Son Rıhtım

The Adventures and Misadventures of Maqroll the Gaviero #4

by Álvaro Mutis, Pınar Savaş (Translator)

Son Rıhtım harap, başıboş ve yorgun yük gemisi Tramp Steamer'ın, kaptanı Iturri'nin ve güzeller güzeli Varda'nın aşk dolu öyküsünü anlatır. Anlatıcı Tramp Steamer'ı ilk gördüğü andan itibaren bu garip geminin benzersiz bir hikâye barındırdığını anlar ve şans eseri geminin tüm geçmişini öğrenir.

Genres: Fiction, Latin American, Spanish Literature, Novels

92 pages, Paperback

First published January 1, 1988

About the author

Novelista y poeta colombiano. Uno de los grandes escritores hispanoamericanos contemporáneos. Autor destacado por la riqueza verbal de su producción y una característica combinación de lírica y narratividad. A lo largo de su carrera literaria ha recibido, entre otros, el Premio Xavier Villaurrutia en 1988, el Premio Príncipe de Asturias de las Letras en 1997, el Premio Reina Sofía de Poesía Iberoamericana en 1997, el Premio Cervantes en 2001 y el Premio Internacional Neustadt de Literatura en 2002.

Reviews

[Glenn Russell · Rating 5 out of 5]

The Tramp Steamer’s Last Port of Call - novella number four of seven forming The Adventures and Misadventures of Maqroll by renounced Colombian author Álvaro Mutis. If there ever was a tale reminding me of Joseph Conrad, this is the one.

There is the old Tramp Steamer the narrator has seen first when at the port in Helsinki and then again at a number of other harbors over the years - in Costa Rica, in Kingston, in Jamaica.

There is the narrator himself, perhaps someone akin to Álvaro Mutis, since he refers to the poems he has been scattering in ephemeral magazines and books over the years.

There is Captain Jon Iturri who has a long history with the Tramp Steamer.

And there is Warda – “tall, and her perfect face had eastern Mediterranean features refined until they were almost Hellenic. Her large black eyes had an unhurried, intelligent gaze in which haste or an ostentatious display of emotion would have seemed an unthinkable lack of order. Her blue-black hair was as dense as honey and fell to shoulders as straight as those of the kouros in the Athens Museum. Her narrow hips, curving gently into long, somewhat full legs, recalled statues of Venus in the Vatican Museum and gave her erect body a definitive femininity that immediately dispelled a certain boyish air. Large, firm breasts completed the effect of her hips.”

The Tramp Steamer’s Last Port of Call - crisscrossing stories across seas and rivers, across memories and dreams, across cultures. Who is the true protagonist? Some have suggested the Alción, that battered and trampled Steamer. Others cite the narrator. Still others, Captain Iturri.

However, what lingers with me isn’t death and destruction represented by the Tramp Steamer, nor the sad story of the Captain, nor again, the narrator himself. What has remained with me after reading this short novella, the shortest of the seven in the author's Maqroll the Gaviero cycle, is beautiful Warda.

Warda is a voracious reader and loves painting and art, a lady who moves through life in a half trance with confidence and is “as fully Oriental as any genie in the Arabian Nights.” But, alas, after living in a number of European cities and time traveling on the Tramp Steamer, the Lebanese genie from Beirut rejects the West and returns to her own country and Muslim culture.

Thus The Tramp Steamer’s Last Port of Call is the story of the clash of cultures in the modern world, in many ways a tale speaking to one of the ongoing challenges and choices many women and men face today and in the years to come.




"At that moment I felt the stirrings of a warm solidarity for the tramp steamer, as if it were an unfortunate brother, a victim of human neglect and greed to which it responded with a stubborn determination to keep tracing the dreary wake of its miseries on all the world's seas."

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 5 out of 5]

Το τελευταίο εξομολογητικό ταξίδι ενός περιπλανώμενου, αδρομολόγητου, ατμόπλοιου το οποίο δεν ανήκε σε ναυτιλιακές εταιρίες και ταξίδευε αλήτικα, παθιασμένα, επικίνδυνα, ηδονικά και απεγνωσμένα ανάμεσα στις σειρήνες, τις γοργόνες και τις συμπληγάδες του καταδικασμένου στο άπειρο των πεπρωμένων, έρωτα. Όπου έβρισκε κατάλληλο για πάθος και βουτηγμένο στη λάσπη του εφήμερου και αξέχαστου λάθους φορτίο άρχιζε καινούργιο αταξίδευτο μπάρκο.
Το Τράμπ Στήμερ στο οποίο αφιερώνεται αυτός ο γραπτός λόγος, που πηγάζει απο τα νερά του ονειρευτή των καραβιών και διαμένει στη γη,στην ξηρά, αγναντεύοντας ορίζοντες στο λυκόφως,
είχε μια μυρωδιά κι ένα βουητό γέρικου βαποριού, απο αυτά τα φαντασμένα σε νεκρικές ακτές σπασμένα σκαριά, με σαπισμένα μαδέρια και σακατεμένα απο το αλάτι και το υγρό θηρίο της υγρασίας, ματωμένα απο σκουριά και καταφαγωμένα σιδερικά του, παλλόμενα και οδυρώμενα σαλπαρίσματα.
Οι μηχανές του γυμνές γριές που έτρεμαν το σήκωμα της άγκυρας στο άγριο χάραμα και πάλευαν και θρηνούσαν, σπρώχνοντας με την οιμωγή κάποιας μοιραίας κατάρας την πλώρη.
Τα πλευρά του αλήτικου σαπιοκάραβου σπρώχνονται απο τα χάδια των λιπαρών αφρών,και των λαδωμένων ούρων, κλείνοντας το μάτι σε ανέμους και μετεωρολογικά, καταπίνοντας αποστάσεις και καταστάσεις.
Το ζωντανό φάντασμα του γέρικου ατμόπλοιου που γλιστρούσε πετώντας πάνω σε αέρηδες γέρικων ωκεανών.
Η νουβέλα της τελευταίας κατάβασης στην άβυσσο του παραδείσου που μονάχα οι ερωτευμένοι και οι τρελοί ξέρουν να διαβάζουν τους χάρτες που οδηγούν εκεί, στο ανύπαρκτο, στο άδειο απο σκέψεις μυαλό όταν αστράφτει οργασμούς και θαλασσοδέρνεται απο το άγχος της θανατικής
προαίσθησης, της απώλειας και του αποχωρισμού.

Στην ουσία πρόκειται για άλλη μία ιστορία σύντομης και αρρωστημένης αγάπης απο αυτές που θεωρούμε μοναδικές και ανεπανάληπτες όταν μας κυριεύουν.

Οι εμπειρίες απο τέτοιες τραγωδίες ιερής μέθεξης, αφήνουν αναμνήσεις οι οποίες αποτελούν μέρος της σκοτεινής συλλογής των έμμονων εικόνων που δεν διαχωρίζονται απο τις πλέον ορυκτές και επίμονες ουσίες του Είναι μας.




Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς

[Nickolas B. · Rating 4 out of 5]

Φοβόμαστε την μοίρα και την τύχη γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε πόσο καθοριστικό ρόλο παίζουν στην ζωή μας. Αδυνατούμε να καταλάβουμε την δύναμη και την επιρροή τους αλλά και πόσο αβοήθητοι είμαστε σε κάθε τυχαίο γεγονός, το οποίο έμμεσα ή άμεσα μπορεί να γίνει καταλύτης στην προσωπική μας πορεία.
Στην νουβέλα του Άλβαρο Μούτις μια τυχαία συνάντηση δύο αντρών σε ένα ρυμουλκό πλοίο θα φέρει στην επιφάνεια μια βαθιά ερωτική ιστορία αλλά και την πορεία ενός μοναχικού ταξιδευτή των θαλασσών, του πλοίου Τραμπ Στήμερ, που κι αυτή με την σειρά της είναι συνυφασμένη με την ζωή των δύο αντρών κατά ένα πολύ περίεργο αλλά και γοητευτικό τρόπο.
Ο κολομβιανός συγγραφέας δημιουργεί τρεις χαρακτήρες σε αυτό το διήγημα, με βασικό πρωταγωνιστή τον Τραμπ Στήμερ. Το παλιό και καταπονημένο σκαρί του κρύβει ένα μυστικό που ήταν καλά κρυμμένο πίσω από τις φθαρμένες πόρτες και τα βρόμικα φινιστρίνια, αλλά θα αποκαλυφθεί μετά από μια αλληλουχία γεγονότων με τον μοναδικό αφηγηματικό τρόπο του συγγραφέα που είναι ποιητικός, απλός αλλά και γεμάτος φιλοσοφικές απολήξεις.

[Eliasdgian · Rating 5 out of 5]

Ένα Τράμπ Στήμερ, ένα αδρομολόγητο φορτηγό ατμόπλοιο, που σαν αλήτης (tramp) περιπλανάται, ψάχνοντας ευκαιριακά φορτία για μεταφορά, είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής της γλυκόπικρης αυτής ιστορίας αγάπης του Álvaro Mutis• ένα γέρικο πλανόδιο φορτηγό που στο κορμί του ανεμίζει η σημαία της Ονδούρας και που, παρά την ερειπιώδη κατάστασή του, φέρει το επιβλητικό όνομα ‘Αλκυών’. Αλκυών, όπως λέγανε εκείνο το μυθικό θαλασσοπούλι που έφτιαχνε τη φωλιά του καταμεσής της θάλασσας.

Τι κι αν κάποτε το Τράμπ Στήμερ είχε τη φήμη του πατριάρχη όλων των θαλασσών; Τι κι αν υπήρξαν καιροί, που, νικώντας τους τυφώνες και τις καταιγίδες, φόρτωνε και ξεφόρτωνε στις εσχατιές του κόσμου; Τίποτε πια δεν θύμιζε τις αλλοτινές του δόξες• με το κορμί του γεμάτο βαθιές πληγές από τα μακρόχρονα ταξίδια του στα πιο αδυσώπητα κλίματα, το Αλκυών είναι παροπλισμένο στο λιμάνι της Αμβέρσας. Ώσπου, η τυχαία συνάντηση ενός Βάσκου καπετάνιου (Τζον Ιτούρι) και μιας Λιβανέζας καλλονής (Βάρντα Μπασούρ), κι ο αφειδώλευτος έρωτας που γεννήθηκε από αυτή, θα δώσουν ξανά πνοή στο γέρικο σκαρί του Τράμπ Στήμερ.

Ελσίνκι, Χάρβη, Μαδέρα, Βερακρούς, Βανκούβερ και Πούντα Αρένας είναι μερικά από τα λιμάνια στα οποία θα καταπλεύσει το Αλκυών∙ τα μέρη, στα οποία ο Τζον και η Βάρντα θα χαρούν τον έρωτά τους, που είναι συνυφασμένος με τη ‘ζωή’ του Τράμπ Στήμερ και προορισμένος να αντέξει όσο και το σκαρί του.

Λιτή γραφή με ποιητικές και φιλοσοφικές απολήξεις σε μια ωραία ιστορία αγάπης που, όπως το πλοίο με το οποίο συνδέεται, δεν έμελλε να έχει προκαθορισμένη ρότα.

[Luís · Rating 5 out of 5]

That's a short story of a feverish love story. The narrator, an employee of an oil company, runs the ports of the whole world. Throughout his travels, he repeatedly notices a breathless bulk carrier that seems to be afloat only by a miracle. Then one day, he meets a merchant navy officer who happens to have ordered this boat and who tells him about the crazy love story he had with one of its owners. She is Lebanese, from a relatively liberal Muslim family, superb, and seeks who she is and what she wants from life. They will meet from port to port and live together for a few weeks across the Caribbean. The boat sank one stormy day, and their love story ends.
This little book delicately evokes the end of an old tub which sees, before sinking definitively, an unexpected and splendid love story unfold and unravel.

[Xenja · Rating 3 out of 5]

Spesso la vita impone certi regolamenti di conti che non è consigliabile ignorare: una sorta di bilancio che essa presenta a ciascuno di noi perché non si smarrisca nel mondo dei sogni e della fantasia, e sappia tornare alla calda sequenza quotidiana del tempo in cui realmente si compie il nostro destino.

Per la prima volta ho trovato in Mutis un’eco di Conrad. La trama è prettamente mutisiana, riguarda la sorella di Abdul Bashur, compaionono brevemente anche Abdul e Maqroll, l’ambientazione è sempre quella dei porti di tutto il mondo (ma prevalentemente tropicali), l’epoca è sempre quella fra le due guerre, l’atmosfera è sempre languida e fatale: storia molto romantica di un amore destinato al naufragio. Ma la vicenda è preceduta da molte pagine che galleggiano nella filosofia della navigazione; e la storia stessa, come accade in Conrad, ci viene narrata non direttamente, ma attraverso due narratori. Questo appesantisce un tantino il romanzo, che è meno brillante e formidabile di altri suoi, anche perché il capitano Jon Iturri non è lo scafato Maqroll e la bellissima Warda non è l’avventuriera Ilona. Tuttavia, molto suggestivo e poetico.
Tre stelle e mezza.

[Eternauta · Rating 5 out of 5]

Ρούφηξα αυτό το μικρό αριστούργημα αγναντεύοντας μια κουρασμένη φορτηγίδα να γλιστράει αργά στο Αιγαίο. Δεν ήταν δύσκολο να παραμυθιαστώ: η πρόζα του Mutis είναι μεθυστική, δεν γνωρίζει σύνορα, και παρά τις συχνά μακρόσυρτες φράσεις είναι πάντα καλοζυγισμένη, ποτέ φλύαρη.
Το κομμάτι που αφορά την παρακμιακά ελκυστική "Αλκυόνα" το απόλαυσα πολύ περισσότερο, παρόλο που δεν είναι η πρώτη φορά που ο Mutis ορίζει ως πραγματικό υποκείμενο της ιστορίας του ένα σάπιο καράβι: να είναι άραγε σύμβολο του αδυσώπητου χρόνου που "ζητάει πίσω τα γραμμάτια"; μήπως είναι στοιχειωμένο αιχμαλωτίζοντας στις οξειδωμένες του λαμαρίνες ακόμα και τον πιο αγέρωχο καπετάνιο; Σίγουρα δεν είναι δύσκολο να δει κανείς στο ημιπαράνομο tramp steamer τον εαυτό του, ανεμοδαρμένο στα βαθιά νερά του έρωτα, απροσδόκητα και άδοξα ναυαγισμένο σε αλκοολούχα φουσκονεριά!

[zumurruddu · Rating 5 out of 5]

"[...] dal principio dei tempi esiste una sola storia d'amore, che si ripete all'infinito senza perdere la sua terribile semplicità, la sua irrimediabile sventura"

Il mio primo Mutis. E, nonostante sia in fondo solo un racconto, è stato amore a prima vista - con la stessa ineluttabilità con cui il capitano Jon Iturri si innamora di Warda, la stessa con cui il destino ripropone al narratore la figura nostalgica ed enigmatica del Tramp Streamer - certe cose si sentono a pelle.
Ho amato subito la scrittura dolce e intensa, l'atmosfera calda, umida e inebriante, la sua poesia, quel languore indefinito e quella struggente malinconia che aleggiano sulle parole...

"Quella nave sbandata e quasi in rovina che lei vide al molo di Kingston è il miglior ritratto dello stato d'animo del suo capitano. Non c'era rimedio per nessuno dei due. Il tempo riscuoteva i suoi crediti. I giorni del vino e delle rose erano finiti per entrambi."


"Le storie [...] non hanno fine, amico mio. Quella accaduta a me finirà quando finirò io, e chissà che allora non continui a vivere in altri esseri."

[Eylül Görmüş · Rating 5 out of 5]

Ne güzel bir novella ya, canım benim. Aslında Mutis’in "Gaviero Maqroll’un Maceraları ve Talihsizlikleri" serisinin 4. kitabı bu eser ama maalesef diğerleri dilimize çevrilmedi. Gaviero bir yan karakter olarak kitapta yer aldığı için rahatlıkla okunabiliyor neyse ki. Dünyanın farklı yerlerinde 4 kez aynı eski gemiyle karşılaşan anlatıcı, geminin yine tesadüf eseri tanıştığı kaptanından dinlediği öyküyü aktarıyor bize. Çok masalsı, çok romantik, çok güzel. Ama bu masalın altında bir sürü başka katman da var; çöküş ve ölüm, gençlik ve yaşlılık, Avrupa ve Ortadoğu, kültür çatışmaları, bir kadının kendine dünyada bir yer bulma çabası… Bu minicik kitap ağzımda çok leziz bir tat bıraktı. Mutis bu öyküyü Gabriel Garcia Marquez’e anlatmak istemiş, arzu etmiş ki o yazsın. Bu itkiyi anlayabiliyorum – muhtemelen aklında “Bir Kayıp Denizci” öyküsü vardı bunu isterken. Ama olmamış, sonunda kendi yazmış. Kitabın başında “keşke Marquez yazsaydı, daha güzel yazardı bence” diyor ama hayır Mutisciğim bu senin öykün ve senin anlattığın haliyle müthiş güzel. Teşekkür ederiz.

[Roberto · Rating 3 out of 5]

“Con l’espressione Tramp Steamer, com’è noto, si definiscono i mercantili di scarso tonnellaggio, non appartenenti alle grandi compagnie di navigazione, che viaggiano di porto in porto cercando carichi occasionali da trasportare dove che sia. E così tirano a campare, trascinando la loro sagoma malconcia assai più a lungo di quanto potrebbero far prevedere le loro precarie condizioni.”

Il protagonista, di passaggio a Helsinki, un mattino senza nebbia si reca al porto per scrutare l'orizzonte e tentare di vedere di lontano San Pietroburgo, quando un Tramp Steamer entrò all'improvviso nel suo campo visivo, con la “lentezza di un sauro ferito a morte”.
Da questo primo incontro, il protagonista rivedrà il Tramp Steamer una serie di volte, a Kingston, Punta Arenas e nella foce dell’Orinoco, sempre con “il ponte di comando nell'identico stato di abbandono e il rantolo agonico dei suoi motori”. Il narratore prova subito attrazione e simpatia per quel Tramp Steamer malandato e sporco, per il rumore anomalo dei suoi motori, per l’inclinazione dello scafo. E ne indovina anche il nome, Alción, dalle poche lettere lasciate dagli attacchi della ruggine sullo scafo.
Durante uno di quegli incontri, il narratore incontra l’ex capitano di quel mercantile, il basco Jon, che gli racconta i dettagli della sua storia d’amore con Warda, una bellissima ragazza libanese, armatrice della nave insieme ai fratelli. Storia d’amore che finisce male, perché Warda lo abbandona, anche se non si capisce il perché, lasciandolo distrutto dal rimpianto.

“Mi rendo conto che la storia che le ho raccontato può apparire semplice e scontata. Se avesse visto Warda anche solo per un istante, se avesse sentito la sua voce, capirebbe che tutto ha un senso molto diverso. Era come un’apparizione inconcepibile, che non si può descrivere a parole, e solo conoscendola riuscirebbe a misurare l’immensa fortuna di essere stato al suo fianco e la tortura inaudita di averla persa”.

Purtroppo però Warda non la abbiamo vista… E la storia a me è sembrata proprio semplice e scontata.

Il libro è breve, leggibile, anche se la scrittura l’ho trovata cupa e decadente. La storia è tutt’altro che originale, il mare che fa da sfondo ad amori che finiscono male, uomini lasciati da donne irraggiungibili che perdono la propria identità.
Io proprio con gli scrittori sudamericani vado poco d’accordo… Ma, tutto sommato, ho letto di peggio.

[Fabio Luís Pérez Candelier · Rating 4 out of 5]

"La última escala del Tramp Steamer" de Álvaro Mutis, novela corta que, con una prosa poética y un simbolismo muy marcado, narra el amor agónico del capitán Jon Iturri y Warda Bashur a bordo de "El Alción", un carguero Tramp Steamer viejo y oxidado que va deshaciéndose de puerto en puerto como una metáfora de lo fugaz del amor y de la dicha.

[Sanja_Sanjalica · Rating 5 out of 5]

Such a surprising gem of a book.

[Frabe · Rating 4 out of 5]

Di un vecchio cargo logoro racconta qui l’autore
e dell’ultima onda, fatale, che lo affonda
e di un fragile amore che in quell’istante muore.

[Cláudio · Rating 4 out of 5]

Álvaro Mutis, na sua adjectivação certeira e escrita enxuta, introduziu-me, como poucos até hoje, às artes e encantos de marear. Às suas rotinas tramadas, também. Abriu-me um portal de onde pude mirar os espíritos daqueles cujos hábitos condensam uma forma muito própria de viver e pensar, um peculiar arrastar de modos e circunspecções, que adquirem anos a fio nessa lenta escorrência do tempo, nessa copiosa suspensão sobre águas. Fui leitor, tripulante e passageiro, navegando rios acima num tramp steamer decadente. Assisti aos seus destinos, aos elos fiados ao longo de várias e distantes aportagens. Respirei os primeiros ares de cidades costeiras, mesmo nunca lá tendo estado. Percorri ruas ora caóticas, ora sedutoras. Admirei com Iturri a sensualidade feminina do levante. Warda, de seu nome. Vi rasgos de luz encarnarem num corpo, perfilado harmoniosamente por uma sensibilidade rebelde e inconformada com a sua sina de levantina. Ouvi os rumores de sentimentos a agitarem-se. Aflorei, voyeuristicamente, num quarto em Lisboa, a primeira noite de amor de Iturri e Warda. Fui ouvinte atento desse amor narrado, desfiado ao longo de longas noites à coberta do cargueiro Alcíon. Acompanhei, sofri com o desenlace. Aceitei-o, resignado, frente aos desígnios que desde a génese o congeminaram. Para terminar, apenas me ocorre dizer que valeu a pena a viagem a bordo deste belíssimo livro.

[Xrysoula Patatoukaki · Rating 5 out of 5]

Από τις πιο ονειρικές αφηγήσεις που έχω διαβάσει. Υπέροχο.

"Και, φυσικά, άνθιζαν και οι εξομολογήσεις μας κάθε νύχτα, ύστερα από το τρίτο μας vodka amb pera, όταν εισχωρούσαμε στα εδάφη ενός συνετού εμπιστευτικού συναισθηματισμού, διεπόμενου από όλες τις προφυλάξεις που χαρακτηρίζουν όσους, όντας σ αυτά τα εδάφη, αποφεύγουν με αυστηρότητα τη ματαιόδοξη επιδεικτικότητα ή τις κοινοτοπίες που σε τίποτα δεν συνεισφέρουν στην πραγματική γνώση των μυστικών καταστροφών της καρδιάς, και που μπορούνε να γίνουν αντικείμενο εξομολόγησης σε περιπτώσεις που μετριούνται στα δάχτυλα, τόσο λίγες που στο τέλος θεωρούνται αδιανόητες"

"Το τυχαίο είναι πάντα κάτι το ύποπτο κι είναι πολλά τα προσωπεία που το μιμούνται"

[Zapatoo · Rating 4 out of 5]

Während ich am Anfang des Buches, mit den Blicken auf den einlaufenden Tramp Steamer, an seiner Verortung im Hafen an den äußersten Rändern, der zusammengewürfelten Mannschaft und seinem nicht mehr lesbaren Schiffnamen, an Bruno Travens Totenschiff denken musste, verliert diese innere Schablone mit der eigentlichen Geschichte ihren Wirkkraft. Das Schiff, die Alción wie man erfährt - benannt nach dem antiken auf dem Meer brütenden Vogel - verkörpert vielmehr den letzten Herbst des baskischen Kapitäns Jon Iturri. Seine letzte Liebe, sein letztes ernsthaftes Leben verbringt er mit dem Schiff und dessen Miteignerin, die mysteriös erscheinende Libanesin aus einer Familie von Schiffsunternehmern. Seine letzte Lebensenergie scheint in diese Leidenschaft zu fließen, sie erscheint regelrecht als sein Sukkubus - und als diese letzte Energie zu bröckeln beginnt, bricht auch das Schiff. Jon reduziert die Fracht, für eine letzte Fahrt, um sie im nächsten Hafen doch noch einmal zu sehen - ein jäh ansteigendes Hochwasser lässt das Schiff zerbersten: Es war, als würde ein prähistorisches Tier von einem übermächtigen, gefräßigen Feind in Fetzen gerissen. Schließlich trieben die beiden Teile in entgegengesetzter Richtung dem Ufer zu und verschwanden plötzlich(102) Dem Erzähler, zugleich Beobachter der Alción und nach schicksalhafter Begegnung Zuhörer des Kapitäns, wirkt das Zerbrechen des Schiffes wie das Zerbrechen des Kapitäns, das nurmehrige Dahinvegetieren.

[Luz Magre Colorado · Rating 5 out of 5]

Al principio me pareció muy simpático, porque parecía una simple historia alrededor de un encuentro que solo podía ser especial para quien le prestara la atención suficiente. En esta parte lo aprecié mucho porque no todos los libros deben tratar de historias fantásticas o de ficción, también se esconden grandes historias dentro de los recuerdos de las personas ante algo que a su parecer es único e irrepetible. En cuanto se conoce la historia detrás del Tramp Steamer, se siente una conexión con ese barco. Me hizo pensar que tal vez cuando le prestamos atención a algo aparentemente insignificante, es porque en realidad ha ocurrido un evento tan importante para la vida de otra persona, que el universo no lo pasa por alto y nos percatamos de ello inconscientemente. Y cómo no, en la vida de un hombre sin rumbo fijo, ese gran evento es el amor.

[Spyros · Rating 4 out of 5]

Το πρώτο του Κολομβιανού Μούτις που διαβάζω. Το πρώτο που δανείζομαι από το νεοσύστατο δανειστικό τμήμα της Εθνικής Βιβλιοθήκης στις εγκαταστάσεις του ΚΠΙΣΝ στην Καλλιθέα. Ενδιαφέρουσα γραφή, αν και με κούρασε λίγο στην αρχή να μπω στο κλίμα. Άξιζε τον κόπο τελικά. Η μετάφραση σε κάποια σημεία στριφνή. Θα έχω να θυμάμαι σίγουρα τα «σπιτόπουλα» αντί για τα σπιτάκια που όλοι ξέρουμε. Θα έλεγα ότι οι μεταφραστικές επιλογές έχουν τη δίκη τους πατίνα. Αναδίδουν την αίσθηση της εποχής προ της παγκοσμιοποίησης του Ίντερνετ. Θα ψάξω τον συγγραφέα και για άλλα έργα του.

[Sciarpina · Rating 4 out of 5]

E’ il mio primo Mutis e mi è piaciuto molto. E’ una storia dal tipico sapore sudamericano, per atmosfera e malinconia. E’ un racconto intimo quello che lega misteriosamente il protagonista allo sconquassato mercantile che arrancando solca mari e oceani per consegnare merci e fare nuovi carichi che, affannosamente, arriveranno in un’altra parte del mondo.
L’incontro con un altro personaggio getterà luce sulla storia lasciando tuttavia un’ombra di mistero, di solitudine, di irrevocabile fine.

[Francesco · Rating 4 out of 5]

Ci sono pochi autori capaci di raccontare il mare, le vite e gli amori perduti, con questa delicata malinconia. Una grande scoperta accompagnata dalla scoperta del coprotagonista, Abdul Bashir e il suo fascino levantino, sperando che tutta la serie dei libri abbia questa forza.

[Luigi Giorgio A Casagrande · Rating 5 out of 5]

Il mio autore Sud Americano preferito! Scoperto leggendo un intervista a Faber (Fabrizio De Andre’) e mai più abbandonato.
Anche questo breve romanzo (83 pagine si può dire romanzo?) e’ un piccolo capolavoro.

[Sveva · Rating 2 out of 5]

2.5 🌟

[Tuna · Rating 5 out of 5]

Yazarın şimdilik (umarım diğer kitapları da aynı yayınevi tarafından dilimize kazandırılır) son okuduğum eseri. Tramp Steamer tipi bir yük gemisi ile deniz aşırı seyahatler yapan anlatıcının karşılaşmaları hikayeye başlangıç teşkil ediyor.

İlk zamanlar tesadüf olarak yorumlanan bu durum, sıklığının artması ve üzerine yüklenen anlamla birlikte insan ve gemi arasında ilginç bir bağ oluşturuyor.

Denizlerden ve de sulardan kopamayan anlatıcının yine garip bir tesadüf eseri bir dönem anılan gemiye kaptanlık yapan Iturri ile tanışması, kurulan bağı kopmayacak bir düğümle sağlamlaştırıyor.

İnsanoğlunun geçirdiği duygusal geçişleri, değişmeyen kaderini, denizler yoluyla kesişen ve ayrılan hikayelerini aktaran bu kısa roman, yazarın diğer anlatılarını okuma heyacanı uyandırıyor.

[Daniela · Rating 5 out of 5]

Ein wunderschönes, stilles Buch, das auf völlig unkitschige Weise eine traurig-romantische Liebesgeschichte erzählt. Was daran besonders überrascht, ist die ungewöhnliche Erzählperspektive, die den Leser / die Leserin vom winterlichen Helsinki (einzigartig beschrieben!) nach Costa Rica und weiter nach Jamaica und ins Orinoko-Delta führt. Dabei wird auf bewegende Weise das Schicksal des alten, ramponierten Tramp Steamer mit jenem der beiden Liebenden verwoben, bis am Ende beide im wahrsten Sinne des Wortes untergehen.

Fazit: Ein Stück hervorragende Weltliteratur des kolumbianischen Romanciers, verzaubernd wehmütig. Absolute Leseempfehlung.

[Isabella Perego · Rating 2 out of 5]

Quanto mare .
Ma perché lei non la descrive ?

[MARgOT]

On kokkusattumusi, mis ületavad mis tahes juhuslikkuse piiri ja muutuvad talumatuks, sest esindavad maailma, kus valitsevad reeglid, mida me ei tunne ja mis pole osa meile harjumuspärasest asjade käigust.
(lk 35)

“Vana kaubaauriku viimane reis” (La última escala del Tramp Steamer, 1988) on üks osa Álvaro Mutise (1923-2013) romaanide sarjast, mille autor pani kirja oma pensionipõlves. Sarja koos hoidvad tegelased, mööda maid ja meresid seiklev Maqroll el Gaviero ja tema sõber Abdul Bashur, esinevad siin aga üksnes kõrvalistena. Loo jutustamiseks on Mutis loonud kirjanikukuju, kes kiindub juhuslikult sadamas silmatud kaubaaurikusse. Hondurase lipu all sõitev vana ja väsinud aurik muutub minajutustajale omamoodi painajaks, tema ja ALCIONI teed hakkavad ristuma maailma erinevates otstes, kuni lõpuks kuuleb kirjanik teekonnal Orinoco deltasse auriku endiselt kaptenilt nende kokkusattumuste taga peidus olnud loo.

Sel hetkel hakkas minus idanema soe solidaarsus- ja kaastunne tramp steamer’i vastu. Ta olnuks nagu mu vaene õnnetu vend, inimeste ükskõiksuse ja ahnuse ohver, kes vastas viimasele kangekaelse sooviga künda oma viletsuse kulunud kiiuluga kõiki maailma meresid.
(lk 12)

“Vana kaubaauriku viimane reis” algab lühikese kursiivkirjas sissejuhatusega, mis esitab järgnevat lugu kui jutustaja isiklikku kogemust ja veenab kaudselt lugejat, et seda, millest jutustatakse, tuleks võtta tõe, mitte väljamõeldisena. See alustus näib teenivat ühtviisi nii võimalikule lugejale vabanduse esitamise, kriitika pareerimise kui ka oma positsiooni kindlustamise eesmärki: ei teki kahtlust, et mees, keda iseloomustatakse “inimliku kogemuse meisterliku kirjeldajana” (lk 9), on seesama G. G. M, kellele Mutis oma raamatu on pühendanud. Seega olen mina lugejana juba üsna relvituks tehtud ega võigi hakata kurtma Mutise tagasivaatelise ja tundelise jutustamisviisi üle. Romaani keskmesse asetuv baski Jon Iturri ja liibanonlase Warda suhe võib küll pakkuda huvi erineva kultuuritausta ja elukogemusega inimeste, lääne ja ida kohtumisloona, kuid jõuab ikkagi välja igivana lüürilise tõdemuseni inimese muutumatust loomusest: “ta on ikka üks ja seesama, nii et aegade algusest peale eksisteerib üksainus armastuslugu, mis kordub lõputult, kaotamata oma kohutavat lihtsust, lootusetut ebaõnne” (lk 76).

Mis raamatu minu jaoks pisut rohkem meeldejäävamaks ja tähenduslikumaks muudab ning taas esimeses katkes esitatud saatuse ja juhuse temaatika juurde juhatab, on sissejuhatusele järgnev esimene lause. Pole vast kuigi ootuspärane, et avades ühe colombialase kirjutatud raamatu, leiad eest järgnevad read: “Pidin sõitma Helsingisse, et…” (lk 10). Naljakas, et kui minajutustaja jõuabki Helsingi neljakümnekraadisesse pakasesse (kes küll seda aega mäletaks?) ja kirjeldab tänavatel kõndimist kui surmaohtlikku tegevust, peab ta Soome suurimaks vaatamisväärsuseks hoopis ühte teist, Vironniemi kaugeimast otsast paistvat suurlinna. Hiljem annab ka loo naistegelane Warda põhjamaalastele omapoolse hinnangu: ei oska nad süüa, ei oska nad juua ja armastustki jagavad “kogu protestantliku süükoormaga” (lk 62). Võib-olla just selle põhjamaalastega siduva ühisosa pärast jättiski praegune tutvus Mutise loominguga mind pigem ükskõikseks.

Autojuht ei rääkinud mingit muud keelt peale soome keele. Isegi neljast minu rootsi keele varudesse kuuluvast sõnast ei piisanud, et temaga suhelda. Ega mul olnudki tegelikult selle “Kalevala” lehekülgedelt pärit kaarikujuhiga eriti millestki rääkida.
(lk 11)

[Verónica Villa García · Rating 4 out of 5]

Esta vez, parece ser que Mutis es un personaje en la historia, el narrador que escucha cómo el tramp steamer "Alción", que ve en los puertos de sus viajes de trabajo, está vinculada a una historia entre Warda, su dueña, e Iturri, su capitán. Las razones por las que Mutis se interesa en el Alción me hicieron pensar que tal vez los personajes existieron y no fueron solo producto de la imaginación de Mutis. O, si no existieron, que la razón por la que Mutis los imaginaba era porque estos sí vivían de la forma en la que Mutis parecía querer vivir: en el mar y no en tierra, en la monotonía de la carga y el descargue y no en la monotonía de una oficina, en que salir de la monotonía se daba por los cambios de clima y de paisajes y no por viajar a un congreso. Aquí, el narrador, que creo que es Mutis, escucha y replica lo que parece ser su añoranza. Es un libro bello, no el mejor de el, pero el que más me ha hecho sentir que lo conozco. Y que nos parecemos en nuestras frustraciones. Todo parece muy cierto, por la circunstancias en las que Mutis es parte de la historia del Alción y porque, como es su costumbre, los viajes de alta mar se describen con los puertos que existen en el mapa de nuestro mundo real: Helsinki, Panama, Kingston, el delta del Orinoco. Lectura no necesaria, pero conveniente para contribuir a la idea de que uno conoce a su escritor.

[Erica · Rating 4 out of 5]

La storia si svolge su una nave da cargo nominata Alcion. Vengono raccontati i suoi ultimi viaggi e parallelamente viene narrata l’appassionane storia d’amore tra il capitano Jon e l’armatrice Warda.
Il narratore è esterno a questi due personaggi (per ora) ma avrà sin dall’inizio un contatto diretto con L’Alcion. Si trova in Finlandia quando la vede per la prima volta e ne rimane estasiato, non perché sia una barca di grande bellezza, anzi, è arrugginita e prossima alla fine. Nonostante ciò, il mezzo compie ancora il suo lavoro, con passione, non vuole perdere la speranza, non vuole arrendersi al suo destino certo, e ciò la rende grandiosa.
All’interno di questa cornice si apre il racconto di Jon (il capitano), che il narratore casualmente incontra durante un tragitto navale. Gli racconterà dei numerosi incontri accidentali con la nave e Jon, a sua volta, gli racconterà l’altra parte di realtà del mezzo, ovvero la storia d’amore che si consumava a bordo con Warda…
La lettura è molto scorrevole, ricca di descrizioni minuziose, ed adatta ad ogni tipo di lettore. Non è un testo molto conosciuto ma è un piccolo gioiello dove passione ed inquietudine dei personaggi sono mescolati a luoghi sospesi e paesaggi inusuali.

[Marcelo Madariaga · Rating 3 out of 5]

6/10

Como no conocía mucho del autor, leí antes una pequeña biografía del mismo y es evidente que esta historia tiene algunos retazos autobiográficos.
El Tramp Steamer es un carguero de pequeño tonelaje no afiliado a ninguna gran empresa de navegación y que va de puerto en puerto realizando cargas ocasionales. Se encuentra en sus últimos años de servicio, pues ya se encuentra todo oxidado. El narrador, quien parece ser el mismo Mutis, conoce la historia de Jon Iturri quien sería el último capitán de este barco y su historia de amor con la dueña del mismo.

Este libro pertenece a la serie de novelas Empresas y Tribulaciones de Maqroll, el Gaviero, pero hay dos cosas importantes a saber: La última escala, se puede leer tranquilamente por si sola y no se pierde nada si no se han leído los libros que aparecen antes en la serie. Y en esta novela, Maqroll, el protagonista de la serie, no es el protagonista pues aparece como un personaje secundario.
Si bien es una historia más o menos simple, es un libro que se lee rápidamente porque la narración te mantiene atento todo el tiempo.

[Nicolas · Rating 5 out of 5]

Incredible. Hay historias que nos conectan solo por puntos fijos manifestados en objetos y lugares. Conocer la historia completa del Tramp Steamer fue como tener breve acceso a la historia amorosa y pasajera de su capitán. Entender que todo tiene su fin es un tema recurrente de esta historia pero siempre queda alguien sobrando en esta narrativa. La persona se transforma en un autómata como lo dice el libro. Siento que darme tiempo al leer la historia fue uno de los factores que más me acercó al libro. Me sentí más conectado por la distancia de tiempo recorrida en el libro ya que se asemejaba a el tiempo que pasé lejos del libro sin terminarlo. Si es posible, lea hasta la última aparición del Tramp Steamer y retome su lectura después de uno o dos años. Este periodo de separación hace que la narrativa se sienta más personal.