Η γυναίκα του Θεού

by Amanda Michalopoulou, Αμάντα Μιχαλοπούλου

«Ακούγεται σαν ψέμα, αλλά είμαι η γυναίκα Του. Παντρευτήκαμε πριν από πολλά χρόνια. Ζήτησε το χέρι μου και δέχτηκα. Μερικές φορές απορώ κι εγώ η ίδια με όσα έζησα, πρώτα μακριά Του, ύστερα πλάι Του. Δεν είχα φανταστεί έτσι τη ζωή μου».

Ηρωίδα στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου είναι μια γυναίκα που δε μίλησε ποτέ ως σήμερα: η γυναίκα του Θεού. Ένα κορίτσι που μεγαλώνει πετώντας ξυστά πάνω απ' τα δέντρα, συναντώντας τ' Αγρίμια στο Δάσος και δοκιμάζοντας την υπομονή του άντρα της με δύσκολες ερωτήσεις, ερωτήσεις που Εκείνος αποφεύγει συστηματικά να απαντήσει. Τι θα συμβεί όμως όταν ο Θεός τής αποκαλύψει την αλήθεια για τη δημιουργία του κόσμου; Θα αντέξει το βάρος ενός τόσο τρομερού μυστικού;

Η Γυναίκα του Θεού είναι ένα περιπετειώδες φιλοσοφικό μυθιστόρημα για την αναζήτηση της αγάπης και το νόημα της ζωής. Μια ασυνήθιστη ερωτική ιστορία ανάμεσα σ' έναν άντρα και μια γυναίκα που διεκδικούν με πάθος το δικαίωμά τους να πιστεύουν ο ένας στον άλλο παραμένοντας ελεύθεροι.

Genres: Fiction

240 pages, Paperback

First published May 1, 2014

About the author

Amanda Michalopoulou (Greek: Αμάντα Μιχαλοπούλου) is a Greek author known for her novels, short stories, and children's books. She studied French literature in Athens and journalism in Paris and later worked as a contributing editor for Kathimerini. She began her literary career with short stories, winning the Revmata Prize in 1993. Her debut collection Life is Colourful Out There appeared in 1994, followed by award-winning titles such as I'd Like, which earned the National Endowment for the Arts' International Literature Award in 2008. Her novels include Octopus Garden and Bright Day, and her writing has been featured in The Guardian, Harvard Review, and World Literature Today. Widely translated into 20 languages, she currently teaches creative writing and divides her time between Athens and Paris.

Reviews

[somuchreading · Rating 3 out of 5]

Χμ, ναι. Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για αυτό. Ας είναι, θα προσπαθήσω να εξηγήσω.

Η Μιχαλοπούλου πάει να κάνει κάτι πολύ δύσκολο εδώ. Να ορίσει τη φύση του Θεού με όρους φιλοσοφικούς [και άρα ατελείς, ανθρώπινους]. Αυτό προσπαθεί να το επιτύχει δίνοντας του μια σύζυγο, μια ανθρώπινη ύπαρξη που ο ίδιος ο Θεός αναζητά σαν σύντροφο και παίρνει μαζί του έξω από τον χρόνο και τον τόπο, έξω από τον κόσμο, κοντά του, να ζήσουν μαζί σε μια πνευματική ένωση.

Τα θέματα της ύλης, του χρόνου, του θανάτου, της μοναξιάς, αλλά και της δημιουργίας του κόσμου, επανέρχονται συνεχώς στο βιβλίο, αφού η γυναίκα του Θεού αναρωτιέται για όλα, κι ο Θεός δεν έχει απαντήσεις να δώσει. Η συγγραφέας παίζει λίγο με το μυαλό του αναγνώστη και η λογοτεχνία, ένα δημιούργημα του ανθρώπου που προσπαθεί να αγγίξει το θείο και ταυτόχρονα να ξεφύγει από την πεζότητα της πραγματικής ζωής, παίζει σημαντικό ρόλο στη σχέση Θεού και θνητής.

Το μυθιστόρημα είναι ένα ταξίδι στη φιλοσοφία της ύπαρξης, όπως το αποτύπωσαν οι μεγάλοι φιλόσοφοι στα έργα τους σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Σίγουρα, για όσους έχουν ασχοληθεί με τη φιλοσοφία, Η γυναίκα του Θεού θα είναι ένα τσικ πιο ελκυστική από όλους τους υπόλοιπους.

Πέρα όμως από τα όσα θετικά [και υπάρχουν σίγουρα, καμία αμφιβολία για αυτό], το βιβλίο κύλησε πραγματικά άβολα για μένα σε ολόκληρη τη διάρκεια του. Βρήκα αρκετά αμήχανο το μονόλογος της πρωταγωνίστριας και την αλληγορία του κειμένου όχι πάντα to the point.

Επίσης θαρρώ πως το τρίτο μέρος υπολείπεται σε μεγάλο βαθμό των προηγούμενων 2 σε καθαρότητα προορισμού και με το ύφος του λοξοδρομεί κάμποσο από το υπόλοιπο έργο.

Συνεχίζουμε με τα μισά αστεράκια, τέλος, έτσι από εδώ και πέρα. Η γυναίκα του Θεού: ★★½

[Kevin Adams · Rating 5 out of 5]

What a gorgeous read. Thanks to IG friend, Matthew for suggesting this.

“The Beasts in the Forests do not kill or disembowel. There is no currency of exchange. Neighbors, nations, secret treaties, oil pipelines, arms dealers, drugs, debt: all are absent. Nothing but an icy silence and the stillness of lake waters unblemished by the reflection of any moon.”

She’ll be an author I’ll read more of.

[Julia · Rating 5 out of 5]

Me parece muy dificil convertir a Dios en un personaje convicente y, sobre todo, hacerle contar chistes y que quede bien. Un libro precioso, por otro lado.

[Paloma · Rating 5 out of 5]

Me parece absolutamente brillante esto. Me encanta la forma de escribir, lo que cuenta y cómo toda la historia te atrapa. ¿Cómo una mujer puede sentirse identificada con otra mujer que tiene una relación con Dios? Para mí describe perfectamente la forma en que nosotras hemos aprendido a amar y la forma en que no deberíamos amar: mirando únicamente al otro (cómo no hacerlo si es dios).

[marjinal · Rating 5 out of 5]

Tanrı'nın Aklı
Bana inanmayacaksınız ama... Ben Tanrı’nın karısıyım. Yıllar önce evlendik. Bana evlenme teklif etti. Ben de kabul ettim.          İsimsiz bir kadın okura hitaben yazdığı mektubuna (romana da) hemen hemen böyle başlıyor. Bu mektubu hayatımı anlatmak için yazıyorum sana diyor. Lütfen okur musun diyor rica ediyor. Sen umurumda değilsin diye de ekliyor. Konuşmaya anlatmaya ihtiyacım var diyor.
Ve başlıyor anlatmaya... Çocukluğunu, ailesini derken Tanrı’yla evliliğini ve fırtınalı hayatını günce tutarcasına bir bir yazıyor mektuba.            Tanrı’nın Karısı çarşıya pazara giden, alışveriş merkezlerinde gezinen, kafelerde takılan kadınlardan biri, ulvi biri değil yani. Hayat onu Tanrıya eş seçiyor. Kadının hayata ilişkin ezberleri, algısı, yargısı yok, dolayısıyla özgürce, coşkuyla sorgulayıcı bir zihne sahip. Takım elbiseli sakallı Tanrı karısının tam tersi, konuşmuyor. Sürekli kitap okuyor. Kütüphanesi muhteşem! Fakat raflarında edebiyat pek yok! Goethe hastası, Woolf okuyor, bu kadar. Edebiyatı küçümsüyor. Platoncu bir uydurma bakış açısına sahip gerçeklikten kopuşa indirgiyor diye gerekçelendiriyor durumu. 'Var olmayan şeyleri neden icat etme ihtiyacı duyduklarını anlamıyorum,' diyor Tanrı. Kafaya bakar mısın? Dünya'dan neden kara dumanlarıyla alevlerin çıktığı, çevre kirliliğinin iğrenç kokusunun neden uzay boşluğuna yayıldığı ve insan/makine/silah gürültüsünün neden çıktığı şimdi anlaşılıyor. Edebiyatsız bırak bir şey meydana çıkarmayı oturup kalkmasını bile bilemezsin. Sen kalk o kafayla Dünya yarat! İşimize dönelim. Tanrı o lafları edince karısı sorarak cevabı yapıştırıyor: "Şaşkınım: Tam olarak yaptığı bu değil miydi?" diye merak ediyor. Harikasın!          Amanda Michalopoulou din felsefesi, varoluş felsefesi, antik edebiyat ve filozoflardan tadımlık pasajlarla  isimsiz kadının tek kelime konuşmayan Tanrı’nın karşısındaki varoluş arayışlarını fantastik kurguda anlatmış. Amanda Michalopoulou’ya saygılar, sevgiler diyorum. Paris’de yaşadığı belirtilen çevirmen Özlem Akpınar Ciaccio’ya özenli, dikkatli çevirisinden ötürü teşekkür ediyorum.          Türkçe karşılığı olmayan yığınla felsefi kavram var. Bu durum felsefe çevirilerinde anlamsız sayfalara neden oluyor; buna bir de felsefede alt yapı yoksunluğumuzu da eklersek, Tanrı’nın Karısı çok çok iyi çeviri.          Felsefeyle aram iyi değildir, filozoflarla papazımdır, din konusu bana gelmez, Dante mante gibi antik edebiyattan da anlamam, Goethe gibi klasiklere hiç yaklaşmam ve Tanrı’nın Karısı'nı keyifle okudum. Okurken bile şaşkındım! Bu tuhaf durumun açıklaması şöyle: Tanrı'nın Karısı otokurgu edebiyatı.  Otobiyografi ve kurgu unsurlarını  birleştiren diye tanımlanan bu edebiyat türüne düşkünüm. Hepsi bu.

[Antigonalectora · Rating 5 out of 5]

Resulta muy difícil no sentirse atraída, así, a simple vista, por este libro. Y es que, a veces, basta con un buen título para que esa sensación se despierte en mí. Un poco como le ocurre a la protagonista de nuestra historia. La cuál desconocemos su nombre, solamente sabemos que es una mujer: la mujer de Dios.

Ella, a través de las páginas de este libro, nos busca, nos interpela. Quiere contarnos su historia. La historia de su relación con Dios, el cómo y el cuándo de haber llegado al lugar en el que se encuentra. ¿Quién es esta mujer? ¿Por qué no tiene nombre? ¿Podemos confiar en ella? ¿O hay algo que nos está ocultando?Prácticamente, desde el inicio de esta historia, nuestra protagonista despierta en nosotras como lectoras una serie de cuestiones que, poquito a poco, Mijalopulu nos va a ir desvelando a lo largo de esta novela difícilmente catalogable.

Construir un personaje al que despojas del nombre resulta una elección muy acertada cuando lo que quieres narrar son las dinámicas de poder que se establecen entre las relaciones de hombres y mujeres. Utilizar una vivencia colectiva a través de una historia individual nos posiciona, inevitablemente como lectoras, en el lugar de nuestra protagonista. Una mujer que se queda huérfana y, estando atravesada por esa vivencia, conoce a Dios. Enseguida se siente atraída por él, por el nombre y lo que este representa para ella, por la imagen que en su cabeza se ha construido de él.

Lo que ocurre en esa relación lo hemos vivido en primera persona o como espectadoras: dinámicas de poder, castigos a través de la ley del silencio, la imperante necesidad de los hombres por hacernos a su imagen y semejanza... Pero, ¿es todo lo que quiere trasladarnos Mijalopulu con su historia? ¿La romantización del amor a través de una historia peculiar y fuera de lo común?

A mí parecer, la autora va mucho más allá y, a través de nuestra protagonista, Mijalopulu nos habla de la importancia de la escritura y de la literatura en la construcción identitaria de las mujeres. Herramientas de expresión que se nos han negado a lo largo de la historia obligándonos a permanecer en el exilio del olvido. ¿Cómo reconocer nuestra voz, lo que realmente somos, aquello que nos gusta si nos hemos acostumbrado a mirarnos bajo el discurso hegemónico? La única forma de hacerlo es siguiendo los pasos de La mujer de Dios. Una mujer que decide romper con el silencio y escribir como acto de resistencia para no caer en el olvido.

[Takisx · Rating 4 out of 5]

Aκουγεται σαν ψέμα, αλλα είναι η αλήθεια: η γυναίκα το θεου είναι μια ντιβα ης λογοτεχνίας. Δεν ξέρουμε το όνομα
της, κι ουτέ που μας νοιάζει εδώ που τα λέμε. Φτάνει που ξέρουμε πως η αληθινή της θρησκεία είναι η λογοτεχνία.
Αν μπορουσε θα διάβαζε 24 ,ωρες ο 24ωρο. Αλλά δεν μπορεί. Στο άυλο συμπαν που είναι οικιοθελώς
φυλακισμένη δεν θα μπορουσε να συμβεί κάτι τετοιο. Ουτε και να γράψει μπορεί. Αλλά θα μπορέσει κρυβοντας
μέσα στο κόλπο της ενα τόσο δα μικροσκοπικό μολυβάκι για να μπορέσει να διηγηθεί την ιστορία της σε κάποιον.

Δεν έχει σημασία ποιός είναι. Αλλωσε για να συμβεί πραγμαικά μια ιστορία χρειάζεαι να την ξέρει τουλάχιστον
ενας ανθρωπος. Ενας αυτόπης μάρυρας που να μας καταργήσει ολα τα αχρείαστα άλλοθι μας. η γυναίκα
του Θεου το χει ανάγκη όσο τίποτα άλλο. Μιλάμε και την ίδια στιγμή, κατά ενα παράδοξο τρόπο επινοουμε τον ίδιο μας τον ευατό, έτσι κι εδώ: η γυναίκα το θεου΄μιλάει για την κοινή ζωή μαζί Του
και την ίδια στιγμή ξανόίγεται σε εναν άλλο ευατό, ίσως το πιό αληθινό της.


Συμπέρασμα:δε πα να σαι με τον μεγαλυτέρο θεο του κόσμο του κόσμου. Αμα αυτός ο θεός έχει αποφασίσει
να μην συμμαχήσει με ότι δήποτε απο όσα αγαπάς, καλυτέρα να τον αποχαιρετήσεις. Δεν θα σου κρατήσει
κακία, στο υπόσχομαι.

[Georgina Koutrouditsou · Rating 3 out of 5]

Την προηγούμενη χρονιά, εν μέσω lock down, είχα ακούσει ένα από τα πιο πετυχημένα podcast του Νίκου Μπακουνάκη στη Lifo με προσκεκλημένη την Αμάντα Μιχαλοπούλου. Νομίζω ότι πρέπει να είναι και το πρώτο που κυκλοφόρησε στη σειρά του σχετικά με τους συγγραφείς και τα βιβλία. Η αφορμή ήταν η μετάφραση του βιβλίου της «Η γυναίκα του θεού» και η κυκλοφορία του στο εξωτερικό. Τι υπέροχη συζήτηση ήταν αυτή! Έπρεπε να το διαβάσω αυτό το βιβλίο! Εκ προοιμίου να πω ότι δεν είμαι λάτρης των φιλοσοφικών ή θρησκευτικών βιβλίων, νιώθω ότ�� με κουράζουν αντί να με προβληματίζουν. Ωστόσο αυτό το έργο κατατάσσεται άνετα στα πιο ιδιαίτερα αναγνώσματά μου! Όταν το ολοκλήρωσα αναρωτήθηκα τι είχα μόλις διαβάσει; Μια φιλοσοφική πραγματεία γι�� τη ζωή της γυναίκας ή ένα μυθιστόρημα; Πρέπει να είσαι έτοιμος να διαβάσεις αυτό το βιβλίο και να έρθεις αντιμέτωπος με πολλές σκέψεις που λογικά θα σου γεννηθούν! Μην το εγκαταλείψεις, γιατί μπορεί να σε εκπλήσσει εκεί που δεν το περιμένεις…

[Elena · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετικό. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία βιβλίων που διαβάζονται ξανά και ξανά.

[Patricia Fancher · Rating 5 out of 5]

This is the smartest book I've read in ages. Michalopoulou weaves the history of philosophy and literature into the internal life of a woman and her relationship with her body, herself, and her love.

[Alejandro Fernández Bruña · Rating 5 out of 5]

Esta novela es el testimonio de, aunque cueste creerlo, una de las mujeres de Dios. Porque Dios, en su infinita soledad, se casa con distintas personas para paliar el vacío de la creación. Y no solo se casa con ellas, sino que las aísla de la realidad y se las lleva a su paraíso privado, donde se marchitan a su lado hasta que mueren. ¿Os suena de algo?

La mujer de Dios (cuyo nombre desconocemos) escribe en secreto, en los márgenes de su Biblia o en pequeños papeles. Se dirige directamente a nosotros, sus únicos interlocutores, y nos cuenta sus escapadas nocturnas al Bosque, los chistes que le hacen gracia a Dios, sus libros preferidos y su día a día (a pesar de que no existe el tiempo, claro). Pero en el Paraíso toda creación es un pecado, pues implicaría que la realidad no es suficiente para el ser humano y este tiene que “inventar algo que no existe”. A Dios no le gustan estas cosas: ¿te diseño una cárcel a medida y no te vale? Pero es que el amor no va de conformarse, como aprenderemos con la narradora.

A lo largo de la novela parece que ella no elige libremente en ningún momento, pues siempre está a la sombra de Dios, orgullosa de saberse elegida entre infinidad de personas. “¿Me entregué a Dios simplemente porque él me eligió?”, se preguntará. ¿Dónde queda la libre elección en una relación de poder? La novela habla sobre Dios pero podría ser cualquier hombre.

La escritura es un acto peligroso y prohibido, por eso ella se esconde el lápiz en la vagina (único lugar donde no miraría un Dios sin cuerpo). Para Dios “la imaginación no lleva a ninguna parte. Solo a más imaginación. Está condenada al fracaso”. Para su mujer, en cambio, el terreno de la ficción era un campo donde todo podía suceder, donde ella podía realmente elegir por primera vez.

Un libro divertido, pues se enfrenta el mundo divino al cotidiano, lo que genera malentendidos y comparaciones absurdas. Pero también es un canto a la lectura, pues es un libro hecho de otros libros, repleto de citas y referencias ocultas en el texto. Un libro para subrayar, para compartir y para reconocer lecturas comunes con la autora.

[Raül · Rating 2 out of 5]

2,5*

La dona de Déu s'avorreix al Cel, o més bé, comença a tindre dubtes metafísics sobre la seua pròpia existència i voluntat. Això la fa reflexionar sobre Déu, l'existència, l'amor o la literatura, ara afirmant una cosa, ara la contrària.

M'ha interessat més quan la protagonista parla de la seua família i la seua vida anterior al matrimoni amb Déu què quan ho fa de la seua relació divina.

Un llibre molt ben escrit, però que m'ha costat seguir.

«No hi ha explicació, perquè tampoc hi ha misteri»

#RepteReducte2025: «Llibre d'una editorial independent»

[curri mel]

Cualquier interaccion del libro se siente:
Ella: “¿me estás probando?”
Dios: “¿por qué asumir que todo gira alrededor de ti?”

Dios a parte de ser terrible virgo, es un existencialista cansado, un sabio distante y un chapas.

Amanda menudos personajes mas bien hechos💋

[Cristina Mestre]

¿Eh?

[Loreto Giralt Turón · Rating 2 out of 5]

Bé, però dona moltes voltes a les mateixes idees.

[Pablo E · Rating 4 out of 5]

“La mujer de dios” @_consonni_ es un monólogo de una mujer que es escogida por Dios para ser su esposa. A pesar de estarle prohibido, escribe los recuerdos de su matrimonio en un libro (el que tenemos en nuestras manos) en el que describe a un personaje curioso. Racional absoluto, amante de los libros, estamos ante un Dios que si bien es misericordioso, es vengativo. En el fondo, no hay en Dios respuestas, sino una constante sensación de perplejidad. Para comprenderlo hace falta una eternidad. Para nosotros, los fanáticos de la lectura, será especialmente interesante el vínculo que ambos generan a través de los libros, como herramienta de libertad frente a la atemporalidad pero también como prisión cuando así Dios lo dispone.

“Muchos quieren creer que el plan de Dios tropezó con el rechazo del ser humano. Una explicación muy convincente para criaturas como nosotros, que nos alimentamos de los remordimientos. En realidad el plan falló por la incapacidad del propio Dios para crear un mundo digno de él. No en el plano ético, sino en lo intelectual y en lo sensible. Un mundo que pudiera interactuar con Dios en igualdad de condiciones”.

[Andrey Bindeman · Rating 1 out of 5]

This was assigned to my “Religious Studies” class leading forward to the discussion of whether an “Omni-God” is possible, loving, all knowing and omnipresent at the same time. The author used a fictional character that claims to be the wife of God for readers to experience the emotions of people who claim to have a relationship with God. The confusion, feeling of betrayal, abandonment felt by God’s wife raised questions for readers. Why is God like this? Why is he so hidden?

However, this demonstrates the philosophical limitations of “Religious Studies” as a field. It is a field that avoids using scripture to maintain secular “neutrality” in making sense of these topics. The issue is that by claiming to be “neutral,” without claiming whether or whether or not Christianity is true, it already presupposes that the religion it focuses most on is not true by contradicting scripture with its presuppositions.

The most important presupposition that Amanda’s character has is “we can reason or know anything apart from consistency to the Bible, because our senses gives us the ability to know things.”

Of course, this belief is not based on any proof, evidence, and cannot be argued without fallacious circular reasoning while using those same senses. It is debunked by the proof of God’s Word

Colossians 2:2-3 (LSB) 2 so that their hearts may be encouraged, having been held together in love, even unto all the wealth of the full assurance of understanding, unto the full knowledge of God’s mystery, that is, Christ Himself,
3 in whom are hidden all the treasures of wisdom and knowledge.

For those wondering, I am using circular reasoning as proof, but it’s not fallacious. All reasoning has a starting point. Yours may rest on human autonomy, which is a closed circle. Mine rests on the Triune God, whose Father, Son, and Spirit bear mutual testimony. That’s not a vicious circle but the only foundation that makes truth, logic, and morality possible.

Fallacious reasoning is the foundation of the doubts of God’s wife’s character. Of course, when the author has control over the character of God she can invent all sorts of theological inconsistencies, draw things from unbiblical traditions, and create reasons to question the god of her book.

If you take this into consideration, this book doesn’t have much to offer. It becomes an irreverent parody of the Christian faith for apostates who want to enjoy fiction that relates to their feeling of intellectual superiority and to cope with their religious trauma. This book also contains a scene that’s meant to offend anyone who treats God with a reverent attitude.

[Aggeliki · Rating 3 out of 5]

Έχω μια περίεργη αίσθηση τελειώνοντάς το. Είναι μια ευφυέστατη φιλοσοφική, αλληγορική ανάλυση για την έννοια της ύπαρξης, της μοναξιάς και τη θέση κάθε ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο ή μήπως μια τραβηγμένη, σχεδόν παρανοϊκή ιστορία που σε κάθε ερώτημα που θέτει, απάντηση δεν υπάρχει;
Το υλικό και το άυλο, το θεϊκό και το ανθρώπινο, το λογικό και το παράλογο κοντράρονται στα ίσα κάτω από την πένα της Μιχαλοπούλου ή ίσως πάνω σε αυτήν, ίσα για να μας δώσουν μια ιστορία που πρέπει να ειπωθεί.
Δεν ξέρω, εμένα κάπου με έχασε, αδυνατώντας να ακολουθήσω τη ροή.

[Ane · Rating 3 out of 5]

Nota real 3,5 ⭐️.

Lo primero que hay que decir es que es un buen libro. Aunque trate la relación de la mujer de Dios con él, es un relato que se puede extrapolar a las vivencias de muchas mujeres en sus relaciones de pareja (salvando las distancias, obviamente).

Aunque me haya gustado bastante es verdad que la tercera parte del libro baja la calidad que me parecía que tenían las partes anteriores… Es como si se fuese desinflando lentamente según avanza en esa parte.

No obstante, el final del libro es completamente maravilloso.

[ItsMe ButNot · Rating 5 out of 5]

A book that becomes as you read it, as if the author, like the reader has no idea what's next. Not much of a story-story about the value of fiction and the trials of being a female writer. Think "A Room of One's Own" for Sappho. You'll find morsels of perfect metaphors here, and can devour it in a weekend.

[Jarod · Rating 3 out of 5]

An unfailingly intelligent avant-garde, bummer experiment that nevertheless fails to explore anything that I would have liked to have seen from this concept--instead dwelling on, seemingly, a very broken relationship with a God who's a huge asshole.

[Andrew Skelton · Rating 5 out of 5]

Perfect

[Meg Ready · Rating 5 out of 5]

Love the POV and sense of humor ripe throughout this book. So many fantastic lines alongside philosophical renderings that somehow skirt didacticism.

[Justin Kern · Rating 2 out of 5]

Why did I start reading a book about god? I guess I thought it wouldn't literally be a book about god's wife. But that is literally what this entire book is.

[Jordi · Rating 3 out of 5]

3,5

[Montse Pericot · Rating 4 out of 5]

Molt ben escrit, fa creïble l'increïble. Final sorprenent?

[Laia · Rating 2 out of 5]

no sé si jo soc tonta o aquest llibre no té cap sentit

[lectorsinfin · Rating 5 out of 5]

Una història que m'ha sorprès molt. Una reflexió sobre l'acte de reflexionar, el poder, la dominació, el qüestionament de les veritats absolutes i la força creadora de la literatura.