Люди за темних часів

by Hannah Arendt, Неля Рогачевська (Translator), Вадим Скуратівський (Preface)

Всесвітньо відомий соціальний мислитель Ханна Арендт, автор «Джерел тоталітаризму», знайомить нас із деякими її сучасниками. Увага автора зосереджена на людях, більшість із яких вона добре знала, котрі самовіддано захищали гідність людини, світлий простір культури, мислення та спілкування, чинячи тим самим опір «темним часам» тоталітаризмів усіх кольорів.
«Персонологічні коментарі Ханни Арендт такі майстерні й такі проникливі, що будь-який сторонній коментар до них самих, ті чи ті сторонні надбудови над ними постануть літературним ризиком, намарною спробою літературної ж конкуренції із блискучим пером авторки, яка тут поєднує в собі і філософа, і соціолога, й історика, і письменника (і спеціально письменника-мемуариста)».
Вадим Скуратівський

Genres: Philosophy, Nonfiction, History, Politics, Essays, Biography, German Literature

318 pages, Hardcover

First published March 25, 1970

About the author

Hannah Arendt (1906 – 1975) was one of the most influential political philosophers of the twentieth century. Born into a German-Jewish family, she was forced to leave Germany in 1933 and lived in Paris for the next eight years, working for a number of Jewish refugee organisations. In 1941 she immigrated to the United States and soon became part of a lively intellectual circle in New York. She held a number of academic positions at various American universities until her death in 1975. She is best known for two works that had a major impact both within and outside the academic community. The first, The Origins of Totalitarianism, published in 1951, was a study of the Nazi and Stalinist regimes that generated a wide-ranging debate on the nature and historical antecedents of the totalitarian phenomenon. The second, The Human Condition, published in 1958, was an original philosophical study that investigated the fundamental categories of the vita activa (labor, work, action). In addition to these two important works, Arendt published a number of influential essays on topics such as the nature of revolution, freedom, authority, tradition and the modern age. At the time of her death in 1975, she had completed the first two volumes of her last major philosophical work, The Life of the Mind, which examined the three fundamental faculties of the vita contemplativa (thinking, willing, judging).

Reviews

[Steve]

It is difficult to write a good review of a collection of articles and essays which do not have a common theme, some of which, frankly, are pieces written for specific occasions which may well have otherwise not found Arendt's close attention. But the quality of the writing and the interest of the content of most of the essays in this book are generally so high that I feel I must draw this book to your attention.

Hannah Arendt (1906-1975), originally trained as a philosopher by no less than Martin Heidegger, preferred to be called a political theorist, and, certainly, she had good reasons to want to carefully analyze political ideas and behavior. A German Jew briefly held by the Nazis in 1933 who then fled to France with alacrity, Arendt's German citizenship was revoked in 1937, and, when the Nazis invaded France in 1939, she was held by the Vichy authorities for 5 weeks before she and a few others escaped from the Gurs internment camp. She was one of the lucky few who succeeded in escaping to the USA via Portugal.(*)

Better known for books like The Origins of Totalitarianism (1951) and Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Evil (1963), in 1968 she published Men In Dark Times, a collection of eleven occasional essays and articles she had published in the previous decades, some written in English and some in German (translated here). With the exception of the opening essay which used her acceptance of the Lessing Prize as an occasion to give a sober talk about ethics over the ages with a particular emphasis on the thought of Gotthold Lessing, the essays occupy themselves with men and women who rose to some prominence in the 20th century.

If one searches for a unifying theme in this collection, the only candidate is the question: How does one behave in dark times? Does one engage and struggle or does one withdraw and use one's limited time and energies for other matters? But, in point of fact, no theme is common to all of the essays. Some, like the last two on Randall Jarrell and Waldemar Gurian, are prose elegies that briefly and evocatively resurrect close friends of Arendt. Many are essay/reviews that appeared in the New Yorker and the New York Review of Books and therefore in the well known manner take the occasion of a book review to expand upon a closely related subject at some length.

Though her side remarks about Lessing in the Lessing Prize acceptance address have started me anew reading his works, the articles which made the greatest impression on me were those on Rosa Luxemburg, Hermann Broch, Walter Benjamin and Bertolt Brecht. These essays are anything but occasional reviews written with a studious sense of obligation to fulfill a commission. Arendt appears to know all the works of these authors and all the secondary literature; in some of the cases she knew the individual personally. These persons evidently occupied Arendt's attention for many years. Each of these essays teems with the kind of information and insight I read with gratitude.

Let's take the 50 page study of the life, personality and work of Benjamin as an example. Haunted by misfortune and wrong choices, largely unknown and unappreciated, Benjamin was a unicum in ways that were not completely clear to me when I read some of his books. Though he was associated with Horkheimer and Adorno's Institute for Social Research, dialectical thought was quite foreign to him. He sought for the small phenomena, the apparent trivialities, which somehow contained the essence of the large matters he was trying to understand. As Arendt mentions, Benjamin was enthralled when he found in a museum two tiny grains of wheat on which some obsessive person had inscribed in some impossibly small script the complete Shema Israel.

For him the size of an object was in an inverse ratio to its significance. And this passion, far from being a whim, derived directly from the only world view that ever had a decisive influence on him, from Goethe's conviction of the factual existence of an Urphänomen, an archetypal phenomenon, a concrete thing to be discovered in the world of appearances in which "significance" (Bedeutung, the most Goethean of words, keeps recurring in Benjamin's writings) and appearance, word and thing, idea and experience, would coincide. ... In other words, what always profoundly fascinated Benjamin from the beginning was never an idea, it was always a phenomenon.

Benjamin was really a poet who wrote with metaphors, who tried to discover what Baudelaire called correspondances to reveal deep connections one would not ordinarily observe. Another aspect unknown to me: Benjamin dreamed of the perfect book that would consist only of sublimely selected quotes. When he wrote a Habilitationsschrift necessary for becoming a professor at a German university, he let it become all too close to his dream; the professors on the evaluation committee were baffled by the eccentric text they had to read. They did not accept it, for how could they possibly hope to understand what Benjamin was doing, that he (without indicating his intentions to the poor readers) "placed the greatest emphasis on the six mottoes that preceded the study?" Arendt cites from one of Benjamin's letters: No one...could gather any rarer or more precious ones. (!) Clearly, Benjamin thought in ways unfamiliar to most of us. Hence, every single one of his texts is sui generis.

Arendt summarizes Benjamin's mature process/point of view in the following beautiful manner:

And this thinking, fed by the present, works with the “thought fragments” it can wrest from the past and gather about itself. Like a pearl diver who descends to the bottom of the sea, not to excavate the bottom and bring it to light but to pry loose the rich and the strange, the pearls and the coral in the depths, and to carry them to the surface, this thinking delves into the depths of the past - but not in order to resuscitate it the way it was and to contribute to the renewal of extinct ages. What guides this thinking is the conviction that although the living is subject to the ruin of the time, the process of decay is at the same time a process of crystallization, that in the depth of the sea, into which sinks and is dissolved what once was alive, some things “suffer a sea-change” and survive in new crystallized forms and shapes that remain immune to the elements, as though they waited only for the pearl diver who one day will come down to them and bring them up into the world of the living as “thought fragments,” as something “rich and strange,” and perhaps even as everlasting Urphänomene.

I have mentioned only a few of the many remarkable matters Arendt raises in this essay. And Hermann Broch is almost as curious a man and thinker as Benjamin is.

In each of the essays, and not just the four I liked the most, Arendt manifests a noteworthy talent to recognize and describe the manner in which her subjects think and act, and to set them in an intellectual and historical context. Quite impressive.


(*) Walter Benjamin, for example, tried, failed and committed suicide. Not to mention the millions of Jews who weren't intellectuals or artists and never had a chance of being accepted by the American immigration authorities, even if they had had the money and connections to get themselves to Portugal.

Rating

http://leopard.booklikes.com/post/942...

[Φώτης Καραμπεσίνης · Rating 4 out of 5]

1η δημοσίευση, Book Press:
https://bookpress.gr/kritikes/biograf...

Ο χρόνος διαλύει τους ανθρώπους. Τους παίρνει, πλανευτής, από την κούνια και τους πετάει άγαρμπα στον τάφο, προτού προλάβουν να συνειδητοποιήσουν το πέρασμά του. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, αδιάφορος, ακύμαντος. Δεν συντρέχει κανέναν και υπηρετεί αποκλειστικά τον εαυτό του. Και όμως, ως τέτοιος, δεν βιώνεται όμοια ούτε από όλους τους ανθρώπους ούτε από όλες τις γενιές. Κάποιες πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής τους σε νηνεμία, σε περιόδους άμπωτης. Άλλες όμως τις πρόφτασε η παλίρροια, τις παρέσυρε ή τις πέταξε στα βράχια, αφήνοντας πίσω της κουφάρια και συντρίμμια. Και εν μέσω αυτών, κάποιοι άνθρωποι σε καιρούς ζοφερούς, φωτοβόλησαν και άνθισαν και έδωσαν νόημα στον χρόνο που πέρασαν στον πλανήτη αυτόν.


Τα χρόνια

Ο 20ος αιώνας, ιδίως στο πρώτο μισό του, στάθηκε σκληρός με τους κατοίκους του πλανήτη. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι από μόνοι τους αρκούν για να τον χαρακτηρίσουν βίαιο και αιματηρό, αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι οι αντιξοότητές του έδωσαν το έναυσμα για την παρουσία και το έργο κάποιων σημαντικών ανθρώπων που το αστέρι τους πρόλαβε να λάμψει, αφήνοντας πίσω τους σημαντικό έργο με διάρκεια. Η Χάνα Άρεντ, μια από τις μεγαλύτερες φιλοσόφους του 2ού αιώνα, υπήρξε ένας αυτόφωτος πνευματικός άνθρωπος, όπου παρόλο ότι «ανδρώθηκε» πνευματικά στη σκιά τιτάνων όπως ο Χάιντεγκερ και ο Γιάσπερς, ανεξαρτητοποιήθηκε αποκτώντας τη δική της φωνή, κατακτώντας την αθανασία χάρη στην πρωτότυπη σκέψη και το έργο της.

Στο βιβλίο με τίτλο «Άνθρωποι σε χρόνους ζοφερούς», το οποίο επανεκδόθηκε πρόσφατα σε εξαιρετική μετάφραση του Δ. Ψυχογιού, επέλεξε να βιογραφήσει κάποιες προσωπικότητες του πνεύματος που έδρασαν στις αρχές του αιώνα (πλην ενός). Φυσικά το έκανε με τον δικό της τρόπο και μέσα από την ιδιαίτερη οπτική της, προτάσσοντας κάποια σημεία της ζωής τους και του έργου τους που τους προσδίδουν παγκοσμιότητα, αναδεικνύοντας το φως στη σκέψη και τις πράξεις τους.

Ας έρθουμε όμως στο περιεχόμενο του βιβλίου. Δεν πρόκειται βέβαια για βιογραφίες per se (παραλείπονται πολλά, και λόγω έκτασης προφανώς, καθώς τα περισσότερα κείμενα είναι ολιγοσέλιδα), αλλά ένα είδους homage στο έργο και τις πράξεις ανθρώπων που το αποτύπωμά τους στον αιώνα της φρίκης υπήρξε αναμφίβολα θετικό. Στη λογική αυτή δεν είναι τυχαίο που λείπει ο μέντορας και για κάποιο διάστημα εραστής της, ο κορυφαίος κατά πολλούς φιλόσοφος του 20ού αιώνα, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ. Μπορεί το έργο του να στέκεται περίλαμπρο και αειθαλές στο πέρασμα των ετών, πλην όμως η ζωή και οι απόψεις του (εν προκειμένω η ταύτισή του με το Ναζιστικό Κόμμα) απέτρεψαν την Άρεντ από το να τον συμπεριλάβει στο βιβλίο αυτό.

Οι άνθρωποι

Το βιβλίο ξεκινάει με τον Γκότχολντ Εφραίμ Λέσσινγκ, τον μόνο που δεν έζησε στον 20ό αιώνα, αλλά την εποχή του Διαφωτισμού. Ετούτος ο Εβραίος λόγιος υπήρξε ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος, του οποίο το θεατρικό έργο «Νάθαν ο σοφός» αποτελεί το έναυσμα για το μακροσκελές («προγραμματικό» το ονομάζει η ίδια) κείμενό της. Της προσφέρει την ευκαιρία να μιλήσει για το θέμα της εβραϊκότητας, αλλά και το πώς βιώνει ο διανοούμενος τη βίαιη απόσπασή του από τη δημόσια σφαίρα στην ιδιωτική, με τη συνεπαγόμενη ατροφία που αυτή συνεπάγεται. Ένας ακόμα πυλώνας είναι η έννοια του ανθρωπισμού σε καιρούς ζοφερούς και το πώς αυτή ενσαρκώνεται. Ξέρουμε από τα μεταγενέστερα κείμενα της Άρεντ ότι αρνείτο τη συμπόνια ως μη δυνάμενη να χρησιμοποιηθεί πολιτικά (ως παθητικό συναίσθημα αποτρέπει τη δράση), αν και ήταν κάτι που τη στιγμή της φρίκης προσέδιδε στους πάσχοντες καταφύγιο. Ο Λέσσινγκ αντιθέτως προέτασσε τη φιλία με την έκκληση «γίνε φίλος μου» να επαναλαμβάνεται τακτικά ως μάντρα σε όλη την έκταση του «Νάθαν».
Η φιλόσοφος, εν συνεχεία, εξερευνά με απαράμιλλο βάθος την αλληλοπεριχώρηση του ατομικού με το συλλογικό/ ιστορικό. Κοινός τόπος η αφήγηση, όπου για την Άρεντ η έννοια της αφήγησης είναι ένας συνδυασμός, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «ποίησης και ιστορίας». Ό όρος «ποίηση» περιλαμβάνει τη λογοτεχνία και την τέχνη εν γένει (σε αντιδιαστολή προς τη «γνώση», την επιστήμη). Ταυτόχρονα η ιστορία είναι η αυστηρή καταγραφή των γεγονότων από τον ιστορικό. Χρέος επομένως του καλλιτέχνη και του ιστορικού, είναι να θέσουν σε κίνηση τη διαδικασία της αφήγησης, προκειμένου να εντάξουν όλους εμάς σε αυτήν. Όσον αφορά τον ιστο��ικό τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Η καταγραφή των γεγονότων, η τοποθέτηση του ανθρώπου στο ιστορικό εννοιολογικό πλαίσιο προσφέρει την απαραίτητη απόσταση από το συμβάν, καθώς τον εξοικειώνει με τις αφορμές, τις αιτίες. Η ένταξή του στην ιστορική συνέχεια, εν τέλει, δρα παρηγορητικά σε βάθος χρόνου, καθώς η συμμετοχή έστω σε μια κοινότητα πόνου παραμένει συμμετοχή και κοινότητα. Για τον Λέσσινγκ, ολοκληρώνει, δεν υπήρξε μία αλήθεια ούτε μία απάντηση, παρά ο «ατέρμων διάλογος μεταξύ των ανθρώπων» και η υποχρέωση του ανθρώπου να λέει αυτό που θεωρεί αλήθεια, εξανθρωπισμένη μέσω του διαλόγου.

Το άστρο της Ρόζα Λούξεμπουργκ και της οργάνωσης του Σπάρτακου υπήρξε φωτεινό, ίσως εξαιτίας του ότι έλαμψε τόσο έντονα για λίγο, ενώ η δολοφονία της από τα παρακρατικά Freicorps με την ανοχή του Υπουργού Νόσκε αποτελεί μία από τις μαύρες σελίδες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η Άρεντ στέκεται με θαυμασμό απέναντι στην Πολωνή επαναστάτρια, αν και η ίδια όπως γράφει δεν ανήκε σε κάποια αριστερή οργάνωση, εστιάζοντας στο επαναστατικό της πάθος, στις συντροφικές και τις προσωπικές της σχέσεις. Σπάνια περίπτωση ταύτισης προσωπικού και επαναστατικού ήθους, αρμονικού συνδυασμού έργου και δράσης, η «κόκκινη Ρόζα» δεν δίστασε να συγκρουστεί με το ίδιο της το κόμμα (η γνωστή στους ασχολούμενους με τα του SPD περίπτωση Μπερνστάιν), αλλά και με την αυθεντία που τότε κατείχε το κόμμα των Μπολσεβίκων και ο ίδιος ο Λένιν (η κριτική της στη Ρωσική επανάσταση παραμένει όσο ποτέ επίκαιρη καταδίκη του ολοκληρωτισμού). Είναι λογικό ο βίαιος θάνατός της, όπως κι εκείνος των συντρόφων της της ομάδας Σπάρτακος, να αποτελεί αναπόφευκτα την κορυφαία στιγμή της πορείας της, προσδίδοντάς της το κύρος του μάρτυρα για την Υπόθεση. Συγκλονιστική παραμένει η δήλωση του -νεκρού εν αδεία- συντρόφου της Leo Jogiches, ο οποίος όταν ρωτήθηκε, λίγο μετά τον θάνατο της Ρόζας, γιατί δεν διέφυγε για να γλυτώσει τη ζωή του απάντησε: «Κάποιος πρέπει να μείνει πίσω για να χαράξει τις επιγραφές στους τάφους μας». Ετούτη υπήρξε η παρακαταθήκη και το μεγαλείο των ανθρώπων αυτών, η οποία φαντάζει ακόμα πιο θαυμαστή έχοντας γνώση τού τι ακολούθησε στη Γερμανία όταν πλέον δεν είχε μείνει κανείς ζωντανός από τους επαναστάτες.

Η περίπτωση του Άντζελο Τζουζέπε Ρονκάλι, γνωστότερου ως «ευλογημένου Πάπα Ιωάννη ΚΓ’», υπήρξε μοναδική στα χρονικά της Αγίας Έδρας. Και ετούτο, γιατί ο άνθρωπος αυτός ξεχώρισε για δύο λόγους, σύμφωνα με την Άρεντ: Πρώτον, γιατί ανήλθε στο ύπατο αξίωμα όχι ακριβώς ως επιλογή, αλλά ουσιαστικά ως η μόνη ανώδυνη, κατευναστική παρουσία, εξισορροπητικός παράγοντας ανταγωνιστικών δυνάμεων του Βατικανού. Ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος, ότι ο εν λόγω είχε τη…στρεβλή πεποίθηση ότι όφειλε να ταυτίσει το αξίωμα με τον ένθερμο χριστιανό που έκρυβε εντός του. Και επιπλέον, να δράσει και να ζήσει ανάλογα. Αυτή η επαναστατική οπτική τον ακολούθησε σε όλη την πορεία της ζωής του ως το επώδυνο τέλος του από καρκίνο του στομάχου, τον οποίο αντιμετώπισε με τη στωϊκότητα του πιστού όχι εκείνη του προκαθήμενου.

Γνωστότερη ως Κάρεν Μπλίξεν, η Ισάκ Ντίνεσεν στις σελίδες που της αφιερώνει η Άρεντ ξεχωρίζει ίσως λίγο περισσότερο ως μια larger than life προσωπικότητα από λογοτέχνης. Όχι πως η φιλόσοφος δεν εκτιμά το συγγραφικό της έργο, αλλά δείχνει συχνότερα συνεπαρμένη από την παρουσία της («σαν να εμφανίστηκε από μια άλλη εποχή») και τις απόψεις της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της γραφής της: «Όλες οι λύπες υποφέρονται, αν τις βάλεις σε μια ιστορία ή αν αφηγηθείς μια ιστορία γι’ αυτές». Καθόλου τυχαία η Χάνα Άρεντ ξεχωρίζει αυτή τη φράση της εν μέσω άλλων. Είμαστε οι αφηγήσεις μας και ετούτη είναι η βασικότερη φιλοδοξία αντάξια του γεγονότος ότι είμαστε ζωντανοί. Η γυναίκα αυτή αναζήτησε και ήρθε κάποια στιγμή αργότερα στη ζωή της με το grande passion, όπως περίπου καταγράφεται στο αυτοβιογραφικό «Πέρα από την Αφρική». Όμως εκείνο που θαύμασε στην Μπλίξεν η Άρεντ είναι ο αφηγηματικός της οίστρος, καθώς και η ίδια η φιλόσοφος διαπνεόταν από την ανάγκη να πει την «αλήθεια των πραγμάτων» ως δεινός αφηγητής, αποτασσόμενη τους περιορισμούς της θεωρητικής αποκλειστικά έκφρασης χάριν της αφηγηματικής.

Η επιλογή του laudatio χάριν του «φωτεινού» Καρλ Γιάσπερς αντί του «σκοτεινού» Μάρτιν Χάιντεγκερ δεν είναι τυχαία. Σίγουρα η Άρεντ χρωστάει εξίσου πολλά ή και περισσότερα στον δεύτερο, αλλά για τους λόγους που ανέφερα δεν τον συμπεριέλαβε και προτίμησε την αναφορά στον έτερο των δασκάλων της. Μην ξεχνάμε πως αυτό το βιβλίο αναφέρεται σε ανθρώπους που όχι απλά έζησαν, έδρασαν, έγραψαν σε ζοφερούς καιρούς, αλλά με την παρουσία τους έδειξαν ότι ο ζόφος δεν κατανικάται με περισσότερο ζόφο. Κι ως προς αυτό, και μόνο, ο φιλόσοφος Γιάσπερς υπερείχε του συμπατριώτη του. Δεν χρειάζεται εδώ να τονίσω στους, έστω και ελάχιστα, γνωρίζοντες το έργο της Άρεντ ότι δεν ηθικολογεί, αλλά επιζητεί το αρχαιοελληνικό φως που καταυγάζει το σκότος της ανθρώπινης ψυχής. Και ο Γιάσπερς είναι το κατάλληλο παράδειγμα, η φωτεινή παρουσία που συνδύασε το γερμανικό πνεύμα με τον ευρωπαϊκό ορίζοντα. Διόλου τυχαία ο μεταπολεμικός Γιάσπερς συνέβαλε -με προσωπικό κόστος απομόνωσης από τους συναδέλφους του- στο να επουλωθεί το τραύμα και η ενοχή με το δοκίμιό του «Το ζήτημα της γερμανικής ενοχής». Όταν οι περισσότεροι επέλεξαν να ξεχάσουν ώστε να προχωρήσουν άτυπτα σ’ ένα μέλλον υλικής ευμάρειας, ο φιλόσοφος -εκείνη η ενοχλητική μύγα- έθετε ξανά και ξανά τα ερωτήματα που πλήγωναν, αναδεικνύοντας τον ρόλο του φιλοσόφου ως ενεργού πολίτη που αρνείται να κρυφτεί πίσω από την ασφάλεια της έδρας, λαμβάνοντας επάξια τον τίτλο «Πολίτης του κόσμου».

Ελάχιστοι θνητοί δικαιούνται να λάβουν τον τιμητικό τίτλο «Αναγεννησιακός άνθρωπος» κι ο Χέρμαν Μπροχ υπήρξε ένας από τους ελάχιστους. Το πέρασμά του από τη λογοτεχνία («Οι Υπνοβάτες», «Βιργιλίου θάνατος»), στις επιστήμες (μαθηματικά, φυσική, ψυχολογία) και τέλος στην πολιτική («Ψυχολογία των μαζών») εν είδει ακραίου φυσικού φαινομένου, αφήνει άφωνο τον σύγχρονο αναγνώστη. Ιδιαίτερα διότι καθετί με το οποίο καταπιανόταν έφτανε στο απόγειό του, ώστε να εγκαταλειφθεί στη συνέχεια για να προχωρήσει σε κάποια άλλη κορυφή. Και όμως, όπως εξηγεί η Άρεντ, η στόχευσή του υπήρξε συγκεκριμένη: ο απώτερος σκοπός του υπήρξε πάντοτε η πρακτική προσφορά στη χειμάζουσα ανθρωπότητα, όπως ο ίδιος εννοούσε τη δράση υπέρ των εχόντων χρεία. Όταν επομένως η λογοτεχνία έπαψε να ικανοποιεί τη βαθιά του ανάγκη, μεταπήδησε στην επιστήμη κι από εκεί το έσχατο άλμα στην πολιτική. Πάνω σ’ αυτό τον πρόλαβε ο θάνατος, ανακόπτοντας μια πορεία που δεν φαινόταν να είχε τέλος.
Η Άρεντ μπορεί να μην παραλείπει καμία πτυχή της πολυσχιδούς προσωπικότητάς του, αλλά ξεκάθαρα τάσσεται με το μέρος του ποιητή («Ποιητής παρά τη θέλησή του»), όπως εξάλλου σε όλα της τα κείμενα όπου η αφήγηση προέχει της διανοίας. Εντούτοις, αποδίδει τα του Καίσαρος με θαυμαστή αντικειμενικότητα, καθώς μοναδικός σκοπός της είναι να αναδείξει τον άνδρα και το έργο του, όχι τα πάθη και τις αδυναμίες του.

Υπάρχει κάτι αβάσταχτο στη ζωή και τη μοίρα του Μπένγιαμιν. Ίσως έφταιγε εκείνο το παιδικό τραγουδάκι για τον Μικρό Καμπούρη που του τραγουδούσε η μητέρα του, ως τον μοναδικό υπαίτιο για όλες τις ζημιές που έκανε ως παιδί. Σωρεία ατυχιών, κακών επιλογών και διαψεύσεων ακολούθησαν την ενήλικη ζωή ενός ανθρώπου που έμελλε να αφήσει το στίγμα του στην λογοτεχνική κριτική του παρελθόντος αιώνα. Η Άρεντ αναφέρεται στην αγάπη του Μπένγιαμιν για τα παραθέματα (κατέγραφε ατελείωτα τέτοια και σκόπευε να γράψει ένα βιβλίο εξ ολοκλήρου από αυτά), την αγάπη του για τη συλλογή βιβλίων (την αποκαλούσε «βιβλιομανία») και τη λατρεία των μικρών αντικειμένων. Επίσης, τη διάσπασή του μεταξύ των αντικρουόμενων ιδεολογιών Σιωνισμού και Μαρξισμού, στις οποίες τελικά ποτέ δεν προσχώρησε απόλυτα, όντας ελεύθερο πνεύμα. Η Άρεντ επιμένει στο γεγονός ότι αν και ο ίδιος δεν το εξέφρασε ποτέ, «είχε το χάρισμα να σκέφτεται ποιητικά» και αυτό κραύγαζε σε όλα τα κείμενά του που γι’ αυτό έβριθαν μεταφορών. Ετούτο τον ποιητή-φιλόσοφο-κριτικό, τον δεινό αλιέα παραθεμάτων, τον μη δογματικό μαρξιστή /σιωνιστή, ο Μικρός Καμπούρης τον ακολούθησε και τον πρόλαβε κάπου στα σύνορα Γαλλίας – Ισπανίας προτού κατορθώσει να διαφύγει στην Αμερική. Εκεί του έβαλε την τελευταία τρικλοποδιά, αφού αναγκάστηκε να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή για να μην πέσει στα βδελυρά χέρια των Ναζί συμπατριωτών του.

Πώς μπορεί ο ποιητής να κριθεί με βάσει τα κοινά ανθρώπινα μέτρα; Τόσο για το υψηλότερο, μα ταυτόχρονα και για το ταπεινό; Αναρωτιέται η Άρεντ. Η περίπτωση του Μπρεχτ είναι άκρως ενδεικτική. Κι αν το υψηλό είναι προφανώς το ποιητικό , θεατρικό και θεωρητικό του έργο, το ταπεινό είναι ο, κατά τη φιλόσοφο, δογματισμός του και η παιδαριώδης προσκόλλησή του στην κομμουνιστική ιδεολογία, χαρακτηριστικό παράδειγμα της οποίας υπήρξαν και οι φιλο-σταλινικές του δηλώσεις. Μα κι από την άλλη πλευρά, η μαμά-Ρωσία ποτέ δεν τον είχε σε μεγάλη υπόληψη, ο ίδιος ποτέ δεν θέλησε να μείνει εκεί, κι αν κατέληξε στην Αν. Γερμανία ήταν γιατί του παραχώρησε χώρο για τα θεατρικά του σχέδια. Βεβαίως, τα 7 χρόνια που έζησε εκεί ήταν και τα πλέον αδιάφορα δημιουργικά, καθώς το αποπνικτικό περιβάλλον της χώρας τελικά τον δηλητηρίασε.

Αυτή όμως ήταν η δημόσια πλευρά του διανοούμενου που ατύχησε να ζήσει σε ζοφερούς καιρούς. Η άλλη, η ιδιωτική, η ποιητική, δόθηκε από τον ίδιο τον Γκαίτε, ο οποίος υποστήριζε ότι οι ποιητές σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, «δεν επωμίζονται το ίδιο βάρος όταν παρεκτρέπονται». Κι αν κάτι προβάλλει ανυπέρβλητο και αιώνιο, είναι η καλλιτεχνική ευφυία του Μπρεχτ εν μέσω των όποιων μαρξιστικών κοινοτοπιών, αλλά και η ��ίσθηση της συμπόνιας απέναντι στους καταπιεσμένους, τους κολασμένους, συνέπεια πράξης και σκέψης.

Το βιβλίο θα κλείσει με την αναφορά της Άρεντ στον Βαλντεμάρ Γκουριάν και τον Ράνταλ Τζάρελ, με τους οποίους τη συνέδεαν στενότερες σχέσεις και των οποίων την προσωπικότητα και το έργο θαύμαζε. Ο μεν ως «πνευματικός Γαργαντούας» που κατάπινε… γνώση, και διέθετε απύλωτη περιέργεια και ο δε (ο μόνος Αμερικανός που περιέχεται στο βιβλίο) ως ο ευαίσθητος διανοούμενος, μόνιμα έκπληκτος που ο κόσμος δεν ήταν κατοικημένος από ποιητές και αναγνώστες ποίησης, ένας άνθρωπος γελαστός με αυτοκτονικές τάσεις και τραγικό τέλος.

Ο επίλογος

Δεν υπάρχει κάτι που κάποιος θνητός μπορεί να κάνει για να αποτρέψει τους ζοφερούς καιρούς. Τέτοιες δυνάμεις δεν διαθέτει, όσο ευφυής και μοναδικός κι αν είναι. Το νεκροταφεία, εξάλλου, όπως έχει σωστά ειπωθεί, είναι γεμάτα με αναντικατάστατους ανθρώπους. Από την άλλη, η Χάνα Άρεντ δεν μίλησε, δεν έγραψε εκ του ασφαλούς για τους ανθρώπους της εποχής αυτής. Υπήρξε μέρος της και με κίνδυνο ζωής διέφυγε τη μοίρα του ευρωπαϊκού εβραϊσμού. Από τη νέα της πατρίδα αποφάσισε μ’ αυτό το βιβλίο ότι θα είναι εκείνη που της έλαχε η μοίρα, αν όχι να χαράξει στους τάφους τα ονόματα των πεσόντων, τουλάχιστον να εκφωνήσει τους επικήδειους, να θυμίσει σε όλους όσοι θέλουν να ακούσουν ότι τον καιρό του ζόφου υπήρξαν κάποιοι λίγοι που στάθηκαν όρθιοι στα πόδια τους, όταν πολλοί επέλεξαν να γονατίσουν.

https://fotiskblog.home.blog/2022/01/...

[Jonfaith · Rating 4 out of 5]

We humanize what is going on in the world and in ourselves only by speaking of it, and in the course of speaking of it we learn to be human.

This was a splendid book to tackle on a holiday. I had read the section on Walter Benjamin before and it was a treat t confront it again. The sections on Rosa Luxemburg and Bertolt Brecht were my favorites, though the piece on the poet Randall Jarrell was unexpectedly moving. Each of these portraits illuminate or fuel Arendt's notion of the public; the limits of this thought become uneasily befogged in practice where one must consider the point Brecht made: it is more important to do good, to make the world a better place than to simply be a good person. The anecdote is related that once Brecht was dining with Sidney Hooks and when asked about the Moscow Show Trial Brecht responded that if they were innocent of the charges then of course they should die. Ponder that, will you.

[محمد شکری · Rating 3 out of 5]

کتاب حاضر، مجموعه ای از مدایح انتقادی آرنت از انسانهایی است که در عصر ظلمت، یعنی هنگامی که تحت فشار قدرت (که امری غیرسیاسی است)، «ارتباط» در «سپهر عمومی» به ابتذال کشیده شده، تلاش کرده اند به گونه ای زندگی کنند که اصول آنها (یعنی ارتباط سالم انسانی)، قوانین حاکم بر زندگی جمعی انسانها شود. چنین افرادی نه لزوما اهل فلسفه و نه لزوما مبارزی سیاسی اند: بازیگر، کشیش و منتقد ادبی نیز میتواند در عصر ظلمت نمونه واقعی یک «انسان» باشد- کسی که ذاتا اهل زندگی جمعی (مدنی بالتبع) است
سخنان یک فیلسوف درجه اول، حتی اگر صرفا به عنوان مدح یا قدح یک فرد باشد، «غالبا» این ویژگی را دارد که بیش از مدح و قدح صرف، با صورتبندی یک ایده یا گاه حتی یک نظریه همراه است. این خصیصه در «انسانها در عصر ظلمت» نیز دیده میشود؛ به ویژه در بخشهایی که آرنت درباره لسینگ، یاسپرس و برشت سخن میگوید

لسینگ، دوستی و گفت و گو
گذشته از پیشگفتار آرنت که نکات بسیار جالب توجهی درباره نسبت نظریه و عمل دارد، در بخش لسینگ، آرنت از ضرورت گفت و گو و نسبت حقیقت با گفت و گو پرده بر میدارد. ضمنا با اشاره به مفهوم دوستی نزد گوتهولد لسینگ، نسبت دوستی و گفت و گو را روشن می کند و نوعی ترکیب قرابت و فاصله را در دوستی شرح میدهد که (گرچه نوعی تکرار ایده سیاست ورزی در «وضع بشر» است اما) بسیار درخشان و تامل پذیر است. سپس دوستی را با «برادری» به ویژه در معنایی که برای ستم دیدگان دارد مقایسه میکند و نشان میدهد که چرا دوستی از برادری بهتر است. در آخر (و از همه نکته بینانه تر) با اشاره به مفهوم «انسانیت» در نمایشنامه معروف لسینگ، «ناتان حکیم»، اشاره میکند که نسخه لسینگ برای دوستی، یعنی بازگشت به انسانیت مشترک همه ما برای خروج از منازعات مذهبی سه دین بزرگ، نسخه ای واپسگرایانه و محافظه کارانه است. من به عنوان «مسلمانی باورمند، یهودی ای متقی یا مسیحی ای مومن» باید بتوانم با هویت خودم (نه طرد آن) امکان دوستی و گفت و گوی پایاپای پیدا کنم

پاسپرس، تکثرگرایی و همبستگی
در گفتار دوم این مجموعه درباره کارل یاسپرس (یاسپرس؛ شهروند جهان؟)، آرنت چالشی را که تفسیر لسینگی او درباره حقیقت به وجود آورده با مسئله سیاست آمیخته و پاسخ میدهد: اینکه اگر حقیقت ذاتا در گفت و گو بدست می آید، پس ذاتا متکثر است و اگر چنین است با نسبیت نظری و عملیِ حاصل از آن چه باید کرد؟ در این نوشتار به ویژه نسبیت عملی، در عرصه سیاست مطرح است. نسبیتی که همبستگی را به عنوان اصل اساسی حیات جمعی (سیاسی) زیر سوال میبرد. آرنت در اینجا از نسبت اندیشه با «دیگری» کمک گرفته و این انگاره که اندیشیدن را امری در نهایت تنهایی تعریف میکند را از بیخ و بن ابطال میکند. از سوی دیگر با طرح مفهوم تاریخ در اندیشه یاسپرس و وحدت بخشی تاریخ که هم هویت جمعی ار می سازد و هم مقوم تکثر است همزمان هم جایگاه تکثر را در وحدت نظری بیان میکند و هم در وحدت عملی که همان همبستگی است. به این ترتیب همراه با یاسپرس، جهانی سازی را به معنای ساخت بشری واحد با هویتی واحد بشدت نفی میکند

برشت، معمولی بودن و مسئولیت داشتن
برتولد برشت، شاعری کمونیست که دوست داشت فردی معمولی و نه نخبه باشد؛ ولی درعین حال به آرمان ستم دیدگان متعهد. این بخش از کتاب آرنت درواقع دو بخش دارد: برشت شاعر و برشت نماینامه نویس. برای آرنت برشت شاعر بیشتر برشت نکوهیده است، کسی که تا آنجا به آرمانهای حزب کمونیسم متعد می ماند که با ابیاتی سست و ضعیف حتی جنایات حزب را تقدیس میکند. ولی برشت نمایشنامه نویس کسی است که ما را مجاب میکند خطاهای شاعر را ببخشیم. برشت که دغدغه «سودمندی» دارد، آرمان خود را در پراکسیس مارکسیسم میبیند، اما بعدها میفهمد که در غیاب «فضیلت» هرگونه سودمندی رنگ می بازد. آرنت در این بخش طرح بسیار قابل توجهی از اخلاق فضیلت ارائه میکند. او اشاره میکند که گرچه «داوری» به عمل تعلق دارد، اما «بخشیدن» امری است که به «عامل» متعلق است. از این دوگانه، آرنت میکوشد اهمیت شخص را در اخلاق و سیاست نشان دهد و به این ترتیب، به زیبایی نشان میدهد که هرگاه غایت به مثابه انسان به غایت به مثابه اهداف تغییر کند (که در مارکسیسم تغییر میکند) چگونه میتوان انتظار نوعی فاجعه را داشت

روی دیگر کتاب
اگر تمام کتاب همین سه بخش بود با کتاب بی نقصی مواجه بودیم. اما باقی بخشها به هیچ وجه تا این اندازه غنی و پر نیست. آرنت نیروی بیان خود را به دست شاعرانگی خود داده (آرنت از نوجوانی شعر می گفته) و کمتر به عنوان آرنت فیلسوف، به مفهوم پردازی پرداخته است. حتی بخش «والتر بنیامین» که شنیده بودم یکی از بهترین مقاله ها درباره بنیامین است به اندازه آثار خود بنیامین نامفهوم، شاعرانه و میتوانم بگویم سطحی بود. آرنت در این بخشها نه اطلاعات تاریخی درجه اولی ارائه کرده است (به استثنای بنیامین و لوکزامبورگ) و نه مفهومی سیاسی-فلسفی نظیر آنچه بالا آوردم بیان کرده است. درمجموع پیشنهاد میکنم اگر علاقه شدیدی به خواندن زندگی نامه افراد (ولو ناشناس) ندارید از این کتاب به خواندن لسینگ، یاسپرس و برشت بسنده کنید

[Kansas · Rating 4 out of 5]

"El 26 de septiembre de 1940, Walter Benjamin se quitó la vida... ¿Cómo iba a vivir sin su biblioteca, cómo iba a ganarse la vida sin la extensa colección de citas y fragmentos que se encontraban entre sus manuscritos? Además, nada lo atraía en Norteamérica donde la gente, tal como sabía decir, no hallaría para él otro uso que el de ser mostrado de un extremo a otro del país como el -último exponente europeo-."

[Lily Borovets]

Truly, I live in dark times! An artless word is foolish (с)

Ханна Арендт, одна з небагатьох політичних філософів, яка мала карт-бланш писати все, бо все що вона писала — ніби виводить тебе на якийсь новий рівень запитань. Вона, що зблизька спостерігала за становленням тоталітаризму і потім дуже влучно нотувала «банальність зла», у цій книзі розповідає про своїх друзів, про тих, хто присвоїв собі назву «втрачене покоління».

Народитись на зламі минулого століття, зустріти молодість в окопах, голоді і потім спостерігати «становлення зла» у Німеччині — не найкращий подарунок долі. Але Брехт, Беньямін, Дінсен, Роза Люксембург, Гуріан чи Джеррел (та й сама Арендт) — це ті, хто «народжені серед потрібного народу в потрібний історичний момент», наважились не вписуватись в попередньо спланований сценарій, хоча це і коштувало комусь неможливості творити, комусь — стати біженцем «провісником лиха», а комусь, зрештою, це коштувало життя.

Арендт у своїх есеях проливає світло на їхню творчість, закохує в слабкості і змушує продовжувати свій список «прочитати» на ще надцять нових найменувань. А вони, в свою чергу, з заяложених дядечок з вікіпедії, перетворюються на близьких тобі друзів, яких ти трішки краще розумієш. І вчишся, як пише А., «не витрачати на себе й краплини жалю, бо важко бути поетом у цьому столітті та й в будь-який інший час».

https://t.me/dare2learn

[Ali Di · Rating 4 out of 5]

“No philosophy, no analysis, no aphorism, be it ever so profound, can compare in intensity and richness of meaning with a properly narrated story.”

[Eric Byrd]

Come for the Broch, stay for the Brecht.

[Rodrigo · Rating 4 out of 5]

É bom ter por perto alguém que trata do seu objeto de estudo com seriedade e respeito; não só ao objeto, mas ao mundo como um todo. Sempre agradável estar perto de Hannah Arendt.

[Héctor · Rating 5 out of 5]

EL EJE HISTÓRICO

Karl Jaspers hizo el gran descubrimiento histórico que se convirtió en la piedra angular de su filosofía de la historia, su origen y su objetivo. La noción bíblica de que todos los hombres descienden de Adán y comparten el mismo origen y de que todos viajan hacia el mismo objetivo de la salvación y el juicio final está más allá de todo conocimiento y de toda prueba. La filosofía cristiana de la historia, desde Agustín hasta Hegel, vio en la aparición de Cristo el momento crucial y el centro de la historia mundial. Como tal, sólo es válido para los creyentes cristianos; y si sostiene su autoridad sobre todos, lo hace en la forma de una unidad de humanidad como cualquier otro mito que puede enseñar una pluralidad de comienzos y fines.
Contra esto y otras filosofías de la historia similares que elaboran un concepto de una historia mundial sobre la base de la experiencia histórica de un pueblo o de una parte en particular del mundo, Jaspers ha descubierto un eje histórico empírico que otorga a todas las naciones "un marco común de autocomprensión histórica". El eje de la historia mundial parece pasar a través del siglo V a.C., en medio del proceso espiritual entre 800 y 200 a.C., Confucio y Lao-Tsé en China, los Upanishads y Buda en India, Zaratustra en Persia, los profetas de Palestina, Homero, los filósofos, las tragedias griegas. Una característica de los hechos que tuvieron lugar en esta era es que estaban totalmente desconectados, que se convirtieron en los orígenes de las grandes civilizaciones históricas del mundo y que estos orígenes, en su misma diferenciación, tenian algo en común. Esta peculiar igualdad puede estudiarse y definirse de varias maneras: es la época cuando se utilizaban o descartaban mitologías para la base de las grandes religiones del mundo con su concepto de Un Dios trascendente; cuando la filosofía hace su aparición en todas partes: el hombre descubre al Ser como un todo y a sí mismo como básicamente diferente de todos los demás seres; cuando por primera vez, el hombre se torna en un enigma para sí mismo, se vuelve consciente de la conciencia, empieza a pensar sobre el pensamiento; cuando en todas partes aparecen grandes personalidades que no aceptarán más o serán aceptadas como meros miembros de sus respectivas comunidades sino que se consideran individuos y diseñan nuevos modos individuales de vida: la vida del hombre inteligente, la vida del profeta, la vida del ermitaño que se aparta de la sociedad y se interna en una nueva espiritualidad e intimidad. Todas las categorías básicas de nuestro pensamiento y todos los principios básicos de nuestras creencias fueron creados durante este período. Fue la época en que la humanidad descubrió por primera vez la condición humana en la Tierra, de modo que a partir de entonces, la mera secuencia cronológica de sucesos podía convertirse en un relato y los relatos ser transformados en historia, un importante objeto de reflexión y de entendimiento. El eje histórico de la humanidad es entonces " una era aproximadamente a mediados del último milenio a.C., para lo cual, todo aquello que lo precedió parece haber sido una preparación y con lo cual se relaciona todo lo subsecuente. La historia mundial de la humanidad deriva su estructura de este período. No es un eje del cual podamos afirmar un carácter permanente, absoluto y único. Pero es el eje de la breve historia mundial que ha tenido lugar hasta la actualidad, aquella que, en la conciencia de todos los hombres, podría representar la base de la unidad histórica que reconocen en la solidaridad. El eje real sería entonces la encarnación de un eje ideal, alrededor del cual se ve atraído el movimiento de la humanidad".

HANNA ARENDT, Hombres en tiempos de oscuridad. Ed. Gedisa, 1990.

[سیــــــاوش · Rating 3 out of 5]

ارنت مقاله اش در باب انسانیت در دوران ظلمت را با نقل قولی از لسینگ به پایان می برد.
(بگذار هر انسانی آنچه را حقیقت میپندارد بر زبان راند و حقیقت را به دست خدا بسپار)
پیام لسینگ / آرنت واضح است. سپردن حقیقت به خدا یعنی باز نگه داشتن باب مسئله ی حقیقت . حقیقت فقط در پایان گفتگو آشکار میشود. البته گفتگوی واقعی ( یعنی گفتگویی که نوعی تک گویی مبدل نباشد ) هیچ طرفی از پایان مطمئن نیست یا نمیتواند از آن آگاه باشد....

[Alejandro Teruel · Rating 2 out of 5]

This is a hard book to star, and I cannot help but feel that two stars is unkind and unfair of me. Perhaps my problem was that, living as I am through dark times in Venezuela, I expected a more coherent or uplifting collection or at at least something which would leave me with a deeper understanding of what it is to live through difficult times, something in short closer to Origins of Totalitarianism.

Given my expectations, it is probably not surprising that the essays I liked most were on Bertolt Brecht, Karl Jaspers and Rosa Luxemburg even in spite of the fact that I don't read German and that many of the Brecht verse quotations are left in German. I had to skip a lot of the extremely long and no doubt worthy and very painstaking essay on Walter Benjamin, and was quite disappointed by the essays on Isak Dinesen and Hermann Broch. Two very personal eulogies end the book, of which the most interesting one is on Randall Jarrell, an American poet who was unknown to me. The opening essay on Lessing is quite unlike anything else in the book and does not seem to me to fit in very well with the rest and the chapter on John XXIII, while a surprising and interesting choice for Arendt seemed rather shallow.

For me the key test for this kind of essays on figures I know little or nothing about is whether or not, they encourage me to find out more about them or their work. In this case, Arendt's book certainly made me make mental notes to look up and read Brecht, Jaspers, and -surprisingly, Jarrell. However, I do not have plans to reread Men in Dark Times in the future -maybe this will change if I ever get around to reading the subjects of the essays....

[Drew · Rating 4 out of 5]

This collection of profiles, many of which originally appeared in "The New York Review of Books" or "The New Yorker," conveys an unrelenting enthusiasm that's quite contagious, whether the subject is a poet (Randall Jarrell), a pope (John XXIII) or one of many philosophers (Rosa Luxemburg, Karl Jaspers...). Arendt's well-considered musings reignited my interest in Isak Dinesen and Bertolt Brecht and spawned a newfound curiosity about Gotthold Ephraim Lessing. If the pieces on Walter Benjamin and Herman Broch excited me less, that's through no fault of Arendt whose powers of persuasion are formidable.

[Cooper Renner · Rating 3 out of 5]

I'm not one for abstract and theoretical philosophizing, which takes up a good portion of this book. (In fact I skipped the second half of the Broch essay for that reason.) But in the essays which Arendt roots in discussion of literature and authors' lives--Brecht, Dinesen, Randall Jarrell--the book is quite interesting.

[Judith Podell · Rating 5 out of 5]

I look to Hannah Arendt for moral bearings, and this is one of her most accessible books, biographical essays of Rosa Luxemburg, Berthold Brecht, Walter Benjamin, Isak Dinesen, among others.

[Alireza Gitigohar · Rating 5 out of 5]

انسان هایی که هر کدام به تنهایی در عصر ظلمت زندگی کردند اما با جان کندن نگذاشتند فکرشان توسط حزب، ایدئولوژی، جهان بینی یا سازمان مذهبی منحرف شود.

[Manuel Taboada · Rating 4 out of 5]

Conjunto de ensayos sobre distintas personalidades de la primera parte del siglo XX. Análisis inteligente y penetrante de la vida y obra de destacados protagonistas de esos años oscuros, destacaría las páginas dedicadas a una personalidad tan compleja como la de Walter Benjamin, la reseña crítica que hace de una biografía de Rosa Luxemburgo o el análisis, a la vez duro y compasivo, de la vida y obra de Brecht. No tiene desperdicio en los tiempos que corren la advertencia sobre las consecuencias de un posible Gobierno Mundial al comienzo del ensayo dedicado a Karl Jaspers. La parte dedicada a Hermann Broch es bastante dura, por la dificultad de los conceptos y la condensación de su pensamiento, y no ayudan precisamente los errores tipográficos y posiblemente de traducción que la acompañan. Esta edición de Gedisa, de hace casi 30 años, está incompleta, faltan entre otros el Papa Juan XXIII al que se hace referencia en la contraportada (!).

[Claire Ziller · Rating 4 out of 5]

I was disappointed yet unsurprised to find that despite this being written during a tremendously difficult phase of Arendt’s life, she still refused to reveal her private emotional life. Most of “Men in Dark Times” was stifling literary criticism, with the exception of her analysis of Karl Jaspers and Bertolt Brecht. Karl Jaspers was her mentor and (confusingly) one of Arendt’s most influentials thinkers that she wrote of briefly in all of her books but never in depth until this one. With Bertolt Brecht she wrote about compassion, how not to be good, and the role of the poet in politics. I’ll be left thinking about her chapter on Brecht for a long, long time. I love you Arendt.

[Celina]

I picked this up for the essay on Karl Jaspers cited in another book. That one was a heavy lift and I didn’t finish it after getting the reference I needed. Biographical essays on Rosa Luxemburg, Pope John XXIII, Bertolt Brecht, and Randall Jarrell were better.

[Shelley Diamond · Rating 3 out of 5]

I most particularly liked her essay on Karl Jaspers, it made me want to read more of his writings. I also liked parts of her essays on Isak Dinesen, Rosa Luxembourg, Walter Benjamin, and Bertolt Brecht.

Her introduction from 1968 reminds us that "Dark times are not only not new, they are no rarity in history..." We are living through one of those dark times now...

[Thomaz Amancio · Rating 5 out of 5]

Esse livro é uma reunião de textos escritos por Arendt na década de 1960 sobre algumas personalidades significativas do século XX, nos quais a filósofa se aproxima de alguns dos temas mais importantes do seu pensamento, como a vida pública, a via revolucionária, e a amizade. Por serem textos de um período tardio, eles são capazes de condensar, pelo prisma das vidas de figuras como Rosa Luxemburgo e Isak Dinesen, as ideias fulgurantes da autora e as experiências decisivas de uma época. Os destaques são os dois longos ensaios sobre a vida e a obra de Walter Benjamin e Bertold Brecht, que podem servir, um, como introdução, e o outro, como juízo crítico, do que esses dois pensaram e fizeram.

Além dessa dimensão, digamos, intelectual, há também um caráter para nós mais urgente, que é a capacidade que esses textos têm de nos lembrar de e contextualizar as catástrofes do século XX, de modo a nos fazer enxergar o que elas têm em comum com nosso próprio tempo. Desse jeito, podemos olhar para o presente como que �� distância, e entendê-lo sob uma luz que a mera atenção para o "desenrolar dos fatos" não permite.

[Fernanda · Rating 4 out of 5]

Demorei tempo demais pra ler, o que costuma me fazer perder o ritmo, obviamente, e o interesse. Tirando isso, e analisando friamente, é um livro muito bom, mas não tão bom quanto eu imaginava, principalmente pelo fato da Hannah colocar juízo de valor demais no meio do texto.

Eu gosto do tom de intimidade e pessoalidade que ela dá ao livro, mas algumas vezes me pareceu demais. As rasgações de seda constantes também me irritaram, mas ela é tão brilhante que não consigo me chatear por conta disso.

Por fim, o conteúdo do livro é sim pesado, e eu tenho que reler daqui uns anos e com uma bagagem intelectual mais consistente, porque não é tão fácil assim e eu não gosto de passar batida por tanta informação/conhecimento.

[Blaze-Pascal · Rating 5 out of 5]

A series of essays about Arendt's friends. More insight into Arendt, what she admired in people, what she respected about people. Beginning with Rosa Luxembourg, Arendt's mother's favorite, she moves on to other "friends" in her life, Jaspers, Benjamin, Brecht. Good book will refer to it as I read more of Benjamin and Brecht.

[k.merlin Wizard · Rating 4 out of 5]

Essays on Karl Jaspers, Rosa Luxemburg, Isak Dinesen, Bertolt Brecht and others whose lives and work address action in dark times.

[Josh · Rating 4 out of 5]

Arendt is always a gem to read. Definitely the first essay is the best. The next couple are worthy too, it does decline after that... but insightful always.

[Mike Wigal · Rating 3 out of 5]

Frankly I didn't get much out of it.

[Peyman Haghighattalab · Rating 3 out of 5]

این جا در موردش نوشته ام:

http://sepehrdad.blog.ir/tag/%D8%A7%D...

[Julio The Fox · Rating 5 out of 5]

The acuity of Hannah Arendt in judging people, politics and places of conflict is evinced in just one line of this collection of biographical sketches: "Hitler and Stalin, two non-persons, are not worthy of a definitive biography". More facts does not equal better understanding, and Arendt confines these two titanic figures of the Twentieth century to a footnote! She prefers to focus on also-rans and, at the time of writing, more obscure figures who shaped the politics and polemics that still occupy us today. Of Rosa Luxemburg: "She, born a Polish Jewess, was more German than her German Communist comrades. Perhaps that is why she could not see eye to eye with Lenin on national self-determination". From her sketch of Walter Benjamin, the German Jewish Marxist cultural critic: "He was the oddest thinker produced by Marxism, that odd movement". (In Fact, Benjamin's essay, "Art in the Age of Mechanical Reproduction" is more relevant today in the time of the internet and fake news than when he took his own life in 1940.) Hannah has wisely chosen to include a biography of Karl Jaspers, her fellow philosopher back in pre-Hitler German and frequent correspondent, rather than the more influential Martin Heidegger, her mentor and lover at university. Speaking of Marx, Arendt wrote to Jaspers, "This is what happens when you let Jews do history." Yet all of these figures met tragic ends, either death or exile. One notable exception is a brief appreciation of Pope John XXIII; perhaps the only modern pope with a sense of humor: Reporter: "How many people work at the Vatican? John: About half." The times covered here, roughly 1955-1968, were indeed dark, but not hopeless, so long as we has such a sharp observer as Arendt with a sharp tongue to wield.

[Emanuelle Souza · Rating 5 out of 5]

Livro maravilhoso, onde Arendt fala de grandes mentes que conheceu, ora de modo teórico, ora de modo intimista. Me interesso sobretudo por seu texto acerca de Hermann Broch , um homem compreendido por poucos. A partir de Arendt, vemos Broch não apenas como um teórico do "espírito de época" decadente, mas alguém que elevou sua concepção ética para o seu modo de vida, colocando a primazia da vida acima de sua missão literária, posto que “sempre que um conhecido - não só um amigo, o que manteria as coisas dentro de limites razoáveis, mas qualquer conhecido - estava em dificuldades, doente, sem dinheiro ou à morte, era Broch quem cuidava de tudo” (ARENDT, 2018, p. 123), sendo que "a missão era o imperativo ético, e a tarefa à qual se podia escapar era o pedido de auxílio dos homens” (ARENDT, 2018, p. 164). Enfim, há observações valiosas para quem se interessa por uma dessas mentes nos "tempos sombrios" que envolvem a Primeira e a Segunda Guerra.

[ST Z · Rating 5 out of 5]

... Even in the darkest of times we have the right to expect some illumination, and that such illumination may well come less from theories and concepts than from the uncertain, flickering, and often weak light that some men and women, in their lives and their works, will kindle under almost all circumstances and shed over the time span that was given them on earth—this conviction is the inarticulate background against which these profiles were drawn. Eyes so used to darkness as ours will hardly be able to tell whether their light was the light of a candle or that of a blazing sun. But such objective evaluation seems to me a matter of secondary importance which can be safely left to posterity.

Safe to say that it was the light of a blazing sun.