What do you think?
Rate this book
Oefeningen in donkerte
Op de tweede verdieping van een appartementencomplex dat uitsluitend door vrouwen wordt bewoond, woont een vrouw van 57 jaar. Ze heeft drie volwassen zonen, ze leeft alleen en slaapt geregeld onder haar salontafel. Ze lijdt aan PTSS sinds een zeer traumatische gewelddadige ervaring. Elke week neemt ze de bus om haar therapeut te ontmoeten, en met haar vriendinnen in de buurt probeert ze de donkerte waarin ze zich bevindt te bestrijden en te hopen op nieuwe dromen.
Oefeningen in donkerte is een confronterende roman over geweld tegen vrouwen en de liefde tussen vrouwen onder elkaar, over vrouw zijn en terugkijken op jezelf als kind, tiener, jonge vrouw en volwassene. Over in het reine komen met je verleden – op je eigen voorwaarden.
Oefeningen in donkerte is een confronterende roman over geweld tegen vrouwen en de liefde tussen vrouwen onder elkaar, over vrouw zijn en terugkijken op jezelf als kind, tiener, jonge vrouw en volwassene. Over in het reine komen met je verleden – op je eigen voorwaarden.
256 pages, Unknown Binding
First published February 2, 2024
59 people are currently reading
1594 people want to read
About the author
Naja Marie Aidt
64 books223 followersNaja Marie Aidt is a Danish poet and writer. She was born in Greenland, and spent some of her childhood there. She published her first book of poetry in 1991, and in 2008 she was awarded the Nordic Council's Literature Prize.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 105 reviews
February 18, 2024
Vil bare læse den igen og igen og igen
March 22, 2024
Piger og heste, kvinder og deres veninder, mænds vold, blomster, badning. Der er noget helt frygtløst feminint i denne bog, der er ekkoer af almindelighed over det hele. Og alligevel, alligevel sidder jeg og prøver øvelserne i mørke af sammen med fortælleren, for jeg vil gerne passe på hende, som hun passer på mig. Det er mageløst, at det virker sådan.
February 11, 2024
Wow. En oplevelse fra start til slut. Smukkeste historier. Vanvittig poetisk skrevet. Kæmpe anbefaling herfra.
“Jeg cyklede pa arbejde, jeg cyklede i skole, jeg fol-
te mig stark og ukuelig. Det her kunne ingen tage fra mig, for det foregik inde i mig. Dybt inde i mig voksede et nyt liv frem, et liv jeg enskede skulle leve, jeg forestillede mig det som en solsikke, der langsomt folder sine kronblade ud. I min mave, en solsikke. Selv morgenkvalme og emme bryster var kærkomne fæno-mener, jeg undergik en forvandling, som var det mest interessante, jeg nogensinde havde oplevet. Smerte og sorg blev igen skubbet langere bagud, mens jeg blev skudt ud i universet med enorm fart, frem mod stjer-netappe, planeter, mäner og sole, for sa at lande solidt pả jorden igen, da den forste ve bred frem. Min smuk-ke rumrejse. Stor og magtig landede jeg pa jorden med min klodemave, da limoderen trak sig sammen, for at begynde det founderlige arbejde det er, nar et barn presses ud af en kvindes krop.”
“Jeg cyklede pa arbejde, jeg cyklede i skole, jeg fol-
te mig stark og ukuelig. Det her kunne ingen tage fra mig, for det foregik inde i mig. Dybt inde i mig voksede et nyt liv frem, et liv jeg enskede skulle leve, jeg forestillede mig det som en solsikke, der langsomt folder sine kronblade ud. I min mave, en solsikke. Selv morgenkvalme og emme bryster var kærkomne fæno-mener, jeg undergik en forvandling, som var det mest interessante, jeg nogensinde havde oplevet. Smerte og sorg blev igen skubbet langere bagud, mens jeg blev skudt ud i universet med enorm fart, frem mod stjer-netappe, planeter, mäner og sole, for sa at lande solidt pả jorden igen, da den forste ve bred frem. Min smuk-ke rumrejse. Stor og magtig landede jeg pa jorden med min klodemave, da limoderen trak sig sammen, for at begynde det founderlige arbejde det er, nar et barn presses ud af en kvindes krop.”
September 16, 2025
jättebra. tyvärr blir man ju rasande förbannad eftersom det handlar om mäns våld mot kvinnor och barn.
November 8, 2025
Fantastisk! Så varsamt och vackert skriven. En otrolig skildring av vänskap och relationer, sorg och smärta, livets gång och de lager som bildar en människa. I den här boken vill jag stanna kvar länge.
March 1, 2024
Aidt fedter ikke med noget. Her skriver hun sig ind i en PTSD-ramt kvindes historie, der langsomt foldes ud som kronbladene på en blomst. Hvis man vil forstå sorgarbejde, hypersensibilitet og traumesind som set indefra, er dette også en stærk og nødvendig fortælling. Aidt kan som få blotlægge sindets tandhalse, så det virkelig mærkes og bliver vedkommende.
November 7, 2024
En dejlig bog - fuld af poesi og indlevelse - den skal bare læses…👍
August 15, 2025
Fyrsta uppliving við bókmentunum hjá Naju Mariu Aidt. Eg elski hennara serstaka máta at skriva uppá, so einfalt, men nógvar kenslur í hvørt einstaka orð. Tað er, sum hon klárar at skriva 10 kenslur inn í tveir setningar, og tað er so deiligt at lesa. Tann einasta orsøkin til at hendan bókin ikki fær 5 stjørnur frá mær er at plotti ikki var so spennandi sum eg hevði væntað, men eg gleði meg at lesa meira frá henni.
August 4, 2024
Har svært ved at finde ord.
En seriøst velskrevet bog om at være ramt af PTSD efter traumatiske hændelser. Jeg skulle lige finde ud af, at bogens store fokus faktisk er på de ting, kvinder bliver udsat for, før det hele hang helt sammen for mig. Ellers ville der have været lidt forskellige ting undervejs, der ikke stemte overens.
Det er vigtigt og modigt at skrive en bog som denne. Det minimalistiske sprog er medvirkende til, at der ikke bliver peget direkte fingre af nogen.
Jeg kunne på flere måder relatere til vores hovedperson, hvilket var rørende. Bogens opsætning ændrer sig sommetider under anfald, hvilket giver super mening!
Den er ikke fuldstændig inde at ramme, hvor det gør rigtig naller for mig, hvilket er grunden til, at den ikke scorer helt top. Jeg kan ikke sætte finger på, hvor manglen er. Men virkelig en flot bog, alle bør læse!
En seriøst velskrevet bog om at være ramt af PTSD efter traumatiske hændelser. Jeg skulle lige finde ud af, at bogens store fokus faktisk er på de ting, kvinder bliver udsat for, før det hele hang helt sammen for mig. Ellers ville der have været lidt forskellige ting undervejs, der ikke stemte overens.
Det er vigtigt og modigt at skrive en bog som denne. Det minimalistiske sprog er medvirkende til, at der ikke bliver peget direkte fingre af nogen.
Jeg kunne på flere måder relatere til vores hovedperson, hvilket var rørende. Bogens opsætning ændrer sig sommetider under anfald, hvilket giver super mening!
Den er ikke fuldstændig inde at ramme, hvor det gør rigtig naller for mig, hvilket er grunden til, at den ikke scorer helt top. Jeg kan ikke sætte finger på, hvor manglen er. Men virkelig en flot bog, alle bør læse!
March 26, 2024
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ en af de helt særlige - har allerede fortalt min datter på 8 at hun skal læse den, når hun bliver stor nok. Romanen rummer så meget om det levede liv, og selv om vi lærer det gennem hovedpersonens voldsomme og traumatiske oplevelser, så er det relaterbart og vækker stor genklang i mig. Mange geniale greb - livet som menneske og kvinde afspejlet i kroppens reaktioner, i hendes veninder, i lejlighedernes beboere, i anekdoter, og ikke mindst i samtaler med sønner, søster og mor. Denne rammende og rørende roman bliver jeg aldrig færdig med. Og så er den også spændende.
August 1, 2024
Elsker alt ved denne bog. Den var præcis så god som
Man kunne forestille sig. Om alle vigtige emner og udfordringer i en voksens kvindes liv på alle plan. En bog at blive klog på livet med. Med verdens fineste beskrivelser af livets sårbarhed.
Man kunne forestille sig. Om alle vigtige emner og udfordringer i en voksens kvindes liv på alle plan. En bog at blive klog på livet med. Med verdens fineste beskrivelser af livets sårbarhed.
January 18, 2025
Ég er orðlaus ! Þetta er eins og höfundurinn haldi í höndina manns og sannfærir mann um að þetta sé og mun verða allt í lagi. Að hlusta á bókina er eins og að vera hjá sálfræðingi (bókstaflega, af því aðalpersónan er í áfallameðferð). Það eru svo margar hliðar af afleiðingum áfalla og svo margþætt þunglyndi sem fylgir og þessi bók sýnir það svooo vel. Það var svo gott að sjá hvað batinn er oft skrýtinn og erfiður og sérstaklega tengdi ég við það að aðalpersónan sá oft ekki sína eigin sigra og framfarir heldur þurftu aðrir að benda henni á það. Það sýnir líka bara hvað það er gott að hafa gott fólk í kringum sig.
Þessi bók lagaði eitthvað innra með mér.
Þessi bók lagaði eitthvað innra með mér.
June 6, 2025
mocna i dobra
March 14, 2025
Spoiler alert!
Naja Marie Aidts roman “Øvelser i mørke” er en roman om et helingsforløb af en PTSD-ramt kvinde. Det foregår på alle måder i meget langsomt tempo: samtaler med PTSD-manden, en terapeut, samvær med hendes veninder, besøg af sønnerne osv. Meeeget langsomt løsnes der op, og mens man tror, at det drejer sig om, at hendes og søstrenes far tæskede dem regelmæssigt, kommer man frem til, at kvinden som ung er gået med en mand hjem fra fest, er faldet i søvn på en briks, hvorefter han har sex med hende, mens hun sover. Men forløbet fortsætter, og endelig kommer det, der må være den egentlige traumatiske oplevelse, nemlig at kvinden har forsøgt at gribe ind i en ung mands overfald på sin ekskæreste, hvorefter hun ser ham slå hende ihjel med en kniv og efterfølgende stikke kvinden i balden og låret.
Jeg forstår fuldt ud, at en sådant forløb er langt, og at ting kan dukke op igen og igen. Men som læseoplevelse synes jeg, det var for langt.
Der er også flere ting, der giver et “konstrueret” indtryk. Gennem hele bogen vendes jævnligt tilbage til, at en af veninderne har været til en fest, hvor alle skulle have en anekdote med at fortælle. Det viser sig, at alle fortæller anekdoter (er de egtl. ikke normalt pr. definition humoristiske?) der handler om, at kvinder tilsidesættes, udsættes for overgreb osv. Mærkelig fest, siger jeg bare.
Vi skal også “på besøg” hos hovedpersonens under- og overboere, der - surprise - alle er kvinder, selvfølgelig i forskellige aldre.
Ja, vi ved godt, at kvinder er mere udsatte for overgreb. Men hvad vil forfatteren egentlig med sin bog? Det er ikke en bog, der har gjort varigt indtryk på mig.
Naja Marie Aidt kendes mest for sin digtning, og af en digter forventer jeg virkelig finpudset sprog. Derfor irriterer det, når der pludselig midt i en mase gange ‘mor’ og ‘far’ står ‘moder’ og ‘fader’. Og den der insisteren på, at kalde julen lysfest og vinterfest - argh altså.
Naja Marie Aidts roman “Øvelser i mørke” er en roman om et helingsforløb af en PTSD-ramt kvinde. Det foregår på alle måder i meget langsomt tempo: samtaler med PTSD-manden, en terapeut, samvær med hendes veninder, besøg af sønnerne osv. Meeeget langsomt løsnes der op, og mens man tror, at det drejer sig om, at hendes og søstrenes far tæskede dem regelmæssigt, kommer man frem til, at kvinden som ung er gået med en mand hjem fra fest, er faldet i søvn på en briks, hvorefter han har sex med hende, mens hun sover. Men forløbet fortsætter, og endelig kommer det, der må være den egentlige traumatiske oplevelse, nemlig at kvinden har forsøgt at gribe ind i en ung mands overfald på sin ekskæreste, hvorefter hun ser ham slå hende ihjel med en kniv og efterfølgende stikke kvinden i balden og låret.
Jeg forstår fuldt ud, at en sådant forløb er langt, og at ting kan dukke op igen og igen. Men som læseoplevelse synes jeg, det var for langt.
Der er også flere ting, der giver et “konstrueret” indtryk. Gennem hele bogen vendes jævnligt tilbage til, at en af veninderne har været til en fest, hvor alle skulle have en anekdote med at fortælle. Det viser sig, at alle fortæller anekdoter (er de egtl. ikke normalt pr. definition humoristiske?) der handler om, at kvinder tilsidesættes, udsættes for overgreb osv. Mærkelig fest, siger jeg bare.
Vi skal også “på besøg” hos hovedpersonens under- og overboere, der - surprise - alle er kvinder, selvfølgelig i forskellige aldre.
Ja, vi ved godt, at kvinder er mere udsatte for overgreb. Men hvad vil forfatteren egentlig med sin bog? Det er ikke en bog, der har gjort varigt indtryk på mig.
Naja Marie Aidt kendes mest for sin digtning, og af en digter forventer jeg virkelig finpudset sprog. Derfor irriterer det, når der pludselig midt i en mase gange ‘mor’ og ‘far’ står ‘moder’ og ‘fader’. Og den der insisteren på, at kalde julen lysfest og vinterfest - argh altså.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 30, 2025
Ciemność. Zazwyczaj jej unikamy, uruchamia się w nas ostrożność, gdy w niej przebywamy, stąpamy po omacku, więc trudno zachować w niej spokój, a co dopiero odwagę. Błądzenie w ciemności wymaga znajomości terenu, pewnej dozy pewności siebie. Wejść w ciemność, to zmierzyć się z tym, co ta ciemność skrywa.
A ciemność narratorki ukrywa niejedną traumę. 57-letnia bohaterka mierzy się ze sporymi wyzwaniami, które powoli odsłaniają przed nami podczas wizyt u „gościa od PTSD”. Kolejne podróże w przeszłość, które wracają do narratorki jak tsunami dotykają czytelniczą duszę na wskroś. Nie jest to tylko przemocowe dzieciństwo, ale i dorosłość, która nie była dla niej zbyt łaskawa. Obserwujemy ją z perspektywy przebywania na długim zwolnieniu lekarskim, którego powód poznamy w trakcie lektury. Ma też trzech dorosłych synów, których nie poznamy z imienia, ale z ich walk, które również toczą wewnątrz siebie.
Zdania są tutaj ostrożne i oszczędne, jak przemyślane kroki w wszechogarniającej ciemności. Autorka opisuje świat, mroczną rzeczywistość i lęki takimi, jakie są. Bez ozdób, bez językowej ekwilibrystyki. Nie czyni to jednak tej powieści banalnej językowo. Sposób snucia opowieści broni się sam. Jest wartością samą w sobie i zgrabnie przechodzi w poetykę. Jest to silna proza o mocy przyjaźni, sile kobiet i determinacji.
W tym wszechobecnym mroku, który ogarnia narratorkę wyłania się jednak delikatne światło. Nie jest to proza, która ma nas dobić, ale pokazać, że pomimo ciężaru losu, mamy dookoła system wsparcia, z którego trzeba korzystać. Dla narratorki jest to grono wiernych przyjaciółek, które trwają przy niej bez względu na stan ducha.
„Ćwiczę się z ciemności, bo się boję. Ćwiczę się w byciu w ciemności, ale też w wychodzeniu z niej. Sesje z gościem od PTSD mają mi pomóc z niej wyjść, a metoda polega na byciu po ciemku bez lęku.”
Gdy człowiek spędzi w ciemności sporo czasu w bezruchu, nasłuchując, to w końcu pojmie, że ciemność nic od niego nie chce. Oto potrzebny przekaz tej książki dla każdej osoby przepracowującej swoje traumy.
A ciemność narratorki ukrywa niejedną traumę. 57-letnia bohaterka mierzy się ze sporymi wyzwaniami, które powoli odsłaniają przed nami podczas wizyt u „gościa od PTSD”. Kolejne podróże w przeszłość, które wracają do narratorki jak tsunami dotykają czytelniczą duszę na wskroś. Nie jest to tylko przemocowe dzieciństwo, ale i dorosłość, która nie była dla niej zbyt łaskawa. Obserwujemy ją z perspektywy przebywania na długim zwolnieniu lekarskim, którego powód poznamy w trakcie lektury. Ma też trzech dorosłych synów, których nie poznamy z imienia, ale z ich walk, które również toczą wewnątrz siebie.
Zdania są tutaj ostrożne i oszczędne, jak przemyślane kroki w wszechogarniającej ciemności. Autorka opisuje świat, mroczną rzeczywistość i lęki takimi, jakie są. Bez ozdób, bez językowej ekwilibrystyki. Nie czyni to jednak tej powieści banalnej językowo. Sposób snucia opowieści broni się sam. Jest wartością samą w sobie i zgrabnie przechodzi w poetykę. Jest to silna proza o mocy przyjaźni, sile kobiet i determinacji.
W tym wszechobecnym mroku, który ogarnia narratorkę wyłania się jednak delikatne światło. Nie jest to proza, która ma nas dobić, ale pokazać, że pomimo ciężaru losu, mamy dookoła system wsparcia, z którego trzeba korzystać. Dla narratorki jest to grono wiernych przyjaciółek, które trwają przy niej bez względu na stan ducha.
„Ćwiczę się z ciemności, bo się boję. Ćwiczę się w byciu w ciemności, ale też w wychodzeniu z niej. Sesje z gościem od PTSD mają mi pomóc z niej wyjść, a metoda polega na byciu po ciemku bez lęku.”
Gdy człowiek spędzi w ciemności sporo czasu w bezruchu, nasłuchując, to w końcu pojmie, że ciemność nic od niego nie chce. Oto potrzebny przekaz tej książki dla każdej osoby przepracowującej swoje traumy.
April 7, 2025
Healing - to słowo, które nasuwało mi się na myśl w trakcie lektury "Ćwiczeń z ciemności" i o którym myślę, gdy podsumowuję sobie tę powieść już dobry tydzień po skończeniu.
"Ćwiczenia z ciemności" to powieść o dziurze, w jakiej znajduje się człowiek, którego umysł i ciało przejęła trauma. O unikaniu, bezsilności i wieloaspektowej depresji. O leczeniu zespołu stresu pourazowego. O małych kroczkach, dostrzeganiu drobnych postępów, terapii i przede wszystkim o tym, jak ważne jest mieć wokół siebie kochających ludzi. To piękna książka o sile przyjaźni. Kobiecej lojalności bez względu na okoliczności. O tym "w zdrowiu i w chorobie", ale w odniesieniu do przyjaźni. Cudowny, nieckliwy obraz kobiecego siostrzeństwa.
Dodatkowo ujął mnie obraz macierzyństwa. Przedstawienie stanu, kiedy dzieci są już dorosłe, żyją własnym życiem i zmagają się ze swoimi problemami, ale jednocześnie ich życie jest życiem matki. O równowadze, jaką znajduje się w byciu matką dorosłych dzieci - o dbaniu o siebie nawzajem. Ale też o trosce o dobrostan dzieci, przy jednoczesnym uczeniu się odpuszczania.
No i przemoc. Ta ciemność - która się dzieje, a później nawiedza. Przemoc ze strony mężczyzn wobec kobiet. Na wielu płaszczyznach. I choć powieść skupia się na konsekwencjach tej przemocy, następstwach traumy to przerażające jest, że nie trzeba tłumaczenia, nie trzeba rozwijania, nie trzeba szczegółów, by z łatwością odczytywać to źródło.
Świetna proza. Najbardziej chyba zostanie ze mną ta jasność, którą widziałam w ciemności "Ćwiczeń z ciemności". Ta przedziwna mieszanka goryczy i ciepła, bólu i nadziei odczuwana przeze mnie podczas lektury. To powieść o ciemności, ale dużo w niej światła.
"Ćwiczenia z ciemności" to powieść o dziurze, w jakiej znajduje się człowiek, którego umysł i ciało przejęła trauma. O unikaniu, bezsilności i wieloaspektowej depresji. O leczeniu zespołu stresu pourazowego. O małych kroczkach, dostrzeganiu drobnych postępów, terapii i przede wszystkim o tym, jak ważne jest mieć wokół siebie kochających ludzi. To piękna książka o sile przyjaźni. Kobiecej lojalności bez względu na okoliczności. O tym "w zdrowiu i w chorobie", ale w odniesieniu do przyjaźni. Cudowny, nieckliwy obraz kobiecego siostrzeństwa.
Dodatkowo ujął mnie obraz macierzyństwa. Przedstawienie stanu, kiedy dzieci są już dorosłe, żyją własnym życiem i zmagają się ze swoimi problemami, ale jednocześnie ich życie jest życiem matki. O równowadze, jaką znajduje się w byciu matką dorosłych dzieci - o dbaniu o siebie nawzajem. Ale też o trosce o dobrostan dzieci, przy jednoczesnym uczeniu się odpuszczania.
No i przemoc. Ta ciemność - która się dzieje, a później nawiedza. Przemoc ze strony mężczyzn wobec kobiet. Na wielu płaszczyznach. I choć powieść skupia się na konsekwencjach tej przemocy, następstwach traumy to przerażające jest, że nie trzeba tłumaczenia, nie trzeba rozwijania, nie trzeba szczegółów, by z łatwością odczytywać to źródło.
Świetna proza. Najbardziej chyba zostanie ze mną ta jasność, którą widziałam w ciemności "Ćwiczeń z ciemności". Ta przedziwna mieszanka goryczy i ciepła, bólu i nadziei odczuwana przeze mnie podczas lektury. To powieść o ciemności, ale dużo w niej światła.
October 18, 2025
Elsket hver eneste lille bit av denne romanen. Forstår den først og frem som en kjærlighetserklæring til venninner som alltid er der uansett. Det er også en slags kjærlighet til å gå i terapi og få mulighet til å komme seg videre (bli en blomst igjen). Hovedpersonen går i traumebehandling hos det hun og venninnene kaller «PTSD-mannen» som lærer henne å puste, gråte ut, ikke ta på seg for mye, plassere ansvar der det hører hjemme og bearbeide voldshendelser fra barndommen og voksenlivet.
November 17, 2024
en refleksion på de traumer som kvinder gennemgår og det sammenhold mellem veninder der får os igennem livet alligevel.
velskrevet, god struktur. det er sjældent at jeg læser bøger med 60 årige kvinder som hovedkarakteren og det syntes jeg var fedt. virkelig anbefalelsesværdig.
velskrevet, god struktur. det er sjældent at jeg læser bøger med 60 årige kvinder som hovedkarakteren og det syntes jeg var fedt. virkelig anbefalelsesværdig.
July 19, 2024
Rå, smuk og hjerteskærende fortælling. Så poetisk og imponerende sprogbrug samt en historie om kvinders styrke, fællesskab og livets skrøbelighed.
August 11, 2025
Vanvittig velskrevet. Poetisk sprog, der vil noget. Men også meget tung læsning, der gør ondt
April 3, 2025
Det er som om intet er, uden ømhed mellem venner, familie, fremmede og sit selv med sig selv. Rigtig rigtig fint - Tak til Naja Marie Aidt for ømheden i mørket
July 27, 2025
“Mijn eigen loden mantel moest ik gedwongen dragen alsof hij van tule was. Die van mijn moeder was gewoon van lood.”
Prachtig geschreven. Mooie beeldspraak. Dit boek geeft de realiteit weer van leven met ptss. Dag in, dag uit. Maar ook de kracht van vriendschap. Mensen die blijven.❤️🩹
Prachtig geschreven. Mooie beeldspraak. Dit boek geeft de realiteit weer van leven met ptss. Dag in, dag uit. Maar ook de kracht van vriendschap. Mensen die blijven.❤️🩹
December 31, 2024
Hovedpersonen udvikler sig, og det går til den gode side trods en mængde svære vilkår.
Hun har oplevet sin far slå sin mor adskillige gange inden forældrene blev skilt. At hendes søster begik selvmord. At blive voldtaget. Og at se en mand dræbe sin ekskæreste på åben gade og selv blive stukket af hans kniv fordi hun prøvede at forhindre det.
Hendes egen mor magtede ikke at beskytte sine børn nok, men gennem sit liv har hun arbejdet for at børn skulle klare sig godt , både som pædagog og som enlig mor til tre drenge. Deres far har været der for lidt for dem og hun bekymrer sig for dem alle tre,men de klarer tilsyneladende deres udfordringer.
Hun går i et helt år i ugentlig terapi hos en ingefærtedrikkende ‘PTSD-mand ‘ som hjælper hende til at se traumerne i øjnene.
Og hun har et netværk af gode trofaste veninder, hvoraf en giver hende arbejde i sin blomsterbutik.
Hun klarer at hjælpe to kvinder i sin opgang - den ene syg, den anden med kærestesorg . Og hun klarer familiesamværet ved den intense vinterfest.
Og hun genfinder sin barndoms glæde ved at ride.
En smukt skrevet roman med den lykkeligst mulige slutning om en kvinde der klarer mange af patriarkatets skær.
Hun har oplevet sin far slå sin mor adskillige gange inden forældrene blev skilt. At hendes søster begik selvmord. At blive voldtaget. Og at se en mand dræbe sin ekskæreste på åben gade og selv blive stukket af hans kniv fordi hun prøvede at forhindre det.
Hendes egen mor magtede ikke at beskytte sine børn nok, men gennem sit liv har hun arbejdet for at børn skulle klare sig godt , både som pædagog og som enlig mor til tre drenge. Deres far har været der for lidt for dem og hun bekymrer sig for dem alle tre,men de klarer tilsyneladende deres udfordringer.
Hun går i et helt år i ugentlig terapi hos en ingefærtedrikkende ‘PTSD-mand ‘ som hjælper hende til at se traumerne i øjnene.
Og hun har et netværk af gode trofaste veninder, hvoraf en giver hende arbejde i sin blomsterbutik.
Hun klarer at hjælpe to kvinder i sin opgang - den ene syg, den anden med kærestesorg . Og hun klarer familiesamværet ved den intense vinterfest.
Og hun genfinder sin barndoms glæde ved at ride.
En smukt skrevet roman med den lykkeligst mulige slutning om en kvinde der klarer mange af patriarkatets skær.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 31, 2025
O traumie. A właściwie o traumach, o tym, jak się kumulują, nawarstwiają, przechodzą na kolejne pokolenia. I o tym, jak je pokonać. Aidt nie podsuwa łatwych rozwiązań, tylko z wielką delikatnością, wyczuciem słowa, opisuje. Ta codzienność głównej bohaterki, zmagającej się z traumą, staje się codziennością czytelniczki, tak naturalnie, po prostu. Najstraszniejsze jednak jest to, co chyba jest głównym przesłaniem tej opowieści: przemoc mężczyzn wobec kobiet.
July 17, 2024
“Jeg læser, at planterne og træerne vokser om natten, når det er så varmt som nu. At blomsterne først åbner sig, når solen går ned. I friluftsbadet, i vandet, om aftenen, vokser jeg en lille smule, og jeg åbner mig en lille smule. Planterne er kloge og mine havfrueveninder gøder mig.”
Ingen skriver som Aidt❤️❤️🩹
Ingen skriver som Aidt❤️❤️🩹
Read
August 24, 2024Færdiggjorde ikke. Utrolig tung og mørk.
November 28, 2024
7.43 = 4*
December 23, 2024
Så fin en bog om både venskaber, moderskab, ptsd. Aidt skriver fantastisk
March 18, 2024
Fin bog om at komme igennem svære perioder i livet. Bogen starter tungt, men bliver lettere og lysere undervejs.
Displaying 1 - 30 of 105 reviews