Jump to ratings and reviews
Rate this book

Pułapka

Rate this book
Pułapka Emmanuela Bove’a to polityczno-egzystencjalny thriller osadzony w dramatycznym okresie francuskiej historii, jesienią 1940 roku. Francja, rozdarta klęską wojenną, zostaje podzielona: północno-zachodnia strefa podlega niemieckiej okupacji, a strefa południowo-wschodnia, zarządzana z Vichy, staje się symbolem kolaboracji i moralnych kompromisów.

W tym dusznym klimacie nieufności i strachu Joseph Bridet, dziennikarz, podejmuje desperacką próbę ucieczki do Londynu, by dołączyć do generała de Gaulle’a i sił Wolnej Francji. Żeby wydostać się z matni, próbuje zdobyć przepustkę do Afryki Północnej, udając zwolennika nowego reżimu. Bridet nie zdaje sobie jednak sprawy, że jego maskarada szybko zaczyna wzbudzać podejrzenia, a on sam staje się pionkiem w niebezpiecznej grze, pełnej biurokratycznych pułapek. W dusznej atmosferze Vichy każda rozmowa, każdy gest i każde spojrzenie stają się niepokojąco dwuznaczne. Bove, niezrównany portrecista ludzkiej samotności, w Pułapce buduje narrację, w której główny bohater staje się ofiarą nie tylko opresyjnego systemu, ale też własnych wątpliwości i lęków.

Jak ryba złapana w sieć, Bridet miota się między nadzieją a rezygnacją, powoli tracąc wiarę w możliwość ucieczki i sens swoich działań. Opublikowana tuż po wojnie powieść początkowo nie odniosła sukcesu - czas jej wydania był czasem świętowania zwycięstwa, opiewania ruchu oporu. Pułapka to jednak nie tylko thriller polityczny, ale też uniwersalne studium moralnych wyborów, samotności i życia w czasach ekstremalnych. To jedno z najdojrzalszych i najbardziej przejmujących dzieł Emmanuela Bove’a, zasługujące na ponowne odkrycie.

176 pages, Paperback

First published January 1, 1945

5 people are currently reading
127 people want to read

About the author

Emmanuel Bove

79 books85 followers
Emmanuel Bove, born in Paris as Emmanuel Bobovnikoff in 1898, died in his native city on Friday 13 July 1945, the night on which all of France prepared for the large-scale celebration of the first 'quatorze juillet' since World War II. He would probably have taken no part in the festivities. Bove was known as a man of few words, a shy and discreet observer. His novels and novellas were populated by awkward figures, 'losers' who were always penniless. In their banal environments, they were resigned to their hopeless fate. Bove's airy style and the humorous observations made sure that his distressing tales were modernist besides being depressing: not the style, but the themes matched the post-war atmosphere precisely.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
36 (28%)
4 stars
51 (40%)
3 stars
30 (23%)
2 stars
8 (6%)
1 star
1 (<1%)
Displaying 1 - 16 of 16 reviews
Profile Image for Jim Fonseca.
1,163 reviews8,491 followers
November 13, 2022
[Revised 11/13/22, pictures and shelves added]

We’re in Vichy France during the German occupation. It turns out that there were 6 or 7 zones in France with varying degrees of German domination.

description

The French puppet government included some people secretly supporting the resistance and secretly working against the Germans. But some French actively supported the Vichy government.

Apparently some people had been saying things like “France needs a Hitler” and “France needs to get rid of its Jews.” Other French were just happy to have jobs and food on the table and they didn’t really care all that much about who was upstairs.

So against this background we have our main character, a basically hapless kind of guy. He’s thirty-ish, nice enough, married. He and his wife genuinely love each other. But this guy is just socially clueless. His wife, who is socially astute, tells him that he always trusts people he shouldn’t and doesn’t trust those he should.

The man genuinely loves his country and he wants to lie his way through the paperwork process to escape to a zone where he can join de Gaulle’s resistance fighters. Think of the title and you realize that this is the last guy who’s going to be able to pull this off.

I happened to read a review of Bove’s work recently by Donald Breckenridge in The Paris Review who said Bove’s work is about “…the lives of these solitary and emotionally shattered young men whose fortunes and futures hinge on a stroke of luck, an immoral act, an accident.” They are … “often paralyzed by a failure of will, poisoned by envy, cursed by bad luck or betrayal.”

That pretty much describes the main character in this book; in effect an anti-hero. I enjoyed the book and I’d call it close to, but not quite, a classic.

description

The French author (1898-1945) wrote about 20 novels, half of which have been translated into English. His most-read book on GR is My Friends, his first book, published in 1923.

Top image from britannica.com
The author from Wikipedia
Profile Image for Kansas.
814 reviews486 followers
February 16, 2025
https://kansasbooks.blogspot.com/2025...

"Sinceramente, no podía afirmar que los alemanes fueran arrogantes. Más bien tenían un aire triste bastante inesperado en unos vencedores, como si fueran conscientes de que no habían vencido a la verdadera Francia, la nuestra, y experimentaran un cierto apuro frente a la población que encarnaba a esa Francia auténtica."


Esta novela de Emmanuel Bove me ha remitido mientras la leía a Sofia Petrovna de Lidia Chukóvskaya en el sentido de que son novelas prácticamente escritas en tiempo real mientras se sucedían los hechos que relatan. En "Sofía Petrovna" eran las purgas estalinistas donde Lidia Chukóvskaya construye una novela que escribió prácticamente en secreto en un cuaderno que escondía entre 1937 y 1940; en "La Trampa", Bove se dedica a narrar la paranoia en la que se ve sumido un hombre durante la Francia ocupada por los alemanes. Bove escribe esta novela durante esta ocupación, sobre la marcha, en directo, con los acontecimientos frescos sin esa perspectiva que dan los años, sin que la memoria haya causado todavía estragos. Emmanuel Bove estuvo publicando hasta la ocupación alemana, durante guerra fue reclamado e intentó huir a Londres sin llegar a conseguirlo, consiguiendo llegar a Argelia, también ocupada por los alemanes. En Argelia escribió tres novelas entre ellas, La Trampa. Mientras escribo estos datos biográficos descubro que la novela puede ser perfectamente su propia autoficción convertida en novela porque el protagonista de La Trampa, periodista, también pretendió huir a Londres sin conseguirlo, sufrió el terror de una Francia ocupada, el control, el espionaje, y el miedo a ser detenido en cualquier momento. "No había diferencia alguna entre la zona ocupada y la otra. En los dos lados reinaba el egoísmo y el miedo. En definitiva, Yolande tenía razón. La gente vivía anestesiada. La derrota había sido tan brutal que había aniquilado su capacidad de reacción, parecían simplemente agradecidos, no se sabía a quién, de seguir con vida." Así que se puede decir que es una novela que transpira la paranoia del momento, la atmósfera de miedo casi como si hubieran sido narradas en directo. La trampa fue escrita durante la ocupación alemana y fue publicada en abril de 1945, pocos meses antes de la muerte de Bove en Argelia. Es difícil que una novela de este estilo fuera comprendida, porque hurgaba directamente en la llaga de lo que estaba ocurriendo, cuestionando muy directamente el colaboracionismo y además los protagonistas de Bove son reales, nada edulcorados, hombres grises y negativos, con sus luces y sus sombras, así que entiendo porque esta invisibilidad de Bove durante su época. Demasiado real, incómodo a la hora de enfrentar a los franceses con una herida abierta. (Marguerite Duras hizo algo parecido en El Dolor pero desde otra perspectiva, y no sabemos hasta qué punto sus cuadernos fueron escritos en tiempo real, tal como ella contó.)


"Sin embargo, en mitad del caos que invadía la ciudad, en medio de las dificultades generales, entre toda esa gente que en París no solía tratarse, aunque se conociera, no había lugar para la solidaridad. Naturalmente, nadie dejaba de estrechar manos, de hacer esfuerzos para parecer igual de encantado de verse la primera que la décima vez, mantener buenas relaciones en medio de la inmensa catástrofe y de aparentar que la desgracia en vez de dividir, une."


A estas alturas no voy a descubrir a Emmanuel Bove, este es ya el cuarto o quinto libro que leo suyo y me sigue enganchando como el primero, y aunque Bridet, el protagonista, está más cerca que nunca de sus personajes prototípicos, llenos de dudas, de miedos, de una cierta cobardía, de una incapacidad de enfrentar la vida, también es verdad que La Trampa se aleja un poco de las anteriores novelas que leí suyas. Es una especie de novela de terror, de suspense, puramente kafkiana donde esa angustia existencial se hace más patente que nunca, imagino que como consecuencia la guerra y de la ocupación alemana. Bove muestra en La Trampa una Francia tal como lo fue en 1940, con sus luces y sobre todo sus sombras. Un periodo muy oscuro en la historia de Francia en especial porque Bove capta muy bien el colaboracionismo, esa parte de Francia consentidora a la hora de ayudar a los “boches” (como se llamaba despectivamente a los alemanes) a asentarse en un país invadido. Bove narra magistralmente ese pie de calle donde sus habitantes se encontraron huérfanos de la noche a la mañana y comenzó la supervivencia, y mucha de esta supervivencia consistió en colaborar con el enemigo.


“-Los acontecimientos justifican que cambiemos de costumbres. No debemos sorprendernos de nada, hoy en día todo es posible.
Bridet notó que su interlocutor, sin dejar de sonreír, experimentaba una satisfacción malsana al hablarle así. El tiempo de la facilidad, la consideración y las atenciones había quedado atrás. Era como si no hubiera acabado de comprender el sentido profundo de la derrota, como si hubiera seguido imaginándose ingenuamente que las cosas podían continuar igual que en una época normal."



Tras la derrota del ejército francés en 1940, Joseph Bridet, periodista, se niega a aceptar la ocupación alemana e intenta huir a Londres donde se encuentra exiliado el general De Gaulle. Aquí empieza una pesadilla kafkiana para Bridet porque en un intento por conseguir un salvoconducto que le permita llegar a Inglaterra, traba contacto con algunos amigos que ahora ocupan altos cargos en el régimen de Vichy. "Al salir a la noche sintió miedo. Ya era duro ser conducido en pleno día de un despacho a otro, tener que aguantar esperas y soportar interrogatorios, pero por la noche, cuando toda actividad queda suspendida, la cosa era infinitamente más amenazadora." La pesadilla comienza cuando toma conciencia de que las cosas han cambiado, los amigos ya no son amigos, todos desconfían, el espionaje campa a sus anchas, la burocracia es un gran elefante que devora a los seres humanos y mientras espera, sueña con huir, pero no nos olvidemos que Bridet es un personaje eminentemente boviano, es inseguro, cobarde, torpe, un poco deshonesto cuando se trata de conseguir lo que quiere con alguna mentirijilla y cuando debería haberse quitado el pijama y las zapatillas para vestirse y salir huyendo, decidió dejárselas y esperar que la solución viniera del cielo


"Es increíble lo.poco que hace falta para paralizarnos, cuando nos cogen desprevenidos. Necesitamos demasiado tiempo para comprender que nuestra vida está en peligro y, solo cuando ya estamos perdidos, nos arrepentimos amargamente de la oportunidad que dejamos pasar. Habría sido tan fácil huir, y sin embargo, no lo hicimos. Nos dejamos atrapar por unas zapatillas. Y hoy, que estaríamos dispuestos a atravesar Francia descalzos, ya es demasiado tarde."


La trampa es una obra totalmente realista que funciona en dos niveles: por una parte tenemos el yo interior de Bridet, continuamente dialogando consigo mismo, dudando, creando una tensión en el lector que casi la convierten en una novela de suspense o de terror, y al mismo tiempo hay un segundo nivel, o una segunda capa, que será la del contextó histórico de la ocupación alemana en una Francia dividida, una división que siente el mismo Bridet en carne propia porque su necesidad de supervivencia le hará querer confiar en que los colaboracionistas le podrían echar una mano pero es un sistema que le hará sentirse cada vez más atrapado. El temperamento inseguro de Bridet le convertirá en su propio enemigo y el estilo de Emannuel Bove es una delicia, tan directo y transparente, con sus frases breves, con ese sentido del humor tan sutil en una escena, por ejemplo, dramática, que ya he comentado por ahí en otras reseñas, que no entiendo cómo hace lo complejo tan fácil.


"Esto empieza a parecer grotesco, pensaba. No haber encontrado después de tres meses, la manera de largarme... puede resultar hasta peligroso. Terminarían por sospechar que quería irse. A fuerza de pedir sin conseguir nada, acaba uno dando la idea de que nunca tendrá éxito, de que pertenece a esa categoría un poco ridícula de hombres cuyos deseos son excesivos para sus posibilidades."


La trampa es una historia perturbadora porque nos enfrenta a la esencia del ser humano cuando toca fondo, cuando su entorno se derrumba ¿dónde agarrarse? La propia insignificancia de Bridet, sus dudas y su miedo acérrimo a enfrentarse, continuamente conformándose y esperando tiempos mejores, es lo que de verdad da dimensión a esta novela porque realmente Emmanuel Bove está narrando las consecuencias que un presente y un futuro incierto ejercen en el ser humano. Los personajes de Bove no son héroes, son víctimas de un mundo que no consiguen controlar. Alienación, soledad, dudas, angustia existencia que te aplasta, la condición humana eternamente errrante, impotente y solitaria. No hay autor más objetivo que Bove, ni autor que capte tan bien lo que es el ser humano paralizado por la falta de decisión o por la mala suerte, pero tal como comenté en anteriores crónicas sobre este autor, quizás esta mala suerte sea consecuencia de esa cobardía a la hora de enfrentarse a la vida y de un cierto complejo de inferioridad, siempre presentes en los personajes de Bove. La vida misma. Kafkiana por los cuatro costados y además obra maestra.


“- Te voy a decir una cosa y espero que no te lo tomes a mal. Eres absolutamente grotesco. Eres de esa gente que imagina que en cualquier momento los van a detener. No han hecho nada pero van por la calle pegados a las paredes. Quieren hacerse los interesantes. Nadie los conoce, nadie se preocupa por ellos, pero siguen escondiéndose y poniendo caras raras. Que un hombre inteligente como tú haya ido a caer en eso es una desgracia.”

♫♫♫ The Partisan - Leonard Cohen ♫♫♫
Profile Image for Bogdan.
134 reviews82 followers
Read
December 10, 2025
Pouvez-vous imaginer un Céline timide, simple et silencieux ? Parfois, je vois Bove comme cela. La même misère quotidienne et la même horreur historique ont marqué l’existence de ces deux auteurs, mais elles ont instrumentalisé l’écriture jazzée du premier, l’ont poussé à dynamiser et dynamiter la langue, à lui donner le bruit spontané et imminent d’une voix qui parlait fort, couramment, le jargon de toutes les tranchées et de toutes les banlieues – à faire surgir, dans un style, les bas-fonds d’un français bien fermenté et fervent.

Bove, en revanche, semble à peine avoir figuré dans les mêmes temps que Céline, et – malheureusement, jusqu’à aujourd’hui – à peine aussi dans l’histoire de la littérature, qui l’ignore presque. Sa langue n’explose pas en artifices bariolés comme celle de l’autre : elle est précise, claire, inaudible. Ses pages sont comme des photographies en noir et blanc, qui taisent ce qu’elles montrent – mais ce qu’elles montrent se décline dans toutes les nuances de gris entre ces deux non-couleurs.

Les livres de Bove eux-mêmes sont à peine aperçus, comme tous ses personnages principaux – tellement marginaux et modestes qu’ils semblent secondaires. Bove parle avec la voix silencieuse de ceux-ci d’un Paris sans amis, de rues traversées par des inconnus, de “chambres meublées” avec un lit étroit, une chaise et une table, avec le plâtre des murs pour unique paysage – des chambres presque vides, pauvrement réchauffées par un corps seul.
Profile Image for S̶e̶a̶n̶.
978 reviews581 followers
December 13, 2018

Set during the German occupation of France soon after the 1940 Armistice, this aptly-titled novel is not particularly pleasant to read, given its persistent undercurrent of mild paranoia, but is just light enough to move along at a good clip. In it, a discharged soldier named Bridet finds himself mired in the complex intersecting bureaucracy resulting from a partially occupied country. We ride the crests and falls of Bridet's fate as he and his wife Yolande attempt to extricate him from the seemingly mindless clutches of a fractured state. While not as charming as most of Bove's protagonists, Monsieur Bridet does display similar qualities to them in his aimlessness and often absurdly timed tendency toward self-righteousness. In its satire of the political and social climate during this unsettling time in France the novel excels. Greater truths about human nature rise forth from its pages, as well, and can certainly lend their relevance to other times throughout history. Despite its strengths, though, this was not among my favorites of Bove's, mostly due to my disinclination toward Bridet, whom I felt lacked the nuances of other Bovian protagonists.
Profile Image for Dawid.
38 reviews8 followers
October 5, 2025
W tej niemal kafkowskiej historii bohater nie zna swojej przewiny naiwnie ufając w sprawiedliwość, solidarność Francuzów wobec Niemców i ludzkie odruchy aparatu bezpieczeństwa. Manipulowany przez uprzejmych funkcjonariuszy reżimu, jest wpędzany naprzemiennie w poczucie nadziei i rezygnacji. To opóźnia jego ucieczkę. W międzyczasie szuka pomocy u różnych urzędników i starych znajomych, ale oni wszyscy są wplątani w aparat tego samego kolaboranckiego państwa i nie wiadomo, kto tak naprawdę pociąga za sznurki, kto może mu pomóc, a kto przyniesie zgubę. Nie pomaga brak przedstawionych zarzutów, bo nękany bohater spędza godziny i dni zastanawiając się co takiego zrobił i przy okazji pogrążając się jeszcze bardziej. Ale pogrążając w co?

W tle widać społeczeństwo próbujące odnaleźć się w zupełnie nowej i nieprzewidywalnej rzeczywistości politycznej.

Świetna, napisana prostym językiem powieść o jednostce żyjącej w bezdusznym stworzonym przez ludzi systemie. Ale to też powieść o emocjach, potrzebie i wadze uczuć, zawiedzionym zaufaniu. Dużo można z tej historii wyciągnąć.
Profile Image for Rivière Cécile.
174 reviews20 followers
August 18, 2017
Toujours aussi bien Emmanuel Bove décidément ! Une sorte de mélasse administrative qui, plus le personnage se débat, plus elle se referme sur lui et cette absurdité kafkaïenne mélangée à l'écriture réaliste de bove = une merveille.
Profile Image for Rafa .
539 reviews31 followers
March 5, 2012
Por la senda, y con el estilo, de Irène Némirovsky.
220 reviews11 followers
October 5, 2025
Świetna powieść o czasach okupacyjnej Francji oraz kolaboracji Vichy. Dylemat człowieka uwięzionego w Kafkowskim świecie fałszu, zakłamań i procedur zbrodniczego reżimu. Trzecia książka z serii "Aldyny", trzecia wyjątkowa proza.
Profile Image for Christopher.
335 reviews43 followers
September 2, 2018
"When you've done what we've done - you hear me, you prententious little bastard? - all that's left for you to do is keep your trap shut. That's absolutely right, long live the Boches, they're number one and we're a bunch of assholes..."

Refusing to publish during the occupation, this novel, along with two others, only came to light after Bove's untimely death at the end of the war. Known for his novels about indecision, idleness, thoughtlessness, lack of character, and self-deception, Bove gives these characteristics an interesting slant in Quicksand. Bridet, through the qualities listed above, becomes inured to the rule of the collaborators that now administer France under Petain. He can't seem to quite commit to getting out and joining de Gaulle and the National Front. He pretends to be a Petainist in order not to arouse suspicion. But he is an obvious fraud as no one is truly a Petainist, they just go along with the ordering principle of Vichy France. Admidst the general confusion of the occupied state, the characters still rely on acting within the proper channels.

Bridet becomes what we are in our everyday lives: ridiculous people who believe they are more, that they are principled people caught in an unprincipled world, our good intentions compromised from the start because they are only intentions. In Bridet's internal back and forth we see how the state, even when it is nebulous nearly to the point of being a fiction, works its magic on the mind and shapes the body into a prisoner out of nothing. Law and order are cliches that people exchange winks over and judgment seems an abstract, unreal thought...until it is suddenly upon us.

Directly Kafkaesque, this one may be darkly comic in its structure but it is not funny. Nevertheless, the relationship of blame and guilt between Bridet and his wife, who, while helping to advance Bridet's cause, still thinks that France needs a Hitler, is purely Bovian. This one is reminiscent of Anna Segher's wonderful Transit in which people seeking to flee Europe ahead of the Germans idle away their time waiting for beaurocrats to prepare their transit visas while drinking rose and eating pizza.

It is a book about anxiety, which, as Slavoj Zizek once put it, is the only authentic emotion open to narrative art if it doesn't want to slip into sentimentality.
Profile Image for Guille.
1,006 reviews3,275 followers
July 21, 2025

Uno de los elementos más inquietantes de los estados autoritarios es la inseguridad que suponen unas condiciones inestable, sujetas siempre al capricho de todo aquel que ostenta el poder, a cualquier nivel de la escala de poder.
“Por no se sabe qué misteriosos designios, cualquier situación puede darse la vuelta”

Esta kafkiana situación en la que da igual lo que se haga pues cualquier acción es susceptible de ser considerada como sospechosa, en la que no se sabe de quién es favorable ser amigo o enemigo, en la que la amabilidad de los que mandan puede ser solo una retorcida trampa, es la que vive Bridet, el protagonista de esta novela, un pelagatos, como lo define uno de los burócratas a los que se tiene que enfrentar, que no supone peligro alguno pero que en su angustiosa necesidad de salir del país se ve abocado a sopesar continuamente causas y efectos que en su cabeza se anulan y resurgen una y otra vez sintiéndose como una mosca atrapada en una telaraña en la que cualquier movimiento lo enreda aún más en la tela… y Bridet no era una mosca muy lista.
“Eres de esa gente que imagina que en cualquier momento los van a detener. No han hecho nada pero van por la calle pegados a las paredes. Quieren hacerse los interesantes. Nadie los conoce, nadie se preocupa por ellos, pero siguen escondiéndose y poniendo caras raras”

Estamos en 1940, en la Francia ocupada pocos meses después de la firma del armisticio. Bridet pretende conseguir un salvoconducto que le permita salir del país con el fin de unirse a De Gaulle en Inglaterra y luchar contra la ocupación. Esta petición a la administración será su entrada en la rueda burocrática que se extiende a ambos lados de la frontera que ahora divide al país y de la que es difícil salir.
“No había diferencia alguna entre la zona ocupada y la otra. En los dos reinaban el egoísmo y el miedo… La gente vivía anestesiada. La derrota había sido tan brutal que había aniquilado su capacidad de reacción. Parecían simplemente agradecidos, no se sabía a quién, de seguir vivos”

Una novela que he encontrado muy diferente, y con un estilo menos de mi gusto, a mis anteriores lecturas del autor, quizás porque en esta se hace denuncia de una experiencia personal que fue escrita sobre la marcha, o quizás fuera por ese aire kafkiano que la acercan a novelas como «El proceso» o «El castillo», que tampoco disfruté en su día. Qué le vamos a hacer, toda regla tiene su excepción.
Profile Image for Paulo Rodrigues.
253 reviews18 followers
March 21, 2023
Em um regime de opressão, o que fazer resistir ou omitir-se? A armadilha retrata  de uma maneira quase perfeita  a atmosfera sufocante, as ambiguidades, a destruição social e a angústia de um momento sombrio da história da França, a  ocupação pela Alemanha nazista durante a Segunda Guerra Mundial . Em 1940, o jornalista Joseph Bridet deseja obter um salvo-conduto para África (de onde  segundo ele  poderia partir para a Inglaterra e juntar-se às forças de De Gaulle). Para isso , envolve-se em mentiras diárias para poder deixar o país.

Colocado cara a cara  perante a luta pela  sobrevivência, Joseph Bridet vai fazer tudo por ela , nem que para isso tenha de abandonar o país e a familia .

Em A Armadilha, Bove faz através  da personagem que cria o jornalista  Bridget o retrato de um pais há beira da rotura,
e como se de um labirinto se tratasse  , vamos entrando nele e no sufoco que é a luta pela vida e pela sua dignidade , e daquilo que somos capazes de fazer quando a morte está diariamente á nossa frente.
Bove descreve as várias incidências da  obra de uma forma quase visceral e embora seja quase como se de outro mundo se tratasse , ao mesmo tempo é tão atual , infelizmente o antisemitismo está ao virar da esquina e todos os dias vemos gente a destilar ódio por certos  países ou por pessoas que independentemente da cor, religião , país onde nasceram ou  vivem são merecedoras do nosso respeito...
Um livro maravilhoso de Emmanuel Bove
Profile Image for WillemC.
597 reviews27 followers
October 10, 2025
"De valstrik" is een kafkaësk verhaal over een man die in de Vichy-periode Frankrijk probeert te ontvluchten. Op 25 bladzijden van het einde gestopt. Niet dat dit nu echt slecht is, maar het interesseert me niet meer. Saaie personages, saai bureaucratisch gezever.
Profile Image for Tércio Silveira.
4 reviews2 followers
May 19, 2020
Uma mistura de O Castelo com O Processo, ambos do Kafka, ambientados na ocupação alemã na França durante a Segunda Guerra Mundial.
Profile Image for Daniel Grenier.
Author 8 books106 followers
July 11, 2018
Le procès de Kafka, mais sous l’occupation. Une bonne dose d’angoisse, comment dire, salutaire.

« - Un des messieurs que vous avez vus en arrivant va vous conduire dans un très bon petit restaurant ami qui se trouve tout près d’ici. De cette façon, vous pourrez revenir tout de suite après déjeuner, afin que nous en finissions avec cette histoire.
Bridet failli dire qu’il avait rendez-vous, mais il avait tellement peur de s’apercevoir qu’il était prisonnier qu’il préféra rester dans le vague.
- C’est une très bonne idée! dit-il. »
Displaying 1 - 16 of 16 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.