De laatste liefde van mijn moeder

by Dimitri Verhulst

De elfjarige Jimmy voelt zich een verrader ten aanzien van zijn biologische vader, hij is namelijk zojuist met een paar pannen, een sofa, een televisie en zijn moeder Martine verhuisd naar haar nieuwe vlam, die - en dat weet Jimmy nog niet - zijn nieuwe vriendin zal dwingen een keuze te maken tussen haar zoon en haar relatie.

Genres: Fiction, Dutch Literature, Audiobook, 21st Century, Roman, Novels, Literature

236 pages, Paperback

First published January 1, 2010

About the author

Na zijn debuut in 1999 schreef Dimitri Verhulst 13 boeken, romans, verhalen, novellen, poëzie en toneel. Zijn werk verschijnt in meer dan 20 talen over de hele wereld en hij wordt gezien als een van de grote schrijvers uit de Lage Landen. De klassieker De helaasheid der dingen werd bekroond met de Gouden Uil Publieksprijs, met Godverdomse dagen op een bol won hij de Libris Literatuurprijs. Zijn laatste, De laatkomer, verkocht binnen een half jaar meer dan 75 000 exemplaren, wordt verfilmd en over de hele wereld vertaald.

• 2007 - Publieksprijs Gouden Uil voor De helaasheid der dingen
• 2007 - Humo's Gouden Bladwijzer voor De helaasheid der dingen
• 2008 - De Inktaap voor De helaasheid der dingen, literaire jongerenprijs Vlaanderen, Nederland en Suriname
• 2009 - Beste Boek 2008 Humo's Pop Poll voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol
• 2009 - De Libris Literatuur Prijs voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol



Dimitri Verhulst in de Nederlandstalige Wikipedia

Dimitri Verhulst in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren

Dimitri Verhulst bij "Schrijversgewijs"


Dimitri Verhulst is a Flemish poet and writer.

Dimitri Verhulst in the English Wikipedia

Reviews

[Haaike · Rating 4 out of 5]

Na De helaasheid der dingen was dit het tweede boek dat ik las van Dimitri Verhulst, eentje waarin hij opnieuw "afrekent" met het verleden, zij het dan dit keer met zijn moeder i.p.v. met dat deel dat zich bij zijn vader afspeelde.
De beschrijving van de groepsreis die "Jimmy" maakt met zijn moeder en haar nieuwe vriend is tragisch en hilarisch tegelijk, een beetje zoals De helaasheid dus, maar dan op een minder "boertige" manier (waarbij beiden eigenlijk wel hun charmes hebben). Ondanks dat de scènes bij momenten heel karikaturaal zijn, maakt dat ze niet minder herkenbaar: zo bracht de hele busscène inclusief moppen en te luide passagiers herinneringen aan een busreis naar boven die we ooit met de fietsclub maakten. Herinneringen die eigenlijk wel goed zaten daar in dat vergeten hoekje van mijn geheugen, welteverstaan ;-)
Op het allerlaatste hoofdstuk na, dat wat mij betreft gerust weggelaten had mogen worden, was dit opnieuw een heel vlot lezend en goed opgebouwd verhaal. We zijn hier in huis alleszins fan van Verhulst en zijn schrijfstijl, getuige daarvan ook het feit dat we ondertussen al twee nieuwe boeken van hem in huis haalden. Benieuwd daarnaar!

[Bea · Rating 4 out of 5]

Dimitri Verhulst doet het weer : mij glimlachend zijn boek laten lezen om dan daarna toch met een wrang gevoel achter te blijven - en dit is als een compliment bedoeld.

Dit keer zijn we jaren '80, een nieuw samengesteld gezin - al werd dat toen nog niet zo genoemd - onderneemt een busreis naar het Zwarte Woud. En een begeleide busreis, vroege jaren '80, staat garant voor hilarische momenten...

Dat doet me terug denken aan een jonge versie van mezelf die in diezelfde early eighties, samen met een paar vriendinnen, ook ooit eens op zo'n bus (de Europabus toen) gestapt is, niet richting Zwarte Woud maar richting Spaanse Costa's. Het enige vertier op die bus was toen ook een cassettedeck met in ons geval 1 (één) cassette van 1h voor een busreis van zo'n 20h. Na een 15de keer het liedje Biscaya van James Last gehoord te hebben, brak er bijna een revolte uit in de bus. Van medereizigers die moppen voor de micro van de bus komen vertellen, zijn we gelukkig gespaard gebleven.

Dank je Dimitri, om me even terug naar die tijd van toen te brengen.

[Pieter De vroe · Rating 4 out of 5]

Ligt in de lijn van de "helaasheid" en daar kan ik alleen maar blij om zijn. Graag gelezen.

Herlezen april 2021. Blijft een zalig boek! Verhulst op zijn allerbest!

[Michael · Rating 2 out of 5]

Gedurende het hele boek twijfelde ik tussen twee of drie sterren maar na het abrupte en licht absurde, bevreemdende einde van dit boek, kan ik stellen dat twee sterren meer dan voldoende is.

Verhulst schrijft met veel flair en gevoel en liefde voor taal maar overdrijft hier zo hard in dat de schrijfstijl op momenten overkomt als pure kitsch wat het inleven moeilijk maakt. Iets wat jammer is want zijn observaties en beschrijvingen van de mens en zijn gedragingen zijn dan wel weer heel leuk.

Al bij al had dit boek voor mij veel potentie maar bleef het te oppervlakkig en zal ik het niet snel aanraden.

[Natasja · Rating 3 out of 5]

Verhulst is heel goed in het opwekken van een bepaalde sfeer: pagina's lang waande ik me weer een puber in de kleinburgerlijke jaren '80 toen de wereld voor me open ging en het toch niet allemaal zo geweldig bleek te zijn. Maar nostalgie leest altijd vlot, vooral in die Vlaamse, wrange stijl van Verhulst.
Iets te weinig inhoud naar mijn zin, maar een sterk en niet evident einde waar je als lezer best wel wat moeite moet doen. Mag ook wel eens.

[Kelly Deriemaeker · Rating 3 out of 5]

Graag gelezen, las erg vlot en heeft me gedurende een paar dagen goed geëntertaind. Soms moet dat niet meer zijn.

[Christine Charliers]

Toch wat teleurgesteld.

[Jorik Breban · Rating 3 out of 5]

3.5/5
Een nieuwe week, een nieuwe Verhulst!

[Meira · Rating 4 out of 5]

Dikke 4 sterren !
In één keer uitgelezen tijdens de TGV & busreis van Toulouse naar Amsterdam. Dit boek heeft me echt weten te verassen, het werd naarmate ik vorderde steeds beter pfooee
Een beetje vergelijkbare thema’s/sfeer als in De helaasheid der dingen (lievelingsboek!!!)

[Floris Robben · Rating 3 out of 5]

Niemand die kleinburgerlijkheid en de leegte van het bestaan zo treffend kan beschrijven als Dimitri Verhulst.

Drieënhalve ster.

[André · Rating 4 out of 5]

Citaat : Haar hele karakter was gebouwd op schaamte. Schaamte om haar afkomst, haar kleurloosheid, om haar zielenpoten van ouders, om haar diploma naad en snit , om haar miezerige baantjes, om haar zuipende echtgenoot, haar ongewenste kind, haar kop vol builen en blutsen, haar uitdijende lichaam, de treurige huurhuisjes die ze zich maar net kon veroorloven, de muizen die daar introkken.
Review : Laat je niet in de maling nemen door de mooie titel De laatste liefde van mijn moeder, want integendeel tot Mevrouw Verona daalt de heuvel af is dit geen liefdesroman maar eerder een vervolg op De helaasheid der dingen. In De laatste liefde van mijn moeder vinden de gebeurtenissen die ertoe leiden dat zijn moeder haar tienerzoon op straat zet, hun weg naar de literatuur. Verhulst kleedt zijn eigen geschiedenis natuurlijk in een verhaal in, maar je ontkomt geen moment aan het gevoel dat de waarheid niet veraf is.



De laatste liefde van mijn moeder situeert zich begin de jaren '80. Martine Withofs heeft haar huwelijk met een dronken en gewelddadige echtgenoot opgeblazen en uit het vijftal minnaars Wannes gekozen om het opnieuw mee te proberen. Wannes Impens is geen cafézitter, heeft geen losse handjes, schikt zich in zijn lot als arbeider bij Volkswagen en gebruikt zelfs een druppel eau de toilette van Paco Rabanne achter zijn oren. Op het eerste gezicht lijkt hij zelfs bereid er Martines elfjarige zoon Jimmy bij te nemen, maar dat is buiten de eigenzinnige jongen gerekend.

Die pikt het niet dat Wannes hem opdraagt hem voortaan 'pa' te noemen. Hij besluit dan ook geen woord meer tegen de vriend van zijn moeder te zeggen. Wanneer ze gezellig (!) met zijn drietjes een weekje naar het Zwarte Woud op verlof gaan met Autocars Van Boterdael is het hek helemaal van de dam en swingen de spanningen de pan uit. Voor Jimmy blijft Wannes een vreemde, en voor Wannes is het ondenkbaar dat Jimmy een ansichtkaart naar zijn echte vader stuurt die hij betaalt.



De laatste liefde van mijn moeder (de titel slaat op de naam die Jimmy aan een parfum zou willen geven) is bij momenten hilarisch, maar net zo vaak bijzonder pijnlijk. Qua taal is de nieuwe Verhulst een tikkeltje zachter dan in de Helaasheid, maar wat achter dit meeslepende verhaal schuilgaat, blijft bikkelhard. Ook in dit verhaal zit een entertainende bioscoopfilm, maar hoe goed sommige mensen de verfilming van De helaasheid ook vinden, de taal en de humor van Dimitri Verhulst zijn voor mij onvertaalbaar naar Celluloid.

[Sara · Rating 4 out of 5]

De helaasheid der dingen blijft mijn absolute favoriet van Verhulst, maar De laatste liefde van mijn moeder is wederom een aangenaam verhaal. Hij weet als geen ander de gemiddelde Vlaming te beschrijven en daarbij het Belgische landschap goed in te kleuren (zo verwoord hij bijvoorbeeld de Belgische kust op zo'n manier hoe ik er reeds lang over denk). Een erg vlot leesbaar boek, zeker een aanrader!

[Tom · Rating 3 out of 5]

Verhulst schrijft met zijn gebruikelijke flair en gevoel voor humor, maar het verhaal kent minder diepgang dan pakweg Mevrouw Verona daalt de heuvel af of De Helaasheid der Dingen. Naar het einde toe lijkt de spanning en de drive dan ook wat verdwenen.

[Laura Ringoot]

Het lezen van dit boek ging zeer vlot. Je wordt helemaal meegesleept in het verhaal en je leest het dus ook snel uit.
Het boek heeft zijn plus- en minpunten.
De schrijver wou zijn moeilijke jeugd in het boek verwerken en daardoor leek het boek zeer realistisch. Ook al hebben we niet direct door dat het om een persoonlijk verhaal gaat, omdat hij heel oppervlakkig schrijft. Ik vind dat er meer over het verhaal zelf nagedacht mocht worden. De auteur kon het onderwerp veel meer uitbreiden. Het lijkt erop dat een persoon een verhaal van zijn verleden aan zijn vrienden vertelt in een kroeg. Er komt creativiteit te kort in het verhaal.
Aan de andere kant vond ik het heel goed van de schrijver dat hij er een stukje humor in heeft verwerkt. Dit vinden we niet vaak in boeken. Het is wel waar dat het in dit boek een extra charme aan het verhaal brengt ook al is het soms te ver gezocht en dus moeilijk te begrijpen.
Ik vond het ook goed dat er in het boek getoond wordt hoe mensen vroeger met iets omgingen en dat wij dan weten hoe de mensen de dag van vandaag ernaar kijken. Een voorbeeld daarvan is een samengestelde familie waar men vroeger heel slecht naar keek en dat de vader Jimmy dwingt om hem papa te noemen.
Tijdens het lezen van het boek vond ik de verdeling van het verhaal vreemd, omdat er midden in het verhaal gestopt wordt en daarna komen we 80 jaar later terug. Na het lezen van het boek vond ik het wel goed verzonnen. Meerdere personen vonden het einde ofwel onnodig ofwel vinden ze dat het lijkt dat iemand anders het einde heeft geschreven. Ik vond het net best goed verzonnen want als de schrijver het deel van het verhaal tussen de twee delen van het boek erin had gelaten zou het boek te langdradig zijn. Anderzijds als de schrijver het laatste deel er ook uit had gelaten, dan zou het boek een veel te groot open einde krijgen, ook al is het nu een open einde. We zouden met veel te veel vragen blijven zitten. Nu stel ik me nog steeds meerdere vragen, maar al veel minder dan na het eerste deel.
Ik zou het boek enkel aanraden als je even snel iets wilt lezen, als je liever een boek leest waar je jou iets wilt bij inbeelden of iets meer verwijderd van de realiteit zou ik dit boek niet aanraden. Mijn mening is dan wel afwisselend. Ik vind boeken waar een stuk van het eigen leven van de schrijver wel goed, maar dan moet er wel iets creatief mee worden gedaan. Boeken waar er bijvoorbeeld een moraal in zit of die ons iets bijleert over het leven of religie, enzovoort. In dit boek vond ik dit niet terug. Het boek zou ook beter geweest zijn als er meer spanning was. Persoonlijk vond ik het boek niet indrukwekkend. De schrijver had zijn goed gekozen verhaal beter kunnen uitwerken en dan had het een veel beter boek kunnen zijn.

[Siendevreese · Rating 4 out of 5]

Ik ga goed op bekrompen Vlaamse personnages in boeken dus deze was voor mij een topper.

Tot slot kan ik u, beste lezer van deze review, nog terloops en zonder te spoilen vermelden dat het einde van het boek, naar mijn mening (het is tenslotte een recensie), vrij overbodig was voor de afloop van het verhaal.
Vandaar geef ik echter 3,5 sterren i.p.v. 4

[Justine Buyens · Rating 3 out of 5]

Ik las het boek voor de tweede keer. Blijft goed, maar naar mijn mening heeft Verhulst al betere boeken geschreven.

[Lina · Rating 3 out of 5]

ideaal leesvoer voor tijdens zwakke quarantainedagen!

[Jiayi Zeng · Rating 3 out of 5]

Verhulst schrijft dit boek met flair en droge humor over het kleinburgerlijke leven in de jaren 80. Hoewel ik zijn schrijfstijl ambieer, heeft het verhaal te weinig diepgang.

[Sven · Rating 4 out of 5]

Wat kan je je toch heerlijk inleven met Verhulst.

[Sofie De · Rating 4 out of 5]

.

[Maxime Michel · Rating 3 out of 5]

BIOGRAFIE:

2 oktober 1972: Geboren te Aalst.
Dimitri Verhulst kende een moeilijke jeugd.
In Humo (14 maart 2006) beschrijft hij het als volgt: “Er werd ongelofelijk veel gevochten thuis, de pinten vlogen door de woonkamer, er hing altijd agressie in de lucht (…) wij waren de losers, het crapuul, de messenvechters.”
Zijn vader was postbode en had een drankprobleem; zijn moeder ging met andere mannen. Bij de echtscheiding – na 12 jaar huwelijk – bleef Dimitri bij zijn moeder, maar zij zette hem de deur uit. Hij ging toen bij zijn vader wonen, die zelf was ingetrokken bij zijn moeder en zijn drie broers.
Later werd hij in een pleeggezin geplaatst. Hij vertelt daarover: “Ik kwam recht uit de drek en belandde plots bij een gezin van geciviliseerde, intellectuele vrijmetselaars (een arts en een advocaat) met een geklimatiseerde wijnkelder (…) Die mensen hebben ongelofelijk veel voor mij betekend, al is het ook daar op een mislukking uitgedraaid: ze werden zot van mij – ik was een ettertje – en ze hebben me uiteindelijk buitengezet”. (Humo, 14 maart 2006)
Vervolgens zat hij 2 jaar in een gezinsvervangend tehuis.
Tijdens zijn schooljaren werd hij vanwege gedragsproblemen een aantal keren van school gestuurd.
1991: Een jaar na de dood van zijn vader gaat hij aan de Universiteit Gent Germaanse filologie studeren, maar na drie weken is hij zo ontgoocheld dat hij zijn studie afbreekt en werk ging zoeken.
Hij werkt 1 jaar lang in een textielfabriek in Sint-Niklaas.
1993: Gaat opnieuw studeren, ditmaal kunstgeschiedenis, maar moet wegens geldgebrek ook deze studie opgeven.
Werkte als pizzaleverancier in Gent, was toeristische gids op plezierbootjes, duivenstrontschraper op kerken en animator in hotel op Mallorca enz.
In de periode voor zijn officiële debuutroman De kamer hiernaast (1999) had hij al heel wat bij elkaar geschreven. Zijn ongepubliceerde oeuvre bevat zowel toneelstukken (Sterven voor Beginnelingen, Schetsen van angst & vrees, Tatoeages) als een verhalenbundel Assevrijdag.
1994: Zijn eigenlijk – maar onofficieel – debuut heeft als titel Assevrijdag. Deze vrij obscure publicatie was een initiatief van hemzelf dat enkel zijn weg vond naar wat vrienden en bekenden.
1994: Zijn debuut als dichter met de bundel ‘Werf en wrak’ (Uitg. Dilbeekse Cahiers), bevat veel puberpoëzie vol onverwerkte emoties en vaak doorzichtige woordspelletjes.
1995: Vanaf 1995 verscheen regelmatig prozawerk in bladen als Nieuw Wereldtijdschrift, Revolver, Deus ex Machina en De Brakke Hond.
1997-1999: Redactielid van het intussen opgeheven culturele tijdschrift Underground.
1999: Het ‘officieel’ prozadebuut met de verhalenbundel De kamer hiernaast verschijnt.
Het zijn autobiografische verhalen over zijn onvaste jeugd.
Genomineerd werd voor de NCR Literair Prijs – 2002).
2001: Een tweede bundel gedichten rolt van de persen: Liefde, tenzij anders vermeld, waarin de thema’s geluk en liefde centraal staan.
Werd genomineerd voor de Buddinghprijs – 2002
Datzelfde jaar verscheen tevens de roman Niets, niemand en redelijk stil.
2002: De roman De verveling van de keeper vormt een keerpunt. Het autobiografische dat tot nog toe een dominerend element was, maakt plaats voor een grote maatschappelijke en politieke betrokkenheid.
Het verhaal speelt in het jaar 2034 in het troosteloze dorp Dendermongo in een door het Vlaams Blok geregeerd Vlaanderen.
Geprezen voor zijn maniëristische stijl en zijn talent voor het groteske.
2003: Als voorbereiding op de novelle ‘Problemski Hotel’, laat Dimitri Verhulst zich voor het Vlaamse tijdschrift Deus ex Machina, enkele dagen opsluiten in het asielcentrum van Arendonk.
Het resultaat Problemski Hotel – verhalen over zijn verblijf in een asielcentrum-, raakt een gevoelige snaar en toont zijn maatschappelijke bekommernis.
Het boek is vertaald in meer dan 10 talen o.m. het Duits, Deens, Engels, Frans, Hebreeuws, Sloveens, Italiaans en Hongaars.
2003: Woont en werkt voortaan in Huccorgner, een dorpje op een 10-tal km van de Waalse stad Huy.
2004: In Dinsdagland , reisverhalen over zijn geliefde en dwarse België, bundelt hij zijn reportages uit ‘De Morgen’.
2005: Waagt zich aan het toneel met het stuk “Aalst – de aankomst in de bleke morgen op dat bleke plein”.
De basis van het stuk is een waar gebeurd gezinsdrama uit 1999. (Een moord gepleegd door de ouders op hun kinderen in het Hotel de la Gare te Aalst).
2006: Breekt door met de schaamteloze, in alcohol gedrenkte kroniek van zijn jeugd De helaasheid der dingen (2006). Het boek oogst een immens succes, behalve bij de erin beschreven nonkels.
Krijgt hiervoor de Publieksprijs van de Gouden Uil 2007, de Inktaap 2008 Humo’s Gouden Bladwijzer en nominaties voor Libris en AKO.
De verfilming door de Vlaamse regisseur Felix Van Groeningen liet niet lang op zich wachten. In januari 2008 begonnen de filmopnames. Op het Filmfestival van Cannes 2009 werd De helaasheid der dingen geselecteerd voor de Quinzaine des Réalisateurs. De film kreeg in Cannes de Prix Art et Essai, een onderscheiding van de organisatie die 3 000 onafhankelijke bioscoopzalen wereldwijd groepeert.
2006: Met ‘Mevrouw Verona daalt de heuvel af ‘schrijft hij een gevoelig liefdesverhaal, in een pointillistische stijl.
Werd als enige Vlaamse werk genomineerd voor de AKO Literatuurprijs 2007.
2008: Met het bittere ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’ verschijnt Verhulsts eigenzinnige wereldgeschiedenis.
Op 23 september 2008 stuntten zijn uitgever Contact en het weekblad Humo met de verdeling van zijn nieuwe roman Godverdomse dagen op een godverdomse bol tegen de prijs van een Humo-magazine (€ 2,30), immers het boek met een oplage van 320 000 exemplaren kreeg je gratis als bijlage bij Humo: een nooit eerder geziene promocampagne voor een Vlaams literair werk.
Pas een week later komt het boek uit in hardcover in de boekhandel.
Prijs van het beste Boek 2008 op Humo’s Pop Poll.
2009: Hij werd aangezocht als curator van het boekenfestival Zogezegd in Gent 2009 dat de Literaire Lente in Vlaanderen opent.
Februari 2010: Werd hij ambassadeur van stichting Varkens in Nood.
Beroemde Nederlandse schrijvers als J.J. Voskuil en Jan Terlouw zijn hem daarin voorgegaan.
Zijn doel is om in België de praktijk om biggen te castreren ter voorkoming van berengeur te stoppen. Hij draagt daarmee het standpunt van Varkens in Nood uit, dat vlees met berengeur nauwelijks voorkomt, en via geurdetectie aan de slachtlijn uit de rekken van de supermarkten kan worden gehouden. In een opiniestuk in De Morgen benoemde Verhulst zichzelf met “klotenambassadeur”.
De veel gehoorde vergelijking met Louis Paul Boon berust niet echt op een gemeenschappelijke stijl maar op een gemeenschappelijke (en zeer sympathieke) beschrijving van de Aalsterse “basse classe”. Verhulst heeft ook zeer groot respect voor schrijvers als Pjeroo Roobjee en Pol Hoste.
Oktober 2015: ‘Problemski Hotel’ (2003), verfilmd door Manu Riche, gaat in de theaterzaal van de Vooruit, in première.
November 2015: Nadat hij voor de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek ter gelegenheid van de Boekenweek 2015 in Nederland en Vlaanderen de novelle De zomer hou je ook niet tegen, schreef, werd door uitgeverij Atlas Contact tevens de roman Bloedboek gepubliceerd.
Dirk Leyman in De Morgen Boeken: Dimitri Verhulst zet zijn tanden in de eerste vijf delen van het Oude Testament. Zijn onorthodoxe bijbel voor dummy’s is een kleurrijke graphic novel in romanvorm, met uitroeptekens eb dik aangezette scenografie. Amusement verzekerd.
Laten we de eerste zin citeren: ‘Indien er effenaf niks was in het begin, dan ook geen toekomst. Dus was het God, van wie niemand weet en weten zal van waar Die zelf dan komt’.
2016: Bosch’ Beach (libretto voor muziektheater LOD) gaat in september in première in het concertgebouw te Brugge.
23 & 24 september: Verhulst gaat samen met het jazztrio Too Noisy Fish de ‘beat poets’ achterna, vooral William S. Burroughs of dichter bij ons Jules Deelder en Remco Campert.
Nightwatch is een productie die hij samen met Too Noisy Fish en het videastenduo Trisha De Cuyper en Jan Lapeire in elkaar bokste. Zelf schreef hij de tekst die heen en weer pendelt tussen twee kortfilms: eentje over een eenzame nachtwaker en eentje over twee opgroeiende meisjes in een verlaten villa.
Oktober 2016: Twee romans rollen haast gelijktijdig van de persen bij de uitgeverij Contact: Spoo Pee Doo, en Het leven gezien van beneden
2017: Dimitri Verhulst presenteert Made in Europe, een achtdelige VPRO-reeks waarin hij de Europese identiteit poogt helder te stellen aan de hand van enkele zeer uiteenlopende culturele iconen: van Beethoven tot Pussy Riot, van James Joyce tot de minirok, en van Dracula tot Lego.
In acht thema ’s – rebellie, religie, de vrije vrouw, verbeelding, de duistere kant, verlangen, vernieuwing en idealen (allen gerelateerd aan de vrijheid) – wordt de DNA van ons continent ontrafeld.
Made in Europe is gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Pieter Steinz. Het is een coproductie van VPRO en Canvas.
Neem een kijkje: made in europe – VPRO
2017: In de herfst verscheen een bundel gedichten onder de titel Stoppen met roken in 87 gedichten, een grillig amalgaam van teksten.
2018: Engel – een filmbewerking van de roman Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten – opent het filmfestival van Oostende. Het is de derde roman van Verhulst waar een filmversie werd van gemaakt.
Even na deze nationale première wordt de film eveneens geselecteerd voor het Toronto International Film Festival, het grootste en belangrijkste filmfestival van Noord-Amerika. De film beleeft er op 11 september zijn internationale première in de sectie Contemporary World Cinema.

Recensie 1 bron: https://www.parool.nl/recensies/dimit...

Recensie2 bron:https://www.literairnederland.nl/rece...
-Realistische argumenten: Het is een roman en het verhaal gaat over een moeder en de relatie met haar zoon Jimmy die uit de hand loopt tijdens een vakantie naar het Zwarte Woud. Het verhaal is realistisch omdat het verhaal kan gebeuren aan iedereen. De lezer kan direct zien of dit een realistisch verhaal is of niet.

-Filosofische argumenten: Het boek heeft een duidelijk wereldbeeld. De auteur geeft voldoende boeiende en diepzinnig ideeën op de mens en maatschappij. Relatie tussen zoon en moeder en stiefvader.

-emotionele argumenten: De relatie tussen moeder en zoon veranderd door een nieuw man die in hun leven komt. Jaloezie is een van de emoties bij Jimmy, hij is boos omdat zijn moeder kiest niet voor hem. Hij begrijpt niet waarom zijn moeder heeft een anderman dan hem. Het verhaal is aangrijpend omdat ik had ook dit gevoel in mijn leven.

Mijn Recensie:

Op de kaft staat een afbeelding van een flesje parfum, in het begin denk je dat het een boek is voor meisjes. In feiten krijgt Martine Withof, moeder van Jimmy het flesje parfum van haar minnaar tijdens een bus stop in Luxemburg. De titel van het boek geeft geen uitleg over het boek. Jimmy vertelt een verhaal over een minnaar van zijn moeder, Wannes. Hij noemt hem "de laatste liefde van mijn moeder".

De roman is in 2 delen verdeeld en begint in de jaren tachtig. Deel 1 maken we kennis met de 11-jarige Jimmy Vos en zijn moeder Martine Withof. Hij leeft alleen met zijn moeder, omdat zijn vader zijn moeder sloeg toen hij klein was. In het begin krijgt Jimmy te horen dat de nieuwe minnaar van zijn moeder met hen op vakantie wil gaan. De nieuwe man van zijn moeder, Wannes Impens, is jonger dan zijn moeder en lijkt heel lief maar Jimmy wilt niets weten over zijn stiefvader. Sinds Martine de vader van Jimmy heeft verlaten wordt ze als een hoer gezien, maar zijn vader was een alcoholist die vaak zijn controle verloor en zijn moeder sloeg.

Wannes wilt naar Spanje, maar Martine vindt vakantie overbodig. Je krijgt haar niet in een vliegtuig en ook niet een boot, ze moeten dus een reis maken met een touringcar omdat Wannes geen auto heeft. De bestemming wordt uiteindelijk het Zwarte Woud in Duitsland. Martine is een gestreste persoon die nooit iets wilt vergeten, daardoor heeft ze een groot aantal koffers ingepakt. Toen ze op weg zijn naar het vetrekpunt wilt Martine nog even iets controleren. Op dit moment grijpt Wannes zijn kans om aan Jimmy te vragen of die hem tijdens de reis vader wil noemen en niet Wannes.

De busreis begon goed omdat de buschauffeur flauwe grappen vertelde. Jimmy eet zijn eerste hamburger van Mc Donald in een Luxemburgse benzinestation, een busreis die zich goed afspeelt door het zingen van Duitse liedjes en het vertellen van moppen. Wannes en Martine voelen zich wel thuis, de vakantie is een kans om een stevige relatie op te bouwen. Maar Jimmy is een groot probleem tussen Wannes en zijn moeder. Toen zijn moeder vraagt hem wat hij van de naam Kenneth vindt, begrijpt hij dat Wannes een kind heeft met zijn moeder. Hij stikt bijna van woede, zijn moeder kiest niet voor hem. Het verhaal zou gebaseerd worden op het leven van Dimitri Verhulst, dit maakt het verhaal nog emotioneler. In de twee andere recensies vinden ze dat er te weinig gebeurt in het verhaal. Ik vind dit ook omdat het verhaal alleen gebaseerd is op de relatie tussen de stiefvader, de moeder en Jimmy, in heel het verhaal wordt het avontuur tussen de drie individuen verteld

Deel 2 speelt zich tachtig jaar later. Jimmy is 91 jaar, hij weet dat hij een halfbroer heeft Kenneth. Die dag verwacht hij zijn halfbroer die hij voor de eerste keer ziet. Het verhaal eindigt daar, Jimmy heeft als naam filosoof gemaakt.

Het begin was een beetje lang maar het viel wel mee later. Ik had weliswaar een beter einde verwacht.

[Kathleen · Rating 2 out of 5]

Geen slecht boek, maar wel erg Vlaams. De 27-jarige Wannes heeft pas een relatie met een iets oudere vrouw en wordt daardoor 'stiefvader' van Jimmy ... en dat blijkt niet zo makkelijk te zijn. Voor het eerst in hun leven gaan ze op vakantie naar het buitenland, met de bus naar het Zwarte Woud. Een terugblik naar de jaren 80, op een humoristische manier geschreven, dat wel, maar om dit nu een topboek te noemen?

[Nikki · Rating 2 out of 5]

I'm starting to think all of Verhulst's books are completely the same. They all seem to be about slightly degenerate families going about their business. Nothing major happens, there's simply a description of their sad lives. People seem to love this, but I think it's quite boring, not to mention depressing.

[Jill Adams · Rating 4 out of 5]

Niemand kan Vlaamse kneuterigheid zo goed beschrijven als Dimitri Verhulst. Wie opgroeide in een dorp, zo'n 40 jaar geleden leest dit met zekere herkenbaarheid en bewondering voor hoe de auteur kan formuleren wat niemand in woorden zeggen kan maar wel de sfeer en het hele zijn van een tijdsgeest bepaalt.

[Sanja · Rating 4 out of 5]

Vakwerk.
Jammer dat 3 1/2 niet bestaat als rating hier; 4 is teveel en 3 te weinig voor deze knap geschreven roman met vele geestige observaties. Vermakelijk en vol humor, maar ietwat dun aan inhoud, makkelijk qua structuur en vlak bewegend door het verhaal, nodigt dit boek niet tot herlezen.

[Mark · Rating 3 out of 5]

Not his best book, and the ending didn't make any sense to me. Book could've done without it.

[Henriette · Rating 5 out of 5]

Grandioos verteld...

[Inge Janse · Rating 3 out of 5]

Een kort, onderhoudend, grappig en zeer vlot leesbaar boek van Dimitri Verhulst, waarin hij op Herman Brusselmans-eske wijze de draak steekt met de Belgische middenklasse uit onbetekenende dorpen, maar tegelijkertijd laat zien dat onder die laag uiterlijke schijn een groot arsenaal leed, dromen en teleurstelling verstopt zit. Was ik iemand anders, dan had ik gezegd: Belgen, het zijn net mensen.

Heel indrukwekkend is het allemaal niet. Het voelt een beetje alsof een goede verteller in de kroeg verhaalt over zijn jeugdherinneringen aan de eerste vakantie met zijn moeder en stiefvader, inclusief mooie anekdotes over de vele bizarre aspecten van Duitsland als vakantieland (dat eten! die santenkraam aan kunstmatig in stand gehouden nostalgie!). Het grotere verhaal dat er omheen geweven is (over de lastige relatie tussen stiefkind en -vader, het ontsnappen aan ongeluk, de chaotische wereld van een prille puber), doet wat potsierlijk aan, want feitelijk kan het verhaal prima zonder de vakantie (en vice versa). Ze passen bij elkaar, soit, maar zijn niet essentieel voor elkaars bestaan.

De afsluiting lijkt wel door een compleet andere schrijver erbij gefabuleerd te zijn, alsof Van Gogh nog even snel de laatste lege plekken van De Nachtwacht erbij schilderde. Opeens worden er grootste en meeslepende zaken geïnsinueerd, zonder ook maar enigszins aan die belofte te voldoen. Ik moest nog het meest denken aan Marai's Gloed, over een gesprek tussen een oude man en zijn gast (of zichzelf? we zullen het nooit weten, in ieder geval niet bij Gloed), maar dan in een versie van een handvol pagina's, en zonder echt te beginnen.

Voor de goede orde: Martine vind ik echt een geslaagd personage, en Jimmy - hoe afstandelijk hij ook in het verhaal blijft - ook. Wannes is vooral een lijdend voorwerp, hij mag zelfs niet in eens als volwaardig hoofdpersoon op het toneel komen. Maar wat er precies met hen gebeurt, en hoe zij daarmee omgaan, daar is Verhulst net wat te makkelijk mee omgesprongen. Focus je dan op je poging om Brusselmans te evenaren op je eigen wijze, en maak het niet groter dan dat het is, denk ik dan.

[Nathalie · Rating 4 out of 5]

Or translated: The Last Love of My Mother.

It's a story about a young boy whose mother has left an abusive husband and is starting a new life with another man, Wannes.

As you can tell, it's in dutch, Dimitri Verhulst being one of our more rebellious writers. One who uncanningly captures the atmosphere of growing up in the 80's.

The novel is told mainly from the perspective of Jimmy, a young boy, eleven years old, who is not happy with the new guy of his mother. The novel centers around a trip to The Black Forest in Germany and is seasoned with so much nostalgia that I didn't want to stop reading this little gem.

Jimmy is a typical 11y old in the early 80's, telling the story of his very first trip abroad with his mother and her boyfriend. The dislike between the two males is poignant throughout the novel, while Jimmy resents the attention his mother gives to Wannes, and Wannes hates this reminder of his wife's earlier marriage. The tone is set when Wannes asks Jimmy to call him dad on this trip, and Jimmy flatly refuses to speak to him altogether after a few quick-witted remarks.

If it's hard for two people who love each other to be with each other 24-7, think about what catalyst this trip would be on two people who don't like each other.

I loved reading this little novel, which was too short. It left me hanging for more and I will seek out other novels Dimitri Verhulst has written.
This kind of nostalgia, of the lower class youngsters in Belgium, of which I myself was once part of, is contagious to read. It's as if I gotten a glimpse into a past almost forgotten.

[Marijke Carpentier · Rating 4 out of 5]

De laatste liefde van mijn moeder van Dimitri Verhulst neemt ons mee op een toeristische busreis naar het Zwarte Woud. Martine gaat na een gewelddadig huwelijk met haar minnaar Wannes en zoon Jimmy voor het eerst naar het buitenland. Ze moeten dankbaar zijn dat haar minnaar haar die kans heeft. Maar als hij eist dat Jimmy hem papa noemt besluit Jimmy geen woord meer te spreken. Het wordt duidelijk dat Martine zal moeten kiezen tussen haar minnaar of haar zoon. Het pijnlijke verhaal roept de sfeer van de jaren 80 op in de heerlijke Verhulsttaal en is doorspekt met zijn typische humor. “Liefst van al had Martine van thuis uit ook haar eigen WC-bril meegebracht, eerlijk is eerlijk. Er waren dingen die men nu eenmaal niet met de rest van de wereld deelde en een wc-bril was daar haar inziens één van.”