yazılanların gerçekten yaşandığının bilincinde olmak çok ama çok acı. Kelimeler kifayetsiz..
January 11, 2023
"Bilimin zaferi, vatanimin yenilgisiydi. Fizikçilerin sevinci, Japonların kederiydi."
"Aptal liderlere sahip olan bilge insanlara üzülüyorum"
İkinci Dünya Savasinin korkunç acımasız tarafının bir diğer köşesini anlatan bir olay, atom bombası, Hirosima ve Nagasaki. Yıllar önce belgeselini izlerken biek ağlamıştım, çok korkunç ve gaddar olan tarihten bir kez daha utanmıştım, insanlardan bir kez daha igrenmistim.
Nagasaki'nin Çanları'nı görür görmez okumak istedim, iyi ki de okudum. Kitapla ilgili size çok ayrıntılı bir bilgi sunamam, çünkü net bir konu üzerinden gitmiyor, tek bir olay var o da yaşanan acı gerçek atom bombası.9 Ağustos'ta atılan atom bombasını sanki yazar bize bir belgesel edasıyla hiçbir duygu katmadan veriyor, Japon insanının özelliği biraz da bu somut ve duygusuz tavrı olduğu için pek takılmiyorum. Ama Yahudi soykirimindaki o acıklı ve duygusal tutumu beklemeyin. Patlamadan öncesini ve patlamadan hemen sonrasını anlatiyor yazar, sanki günlüğüne not tutmuscasina. Kendisi de bir doktor olduğu için tıp alanina ve bilime olan bilgisi ve ilgisine de kitapta tanıklık ediyoruz. Üniversitede olan bu doktor ve diğer kurtulan birkaç asistann bu süreçte her şeyden vazgeçip yaralılara koşması ve bu süreci bir kamera tutmuscasina anlatıyor.
✨✨✨✨💥✨✨✨✨
Ben konuya hakim olduğum için kitabı beğendim, tabi ki muhteşem diyemeyeceğim, çünkü dediğim gibi duygudan uzak olunca siz de soğuk bir tutumla okuyorsunuz ama o sahneler gözünüzün önünde canlanıyor ve Allah'ım insanların gaddarliklari demekten kendinizi alıkoyamiyorsunuz. Okurken hem uzuluyor hem de kiziyorsunuz. Savaşın korkunç yanını hissediyorsunuz. Bence Savaş edebiyatına ilgi duyan herkes okumalı, ama öncesinde bir tık araştırma yapılırsa sanki daha hakim oluanilir konuya. Herkese öneririm ❤️
"Aptal liderlere sahip olan bilge insanlara üzülüyorum"
İkinci Dünya Savasinin korkunç acımasız tarafının bir diğer köşesini anlatan bir olay, atom bombası, Hirosima ve Nagasaki. Yıllar önce belgeselini izlerken biek ağlamıştım, çok korkunç ve gaddar olan tarihten bir kez daha utanmıştım, insanlardan bir kez daha igrenmistim.
Nagasaki'nin Çanları'nı görür görmez okumak istedim, iyi ki de okudum. Kitapla ilgili size çok ayrıntılı bir bilgi sunamam, çünkü net bir konu üzerinden gitmiyor, tek bir olay var o da yaşanan acı gerçek atom bombası.9 Ağustos'ta atılan atom bombasını sanki yazar bize bir belgesel edasıyla hiçbir duygu katmadan veriyor, Japon insanının özelliği biraz da bu somut ve duygusuz tavrı olduğu için pek takılmiyorum. Ama Yahudi soykirimindaki o acıklı ve duygusal tutumu beklemeyin. Patlamadan öncesini ve patlamadan hemen sonrasını anlatiyor yazar, sanki günlüğüne not tutmuscasina. Kendisi de bir doktor olduğu için tıp alanina ve bilime olan bilgisi ve ilgisine de kitapta tanıklık ediyoruz. Üniversitede olan bu doktor ve diğer kurtulan birkaç asistann bu süreçte her şeyden vazgeçip yaralılara koşması ve bu süreci bir kamera tutmuscasina anlatıyor.
✨✨✨✨💥✨✨✨✨
Ben konuya hakim olduğum için kitabı beğendim, tabi ki muhteşem diyemeyeceğim, çünkü dediğim gibi duygudan uzak olunca siz de soğuk bir tutumla okuyorsunuz ama o sahneler gözünüzün önünde canlanıyor ve Allah'ım insanların gaddarliklari demekten kendinizi alıkoyamiyorsunuz. Okurken hem uzuluyor hem de kiziyorsunuz. Savaşın korkunç yanını hissediyorsunuz. Bence Savaş edebiyatına ilgi duyan herkes okumalı, ama öncesinde bir tık araştırma yapılırsa sanki daha hakim oluanilir konuya. Herkese öneririm ❤️
October 6, 2025
This short book is a masterpiece. Takashi Nagai was a doctor of radiology in Nagasaki when the the atom bomb fell on the city. He tells in an open way what happened during the first few hours, then days and weeks. The work of the medical team during those days was astounding. Nagai reflects on the physics behind the bomb, on the medical effects of radiation, and finally on the way he encouraged his friends and visitor to rebuild after the destruction. The book ends with Nagai's speech for the memorial mass of the bomb's victims, in which he talks about the providence that changed the plane's objective, and the sacrifice of the victims as reparation for all the sins of War World II.
September 21, 2025
"Olmuşla ölmüşe çare yok. Aptal liderlere sahip olan bilge insanlara üzülüyorum."
Displaying 1 - 30 of 168 reviews