What do you think?
Rate this book
آدم، کجا بودی؟
Hitler's once great army is broken and demoralized, the end of the war is imminent--but still soldiers are rounded up like criminals and sent to the front, Jews are 'evacuated, ' guns are fired, shells explode. In this novel Boll paints war as a series of idiocies, senseless accidents, and bizarre coincidences related only through death.
184 pages, Paperback
First published January 1, 1951
40 people are currently reading
1011 people want to read
About the author
Heinrich Böll
638 books1,645 followersDer deutsche Schriftsteller und Übersetzer gilt als einer der bedeutendsten deutschen Autoren der Nachkriegszeit. Er schrieb Gedichte, Kurzgeschichten und Romane, von denen auch einige verfilmt wurden. Dabei setzte er sich kritisch mit der jungen Bundesrepublik auseinander. Zu seinen erfolgreichsten Werken zählen "Billard um halbzehn", "Ansichten eines Clowns" und "Gruppenbild mit Dame". Den Nobelpreis für Literatur bekam Heinrich Böll 1972; er war nach 43 Jahren der erste deutsche Schriftsteller, dem diese Auszeichnung zuteil wurde. 1974 erschien sein wohl populärstes Werk, "Die verlorene Ehre der Katharina Blum". Durch sein politisches Engagement wirkte er, gemeinsam mit seinem Freund Lew Kopelew, auf die europäische Literatur der Nachkriegszeit. Darüber hinaus arbeitete Böll gemeinsam mit seiner Frau Annemarie als Herausgeber und Übersetzer englischsprachiger Werke ins Deutsche...
Heinrich Böll became a full-time writer at the age of 30. His first novel, Der Zug war pünktlich (The Train Was on Time), was published in 1949. Many other novels, short stories, radio plays, and essay collections followed. In 1972 he received the Nobel Prize for Literature "for his writing which through its combination of a broad perspective on his time and a sensitive skill in characterization has contributed to a renewal of German literature." He was the first German-born author to receive the Nobel Prize since Hermann Hesse in 1946. His work has been translated into more than 30 languages, and he is one of Germany's most widely read authors.
Heinrich Böll became a full-time writer at the age of 30. His first novel, Der Zug war pünktlich (The Train Was on Time), was published in 1949. Many other novels, short stories, radio plays, and essay collections followed. In 1972 he received the Nobel Prize for Literature "for his writing which through its combination of a broad perspective on his time and a sensitive skill in characterization has contributed to a renewal of German literature." He was the first German-born author to receive the Nobel Prize since Hermann Hesse in 1946. His work has been translated into more than 30 languages, and he is one of Germany's most widely read authors.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 109 reviews
May 1, 2021
'Pointless he thought, how utterly pointless'
If there is one writer I would choose overwhelmingly more than anybody else to write a novel about WW2 from the German perspective - specifically the Wehrmacht - then it's Heinrich Böll. One of his lesser known works this may be, but it sure as hell delivered. I'd like to think that the Nobel Committee took a long hard look at this one and not just his novels about post-war Germany. Like Böll, who served in the German Army, his few characters from different ranks show that through their brief backstories they, and hundreds of thousands like them, are simply human beings like everybody else, and along with loved ones have other interests - from wine to male choirs - and are not just a name or number or a statistic on a piece of paper; not the evil war monsters we might believe them to be. Predominantly taking place in Hungary at the back end of the war, where the hierarchy of the Reich will simply not admit defeat, where skirmishes break out with the Russians - even sending injured soldiers to the front who only a few hours earlier had had surgery, as well as those with chronic health conditions - the character of Feinhals links story to story through his redeployment. He loves a Jewish girl - though he knows it is wrong to love her whilst the war is on, the heart follows what the heart wants. It's in the second half of the novel we get to the scenes where you feel the war is actually still being fought; the scenes of madness, death and futility; the scenes where Böll highlights and drives home the message in regards to the complete absurdity of war. Even one lieutenant mentions that he can't stand all the killing, and that war is basically shit. Despite the large white flag hanging in the finale, Böll ends the novel in a way where one woundn't be at all surprised. This makes for a great companion piece to The Train Was on Time. 4.5/5
April 24, 2023
And Where Were You, Adam? 7/10⭐
The Clown عقاید یک دلقک ⭐9/10
The Lost Honor of Katharina Blum آبروی از دست رفته کاترینا بلوم ⭐7.5/10
Billiards at Half-Past Nine to-read
۹ داستان کوتاه و تقریبا مرتبط از سربازها، ستوان و دیگر رده های ارتشی که در آشوب انتهای جنگ همچنان با ضعفهای فیزیکی و روانی به نبردی بیهوده ادامه میدهند.
یکی از تاریک ترین و کثیف ترین توصیفات جنگ جهانی دوم رو داشت.
ماه آوا
تایماز رضوانی
8 ساعت
The Clown عقاید یک دلقک ⭐9/10
The Lost Honor of Katharina Blum آبروی از دست رفته کاترینا بلوم ⭐7.5/10
Billiards at Half-Past Nine to-read
۹ داستان کوتاه و تقریبا مرتبط از سربازها، ستوان و دیگر رده های ارتشی که در آشوب انتهای جنگ همچنان با ضعفهای فیزیکی و روانی به نبردی بیهوده ادامه میدهند.
یکی از تاریک ترین و کثیف ترین توصیفات جنگ جهانی دوم رو داشت.
ماه آوا
تایماز رضوانی
8 ساعت
April 15, 2018
کتاب عجیب و بسیار تلخی است. مثل خیلی از آثار هاینریش بل، درباره جنگ جهانی دوم و حکایت جداگانه آدم های مختلفی است که وابستگی های کمی با هم دارند یا شاید تنها نقطه مشترک آن ها جنگ باشد. اگرچه بیشتر این افراد در جبهه آلمان قرار دارند، اما هاینریش بل به خوبی نمایش می دهد که این مسئله در بسیاری موارد، انتخاب شخصی افراد نبوده و می توان آن ها را همانقدر قربانیان جنگ دانست که سربازان کشته شده در جبهه متفقین!
اوایل کتاب، دارای جذابیت کمتری است ولی هرچه پیشتر پیش بروید و با سبک خاص آن آشناتر شوید، بواسطه توصیفات احساسات برانگیز و قلم گیرای هاینریش بل، بیشتر جذب کتاب خواهید شد. نمی توانم بگویم اندازه سایر آثار هاینریش بل جذاب است، اما این را هم باید بگویم که از خواندنش خوشحالم، کتابی است که باید می خواندمش.
اوایل کتاب، دارای جذابیت کمتری است ولی هرچه پیشتر پیش بروید و با سبک خاص آن آشناتر شوید، بواسطه توصیفات احساسات برانگیز و قلم گیرای هاینریش بل، بیشتر جذب کتاب خواهید شد. نمی توانم بگویم اندازه سایر آثار هاینریش بل جذاب است، اما این را هم باید بگویم که از خواندنش خوشحالم، کتابی است که باید می خواندمش.
September 17, 2022
Böll's stories and novels set in World War II are extremely modern against the backdrop of contemporary conflicts. This book is no exception. The futility of war is the thread running through this book from beginning to end. It is best illustrated here by the story of the bridge. A bridge connects two villages lying on the front line somewhere in the deep Hungarian interior. The bridge is destroyed. The Germans afterwards make every effort to rebuild the bridge only to blow it up themselves a day after it is completed again because the opposing forces threaten to invade the village.
September 21, 2022
YouTube kanalımda Ademoğlu Nerdeydin kitabının da içinde bulunduğu kitaplık turu videomu izleyebilirsiniz:
https://youtu.be/a3ctaLux8B4
Kafelerdeydim ve kahvenin yanında kurabiye gelmemesinden şikayetçi oldum, restoranlardaydım ve ağzımı yemeklerle tıkıştırmakla meşguldüm, AVMlerdeydim ve üstümü sıcak tutabilecek kürkler aldım, Starbucks'taydım ve üstüme kahve döküp renk değişimine sebep olduğum tişörtüme üzüldüm, konserdeydim ve kulaklarımın duymak istemediği şeyleri müzikle doldurdum, bir çikolata fabrikasındaydım ve çikolatayla yıkandım, bir tek insan olamamışım.
https://youtu.be/a3ctaLux8B4
Kafelerdeydim ve kahvenin yanında kurabiye gelmemesinden şikayetçi oldum, restoranlardaydım ve ağzımı yemeklerle tıkıştırmakla meşguldüm, AVMlerdeydim ve üstümü sıcak tutabilecek kürkler aldım, Starbucks'taydım ve üstüme kahve döküp renk değişimine sebep olduğum tişörtüme üzüldüm, konserdeydim ve kulaklarımın duymak istemediği şeyleri müzikle doldurdum, bir çikolata fabrikasındaydım ve çikolatayla yıkandım, bir tek insan olamamışım.
December 3, 2022
Se da un lato dare 5 stelle a questo libro, per l’argomento trattato, mi sembra doveroso, dall’altro mi risulta quasi controverso attribuirgliele, come se volessi “premiare” quegli avvenimenti storici, il che ovviamente lungi da me.
Si tratta di nove capitoli, apparentemente slegati tra loro perché ognuno o quasi, con protagonisti e scene differenti, tenuti insieme dallo scenario comune della conclusione della Seconda Guerra mondiale.
E questo motivo probabilmente ha frenato qualcuno nell’approcciarglisi, rendendolo ostico per quei lettori che pretendono tutto subito e una struttura lineare.
In realtà però, andando avanti nella lettura, si scopre che non sono slegati ma che tutti quei militari si ritrovano in diversi contesti, e i pezzi tornano insieme a costituire una scena unica, purtroppo molto angosciante, proprio perché il contesto storico lo è stato.
L’originalità di questo testo, come pochi ai tempi della sua pubblicazione, sta nel fatto che il punto di vista da cui è narrato è quello tedesco, soprattutto al momento in cui la guerra è ormai persa ed i russi stanno penetrando l’Ungheria e la Polonia e raggiungendo la Germania dell’est.
Questo ci permette sì di vedere i geriarchi esaltati e isterici, e spietati, da un lato, anche se si riesce ad evidenziare come fossero la minima parte; ma, dall’altro, di leggere lo scoramento di quei soldati che partecipavano perché costretti ad arruolarsi, di come non credessero in una missione comune ma riuscissero comunque a stabilire relazioni umane con i loro commilitoni, per quel poco che potevano durare purtroppo, di come tanti non realizzassero realmente la situazione in cui si venivano a trovare, come nel caso di Finck, andando incontro a un finale improvviso e del tutto inatteso, e di come tanti si ritrovassero lì a quel punto, coi loro acciacchi, pregressi o dovuti al tempo trascorso al fronte, quello orientale in questo caso, e fossero costretti a tirare avanti giorno per giorno facendovi i conti e lasciando che questo decidesse la loro sorte.
I campi di sterminio non potevano mancare del tutto, anche se qui vengono solo accennati nel capitolo relativo alla ragazza ebrea, Ilona, formatasi in ambito religioso ma che poi ha scelto la strada dell’insegnamento della musica ai bambini, che purtroppo è quello che finisce per segnare la sua fine.
Eppure anche qui lo scenario che si delinea è agghiacciante, dove troviamo, oltre ai metodi di uccisione che tutti ormai conosciamo, e alle guardie che eseguono gli ordini con freddezza e distacco e senza tante domande, anche coloro che raccattano le persone in giro per il paese e le trasportano ma si ostinano a chiudere gli occhi e non vedere la loro di crudeltà e quella dell’abominio a cui sono destinati, e vediamo anche come, spesso, ci fosse la follia a farla da padrona, e l’esaltazione, in personaggi a cui veniva purtroppo concessa una posizione di rilievo, con il terribile potere di vita o di morte.
“Il campo, disse, non c’è più nessun campo-entro questa sera non ci sarà più nessun campo-sarà vuoto.
Vuoto? Chiese Plorin. Si era seduto e passava lentamente la manica sulla mitraglietta che aveva preso l’umidità.
Vuoto, disse il sottufficiale ss, che accennò un sogghigno alzando le spalle. Vi dico che il campo sarà vuoto, non vi basta?
Deportati? Chiese Schroder che si trovava già sulla porta.
Maledizione, disse il comandante di squadra - lasciatemi in pace una buona volta, ho detto vuoto, non ho detto deportati-compreso il coro. Sogghignò. Il vecchio impazzisce per il suo coro. Vedrete che se lo porterà via…
Ah, ecco, dissero i due insieme- ah, ecco…, e Schroder aggiunse: Il vecchio impazzisce proprio per i canti. Risero tutti e tre.”
“La stupiva constatare quanta rilassatezza ci fosse in quell’amministrazione della morte. Tutto avveniva in modo meccanico, con una certa eccitazione e impazienza: quelle persone facevano il loro lavoro con lo stesso malumore con cui avrebbero svolto ogni altro lavoro d’ufficio, si limitavano a espletare un compito, un compito che trovavano sgradevole, ma che andava espletato.”
La devastazione che alla fine emerge dal quadro disegnato da questa storia, nessuno escluso, nemmeno Feinhals che riesce a tornare a casa dai genitori al paesino al fronte, proprio vicino ai combattimenti, è, secondo il mio parere, quello più corrispondente alla realtà e credo che l’intento dell’autore fosse proprio questo: di rendere come, anche per chi avesse la fortuna di sopravvivere a quegli orrori, la vita non avrebbe potuto essere più la stessa.
“Inoltre la maggior parte delle persone commetteva l’errore di ritenere che un pezzo di metallo lucente sul petto o al collo di un uomo potesse trasformarlo. Sembravano credere che uno stupido potesse diventare intelligente e che un debole potesse diventare forte con una medaglia appesa in un punto decorativo dell’uniforme, una medaglia che si fosse possibilmente guadagnato.
Ma Berchem aveva capito che non era vero: ammesso che fosse possibile cambiare un uomo con una decorazione, allora questo avveniva in senso negativo.”
Unica nota positiva in tutto quello squallore è l’amore in nuce tra Feinhals e Ilona, che viene tragicamente abortito, trasportati improvvisamente uno lontano dall’altra, ma che solo permea di una nota di speranza e di tenerezza la storia, mostrando come, anche tra un soldato tedesco e un’ebrea potesse nascere l’amore, vincendo qualsiasi distanza.
È difficile pensare ai tedeschi di quel periodo storico senza operare una netta dicotomia buoni-cattivi, che serva per tenere apparentemente il Male con la m maiuscola lontano da noi.
La realtà purtroppo è ben diversa e, mai solo bianca o solo nera, qui colpisce chi riesce ad avere la mente aperta a sufficienza, e ci fa realizzare come, anche nei ranghi tedeschi come nel popolo, tanti abbiano subito l’orrore che si è verificato, non come carnefici ma come vittime.
Si tratta di nove capitoli, apparentemente slegati tra loro perché ognuno o quasi, con protagonisti e scene differenti, tenuti insieme dallo scenario comune della conclusione della Seconda Guerra mondiale.
E questo motivo probabilmente ha frenato qualcuno nell’approcciarglisi, rendendolo ostico per quei lettori che pretendono tutto subito e una struttura lineare.
In realtà però, andando avanti nella lettura, si scopre che non sono slegati ma che tutti quei militari si ritrovano in diversi contesti, e i pezzi tornano insieme a costituire una scena unica, purtroppo molto angosciante, proprio perché il contesto storico lo è stato.
L’originalità di questo testo, come pochi ai tempi della sua pubblicazione, sta nel fatto che il punto di vista da cui è narrato è quello tedesco, soprattutto al momento in cui la guerra è ormai persa ed i russi stanno penetrando l’Ungheria e la Polonia e raggiungendo la Germania dell’est.
Questo ci permette sì di vedere i geriarchi esaltati e isterici, e spietati, da un lato, anche se si riesce ad evidenziare come fossero la minima parte; ma, dall’altro, di leggere lo scoramento di quei soldati che partecipavano perché costretti ad arruolarsi, di come non credessero in una missione comune ma riuscissero comunque a stabilire relazioni umane con i loro commilitoni, per quel poco che potevano durare purtroppo, di come tanti non realizzassero realmente la situazione in cui si venivano a trovare, come nel caso di Finck, andando incontro a un finale improvviso e del tutto inatteso, e di come tanti si ritrovassero lì a quel punto, coi loro acciacchi, pregressi o dovuti al tempo trascorso al fronte, quello orientale in questo caso, e fossero costretti a tirare avanti giorno per giorno facendovi i conti e lasciando che questo decidesse la loro sorte.
I campi di sterminio non potevano mancare del tutto, anche se qui vengono solo accennati nel capitolo relativo alla ragazza ebrea, Ilona, formatasi in ambito religioso ma che poi ha scelto la strada dell’insegnamento della musica ai bambini, che purtroppo è quello che finisce per segnare la sua fine.
Eppure anche qui lo scenario che si delinea è agghiacciante, dove troviamo, oltre ai metodi di uccisione che tutti ormai conosciamo, e alle guardie che eseguono gli ordini con freddezza e distacco e senza tante domande, anche coloro che raccattano le persone in giro per il paese e le trasportano ma si ostinano a chiudere gli occhi e non vedere la loro di crudeltà e quella dell’abominio a cui sono destinati, e vediamo anche come, spesso, ci fosse la follia a farla da padrona, e l’esaltazione, in personaggi a cui veniva purtroppo concessa una posizione di rilievo, con il terribile potere di vita o di morte.
“Il campo, disse, non c’è più nessun campo-entro questa sera non ci sarà più nessun campo-sarà vuoto.
Vuoto? Chiese Plorin. Si era seduto e passava lentamente la manica sulla mitraglietta che aveva preso l’umidità.
Vuoto, disse il sottufficiale ss, che accennò un sogghigno alzando le spalle. Vi dico che il campo sarà vuoto, non vi basta?
Deportati? Chiese Schroder che si trovava già sulla porta.
Maledizione, disse il comandante di squadra - lasciatemi in pace una buona volta, ho detto vuoto, non ho detto deportati-compreso il coro. Sogghignò. Il vecchio impazzisce per il suo coro. Vedrete che se lo porterà via…
Ah, ecco, dissero i due insieme- ah, ecco…, e Schroder aggiunse: Il vecchio impazzisce proprio per i canti. Risero tutti e tre.”
“La stupiva constatare quanta rilassatezza ci fosse in quell’amministrazione della morte. Tutto avveniva in modo meccanico, con una certa eccitazione e impazienza: quelle persone facevano il loro lavoro con lo stesso malumore con cui avrebbero svolto ogni altro lavoro d’ufficio, si limitavano a espletare un compito, un compito che trovavano sgradevole, ma che andava espletato.”
La devastazione che alla fine emerge dal quadro disegnato da questa storia, nessuno escluso, nemmeno Feinhals che riesce a tornare a casa dai genitori al paesino al fronte, proprio vicino ai combattimenti, è, secondo il mio parere, quello più corrispondente alla realtà e credo che l’intento dell’autore fosse proprio questo: di rendere come, anche per chi avesse la fortuna di sopravvivere a quegli orrori, la vita non avrebbe potuto essere più la stessa.
“Inoltre la maggior parte delle persone commetteva l’errore di ritenere che un pezzo di metallo lucente sul petto o al collo di un uomo potesse trasformarlo. Sembravano credere che uno stupido potesse diventare intelligente e che un debole potesse diventare forte con una medaglia appesa in un punto decorativo dell’uniforme, una medaglia che si fosse possibilmente guadagnato.
Ma Berchem aveva capito che non era vero: ammesso che fosse possibile cambiare un uomo con una decorazione, allora questo avveniva in senso negativo.”
Unica nota positiva in tutto quello squallore è l’amore in nuce tra Feinhals e Ilona, che viene tragicamente abortito, trasportati improvvisamente uno lontano dall’altra, ma che solo permea di una nota di speranza e di tenerezza la storia, mostrando come, anche tra un soldato tedesco e un’ebrea potesse nascere l’amore, vincendo qualsiasi distanza.
È difficile pensare ai tedeschi di quel periodo storico senza operare una netta dicotomia buoni-cattivi, che serva per tenere apparentemente il Male con la m maiuscola lontano da noi.
La realtà purtroppo è ben diversa e, mai solo bianca o solo nera, qui colpisce chi riesce ad avere la mente aperta a sufficienza, e ci fa realizzare come, anche nei ranghi tedeschi come nel popolo, tanti abbiano subito l’orrore che si è verificato, non come carnefici ma come vittime.
March 30, 2021
Yıkıntı Edebiyatı’nın güzel bir örneğini okudum. II.Dünya Savaşı’nın son zamanları, Alman ordusu geri çekilme emri almış. Birçok askerin ve geçtikleri ülkelerdeki halktan kişilerin, birbirleri ile çakışan acı dolu öyküleri... İnsanların tamamında mutsuzluk, umutsuzluk, bıkkınlık hakim ve en küçük bir umut bile yeşeremeden ölüyor 😢 Ölüm ve acı her yerde...
October 4, 2014
کتاب دومی بود که از هاینریش بل میخوندم. عقاید یک دلقکش واقعا معرکه بود تو ژانر خودش. این کتابم واقعا عالی بود تو ژانر خودش، نویسندهی خیلی خوبیه، احتمالا برم بقیه کتاباشم بخونم.
داستان روایت عقبنشینی و شکستهای پیدرپی هیتلر و آلمانه در قالبه شخصیتای مختلف که اتفاقات مختلف هم میفته. خ��لی جالب توضیح داده وقایع و تلخیهایی که خیلیها ازش خبر ندارن. در واقع بخش شکست آخر آلمانها و رنج مردم آلمان هیچ به چشم نیومده هیچوقت در مقابل اون حجم عظیم داستانهایی که از وحشیگریهای ارتش هیتلر حرف میزنه.
داستان روایت عقبنشینی و شکستهای پیدرپی هیتلر و آلمانه در قالبه شخصیتای مختلف که اتفاقات مختلف هم میفته. خ��لی جالب توضیح داده وقایع و تلخیهایی که خیلیها ازش خبر ندارن. در واقع بخش شکست آخر آلمانها و رنج مردم آلمان هیچ به چشم نیومده هیچوقت در مقابل اون حجم عظیم داستانهایی که از وحشیگریهای ارتش هیتلر حرف میزنه.
December 22, 2019
Xin nghiêng mình kính cẩn trước Heinrich Boll.
December 1, 2014
دومین کتابی بود که ازش میخوندم با عقاید دلقک نمیشه مقایسه کرد.موضوع خوبی داشت.در مورد حالات و احوال مردم اون زمان در جنگ جهانی صحبت میکرد که از لحاظ روحی و... چه آسیب هایی میدیدن خیلی از وابستگی ها و علایقشون رو کنار گذاشتند و تاثیرات جنگ بعضی جاها آدم ها رو بی روح و سرد کرده بود و خیلی اتفاق هایی که با شروع جنگ بدون سرانجام موندن و خیلی چیز هایی دیگه که باعث شد داستان خوبی از آب دربیاد.
January 23, 2021
Süreksiz bir roman. Neredeyse her bölümde farklı bir karakteri takip ediyoruz. Elbette belirli olaylar ve kişiler var. Bir akış var yani yanlış anlaşılmasın. Ana karakter ve hikâye ise Feinhals isimli askerin üzerinden gidiyor. Yani diğer karakterlerin bakış açısına geçsek bile oralarda bir yerlerde bizim Feinhals geziniyor.
Alman tarafını vurmaya başlamış savaşın, ümitsiz insanlarının bir panoraması. Almanya İkinci Dünya Savaşı'nı kaybetmekte. Savaşan, savaşmayan herkesin, tüm Dünyanın üzerine ise savaşın külleri yağıyor.
Kapak tasarımındaki renkler gibi gri bir kitap. Mutlu neredeyse tek bir kişi, kısacık bir an bile yok. En ümitlenilen yerde, en gelecek planları yapılan anlarda insanlar mermilerin, bombaların hedefi oluyorlar. Komutanlar bir bağırsak rahatsızlığı yüzünden geri çekilen gruplarının arkasında kalıyor, tuvaletlerini yapmaya çalışırken enkazların altında kalıyorlar. Çaresizliğin acımasızca çizilmiş bir resmi.. Evet! Tam da böyle bir eser. Dramın, savaşın kol gezdiği, toplumların paranoyasının giderek arttığı, yoksulluğun canlara tak ettiği, insanların boş boş baktığı ve askeri üniformalarıyla çocuk parklarında mutlu olmaya çalıştığı bir Dünya. Bu türe "yıkım edebiyatı" deniyor. İki Dünya savaşının biriyle ya da ikisiyle birden hayatları yıkıma uğramış insanların romanları için kullanılıyor bu tabir. Bu kitabı anlatmaya da çok uygun düşüyor. Yıkım edebiyatı türünde çok kitap okudum ve bu onların iyilerinden biri.
Kitabın basit görünümü altında etkileyici bir anlatımla karşılaştım. Dili yoğun, betimlemeleri şaşırtıcı derecede detaylı ve isabetli. Bu yüzden okurken biraz özen istiyor. Aynı zamanda yoğun olmasına rağmen içten kalmayı da başarabilmiş Böll. Yazarların bu Nobel ödüllerini boşuna almadığını iyiden iyiye fark etmeye başladım. Mutlaka başka hesaplar da giriyordur tercih esnasında ancak boş ya da hak etmeyen yazar okumadım Nobel edebiyat ödülünü almış olan şimdiye kadar. Bu kitap özelindeyse Heinrich Böll beni yakalamayı başardı. Daha önce de söylediğim gibi psikolojisi çöken bir toplumun tuhaf davranışlarını okumak, onlara acımak ve sürüklendikleri savaş ortamında can çekişmelerini izlemek son derece dramatik.
Yazar 1972 yılında Nobel'e layık görülmüş. Ben 1951 yılında yazmış olduğu bu erken dönem eseriyle başlamış oldum. Diğer kitapları da kitaplığımda ve mutlaka okuyacağım zira yazarın yazın hayatı otuz yıldan uzun bir dönemi kapsıyor ve elbette geçen zamandan etkilenilmiştir. Bu yüzden bu durumu takip edebilmek için iyi bir ilk okuma olabilir. Size de bunu tavsiye ederim.
Alman savaş dönemi yazarlarının benzer bir tarzı var. Bu kitapta ve yazarda da o mesela Hans Fallada gibi yazarların stilini gördüm. Metin içinde farklı karakterler üzerinden ilerlemeyi o da çok seviyor. Yine bilinç akışı tekniği de güzel kullanılmış. Bu da okuduğumuz eseri postmodern bir havaya sokuyor biraz da olsa. Durum değil olay odaklı bir üslup gibi görünse de, Böll özellikle bilinç akışı tekniğiyle ve yabancılaşma üzerine kurduğu karakterlerle bizi postmodern edebiyatın iyi bir örneğini okuduğumuza ikna ediyor. Böll'ün yeterince popüler olmadığını ancak daha çok ilgiyi hak ettiğini düşünüyorum.
Ben bir günde bitirdim. Size de tavsiye ediyorum.
Alman tarafını vurmaya başlamış savaşın, ümitsiz insanlarının bir panoraması. Almanya İkinci Dünya Savaşı'nı kaybetmekte. Savaşan, savaşmayan herkesin, tüm Dünyanın üzerine ise savaşın külleri yağıyor.
Kapak tasarımındaki renkler gibi gri bir kitap. Mutlu neredeyse tek bir kişi, kısacık bir an bile yok. En ümitlenilen yerde, en gelecek planları yapılan anlarda insanlar mermilerin, bombaların hedefi oluyorlar. Komutanlar bir bağırsak rahatsızlığı yüzünden geri çekilen gruplarının arkasında kalıyor, tuvaletlerini yapmaya çalışırken enkazların altında kalıyorlar. Çaresizliğin acımasızca çizilmiş bir resmi.. Evet! Tam da böyle bir eser. Dramın, savaşın kol gezdiği, toplumların paranoyasının giderek arttığı, yoksulluğun canlara tak ettiği, insanların boş boş baktığı ve askeri üniformalarıyla çocuk parklarında mutlu olmaya çalıştığı bir Dünya. Bu türe "yıkım edebiyatı" deniyor. İki Dünya savaşının biriyle ya da ikisiyle birden hayatları yıkıma uğramış insanların romanları için kullanılıyor bu tabir. Bu kitabı anlatmaya da çok uygun düşüyor. Yıkım edebiyatı türünde çok kitap okudum ve bu onların iyilerinden biri.
Kitabın basit görünümü altında etkileyici bir anlatımla karşılaştım. Dili yoğun, betimlemeleri şaşırtıcı derecede detaylı ve isabetli. Bu yüzden okurken biraz özen istiyor. Aynı zamanda yoğun olmasına rağmen içten kalmayı da başarabilmiş Böll. Yazarların bu Nobel ödüllerini boşuna almadığını iyiden iyiye fark etmeye başladım. Mutlaka başka hesaplar da giriyordur tercih esnasında ancak boş ya da hak etmeyen yazar okumadım Nobel edebiyat ödülünü almış olan şimdiye kadar. Bu kitap özelindeyse Heinrich Böll beni yakalamayı başardı. Daha önce de söylediğim gibi psikolojisi çöken bir toplumun tuhaf davranışlarını okumak, onlara acımak ve sürüklendikleri savaş ortamında can çekişmelerini izlemek son derece dramatik.
Yazar 1972 yılında Nobel'e layık görülmüş. Ben 1951 yılında yazmış olduğu bu erken dönem eseriyle başlamış oldum. Diğer kitapları da kitaplığımda ve mutlaka okuyacağım zira yazarın yazın hayatı otuz yıldan uzun bir dönemi kapsıyor ve elbette geçen zamandan etkilenilmiştir. Bu yüzden bu durumu takip edebilmek için iyi bir ilk okuma olabilir. Size de bunu tavsiye ederim.
Alman savaş dönemi yazarlarının benzer bir tarzı var. Bu kitapta ve yazarda da o mesela Hans Fallada gibi yazarların stilini gördüm. Metin içinde farklı karakterler üzerinden ilerlemeyi o da çok seviyor. Yine bilinç akışı tekniği de güzel kullanılmış. Bu da okuduğumuz eseri postmodern bir havaya sokuyor biraz da olsa. Durum değil olay odaklı bir üslup gibi görünse de, Böll özellikle bilinç akışı tekniğiyle ve yabancılaşma üzerine kurduğu karakterlerle bizi postmodern edebiyatın iyi bir örneğini okuduğumuza ikna ediyor. Böll'ün yeterince popüler olmadığını ancak daha çok ilgiyi hak ettiğini düşünüyorum.
Ben bir günde bitirdim. Size de tavsiye ediyorum.
July 6, 2011
In this simple yet profound novella Heinrich Boll provides a brief portrait of the lives of some members of the Wehrmacht as they are in retreat near the end of World War II. Told episodically with a casual style the makes the horror of some of the episodes even more powerful. Bolls simple straightforward style is perfect as he tells of the horrific details. He draws extensively from autobiographical events during his time as a soldier in World War II. What characterizes all of Böll's war literature is the fact that there are no heroes; his protagonists are ordinary, downtrodden soldiers who lack control over their lives and whose deaths are usually presented as being completely pointless, often painful, and always ugly. In keeping with his condemnation of war, Böll's style is realistic; he saw the war not as an exciting adventure but as an illness "like typhoid." This is an unforgettable work as it portrays a perspective on the war that few if any non-Germans could imagine. An early work of Boll, this shows signs of the novelist who would go on to write many much more complex works.
November 7, 2015
بيش از آنكه نام هاينريش بل و يادآوري سطور كتاب "عقايد يك دلقك" بتواند انگيزه اي براي انتخاب اين كتاب باشد، عنوانش كنجكاوي بسيار در مخاطب بر مي انگيزاند.
بل در اين كتاب سير سقوط انسان در سراشيب سرنوشت را مرور مي كند. سال ١٩٤٥. زماني كه چشم جهان، خيره و گوش جهان منتظر براي يك پيام و يك صداست: جنگ پايان گرفت. پرنده ي صلح، آرام آرام آمد و بر دوش هر سرباز نشست.
اما بل سياهي مرگ را به تصوير مي كشد. سياهي قلب هايي كه تصميم مي گيرند. قلب هايي كه به مرگ دستور مي دهند و قرباني مي گيرند. حال آنكه خود نيز قرباني اند. هر دو سو روزي از بين مي روند. قرباني كننده و قرباني شونده. همان موقع است كه خداوند عالم ندا خواهد داد:"آدم، كجا بودي؟"
بل در اين كتاب سير سقوط انسان در سراشيب سرنوشت را مرور مي كند. سال ١٩٤٥. زماني كه چشم جهان، خيره و گوش جهان منتظر براي يك پيام و يك صداست: جنگ پايان گرفت. پرنده ي صلح، آرام آرام آمد و بر دوش هر سرباز نشست.
اما بل سياهي مرگ را به تصوير مي كشد. سياهي قلب هايي كه تصميم مي گيرند. قلب هايي كه به مرگ دستور مي دهند و قرباني مي گيرند. حال آنكه خود نيز قرباني اند. هر دو سو روزي از بين مي روند. قرباني كننده و قرباني شونده. همان موقع است كه خداوند عالم ندا خواهد داد:"آدم، كجا بودي؟"
February 2, 2015
عصر اشويتس عصر داخائو
عصر اتاق هاي گاز
دوران توده هاي عظيم و غليظ دود.....ان دود انساني
ان توده ي دود انساني كه اسمان اروپا را فرا گرفته بود
مرثيه اي يكنواخت و ممتد بي هيچ اوج و فرود
مفهوم انسانيت در احتضاري طولاني ....طولاني.....طولاني
عصري كه به زعم ماركوزه (مكتب فرانكفورت) شعر را
براي هميشه ممنوع كرد
ان عقلانيت ابزاري كه خرد را به قهقرا برد
.....
ادم، كجا بودي؟ روايت اين دوران از تاريخ است
روايت روزهاي پاياني جنگ جهاني دوم
لحظات پاياني......و عشق يك دختر يهودي!!!!!!!! انتظار......
انتظار.......وحشت.....تصوير ان اتاق ...روياي زندگي در ان اتاق
انتظاري بيهوده.......و تكرار تكرار مرگ هاي پوچ....پوچ
و صداي اواز ايلونا كه هنوز ....هنوز در گوش هاي من است
ايلونا با ان اواز زيباي مذهبي اش در دو قدمي اتاق گاز
و يك شليك ......شروع كشتار.......چرا چرا هنوز اوازش را مي شنوم؟!!!!!!!هنوز
هنوز
وقتي كه مي دانم
مي دانم
ان ها از مدت ها پيش ديگر در ميان انسان ها نبود ند
عصر اتاق هاي گاز
دوران توده هاي عظيم و غليظ دود.....ان دود انساني
ان توده ي دود انساني كه اسمان اروپا را فرا گرفته بود
مرثيه اي يكنواخت و ممتد بي هيچ اوج و فرود
مفهوم انسانيت در احتضاري طولاني ....طولاني.....طولاني
عصري كه به زعم ماركوزه (مكتب فرانكفورت) شعر را
براي هميشه ممنوع كرد
ان عقلانيت ابزاري كه خرد را به قهقرا برد
.....
ادم، كجا بودي؟ روايت اين دوران از تاريخ است
روايت روزهاي پاياني جنگ جهاني دوم
لحظات پاياني......و عشق يك دختر يهودي!!!!!!!! انتظار......
انتظار.......وحشت.....تصوير ان اتاق ...روياي زندگي در ان اتاق
انتظاري بيهوده.......و تكرار تكرار مرگ هاي پوچ....پوچ
و صداي اواز ايلونا كه هنوز ....هنوز در گوش هاي من است
ايلونا با ان اواز زيباي مذهبي اش در دو قدمي اتاق گاز
و يك شليك ......شروع كشتار.......چرا چرا هنوز اوازش را مي شنوم؟!!!!!!!هنوز
هنوز
وقتي كه مي دانم
مي دانم
ان ها از مدت ها پيش ديگر در ميان انسان ها نبود ند
February 6, 2019
Wo warst du, Adam?
Allein schon der Titel den Heinrich Böll für seinen Roman wählte, lässt auf eine nicht allzu gewöhnliche Lektüre schließen. Ebenso ungewöhnlich wie der Titel liest sich der Roman. Zumindest zu Anfang. Man erfährt von einem einfachen Soldaten, Feinhals, der scheinbar im Mittelpunkt des Buches steht. Doch führt er in verschiedenen Kapiteln lediglich eine Randexistenz oder fehlt vollkommen. Und doch ist dieser Feinhals der Protagonist in Bölls Werk. Der Leser erlebt jenen einfachen Soldaten auf dem Rückzuck von der längst verlorenen Ostfront. Der Rückzug verläuft über Rumänien und die Slowakei bis schließlich zurück in die ehemalige Heimat des einfachen Soldaten, kurz vor Kriegsende 1945. Dabei kreuzt sich Feinhals Weg mit einer Menge Personen, die alle eines gemeinsam haben. Sie sind Betroffene eines Ereignisses, dessen Auswirkungen und Folgen sie nicht abschätzen können. Sie alle, ob Soldaten, Zivilisten, Deutsche, Russen, Kneipenwirte, Obstverkäufer, Schausteller oder Juden, sind Opfer dieses Krieges und diesem, mit all seinen unvermeidbaren Folgen auf Gedeih und Verderb ausgeliefert.
Heinrich Böll beschreibt mit seinem Episoden-Roman den zweiten Weltkrieg wahrlich im Detail. Doch stehen hier nicht Kriegsverläufe, Schlachten, Politik oder Kämpfe im Vordergrund, sondern die Menschen, die diesem menschenverachtenden Monstrum namens Krieg ausgesetzt sind. Menschen mit all ihren persönlichen Bedürfnissen, wie Nahrung, Liebe und Zufriedenheit, sowie ihren Vorstellungen vom Leben und Glück. Dabei verwebt Böll geschickt die einzelnen Schicksale der im Roman vorkommen Personen zu einem großen Ganzen, so dass am Ende des Romans tatsächlich jede Person ihren berechtigten Platz und Auftritt im Roman bekommt. Die unterschiedlichen Personen, mit ihren verschiedenen Sorgen und Nöten werden dabei so stark und nah geschildert, dass dem Leser bestimmte Gedanken, Gespräche und Schicksale der von Böll beschriebenen Weltkriegsteilnehmer so schnell nicht aus dem Kopf gehen.
Wo warst du, Adam? „Ich war im Weltkrieg.“
Allein schon der Titel den Heinrich Böll für seinen Roman wählte, lässt auf eine nicht allzu gewöhnliche Lektüre schließen. Ebenso ungewöhnlich wie der Titel liest sich der Roman. Zumindest zu Anfang. Man erfährt von einem einfachen Soldaten, Feinhals, der scheinbar im Mittelpunkt des Buches steht. Doch führt er in verschiedenen Kapiteln lediglich eine Randexistenz oder fehlt vollkommen. Und doch ist dieser Feinhals der Protagonist in Bölls Werk. Der Leser erlebt jenen einfachen Soldaten auf dem Rückzuck von der längst verlorenen Ostfront. Der Rückzug verläuft über Rumänien und die Slowakei bis schließlich zurück in die ehemalige Heimat des einfachen Soldaten, kurz vor Kriegsende 1945. Dabei kreuzt sich Feinhals Weg mit einer Menge Personen, die alle eines gemeinsam haben. Sie sind Betroffene eines Ereignisses, dessen Auswirkungen und Folgen sie nicht abschätzen können. Sie alle, ob Soldaten, Zivilisten, Deutsche, Russen, Kneipenwirte, Obstverkäufer, Schausteller oder Juden, sind Opfer dieses Krieges und diesem, mit all seinen unvermeidbaren Folgen auf Gedeih und Verderb ausgeliefert.
Heinrich Böll beschreibt mit seinem Episoden-Roman den zweiten Weltkrieg wahrlich im Detail. Doch stehen hier nicht Kriegsverläufe, Schlachten, Politik oder Kämpfe im Vordergrund, sondern die Menschen, die diesem menschenverachtenden Monstrum namens Krieg ausgesetzt sind. Menschen mit all ihren persönlichen Bedürfnissen, wie Nahrung, Liebe und Zufriedenheit, sowie ihren Vorstellungen vom Leben und Glück. Dabei verwebt Böll geschickt die einzelnen Schicksale der im Roman vorkommen Personen zu einem großen Ganzen, so dass am Ende des Romans tatsächlich jede Person ihren berechtigten Platz und Auftritt im Roman bekommt. Die unterschiedlichen Personen, mit ihren verschiedenen Sorgen und Nöten werden dabei so stark und nah geschildert, dass dem Leser bestimmte Gedanken, Gespräche und Schicksale der von Böll beschriebenen Weltkriegsteilnehmer so schnell nicht aus dem Kopf gehen.
Wo warst du, Adam? „Ich war im Weltkrieg.“
November 27, 2016
A beautiful book, incredibly sad, with great detail about the humans in the story...only to tell of their death in the face of a pointless war. Pointless deaths.
Again, Boll tells of love and God. In this book, he asks the question about the purpose of prayer and says that maybe the reason to pray is not to ask for things that "He" cannot give, but to console God. Is God sad? No, I don't think so. But I don't know. I will not pray to console God. I still hope that God will comfort and end all wars.
Again, Boll tells of love and God. In this book, he asks the question about the purpose of prayer and says that maybe the reason to pray is not to ask for things that "He" cannot give, but to console God. Is God sad? No, I don't think so. But I don't know. I will not pray to console God. I still hope that God will comfort and end all wars.
September 27, 2014
کتاب با اینکه پر توصیفات معرکهس، اما هیچ شخصیت تاثیرگذاری نداره. شاید این استراتژی رمانه، اما من یکی که با مساله نمیتونم کنار بیام. رمانهای دوسداشتنی زندگیم همه پر شخصیتهای دوسداشتنی بودن
.
اگه کسی خوشش اومد از این کتاب دوس دارم نظراتش رو بشنوم
.
اگه کسی خوشش اومد از این کتاب دوس دارم نظراتش رو بشنوم
February 15, 2018
İkinci Dünya Savaşı sırasında cephelerin ötesinde yaşanan sıradan hayatların "savaş" ile nasıl değiştini gösteren bu roman okumaya değer. Böll'ün anlatımındaki sadelik ve edebi üslubu kitabı elden bıraktırmadan okutturuyor.
September 15, 2016
ویرانی های بعد از جنگ
پایان فصل هفتم نفرت انگیزه!
پایان فصل هفتم نفرت انگیزه!
September 11, 2020
Man is the cruelest animal
October 15, 2019
Tisztára mint egy Remarque-regény, amit egy olyan Remarque írt, aki elfelejtett cselekményt szőni. Persze Böllről nem feltételezném (hiába ez az első könyve), hogy képtelen elmesélni lineárisan egy történetet – inkább arról van szó, hogy ő ezt az egészet ignorálja. Nem egy háborús sztorit akar végigvinni, hanem a háború leglényegéről akar mondani valamit: a nyugtalanságról, a tehetetlenségről, és arról, hogy Ádám nem ott van, ahol kéne (otthon), hanem ott, ahol aztán pont nem kéne lennie (a háborúban). De hát ezt már annyian annyiféleképpen megírták, és jó páran sokkal jobban is. Szóval értem én, „mit akar mondani a szerző” (ahogy az egyszeri irodalomtanár mondaná), csak mintha túl közeli lenne az élmény, túlságosan rátelepszik a szövegre, és Böll nem tud tőle két lépésre eltávolodni. Ettől aztán ez az egész mozaikos szerkezet olyan lesz, mint egy konstruktivista festmény (a címe legyen mondjuk: „Növendék macska a teraszon”): akadnak benne szép színű kockák, de úgy az egész rohadtul nem hasonlít egy cicára. Úgyhogy ha lenne egy időgépem, visszamennék az ötvenes évek elejére, és azt mondanám Böllnek: „Desztillálj, Heinrich! Desztillálj! Jó író vagy, engedd, hogy ez érvényesüljön! Ne az élmény irányítsa a tollad, hanem a tollad irányítsa az élményt!” És alighanem van is egy időgépem, mert Heinrich később desztillált. Azért kapott Nobel-díjat.
June 21, 2022
¿Qué ocurriría si el cielo estuviese tachonado por las estrellas que ornamentan el uniforme de los sargentos? La pregunta no es mía, sino de Heinrich Böll, para quien esta visión no resulta más que una antesala del infierno. Antes que soldados, lo que necesitamos son razones para no matar. En esta novela, enmarcada en la Segunda Guerra Mundial, el escritor deja ver lo que fueron sus vivencias tras la violencia. No vale la pena esgrimir un arma. No vale la pena aniquilar, pues la sinrazón se apodera de todo el resto de la potencial acción humana.
En esta novela antibelicista, múltiples personajes deambulan para enfrentarse a lo que queda de un ser humano en cuanto habita tanta violencia. En este contrapunto, las palabras empiezan a atropellarse, casi que a enquistarse, como si de una metralladora u otra arma de rápido disparo se tratase. En definitiva, la muerte no deja espacio a la vida.
En esta novela antibelicista, múltiples personajes deambulan para enfrentarse a lo que queda de un ser humano en cuanto habita tanta violencia. En este contrapunto, las palabras empiezan a atropellarse, casi que a enquistarse, como si de una metralladora u otra arma de rápido disparo se tratase. En definitiva, la muerte no deja espacio a la vida.
May 31, 2023
از اونجایی که ارادت زیادی برای اقای بل عزیز قائلم ولی این کتاب قوی نبود
روایت و فضای داستان ضعیف بود
روایت و فضای داستان ضعیف بود
February 25, 2018
Questo romanzo è ambientato in Ungheria nelle ultime fasi che precedono la disfatta tedesca nella seconda guerra mondiale. E' costituito da solo 9 capitoli che sono episodi slegati tra loro, nonostante la presenza di qualche personaggio che "torna" di tanto in tanto. Tutti i personaggi principali sono militari tedeschi, colonnelli, generali e soldati semplici. Di quest'ultima categoria fa parte Feinhals, che forse è il vero protagonista del romanzo, colui che compare nel primo capitolo e scompare nell'ultimo mentre noi lettori seguiamo i suoi spostamenti dall'Ungheria alla Germania, dove l'esercito è costretto a riparare perchè ormai sospinto dai russi e dagli americani.
Feinhals non è un eroe, è solo un soldato che esegue degli ordini. Originario di un piccolo villaggio tedesco, non ha mai avuto un gran rapporto con i genitori, ma adesso è ad un passo dal ritornare a casa per assaporare una quiete che non ha più da anni, per ritrovare un luogo in cui ricominciare e nel
quale pensare al suo amore ebreo scomparso. Ma il destino ha altri programmi...
Questa struttura così simile ad una raccolta di racconti non mi ha conquistata affatto! In un romanzo io cerco compattezza, e qui non c'è. E' stata comunque una lettura interessante dove la guerra è osservata da un punto di vista insolito.
Mi chiedo, però, perchè mai l'autore abbia scelto lo stesso destino per tutti quei personaggi che hanno avuto un ruolo maggiore all'interno del libro. E' un modo per condannare la Germania nazista?
Feinhals non è un eroe, è solo un soldato che esegue degli ordini. Originario di un piccolo villaggio tedesco, non ha mai avuto un gran rapporto con i genitori, ma adesso è ad un passo dal ritornare a casa per assaporare una quiete che non ha più da anni, per ritrovare un luogo in cui ricominciare e nel
quale pensare al suo amore ebreo scomparso. Ma il destino ha altri programmi...
Questa struttura così simile ad una raccolta di racconti non mi ha conquistata affatto! In un romanzo io cerco compattezza, e qui non c'è. E' stata comunque una lettura interessante dove la guerra è osservata da un punto di vista insolito.
Mi chiedo, però, perchè mai l'autore abbia scelto lo stesso destino per tutti quei personaggi che hanno avuto un ruolo maggiore all'interno del libro. E' un modo per condannare la Germania nazista?
June 24, 2023
Quasi "shakespiariano" ( si scrive cosi'?) questo libro di Boll, comincia in sordina descrivendo la vita di alcuni soldati tedeschi durante l'offensiva dell'Armata Rossa, con la conseguente ritirata delle truppe dell'Asse e l'abbandono dei territori occupati a Est.
Poi si sviluppano tutte le tragedie personali, piu' o meno banali, che alla fine si intrecciano per poi ridividersi: di sfondo, una grandissima tristezza, nostalgia, senso della disfatta, emozione, abbandono.
Consigliatissimo.
May 14, 2011
Da ich dieses Werk ausgewählt habe, um danach in meiner Recherchehausarbeit zu recherchieren, wollte ich es natürlich auch lesen, da ich bisher nur "Ansichten eines Clowns" von Böll gelesen habe.
Es ist beeindruckend. Sehr beeindruckend. Und es erschüttert einen, es macht einem die Sinnlosigkeit jeden Krieges mehr als nur deutlich.
Dieser Roman besteht eigentlich aus neun unzusammenhängenden Kurzgeschichten, die einzige Konstante ist Feinhals, ein Leutnant, der in mehreren Geschichten vorkommt, einmal als Nebencharakter, dann wieder als Hauptcharakter.
Zum Inhalt möchte ich hier eigentlich gar nichts sagen, sonst würde ich zuviel vorwegnehmen. Ich kann nur jedem empfehlen, dieses Buch zu lesen.
Es ist beeindruckend. Sehr beeindruckend. Und es erschüttert einen, es macht einem die Sinnlosigkeit jeden Krieges mehr als nur deutlich.
Dieser Roman besteht eigentlich aus neun unzusammenhängenden Kurzgeschichten, die einzige Konstante ist Feinhals, ein Leutnant, der in mehreren Geschichten vorkommt, einmal als Nebencharakter, dann wieder als Hauptcharakter.
Zum Inhalt möchte ich hier eigentlich gar nichts sagen, sonst würde ich zuviel vorwegnehmen. Ich kann nur jedem empfehlen, dieses Buch zu lesen.
Read
December 30, 2019آیا میتوان گفت یک مرد تمامی یک ملت است؟ آیا همه آلمانی ها هیتلر بودند؟ چه کسی میدانست بر سر جلادانش چه آمده؟ و چه سرنوشتی در انتظار آنهاست؟ ملت آلمان فریب خورده ، خسته و ناامید کشان کشان و با ضرب و زور دنبال سردمداران خود روان است. کسانی که اکنون پشیمان اند ولی جرات ابراز پشیمانی ندارند" (از متن کتاب)
March 18, 2014
"Byelyogorshe," repeats one wounded soldier, like clockwork. Another: "Champagne. Chilled champagne!" And all the characters in this novella are leftover fragments of a war that is represented as a similarly meaningless series of absurdities and cruel coincidences.
January 12, 2016
Eines der besten Bücher, die ich je gelesen habe. Außergewöhnliche Sprache und sehr sehr mitfühlend geschrieben.
Displaying 1 - 30 of 109 reviews