Lunchpauzegedichten

by Jan Arends

Ik
schrijf gedichten
als dunne bomen.

Wie
kan zo mager
praten
met de taal
als ik?

Misschien
is mijn vader
gierig geweest
met het zaad.

Ik heb
hem nooit
gekend
die man. Ik heb
nooit
een echt woord gehoord
of het deed pijn.

Om pijn
te schrijven
heb je
weinig woorden
nodig.

Uit: Lunchpauzegedichten.
© Amsterdam, 1974

Genres: Poetry

62 pages, Paperback

First published January 1, 1974

About the author

Johannes Cornelis (Jan) Arends (1925-1974) wrote a small body of work that consists of prose and poetry. On the day his collection 'Lunchpauzegedichten' (Lunchbreakpoems) was published, he committed suicide by jumping out the window of his room in Amsterdam. Arends suffered of depressions for most of his life, about which he wrote in Keefman (1972) one of the most impressive testimonies. When he was not staying in psychiatric hospitals, Arends worked alternately as a writer, a copywriter for advertising agencies and as a servant for older women.

In his prose and poetry a suffocating and desolate atmosphere are combined with an unique wit. In autobiographical pieces, he writes about his youth, including the Catholic boarding school where he lived from the age of thirteen. In 1984, ten years after his death, his Collected Works was published. A tribute to a great writer who knew how to evoke strong reactions with his readers.

Reviews

[Elianne van Elderen · Rating 4 out of 5]

Je gaat / de straat op. / Je neemt / een mes mee / in je hand. / Je laat / iedereen zien / wie je bent.

[José Van Rosmalen · Rating 4 out of 5]

Op de dag dat deze bundel uitkwam maakte Jan Arends een einde aan zijn leven. Hij werd gekweld door angsten en het gevoel niet te deugen, een stigma te hebben. Hij schreef tegen het einde van zijn leven uiterst kale gedichten die ook bij het lezen pijn doen. In de bundel zijn ook wat eerdere gedichten van hem opgenomen, met meer woorden.

Mijn dag verstrijkt
In regelmaat van schande
Ik ben een arme man
En alle leven doet mij zeer

Later schreef hij:

Om pijn
Te schrijven
Heb je
Weinig woorden
Nodig


Steeds minder woorden dus, steeds meer pijn.
Een tijdloze bundel!

[Boris · Rating 5 out of 5]

Ik / ben niet bang / voor wat er / zal gebeuren

Er zullen / witte dieren / door het veld / gaan lopen / en dat / zal alles zijn

Zo luidt het laatste gedicht uit deze bundel. Op de dag van verschijnen sprong Arends uit het raam van zijn woning op het Roelof Hartplein na een leven vol angsten en waanideeën. Als negentienjarige student dweepte ik enorm met deze moeilijke man. Maar na herlezen, nu bijna twintig jaar later, blijft Arends poëzie gewoon nog steeds uniek, naar en kwetsbaar.

[Cathérine · Rating 4 out of 5]

Zoals Menno Wigman schreef: ‘Hier kotst iemand zijn hart uit met een minimum aan woorden.’

[Sarah · Rating 4 out of 5]

Wat kan ik zeggen? Ik ben nu eenmaal een sucker voor boommetaforen. Wil deze nog eens lezen in de winter.

[Alexis · Rating 5 out of 5]

Een must-read voor elke beginnende dichter. Elk woord neergezet als een grafsteen. Toegankelijk en toch onnavolgbaar dankzij de waanzin en zelfhaat.

[Sibrich van Baalen · Rating 4 out of 5]

Heb dit werk voor de algehele ervaring tijdens mijn lunchpauze gelezen. Zit momenteel in m'n poëzie-era en werd getrokken door het nawoord van Menno Wigman. Zet een kop warme thee als je dit leest, want de gedichten van Arends zijn ijzig. De gedichten hebben de vorm van dunne, kale bomen en stralen een grafstemming uit. Deze bundel is niet voor watjes.

[Gijs Zandbergen · Rating 3 out of 5]

Letterlijk broodmagere gedichten van een fascinerende zelfhater. Irritant en tegelijkertijd aandoenlijk.

[Ron Roelandt · Rating 5 out of 5]

Ik las, redelijk eerlijk verdeeld over mijn lunchpauzes van gisteren en eergisteren de bundel “Lunchpauzegedichten” van Jan Arends. Op de omslag staat een boom, de kale takken naar de hemel reikend. Het leven. Ik heb zelden iets persoonlijkers gelezen als de poëzie van Arends, ontdaan van elk overblijfsel van pracht, van praal. Het leven, terug gesnoeid naar haar essentie, het overleven...

Voor de rest van mijn recensie:
https://rondetijd.blogspot.com/2020/0...

[Kiki Bolwijn · Rating 4 out of 5]

Ik ben
vijftig jaar
en geen
aardige man.

[Lieselot Siddiki · Rating 5 out of 5]

Om pijn te schrijven heb je weinig woorden nodig

[Mii · Rating 5 out of 5]

This book is a great read!

[Jolien · Rating 2 out of 5]

2.5

[J · Rating 5 out of 5]

Hard.

[Tristan De Pauw · Rating 5 out of 5]

bitter
als winterse bomen
in zwarte mist