What do you think?
Rate this book
Femei fără bărbați
Femei fără bărbați urmareste destinele intretesute a cinci femei care ajung sa traiasca laolalta intr-o gradina din apropierea Teheranului. Cele cinci, printre care se numara o prostituata, o femeie instarita de virsta mijlocie si o profesoara, ajung sa ilustreze voci ale femeilor din societatea iraniana contemporana confruntate cu discriminarea generata de gindirea traditionalista si dogmatica. Farrokhlagha, proprietara gradinii magice, si-a ucis accidental sotul tiran. Mounes, necasatorita desi are 38 de ani, a fost atacata si ucisa de propriul frate. Gradina in care se regasesc cele cinci personaje reprezinta pentru ele un spatiu al izolarii si al libertatii, in care se refugiaza de realitate, dezvaluind astfel chipuri ale oprimarii la care sint supuse femeile din Iran.
„In Femei fără bărbați, Shahrnush Parsipur afirma inca o data adevarul simplu ca fragilitatea si puterea isi stau alaturi, iar calitatile acestea sint delicate, pretioase si vesnic feminine.” (Shirin Neshat, regizoarea filmului Femei fara barbati)
„Shahrnush Parsipur isi scrie romanul cu unelte de prozator, dar si de polemist; Femei fără bărbați e si o forma de protest impotriva discriminarii femeii in traditia persana.” (Publishers Weekly)
„In Femei fără bărbați, Shahrnush Parsipur afirma inca o data adevarul simplu ca fragilitatea si puterea isi stau alaturi, iar calitatile acestea sint delicate, pretioase si vesnic feminine.” (Shirin Neshat, regizoarea filmului Femei fara barbati)
„Shahrnush Parsipur isi scrie romanul cu unelte de prozator, dar si de polemist; Femei fără bărbați e si o forma de protest impotriva discriminarii femeii in traditia persana.” (Publishers Weekly)
152 pages, Paperback
First published April 1, 1973
266 people are currently reading
15207 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 688 reviews
June 23, 2016
I read a review that claimed that this is not a feminist novel. If it were a feminist novel, the characters would not rely on men, they would assert themselves powerfully at all times, and their lives would be better for it.
Umm, newsflash. A novel can be feminist without all its characters being feminists, strong women, and perfect all the time. That would be unrealistic and boring. Let's first understand that feminism is realism, i.e. realistic portrayal of women, including women who are not feminists, including women who are anti-feminists. And these are realistic women, despite the amount of magical realism, surrealism, and straight-up fantasy that also creeps in. In fact, it's the grim reality of their situation that makes these flights of fancy so powerful.
This patriarchal system is all there is for the Iranian women in this novel, it is all they've ever known. For them to become full fledged feminists as we know it in the west would be unrealistic. But to see them oppressing each other, keeping each other in check, this was heartbreaking. You get a sense of the true ubiquity of this system. Simply having one's own will, being able to dream, to want something for oneself however tiny, say to turn into a tree, or to move away and start a community becomes a courageously feminist act.
I did not love everything about this novel, the writing was uneven, and some of the fantasy elements seemed a bit too random for me... but I thought it was unique and interesting, and I definitely enjoyed reading it.
A comparison of translations:
Translation by Kamran Talattof and Jocelyn Sharlet:
This translation was strangely veiled, like it was trying not to say things straight out. This made it much harder to understand. The rhythm of the sentences was shorter than the other translation. No footnotes. Introduction by Kamran Talatof: one of the most rubbish introductions to a book I've ever read. Including synopsis of entire plot. It reads like a high school book report plagiarised from wikipedia, including some details of the author's life and works, some very obvious interpretations of this book.
Excerpt:
This translation was more straight forward. There were footnotes. Foreword by the filmmaker Shirin Neshat. Afterword by the author explaining where she got inspiration for each one of the characters.
Excerpt:
Umm, newsflash. A novel can be feminist without all its characters being feminists, strong women, and perfect all the time. That would be unrealistic and boring. Let's first understand that feminism is realism, i.e. realistic portrayal of women, including women who are not feminists, including women who are anti-feminists. And these are realistic women, despite the amount of magical realism, surrealism, and straight-up fantasy that also creeps in. In fact, it's the grim reality of their situation that makes these flights of fancy so powerful.
This patriarchal system is all there is for the Iranian women in this novel, it is all they've ever known. For them to become full fledged feminists as we know it in the west would be unrealistic. But to see them oppressing each other, keeping each other in check, this was heartbreaking. You get a sense of the true ubiquity of this system. Simply having one's own will, being able to dream, to want something for oneself however tiny, say to turn into a tree, or to move away and start a community becomes a courageously feminist act.
I did not love everything about this novel, the writing was uneven, and some of the fantasy elements seemed a bit too random for me... but I thought it was unique and interesting, and I definitely enjoyed reading it.
A comparison of translations:
Translation by Kamran Talattof and Jocelyn Sharlet:
This translation was strangely veiled, like it was trying not to say things straight out. This made it much harder to understand. The rhythm of the sentences was shorter than the other translation. No footnotes. Introduction by Kamran Talatof: one of the most rubbish introductions to a book I've ever read. Including synopsis of entire plot. It reads like a high school book report plagiarised from wikipedia, including some details of the author's life and works, some very obvious interpretations of this book.
Excerpt:
Mahdokht's heart stopped. The girl, Fatemeh, at fifteen like a worldly woman, was at hte end of the greenhouse with Yadallah, the gardener. With his bald head and oozing eyes, it was difficult to look at him.Translation by Faridoun Farrokh:
The world around her went dark, and her legs began to tremble. She involuntarily clutched the edge of a table. But she could not take her eyes off them. She looked and looked until they saw her. The guy had begun to whimper. He wanted to escape but he couldn't He was mindlessly beating the girl. The girl extended her hand toward Mahdokht. Mahdokht ran out of the greenhouse. She didn't know what to do. She headed for the pool in a daze, and wanted to throw up. She washed her hands and sat on the bench.
"What can I do?"
This translation was more straight forward. There were footnotes. Foreword by the filmmaker Shirin Neshat. Afterword by the author explaining where she got inspiration for each one of the characters.
Excerpt:
Her heart missed a beat. The servant girl, Fati, fifteen years old, but more resembling a streetwalker, lay at the far end of the greenhouse with Yadollah, the gardener, with a bald head and repulsive, red-rimmed eyes, panting, panting, panting.
Mahdokht, near collapse and reaching for a shelf to steady herself, could not take her eyes off the scene. The man was the first to notice her. He let out a squeal and tried to disentangle himself from the embrace of the girl by hitting her in the face with one hand and reaching with the other for Mahdokht, who rushed out of the greenhouse and wandered aimlessly in the courtyard, fraught with nausea. She hurried to the pool, dipped her hands in the water, washing them compulsively. She then sat on the edge of the bedstead.
"What shall I do?"
November 4, 2017
دوستانِ گرانقدر، این کتاب از 15 داستان تشکیل شده که برخی از آنها به یکدیگر مرتبط هستند و داستان ها بیشتر حول محورِ «پردۀ بکارت» در زنان و دل نگرانی هایِ آنها در این مورد، میچرخد... به انتخاب قسمتهایی را برایِ شما عزیزان در زیر مینویسم
--------------------------------------------
چه میشد اگر مهدخت هزار دست داشت و هفته ایی پانصد بلوز میبافت؟؟ با هر دو دست یک دانه، هزار دست پانصد دانه.... ولی خوب آدم که پانصد دست نمیتواند داشته باشد، آنهم مهدخت که زمستان را دوست داشت... حالا اگر قرار باشد آدم هزار عدد دستکش دستش کند، پنج ساعت حداقل طول میکشد... چشم دولت کور، خودش برود کارخانۀ بافندگی راه بیاندازد
*******************
مهدخت: «بکارتِ» من مثل یک درخت است، شاید برایِ همین است که من سبزم... خوب من تخم که نیستم، درختم.. باید خودم را نشاء کنم
*******************
مونس گفت: «بکارت» یک پرده است.. خانم جان میگه، دختر اگر از بلندی بپرد، «بکارتش» صدمه میبیند، پرده است، ممکن است پاره شود
*******************
فائزه در جواب به مونس میگوید: این حرفها چیست؟! «بکارت» یک سوراخ است، ولی تنگ است، بعد گشاد میشود... در کتاب خوندم، من خیلی میخونم... «بکارت» یک سوراخ است
*******************
مونس 28 سال از زندگیش به او گفته بودند که «بکارت» یک پرده است که هر دختری که آن را نداشته باشد، خدا او را نمیبخشد!!!... حال دو شب و سه روز بود که فائزه به او گفته بود که «بکارت» پرده نیست و سوراخ است...خشمِ سردی تنِ مونس را پُر کرده بود، به فکر آن روزهایِ بچگی افتاده بود که با حسرت به درختها نگاه کرده بود، به آرزویِ اینکه فقط یک روز و یکبار از یکی از آن درختها بالا رود، ولی از ترسِ پاره شدنِ «پردۀ بکارت» هرگز این کار را نکرده بود... گفت: من انتقام میگیرم
*******************
مونس 3 شبانه روز زیرِ درختی نشست و کتابِ «راز کامیابی هایِ جنسی.. یا بدنِ خود را بشناسیم» را 3 مرتبه خواند و وقتی عالیه را دید به او گفت: من دیگر آن مونسِ قدیم نیستم، حالا بسیار چیزها میدانم... اما چون روزها از مونس خبری نبود، برادرِ مونس، امیرخان او را کتک زد، وقتی مونس علتش را پرسید، چاقو را در قلبِ مونس فرو کرد و او را کشت... فائزه هم برایِ دلبری به امیرخان گفت: خوب کردی و دوتایی مونس را در باغچه خاک کردند!!... بعد هم فائزه با امیرخان رویِ هم ریخت و با او بود... ولی بعدها امیرخان فائزه همان دخترِ پست و بی وجدان را رها کرد و به خواستگاریِ دخترِ حاج محمد سرخ چهره رفت
*******************
فائزه از دوری و عشقِ امیرخان بی تاب بود... خانم باجی به فائزه گفت: راهِ غلبه بر این عشق این است که 7 شب، پا برهنه، 7 بار و 7 قدم به طرفِ قبله بروی!!! و هفت بار و هفت قدم برعکسِ قبله بروی !! و در هر قدم بگویی: ای خدا من را از شرّ وسوسه هایِ شیطان خلاص کن... بعد پاهایت را بشوری و در رختخواب هم که میخوابی، پاهایت را از زیر لحاف بیرون بگذاری
فائزه رفت که طلسم را در باغچه خاک کند، دید که مونس هنوز زنده است
*******************
گلچهره گفت: وقتی یک زن یائسه میشود، احساساتش هم فرق میکند؟! باید همینطور باشد...لابد برایِ همین مرد حق دارد چندتا زن بگیرد، که مجبور نباشد یک یائسه را در رختخوابش تحمل کند
*******************
امیرخان فائزه را بدونِ آنکه زنش بفهمد، عقد کرد و برایش خانه ای جداگانه گرفت... بهانه اش چه بود؟ مونس گفته بود، دختر قبل از ازدواج با امیرخان، توسطِ پسردایی اش حامله شده بود و دکتر فاطمی او را جراحی کرده بود
*******************
مونس، 7 سال از 7 بیابان گذشت و خسته و با تجربه برگشت و سپس خودش را تمییز کرد!! رفت و معلم مدرسه شد
--------------------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ شناختِ این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
--------------------------------------------
چه میشد اگر مهدخت هزار دست داشت و هفته ایی پانصد بلوز میبافت؟؟ با هر دو دست یک دانه، هزار دست پانصد دانه.... ولی خوب آدم که پانصد دست نمیتواند داشته باشد، آنهم مهدخت که زمستان را دوست داشت... حالا اگر قرار باشد آدم هزار عدد دستکش دستش کند، پنج ساعت حداقل طول میکشد... چشم دولت کور، خودش برود کارخانۀ بافندگی راه بیاندازد
*******************
مهدخت: «بکارتِ» من مثل یک درخت است، شاید برایِ همین است که من سبزم... خوب من تخم که نیستم، درختم.. باید خودم را نشاء کنم
*******************
مونس گفت: «بکارت» یک پرده است.. خانم جان میگه، دختر اگر از بلندی بپرد، «بکارتش» صدمه میبیند، پرده است، ممکن است پاره شود
*******************
فائزه در جواب به مونس میگوید: این حرفها چیست؟! «بکارت» یک سوراخ است، ولی تنگ است، بعد گشاد میشود... در کتاب خوندم، من خیلی میخونم... «بکارت» یک سوراخ است
*******************
مونس 28 سال از زندگیش به او گفته بودند که «بکارت» یک پرده است که هر دختری که آن را نداشته باشد، خدا او را نمیبخشد!!!... حال دو شب و سه روز بود که فائزه به او گفته بود که «بکارت» پرده نیست و سوراخ است...خشمِ سردی تنِ مونس را پُر کرده بود، به فکر آن روزهایِ بچگی افتاده بود که با حسرت به درختها نگاه کرده بود، به آرزویِ اینکه فقط یک روز و یکبار از یکی از آن درختها بالا رود، ولی از ترسِ پاره شدنِ «پردۀ بکارت» هرگز این کار را نکرده بود... گفت: من انتقام میگیرم
*******************
مونس 3 شبانه روز زیرِ درختی نشست و کتابِ «راز کامیابی هایِ جنسی.. یا بدنِ خود را بشناسیم» را 3 مرتبه خواند و وقتی عالیه را دید به او گفت: من دیگر آن مونسِ قدیم نیستم، حالا بسیار چیزها میدانم... اما چون روزها از مونس خبری نبود، برادرِ مونس، امیرخان او را کتک زد، وقتی مونس علتش را پرسید، چاقو را در قلبِ مونس فرو کرد و او را کشت... فائزه هم برایِ دلبری به امیرخان گفت: خوب کردی و دوتایی مونس را در باغچه خاک کردند!!... بعد هم فائزه با امیرخان رویِ هم ریخت و با او بود... ولی بعدها امیرخان فائزه همان دخترِ پست و بی وجدان را رها کرد و به خواستگاریِ دخترِ حاج محمد سرخ چهره رفت
*******************
فائزه از دوری و عشقِ امیرخان بی تاب بود... خانم باجی به فائزه گفت: راهِ غلبه بر این عشق این است که 7 شب، پا برهنه، 7 بار و 7 قدم به طرفِ قبله بروی!!! و هفت بار و هفت قدم برعکسِ قبله بروی !! و در هر قدم بگویی: ای خدا من را از شرّ وسوسه هایِ شیطان خلاص کن... بعد پاهایت را بشوری و در رختخواب هم که میخوابی، پاهایت را از زیر لحاف بیرون بگذاری
فائزه رفت که طلسم را در باغچه خاک کند، دید که مونس هنوز زنده است
*******************
گلچهره گفت: وقتی یک زن یائسه میشود، احساساتش هم فرق میکند؟! باید همینطور باشد...لابد برایِ همین مرد حق دارد چندتا زن بگیرد، که مجبور نباشد یک یائسه را در رختخوابش تحمل کند
*******************
امیرخان فائزه را بدونِ آنکه زنش بفهمد، عقد کرد و برایش خانه ای جداگانه گرفت... بهانه اش چه بود؟ مونس گفته بود، دختر قبل از ازدواج با امیرخان، توسطِ پسردایی اش حامله شده بود و دکتر فاطمی او را جراحی کرده بود
*******************
مونس، 7 سال از 7 بیابان گذشت و خسته و با تجربه برگشت و سپس خودش را تمییز کرد!! رفت و معلم مدرسه شد
--------------------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ شناختِ این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
December 6, 2023
رمان زنان بدون مردان، روایت رنج بخشی از زنانی ست که اسیر سنت های غلط، تابو های فرهنگی و محدودیت های اجتماعی اند و در برحه ای حساس از تاریخ ایران می زیسته اند. زنانی که فرفی ندارد کجایند و چه می کنند؛ زیرا چه در خانه پدر باشند و چه در خانه همسر، چه پیر باشند و چه جوان، چه فقیر باشند و چه ثروتمند، هریک به نوعی از حق زیستن طبیعی محروم شده اند. آن چه این رمان روایت می کند، مسئله ایست که حتی با گذشت دهه ها از تاریخ نوشتن آن هنوز تازه و هنوز دغدغه زنان و مردان آزاد اندیش است .
....
فایل کتاب رو اگر پیدا نکردید، موجوده
....
فایل کتاب رو اگر پیدا نکردید، موجوده
October 3, 2020
Becoming a tree in order to avoid life problems is definitely a 2020 mood. Review to come!
March 27, 2023
کتاب زنان بدون مردان، از موفق ترین داستان های شهرنوش پارسی پور که در سال ۲۰۰۹ توسط شیرین نشاط به فیلم بلند تبدیل شد و تندیس شیر نقرهای بهترین کارگردانی جشنواره ونیز را برای او به ارمغان آورد. شهرنوش پارسی پور در این اثر داستان موازی چند زن را حکایت می کند که همگی در بازه زمانی برکناری مصدق و کودتای پس از ان روی می دهد. کتاب همچنین تصویری از دیدگاه و اندیشه جامعه ایران نسبت به زنان و دختران ارائه می دهد. سمبولیسم از ویژگی های این اثر است که زیبایی ان را دوچندان می کند.
June 7, 2024
İranlı yazar Shahrnush Parsipur'un minik romanı Erkeksiz Kadınlar, büyülü gerçekçiliğin bizim coğrafyamıza en az Latin Amerika kadar uygun olduğunun ispatı resmen. 1946 doğumlu yazarımız henüz 7 yaşındayken tanık olduğu çalkantılı bir döneme kuruyor anlatısını: 1953, Muhammed Musaddık'ın devrilmesi. O dönemde küçük bir kız çocuğuyken etrafında olup bitenleri nasıl algıladı, ne gördü, ne hissetti acaba? Sanki hala masallar dinlediği bir dönemde şahit olduğu kanlı olayları o masallarla birleştirmiş ve ortaya bu güçlü metni çıkarmış gibi.
Birbirinden bağımsız kadın öyküleri gibi başlayan anlatı, sonlara doğru bu kadınların aynı evde bir araya gelmesi ve hayatlarının birbirine eklemlenmesiyle birleşiyor. Bir fahişe, bir öğretmen, varlıklı bir ev kadını... Birbirine benzemeyen, bambaşka geçmişlere sahip bu kadınları devletin kadın bedeni üzerinde tahakküm kurma arzusu ve erkeklerin uyguladığı binbir farklı tür şiddet bir araya getiriyor aslında. Kentten uzakta bir bağ evinde bir araya gelip kendilerine bir hayat kuruyorlar.
Büyülü gerçekçiliğin coğrafyamıza uygunluğu meselesi yeni bir fikir değil şüphesiz, her fırsatta övdüğüm Alberto Ruy Sanchez eseri Mogador Beşlisi de aslında tam bunu yapıyordu malum, büyülü gerçekçiliği Ortadoğu'ya taşıyıp Latin Amerika değil Fas büyülerini kullanıyordu anlatısını kurarken. Ancak bu daha direkt, daha tipik bir büyülü gerçekçi metin ve nasıl yakışmış yerine, İran'ın kadim mitleriyle nasıl güzel harman olmuş bu teknik.
Delirip kendini toprağa dikmek suretiyle bir ağaç olan kadın; Mehdoht mesela... Ne muazzam yazılmış bir karakterdi ya! Kadınların her birinin öyküsü sarsıcı ve hepsini ağulu diliyle müthiş anlatmış Parsipur. Ancak keşke bu romanı 100 değil, 500 sayfa yazsaymış, şahane bir malzeme var elinde ama özellikle sonlara doğru atlı kovalar gibi hızlanıyor, hikaye genişleyeceği yerde daralıyor ve çat diye bitiyor metin. Bu ayarlanamamış tempo, romanın en büyük eksiklerinden biri bence.
Bu arada 1977'de İran'da hapse atılıp 4 sene yatmak zorunda kalan ve sonra ABD'ye yerleşen yazarımızın hayat öyküsü de ayrıca ilginç, bakmanızı öneririm. İran'da elbette ki yasaklanan bu kitap, 2009'da filme de uyarlananmış.
Birbirinden bağımsız kadın öyküleri gibi başlayan anlatı, sonlara doğru bu kadınların aynı evde bir araya gelmesi ve hayatlarının birbirine eklemlenmesiyle birleşiyor. Bir fahişe, bir öğretmen, varlıklı bir ev kadını... Birbirine benzemeyen, bambaşka geçmişlere sahip bu kadınları devletin kadın bedeni üzerinde tahakküm kurma arzusu ve erkeklerin uyguladığı binbir farklı tür şiddet bir araya getiriyor aslında. Kentten uzakta bir bağ evinde bir araya gelip kendilerine bir hayat kuruyorlar.
Büyülü gerçekçiliğin coğrafyamıza uygunluğu meselesi yeni bir fikir değil şüphesiz, her fırsatta övdüğüm Alberto Ruy Sanchez eseri Mogador Beşlisi de aslında tam bunu yapıyordu malum, büyülü gerçekçiliği Ortadoğu'ya taşıyıp Latin Amerika değil Fas büyülerini kullanıyordu anlatısını kurarken. Ancak bu daha direkt, daha tipik bir büyülü gerçekçi metin ve nasıl yakışmış yerine, İran'ın kadim mitleriyle nasıl güzel harman olmuş bu teknik.
Delirip kendini toprağa dikmek suretiyle bir ağaç olan kadın; Mehdoht mesela... Ne muazzam yazılmış bir karakterdi ya! Kadınların her birinin öyküsü sarsıcı ve hepsini ağulu diliyle müthiş anlatmış Parsipur. Ancak keşke bu romanı 100 değil, 500 sayfa yazsaymış, şahane bir malzeme var elinde ama özellikle sonlara doğru atlı kovalar gibi hızlanıyor, hikaye genişleyeceği yerde daralıyor ve çat diye bitiyor metin. Bu ayarlanamamış tempo, romanın en büyük eksiklerinden biri bence.
Bu arada 1977'de İran'da hapse atılıp 4 sene yatmak zorunda kalan ve sonra ABD'ye yerleşen yazarımızın hayat öyküsü de ayrıca ilginç, bakmanızı öneririm. İran'da elbette ki yasaklanan bu kitap, 2009'da filme de uyarlananmış.
December 15, 2018
Re-read - still a wonderful book
For the past few years, I have traveled to Washington DC and stayed a few days just to visit the museums. Plus, I live in Philly, so it’s like a two hour train trip. I’ve learned that the smaller Smithsonian tends to have the more interesting exhibits. I discovered a love for Whistler’s etchings at the Freer, and at the Hirshorn, I discovered that I do like some modern art and video installations. It was at the Hirshorn last summer that I heard of this book.
Last summer, the museum had a major exhibit of Shirin Neshat’s work, and if you are like I was at the time, you are going who. She is Iranian and is known for her photography and videos. If the show is anywhere near you, I highly recommend you go. Neshat’s art is powerful and beautiful. At one point in the show, there was a clip and significant verbiage about Neshat’s film adaptation of this novel. The book itself was not in the bookstore, so when I finally sat down to read it, it was with so trepidation that it would not live up to the hype in my head.
It does.
When one reads Women without Men, it is easy to understand why Parsipur is living in exile. It is a feminist book that will anger many conservatives, in particular conservative men in power, angry. Yet, for all the short space that it inhibits it is a work of sheer brilliance. I cannot thank Neshat and the Hirshorn enough for introducing me to this book.
Women Without Men, despite its title, does in fact have men in it, and not all the men are bad. To call the book anti-male would be incorrect. Parsipur relates the lives of different women from different levels of society who came together briefly in a garden before going their separate ways. Each of the women, from the prostitute to the high society wife, has been constricted in some way by society. One of the brilliant aspects of the novel is that not all the women are likable.
Perhaps the most accessible, and most challenging to power structure, is Munis who changes the most and becomes one of the fulcrums that the other women turn around (Mahdokht is the other. It is no surprise that these two women go though the most and the least changes). Her reaction upon learning something is just so human, even in this tale of magical realism. What happens to Munis and her eventual fate in many ways is the heart of the novel (and no surprise that part of the arc was the clip from the film shown in the Neshat exhibit). The fates of the women are in part dictated by the society in which they live as well as the roles forced upon them by that society. In many ways, the book references the Garden of Eden, but almost as a place of renewal and peace.
It’s a beautiful novel.
For the past few years, I have traveled to Washington DC and stayed a few days just to visit the museums. Plus, I live in Philly, so it’s like a two hour train trip. I’ve learned that the smaller Smithsonian tends to have the more interesting exhibits. I discovered a love for Whistler’s etchings at the Freer, and at the Hirshorn, I discovered that I do like some modern art and video installations. It was at the Hirshorn last summer that I heard of this book.
Last summer, the museum had a major exhibit of Shirin Neshat’s work, and if you are like I was at the time, you are going who. She is Iranian and is known for her photography and videos. If the show is anywhere near you, I highly recommend you go. Neshat’s art is powerful and beautiful. At one point in the show, there was a clip and significant verbiage about Neshat’s film adaptation of this novel. The book itself was not in the bookstore, so when I finally sat down to read it, it was with so trepidation that it would not live up to the hype in my head.
It does.
When one reads Women without Men, it is easy to understand why Parsipur is living in exile. It is a feminist book that will anger many conservatives, in particular conservative men in power, angry. Yet, for all the short space that it inhibits it is a work of sheer brilliance. I cannot thank Neshat and the Hirshorn enough for introducing me to this book.
Women Without Men, despite its title, does in fact have men in it, and not all the men are bad. To call the book anti-male would be incorrect. Parsipur relates the lives of different women from different levels of society who came together briefly in a garden before going their separate ways. Each of the women, from the prostitute to the high society wife, has been constricted in some way by society. One of the brilliant aspects of the novel is that not all the women are likable.
Perhaps the most accessible, and most challenging to power structure, is Munis who changes the most and becomes one of the fulcrums that the other women turn around (Mahdokht is the other. It is no surprise that these two women go though the most and the least changes). Her reaction upon learning something is just so human, even in this tale of magical realism. What happens to Munis and her eventual fate in many ways is the heart of the novel (and no surprise that part of the arc was the clip from the film shown in the Neshat exhibit). The fates of the women are in part dictated by the society in which they live as well as the roles forced upon them by that society. In many ways, the book references the Garden of Eden, but almost as a place of renewal and peace.
It’s a beautiful novel.
April 7, 2016
Shahrnush Parsipur was - is - persecuted in Iran, where she’s from, for this book (among other things). Partly because she dares talk about, you know, sex, virginity, female sexuality. Topics that are not to be mentioned ever.
‘Women Without Men’ does reference the title of the Hemingway work ‘Men Without Women’. I haven’t read the latter, but in the afterword to this book, it says it’s a book where ultimately a life without women isn't particularly satisfying. The same (but in reverse) is the case of ‘Women Without Men’, in a way.
It consists of five stories of five vastly different women, who nonetheless have a lot in common. They’re all confined by their family and society to a very narrow way of life. They all have very little freedom of movement or thought, and each strive, in their own way, to break their captivity and be free to pursue a different way of life.
The separate storylines converge in the end and the women meet at a single house they help build and maintain together. In the house there’s also a gardener (incidentally a man, but of the somewhat invisible kind), who tends the garden where one of the women has planted herself in an attempt to become a tree.
It’s a mixture of harsh reality and magical-realism. The magical elements present themselves without much ado and add depth and great character to the novel. The odd, fantastical elements are very poignant and quite stunning.
The house they all live in and the life they share together may seem utopic, but it’s not the case at all. Having escaped the confines of their former position, whatever it was, and the men and norms that kept them trapped, they work steadily towards a new way of life. However, it’s not a life in female isolation; the solution is not an all-woman utopia.
What these women need, what Parsipur tries to convey, is that they need this utopian space to learn to be free. It’s not the final stop. It’s where they unlearn all the restrictions that’s been put on them, and reflect on what they desire to get out of life.
For some it means transcending the human body, to transform into nature and start anew, to some it means returning to life almost as it was before, but all of them with a new spiritual freedom. It’s not, in the end, a feasible project to live without men, nor is it possible. Women without men is rather women without the narrow idea of what a woman can and should be, an empty place she can shape as her own, where she can find herself.
It’s an odd novel, because it moves in so many ways, and the ending may seem somewhat disappointing or anticlimactic, but there’s a strength to it, an insistence that women are allowed to become their own people, to talk about sex and virginity and politics. Each character present a different story, each needing the same and separate things, each getting their own ending, and the result is a complex, strange and wondrous novel.
It’s very different from the video installating – the art piece based on the book – that I’ve seen. In the videos the women never meet, each story remains separate, and there are alterations to each of them, but both novel and film are very powerful means of telling such a story. I recommend the book, but I also recommend the art installation, should you ever come across it. It’s a lot harsher, but very rewarding.
Original review:
Holy shit.
I've seen the film(s) based on this book. It was an art installation at Aros, the museum in my city (Aarhus Museum of Art). I had no idea it was a book first.
I thought the title sounded familiar and this is why. It was an incredibly moving experience to see it. The different stories were split onto three huge screens in a dark, black room, so you got to watch them in random order. They were harsh, but beautiful. I hope it's still there.
‘Women Without Men’ does reference the title of the Hemingway work ‘Men Without Women’. I haven’t read the latter, but in the afterword to this book, it says it’s a book where ultimately a life without women isn't particularly satisfying. The same (but in reverse) is the case of ‘Women Without Men’, in a way.
It consists of five stories of five vastly different women, who nonetheless have a lot in common. They’re all confined by their family and society to a very narrow way of life. They all have very little freedom of movement or thought, and each strive, in their own way, to break their captivity and be free to pursue a different way of life.
The separate storylines converge in the end and the women meet at a single house they help build and maintain together. In the house there’s also a gardener (incidentally a man, but of the somewhat invisible kind), who tends the garden where one of the women has planted herself in an attempt to become a tree.
It’s a mixture of harsh reality and magical-realism. The magical elements present themselves without much ado and add depth and great character to the novel. The odd, fantastical elements are very poignant and quite stunning.
The house they all live in and the life they share together may seem utopic, but it’s not the case at all. Having escaped the confines of their former position, whatever it was, and the men and norms that kept them trapped, they work steadily towards a new way of life. However, it’s not a life in female isolation; the solution is not an all-woman utopia.
What these women need, what Parsipur tries to convey, is that they need this utopian space to learn to be free. It’s not the final stop. It’s where they unlearn all the restrictions that’s been put on them, and reflect on what they desire to get out of life.
For some it means transcending the human body, to transform into nature and start anew, to some it means returning to life almost as it was before, but all of them with a new spiritual freedom. It’s not, in the end, a feasible project to live without men, nor is it possible. Women without men is rather women without the narrow idea of what a woman can and should be, an empty place she can shape as her own, where she can find herself.
It’s an odd novel, because it moves in so many ways, and the ending may seem somewhat disappointing or anticlimactic, but there’s a strength to it, an insistence that women are allowed to become their own people, to talk about sex and virginity and politics. Each character present a different story, each needing the same and separate things, each getting their own ending, and the result is a complex, strange and wondrous novel.
It’s very different from the video installating – the art piece based on the book – that I’ve seen. In the videos the women never meet, each story remains separate, and there are alterations to each of them, but both novel and film are very powerful means of telling such a story. I recommend the book, but I also recommend the art installation, should you ever come across it. It’s a lot harsher, but very rewarding.
Original review:
Holy shit.
I've seen the film(s) based on this book. It was an art installation at Aros, the museum in my city (Aarhus Museum of Art). I had no idea it was a book first.
I thought the title sounded familiar and this is why. It was an incredibly moving experience to see it. The different stories were split onto three huge screens in a dark, black room, so you got to watch them in random order. They were harsh, but beautiful. I hope it's still there.
Read
June 13, 2017This reminded me of Herta Muller's writing - the same sense of the truth being hidden inside layers of allegory - not surprising since they are both writing out of a culture of censorship and oppression. However, I found Parsipur's allegories easier to understand.
July 31, 2017
كتاب عجيبى بود. كتابى بود كه تشبيه و سمبليزم و جان بخشيدن به اشيا و... رو توى يك فضاى واقعى رها كرده بود، اما از اون عجيب تر كه تك تك جملاتش قابل باور بودند. انگار ما با نويسنده، شوخى و زبان رمزى خودمون رو داريم و اون كه بيان ميكنه، ما متوجه ميشيم و پنهانى لبخند ميزنيم، چون اين چيزيه فقط بين ما.
بيشترين مونولوگى كه توى فكر ميگذشت، در نيمه اول كتاب اين بود "چقدر خوشبختم كه توى اين عصر به دنيا اومدم. چه بدبخت بودند اون زن ها و دخترها. چه بدبخت بودند. چه از بدبختى خودشون راضى بودن ."
بقيه كتاب رو هم بلعيدم، چون خيلى ساده خوان و جالب بود.
احساس ميكنم با اين كتاب، فرصت نداشتم تا خوب متوجه بيان نويسنده بشم.
به هر حال جذاب بود.
بيشترين مونولوگى كه توى فكر ميگذشت، در نيمه اول كتاب اين بود "چقدر خوشبختم كه توى اين عصر به دنيا اومدم. چه بدبخت بودند اون زن ها و دخترها. چه بدبخت بودند. چه از بدبختى خودشون راضى بودن ."
بقيه كتاب رو هم بلعيدم، چون خيلى ساده خوان و جالب بود.
احساس ميكنم با اين كتاب، فرصت نداشتم تا خوب متوجه بيان نويسنده بشم.
به هر حال جذاب بود.
March 13, 2023
Şaheser!
Olaylar 1953’te geçiyor, Musaddık’ın devrildiği kaotik dönem romanın oturduğu toplumsal bağlam. Bu bağlama çok büyülü ve çok gerçekçi bir büyülü gerçekçilik ile mükemmel bir mizah eklemiş yazar ve birtakım kadınların (ve adamların) hayatını anlatmış.
Nerelere gitsek ne yapsak da bu kitabın Türkçeye çevrilmesini sağlasak?
Olaylar 1953’te geçiyor, Musaddık’ın devrildiği kaotik dönem romanın oturduğu toplumsal bağlam. Bu bağlama çok büyülü ve çok gerçekçi bir büyülü gerçekçilik ile mükemmel bir mizah eklemiş yazar ve birtakım kadınların (ve adamların) hayatını anlatmış.
Nerelere gitsek ne yapsak da bu kitabın Türkçeye çevrilmesini sağlasak?
July 25, 2013
کتاب من را به یاد قطعه ای از فروغ فرخزاد انداخت، چرا؟
بخوانید لذت ببرید شاید با من هم عقیده شدید
دست هایم را در باغچه می کارم
سبز خواهم شد
می دانم
می دانم
و پرستو ها در گودی انگشتان جوهریم
تخم خواهند گذاشت...
بخوانید لذت ببرید شاید با من هم عقیده شدید
دست هایم را در باغچه می کارم
سبز خواهم شد
می دانم
می دانم
و پرستو ها در گودی انگشتان جوهریم
تخم خواهند گذاشت...
January 19, 2014
لینک دانلود این کتاب را در گروه "دانلود کتابهای نایاب" گذاشتهام و دوستان میتوانند به راحتی دانلودش کنند
April 1, 2024
One of the most beautiful books I have ever read
May 7, 2017
I can't claim to say I really understood anything in this book. Five women, whose lives intersect, are drawn together and crazy, crazy things happen to them.
Mahdokht is dissatisfied with her life and wants to do more with it. Then she catches the maid having sex with the gardener, which disgusts her. And then, she becomes a tree. The tree is fed with breast milk and finally burst into seeds and scatters.
Fai'za is slightly more sensible and remains human. But that's about it. She lusts after her friend's brother, Amir. Said brother kills friend and she helps him hush it up. In the end, she marries the brother and becomes his concubine.
Munis is Amir's sister. She dies and then returns to life and then is murdered by her brother. She then returns to life and can read people's minds. She becomes a whirlwind for seven years and finally becomes a schoolteacher.
Zarrinkolah is a prostitute who sees headless men everywhere. She marries the gardener and then glows with light and gives birth to a flower. Then she and the gardener go up in a puff of smoke.
Farrokhlaqa is the most understandable of all the characters. She becomes a widow, wants more out of life, tries her hand at different things and finally marries a powerful man and the two achieve things together.
Then, there is the gardener (a man) who helps these women.
Don't ask me what it all meant. I can only assume the author was on drugs. Can't even understand why this book got banned in the first place. Maybe they don't want women becoming trees or going up in smoke or whatever.
Mahdokht is dissatisfied with her life and wants to do more with it. Then she catches the maid having sex with the gardener, which disgusts her. And then, she becomes a tree. The tree is fed with breast milk and finally burst into seeds and scatters.
Fai'za is slightly more sensible and remains human. But that's about it. She lusts after her friend's brother, Amir. Said brother kills friend and she helps him hush it up. In the end, she marries the brother and becomes his concubine.
Munis is Amir's sister. She dies and then returns to life and then is murdered by her brother. She then returns to life and can read people's minds. She becomes a whirlwind for seven years and finally becomes a schoolteacher.
Zarrinkolah is a prostitute who sees headless men everywhere. She marries the gardener and then glows with light and gives birth to a flower. Then she and the gardener go up in a puff of smoke.
Farrokhlaqa is the most understandable of all the characters. She becomes a widow, wants more out of life, tries her hand at different things and finally marries a powerful man and the two achieve things together.
Then, there is the gardener (a man) who helps these women.
Don't ask me what it all meant. I can only assume the author was on drugs. Can't even understand why this book got banned in the first place. Maybe they don't want women becoming trees or going up in smoke or whatever.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 20, 2018
"Caută întunericul, începutul, adâncurile. Când vei ajunge în adâncul adâncurilor, vei găsi lumina în toată strălucirea ei, în propriile mâini, alături de tine. Asta înseamnă să devii om."
November 1, 2024
okurken cok keyif aldım, ortadoğuyla ilgili baska kitaplar da okumak istiyorum kitaptaki metaforik ögeler cok iyiydi, bir de ufak bir elestirim olacak; kadın korkunc bir donemde böyle cesur bir kitap yazıyor ve sınır disi ediliyor (4sene hapis yatmis) hala gelip yok feminizm cart curt meselesi yapmak bana cok komik geliyor biraz hayatın gerceklerine dönmek lazım
June 13, 2015
کتاب داستان چندزن است که هریک از رذیلتی مردانه که به آنها تحمیل شده د��ر می شوند و سرنوشتشان بهم پیوند میخورد: شهوت (مهدخت و زرین کلاه)، تمسخر و تحقیر(فرخ لقا)، غیرت (مونس) و بیمهری (فائزه) ر
پارسی پور در این کتاب برای زنان نسخه می پیچد: «میلیون ها آدم در آب غرق شده اند تا اولین آدم شنا کردن را بیاموزد» (ص43) ... اما جدا از اینکه روش این نسخه پیچی درست است یا نه (چیزی که زن ها باید درمورد آن نظر دهند) بنظرم فرم (داستان و نثر بی مزه آن) و محتوای نسخه (اینکه بکارت را بزرگترین مسئله زن ایرانی گرفته) اصلا جالب نیست
وقتی داستان مونس را میخواندم تقریبا مطمئن شدم که کتاب را اشتباه دانلود کرده ام و این متن بی مزه نمیتواند رمان پارسی پور با��د یا حتی شاید این نسخه تقلبی را گذاشته اند تا او را بدنام کنند!... تا اینکه به داستان زرین کلاه رسیدم و از آنجا که در مستند پارسی پور نقلی از برهنه نماز خواندن زرین کلاه در حمام شنیده بودم با تعجب پذیرفتم همین کتاب است
احمقانه ترین کاری که وزارت ارشاد آخوندی ما می توانست بکند (و کرد) این بود که این کتاب را لغو مجوز کند!ر
من دوست ندارم زور بزنم تا کتابی را عمیق بیابم
اینکه مرگ و تولد و مرگ و تولد دوباره مونس نشان دهنده پایمردی زنان است؛
اینکه زرین کلاه مرد ها را بی سر می بیند و این نشان دهنده روی کار آمدن شعبان «بی مخ» هاست (دقت کنید که داستان سال 32 اتفاق می افتد)؛
اینکه مسخرگی داستان مونس اشاره به مسخرگی «سینمای قیصر و زن کش ایرانی» دارد؛
اینها را می توان براحتی با خواندن داستان یا حداقل نقدهای آن فهمید... اما این چیزی از ناچیز بودن کتاب کم نمی کند: بهرحال هنر داستان باید تاثیرگذاری (هم) باشد
نمیتوان یک اسم «رئالیسم جادویی» روی اثر گذاشت و هر کنش و واکنش و ربط و رابطه بی معنی (به قول دوستان «باسمه ای»!) در آن چپاند
داستان برداشتی کامل از شعر «وهم سبز» فروغ است (و البته جایی اشارتی به آن هم دارد)... اما آنهایی که هم «وهم سبز» را خوانده اند و هم «زنان بدون مردان» را فکر کنم انصاف بدهند که فروغ خیلی بهتر، تاثیرگذارتر و مجمل تر حرف کتاب را زده است
الان ازین ناراحتم که «زنان بدون مردان» را قبل از «سگ و زمستان بلند» خواندم و این را تقصیر کسی می دانم که دومی را برایم نیاورد!ر
پارسی پور در این کتاب برای زنان نسخه می پیچد: «میلیون ها آدم در آب غرق شده اند تا اولین آدم شنا کردن را بیاموزد» (ص43) ... اما جدا از اینکه روش این نسخه پیچی درست است یا نه (چیزی که زن ها باید درمورد آن نظر دهند) بنظرم فرم (داستان و نثر بی مزه آن) و محتوای نسخه (اینکه بکارت را بزرگترین مسئله زن ایرانی گرفته) اصلا جالب نیست
وقتی داستان مونس را میخواندم تقریبا مطمئن شدم که کتاب را اشتباه دانلود کرده ام و این متن بی مزه نمیتواند رمان پارسی پور با��د یا حتی شاید این نسخه تقلبی را گذاشته اند تا او را بدنام کنند!... تا اینکه به داستان زرین کلاه رسیدم و از آنجا که در مستند پارسی پور نقلی از برهنه نماز خواندن زرین کلاه در حمام شنیده بودم با تعجب پذیرفتم همین کتاب است
احمقانه ترین کاری که وزارت ارشاد آخوندی ما می توانست بکند (و کرد) این بود که این کتاب را لغو مجوز کند!ر
من دوست ندارم زور بزنم تا کتابی را عمیق بیابم
اینکه مرگ و تولد و مرگ و تولد دوباره مونس نشان دهنده پایمردی زنان است؛
اینکه زرین کلاه مرد ها را بی سر می بیند و این نشان دهنده روی کار آمدن شعبان «بی مخ» هاست (دقت کنید که داستان سال 32 اتفاق می افتد)؛
اینکه مسخرگی داستان مونس اشاره به مسخرگی «سینمای قیصر و زن کش ایرانی» دارد؛
اینها را می توان براحتی با خواندن داستان یا حداقل نقدهای آن فهمید... اما این چیزی از ناچیز بودن کتاب کم نمی کند: بهرحال هنر داستان باید تاثیرگذاری (هم) باشد
نمیتوان یک اسم «رئالیسم جادویی» روی اثر گذاشت و هر کنش و واکنش و ربط و رابطه بی معنی (به قول دوستان «باسمه ای»!) در آن چپاند
داستان برداشتی کامل از شعر «وهم سبز» فروغ است (و البته جایی اشارتی به آن هم دارد)... اما آنهایی که هم «وهم سبز» را خوانده اند و هم «زنان بدون مردان» را فکر کنم انصاف بدهند که فروغ خیلی بهتر، تاثیرگذارتر و مجمل تر حرف کتاب را زده است
الان ازین ناراحتم که «زنان بدون مردان» را قبل از «سگ و زمستان بلند» خواندم و این را تقصیر کسی می دانم که دومی را برایم نیاورد!ر
November 22, 2023
زجر روانم بود که این چنین مرا شطح خوان کرد...
هر بار که کتابی با موضوع زنان (خاصه در خاورمیانه) میخوانم، روانم آزرده میشود... بار سنگین هرزواژههایی چون غیرت، ناموس و آبرو قامتم را خمیده میکند. چه زنانی که در طول قرنها و صد افسوس که اکنون حتی؛ جانشان را پای چنین مهملاتی از دست دادهاند.
کتاب به صورت موازی، زندگی معمولِ چند زن ایرانی را روایت میکند که در حوالی کودتای ۲۸ مرداد زندگی میکنند و به قول مونس: «تصمیم گرفتهاند خودشان را از شر زندان خانواده نجات دهند».
به افسانهی پرده بکارت هم در این کتاب پرداخته شده است که با توجه به زمان نگارش داستان، برایم جالب و حائز اهمیت بود.
آنجا که فائزه به امیرخان میگوید: «دختری که یکماه گم بشود، یعنی مرده. دختر که از این کارها نمیکند.»؛ گریستم.
آنجا که فائزه برای «باکره نبودنش(!)» میگریست؛ گریستم.
برای حال فرخلقا در دوران یائسگی؛ گریستم.
و برای مهدخت که درختی شده بود؛ گریستم.
و به یاد لبخندِ زیبایِ «مونا حیدری»؛ گریستم...
هر بار که کتابی با موضوع زنان (خاصه در خاورمیانه) میخوانم، روانم آزرده میشود... بار سنگین هرزواژههایی چون غیرت، ناموس و آبرو قامتم را خمیده میکند. چه زنانی که در طول قرنها و صد افسوس که اکنون حتی؛ جانشان را پای چنین مهملاتی از دست دادهاند.
کتاب به صورت موازی، زندگی معمولِ چند زن ایرانی را روایت میکند که در حوالی کودتای ۲۸ مرداد زندگی میکنند و به قول مونس: «تصمیم گرفتهاند خودشان را از شر زندان خانواده نجات دهند».
به افسانهی پرده بکارت هم در این کتاب پرداخته شده است که با توجه به زمان نگارش داستان، برایم جالب و حائز اهمیت بود.
آنجا که فائزه به امیرخان میگوید: «دختری که یکماه گم بشود، یعنی مرده. دختر که از این کارها نمیکند.»؛ گریستم.
آنجا که فائزه برای «باکره نبودنش(!)» میگریست؛ گریستم.
برای حال فرخلقا در دوران یائسگی؛ گریستم.
و برای مهدخت که درختی شده بود؛ گریستم.
و به یاد لبخندِ زیبایِ «مونا حیدری»؛ گریستم...
February 2, 2017
I guess magical realism just isn't for me. Especially when I wasn't expecting it. I read this because I saw it in a list of feminist books written by women around the world, and since I'd never read something in this vein by an Iranian author (especially one who was improsined for writing this very work), I was looking forward to gaining some insight into Iranian culture through her eyes. The expectation for something more realist certainly didn't help, but even after I had readjusted my expectations, I couldn't bring myself to like it. The fantastic elements all felt so random, and the chracters have very little depth.
April 13, 2020
تتقاطع حياة خمس نساء في احد بساتين كراج من خمسينات القرن الماضي في إيران
تستقر بهن الحال في هذا البستان و يحاولن إصلاح ماافسده عالم الذكورية فيهن
تتفرق بهن سبل الحياة فتختار كل واحدة منهن مصيرها المستقل
الرواية جميلة جدا وتعتبر صرخة في وجه التسلط الذكوري وسوء احكام وقرارات المجتمع الذي يهتم بالطقوس الدينية الشكلية بينما داخله عفن تتقاسم احكامه الأهواء والشهوات فلا دور لدين الا في العبادات
فتجد هناك المومس التي تصلي وتزور قبور الصالحين ثم تذهب لمزاولة مهنتها البغاء
وهناك من تشترك في جريمة اعز صديقاتها كي تتزوج من اخ هذه الصديقة بعدما اتهم اخته في شرفها
احداث الرواية صاغتها الكاتبة بشكل بسيط وسلس وكأنه من حكايا الأساطير
تستقر بهن الحال في هذا البستان و يحاولن إصلاح ماافسده عالم الذكورية فيهن
تتفرق بهن سبل الحياة فتختار كل واحدة منهن مصيرها المستقل
الرواية جميلة جدا وتعتبر صرخة في وجه التسلط الذكوري وسوء احكام وقرارات المجتمع الذي يهتم بالطقوس الدينية الشكلية بينما داخله عفن تتقاسم احكامه الأهواء والشهوات فلا دور لدين الا في العبادات
فتجد هناك المومس التي تصلي وتزور قبور الصالحين ثم تذهب لمزاولة مهنتها البغاء
وهناك من تشترك في جريمة اعز صديقاتها كي تتزوج من اخ هذه الصديقة بعدما اتهم اخته في شرفها
احداث الرواية صاغتها الكاتبة بشكل بسيط وسلس وكأنه من حكايا الأساطير
March 21, 2017
یک سری داستان که عموما حول پرده بکارت زنان می چرخه، یه رگه هایی از رئالیسم جادویی توش بود اما واقعیت و خیال اون چنان در هم تنیده نبود و می شد مرز بینشون رو قشنگ مشاهده کرد.کم حجم و روونه داستان و زیاد وقتی ازتون نمی گیره خوندنش.
November 25, 2022
من نوع الروايات التي تصيبك برعشة جسدية عند الانتهاء من قرائتها. سبق لي أن شاهدت فيلمًا قبل سنوات مستوحى من هذه الرواية ولكنّي لم أنتبه لتلك النقطة إلا بعد أن انتصفت بها.
كان فيلمًا نسويا رائعا بلا شك. وكذاك رواية عظيمة لن تتقادم بمرور الزمن.
كان فيلمًا نسويا رائعا بلا شك. وكذاك رواية عظيمة لن تتقادم بمرور الزمن.
April 12, 2023
Women Without Men, whose author Shahrnush Parsipur is a strong contender for the Nobel Prize in Literature, was introduced to me by a friend whom I follow fondly on Goodreads. According to the blurb, Shahrnush Parsipur was arrested and imprisoned in her native Iran shortly after the 1989 publication of Women Without Men for her candid and defiant portrayal of women's sexuality. The book is now banned in Iran.
We follow five women as they try to break free from the confines imposed by repressive social rules, their families, and the chaotic political situation in this book. The story takes place mostly during the 1953 Iranian coup d'état, known in Iran as the 28 Morda coup d'état, but the author also uses flashbacks.
I was pleased to read a story about women in modern Iran written by a woman. The book was successful in depicting the issues that women face. However, I believe the magical realism element of the story was unsuccessful.
When I was discussing references, symbols, and other elements in this book with my sister, she did some research on my behalf. As expected, some of the references are deeply rooted in Iranian culture and literature. "Morning Glory," for example, represents virginity, which makes perfect sense in the context of the story. Perhaps I would have liked the book more if some details had been explained in the footnotes.
Nonetheless, I am pleased to be acquainted with Shahrnush Parsipur's works. I want to keep reading her books. Mrs. Parsipur's writing, in my opinion, would be an excellent introduction to modern Iranian literature for readers looking to broaden their reading horizons.
We follow five women as they try to break free from the confines imposed by repressive social rules, their families, and the chaotic political situation in this book. The story takes place mostly during the 1953 Iranian coup d'état, known in Iran as the 28 Morda coup d'état, but the author also uses flashbacks.
I was pleased to read a story about women in modern Iran written by a woman. The book was successful in depicting the issues that women face. However, I believe the magical realism element of the story was unsuccessful.
When I was discussing references, symbols, and other elements in this book with my sister, she did some research on my behalf. As expected, some of the references are deeply rooted in Iranian culture and literature. "Morning Glory," for example, represents virginity, which makes perfect sense in the context of the story. Perhaps I would have liked the book more if some details had been explained in the footnotes.
Nonetheless, I am pleased to be acquainted with Shahrnush Parsipur's works. I want to keep reading her books. Mrs. Parsipur's writing, in my opinion, would be an excellent introduction to modern Iranian literature for readers looking to broaden their reading horizons.
August 27, 2024
İran edebiyatı ile tanışmam karantina zamanı Gergedan Kitabevi’nin Fatma Burçak ile İran Edebiyatı okumaları atölyesi ile olmuştu. Neden diğer ülke edebiyatlarından daha çok etkiledi beni diye üzerine düşündüğümü hatırlıyorum. O zamandan beridir de İran Edebiyatından çeviri kitapları bulunca alıp okumaya çalışırım.
Bu kitap ile yolumun kesişmesi tesadüfen oldu aslında, tıpkı kitaptaki Faize, Mehdoht, Munis, Ferruhlikâ ve Zerrinkülah karakterlerinin de şans eseri Tahran'ın eteklerindeki Kerec’de yemyeşil bir bahçede kesişen yolları gibi. Bu kısacık kitap, farklı hayatlardan gelen beş kadının hikayelerinin yanı sıra, okuru da toplumsal cinsiyet, şiddet, ahlak ve bekaret gibi konular üstüne düşünmeye itiyor. Ayrıca 1989'da yayımlandığında toplumun ahlak kurallarına uygun olmayan bekaret söylemleri gibi nedenlerle İran’da yasaklanmış.
İran edebiyatına büyülü gerçekçiliğin çok yakıştığını ve kitabın kapağını da çok beğendiğimi de ekleyerek bitiriyorum. Kitapla ilgili tek eleştirim çok hızlı bir şekilde konunun toparlanıp sonlanması. Bağ evindeki hayatlarına dair daha fazla okumayı isterdim. Küçük bir bilgi daha, 2009 yılında kitabımız aynı isimle de filme uyarlanmış.
Bence siz de okumak için bir şans verin.
https://www.instagram.com/cityreadersmag
Bu kitap ile yolumun kesişmesi tesadüfen oldu aslında, tıpkı kitaptaki Faize, Mehdoht, Munis, Ferruhlikâ ve Zerrinkülah karakterlerinin de şans eseri Tahran'ın eteklerindeki Kerec’de yemyeşil bir bahçede kesişen yolları gibi. Bu kısacık kitap, farklı hayatlardan gelen beş kadının hikayelerinin yanı sıra, okuru da toplumsal cinsiyet, şiddet, ahlak ve bekaret gibi konular üstüne düşünmeye itiyor. Ayrıca 1989'da yayımlandığında toplumun ahlak kurallarına uygun olmayan bekaret söylemleri gibi nedenlerle İran’da yasaklanmış.
İran edebiyatına büyülü gerçekçiliğin çok yakıştığını ve kitabın kapağını da çok beğendiğimi de ekleyerek bitiriyorum. Kitapla ilgili tek eleştirim çok hızlı bir şekilde konunun toparlanıp sonlanması. Bağ evindeki hayatlarına dair daha fazla okumayı isterdim. Küçük bir bilgi daha, 2009 yılında kitabımız aynı isimle de filme uyarlanmış.
Bence siz de okumak için bir şans verin.
https://www.instagram.com/cityreadersmag
April 17, 2020
Ori mi-au scăpat mie scopul și frumusețea acestei cărți, ori ele chiar nu există. Da, am citit-o repede, dar m-a lăsat complet rece... O fi având teme și simboluri legate de cultura persană și de asta nu am prins eu „șpilul”. Realul se amestecă cu magicul, dar ceea ce în alte cărți m-a fermecat, aici m-a lăsat cam straight face. În fine... e și asta o carte bifată pe listă. :))
August 24, 2021
مجموعه چند داستان کوتاه پیوسته در مورد زندگی چند زن در بحبوحه کودتای ۲۸ مرداد.
مدت ها بود داستان ایرونی به این خوبی نخونده بودم. بدون شک این کتاب بسیار خاصیه از این جهت کمتر کتابی هست که همه شخصیت های
اصلی اون زن باشند و محوریت اصلی داستان دغدغه زنان باشه.
مدت ها بود داستان ایرونی به این خوبی نخونده بودم. بدون شک این کتاب بسیار خاصیه از این جهت کمتر کتابی هست که همه شخصیت های
اصلی اون زن باشند و محوریت اصلی داستان دغدغه زنان باشه.
October 23, 2020
خسارة الفلوس الي اندفعت لشراء الرواية
August 18, 2025
قصة خمس سيدات بتتشابك طرقهم في اخر الرواية
هل هي رواية بتدعم المرأة؟ هل هي رواية بتكرهك في الرجالة؟ هل هي رواية بتخليك تثور ضد الأعراف والمجتمع؟ I have no clue
كانت ممكن تبقى احسن لو طلعنا الشخصيات أعقل من كدا، هل دا كان شيء مقصود من المؤلف انه يطلعهم كأنهم "شاربين حاجة" حرفيا مفيش الا شخصية واحدة متزنة تقدر تاخد منها عظة
مفيش عبرة مفيش عظة أنا مستفدتش حاجة (للأمانة عرفت ان مدي��ة مشهد تاني اكبر مدينة في إيران وأن كرج تعتبر مصيف الناس الأغنياء)
تمت
هل هي رواية بتدعم المرأة؟ هل هي رواية بتكرهك في الرجالة؟ هل هي رواية بتخليك تثور ضد الأعراف والمجتمع؟ I have no clue
كانت ممكن تبقى احسن لو طلعنا الشخصيات أعقل من كدا، هل دا كان شيء مقصود من المؤلف انه يطلعهم كأنهم "شاربين حاجة" حرفيا مفيش الا شخصية واحدة متزنة تقدر تاخد منها عظة
مفيش عبرة مفيش عظة أنا مستفدتش حاجة (للأمانة عرفت ان مدي��ة مشهد تاني اكبر مدينة في إيران وأن كرج تعتبر مصيف الناس الأغنياء)
تمت
September 3, 2017
De la o vreme citesc tot mai multă literatură arabă / orientală. Mă fascinează această lume, deși nu știu dacă aș putea trăi în ea. Sunt un spirit liber, dar ceva mă tot împinge să aflu mai mult despre cultura și mentalitățile acestei lumi. Evident, mânată de acest ceva am cumpărat și volumul Femei fără bărbați – un roman scris de Shahrnush Parsipur. Atenția mi-a fost și mai mult stârnită de un citat de pe coperta IV dintr-o recenzie a celor de la Publishers Weekly: „ […]Femei fără bărbați e și o formă de protest împotriva discriminării femeii în tradiția persană.” – una din temele mele preferate când vine vorba de acest gen de literatură.
Shahrnush Parsipur reunește în cartea sa destinele a cinci femei care ajung să trăiască împreună într-o grădină magică (prin urmare, romanul are și câteva elemente fantastice – ajung imediat și la asta). Cele cinci femei sunt: Mahdokht – o tânără care își dorește să fie copac (da, ați citit bine), Faeze – o femeie care tânjește să se mărite, Mounes – ea a fost ucisă de fratele ei pentru că și-a dorit libertatea (dar învie!!!), Farrokhlangha – o doamnă care a ratat iubirea din tinerețe și Zarrinkolah – o prostituată. Aceste cinci femei se retrag în grădină încercând să se reculeagă, să înțeleagă viața, să își atingă scopurile menținându-și, totodată, libertatea.
La nivel de tehnică scriitoricească, autoarea a inserat cu măiestrie fantasticul în real… dar cam atât. Acesta are rolul lui îndeosebi în caracterizarea unor personaje sau ilustrarea unor adevăruri, dar mie, personal, mi-a îngreunat lectura.
Prefer să citesc cărți realiste, foarte rar mă prinde fantasticul și nu cred că l-am înțeles deloc pe cel al lui Shahrnush Parsipur. Nici personajele parcă nu m-au atras… Din aceste două motive îmi venea să renunț la carte și singurul motiv pentru care nu am făcut asta sunt dimensiunile sale reduse.
Recenzia completa aici: https://illusionsstreet.wordpress.com...
Shahrnush Parsipur reunește în cartea sa destinele a cinci femei care ajung să trăiască împreună într-o grădină magică (prin urmare, romanul are și câteva elemente fantastice – ajung imediat și la asta). Cele cinci femei sunt: Mahdokht – o tânără care își dorește să fie copac (da, ați citit bine), Faeze – o femeie care tânjește să se mărite, Mounes – ea a fost ucisă de fratele ei pentru că și-a dorit libertatea (dar învie!!!), Farrokhlangha – o doamnă care a ratat iubirea din tinerețe și Zarrinkolah – o prostituată. Aceste cinci femei se retrag în grădină încercând să se reculeagă, să înțeleagă viața, să își atingă scopurile menținându-și, totodată, libertatea.
La nivel de tehnică scriitoricească, autoarea a inserat cu măiestrie fantasticul în real… dar cam atât. Acesta are rolul lui îndeosebi în caracterizarea unor personaje sau ilustrarea unor adevăruri, dar mie, personal, mi-a îngreunat lectura.
Prefer să citesc cărți realiste, foarte rar mă prinde fantasticul și nu cred că l-am înțeles deloc pe cel al lui Shahrnush Parsipur. Nici personajele parcă nu m-au atras… Din aceste două motive îmi venea să renunț la carte și singurul motiv pentru care nu am făcut asta sunt dimensiunile sale reduse.
Recenzia completa aici: https://illusionsstreet.wordpress.com...
Displaying 1 - 30 of 688 reviews