What do you think?
Rate this book
In mijn ogen draag ik wolken
Ooit besloot Widá bij moeilijke momenten in haar leven voortaan haar gevoel uit te schakelen. Dat bracht haar ver toen ze als vijftienjarige Kabul moest ontvluchten en in Nederland terechtkwam, waar ze zich binnen de kortste keren de taal eigen maakte en de middelbare school afrondde, zodat ze geneeskunde kon studeren en een carrière als psychiater kon opbouwen.
Maar dan krijgt ze nieuws over een meisje dat vroeger in Kabul als een zusje voor haar was en valt de basis onder haar zo zorgvuldig pgebouwde leven weg. ‘Er was één verhaal van vroeger dat ze halverwege had losgelaten. En dat losse eindje had haar uiteindelijk ingehaald. Een onafgemaakt verhaal kun je niet begraven, dat had ze als psychiater moeten weten.’
Widá ziet maar één uitweg: een oude belofte nakomen en zo het verleden rechtzetten. Zal het haar lukken dat ene verhaal af te maken en voorgoed te laten rusten?
Maar dan krijgt ze nieuws over een meisje dat vroeger in Kabul als een zusje voor haar was en valt de basis onder haar zo zorgvuldig pgebouwde leven weg. ‘Er was één verhaal van vroeger dat ze halverwege had losgelaten. En dat losse eindje had haar uiteindelijk ingehaald. Een onafgemaakt verhaal kun je niet begraven, dat had ze als psychiater moeten weten.’
Widá ziet maar één uitweg: een oude belofte nakomen en zo het verleden rechtzetten. Zal het haar lukken dat ene verhaal af te maken en voorgoed te laten rusten?
- GenresRoman
528 pages, Paperback
First published January 1, 2025
56 people are currently reading
982 people want to read
About the author
Forugh Karimi
4 books11 followersForugh Karimi (1971, Kabul) kwam als 25-jarige op de vlucht voor de oorlog in Afghanistan in Nederland terecht. Ze vervolgde hier haar studie geneeskunde en heeft inmiddels een eigen praktijk als psychiater en psychotherapeut. Ze is daarnaast hoofdredacteur van De Psychiater (het tijdschrift van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie) en maakt deel uit van de Raad voor de Nederlandse Taal en Letteren.
In 2022 debuteerde Karimi met De moeders van Mahipar – bekroond met de Hebban Debuutprijs – waarna in 2023 de novelle Nargis verscheen. Met In mijn ogen draag ik wolken laat ze opnieuw zien een unieke bijdrage te leveren aan het Nederlandse literaire landschap.
In 2022 debuteerde Karimi met De moeders van Mahipar – bekroond met de Hebban Debuutprijs – waarna in 2023 de novelle Nargis verscheen. Met In mijn ogen draag ik wolken laat ze opnieuw zien een unieke bijdrage te leveren aan het Nederlandse literaire landschap.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 50 reviews
July 25, 2025
Ik begon aan dit boek op aanraden van iemand die er vol lof over sprak. In het begin moest ik wennen aan de schrijfstijl. De afwisseling van Farsi en Nederlandse woorden voelde onnatuurlijk en leidde me soms af van het verhaal en ervaarde ik als irritant vooral in de eerste hoofdstukken.
Wat me wel diep raakte, was hoe het boek de complexe geschiedenis van Afghanistan tot leven brengt… de oorlog, het verlies, het vluchten, en vooral het trauma dat generaties overstijgt. De schrijver weet dat alles op een toegankelijke en tegelijk emotioneel indringende manier over te brengen.
Voor mij was dit boek bijzonder persoonlijk. Ik herkende zóveel… in de verhalen, de trauma’s, de situaties, de emoties. Juist dat maakte het lezen aangrijpend. Vooral de hoofdstukken over de burgeroorlog waren intens. De laatste hoofdstukken heb ik zelfs met tranen in mijn ogen zitten lezen.
In mijn ogen draag ik wolken is zonder twijfel een van de mooiste boeken die ik dit jaar heb gelezen. Misschien ben ik niet helemaal objectief, omdat het verhaal zo dichtbij komt, maar dat maakt het alleen maar krachtiger. De manier waarop de schrijver zo’n complex en pijnlijk verleden invoelbaar maakt, verdient oprecht bewondering. Ik geef het vijf sterren en meer als dat kon.
Wat me wel diep raakte, was hoe het boek de complexe geschiedenis van Afghanistan tot leven brengt… de oorlog, het verlies, het vluchten, en vooral het trauma dat generaties overstijgt. De schrijver weet dat alles op een toegankelijke en tegelijk emotioneel indringende manier over te brengen.
Voor mij was dit boek bijzonder persoonlijk. Ik herkende zóveel… in de verhalen, de trauma’s, de situaties, de emoties. Juist dat maakte het lezen aangrijpend. Vooral de hoofdstukken over de burgeroorlog waren intens. De laatste hoofdstukken heb ik zelfs met tranen in mijn ogen zitten lezen.
In mijn ogen draag ik wolken is zonder twijfel een van de mooiste boeken die ik dit jaar heb gelezen. Misschien ben ik niet helemaal objectief, omdat het verhaal zo dichtbij komt, maar dat maakt het alleen maar krachtiger. De manier waarop de schrijver zo’n complex en pijnlijk verleden invoelbaar maakt, verdient oprecht bewondering. Ik geef het vijf sterren en meer als dat kon.
July 8, 2025
Zo mooi en zo verdrietig
August 25, 2025
4.5
Zo intens, mooi, verdrietig, niet meer zoveel gehuild om een boek sinds A Little Life
Ja, een aanrader, maar wees voorbereid
Zo intens, mooi, verdrietig, niet meer zoveel gehuild om een boek sinds A Little Life
Ja, een aanrader, maar wees voorbereid
July 28, 2025
Wat een prachtig boek, zo mooi en knap geschreven. Je kunt niet anders dan diep geraakt worden door het verdriet en verlies dat een stem krijgt. Toch is dit boek niet alleen verdrietig, de personages en de Afghaanse cultuur zijn prachtig omschreven.
November 3, 2025
Een boek waar je eigenlijk alleen maar verdrietig wordt.
A book that really just makes you sad.
Should be compulsory reading in NL right now before the upcoming election, given two governments in a row have fallen over asylum seeker policy.
I’d love the far-right and the aptly named ‘dumb-right’ in NL to get some perspective.
A book that really just makes you sad.
Should be compulsory reading in NL right now before the upcoming election, given two governments in a row have fallen over asylum seeker policy.
I’d love the far-right and the aptly named ‘dumb-right’ in NL to get some perspective.
November 3, 2025
Hoe belangrijk dat deze verhalen verteld blijven worden: over het lot van de Afghanen, de tol die zij betalen doordat hun land keer op keer wordt opgeofferd in het geopolitieke machtsspel, niet alleen in de jaren 90, maar zeker ook nu, onder het wrede regime van de Taliban.
Het verhaal speelt zich afwisselend af in de jonge jaren van de hoofdpersoon in Afghanistan, haar adolescentie als vluchteling in Nederland en recent op een reis naar gevluchte familieleden in Athene. Hierdoor houdt Karimi de spanning er tot de laatste bladzijde in. Hoe schrijnend ook, het gevoelsleven van de hoofdpersoon nam soms pathetische vormen aan. En ook de bedenkelijke rol die 'de' uil in dit boek krijgt, maakt dat het voor mij een 4 i.p.v. 5 sterrenleesbeleving was.
Het verhaal speelt zich afwisselend af in de jonge jaren van de hoofdpersoon in Afghanistan, haar adolescentie als vluchteling in Nederland en recent op een reis naar gevluchte familieleden in Athene. Hierdoor houdt Karimi de spanning er tot de laatste bladzijde in. Hoe schrijnend ook, het gevoelsleven van de hoofdpersoon nam soms pathetische vormen aan. En ook de bedenkelijke rol die 'de' uil in dit boek krijgt, maakt dat het voor mij een 4 i.p.v. 5 sterrenleesbeleving was.
July 19, 2025
Wat een parel is dit boek 😍
August 1, 2025
6 sterren
May 22, 2025
in mijn ogen zitten heel veel regenwolken bij het lezen van dit boek. LOVE Forugh, wat een ontzettend mooi en knap geschreven boek. kon niet stoppen met lezen. vond het verschrikkelijk om te lezen maar wilde steeds meer
July 12, 2025
Heel graag gelezen.
July 31, 2025
http://looneybooks79.blog/2025/07/31/...
Psychiater Widá Dost en journalist Margot vertrekken vanuit Nederland met de auto naar Athene. Margot wil een reportage maken over Afghaanse vluchtelingen, zoals ook Widá zelf ook op haar vijftiende in de jaren negentig vanuit haar geboorteland moest vertrekken om te vluchten voor de vreselijke oorlog daar. Onderweg stoppen ze bij de zus van een Afghaanse collega van Widá in Frankfurt en in Wenen bij een vriendin van Widá's moeder en het verblijf dat Margot regelde in Athene heet 'The Owl's Nest', een B&B. Een toeval dat de naam van het verblijf net verwijst naar het dier waarnaar Widá als kind altijd werd vernoemd, de uil. Dat deze reis voor Widá nog een extra reden heeft weet Margot niet.
Tijdens hun trip dwalen Widá's gedachten constant af naar haar herinneringen naar haar verleden. Hoe ze als kind in Kabul woonde met haar moeder en haar grootmoeder Bibí en het land geleidelijk aan zag wegzakken in een oorlog die het land dieper in een crisis deed belanden en hoe de belangen van landen als Amerika en Rusland hierin een grote rol begonnen te spelen maar als puntje bij paaltje kwam lieten ze de bevolking stikken.
Widá's vader was een opstandeling en werd opgepakt en ze zag hem nooit meer terug. Gelukkig ontmoette haar moeder, (madár) Sjirín, haar collega Aghagul die Widá als zijn eigen dochter opvoedde. Als ook een nicht van Bibí, Begóm met haar dochter Massomá bij hen komt wonen, samen ook met Sjiríns broer oom Fahím, komen daar al eens spanningen bij te pas. Maar het is toch belangrijk familie, zeker in tijden van nood en crisis, dicht bij je te kunnen hebben. Massomá wordt dan ook heel snel het kleine zusje van Widá. Het is dan ook door hun ogen dat we zien hoe het land geleidelijk aan verandert en de rechten van vrouwen geleidelijk aan teruggeschroefd worden, volgens de religieuze wetten van de extreme vorm van Islam die zijn intrede doet. Vrouwen horen thuis te blijven, mogen niet studeren, moeten hoofddoeken dragen, mogen niet zonder een man op straat komen... (momenteel hanteert de Taliban opnieuw deze wetten).
Deze manier van leven wordt al snel onleefbaar voor verschillende mensen en als de oorlog dan ook nog eens een hoogtepunt bereikt, is de beslissing gevallen dat Widá samen met haar oom Fahím, tante Razzia en hun kind Ghezal het land ontvluchten en op zoek gaan naar een beter leven.
De volwassen Widá heeft dan ook nog steeds een groot schuldgevoel omdat ze haar familie achterliet maar vooral hoe ze haar 'zusje' Massomá in de handen van dit vreselijke regime achter moest laten. En daarom gaat ze nu dan ook naar Athene want ze heeft gehoord dat een kans op verlossing maar zal ze haar oude belofte kunnen nakomen? Zal ze het laatste deel van het verhaal kunnen afwerken?
Het minste dat je kan zeggen van dit boek is dat het een binnenkomertje is. De wereld die in dit boek beschreven wordt is geen fantasiewereld, maar de pure realiteit. Delen van het verhaal zijn dan ook gebaseerd op waargebeurde feiten, deels zelfs uit het leven van de auteur of van kennissen van haar. Het biedt inzicht op de gevolgen van inmenging van buitenaf om dan aan je lot overgelaten te worden, opkomst van extremen en de strijd tussen verschillende groeperingen binnen hetzelfde land, waarbij minderheden quasi altijd onderdrukt worden. En het ergste is dat Afghanistan tot op de dag van vandaag nog steeds de gevolgen hiervan draagt. Het verhaal van Widá is een verhaal van zoveel mensen en het is maar aan weinige gegeven dat zij de kansen krijgen dat het personage (en ik vermoed dat dat ook voor de auteur zelf zal gelden) in dit boek krijgt. En wat nog veel belangrijker is is dat je als lezer (en daarom raad ik dit en gelijkaardige boeken altijd aan aan mensen die een heel rechtlijnig en met oogkleppen op wereldbeeld hebben) de ernst, de pijn maar vooral ook het verdriet van de realiteit ziet sijpelen door de lijnen heen als ware het tranen die uit het boek druppelen.
Maar het boek gaat ook en vooral over vriendschap, over begrip, over familie en over leven met elkaar. Het is een kroniek van een meisje dat opgroeit in een wereld die beperkt is tot de plaats waar ze is opgegroeid maar waar de wereld voor haar wordt opengetrokken, uit noodzaak maar daarom niet uit eigen wil. Dit is voor mij alvast één van de meest hartverscheurende verhalen die ik dit jaar al las en staat steevast hoog in de lijst van boeken die ik iedereen vanaf nu zal aanraden om te lezen want een Must-Read is dit sowieso! Dit is een boek met hart, maar vooral met een constante traan in de ooghoek!
Psychiater Widá Dost en journalist Margot vertrekken vanuit Nederland met de auto naar Athene. Margot wil een reportage maken over Afghaanse vluchtelingen, zoals ook Widá zelf ook op haar vijftiende in de jaren negentig vanuit haar geboorteland moest vertrekken om te vluchten voor de vreselijke oorlog daar. Onderweg stoppen ze bij de zus van een Afghaanse collega van Widá in Frankfurt en in Wenen bij een vriendin van Widá's moeder en het verblijf dat Margot regelde in Athene heet 'The Owl's Nest', een B&B. Een toeval dat de naam van het verblijf net verwijst naar het dier waarnaar Widá als kind altijd werd vernoemd, de uil. Dat deze reis voor Widá nog een extra reden heeft weet Margot niet.
Tijdens hun trip dwalen Widá's gedachten constant af naar haar herinneringen naar haar verleden. Hoe ze als kind in Kabul woonde met haar moeder en haar grootmoeder Bibí en het land geleidelijk aan zag wegzakken in een oorlog die het land dieper in een crisis deed belanden en hoe de belangen van landen als Amerika en Rusland hierin een grote rol begonnen te spelen maar als puntje bij paaltje kwam lieten ze de bevolking stikken.
Widá's vader was een opstandeling en werd opgepakt en ze zag hem nooit meer terug. Gelukkig ontmoette haar moeder, (madár) Sjirín, haar collega Aghagul die Widá als zijn eigen dochter opvoedde. Als ook een nicht van Bibí, Begóm met haar dochter Massomá bij hen komt wonen, samen ook met Sjiríns broer oom Fahím, komen daar al eens spanningen bij te pas. Maar het is toch belangrijk familie, zeker in tijden van nood en crisis, dicht bij je te kunnen hebben. Massomá wordt dan ook heel snel het kleine zusje van Widá. Het is dan ook door hun ogen dat we zien hoe het land geleidelijk aan verandert en de rechten van vrouwen geleidelijk aan teruggeschroefd worden, volgens de religieuze wetten van de extreme vorm van Islam die zijn intrede doet. Vrouwen horen thuis te blijven, mogen niet studeren, moeten hoofddoeken dragen, mogen niet zonder een man op straat komen... (momenteel hanteert de Taliban opnieuw deze wetten).
Deze manier van leven wordt al snel onleefbaar voor verschillende mensen en als de oorlog dan ook nog eens een hoogtepunt bereikt, is de beslissing gevallen dat Widá samen met haar oom Fahím, tante Razzia en hun kind Ghezal het land ontvluchten en op zoek gaan naar een beter leven.
De volwassen Widá heeft dan ook nog steeds een groot schuldgevoel omdat ze haar familie achterliet maar vooral hoe ze haar 'zusje' Massomá in de handen van dit vreselijke regime achter moest laten. En daarom gaat ze nu dan ook naar Athene want ze heeft gehoord dat een kans op verlossing maar zal ze haar oude belofte kunnen nakomen? Zal ze het laatste deel van het verhaal kunnen afwerken?
Het minste dat je kan zeggen van dit boek is dat het een binnenkomertje is. De wereld die in dit boek beschreven wordt is geen fantasiewereld, maar de pure realiteit. Delen van het verhaal zijn dan ook gebaseerd op waargebeurde feiten, deels zelfs uit het leven van de auteur of van kennissen van haar. Het biedt inzicht op de gevolgen van inmenging van buitenaf om dan aan je lot overgelaten te worden, opkomst van extremen en de strijd tussen verschillende groeperingen binnen hetzelfde land, waarbij minderheden quasi altijd onderdrukt worden. En het ergste is dat Afghanistan tot op de dag van vandaag nog steeds de gevolgen hiervan draagt. Het verhaal van Widá is een verhaal van zoveel mensen en het is maar aan weinige gegeven dat zij de kansen krijgen dat het personage (en ik vermoed dat dat ook voor de auteur zelf zal gelden) in dit boek krijgt. En wat nog veel belangrijker is is dat je als lezer (en daarom raad ik dit en gelijkaardige boeken altijd aan aan mensen die een heel rechtlijnig en met oogkleppen op wereldbeeld hebben) de ernst, de pijn maar vooral ook het verdriet van de realiteit ziet sijpelen door de lijnen heen als ware het tranen die uit het boek druppelen.
Maar het boek gaat ook en vooral over vriendschap, over begrip, over familie en over leven met elkaar. Het is een kroniek van een meisje dat opgroeit in een wereld die beperkt is tot de plaats waar ze is opgegroeid maar waar de wereld voor haar wordt opengetrokken, uit noodzaak maar daarom niet uit eigen wil. Dit is voor mij alvast één van de meest hartverscheurende verhalen die ik dit jaar al las en staat steevast hoog in de lijst van boeken die ik iedereen vanaf nu zal aanraden om te lezen want een Must-Read is dit sowieso! Dit is een boek met hart, maar vooral met een constante traan in de ooghoek!
May 17, 2025
Toen ik dit boek in de winkel zag liggen, sprak de uil op de kaft en de titel mij erg aan. Eerder heb ik ‘De moeders van Mahipar’ gelezen en die is mij nog bijgebleven. Dezelfde verwachting had ik ook bij dit boek. Nu uitgelezen en wat een prachtig verhaal, waarin je wordt meegezogen in de geschiedenis van Afghanistan en tegelijkertijd de (sterke) karakterontwikkeling van de hoofdpersonage Wida. Wauw!
August 21, 2025
In theorie vond ik dit erg goed. De schrijfstijl was misschien niet helemaal voor mij, maar het verhaal was wel heel goed. Ik had dit alleen niet moeten lezen op een zonvakantie, daardoor had ik er steeds niet veel zin in om verder te lezen en voelde het allemaal een beetje deprimerend (wat het ook zeker was). Maar wel zeker een aanrader als je meer over het geweld in Afghanistan wilt weten.
October 13, 2025
Prachtig boek over de Afghaanse geschiedenis en de ervaring van vluchtelingen. Mooie afwisseling tussen het verleden start van de Taliban in Afghanistan en het heden (2023).
July 17, 2025
Eens in de zoveel tijd lees je weer eens zo’n boek! Lost for words.
May 29, 2025
Duurde wel even voordat ik in het verhaal zat door veel ingewikkelde namen, buitenlandse termen en historische feiten. Maar v.a. 1/3 vond ik het erg mooi en indrukwekkend. Een verhaal over een krachtige vrouw, opgegroeid in Afghanistan tijdens de oorlog. Verhaal over verlies, loyaliteit en herstel.
July 10, 2025
Het boek gaat over Wida, een jong meisje dat in Kabul geboren werd en er tracht te overleven in een tijd van geweld door oorlog en burgeroorlog gevolgd door de onderdrukking door de taliban. Uiteindelijk beslist haar moeder om haar naar het buitenland te sturen wat het gezin veel geld kost op een moment dat de Afghaanse samenleving in elkaar stort en dat eenieder in Kabul tracht te overleven. Uiteindelijk komt ze in Nederland terecht waar ze haar leven probeert op te bouwen weliswaar getekend door alle tegenslag en verlies van naasten. Het verhaal speelt zich steeds afwisselend in verleden en heden af. Op deze wijze leer je Wida beter kennen alsook haar demonen die ze moet overwinnen.
Het verhaal van de auteur Forugh Karimi weeft een familiegeschiedenis en de Afghaanse geschiedenis door elkaar, en toont de impact van (burger)oorlog, onderdrukking, een verstikkende dictatuur, raciale haat en vlucht op het leven van mensen. De schrijver weet op pakkende wijze te schrijven over familie, trouw aan elkaar, wederzijdse hulp, solidariteit en loyaliteit in tijden van geweld, en de drang om te overleven. Karimi weeft heden en verleden, tradities en modernisme, hoop en wanhoop door elkaar tot een magistraal werk dat je niet onbetuigd kan laten. De ellende en de overlevingsdrang, de vlucht naar een beter leven, een moeder die haar kind naar betere oorden stuurt en daarmee beseft dat ze definitief afscheid moet nemen, de zoektocht om met zichzelf in het reine te komen, zijn allen elementen in het verhaal die je tot in de diepste vezel raken. Ondanks het moeilijke thema weet Karimi het verhaal op een vlotte wijze over te brengen waardoor je als lezer als het ware in de huid van Wida kruipt. Het menselijke aspect in tijden van tegenslag en oorlog blijven primeren op de grote geschiedenis van het conflict in Afghanistan en de zoektocht van Afghaanse vluchtelingen naar een beter en vooral veiliger leven.
In tijden waar harteloosheid van mensen ten aanzien van vluchtelingen toeneemt en de politiek dit nog voedt, is dit werk van Karimi een verademing zonder veroordelend op te treden. Karimi maakt ons getuigen van de ellende in oorlogstijd en de drang van de mens om in tijden van uitzichtloosheid toch de ongewisse stap als vluchteling naar een beter leven te zetten.
Hoewel ik bij de eerste pagina's mijn bedenkingen bij dit werk had, toch slorpte het verhaal me uiteindelijk helemaal op. Elke vrij moment nam ik het boek in de hand omdat ik wou weten hoe Wida aan de Afghaanse ellende van de oorlog, burgeroorlog en taliban ontkwam en haar schuldgevoel ten aanzien van hen die niet gered hebben, probeert te vereffenen. Een boek voor al die mensen zonder verhaal en zonder naam die de wereld allang vergeten is (citaat uit het boek zelf).
Conclusie: een meesterwerk dat zijn vijf sterren meer dan waard is!
Het verhaal van de auteur Forugh Karimi weeft een familiegeschiedenis en de Afghaanse geschiedenis door elkaar, en toont de impact van (burger)oorlog, onderdrukking, een verstikkende dictatuur, raciale haat en vlucht op het leven van mensen. De schrijver weet op pakkende wijze te schrijven over familie, trouw aan elkaar, wederzijdse hulp, solidariteit en loyaliteit in tijden van geweld, en de drang om te overleven. Karimi weeft heden en verleden, tradities en modernisme, hoop en wanhoop door elkaar tot een magistraal werk dat je niet onbetuigd kan laten. De ellende en de overlevingsdrang, de vlucht naar een beter leven, een moeder die haar kind naar betere oorden stuurt en daarmee beseft dat ze definitief afscheid moet nemen, de zoektocht om met zichzelf in het reine te komen, zijn allen elementen in het verhaal die je tot in de diepste vezel raken. Ondanks het moeilijke thema weet Karimi het verhaal op een vlotte wijze over te brengen waardoor je als lezer als het ware in de huid van Wida kruipt. Het menselijke aspect in tijden van tegenslag en oorlog blijven primeren op de grote geschiedenis van het conflict in Afghanistan en de zoektocht van Afghaanse vluchtelingen naar een beter en vooral veiliger leven.
In tijden waar harteloosheid van mensen ten aanzien van vluchtelingen toeneemt en de politiek dit nog voedt, is dit werk van Karimi een verademing zonder veroordelend op te treden. Karimi maakt ons getuigen van de ellende in oorlogstijd en de drang van de mens om in tijden van uitzichtloosheid toch de ongewisse stap als vluchteling naar een beter leven te zetten.
Hoewel ik bij de eerste pagina's mijn bedenkingen bij dit werk had, toch slorpte het verhaal me uiteindelijk helemaal op. Elke vrij moment nam ik het boek in de hand omdat ik wou weten hoe Wida aan de Afghaanse ellende van de oorlog, burgeroorlog en taliban ontkwam en haar schuldgevoel ten aanzien van hen die niet gered hebben, probeert te vereffenen. Een boek voor al die mensen zonder verhaal en zonder naam die de wereld allang vergeten is (citaat uit het boek zelf).
Conclusie: een meesterwerk dat zijn vijf sterren meer dan waard is!
November 18, 2025
Vond het een heel mooi boek. Had wel even nodig om in te komen, maar de laatste honderd pagina's heb ik echt in één zucht uitgelezen.
Het verhaal vertelt het rumoerige levensverhaal van Widá, die als 15-jarige uit Kabul vlucht en in Nederland psychiater wordt. Je leest het verhaal op twee punten in de tijd, vanaf het nu waarin Widá 45 jaar is, en vanaf 15 jarige Widá die de start van de bombardementen in Kabul meemaakt. Deze twee tijdslijnen komen steeds dichter naar elkaar toe, waardoor je de missende puzzelstukjes te weten komt. Dit zorgt voor een hele mooie spanning in het verhaal.
De moeder van Widá besluit haar op een dag mee te geven aan haar broer, dus Widá's oom, omdat zij geen kans ziet om zelf te vluchten vanuit Kabul. Hartverscheurende beslissing hoe zij op deze manier van elkaar gescheiden worden. Widá is altijd bezig met haar moeder, zij heeft als enige doel zo hard te werken dat ze haar moeder ook over kan laten komen.
De reis eindigt uiteindelijk in Nederland, waar ze een opleiding weet te volgen en een eigen leven opbouwt. Helaas ziet ze haar moeder nooit meer terug, want zij overlijdt voordat ze elkaar weer kunnen zien.
Het is een oorlogsverhaal en een inkijkje in de reis van een vluchteling met gebeurtenissen waar ik echt alleen maar een voorstelling bij kan maken. Het is zo ongelofelijk wreed wat er op haar en haar familie's pad komt. Ze verliest niet alleen familieleden, maar die worden ook op gruwelijke wijze vermoord, waarbij je het maar beter niet kan weten dan wel.
In mijn ogen draag ik wolken slaat op de tranen die Widá vasthoudt. Op een gegeven moment laat ze haar tranen stromen, laat ze de wolken gaan die in haar ogen zitten. Dat vond ik zo'n ontzettend prachtige metafoor voor jezelf de hele tijd groot houden in situaties om te overleven. De ingehouden tranen blijf je meedragen, die gaan niet vanzelf weg, die gaan pas weg als je ze daadwerkelijk laat stromen.
Het verhaal deed me ook denken aan de Vliegeraar, dat ik echt het mooiste boek in dat genre vind. Daarbij verbleekt elk boek, maar toch vond ik In mijn ogen draag ik wolken uiteindelijk wel heel ontroerend en ontwapenend. Ik vond het geweldig knap hoeveel veerkracht Widá heeft.
Je volgt niet alleen Widá, maar je leest ook stukken uit haar moeders ogen. Dat had van mij wat minder of anders getimed gemogen, dat haalt namelijk soms wat spanning van het verhaal af. Dan weten wij als lezer al het antwoord op een vraag die Widá stelt. Wellicht had het meer spanning gegeven als ook wij op dat moment het antwoord voor het eerst zouden horen.
Het verhaal vertelt het rumoerige levensverhaal van Widá, die als 15-jarige uit Kabul vlucht en in Nederland psychiater wordt. Je leest het verhaal op twee punten in de tijd, vanaf het nu waarin Widá 45 jaar is, en vanaf 15 jarige Widá die de start van de bombardementen in Kabul meemaakt. Deze twee tijdslijnen komen steeds dichter naar elkaar toe, waardoor je de missende puzzelstukjes te weten komt. Dit zorgt voor een hele mooie spanning in het verhaal.
De moeder van Widá besluit haar op een dag mee te geven aan haar broer, dus Widá's oom, omdat zij geen kans ziet om zelf te vluchten vanuit Kabul. Hartverscheurende beslissing hoe zij op deze manier van elkaar gescheiden worden. Widá is altijd bezig met haar moeder, zij heeft als enige doel zo hard te werken dat ze haar moeder ook over kan laten komen.
De reis eindigt uiteindelijk in Nederland, waar ze een opleiding weet te volgen en een eigen leven opbouwt. Helaas ziet ze haar moeder nooit meer terug, want zij overlijdt voordat ze elkaar weer kunnen zien.
Het is een oorlogsverhaal en een inkijkje in de reis van een vluchteling met gebeurtenissen waar ik echt alleen maar een voorstelling bij kan maken. Het is zo ongelofelijk wreed wat er op haar en haar familie's pad komt. Ze verliest niet alleen familieleden, maar die worden ook op gruwelijke wijze vermoord, waarbij je het maar beter niet kan weten dan wel.
In mijn ogen draag ik wolken slaat op de tranen die Widá vasthoudt. Op een gegeven moment laat ze haar tranen stromen, laat ze de wolken gaan die in haar ogen zitten. Dat vond ik zo'n ontzettend prachtige metafoor voor jezelf de hele tijd groot houden in situaties om te overleven. De ingehouden tranen blijf je meedragen, die gaan niet vanzelf weg, die gaan pas weg als je ze daadwerkelijk laat stromen.
Het verhaal deed me ook denken aan de Vliegeraar, dat ik echt het mooiste boek in dat genre vind. Daarbij verbleekt elk boek, maar toch vond ik In mijn ogen draag ik wolken uiteindelijk wel heel ontroerend en ontwapenend. Ik vond het geweldig knap hoeveel veerkracht Widá heeft.
Je volgt niet alleen Widá, maar je leest ook stukken uit haar moeders ogen. Dat had van mij wat minder of anders getimed gemogen, dat haalt namelijk soms wat spanning van het verhaal af. Dan weten wij als lezer al het antwoord op een vraag die Widá stelt. Wellicht had het meer spanning gegeven als ook wij op dat moment het antwoord voor het eerst zouden horen.
November 17, 2025
De dramatische situatie in Kabul en de vlucht naar Nederland zijn aangrijpend. Minder gelukkig was ik met het trage tempo waarin het verhaal zich ontwikkelt.
Waarom al die geheimzinnigheid die de schrijfster hanteert? Moeten we echt tot blz. 430 of zo wachten tot de reden van de reis naar Athene duidelijk wordt?
En waarom kiest de hoofdpersoon er voor om haar motieven geheim te houden voor haar reisgezel en eerder voor haar echtgenoot? Dit kan toch beter aannemelijk gemaakt worden opdat we haar beter leren kennen en met haar gaan meeleven.
De schrijfster lijkt deze opzet te gebruiken om ervoor te zorgen dat we blijven doorlezen.
Dergelijke cliffhangers zouden niet nodig zijn als het verhaal zelf boeiender was opgeschreven.
Waarom al die geheimzinnigheid die de schrijfster hanteert? Moeten we echt tot blz. 430 of zo wachten tot de reden van de reis naar Athene duidelijk wordt?
En waarom kiest de hoofdpersoon er voor om haar motieven geheim te houden voor haar reisgezel en eerder voor haar echtgenoot? Dit kan toch beter aannemelijk gemaakt worden opdat we haar beter leren kennen en met haar gaan meeleven.
De schrijfster lijkt deze opzet te gebruiken om ervoor te zorgen dat we blijven doorlezen.
Dergelijke cliffhangers zouden niet nodig zijn als het verhaal zelf boeiender was opgeschreven.
August 26, 2025
Deze roman speelt zich af in Afghanistan en Nederland tussen 1992 en 2023.
Het is in Afghanistan de periode van juist voor de Russische inval tot net na de terugkeer van de Taliban.
Het verhaal beschrijft schrijnend hoe hele families uiteen gescheurd worden door de Afghaanse diaspora.
Hoofdpersoon Widá wordt door haar moeder meegestuurd met het gezin van haar broer, en komt uiteindelijk in Nederland terecht,waar ze de studies psychiatrie succesvol volbrengt.
Na vele jaren haalt het verleden haar in,en maakt ze met journaliste Margot een lange autoreis naar Athene in een poging oude familieleden,die in nood zijn,te vinden en te helpen.
Het is in Afghanistan de periode van juist voor de Russische inval tot net na de terugkeer van de Taliban.
Het verhaal beschrijft schrijnend hoe hele families uiteen gescheurd worden door de Afghaanse diaspora.
Hoofdpersoon Widá wordt door haar moeder meegestuurd met het gezin van haar broer, en komt uiteindelijk in Nederland terecht,waar ze de studies psychiatrie succesvol volbrengt.
Na vele jaren haalt het verleden haar in,en maakt ze met journaliste Margot een lange autoreis naar Athene in een poging oude familieleden,die in nood zijn,te vinden en te helpen.
June 5, 2025
8,5/10
Na de moeders van Mahipar is ook dit weer een prachtige roman van Forugh Kamini. Terwijl Afghanistan in verschillende conflicten wordt afgebroken, volgen we Wida, een vrouw die als meisje in Afghanistan opgroeit en als tiener naar Europa vlucht en in Nederland terechtkomt. Naar mate het verhaal vordert, worden steeds meer puzzelstukjes gelegd die duidelijk maken waarmee ze het zo moeilijk heeft. Vond ook de achtergrond met Afghaanse cultuur en geschiedenis die je meekrijgt heel waardevol.
Na de moeders van Mahipar is ook dit weer een prachtige roman van Forugh Kamini. Terwijl Afghanistan in verschillende conflicten wordt afgebroken, volgen we Wida, een vrouw die als meisje in Afghanistan opgroeit en als tiener naar Europa vlucht en in Nederland terechtkomt. Naar mate het verhaal vordert, worden steeds meer puzzelstukjes gelegd die duidelijk maken waarmee ze het zo moeilijk heeft. Vond ook de achtergrond met Afghaanse cultuur en geschiedenis die je meekrijgt heel waardevol.
November 30, 2025
Ik ben erg in dubio over dit boek. Ik vind het een indrukwekkend verhaal. Alleen vond ik de dialogen wat stroperig, zeker uit het verleden. Ergens wel mooi met alle beeldspraken maar daardoor was het ook wat hoekig soms. De relatie tussen Margot en Widá vond ik ook niet helpen om het verhaal je te laten raken, en het consequente Wido ging me tegenstaan. Het bleef allemaal op afstand, en daardoor kwam ik er niet echt in. Aan de andere kant lijkt het ook weer te makkelijk om een tearjerker ervan te maken, en misschien is dat ook niet de oplossing. Kortom: ik ben in dubio :)
July 14, 2025
Mooi geschreven verhaal van een Afghaanse vrouw, die naar Nederland weet te vluchten en daar school en studie volgt en slaagt. Het verhaal is verweven met de recente geschiedenis van Afghanistan
en laat maar weer eens zien hoe schuldig "het Westen" is aan de situatie daar. Het is een spannend verhaal, goed geschreven, maar ik had wel even nodig om erin te komen. Vandaar de 4 sterren. Het boek geeft een goed beeld van wat familie voor de Afghaan betekent.
en laat maar weer eens zien hoe schuldig "het Westen" is aan de situatie daar. Het is een spannend verhaal, goed geschreven, maar ik had wel even nodig om erin te komen. Vandaar de 4 sterren. Het boek geeft een goed beeld van wat familie voor de Afghaan betekent.
December 7, 2025
Via dit boek kon ik mooi kennismaken met de Afghaanse cultuur en interessant om de hele reis te lezen die een vluchteling afgaat. Er was veel wat ik nog niet wist dus erg belangrijk!!
“Zo gaat dat nou eenmaal als je je eigen land kwijt bent en iedereen ergens anders terechtkomt. Het is als een kralenketting waarvan de draad knapt, de kraaltjes springen alle kanten op en rollen door tot ze ergens in een willekeurig gleufje belanden en zich daar nestelen.”
“Zo gaat dat nou eenmaal als je je eigen land kwijt bent en iedereen ergens anders terechtkomt. Het is als een kralenketting waarvan de draad knapt, de kraaltjes springen alle kanten op en rollen door tot ze ergens in een willekeurig gleufje belanden en zich daar nestelen.”
September 25, 2025
Indringend en triest verhaal over hoe de Taliban heeft huisgehouden in Afghanistan. Het verhaal geeft weer wat het betekent om als jong meisje je moederland te moeten verlaten en elders een nieuw bestaan op te bouwen. Tegelijker tijd laat het verleden je nooit los en zul je de confrontatie onder ogen moeten zien.
December 24, 2025
'In mijn ogen draag ik wolken' is een stevige (ruim 500 pagina’s) leeservaring over de erbarmelijke situatie van gewone, goedwillende Afghaanse burgers onder regimes die elkaar de afgelopen decennia hebben opgevolgd, waaronder een burgeroorlog.
Lees de bespreking:
https://www.blijmeteenboek.nl/2025/12...
Lees de bespreking:
https://www.blijmeteenboek.nl/2025/12...
July 24, 2025
Ik vond het mooi, en ook goed geschreven. Maar het heeft me niet totaal gegrepen. Het was wel heel fijn dat het boek echt naar een ontknoping toewerkte. Ik raakte soms helaas wel de draad kwijt dankzij mijn gebrek aan kennis over Afghanistan.
August 14, 2025
Het begint wat moeizaam, maar hoe meer je in het gevoelsleven en de gedachtenwereld van Wida, de ik-persoon, komt hoe aangrijpender het verhaal. Over een verscheurd land ook met vele oorlogen en wat dat met de mensen doet.
August 21, 2025
Je kan je goed inleven en het is pakkend geschreven. In het begin is het even wennen en komen er veel namen voorbij. Maar bij het laatste stuk liepen de tranen over mijn wangen. Fijn als je zo gepakt wordt door een boek.
Displaying 1 - 30 of 50 reviews