De Saundarananda is een werk van de Indiase dichter Asvaghosa die leefde in de eerste of tweede eeuw n. Chr. Hij is vooral bekend als auteur van Buddhacarita, de 'Daden van de Boeddha'. De Saundarananda en de Buddhacarita zijn in feite twee conmplementaire werken. De Buddhacarita behandelt de weg di Siddharta Gautama heeft afgelegd om tot het boeddhaschap te komen. de Saundaranande vertelt het levensverhaal van de halfbroer van de Boeddha, de mooie prins Nanda.
Waar de Boeddha zich afwendt van de wereld en een weg van ascese, matiging en onthouding zoekt, zien we dat Nanda zich juist wel in de wereld vermaakt. Nanda wordt in de boeddhistische literatuur dan ook vaak als voorbeeld beschouwd van iemand die geheel opgaat in de sensuele genoegens van de erotiek.
De Saundarananda verhaalt hoe Nanda bij zijn broer in het klooster belandt en hoe de Boeddha een bepaald onalledaagse methode toepast om Nanda, met zijn naar de traditie zegt van erotische verlangens verdorven gemoed, tot het ascetische pad te brengen. De Saundarananda geeft op deze manier een beeld van de onderrichtingen van de Boeddha aangepast aan de karakterstructuur van een bepaalde persoon. Vervolgens vertelt de tekst hoe ook de weg van Nanda tot het hoogste heil, tot nirvana, leidt.
Deze klassieke tekst is rechtstreeks uit het Sanskriet in het Nederlands vertaald, ingeleid en geannoteerd door Paul J.C.L van der Velde (Radboud Universiteit Nijmegen).
Aśvaghoṣa (Devanagari: अश्वघोष) [əɕʋəgʰoːʂə] (c. 80 – c. 150 CE) was an Indian philosopher-poet, born in Saketa in northern India to a Brahmin family. He is believed to have been the first Sanskrit dramatist, and is considered the greatest Indian poet prior to Kālidāsa. He was the most famous in a group of Buddhist court writers, whose epics rivalled the contemporary Ramayana. Whereas much of Buddhist literature prior to the time of Aśvaghoṣa had been composed in Buddhist Hybrid Sanskrit, Aśvaghoṣa wrote in Classical Sanskrit.
By the great Ashwaghosh, this juxtaposes The Buddha and his cousin. Interesting for those keen about early Buddhism and it’s bifurcation issues.
Interesting tidbits also come along . One I recall is that both the lion and tiger are mentioned in this 2000 year old book. So , tiger had arrived in western India by then and into Sanskrit literature too. I had read somewhere that early Sanskrit used only Singha (lion) and not Vyaghra (tiger)
It wasn't that bad in the beginning and actually kind of interesting. But then many questionable and strange things came up as the story went along and the last few cantos were basically a lecture on Buddhism.
If you're reading this for academic purposes then it's not that bad but I won't recommend reading it for pleasure.