Đôi mắt của Mona

by Thomas Schlesser, Châu Anh (Translator)

Đôi mắt của Mona là tiểu thuyết đầu tay của Thomas Schlesser, và đã bán được bản quyền cho 25 quốc gia trên thế giới trước cả khi được xuất bản tại Pháp.

Năm mươi hai tuần: đó là khoảng thời gian còn lại để Mona khám phá toàn bộ vẻ đẹp của thế giới. Đó cũng là khoảng thời gian mà ông ngoại Mona, một người uyên bác và phóng khoáng, dành ra để giúp cô bé mở lòng với các tác phẩm nghệ thuật, trước khi cô bé có thể vĩnh viễn mất đi thị lực. Cùng nhau, hai ông cháu sẽ đi khắp các bảo tàng Louvre, Orsay và Beaubourg. Cùng nhau, hai ông cháu sẽ xúc động, băn khoăn, ngây ngất trước những bức tranh, những pho tượng, những tác phẩm sắp đặt...

Mượn ánh mắt của Botticelli, Vermeer, Goya, Courbet, Claudel, Kahlo, Basquiat hay van Gogh, Mona sẽ khám phá sức mạnh của nghệ thuật đồng thời học hỏi về nghi ngờ, u sầu, tranh đấu, yêu thương... một kho báu vô giá mà ông ngoại mong muốn cô bé khắc sâu mãi mãi trong tâm trí.

Một hành trình khai tâm nghệ thuật tuyệt diệu, một câu chuyện cổ tích thời hiện đại nơi một già một trẻ cùng khám phá nghệ thuật và vẻ đẹp của cuộc sống dưới ánh sáng của ngày mới.

Genres: Fiction, Art, Historical Fiction, Roman, France, Audiobook, Contemporary

484 pages, Paperback

First published January 31, 2024

About the author

Thomas Schlesser is the director of the Hartung-Bergman Foundation in Antibes, France. He teaches Art History at the École Polytechnique in Paris and is the author of several works of nonfiction about art, artists, and the relationship between art and politics in the 20th century. He is the grandson of André Schlesser, known as Dadé, a singer and cabaret performer who founded the Cabaret L ’Écluse. Mona’s Eyes is Schlesser’s second novel and his American debut. It has been translated into thirty-eight languages, including Braille. Schlesser was awarded 2025’s Author of the Year by Livres Hebdo.

Reviews

[Nona · Rating 3 out of 5]

I love art, especially classical art. One of my favourite places in Paris was the Louvre and museums are always on my list whenever I go to new places. So this should have been the perfect book for me. After all, Thomas Schlesser is an art historian and he can talk beautifully about paintings. But he's also not a novelist and, I'm sorry to say, this was extremely visible in this book.

"Les Yeux de Mona"/ "Mona's Eyes" is an art history book that plays dress up as a novel. And herein lies the (my) problem with it: it's too didactic to be entertaining as a story and the art and discussions around the art are overpowering the plot, flimsy as it is.

The plot. Mona, a ten-year-old schoolgirl, suddenly experiences a bout of blindness. Although the episode is temporary, her parents, fearing it could become permanent, decide to consult a doctor. The doctor's examination reveals no physical issues and he recommends they see a psychiatrist. This responsibility falls to Mona's grandfather, Henry, an avid art enthusiast. However, instead of taking her to the psychiatrist, Henry brings Mona to various Parisian museums, wishing for her to always cherish the beauty of art should she become permanently blind.

Henry's plan spans 52 weeks, each Wednesday being reserved for a single, significant work of art, which they study and then analyze together. In the background, we also follow Mona's family and schoolmates, who each face their own challenges that affect their lives.

I feel that the plot was an excuse for Schlesser to showcase his knowledge about art. Somewhere along the way, I lost interest in Mona and her family and the the unfolding of events became predictable, ending with an anticlimactic conclusion which reminded me of Matt Haig (in fact, much of the book did, and I'm not a fan).

What I liked. The concept of the book was enjoyable - short chapters, each focused on a specific piece of art, with Mona and her grandfather analyzing and drawing life lessons from them. Schlesser's passion for art is evident. The way he describes the paintings and sculptures is vivid and really makes one see, with the mind's eyes, what most of them look like in real life. The book also includes photographs of the artworks, allowing readers to reference and study them in (more or less) detail after reading the descriptions.

The art and history lover in me also rejoiced at the trivia that Henry inserts into the conversations - bits and pieces about various artistic movements, about the lives of the artists and connections between the various artworks in the novel.

What I didn't like. Basically everything else, and it makes me sad. The plot felt forced and filled with insignificant details that did nothing to move the story along. Characterization is weak and unrealistic, the dialogues were sometimes absurd (I know Mona is supposed to be this intelligent 10-year-old to whom her grandfather speaks like he would with an adult, but there's no way she would understand all the art concepts Henry uses without extensive explanations) and the relationship and interactions between Mona and her parents were extremely cringy.

I didn't believe Mona as a child character - I think sometimes adults forget how they were as children and cannot write kids realistically.

I was also taken aback by the didactic tone of the novel. While I love learning about new things through fiction, I don't want to feel like I'm navigating a Wikipedia page or attending a lecture. And the whole novel felt exactly like a lecture. Schlesser seems like a good professor, but novels should offer more.

Minor annoyances. Grandparents persuading grandchildren to lie to their parents is not acceptable.

I felt iffy about the whole alcoholism subplot. It wasn't developed enough to seem real, and the way the other characters dealt with it made it seem like an afterthought.

Also, why do parents feel entitled to read their children's diaries?

[Marius Citește · Rating 5 out of 5]

O initiere în viață prin intermediul artei.
T.S. reușește să trezească cititorului gustul pentru frumos.
Poate fi înțeleasă viața in absența artei ?
Putem face și un exercițiu: Cum ați stoca pentru restul vieții provizii de frumos dacă veți știi că peste un an veți orbi ?
Ce opera de artă ați inmagazina în memoria vizuală a creierului ?

O carte care va fi citită și recitită.

Un roman excepțional.

[Stephen the Bookworm · Rating 4 out of 5]

Mona's Eyes has been a huge success in France and across mainland Europe- a novel of love, nostalgia, family connections and most of all the power of Art; to heal; to broaden understanding about being human; to open the mind to the human capacity to create..

Young Mona's world is changed when she loses her sight for one hour- the reason is not clear but her doctor prescribes she sees a psychologist each week to deal with the trauma. But unbeknownst to her parents, the supposed weekly visits are not what they seem- Mona's therapy is a weekly visit to an art gallery with her grandfather to explore a work of art.

Each week a new piece is looked at, discussed and helps Mona to build a knowledge of human innovation, inspiration and self expression.
Travelling from the renaissance to contemporary artists, Mona and her grandfather embark on a magical adventure of discovery.

Each chapter follows a similar format of the life of Mona ; school, family life and trying to make a connection with her grandmother who died some years before; a detailed synopsis of the works of art and the discussion between Mona and her grandfather. The dialogue is powerful ( sometimes the self expression from Mona seems way beyond a 10/11 year old - but maybe the power of art can develop self expression)

Thomas Schlesser rightly so pays acknowledgement to female and male artists over the centuries- a laptop nearby to google the images certainly adds extra depth as wells increasing desire to head to Paris and visit the galleries. ( a book worth exploring alongside is The Story of Art Without Men by Katy Hessel)

Hildegarde Serle's translation is as ever excellent capturing nuances and subtleties especially in the descriptions of art and the conversation between the two generations

This is a novel that will touch many - exploring bereavement and family grief and acceptance of decisions.

Hypnotic in its scope , enchanting and moving as a story and certainly informative about the power of art and art history however there is a hint of contrivance in the patterned approach.

Sophie's World by Jostein Gaarder came to mind - a new world being opened up to a young and curious mind.
3.5 rounded up to 4

[NerwSlowa · Rating 1 out of 5]

Dobra, bardzo, bardzo przepraszam, ale ja nie dam rady tego przeczytać do końca. Ta książka wywołała we mnie ogromną reakcję emocjonalną (jak chyba widać po niniejszej recenzji), ale niestety nie w tę stronę, w którą oczekiwałam.

Główna fabuła (pierwsze 20 stron) opiera się na tym, że Mona, dziesięcioletnia dziewczynka, ma przejściowy epizod utraty wzroku, który wraca jej po sześćdziesięciu trzech minutach. Lekarze nie wiedzą, co jej jest, robią testy, w których nic się nie pokazuje, nie mogą też stwierdzić, czy nie grozi jej trwała utrata wzroku. Jej dziadek, pasjonat historii sztuki, stwierdza więc, że co tydzień będzie prowadził ją do jednego z paryskich muzeów, w których będzie pokazywał jej kolejny obraz, by "w razie czego" miała w sobie wspomnienie prawdziwego piękna.

Brzmi całkiem okej, prawda? Trochę jak "Świat Zofii" z historią sztuki plus pseudomedycznym (ale jakże potrzebnym literacko) dodatkiem a la "Weronika postanawia umrzeć"? No otóż nie do końca.

Moim pierwszym problemem jest to, jak autor (czterdziestosześcioletni mężczyzna) od samego początku pisze o Monie. "A potem jej głowę, jej cudowną buzię w aureoli półdługich ciemnych włosów o płowych refleksach, jej twarz o ładnie wykrojonych ustach, otoczyła potworna skrzynia, w której huczało jak w fabryce". Możliwe, że tylko ja to tak odbieram i że przesadzam, ale w epoce #meToo i po doniesieniach o oficjelach różnych organizacji czy kiedyś szanowanych artystach niepokoi mnie taki sposób pisania o dzieciach. Zwłaszcza że w pierwszym "merytorycznym" rozdziale Mona ma też cały akapit, w którym wyraźnie boi się "utraty dziecięcej niewinności", do której prowadzi ją dziadek (tak, naprawdę to tak jest napisane, ja nawet tego nie wymyślam). MHM.

(Swoją drogą, ciekawe, że ktoś ma na tyle wysokie mniemanie o - jednak - dziełach sztuki wizualnej, by uważać, że ich analiza sprawi, że ktoś aż utraci nieodwracalnie swoją niewinność. Czy chodzi o to, że Wielkie Mądrości przekazywane przez dziadka na temat obrazów (np. że kobieta trzyma wazon albo że w renesansowej Florencji istniała taka instytucja jak mecenat) są tak Mądre, że aż intelekt głupiutkiej dziewczynki od nich wybuchnie? Czy że nie ma nic ważniejszego w życiu od Wielkiego Piękna, i dopiero gdy się je pozna - nieco biblijnie - można stać się prawdziwie dorosłym? I właściwie dlaczego to sześćdziesięcioletni mężczyzna wprowadza swoją wnuczkę w moment utraty niewinności? Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi).

Jako drugi problem postrzegam to, że oczywiście powieściowy dziadek jest uwielbianą przez Monę Wyrocznią, Dyspensorium Życiowej Mądrości i Wiedzy o Sztuce, który przez swoje wykłady o sztuce Naucza Prawdziwych Uczuć, jednocześnie przemycając wiedzę. Naprawdę rozumiem, że istnieją osoby, które mają taką relację z własnymi dziadkami (i super dla nich!), ale kreowanie przez dorosłego mężczyznę nieskazitelnej, idealnej, uwielbianej postaci brzmi nieco... narcystycznie? Wrażenie to potęguje opatrzenie każdego rozdziału moralitetowym podtytułem (np. Sandro Boticcelli "Naucz się brać", Leonardo da Vinci "Uśmiechaj się do życia"), który ma przekazywać Wielką Mądrość. Owe maksymy stają się oczywiście główną osią wyjaśnień w danym rozdziale - bo przecież wiadomo, że dziadek nie opisuje danego obrazu tylko tak po prostu (bo np. jest ładny, barwny, ciekawy albo np. ktoś napisał o nim dobrą książkę), tylko aby Przekazać Wielkie Mądrości Życiowe W Skondensowanej Formie. Bo, wiecie, Dziadek Jest Niezwykle Mądry, a wnuczka malutka, głupiutka i bez osobowości, którą trzeba jej wtłoczyć siłą.

Trzecim (i niestety nie ostatnim) problemem jest to, jak w sumie naiwnie i pretensjonalnie napisana jest ta książka w części dotyczącej dzieł sztuki. Jasne, mimo wieloletniej pasji do sztuki i zdawania z historii sztuki matury nie jestem ekspertką, i jestem pewna, że osoba, która nigdy nie miała z tą dziedziną kontaktu, mogłaby znaleźć coś dla siebie w licznych opisach obrazów. Po paru rozdziałach stają się one jednak mocno powtarzalne, a dialogi rozprawiające o dziele - po prostu dość naiwne i "niebrzmiące". Tak, we fragmentach, które dałam radę zmęczyć, jest sporo wiedzy, której autorowi nie odmawiam, jednak są one napisane tak naiwnie i z dość pozorowanym ciągiem logicznym, że trudno jest przez nie przebrnąć; odpowiedzi Mony natomiast tak pozorne i nienaturalne, że można aż zgrzytnąć zębami.

Czwartym (i największym) wyzwaniem dla mnie jako czytelniczki jest jednak scena z początku, w której dziadek Mony dowiaduje się, że dziewczynka ma od swojego lekarza ścisłe zalecenie cotygodniowych wizyt u psychiatry dziecięcego. Obiecuje jej rodzicom, że się tym zajmie (pozwalając im myśleć, że będzie, zgodnie z ich życzeniem, prowadzał ich córkę do psychiatry). Po chwili jednak ów dziadek, osoba bez żadnego wykształcenia medycznego, niebędąca lekarzem, ratownikiem, pielęgniarzem ani położnikiem stwierdza arbitralnie, że "Nie będzie chodził z wnuczką do psychiatry, co to, to nie...", i że wbrew zaleceniom lekarza odbędzie z nią swoją krucjatę po muzeach. Co więcej, gdy dziewczynka podczas pierwszego wyjścia pyta go o lekarza, pyta ją (dziesięciolatkę!), czy chce do psychiatry iść. Po przeczącej odpowiedzi obiecuje jej, że nie pójdzie do lekarza, jeśli będzie uważnie przyglądać się temu, co jest w muzeum, i że brak wizyty jej nie zaszkodzi.

I wiecie co? Ta książka mogłaby być największym i najwspanialszym arcydziełem kiedykolwiek napisanym, ale tak wprost wyrażona (i nijak nie skrytykowana, bardziej przedstawiana jako coś "uroczego") pogarda do psychiatrii dziecięcej i do dbania o zdrowie psychiczne powinna moim zdaniem sprawić, że ta książka w ogóle nie zostanie nigdzie wydana. Oszukańcze i lekceważące stwierdzenie dziadka, który uważa, że zna się lepiej od lekarzy na zdrowiu psychicznym własnej wnuczki, jest toksyczne i szkodliwe, i jest wyrażeniem tego, co po prostu bezpośrednio zaszkodziło setkom tysięcy ludzi na świecie - "bo przecież moje dziecko jest normalne, nie potrzebuje psychiatry ani psychologa". W Polsce psychiatria dziecięca właściwie nie funkcjonuje, w 2023 roku w Polsce próbę samobójczą podjęło 2139 osób do 18. roku życia (!!!!), z czego 146 (!!!!) zakończyło się ich zgonem. Statystyka jest przerażająca, a stan dostępu do opieki medycznej czy (wciąż) stygmatyzacji osób chorych psychicznie (np. na depresję) budzi popłoch. I, nie wiem, może jedno z największych wydawnictw w Polsce mogłoby pomyśleć o tym, ZANIM wyda książkę z takimi tezami, a potem zacznie ją reklamować jako bestseller? Zwłaszcza że nie jest to jedna przypadkowa uwaga wywołująca zgrzytanie zębów, tylko motor napędzający całą fabułę. Dziwi mnie, że nikt tego nie wyłapał, i dziwią mnie wszelkie pochlebne recenzje.

Dla mnie dość niepokojąca i wkurzająca strata pieniędzy, czasu i nerwów. Chyba jednak wrócę do swoich "głupiutkich" romansów, które jednak (zaskakująco) prezentują o wiele więcej zdrowych wzorców niż ta szkodliwa, nibynaukowa szmira.

[Laubythesea · Rating 4 out of 5]

A sus diez años, Mona sufre un extraño episodio de ceguera temporal. Los médicos, desconcertados, no son capaces de asegurar si es un suceso aislado o si es un preludio de ceguera. Mientras las pruebas se dilatan durante meses, Henry, el abuelo de Mona decide llevarla donde se conserva lo más hermoso y lo más humano, los museos. Para que, si su querida nieta acaba perdiendo la visión, tenga al menos ese recuerdo.

Así comienza un plan secreto, abuelo y nieta, durante 52 semanas, visitarán tres museos de Paris para observar cada día una única obra de arte.

Una novela que esconde en sus páginas un camino de iniciación a la historia del arte, pero también a la vida. Una historia de crecimiento y fin de la infancia aderezada con decenas de obras de arte. Uno de esos libros para leer a sorbitos, diría incluso un capítulo a la semana para acompañar así a Henry y Mona no solo en sus visitas, sino también en los tiempos de reflexión.

Esta historia está llena de aprendizajes maravillosos y pequeñas revoluciones como que, en este mundo veloz, lleno de estímulos de consumo rápido y pasivo, Henry decide frenar y apostar por “menos es más”, centrarse en una sola obra cada día. Entrenando así, sin que la pequeña lo note, su agudeza visual, paciencia, concentración y capacidad de análisis.

‘Los ojos de Mona’ es absolutamente disfrutable tanto si tienes conocimientos e interés previo por el arte como si esta es tu primera aproximación. El autor pone al mismo nivel de validación los conocimientos técnicos y académicos de Henry sobre las obras de arte, como la visión emocional, inocente y sin adulterar de Mona.

Particularmente me quedo con la idea de tratar de volver a mirar “como si no supiéramos nada”, olvidar estilos, años y nombres y buscar conectar con la obra, en lo que transmite, en lo que cuenta… y para descubrir gracias a ello parte de ti e incluso comprender mejor el mundo que nos rodea.

Fascinada también por la selección que Henry prepara para Mona (y el autor para nosotros los lectores). En un momento puede parecer algo aleatoria, pero nada más alejado de la realidad. Una combinación de obras icónicas con obras menores relativamente desconocidas de grandes nombres de la historia del arte. Perfecto para reflexionar sobre la magia de las “obras olvidadas”. La historia del arte no son nombres, sino obras.

Una novela preciosa para aprender de arte y de la vida, que sirve para hablar de temas complicados como la enfermedad, la muerte, el trauma, la discriminación, la guerra… y mucho más a través de obras de arte y de esa relación tan bonita de abuelo – nieta (maestro – aprendiz), donde al final, ambos aprenden y se retroalimentan de la visión del otro.

Un libro estupendo y una gran reivindicación de la importancia de algo tan simple como “pararse y mirar”.

[Casandra Liana · Rating 4 out of 5]

Ochii Monei este o călătorie initiatica în lumea artei, în care ne sunt descrise si explicate tablourile, originile lor, contextul istoric și social, chiar și viețile pictorilor, o lecție de arta, dar si de istorie, care nu trebuie citita, ci studiata.

Un curs de istoria artei de o nemaipomenita eruditie, ne invata sa privim o pictura si sa-i intelegem profunzimile detaliilor si mesajelor prin intermediul celor 52 de opere de arta ca 52 de lecții asupra vieții și a lumii.

Cartea are un efect ciudat, te face sa te iei la întrecere cu personajele, sa studiezi întâi pictura încercând sa-l deslușesti detaliile și sensurile, înainte ca ele sa fie atât de clar revelate de autor.

Este o lecție de arta de care te bucuri cu regretul de a nu putea sa vizitezi Parisul si sa vezi cu ochii tai toate aceste capodopere pe masura ce o citesti.

[Carolyn Walsh · Rating 5 out of 5]

I first started reading the Kindle version, but I needed pictures to broaden my understanding of the visual memory I had of earlier works of art and to gain more knowledge of what I had missed in the world of modern art. I resorted to using Google to connect with each work of art described, and this became too time-consuming, so I abandoned the ebook version. My favourite courses of study were in Art History back in the 1950s, and I have visited the Louvre since then. I found the Kindle version, without accompanying pictures, fascinating, so I ordered the hardcover version. Its dust jacket comes with a clever foldout that opens and expands into a poster, where all 52 of the artworks are displayed in colour.

Mona's Eyes has been a huge bestseller in Europe and is now translated into English. The author, Thomas Schlesser, is an Art Historian who covered what I had already learned and remembered, and added to my experience in looking at art by filling in my gaps with his discussions of contemporary artwork. Schlesser explains the 52 works of art in an academic and scholarly manner. This is really a
book on art history disguised as a novel, and he elaborates on each with knowledge and insight, discussing the power of art. The aim is to cherish their beauty and to analyze each for life lessons.

Mona is a ten-year-old girl who recently experienced a temporary loss of vision for a day. She is surrounded by a belief that she will go blind in a year's time. This prediction is not supported by medical tests, and so the doctors urge Mona to visit a psychiatrist to help her overcome the shock.

Her grandfather, Henry, volunteers to bring Mona on weekly visits to a psychiatrist, but instead secretly brings her to the Louvre and other museums. His aim is to give Mona the gift of beauty and to cherish the beauty in her visual memory in case she does go blind. Henry has an ardent knowledge and love for art. The relationship between the generations is emotionally rich. Together, they view a single artwork each Wednesday for a year, while Henry explains and analyzes it, along with the art movements and the artist's life. He provides insight into life lessons and how each artwork relates to
broadening one's mind to being human and to a creative impulse. His explanations are informative, but the form of a lecture. Mona may not fully understand what her grandfather is relaying, but she adds her own intelligent impressions to what she has viewed. The ending was inconclusive.

I loved the hardcover edition of the book. Seeing each artwork while it is being explained kept me fully engaged. Highly recommended to those interested in fine art and/or its history, and who enjoy explanations from a different viewpoint.

[Pia G. · Rating 2 out of 5]

sanatı ve sanat tarihini çok seven biri olarak hayal kırıklığına uğradım. kitabın kapağındaki vaat büyüleyiciydi: sanatın büyüsüne bir yolculuk, dokunaklı bir hikâyeyle harmanlanmış tablolar.. maalesef içeriğe baktığımda, bu beklentimin çok gerisinde kaldı.

schlesser’ın sanat tarihine olan birikimi elbette etkileyici. yine de bu birikim, kitabı edebi anlamda taşıyacak kadar yeterli gelmedi bana. yer yer kendimi bir karakterin duygularına yaklaşmak yerine, sanat tarihi 101 okuyormuş gibi hissettim. keşke biraz daha edebi olsaydı, keşke karakterlerin duygularına dokunabilseydi. bir de mona’nın neredeyse her konuşmasında dedişko demesi beni fazlasıyla irite etti. belki sevimli bir detay olarak düşünülmüş ancak bana yapay geldi ve bir yerden sonra karaktere ısınamadım. haliyle hikâyeye de tam olarak giremedim.

schlesser eğer sanatı bu kadar detaylı anlatmak istiyorsa, keşke doğrudan bir sanat tarihi kitabı yazsaymış. çünkü bir roman yalnızca bilgiyle yetinemez, duygu da lazım, karakterin iç dünyasına da girebilmeliyiz. ne yazık ki bu kitapta bunların eksikliğini fazlasıyla hissettim.

[Veronica · Rating 4 out of 5]

Un roman despre artă, mai precis despre 52 de lucrări, unele foarte cunoscute publicului larg, altele mai puțin. Un roman bun care are la bază prietenia dintre un bunic și nepoata lui, Mona.

Ceea ce este minunat în această carte este ideea autorului (critic de artă), de a explica și de a aduce în fața cititorilor printr-o poveste ușoară, lumea fascinantă a artei în fața căreia rămânem, de multe ori, muți de uimire și încântare. Cartea cuprinde 52 de lucrări monumentale (adunate în 52 de capitole), explicate foarte frumos și pe înțelesul tuturor; 52 de pictori celebrii și viața lor tumultoasă.

Un roman bun care trebuie adăugat în lectura facultativa a elevilor, începând chiar din gimnaziu.

[Simay Yildiz · Rating 2 out of 5]

Bunu daha sonra tekrar deneyeceğim çünkü 100 sayfa okumuş halimle bazı sinirimi bozan şeyler var (kitaptaki eser isimleriyle yanında gelenlerin tutmaması, ilgili bölümlere ilgili eserlerin basılmamış olması ve kelimelerle tasvir edilmesi gibi).

GÜNCELLEME: 1 aydır görebileceğim yerde durduğundan dayanamadım aldım yine elime ama bu sefer annemden öğrendiğim hızlı okuma tekniğiyle ilerledim. Öncelikle şunu söyleyeyim: sanatı severim; üniversitede bölümüm iletişim olmasına rağmen sanat okulu tercih ettiğim için o dönem sanat tarihi dersi de aldım. O derslerde de aynı bu kitaptaki gibi sanatçıları, akımları, vs. tanıtıyorlardı ancak onlar çok şükür bu kadar didaktik değildi. Arka kapakta yazarın "okuru görmeyi öğrenmeye davet ettiği" yazılmış ama hayır; gayet ayrıntılı bir şekilde söz konusu eserde ne görmemiz gerektiğini anlatıyor. Zaten kitapla birlikte gelen posterimsi ekteki sayılı eser dışında hiçbirini google'lamadan göremiyorsunuz çünkü orijinalinde yer almalarına rağmen ilgili görsellere Türkçe çevirisinde yer verilmemiş. Bunun üstüne bir de "bakarak, görerek" değerlendirmeniz gereken eserler italik fontla, uzun uzun YAZIYLA tasvir edilmiş. Seçilen 52 esere Mona'nın durumuyla ilgili kurgu hikayeyi destekleyici şekilde karar verildiğini düşünmüştüm ama şu an ondan bile emin değilim çünkü tamamen 'dedişko'nun torununa "sanata giriş" yapması için kurgulanmış bir hikayeydi. Schlesser'in alanında uzman olduğundan hiç şüphem yok ama kurgu meselesini de becerememiş.

"Yine sosyal medyanın abartmalarına aldandık" demeyeceğim çünkü lansmandır, vs.'dir patlamadan önce gören bir sanatsever arkadaşım sırf sanat odaklı olduğu için heyecanlanıp kitaptan bahsetmişti ve sonrasında beraber okumaya karar vermiştik. Çıkışı süresince heyecanlanıp abartanlar okuduktan sonra da aynı hisleri taşıyacaklar mı çok merak ediyorum. Ben bir daha böyle bir promise'e aldanmak yerine ilgimi çeken, merakımı uyandıran eserleri kendim araştırıp, ne hissettiğime, gördüğüme kendim karar vererek devam edeceğim eskisi gibi...

[Montes Ortiz · Rating 3 out of 5]

Mmm, la verdad es que este libro me ha dejado una sensación descafeinada. Esperaba una historia emotiva, en la que un abuelo lleva a su nieta de 10 años que parece que va a perder la vista a visitar los tres museos más importantes de Paris y mostrarle la belleza (y la vida) antes de que se quede ciega. Pero ha resultado ser un compendio de historia del arte (ojo, que me encanta la historia del arte, pero no es lo que buscaba aquí) mezclado con pinceladas de la historia de Mona y su familia y la misteriosa muerte de su abuela. No es lo que esperaba y la verdad es que me ha decepcionado bastante. 2.5⭐️

[Frey · Rating 1 out of 5]

Rompich.
Les yeux de Mona est un bon documentaire, du genre qui aurait probablement fonctionné dans une boutique de musée sous la forme de « découvrir l’histoire de l’art moderne et contemporaine pour les nuls » ou en introduction à l’histoire de l’art pour des lycéens / des licences. Et c’est tout ce que ça me fait. L’histoire autour n’est qu’un prétexte assez fallacieux pour justifier le terme de « roman », les personnages ne sont pas crédibles, ni dans leur façon d’être, ni dans leur façon d’être perçu et les dialogues peuvent entrer dans le palmarès des « cette phrase n’a jamais été prononcée ». J’admets que c’est assez satisfaisant quand tout s’emboîte et a une raison d’être, mais Mona n’agit pas comme une enfant de 10 ans, même un peu plus mature que la moyenne, mais comme la représentation forcée d’une petite génie qu’a un adulte qui n’a pas croisé d’enfants depuis au moins 20 ans. Ni ses dialogues, ni son recul, ni sa pensée, ni sa façon d’être (même en prenant en compte son intelligence émotionnelle ou non, son obligation de grandir vite avec son père barrique à vin et sa maladie dont elle cache tout) n’ont semblé à un seul moment crédible. Aussi ses échanges avec son grand-père et l’admiration des foules qui les suivent aurait peut-être fonctionné dans un roman pour un public de 10 – 13 ans, pas une œuvre vendue comme un roman touchant et complexe sur l’art.

Pour le reste, malheureusement c’est ce côté documentaire qui est trop lourd pour en faire un roman qu’on a envie de reprendre. Comme me l’ont dit certaines personnes, au bout de 10 chapitres « on a compris le principe ». C’est un livre à picorer mais qui n’aurait pas dû être vendu comme un roman (oui oui je sais, ça fait vendre, tout ça, et wiwi c’est comme Les Mondes de Sophie, wiwi).

Bonus tout de même pour la jaquette de la couverture (qui est tout de même une plaie dès qu’il s’agit de le mettre en circulation dans une bibliothèque).

[Nora|KnyguDama · Rating 5 out of 5]

Pirmos penkios žvaigždutės šiemet. Knyga pagavo nuo pirmo puslapio ir buvo sunku padėt į šalį. Ir ne tik dėl jautrios ir gražios senelio ir anūkės draugystės, bet ir dėl meno istorijos pamokų.

Autorius mus nukelia į Paryžių ir supažindina su Mona - dešimtmete, kuri netikėtai vienai valandai prarado regėjimą. Senelis jos tėvams pažada ją kas savaitę vesti pas vaikų psichologą, bet išties veda kitur - į garsiausius meno muziejus, mat nori anūkei parodyti viską, ką gražiausio sukūrė žmogus, jei jos apakimas staiga pasikartotų ir užsitęstų. Ir taip mums papasakojama apie keliasdešimt garsiausių, o kartais ir nepelnytai ne tokių garsių meno šedevrų.

Nuo da Vinčio iki Fridos Kahlo, nuo Van Gogo iki Marinos Abramovič. Nuo drobių ir skulptūrų iki performansų ir fotografijos. Ir senelis Monai ne tik apibūdina pasirinktą objektą: jis papasakoja jo istoriją ar priešistorę, įdomiausius faktus apie menininkų gyvenimus bei likimus. Labai patiko knyga. Gyva, informatyvi, kartu ir smagi ir jautri. Kadangi apie kūrinius klausinėja dešimtmetė, tad atsakymai visada pateikti labai suprantamai, tad net menu nesidomintis žmogus apie jį iš šios knygos gali suprasti labai daug. Juk būna, kartais žiūri į nupieštus penkis brūkšnius ir nesupranti, kodėl tai kabo muziejuje. Viskas čia ypatingai paaiškinta. Žinoma, šalia muziejų lankymų, knygoje skaitome ie apie Monos šeimos gyvenimą, dramas, kas dar labiau pagyvina skaitymą. Knygoje yra visų apkalbamų kūrinių įklijos, tad skaitymas užsitęsė, mat atidžiai kiekvieną tyrinėjau. Didelė mano rekomendacija.

[Alina Stepan · Rating 3 out of 5]

Orice in afara de tablouri e o aiureala in cartea asta, nici macar simpatica. Povestea Monei e neverosimila, prost scrisa, Schlesser e aici un istoric al artei cu veleitati de psiholog. Mona nu e credibila, si autorul se chinuie sa o treaca de la copil la adult si inapoi, relatiile cu parintii sunt cel putin bizare, temele - repetitive si personajele - schematice. Istoria orbirii Monei este superficiala si fantasmagorica.
Dar tablourile si povestea lor - foarte faine, singurul motiv pentru care merita citita cartea asta. As fi preferat sa fi fost onest prezentata ca ‘L’art pour les nuls’ / ‘Art for dummies’, decat sa o impacheteze in atatea valuri incerte si stangace de asa-zisa literatura.

[Etienne · Rating 5 out of 5]

L’engouement est légitime. Quel roman! Écrit d’une main de maitre, ce roman, à mi-chemin en littérature contemporaine et initiation à l’histoire de l’art, est un genre en soi. Accompagné d’une jaquette dépliable (belle initiative de la part de l’éditeur) qui nous permet d’avoir un visuel rapide sur les 52 œuvres concernées.

J’aime bien l’art visuel, mais je ne m’y connais pas vraiment, alors j’ai certainement appris beaucoup de choses, que les amateurs plus versés dans le sujet pourront peut-être trouver plus simplistes. Cela pourrait également sembler intimidant, l’art, et surtout l’histoire de l’art peut faire cet effet aux néophytes, mais ne vous laissez pas repousser si facilement, car le tout est très accessible, bien vulgariser et agréable à lire. Le format roman, conserve le dessus sur le côté «pédagogique».

L’histoire est touchante. Les personnages et leur relation, le lien grand-père-petite-fille est magnifiquement bien exploité, sont vrais et attachants. J’ai bien aimé les leçons de vie, qu’apportent chacune des œuvres que l’on rencontre, certaines m’ont laissé un peu plus indifférent, mais la majorité d’entre-elle, sans être extrêmement forte ou révélatrice d’un secret des temps anciens, offraient plutôt une vérité simple, mais si importante et trop souvent négligée, voir oubliée.

Un roman à mettre entre toutes les mains.

[Gretos knygos · Rating 3 out of 5]

Knygos apie meną man visada bus tos, į kurias rankos tiesis greičiausiai. Čia juk net anotacijos pernelyg įsigilinusi neperskaičiau – pamačiau, kad senelis anūkę po muziejus vedžioja, man to pakako, kad užkabintų. Net medicininiai niuansai taip nesudomino, kaip potencialios kalbos apie meną.

Dešimtmetė Mona netikėtai apanka. Valandai. Ir po to regėjimas taip pat, kaip dingo – sugrįžta. Monos tėvai sunerimsta, kreipiasi į medikus. Mergaitei atliekami įvairiausi tyrimai, ji lanko hipnozės seansus, tačiau gydytojai pataria ir psichoterapiją. O štai šios užduoties imasi Monos senelis. Tik vietoje psichiatro jis kiekvieną trečiadienį vedasi anūkę apžiūrėti vis kito meno kūrinio. Vizitai muziejuose dažniausiai užsibaigia gražiomis išvadomis apie gyvenimą, o kur dar tai, kad be galo daug sužinome apie kūrėjus.

Pati buvau visuose trijuose muziejuose, mačiau šiuos kūrinius ar bent dalį jų. Nežinau, ar man tinka ir patinka tokia pernelyg išsami analizė. Priminė mokyklą, teksto suvokimą, kai kūrinyje paminimas obuolys neva turėjo užslėptas reikšmes. Ne visada jos būna. Kartais menas tiesiog tėra menas. Duoklė receptoriams, pasitenkinimui. Kai jau mintis būna, dažniausiai nelabai ją autoriai ir slepia. Vis tik buvo ir labai daug įdomių istorijų apie pačius menininkus, jų gyvenimą, draugystes, įtaką vienas kitam.

Paburbėsiu. Senelis kalba apie transcendencializmą, apie segregaciją, apie įvairius religinius, kultūrinius reiškinius dešimtmetei anūkei taip, lyg kalbėtųsi su sau lygiu draugu. Nuostabu. Bendravimas su vaiku kaip su sau lygiu yra nuostabu. Tik ne tada, kai po visų egzistencializmų, krakeliūrų ir kitokių terminų mergaitė senelio nedrąsiai paklausia – o kas yra psichiatras? Skaitai ir supranti, kad vaikas kaži ar bent pusę to, kuo dalinosi senelis, suprato…

Įdomu skaityti buvo apie autorius, kūrėjus, jų gyvenimus. Štai čia buvo pati įdomiausia knygos dalis, tų pastraipų apie kūrėjus laukdavau ir nekantraudavau, kol jas pasiekdavau. Tačiau esu pasimetusi ir šiek tiek nesupratau to noro sudėti tiek daug kūrinių ir apie juos pasakyti tiek mažai. Juk dažniausiai laimi kokybė, o ne kiekybė. Būtent tokį įspūdį man ši knyga ir paliko. Praplaukimas paviršiumi, nors idėja galėjo savyje talpinti ištisas gelmes.

Leidyklos dovana.

Susitikime instagrame:
https://www.instagram.com/gretosknygo...

[Gritcan Elena · Rating 5 out of 5]

Mi-a plăcut enorm! Cărțile despre artă sunt mereu pe gustul meu, iar aceasta mi-a hrănit imaginația la fiecare pagină. Am iubit felul în care arta este privită prin ochii unui copil de 10 ani — curată, curioasă, fără filtre. Am savurat fiecare poveste spusă de bunic despre tablourile întâlnite, fiecare lecție de viață strecurată printre culori și forme. Mona crește și se transformă odată cu fiecare capodoperă văzută. Iar pentru mine, cel mai frumos a fost să descopăr că foarte multe dintre aceste tablouri le-am văzut cu ochii mei. O carte tandră, luminoasă, care m-a făcut să iubesc arta și mai mult.

Recomand

[Kate O'Shea · Rating 5 out of 5]

Mona's Eyes begins with a traumatic event where Mona, aged 10, goes temporarily blind. There doesn't seem to be any physical cause once her sight returns but tests are ordered and Mona is taken to see a specialist who suggests psychiatric treatment.

But Mona's beloved grandfather, who Mona calls Dadé, decides that a better use of time would be a weekly trip to an art gallery where he can show her the beauty of the world that she can remember if the blindness returns.

And so begins a look at art through the decades beginning with Botticelli at The Louvre and ending with Soulages at The Pompidou Centre.

I loved this book. As I read I would bring up the particular artwork on my phone and no, it may not be the same but the book forces you to really look at a painting. Mona spends longer and longer looking at the pictures while Dadé asks her what she thinks and gives her a history of the artist.

For some reason, this book reminded me of Sophie's World by Jostein Gaarder with artists replacing philosophers. It is certainly an absolutely fascinating novel and I've not read anything quite so intriguing for a while.

Mona and Dadé are extremely likeable characters and it is interesting to watch Mona develop as the months go by. We warch as the bond between them strengthens as Mona begins to question her past family life and refuses to shy away from the hard questions.

Thankyou to Netgalley and Europa Editions for the advance review copy.

[Yaprak · Rating 2 out of 5]

Mona'nın Gözleri'ni roman değil de kurgu dışı, sanat tarihine giriş kitabı olarak değerlendirseydim daha yüksek puan verirdim ama bu kitap roman olarak ne yazık ki oldukça başarısız bulduğum bir kitap oldu. Öncelikle karakter yaratımları çok başarısız. Ne Mona küçük bir kız çocuğu gibi ne de dedesi yaşlı bir adam gibi. Diyalogları okurken şaşkınlık içinde kaldım. Chat gpt yazmış gibi, duygusuz, monoton. Mona'nın sürekli dedişko demesi bile okuma zevkimi baltaladı. Her tablonun önüne geçtiklerinde, diyaloglar yüzünden bir vikipedia sayfası açmış da onu okuyormuş gibi hissettim. 52 tane tabloyu okurlara öğretmek için bir kamu spotu hazırlanmış sanki. Arka plandaki Mona'nın kör olma ihtimali hikayeye hareket katsın diye yaratılmış ama o bile olmamış. Daha uzun uzun da yazarım ama bu kitap için çalışan, emek veren genç insanları gördüm o yüzden susacağım. Kitapta yer alan 52 tabloya internetten açıp bakabilir, yaklaşık 400 dakikanızı buna harcayabilirsiniz diye düşünüyorum. Thomas bey lütfen siz edebiyatla ilgilenmeyin, sanat tarihinde ders vermeye devam.

[Andreea · Rating 3 out of 5]

Cât m-a chinuit cartea asta! Și cât m-am chinuit eu cu ea... Sincer, nu simt că sunt 3⭐️ pline și cinstite, dar simt că aș face o nedreptate să îi dau 2.

Povestea pleacă de la un episod de orbire al Monei, o puștoaică de 10 ani. Deși medicii nu descoperă nimic anormal cu vederea fetei, planeaza încă posibilitatea de orbire definitivă a fetei. Din aceasta cauză, bunicul ei decide să îi arate Monei ce are lumea mai frumos: culorile, prin prisma artei. Așa încep cei doi periplul printre picturi, una pe săptămână, în cele mai emblematice muzee de arta din Paris: Luvru, Orsay și Centrul Pompidou.

Pe partea de artă, descrierea picturilor, detaliile despre artiști, simbolistica tablourilor, cartea are 10⭐️, nu 5. Pentru un neconsumator de artă, a fost excepțională și un imbold să încerc să fac exerciții de genul și singură. Dar, pe partea de poveste, a fost de domeniul fantasticului. Poate autorul a vrut să cunoaștem un copil mega-ultra-super-dotat, dar pentru cei 10 ani ai ei, Mona, în 80% din cazuri, vorbește peste nivelul meu de inteligență. Îmi e greu să cred că la vârsta aia reușești să faci un copil să îți expună simbolistica unor tablouri în doar un an, nu mai zic de stăpânirea termenilor ori a perioadelor din artă... Plus că toată atitudinea ei, de la fată cuminte la mica rebela față de părinți... nerealist total. Pentru asta, părerea mea, steluța din oficiu e suficientă.

Toată această lipsă de credibilitate mi-a îngreunat tare lectura și, oricât am incercat să o trec cu vederea, nu am reușit. Îmi pare rău, pentru mine e un caz clasic de ,,eu, nu tu". Altfel, pentru acumularea de cunoștințe impresionante despre tablouri si pictori celebri, consultați cartea cu încredere! 👍🏻

,,,... pierderea este condiția indispensabilă a senzației vitale, a intensității prezente... Să crești înseamnă să pierzi."

[Dana Iacomi · Rating 4 out of 5]

,,totul curge, nimic nu rămâne neschimbat…”

,,arta este viciu. nu te căsătorești cu ea, o violezi.”

Ochii Monei este o poveste minunată, o plimbare tăcută prin muzee pariziene, în care o nepoată ține de mână un bunic drag, ce nu doar vorbește despre picturi celebre, ci le transformă în lecții de viață și momente de apropiere sufletească.Cel mai mult mi-a plăcut legătura caldă și profundă dintre Mona și bunicul ei si felul în care, cu prilejul celor 52 de opere, îi oferă o privire asupra lumii. Fiecare tablou devine o poveste, o lecție de viață spusă cu blândețe, care te face să privești altfel arta.

Deși m-a cucerit prin emoția și sensibilitatea transmise prin artă, partea de ficțiune din Ochii Monei nu m-a convins pe deplin; unele momente mi s-au părut forțate sau prea ușor construite, rupând puțin din autenticitatea poveștii. Deci o recomand în special pentru latura artistică: cartea e o sursă delicată și accesibilă de îmbogățire culturală, plină de informații fascinante despre pictori, opere celebre și feluri profunde de a privi arta.

[Titi Coolda · Rating 3 out of 5]

Cu puternice note didactice, cartea asta aș recomanda-o ca pe-un manual de istoria artei pentru copiii de gimnaziu și din primii ani de liceu. De-aș fi profesor de educație plastică, sigur, ar fi una dintre cărțile mele de căpătâi. Deși povestea ramă nu m-a cucerit, povestea celor 52 de opere de artă m-a făcut să duc cartea până la capăt, reușind să-mi propună multe istorii și biografii inedite: Bonheur, Georgia O'Keeffe, Hanna Höch, Niki de Saint Phalle, Christian Boltanski.

[Readingfunclub · Rating 4 out of 5]

Am fost cu ochii pe acest roman încă de la apariția sa în Franța și m-am bucurat enorm să îl găsesc tradus și la noi de Daniel Nicolescu. Orice roman în care se pomenește melanjul dintre artă și istorie, tivit pe alocuri cu lecții de viață, îmi merge direct la inimă (ca de pildă "Natură moartă" de Sarah Winman).

Thomas Schlesser, critic și expert în artă, lasă să se reflecte prin "Ochii Monei" o lucrare excelentă, inteligent scrisă, ce deapănă povestea unei fetiță în vârstă de zece ani, atinsă nemilos de mâna tragediei: ar putea orbi permanent în orice moment. Bunicul fetiței, impunătorul domn Henry Vuillemin, sau Dadé cum îl alintă Mona, decide să-i arate fetiței, timp de un an de zile, în fiecare miercuri, câte o capodopera de artă aflată la muzeul Luvru, muzeul Orsay și Centrul de artă Pompidou. Dacă fetița ulterior își va pierde vederea, va avea ca alinare în întunericul bolii, aceste frumuseți vizuale acumulate prin analiza detaliată a 52 de lucrări de artă, executate de cei mai mari artiști ai lumii.

Nu am putut să nu găsesc acest roman o vastă metaforă, cu toții suntem Mona, prinși în ablepsia prozaică a vieții, arta tranformându-se în panaceu de culori si forme, menit să ne aline obscurul existențial.

M-a impresionat ingeniozitatea cu care scriitorul a conceput două planuri narative, două lumi în care Mona pendulează, încercând să își găsească un echilibru interior: viața de elevă și prietenă, clipele petrecute alături de doi părinți ușor disfuncționali și momentele trăite alături de Dadé ce ne poartă într-o călătorie magnifică prin cele mai frumoase tablouri din istoria picturii.

Alături de Mona și preaiubitul ei bunic am învățat lucruri noi, chiar dacă știam puțin despre istoria artei și mă gândesc că pentru începători, este o carte ce poate funcționa ca fundament în inițierea în lumea artei. Utilitatea pedagogică a romanului nu este împovărătoare tocmai datorită stilului cu care scriitorul prezintă și descrie fiecare tablou: sprinten, relaxant, pornind de la o analiză simplă, văzută prin ochii unui copil. În inima cărții sunt atașate 52 de fotografii cu operele de artă pe care Mona și Dadé le discută, ceea ce pentru cititor funcționază ca un stimul formidabil pentru a vedea, citi și înțelege arta cu mijloace proprii, pe baza propriilor capacități de observație.

Să nu vă intimideze circumferința romanului, capitolele sunt scurte și se citesc ușor, fiecare purtând un titlu semnificativ, explicat doar la finele fragmentului, trădând o ușoară tentă filozofică a lecturii. Preferatul meu va rămâne capitolul numărul 40 ❤.

"...imaginația cheamă întotdeauna și mai multă imaginație, pentru că aleargă de-a lungul unei spirale care se hrănește din propria ei mișcare. Tabloul acesta ne povestește exaltarea miraculoasă pe care o trăiești închipuindu-ți lucrurile din ce în ce mai profund, și ne poftește să avem încredere în această fenomenală facultate, mulțumită căreia invizibilul devine vizibil și improbabilul, posibil."
 

[Sandra Koka (pielasit_sirdi) · Rating 4 out of 5]

"..no kura brīža varam uzskatīt, ka priekšmets kļūst par mākslas darbu?" (326.lpp.)

Vai tev ir kādreiz licies, ka grāmata tevi novēro?!


Droši vien es būtu paslīdējusi šai grāmatai garām, ja ne vien Aija kādu dienu neizmestu nejaušu frāzi, norādot, cik negaidīti interesanta ir "Monas acis". Man arī gribējās zināt, kas slēpjas aiz šī hipnotizējošā vāka, no kura skatiena nav iespējams izbēgt pat istabas tālākajā stūrī.

Sākumā vajadzēja ieskrieties, lai patiesi aptveru, cik ļoti aizraujoša, hipnotiska un daudzslāņaina ir ne tikai šī grāmata, bet arī mākslas pasaule. Nav jau tā, ka es to nezinātu, mākslas skolā mums bija aizraujošas stundas ar mākslas vēstures skolotāju, kas prata interesanti ne tikai iziet cauri gadsimtiem, bet arī iesaistīt skolēnus šajā tapšanas procesā. Tomēr šī grāmata atver vēl kādu pasauli, kas liek daudz ne tik ļoti likt saprast, bet aicina filosofēt, kā katrs no darbiem reflektē uz tevi kā mākslas patērētāju un, cik liela nozīmē ir šiem mākslas baudītājiem, jo bez viņiem nebūtu arī nozīmes pašai mākslai.

"Monas acis" ir kā ierasties trīs ēdienu vakariņās dārgā restorānā, kurā ir uzkodas- ikdienas stāsts cauri 52 nodaļām, kurā galvenā varone Mona dodas savās ikdienas gaitās, viņas ģimenes līkloči un personiskā trauma, kas kā mistiskais noslēpums vijas cauri visam romānam.
Tad ir pirmais ēdiens, kurā ik trešdienu gada garumā vectēvs ved Monu uz dažādām mākslas galerijām, bet nevis skrienot cauri telpām, bet ik reizi fokusējoties tikai uz kādu konkrētu mākslas objektu, analizējot, atklājot vairāk par autoru, lokāciju, ideju un stāstu "ārpus bildes", kam bieži vien ir vēl lielāka nozīmē, kā fiziski redzamajam.

".."gandrīz nekas" veido visas dzīves burvību; pietiek ar šo "gandrīz neko", lai mūsu dzīve izgaismotos. Bez šī "gandrīz nekā", kas mums paslīd garām, lietas nebūtu tādas, kādas tās ir. Vajag tikai kaut ko, nezin ko, un tās kļūst pēkšņi izsmalcinātas." (229.lpp.)

Tad seko vēl viens vakariņu ēdiens, kurā katrs no 52 mākslas darbiem tiek vizuāli aprakstīts, kas atklāj, ka izstāstīt redzamo, nebūt nav tik vienkārši, atrodot pareizos vārdus, kas liek paraudzīties uz to pašu lietu tikaino cita skatu punkta. Šeit saskatīju līdzības ar grāmatu atsauksmju rakstīšanu- dienu no dienas liekas, ka aptrūksies vārdi, lai pastāstītu par katru no tām, liekas, ka iespējama tikai atkārtošanās, nākas atkāpties un paraudzīties no malas, lai saredzētu atšķirīgo.
Un tad nāk deserts- tā ir paša lasītāja interakcija ar grāmatu un ikvienu mākslas darbu. Šeit nākas vērt vaļā nenovērtējamo palīgu ( labāk vienreiz redzēt, nekā daudzkārt dzirdēt, vai ne)- vākā paslēpto mākslas darbu bilžu kolāžu. Lai cik detalizēti nebūtu mākslas darbu apraksti, redzēt tos ir pilnīgi cita lieta. Arī lasītājs, gluži kā Mona interpretē redzēto, sajūtot ikviena darba pievilkšanās vai atgrūšanas centru, ejot cauri mākslas darbiem trīs dažādās galerijās- Luvrā, Orsē, Bobūrā.

Vai skatīšos uz mākslas darbiem savādāk, kā iepriekš?! Noteikti viss nav tikai tas, ko mēs saredzam, bet arī kā interpretējam un, cik daudz mēs zinām aizkulises par redzamo. Mākslas pasaule ir aizraujoša, bet šī grāmata lika uz to visu paraudzīties vēl pastirpinātāk.

Iesaku visiem mākslas mīļotājiem un tiem, kuri varbūt ar skepsi raugās uz mūsdienu mākslu.

Ja es būtu mākslas vēstures skolotāja, es katru stundu ņemtu vienu no šiem darbiem un analizētu kopā ar Monu un viņas vectēvu. Ļoti interesants un interaktīvs materiāls, lai kopā darbotos ar bērniem.

4 zvaigznes

Tomā Šlerērs ir mākslas vēsturnieks, šis ir viņa pirmais prozas darbs.

"Kad naivi pieejam mākslas vēsturei, mēs domājam, ka daiļrade cenšas izteikt tikai skaistas lietas. Bet tas ir nepareizi: glezniecība, skulptūra, fotogrāfija, literatūra, mūzika un teātris sakustina visslēptākos mūsu būtības slāņus un tos saasina, ieskaitot bailes." (346.lpp.)

[theliterateleprechaun · Rating 5 out of 5]

“Losing is the indispensable condition for feeling alive.”

The threat of a terrible illness is the catalyst for 10-year-old Mona and her grandfather to place value on their intergenerational relationship and the power of art.

In supporting his grandchild’s positive outlook and memory storage, Henri plans to use the next 52 Wednesdays to visit 52 works of art. He helps her find a balance between darkness and beauty as they experience the healing power of art.

Reading was slow on this one because (despite the wonderful explanations of each piece of art) I needed to see the piece for myself. That’s not a bad thing going slow, don’t get me wrong. Just be prepared to reach for Google or an art book if you want to see what’s being described.

I loved the advice given to his granddaughter: “Mona, go towards what you risk.”

I can see why this is such a popular book. It’s emotionally rich and healing.

I was gifted this copy by Europa Editions and NetGalley and was under no obligation to provide a review.

[Sylvia · Rating 5 out of 5]

Thomas Schlesser es un autor que no conocía y que me encantó como escribe sobre una niña de 10 años, cuando tiene unos momentos de ceguera que preocupan a sus padres,  esta situación nada frecuente para su edad, la lleva a tener una aventura con su abuelo Henry, quien la lleva a conocer, analizar y apreciar las pinturas clásicas y contemporáneas en el museo de Louvre, museo D'Orsay y el "Beaubourg" o Centro Georges Pompidou.
Contrastes, sombras, pinceladas, tendencias, escuelas artísticas...que gran acercamiento al Arte.
Además recuerda con su madre y abuelo, a su abuela y su enseñanza, lo que hace de esta bella historia recordar la importancia de la vida y la muerte.
*Bellísima historia ilustrada con las obras de arte*

[Claudia Șerbănescu · Rating 3 out of 5]

O duioasă poveste de iubire între un bunic și nepoata sa, a căror legătură profundă se consolidează sub amenințarea unui diagnostic cumplit și îi conduce către vindecare prin(tre) capodoperele din ilustrele muzee de artă ale Parisului: Luvru, Orsay, Beaubourg. Iubire, secrete de familie, istoria artei, copilărie, viață, moarte, pierdere - toate reunite într-un roman perfect pentru vacanța de vară.

“De altfel, în asta consta ucenicia copilăriei: pierderea. Începând cu însăși pierderea copilăriei. Aflăm ce a fost, pierzând-o, și aflăm că vom pierde totul, mereu. Vom afla că pierderea este condiția indispensabilă a senzației vitale, a intensității prezente. Credem că, făcându-ne mari, adunăm câștig după câștig: câștig de experiență de cunoaștere, câștiguri materiale. E însă o amăgire. Să crești înseamnă să pierzi. Să-ți trăiești viața înseamnă să accepți s-o pierzi. Să-ți trăiești viața înseamnă să știi să-ți iei rămas-bun de la ea în fiece clipă”.

[Stormaloo · Rating 2 out of 5]

Ce livre, malgré sa grosse campagne de pub, est décevant et superficiel. L'histoire aurait pu tenir en quelques pages, mais au lieu de ça, c'est un pavé ennuyeux. Il essaie de nous apprendre sur l'art à travers les visites d'un grand-père et de sa petite-fille, mais les dialogues sont trop prétentieux et peu crédibles.

Ça donne quand même envie d'aller au musée.

[Atyna · Rating 2 out of 5]

ok Wikipédia

[Lila Niko · Rating 1 out of 5]

okej, a więc odwołuję słowa do mojej kochanej nauczycielki historii sztuki, jaka to ta książka jest wspaniała (w celu podlizania się, oczywiście) w trakcie czytania pierwszych stronnic

1. Dlaczego dziadzio Henry to chodząca Wikipedia??
Dosłownie typ, pokazując Monie jakieś dzieło sztuki, umie opowiedzieć jej ze wszystkimi szczegółami życiorys znajomych autora tego dzieła. Gdybym spotkała dziadka Mony, pewnie nie pytałby, co tam u mnie, bo sam by wszystko wiedział. Gość sam mógłby mi przypomnieć o czymś, o czym sama zapomniałam. Ja rozumiem, że opisywanie tych wszystkich rzeźb, obrazów oraz instalacji zajmuje więcej niż połowę książki i jest to element bardzo ważny, ale i tak ta wszechwiedza jakiegoś staruszka bardzo mnie irytuje. Ogólnie cała fabuła jest bardzo wkurzająca i autor mógłby totalnie ją usunąć, osobiście wolę czytać podręcznik od historii sztuki.

2. Fabuła książki jest BEZNADZIEJNA
No bo o co w niej chodzi? Mamy tu taką sobie 10/11-letnią Monę, która nagle traci wzrok i dalej wsm nic się nie dzieje (aż do końcówki, która pojawia się o tak sobie niewiadomo skąd). Ona jest główną bohaterką opisaną w tak tragiczny sposób, że nawet brak mi słów. Dziewczynka nie ma ani jednej wady, wręcz same zalety: ogromne serce, wzrok więcej niż doskonały, wykazuje się gigantyczną empatią, itp. itd. W dodatku autor chyba zapomniał, jak wygląda wejście w wiek dojrzewania, ponieważ opisał je w tak dziwaczny i nieprawdziwy sposób, że po prostu żal. Czas akcji trwa rok i na końcu pan autor podsuwa nam myśl, jaką to wielką zmianę przeszła Mona. Nie przeszła żadnej, totalnie żadnej zmiany!! I dlaczego ten podpunkt nazwałam fabułą, nie opisem Mony? Bo cała fabuła tej książki jest po prostu opisem niesamowitych zachowań Mony lub badań jej wzroku, jakby halo...

3. Co znowu odwalił ten dziadek XD
Jeśli rodzice proszą cię, żebyś zabrał wnuczkę do psychologa, to idziesz z nią do psychologa, NIE DO MUZEUM!! Piękne dzieła sztuki nie są lekiem na wszystko, jak to w tej książce zostało opisane. Ten dziadek jeszcze przez rok kazał Monie okłamywać rodziców, że łażą razem do psychologa, gdy chodzili co tydzień do muzeum. Ktoś potrzebuje pomocy psychologa -> idzie się do psychologa! × nie idzie się do muzeum!!

4. Moje poważne, matematyczne obliczenia
Dziadek z Moną byli w sumie w muzeach 52 razy - 19 w Luwrze (15€ za bilet dla dziadka, Mona jako osoba poniżej 26 roku życia i członkini UE ma wstęp za free), 15 w d'Orsay (11€ za bilet dla dziadka, Mona jako osoba poniżej 26 roku życia i członkini UE ma wstęp za free), 18 w Pompidou (14€ za bilet dla dziadka, Mona jako osoba poniżej 26 roku życia i członkini UE ma wstęp za free).
Zatem łącznie dziadek wydał na sam pobyt w muzeach 702€, co w przeliczeniu na naszą walutę wynosi około 3007,99 zł. Nie zapominajmy, że to cena za sam wstęp do muzeów, bez komunikacji miejskiej (bo 80-letni dziadek raczej nie będzie już chyba prowadził auta) i innych wydatków. Zatem mogę łatwo postawić tezę, że Henry nie ma problemów finansowych. Dlaczego więc nie pomógł ojcu Mony, gdy ten miał problemy z alkoholem? Gdy rodzina Mony miała kłopoty ze znalezieniem pieniędzy? Słabo, panie dziadku.

Ogólnie mogłabym napisać jeszcze z 10 punktów, ale trochę mi się nie chce. O zakończeniu książki i przyczynie problemów ze wzrokiem Mony nawet nie chcę wspominać, to już totalna tragedia. W dodatku ta książka gdzieś pod koniec zaczęła być po prosru reklamą eutanazji.

Jeśli chcecie się dowiedzieć czegoś ciekawego o danych dziełach sztuki, weźcie po prostu suchy podręcznik. Przynajmniej oszczędzicie sobie nerwów. Nie polecam serdecznie.