What do you think?
Rate this book
Γράμματα στην Παναγία
“Αύριο αναχωρώ για την έρημο, μάνα.
Πρέπει να χάσω τον κόσμο ώστε να μπορώ να μιλάω εξ ονόματός του.
Πρέπει να θαφτώ στη σιωπή για να δικαιούμαι να έχω φωνή.
Θα γυρίσω όταν μπορέσω.”
Είκοσι έξι γράμματα χαμένα για αιώνες.
Ήρθαν στο φως πριν λίγα χρόνια, αν και η γνησιότητά τους αμφισβητήθηκε.
Καταγράφουν θραυσματικά την πορεία ενός ανθρώπου στον κόσμο.
Τις σκέψεις και όσα ένιωσε.
Χαρά, αγωνία, πίστη, αμφιβολία, κούραση, γαλήνη.
Πιο πολύ το θαύμα.
Την αγάπη.
Πρέπει να χάσω τον κόσμο ώστε να μπορώ να μιλάω εξ ονόματός του.
Πρέπει να θαφτώ στη σιωπή για να δικαιούμαι να έχω φωνή.
Θα γυρίσω όταν μπορέσω.”
Είκοσι έξι γράμματα χαμένα για αιώνες.
Ήρθαν στο φως πριν λίγα χρόνια, αν και η γνησιότητά τους αμφισβητήθηκε.
Καταγράφουν θραυσματικά την πορεία ενός ανθρώπου στον κόσμο.
Τις σκέψεις και όσα ένιωσε.
Χαρά, αγωνία, πίστη, αμφιβολία, κούραση, γαλήνη.
Πιο πολύ το θαύμα.
Την αγάπη.
120 pages, Paperback
First published April 1, 2025
2 people are currently reading
31 people want to read
About the author
Κυριάκος Χαρίτος
13 books17 followersΟ Κυριάκος Χαρίτος γεννήθηκε στη Χαλκίδα και μεγάλωσε στην Αυστραλία. Σπούδασε στην Αθήνα και στην Αγγλία.
Έχει γράψει εφτά παιδικά βιβλία: «Φον Κουραμπιές εναντίον Κόμη Μελομακαρόνη», «Το βιβλίο των δικών σου Χριστουγέννων», «Το τραγούδι του ύπνου» (Μεταίχμιο), «Ο μικρός Μανού και το φεγγάρι» (Ποταμός), «Το όλο και το λίγο» (Καστανιώτης), για τα οποία ήταν υποψήφιος για το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας και για το Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου Βιβλίου, καθώς και το «Για φαντάσου» (Μεταίχμιο) που έλαβε τις εξής διακρίσεις: Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 2023, Βραβείο λογοτεχνικού βιβλίου για παιδιά 2023 του περιοδικού «Ο Αναγνώστης», Τιμητική διάκριση White Ravens για το 2023 από τη Διεθνή Παιδική και Νεανική Βιβλιοθήκη του Μονάχου. Το 2024 κυκλοφόρησε το νέο του παιδικό βιβλίο, «Το μεταξένιο» (Μεταίχμιο). Έχει μεταφράσει παιδική λογοτεχνία και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικς για τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Το 2007 στη Δράμα βραβεύτηκε για το σενάριο της ταινίας «Εν θερμώ». Το 2016 κυκλοφόρησε το ποιητικό του έργο «Το επί ματαίω» από τις εκδόσεις Κέδρος. Το 2022 κυκλοφόρησε το έργο του «Μικρή εγκυκλοπαίδεια του θανάτου» από τις εκδόσεις Στερέωμα.
Δημοσιεύει πεζά και ποίηση στον τύπο και σε λογοτεχνικά περιοδικά.
Έχει γράψει εφτά παιδικά βιβλία: «Φον Κουραμπιές εναντίον Κόμη Μελομακαρόνη», «Το βιβλίο των δικών σου Χριστουγέννων», «Το τραγούδι του ύπνου» (Μεταίχμιο), «Ο μικρός Μανού και το φεγγάρι» (Ποταμός), «Το όλο και το λίγο» (Καστανιώτης), για τα οποία ήταν υποψήφιος για το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας και για το Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου Βιβλίου, καθώς και το «Για φαντάσου» (Μεταίχμιο) που έλαβε τις εξής διακρίσεις: Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 2023, Βραβείο λογοτεχνικού βιβλίου για παιδιά 2023 του περιοδικού «Ο Αναγνώστης», Τιμητική διάκριση White Ravens για το 2023 από τη Διεθνή Παιδική και Νεανική Βιβλιοθήκη του Μονάχου. Το 2024 κυκλοφόρησε το νέο του παιδικό βιβλίο, «Το μεταξένιο» (Μεταίχμιο). Έχει μεταφράσει παιδική λογοτεχνία και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικς για τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Το 2007 στη Δράμα βραβεύτηκε για το σενάριο της ταινίας «Εν θερμώ». Το 2016 κυκλοφόρησε το ποιητικό του έργο «Το επί ματαίω» από τις εκδόσεις Κέδρος. Το 2022 κυκλοφόρησε το έργο του «Μικρή εγκυκλοπαίδεια του θανάτου» από τις εκδόσεις Στερέωμα.
Δημοσιεύει πεζά και ποίηση στον τύπο και σε λογοτεχνικά περιοδικά.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 16 of 16 reviews
August 4, 2025
Εικοσιέξι σύντομες επιστολές του Ιησού προς την Παναγία, χειρόγραφα που βρέθηκαν σε πήλινο κύλινδρο, γραμμένα σε περγαμηνή, στη Συρία. Κάποιοι αποφάνθηκαν με βεβαιότητα πως ήτανε πλαστά (ίσως άθεοι – μιας και δεν πίστεψαν στον θεάνθρωπο. Θα μπορούσαν όμως και πιστοί μιας και η γνησιότητα τους θα έφερνε σε αμηχανία τις διδαχές της εκκλησίας). Από την άλλη, κάποιοι «επιμένουν στην αλήθεια τους» (ίσως οι άθεοι – μιας και δεν πίστεψαν στον θεάνθρωπο. Θα μπορούσαν όμως και οι πιστοί που είναι πιο κοντά στο ανθρώπινο παρά στο Θείο, παρά τις διδαχές της εκκλησίας)
Αυτοί οι πόλοι εξερευνούν τις γέφυρες οι οποίες μακραίνουν τον εαυτό τους για να συναντήσουν και τελικά να αγκαλιάσουν τις όχθες – «διαφορές μας» που ενώ μοιάζουν αντίθετες και αλληλοαποκλειόμενες, καταλήγουν αδερφικές. Η σχέση του γιου με τη μητέρα, τα ταξίδια από το ένα μέρος στο άλλο, αναζητώντας ένας θεός ξέρει τι, η πεινασμένη ύαινα, το αίμα, το νερό, ο ιδρώτας, η προδοσία, ένα καινούριο ζευγάρι άνετα παπούτσια, η πείνα, η στέγη, η φιλία, η αγάπη. Από άνθρωπο σε άνθρωπο, από πόλη σε πόλη, από εποχή σε εποχή, το ανθρώπινο μένει ίδιο.
Η μάνα εδώ, η μάνα των μανάδων και μάνα είναι μόνο μια, θυμίζει την ακούνητη σταθερά, πηγή ελπίδας και άγχους, την κουκκίδα εκκίνησης και την κουκκίδα επιστροφής στον χάρτη, όπου το παιδί σημειώνει και αρχίζει να ξεμακραίνει. Το ταξίδι είναι τόσο σημαντικό, ίσο με τη σημασία του ίδιου του επιστολογράφου, ο οποίος δεν ξεχνάει πως οφείλει να επιστρέφει μέσα από το μελάνι του στην αρχική μάρτυρα της ύπαρξής του.
Ο λόγος του Χριστού φυσικά και δεν θα μπορούσε να είναι επιτηδευμένος· αυτό μπορώ να το πιστέψω, πως κάθε φίλος των κλεφτών και των πορνών, θα ήταν εχθρός της Βαβέλ και φίλος των κερασιών.
«Σε σκέφτομαι εκεί, μάνα. Στο χωριό. Να περπατάς δυο δρόμους. Έναν προς τον ναό. Έναν προς το πηγάδι. Να σε σηκώνει ο ήλιος και να σε κοιμίζει το άστρο. Να ζεις και να περιμένεις. Το γράμμα μου. Μια γιορτή. Έναν γάμο. Έναν θάνατο. Πώς είναι, μάνα; Πάω να το ονομάσω άδικο. Εγώ γυρίζω τον κόσμο. Δεν ξέρω πού πάω. Πού θα είμαι αύριο, αλλά γυρίζω τον κόσμο. Τον κόσμο που μου δόθηκε.
Εσένα ποιος κόσμος σου δόθηκε; Αυτά τα δυο στενά; Ένα κιλίμι και ένα ζευγάρι καινούρια σανδάλια κάθε τέσσερα χρόνια; Οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα να υπομένουν τις εποχές ασάλευτοι. Πώς νιώθεις; Ξέρω. Θα πιάσεις με τα χέρια σου νερό κι αλεύρι και θα μου πεις πως βάζω στο μυαλό μου πράγματα περιττά. Την αμηχανία που σου προκαλεί το ερώτημα θα την κάνεις ψωμί. Θα μου πεις πως έχω σημαντικότερα πράγματα να με απασχολούν. Μα για εμένα η ζωή σου είναι σημαντική, μάνα. Θα μου πεις; Θέλω να μου πεις.»
Αυτοί οι πόλοι εξερευνούν τις γέφυρες οι οποίες μακραίνουν τον εαυτό τους για να συναντήσουν και τελικά να αγκαλιάσουν τις όχθες – «διαφορές μας» που ενώ μοιάζουν αντίθετες και αλληλοαποκλειόμενες, καταλήγουν αδερφικές. Η σχέση του γιου με τη μητέρα, τα ταξίδια από το ένα μέρος στο άλλο, αναζητώντας ένας θεός ξέρει τι, η πεινασμένη ύαινα, το αίμα, το νερό, ο ιδρώτας, η προδοσία, ένα καινούριο ζευγάρι άνετα παπούτσια, η πείνα, η στέγη, η φιλία, η αγάπη. Από άνθρωπο σε άνθρωπο, από πόλη σε πόλη, από εποχή σε εποχή, το ανθρώπινο μένει ίδιο.
Η μάνα εδώ, η μάνα των μανάδων και μάνα είναι μόνο μια, θυμίζει την ακούνητη σταθερά, πηγή ελπίδας και άγχους, την κουκκίδα εκκίνησης και την κουκκίδα επιστροφής στον χάρτη, όπου το παιδί σημειώνει και αρχίζει να ξεμακραίνει. Το ταξίδι είναι τόσο σημαντικό, ίσο με τη σημασία του ίδιου του επιστολογράφου, ο οποίος δεν ξεχνάει πως οφείλει να επιστρέφει μέσα από το μελάνι του στην αρχική μάρτυρα της ύπαρξής του.
Ο λόγος του Χριστού φυσικά και δεν θα μπορούσε να είναι επιτηδευμένος· αυτό μπορώ να το πιστέψω, πως κάθε φίλος των κλεφτών και των πορνών, θα ήταν εχθρός της Βαβέλ και φίλος των κερασιών.
«Σε σκέφτομαι εκεί, μάνα. Στο χωριό. Να περπατάς δυο δρόμους. Έναν προς τον ναό. Έναν προς το πηγάδι. Να σε σηκώνει ο ήλιος και να σε κοιμίζει το άστρο. Να ζεις και να περιμένεις. Το γράμμα μου. Μια γιορτή. Έναν γάμο. Έναν θάνατο. Πώς είναι, μάνα; Πάω να το ονομάσω άδικο. Εγώ γυρίζω τον κόσμο. Δεν ξέρω πού πάω. Πού θα είμαι αύριο, αλλά γυρίζω τον κόσμο. Τον κόσμο που μου δόθηκε.
Εσένα ποιος κόσμος σου δόθηκε; Αυτά τα δυο στενά; Ένα κιλίμι και ένα ζευγάρι καινούρια σανδάλια κάθε τέσσερα χρόνια; Οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα να υπομένουν τις εποχές ασάλευτοι. Πώς νιώθεις; Ξέρω. Θα πιάσεις με τα χέρια σου νερό κι αλεύρι και θα μου πεις πως βάζω στο μυαλό μου πράγματα περιττά. Την αμηχανία που σου προκαλεί το ερώτημα θα την κάνεις ψωμί. Θα μου πεις πως έχω σημαντικότερα πράγματα να με απασχολούν. Μα για εμένα η ζωή σου είναι σημαντική, μάνα. Θα μου πεις; Θέλω να μου πεις.»
December 1, 2025
Δυστυχώς το βιβλίο είναι μια μίξη μίμησης ανεπιτυχών καζαντζακισμών, ανακριβειών και εύκολου συναισθηματισμού χωρίς ιδιαίτερο λογοτεχνικό βάθος.
Χρονικές ευκαμψίες και λαϊκισμοί για τη "σύνταξη της μάνας", στέκονται ως σημεία εύκολης πρόσκλησης συμφωνίας και συναισθήματος από τον αναγνώστη και δεν στηρίζονται σε επαρκές λογοτεχνικό ύφος η ουσία.
Ο συγγραφέας στον πρόλογο τοποθετεί το βιβλίο ως ψευδεπίγραφο, ως επιστολές δηλαδή κάποιου που είναι ή και δεν είναι ο Ιησούς (αν και φαίνεται να θέλει να πιστέψουμε για χάρη του έργου ότι είναι ο Ιησούς αυτός που τις γράφει και ότι αδίκως κατατάχτηκε ως ψευδεπίγραφο)
Η ιδέα ενός λογοτεχνικού Ιησού δεν είναι καινοφανής και έχει εκτελεστεί πολύ καλύτερα από άλλους συγγραφείς στο παρελθόν.
Η πληθώρα ανακριβειών για τόσο μικρό βιβλίο το κάνει δυσχερές στην ανάγνωση για κάποιον που έχει γνώση της Βίβλου και του περιεχομένου της. Ο συγγραφέας μιλάει για φαγητά που δεν υπήρχαν την εποχή του Ιησού (πχ ο τραχανάς που παρότι υπήρχε σε παρόμοια μορφή, δεν αποθηκευοταν με τον ίδιο τρόπο ούτε προφανώς είχε την ίδια συνταγή με τον τραχανά που κάνουνε σήμερα), για φρούτα που δεν καταναλώνονταν την εποχή του Ιησού και ούτε αναφέρονται στη Βίβλο (πχ στη σελίδα 59 λέει ότι ο Ιησούς έφαγε ένα "τόσο δα μικρό κερασι" και αναφώνησε πως "πιστευει" ενώ τα κερασια όπως τα γνωρίζουμε σήμερα ΔΕΝ υπήρχαν την εποχή του Ιησού. Αν και εφόσον υπήρχαν στην περιοχή του αγριοκέρασα, ήταν πικρά και άλλης υφής από τα σημερινά κεράσια, ενώ, όπως κι άλλα άγρια πυρηνόκαρπα, περιείχαν και δηλητηριώδεις ουσίες στα κουκούτσια τους) Αυτές οι ανακρίβειες, εφόσον ο συγγραφέας αξιώνει από τον πρόλογο ιστορικότητα άλλα και ένα κάποιο θεολογικό βάρος και σχέση με τις γραφές, διαλύουν την λογοτεχνική ψευδαίσθηση και καταρρακώνουν την αρτιότητα του βιβλίου. Για τόσο σύντομο βιβλίο αυτό είναι ολέθριο. Το επιχείρημα ότι το βιβλίο επιδιώκει ένα αποτέλεσμα "ποιητικό " δεν ακυρώνει την προϋπόθεση ακρίβειας: ποιος είπε ότι η ποίηση δεν οφείλει να είναι ακριβής; Άλλωστε, αν παραχωρήσουμε στον συγγραφέα το δικαίωμα της "ποιητικής αυθαιρεσίας " τότε γιατί να μην υπάρχουν κι άλλες αυθαιρεσίες στο κείμενο; Με την ίδια λογική δηλαδή, γιατί ο Ιησούς για παράδειγμα να μην έχει κινητό ή να μην παρακολουθεί τηλεόραση στην έρημο; Με αυτό το παράδειγμα θέλω να καταλήξω στο ότι αυτές οι "ποιητικές αυθαιρεσίες" δεν έγιναν σκόπιμα και συνειδητά από τον συγγραφέα, έγιναν λόγω άγνοιας του υλικού του. Και αυτό σε μια πεζή ή ποιητική σύνθεση καταστρέφει την συνθήκη της ανάγνωσης και την απαραίτητη ψευδαίσθηση πραγματικότητας που χρειάζεται ένα βιβλίο, ειδικά πεζό, για να κάνει τον αναγνώστη να αφεθεί: ο ιδανικός αναγνώστης, ή τέλος πάντων ένας γνώστης των λαθών του συγγραφέα, αδυνατεί να αφεθεί στην διήγηση αφού αυτή περιέχει λάθη. Διαλύεται δηλαδή η απαραίτητη μυθιστορηματικότητα.
Ο μελλοδραματισμός είναι διάχυτος σε πολλά σημεία και απουσιάζει αυτό το έστω μερικώς κομψό, επιβλητικό και περιοδικό ύφος που υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος της Καινης Διαθήκης.
Το να λέει, επίσης, ο Ιησούς ότι του αρέσει ο τραχανάς δεν είναι και ό,τι πιο ποιητικό υπάρχει λογοτεχνικώς.
Δεν είναι σε τελική ανάλυση ζήτημα της παρουσίας ή της απουσίας πίστης αυτό που διαλύει την αναγνωστική απόλαυση στο συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά ζήτημα απιστίας στο παραμύθι που προσπαθεί ανεπιτυχώς να αφηγηθεί ο συγγραφέας.
Οι πινελιές φεμινισμού που έχει προσδώσει έχουν ενδιαφέρον, αλλά χάνονται στην έμφυλη ενσάρκωση του Ιησού, στην κουραστική επωδό της "μάνας " που θυμίζει τσατ του Έλληνα γιου με τη μητέρα του όσο κάνει διακοπές και γενικά στην κοινοτοπία που διέπει τις περισσότερες σελίδες του βιβλίου.
Χρονικές ευκαμψίες και λαϊκισμοί για τη "σύνταξη της μάνας", στέκονται ως σημεία εύκολης πρόσκλησης συμφωνίας και συναισθήματος από τον αναγνώστη και δεν στηρίζονται σε επαρκές λογοτεχνικό ύφος η ουσία.
Ο συγγραφέας στον πρόλογο τοποθετεί το βιβλίο ως ψευδεπίγραφο, ως επιστολές δηλαδή κάποιου που είναι ή και δεν είναι ο Ιησούς (αν και φαίνεται να θέλει να πιστέψουμε για χάρη του έργου ότι είναι ο Ιησούς αυτός που τις γράφει και ότι αδίκως κατατάχτηκε ως ψευδεπίγραφο)
Η ιδέα ενός λογοτεχνικού Ιησού δεν είναι καινοφανής και έχει εκτελεστεί πολύ καλύτερα από άλλους συγγραφείς στο παρελθόν.
Η πληθώρα ανακριβειών για τόσο μικρό βιβλίο το κάνει δυσχερές στην ανάγνωση για κάποιον που έχει γνώση της Βίβλου και του περιεχομένου της. Ο συγγραφέας μιλάει για φαγητά που δεν υπήρχαν την εποχή του Ιησού (πχ ο τραχανάς που παρότι υπήρχε σε παρόμοια μορφή, δεν αποθηκευοταν με τον ίδιο τρόπο ούτε προφανώς είχε την ίδια συνταγή με τον τραχανά που κάνουνε σήμερα), για φρούτα που δεν καταναλώνονταν την εποχή του Ιησού και ούτε αναφέρονται στη Βίβλο (πχ στη σελίδα 59 λέει ότι ο Ιησούς έφαγε ένα "τόσο δα μικρό κερασι" και αναφώνησε πως "πιστευει" ενώ τα κερασια όπως τα γνωρίζουμε σήμερα ΔΕΝ υπήρχαν την εποχή του Ιησού. Αν και εφόσον υπήρχαν στην περιοχή του αγριοκέρασα, ήταν πικρά και άλλης υφής από τα σημερινά κεράσια, ενώ, όπως κι άλλα άγρια πυρηνόκαρπα, περιείχαν και δηλητηριώδεις ουσίες στα κουκούτσια τους) Αυτές οι ανακρίβειες, εφόσον ο συγγραφέας αξιώνει από τον πρόλογο ιστορικότητα άλλα και ένα κάποιο θεολογικό βάρος και σχέση με τις γραφές, διαλύουν την λογοτεχνική ψευδαίσθηση και καταρρακώνουν την αρτιότητα του βιβλίου. Για τόσο σύντομο βιβλίο αυτό είναι ολέθριο. Το επιχείρημα ότι το βιβλίο επιδιώκει ένα αποτέλεσμα "ποιητικό " δεν ακυρώνει την προϋπόθεση ακρίβειας: ποιος είπε ότι η ποίηση δεν οφείλει να είναι ακριβής; Άλλωστε, αν παραχωρήσουμε στον συγγραφέα το δικαίωμα της "ποιητικής αυθαιρεσίας " τότε γιατί να μην υπάρχουν κι άλλες αυθαιρεσίες στο κείμενο; Με την ίδια λογική δηλαδή, γιατί ο Ιησούς για παράδειγμα να μην έχει κινητό ή να μην παρακολουθεί τηλεόραση στην έρημο; Με αυτό το παράδειγμα θέλω να καταλήξω στο ότι αυτές οι "ποιητικές αυθαιρεσίες" δεν έγιναν σκόπιμα και συνειδητά από τον συγγραφέα, έγιναν λόγω άγνοιας του υλικού του. Και αυτό σε μια πεζή ή ποιητική σύνθεση καταστρέφει την συνθήκη της ανάγνωσης και την απαραίτητη ψευδαίσθηση πραγματικότητας που χρειάζεται ένα βιβλίο, ειδικά πεζό, για να κάνει τον αναγνώστη να αφεθεί: ο ιδανικός αναγνώστης, ή τέλος πάντων ένας γνώστης των λαθών του συγγραφέα, αδυνατεί να αφεθεί στην διήγηση αφού αυτή περιέχει λάθη. Διαλύεται δηλαδή η απαραίτητη μυθιστορηματικότητα.
Ο μελλοδραματισμός είναι διάχυτος σε πολλά σημεία και απουσιάζει αυτό το έστω μερικώς κομψό, επιβλητικό και περιοδικό ύφος που υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος της Καινης Διαθήκης.
Το να λέει, επίσης, ο Ιησούς ότι του αρέσει ο τραχανάς δεν είναι και ό,τι πιο ποιητικό υπάρχει λογοτεχνικώς.
Δεν είναι σε τελική ανάλυση ζήτημα της παρουσίας ή της απουσίας πίστης αυτό που διαλύει την αναγνωστική απόλαυση στο συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά ζήτημα απιστίας στο παραμύθι που προσπαθεί ανεπιτυχώς να αφηγηθεί ο συγγραφέας.
Οι πινελιές φεμινισμού που έχει προσδώσει έχουν ενδιαφέρον, αλλά χάνονται στην έμφυλη ενσάρκωση του Ιησού, στην κουραστική επωδό της "μάνας " που θυμίζει τσατ του Έλληνα γιου με τη μητέρα του όσο κάνει διακοπές και γενικά στην κοινοτοπία που διέπει τις περισσότερες σελίδες του βιβλίου.
Read
June 2, 2025Ενας ειλικρινής εσωτερικός μονόλογος με σαφή απεύθυνση: ένας γιος (ο Γιος, ο Ένας) πιάνει την άκρη του νήματος που τον ενώνει με τη μάνα του (τη Μάνα όλων) και της ανοίγει την καρδιά του φύλλο φυλλο (άραγε χρειάζεται ειλικρινά να ειπωθεί το παραμικρό σε αυτή τη βαθιά σχέση;) ένα ποιητικά γραμμένο, αφοπλιστικό προσωπικό ευαγγέλιο που διαβάζεται με βαθιά συγκίνηση και σεβασμό στη γενναιοδωρία του.
May 24, 2025
Μια σειρά από επιστολές, γραμμένες από τον Ιησού προς την μητέρα του. Δεν αναφέρεται ρητώς αλλά σαφώς υπονοείται. Τα σύντομα κείμενα είναι συγκλονιστικά, βαθιά υπαρξιακά, ποιητικά. Τώρα αν στέκουν θεολογικά, δεν νομίζω. Αλλά εδώ μιλάμε για λογοτεχνία. Η πλοκή στο φόντο είναι η καινή διαθήκη. Δοσμένη από έναν ανθρώπινο Ιησού με αβεβαιότητες και αγωνίες. Όπως όλοι μας, γι αυτό και μπορούμε ίσως να ταυτιστούμε. Και στο τέλος το μήνυμα της αγάπης ξεκάθαρο. Το προτείνω τόσο σε πιστούς όσο και σε άθεους.
«Κοίταξα ψηλά τον ουρανό. τόσα αστέρια….Σαν αρρώστια. Το δέρμα του θόλου πληγωμένο χιλιάδες φορές και οι πληγές να λαμπυρίζουν. Μια υπέρτατη παγκόσμια λαβωματιά που έφερνε το φως στη γη. Σήκωσα το χέρι μου ψηλά. Να πιάσω το μαύρο αίμα και το ασήμι. Στάθηκα εκεί ούτε και ξέρω πόση ώρα. Που είσαι; Ψιθύρισα. Είσαι εκεί; Κοιμάσαι κι εσύ; Δεν πήρα απάντηση. Μόνο η μυριάδες πληγίτσες πάλλονταν αστράφτοντας μουγκά.»
«Κοίταξα ψηλά τον ουρανό. τόσα αστέρια….Σαν αρρώστια. Το δέρμα του θόλου πληγωμένο χιλιάδες φορές και οι πληγές να λαμπυρίζουν. Μια υπέρτατη παγκόσμια λαβωματιά που έφερνε το φως στη γη. Σήκωσα το χέρι μου ψηλά. Να πιάσω το μαύρο αίμα και το ασήμι. Στάθηκα εκεί ούτε και ξέρω πόση ώρα. Που είσαι; Ψιθύρισα. Είσαι εκεί; Κοιμάσαι κι εσύ; Δεν πήρα απάντηση. Μόνο η μυριάδες πληγίτσες πάλλονταν αστράφτοντας μουγκά.»
July 7, 2025
26 επιστολές, αμφίβολης γνησιότητας. Φέρουν ή δε φέρουν τον λόγο του θε-ανθρώπου; Μια επιστολική νουβέλα, στην οποία παράλληλα με την Μητέρα, ο (όχι και τόσο) άγνωστος αφηγητής απευθύνεται στον αναγνώστη αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Το ταξίδι του νέου άνδρα, εσωτερικό και εξωτερικό, συνιστά μια περιπλάνηση μελαγχολική και ελπιδοφόρα, περισσότερο όμως ελπιδοφόρα για όσους τον ακολουθούν, μιας και ο ίδιος θα πρέπει να θυσιάσει πολλά για να γίνει (ο ίδιος) το Θαύμα που εκείνοι αναζητούν ν�� πιστέψουν. Ποιητικός, λυρικός, προσεγμένος και μεστός, ο λόγος του Χαρίτου καταφέρνει σχεδόν να μας κάνει να ξεχνάμε ποιος κρύβεται πίσω από τις λέξεις που διαβάζουμε και τη στιγμή που αυτό συμβαίνει, αίφνης, μια ευρηματική αναφορά στις Γραφές και στην πορεία αυτού που δεν κατονομάζεται ρητά επιβεβαιώνει ποιου τον απολογισμό ζωής και ανά(σ)τασης κρατάμε στα χέρια μας.
June 14, 2025
«Πρέπει να βρω τη γλώσσα, μάνα. Πρέπει να βρω μία γλώσσα που δεν έχουν ξανακούσει οι άνθρωποι. Εγώ της λέξεις ήρθα να αναστήσω. Αν καταφέρω και αναστήσω τις λέξεις, μπορώ να σηκώσω και το σώμα τους από το χώμα.»
July 25, 2025
Σε έναν χρόνο άχρονο και σε έναν τόπο άτοπο κι αγεωμέτρητο, ο Κυριάκος Χαρίτος ανασύρει από αμφιλεγόμενες περγαμηνές κάπου στον Ευφράτη σπαράγματα και θραύσματα ενός κόσμου άκοσμου, ενός γιου ασώτου και απολεσθέντα μα διασωθέντα, μιας μάνας αστάθμητα αρχετυπικής και ενός σύμπαντος υπάρξεων που βαδίζουν γοργά μακριά από το σημείο μηδέν και ξανά το πλησιάζουν, εκεί όπου δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα και τα πάντα.
Πρέπει να θαφτώ στη σιωπή, της λέει, αναχωρώντας για την έρημο. Γιατί μόνο τότε θα δικαιούται να έχει φωνή. Πρέπει να συνδεθείς με χάρη. Μόνο τότε θα αντιστρέψεις “την επικράτηση του θανάτου“. Άτακτος βίος, νομαδικός και μοναχικός μαζί, μια διαδρομή μη μετρήσιμη, πέρα από τις διαμπερείς πληγές της ύλης, γεμάτη σιωπηρή ταπεινότητα και ακατεύθυντη σωτηρία, ο ένας με τον άλλον, “πλαθόμασταν από την αρχή“, γιατί μόνο τότε ξεκινάς από το μηδέν που έχει πραγματική αξία.
Όλα είναι δικά σου και τίποτα δεν έχεις. Είναι λεπτό το όριο του έχω και του δεν έχω, του είμαι και του τι είμαι και αν είμαι. Μια αβεβαιότητα διαρκής, ακροβασία μικρών θεών, δηλαδή ανθρώπων, εύπλαστων και ευπαθών, ξεχασμένων στη φθορά.
“Πρέπει να βρω τη γλώσσα, μάνα. Πρέπει να βρω μια γλώσσα που δεν θα έχουν ξανακούσει οι άνθρωποι. Εγώ τις λέξεις ήρθα να αναστήσω. Αν καταφέρω και αναστήσω τις λέξεις, μπορώ να σηκώσω και το σώμα τους από το χώμα“.
Ο λόγος είναι αυθεντικός, ο επαναπροσδιορισμός της αποστολής είναι η μεγαλύτερη αποστολή, η σωτηρία της ψυχής περνάει από τις λέξεις, αυτές πρέπει να αναστηθούν πρώτα για να πάρουν μαζί τους τα πάντα. Κι ύστερα είναι ο μόχθος. Θέλει κόπο η σωτηρία, θέλει κόπο η ίαση και όχι άκοπο παρακάλι που θα τα φτιάσει όλα κι έπειτα θα ξεχαστούν μέχρι το επόμενο κατέβασμα προς τον Άδη.
Ένα Ευαγγέλιο, από ένα νέο Κουμράν και μια Νεκρά Θάλασσα που ζωντανεύει το πνεύμα, ξέθολο από το πούσι της αμφιβολίας, ενός φταρτού ανθρώπου που του απονεμήθηκε όλο το βάρος του κόσμου σαν μετάλλιο πρωταθλητή και εκείνος το κουβάλησε σαν σταυρό ξύλινο που τον μεταπλάθεις όπως θέλεις και τον κάνεις μυσταγωγία, κατάνυξη και άνοιξη και διάλυση εις τα στοιχεία εξ ων συνετέθη. Κι εκείνα, όλα, άστρα διαλυμένα που έσμιξαν σε ένα σπάνιο ένωμα, έφεραν στη γη τον Υιό του Θεού που συνετρίβη όπως συντρίβεται και απανθρακώνεται κάθε άνθρωπος που φέρει την αλήθεια ως νέα ηθική και διάσταση. Το ατελές κι ατέλειωτο και διψασμένο και μάταιο πλήθος ζητωκραυγάζει για σωτήρες και μεσσίες, την ώρα που εκείνος ξέρει ότι άφωνοι, παράφωνοι, δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ ποιος κόσμος τους δόθηκε και τι να τον κάνουν.
“Εσένα ποιος κόσμος σου δόθηκε [μάνα];”
Ένας Τελευταίος Πειρασμός από το κατώφλι του αιώνα Νο21, για έναν άνθρωπο που του δόθηκε αποστολή να μας επισκεφθεί, να μας δείξει αίμα στο μέτωπο και πληγές στα άκρα, και να φύγει, αφήνοντάς μας ξανά στο έρεβος της αμέτρητης ατέλειάς μας, μιας κανονικότητας που ξεχνά τους θεούς γιατί πρώτα ξέχασε τους ανθρώπους που ζουν δίπλα. Που θέλει το θαύμα για να πιστέψει, λησμονώντας ότι αυτό ζει μέσα του και δεν το ξυπνάμε ποτέ.
“Γιατί με βάλατε με τους ανθρώπους αφού ήταν σκοπός από την αρχή να τους εγκαταλείψω;”
Τελειώνει. Σε ένα όρος με ελιές. Εκεί όπου δεν έρχεται ο λύκος κι η αρκούδα για εκείνον. Αλλά ο άνθρωπος. Που δεν είναι για καλό. Θα τον δικάσουν. Ούτε ο λύκος, ούτε η αρκούδα. Ο άνθρωπος. Θα ακουστούν πράγματα φριχτά. Αλλά η μάνα του θα ξέρει.
Ο Κυριάκος Χαρίτος μεταβολίζει την πρώτη ύλη του ανθρώπου που τον είπαν θεό, υπονομεύει τα κρεμασμένα ασημικά των δωροδοκούντων πάνω στο πέτο του μανδύα του και του μεταμοσχεύει τα άριστα υλικά μιας εξομολόγησης, βαθιά εσωτερικής, ορμητικής, φτιαγμένης από τα ταπεινά υλικά του μικροβιώματος που είναι τόσο μεγάλο για να υπερβαίνει τα φαντασιακά μυθεύματα και να αγγίζει την κορυφή της πατρίδας που λέγεται καρδιά.
Και ιδού το μέγεθος της ποιήσεως και το ύψος της, οι λέξεις οι απλές, οι αναστημένες από τον τάφο της απλότητας, να φτιάχνουν ψηλά βουνά που θα ανέβεις δίχως τιμωρητικούς σταυρούς, εκεί, στο όρος όπου οι βεβαιότητες είναι ανύπαρκτες, κι ο άνθρωπος ένας μικρός, ανεπίγνωστος γίγαντας, με πόδια που τρέμουν με δέος μπροστά στο οριστικό τέλος. Που δεν θα έρθει ποτέ γιατί όλοι θα επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου ήρθαμε. Δεξιά του πατρός ή άλλως αστερόσκονη από κάποια σύγκρουση γαλαξιακή. Πάντως ψηλά θα είσαι, όταν θα γνωρίσεις τον εαυτό και τα υλικά σου.
Λόγος λεπτοδουλεμένος, κβάντο κβάντο, που εκρήγνυται εκτοξεύοντας το νέο σου σύμπαν. Απόλαυση. Το κατά Κ. Ένας καθρέφτης του εαυτού.
Πρέπει να θαφτώ στη σιωπή, της λέει, αναχωρώντας για την έρημο. Γιατί μόνο τότε θα δικαιούται να έχει φωνή. Πρέπει να συνδεθείς με χάρη. Μόνο τότε θα αντιστρέψεις “την επικράτηση του θανάτου“. Άτακτος βίος, νομαδικός και μοναχικός μαζί, μια διαδρομή μη μετρήσιμη, πέρα από τις διαμπερείς πληγές της ύλης, γεμάτη σιωπηρή ταπεινότητα και ακατεύθυντη σωτηρία, ο ένας με τον άλλον, “πλαθόμασταν από την αρχή“, γιατί μόνο τότε ξεκινάς από το μηδέν που έχει πραγματική αξία.
Όλα είναι δικά σου και τίποτα δεν έχεις. Είναι λεπτό το όριο του έχω και του δεν έχω, του είμαι και του τι είμαι και αν είμαι. Μια αβεβαιότητα διαρκής, ακροβασία μικρών θεών, δηλαδή ανθρώπων, εύπλαστων και ευπαθών, ξεχασμένων στη φθορά.
“Πρέπει να βρω τη γλώσσα, μάνα. Πρέπει να βρω μια γλώσσα που δεν θα έχουν ξανακούσει οι άνθρωποι. Εγώ τις λέξεις ήρθα να αναστήσω. Αν καταφέρω και αναστήσω τις λέξεις, μπορώ να σηκώσω και το σώμα τους από το χώμα“.
Ο λόγος είναι αυθεντικός, ο επαναπροσδιορισμός της αποστολής είναι η μεγαλύτερη αποστολή, η σωτηρία της ψυχής περνάει από τις λέξεις, αυτές πρέπει να αναστηθούν πρώτα για να πάρουν μαζί τους τα πάντα. Κι ύστερα είναι ο μόχθος. Θέλει κόπο η σωτηρία, θέλει κόπο η ίαση και όχι άκοπο παρακάλι που θα τα φτιάσει όλα κι έπειτα θα ξεχαστούν μέχρι το επόμενο κατέβασμα προς τον Άδη.
Ένα Ευαγγέλιο, από ένα νέο Κουμράν και μια Νεκρά Θάλασσα που ζωντανεύει το πνεύμα, ξέθολο από το πούσι της αμφιβολίας, ενός φταρτού ανθρώπου που του απονεμήθηκε όλο το βάρος του κόσμου σαν μετάλλιο πρωταθλητή και εκείνος το κουβάλησε σαν σταυρό ξύλινο που τον μεταπλάθεις όπως θέλεις και τον κάνεις μυσταγωγία, κατάνυξη και άνοιξη και διάλυση εις τα στοιχεία εξ ων συνετέθη. Κι εκείνα, όλα, άστρα διαλυμένα που έσμιξαν σε ένα σπάνιο ένωμα, έφεραν στη γη τον Υιό του Θεού που συνετρίβη όπως συντρίβεται και απανθρακώνεται κάθε άνθρωπος που φέρει την αλήθεια ως νέα ηθική και διάσταση. Το ατελές κι ατέλειωτο και διψασμένο και μάταιο πλήθος ζητωκραυγάζει για σωτήρες και μεσσίες, την ώρα που εκείνος ξέρει ότι άφωνοι, παράφωνοι, δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ ποιος κόσμος τους δόθηκε και τι να τον κάνουν.
“Εσένα ποιος κόσμος σου δόθηκε [μάνα];”
Ένας Τελευταίος Πειρασμός από το κατώφλι του αιώνα Νο21, για έναν άνθρωπο που του δόθηκε αποστολή να μας επισκεφθεί, να μας δείξει αίμα στο μέτωπο και πληγές στα άκρα, και να φύγει, αφήνοντάς μας ξανά στο έρεβος της αμέτρητης ατέλειάς μας, μιας κανονικότητας που ξεχνά τους θεούς γιατί πρώτα ξέχασε τους ανθρώπους που ζουν δίπλα. Που θέλει το θαύμα για να πιστέψει, λησμονώντας ότι αυτό ζει μέσα του και δεν το ξυπνάμε ποτέ.
“Γιατί με βάλατε με τους ανθρώπους αφού ήταν σκοπός από την αρχή να τους εγκαταλείψω;”
Τελειώνει. Σε ένα όρος με ελιές. Εκεί όπου δεν έρχεται ο λύκος κι η αρκούδα για εκείνον. Αλλά ο άνθρωπος. Που δεν είναι για καλό. Θα τον δικάσουν. Ούτε ο λύκος, ούτε η αρκούδα. Ο άνθρωπος. Θα ακουστούν πράγματα φριχτά. Αλλά η μάνα του θα ξέρει.
Ο Κυριάκος Χαρίτος μεταβολίζει την πρώτη ύλη του ανθρώπου που τον είπαν θεό, υπονομεύει τα κρεμασμένα ασημικά των δωροδοκούντων πάνω στο πέτο του μανδύα του και του μεταμοσχεύει τα άριστα υλικά μιας εξομολόγησης, βαθιά εσωτερικής, ορμητικής, φτιαγμένης από τα ταπεινά υλικά του μικροβιώματος που είναι τόσο μεγάλο για να υπερβαίνει τα φαντασιακά μυθεύματα και να αγγίζει την κορυφή της πατρίδας που λέγεται καρδιά.
Και ιδού το μέγεθος της ποιήσεως και το ύψος της, οι λέξεις οι απλές, οι αναστημένες από τον τάφο της απλότητας, να φτιάχνουν ψηλά βουνά που θα ανέβεις δίχως τιμωρητικούς σταυρούς, εκεί, στο όρος όπου οι βεβαιότητες είναι ανύπαρκτες, κι ο άνθρωπος ένας μικρός, ανεπίγνωστος γίγαντας, με πόδια που τρέμουν με δέος μπροστά στο οριστικό τέλος. Που δεν θα έρθει ποτέ γιατί όλοι θα επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου ήρθαμε. Δεξιά του πατρός ή άλλως αστερόσκονη από κάποια σύγκρουση γαλαξιακή. Πάντως ψηλά θα είσαι, όταν θα γνωρίσεις τον εαυτό και τα υλικά σου.
Λόγος λεπτοδουλεμένος, κβάντο κβάντο, που εκρήγνυται εκτοξεύοντας το νέο σου σύμπαν. Απόλαυση. Το κατά Κ. Ένας καθρέφτης του εαυτού.
August 24, 2025
Πολύ μικρό και σύντομο βιβλίο, στην κυριολεξία το διαβάζεις σε λιγότερο από είκοσι λεπτά. Σχεδόν λυπάσαι τη σπατάλη του χαρτιού, αφού πιο πολλές είναι οι κενές σελίδες, παρά αυτές με κειμενο.
Αφηγούμενο από τη σκοπιά του Ιησού (δεν αναφέρεται πουθενά ότι είναι ο Ιησούς, αλλά ο τίτλος του βιβλίου το κάνει λίγο φως φανάρι :p), επικεντρώνεται κυρίως στην ανθρώπινη υπόσταση του θεανθρώπου. Τις αμφιβολίες, τις μεταμέλειες, τις ανησυχίες και το δέσιμο του με έναν κόσμο που δεν ήταν -και ίσως δεν θα είναι ποτέ- έτοιμος να τον αποδεχτεί.
Και ενώ την ανθρώπινη, ατελή πλευρά του Ιησού την έχουμε συναντήσει και στην Καινή Διαθήκη, εδώ δεν παρουσιάζεται τόσο ως αδυναμία ή τροχοπέδη, αλλά ως κυρίαρχη φύση του, με το θεϊκό στοιχείο να παρουσιάζεται πιο περιστασιακό. Οι σκληροπυρηνικοί πιστοί θα μπορούσαν να θεωρήσουν το όλο πόνημα, βλασφημία, αλλά ευτυχώς όλοι ξέρουμε ότι αυτοί σχεδόν πότε δεν διαβάζουν βιβλία :p
Αφηγούμενο από τη σκοπιά του Ιησού (δεν αναφέρεται πουθενά ότι είναι ο Ιησούς, αλλά ο τίτλος του βιβλίου το κάνει λίγο φως φανάρι :p), επικεντρώνεται κυρίως στην ανθρώπινη υπόσταση του θεανθρώπου. Τις αμφιβολίες, τις μεταμέλειες, τις ανησυχίες και το δέσιμο του με έναν κόσμο που δεν ήταν -και ίσως δεν θα είναι ποτέ- έτοιμος να τον αποδεχτεί.
Και ενώ την ανθρώπινη, ατελή πλευρά του Ιησού την έχουμε συναντήσει και στην Καινή Διαθήκη, εδώ δεν παρουσιάζεται τόσο ως αδυναμία ή τροχοπέδη, αλλά ως κυρίαρχη φύση του, με το θεϊκό στοιχείο να παρουσιάζεται πιο περιστασιακό. Οι σκληροπυρηνικοί πιστοί θα μπορούσαν να θεωρήσουν το όλο πόνημα, βλασφημία, αλλά ευτυχώς όλοι ξέρουμε ότι αυτοί σχεδόν πότε δεν διαβάζουν βιβλία :p
July 30, 2025
26 γράμματα γεμάτα σκέψεις, συναισθήματα αλλά κυρίως γεμάτα αγάπη …
26 γράμματα, με λέξεις τοποθετημένες η μία πλάι στην άλλη, που δημιουργούν σκαλοπάτια για να σε μεταφέρουν εκεί όπου όλα αρχίζουν ή όλα τελειώνουν.
26 γράμματα στην Παναγία, στο άυλο, στην αγάπη, σε εμάς — γραμμένα από τον Κυριάκο Χαρίτο, με τον μοναδικό, ποιητικό, δικό του τρόπο.
Ένα δώρο — ή ίσως ένα αντίδωρο — που αξίζει να διαβαστεί…
May 30, 2025
Δεν κατάφερα να το διαβάσω εξαιρώντας τη βιβλική μου ιδιότητα και τη θεολογική σκοπιά. Και καλά έκανα.
Ο Κυριάκος δεν γράφει για να καταρρίψει τη θεϊκή φύση του Ιησού, αλλά ούτε και για να εξυψώσει την ανθρώπινη. Βασικά γράφει για Εκείνον χωρίς να μας λέει καν ποιος είναι. Γιατί ο Εκείνος θα μπορούσε να είναι όλοι και οποιοσδήποτε. Ο γιος, ο χαμένος, ο περιθωριακός, ο δυνατός, ο αδύναμος, ο φίλος, ο πεινασμένος, ο χαμένος, ο περιπλανώμενος.
Και αυτό ήταν. Ένας για όλους.
Τα γράμματα είναι ό,τι του έχει απομείνει ως γέφυρα με τη μήτρα, την πηγή, την αρχή, τη χαμένη Εδέμ, το Θηλυκό.
Ξεχώρισα: <<Πρέπει να βρω τη γλώσσα, μάνα. Πρέπει να βρω μια γλώσσα που δεν θα έχουν ξανακούσει οι άνθρωποι. Εγώ τις λέξεις ήρθα να αναστήσω. Αν καταφέρω και αναστήσω τις λέξεις, μπορώ να σηκώσω και το σώμα τους από το χώμα>>.
Ναι. Διότι "στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος. Αυτός ήταν στην αρχή προς τον Θεό. Όλα έγιναν διαμέσου αυτού· και χωρίς αυτόν δεν έγινε ούτε ένα το οποίο έχει γίνει. Mέσα σ’ αυτόν ήταν ζωή, και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων. Kαι το φως μέσα στο σκοτάδι φέγ��ει, και το σκοτάδι δεν το κατέλαβε". [Κατά Ιωάννη 1:1-5]
Στα σύντομα αυτά επιστολικά κείμενα βρίσκουμε μια απλή και άμεση γλώσσα, όπως οφείλει να είναι η γλώσσα της λογοτεχνικής αλήθειας. Τα βαθιά νοήματα που επικοινωνούν, φτάνουν στην καρδιά και είναι σχεδόν θεραπευτικά. Καταπραϋντικά. Αναστάσιμα.
Ο Κυριάκος δεν γράφει για να καταρρίψει τη θεϊκή φύση του Ιησού, αλλά ούτε και για να εξυψώσει την ανθρώπινη. Βασικά γράφει για Εκείνον χωρίς να μας λέει καν ποιος είναι. Γιατί ο Εκείνος θα μπορούσε να είναι όλοι και οποιοσδήποτε. Ο γιος, ο χαμένος, ο περιθωριακός, ο δυνατός, ο αδύναμος, ο φίλος, ο πεινασμένος, ο χαμένος, ο περιπλανώμενος.
Και αυτό ήταν. Ένας για όλους.
Τα γράμματα είναι ό,τι του έχει απομείνει ως γέφυρα με τη μήτρα, την πηγή, την αρχή, τη χαμένη Εδέμ, το Θηλυκό.
Ξεχώρισα: <<Πρέπει να βρω τη γλώσσα, μάνα. Πρέπει να βρω μια γλώσσα που δεν θα έχουν ξανακούσει οι άνθρωποι. Εγώ τις λέξεις ήρθα να αναστήσω. Αν καταφέρω και αναστήσω τις λέξεις, μπορώ να σηκώσω και το σώμα τους από το χώμα>>.
Ναι. Διότι "στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος. Αυτός ήταν στην αρχή προς τον Θεό. Όλα έγιναν διαμέσου αυτού· και χωρίς αυτόν δεν έγινε ούτε ένα το οποίο έχει γίνει. Mέσα σ’ αυτόν ήταν ζωή, και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων. Kαι το φως μέσα στο σκοτάδι φέγ��ει, και το σκοτάδι δεν το κατέλαβε". [Κατά Ιωάννη 1:1-5]
Στα σύντομα αυτά επιστολικά κείμενα βρίσκουμε μια απλή και άμεση γλώσσα, όπως οφείλει να είναι η γλώσσα της λογοτεχνικής αλήθειας. Τα βαθιά νοήματα που επικοινωνούν, φτάνουν στην καρδιά και είναι σχεδόν θεραπευτικά. Καταπραϋντικά. Αναστάσιμα.
May 24, 2025
Δίνει με συγκλονιστικό, ποιητικό τρόπο έμφαση στην ανθρώπινη φύση του Χριστού..
July 27, 2025
Έχει λίγες μέρες που διάβασα αυτό το βιβλίο κι ακόμα νιώθω τις λέξεις του βαθιά χαραγμένες μέσα στο είναι μου. Τις διάβαζα δύο φορές, τις άφηνα να καταλαγιάσουν και μετά πήγαινα στις επόμενες.
Τα γράμματα αυτά είναι ενός ανθρώπου με πίστη, αγάπη, αλλά και αδυναμίες, φόβους και συναισθήματα που δεν είναι, κατά μέσον όρο, αποδεκτά όπως ο θυμός, η αμφιβολία. Είναι ανθρώπινος σε όλη του την υπόσταση, θυμώνει, φοβάται, εκνευρίζεται, επιτίθεται.
Όλα τα γράμματα απευθύνονται στη μάνα, στην υπέρτατη εκείνη φιγούρα που είναι το στήριγμα, ο ναός όπου κάποιος θα εξομολογηθεί και θα γίνουν αποδεκτά τα “αμαρτήματά” του.
Είναι σαν προσευχή. Σαν να επιθυμεί μέσα από αυτή να ηρεμήσει, να νιώσει καλύτερα, να ξεπεράσει πληγές, σκέψεις, φόβους. Και εν τέλει να προχωρήσει.
Βαθιά ανθρώπινο το βιβλίο αυτό και παράλληλα μια αποκάλυψη. Προσωπική αποκάλυψη του καθενός. Να βρει τον εαυτό του, να κλείσει τις πληγές του και ίσως να γίνει καλύτερος απ’ ό,τι ήταν πριν.
Επίσης, φιλοσοφικό. Όλοι έχουμε κάτι θεϊκό μέσα μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε θεοί. Μένει απλώς να το ανακαλύψουμε, να το κρατήσουμε σαν θησαυρό και να το φέρνουμε στην επιφάνεια όταν χρειάζεται.
Οι λέξεις αυτού του βιβλίου είναι απαλές, αλλά συνάμα δυνατές. Το δε τέλος σπαρακτικό.
Τα γράμματα αυτά είναι ενός ανθρώπου με πίστη, αγάπη, αλλά και αδυναμίες, φόβους και συναισθήματα που δεν είναι, κατά μέσον όρο, αποδεκτά όπως ο θυμός, η αμφιβολία. Είναι ανθρώπινος σε όλη του την υπόσταση, θυμώνει, φοβάται, εκνευρίζεται, επιτίθεται.
Όλα τα γράμματα απευθύνονται στη μάνα, στην υπέρτατη εκείνη φιγούρα που είναι το στήριγμα, ο ναός όπου κάποιος θα εξομολογηθεί και θα γίνουν αποδεκτά τα “αμαρτήματά” του.
Είναι σαν προσευχή. Σαν να επιθυμεί μέσα από αυτή να ηρεμήσει, να νιώσει καλύτερα, να ξεπεράσει πληγές, σκέψεις, φόβους. Και εν τέλει να προχωρήσει.
Βαθιά ανθρώπινο το βιβλίο αυτό και παράλληλα μια αποκάλυψη. Προσωπική αποκάλυψη του καθενός. Να βρει τον εαυτό του, να κλείσει τις πληγές του και ίσως να γίνει καλύτερος απ’ ό,τι ήταν πριν.
Επίσης, φιλοσοφικό. Όλοι έχουμε κάτι θεϊκό μέσα μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε θεοί. Μένει απλώς να το ανακαλύψουμε, να το κρατήσουμε σαν θησαυρό και να το φέρνουμε στην επιφάνεια όταν χρειάζεται.
Οι λέξεις αυτού του βιβλίου είναι απαλές, αλλά συνάμα δυνατές. Το δε τέλος σπαρακτικό.
August 4, 2025
Μου το πούλησαν καλά και τσίμπησα ότι προκειται για κατι αξιόλογο, εφαμιλλο του Καζαντζάκη. Λεω που ξες, μπορει να εχουν και δικιο. Αυτό μαλλον με δημιουργησε και μεγαλες προσδοκίες για το συγκεκριμενο εργο, το οποίο όμως δεν με συγκίνησε και σε κάποια σημεία με παραξένεψε. πχ οτι περπατησε ο Ιησους στο νερό ήταν ενα αστείο, οτι εκανε πλάκα στον Θωμα με τα καινουργια του Σανδαλια, ή οτι εφαγε κερασι και πιστεψε στην αποστολή του, ή οτι ο κόσμος τον κοιτουσε σαν χάνος και δεν καταλαβαινε, κι αλλα πολλά. Απο την άλλη Ίσως εγω να μην καταλαβα καλα τι ειχε να πει ο ποιητης. Υ.Γ. Νομιζω οτι Ο Ιησους λόγω της αποστολής που είχε να επιτελέσει δεν ηθελε να εχει καμια σχεση με συγγενικα του προσωπα και γι'αυτο οταν πηγε η μητερα του να τον δει με τα αδελφια του δεν τους δεχτηκε (Ματθαίου 12:46, Λουκά 8:19 και Μάρκου 3:31). Γιατι να σπασει αυτη του την συνηθεια και να κατσει να γραψει γραμματα στην μητερα του. Βασικα περισσοτερο ενιωσα οτι πηραν τον Ιησου φανταρο και είπε δεν στελνω στην μανα μου να δω τι κανει, να της πω πως περναω και γω εδω στην ερημια...
June 30, 2025
Μια σειρά από επιστολές από τον γιο στη μάνα. Από τον Ιησού στην Παναγία. Από κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο. Ποιητικό, μικρό σε έκταση, βαθύ σε συναίσθημα που σε καθηλώνει. Πολύ ωραία ιδέα και διαφορετικό από όσα έχω διαβάσει. Διαβάζεται εύκολα και δεν κουράζει.
July 30, 2025
Ένα αριστούργημα.
Και ως σύλληψη/ιδέα και ως απόδοση/γραφή.
Όσο διαβάζεις και μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει στ' αλήθεια γίνεσαι ταυτόχρονα παιδί, Θεός, πιο Άνθρωπος.
Συγκινητικό και βαθιά ταπεινό.
Και ως σύλληψη/ιδέα και ως απόδοση/γραφή.
Όσο διαβάζεις και μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει στ' αλήθεια γίνεσαι ταυτόχρονα παιδί, Θεός, πιο Άνθρωπος.
Συγκινητικό και βαθιά ταπεινό.
Displaying 1 - 16 of 16 reviews