The Illogic of Kassel

by Enrique Vila-Matas, Anne McLean (Translator), Anna Milsom (Translator)

A puzzling phone call shatters a writer s routine. An enigmatic female voice extends a dinner invitation, and it soon becomes clear that this is an invitation to take part in the documenta, the legendary exhibition of contemporary art held every five years in Kassel, Germany. The writer s mission will be to sit down to write every morning in a Chinese restaurant on the outskirts of town, transforming himself into a living art installation. Once in Kassel, the writer is surprised to find himself overcome by good cheer as he strolls through the city, spurred on by the endless supply of energy at the heart of the exhibition. This is his spontaneous, quirky response to art, rising up against pessimism.With humor, profundity, and a sharp eye, Enrique Vila-Matas tells the story of a solitary man, who, roaming the streets amid oddities and wonder, takes it upon himself to translate from a language he does not understand."

Genres: Fiction, Spain, Art, Spanish Literature, Novels, 21st Century, Literature

222 pages, Paperback

First published February 18, 2014

About the author

Enrique Vila-Matas is a Spanish author. He has written several award-winning books that mix genres and have been translated into more than thirty languages. He is a founding Knight of the Order of Finnegans, a group which meets in Dublin every year to honour James Joyce. He lives in Barcelona.

Reviews

[Το Άθχημο γατί του θενιόρ Γκουαναμίρου · Rating 5 out of 5]

update 11/11/18

Έπιασα να διαβάζω το συγκεκριμένο βιβλίο χωρίς να έχω ιδέα για το περιεχόμενό του και την υπόθεσή του. Το όνομα του συγγραφέα κάτι μου θύμιζε αμυδρά, το είχα κάπου ξανακούσει, αλλά ως εκεί. Απλώς ένα όνομα (που, αν κρίνω από τα όσα διαδραματίζονται στο έργο, αυτό ακριβώς το όνομα αποτελεί για τον συγγραφέα σημείο ιδιαίτερης δυσφορίας, οπότε δεν διστάζει να το αλλάζει υιοθετώντας διαφορετικές ταυτότητες). Ο τρόπος που ξεκινάει το έργο με έκανε προς στιγμήν να πιστέψω πως θα διάβαζα άλλη μια παρανοϊκή περιπέτεια ενός επιγόνου του Umberto Eco, γεγονός που μου προκάλεσε μια στιγμιαία απελπισία:

"Ένα πρωί, τηλεφώνησε στο σπίτι μου μια κοπέλα η οποία είπε πως τη λένε Μαρία Μπόστον και πως είναι η γραμματέας των ΜακΓκάφιν, ενός ζεύγους από την Ιρλανδία που ενδιαφερόταν να με καλέσει σε δείπνο [....] Αυτό που οι ΜακΓκάφιν σκέφτονται να σου προτείνουν, είπε ξαφνικά, είναι να μάθεις επιτέλους, τη λύση στο μυστήριο του σύμπαντος. Εκείνοι τη γνωρίζουν ήδη και θέλουν να σου τη μεταδώσουν".

Όμως ευτυχώς είχα κάνει λάθος. Η υπόθεση αφορά την εμπειρίες που καταγράφει ο συγγραφέας από τη συμμετοχή του στην documenta (13), μια έκθεση μοντέρνας τέχνης η οποία επαναλαμβάνεται ανά πενταετία (από το 1955 κεξής), στο Κάσελ ( Kassel) της Γερμανίας. Η documenta (13), υπό τον γενικό τίτλο "Collapse and Recovery" είχε διάρκεια από τον Ιούνιο ως τα μέσα Σεπτέμβρη του 2012 και ο συγγραφέας συμμετείχε με μία διάλεξη και μια περφόρμανς. Δεν αποτελεί ωστόσο το συγκεκριμένο βιβλίο, ένα ακριβές χρονικό της εμπειρίας του.

Γιατί ο Enrique Vila-Matas, όπως κατάλαβα στην πορεία, αγαπά να μπλέκει τις πραγματικές εμπειρίες και τα γεγονότα που αποτελούν τον κύριο κορμό των έργων του, με τη μυθοπλασία. Έχει εξελίξει μια ιδιότυπη συγγραφική τεχνική σε βαθμό που ως αναγνώστης διαβάζεις κάτι και λες "αδύνατον αυτά δεν γίνονται" κι ύστερα ψάχνεις και διαπιστώνεις πως όσα διηγείται σε εκείνο το σημείο είναι αλήθεια, κι από την άλλη πολύ εύκολα μπορείς να χάψεις ένα ψέμα που μοιάζει πέρα ως πέρα αληθινό.

Μια έκθεση μοντέρνας τέχνης είναι κάτι που ομολογουμένως είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος χωρίς να ακουστεί ενοχλητικά intellectuel. Κι όμως, ο συγγραφέας αυτός καταφέρνει να επικοινωνήσει την εμπειρία του μέσα από έναν κεντρικό ήρωα (που είναι ο εαυτός του και δεν είναι) και να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα με τον οποίο μπορείς να ταυτιστείς, να αναγνωρίσεις πτυχές του εαυτού σου και της δικής σου ζωής, με τις αδυναμίες, τους φόβους, τις ανασφάλειες, την άγνοια, τη σύγχυση, τις χαρές, τις ελπίδες, τα όνειρα, τους στοχασμούς και τις ιδέες που συχνά έχουμε όλοι, καίτοι ο καθένας μας βρίσκει διαφορετικούς τρόπους και μέσα για να τα βιώσει, εκφράσει και να τα εξωτερικεύσει όλα αυτά.

Στα αγγλικά υπάρχει ένας όρος που δίνει το ακριβές στίγμα αυτό του αξιαγάπητα ανυπόφορου και τραγικά κωμικού χαρακτήρα: Είναι αυτό που λέμε "relatable".

Το βιβλίο λειτουργεί ως ένας διάμεσος (medium) για να γεφυρώσει το ακατάληπτο και συχνά φασματικό σύμπαν αυτού που ονομάζουμε "πρωτοπορία" με την καθημερινή ζωή. Και πετυχαίνει το στόχο του αριστοτεχνικά. Στοχασμός, φαντασία, πραγματικότητα, χιούμορ και συγκίνηση, όλα συνυπάρχουν αρμονικά δημιουργώντας ένα κατανοητό και προσιτό σύνολο.

Αλλά, προσωπικά πιστεύω πως αν είχα μείνει ως εκεί, δεν θα είχα αγαπήσει αυτό το βιβλίο, τόσο πολύ και τόσο βαθιά όσο τα αγάπησα, σε σημείο που να γραπωθώ επάνω του ως σανίδα σωτηρίας, γιατί, κι ας μην είμαι αχάριστη, έχω πολλή αγάπη στη ζωή μου κι ανθρώπους στους οποίους μπορώ να στηρίζομαι, αλλά έρχονται μερικές στιγμές που νιώθω πως βαδίζω από κακοδαιμονία σε κακοδαιμονία (σαν να βρέχει σφαλιάρες αισθάνομαι μερικές φορές) και φτάνω σε σημείο να χάνω το κουράγιο, την υπομονή και την αισιοδοξία μου. Το οποίο μεταφράζεται σε έλλειψη δημιουργικότητας, γεγονός που μου κοστίζει πολύ και μου τσακίζει τη ψυχολογία.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο επέλεξα να προσεγγίσω αυτό το έργο ως ένα πρωτότυπο scrapbook, ένα λεύκωμα, όπου, ό,τι μου δίνεται από μια εξωτερική πηγή, το προσλαμβάνω και το διαμορφώνω με τον δικό μου τρόπο, έτσι ώστε να "γράφω" τη δική μου ιστορία παράλληλα με τα όσα διαβάζω, να κάνω το δικό μου νοητικό και συναισθηματικό ταξίδι στο Κάσελ. Στο τέλος μάλιστα έφτασα σε σημείο να δημιουργήσω και κάποια μικρά (σαχλά) fanfic, το διασκέδασα απίστευτα, καταλήγοντας να εμφορούμαι κι εγώ από την παρανοϊκή αισιοδοξία που διέπει την όλη διήγηση, και η οποία στη δική μου περίπτωση λειτούργησε με τρόπο βαθύτατα θεραπευτικό.

Για να επιστρέψουμε ωστόσο στην άχαρη πραγματικότητα, ούτε στο βιβλίο, ούτε στην πραγματική ζωή είναι όλα ρόδινα και τριανταφυλλένια. Όταν πέντε χρόνια μετά από την έκθεση του 2012 που περιγράφει ο Vila-Matas, επαναλήφθηκε η έκθεση το 2017, ένας μέρος της έλαβε χώρα, εδώ, στην Αθήνα, και είχε ως τίτλο “Learning from Athens”. Προσωπικά, ούτε που το πήρα είδηση, κι αν άκουσα κάτι, δεν το θυμάμαι. Ψάχνοντας ωστόσο, ανακάλυψα πως η συγκεκριμένη έκθεση πυροδότησε ένα αντι -κίνημα, υπό τον γενικό τίτλο Crapumenta, στο οποίο πολλοί ντόπιοι street artists με τρόπο συνθηματικό εξέφρασαν έναν πολιτικό και ιδεολογικό αντίλογο.

Κάποιοι θα το δουν όλο αυτό ως πράξη βανδαλισμού, αντιδραστικής άγνοιας και ολοκληρωτικής άρνησης, ως απαξίωσης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (που προφανώς "άργησε μια μέρα"), κάποιοι άλλοι ίσως να το θεωρήσουν ως διάλογο και προβληματισμό (ομολογουμένως εκφρασμένο με μια γερή και βιτριολική δόση χιούμορ) επάνω στην έννοια και τη σημασία της "πρωτοπορίας" σε αντιδιαστολή με τα επείγοντα ζητήματα και τα σοβαρότατα προβλήματα της καθημερινότητας, στη μικρή μας χρεοκοπημένη χώρα και στον κόσμο γενικότερα.

Σε τελική ανάλυση όλα καταλήγουν στο εξής ένα ερώτημα: Ποιον αφορά η σύγχρονη πρωτοπορία (αν υποθέσουμε ότι όντως υπάρχει) ;

Κι εδώ έρχεται το βιβλίο του Vila-Matas, για να παρουσιάσει, χωρίς ίχνος διδακτισμού, χωρίς διανοουμενίστικους μεγαλοϊδεατισμούς και πομπώδεις εκφράσεις, τη μοντέρνα τέχνη, όχι ως τετελεσμένο γεγονός αλλά ως μια πανανθρώπινη περιπέτεια, ένα ταξίδι, έναν περίπατο σε ένα φθινοπωρινό πάρκο, σε μια πόλη κι έναν τόπο όπου φέρει - και θα συνεχίσει να φέρει - το στίγμα μιας αβάσταχτης ενοχής (ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ) αλλά παράλληλα φιλοδοξεί να εκφράσει επίσης μια προσδοκία για έναν καλύτερο κόσμο που ακόμα δεν έχει γεννηθεί, χαμένος στους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους της εποχής μας ( για να βγούμε από το δάσος πρέπει να βγούμε απ' την Ευρώπη, αλλά για να βγούμε απ' την Ευρώπη πρέπει να βγούμε απ' το δάσος). Γιατί όπως λέει και μέσα στο βιβλίο:

Δεν πιστεύω πως ο κόσμος έχει πρόβλημα με την τέχνη, γενικά δεν έχει κανένα πρόβλημα με την κουλτούρα. Το πρόβλημα το έχει η πολιτική, που δεν ξέρει και πολύ καλά τι είναι η κουλτούρα. Όταν δεν υπάρχει χρήμα, τη βλέπουν σαν κάτι "επιπλέον" έτσι δεν είναι; Και αυτή είναι μια λογική που πρέπει επίσης ν' αλλάξει. Αν οι καλλιτέχνες είναι διανοούμενοι, προφανώς δεν αποτελούν πολυτέλεια. Αποτελούν ανάγκη. Και ακόμα μπορούν να μας αλλάξουν τη ζωή. Και σήμερα χρειαζόμαστε άλλες φωνές περισσότερο παρά ποτέ, διότι αυτές που ακούμε είναι βαρετές επαναλήψεις αυτών που ακούμε μια ζωή. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ιδέες και διαφορετική ενέργεια.

Να ακούσουμε αυτούς που διατυπώνουν κάτι καινούργιο, να τους εμπιστευτούμε και να τους πούμε: "Εντάξει, μπορεί να μην καταφέρνω να σε καταλάβω, αλλά πιστεύω σε αυτό που μου προτείνεις, τουλάχιστον ακούγεται διαφορετικό". Πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στους φιμωμένους και στους τρελούς, να τους πούμε να προχωρήσουν, να μην τους κοιτάμε καχύποπτα και κυνικά, με ύφος που λέει πως τα ΄χουμε δει όλα. Αυτό ακριβώς μας χάλασε, η πεποίθηση ότι όλα έχουν γίνει, το γεγονός ότι αρνούμαστε να δούμε ότι υπάρχει ακόμα τέχνη, ευφυής, σύνθετη, σοφή, που διαρκώς πάει τα όριά μας παραπέρα. Πρέπει να ακούμε τους καλλιτέχνες, δεν ήταν πότέ τόσο απαραίτητοι όσοι στις μέρες μας. Είναι το αντίθετο των πολιτικών".

Για όσους ίσως κάποια στιγμή αποφασίσετε να διαβάσετε το βιβλίο ετοίμασα μια λίστα με τα εκθέματα που αναφέρονται στο βιβλίο:

Tino Sehgal: This Variation
https://www.youtube.com/watch?v=HVICJ...

Ryan Gander: The Invisible Pull
https://www.youtube.com/watch?v=i3iVa...

Carolyn Christov-Bakargiev: Brain
https://www.youtube.com/watch?v=fikB5...

Pratchaya Phinthong: Sleeping Sickness"
https://www.youtube.com/watch?v=VSGNI...

Susan Philipsz: Study for Strings
https://www.youtube.com/watch?v=s_yMZ...

Enrique Vila-Matas: Dschingis Khan
https://www.elconfidencial.com/cultur...

Pedro Reyes: Sanatorium
https://www.youtube.com/watch?v=drmWM...

Pierre Huyghe: Untilled
https://www.youtube.com/watch?v=mEjEy...

Song Dong: Doing Nothing Garden
https://www.youtube.com/watch?v=wdloL...

Janet Cardiff και George Bures Miller: FOREST (for a thousand years)
https://www.youtube.com/watch?v=hGqPw...

M.A. Numminen: Wittgenstein Compositions in collaboration with defunensemble (δεν είναι απο τη ντοκουμέντα αλλά είναι ό,τι πιο σχετικό κατάφερα να βρω)
https://www.youtube.com/watch?v=CGksg...

Rosemarie Trockel: Ten attempts for one sculpture
http://www.contemporaryartdaily.com/2...

Sam Durant: Scaffold
https://www.youtube.com/watch?v=IzaH8...

Horst Hoheisel: a fountain - negative Form
https://www.youtube.com/watch?v=tDGBK...

Tacita Dean: Fatigues
https://www.contemporaryartdaily.com/...

https://www.youtube.com/watch?v=VDpel...

Javier Tellez: Artaud's Cave
https://www.youtube.com/watch?v=w365T...

Lara Favaretto: Momentary Monument IV
https://www.youtube.com/watch?v=PXW9j...

William Kentridge - The Refusal Of Time:
https://www.youtube.com/watch?v=RtkA6...

Anri Sala: Clocked Perspective
https://www.youtube.com/watch?v=B3-bZ...

Jimmie Durham: the history of Europe
https://www.contemporaryartdaily.com/...

Robin Kahn working in collaboration with refugee women from Western Sahara: The Art of Sahrawi Cooking
https://vimeo.com/108712442

Susan Hiller: Die Gedanken sind frei
https://www.youtube.com/watch?v=cGoCd...

https://outset.org.uk/supported-proje...

Ceal Floyer: Til I Get It Right
https://www.youtube.com/watch?v=hTU5k...

Salvador Dalí: Le grand paranoiaque
http://museumofmonday.com/post/274831...

Kristina Buch: open air installation "The Lover"
https://outset.org.uk/supported-proje...

Υπάρχουν δύο υποτιθέμενα εκθέματα που αναφέρονται στο βιβλίο τα οποία αποτελούν καθαρά προϊόν φαντασίας του ίδιου του συγγραφέα. Το πρώτο έχει τίτλο "Last Season of the Avant-Garde" και υποτίθεται πως αποτελεί δημιουργία του καλλιτέχνη Bastian Schneider:

Έπειτα από μια επίπονη ανηφόρα φτάσαμε σε μια ετοιμόρροπη μικρή οικοδομή από πέτρα, στην πρόσοψη της οποίας υπήρχε μια κλειστή πράσινη πόρτα και δύο παράθυρα με κατεβασμένες περσίδες πίσω από κάτι σκουριασμένα κάγκελα με μεντεσέδες που ήταν τάχα χρυσοί [....]

fanfic:



Αν έκανες το γύρο του σπιτιού ανακάλυπτες ότι μπορούσες να μπεις μέσα από μια ανοιχτή πόρτα που υπήρχε στο πίσω μέρος και οδηγούσε σε έναν ευρύχωρο ενιαίο χώρο με λιτή επίπλωση [....] Σε αυτό τον εσωτερικό χώρο ξεχώριζε ένα καβαλέτο πάνω στο οποίο βρισκόταν ένας ανολοκλήρωτος πίνακας σε καμβά με θέμα τη μία από τις δύο μάχες του Σμολένσκ, από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο [....] Όσο για το καβαλέτο είχε ενσωματωμένο ένα μηχανάκι [....] Στην ανακοίνωση που βρισκόταν στο πάνω μέρος του καβαλέτου διάβαζε κανείς την επιγραφή από το τάφο μιας ιδιοφυΐας, σχεδόν ξεχασμένης πια, του Μαρτίνους φον Μπίμπεραχ:

Ich leb und waiß nit, wie lang
ich stirb und waiß nit wann
ich far und waiß nit, wahin
mich wundert das ich frölich bin.

Αν ενεργοποιούσες το μηχανισμό που ήταν συνδεδεμένος με το κουμπί που βρισκόταν ακριβώς κάτι από τη λέξη frölich (χαρούμενος), το μηχανάκι άρχιζε να κινείται και έφτυνε ένα χαρτάκι κτλ.

fanfic:



Το άλλο επινοημένο έκθεμα είναι ενός υποτιθέμενου Πορτογάλλου ονόματι Antonio Jobim και φέρει τον τίτλο: One Page of Babaouo. Λογικά το όνομα πρέπει να το πήρε από τον Βραζιλιάνο μουσικό Antonio Jobim (1927 – 1994), γιατί όπως αναφέρει ήταν 85 ετών την εποχή της documenta(13) όσο δηλαδή θα ήταν πράγματι ο μουσικός αν πράγματι ζούσε το 2012:

Το έργο εκείνου του απρόβλεπτου φανατικού της σοκολάτας ξεκινούσε με τις πρώτες νότες από τη σαρντάνα "Per tu ploro" την ώρα που υψωνόταν μια αυλαία με την αναπαράσταση ενός αχανούς και ερημωμένου ορυχείου. Οι καταστροφικές εικόνες των βίαια κομμένων βράχων έδιναν αδιαμφισβήτητα την εντύπωση ενός χιλιετούς γεωλογικού παραληρήματος. Ένα ασημένιο κουτάλι γεννιόταν κατευθείαν από ένα βράχο καθαρού οξειδίου του σιδήρου και διέσχιζε ελαφρώς διαγώνια το ερημωμένο τοπίο, που έμοιαζε με ανγκολέζικο. Στο εσωτερικό του κουταλιού υπήρχαν δύο αβγά σε πιάτο... κτλ.

fanfic: Τα πιάτα είναι για να καθόμαστε - θα φάμε τηγανητά μάτια - κάναμε μαύρα αυγά να σε δούμε:



Στην πραγματικότητα υπάρχει όντως σενάριο του Salvador Dalí με τίτλο "Babaouo" :
https://www.salvador-dali.org/en/dali...
και:
https://www.goodreads.com/book/show/2...
Το οποίο μάλλον ( ; ) έχει γίνεται και ταινία (δεν μπόρεσα να βρω πουθενά κάποιο απόσπασμα) :
https://www.imdb.com/title/tt0185170/

Το τελευταίο fanfic και το πιο σαχλό από όλα είναι το σενάριο μιας υποτιθέμενης καλλιτεχνικής εγκατάστασης την οποία σκάρωσα με τη φαντασία μου και με την οποία θα συμμετείχα η ίδια αν ήμουν καλλιτέχνιδα και έπρεπε να φτιάξω ένα έργο για την documenta(13):

Το ολόγραμμα μιας τηλεφωνήτριας μέσα σε ένα μεγάλο διαφανές δοχείο που φέρει ένδειξη στάθμης και το οποίο σταδιακά γεμίζει με νερό. Η τηλεφωνήτρια επαναλαμβάνει αρχικά τη φράση “Εξυπηρέτηση πελατών πώς μπορώ να εξυπηρετήσω παρακαλώ” με χαρούμενη και φιλική φωνή, ανά τακτά διαστήματα απαντώντας στον ήχο κλήσης, που συνοδεύεται από μια αδιάκοπη φασαρία τηλεφωνικού κέντρου.

Καθώς ωστόσο η στάθμη του νερού ανεβαίνει και το δοχείο γεμίζει, ο τόνος της φωνής της αλλάζει έτσι ώστε να εκφράζει την αυξανόμενη αγωνία της, η οποία φαίνεται μόνο στον τόνο της φωνής της, κατά τα άλλα η στάση του σώματος της παραμένει η ίδια - σε πλήρη ακινησία, μόνο η ένταση της αόρατης φασαρία της γύρω της μειώνεται. Στο τέλος πριν το νερό σκεπάσει το σώμα της η φράση αλλάζει και γίνεται “εξυπηρέτηση πελατών ποιος μπορεί να με εξυπηρετήσει παρακαλώ;” που ακούγεται σαν μια έκκληση απελπισίας και η φασαρία γύρω της παύει.

Και καθώς το νερό κοντεύει να καλύψει το στόμα της, εκείνη δακώνει το χειλόφωνο των ακουστικών της που μετατρέπεται σε μηχανισμό υποβρύχιας αναπνοής και παραμένει εκεί, κάτω από την επιφάνεια του νερού, ήρεμη και ζωντανή και μόνο ο μηχανικός ήχος του αναπνευστήρα της ακούγεται πλέον, ο οποίος επαναλαμβάνεται με πλήρη κανονικότητα μέσα στην ησυχία του βυθού.

Όσο για την εμπειρία μου από τη δανειστική της ΕΒΕ είναι εξαιρετική, ωστόσο το συγκεκριμένο βιβλίο το θέλω στη βιβλιοθήκη μου, οπότε σκοπεύω να μου το κάνω δώρο μέσα στις γιορτές!

Tot el camp és un clam.


6/11/18

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη γι' αυτήν την ανάρτηση αλλά θέλω με πολλή αγάπη και σεβασμό (not sponsored) να μοιραστώ κάτι μαζί σας, κάτι που μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το συγκεκριμένο βιβλίο που διαβάζω, το έχω δανειστεί από το Ηλεκτρονικό Αναγνωστήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Δεν είχα ιδέα για όλο αυτό, το πληροφορήθηκα χάρη σε ένα insta story που ανέβασε η annastravelstories στο instagram

https://www.instagram.com/annastravel...

(μια υπέροχη, ταλαντούχα και ευγενέστατη bookstagrammer, το βιβλιοφιλικό instagram είναι μια εξαιρετικά όμορφη κοινότητα ανθρώπων - πολλοί ίσως να το γνωρίζετε ήδη).

Η συγκεκριμένη υπηρεσία είναι δωρεάν και βασικά αφορά το εξής:

"Η υπηρεσία αυτή στοχεύει στην προώθηση της ηλεκτρονικής φιλαναγνωσίας και την εξοικείωση του αναγνωστικού κοινού με το ηλεκτρονικό βιβλίο. Μέσω του Ηλεκτρονικού Αναγνωστηρίου το αναγνωστικό κοινό έχει τη δυνατότητα να περιηγηθεί σε μία συλλογή 2.500 ηλεκτρονικών τίτλων (2.900 αντίτυπα) και να διαβάσει τα βιβλία της επιλογής του".

Οι κανόνες είναι οι εξής:

Ένας αναγνώστης- ένα τεκμήριο (όχι πολλαπλή ταυτόχρονη χρήση του τεκμηρίου)
Προσφορά της υπηρεσίας δωρεάν για τον αναγνώστη
Ένας αναγνώστης έχει δικαίωμα χρήσης έως 3 βιβλίων ταυτόχρονα
18 χρήσεις κατ’ έτος διάρκειας 20 ημερών έκαστη"

Πηγή: http://ereading.nlg.gr/el/%CE%B7%CE%B...

Αναλυτικές οδηγίες για να κάνετε εγγραφή, γιατί έχει μεγάλη διαδικασία και θέλει υπομονή, πρέπει να εγγραφείτε ως Πιστοποιημένος Χρήστης της ΕΒΕ κι αυτό απαιτεί εκτός των άλλων σύνδεση μέσω TAXISnet, υπάρχουν εδώ αυτό το φυλλάδιο πρέπει να το διαβάσετε προσεκτικά, είναι αρκούντως κατανοητό:

https://nlg-storage.azureedge.net/wp-...

Στην δική μου περίπτωση ωστόσο η εγγραφή δεν μου έ��ωσε αυτόματα το δικαίωμα δανεισμού χρειάστηκαν κάποιες ώρες για να γίνει ενδεχομένως επεξεργασία της αίτησής μου, χτες το βράδυ έκανα όλες τις ενέργειες και σήμερα το μεσημέρι μπόρεσα να δανειστώ το πρώτο μου βιβλίο.

Αυτή η εγγραφή σας δημιουργεί ένα προφίλ στην ΕΒΕ. Έτσι θα μπορείτε να βάζετε κάθε φορά το email και όποιο password (κωδικό) έχετε ορίσει για να μπαίνετε στο προφίλ σας και εν προκειμένω στο ηλεκτρονικό αναγνωστήριο.

Άπαξ και δημιουργηθεί το προφίλ σας, θα πρέπει να διαβάσετε προσεκτικά αυτές τις οδηγίες που εκτός των άλλων σας βοηθούν να κατεβάσετε το βιβλίο της επιλογής σας:
http://ereading.nlg.gr/el/%CF%83%CF%8...

Πολύ σημαντικό στο παραπάνω λινκ σας δείχνει πώς να δημιουργήσετε έναν δωρεάν προσωπικό λογαριασμό (Adobe Id) στην Adobe. ΜΟΝΟ με το email και το password που θα βάλετε στο Adobe Id θα μπορεί να φορτωθεί τελικά το βιβλίο στον υπολογιστή ή στο τάμπλετ σας. Άρα οπωσδήποτε πρέπει να κάνετε εγγραφή κι εκεί.

Επίσης πολύ-πολύ -πολύ σημαντική από το παραπάνω λινκ είναι η ερώτηση 17. Τι λογισμικό χρειάζομαι για να χρησιμοποιήσω τα βιβλία του Ηλεκτρονικού Αναγνωστηρίου; Εκεί σας δίνει λινκ να κατεβάσετε δωρεάν και να εγκαταστήσετε ένα πρόγραμμα ώστε να μπορείτε να ανοίξετε και να διαβάσετε το βιβλίο που θα δανειστείτε.

Κατανοώ πως όλο αυτό ίσως σε κάποιους να φαίνεται ως μεγάλη διαδικασία, αλλά αν το πάτε βήμα βήμα πιστεύω πως οποιοσδήποτε μπορεί να τα καταφέρει. Λίγο υπομονή θέλει. Έχει ωραιότατα βιβλία και ελπίζω πως στην πορεία θα προσθέσουν ακόμα περισσότερα.

Να έχετε μια υπέροχη ημέρα!

[Argos · Rating 5 out of 5]

Enrique Vila-Matas kitabın ismiyle şeytanlığa başlamış, “Kassel”de gerçekten bir mantık aramış, bulup bulamadığının cevabını okuyucuya bırakmış. Almanya'nın Kassel şehrinde 1955'den bu yana her beş yılda bir düzenlenen modern ve çağdaş sanat sergisi “Documenta”nın 13.’süne izleyici olarak katılan Vila-Matas, tüm şehre yayılmış yerleştirmeleri (enstelasyonlar ve performanslar) ve sergide yaşadıklarını bir kurgu çerçevesinde anlatıyor. Ancak sanki davet edilmiş ve etkinliğin bir parçasıymış gibi anlatıyor ki bu onun jargonunda bir “McGuffin”. Yazarın gerçekten davet alıp etkinliğin bir parçası olduğu konusunda bazı yorumlar okuduğumdan bu noktayı belirtmek isterim. Mizah öğesini sık kullansa da mizahi bir roman değil aslında. Deneme, kurmaca, eleştiri, anı ve romanı birbiriyle harmanlanıyor.

Sergideki belli enstelasyonları ve performansları tarih ve siyaset, edebiyat/sanat ilişkileri çerçevesinde mükemmel bir kurgu ile anlatıyor, özelde savaşlarla yıkılmış Avrupa’yı, genelde ise yine savaşlarla çivisi çıkmış dünyayı anlatan, varoluşu ve yaşananları sorgulayan Documenta13 adlı sergiyi yazarla beraber sanki geziyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz. Çünkü aşağıdaki etkinliğin resmi linkinde görüldüğü üzere, yazarın anlatıkları aynen yer alıyor. Documenta13’ün temelindeki orijinal fikir "Zusammenbruch und Wiederaufbau" (Çöküş ve Kurtarma) - başka bir deyişle, savaşın travmasını sanat yoluyla iyileştirmek.

Vila-Matas'ın ki kendisi avangard sanatı ve sanatçıları “Portatif Edebiyatın Kısa Tarihi”nde yerden yere vurduğundan buradaki anlatımı konusunda ikircikli kaldım, yine kafayı mı buluyor yoksa anlamaya mı çalışıyor ? Ancak ilkinin 1985’de, bu kitabın ise 2014’de yazıldığını düşününce, her ne kadar Duchamp’la uğraşmaya devam ediyorsa da sanki avangard/çağdaş modern sanat için düşüncelerinin olumlu yönde değiştiğini, bu nedenle makaraya almadığı kanısına vardım, tabii yanılıyor da olabilirim çünkü karşımdaki edebiyat şeytanı Enrique Vila-Matas ve bir “McGuffin” de buraya yerleştirmiştir belki de.

Dili, kurmacası ve öyküsüyle cin fikirli E. Vila-Matas’ın kalemi hemen belli ediyor kendisini. Diğer kitaplarında olduğu gibi edebi eser ve edebiyatçılardan bolca alıntı var, bunlardan çoğunun tanıdık gelmesi sevindirici oldu benim için. “Locus Solus”u okuma listeme aldım. Serginin ana fikri yani savaşın yıkıntısını (çöküş) sanat ile onarmak (kurtarma) belli ki yazarı fazlasıyla etkilemiş. Kolay okunsa da içeriği ve felsefi derinliği nedeniyle zor metin sayılabilir. Öneriyorum hem de “McGuffin” yapmadan !

https://www.documenta.de/en/retrospec...

[Οδυσσέας Μουζίλης · Rating 5 out of 5]

Τέχνη...! :)

https://pepperlines.blogspot.gr/2017/...

[Aslı Can · Rating 4 out of 5]

Bu aralar kafamı toparlayıp, hakkıyla yorum yazamıyorum gibi geliyor. Çok sevmediğim kitaplarla ilgili dert etmiyorum da, bir şekilde bağlanınca güzelce anlatmanın ağırlığını hissediyorum üzerimde. Okuması benim için en kolay ve bana kalırsa en samimi hissettiren Enrique Vila-Matas kitabı oldu.

Bu kez edebiyat tarihinde değil de, günümüz modern sanatında gezintiye çıkarıyor bizi Matas. Matas'ın iç sıkıntısı ve coşku arasındaki dalgalanmaları epey tanıdık bir ruh hali benim için. Aynı şekilde sanatın ne olduğu (bir itki, etki?, bir bilgi, bir düşünme veya hissetme biçimi ya da bir esinti?,); hala yaşayıp yaşamadığı (belki de öyle biri hiç olmadı?); yeni bir şey üretmek-hissetmek-eylemek mümkün mü? gibi sorularla boğuşurken, bir sanat eserinin karşı konulamaz rüzgarına binip heyecanla tüm sorularını unutmak da bana aşina. Bir yandan epey karamsar, diğer yandan da umut dolu bir roman, Matas bu iki duyguyu doruklarına kadar hissettirdi bana. Romanın son sayfalarına doğru dozu giderek artan coşkuya ben de kapıldım ve gittikçe daha da bağlandım kitaba.

Modern sanata, sanata, sanat felsefesine ya da düpedüz hayatın kendisine ilgi duyan herhangi birine tavsiyemdir. Evet dünyanın tadı kaçtı ama hayat yine de (bazen) çok güzel :)

[Sofia · Rating 5 out of 5]

"Διότι, αντίθετα με ο, τι πιστεύουν διάφοροι, δεν γράφει κανείς για να διασκεδάσει τους άλλους, παρότι η λογοτεχνία είναι από τα πιο διασκεδαστικα πράγματα που υπάρχουν, ούτε γράφει κανείς για να διηγηθεί ιστορίες , όπως λένε, παρόλο που η λογοτεχνία είναι γεμάτη με υπέροχες ιστορίες. Όχι. Γράφει κανείς για να ρίξει τον αναγνώστη,να τον κυριεύσει, να τον γοητεύσει, να τον σκλαβωσει, για να μπει στο πνεύμα του άλλου και να μείνει εκεί.. "
Εμένα κατάφερε να με ρίξει και να με βάλει σε πολλές σκέψεις. Από τα βιβλία που διαβάζεται αργά όχι γιατί δεν τσουλαει αλλά γιατί αυτος πρέπει να είναι ο ρυθμός του κατά την άποψή μου.
Πολλές ιδέες για την τέχνη και την ζωή ευτυχώς χωρίς να κουνάει το δάχτυλο ο συγγραφέας σε εμάς που δεν κατέχουμε πολλά απο το μεν και ακόμα μαθαίνουμε το δε.

[Gorkem · Rating 3 out of 5]

Öncelikle, Vila-Matasın en eğlenceli kitaplarından biri.Hikaye, Vila-Matas evreni, espri algısı çok iyiydi. Aynı zamanda kitaba daha fazla puanı hakkediyordu, eğer ki kitabın içinde Walser'in Gezintisi ile ilgili çok pis spoiler yememiş olsaydım. Ki öyle bir sürece soktu ki kitaplardan uzaklaşmama neden oldu.
(Tamamen kişisel nedenler)

Şimdilik bu böyle kalsın. Üstüne biraz zaman geçtikten sonra ve daha ayrıntılı bir yorum gireceğim.

[Makis Dionis · Rating 4 out of 5]

Ενδοσκόπηση της τέχνης, με μια ευχάριστη ελαφραδα ειρωνίας, καταλήγοντας σε τάκλιν στην καρωτίδα του (κατ' ευφημισμό ή μη) μοντερνισμού.

...Οι καλλιτέχνες έπρεπε να προκαλούν το ενδιαφέρον των διανοουμένων, της νέας τάξης. Γι αυτό η κατάσταση του πνευματικού πολιτισμού είχε γίνει το θέμα της τέχνης...

... Στον Α.Α. θα άρεσε πολύ να ψηλαφήσει αυτές τις διακεκομμένες γραμμές, που πολλές φορές χρησίμευαν για να ενώσουν τα βλέμματα, και αφού τις ψηλαφήσει πέρα ως πέρα, να τσιριξει δυνατά, ίσως να τις μετατρέψει σε μουσική για αποτυχημένους, για ήρωες της εποχής μας, για ποιητές της μοναδικής και εφήμερης ύπαρξης...

Πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στους φιμωμενους και στους τρελούς, να τους πούμε να προχωρήσουν, να μην τους κοιτάμε καχύποπτα και κυνικά ,με ύφος που να λέει πως τα χουμε δει όλα.....

[philosophie · Rating 4 out of 5]

Given my inveterate habit of writing a chronicle every time I get invited to a strange place to do something weirs (over time I've realized that all places actually seem strange to me), I had the impression I was once again living through the beginning of a journey that could end up turning into a written tale, in which, as was customary, I would combine perplexity and my suspended life to describe the world as an absurd place arrived at by way of a very extravagant invitation.

Ένας ευχάριστα παράξενος φιλοσοφικός στοχασμός πάνω στη σύγχρονη τέχνη, με τον συγγραφέα να μιλάει για την εμπειρία του ως ένας εκ των καλλιτεχνών που προσκλήθηκαν στην Documenta 2012 στο Kassel της Γερμανίας, μια έκθεση πρωτοποριακής τέχνης καθιερωμένη από το 1955. Ο Vila-Matas απλώς περιπλανιέται στην πόλη κοιτάζοντας τα έργα τέχνης και καταγράφει σε ένα τύποις εσωτερικό μονόλογο τις σκέψεις του για εκείνα, για τον εαυτό του και την επιθυμία να δημιουργεί συγγραφικές περσόνες, για την ουσία του avant-garde συγγραφέα, για οτιδήποτε του έρχεται στο νου. Πρόκεται για μια, ως επί το πλείστον, μη φανταστική καταγραφή του χρόνου του εκεί χωρίς ωστόσο να είναι δυνατό να διαπιστωθεί τι από όλα αποτελεί αλήθεια και τι μυθοπλασία. Ευχάριστο, λίγο αργό, πλην άκρως ιδιαίτερο.

[Hakan · Rating 4 out of 5]

enrique vila-matas, anı-roman ya da deneme-roman denebilecek bir ara türde yazıyor. gerçekle kurmaca arasında gidip geliyor, otobiyografik ögeleri hayal gücüyle harmanlıyor, anlatıyı alıntılarla-göndermelerle zenginleştiriyor. hayatın, gerçek hayatın, nasıl romanlaştırılacağının başarılı örneklerini veriyor. meşhur documenta çağdaş sanat fuarına katılmasının romanı diyebileceğimiz kassel'de mantık aramak da üst seviyede bir örnek. türkçede edebiyat merkezli dublinesk ve montano hastalığı'ndan sonra aynı üslup ve yaklaşımla çağdaş sanatı okumak ayrıca heyecan verici.

yazar-anlatıcı-kahramanımızın hem gözlemlerini hem de etkinliğin katılımcısı olması sebebiyle deneyimlerini okuyoruz roman boyunca. en başta tabii çağdaş sanatı anlama-anlamlandırma meselesi var: eserler-sergiler ya da yerleştirmelerin "tuhaflığı", bazen saçmalıktan ibaret olduğunu düşündürmesi bazen derinden etkilemesi, bazen gerçeklikten kopukluğu bazen gerçekliğin ta kendisi olması...yazarımız etkinlikte zaman geçirdikçe adım adım, aşama aşama açılıyor romanın meselesi. edebiyatın ve felsefenin dahil olmasıyla derinleşiyor.

"varoluş ve dünya ancak birer estetik olgu olarak ebedi gerekçelerini bulurlar," diyen nietzsche'ye uyarak çağdaş sanatın özündeki "estetik an"a yöneliyor yazarımız günler geçtikçe. mesafeli düşüncelerinin yerini bir coşku hali almaya başlıyor. coşkuyla beraber duyguların hakimiyetine bırakıyor kendini. mantığa karşı diye tanımladığı şehirde "yeni dünyalar yaratmak için mantıksızlıkta anlam arayan anlık ve sürekliliği olmayan durumları büyüleyici buluyor." nihayetinde çağdaş sanatı aşarak bir hayat ve sanat ya da hayat ya da sanat meselesine dönüşüyor yazarımızın ve elbette romanın meselesi.

sanatın "hayatta olma hissiyatını yoğunlaştırmasından", hayatı anlamlı ya da katlanılır kılmasına hatta bazen bizzat hayatın yerine geçmesine dair uzak, çoğu zaman içi doldurulmadan ileri sürülen düşünceleri romanlaştırma başarısını bir kez daha vurgulamak gerek. romanın konusunun ağırlığına rağmen keyifle okunduğu da eklenmeli. montano hastalığı'ndan sonra benim için "ne yazsa okurum" seviyesinde olan vila-matas'ın diğer kitaplarının çevrilmesini sabırsızlıkla bekliyorum. buna rağmen çevrilip de yeni baskısı yapılmayan bartleby ve şürekası'nı vicdansız sahaflardan almama direnişim sürecek.

[Maria Bikaki · Rating 3 out of 5]

«Διότι, αντίθετα μ’ ό,τι πιστεύουν διάφοροι, δεν γράφει κανείς για να διασκεδάσει τους άλλους, παρ’ ό,τι η λογοτεχνία είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που υπάρχουν, ούτε γράφει κανείς για «να διηγηθεί ιστορίες» όπως λένε, παρόλο που η λογοτεχνία είναι γεμάτη με υπέροχες ιστορίες. Όχι. Γράφει κανείς για να ρίξει τον αναγνώστη, να τον κυριεύσει, να τον γοητεύσει, να τον σκλαβώσει, για να μπει στο πνεύμα του άλλου και να μείνει εκεί, για να τον συγκλονίσει, για να τον κατακτήσει…»

«Διότι ο κίνδυνος, είπα από μέσα μου, έφερνε πάντα την ικανοποίηση της αίσθησης του φόβου. Κι ο φόβος ήταν υπέροχος, ιδίως ο φόβος μπροστά στην προοπτική να συναντήσεις το περίεργο, το παράξενο, το ανοίκειο, ίσως ακόμα και το νέο. Δεν υπάρχει καλό ταξίδι αν η μετακίνηση αυτή καθ’ εαυτήν δεν εμπεριέχει την ατελείωτη ικανοποίηση και την έντονη διέγερση που προκαλούν οι μεγαλειώδεις στιγμές φόβου, εγγενείς του ίδιου του ταξιδιού».

Ένα ιδιαίτερο και ευφάνταστο θα έλεγα ανάγνωσμα. Απλότητα και τιμιότητα στη γραφή με κυριότερο σκοπό της τουλάχιστον εγώ έτσι το κατάλαβα δεδομένου ότι ήταν η πρώτη επαφή μου με το συγγραφέα να μας περάσει ότι η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της είναι ικανή να μας εκπλήξει σε κάθε γωνία, να μας ξυπνήσει την επιθυμία και κυρίως τη διάθεση και τη θέληση να προχωρήσουμε μπροστά. Παρόλο που το κάνει με αρκετές δόσεις ειρωνείας κάποιες φορές την ίδια ώρα είναι ρεαλιστικός. Δεν είμαι σίγουρη ότι συμφωνώ απόλυτα με τη θέση του όμως σίγουρα είναι ενας συγγραφέας που θα ψαξω και άλλα έργα του στο μέλλον

[Oscar · Rating 3 out of 5]

Es un placer reencontrarse de nuevo con Enrique Vila-Matas. En sus páginas nos encontramos con sorpresas y momentos interesantes desde el principio mismo. ‘Kassel no invita a la lógica’ nos trae al Vila-Matas más reconocible, con sus imposturas, paseos y divagaciones.

La historia tiene como protagonista a un escritor, alter ego del propio Vila-Matas, el cuál es invitado a la ciudad alemana de Kassel, a la exposición de arte contemporáneo Documenta 13, en donde será instalado en una mesa en un restaurante chino con el fin de ser observado mientras escribe. De esta manera, la novela no es más que la crónica de este escritor durante su estancia en Kassel. A través del protagonista, asistimos a algunas de las representaciones artísticas más representativas de la feria, a la vez que reflexiona sobre el arte y las vanguardias, aderezado de continuas referencias y pensamientos, humor y autoparodia, así como citas de diversos autores (Kafka, Duchamp, Schwob, Walser, Nietzsche, Roussel, etc.), todo ello muy de Vila-Matas. Quizás el autor abusa un tanto de las descripciones de las obras expuestas, que se hacen un tanto redundantes. Pero, sin ser de lo mejor de Vila-Matas, sí es un libro muy recomendable, aunque no para todos los paladares.

[Radioread · Rating 5 out of 5]

Hep böyle başlar. Bir espriyle, hafif bir esintiyle, bir McGuffin’le…
Büyük yazarları çok seven büyük yazar Vila-Matas, okuru yavaş yavaş gafil avlar.

Gerçekten de bir parçası olduğı Documenta 13 projesindeki işlerden yola çıkıp modern sanat, şehir kültürü, savaş, kültürler arası iletişim(sizlik), kimlik, insanlık ilişkilerini belirginleştirmiş.
Ve takıntılarını, korkularını, coşkularını, zaaflarını ve okur benliğini karmaşık sayılabilecek bu dokuya her zamanki rahatlığıyla nakşetmiş.
Gelgelelim esas mesele gerçekten buralarda mı, emin değilim. Çünkü bana öyle geliyor ki tüm roman aslında gerçekliği yerinden oynatıp dünyayı değiştirebilmiş kimi avangartlara, Duchamp’a, Mallarme’ye, Kafka’ya Walser’e Monet’ye ve galiba hepsinden daha fazla yenilikçi ruhun kutsal metinlerinden muhteşem Locus Solus’a bir ilan-ı aşktan ibaret.

[Tubi(Sera McFly) · Rating 4 out of 5]

İnsanın içindeki arayışla birleşen sanat ve edebiyat yolculuğuna dair düşünsel bir lokomotif. Vila-Matas yine olaydan çok yolculuğun kendisini vurgularken belki de en talepkar anlatılarından biriyle karşılıyor okuru. Bunun yanında Vila-Matas severlerin aynı ölçüde kapılıp gidebileceği enstantanelerle dolu Kassel'de Mantık Aramak.

[Vasileios · Rating 5 out of 5]

https://www.vintagestories.gr/sto-kas...

O Enrique Vila-Matas, ο αγαπημένος μου συγγραφέας επιτέλους επέστρεψε στα ελληνικά με το νέο του μυθιστόρημα Στο Κάσελ δεν υπάρχει λογική (εκδόσεις Ίκαρος, 2017) μετά από ένα διάστημα απουσίας από την ελληνική βιβλιογραφία. Πιο ιδιαίτερος και επίκαιρος από ποτέ, εμπνέεται από την έκθεση της documenta, τη θρυλική έκθεση σύγχρονης τέχνης και μας χαρίζει ένα μοναδικό μυθιστόρημα που μας αποκαλύπτει τον πραγματικό λόγο της συγγραφής.

διαδικασία για τη δημιουργία αυτού του βιβλίου ξεκινάει το 2012, όταν ο Enrique Vila-Matas δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τις Τσους Μαρτίνεθ και Κάρολιν Χρίστοφ-Μπαγκαρτζίεφ, υπεύθυνες της έκθεσης της Documenta στο Κάσελ. Ο λόγος του τηλεφωνήματος ήταν η επιθυμία τους να τον προσκαλέσουν στην Documenta 13, την πιο φιλόδοξη έκθεση για τη σύγχρονη τέχνη παγκοσμίως.

Του ζήτησαν λοιπόν να επισκεφτεί την πόλη του Κάσελ προς τα τέλη του καλοκαιριού (2012), και κατά τη διάρκεια τριών εβδομάδων, να περνάει τα πρωινά του, καθισμένος σε ένα κινέζικο εστιατόριο, στα περίχωρα της πόλης. Όταν πια θα ήταν εκεί, ο συγγραφέας θα είχε μόνο μία υποχρέωση, να κάθεται στον χώρο του εστιατορίου και να γράφει εκεί σε κοινή θέα όλων. Να μετατρέψει δηλαδή τον εαυτό του σε ζωντανή καλλιτεχνική εγκατάσταση της έκθεσης (!).

Μόλις φθάνει στο Κάσελ, ο συγγραφέας, ξεκινάει μια περιήγηση μεταξύ των πιο πρωτότυπων εγκαταστάσεων της documenta, που τον κάνουν να νιώσει ότι μεταφέρεται σε ένα τούνελ από ατελείωτες αφηγήσεις χωρίς επιλόγους. Το βιβλίο που δημιουργήθηκε από την εμπειρία του στο Κάσελ είναι το αποτέλεσμα των εγκαταστάσεων της έκθεσης και της προσωπικής συμμετοχής του.

Συνέχεια > https://www.vintagestories.gr/sto-kas...

[George-Icaros Babassakis · Rating 5 out of 5]

Τα πάντα παίζονται στην Τέχνη, και η Τέχνη παίζει μετα πάντα. Αυτό μας λέει ο Enrique Vila-Matas στο έξοχο μυθιστόρημά του. Ανοιγόμαστε στο αίνιγμα, και κερδίζουμε πάντα. Θα γράψω εκτενές κείμενο στην bookpress.gr

[Zozetta · Rating 5 out of 5]

Μαγικό! Νομίζω πως ο Μάτας είναι ο κορυφαίος σύγχρονος Ισπανός συγγραφέας.

[Παύλος · Rating 3 out of 5]

Λοιπόν. Πρώτα απο όλα δε θέλω να στεναχωρήσω τον Βασίλη που η εξαιρετική του κριτική με ώθησε να το διαβάσω αφού μάλιστα το είχα λάβει και ως δώρο.

Μου φάνηκε αρκετά δυσκολο ως ανάγνωσμα καθώς η καταγραφή την σκέψεων του συγγραφέα κινήθηκε σε λογοτεχνικά μονοπάτια που δε τα έχω διαβεί. Αυτό απο την μια πλευρά. Απο την άλλη (και για αυτό με εντυπωσίασε) ειναι εξαιρετικά τίμιο και ειλικρινές απο πλευράς του να αποκαλύπτει όλες του τις σκέψεις και τις διακυμάνσεις της διάθεσης του σε κάτι που ξέρει ότι θα το δουν όλοι οι εμπλεκόμενοι με την υπόθεση.

Για να μη μακρηγορώ: καλογραμμένο βιβλιο με εξαιρετική δουλειά στη μεταφραση, δυσκολο ίσως για όποιον το δει απο την δίκη μου σκοπιά. Παρόλα αυτά, ένα τέτοιο βιβλιο αξίζει θέση στη βιβλιοθήκη όλων μας. Άλλωστε, ποιος έχει την ευκαιρία να γίνει μάρτυρας μιας εξομολόγησης λογοτεχνικής αλλά ουσιαστικά ανθρώπινης και μάλιστα απο έναν συγγραφέα τέτοιου βεληνεκούς;

Το σημαντικότερο απο όλα, ειναι να διαβάσετε παρακάτω την κριτική του Βασίλη καθώς απέδωσε καλύτερα απο ο,τι θα μπορούσα να το κάνω εγώ την ουσία του βιβλιου. Και το έκανε εδώ:

http://dreamersandco.com/2017/06/sto-...

[Merve Eflatun · Rating 3 out of 5]

3.5/5
Okumayı düşünen birinin dOCUMENTA (13)'ü kurcalamasında büyük fayda var. Vila-Matas'ın "referans estetiği"ni seviyorum ancak okurken Youtube'dan çıkamadım.

Gerçekten Matas konuk olarak dOCUMENTA (13)'te yer almış. Üstelik Adonia Shibli, Mario Bellatin, Aaron Peck, Alejandro Zambra, Maria Derrieusseq, Hally Pester ile beraber. Kitap bu şekilde sahici ve zahiri ayrıntıların keşfini sağlama noktasında keyifliydi. Güncel sanata karşı daha negatif bir bakış açısı beklerdim. Biraz hayal kırıklığı yarattı.

[Ellen · Rating 4 out of 5]

I'm a big fan of Enrique Vila-Matas. I loved Bartleby and Company and Dublinesque. I very much liked this book, The Illogic of Kassel, although I feel as though I would need to reread the book in order to understand it well enough to give it a review.

Every five years, there is an avant-garde art festival, the Documenta, held in Kassel, Germany. Enrique Vila-Matas, a writer in his 60s, somewhat wearied by life and art, receives an invitation to participate one year. What follows is a semi-fictional account of his experience.

The Illogic of Kassel is filled with references to artists and their work, many of which I looked up. The artists are real and it's difficult to know how much of Vila-Matas' experiences are also real, although I assume they are all grounded in reality. He finds that his interaction with the art rejuvenates him, erasing his usual cycle of morning good will followed by evening despair. The art in Kassel fills him with excitement for living (even though he despises his personal participation, the act of sitting writing in a public place-a rundown Chinese restaurant on the outskirts of the city). After an initial wariness, Vila-Matas discovers an exuberance that seems almost "caught" from the experience of the art works he visits.

I found the book slightly impenetrable, even more so than his other works. However, I was (as with all his works) greatly intrigued. The book was not only complete in itself, it also made me long for things outside of it, perhaps the art he writes about, perhaps more art in general. I'm not sure. It may be that the experience of longing is itself part of what this book is about.

[Jean Ra · Rating 3 out of 5]

Lo que me ocurrió el verano pasado con las novelas de Vila-Matas fue como si se apareciera al fondo del horizonte una llamada descomunal que dibujara el lovecraftiano rostro de Vila-Matas y me lancé como loco a recuperar el tiempo perdido, a leer varios de sus títulos que habían quedado pendientes desde hacía varios años. Un entusiasmo que ocurrió en el tiempo oportuno pero que hoy creo que puedo dictaminar como extinguido.

Y es que este Kassel no invita a la lógica tampoco me ha parecido su trabajo más deslumbrante. Vuelve a tomar, como en una parte importante de sus libros, a un narrador, que vagamente se identifica con el autor, que parece experimentar un período oscuro, de callada desesperación, al borde del colapso nervioso y en esta ocasión no es la literatura o literario lo que surge en su camino por conducirlo por sendas extrañas, si no el arte contemporáneo.

El narrador viaja a la ciudad alemana dónde cada cinco años se organiza una gran feria de arte que ocupa casi toda la ciudad, desde estaciones de tren, pabellones, incluso los bosques, cualquier rincón parece apto para montar una obra artística que plantee algún desafío intelectual al visitante y lo obligue a repensar ciertos elementos del mundo cotidiano. Sin ir más lejos, una de las obras es una música tocada por prisioneros judíos del nazismo y suena en el andén de la estación de tren, desde dónde partieron vagones que se los llevaron a lugres lejanos para ser exterminados. Casi todas las obras cuestionan la materialidad, no se trata de fabricar un objeto lujoso, si no de plantear un interrogante, plasmar algún tipo de reflexión de las formas más variopintas. En ese sentido, Vila-Matas parece bastante al día de lo que es el arte contemporáneo, no se embarca en idealizaciones románticas.

Cómo bien se menciona en el libro, uno de sus referentes es el Locus Solus de Raymond Roussel, dónde unos personajes acuden al jardín de las maravillas de un tal Martial Canterel para contemplar las extrañas máquinas que ha ingeniado Canterel y observar fenómenos que desafían la lógica. Cómo se puede intuir, el paseante de Vila-Matas emula esa experiencia, sólo que reemplaza las máquinas de extraña invención por obras de arte, que el paseante observa con creciente asombro y se va geminando en él cierto renacimiento espiritual, que lo ha de acercar a sus primeros tiempos y alejarlo del marasmo al que se encuentra en el arranque de esta narración.

Es por lo tanto uno de los libros más felices y optimistas de Vila-Matas, incluso en el cuarto final, cuando se produce una extraña deriva del paseante, parece que es un andar sonriente por la cuerda floja de la razón, como si se dirigiera hacia nuevos y brillantes territorios, no es propiamente una caída en la locura, más bien un tránsito del mundo ordinario, un mundo descompuesto y en ruinas, a otra esfera más brillante y deslumbrante, inspirada, de elevación del espíritu, quizás una metáfora de la inspiración.

La forma que Vila-Matas tiene de manejar esa narración es la habitual en él, con gran habilidad se sostiene en digresiones que dispersan el foco de la narración, introducen recuerdos, reflexiones o paralelismos para que la narración se disperse en varias direcciones, abriendo el abanico del sentido de esas peripecias.

Todo en el libro denota esa destreza en el manejo de esas herramientas narrativas habituales en su autor. Aparte de la prueba de un gran escritor ejerciendo su oficio, no se puede decir que ofrezca nada más que sea llamativo o memorable. En todo Kassel no invita a la lógica no he encontrado verdaderos momentos de diversión, todo ha sido vagamente interesante, templadamente atractivo, tampoco es que pueda decir que me haya aburrido o decepcionado, en verdad no es más que el personal homenaje de su autor a un gran evento artístico, que por lo visto le ha conmovido y así quería testimoniarlo. Queda para el conjunto de su obra una nueva pieza que no creo que destaque, más allá del riesgo acostumbrado para descomponer la acción y no sostenerse en los mecanismos efectistas de la literatura comercial.

Ya me van quedando menos libros por leer de Vila-Matas, voy agotando su arsenal de novelas, que sin duda me ha llevado por territorios inesperados, sorprendentes, es una fábrica de momentos peculiares y que sin duda certifica que Vila-Matas es una de las plumas más brillantes, industriosas e inspiradas de la literatura española, un escritor mucho más avanzado y arriesgado que la mayoría de su coetáneos, que además goza con cierta fortuna en las listas de ventas, hecho nada usual, y sin embargo a mí me parece que también voy agotando mi interés por él. A día de hoy no dudo que también leeré Montevideo y luego ya veremos si rastreamos sus piezas menores hasta agotarlo del todo y por completo.

[Renklikalem · Rating 4 out of 5]

Kassel’de Mantık Aramak Enrique Vila-Matas’tan okuduğum ilk kitap. Deneysel bir anı-roman. Hiç kendi ismi geçmese de verdiği ipuçlarından kendisi olduğunu açık ettiği isimsiz yazar anlatıcımızın her beş yılda bir düzenlenen Documenta sergisinin 2012’de Kassel’de düzenlenen etkinliğine katılmak üzere davet edilmesiyle başlıyor kitap. Fakat anlatıcımız katılımcı değil etkinlikteki tüm sanatçılar ve sanat eserleri gibi bir yerleştirme olmak üzere davet edilmiştir. Tek yapması gereken etkinlikte geçireceği süre boyunca gündüzleri belli bir aralıkta Çin lokantasında oturup yazmasıdır. Onun dışında tabii Kassel’i gezer. Biz de sanki onunla birlikte sergiyi geziyor gibi oluruz.

Burada benim okuma sürecimden bahsetmeliyim biraz. Ben sürekli bahsettiği sanat eserlerini açıp araştırarak, resim, fotoğraf ve videolarına bakarak ilerledim. Çünkü sadece okuyarak ilerlemek benim gibi sanat özürlüler için bir parça karanlıkta kalmaya eş değer oluyor neredeyse. Bu anlamda kitap benim için çok faydalı oldu. Modern sanat nedir nerelerde bulunur minvalinde minik bir çalışma yaptım bu vesileyle.

Documenta 13’ün teması, etkinliğin temelindeki fikir Çöküş ve Kurtarma. Savaş sonrası Avrupa’sının temsili çöküşü ve sanatla iyileşmesi. Nitekim anlatıcımız da etkinlik boyunca susmayan zihni ile bizi çöküş ve kurtarmanın insani boyutta da nasıl gerçekleştiğini, sanatın iyileştirici yönüne başta inanmayan, sonra ikna olan bir bakış açısıyla, kendine has bir üslupla anlatıyor.

Bana zaman zaman Cortazar’ın Seksek’indeki sayıkalamaları, zaman zaman da Murakami kafasını hatırlattı tabii içerik olarak bambaşka bir kitap. Gerçekliğin kırılması, ironik üslup ve birçok film, kitap (en çok da Locus Solus’a olan tutkulu sevgisi aklımda kaldı) ve Documenta dahilinde ve haricinde birçok sanat eserine verdiği referansla mest olmamak elde değil. Dolayısıyla kolay ve eğlenceli, fakat emek isteyen bir okuma.

İlk Vila-Matas okumam olduğu için sanırım doğru kitapla başlamadım ama anladığım kadarıyla deneysel metinleri seven farklı bir yazar olduğu için doğru kitap var mıdır hangisidir o da net değil. Dolayısıyla tanışırken hem sevdim, çok etkilendim hem de zaman zaman fazla uzatılmış ve tekrara düşülmüş gibi hissettiğim yerler oldu. Dikkatim dağıldı metinden koptum. Belki bu kadar uzatmayıp daha derli toplu, daha deneme gibi yazsaydı ya da salt anı gibi yazsaydı ne değişirdi diye düşündüm mesela. Sanırım kitaba başlarken yazarla okurun yaptığı anlaşmada, bizim bağımız biraz yanlış kuruldu:) Mcguffin tekniğini ve terimini uzun uzun açıklayıp kitap boyunca da sürekli göndermeler yapmasında, kitabın başında anlatısına gizem katmasında filan ben yazarla farklı bir anlaşma yaptım herhalde:) Dolayısıyla beklentim de biraz farklıydı belki. Nerede ironi yapıyor nerede ciddi oluyor anlayamadım. Sanki Documenta eleştirisi yapmaya niyetleniyorken birden aklamış gibi oldu son anda ya ne bileyim:)

Bu da böyle kafası karışık bir yorum oldu ama anısı kalsın. Bir vakit sonra tekrar okursam, ilk okuduğumda her şeyi anlamışım zaten yeaa derim belki (yersek) ya da belki de hiçbir şeyi anlamamışımdır:) Fakat tanıştığıma memnun oldum Vila-Matas.


“Edebiyat dışındaki sanat disiplinleriyle son derece yakın zamana dayanan ilişkim hakkındaki bu anlatımın mümkün olduğunca uzun sürmesini sağlayacaktım. Bütün süreyi doldurmayı başaramazsam da hayatta dur durak bilmeden başıma ne çok şey geldiğinden, bunların çoğunu oldukları anda değil de o eski konumuma geri dönüp onlara farklı bir mercekle baktığımda fark ettiğimi anlatabilirdim. Yazmak, bu anların karşısında durup onları derinlemesine incelemenin en ilginç biçimiydi; başımıza gelen, göz ardı ettiğimiz ve ilgisiz bulduğumuz şeylerin aslında nasıl da fazlasıyla ilgili olduğunu görüyorduk bu yolla.”

[Alejandro Molina Bravo · Rating 2 out of 5]

De este libro voy a tener siempre un recuerdo cariñoso: cuando ayer me deslicé por una colina, toda nevada y al llegar al final vi que se me había caído y tuve que hacer varios intentos subiendo a cogerlo porque me resbalaba. Ahora está arrugado, como si lo hubiera disfrutado de verdad.

[Νατάσσα · Rating 4 out of 5]

(3,5 *, αλλά έβαλα 4 γιατί μ' αρέσει ο Vila-Matas γενικά)

Στο Κάσελ δεν ξέρω αν υπάρχει λογική, στις Documenta πάντως σίγουρα δεν υπάρχει. Ξεφεύγουν από τα όρια - από κάθε είδους όρια, εδώ που τα λέμε. Δεν είμαι σίγουρη, ας πούμε, αν ένας σωρός από οργανικά σκουπίδια που βρήκε ένας κινέζος καλλιτέχνης έξω από το σπίτι της μαμάς του και τον μετέφερε στο πάρκο στο Κάσελ για να τον δει να ενσωματώνεται με το περιβάλλον είναι τέχνη - αυτό το έκανε ο παππούς μου ο γεωργός κι οι φίλοι του, αιώνες πριν. Θα μου πεις, κι η καλλιέργεια της γης τέχνη είναι. Δεν ξέρω. Νομίζω πρέπει να ξανα-ορίσουμε την "τέχνη" και διάφορα γύρω απ' αυτήν.
Μου φαίνεται πως κι αυτό είναι το κεντρικό νόημα του βιβλίου του Vila-Matas. Εξαιρετική, ενδιαφέρουσα γραφή, βιβλιοαναφορές διαρκώς και σκέψεις. Δεν είναι "κλασσικό" μυθιστόρημα, μην το διαβάσετε αν ψάχνετε κάτι τέτοιο. Συνιστάται θερμά σε βιβλιοφιλους κάθε είδους, πάντως :-)

[Edward · Rating 3 out of 5]

The context of this fiction/autobiography hybrid is the Documenta, the arts festival held every five years in Kassel, Germany. It's hard to tell whether the first person narrator is Vilas-Matas himself or a persona with the same name. In fact, at one point the author thinks about changing his name and identity by going by "Piniowsky", a help, perhaps, to a fresh out look on literature, art, and life. Lacking in logic, yes, but it's tiring to carry around the same name for over 60 years.

Reflections on the relationship between life and art are a preoccupation of the book. The author observes that the world, especially that of Europe is worn out and disintegrating, and that the only way to renewal is through art and its inexhaustible creativity which takes all forms. This is, though, a journey whose end is unknown, mirrored by the situation in Kassel in which the author finds himself. He comes here as a renowned writer and is to participate by sitting in a Chinese restaurant and writing. He can be observed as a kind of work in progress, but the prospect of doing this gives him nightmares. This planned idea of creativity in fact works against genuine creativity.

While he dithers about this prospect of "going toward nothing" (he really doesn't have anything of urgency to say), he wanders around Kassel looking at and talking about art, especially avant-garde art which tries to bridge the gap between reality and created objects in unexpectedly surreal ways. He is influenced by references to modern artists and writers such as Raymond Roussel, Lee Miller, Wittgenstein, Cardiff, Hughe, Gaddis, Kafka, Walser, Jules Renard Nietzsche, Rimbaud, Roubaud, Cesasr Aira, Javier Marias, Duchamps - and that's just a partial list of a lot of people, many of whom I've never heard of . If you don't know who these people are, is this just literary showing off? Impossible to say. They obviously mean something to him, if not to the reader. At the end of his visit in Kassel, Mata-Vilas has to fulfill one more part of his contract which is to give a lecture. He quotes from Wallace Stevens's "Notes Toward a Supreme Fiction':

From this the poem springs; that we
live in a place that
That is not our own and much
more, not ourselves


Art is what happens to us, and the point of this is that he is in a new place, far from his native Spain, and that Kassel is giving him a new enthusiasm and creativity. But he then notices that half the audience has already left, and as he gets into his lecture, he sees that the ones left seem confused by his mostly improvised talk and are trying "to figure out what the hell I was talking about. Maybe they thought I was on drugs: I might have looked it." That could well sum up the final reaction of many readers of this densely allusive book.

As the book concludes, he is taking a taxi on his way to the airport to return to Spain. He repeats again, "Art was in effect, something that was happening to me, happening at that very moment. And the world seemed new again, moved by an invisible impulse." That reflects back to on an action art exhibit he had seen at Kassel where a strong breeze from a invisible fan was part of the experience. Art always puts the participant in a "new place" and that's always a good thing,

[Jonfaith · Rating 2 out of 5]

The fact is, I thought a death by my own hand would allow me to never get away from the ecstatic beauty of the powerful afternoon: a ridiculous beauty, because after lunching copiously that day, at the very moment I thought of killing myself I was tasting a melon.

My experience reading this was an antithesis of reading V-N's wonderful book on Paris. I'm not suggesting this is an inferior novel but only that my experience with it wasn't as joyous or fecund. I do have suspicions that this is an inferior novel, one where a protagonist who happens to be a Catalan novelist is invited to the avant-garde gathering in Kassel, Germany where he is to exist as an installation for a week, a novelist on display writing in a shabby Chinese restaurant. I began to deflate at that point but pushed on. I read the final hundred pages sitting with a friend in the hospital. I did like the assertion that WG Sebald was a disciple of Nietzsche. Otherwise the novel concerns itself with the impossibility of an aesthetic vanguard loses itself in the befogged struggle of a writer to bend literature into a likewise provocative medium, arguing against itself in a space of MacGuffin's and tired tropes.

[Yasemin Macar · Rating 4 out of 5]

Vila-Matas'ın başka kitabını okumadım ama bu kafasını sevdim. Roman değil anlattıkları; kurguyla gerçek arasında gidip geliyor ama ince nüanslarıyla beni kendine çekti. Documenta sergisi hakkında bilginiz yoksa öncesi bir bakabilirsiniz yoksa ister istemez bahsettiklerine bakarken de bulabiliyorsunuz kendinizi. Avrupa'nın Çöküşü ve ayağa kalkma çabalarını, İkinci Dünya savaşı'nı sanatla harmanlaması ve bunu Kassel'de yapması çok güzeldi. Ben sevdim ama herkes sever mi bilemedim. Okuması rahat ama içinde çok fazla bilinmeyen barındırıyor. Birçok sanatçıya, esere, filme de değiniyor ki bu da olması gereken. Okurken bir anda birinden bir söz pat diye karşınıza çıkabiliyor.

[Tripfiction · Rating 4 out of 5]

Novel set during art show Documenta 2012 in KASSEL, Germany



3.5*

I was looking forward to reading this novel, novella almost, because I had spent a month working at the German Wallpaper Museum (definitely worth a visit!), in Kassel and also visited the Documenta that happened to on at the time. So I was naturally curious to see what an author would make of this avant-garde art show, with its installations and art objects which populate the city for 3 months every 5 years. As our protagonist in the novel moots: “Behind the legend of Kassel, is the legend of the avant-garde“.

The writer in the novel is invited to come from his home town of Barcelona to spend some time sitting, writing in the Chinese Restaurant, Dschingis Khan, in the backwaters of the town. A living installation, as it were. He is escorted and shepherded by various members of the Documents team around the city, examining the art installations, and as he wanders, he gets lost, and finds himself again, he notes that his regular evening gloom begins to lift, inspired as he is by the interactions, sights and visions all around him.

The narrative is written in a surreal (at times humorous) way that is reminiscent of the plaques written at art shows, to help explain the paintings and what you are seeing and experiencing. Yes, it aims to reconstruct a disarticulated discourse, if that makes any sense to you, the clue for the kind of narrative lies distinctly in the title of the book. The text can be interesting, discursive, as the protagonist ponders each new manifestation. It can also be pompous and pretentious like some of the artworks, and laboured, too, but this may in part be the translation, which, as it happens, is clearly aimed at the American market. Little giveaways like “When I arrived at the Frankfurt Airport” (what’s that little “the” doing there?) can give it a slightly jarring and stilted style.

But of course you wouldn’t dare hang an ordinary canvas painting at Documenta, too plebeian by far. As you read, you will discover a variety of amazing artworks in the 2012 exhibition, from the sculpture of a woman who has a beehive as a head, to the sonorous installations at the train station. And returning time and again to the Fridericianum (the oldest public museum in Europe, by the way) which is the “temple of the Documenta“.

Kassel is, though, at the heart of the novel, as the author records to the sights and sounds moving around the city. One installation includes a reference to loot pilfered from Hitler’s Austrian mountaintop house, which in turn leads the protagonist off to ponder what it must have been like at the Berghof in the Alps, now flattened and covered in grass. This seemed an easy excuse to slide off topic once again to the Nazi era and labour the point of Germany’s oftentimes difficult history.

The author in the book stays at the Hotel Hessenland (now a Days inn), a 50s style hotel in the city, and wanders the Auepark in the city, gets lost in the centre, finds his reference points and ponders some more. A generally interesting book that probably won’t have wide appeal. Part of me hopes, however, that the Documenta team has seen fit to make this novel available on site – now that would be perfect in terms of TripFiction!

[Vassilis MJ · Rating 2 out of 5]

2,5/5*

Θεωρώ ότι μια έκθεση όπως η Ντοκουμέντα, έχει αρκετά μεταμοντέρνο και αφαιρετικό χαρακτήρα, ώστε να χρειάζεται μια πιο συμβατική πρόζα για να την περιγράψει. Μπορεί να μου φάνηκε η διαπραγμάτευση του θέματος πολύ υπερβατική για τα γούστα μου, όμως ο Vila-Matas είναι μεγάλος συγγραφέας και αυτό αποδεικνύεται όχι μόνο από τα «μεγάλα» έργα του, αλλά και από τα λιγότερο αριστουργηματικά.

[Oier Quincoces · Rating 5 out of 5]

Puede que no sea el 5 más grande que he puesto (dejémoslo en 4,5-5), pero a partir de este momento me declaro fan de este señor. Me encanta cómo juega con los moldes de la "novela" al tiempo que nos regala sus disparatadas y lúcidas reflexiones. Un gran primer acercamiento a la obra de Vila-Matas.

[Rena · Rating 2 out of 5]

Idk if i lack the art literacy for this but it's so pretentious in some of ways and has weird references to poc

It's v v tedious to read