Guadalajara

by Quim Monzó

Els detalls d'observació són magnífics. Un gest d'un personatge que tanca una porta metàl·lica, un apunt en tres frases sobre l'ambient d'un bar de poble, donen vida a històries en què l'element metafòric o surrealista ha desplaçat totalment al costumisme. Monzó ordeix les meditacions dels seus personatges a la manera dels apòlegs kafkians, que fonen conviccions, pressentiments i pànics. Cada nou llibre de Monzó és un esdeveniment. Guadalajara no és cap excepció».

Genres: Short Stories, Fiction, Spanish Literature, Spain, Literature, Humor

199 pages, Paperback

First published January 1, 1996

About the author

Quim Monzó was born in Barcelona in 1952.
He has been awarded the National Award for fiction; the City of Barcelona Award for fiction; the Prudenci Bertrana Award for fiction; the El Temps Award for best novel; the Lletra d'Or Prize; the Catalan Writers' Award; the Maria Àngels Anglada; the Trajectòria; he has also been awarded Serra d'Or magazine's prestigious Critics' Award, four times.

In 2007 he wrote and read the opening speech at the Frankfurt Book Fair. Monzó designed a lecture written as if it was a short story. It differed completely from traditional speeches.
Together with Cuca Canals, he wrote the dialogues for Bigas Luna's movie Jamón, jamón. He has also written the musical satire El tango de Don Joan, with Jérôme Savary.
He is a regular contributor to the La Vanguardia newspaper.

Reviews

[Maziyar Yf · Rating 2 out of 5]

گوادالاخارا کتابی ایست از کیم مونسو ، نویسنده اسپانیایی . کتاب او مجموعه داستان هایی ایست درباره آدم هایی که در موقعیت هایی عجیب گرفتار شده اند . کتاب مونسو ، افزون بر داستان کوتاه ، دو بخش منظم هم دارد که نویسنده در یکی از آنها نگاهی سرخوشانه و شوخ به داستان های معروفی مانند اسب تروا ، ویلیام تل ، تیرانداز اسطوره ای سویسی و رابین هود انداخته .
داستان چهارم ، متمایل به مرکز را می توان جالب ترین داستان کتاب و آخرین داستان را ضعیف ترین دانست .

در پایان، مونسو تلاش کرده داستان‌هایی متفاوت خلق کند، اما سطح کیفی آن‌ها یکسان نیست؛ در برخی داستان‌ها نبوغ او چشمگیر است، در حالی که در بیشتر آن‌ها چندان برجسته نیست.

[karen · Rating 4 out of 5]

wow.

i suspect this book will do really well when it comes out in july, because just by putting it up here on goodreads.com, i have had three requests to borrow/have my copy, and i didn't even have to write an encouraging review for it or put up animal pictures to attract attention. but i will take care of that now, and my inbox will probably be flooded with "gimmies!!"

it's quite good.

i am feeling like a lazy reviewer today - long week. but this was a perfect book to read during a long week, because it is a brief collection of fourteen stories, most of which are excellent.(i could not get into "during the war" but that was probably because i was exhausted and kept falling asleep on my lunch break and its vagueness made me even sleepier, but i plan to revisit this collection, so i will probably like it more on the second go-round)

some of the best stories take a familiar territory and just twist it slightly: a family tradition, a literary reference, an everyday decision - these become giant canvases for monzo to pick apart our personal foundations and tear down the walls we thought were private and safe. the best ones (sez me) are "the power of words", "literature", "books" and "strategies". oh, wait - and "lives of the prophets". i am not going to tell you why i love these, because i think for these particular stories, the journey of discovery, or however you would say that if you were not a pompous asshole, is part of the fun of it. but i will give you the first line of every story, to give you a taste.(that's not reviewing, that's typing) some will pull you in more forcefully than others.


Family Life: Armand ran into the workshop, making an engine noise with his mouth and stamping on the wood shavings on the floor so they crackled underfoot: the louder the better.

Outside the Gates of Troy: The wooden horse was finally completed, polished and varnished, at the break of day.

Helvetian Freedoms: Once again the son asks the father to tell him the same old story: exactly how grandfather placed the apple on his head, how he could agree without shaking with fear, and if it was really true that he wasn't at all afraid.

Gregor: When the beetle emerged from his larval state one morning, he found he had been transformed into a fat boy.

A Hunger and Thirst for Justice: The fact that he had been born into an aristocratic family didn't mean Robin Hood couldn't hate social inequality.

A Day Like Any Other: The compulsive liar has spent an hour on his terrace, soaking up the sun.

Life Is So Short: The man runs towards the third elevator that has just started to close; he manages to stick his right foot into the small space that's still open, which is enough to make the two sides of the door immediately shoot open.

The Power of Words: While they set his table, the man waiting at the restaurant bar talks to himself.

Literature: He keys in the last sentence with a mixture of excitement and trepidation.

Centripetal Force: The man has unsuccessfully been trying to leave his apartment since daybreak; whenever he opens the door, the same thing happens: he can't see the landing, only the hallway he's trying to leave at that exact moment.

Strategies: As soon as the examiner opens the door, the distinctly pale-skinned candidate slips through the crowd of other candidates who are clogging up the doorway.

The Lives of the Prophets: The man gets up, eyes sparkling, breathing feverishly, with one aim in mind: to reveal to the world what has just been revealed to him.

During the War: War broke out mid-morning.

Books: There are four books on the passionate reader's table. All waiting to be read.

that one gets two sentences because it is my favorite story, because i can relate so well to it: being overwhelmed by the number of books to be read, and having to make the difficult choice of which one to read next, and what the consequences of that choice will be.

a lot of these stories involve thought-holes, loopholes, overthinkers. and i love it when a book successfully depicts what those moments are like - the clamorous stream-of-consciousness freezing all action until the body can adjust, and pick out one response from all the noise. big heart-on for that. but if you hate that, it is not in every story - many of them are very clean-prose stories with very little internal debate, just action: cause and effect.

definitely a success of a book, and another success for open letter.

come to my blog!

[Rosa · Rating 2 out of 5]

شب اول :گوادالاخارا، چه اسم فلفل نمکی ای، پس باید حتما بخونمش😍😍😍
شب دوم: شروعش خیلی خووووب بود، چقدر حرفه ای پایبندی کورکورانه به سنت ها رو به چالش کشید🤩🤩🤩
شب سوم: سقوط، از عرش به فرش رسید🥺🥺🥺
شب آخر: ی جهش کوچولو و نفس آخر🫥
نتیجه : خب که چی😒😏🫠
فکر میکنم گوادالاخارا رو نمیتونم چندان در قالب جمله ها توضیح بدم، داستان های کوتاهی که مثل ی گریز کوتاه تر قرار بود بین کتاب های دیگه م بخونمش، اما کسل کننده بودن و محتوای بی هدفش اون رو به ی کتاب سنگین و خسته کننده تبدیل کرد..
کتاب شروع خوبی داره، به مرور نویسنده قصه هایی رو هدف قرار میده که پیش از این با روایت های دیگه ای شنیدیم اما مونسو با نوآوری تغییراتی در اون ها ایجاد کرده، جالب نبود اما میشد نسبتا باهاشون کنار اومد، کم کم از کیفیت داستان ها کم میشه و انگار مسیر از دست میره، تا اواخر کتاب که دوباره ی ایده ای خوب از راه میرسه، اما دوام چندانی نداره...
۲ امتیاز برای ۲ داستان کم و بیش جالبش..

[صان · Rating 5 out of 5]

مجموعه داستانی خیلی درخشان و خیلی جذاب!
ایده‌هایی محشر با خلاقانه، مثل خانواده‌ای که رسم داشتند وقتی بچه‌ای به ۹ سالگی می‌رسه، یکی از انگشت‌هاش رو قطع کنند و پسری که می‌خواد با این رسم مقابله کنه. فانتزی خوبی داشت و با ایده‌های خوبی شوخی کرده بود و موقعیت‌های جدیدی رو ترسیم کرده بود!

[jeremy · Rating 4 out of 5]

guadalajara is a strong, inventive collection of short stories from catalan journalist and fiction writer quim monzó. of the fourteen stories featured in guadalajara, there is not a single one lacking in intrigue, imagination, or charm. monzó's prose is alluring enough, but it is the quality of his overall storytelling that allows this work its radiance. while nearly all of the stories tend to be rather brief affairs, monzó manages to infuse them with an enduring, arousing effect. the range of subjects and themes in guadalajara's stories is impressive, demonstrating not only monzó's evident talent working within the form but also the deceptive ease with which he is able to craft an inherently interesting tale.

of particular note are the four stories in the collection's second section, each of which reimagines a classic tale in a particularly clever and distinctive way (ulysses/odysseus and the trojan horse, william tell, kafka's gregor samsa, and robin hood). other stories in guadalajara that stand out within this veritably accomplished collection are "family life," "life is so short," "strategies," and "the lives of the prophets." the fourth of his books to be translated into english, guadalajara is a fine collection of short stories that ably exemplifies quim monzó's ample literary ability.

the reader closes the book. the first sentence, the first paragraph, the first page. the possibilities are immense, as ever. everything still has to fan out, gradually, as the paths at the beginning fade until finally (that is, on the final page) only one remains, that is generally predictable. will the writer keep us entranced to the last page? won't there ever be a time, from here to the fifth, eighteenth, or one-hundred-and-sixty-seventh page when his spell will be broken.

*in fluid translation from the spanish by peter bush (goytisolo, et al)

[Mohammad J · Rating 2 out of 5]

دو داستانش رو دوست داشتم، بقیه اش سطحی بود!
داستان کوتاه نوشتن واقعا سخته!🤔

[Facundo Hisi · Rating 5 out of 5]

Este es el libro de cuentos que más me ha gustado de todos los libros (de cuentos) que leí de Quim Monzó; teniendo en cuenta que todos los libros que he leído de este escritor me han gustado mucho, mucho, mucho. Tan bien narrado y tan bien mantenido eso que hay que saber mantener expectante en el lector hasta el final de cada relato que no puedo menos que darle cinco estrellas y recomendarles a quienes hayan llegado hasta aquí que lo lean.

[Marie-Therese · Rating 3 out of 5]

Highly uneven collection of slightly absurdist, highly ironic stories. The best tales here are very fine and, in the tradition of Kafka, Borges, Calvino, etc., force one to look at the world afresh and even doubt one's judgment of reality, but too many stories here feel rather tired and heavy-handed, lacking the deftness of touch, the whimsy and flat-out weirdness of the better ones (for some reason, these latter, less successful stories reminded me of subpar Buzzati-not quite sure why, though).

Still, there's enough of interest here to tempt me to read more by Monzó soon.

[Daniel · Rating 4 out of 5]

It is rare that I take to short stories. Often times, they leave me wanting more: more story, more time with the characters, more prose–more reason to care about what's going on and who's involved. Quiz Monzo's stories in "Guadalajara" side-stepped most of these issues by virtue of their humor, energy, and whimsy. Once I read a story about Odysseus and his Achaean soldiers sweating out a long wait in the belly of the Trojan horse, I was sold. Later stories that played off of Robin Hood, Kafka's "Metamorphosis," and William Tell further sealed the deal.

Many of these stories feel like anecdotes that people can pass around. Did you hear the one about Robin Hood disenfranchising the rich and making the poor greedy sods? Or the one about the novelist who ends up dictating events in his own life? I can imagine a future conversation in which someone brings up one of these stories in passing and inspires my own memory of it. "Right," one of will say, "that one where the man can't leave his own apartment without someone being there." Monzo offers just enough oddness and fantasy to give his stories a zest and humor that immediately stand out. I chuckled more than a few times while reading these stories, and I put down this book with a smile on my face more often than that.

In a word, Monzo is playful. He knows a thing or two about literature and art and history, and he likes to play with this knowledge. He writes with a light, deft hand, describing setting and character with the confidence that the short form demands. He dips into the fantastic without hesitation or a backwards glance, and he explores this territory with genuine curiosity, touching upon subjects that have felt the tread of others without walking in their footsteps. Every time I thought that I had a sense of where a story was going, I was proved wrong. Monzo's is a whimsy that is neither conventional nor forced.

I was quite satisfied with this anthology, and I am keen to read more of Monzo's work (in fact, before finishing this anthology, I found another that has been translated and promptly ordered it). I figure I could stand to read more that is playful and funny.

[Chad Post · Rating 5 out of 5]

DISCLAIMER: I am the publisher of the book and thus spent approximately two years reading and editing and working on it. So take my review with a grain of salt, or the understanding that I am deeply invested in this text and know it quite well. Also, I would really appreciate it if you would purchase this book, since it would benefit Open Letter directly.

Lots of highlights from this, but my favorite story (of the moment) is the final one, "Books," which is about a reader who can't decide which of the four books he bought he should start reading. He knows every one of them--like all books in the past--will end up disappointing him, and instead lives in the realm of the possible. The whole story is brilliant, and I especially love this bit:

"Writers err when they develop their initial expositions. They shouldn't. They should systematically set out their opening gambits and abandon them at the most enthralling point. Isn't that so with everything? Of course it is! Not only in books, but also in films or plays. Or politics. If you are ingenuous enough to believe any of that, isn't a party's political program a thousand times more interesting, positive, and stirring than its execution once the party is elected to govern? Everything is idyllic about the program. In practice, nothing is respected, everything is falsified; reality imposes its own corrosive cruelties."

[Jim Elkins]

The Insufficiency of Literary Humor

These are short, almost aphoristic short stories, done with wry and faintly surrealistic humor. The publicity, and the author himself, speak of humor -- but what, exactly, is this kind of humor? Why is this sort of writing regarded so highly? (See for example the interview in the Los Angeles Review of Books, https://lareviewofbooks.org/article/c....)

This sort of humor works by revealing superficial absurdities, deflating commonplace pretensions, undermining ordinary expectations, exposing everyday conventions. In other words, it does almost no interesting work. If all it takes to create insight is this kind of low-level, easily satisfied, almost rote sort of humor, then the stakes of interesting writing are very low.

[Nasrin · Rating 2 out of 5]

نویسندگانی هستند که ذهن خلاقی دارند و موضوعات بی نظیری را می یابند
درد های بی مانندی را کشف میکنند
موقعیت های خاصی را پیش می آورند
و بعد همه چیز را با نوشتن شان ویران میسازند
و به نظرم کیم مونسو این طور آمد
موضوعات داستان های مجموعه گوادالاخارا خیلی خوب هستند
با هر شروع داستانی ذوق زده میشوی که چه خواهد شد اما شاید در یک صفحه بعد همه چیز تمام شود و نویسنده همچنان مینویسد و مینویسد و با طولانی کردن کلامش همه لذت ضربه داستان را میگیرد نمونه اش را در داستانهای «تشنه و گشنه عدالت» و «پشت دروازه های تروا» میتوان دید
نقد فارسی ازاین کتاب پیدا نکردم
کسی پیدا کرد خبر بدهد

[Story · Rating 4 out of 5]

A small and enjoyable collection of stories. I particularly enjoyed the one about the beetle who wakes up one day to find himself transformed into Gregor Samsa.

[Arnau · Rating 5 out of 5]

No hi ha llibre d'aquest senyor que no em sembli una puta obra mestra. Ironia i genialitat en cada un dels contes.

"Les coses haurien de començar sempre i no continuar mai."

"Cadascú se'n va anar a casa seva, tret de tres que sempre dinaven fora i que van fer cap a un restaurant que hi havia a prop."

[Edgar Cotes Argelich · Rating 3 out of 5]

El to irònic i humorístic de Monzó sempre es fa molt llegidor i entretingut, però potser en molts d’aquests contes m’hi ha faltat alguna volta més.

[David Zúñiga Artigas · Rating 4 out of 5]

Un molt bon recull de contes. Les temàtiques van variant amb tocs de surrealisme, episodis històrics tractats amb humor i transgressió, situacions quotidianes, però tot amb molt d'humor.

[ریچارد · Rating 2 out of 5]

وبلاگ نویسی کار دشواری است. مرتب باید اتفاقات جالبی در اطرافتان بیفتد یا موضوعات و روندهایی پیدا شوند که به نظر شما نیازمند توجهند و شما با نکته بینی به آن‌ها می‌پردازید و به چشم خواننده می آورید که دنیا به همین سادگی هم نیست. عده ای هم باید پیدا شوند که به دنبال کردنتان علاقه مند باشند و پایین پست هایتان کامنت بگذارند. قبل ترها وبلاگ نویسی در ایران خیلی پرطرفدار بود و الان که تلگرام را سخت کرده اند باید دید ادامه این جریان چه می شود.

بیشتر داستان‌های کتاب در حد پست وبلاگ است. برای بار هزارم، ایده مهم است اما اجرا است که داستان و هر هنر دیگری که دارید را نجات می‌دهد، فکر فقط نباید جرقه باشد، باید مثل فلز مذاب باشد (امیدوارم از این تعبیر بدتان نیاید). در عین حال یک ایده ممکن است آن قدر خوب باشد که داستان اسب تروا را که برای اتفاق افتادن بسیار اسطوره ایست، بسیار واقعی و این بار به شکلی نو اسطوره کند. داستان دیگری هم هست دو تا مانده به انتهای کتاب، کسی در خانه اش گم می شود. راستش به شخصه اهمیتی نمی دهم چه بنیان فلسفی ای و چه تفکری در این پشت خوابیده، اما اینکه در خانه ات به خوبی گم شوی، این داستان، داستان خوبی است. داستان اول کتاب در حد ماهی سیاه کوچولو است، یک داستان که تصمیم می گیرد دیگر در هیچ امتحان و آزمونی شرکت نکند، در حد تصمیم کبری.

کتاب مثل اینکه جایزه زیاد برده، آن آخرش نوشته طرف بزرگترین نویسنده زنده کاتالان است. از نظر من ولی همان دو ستاره است. داستان خوب هایش را بهتان گفته‌ام، اگر توانستید از کسی قرضش بگیرید حتما بخوانیدشان.

[salar hasani · Rating 3 out of 5]

گوادالاخار مجموعه ای است از داستان کوتاه با روایت هایی متفاوت داستان اول که درمورد یک رسم خانوادگی عجیب است که در این فامیل نسل اندر نسل والدین انگشت حلقه دست چپ فرزندان خودشون رو وقتی به سن ۹ سالگی رسیدند قطع میکنند ، هیچکس از علت اینکار آگاه نیست اما کورکورانه این رسم خانوادگی رو پیش میبرند تا نوبت به آرماند می رسد.....

داستانی دیگر مسخ کافکا را بلعکس به تصویر میکشد ( سوسکی که تبدیل به انسان شده است.)

🐎داستانی دیگر روایت حماسه تروا است حتما داستان اسب چوبی و سقوط شهر افسانه ای تروا را شنیده اید اما چه میشد اگر مردم شهر این اشتباه را نمیکردند و دروازه ها را به روی اسب چوبی نمی گشودند ؟! داستان ما دقیقا روایت گر همین است .

داستانی دیگر نیروی مایل به مرکز ساختمان عجیبی را به تصویر میکشد که یکی از واحد هایش به شکل عجیبی دچار دگرگونی میشود و به اشخاص آن واحد اجازه خروج نمیدهد گویی که راه پله ها کش میاورند .

📝و در پایان داستان نویسنده ای که در نوشته هایش خودش و آینده اش را به تصویر میکشد و به شکل مخوفی این آینده تحقق میابد .

نظر شخصی :
گوادالاخار در مجموع در ژانر خودش یعنی داستان کوتاه کتاب خوبی به حساب میاد  نمره من  ۳/۵از ۵

[Sanam · Rating 4 out of 5]

موضوع داستان ها بسيار جذاب بود و نشان از خلاقيت نويسنده مي داد (مثل داستان نيروي مايل به مركز ،زندگي خانوادگي و...) !

[Nuria · Rating 3 out of 5]

Monzó is a great short story teller which he demonstrates once more in "Guadalajara". I love the fact that he adapts stories and includes characters that are very well known in the literary world (Kafka's metamorphosis, Robin Hood...). However, it was not the book that I enjoyed the most but I'd say that this is not due to the author or the stories themselves but more due to the fact that I had read similar books before of Monzó and there's nothing like the very first time when you get to know the style of an author. There is nothing like the first time when you approach a story of Monzó.

By the way, great article writer as well, I advise you to check his texts. Once a friend told me about Monzó: "He could even write about something apparently simple as the functioning of a washing machine...and I'd still be up for reading it".

[Matthew Berg · Rating 4 out of 5]

Most of this book was a three, rather than a four. Some stories had interesting enough premises but suffered from somewhat pedestrian execution. As with most translations, I must add the caveat that I allow for the possibility the original is more adept, but in this case the problem is not in the language - which is serviceable enough - but in the narrative.

So why did I err on the positive side with my rating? Part of it is that I am a sucker for stories that don't feel the need to include neat conclusions and explanations. This sort of surreal vignette reminds me pleasantly of Shirley Jackson, even if most of the efforts fall short of her ability to create a coherent weirdness.

There were at least a couple stories that especially tickled my fancy; my favorite probably being "Centripetal Force", which sums up it's central premise delightfully in the first half of the first sentence. That the most satisfying entries here also were among the longest has me committed to reading one or more of his (short) novel length works. I suspect his writing benefits from the more expansive format.

[Javi · Rating 5 out of 5]

"The reader closes the book. The first sentence, the first paragraph, the first page. The possibilities are immense, as ever. Everything still has to fan out, gradually, as the paths at the beginning fade until finally (that is, on the final page) only one remains, that is generally predictable.
Will the writer keep us entranced to the last page? Won’t there ever be a time, from here to the fifth, eighteenth, or one-hundred-and-sixty-seventh page when his spell will be broken? But a narrative is never as good as the possibilities that fan out at the beginning. "

[Ario Tehrani · Rating 5 out of 5]

«گوادالاخارا» متشکل از سیزده داستان کوتاه است که «پژمان طهرانیان» آن‌ها را از انگلیسی به فارسی برگردانده است. متنِ اصلیِ «گوادالاخارا» به زبانِ «کاتالانی»ست و تا‌به‌حال حدوداً به ده زبانِ دیگر ترجمه شده؛ همچنین جوایزِ فراوانی را برایِ نویسنده‌اش به ارمغان آورده است.
‌
نویسنده این مجموعه را به پنج بخش تقسیم کرده که هر بخش شاملِ یک یا چند داستانِ مستقل است. در بخشِ نخست با داستانی شانزده صفحه‌ای مواجهیم. روایت درباره‌ی خاندانی است که، بنابر رسمی عجیب و قدیمی، در روزِ تولدِ نُه سالگی، انگشتِ حلقه‌ی بچه‌ها را قطع می‌کنند. اعضایِ فامیل دور هم جمع می‌شوند و در خلالِ مهمانی این سنت را به‌جا می‌آوردند. این در حالی است که هیچ‌کدام از آن‌ها دلیلِ چنین رسمی را به‌درستی نمی‌داند. این واقعه برایشان در طولِ سال‌ها به پیشامدی عادی بدل شده تا این‌که یک اتفاق همه‌چیز را برهم می‌زند و درباره‌ی آن بینِ فامیل اختلاف می‌افتد. نویسنده در این داستان با هوشمندیِ تمام از فرمی دایره‌وار استفاده می‌کند و داستان را با اتفاقی غیرمنتظره که تنها در یک سطر روی می‌دهد به پایان می‌رساند.
در بخشِ دوم (شاملِ چهار داستان) «مونسو» مخاطب را با بازخوانیِ یک داستانِ اساطیری، دو افسانه و یک اثرِ داستانی دعوت می‌کند؛ او با استفاده از نقیضه‌گویی (تقلیدنویسی) می‌کوشد به‌شیوه‌ای گروتسک روایتی نو از «اسبِ چوبیِ تروا»، «افسانه‌ی ویلیام تل»، داستان «مسخ» از کافکا و «افسانه‌ی رابین هود» ارائه دهد. ظرافت و نگاهِ نویی که نویسنده در بازآفرینی و خوانش خود از این چهار روایتِ آشنا به کار بسته برای خواننده جذابیتی هم‌سنگ آثار اصلی ایجاد می‌کند و گاهی حتی چنین رفت‌آمدی میان اصل داستان‌ها و نقیضه‌ها‌ی آن لذت ادبی مضاعف‌تری برای مخاطبان به وجود می‌آورد. دراین‌باره طنز نیش‌دار او از خلال انتخاب داستان‌ها و افسانه‌ها و همچنین از نحوه‌ی پرداخت خلاقانه‌ی آن‌ها نمود پیدا می‌کند.
کوتاه‌ترین داستان‌هایِ کتاب در بخشِ سوم گنجانده شده‌اند و ما پنج داستانِ مستقل و به‌ظاهر بی‌ربط را می‌خوانیم که لایه‌هایِ زیرینِ و پی‌رنگ‌هایِ اصلیِ روایتشان با نخ‌هایی نامرئی به هم متصل‌اند. شخصیت‌هایِ اصلیِ هر پنج داستان همواره در کشاکشی درونی با خود هستند. ضمنِ این کشاکش، مواجهه با جهانِ بیرونی و آدم‌های اطرافشان نیز آن‌ها را درگیرِ نوعی بی‌قراری می‌کند.
درخشان‌ترین روایت این بخش دومین داستان آن است. «مونسو» در این‌جا نیز فرم دایره‌ای را به خدمت می‌گیرد و از یک روایتِ ساده و، به‌ظاهر، روزمره داستانی گیرا خلق می‌کند. دو تن (یک زن و یک مرد) در آسانسورِ برجی گیر می‌افتند و و در وضعیتِ یک آشنایی اجتناب‌ناپذیر قرار می‌گیرند. شخصیت‌ها در روندِ داستان گاهی بلند‌بلند فکر می‌کنند و درنتیجه راوی دائماً از موضعِ دانایِ کل تغییر می‌یابد. درگیریِ درونیِ هردو شخصیت درباره‌ی نسبت ناگزیری که باهم پیدا می‌کنند تا انتهایِ داستان ادامه دارد و هرگز آرام نمی‌گیرد.
چهار داستانِ دیگرِ این بخش نیز تقریباً چنین وضعیتی دارند؛
دروغ‌گویی که با خود و جهانِ بیرونی‌اش درگیر است و در‌عینِ‌حال که حقه‌هایش برای همه رنگ باخته فقط تا جایی باورپذیر می‌شود که خود نیز فراموش می‌کند صرفاً در حالِ داستان‌بافی است.
دو مرد از دو جهانِ متفاوت و شاید متضاد که در یک رستوران نشسته‌اند. اولی منتظرِ کسی است و عادت دارد با خودش حرف بزند، گویی که خلأ بیرونی خود و تلاطم درونی‌اش را به این صورت برطرف می‌کند. دیگری در میانِ جمعی که درباره‌ی همه‌چیز حرف می‌زنند سکوت کرده و خود را با هرآنچه در اطرافش می‌گذرد بیگانه می‌یابد.
نویسنده‌ای که سالهاست رمان می‌نویسد و به‌طورِ اتفاقی رازی را کشف می‌کند که سببِ وحشتی توأم با «ندانم‌گرایی» در او می شود
و داستان آخر هم درباره‌ی پسربچه‌ای است که به‌‌دلیل داشتنِ «تب»‌ از اردویِ مدرسه جا مانده و درنهایت (در میانِ آنچه می‌خواهد و آنچه به انجامش مجبور است) به خیالبافی پناه می‌برد.
بخشِ چهارم، «نیروی میابل به مرکز»، بلندترین داستانِ کتاب را در خود جای داده است. روایتی فانتزی و شاید سوررئال که در آن یک اتفاقِ مشابه برایِ چندتن و چند گروه از شخصیت‌هایِ داستان به وقوع می‌پیوندد. وضعیتی که افرادِ داستان درگیرِ آن می‌شوند مشابه است، اما برایِ هرکدام از آن‌ها به‌گونه‌ای متفاوت ظاهر می‌شود. آدم‌های داستان درعینِ‌حال که ارتباطی باهم ندارند اما رابطه‌ای جزئی میانِ آن‌ها برقرار است. پایانِ هر ماجرا برایِ یک شخصیت شروعِ ماجرایی برای شخص یا اشخاص بعدی است و وضعیت همین‌طور ادامه دارد.
بخشِ آخر یک داستانِ سه قسمتی و یک داستانِ کوتاه را شامل می شود. در داستانِ سه قسمتی سه شخصیت در سه بسترِ متفاوت درگیرِ موقعیتی مشابه می‌شوند. هر سه سال‌ها و شاید کل زندگی‌شان را صرفِ رسیدن به جایی که در آن قرار دارند کرده‌اند و حالا، که در نزدیک‌ترین جایگاه به هدفشان ایستاده‌اند، دچارِ شکّی توأمان با یأس و ندانم‌گرایی می‌شوند.
داستانِ دومِ این بخش و آخرِ کتاب روایتی است از هر خوره‌ی کتابی که در جهان وجود دارد. اتفاقی که ممکن است حداقل یک‌بار برایِ هر خواننده‌ی حرفه‌ای کتابی بیفتد و او را درگیرِ خودش کند. داستانی دلچسب درباره‌ی تمامیِ ما.
‌
در آخر باید به امتیازِ مهمی که این مجموعه داستان دارد اشاره کنم؛ تنوعِ موضوعی و ژانریِ داستان‌هاست که نشان از قدرت نویسنده دارد، از بازآفرینی تا رئالیسم روان‌شناسانه و سوررئالیسم.

[Darryl · Rating 4 out of 5]

Quim Monzó (1952-) is an award winning Catalan novelist, short story writer and journalist who was born in Barcelona, where he continues to reside. This collection of short stories was originally published in 1996, and was subsequently translated into English by Peter Bush for Open Letter Books, who published it last year.

Guadalajara consists of a mixture of surreal, sometimes grotesque, and occasionally wickedly funny tales about the absurdities of everyday life and past and present customs. In the first story, "Family Life", a nine year old boy openly questions a longstanding family ritual on the eve of his ceremony, which leads to unexpected consequences. "Life Is So Short" concerns a chance meeting between a man and a woman who find themselves alone and attracted to each in a temporarily disabled elevator. In "Centripetal Force", a man is unable to leave his apartment on an ordinary day, and his subsequent attempts draw his girlfriend, neighbors and others into his plight.

Also included are several satirical tales about well known characters and stories. In "Gregor", a beetle is suddenly transformed into a boy; in "Outside the Gates of Troy" the Greeks within the Trojan horse are faced with an unexpected complication to their plan to enter the city; and "A Hunger and Thirst for Justice" concerns Robin Hood's attempts to rob the rich, who are increasingly bored by his exploits, and help the local peasants, who question his ethics and are unappreciative of his efforts.

I enjoyed this clever collection of stories, and I look forward to reading his novel Gasoline, which has also been recently published by Open Letter Press.

[Pouya_s · Rating 3 out of 5]

اولین کتابی بود که از ادبیات اسپانیا می خوندم و از کتاب خوشم اومد ، یه سری از داستان هاش بازنویسی یک سری افسانه ها بودن به روایت نویسنده ، بعضی هاش مدل گزارشی داشت و چند داستان هم توصیف یک موقعیت غریب و خیالی بعضی داستان ها هم توصیف یک وضعیت عجیب

_بخش اول تگ داستانی بلند است که با روایتی دایره ای سنت خانوادگی مهیبی را واکاوی می کند .بخش دوم چهارداستان است که ارجاعاتی عجیب هستند به داستان ها و افسانه های اساطیری و تاریخی در قالب بازگویی های بازیگوشانه ی مونسو ، که حرفهای مهمی برای دنیای امروز دارند . بخش سوم پنج داستان است که به ظاهر واقعگرایانه ترند اما موقعیت هایی دور از ذهن را برای خواننده تجسم می بخشند . بخش چهارم تک داستانی بلند است که با رواست گسترده اش دوز باطلی را به تصویر می کشد . دو داستان بخش پایانی نیر بیش از هر چیز واگویه های ذهنی شخصیت هایی پیچیده هستند ( مترجم کتاب )

_ کامل خواکیم مونسوئی گوس _متولد ۱۹۵۲ بارسلونا _به زبان کاتالانی داستان می نویسد ، گرافیک خوانده ، اما سر از خبرنگاری و نویسندگی درآورده، طراحی بازیگری و فیلمنامه نویسی برای تلوزیون و سینما هم انجام داده
مترجم آثار : کاپوتی_همینگوی _سانچز و آرتور میلر به کاتالانی بوده

بالای ۲۰ رمان و داستان کوتاه نوشته و چاپ کرده اغلب به اسپانیایی

تقریبا همه جوایز مهم و معتبر کاتالونیا و بارسلونا را برده و محبوب ترین و شناخته شده ترین نویسنده اسپانیایی کاتالان زبان زنده دنیاست ( مقدمه مترجم )

این کتاب سال ۱۹۹۶ برای بار اول به زبان کاتالانی چاپ شده
۱۹۹۷ جایزه کوه طلا منتقدان بارسلونا را برده
۲ داستان از کتاب اصلی در ترجمه حذف شدند که ( داستان تب ) جای یکی از آنها را گرفته است

[Ivan Ruiz · Rating 3 out of 5]

Com casi tot el que llegeixo de Monzó, m'ha agradat moltíssim i m'ha entretingut el que no m'entretenen molts altres escriptors de contes. Tot i així, tinc la impressió que hi ha contes molt ben embolicats, molt vistosos i originals, però una mica buits de contingut al cap i a la fi. M'ho he passat molt i molt bé llegint La força centrípeta, però no passa de l'entreteniment passatger. Per mí, el bloc més interessant és la revisió sense glamour i adaptada a la manera de pensar actual, donant-li una altra volta, dels clàssics de la literatura com "La metamorfosi" o "Guillem Tell". O els contes enmarcarts en el tercer bloc, on destacaria El dia de cada dia, on es plasma a la perfecció la feina de l'escriptor entès com un gran mentider.

Sigui com sigui, una lectura molt i molt recomanable.

[Maedeh Dabiri · Rating 3 out of 5]

داستان زندگی خانوادگی و نیروی مایل به مرکز رو بخونید، لذت ببرید و همین‌و بس.
تمام جذابیت این مجموعه به همین دو داستان بود.
احساس می‌کردم که باقی داستان‌ها به پردازش و توصیف و... بیشتری نیاز داره و شش یا هفت صفحه براشون کمه.
بیشتر اوقات پایان‌هاشون رو دوست داشتم و باعث شگفتی من می‌شدن.
خوندنش خالی از لطف نبود.

[Mohammad Reza · Rating 3 out of 5]

یک مجموعه داستان کوتاه از موضوعات مختلف که دو دلیل برای خوندش هست یکی سوررئالیسم جالبش و یکی اسپانیایی بودنش

ترجمه خوب همراه با یکی دو داستان جالبش تجربه خوبی از این کتاب به جا میگذاره ولی از طرفی چند داستان نه چندان خوب هم در بینشون پیدا میشه

[Nooshari · Rating 4 out of 5]

آن تجلی نیروی اراده‌اش به او امکان میدهد تا کماکان تخیل کند که دیر یا زود ( در بعیدترین روز ممکن، در لحظه‌ای که او عاقبت آن تصمیم را میگیرد.)، جسارتش را خواهد یافت تا نقطه‌ی پایانی همیشگی بگذارد بر به تعویق انداختنِ تصمیمی که نهایی ست.

[کتاب‌فام · Rating 5 out of 5]

‌
🔶۱۲۶ صفحه در ۳ ساعت و ۴۰ دقیقه.
‌
🔶«گوادالاخارا» شامل پنج بخش است. بیش‌تر داستان‌های «گوادالاخارا» در مجموعه‌هایی با مضمون‌های کلی دسته‌بندی شده‌اند، اما «زندگی خانوادگی» به‌تنهایی این مجموعه را آغاز می‌کند. کنکاش زیرکانه‌اش در رمز و رازهای اسطوره‌شناسی خانوادگی لحن کلی کتاب را شکل می‌دهد و یادآور این نکته است که ما از کودکی، خوانندگانی هستیم که مأمور کشف جهانی شده‌ایم که مدام می‌خواهد ما را شگفت‌زده و گیج کند. درون‌مایه‌های «زندگی خانوادگی» نقطه‌ی آغازی برای نخستین مجموعه‌ی داستان‌ها فراهم می‌کنند.
‌
🔶چهار داستان بعدی (پشت دروازه‌های تروا، آزادی‌های سوئیسی، گرگور و تشنه و گشنه‌ی عدالت) با بهره‌گیری از قدرت و تغییرپذیری اسطوره‌ها، چهار روایت مشهور را با جسارت بازسازی می‌کنند (ایلیاد، مسخ کافکا، و افسانه‌های ویلیام تل و رابین هود). «مونسو» شخصیت‌های آشنا را به مسیرهایی کاملن تازه می‌کشاند که نتیجه طعنه‌آمیز، هوشمندانه و ساختارشکن است. این‌ها داستان‌هایی زنده، خلاقانه و جسور در بازتملک روایت‌ها هستند.
‌
🔶علاقه‌ی عمیق «مونسو» به انعطاف‌پذیری و ذهنی‌بودن روایت در مجموعه‌ی دوم داستان‌ها (روزی مثل روزهای دیگر، چه کوتاه است زندگی، قدرت کلمات، ادبیات و تب) بیش‌تر نمایان می‌شود. این داستان‌های ساده، مستقیمن ویترین قدرت داستان‌گویی‌اند. پیش‌بینی‌ها و پیش‌گویی‌هایی که در داستان‌های او وجود دارند رمزآلودند؛ آن‌ها قدرتمندند، اما نباید بهشان اعتماد کرد.
‌
🔶در کنار «زندگی خانوادگی»، تنها داستان مستقل دیگر این مجموعه «نیروی مایل به مرکز» نام دارد. این داستان با شخصیتی آغاز می‌شود که هر بار که تلاش می‌کند از در ورودی خانه‌اش بیرون برود، نیرویی اسرارآمیز او را به داخل می‌کشد. در گردبادی رو به گسترش از سردرگمی، راه‌های جدیدی برای فرار می‌سازد، اما افراد بیش‌تری—از جمله یک گروه کامل آتش‌نشان—نیز به درون این گرداب غیرمنطقی کشیده می‌شوند. «نیروی مایل به مرکز» یکی از طولانی‌ترین داستان‌های «گوادالاخارا»ست، و «مونسو» این آشفتگی فزاینده را با مهارت هدایت می‌کند. اگر عنصری باشد که تمام داستان‌های «گوادالاخارا» را متحد کند، آن تعادلی‌ست که هر کدام با وجود بی‌نظمی فزاینده، در نهایت به آن می‌رسند. حتی وقتی شخصیت‌هایی مانند آن دانشجوی کوشا یا آن کاندیدای انتخاباتی و یا آن بازیگر تئاتری که دچار بی‌حوصلگی شده‌اند در داستان «استراتژی‌ها» علیه جهان‌شان شورش می‌کنند، این کار را آرام و آگاهانه انجام می‌دهند.
‌
🔶به‌درستی، «مونسو» استاد پایان‌های باز است؛ شخصیت‌هایش اغلب در آستانه‌ی تحول یا تکرار اشتباهات قبلی‌شان معلق می‌مانند. «کتاب‌ها»، داستان پایانی «گوادالاخارا»، درباره‌ی خواننده‌ای پرشور است که ترس از ناامیدی مانع می‌شود که هیچ کتابی را تا صفحه‌ی آخر بخواند و «مونسو» این تعهد به ناتمام‌ماندن را به‌عنوان نوعی فلسفه‌ی ادبی ترسیم می‌کند