What do you think?
Rate this book
Uma Mulher Sem Sorte
Sombrio, cheio de humor e estranho, este romance que é a sua última obra de ficção explora os frágeis e misteriosos territórios que rodeiam a morte. Escrito com o poético estilo de Brautigan e uma ironia mordaz, "uma Mulher Sem Sorte" assume a forme de um diário de viagem, no qual se descrevem simultaneamente a viagem do protagonista e as uas refelxões acerca do suicídio e da morte provocada por um cancro de outra mulher, sua amiga íntima.
168 pages, Paperback
First published January 1, 1994
27 people are currently reading
1035 people want to read
About the author
Richard Brautigan
180 books2,177 followersRichard Brautigan was an American novelist, poet, and short-story writer. Born in Tacoma, Washington, he moved to San Francisco in the 1950s and began publishing poetry in 1957. He started writing novels in 1961 and is probably best known for his early work Trout Fishing in America. He died of a self-inflicted gunshot wound in 1984.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 184 reviews
November 16, 2022
An Unfortunate Woman is a travelogue, of sorts: a nonlinear journal of travelling along the roads of life, a set of chaotic memories, blurred impressions and odd fantasies.
Well, if you were to write a book about human beings and show it to other human beings, a majority of them wouldn’t give a damn either, the rest, probably, would be disgusted.
It takes many ingredients to cook one’s life but one would go nowhere without some sadness, angst, ennui and anxiety…
We know there certainly was an unfortunate woman but we’ll never know who she was and why she was unfortunate.
So it is with us: our system keeps deteriorating until one day everything comes to full stop and then there’s darkness ever after…
Cats don’t know that people are writing books about them that are splashed all over the best-seller lists and that millions of people are laughing at books filled with cat cartoons.
If you were to show a book full of cat cartoons to a cat: Frankly, it wouldn’t give a damn.
Well, if you were to write a book about human beings and show it to other human beings, a majority of them wouldn’t give a damn either, the rest, probably, would be disgusted.
It takes many ingredients to cook one’s life but one would go nowhere without some sadness, angst, ennui and anxiety…
I will finish as I started toward no other end than a human being living and what can happen to him over a given period of time and what if anything, it means.
I sense this book to be an unfinished labyrinth of half-asked questions fastened to partial answers.
We know there certainly was an unfortunate woman but we’ll never know who she was and why she was unfortunate.
Once upon a time the wire brought light to the end of the cemetery, but the system has been allowed to deteriorate, so now it is capable only of darkness.
So it is with us: our system keeps deteriorating until one day everything comes to full stop and then there’s darkness ever after…
July 4, 2017
مظلومیت و بریدگی خاصی از زندگی توی کتاب دیده میشد!
و ایدهی دفترچه ۱۶۰ صفحهای و پایانبندی کتاب بهشدت خوب بود!
اون اخر میبینیم که نوشته: "سطر اخر رو میذارم برای کسی که میخونه. من سعیمو کردم."
اون تو زندگیش، سعیشو کرد. نوشت. دید. زندگی کرد. و دیگه داشت به آخرِ کارش نزدیک میشد
(این آخرین کتاب براتیگان قبل از خودکشیش هست که دخترش بعد از مرگ چاپ میکندش)
و ایدهی دفترچه ۱۶۰ صفحهای و پایانبندی کتاب بهشدت خوب بود!
اون اخر میبینیم که نوشته: "سطر اخر رو میذارم برای کسی که میخونه. من سعیمو کردم."
اون تو زندگیش، سعیشو کرد. نوشت. دید. زندگی کرد. و دیگه داشت به آخرِ کارش نزدیک میشد
(این آخرین کتاب براتیگان قبل از خودکشیش هست که دخترش بعد از مرگ چاپ میکندش)
January 25, 2023
These ruins puzzle and haunt me, but I haven’t the slightest idea how to catalog them, and what museum they will end up in, and if the dig has just begun or is it over?
* * *
I have decided not to use the last line. I’ll leave it to somebody else’s life. I hope they will make better use of it than I would have. But I did try.
* * *
Why am I out here alone?
* * *
Lyrical melancholy, punctuated with subtle humor, and utterly permeated by death, An Unfortunate Woman has a muted, haunting tone. Elegant Brautigan similes are here in these pages, but without his typical outrageousness. Brautigan’s humor is present, but bone dry - the kind that evokes a smile rather than a guffaw. There is a sense that all is presented in hushed, funereal tones.
The way Brautigan presented this small slice of his life that fit within the pages of one 165 page notebook feels as if a clockwork is winding down. A friend has died. Another friend is dying. He is living in a house where a woman (the unfortunate woman of the title) has recently hung herself. He is estranged from his daughter. He has broken his leg, and seems to be hobbling into an uncertain future. In so many of his works he hid a profound melancholy just below the surface. In this one it is the entire text.
* * *
I have decided not to use the last line. I’ll leave it to somebody else’s life. I hope they will make better use of it than I would have. But I did try.
* * *
Why am I out here alone?
* * *
Lyrical melancholy, punctuated with subtle humor, and utterly permeated by death, An Unfortunate Woman has a muted, haunting tone. Elegant Brautigan similes are here in these pages, but without his typical outrageousness. Brautigan’s humor is present, but bone dry - the kind that evokes a smile rather than a guffaw. There is a sense that all is presented in hushed, funereal tones.
The way Brautigan presented this small slice of his life that fit within the pages of one 165 page notebook feels as if a clockwork is winding down. A friend has died. Another friend is dying. He is living in a house where a woman (the unfortunate woman of the title) has recently hung herself. He is estranged from his daughter. He has broken his leg, and seems to be hobbling into an uncertain future. In so many of his works he hid a profound melancholy just below the surface. In this one it is the entire text.
May 19, 2020
4,5*
“Não nos devemos esquecer que este é o calendário da existência de um homem durante alguns meses, e penso que seria injusto esperar que seja perfeito, se é que existe tal coisa. Se calhar, as coisas mais parecidas com a perfeição são aqueles buracos enormes absolutamente vazios que os astrónomos descobriram recentemente no espaço."
É irónico que eu tenha começado pelo fim na obra de Richard Brautigan, aquela que foi publicada postumamente, 10 anos depois do seu suicídio. É irónico que o título seja Uma Mulher Sem Sorte, quando é protagonizado por um homem, o narrador, que vai referindo pontualmente duas mulheres, ambas mortas. É irónico que este escritor da Beat Generation fale do suicídio de uma delas, quando ele mesmo viria a suicidar-se pouco tempo depois. Mas ironia é coisa que não falta a Brautigan nesta sua espécie de diário de viagem e escrita, o que é um alívio para temperar a melancolia e o desencantamento deste livro. Gosto de livros assim, que me façam sorrir, ainda que às vezes seja de tristeza.
“Os medos, dúvidas e autotragédias de que ele falou foram todas coisas que me haviam perseguido durante muitos anos e que eram pedaços partilhados da minha escuridão, coisas que tive de esconder para continuar a viver. Eram coisas que por vezes escapavam da prisão dentro de mim mesmo na qual eu as confinava. Ou se escapavam engenhosamente como um perfeito desertor ou eu próprio simplesmente lhes abria a porta da cela para que elas pudessem sair e dar cabo de mim como lobisomens raivosos.
“Não nos devemos esquecer que este é o calendário da existência de um homem durante alguns meses, e penso que seria injusto esperar que seja perfeito, se é que existe tal coisa. Se calhar, as coisas mais parecidas com a perfeição são aqueles buracos enormes absolutamente vazios que os astrónomos descobriram recentemente no espaço."
É irónico que eu tenha começado pelo fim na obra de Richard Brautigan, aquela que foi publicada postumamente, 10 anos depois do seu suicídio. É irónico que o título seja Uma Mulher Sem Sorte, quando é protagonizado por um homem, o narrador, que vai referindo pontualmente duas mulheres, ambas mortas. É irónico que este escritor da Beat Generation fale do suicídio de uma delas, quando ele mesmo viria a suicidar-se pouco tempo depois. Mas ironia é coisa que não falta a Brautigan nesta sua espécie de diário de viagem e escrita, o que é um alívio para temperar a melancolia e o desencantamento deste livro. Gosto de livros assim, que me façam sorrir, ainda que às vezes seja de tristeza.
“Os medos, dúvidas e autotragédias de que ele falou foram todas coisas que me haviam perseguido durante muitos anos e que eram pedaços partilhados da minha escuridão, coisas que tive de esconder para continuar a viver. Eram coisas que por vezes escapavam da prisão dentro de mim mesmo na qual eu as confinava. Ou se escapavam engenhosamente como um perfeito desertor ou eu próprio simplesmente lhes abria a porta da cela para que elas pudessem sair e dar cabo de mim como lobisomens raivosos.
April 12, 2019
باز هم براتیگان: کم کم دارم براتیگان خوان میشم،براتیگان یه شخصیتی که درست فکر میکنی داری میشناسیش با یه کار دیگه غافل گیرت میکنه...
این بار رفتم سراغ (یک زن بدبخت)
این کتاب میتونه یه دوستی باشه که داره برات خاطرات سفر هاشو میگه و اونقدر عجیب غریب میگه چیزی نمیفهمی...
بنظر من یک زن بدبخت سر و گردنی از بقیه کار های دیگه براتیگان بالا تر بود،طنز داستان،جمله های زیبایی که واقعا غذای روح هستن،براتیگان خوب میدونه کجا چه جمله ای رو بکار ببره...
براتیگان تو صید قزل آلا هم همین کارو تکرار کرده بود آدم رو با چند تا سوال بی جواب تنها میزاره!
نمیدونی کجای داستان زن دیگه فراموش شد؟
چرا خودکشی کرده بود؟
قضیه لنگ کفش اول داستان چی بود؟
آیا با دخترش آشتی کرد؟
همش سوال سوال؟
براتیگان اه از دست این مرد و مرسی از دخترش بخاطر رسوندن اینکار به براتیگان دوستان،چرا گفتم براتیگان دوستان ،چون واقعا کسی که جنون براتیگان رو درک نکنه،نمیتونه یه کتاب هم از براتیگان بخونه وسط داستان شاید بگه چه مزخرفاتی زارت کتاب رو ببنده!
براتیگان از هر چیزی که بهش بشه گفت زمان جلو تر هست
این بار رفتم سراغ (یک زن بدبخت)
این کتاب میتونه یه دوستی باشه که داره برات خاطرات سفر هاشو میگه و اونقدر عجیب غریب میگه چیزی نمیفهمی...
بنظر من یک زن بدبخت سر و گردنی از بقیه کار های دیگه براتیگان بالا تر بود،طنز داستان،جمله های زیبایی که واقعا غذای روح هستن،براتیگان خوب میدونه کجا چه جمله ای رو بکار ببره...
براتیگان تو صید قزل آلا هم همین کارو تکرار کرده بود آدم رو با چند تا سوال بی جواب تنها میزاره!
نمیدونی کجای داستان زن دیگه فراموش شد؟
چرا خودکشی کرده بود؟
قضیه لنگ کفش اول داستان چی بود؟
آیا با دخترش آشتی کرد؟
همش سوال سوال؟
براتیگان اه از دست این مرد و مرسی از دخترش بخاطر رسوندن اینکار به براتیگان دوستان،چرا گفتم براتیگان دوستان ،چون واقعا کسی که جنون براتیگان رو درک نکنه،نمیتونه یه کتاب هم از براتیگان بخونه وسط داستان شاید بگه چه مزخرفاتی زارت کتاب رو ببنده!
براتیگان از هر چیزی که بهش بشه گفت زمان جلو تر هست
November 28, 2022
اضافه کردن کتاب « در رویای بابل» به لیست خواندنی هام، بهانه ای شد برای نوشتن ریویو درمورد این اثر.
یادمه سه چهارسال پیش، زمانی که توی خوابگاه دانشجویی بودم؛ از فرط بی حوصلگی و بی کتابی رفتم کتابخونه ی طبقه زیرزمین کوی، که البته غالبا کتابهاش شامل کتابهای تخصصی رشته های مختلف بود و رمان های کمی که اونجا بود هم، محدود میشد به آثار کلاسیک یا کتابهایی که خیلی ناشناخته و پرت بودن و اهدا شده بودن.
البته من طبق عادت مالوف و همیشگی، عین حشره ای که به نور جذب میشه؛ که هر جا کتابخونه ای ببینم؛ فارغ از اینکه توی اون کتابخونه چه کتابهایی باشه و چه محیطی داشته باشه؛ اونجا رو هم برای وقتهایی که حالم گرفته بود؛ پاتوق خودم کرده بودم.
در واقع غالبا عصر هایی که بیرون نمیرفتم و کاری نداشتم؛ یه سری به اونجا میزدم و یه خرده بین قفسه ها میگشتم.
در توصیف اون کتابخونه باید بگم که بصورت قفسه ی باز اداره میشد و شامل یک فضای شلوغ حدودا ۱۰۰ متری بود که سمت راستش قفسه ی کتابها و سمت چپ میز و صندلی هایی چوبی برای نشستن تعبیه شده بود.
نور کمرنگ زرد_ نارنجی به سطح قفسه ها و میز و صندلی ها میتابید و حالت خواب آور و خلسه مانندی به آدم میداد.
بوی کهنگی و کاغذ کتاب هم همیشه هوش از سر آدم میبرد.
البته در توصیف فضای سکر آور اونجا ناگفته نماند که قسمتی از گوشه ی سمت چپ، اختصاص داده شده بود به میز و دفتر دستک موجود بسیار عقده ای وکینه توزی که به عنوان مسول کتابخونه اونجا کار میکرد و اغلب مواقع هم از فرط تنبلی کتابخونه رو می بست و میرفت؛ که صد البته باعث اعتراض شدید من( که فکر کنم تنها دانشجوی استفاده کننده از اون کتابخونه بودم) شد که همین امر هم باعث شد در آخر دوره ی تحصیلی، به بدترین نحو زهرش رو به من بپاشه.
خلاصه یه روزی از همون روزها رفتم کتابخونه و از بین کتاب رمان های محدودی که جلو دستم بود؛ این کتاب رو انتخاب کردم و رفتم بالا، توی اتاقم. ولو شدم روی تخت و شروع کردم به خوندن.
هر چی بیشتر میخوندم؛ به همون نسبت حالم بیشتر گرفته میشد.
قلم مزخرف نویسنده و اون سبک مزخرف تر ی که توی شرح و بسط موضوع داشت؛ فقط باعث میشد هی از خودم بپرسم کی تموم میشه؟( اونوقت ها اونقدر عاقل نبودم که بتونم یه کتاب رو نصفه نیمه رها کنم) خلاصه به محض اتمام، با سر رفتم کتابخونه کذایی تا پسش بدم و داغی روی دستم بذارم که دیگه از این آدم چرت گو کتاب نگیرم.
تا درست هفته ی پیش. زمانی که رفتم کتابفروشی موردعلاقه م و فروشنده ای که حتی بیشتر از کتابفروشی، مورد علاقه مه،شدیدا اصرار به خریدن کتاب در رویای بابل از همین نویسنده کرد. من هم البته در نهایت هوشمندی و با تجربگی، کتاب رو به شرط باز پس گیری در صورت عدم پسند، خریدم.
و خوندن اون باعث یادآوری اون خاطره و نگاشتن این سطور و صد البته درس بزرگتری شد مبنی بر اینکه هیچوقت جای داغ رو درمورد نویسنده ها، نادیده نگیرم.
یادمه سه چهارسال پیش، زمانی که توی خوابگاه دانشجویی بودم؛ از فرط بی حوصلگی و بی کتابی رفتم کتابخونه ی طبقه زیرزمین کوی، که البته غالبا کتابهاش شامل کتابهای تخصصی رشته های مختلف بود و رمان های کمی که اونجا بود هم، محدود میشد به آثار کلاسیک یا کتابهایی که خیلی ناشناخته و پرت بودن و اهدا شده بودن.
البته من طبق عادت مالوف و همیشگی، عین حشره ای که به نور جذب میشه؛ که هر جا کتابخونه ای ببینم؛ فارغ از اینکه توی اون کتابخونه چه کتابهایی باشه و چه محیطی داشته باشه؛ اونجا رو هم برای وقتهایی که حالم گرفته بود؛ پاتوق خودم کرده بودم.
در واقع غالبا عصر هایی که بیرون نمیرفتم و کاری نداشتم؛ یه سری به اونجا میزدم و یه خرده بین قفسه ها میگشتم.
در توصیف اون کتابخونه باید بگم که بصورت قفسه ی باز اداره میشد و شامل یک فضای شلوغ حدودا ۱۰۰ متری بود که سمت راستش قفسه ی کتابها و سمت چپ میز و صندلی هایی چوبی برای نشستن تعبیه شده بود.
نور کمرنگ زرد_ نارنجی به سطح قفسه ها و میز و صندلی ها میتابید و حالت خواب آور و خلسه مانندی به آدم میداد.
بوی کهنگی و کاغذ کتاب هم همیشه هوش از سر آدم میبرد.
البته در توصیف فضای سکر آور اونجا ناگفته نماند که قسمتی از گوشه ی سمت چپ، اختصاص داده شده بود به میز و دفتر دستک موجود بسیار عقده ای وکینه توزی که به عنوان مسول کتابخونه اونجا کار میکرد و اغلب مواقع هم از فرط تنبلی کتابخونه رو می بست و میرفت؛ که صد البته باعث اعتراض شدید من( که فکر کنم تنها دانشجوی استفاده کننده از اون کتابخونه بودم) شد که همین امر هم باعث شد در آخر دوره ی تحصیلی، به بدترین نحو زهرش رو به من بپاشه.
خلاصه یه روزی از همون روزها رفتم کتابخونه و از بین کتاب رمان های محدودی که جلو دستم بود؛ این کتاب رو انتخاب کردم و رفتم بالا، توی اتاقم. ولو شدم روی تخت و شروع کردم به خوندن.
هر چی بیشتر میخوندم؛ به همون نسبت حالم بیشتر گرفته میشد.
قلم مزخرف نویسنده و اون سبک مزخرف تر ی که توی شرح و بسط موضوع داشت؛ فقط باعث میشد هی از خودم بپرسم کی تموم میشه؟( اونوقت ها اونقدر عاقل نبودم که بتونم یه کتاب رو نصفه نیمه رها کنم) خلاصه به محض اتمام، با سر رفتم کتابخونه کذایی تا پسش بدم و داغی روی دستم بذارم که دیگه از این آدم چرت گو کتاب نگیرم.
تا درست هفته ی پیش. زمانی که رفتم کتابفروشی موردعلاقه م و فروشنده ای که حتی بیشتر از کتابفروشی، مورد علاقه مه،شدیدا اصرار به خریدن کتاب در رویای بابل از همین نویسنده کرد. من هم البته در نهایت هوشمندی و با تجربگی، کتاب رو به شرط باز پس گیری در صورت عدم پسند، خریدم.
و خوندن اون باعث یادآوری اون خاطره و نگاشتن این سطور و صد البته درس بزرگتری شد مبنی بر اینکه هیچوقت جای داغ رو درمورد نویسنده ها، نادیده نگیرم.
December 2, 2024
ایند چند سال پیش خونده بودم اما یادم نبود.
دست دوم خریدم و کسی تصاویر سیاهی از وقایع داستان رو هم با خودکار کشیده بود.
که خب جذابتر و کمی هم هولناکش کرده بود.
دست دوم خریدم و کسی تصاویر سیاهی از وقایع داستان رو هم با خودکار کشیده بود.
که خب جذابتر و کمی هم هولناکش کرده بود.
December 21, 2017
LE PAROLE SONO FIORI DI NIENTE
Come commento a questo libro voglio lasciare una specie di trailer
Potrebbe essere così ------->
prima immagine : una scarpa da donna spaiata in un incrocio
poi in rapida sequenza : una valigia aperta con sei paia di pantaloni e due camicie ,una foto di Richard Brautigan con una gallina alle Hawaii, una zoommata su una zuppa al pomodoro ,una finestra-con-vista-foresta , una casa piena quasi ovunque di ombrose crepe di oscurità , canyon di nostalgia e ricordi di pomeriggi di pioggia , i suoni di un amore albeggiante e un orologio a cucù , una gamba ingessata , un temporale in arrivo
e per concludere , come immagine finale , una nevicata astratta , da lanugine dei pioppi ,
e la lanugine che volteggia lentamente sopra ad un biglietto ,con su scritto
"le parole sono fiori di niente. Ti voglio bene."
Ah, un'altra cosa
Questo funambolico diario sui generis , pieno di ironia e malinconia ,digressioni , leggerezza , eccentricità e gentilezza , si apre con una lettera (bellissima)
che è una chiave di lettura per le pagine che seguono
voilà :) (non è un vero e proprio spoiler, si può leggere
però faccio una prova )
Come commento a questo libro voglio lasciare una specie di trailer
Potrebbe essere così ------->
prima immagine : una scarpa da donna spaiata in un incrocio
poi in rapida sequenza : una valigia aperta con sei paia di pantaloni e due camicie ,una foto di Richard Brautigan con una gallina alle Hawaii, una zoommata su una zuppa al pomodoro ,una finestra-con-vista-foresta , una casa piena quasi ovunque di ombrose crepe di oscurità , canyon di nostalgia e ricordi di pomeriggi di pioggia , i suoni di un amore albeggiante e un orologio a cucù , una gamba ingessata , un temporale in arrivo
e per concludere , come immagine finale , una nevicata astratta , da lanugine dei pioppi ,
e la lanugine che volteggia lentamente sopra ad un biglietto ,con su scritto
"le parole sono fiori di niente. Ti voglio bene."
Ah, un'altra cosa
Questo funambolico diario sui generis , pieno di ironia e malinconia ,digressioni , leggerezza , eccentricità e gentilezza , si apre con una lettera (bellissima)
che è una chiave di lettura per le pagine che seguono
voilà :) (non è un vero e proprio spoiler, si può leggere
però faccio una prova )
June 7, 2019
A meno di non possedere un'alta considerazione di sè o di essere lettori seriali dell'Adelphi a un certo punto ci si sente postumi. Non importa l'età, l'esperienza, l'aspettativa di vita, il comprendere o meno il mondo attorno. Non è questione neppure di felicità o dolore. Ci sente postumi e basta. Si sfrondan via tutte le complessità e si entra nell'era felice dei ragionamenti semplici. Si diventa banali come il ciclo della vita. Si vive finalmente dentro uno di quei sogni che non necessitano dello psicoanalista. Anche se la morte è lontana. Anche se la morte è vicina, come è il caso di questo libro di Brautigan scritto un paio d'anni prima d'impiccarsi e pubblicato anni dopo la sua morte, non ha importanza, sarebbe comunque postumo, pure in presenza di altri ipotetici libri dopo, perfino se l'autore avesse saltato quel banale contrattempo di dover morire(probabilmente, per un attimo fatale, si è dimenticato di essere postumo).
Tecnicamente non è neppure un libro, solo un brogliaccio di pensieri sorretti da una scrittura mai rifinita dall'autore e senza alcun aggiustamento editoriale. Sconsigliatissimo a chi non ha mai letto nulla di questo magnifico scrittore finalmente riscoperto (sbrigatevi a comprare i suoi libri che la ISBN è fallita e sorvolate sulle pessime traduzioni marchio di fabbrica di questa casa editrice) o a chi cerca nella lettura uno stile, una cifra o una frase memorabile. Le immagini sono veloci e abbozzate. La lingua poverissima. Ci sono viaggi, c'è sesso, morte, malattia e un sorprendente e metaforico cocomero. Tutte funzioni vitali che possono riassumere una vita, ma mai afferrate, non più parte di un sistema di riferimento, sono solo quello che sono, passano e si confondo, diventano postume. I lettori attenti potranno pescare con la dinamite e tirar su reti piene di sirene, canti di sconfitta personale e politica, l'eterno tramonto dell'america reaganiana. Io, nella mia nuova vocazione alla postumanza, mi accontento del mucchietto di parole nude.
A me viene in mente questo:
I hear the ancient footsteps like the motion of the sea
Sometimes I turn, there’s someone there, other times it’s only me
I am hanging in the balance of the reality of man
Like every sparrow falling, like every grain of sand
(Bob Dylan, Every Grain of Sand)(canzone tra l'altro contemporanea al libro)
https://youtu.be/P8C-cE4rBII
Tecnicamente non è neppure un libro, solo un brogliaccio di pensieri sorretti da una scrittura mai rifinita dall'autore e senza alcun aggiustamento editoriale. Sconsigliatissimo a chi non ha mai letto nulla di questo magnifico scrittore finalmente riscoperto (sbrigatevi a comprare i suoi libri che la ISBN è fallita e sorvolate sulle pessime traduzioni marchio di fabbrica di questa casa editrice) o a chi cerca nella lettura uno stile, una cifra o una frase memorabile. Le immagini sono veloci e abbozzate. La lingua poverissima. Ci sono viaggi, c'è sesso, morte, malattia e un sorprendente e metaforico cocomero. Tutte funzioni vitali che possono riassumere una vita, ma mai afferrate, non più parte di un sistema di riferimento, sono solo quello che sono, passano e si confondo, diventano postume. I lettori attenti potranno pescare con la dinamite e tirar su reti piene di sirene, canti di sconfitta personale e politica, l'eterno tramonto dell'america reaganiana. Io, nella mia nuova vocazione alla postumanza, mi accontento del mucchietto di parole nude.
A me viene in mente questo:
I hear the ancient footsteps like the motion of the sea
Sometimes I turn, there’s someone there, other times it’s only me
I am hanging in the balance of the reality of man
Like every sparrow falling, like every grain of sand
(Bob Dylan, Every Grain of Sand)(canzone tra l'altro contemporanea al libro)
https://youtu.be/P8C-cE4rBII
December 26, 2013
Richard Brautigan's posthumous novel, subtitled A Journey which might help you to decipher the style and content a little better than "it's sort of a calendar map conversation with himself where he steadfastly avoids discussing the important and painful subjects he intended talking about." But then again, maybe that really says it all.
An Unfortunate Woman, the fourth journey I've been on with him is pure Brautigan and yet at the same time absolutely nothing like the three previous experiences. This time he mixes his tenses and drifts from first person to third person and back again, he writes long winded paragraphs that are essentially about him avoiding the subject at hand but are also devoid of content, his fictional surrogate is cynical and loses his train of thought quite frequently and yet the tone of the piece, the structure of his sentences, his choice of words mark this as another classic from the off-kilter mind of Richard Brautigan.
Here in 1982 he is still playing with literary genre, this time the travel journal and the memoir of an old man coming to terms with the end of his life in the face of those important to him dying or drifting away indefinitely, a confusion over the world that is changing around them. He writes about chickens and deer and spiders, wine and whiskey and snow, electrical storms, spaghetti sauce, the finding of a single woman's shoe, but he can't bring himself to mention his friend who committed suicide by hanging or the friend who is dying of cancer. He visits cemeteries in Hawaii and discusses the effect of urban sprawl on nature, he's the ultimate unreliable narrator who's seemingly deceiving themselves as well as his poor devoted reader.
The more Brautigan I read the more impressed I become, he's so much more than another beat writer, he transcends all labels put upon him and deserves to be remembered as a great of 20th Century literature.
An Unfortunate Woman, the fourth journey I've been on with him is pure Brautigan and yet at the same time absolutely nothing like the three previous experiences. This time he mixes his tenses and drifts from first person to third person and back again, he writes long winded paragraphs that are essentially about him avoiding the subject at hand but are also devoid of content, his fictional surrogate is cynical and loses his train of thought quite frequently and yet the tone of the piece, the structure of his sentences, his choice of words mark this as another classic from the off-kilter mind of Richard Brautigan.
Here in 1982 he is still playing with literary genre, this time the travel journal and the memoir of an old man coming to terms with the end of his life in the face of those important to him dying or drifting away indefinitely, a confusion over the world that is changing around them. He writes about chickens and deer and spiders, wine and whiskey and snow, electrical storms, spaghetti sauce, the finding of a single woman's shoe, but he can't bring himself to mention his friend who committed suicide by hanging or the friend who is dying of cancer. He visits cemeteries in Hawaii and discusses the effect of urban sprawl on nature, he's the ultimate unreliable narrator who's seemingly deceiving themselves as well as his poor devoted reader.
The more Brautigan I read the more impressed I become, he's so much more than another beat writer, he transcends all labels put upon him and deserves to be remembered as a great of 20th Century literature.
January 21, 2018
La seduzione della disperazione
Torno spesso dalla biblioteca con tre o quattro libri, poi, di sera mi regalo il piacere della scelta , sfoglio prima l’uno, poi l’altro. Ma con Una donna senza fortuna non è stato possibile, le prime pagine mi hanno rapita, chiamata in causa, ipnotizzata. Stabilendo regole antiletterarie:
-non rileggere quello che ha scritto
- dare conto delle interruzioni nel diario
- contare le righe, le parole di ogni pagina
-seguire a ruota libera le associazioni di idee
- terminare il diario quando sarà arrivato all’ultima riga del quaderno, anzi la penultima perché “ho deciso di non usare l’ultima riga. Voglio lasciarla per la vita di un’altra persona. Spero ne faccia un uso migliore di quello che ne avrei fatto io. Però ci ho provato.”
Brautigan crea un diario-calendario-cartina -quaderno che è la trama stessa della sua vita senza nulla di romanzesco. La sua incapacità a vivere trapela ad ogni riga, avvolta da un tenero umorismo. E’ la sua vita, assolutamente misera ed è la sua scrittura, assolutamente sincera, senza artifizi; finché scrive, vive. E’ appeso alla sua scrittura attorno al nulla della sua vita (La mia vita è praticamente priva di dinamiche e continuo a impiegare troppo tempo per fare cose semplicissime e il mio cuore è come una colonia sulla luna popolata da una specie unica di stalattiti apparentemente prive di transizioni.)
Le pagine sono abitate da una donna che si è impiccata, un’amica che sta morendo di tumore, telefonate da un amico contagiosamente disperato, ore di solitudine ricercata, spostamenti senza senso tra Montana, Giappone, Canada, spostamenti immobili. E dal lettore, continuamente interpellato dall’autore, perché è l’unico testimone dello svolgimento del diario (A questo punto voi ne sapete più di me. Voi avete letto il libro. Io no. Alcune cose chiaramente me le ricordo, ma in questo momento mi trovo in grande svantaggio. Mi avete letteralmente in pugno ora che sto per finire).
Torno spesso dalla biblioteca con tre o quattro libri, poi, di sera mi regalo il piacere della scelta , sfoglio prima l’uno, poi l’altro. Ma con Una donna senza fortuna non è stato possibile, le prime pagine mi hanno rapita, chiamata in causa, ipnotizzata. Stabilendo regole antiletterarie:
-non rileggere quello che ha scritto
- dare conto delle interruzioni nel diario
- contare le righe, le parole di ogni pagina
-seguire a ruota libera le associazioni di idee
- terminare il diario quando sarà arrivato all’ultima riga del quaderno, anzi la penultima perché “ho deciso di non usare l’ultima riga. Voglio lasciarla per la vita di un’altra persona. Spero ne faccia un uso migliore di quello che ne avrei fatto io. Però ci ho provato.”
Brautigan crea un diario-calendario-cartina -quaderno che è la trama stessa della sua vita senza nulla di romanzesco. La sua incapacità a vivere trapela ad ogni riga, avvolta da un tenero umorismo. E’ la sua vita, assolutamente misera ed è la sua scrittura, assolutamente sincera, senza artifizi; finché scrive, vive. E’ appeso alla sua scrittura attorno al nulla della sua vita (La mia vita è praticamente priva di dinamiche e continuo a impiegare troppo tempo per fare cose semplicissime e il mio cuore è come una colonia sulla luna popolata da una specie unica di stalattiti apparentemente prive di transizioni.)
Le pagine sono abitate da una donna che si è impiccata, un’amica che sta morendo di tumore, telefonate da un amico contagiosamente disperato, ore di solitudine ricercata, spostamenti senza senso tra Montana, Giappone, Canada, spostamenti immobili. E dal lettore, continuamente interpellato dall’autore, perché è l’unico testimone dello svolgimento del diario (A questo punto voi ne sapete più di me. Voi avete letto il libro. Io no. Alcune cose chiaramente me le ricordo, ma in questo momento mi trovo in grande svantaggio. Mi avete letteralmente in pugno ora che sto per finire).
December 1, 2024
من اصلا نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. برای من شبیه به این بود که توی اتوبوس نشستم و نفر کناریم شروع میکنه به تعریف کردن از چیزایی که من اصلا ازش سر در نمیارم و فقط گاهی اوقات تایید میکنم یا لبخند میزنم .
August 25, 2024
این امتیاز کاملا سلیقه ای و بنا به حال و احوالم بود
نچسبید بهم
نچسبید بهم
February 8, 2020
بيش از يك سال است كه در زندگي ام اتفاق تازه اي نيفتاده، شايد به اين دليل كه براي انجام دادن كارهاي پيش پا افتاده به وقت زيادي احتياج دارم. قلب من اين روزها مكاني ست در كره ي ماه كه براي نگه داري قنديل هاي يخ از آن استفاده مي كنند و شرايط فيزيكي اش طوري است كه يخ ها هيچ وقت آب نشوند.
قرار است چه اتفاق هايي در زندگي من بيفتد؟
.
.
.
اين كتاب آخرين اثر ريچارد براتيگان است كه دو سال قبل مرگ خود خواسته اش نوشته شده و بيشتر حالت سفرنامه نويسي و توصيف چند ماه از زندگي خودش است.البته اين اثر شانزده سال بعد مرگ نويسنده چاپ شده است.
متن زيباي اثر در عين سادگي از توانايي و ژرفاي درون نويسنده حكايت دارد.
قرار است چه اتفاق هايي در زندگي من بيفتد؟
.
.
.
اين كتاب آخرين اثر ريچارد براتيگان است كه دو سال قبل مرگ خود خواسته اش نوشته شده و بيشتر حالت سفرنامه نويسي و توصيف چند ماه از زندگي خودش است.البته اين اثر شانزده سال بعد مرگ نويسنده چاپ شده است.
متن زيباي اثر در عين سادگي از توانايي و ژرفاي درون نويسنده حكايت دارد.
December 25, 2016
This is Richard Brautigan's great final journalistic novel and features some of his very best writing.
The title of the book, An Unfortunate Woman, purports to be about a woman Brautigan knew who hanged herself in a house in California. This story sometimes reads like a novel, sometimes reads like a series of journal entries, tracing Brautigan's restless wanderings from the west coast to Montana to Alaska to Honolulu, Hawaii to New York to Chicago and back again to Montana and the west coast.
Throughout the story, Brautigan showcases his typical quirky humour (without deliberately trying to be funny it appears), goes from the arms of one lover to another restlessly wandering, trying to find out where he needs to be next or just taking life as it comes.
Although this book didn't have as strong and defined a story as some of Brautigan's other more celebrated novels, this book features some fabulous writing from one of the most innovative American writers of the latter-half of the 20th Century, at the top of his game.
I heard that this was a notebook found in Brautigan's possession after he commit suicide in 1984. It's a pity he wasn't able to outlast his demons a bit longer because I feel he would have become an even better writer in the 90s if he had still been around.
Brautigan's writing is funny, entertaining, at times heart-breaking and even sometimes prophetic. Remember this is the guy who wrote the poem entitled, All Watched Over by Machines of Loving Grace and look at the smartphone-dumbphone-mylifephone world which we have all plunged ourselves into. Is this how Brautigan could foresee it?
Definitely check this one out, even if you are just a moderate Brautigan fan. You won't be disappointed.
The title of the book, An Unfortunate Woman, purports to be about a woman Brautigan knew who hanged herself in a house in California. This story sometimes reads like a novel, sometimes reads like a series of journal entries, tracing Brautigan's restless wanderings from the west coast to Montana to Alaska to Honolulu, Hawaii to New York to Chicago and back again to Montana and the west coast.
Throughout the story, Brautigan showcases his typical quirky humour (without deliberately trying to be funny it appears), goes from the arms of one lover to another restlessly wandering, trying to find out where he needs to be next or just taking life as it comes.
Although this book didn't have as strong and defined a story as some of Brautigan's other more celebrated novels, this book features some fabulous writing from one of the most innovative American writers of the latter-half of the 20th Century, at the top of his game.
I heard that this was a notebook found in Brautigan's possession after he commit suicide in 1984. It's a pity he wasn't able to outlast his demons a bit longer because I feel he would have become an even better writer in the 90s if he had still been around.
Brautigan's writing is funny, entertaining, at times heart-breaking and even sometimes prophetic. Remember this is the guy who wrote the poem entitled, All Watched Over by Machines of Loving Grace and look at the smartphone-dumbphone-mylifephone world which we have all plunged ourselves into. Is this how Brautigan could foresee it?
Definitely check this one out, even if you are just a moderate Brautigan fan. You won't be disappointed.
July 20, 2015
براتیگان جایی در پایان کتاب می گوید کتاب را فقط یکبار خوانده است آن هم به این دلیل که بعلت پرچانگی و آسمان ریسمان بافتن یادش رفته چه م�� خواسته بگوید
من حرفش را باور میکنم
برای من کتاب مجموعه ای از جملات تکه پاره بود
حتمن طرفداران براتیگان بهتر از من مفهوم این کتاب را درک کرده اند
این کتاب برایم خوشایند نبود چون سالهاست دیگر بدنبال علت و معلول یا فلسفه وجودی هر رخدادی نیستم
مثلا وجود یک لنگه کفش در وسط چهارراهی در هونولولو عینن همانی ست که میبینم نه آنچه که ورای این صحنه ميتوانست باشد
اگر شما هم مثل من ذهنتان پی قصه پردازی های با منطق و بی منطق برای هر پیشامدی نمی گردد
این کتاب را نخوانید
من حرفش را باور میکنم
برای من کتاب مجموعه ای از جملات تکه پاره بود
حتمن طرفداران براتیگان بهتر از من مفهوم این کتاب را درک کرده اند
این کتاب برایم خوشایند نبود چون سالهاست دیگر بدنبال علت و معلول یا فلسفه وجودی هر رخدادی نیستم
مثلا وجود یک لنگه کفش در وسط چهارراهی در هونولولو عینن همانی ست که میبینم نه آنچه که ورای این صحنه ميتوانست باشد
اگر شما هم مثل من ذهنتان پی قصه پردازی های با منطق و بی منطق برای هر پیشامدی نمی گردد
این کتاب را نخوانید
January 21, 2018
سوای طنزها و گریزها و کلا سبک این کتاب - که در جای خودش جالبه -، برای من یکی از چیزهای جذاب فکر کردن به نفس این شیوه ی نگارش بود. اینکه چه نگاهی پشتوانه ی این نوع نوشتار و زندگی نامه نویسیه و اینکه خواننده چطور می تونه با تحلیل این اثر به فهمی از وضعیت خودش در جهان متشتت کنونی دست پیدا کنه
دوست داشتم کلیت این کتابو، همچنین بخش های زیادی از جزئیاتشو
دوست داشتم کلیت این کتابو، همچنین بخش های زیادی از جزئیاتشو
October 2, 2021
Aces and eights, and he knew it. He didn’t run toward or shirk from it, but it’s impossible not to read this as a conscious farewell. The Euripides/Agamemnon/Iphigenia just…shit. Heavily beautiful, phantasmally funny; reportage from the abyss that disarms and stands on no pride or posturing.
Made me want to smear my face in white greasepaint.
Aces/eights, late-greats—
Made me want to smear my face in white greasepaint.
Aces/eights, late-greats—
June 11, 2011
تا آن روز پیش نیامده بود که حالش اینقدر بد باشد. مثل این بود که آسانسور جهنم غرش کنان در زندگی او سقوط کرده بود و در روحش سوراخی به جای گذاشته بود. مدت درازی نگذشت که شروع کرد به گریستن. با دقت و با تفاهم به حرف هایی گوش می کردم که هیچ کس دوست ندارد بشنود و به کار هیچ کس نمی آید." چنین حرف هایی دردی از کسی دوا نمی کند و تنها خاصیتش این است که خلایی وسیع به نام درماندگی به وجود می آورد." چه کاری از من بر می آمد؟ جز این که من رفیقش بودم و گوش می دادم… و گوش می دادم … و گوش می دادم … و گوش می دادم … و گوش می دادم تا این که سرانجام در اثر گوش دادن به حرف های او آسانسور جهنم در روح من هم سقوط کرد. به یک ترازوی عجیب که فقط کسی در حد کافکا می توانست آن را ابداع کند احتیاج داشتیم تا بدانیم حال کی بدتر است...
July 21, 2015
It felt so honest and so real. It was like I lived his sad life and traveled his journeys during his 160-page notebook:)
Nice experience
Nice experience
January 26, 2018
This "journey" as Brautigan classifies it, alternates between sunlight and deep shadow, just as the gathering electrical storms and intense periods of sunlight sweep over Montana in its final pages. The loss of a dear friend hangs over the narrative. And yet there are so many of those almost clownish episodes where he displays his absurdly puckish wit: Meeting a new lover at the soup aisle in a supermarket and getting to know her during an interminable line-up at the checkout; having his photo taken with a chicken using Hawaii as a backdrop; phoning a friend while watching a building burn because she would enjoy it; a C-level Tarzan movie that was seemingly made as a vehicle for a starlet to take her clothes off.
And there are moments of startlingly clear insight such as "Maybe if you return to a place, you've never really left that place because in waiting to come back, part of you is still there. If this were not true, then it would be a brand-new place, not seen before, nothing to remember it by." Or his observation of the deleterious impact of our automobile-dominated environment where "Los Angeles visited Hawaii on vacation but decided not to go home".
Brautigan was truly sui generis.
And there are moments of startlingly clear insight such as "Maybe if you return to a place, you've never really left that place because in waiting to come back, part of you is still there. If this were not true, then it would be a brand-new place, not seen before, nothing to remember it by." Or his observation of the deleterious impact of our automobile-dominated environment where "Los Angeles visited Hawaii on vacation but decided not to go home".
Brautigan was truly sui generis.
July 20, 2014
به سختي مي توان گذشته و حال را همزمان روايت كرد . چون آدم نميتواند به مردم اعتماد كند و يقين داشته باشد كه آن ها همان كاري را انجام مي دهند كه ازشان انتظار ميرود . آدم تا به خودش بيايد ميبيند رودست خورده است و مردم بر خلاف انتظارش كاري انجام ميدهند درست مقابل آن چيزي كه واقعيت ايجاب ميكند.
٢٨ تير ١٣٩٣
٢٨ تير ١٣٩٣
November 15, 2023
E la donna senza fortuna del titolo? E' solo un pretesto, ma non è forse fatta la vita stessa di pretesti?
Probabilmente le cose più vicine alla perfezione sono quegli enormi buchi completamente vuoti che gli astronomi hanno scoperto di recente nello spazio. Se davvero dentro non c’è niente, com’è possibile che qualcosa vada storto?
Diventa sempre più chiaro man mano che proseguo nel viaggio che la vita non può essere controllata e forse nemmeno concepita nel suo insieme e che progetti e presagi sono assolutamente fuori questione. Essere questo libro non fa altro che accentuare l’inerzia delle mie giornate. Forse l’obiettivo che mi sono prefissato con questo libro era segnato fin dall’inizio. Avrei dovuto iniziare con la parola «delusione». Però non mi arrendo.
Mi ritrovo qui in Montana a descrivere tutti questi fenomeni atmosferici, tutti questi cambiamenti che si succedono o che incombono senza materializzarsi. Chissà se sto descrivendo anche me stesso. Mi sa che ho detto qualcosa all’inizio di questo libro a proposito del suo essere una specie di breve cartina-calendario del mio viaggio attraverso la vita. Del resto sono sempre l’ultimo a sapere cosa succede nella mia vita, anche se ho l’impressione che sia così per tutti e che credere di capirsi sia solo un’illusione. Chissà se comincio ad assomigliare al Profeta di Gibran.
Nel corso di questa mezz’ora di assenza, ho parlato al telefono con una mia ex studentessa del trimestre scorso. Ha talento e vuole sapere cosa deve fare, perché scrivere le piace molto. Ha voglia di imparare. Abbiamo parlato di un suo racconto che non era andato bene e in particolare abbiamo parlato di cosa non andava. Le ho detto che stava scrivendo troppo lontano dalla sua esperienza personale e che in quella fase, visto che scriveva da poco più di un anno, doveva restare più vicina alle cose che conosceva finché non aveva gli strumenti tecnici per costruire un ponte, un ponte più lungo, in grado di portarla lontano dalla sua vita In altre parole, le ho detto di scrivere delle cose che conosceva. Avrebbe avuto tutto il tempo per scrivere delle cose che non conosceva. Così mi avvio a concludere questo libro, che parla essenzialmente delle cose che conosco, dell’evidenza, spesso dolorosa dei fatti. Se mi si può credere, e si sa che gli scrittori sono notoriamente dei bugiardi, vorrei dire che l’unica rilettura che ho fatto di questo libro è stata per scoprire a che punto ero ogni volta che mi sono interrotto e mi sono perso nelle molte pause che ci sono state, talvolta brevi, altre volte più lunghe e penose. A questo punto voi ne sapete più di me di quanto è successo. Voi avete letto il libro. Io no. Alcune cose chiaramente me le ricordo, ma in questo momento mi trovo in grande svantaggio. Mi avete letteralmente in pugno ora che sto per finire.
Perché ho perso tempo a scrivere di temporali mai arrivati quando avrei potuto scavare in maniera più comprensiva e compassionevole nella vicenda della donna che si è impiccata? Che ne sarà di tutte le cose che non ci sono e quanto poco sono riuscito a fare con quelle che ci sono?
Probabilmente le cose più vicine alla perfezione sono quegli enormi buchi completamente vuoti che gli astronomi hanno scoperto di recente nello spazio. Se davvero dentro non c’è niente, com’è possibile che qualcosa vada storto?
Diventa sempre più chiaro man mano che proseguo nel viaggio che la vita non può essere controllata e forse nemmeno concepita nel suo insieme e che progetti e presagi sono assolutamente fuori questione. Essere questo libro non fa altro che accentuare l’inerzia delle mie giornate. Forse l’obiettivo che mi sono prefissato con questo libro era segnato fin dall’inizio. Avrei dovuto iniziare con la parola «delusione». Però non mi arrendo.
Mi ritrovo qui in Montana a descrivere tutti questi fenomeni atmosferici, tutti questi cambiamenti che si succedono o che incombono senza materializzarsi. Chissà se sto descrivendo anche me stesso. Mi sa che ho detto qualcosa all’inizio di questo libro a proposito del suo essere una specie di breve cartina-calendario del mio viaggio attraverso la vita. Del resto sono sempre l’ultimo a sapere cosa succede nella mia vita, anche se ho l’impressione che sia così per tutti e che credere di capirsi sia solo un’illusione. Chissà se comincio ad assomigliare al Profeta di Gibran.
Nel corso di questa mezz’ora di assenza, ho parlato al telefono con una mia ex studentessa del trimestre scorso. Ha talento e vuole sapere cosa deve fare, perché scrivere le piace molto. Ha voglia di imparare. Abbiamo parlato di un suo racconto che non era andato bene e in particolare abbiamo parlato di cosa non andava. Le ho detto che stava scrivendo troppo lontano dalla sua esperienza personale e che in quella fase, visto che scriveva da poco più di un anno, doveva restare più vicina alle cose che conosceva finché non aveva gli strumenti tecnici per costruire un ponte, un ponte più lungo, in grado di portarla lontano dalla sua vita In altre parole, le ho detto di scrivere delle cose che conosceva. Avrebbe avuto tutto il tempo per scrivere delle cose che non conosceva. Così mi avvio a concludere questo libro, che parla essenzialmente delle cose che conosco, dell’evidenza, spesso dolorosa dei fatti. Se mi si può credere, e si sa che gli scrittori sono notoriamente dei bugiardi, vorrei dire che l’unica rilettura che ho fatto di questo libro è stata per scoprire a che punto ero ogni volta che mi sono interrotto e mi sono perso nelle molte pause che ci sono state, talvolta brevi, altre volte più lunghe e penose. A questo punto voi ne sapete più di me di quanto è successo. Voi avete letto il libro. Io no. Alcune cose chiaramente me le ricordo, ma in questo momento mi trovo in grande svantaggio. Mi avete letteralmente in pugno ora che sto per finire.
Perché ho perso tempo a scrivere di temporali mai arrivati quando avrei potuto scavare in maniera più comprensiva e compassionevole nella vicenda della donna che si è impiccata? Che ne sarà di tutte le cose che non ci sono e quanto poco sono riuscito a fare con quelle che ci sono?
September 15, 2013
Io mi comporto così: quando affronto un autore che non conosco, leggo il libro senza guardare commenti e recensioni. Di solito è il titolo ad attrarre la mia attenzione, spesso acquistato come daily deal. Nella proposta giornaliera, infatti, individuo una strategia: "quello che ti propongo è un assaggio, se ti piace, puoi leggere anche le opere più famose, quelle che hanno fatto cassetta."
Di Brautigan non sapevo niente. Dopo la lettura di questo libro sono andata a leggermi la sua biografia e tutto si è ricomposto nel puzzle di informazioni, anche emozionali, che mi ero fatta subito dopo il the end.
Le prime pagine servono ad approcciare al suo stile, apparentemente sconclusionato nei contenuti e nella geografia del diario di viaggio che l'autore chiama "cartina-calendario" e che attraversa con segmenti diretti gli Stati Uniti, passando con nonchalance dall'Alaska alle Hawaii e soffermandosi a Berkeley dove, appunto, ha abitato la donna senza fortuna.
Nella narrazione, per niente lineare, c'è molta autoironia che maschera però una profonda tristezza; la scrittura a random si sofferma sui particolari che entrano come flash nel racconto principale e si appropriano della scena. Una mente geniale, affascinante nella forma e nel contenuto. A tratti, e in particolare quando parla delle donne che si spogliano, capace di una poesia delicata e commuovente.
Secondo wikipedia questa è la sua ultima opera e nessuno mi toglie dalla convinzione che la donna senza fortuna sia una trasposizione autobiografica; troppo facile.
Non ci sono abbastanza stelline.
Di Brautigan non sapevo niente. Dopo la lettura di questo libro sono andata a leggermi la sua biografia e tutto si è ricomposto nel puzzle di informazioni, anche emozionali, che mi ero fatta subito dopo il the end.
Le prime pagine servono ad approcciare al suo stile, apparentemente sconclusionato nei contenuti e nella geografia del diario di viaggio che l'autore chiama "cartina-calendario" e che attraversa con segmenti diretti gli Stati Uniti, passando con nonchalance dall'Alaska alle Hawaii e soffermandosi a Berkeley dove, appunto, ha abitato la donna senza fortuna.
Nella narrazione, per niente lineare, c'è molta autoironia che maschera però una profonda tristezza; la scrittura a random si sofferma sui particolari che entrano come flash nel racconto principale e si appropriano della scena. Una mente geniale, affascinante nella forma e nel contenuto. A tratti, e in particolare quando parla delle donne che si spogliano, capace di una poesia delicata e commuovente.
Secondo wikipedia questa è la sua ultima opera e nessuno mi toglie dalla convinzione che la donna senza fortuna sia una trasposizione autobiografica; troppo facile.
Non ci sono abbastanza stelline.
March 29, 2013
My introduction to Richard Brautigan took place when I was twelve or thirteen and read In Watermelon Sugar. Needless to say, I didn't get it and so, unfortunately, I have avoided him ever since. So here I am many years later feeling like I just met him.
This novel was written shortly before Brautigan's death by suicide at age 49. He seems to share many characteristics with the unnamed protagonist in the story. Both are writers, both are 47, both suffer from depression, both have the initials R.B. There may be others but as we know, I'm new to Brautigan. This story is a writer's attempt to write a book where he captures in journal form a short period of time in his day to day life. I know that doesn't sound like much, but it is much. Brautigan's stream of conscious observations are quirky and funny. While the protagonist describes the book as So many inconclusive fragments, sophomoric humor, cheap tricks, detail less details. I disagree.
His musings can be hysterical. My favorite snippet was when he talks about the tedium of dealing with questions about his broken leg. That's way too long to cite here, but, trust me, it's wonderful. Another which had me smiling: I know that I have felt this way before and things have always changed when I thought that they would never change, but I still find it hard to believe that things will actually change. I'm so happy that the many positive reviews of Brautigan's work on Goodreads convinced me I may be wrong about him. I may even try In Watermelon Sugar again...who knows!
This novel was written shortly before Brautigan's death by suicide at age 49. He seems to share many characteristics with the unnamed protagonist in the story. Both are writers, both are 47, both suffer from depression, both have the initials R.B. There may be others but as we know, I'm new to Brautigan. This story is a writer's attempt to write a book where he captures in journal form a short period of time in his day to day life. I know that doesn't sound like much, but it is much. Brautigan's stream of conscious observations are quirky and funny. While the protagonist describes the book as So many inconclusive fragments, sophomoric humor, cheap tricks, detail less details. I disagree.
His musings can be hysterical. My favorite snippet was when he talks about the tedium of dealing with questions about his broken leg. That's way too long to cite here, but, trust me, it's wonderful. Another which had me smiling: I know that I have felt this way before and things have always changed when I thought that they would never change, but I still find it hard to believe that things will actually change. I'm so happy that the many positive reviews of Brautigan's work on Goodreads convinced me I may be wrong about him. I may even try In Watermelon Sugar again...who knows!
October 30, 2018
My first Richard Brautigan book. I loved it. I remember my sister owned Trout Fishing in America. I was so young that every time I picked it up and looked through it I kept wondering why it wasn't a how-to book on going up to Gross and catching trout.
This book is so quirky. It touches on some serious subjects, but I love the meandering of Brautigan's main character's mind as he thinks about so many things and comes up with so many funny scenarios. It's not quite chronological, the main guy tries to make it so, but it just doesn't happen. The book had a very autobiographical feel to it but I'm not sure that it really is. I checked this out online after I read it and i never quite figured that part out.
I loved the mentions of Colorado, Denver, and Boulder. I wanted more! I definitely will visit some more Brautigan books.
This book is so quirky. It touches on some serious subjects, but I love the meandering of Brautigan's main character's mind as he thinks about so many things and comes up with so many funny scenarios. It's not quite chronological, the main guy tries to make it so, but it just doesn't happen. The book had a very autobiographical feel to it but I'm not sure that it really is. I checked this out online after I read it and i never quite figured that part out.
I loved the mentions of Colorado, Denver, and Boulder. I wanted more! I definitely will visit some more Brautigan books.
July 26, 2013
به نظر من برای لذت بردن از این کتاب باید عاشق براتیگان بود! وگرنه خواندن این کتاب که یکسری خاطرات تکه پاره است از سفر طولانی براتیگان را حداقل من خیلی توصیه نمیکنم. مخصوصا اگه برای اولین بار کسی میخواهد براتیگانخوانی را آغاز کند لطفا با این کتاب آغاز نکنید!.
July 27, 2022
Hatrı sayılır Brautigan okuru olmama mağlubiyeti ve mahcubiyeti var üzerimde, sevenlerinin yüreğine işleyen her cümleyi dümdüz okuyup geçmişim.
Şu an olmadı ama belki günün birinde.
Şu an olmadı ama belki günün birinde.
April 28, 2009
This is an odd little book. I have never read a book by Brautigan before but have heard good things. It turns out those good things were true in this instance. This book was Brautigan's last book and was published after his suicide which makes the last line particularly haunting if you are at all familiar with Greek Tragedy: Iphigenia, your daddy's home from Troy!
It is hard to explain this book because it is technically about the deaths of two women one from hanging and another from cancer however it is composed of talk on all sorts of things from travelling, sexual exploits, and having your picture taken with a chicken in Hawaii. Brautigan's writing shares a similarity with Vonnegut's but I can not pin point exactly what it is.
The book is quite short at only 110 pages but packs quite a few laughs and doesn't really ever seem to be explicitly serious. All seriousness was understated and just below the surface. I enjoyed this book quite a bit.
It is hard to explain this book because it is technically about the deaths of two women one from hanging and another from cancer however it is composed of talk on all sorts of things from travelling, sexual exploits, and having your picture taken with a chicken in Hawaii. Brautigan's writing shares a similarity with Vonnegut's but I can not pin point exactly what it is.
The book is quite short at only 110 pages but packs quite a few laughs and doesn't really ever seem to be explicitly serious. All seriousness was understated and just below the surface. I enjoyed this book quite a bit.
July 29, 2018
۴.۵
سادگی وصف نشدنی نثر براتیگان و تخیل کودکانهش.داستان کتاب،بخشی از سفرنامه و زندگی خود براتیگانه و آخرین کتابش قبل خودکشی.
شاید براتیگان زیادی نویسندهی خوبیه و یا من زیادی براتیگان رو دوست دارم،اما این کودکانهترین،در عین حال غمگینترین سفرنامهای باشه که خوندم.انگار که «براتیگان» و «مرگ» پابهپای هم کتاب رو نوشتهن.
«یک هاتداگ خریدم و رفتم به لنگرگاه که آن دست خیابان،درست مقابل هتل قرار داشت.ذهنم و جسمم هیچگونه لذتی را درک نمیکردند.نصف هاتداگ را که خوردم،ناگهان علاقهم را به بقیهش از دست دادم.»
سادگی وصف نشدنی نثر براتیگان و تخیل کودکانهش.داستان کتاب،بخشی از سفرنامه و زندگی خود براتیگانه و آخرین کتابش قبل خودکشی.
شاید براتیگان زیادی نویسندهی خوبیه و یا من زیادی براتیگان رو دوست دارم،اما این کودکانهترین،در عین حال غمگینترین سفرنامهای باشه که خوندم.انگار که «براتیگان» و «مرگ» پابهپای هم کتاب رو نوشتهن.
«یک هاتداگ خریدم و رفتم به لنگرگاه که آن دست خیابان،درست مقابل هتل قرار داشت.ذهنم و جسمم هیچگونه لذتی را درک نمیکردند.نصف هاتداگ را که خوردم،ناگهان علاقهم را به بقیهش از دست دادم.»
Displaying 1 - 30 of 184 reviews