What do you think?
Rate this book
Ο τρόπος που λες τ' όνομά μου
…Λένε πως στη ζωή έρχεσαι μόνος και φεύγεις μόνος αλλά, αν το σκεφτείς καλά, αυτό είναι η μισή αλήθεια, αφού από τη μέρα που γεννιέσαι είσαι μόνος, σε διαρκή συνάρτηση με τους γύρω σου.
Γιατί, είναι δύσκολο να έχεις για μόνη συντροφιά τη μοναξιά σου, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που την απολαμβάνεις. Να υπάρχεις σε μια καθημερινότητα που σε γεμίζει με κενά, απουσία, που δεν περιλαμβάνει το μοίρασμα, το νοιάξιμο.
Κι άλλο τόσο δύσκολο είναι να ζεις μόνος... με παρέα. Παρέα με την αδιαφορία, την απάθεια, το είμαι εδώ κι όμως απουσιάζω, το ηχηρό… «δεν σε ακούω πια». Έρχεται όμως η ώρα που η μοναξιά διαλύεται και μόνο από τον τρόπο που ο άλλος λέει το όνομά σου…
Για χρόνια, ένα μόνο συναίσθημα βασίλευε στην ψυχή μου. Μοναξιά. Όχι η μοναξιά των μοναχικών ανθρώπων, αλλά αυτών που έχουν κάποιον δίπλα τους. Όλα άλλαξαν τη μέρα που κατάλαβα πόσο εύκολο ήταν να χάσω ό,τι αγαπούσα πιο πολύ σε αυτόν τον κόσμο. Θέλει γενναιότητα και δύναμη για να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου. Την απόφαση που θα σε ωθήσει να προχωρήσεις παρακάτω.
Γιατί, είναι δύσκολο να έχεις για μόνη συντροφιά τη μοναξιά σου, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που την απολαμβάνεις. Να υπάρχεις σε μια καθημερινότητα που σε γεμίζει με κενά, απουσία, που δεν περιλαμβάνει το μοίρασμα, το νοιάξιμο.
Κι άλλο τόσο δύσκολο είναι να ζεις μόνος... με παρέα. Παρέα με την αδιαφορία, την απάθεια, το είμαι εδώ κι όμως απουσιάζω, το ηχηρό… «δεν σε ακούω πια». Έρχεται όμως η ώρα που η μοναξιά διαλύεται και μόνο από τον τρόπο που ο άλλος λέει το όνομά σου…
Για χρόνια, ένα μόνο συναίσθημα βασίλευε στην ψυχή μου. Μοναξιά. Όχι η μοναξιά των μοναχικών ανθρώπων, αλλά αυτών που έχουν κάποιον δίπλα τους. Όλα άλλαξαν τη μέρα που κατάλαβα πόσο εύκολο ήταν να χάσω ό,τι αγαπούσα πιο πολύ σε αυτόν τον κόσμο. Θέλει γενναιότητα και δύναμη για να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου. Την απόφαση που θα σε ωθήσει να προχωρήσεις παρακάτω.
360 pages, Paperback
First published May 7, 2025
13 people are currently reading
91 people want to read
About the author
Κώστας Κρομμύδας (Kostas Krommydas)
16 books451 followersYou can find Kostas Krommydas novels translated in English here: http://author.to/KostasKrommydas
When Kostas Krommydas decided to write his first novel, he took the publishing
world of his native Greece by storm. A few years later, he is an award-winning author
of five bestselling novels, acclaimed actor, teacher and passionate storyteller. His
novels have been among the top 10 at the prestigious Public Book Awards (Greece)
and his novel “Ouranoessa” has won first place (2017). He has also received the
coveted WISH writer’s award in 2013. When not working on his next novel at the
family beach house in Athens, you will find him acting on the acclaimed ITV
series, The Durrels and on various theatre, film, and TV productions. Kostas also
enjoys teaching public speaking, interacting with his numerous fans, and writing
guest articles for popular Greek newspapers, magazines, and websites..
Βιογραφικό.
Ο Κώστας Κρομμύδας είναι απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά. Ξεκίνησε να γράφει το 2011 και από τότε έχουν εκδοθεί 11 βιβλία του. Το βιβλίο του «Ουρανόεσσα» βραβεύτηκε το 2017 ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς στην κατηγορία «Ηρωίδα έμπνευση». Το Ιούνιο του 2022 το βιβλίο του «Ακάκιε» βραβεύτηκε ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς. Όλα τα μυθιστορήματά του βρίσκονταν στην τελική δεκάδα του διαγωνισμού βιβλίου των Public. Παραδίδει μαθήματα συγγραφής (Master Class) και «δημόσιου λόγου-public speech». Αρθρογραφεί σε sites, εφημερίδες και περιοδικά. Έξι βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και κυκλοφορούν μέσω της πλατφόρμας του Amazon.
https://instabio.cc/KostasKrommydas
email. onioncostas@gmail.com
www.kostaskrommydas.gr
FACEBOOK https://www.facebook.com/Krommydascos...
TWITTER
https://twitter.com/KostasKrommydas?l...
INSTAGRAM
https://www.instagram.com/krommydasko...
When Kostas Krommydas decided to write his first novel, he took the publishing
world of his native Greece by storm. A few years later, he is an award-winning author
of five bestselling novels, acclaimed actor, teacher and passionate storyteller. His
novels have been among the top 10 at the prestigious Public Book Awards (Greece)
and his novel “Ouranoessa” has won first place (2017). He has also received the
coveted WISH writer’s award in 2013. When not working on his next novel at the
family beach house in Athens, you will find him acting on the acclaimed ITV
series, The Durrels and on various theatre, film, and TV productions. Kostas also
enjoys teaching public speaking, interacting with his numerous fans, and writing
guest articles for popular Greek newspapers, magazines, and websites..
Βιογραφικό.
Ο Κώστας Κρομμύδας είναι απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά. Ξεκίνησε να γράφει το 2011 και από τότε έχουν εκδοθεί 11 βιβλία του. Το βιβλίο του «Ουρανόεσσα» βραβεύτηκε το 2017 ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς στην κατηγορία «Ηρωίδα έμπνευση». Το Ιούνιο του 2022 το βιβλίο του «Ακάκιε» βραβεύτηκε ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς. Όλα τα μυθιστορήματά του βρίσκονταν στην τελική δεκάδα του διαγωνισμού βιβλίου των Public. Παραδίδει μαθήματα συγγραφής (Master Class) και «δημόσιου λόγου-public speech». Αρθρογραφεί σε sites, εφημερίδες και περιοδικά. Έξι βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και κυκλοφορούν μέσω της πλατφόρμας του Amazon.
https://instabio.cc/KostasKrommydas
email. onioncostas@gmail.com
www.kostaskrommydas.gr
FACEBOOK https://www.facebook.com/Krommydascos...
https://twitter.com/KostasKrommydas?l...
https://www.instagram.com/krommydasko...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 32 reviews
May 7, 2025
«Ο τρόπος που λες τ΄όνομά μου»
Υπάρχουν βιβλία που λειτουργούν σαν καθρέφτες. Δεν μας λένε ποιοι είμαστε, αλλά μας καλούν να δούμε τι έχουμε γίνει. Το «Ο τρόπος που λες τ΄όνομά μου» είναι ένα τέτοιο βιβλίο. Βαθιά ανθρώπινο και εσωτερικό, δεν χρειάζεται εντυπωσιακά σκηνικά ή θορυβώδεις ανατροπές για να σε συγκινήσει. Φτάνει μόνο η σιωπή μεταξύ δύο ανθρώπων – και όσα κουβαλούν μέσα τους. Εκείνη η αόρατη απόσταση που μπορεί να δημιουργηθεί ακόμα και ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε δεν μπορούσαν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον.
Ο Κώστας Κρομμύδας μέσα από μια απλή και μετρημένη, αλλά διαπεραστική γραφή, πραγματεύεται τη βαθιά μοναξιά που μπορεί να φωλιάσει μέσα στις πιο στενές ανθρώπινες σχέσεις – όπως ένας γάμος. Μια μοναξιά που δεν έρχεται απαραίτητα από την απόσταση, αλλά από την απώλεια της αμοιβαίας αναγνώρισης. Η αγάπη δεν έχει χαθεί απότομα, μα έχει διαβρωθεί από τη συνήθεια, τη σιωπή και την αποξένωση. Επικεντρώνεται στη φθορά που έρχεται σιγά σιγά, στα βλέμματα που δεν ανταλλάσσονται πια, στις λέξεις που χάνονται στη ρουτίνα. Όταν το «εσύ κι εγώ» γίνεται απλώς μια καθημερινή, μηχανική συνύπαρξη. Και ο τίτλος, «Ο τρόπος που λες τ΄όνομά μου», λειτουργεί σαν τραγικός υπαινιγμός: γιατί ο τρόπος που μας λένε, ο τρόπος που μας βλέπουν, αποκαλύπτει και αν πραγματικά μας “γνωρίζουν” ακόμη.
Στο επίκεντρο της ιστορίας, πέρα από την αποξένωση, εισέρχεται διακριτικά αλλά ουσιαστικά και το θέμα της τεχνητής γονιμοποίησης και τη σημασία του γονιδιακού ελέγχου. Μια επιλογή που γίνεται με την ελπίδα της δημιουργίας – της αναγέννησης μιας σχέσης, ίσως, ή της εκπλήρωσης ενός κοινού ονείρου.
Ο συγγραφέας δεν κατακρίνει, ούτε διδάσκει. Παρατηρεί. Περιγράφει τις σιωπές, τους μικρούς καθημερινούς κόμπους που δένουν το μέσα μας με το έξω. Και προς το τέλος – εκεί που θα περίμενε κανείς μόνο απογοήτευση η πρωταγωνίστρια βρίσκει τελικά μια νέα γλώσσα για να ονομάσει τον εαυτό της, μια νέα σύνδεση με τη ζωή – ίσως όχι όπως την είχε φανταστεί, αλλά πιο αυθεντική. Μια αποδοχή και ένα βήμα προς τα εμπρός. Σαν φως που μπαίνει από ένα ανοιχτό παράθυρο μετά από καιρό.
Ένα βιβλίο ήσυχο αλλά βαθιά συγκινητικό που θίγει τη μοναξιά στις σχέσεις, την τεχνητή γονιμοποίηση και την ανάγκη για βαθιά σύνδεση.
«Ο τρόπος που λες τ΄όνομά μου» δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για τον γάμο ή τη μητρότητα· είναι ένα μυθιστόρημα για την αναγνώριση. Για το πώς βλέπουμε τον άλλον – και πώς χανόμαστε, ή ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας, μέσα από αυτό το βλέμμα!
Αγαπημένε μου άνθρωπε, ευχαριστώ και όλη την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις, πολλά χρόνια τώρα!
Ευγνώμων για τη συνεργασία μας και ακόμη περισσότερο για την πολύτιμη φιλία μας!♥️
.
.
.
#βιβλιοκριτική #οτρόποςπουλεςτοόνομάμου #τεχνητήγονιμοποίηση #μοναξιά #σχέσεις #ελληνικήλογοτεχνία #blogβιβλίων #λογοτεχνίακαιζωή #krombooks #kostaskrommydas #dioptra #evangeliamangou
Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications
Υπάρχουν βιβλία που λειτουργούν σαν καθρέφτες. Δεν μας λένε ποιοι είμαστε, αλλά μας καλούν να δούμε τι έχουμε γίνει. Το «Ο τρόπος που λες τ΄όνομά μου» είναι ένα τέτοιο βιβλίο. Βαθιά ανθρώπινο και εσωτερικό, δεν χρειάζεται εντυπωσιακά σκηνικά ή θορυβώδεις ανατροπές για να σε συγκινήσει. Φτάνει μόνο η σιωπή μεταξύ δύο ανθρώπων – και όσα κουβαλούν μέσα τους. Εκείνη η αόρατη απόσταση που μπορεί να δημιουργηθεί ακόμα και ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε δεν μπορούσαν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον.
Ο Κώστας Κρομμύδας μέσα από μια απλή και μετρημένη, αλλά διαπεραστική γραφή, πραγματεύεται τη βαθιά μοναξιά που μπορεί να φωλιάσει μέσα στις πιο στενές ανθρώπινες σχέσεις – όπως ένας γάμος. Μια μοναξιά που δεν έρχεται απαραίτητα από την απόσταση, αλλά από την απώλεια της αμοιβαίας αναγνώρισης. Η αγάπη δεν έχει χαθεί απότομα, μα έχει διαβρωθεί από τη συνήθεια, τη σιωπή και την αποξένωση. Επικεντρώνεται στη φθορά που έρχεται σιγά σιγά, στα βλέμματα που δεν ανταλλάσσονται πια, στις λέξεις που χάνονται στη ρουτίνα. Όταν το «εσύ κι εγώ» γίνεται απλώς μια καθημερινή, μηχανική συνύπαρξη. Και ο τίτλος, «Ο τρόπος που λες τ΄όνομά μου», λειτουργεί σαν τραγικός υπαινιγμός: γιατί ο τρόπος που μας λένε, ο τρόπος που μας βλέπουν, αποκαλύπτει και αν πραγματικά μας “γνωρίζουν” ακόμη.
Στο επίκεντρο της ιστορίας, πέρα από την αποξένωση, εισέρχεται διακριτικά αλλά ουσιαστικά και το θέμα της τεχνητής γονιμοποίησης και τη σημασία του γονιδιακού ελέγχου. Μια επιλογή που γίνεται με την ελπίδα της δημιουργίας – της αναγέννησης μιας σχέσης, ίσως, ή της εκπλήρωσης ενός κοινού ονείρου.
Ο συγγραφέας δεν κατακρίνει, ούτε διδάσκει. Παρατηρεί. Περιγράφει τις σιωπές, τους μικρούς καθημερινούς κόμπους που δένουν το μέσα μας με το έξω. Και προς το τέλος – εκεί που θα περίμενε κανείς μόνο απογοήτευση η πρωταγωνίστρια βρίσκει τελικά μια νέα γλώσσα για να ονομάσει τον εαυτό της, μια νέα σύνδεση με τη ζωή – ίσως όχι όπως την είχε φανταστεί, αλλά πιο αυθεντική. Μια αποδοχή και ένα βήμα προς τα εμπρός. Σαν φως που μπαίνει από ένα ανοιχτό παράθυρο μετά από καιρό.
Ένα βιβλίο ήσυχο αλλά βαθιά συγκινητικό που θίγει τη μοναξιά στις σχέσεις, την τεχνητή γονιμοποίηση και την ανάγκη για βαθιά σύνδεση.
«Ο τρόπος που λες τ΄όνομά μου» δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για τον γάμο ή τη μητρότητα· είναι ένα μυθιστόρημα για την αναγνώριση. Για το πώς βλέπουμε τον άλλον – και πώς χανόμαστε, ή ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας, μέσα από αυτό το βλέμμα!
Αγαπημένε μου άνθρωπε, ευχαριστώ και όλη την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις, πολλά χρόνια τώρα!
Ευγνώμων για τη συνεργασία μας και ακόμη περισσότερο για την πολύτιμη φιλία μας!♥️
.
.
.
#βιβλιοκριτική #οτρόποςπουλεςτοόνομάμου #τεχνητήγονιμοποίηση #μοναξιά #σχέσεις #ελληνικήλογοτεχνία #blogβιβλίων #λογοτεχνίακαιζωή #krombooks #kostaskrommydas #dioptra #evangeliamangou
Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications
Read
September 2, 2025Το άκουσα σε μια εξαιρετική αφήγηση της κας Βλαντη και ήταν ένα βιβλίο με ροή, δομή, εξέλιξη και ανάλυση χαρακτήρων. Η αλήθεια είναι ότι μπορούσα να φανταστώ σχεδον όλες τις εξελίξεις κ ανατροπές αλλά ακόμα κι έτσι τις βρήκα ενδιαφέρουσες. Δεν βρήκα το πραγματικό πρόσωπο της ιστορίας αλλά πλησίασα αρκετά 🤭 πολλά άλλα δεν θα πω παρά ότι διαβάζεται γρήγορα και ανοίγει παράθυρα σκέψεων πολλών και θα σας αφήσω να βουτήξετε στα νερά του.
July 3, 2025
Υπέροχο βιβλίο..σε βάζει στην διαδικασία να σκεφτείς πράγματα για την ζωή αλλά και σου μεταφέρει πολλά αισιοδοξα μυνήματα..Επίσης μου άρεσε πολύ που έπιασε ένα θεμα πολυ επικαιρο που απασχολεί τις περισσότερες γυναικες και ο Κωστας το χειρίστηκε με ευαισθησία και αγάπη..
September 30, 2025
Θα ξεκινήσω με τα θετικά του βιβλίου. Αρχικά να πούμε ότι είναι ένα καλογραμμένο και δουλεμένο βιβλίο που αποδεικνύεται και από τις τελευταίες σελίδες όπου παρατίθενται επεξηγήσεις. Φαίνεται ότι ορισμένα πράγματα τα έχει ψάξει ο συγγραφέας, έχει ενημερωθεί και έχει προσπαθήσει να τα αποδώσει όσο πιο καλά γινόταν. Είναι μια ιστορία αρκετά ευκολοδιάβαστη.
ΩΣΤΟΣΟ! Και τώρα πάμε στα αρνητικά…επειδή τυγχάνει να είμαι γιατρός, το 95% των πληροφοριών ως προς το ιατρικό κομμάτι, την κατάσταση των ειδικευόμενων(πχ δεν υπάρχουν ειδικευόμενοι στα ιδιωτικά νοσοκομεία, που και καλά εκεί πήγε η Φοίβη και διαγνώστηκε αφού δεν θελανε με τίποτα το δημόσιο), την προσέγγιση της υπογονιμότητας και της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, που είναι γενικά ένα πολύ βαρύ θέμα στην πραγματικότητα, ήταν λανθασμένες.
Δεν θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί μια κλινική εξωσωματικής στην Τήνο, διότι κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι δυνατόν λόγω έλλειψης προσωπικού και ενδιαφερομένων ασθενών στην επαρχία (πόσες γυναίκες να πάνε στην Τήνο να κάνουν εξωσωματική;) αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα σε αυτή τη χώρα, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ασφαλής.
Η υπογονιμότητα και η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή γενικότερα είναι θέματα που έχουν πολλές γκρίζες ζώνες, καλό είναι να μην θίγονται χωρίς βαθιά κατανόηση και πολύ καλή γνώση της πραγματικότητας.
Κατανοώ ότι είναι προϊόν μυθοπλασίας το βιβλίο, ωστόσο από τη σκοπιά ενός αναγνώστη που είναι γιατρός, ήταν πολύ δυσβάσταχτη η ανάγνωση του, γιατί σε όλες τις παραλείψεις/ανακρίβειες απλά δυσφορείς όταν γνωρίζεις τις πραγματικές διαστάσεις των θεμάτων. Ένας λόγος που ποτέ δεν διαβάζω βιβλία με ιατρικά θέματα, είναι αυτός, και το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είχα καταλάβει από το οπισθόφυλλο ότι πραγματευόταν κάτι τέτοιο, αν το ήξερα δεν θα το έπιανα εξ αρχής. Ζητώ συγγνώμη από το συγγραφέα, λοιπόν, για αυτό.
Παρόλα αυτά να πω ότι ήταν μια καλή προσπάθεια, εξού και τα 3 αστέρια, διότι απαιτεί θάρρος να προσεγγίσεις αυτό το θέμα, και σε γενικές γραμμές ήταν μια καλή γραφή.
ΩΣΤΟΣΟ! Και τώρα πάμε στα αρνητικά…επειδή τυγχάνει να είμαι γιατρός, το 95% των πληροφοριών ως προς το ιατρικό κομμάτι, την κατάσταση των ειδικευόμενων(πχ δεν υπάρχουν ειδικευόμενοι στα ιδιωτικά νοσοκομεία, που και καλά εκεί πήγε η Φοίβη και διαγνώστηκε αφού δεν θελανε με τίποτα το δημόσιο), την προσέγγιση της υπογονιμότητας και της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, που είναι γενικά ένα πολύ βαρύ θέμα στην πραγματικότητα, ήταν λανθασμένες.
Δεν θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί μια κλινική εξωσωματικής στην Τήνο, διότι κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι δυνατόν λόγω έλλειψης προσωπικού και ενδιαφερομένων ασθενών στην επαρχία (πόσες γυναίκες να πάνε στην Τήνο να κάνουν εξωσωματική;) αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα σε αυτή τη χώρα, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ασφαλής.
Η υπογονιμότητα και η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή γενικότερα είναι θέματα που έχουν πολλές γκρίζες ζώνες, καλό είναι να μην θίγονται χωρίς βαθιά κατανόηση και πολύ καλή γνώση της πραγματικότητας.
Κατανοώ ότι είναι προϊόν μυθοπλασίας το βιβλίο, ωστόσο από τη σκοπιά ενός αναγνώστη που είναι γιατρός, ήταν πολύ δυσβάσταχτη η ανάγνωση του, γιατί σε όλες τις παραλείψεις/ανακρίβειες απλά δυσφορείς όταν γνωρίζεις τις πραγματικές διαστάσεις των θεμάτων. Ένας λόγος που ποτέ δεν διαβάζω βιβλία με ιατρικά θέματα, είναι αυτός, και το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είχα καταλάβει από το οπισθόφυλλο ότι πραγματευόταν κάτι τέτοιο, αν το ήξερα δεν θα το έπιανα εξ αρχής. Ζητώ συγγνώμη από το συγγραφέα, λοιπόν, για αυτό.
Παρόλα αυτά να πω ότι ήταν μια καλή προσπάθεια, εξού και τα 3 αστέρια, διότι απαιτεί θάρρος να προσεγγίσεις αυτό το θέμα, και σε γενικές γραμμές ήταν μια καλή γραφή.
June 5, 2025
Υπέροχο, γεμάτο και απολαυστικό. Πανέξυπνος τίτλος που χρησιμοποιήθηκε μέσα στο βιβλίο όσες φορές θέλαμε να μάθουμε τι αισθανόταν η πρωταγωνίστριά μας... Εκτός απο τις πολύπλοκες σχέσεις που αναλύονται με μαεστρία, μαθαίνουμε πόσο σημαντική είναι η επιστήμη στην ζωή μας και πως πρέπει να την αγκαλιάζουμε σαν σύμμαχο καθώς βελτιώνει την ποιότητά της.. Θα μου μείνουν για παντα στο μυαλό αυτοί οι χαρακτήρες💜
June 30, 2025
Όλοι επιδιώκουμε να κάνουμε σχέση γιατί θέλουμε την συντροφικότητα και να μοιραζόμαστε με τον άλλον τους προβληματισμούς και τις χαρές μας. Το ερώτημα είναι αν πραγματικά θέλουμε να είμαστε σε μία τέτοια συνθήκη και αν όντως έχουμε βρει τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε.
Ο Κώστας Κρομμύδας στο τελευταίο του βιβλίο ασχολείται με την μοναξιά που υπάρχει στο γάμο. Δύο πρόσωπα ζουν συμβατικά και δεν επιλέγουν να χωρίσουν. Έμαθαν να πνίγουν τις επιθυμίες τους να συμβιβάζονται και να φοβούνται να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Η ζωή τους έγινε μονότονη γιατί δεν αποφασίζουν να επικοινωνήσουν για μία φορά πραγματικά όσο και αν αυτό είναι δύσκολο.
Η ιστορία που περιγράφει μοναδικά ο συγγραφέας αναφέρεται σε ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που καλύπτουν σε μία σχέση τους φόβους και τις ανασφάλειες τους. Επιδιώκουν από τον άλλον ουσιαστική σύνδεση όταν οι ίδιοι είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμοι. Εδώ φαίνεται η μη αποδοχή της κατάστασης που έχει το ζευγάρι να αντικρίσει το πρόβλημα που υπάρχει και στην ουσία οδηγείτε στο απόλυτο τέλμα.
Μία χαραμάδα ελπίδας ξεπροβάλει στον ορίζοντα όταν μπαίνει στην ιστορία μας η τεχνητή γονιμοποίηση. Δίνει δύναμη και κουράγιο και το πιο βασικό μας παρουσιάζει ένα σημαντικό βήμα που έκανε η Ιατρική να προσφέρει χαρά σε ανθρώπους που ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν.
Οι εκκωφαντικές σιωπές του ζευγαριού με έκαναν να αναλογιστώ την δυσκολία που έχουν οι σχέσεις όταν οι άνθρωποι δεν είναι συνειδητοποιημένοι για την συνθήκη που θέλουν να βρεθούν. Επίσης η έλλειψη επικοινωνίας σε καθημερινή βάση δεί��νει την δειλία των προσώπων να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους γιατί δεν έμαθαν να τα αναγνωρίζουν και να τα εκφράζουν.
Το να είσαι μόνος από επιλογή είναι μία συνειδητή επιλογή όμως να ��πιλέγεις την μοναξιά στις σχέσεις σου σε κάνει να ζεις μία άδεια ζωή χωρίς νόημα.
Ένα βιβλίο που το αγάπησα. Σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς μήπως αυτό το λάθος μοτίβο το ακολουθώ και εγώ; Και αν ναι με βοηθάει; Είμαι έτοιμος να το αλλάξω;
Κώστα πολλά συγχαρητήρια για τον τρόπο που επέλεξες να μιλήσεις για ένα θέμα που μας αφορά όλους αλλά ελάχιστοι επιλέγουν να το διαχειριστούν σωστά.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
Ο Κώστας Κρομμύδας στο τελευταίο του βιβλίο ασχολείται με την μοναξιά που υπάρχει στο γάμο. Δύο πρόσωπα ζουν συμβατικά και δεν επιλέγουν να χωρίσουν. Έμαθαν να πνίγουν τις επιθυμίες τους να συμβιβάζονται και να φοβούνται να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Η ζωή τους έγινε μονότονη γιατί δεν αποφασίζουν να επικοινωνήσουν για μία φορά πραγματικά όσο και αν αυτό είναι δύσκολο.
Η ιστορία που περιγράφει μοναδικά ο συγγραφέας αναφέρεται σε ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που καλύπτουν σε μία σχέση τους φόβους και τις ανασφάλειες τους. Επιδιώκουν από τον άλλον ουσιαστική σύνδεση όταν οι ίδιοι είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμοι. Εδώ φαίνεται η μη αποδοχή της κατάστασης που έχει το ζευγάρι να αντικρίσει το πρόβλημα που υπάρχει και στην ουσία οδηγείτε στο απόλυτο τέλμα.
Μία χαραμάδα ελπίδας ξεπροβάλει στον ορίζοντα όταν μπαίνει στην ιστορία μας η τεχνητή γονιμοποίηση. Δίνει δύναμη και κουράγιο και το πιο βασικό μας παρουσιάζει ένα σημαντικό βήμα που έκανε η Ιατρική να προσφέρει χαρά σε ανθρώπους που ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν.
Οι εκκωφαντικές σιωπές του ζευγαριού με έκαναν να αναλογιστώ την δυσκολία που έχουν οι σχέσεις όταν οι άνθρωποι δεν είναι συνειδητοποιημένοι για την συνθήκη που θέλουν να βρεθούν. Επίσης η έλλειψη επικοινωνίας σε καθημερινή βάση δεί��νει την δειλία των προσώπων να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους γιατί δεν έμαθαν να τα αναγνωρίζουν και να τα εκφράζουν.
Το να είσαι μόνος από επιλογή είναι μία συνειδητή επιλογή όμως να ��πιλέγεις την μοναξιά στις σχέσεις σου σε κάνει να ζεις μία άδεια ζωή χωρίς νόημα.
Ένα βιβλίο που το αγάπησα. Σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς μήπως αυτό το λάθος μοτίβο το ακολουθώ και εγώ; Και αν ναι με βοηθάει; Είμαι έτοιμος να το αλλάξω;
Κώστα πολλά συγχαρητήρια για τον τρόπο που επέλεξες να μιλήσεις για ένα θέμα που μας αφορά όλους αλλά ελάχιστοι επιλέγουν να το διαχειριστούν σωστά.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
July 8, 2025
Μου άρεσε αρκετά. Είναι καλογραμμένο, εύκολα διαβάζεται και σε βάζει να σκεφτείς τα δύο σημαντικά στοιχεία του βιβλίου. Τον γονιδιακό έλεγχο και την μοναξιά που μπορεί να νιώθει κάποιος ακόμα και όταν είναι δεν είναι μόνος του.
Επίκαιρα θέματα θεωρώ για την εποχή μας. Τα άγγιξε με σεβασμό.
Επίσης, μου άρεσε πολύ το εξώφυλλο και οι χρωματικές σελίδες στο πλάι.
Επίκαιρα θέματα θεωρώ για την εποχή μας. Τα άγγιξε με σεβασμό.
Επίσης, μου άρεσε πολύ το εξώφυλλο και οι χρωματικές σελίδες στο πλάι.
May 25, 2025
Μια γυναίκα, εγκλωβισμένη στη μοναξιά ενός γάμου, αποφασίζει επιτέλους να πάρει τη ζωή στα χέρια της, μόνο που εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα τη χρειαστεί η κόρη της. Τι θα επιλέξει; Ποιος θα σταθεί στο πλάι της; Πόσο δυνατή και πόσο έτοιμη είναι για να σταθεί στο πλάι του παιδιού της; Τι θα γίνει με τον άντρα της;
Το μυθιστόρημα του Κώστα Κρομμύδα αφηγείται τη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού που έχει παραιτηθεί κι έχει αφομοιωθεί από τη ρουτίνα, χωρίς να ξέρει πως το παιδί τους είναι έτοιμο να ανοίξει τα δικά του φτερά, έχοντας πάρει τις δικές του αποφάσεις και φυσικά ξέροντας τι πραγματικά συμβαίνει ανάμεσα στους γονείς του. Δυνατές και ρεαλιστικές σκηνές, χαρακτήρες ίδιοι με τους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά στις ζωές μας, που έχουν γνωστά και διαχρονικά προβλήματα και φοβίες, λιτοί διάλογοι, αναπάντεχες εξελίξεις μου κράτησαν συντροφιά, γεμίζοντάς με διλήμματα, σκέψεις και προβληματισμούς.
Κεντρικό πρόσωπο είναι η μητέρα, μια γυναίκα στα 50, που πορεύεται με ανθρώπους που κάνουν τη μοναχικότητά της δυσβάσταχτη, με μια ζωή όπου οι μήνες και τα χρόνια περνάνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα αλλά οι στιγμές κυλούν βασανιστικά αργά. Περνάει από κόσκινο τη σχέση της με τον άντρα της, Στέλιο: «Το να είσαι μόνος όντας μέσα σε σχέση είναι ίσως ένα από τα πιο άβολα συναισθήματα, μιας και αυτό το δέσιμο είναι το πιο δυνατό ου μπορεί να υπάρξει μεταξύ δυο ανθρώπων. Τι γίνεται όμως όταν αισθάνεσαι παντελώς απομονωμένος και αποσυνδεδεμένος από τον άλλον;» (σελ. 12). Ένας σύζυγος που έχει γίνει αδιάφορος, αγενής, πιεστικός, θέλει να γίνουν τα πράγματα όπως ξέρει εκείνος καλύτερα, με κορωνίδα τη σχέση της κόρης τους, η οποία αποφάσισε να φύγει τελικά από το σπίτι. Αυτό θα φέρει μια μεγάλη αποκάλυψη στο φως και τίποτα δε θα είναι ξανά το ίδιο. Οι παρατηρήσεις της αφηγήτριας αντικατοπτρίζουν τη σημερινή πραγματικότητα σε κάθε ανθρώπινη σχέση και δείχνουν πόσο βαθιά και ουσιαστικά ξέρει να παρατηρεί ο συγγραφέας γύρω του και πως καταγράφει όχι για να εντυπωσιάσει ούτε για να δώσει λύσεις αλλά για να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου σε όσους αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στις εικόνες που ζωντανεύει με ενάργεια ώστε να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να βρουν τον πραγματικό τους εαυτό, να δουν τι πραγματικά φταίει στη σχέση τους.
Η κεντρική ηρωίδα έχει κι αυτή, όπως τόσες γυναίκες, τον φόβο της μοναξιάς και της δυστυχίας βαθιά ριζωμένο μέσα της, γι’ αυτό και δεν αντιμετωπίζει τις λύσεις: «Την έτρεμα αυτή τη δυστυχία και γι’ αυτό προτιμούσα τη μετριότητα που τουλάχιστον είχα εξασφαλισμένη» (σελ. 16). Μήπως όμως ήρθε η στιγμή να πάρει αυτές τις αποφάσεις; Μήπως το βάρος που την πιέζει πρέπει να το διώξει και ας γίνει ό,τι είναι να γίνει; Τι επιλέγει κάποιος που φτάνει σε σημείο καμπής; Στασιμότητα και τέλμα ή άγνωστα μονοπάτια; Κι αν μέσα σε όλα αυτά έρθει ο πραγματικός έρωτας στη ζωή της; Πώς θα το χειριστεί; «Μπορείς να σταματήσεις, μπορείς να τρέξεις πιο γρήγορα ή ακόμη και να γυρίσεις πίσω» (σελ. 186). Η κόρη της, Φοίβη, θα τη χρειαστεί σε μια κρίσιμη φάση της ζωής της, με μια απόφαση που θα τινάξει τις ενδοοικογενειακές σχέσεις στον αέρα. Και τώρα; «Η ελπίδα ήταν το μοναδικό μου όπλο εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να τη βρω, για το κορίτσι μου…Όλα όσα είχα φανταστεί για το δικό της αύριο, ξαφνικά έγιναν εύθραυστα» (σελ. 92). Η κοπέλα βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη μ’ έναν δυνατό εχθρό και ψάχνει να κρατηθεί απ’ όπου μπορεί. Ο σύντροφός της, ο Γιώργος και ο κολλητός της, ο Νίκος, θα της σταθούν, ο πατέρας της όμως κρατάει μια αυστηρή, αδιάλλακτη στάση. Η Φοίβη παραδέχεται: «Παρότι αγαπώ και τους δυο γονείς μου ξεχωριστά, εδώ και χρόνια δεν μπορώ να τους αγαπήσω μαζί. Δεν μπορώ δηλαδή να αγαπήσω τις στιγμές που μοιραζόμαστε οι τρεις μας, γιατί νιώθω πως έχει χαθεί η αγάπη μεταξύ τους» (σελ. 130-131).
Μάνα και κόρη έρχονται ακόμη πιο κοντά και κάνουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις με καίρια διαχρονικά μηνύματα γύρω από την αγάπη, τον έρωτα, τις σχέσεις, τα παιδιά. Η μητρότητα είναι ένα ταξίδι δίχως τέλος και θέλει μεγάλη δύναμη και επίγνωση για να αφήσεις το παιδί σου να πετάξει ελεύθερο στη δική του ζωή. Απλώς ελπίζεις να το βοήθησες τόσο όσο να μη σ’ έχει ανάγκη και να σταθεί όρθιο στις δυσκολίες. «Η μάνα είναι και δάσκαλος αλλά και μαθητής. Το ταξίδι δεν είναι μονόπλευρο. Το παιδί της γίνεται συχνά καθρέφτης, θυμίζοντάς της τον ίδιο της τον εαυτό. Τα όνειρα και όσα δεν κατάφερε να ζήσει. Αυτά για τα οποία ίσως μετανιώνει» (σελ. 63-64). Το πιο σημαντικό για ένα παιδί είναι να νιώθει αγάπη, ασφάλεια και σταθερότητα. Και ο έρωτας; «Ο αληθινός έρωτας δεν είναι η αρχή. Είναι αυτά που χτίζεις μετά μαζί με τον άλλον» (σελ. 69). Οπότε, γιατί σβήνει με τα χρόνια; Δε σβήνει, απλώς αλλάζει μορφή! Δίνει τη θέση του στην οικειότητα και μετατρέπεται σε κάτι πιο βαθύ, κάτι που θέλει δουλειά κι από τους δυο για να κρατηθεί ζωντανό για καιρό αλλιώς ξεθωριάζει. «Πρέπει συνεχώς να θυμάσαι γιατί ερωτεύτηκες αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει και εκείνος βέβαια να κάνει το ίδιο…» (σελ. 69). Βασικά: «…η συντροφικότητα απαιτεί ισορροπία, υπομονή και ρεαλισμό» (σελ. 166). Αυτά και πολλά άλλα μηνύματα διαποτίζουν τις σελίδες του γλυκόπικρου αυτού βιβλίου.
Ελάχιστα πράγματα μπορώ ν’ αποκαλύψω για τις εξελίξεις, μιας και το μυθιστόρημα είναι ένα ταξίδι που με γέμισε σκέψεις και προβληματισμούς όσο απολάμβανα τις μη αναμενόμενες εξελίξεις στην οικογένεια Κυριαζή. Ανατροπές, ρομαντισμός, σκληρός ρεαλισμός, αποφάσεις που αλλάζουν ζωές και επηρεάζουν ανθρώπους, ένας υπέροχος και απολαυστικός έρωτας (αχ, «αυτός ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου») γιατί ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή και χιλιάδες διαχρονικά μηνύματα πάνω στις σχέσεις, στη μητρότητα, στην τεχνητή γονιμοποίηση με ικανοποίησαν απόλυτα από αναγνωστικής άποψης. Ειδικά όταν πλησιάζουμε στο τέλος, μια απόφαση με βρήκε εντελώς αντίθετο και με έκανε να ανησυχήσω για το μέλλον των ηρώων, ο συγγραφέας όμως είναι πάντα εκεί, να καταγράψει με αντικειμενικότητα και κυρίως με αγάπη προς τους χαρακτήρες που δημιούργησε κάθε συνέπεια και κάθε κίνητρο που οδήγησε στο τέλος του βιβλίου, αφήνοντάς με μ’ ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη. Άραγε, ποιος είναι υπέρ και ποιος κατά της τεχνητής γονιμοποίησης και των εναλλακτικών τρόπων κύησης; Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά του επιπέδου της τεχνολογίας που έχει φτάσει η ιατρική; Είναι σωστό ή όχι να σταματάμε κυήσεις αν τα έμβρυα είναι βέβαιο ότι θα παρουσιάσουν σοβαρές ασθένειες ή / και σύνδρομα; Είπαμε, ο συγγραφέας είναι ξεκάθαρος: «Δεν επεμβαίνουμε στη φυσική επιλογή, απλώς ενημερώνουμε έγκαιρα για γενετικές ασθένειες που θα αναπτυχθούν… Εμείς προχωράμε και η Πολιτεία οφείλει να θεσπίσει κανόνες και νόμους, έτσι ώστε η χρήση όλων των επιστημονικών επιτευγμάτων να γίνεται για το γενικό καλό και όχι για άλλους σκοπούς» (σελ. 159).
«Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου» είναι ένα γλυκό, τρυφερό μυθιστόρημα-ύμνος στη μητρότητα και στη γυναικεία αυτοδιάθεση, γεμάτο σκέψεις, μηνύματα, προβληματισμούς και ταυτόχρονα μια ιστορία που κυλάει σα γάργαρο νερό: πότε φουσκώνει και πότε κελαρύζει, αφήνοντας πίσω της αισιοδοξία, δύναμη, αυτοπεποίθηση σε όποιον έχει αναγνωρίσει τον εαυτό του στις ζωές των χαρακτήρων. Γιατί: «Δεν είναι όλες οι μοναξιές ίδιες. Άλλος τη βιώνει από αδυναμία, άλλος από ατυχία και άλλος από επιλογή… Η μοναξιά στην πόλη είναι πολλές φορές αόρατη αλλά πάντα παρούσα… Τους τυλίγει όλους, άλλοτε σαν λύτρωση και κάποτε σαν φυλακή» (σελ. 177).
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: https://www.vivliokritikes.com/%ce%bf...
Το μυθιστόρημα του Κώστα Κρομμύδα αφηγείται τη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού που έχει παραιτηθεί κι έχει αφομοιωθεί από τη ρουτίνα, χωρίς να ξέρει πως το παιδί τους είναι έτοιμο να ανοίξει τα δικά του φτερά, έχοντας πάρει τις δικές του αποφάσεις και φυσικά ξέροντας τι πραγματικά συμβαίνει ανάμεσα στους γονείς του. Δυνατές και ρεαλιστικές σκηνές, χαρακτήρες ίδιοι με τους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά στις ζωές μας, που έχουν γνωστά και διαχρονικά προβλήματα και φοβίες, λιτοί διάλογοι, αναπάντεχες εξελίξεις μου κράτησαν συντροφιά, γεμίζοντάς με διλήμματα, σκέψεις και προβληματισμούς.
Κεντρικό πρόσωπο είναι η μητέρα, μια γυναίκα στα 50, που πορεύεται με ανθρώπους που κάνουν τη μοναχικότητά της δυσβάσταχτη, με μια ζωή όπου οι μήνες και τα χρόνια περνάνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα αλλά οι στιγμές κυλούν βασανιστικά αργά. Περνάει από κόσκινο τη σχέση της με τον άντρα της, Στέλιο: «Το να είσαι μόνος όντας μέσα σε σχέση είναι ίσως ένα από τα πιο άβολα συναισθήματα, μιας και αυτό το δέσιμο είναι το πιο δυνατό ου μπορεί να υπάρξει μεταξύ δυο ανθρώπων. Τι γίνεται όμως όταν αισθάνεσαι παντελώς απομονωμένος και αποσυνδεδεμένος από τον άλλον;» (σελ. 12). Ένας σύζυγος που έχει γίνει αδιάφορος, αγενής, πιεστικός, θέλει να γίνουν τα πράγματα όπως ξέρει εκείνος καλύτερα, με κορωνίδα τη σχέση της κόρης τους, η οποία αποφάσισε να φύγει τελικά από το σπίτι. Αυτό θα φέρει μια μεγάλη αποκάλυψη στο φως και τίποτα δε θα είναι ξανά το ίδιο. Οι παρατηρήσεις της αφηγήτριας αντικατοπτρίζουν τη σημερινή πραγματικότητα σε κάθε ανθρώπινη σχέση και δείχνουν πόσο βαθιά και ουσιαστικά ξέρει να παρατηρεί ο συγγραφέας γύρω του και πως καταγράφει όχι για να εντυπωσιάσει ούτε για να δώσει λύσεις αλλά για να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου σε όσους αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στις εικόνες που ζωντανεύει με ενάργεια ώστε να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να βρουν τον πραγματικό τους εαυτό, να δουν τι πραγματικά φταίει στη σχέση τους.
Η κεντρική ηρωίδα έχει κι αυτή, όπως τόσες γυναίκες, τον φόβο της μοναξιάς και της δυστυχίας βαθιά ριζωμένο μέσα της, γι’ αυτό και δεν αντιμετωπίζει τις λύσεις: «Την έτρεμα αυτή τη δυστυχία και γι’ αυτό προτιμούσα τη μετριότητα που τουλάχιστον είχα εξασφαλισμένη» (σελ. 16). Μήπως όμως ήρθε η στιγμή να πάρει αυτές τις αποφάσεις; Μήπως το βάρος που την πιέζει πρέπει να το διώξει και ας γίνει ό,τι είναι να γίνει; Τι επιλέγει κάποιος που φτάνει σε σημείο καμπής; Στασιμότητα και τέλμα ή άγνωστα μονοπάτια; Κι αν μέσα σε όλα αυτά έρθει ο πραγματικός έρωτας στη ζωή της; Πώς θα το χειριστεί; «Μπορείς να σταματήσεις, μπορείς να τρέξεις πιο γρήγορα ή ακόμη και να γυρίσεις πίσω» (σελ. 186). Η κόρη της, Φοίβη, θα τη χρειαστεί σε μια κρίσιμη φάση της ζωής της, με μια απόφαση που θα τινάξει τις ενδοοικογενειακές σχέσεις στον αέρα. Και τώρα; «Η ελπίδα ήταν το μοναδικό μου όπλο εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να τη βρω, για το κορίτσι μου…Όλα όσα είχα φανταστεί για το δικό της αύριο, ξαφνικά έγιναν εύθραυστα» (σελ. 92). Η κοπέλα βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη μ’ έναν δυνατό εχθρό και ψάχνει να κρατηθεί απ’ όπου μπορεί. Ο σύντροφός της, ο Γιώργος και ο κολλητός της, ο Νίκος, θα της σταθούν, ο πατέρας της όμως κρατάει μια αυστηρή, αδιάλλακτη στάση. Η Φοίβη παραδέχεται: «Παρότι αγαπώ και τους δυο γονείς μου ξεχωριστά, εδώ και χρόνια δεν μπορώ να τους αγαπήσω μαζί. Δεν μπορώ δηλαδή να αγαπήσω τις στιγμές που μοιραζόμαστε οι τρεις μας, γιατί νιώθω πως έχει χαθεί η αγάπη μεταξύ τους» (σελ. 130-131).
Μάνα και κόρη έρχονται ακόμη πιο κοντά και κάνουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις με καίρια διαχρονικά μηνύματα γύρω από την αγάπη, τον έρωτα, τις σχέσεις, τα παιδιά. Η μητρότητα είναι ένα ταξίδι δίχως τέλος και θέλει μεγάλη δύναμη και επίγνωση για να αφήσεις το παιδί σου να πετάξει ελεύθερο στη δική του ζωή. Απλώς ελπίζεις να το βοήθησες τόσο όσο να μη σ’ έχει ανάγκη και να σταθεί όρθιο στις δυσκολίες. «Η μάνα είναι και δάσκαλος αλλά και μαθητής. Το ταξίδι δεν είναι μονόπλευρο. Το παιδί της γίνεται συχνά καθρέφτης, θυμίζοντάς της τον ίδιο της τον εαυτό. Τα όνειρα και όσα δεν κατάφερε να ζήσει. Αυτά για τα οποία ίσως μετανιώνει» (σελ. 63-64). Το πιο σημαντικό για ένα παιδί είναι να νιώθει αγάπη, ασφάλεια και σταθερότητα. Και ο έρωτας; «Ο αληθινός έρωτας δεν είναι η αρχή. Είναι αυτά που χτίζεις μετά μαζί με τον άλλον» (σελ. 69). Οπότε, γιατί σβήνει με τα χρόνια; Δε σβήνει, απλώς αλλάζει μορφή! Δίνει τη θέση του στην οικειότητα και μετατρέπεται σε κάτι πιο βαθύ, κάτι που θέλει δουλειά κι από τους δυο για να κρατηθεί ζωντανό για καιρό αλλιώς ξεθωριάζει. «Πρέπει συνεχώς να θυμάσαι γιατί ερωτεύτηκες αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει και εκείνος βέβαια να κάνει το ίδιο…» (σελ. 69). Βασικά: «…η συντροφικότητα απαιτεί ισορροπία, υπομονή και ρεαλισμό» (σελ. 166). Αυτά και πολλά άλλα μηνύματα διαποτίζουν τις σελίδες του γλυκόπικρου αυτού βιβλίου.
Ελάχιστα πράγματα μπορώ ν’ αποκαλύψω για τις εξελίξεις, μιας και το μυθιστόρημα είναι ένα ταξίδι που με γέμισε σκέψεις και προβληματισμούς όσο απολάμβανα τις μη αναμενόμενες εξελίξεις στην οικογένεια Κυριαζή. Ανατροπές, ρομαντισμός, σκληρός ρεαλισμός, αποφάσεις που αλλάζουν ζωές και επηρεάζουν ανθρώπους, ένας υπέροχος και απολαυστικός έρωτας (αχ, «αυτός ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου») γιατί ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή και χιλιάδες διαχρονικά μηνύματα πάνω στις σχέσεις, στη μητρότητα, στην τεχνητή γονιμοποίηση με ικανοποίησαν απόλυτα από αναγνωστικής άποψης. Ειδικά όταν πλησιάζουμε στο τέλος, μια απόφαση με βρήκε εντελώς αντίθετο και με έκανε να ανησυχήσω για το μέλλον των ηρώων, ο συγγραφέας όμως είναι πάντα εκεί, να καταγράψει με αντικειμενικότητα και κυρίως με αγάπη προς τους χαρακτήρες που δημιούργησε κάθε συνέπεια και κάθε κίνητρο που οδήγησε στο τέλος του βιβλίου, αφήνοντάς με μ’ ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη. Άραγε, ποιος είναι υπέρ και ποιος κατά της τεχνητής γονιμοποίησης και των εναλλακτικών τρόπων κύησης; Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά του επιπέδου της τεχνολογίας που έχει φτάσει η ιατρική; Είναι σωστό ή όχι να σταματάμε κυήσεις αν τα έμβρυα είναι βέβαιο ότι θα παρουσιάσουν σοβαρές ασθένειες ή / και σύνδρομα; Είπαμε, ο συγγραφέας είναι ξεκάθαρος: «Δεν επεμβαίνουμε στη φυσική επιλογή, απλώς ενημερώνουμε έγκαιρα για γενετικές ασθένειες που θα αναπτυχθούν… Εμείς προχωράμε και η Πολιτεία οφείλει να θεσπίσει κανόνες και νόμους, έτσι ώστε η χρήση όλων των επιστημονικών επιτευγμάτων να γίνεται για το γενικό καλό και όχι για άλλους σκοπούς» (σελ. 159).
«Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου» είναι ένα γλυκό, τρυφερό μυθιστόρημα-ύμνος στη μητρότητα και στη γυναικεία αυτοδιάθεση, γεμάτο σκέψεις, μηνύματα, προβληματισμούς και ταυτόχρονα μια ιστορία που κυλάει σα γάργαρο νερό: πότε φουσκώνει και πότε κελαρύζει, αφήνοντας πίσω της αισιοδοξία, δύναμη, αυτοπεποίθηση σε όποιον έχει αναγνωρίσει τον εαυτό του στις ζωές των χαρακτήρων. Γιατί: «Δεν είναι όλες οι μοναξιές ίδιες. Άλλος τη βιώνει από αδυναμία, άλλος από ατυχία και άλλος από επιλογή… Η μοναξιά στην πόλη είναι πολλές φορές αόρατη αλλά πάντα παρούσα… Τους τυλίγει όλους, άλλοτε σαν λύτρωση και κάποτε σαν φυλακή» (σελ. 177).
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: https://www.vivliokritikes.com/%ce%bf...
August 27, 2025
Βιβλίο Παρουσίαση - Πρόταση - Άποψή μου✒️
5⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
& παραπάνω αν γινόταν
Ο τρόπος που λες το όνομά μου
Του Κώστα Κρομμυδα
Εκδόσεις Διόπτρα
Ο τρόπος που κάποιος θα πει το όνομά σου μπορεί να αλλάξει τα πάντα..
Υπάρχουν σχέσεις οι οποίες προς τα έξω μοιάζουν ολα φαινομενικά τέλεια.
Η πραγματικότητα όμως ειναι άλλη, κατι λείπει. Δεν ειναι απλό, μα αυτο το κατι βαθύτερο, αυτο που ο άλλος βλέπει πραγματικά ποιος-α είσαι.
Σε ενα ζευγάρι, σε μια σχέση δεν ειναι ανάγκη να προηγηθεί μια σύγκρουση, η φθορά τον σχέσεων έρχεται σιγά σιγά, άλλες φορές υσηχα και αθόρυβα και άλλες έντονα.
Λίγο η αδιαφορία στην αρχή, λιγο να μη θες την άμεση σωματική επαφή όπως ενα απλό άγγιγμα από τον άλλον ή από σένα προς εκείνον-η . Δε σε βλέπει, δε βλέπεις ακόμη και αν είστε στον ίδιο χώρο. Δεν επικοινωνεί ο ένας με τον άλλον, δεν υπάρχει ο ένας για τον άλλον πια.
Εκεί έρχονται αυτές οι σκέψεις
" Ειναι εκεινος που γνώρισα ";
" Πως τον αγάπησα αυτόν τον άνθρωπο εγω";
"Άλλαξα εγώ ή εκείνος πρώτα ";
"Μήπως δε τπυ αρέσω πια";
Και εκει αναρωτιέσαι: Μήπως φταίω ΕΓΩ???
Μήπως εκανα κάτι;
Το ποιο εύκολο ειναι να κατηγορήσεις τον άλλον πάντα σε μια σχέση όταν σε αυτή κατι παει λάθος!
Δε θα σας πω αλλά γιατί πραγματικά θα εχω τον ατελείωτο με αυτο το βιβλίο...Ενα εκπληκτικό βιβλίο που διαβάζεις αυτά που στη πραγματικότητα αντιμετωπίζουν πολλά ζευγάρια στις σχέσεις τους...
Κύριε Κρομμυδα πολλά συγχαρητήρια 👏👏👏
#ftm_and_bookstravels #dioptra #dioptrabooks #dioptrapublications #otropospoulestoonomamou #book2025 #vivlio #vivlia
5⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
& παραπάνω αν γινόταν
Ο τρόπος που λες το όνομά μου
Του Κώστα Κρομμυδα
Εκδόσεις Διόπτρα
Ο τρόπος που κάποιος θα πει το όνομά σου μπορεί να αλλάξει τα πάντα..
Υπάρχουν σχέσεις οι οποίες προς τα έξω μοιάζουν ολα φαινομενικά τέλεια.
Η πραγματικότητα όμως ειναι άλλη, κατι λείπει. Δεν ειναι απλό, μα αυτο το κατι βαθύτερο, αυτο που ο άλλος βλέπει πραγματικά ποιος-α είσαι.
Σε ενα ζευγάρι, σε μια σχέση δεν ειναι ανάγκη να προηγηθεί μια σύγκρουση, η φθορά τον σχέσεων έρχεται σιγά σιγά, άλλες φορές υσηχα και αθόρυβα και άλλες έντονα.
Λίγο η αδιαφορία στην αρχή, λιγο να μη θες την άμεση σωματική επαφή όπως ενα απλό άγγιγμα από τον άλλον ή από σένα προς εκείνον-η . Δε σε βλέπει, δε βλέπεις ακόμη και αν είστε στον ίδιο χώρο. Δεν επικοινωνεί ο ένας με τον άλλον, δεν υπάρχει ο ένας για τον άλλον πια.
Εκεί έρχονται αυτές οι σκέψεις
" Ειναι εκεινος που γνώρισα ";
" Πως τον αγάπησα αυτόν τον άνθρωπο εγω";
"Άλλαξα εγώ ή εκείνος πρώτα ";
"Μήπως δε τπυ αρέσω πια";
Και εκει αναρωτιέσαι: Μήπως φταίω ΕΓΩ???
Μήπως εκανα κάτι;
Το ποιο εύκολο ειναι να κατηγορήσεις τον άλλον πάντα σε μια σχέση όταν σε αυτή κατι παει λάθος!
Δε θα σας πω αλλά γιατί πραγματικά θα εχω τον ατελείωτο με αυτο το βιβλίο...Ενα εκπληκτικό βιβλίο που διαβάζεις αυτά που στη πραγματικότητα αντιμετωπίζουν πολλά ζευγάρια στις σχέσεις τους...
Κύριε Κρομμυδα πολλά συγχαρητήρια 👏👏👏
#ftm_and_bookstravels #dioptra #dioptrabooks #dioptrapublications #otropospoulestoonomamou #book2025 #vivlio #vivlia
June 3, 2025
Έχεις νιώσει ποτέ πως κάποιος βλέπει την μοναξιά σου χωρίς να σε γνωρίζει;
Πως δημιουργεί την ηρωίδα που ίσως είσαι εσύ... κουρασμένη από όσα δεν τόλμησες ποτέ να πεις και ακόμη περισσότερο να ζήσεις. Ωστόσο, εκείνη -η ηρωίδα- τολμά. Αφήνει την ασφάλειά της και βουτά στο άγνωστο.
Ίσως τώρα έχει έρθει η σειρά σου.
Ο Κώστας Κρομμύδας, για ακόμη μια φορά, παραδίδει ένα έργο που δεν αφηγείται απλώς, αλλά εμπλέκει. Με άμεσο, ειλικρινή λόγο, με έρευνα που διαφαίνεται διακριτικά πίσω από κάθε λεπτομέρεια και με μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που δεν επιβάλλεται, αλλά προσκαλεί, δημιουργεί έναν κόσμο που υπάρχει γύρω μας ακόμη και αν μερικές φορές προσποιούμαστε ότι δεν του ανήκουμε. Δεν διαβάζεις απλώς μια ιστορία. Τη ζεις.
Η κεντρική ηρωίδα είναι γυναίκα, είναι μάνα, είναι σύζυγος. Είναι όλα και τίποτα. Είναι εκείνη που, ενώ περιβάλλεται από ανθρώπους που υποτίθεται ότι της είναι κοντινοί, νιώθει αβάσταχτα μόνη. Και όχι γιατί δεν την αγαπούν. Αλλά γιατί δεν τη φτάνουν. Δεν την ακουμπούν ουσιαστικά. Δεν την καταλαβαίνουν πια. Γιατί η πραγματική αποξένωση δεν προκύπτει όταν δεν έχεις κανέναν, αλλά όταν περιβάλλεσαι από πρόσωπα οικεία και, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορείς να μοιραστείς το βάρος σου. Ή, χειρότερα, όταν το μοιράζεσαι και δεν υπάρχει ανταπόκριση. Δεν νιώθεις σύνδεση. Δεν νιώθεις ανακούφιση. Κι έτσι, το βάρος γίνεται διπλό.
Η ιστορία δεν είναι τραγική για χάρη της τραγωδίας. Είναι αληθινή. Οδυνηρά αναγνωρίσιμη. Μας υπενθυμίζει πως, στις μέρες μας, οι πιο βαθιές πληγές δεν είναι αυτές που φαίνονται. Είναι εκείνες που σιωπούν πίσω από χαμόγελα, μέσα σε σπίτια με φωτισμένα παράθυρα, δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάμε αλλά δεν αγγίζουμε πια ουσιαστικά.
Ο Κώστας Κρομμύδας δεν γράφει για να εντυπωσιάσει. Γράφει για να αφυπνίσει. Και τα καταφέρνει. Με σεβασμό στον αναγνώστη, με λογοτεχνική καθαρότητα και με θεματολογία που δεν φοβάται το βάθος.
Αν αγαπάς τα βιβλία που δεν είναι μόνο λογοτεχνία αλλά και καθρέφτης, τότε αυτή η ιστορία θα σου μείνει.
Πως δημιουργεί την ηρωίδα που ίσως είσαι εσύ... κουρασμένη από όσα δεν τόλμησες ποτέ να πεις και ακόμη περισσότερο να ζήσεις. Ωστόσο, εκείνη -η ηρωίδα- τολμά. Αφήνει την ασφάλειά της και βουτά στο άγνωστο.
Ίσως τώρα έχει έρθει η σειρά σου.
Ο Κώστας Κρομμύδας, για ακόμη μια φορά, παραδίδει ένα έργο που δεν αφηγείται απλώς, αλλά εμπλέκει. Με άμεσο, ειλικρινή λόγο, με έρευνα που διαφαίνεται διακριτικά πίσω από κάθε λεπτομέρεια και με μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που δεν επιβάλλεται, αλλά προσκαλεί, δημιουργεί έναν κόσμο που υπάρχει γύρω μας ακόμη και αν μερικές φορές προσποιούμαστε ότι δεν του ανήκουμε. Δεν διαβάζεις απλώς μια ιστορία. Τη ζεις.
Η κεντρική ηρωίδα είναι γυναίκα, είναι μάνα, είναι σύζυγος. Είναι όλα και τίποτα. Είναι εκείνη που, ενώ περιβάλλεται από ανθρώπους που υποτίθεται ότι της είναι κοντινοί, νιώθει αβάσταχτα μόνη. Και όχι γιατί δεν την αγαπούν. Αλλά γιατί δεν τη φτάνουν. Δεν την ακουμπούν ουσιαστικά. Δεν την καταλαβαίνουν πια. Γιατί η πραγματική αποξένωση δεν προκύπτει όταν δεν έχεις κανέναν, αλλά όταν περιβάλλεσαι από πρόσωπα οικεία και, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορείς να μοιραστείς το βάρος σου. Ή, χειρότερα, όταν το μοιράζεσαι και δεν υπάρχει ανταπόκριση. Δεν νιώθεις σύνδεση. Δεν νιώθεις ανακούφιση. Κι έτσι, το βάρος γίνεται διπλό.
Η ιστορία δεν είναι τραγική για χάρη της τραγωδίας. Είναι αληθινή. Οδυνηρά αναγνωρίσιμη. Μας υπενθυμίζει πως, στις μέρες μας, οι πιο βαθιές πληγές δεν είναι αυτές που φαίνονται. Είναι εκείνες που σιωπούν πίσω από χαμόγελα, μέσα σε σπίτια με φωτισμένα παράθυρα, δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάμε αλλά δεν αγγίζουμε πια ουσιαστικά.
Ο Κώστας Κρομμύδας δεν γράφει για να εντυπωσιάσει. Γράφει για να αφυπνίσει. Και τα καταφέρνει. Με σεβασμό στον αναγνώστη, με λογοτεχνική καθαρότητα και με θεματολογία που δεν φοβάται το βάθος.
Αν αγαπάς τα βιβλία που δεν είναι μόνο λογοτεχνία αλλά και καθρέφτης, τότε αυτή η ιστορία θα σου μείνει.
July 31, 2025
Λένε πως στη ζωή έρχεσαι μόνος και φεύγεις μόνος αλλά,αν το σκεφτείς καλά αυτό είναι η μισή αλήθεια,αφού από τη μέρα που γεννιέσαι είσαι μόνος σε διαρκή συνάρτηση με τους γύρω σου.
Γιατί είναι δύσκολο να έχεις για μόνη συντροφιά τη μοναξιά σου,ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που την απολαμβάνεις.
Κι άλλο τόσο δύσκολο είναι να ζεις μόνος…με παρέα
‘Να θυμάσαι πως η κάθε μέρα πίσω δεν γυρίζει και πως το μετά το φτιάχνουμε πάντα με το τώρα’
Σ’αυτό το βιβλίο ο κ.Κρομμυδας εμβαθύνει στη μοναξιά που κρύβεται στη καθημερινότητά μας,στο να είσαι με παρέα αλλά χωρίς ουσιαστική σύνδεση.Μεσα από την αφήγηση της πρωταγωνίστρια μας βλέπουμε αρχικά μια σχέση γεμάτη σιωπές και αποξένωση. Το πόσο δύσκολο είναι να ζεις δίπλα σε κάποιον και να νιώθεις αόρατος.
Θέλει να τονίσει την εσωτερική δύναμη που χρειάζεται κανείς για να αλλάξει τη ζωή του.
Ενα άλλο σημαντικό θέμα που κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι η μητρότητα ή τεχνητή γονιμοποίηση και την σημασία του γονιδιακου έλεγχου.
Εδώ να πω ότι αγάπησα πολύ την Φοίβη,κόρη της πρωταγωνίστριας, για την ωριμότητα και για την δύναμη που αντιμετώπιζε όλα όσα συνεβησαν.
Ενα βιβλίο γεμάτο ελπίδα.
Με απλη ρεαλιστική γραφή και βαθειά συγκινητική,χωρίς όμως να εκβιάζει το συναίσθημα. Ενα μυθιστόρημα που θίγει με όμορφο τρόπο πολλά κοινωνικά θέματα και σε βάζει σε σκέψεις.
‘Ο τρόπος που λες τ’ονομα μου’ είναι η αναγνώριση και το πώς βλέπουμε-αισθανόμαστε τον άλλον.
Μέχρι στιγμής αγαπημένο μου βιβλίο από τον συγγραφέα ήταν το Μια νύχτα ακόμη,για τα βαθειά κοινωνικά μηνύματα που κρύβει. Τώρα μπαίνει πλάι του και αυτό.
Στα συν του να πω για το όμορφο εξώφυλλο του και τις χρωματιστές σελίδες του.
«Ν’αγαπας σημαίνει να κάνεις τον άλλον να νιώθει ελεύθερος μαζί σου.Να μην τον πνίγεις να μην του στερείς τις ώρες που θέλει να είναι μόνος.Να μη δεσμεύεις τον άνθρωπο σου με δικαιολογία την αγάπη που του έχεις»
Γιατί είναι δύσκολο να έχεις για μόνη συντροφιά τη μοναξιά σου,ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που την απολαμβάνεις.
Κι άλλο τόσο δύσκολο είναι να ζεις μόνος…με παρέα
‘Να θυμάσαι πως η κάθε μέρα πίσω δεν γυρίζει και πως το μετά το φτιάχνουμε πάντα με το τώρα’
Σ’αυτό το βιβλίο ο κ.Κρομμυδας εμβαθύνει στη μοναξιά που κρύβεται στη καθημερινότητά μας,στο να είσαι με παρέα αλλά χωρίς ουσιαστική σύνδεση.Μεσα από την αφήγηση της πρωταγωνίστρια μας βλέπουμε αρχικά μια σχέση γεμάτη σιωπές και αποξένωση. Το πόσο δύσκολο είναι να ζεις δίπλα σε κάποιον και να νιώθεις αόρατος.
Θέλει να τονίσει την εσωτερική δύναμη που χρειάζεται κανείς για να αλλάξει τη ζωή του.
Ενα άλλο σημαντικό θέμα που κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι η μητρότητα ή τεχνητή γονιμοποίηση και την σημασία του γονιδιακου έλεγχου.
Εδώ να πω ότι αγάπησα πολύ την Φοίβη,κόρη της πρωταγωνίστριας, για την ωριμότητα και για την δύναμη που αντιμετώπιζε όλα όσα συνεβησαν.
Ενα βιβλίο γεμάτο ελπίδα.
Με απλη ρεαλιστική γραφή και βαθειά συγκινητική,χωρίς όμως να εκβιάζει το συναίσθημα. Ενα μυθιστόρημα που θίγει με όμορφο τρόπο πολλά κοινωνικά θέματα και σε βάζει σε σκέψεις.
‘Ο τρόπος που λες τ’ονομα μου’ είναι η αναγνώριση και το πώς βλέπουμε-αισθανόμαστε τον άλλον.
Μέχρι στιγμής αγαπημένο μου βιβλίο από τον συγγραφέα ήταν το Μια νύχτα ακόμη,για τα βαθειά κοινωνικά μηνύματα που κρύβει. Τώρα μπαίνει πλάι του και αυτό.
Στα συν του να πω για το όμορφο εξώφυλλο του και τις χρωματιστές σελίδες του.
«Ν’αγαπας σημαίνει να κάνεις τον άλλον να νιώθει ελεύθερος μαζί σου.Να μην τον πνίγεις να μην του στερείς τις ώρες που θέλει να είναι μόνος.Να μη δεσμεύεις τον άνθρωπο σου με δικαιολογία την αγάπη που του έχεις»
May 10, 2025
Ένα μυθιστόρημα που φωτίζει με λεπτότητα τη φθορά στις ανθρώπινες σχέσεις. Όχι μέσα από εντυπωσιακές συγκρούσεις για να σε πείσει, αλλά μέσα από εκείνα τα μικρά, σχεδόν ανεπαίσθητα, που με τον καιρό βαραίνουν: τη σιωπή, την απόσταση, την απουσία βλέμματος και επαφής.
Ο Κώστας Κρομμύδας γράφει με καθαρότητα και ενσυναίσθηση. Η κεντρική του ηρωίδα είναι χτισμένη με τέτοια ψυχολογική ακρίβεια και ευαισθησία, που η αφήγησή της δεν μοιάζει απλώς αληθινή, μοιάζει βιωμένη. Δεν υπάρχουν εξάρσεις, ούτε συναισθηματικοί εκβιασμοί μόνο μια ήρεμη, διαρκής ένταση που σε ακολουθεί μέχρι την τελευταία σελίδα.
Πέρα από τη φθορά της συντροφικότητας, ο συγγραφέας αγγίζει με συγκινητική διακριτικότητα και τη μητρότητα. Όχι ως ρόλο ιδανικό, αλλά ως εμπειρία δύσκολη, επώδυνη, που δοκιμάζει τα όρια της αγάπης και της αντοχής.
Ο τρόπος που λες το όνομά του, λέει αν το εννοείς ακόμα.
Το βιβλίο δεν προσπαθεί να σε συγκινήσει και ίσως γι’ αυτό το καταφέρνει τόσο βαθιά. Γιατί σε κοιτά κατάματα, χωρίς να φωνάζει, και σου θυμίζει πως ό,τι είναι αληθινό δεν χρειάζεται δραματικότητα για να σε αγγίξει. Αρκεί ο τρόπος.
* +1 για το πανέμορφο εξώφυλλο που ξεφεύγει από τα κλασικά
Ο Κώστας Κρομμύδας γράφει με καθαρότητα και ενσυναίσθηση. Η κεντρική του ηρωίδα είναι χτισμένη με τέτοια ψυχολογική ακρίβεια και ευαισθησία, που η αφήγησή της δεν μοιάζει απλώς αληθινή, μοιάζει βιωμένη. Δεν υπάρχουν εξάρσεις, ούτε συναισθηματικοί εκβιασμοί μόνο μια ήρεμη, διαρκής ένταση που σε ακολουθεί μέχρι την τελευταία σελίδα.
Πέρα από τη φθορά της συντροφικότητας, ο συγγραφέας αγγίζει με συγκινητική διακριτικότητα και τη μητρότητα. Όχι ως ρόλο ιδανικό, αλλά ως εμπειρία δύσκολη, επώδυνη, που δοκιμάζει τα όρια της αγάπης και της αντοχής.
Ο τρόπος που λες το όνομά του, λέει αν το εννοείς ακόμα.
Το βιβλίο δεν προσπαθεί να σε συγκινήσει και ίσως γι’ αυτό το καταφέρνει τόσο βαθιά. Γιατί σε κοιτά κατάματα, χωρίς να φωνάζει, και σου θυμίζει πως ό,τι είναι αληθινό δεν χρειάζεται δραματικότητα για να σε αγγίξει. Αρκεί ο τρόπος.
* +1 για το πανέμορφο εξώφυλλο που ξεφεύγει από τα κλασικά
May 26, 2025
Ολοκλήρωσα το βιβλίο και είμαι εδώ γεμάτη συναίσθημα και σκέψεις που με φωνάζουν.
Δεν ήταν απλώς μια ανάγνωση, αλλά μια εμπειρία.
Μια βουτιά σε σιωπές, βλέμματα, ανείπωτες σκέψεις, ξεχασμένα "θέλω".
Μια αναμέτρηση με όλα όσα αφήνουμε πίσω μας… γιατί μας έμαθαν να επιβιώνουμε αντί να νιώθουμε.
Ταυτίστηκα βαθιά:
Με τη μοναξιά που κρύβεται πίσω από χαμόγελα.
Με τη σιωπηλή δύναμη της μάνας που βάζει στην άκρη τα δικά της "θέλω" για να κρατήσει όλα τα άλλα όρθια.
Με την ανάγκη για ουσιαστική σύνδεση, για νόημα, για μια ζωή που δεν την προσπερνάς αλλά τη ζεις.
Με τον φόβο του αύριο, όταν όλα μοιάζουν αβέβαια.
Το βιβλίο μου υπενθύμισε πως είμαστε εδώ για να υπάρχουμε ολόκληροι!
Όχι με υπομονή, αλλά με πάθος.
Να ζούμε στο τώρα, παρόντες. Να νιώθουμε και να απολαμβανουμε αυτό που συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο.
Με κράτησε, με άγγιξε, με καθρέφτισε.
Το βιβλίο αυτό με τον πιο ήσυχο, αληθινό και τρυφερό τρόπο… είπε το όνομά μου.
Ευχαριστώ για αυτό το ταξίδι!
Δεν ήταν απλώς μια ανάγνωση, αλλά μια εμπειρία.
Μια βουτιά σε σιωπές, βλέμματα, ανείπωτες σκέψεις, ξεχασμένα "θέλω".
Μια αναμέτρηση με όλα όσα αφήνουμε πίσω μας… γιατί μας έμαθαν να επιβιώνουμε αντί να νιώθουμε.
Ταυτίστηκα βαθιά:
Με τη μοναξιά που κρύβεται πίσω από χαμόγελα.
Με τη σιωπηλή δύναμη της μάνας που βάζει στην άκρη τα δικά της "θέλω" για να κρατήσει όλα τα άλλα όρθια.
Με την ανάγκη για ουσιαστική σύνδεση, για νόημα, για μια ζωή που δεν την προσπερνάς αλλά τη ζεις.
Με τον φόβο του αύριο, όταν όλα μοιάζουν αβέβαια.
Το βιβλίο μου υπενθύμισε πως είμαστε εδώ για να υπάρχουμε ολόκληροι!
Όχι με υπομονή, αλλά με πάθος.
Να ζούμε στο τώρα, παρόντες. Να νιώθουμε και να απολαμβανουμε αυτό που συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο.
Με κράτησε, με άγγιξε, με καθρέφτισε.
Το βιβλίο αυτό με τον πιο ήσυχο, αληθινό και τρυφερό τρόπο… είπε το όνομά μου.
Ευχαριστώ για αυτό το ταξίδι!
August 12, 2025
Παρά πολύ όμορφη ιστορία που επικεντρώνεται στον ισχυρό δεσμό μάνας-κόρης…
Η πρωταγωνίστρια είναι ένας άνθρωπος βυθισμένος στην μοναξιά. Ενας άνθρωπος που αν και βρίσκεται συνεχώς περιτριγυρισμένος από άλλους, νιώθει μόνη και αβοήθητη. Η μόνη της διέξοδος και η μόνη της ελπίδα είναι η κόρη της…
Βρίσκεται σε έναν γάμο που δεν την γεμίζει. Που δεν τις επουλώνει τις πληγές αλλα τις ξύνει περισσότερο…
Ο Στέλιος έχει πολλά κοινά με την γυναίκα του όσο και να μην το καταλαβαίνουν. Είναι και οι δυο μόνοι σε πλήρη συνάρτηση με τους γύρω τους. Η ζωή τους δεν τους ικανοποιεί. Κυρ��ως όμως, δεν μπορούν να συνυπάρξουν και το διαζύγιο τους κρίνεται αναγκαίο.
Αν και συνήθως δεν προτιμώ να διαβάζω βιβλία με μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ ενός ζευγαριού, η σχέση της πρωταγωνίστριας με τον Άγη ήταν υπέροχη. Ηταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον…
Όμως, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν με ενθουσιάσε τόσο όσο άλλα βιβλία του συγγραφέα💞
Η πρωταγωνίστρια είναι ένας άνθρωπος βυθισμένος στην μοναξιά. Ενας άνθρωπος που αν και βρίσκεται συνεχώς περιτριγυρισμένος από άλλους, νιώθει μόνη και αβοήθητη. Η μόνη της διέξοδος και η μόνη της ελπίδα είναι η κόρη της…
Βρίσκεται σε έναν γάμο που δεν την γεμίζει. Που δεν τις επουλώνει τις πληγές αλλα τις ξύνει περισσότερο…
Ο Στέλιος έχει πολλά κοινά με την γυναίκα του όσο και να μην το καταλαβαίνουν. Είναι και οι δυο μόνοι σε πλήρη συνάρτηση με τους γύρω τους. Η ζωή τους δεν τους ικανοποιεί. Κυρ��ως όμως, δεν μπορούν να συνυπάρξουν και το διαζύγιο τους κρίνεται αναγκαίο.
Αν και συνήθως δεν προτιμώ να διαβάζω βιβλία με μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ ενός ζευγαριού, η σχέση της πρωταγωνίστριας με τον Άγη ήταν υπέροχη. Ηταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον…
Όμως, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν με ενθουσιάσε τόσο όσο άλλα βιβλία του συγγραφέα💞
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 1, 2025
Kostas Krommydas, Μούχταρο το βιβλίο σου,"ο τρόπος που λες τ όνομα μου", όπως το σπάνιο και εντυπωσιακά αρωματικό κρασί που απόλαυσαν οι πρωταγωνιστές σου.
Σ ευχαριστώ για το όμορφο και μεθυστικο ταξίδι με έντονα συναισθήματα, με ιδιαίτερους προβληματισμούς,με αξιόλογα μηνύματα για τη ζωη,την αγάπη, τη μοναξιά, τις υγιείς και ειλικρινείς σχέσεις.
Το πιο εντυπωσιακό όλων ήταν πως ενώ μπορούσα καθ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης να συμμετέχω και να μαντεύω τις σκέψεις σου, να ζω την κάθε στιγμή των ηρωων σου...το τέλος με καθήλωσε!!! Ήταν ότι πιο ευρηματικό, για να αποδώσει τον τίτλο του βιβλίου σου!!!
Κώστα Κρομμύδα,με κέρδισες!!! Ξέρω πια ποιος θα συντροφεύει τη σκέψη μου στο υπόλοιπο του καλοκαιριού στον Πλαταμωνα. Ανυπομονώ να διαβάσω όλα τα βιβλία σου!!! Σ ευχαριστωωωω!!!
Σ ευχαριστώ για το όμορφο και μεθυστικο ταξίδι με έντονα συναισθήματα, με ιδιαίτερους προβληματισμούς,με αξιόλογα μηνύματα για τη ζωη,την αγάπη, τη μοναξιά, τις υγιείς και ειλικρινείς σχέσεις.
Το πιο εντυπωσιακό όλων ήταν πως ενώ μπορούσα καθ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης να συμμετέχω και να μαντεύω τις σκέψεις σου, να ζω την κάθε στιγμή των ηρωων σου...το τέλος με καθήλωσε!!! Ήταν ότι πιο ευρηματικό, για να αποδώσει τον τίτλο του βιβλίου σου!!!
Κώστα Κρομμύδα,με κέρδισες!!! Ξέρω πια ποιος θα συντροφεύει τη σκέψη μου στο υπόλοιπο του καλοκαιριού στον Πλαταμωνα. Ανυπομονώ να διαβάσω όλα τα βιβλία σου!!! Σ ευχαριστωωωω!!!
August 30, 2025
Δυστυχώς, το βιβλίο Ο τρόπος που λες το όνομά μου δεν με κέρδισε.
Παρόλο που η θεματολογία του είχε ενδιαφέρον, η εκτέλεση και κυρίως ο τρόπος γραφής ήταν αναμενόμενος και χωρίς κάποια έκπληξη. Ήμουν συνεχώς σε μια κατάσταση όπου ήξερα πού θα πάει η ιστορία, χωρίς να υπάρχει κάποιο στοιχείο ανατροπής.
Οι χαρακτήρες δεν κατάφεραν να με συγκινήσουν ή να με βάλουν σε σκέψεις, όπως περίμενα.
Αυτό που δε μου άρεσε επίσης είναι το εξώφυλλο και η σελιδοποίηση του βιβλίου. Παρόλο που είναι ελκυστικό με την πρώτη ματιά, δεν ταιριάζει καθόλου με το ύφος της πλοκής και την ατμόσφαιρα της ιστορίας.
Παρόλο που η θεματολογία του είχε ενδιαφέρον, η εκτέλεση και κυρίως ο τρόπος γραφής ήταν αναμενόμενος και χωρίς κάποια έκπληξη. Ήμουν συνεχώς σε μια κατάσταση όπου ήξερα πού θα πάει η ιστορία, χωρίς να υπάρχει κάποιο στοιχείο ανατροπής.
Οι χαρακτήρες δεν κατάφεραν να με συγκινήσουν ή να με βάλουν σε σκέψεις, όπως περίμενα.
Αυτό που δε μου άρεσε επίσης είναι το εξώφυλλο και η σελιδοποίηση του βιβλίου. Παρόλο που είναι ελκυστικό με την πρώτη ματιά, δεν ταιριάζει καθόλου με το ύφος της πλοκής και την ατμόσφαιρα της ιστορίας.
June 28, 2025
καλη η ιστορια αλλα πολυ επιφανειακες περιγραφες, επιφανειακη αναλυση των θεματων, ολα πανευκολα καμωμένα.
ο ειδικευομενος;; που αναλαμβανει εξωτερική κλινικη, γιατι ο καθηγητής δεν βρισκει αλλον τοσο θεο να την αναλαβει. δυο εικοσιτετραχρονα που παιρνουν την αποφαση που παιρνουν.
ενα;;; ωαριο μονο, it doesn't happen.
δεν μου αρεσει κ η βλαντη ως αφηγητρια, κανει συνεχεια παυσεις σαν να εχει κομμα καθε τρεις λεξεις
θα μπορουσε να ειναι καλυτερο
ο ειδικευομενος;; που αναλαμβανει εξωτερική κλινικη, γιατι ο καθηγητής δεν βρισκει αλλον τοσο θεο να την αναλαβει. δυο εικοσιτετραχρονα που παιρνουν την αποφαση που παιρνουν.
ενα;;; ωαριο μονο, it doesn't happen.
δεν μου αρεσει κ η βλαντη ως αφηγητρια, κανει συνεχεια παυσεις σαν να εχει κομμα καθε τρεις λεξεις
θα μπορουσε να ειναι καλυτερο
July 1, 2025
Είναι μια εξαιρετικά γλυκιά και αισιόδοξη ιστορία. Η πρωταγωνίστρια σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή με την ειλικρίνεια ,το ήθος και την απλότητά της. Γενικά όλα τα βιβλία του συγγραφέα που έχω διαβάσει, μου άφησαν μια αίσθηση λυτρωτική στο τέλος..
Υ.Γ. Θα μείνουμε αιώνια με την απορία: ποιο είναι το όνομά της...;;
Υ.Γ. Θα μείνουμε αιώνια με την απορία: ποιο είναι το όνομά της...;;
July 9, 2025
Ακόμα ένα όμορφο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα. Η συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου διαπιστώνεις ότι βασιζεται σε πραγματική έρευνα και ενώ είναι γραμμένο με μυθοπλασία, η ιστορία του είναι τόσο αληθινή και τόσο συγκινητική βγαλμένη από ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ακομα και δικοί σου και να είναι η δική τους ιστορία . Ένα βιβλίο που σίγουρα θα είναι πολύ ωφέλιμο για τη ψυχή !
September 10, 2025
Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν το διάβασα αλλά το άκουσα! Η αφήγηση με έκανε να νιώσω σαν να μου λέει μια φίλη μου τα ερωτικά της. Η ιστορία σαν πλοκή δεν είχε ιδιαίτερες κορυφώσεις, ωστόσο είναι ένα πολύ προσεγμένο βιβλίο με αναφορές σε θέματα που δεν τα γνώριζα, οπότε ενημερώθηκα και για ορισμένα θέματα. Εν κατακλείδι θα πω πως αξίζει η ανάγνωση του.
June 8, 2025
Κείμενο που ρέει γρήγορα, ένα θέμα που επιφέρει «μεγάλη συζήτηση» πολύπλευρα, αλλά είναι ευαίσθητα δοσμένο στην παρούσα φάση 🖤🩷💛💚
August 10, 2025
ενα από τα πιο υπέροχα βιβλία που έχω διαβάσει
διαμάντι της ελληνικής λογοτεχνίας
διαμάντι της ελληνικής λογοτεχνίας
September 26, 2025
Υπέροχο βιβλίο και φυσικά ο Κρομμυδας για ακόμη μια φορά δεν με απογοήτευσε.
October 19, 2025
καλή εξιστόρηση αλλά κάπως disturbing η εξέλιξη
October 30, 2025
Το διάβαζα κι έλεγα
"Πού το πάει, πού το πάει..." Απρόβλεπτος όπως πάντα και μια απίστευτα συγκινητική ανατροπή 👏👏
"Πού το πάει, πού το πάει..." Απρόβλεπτος όπως πάντα και μια απίστευτα συγκινητική ανατροπή 👏👏
December 11, 2025
Άλλη μπουρδα… μην… πραγματικά
August 14, 2025
2,8⭐️
Η γραφή του είναι απλή, χωρίς εντάσεις ,φωνές και μελοδραματισμούς. Τα θέματα που καταπιάνεται είναι πολλά: η μοναξιά μέσα σε μια σχέση, η υπερβολική χρήση των social, οι δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή, η υπογονιμότητα, οι σχέσεις με διαφορά ηλικίας και πολλά πολλά άλλα. Μου φάνηκε υπέροχη η ιδέα με το όνομα της πρωταγωνίστριας και το «παιχνίδι» με τον τίτλο (όποιος το διαβάσει θα καταλάβει), αλλά δεν με άγγιξε τόσο όσο περίμενα και ήθελα.
Η γραφή του είναι απλή, χωρίς εντάσεις ,φωνές και μελοδραματισμούς. Τα θέματα που καταπιάνεται είναι πολλά: η μοναξιά μέσα σε μια σχέση, η υπερβολική χρήση των social, οι δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή, η υπογονιμότητα, οι σχέσεις με διαφορά ηλικίας και πολλά πολλά άλλα. Μου φάνηκε υπέροχη η ιδέα με το όνομα της πρωταγωνίστριας και το «παιχνίδι» με τον τίτλο (όποιος το διαβάσει θα καταλάβει), αλλά δεν με άγγιξε τόσο όσο περίμενα και ήθελα.
Displaying 1 - 30 of 32 reviews