ذبیحالله منصوری (۱۲۷۴–۱۳۶۵) روزنامهنگار و مترجم ایرانی بود.
آثار ترجمهٔ وی به دلیل اقتباس از منابع دیگر و تغییر و افزایش متن اثر (در قیاس با متن زبان اصلی) مشهور است.
او با نام اصلی «ذبیح الله حکیم الهی دشتی» در سال ۱۲۷۴ش دیده به جهان گشود.
ذبیح الله منصوری دارای تحصیلات قدیمه بود و خدمت مطبوعاتی خود را از سال ۱۲۹۲ آغاز نمود. منصوری طی ۷۰ سال روزنامه نویسی خویش بامجلات و مطبوعات بسیاری همکاری نمود از جمله: کوشش ، اطلاعات ، ایران ما، داد، ترقی، تهران مصور، روشنفکر و سپید و سیاه. عمده کارهای او در مجله هفتگی خواندنیها منتشر میشد.
وی در طول عمر خود به کشورهایی نظیر هند، شوروی و چندین کشور اروپایی سفر نمود.
در ترجمهٔ آثار به جای وفادار ماندن به متن کتاب به زبان اصلی، تغییرات و اضافات بسیاری را در متن اصلی اعمال کردهاست. بعضی منتقدان کتابهای ادبی و تاریخی این صفت وی را نکوهیده و خلاف نظریهٔ «وفاداری به متن در ترجمه» میشمارند [۱:] در حالی که استقبال خوانندگان عام از آثار او چشمگیر بودهاست و این آثار به احتمال، پرخوانندهترین رمانهای تاریخی به زبان فارسی هستند. وی آثار بسیاری را ترجمه کرده (حدود ۱۴۰۰ اثر) که حتی ذکر نام آنها هم کاری دشوار است.
ذبیح الله منصوری متاهل و صاحب دو فرزند بود. او در ۱۹ خرداد ماه ۱۳۶۵ش در بیمارستان شریعتی درگذشت
تو گر قیصر روم و گر مهتری بر ایرانیان می نکن داوری ندانی که ایران نشست من است جهان سر به سر زیر دست من است پلنگ ژیان ار چه باشد دلیر نیارد شدن نزد چنگال شیر🦁 و سرانجام مردمانی از زیر خاکسترهای تاریخ خود را نجات دادند و دوباره سرزمین اهورایی خویش را ز نو ساختند جاوید ایران اهورایی
کتابی درباره تاریخ سرزمین ایران ❤️ کسانی که اهل تاریخ و رمان هستند، از همچین رمانهای تاریخی لذت خواهند برد. مخصوصا با ترجمه ذبیح الله منصوری درسته حرف و حدیث در مورد ترجمه ایشون زیاده، اما این مساله چیزی از زیبایی ترجمه ایشون و زیبایی کتاب کم نمیکنه.