Смерть у лісі та інші оповідання

by Sherwood Anderson, Шервуд Андерсон, Борис Превір (Translator)

«Смерть у лісі» — це шістнадцять оповідань різної тематики і сюжетних ліній, що вмістили у собі цілу низку персонажів. Тут і чоловік, який через вісімнадцять років повертається до рідного міста, вже геть незнайомого, й намагається знайти в ньому своє місце; і непомітна стара жінка, яка помирає посеред засніженого лісу; і письменник, що кидає сімʼю, щоб написати роман; і ревнивець, якого охоплюють підозри щодо молодої дружини.

Книжка наповнена оповідями, що фіксують миті, які людина проносить крізь усе життя; притчами про співчуття й безкорисливу відданість, довіру та жертовність; про помилки і вчинки, які стають доленосними; про кохання, втрачене та здобуте; про складність стосунків, про боротьбу, самотність і егоїзм.

Усе ще разюче сучасний Шервуд Андерсон запрошує в подорож углиб Америки, щоб знайти там, серед безкраїх просторів, щемкі історії людей з їхніми мріями, страхами, розмислами.

Genres: Short Stories, Fiction, Classics, Literature, American, 20th Century, Literary Fiction

192 pages, Hardcover

First published January 1, 1924

About the author

Often autobiographical, works of American writer Sherwood Anderson include Winesburg, Ohio (1919).

He supported his family and consequently never finished high school. He successfully managed a paint factory in Elyria before 1912 and fathered three children with the first of his four wives. In 1912, Anderson deserted his family and job.

In early 1913, he moved to Chicago, where he devoted more time to his imagination. He broke with considered materialism and convention to commit to art as a consequently heroic model for youth.

Mainly know for his short stories, most notably the collection Winesburg, Ohio. One can hear its profound influence on fiction in Ernest Miller Hemingway, William Faulkner, Thomas Clayton Wolfe, John Ernst Steinbeck, and Erskine Preston Caldwell.

Most important book collects 22 stories. The stories explore the inhabitants of a fictional version of Clyde, the small farm town, where Anderson lived for twelve early years. These tales made a significant break with the traditional short story. Instead of emphasizing plot and action, Anderson used a simple, precise, unsentimental style to reveal the frustration, loneliness, and longing in the lives of his characters. The narrowness of Midwestern small-town life and their own limitations stunt these characters.

Despite no wholly successful novel, Anderson composed several classic short stories. He influenced Francis Scott Key Fitzgerald and the coming generation.

Reviews

[Navid · Rating 4 out of 5]

باز هم یکی از عجایب بدیع در صنعت چاپ و نشر کشور!
این کتاب گزیده‌ای از داستان‌های کوتاه به انتخاب مترجمان، از نویسنده‌های مختلف است و عنوانِ کتاب از روی تنها داستانی که از «شروود اندرسن» در این کتاب آمده، انتخاب شده است.
نکته‌ی عجیب اینجاست که در صفحه‌ی شناسنامه‌ی کتاب نوشته شده این کتاب ترجمه‌ی کتاب death in the woods & other stories است که آن کتاب گزیده‌ای از داستان‌های شروود اندرسن است که فقط شامل داستان‌های خودش است و از هیچ نویسنده‌ی دیگری داستانی در آن کتاب نیست. این اشتباهِ ناخجسته، به گودریدز هم کشیده شده و کتاب به اشتباه به نسخه‌ی انگلیسیِ مجموعه‌ داستان شروود اندرسن لینک شده است.
به هرحال، مجموعه‌ی حاضر، شامل ۲۶ داستان، اولین بار در ۱۳۶۲ چاپ شده و ویراستاری و حروف‌چینی چاپ‌های جدید، کیفیت مجموعه را بالاتر برده است.
در ابتدای کتاب مترجمان مقدمه‌ی درجه یکی راجع به داستان کوتاه و تاریخچه‌ی آن آورده‌اند و قبل از هر داستان کوتاه هم زندگی‌نامه‌ی کوتاهی از هر نویسنده و سبک نوشته‌های او و تاثیرش در جهان داستان کوتاه قرار داده شده است.
باید بگویم ترجمه‌ی این مجموعه نسبت به همه‌ی مجموعه‌‌هایی که در این مدت خواندم، کیفیت بالاتری دارد و انتخاب داستان‌ها هم به سلیقه‌ی من نزدیک‌تر است و بسیاری از داستان‌ها را پسندیدم، با این حال باید اعتراف کرد که این کتاب مجموعه‌ی جامعی نیست. در زمان چاپِ اولِ کتاب بعضی از نویسندگانِ داستان کوتاه هنوز در ایران مشهور نشده بودند و مترجمان نیز با توجه به شرایط زمانه، سلیقه‌ی خاصی در انتخاب نویسندگان و داستان‌ها داشته‌اند و کمی گرایش به ایده‌های چپ در نوشته‌های مترجمان دیده می‌شود.
نکته‌ی دیگر اینکه بیشترِ داستان‌ها فرمی ساده و ساختاری خطی دارند. خبری از پیچیدگی‌های فرمی و نوآوری‌های زبانی نیست و معمولا پیام روشنی در داستان‌ها وجود دارد. نتیجه این که منتقدانِ جدیِ ادبیات احتمالاً تعدادی از داستان‌های این کتاب را بهترین داستانِ نویسندگانشان ندانند. یا ایراد بگیرند به اینکه بعضی از نویسندگانِ این کتاب با انواع ادبی غیر از داستان کوتاه شناخته شده‌اند. (مثلا اوژن یونسکو یا آرتور میلر بیشتر به عنوان نمایشنامه‌نویس شهرت یافته‌اند تا داستان کوتاه نویس)
با این حال من به عنوان خواننده‌ی معمولی - و نه منتقد جدی - از خواندن بسیاری از داستان‌های کتاب لذت بردم.

داستان‌هایی که بیشتر پسندیدم:
یک تکه ریسمان • گی دو موپاسان
متهم • آنتون چخوف
ببر خانم پگل‌تاید • اچ.اچ.مونرو
مرگ در جنگل • شروود اندرسن
یک حادثه‌ی دردناک • جیمز جویس
اهریمن پیر • پرل اس.باک
عمو ویلی • ویلیام فاکنر
کوه‌های بزرگ • جان استاین‌بک
نخستین اعتراف • فرانک اوکانر
همسایه‌ها • ایزاک بشویس سینگر
واقعه‌ی سر پیچ خیابان • آلبرت مالتز
مهمان • آلبر کامو (تکراری)
خانه‌ی کاغذی • نرمن مِی‌لر

در اینجا سفرم به جهان داستان کوتاه را با این کتاب به پایان می‌برم. احساس می‌کنم برای من که اطلاعات کمی در مورد داستان کوتاه داشتم، ماجراجوییِ آموزنده‌ای بود. در این سفر ۴ مجموعه‌ی زیر را معرفی کردم:
لاتاری، چخوف و داستان‌های دیگر • جعفر مدرس صادقی
داستان و نقد داستان • احمد گلشیری
یک درخت، یک صخره، یک ابر • حسن افشار
مرگ در جنگل • صفدر تقی‌زاده/محمدعلی صفریان

برای جمع‌بندی می‌توانم بگویم اگر می‌خواهید دید نسبتاً جامعی نسبت به داستان کوتاه پیدا کنید و درباره‌ی داستان‌نویسی، عناصر داستان و نویسندگان مشهور داستان کوتاه، بیشتر بیاموزید و نقدی بر داستان‌ها بخوانید، در درجه‌ی اول «داستان و نقد داستان» را پیشنهاد می‌کنم و سپس «یک درخت، یک صخره، یک ابر» را.
اگر صرفاً می‌خواهید از داستان‌ها لذت ببرید و کمی در مورد داستان کوتاه بدانید و چند نویسنده‌ی مشهور را بشناسید و فکر می‌کنید سلیقه‌تان شبیه به من باشد و به دنبال یک ترجمه‌ی درجه‌یک می‌گردید، همین مجموعه‌ی «مرگ در جنگل» مجموعه‌ی خوبی است.
و اگر دید کلی نسبت به داستان کوتاه برایتان مهم نیست و صرفا به دنبال یک مجموعه‌ی جمع و جور با ترجمه‌ی خوب و توضیحات مختصر می‌گردید که خواندن آن دو سه روز بیشتر طول نکشد، «لاتاری، چخوف و ...» گزینه‌ی مناسبی است.

[Pam · Rating 3 out of 5]

First published in 1924, I think this was considered very modern, realistic and unsentimental at the time. I loved the first (title story) about an event reconsidered in adulthood. I can’t say the rest of the stories captured my attention or were enjoyable. In fact I decided not to punish myself further and quit at a little more than halfway. I generally liked the stories set in Ohio, his home state, but as he wandered to New York City, West Virginia and New Orleans, they lost me. He is considered a big influence on Hemingway, Faulkner and others who remain more famous today. For me these are just too low key with too much personal misery.

[Peiman E iran · Rating 4 out of 5]

دوستانِ گرانقدر، این داستان بسیار ناراحت کننده و تاثیر گذار است.... صحبت از موجوداتی است که به نامِ انسان آنها را میشناسیم، ولی از حیوان کمتر هستند... حداقل برخی از حیوانات سود دارند و امّا این به اصطلاح انسان هایِ حیوان صفت، هیچ سودی ندارند
عزیزانم، داستان در موردِ پیرزنی بود که در کودکی سرِ راهی بوده است و از نوجوانی به یک خانوادۀ آلمانی: زن با شوهرِ حیوان صفت و زن باره اش، خدمت میکرده و برایِ آنها آشپزی میکرده است و به پرندگان و حیواناتِ اهلی نیز، خوراک میداده است
پس از ازدواج هم باید شکمِ شوهر و پسرِ اوباشش که آنها هم از حیوان کمتر بودند را سیر مینمود و به مرغ و خروس و سگ و اسب و گاو هم خوراک میداد
خلاصه پیرزنِ داستانِ ما در طولِ زندگی فقط و فقط شکمِ حیوانات را سیر کرده بود
دوستانِ گرانقدر، «اندرسن» فضایِ کشته شدنِ پیرزن در سرمایِ بی رحمِ جنگل را بسیار زیبا توصیف کرده است، بدنِ لخت و عریانِ پیرزن از سرما یخ زده بود و با درخششِ مهتاب بر رویِ پوستِ سفید و یخ زدۀ اش بسیار جوان به نظر میرسید، و وقتی راویِ داستان و برادرش که کم سن و سال بودند، بدنِ لختِ پیرزن در جنگل را میبینند ناخودآگاه بدنشان به لرزش افتاده و نمیدانند این لرز از سرما است و یا دلیلش دیدنِ بدنِ عریانِ یک زن برای اولین بار است!... به هر حال داستانِ ساده ای بود که در عینِ سادگی منظور و پیامش را خیلی خوب به مخاطب رسانده بود.... که بسیاری از انسانها، تنها نامِ انسان را به یدک میکشند و در اصل تفاوتی که با حیوان ندارند هیچ، بلکه از حیوان نیز پست تر هستند

امیدوارم از خواندنِ این داستان لذت ببرید
<پیروز باشید و ایرانی>

[Mahdi Lotfi · Rating 2 out of 5]

در این کتاب، بیست‌ و شش داستان کوتاه از نویسندگانی چون ادگار آلن پو، ایوان تورگنیف، گی دوموپوسان، آنتوان چخوف، اچ.اچ.مونرو، شروود لندرسون، ویرجینیاوولف، جیمز جویس و... که در نوشتن این قالب ادبی شهرت دارند گرد آمده است. هر یک از این داستان‌ها، تا حدود زیادی نمایانگر سبک و سیاق ویژۀ هر نویسنده است و از آنجا که بیشتر آنها از میان مجموعه‌های منتخب داستان‌های کوتاه به‌زبان بیگانه، انتخاب و ترجمه شده‌اند، نمونه‌های تقریباً کاملی از شکل‌های گوناگون داستان کوتاه در دو قرن اخیر به دست می‌دهند. شاید بتوان با مطالعۀ این داستان‌ها که به ترتیب تاریخ زندگی نویسندگانشان آمده‌اند، با سیر تکاملی و پیشرفت تاریخی و فنی داستان کوتاه از قرن نوزدهم تا به امروز آشنایی بهتر و بیشتری پیدا کرد.

[Настасія Євдокимова · Rating 5 out of 5]

Збірка оповідань, у якій автор не намагається вибудувати єдиний світ, а прост орозповідає історії. Кожна - занурення, кожна про людину, кожна про спробу зрозуміти людину з її страхами, переживаннями, втратами, досягненнями. Ця книжка - калейдоскоп доль і мікровсессвітів. Тут є Америка 30-х, сухий закон, містяни й горяни, різних класів й походжень, прості робітники й письменники, немає дітей, лише дорослі, дорослі, які подолали відтинок життя й тягнуть за собою мішок своїх втрат, радостей, бід, а ще рішень. Доля людини - це множинність прийнятих рішень і множинність виборів.

Короткі історії про людей від майстра коротких історій, що може бути краще?

[Matthew · Rating 5 out of 5]

I thought I knew Sherwood Anderson, and then I read this story collection. These stories were written late in his career. They are so direct that I often forgot I was reading a story, and felt like I was listening to a man talk. He really captures that.

Anderson was a very sensitive man. He was touched by all the details in life. He is only capturing the music of life. He doesn't preach. He was the American Chekhov, and maybe the equal of Chekhov. Some of these stories cut me deep, but a wonderful feeling to it. A romantic sadness. A delight in small things. In the story 'Brother Death', two children are talking about a couple of tree stumps that have been cut down. It's mesmerizing. That's what Anderson can do.

[ΠανωςΚ · Rating 2 out of 5]

Σας αρέσουν οι Ramones; Εμένα πολύ. Τι σχέση έχουν οι Ραμονζ με τον Σέργουντ Αντερσον; Καμία. Απ��ώς, ακόμη κι εγώ, που γουστάρω πολύ τους Ραμόνζ, παραδέχομαι ότι είναι κάπως μονοδιάστατος ο ήχος τους. Αυτό, νομίζω, είναι το πρόβλημά μου και με αυτό που μόλις διάβασα. Συν το ότι ο Αντερσον, εντέλει, δεν μέ άρεσε όσο με αρέσουν οι Ραμόνζ.
Διαβάζω το πρώτο διήγημα. Α, ωραίο, λέω. Το δεύτερο, το τρίτο. Οκ, όλα καλά. Σιγά-σιγά με πιάνει μια ανησυχία, μια κούραση, μια αδιαφορία. Οκ, ωραίος υπαινικτικός λόγος. Οκ, η διάψευση του αμερικανικού ονείρου. Οκ, η περιπλάνηση και η παρατήρηση των φτωχών στις ΗΠΑ. Αλλά δεν άντεξα ως το τέλος. Όταν είχα φτάσει περίπου στα 4/5 της ανάγνωσης είχα μπουχτίσει. Εκανα ένα μικρό άλμα και διάβασα το (πολύ ενδιαφέρον αν και αρκετά δυσνόητο σε σημεία, για έναν μέτριο αναγνώστη σαν και του λόγου μου) επίμετρο του μεταφραστή Σπύρου Γιανναρά. Οκ, ό,τι κατάλαβα, κατάλαβα. Ας διαβάσω και τα υπόλοιπα διηγήματα. Μπααααα, αδύνατον. Ασε που είχα αφήσει για χάρη του Αντερσον στη μέση το (συναρπαστικότατο) Γκαλίντεθ του Μονταλμπάν.
Το βιβλίο αυτό θα το κάνω δώρο σ' έναν φίλο, μόνο που φοβάμαι πως, αφού το διαβάσει, θα μου το πετάξει στο κεφάλι.
(κρίμα, πάντως η έκδοση συνολικά είναι πολύ φροντισμένη -ας πούμε εν κατακλείδι όχι πως ο Αντερσον δεν κάνει για μένα, αλλά πως εγώ δεν κάνω για τον Άντερσον. Το πιο πιθανό και δίκαιο είναι αυτό το βιβλίο να αρέσει πολύ. Ελπίζω σε πολλούς).

[George K. · Rating 4 out of 5]

Εδώ και χρόνια έχω στη συλλογή μου τα δυο άλλα βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, το "Μαύρο γέλιο" και το "Ουάινσμπεργκ, Οχάιο", όμως η πρώτη μου επαφή με το έργου του έμελλε να είναι η ολοκαίνουργια στα ελληνικά συλλογή διηγημάτων του "Θάνατος στο δάσος", που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έρμα. Τα βασικά θέματα που θίγει ο Άντερσον με τα συγκεκριμένα διηγήματα, είναι η αποξένωση, η αποστασιοποίηση, η ανθρώπινη μοναξιά και οι προβληματικές διαπροσωπικές σχέσεις, με τον συγγραφέα να δείχνει την ευαισθησία του και να δίνει έμφαση στις μικρές λεπτομέρειες της ζωής, που συνήθως κάνουν τη διαφορά. Μερικά διηγήματα έχουν να κάνουν με βουνίσιους και επαρχιώτες χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες, ενώ μερικά άλλα με ανθρώπους της πόλης, με πιο εκλεπτυσμένα γούστα αλλά και ανασφάλειες. Κάποια λίγα με άφησαν μάλλον αδιάφορο, χωρίς να μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση, όμως τα περισσότερα με συγκίνησαν και με άγγιξαν για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Η γραφή είναι πολύ καλή, αρκετά ήρεμη και οξυδερκής, με κάποιες πολύ όμορφες περιγραφές, μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί έχει επηρεάσει αρκετούς μεταγενέστερους Αμερικάνους συγγραφείς. Όσον αφορά την έκδοση, είναι εξαιρετικά καλαίσθητη και προσεγμένη, με πολύ καλή μετάφραση και ένα ενδιαφέρον επίμετρο σχεδόν τριάντα σελίδων στο τέλος, για τον συγγραφέα και το έργο του.

[Mohammadbozorgi · Rating 5 out of 5]

ازین مترجمان هرچه دیدید بخوانید:قاضی، سحابی، کوثری،حداد،حدادی،فرزانه،یونسی،بدیعی،خانم بحرینی، دریابندری،فرهاد غبرایی، حبیبی. و من جمله تقی زاده و صفریان.
من فقط به خاطر نام مترجمان سراغ کتاب رفتم و بسیار خوشحالم از این بابت.چون مترجم خوب و متعهد برای پول ترجمه نمیکند بلکه برای غنای فکری خواننده ترجمه میکنه. از همه ی داستان ها هم خوشم اومد. بسیار هم خوشحالم که این دو بزرگمرد همشهری های خودم بودن

[rachel · Rating 1 out of 5]

I think that Sherwood Anderson at his best is an incredible writer. Check out Winesburg, Ohio, the title story in this collection, or any of his stories on the topic of women for proof of this, especially "There She Is -- Taking Her Bath". But aside from the title story and all of his other stories of womanhood -- full of that Jazz Age combination of charm, insight, and sexism -- I found at least half of this collection really tough to get into or care about. Stories of so-called "mountain people," conveyed in Anderson's direct prose, without ornament, are decidedly not for me.

Anderson's strength lies in those stories he tells from the first person point of view, when his brevity hints at the delusions and desperation of his characters without the melodrama that kills other short stories from the perspective of desperate people. "There She Is--Taking Her Bath" was my favorites of the collection for this reason. Anderson could also unsettle with the best of the Southern writers. I'm thinking O'Connor mostly. The scene of the dogs circling a dying woman, who "lived to feed animal life," as a death ritual in "Death in the Woods" gave me chills, it was so perfect.

I wish all of the stories in this collection could have had the same magic. They aren't bad, just...meh.

[Rowland Pasaribu · Rating 4 out of 5]

“A Death in the Woods,” the title story of his 1933 anthology of short fiction, is generally considered Anderson’s finest and most characteristic short story. In it, an unnamed narrator is haunted by a memory from his childhood. In an attempt to understand the enigmatic incident, he returns to the story again and again, seeming to circle closer to the truth with each telling. In composing “A Death in the Woods,” Anderson went through a similar process. Although the story was published in 1933, Anderson had begun working on it at least seventeen years earlier. A ten-page, typewritten fragment—on the reverse side of which Anderson had drafted a portion ofWinesburg, Ohio—sketches out several key elements of “A Death in the Woods,” including a narrator who witnesses an eerie scene one snowy, moonlit night involving a pack of dogs who circle around the corpse of a dead woman bearing a pack of food. He completed various other sketches and drafts in the years between the first fragment and final publication.

Although “A Death in the Woods” is ostensibly about the life and death of Mrs. Grimes, it is probably more appropriate to say that the short story’s true subject is the narrator’s own growth and development as an artist. The old woman’s death is a kind of artistic initiation, as the image of the corpse triggered an intense aesthetic reaction in the young boy. To him, the body was a beautiful object, more like a “white and lovely” marble statue than the shell of a formerly living human being. Years later, the image continues to fascinate and trouble him. Dissatisfied with the way his brother told the story when they were children, the mature narrator now tells the story again. He struggles to discern patterns and meaning in the factual details. What he doesn’t know, he invents, using his personal memories and experiences—even those unconnected to Mrs. Grimes herself—to fill out his fictions.

In his attempt to understand how the sight of the old woman’s corpse has managed to exert such a strong, mystical power over his imagination, the narrator blends fact, memory, and invention to create a work of art—namely, the short story “A Death in the Woods.” Just as the narrator reveals more about himself than about Mrs. Grimes, the true subject of “A Death in the Woods” is the short story’s own creation, not the titular event.

Throughout her life—beginning with the Germans and continuing through her married life and on through her death—the old woman’s energies were entirely focused on procuring food for the men and animals under her care. In its mindless relentlessness, the woman’s situation represents a cruel parody of motherhood. Mothers (and, by extension, women) are expected to be nurturing and nourishing figures, but this woman’s role has been limited to the simple, biological task of feeding, without any of the positive emotional or spiritual elements generally attached to the maternal role. Near the end of the story, the narrator claims that the woman was the “one destined to feed animal life.” The assertion that Mrs. Grimes was inherently “destined” to lead such an existence is debatable, but it is clear that the harsh events of her life have reduced her to this state. The story goes on to suggest that all women may, at some point, have to take up the role of feeder, as the narrator notes that if he and his brother arrive home late after viewing the dead woman’s body, “either our mother or our older sister would have to warm up our supper.”

Circles, which appear throughout the story, help develop the story’s mystical, spiritual aspects. On her way back to the farm, the old woman happens upon a round clearing in the woods. Despite the approaching darkness, the woman lays down to rest, an action that seems even stranger given the fact that we have never seen her rest before: indeed, her life thus far has been one of painful, slow, perpetual motion. The feeling that the story has reached an uncanny, mysterious crux is heightened when the pack of dogs begins running in circles around the woman’s sleeping form. The dogs revert to primitive, instinctual behavior, performing what the narrator calls “a kind of death ceremony.” The round clearing in the woods and the ceremonial circular movements become part of a strange ritual, the precise meaning of which eludes the narrator, although it seems to imply both a purification and blessing of the dead woman. Years later, when attempting to make sense of the cryptic event, the story he tells is circular as well. Rather than recounting the events in a straightforward, linear fashion, “A Death in the Woods” continually doubles back on itself, moving back and forth in time and between perspectives as the narrator finds himself returning, repeatedly, to the mysterious event from his childhood.

Each of the most noteworthy people and moments in “A Death in the Woods” are characterized by their pervasive silence. When the old woman dies in the clearing, for example, the eerie quiet that hangs over the scene—not to mention the townsmen’s stunned, reverential silence—heightens both the mystery and the significance of the moment. Similarly, it is partially because of Mrs. Grimes’s lifelong muteness that the narrator finds himself attracted to her in the first place. On one level, it emphasizes her dramatically harsh life and pathetic separation from the rest of human society, two elements that make the old woman a compelling and rich character. Yet her silence also creates an aura of mystery around her. The character of Mrs. Grimes doesn’t speak in the story, just as her dead body will not metaphorically “speak” to the narrator when he wishes to discover its secret, essential meaning. It is the silence of both the character and the corpse that the narrator finds so provocative and that prompts him to ritually retell the tale of the “A Death in the Woods.”

As the narrator constructs his version of the events, nearly all the characters become silent ones. There is little directly quoted dialogue in this story. When characters appear to speak, their dialogue is generally revealed to be an internal monologue that the narrator has conjectured and placed within quotation marks. Like an oral storyteller who acts out all the voices in a given tale, the narrator speaks for all the people in this story. The only character who has any true quoted dialogue is the rabbit hunter, who erroneously describes the woman’s corpse to the search party. The narrator makes this single exception so that he can then go on to discredit the hunter’s report, just as he will later reject his brother’s version of the night’s events, asserting his own tale as the truest, most accurate portrayal of the story.

[Дмитрий · Rating 3 out of 5]

Прочитал только Death in the Woods.
Мутная история, очень символичная. Но в символах я так и не разобрался.
Названия времен года написаны с большой буквы, олицетвор��ния, относят нас к идее перерождения природы.
Согласно критике на рассказ, ГГ представляет собой триединство Деметры, Прозерпины и Гекаты и воплощает фигуру кормилицы.
Автор намекает, что ничто не подвластно нашему полному разумению, именно поэтому мы мифологизируем события и людей. Так что, не стоит и переживать, что я вообще не понял, о чем речь в рассказе.

[соля · Rating 4 out of 5]

дуже хороші

[Ali · Rating 3 out of 5]

A collection of selected short stories
صفدر تقی زاده و محمدعلی صفریان دوره ی درازی در کار ترجمه ی آثار، همکاری داشته اند و نتیجه ی این همکاری آثار متعددی ست که به عنوان نمونه های خوب ترجمه به فارسی در طیف های مختلف از این دو باقی مانده. بیست و شش داستان کوتاهی که در این مجموعه گردآوری شده اند از نویسندگان مختلف قرن نوزده و بیست میلادی و در طیف های وسیعی از ادگار آلن پو و تورگنیف تا نورمن میللر و دانالد بارتلمی قرار دارند. تفاوت سبک و زبان در این اثار، و انتقال تا حد ممکن این ویژگی ها به زبان فارسی، از مشخصات این مجموعه است. "مرگ در جنگل" یک نمونه ی خوب ترجمه از نویسندگان مختلف در ژانرهای مختلف در زبان فارسی ست.

[Elise · Rating 4 out of 5]

Sherwood Anderson is mainly known today for Winesburg, Ohio. This collection is written later in his career, and is a series of quiet portraits of small moments:
An anecdote from a couple about how they married.
Two cousins who always disliked each other get into a fistfight in their 50s.
A middle aged man returns to his childhood home for a visit, somehow dreaming his old girlfriend is waiting for him.
In the title story, a solitary old woman dies in the woods, and the narrator pieces together what her life was like.

[Charles Northey · Rating 4 out of 5]

I’ve been dabbling off and on for months with this amusing collection of jazzy short stories after I read a Gertrude Stein poem about Anderson. Well worth the read to feel electrified by a bygone era.

[Jeremy · Rating 4 out of 5]

Less raw than Winesburg, more straightforward, not as potent, but his weaker work is still strong.

[Illiterate · Rating 3 out of 5]

Snapshots, mainly of Midwesterners and mountain people. Highlights: Death in Woods, Flood.

[Jennifer Spiegel]

DNF, SHELF OF SHAME. Empty. It was gonna ruin WINESBURG, OHIO for me. That can't happen.

[Navidno70 · Rating 4 out of 5]

داستان کوتاه، انعطاف پذیرترین نوع ادبیات داستانی است ...

[Charles · Rating 4 out of 5]

As with Winesburg, Ohio, there were some stories that simply were not that interesting or gripping, but the few that were—"The Return," "In a Strange Town," "The Flood," and "Brother Death"—are classic Anderson: excruciatingly sympathetic illustrations of loneliness, failure of intimacy, regret, irony, and tender tragedy—beautiful portraits that really make you a fly on the wall, getting such a sincere entry into these people's lives, what makes them tick, what keeps them up at night, what they love. On the other hand, there's "There She Is—She Is Taking Her Bath," a story that I can only describe as the American version of Notes from Underground—very funny. What I love about Anderson is his voice, which is comic when it needs to be, but always personable.

[elderfoil...the whatever champion · Rating 5 out of 5]

Well, ain't this a goddamn boring group of stories. Put ya' ta sleep.
But there's a ghost creepin' through 'em that ya' might not know about, in behind 'em ya' see. It's creakin' in my mind right now, seein' as nobody oils it much 'round here no mo'. If ya can catch a glimpse of it, might move ya' ta tears.

[Russel Henderson · Rating 4 out of 5]

Not as exceptional as Winesburg, Ohio simply because the stories did not overlap. Still, the title story was well-drawn and all displayed his characteristic talent for painting portraits of personalities in 10-15 pages. The Return was the homecoming story to which every adult who has moved away from a hometown can relate.

[Lindsey · Rating 3 out of 5]

Only read "Death in the Woods" which is beautifully sad, even though I read this for college I did enjoy this story.

[Chrystal · Rating 2 out of 5]

Nothing special - even the title story was not particularly memorable.

[Φώτης Καραμπεσίνης · Rating 4 out of 5]

Μετά τον Τσέχωφ, οι Αμερικανοί έγραψαν τα καλύτερα διηγήματα (ουσιαστικά δεν ξέφυγαν πολύ από το λιτό του ύφος). Η συλλογή αυτή περιέχει κάποιες δυνατές στιγμές, όπως είναι το καταληκτικό διήγημα («Θάνατε αδερφέ μου»), όχι πως τα ενδιάμεσα υπολείπονται.

Είναι όμως το φερώνυμο εναρκτήριο, το οποίο καθιστά τη συλλογή αυτή απαραίτητη, ακόμα και σε εκείνους που δεν αρέσκονται ιδιαίτερα στη μικρή φόρμα (όπως εγώ). Το «Θάνατος στο δάσος» αποτελεί την επιτομή αυτού που ο Ρ. Μπαρτ αποκαλούσε «εγγράψιμο» έργο, όπου ο αναγνώστης συμμετέχει, συνδημιουργεί το κείμενο, αφού δεν είναι παθητικός δέκτης, όπως συμβαίνει με τα ρεαλιστικά κείμενα που κινούνται γραμμικά, οδεύοντας ομαλά στην ολοκλήρωσή τους. Εν αντιθέσει με τα δεύτερα, το εν λόγω διήγημα αποκτά υπόσταση και νόημα μόνον εφόσον ολοκληρωθεί. Βεβαίως δεν προκύπτει κάποια αποκάλυψη που θα ξενίσει/ θαμπώσει/ εκπλήξει τον αναγνώστη του. Τουναντίον είναι το ανοιχτό τέλος που επανασυστήνει την ιστορία στον αναγνώστη, επαναφέροντάς τον στη αρχή της – κι αυτό, επαναλαμβάνω, όχι ως απλή κατανόηση όσων διαμείφθηκαν στο κείμενο, αλλά ως προτροπή αναστοχασμού.

Αναστοχασμός όμως τίνος πράγματος; Ίσως, κατά την άποψή μου, του πλέον ενδιαφέροντος στοιχείου: της ίδιας της λειτουργίας της αφήγησης, τουτέστιν της τέχνης, ως αυτοαναφορικότητας, ως ουροβόρου όφι που όχι μόνο επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης, αλλά την ίδια στιγμή τρέφεται από την ουρά του. Κι άλλο ερώτημα προκύπτει: Ποια είναι η λειτουργία της αφήγησης που γίνεται αναστοχαστική; Για αρχή, κι εδώ ερχόμαστε στο ίδιο το διήγημα, η αναζήτηση της αλήθειάς του, το ίδιο το νόημα της ύπαρξής του – στοχασμός όχι πλέον του γεγονότος που αποτέλεσε αφορμή της αφήγησης, αλλά της ερμηνείας από τους αφηγητές του και εν τέλει από τον ίδιο τον κεντρικό αφηγητή, δηλαδή τον δημιουργό που καλείται να συγκολλήσει αφηγηματικά τις «αλήθειες», τις «πραγματικότητες».

Αν ο ανυποψίαστος αναγνώστης αναμένει να ανακαλύψει «τι πραγματικά έγινε» στην ιστορία που διάβασε, ο συγγραφέας δεν θα του το αποκαλύψει. Δεν είναι ότι δεν το γνωρίζει (μπορεί ναι, μπορεί όχι), αλλά δεν ενδιαφέρεται για τον ρόλο αυτόν, δεν ταιριάζει στον καλλιτέχνη που εισπνέει τη διαφεύγουσα πραγματικότητα, εκπνέοντας την αβεβαιότητα που συνιστά τέχνη. Οι ερμηνείες παραμένουν ανοιχτές, δεδομένου ότι τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτές είναι οι… ερμηνείες και οι καταθέσεις όσων αποφάσισαν με τη θέλησή τους ή όχι να τα παραθέσουν, ως εκ τούτου αντικρούοντας ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί εκείνον που συγκέντρωσε τις αφηγήσεις.
Αλλά κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό. Όσα διαβάζουμε είναι εκείνα που κάποιοι αφηγήθηκαν και κάποιοι τα άκουσαν. Είναι όμως την ίδια στιγμή όσα ο δημιουργός κατέγραψε, αλλά όχι απαραίτητα με τη σειρά που έγιναν, σίγουρα όχι αντικειμενικά, αλλά και ελλιπώς καλλιτεχνικά, κατ’ ομολογία του ίδιου του συγγραφέα στις τελευταίες παραγράφους, κάτι που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη, παρουσιάζοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μπορεί ο ίδιος ο δημιουργός να αυτοκαταργηθεί, αμφισβητώντας την ίδια του την πράξη, την αφήγηση; Γεννάται το ερώτημα. Εδώ κρύβεται, σε κοινή θέα, το στοιχείο της αυτοαναφορικότητας στο οποίο αναφέρθηκα στην αρχή. Ο Άντερσον έγραψε ένα πυκνό και αριστουργηματικό διήγημα για το απροσπέλαστο, το αδύνατο της αφηγηματικής τελειότητας, το όριο της οποίας συνεχώς διαφεύγει από τον δημιουργό, ο οποίος το καταδιώκει καταδικασμένος να αποτύχει. Όπως κι ο ώριμος αναγνώστης του, συνεχώς επανέρχεται στο θέμα του, στην τέχνη του, αγωνιώντας για το ακατόρθωτο. Όσο ο δημιουργός αποτυγχάνει να αγγίξει την τελειότητα τόσο κι ο αναγνώστης αγωνιά μαζί του – ένα ζευγάρι σφιχταγκαλιασμένο σε έναν χορό που αναζητά τα τέλεια βήματα και απολαμβάνει την αποτυχία του, αφού μόνο αυτή αποτελεί αφορμή για αέναη επανάληψη. Ένα κρυφό πάθος που μοιραζόμαστε, ίσως το μόνο άξιο λόγου.

https://fotiskblog.home.blog/2025/10/...

[Carole · Rating 4 out of 5]

The tone of these stories is that everything is finished. It is an evening book: many things have happened, many other days have gone on which have held more excitement, and those days are done; it is the right and proper time to tell the stories. It’s the conversational manner of grandparents of an evening, or a company of friends on a day off.
“Winesburg, Ohio” is the quintessential Anderson and as a result, it’s impossible to look at his other work without making comparisons. (The exception would be if you had read his other work before Winesburg, Ohio, but that’s impossible for me at this point, so I’ll go on with my tarnished imperfect perspective, coming into this spoiled, or educated, depending on your perspective.) Winesburg goes on through a town in a more singular thread, with the exceptional stories passing out on distinct branches from which one returns. Death in the Woods is more like a series of walks like spokes from a wheel, not leading to or coming from any larger venture, but different stories freed from the obligation to get you somewhere in the end. The most obvious spoke is the group of stories placed in the Appalachian mountains. It supported a theory that the perspective we have had towards people who live in the Appalachians is not new. Then it was lack of shoes, a certain toughness, a grit of those who make their own alcohol whether it’s illegal to buy it or not. Now it’s the isolation we respect, and the lack of resources we pity, but the attitude’s the same, with maybe less admiration for the unknown now.
Another spoke is the theme of writers. Anderson writes about writers as if even he does not know how they work. It’s as refreshing as a good craft talk, the completely useless kind where someone asks the famous writer how they get their ideas, how they finish a novel, and they laugh with that absolutely desolate merriment and tell you that it’s different every time, that no one really knows how to write. It’s impossible to tell how far Anderson’s narrator is from his own life; sometimes he seems to include his own biography as a way into the story.
His tone is always frank. I think if he was not removed from me in time, I may look less kindly on the stories which meander and trail off without any real resolution or climax, but because his experiences are always new to me, I enjoyed this nonetheless. I’ve got a lot of respect for the way he tells the parts of a story that need to be told, not pretending at economy of words or unnecessary poetry.

[molls · Rating 4 out of 5]

Death in the Woods
I read this story for a project in my AP Literature class, and as a person who doesn't like being told what to read I didn't expect to like this short story as much as I did. This story teaches a valuable lesson-that sometimes the good-natured die at the hands of an endless cycle. The good natured being the woman, Mrs. Grimes and the endless cycle being the feeding. Feeding in a literal sense and a figurative sense. She feeds the German farmer and his wife, she feeds her husband and her son, and post-death she feeds her dogs (or rather they take the food that she had just attained). She has been taken advantage of in a vicious cycle despite being a woman who does not question the authority of those around her or attempt to rebel. In a figurative sense the people are "feeding" off her vulnerability. The theme of this story is both disheartening and fascinating. Not only is the theme shown through Mrs. Grimes own difficulties but through the growth of the narrator as he recounts her story.

[Mariano Hortal · Rating 4 out of 5]

Publicado en http://lecturaylocura.com/muerte-en-e...

“Muerte en el bosque” de Sherwood Anderson. El placer de la narración corta

De la introducción de Miguel Ángel Martínez Cabeza sacamos dos características esenciales a la hora de afrontar esta recopilación de cuentos cortos que nos trae la editorial Traspiés, en primer lugar:
“Anderson reunió casi todas su narrativa breve en tres volúmenes: “The triumph of the egg” (1921), “Horses and men” (1923), y “Death in the woods and other stories “(1933). [...] El presente volumen comprende los diez cuentos que quedaban inéditos de “Death in the woods”, con una nueva traducción del relato que da título al volumen, y dos cuentos más también inéditos, de los mejor considerados por la crítica entre los relatos dispersos: “La siembra del maíz” y “La esposa.”
Esta recopilación de 1933 es muy posterior a su influyente ciclo de relatos cortos “Winesburg, Ohio” (1919); quiere esto decir que, aunque intentemos buscar hilos conductores que unan las historias, la idea inicial del escritor no fue esa; ya que el único “ciclo” que hizo fue, el anteriormente mencionado, desgranado en mi crítica. Por otra parte:
“El lector deberá juzgar por sí mismo esta colección, pero una citas del poeta Hart Crane sobre Sherwood Anderson puede darle algunas claves: ” de sus párrafos y páginas surge un lirismo, deliberado y ligero, como unas semillas de algodoncillo que se elevan buscando el sol… (Anderson) carece de sentimentalismo y tampoco pretende ofrecer soluciones pero tiene una humanidad y una sencillez que desconciertan por su profundidad y capacidad de insinuación…”
Con esta descripción nos podemos hacer una idea de cómo son las historias de Anderson: alejadas de efectismos finales y más cercanas a la realidad, a la caracterización psicológica de los personajes inmersos en lo cotidiano. Todo esto está presente en el primer cuento, el homónimo, en la descripción de la muerte de la anciana:
“Bien, ya estaba muerta. Les había dado de comer a los perros de los Grimes cuando estaba viva, ¿y ahora qué?
Tenía el bulto en la espalda, el saco con el trozo de cerdo salado, el hígado que le había dado el carnicero, los despojos para los perros y los huesos para sopa. El carnicero del pueblo, dominado de pronto por un sentimiento de compasión, le había llenado el saco hasta arriba. Aquello había sido un gran botín para la anciana.
Ahora era un gran botín para los perros.”
Lo efímero de una vida cualquiera, en este caso de la anciana, su generosidad en vida servirá tras su muerte como tesoro para alimentar a los perros igualmente. Afrontar la muerte se convierte para los narradores, los dos hermanos, en un avance en su persona, un relato de formación a pequeña escala:
“No parecía vieja, echada allí bajo aquella luz, congelada e inmóvil. Uno de los hombres le dio la vuelta sobre la nieve y lo vi todo. Mi cuerpo se estremeció en una extraña sensación mística el igual le paso a mi hermano. Puede que fuera el frío. “
En “Como una reina” asistimos a un momento tan aparentemente sencillo, tan simplemente cotidiano, como puede ser el descubrimiento del amor, de la belleza de una persona, basta un simple destello, instantáneo para darse cuenta de ello; Anderson lo refleja de manera realista pero no exento de un cierto lirismo, un poco subterráneo, sin efusividad, aun así somos perfectamente conscientes de la belleza de la situación:
“Pero yo estaba hablando de la belleza de la gente, lo extraña que es, como aparece, desaparece y reaparece.
La vi fugazmente en Alice aquella noche.
[...]
Iba caminando por el claro iluminada por la luna como una reina, tal como decía aquel amante suyo que solía cruzar la habitación o el escenario.
[...]
Me enamoré de ella, locamente, durante un instante.”
En “La esposa “, curiosamente, sí que asistimos a una declaración de principios, él mismo describe su prosa: qué es la literatura si no una forma de hablar, de describir el ánimo, las pequeñas historias de la gente:
“Cuando tenía la pluma en la mano me volvía mudo”, declaraba. Qué tontería. Cuando me fui del lugar el doctor solía escribirme largas cartas. Todavía lo hace a veces, pero no muy a menudo. Las cartas son relatos maravillosos de sus estados de ánimo ciertos días, cuando recorre en coche la región, y hay descripciones de los días, los días de otoño, de primavera… Lo lleno que esta se sentimientos verdaderos… Lo profundo y auténtico de su conocimiento… Pequeñas historias de la gente, sus pacientes. Se olvida de lo que escribe. Las cartas son como si hablara.”
El colofón a la antología lo pone el magnífico “En un lugar extraño” donde plantea una premisa muy diferente: salir de lo cómodo, ir a sitios donde eres un desconocido:
“Y por eso paseo por lugares desconocidos como este. Sueño. Tengo fantasías. Ya he salido antes a la calle, he recorrido varias calles de este pueblo. Ha despertado en mi un pequeño caudal de fantasías nuevas, reunidas alrededor de vidas desconocidas, y mientras caminaba siendo un desconocido, andando despacio con un bastón, parándome a mirar el interior de las tiendas, por las ventanas de las casas y los jardines, he provocado en otros esa misma sensación que yo he tenido.“
Esta deslocalización de nuestros lugares comunes funciona a dos niveles, como formación literaria y personal; es esto lo que consigue que nos abramos, que sintamos la epifanía de un crecimiento en nuestra personalidad o de nuestras facetas artísticas.
Anderson, con esta aparente naturalidad, consigue forzar el que abandonemos lo rutinario para sumergirnos en la fluidez de su prosa. Un placer leer a un escritor diferente, un escritor que, particularmente, me subyuga sin remedio.
Introducción y Traducción de los textos del inglés de Miguel Ángel Martínez Cabeza de “Muerte en el bosque” de Sherwood Anderson para editorial Traspiés.

[Loocuh Frayshure · Rating 5 out of 5]

If you put some of the stories in this in front of my face and told me they were written today, I’d have a hard time disbelieving you. In some ways, these stories have a maturity and a freedom that Winesburg just doesn’t, and my god, they’re insane. The title story, There She Is—She Is Taking a Bath, In a Strange Town, Another Wife, The Flood, Brother Death...this is overwhelmingly good, primo shit.

Some I didn’t especially like, but nothing in this is bad or worth skipping. That’s rare.

Anderson is continuing to reveal himself to be one of the most underrated, overlooked of all American modernists. What he lacks in in-your-face experimental moves a la Faulkner he more than makes up in a timeless, laser precision cut to humanity.