What do you think?
Rate this book
Αγέννητοι Αδελφοί
Ο άνθρωπος, όπως και ο κόσμος, είναι μυστήρια κρυμμένα σε μυστήρια…
Μια παγκοσμίως αναγνωρισμένη συνθέτρια κρύβεται από τη δημοσιότητα λίγους ορόφους πάνω από το υπόγειο στο οποίο ένα κατακερματισμένο μυαλό ονειρεύεται την επιστροφή στην οικογένειά του.
Μια επιστήμονας παριστάνει τον Θεό σ’ έναν κόσμο που η τεχνολογία μπορεί να μορφοποιήσει μέσα σου ανθρώπους αγέννητους από τη φύση.
Και μια επαγγελματίας δολοφόνος, που βλέπει το παιδί της να σβήνει, προσπαθεί να ξαναφέρει στη ζωή τον παλιό συνεργάτη της.
Όταν η εύθραυστη ισορροπία ανατρέπεται, τη μάχη για ζωή και κυριαρχία κρίνει το παρελθόν, αλλά και η αγάπη, η βία, οι δύσκολες αποφάσεις…
Γρήγορο, βαθύ και με αυξανόμενη ένταση –σαν σεξουαλική πράξη– το μυθιστόρημα αυτό γεννάει διλήμματα που αντηχούν σιωπηλά μετά την τελευταία του λέξη.
…Στο διάολο το σχέδιο! Το σώμα μου κινείται μόνο του. Γυρνάω το κεφάλι μου και προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά ένα δυνατό χέρι με αρπάζει απ’ τον ώμο και με καθηλώνει στο στρώμα, ενώ το άλλο πιέζει την κάννη στο κρανίο μου….
«Μην κουνιέσαι, γαμώτο!»
Το βλέμμα μου πέφτει στα άδεια χέρια μου και μόνο ντροπή βλέπω εκεί. Δεν παίρνω, δεν μπορώ να πάρω τίποτα μαζί μου. Μόνο ν’ αφήσω πίσω μου. Όχι επιτεύγματα, σκέφτομαι πολύ αργά, μόνο ανθρώπους. Αθώους νεκρούς, αγέννητους πλασμένους, αγαπημένους ανύπαρκτους, ερωτευμένους τρελούς…
Μια παγκοσμίως αναγνωρισμένη συνθέτρια κρύβεται από τη δημοσιότητα λίγους ορόφους πάνω από το υπόγειο στο οποίο ένα κατακερματισμένο μυαλό ονειρεύεται την επιστροφή στην οικογένειά του.
Μια επιστήμονας παριστάνει τον Θεό σ’ έναν κόσμο που η τεχνολογία μπορεί να μορφοποιήσει μέσα σου ανθρώπους αγέννητους από τη φύση.
Και μια επαγγελματίας δολοφόνος, που βλέπει το παιδί της να σβήνει, προσπαθεί να ξαναφέρει στη ζωή τον παλιό συνεργάτη της.
Όταν η εύθραυστη ισορροπία ανατρέπεται, τη μάχη για ζωή και κυριαρχία κρίνει το παρελθόν, αλλά και η αγάπη, η βία, οι δύσκολες αποφάσεις…
Γρήγορο, βαθύ και με αυξανόμενη ένταση –σαν σεξουαλική πράξη– το μυθιστόρημα αυτό γεννάει διλήμματα που αντηχούν σιωπηλά μετά την τελευταία του λέξη.
…Στο διάολο το σχέδιο! Το σώμα μου κινείται μόνο του. Γυρνάω το κεφάλι μου και προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά ένα δυνατό χέρι με αρπάζει απ’ τον ώμο και με καθηλώνει στο στρώμα, ενώ το άλλο πιέζει την κάννη στο κρανίο μου….
«Μην κουνιέσαι, γαμώτο!»
Το βλέμμα μου πέφτει στα άδεια χέρια μου και μόνο ντροπή βλέπω εκεί. Δεν παίρνω, δεν μπορώ να πάρω τίποτα μαζί μου. Μόνο ν’ αφήσω πίσω μου. Όχι επιτεύγματα, σκέφτομαι πολύ αργά, μόνο ανθρώπους. Αθώους νεκρούς, αγέννητους πλασμένους, αγαπημένους ανύπαρκτους, ερωτευμένους τρελούς…
- GenresScience Fiction
472 pages, Paperback
First published December 1, 2014
80 people want to read
About the author
Μιχάλης Μανωλιός
15 books84 followersΟ Μιχάλης Μανωλιός γεννήθηκε το 1970 και υποτίθεται ότι είναι μηχανολόγος μηχανικός.
Έχουν κυκλοφορήσει δύο μυθιστορήματά του, τα Αγέννητοι Αδελφοί (Κλειδάριθμος, 2014) και Το βιβλίο και η περφόρμανς (Κέδρος, 2019), και δύο συλλογές διηγημάτων του, οι Σάρκινο Φρούτο (Τρίτων, 1999) και …και το τέρας (Τρίτων, 2009), από την οποία το διήγημα «Αίθρα» κέρδισε το 2010 τον διεθνή διαγωνισμό Φανταστικού Aeon Award. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και περιοδικά στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ιταλία, τις ΗΠΑ, τις Φιλιππίνες και την Κίνα.
Η τρίτη του συλλογή διηγημάτων, με τίτλο Καλλίμορφη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος τον Οκτώβριο του 2020.
Ήταν ένας από τους υπεύθυνους του εξαμηνιαίου Λογοτεχνικού Εργαστηρίου της Αθηναϊκής Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας (ΑΛΕΦ).
Ζει, γράφει και περνάει καλά στην Αθήνα.
Έχουν κυκλοφορήσει δύο μυθιστορήματά του, τα Αγέννητοι Αδελφοί (Κλειδάριθμος, 2014) και Το βιβλίο και η περφόρμανς (Κέδρος, 2019), και δύο συλλογές διηγημάτων του, οι Σάρκινο Φρούτο (Τρίτων, 1999) και …και το τέρας (Τρίτων, 2009), από την οποία το διήγημα «Αίθρα» κέρδισε το 2010 τον διεθνή διαγωνισμό Φανταστικού Aeon Award. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και περιοδικά στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ιταλία, τις ΗΠΑ, τις Φιλιππίνες και την Κίνα.
Η τρίτη του συλλογή διηγημάτων, με τίτλο Καλλίμορφη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος τον Οκτώβριο του 2020.
Ήταν ένας από τους υπεύθυνους του εξαμηνιαίου Λογοτεχνικού Εργαστηρίου της Αθηναϊκής Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας (ΑΛΕΦ).
Ζει, γράφει και περνάει καλά στην Αθήνα.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
April 3, 2017
Η γενική αίσθηση που μου άφησε το βιβλίου είναι πολύ καλή , απλά υπάρχει μια (δικαιολογημένη έως ένα σημείο) ιδιαιτερότητα στην ανάπτυξη του.
Πιο συγκεκριμένα , λοιπόν, η ιδέα, η βάση του βιβλίου Αγέννητοι Αδελφοί είναι ότι μέσα σε έναν (πρωτότυπο) άνθρωπο υπάρχει η δυνατότητα εμφύτευσης δεύτερης (ή και παραπάνω) προσωπικότητας (Αγέννητος Αδελφός (ή ΑΑ)) με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά . Η ιδέα είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερη και ιντρικαδόρικη.
Και το άνοιγμα του βιβλίου, το πρώτο κεφάλαιο που μας παρουσιάζει και το πως γίνεται αυτή η εναλλαγή προσωπικοτήτων, μας αφήνει τις καλύτερες υποσχέσεις για την συνέχεια του βιβλίου.
Η πράξη βέβαια, η συνέχεια, η ανάπτυξη του βιβλίου παρουσίασε , κατά την γνώμη μου, κάποια θέματα, τα οποία σχετίζονται ακριβώς με αυτήν την ιδέα του βιβλίου. Οι αρκετοί πρωταγωνιστές ή και δευτεραγωνιστές του βιβλίου, γίνονται αυτόματα πολλαπλάσιοι με τους ΑΑ αυτών. Αυτό σημαίνει ότι το βιβλίο καταναλώνει πολλές σελίδες ώστε να μας δώσει να καταλάβουμε ποιος είναι ποιος και τι ρόλο παίζει τελικώς στην υπόθεση.
Σε συνδυασμό με κάποια φλας μπακ που γίνονται από τον συγγραφέα, μου άφησε την αίσθηση ότι η ροή της υπόθεσης, σε ένα αρκετά μεγάλο σημείο του βιβλίου είναι αργή.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ότι το γεγονός ότι ο συγγραφέας είναι Έλληνας και αποφάσισε (και πολύ καλά έκανε) να χρησιμοποιήσει ελληνικά ονόματα , είναι προς όφελος του (Έλληνα) αναγνώστη, καθόσον είμαστε εξοικειωμένοι σε αυτά. Το ίδιο βιβλίο με αντίστοιχα ξένα ονόματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολο αναγνωστικά.
Όμως από ένα σημείο και μετά, περίπου 200 σελίδες πριν το τέλος, όπου και αρχίζει η τελική φάση του βιβλίου, η ροή της υπόθεσης αλλάζει και πραγματικά από εκεί και πέρα δεν μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου.
Επίσης σε αρκετά σημεία του βιβλίου ο συγγραφέας αφήνει κάποια ερωτήματα να πλανιούνται, τα οποία απαντιούνται (όλα, αν θυμάμαι καλά) μαζί με όλες τις αποκαλύψεις, τις οποίες κάνει ο συγγραφέας, σε αυτό το τελευταίο μέρος του βιβλίου, κάνοντας το ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Οπότε γενικά μιλάμε για ένα ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο σου αφήνει θετική αίσθηση στο τέλος της ανάγνωσης , αλλά και ένα βιβλίο που απαιτεί, ειδικά στην αρχή του, αρκετή προσοχή , αλλά και υπομονή, γιατί θεωρώ ότι στην πορεία του , με την τελική του φάση και τις αποκαλύψεις , ανταμείβει και με το παραπάνω τον αναγνώστη.
Γενικά όσοι διαβάζουν Επιστημονική Φαντασία, θεωρώ ότι κάποια στιγμή πρέπει να το προτιμήσουν.
Για όσους ενδιαφέρονται να πάρουν μια ιδέα, σε αυτό το βίντεο : https://www.youtube.com/watch?v=8ycua... υπάρχει μία παρουσίαση του βιβλίου (από κοινού με την Νεκρή Γραμμή του Κέλλη) , ενώ και στο site των εκδόσεων Κλειδάριθμος υπάρχει ένα απόσπασμα του βιβλίου.
Επίσης υπάρχει η δυνατότητα μιας πρώτης γνωριμίας με τον συγγραφέα, στο site sff.gr, καθόσον στο topic με θέμα : Αίθρα – Μιχάλης Μανωλιός , υπάρχει (ελεύθερο) το διήγημα Αίθρα, του συγγραφέα, το οποίο και κέρδισε την πρώτη θέση στον διεθνή διαγωνισμό AEON AWARD 2010.
Πιο συγκεκριμένα , λοιπόν, η ιδέα, η βάση του βιβλίου Αγέννητοι Αδελφοί είναι ότι μέσα σε έναν (πρωτότυπο) άνθρωπο υπάρχει η δυνατότητα εμφύτευσης δεύτερης (ή και παραπάνω) προσωπικότητας (Αγέννητος Αδελφός (ή ΑΑ)) με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά . Η ιδέα είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερη και ιντρικαδόρικη.
Και το άνοιγμα του βιβλίου, το πρώτο κεφάλαιο που μας παρουσιάζει και το πως γίνεται αυτή η εναλλαγή προσωπικοτήτων, μας αφήνει τις καλύτερες υποσχέσεις για την συνέχεια του βιβλίου.
Η πράξη βέβαια, η συνέχεια, η ανάπτυξη του βιβλίου παρουσίασε , κατά την γνώμη μου, κάποια θέματα, τα οποία σχετίζονται ακριβώς με αυτήν την ιδέα του βιβλίου. Οι αρκετοί πρωταγωνιστές ή και δευτεραγωνιστές του βιβλίου, γίνονται αυτόματα πολλαπλάσιοι με τους ΑΑ αυτών. Αυτό σημαίνει ότι το βιβλίο καταναλώνει πολλές σελίδες ώστε να μας δώσει να καταλάβουμε ποιος είναι ποιος και τι ρόλο παίζει τελικώς στην υπόθεση.
Σε συνδυασμό με κάποια φλας μπακ που γίνονται από τον συγγραφέα, μου άφησε την αίσθηση ότι η ροή της υπόθεσης, σε ένα αρκετά μεγάλο σημείο του βιβλίου είναι αργή.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ότι το γεγονός ότι ο συγγραφέας είναι Έλληνας και αποφάσισε (και πολύ καλά έκανε) να χρησιμοποιήσει ελληνικά ονόματα , είναι προς όφελος του (Έλληνα) αναγνώστη, καθόσον είμαστε εξοικειωμένοι σε αυτά. Το ίδιο βιβλίο με αντίστοιχα ξένα ονόματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολο αναγνωστικά.
Όμως από ένα σημείο και μετά, περίπου 200 σελίδες πριν το τέλος, όπου και αρχίζει η τελική φάση του βιβλίου, η ροή της υπόθεσης αλλάζει και πραγματικά από εκεί και πέρα δεν μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου.
Επίσης σε αρκετά σημεία του βιβλίου ο συγγραφέας αφήνει κάποια ερωτήματα να πλανιούνται, τα οποία απαντιούνται (όλα, αν θυμάμαι καλά) μαζί με όλες τις αποκαλύψεις, τις οποίες κάνει ο συγγραφέας, σε αυτό το τελευταίο μέρος του βιβλίου, κάνοντας το ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Οπότε γενικά μιλάμε για ένα ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο σου αφήνει θετική αίσθηση στο τέλος της ανάγνωσης , αλλά και ένα βιβλίο που απαιτεί, ειδικά στην αρχή του, αρκετή προσοχή , αλλά και υπομονή, γιατί θεωρώ ότι στην πορεία του , με την τελική του φάση και τις αποκαλύψεις , ανταμείβει και με το παραπάνω τον αναγνώστη.
Γενικά όσοι διαβάζουν Επιστημονική Φαντασία, θεωρώ ότι κάποια στιγμή πρέπει να το προτιμήσουν.
Για όσους ενδιαφέρονται να πάρουν μια ιδέα, σε αυτό το βίντεο : https://www.youtube.com/watch?v=8ycua... υπάρχει μία παρουσίαση του βιβλίου (από κοινού με την Νεκρή Γραμμή του Κέλλη) , ενώ και στο site των εκδόσεων Κλειδάριθμος υπάρχει ένα απόσπασμα του βιβλίου.
Επίσης υπάρχει η δυνατότητα μιας πρώτης γνωριμίας με τον συγγραφέα, στο site sff.gr, καθόσον στο topic με θέμα : Αίθρα – Μιχάλης Μανωλιός , υπάρχει (ελεύθερο) το διήγημα Αίθρα, του συγγραφέα, το οποίο και κέρδισε την πρώτη θέση στον διεθνή διαγωνισμό AEON AWARD 2010.
November 20, 2019
"Δεν υπάρχει χειρότερη κόλαση από ένα συνωστισμένο φέρετρο"
Τον περασμένο μήνα διάβασα το τελευταίο (αλλά πρώτο για μένα) βιβλίο του Μιχάλη Μανωλιού, "Το Βιβλίο και η Περφόρμανς" Στα σχόλια που άφησα στο Goodreads, έγραψα ότι βρήκα τον 2ο σύγχρονο αγαπημένο μου συγγραφέα (μαζί με την Ιωάννα Μπουραζοπούλου), και ότι σπεύδω να βρω και τα υπόλοιπα βιβλία του. Το οποίο και έκανα, και για 2η φορά ενθουσιάστηκα! Οι Αγέννητοι Αδελφοί χαρακτηρίζονται για άλλη μια φορά από μία εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα, και ο συγγραφέας κρατάει το σασπένς μέχρι και τις, καταπληκτικές, "can't-put-it-down" τελευταίες σελίδες. Βέβαια, στους ΑΑ φαίνεται η έλλειψη εμπειρίας στον τρόπο γραφής, ο οποίος έχει κατά πολύ βελτιωθεί στην Περφόρμανς, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δυσανάγνωστα σημεία και το βιβλίο να κάνει "κοιλιά" προς τη μέση, κάτι το οποίο στην Περφόρμανς δεν συνέβη στο παραμικρό. Δεν μειώνει όμως καθόλου τη γενικότερη απόλαυση, που όταν ξαναπαίρνει η ιστορία τα πάνω της εκτοξεύεται, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εμποδίσει κάποιον να διαβάσει αυτό το εξαίσιο δείγμα ελληνικού sci-fi. Κρίμα μόνο για όσους δεν μπορούν να διαβάσουν Ελληνικά. Ου γαρ οίδασι what they're missing!
Τον περασμένο μήνα διάβασα το τελευταίο (αλλά πρώτο για μένα) βιβλίο του Μιχάλη Μανωλιού, "Το Βιβλίο και η Περφόρμανς" Στα σχόλια που άφησα στο Goodreads, έγραψα ότι βρήκα τον 2ο σύγχρονο αγαπημένο μου συγγραφέα (μαζί με την Ιωάννα Μπουραζοπούλου), και ότι σπεύδω να βρω και τα υπόλοιπα βιβλία του. Το οποίο και έκανα, και για 2η φορά ενθουσιάστηκα! Οι Αγέννητοι Αδελφοί χαρακτηρίζονται για άλλη μια φορά από μία εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα, και ο συγγραφέας κρατάει το σασπένς μέχρι και τις, καταπληκτικές, "can't-put-it-down" τελευταίες σελίδες. Βέβαια, στους ΑΑ φαίνεται η έλλειψη εμπειρίας στον τρόπο γραφής, ο οποίος έχει κατά πολύ βελτιωθεί στην Περφόρμανς, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δυσανάγνωστα σημεία και το βιβλίο να κάνει "κοιλιά" προς τη μέση, κάτι το οποίο στην Περφόρμανς δεν συνέβη στο παραμικρό. Δεν μειώνει όμως καθόλου τη γενικότερη απόλαυση, που όταν ξαναπαίρνει η ιστορία τα πάνω της εκτοξεύεται, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εμποδίσει κάποιον να διαβάσει αυτό το εξαίσιο δείγμα ελληνικού sci-fi. Κρίμα μόνο για όσους δεν μπορούν να διαβάσουν Ελληνικά. Ου γαρ οίδασι what they're missing!
January 16, 2015
Αγέννητοι Αδελφοί λοιπόν.
Όσοι δεν έχετε διαβάσει τις δύο συλλογές διηγημάτων του κ. Μανωλιού Σάρκινο φρούτο ... και το τέραςχάνετε έξυπνη ΕΦ και ιστορίες που στηρίζονται σε στέρεους χαρακτήρες και δύσκολες επιλογές. Όλα αυτά δηλαδή που θα συναντήσετε στο μυθιστόρημα αυτό.
Οι Αγέννητοι αδελφοί είναι Νουάρ ΕΦ (με τον τρόπο που νουάρ ΕΦ ήταν το Altered Carbon: Μία αστυνομική (βασικά crime μιας κι εδώ έχουμε ίντριγκες παρανόμων και όχι ντετέκτιβ) πλοκή που είναι εφικτή μόνο κατόπιν ενός ευρήματος ΕΦ (οι Αγένητοι Αδελφοί του τίτλου, που βασικά είναι δευτερεύουσες προσωπικότητες εμφυτευμένες σε ανθρώπους, σε μία Αθήνα του κοντινού μέλλοντος). Όλα αρχίζουν από τις προσπάθειες της Νατάσσας, μιας πληρωμένης δολοφόνου, να βρει το χαμένο αφεντικό της (που ήταν ΑΑ) και από κει και πέρα αρχίζει μια κατολίσθηση από γεγονότα που οδηγούν σε μία τραγική (με την καλή έννοια) κορύφωση.
Τα καλά:
Εξαιρετικά στέρεοι χαρακτήρες (και είναι πολλοί πανάθεμά τους) ο κάθε ένας με τα κίνητρα και τις μεθόδους του.
Δυνατή γραφή, στιβαρή και δουλεμένη με πολλές δυνατές σκηνές
Immersion. Είναι εξαιρετικό το πώς οι ήρωες είναι κομμάτι του κόσμου τους.
Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι οι χαρακτήρες είναι το ίδιο έξυπνοι (ή και περισσότερο) από τον αναγνώστη. Δε γίνονται ανοήτοι για χάρη της πλοκής, αντίθετα αυτοί που πρέπει είναι πάντα μερικά βήματα πιο μπροστά ή καταλαβαίνουν αυτό που καταλαβαίνεις και εσύ.
Υπάρχει όμως και κάτι που δε μου άρεσε:
Το βιβλίο είναι αχρείαστα δύσκολο. Έχει ελλειπτικές περιγραφές, πολλές φορές αποσπασματικές πληροφορίες και πολύ περισσότερους χαρακτήρες από όοσυς προλαβαίνεις να γνωρίσεις (λογικό, μιας και αρκετοί είναι ΑΑ ή οι ξενιστές τους και αόρατοι σε μεγάλο μέρος της πλοκής). Βγάζεις άκρη και όλες οι πλοκές κλείνουν ικανοποιητικά, όμως το συναισθηματικό δέσιμο με τους χαρακτήρες που απαιτείται για να βιώσεις το δράμα χάνεται κάπου στην εγκεφαλικότητα και αποσπασματικότητα της γραφής.
Συνολικά, εξαιρετικό μυθιστόρημα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες δουλειές του εξωτερικού, το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε λάτρεις ΕΦ ή στους πιο ανοιχτόμυαλούς οπαδούς crime fiction
Όσοι δεν έχετε διαβάσει τις δύο συλλογές διηγημάτων του κ. Μανωλιού Σάρκινο φρούτο ... και το τέραςχάνετε έξυπνη ΕΦ και ιστορίες που στηρίζονται σε στέρεους χαρακτήρες και δύσκολες επιλογές. Όλα αυτά δηλαδή που θα συναντήσετε στο μυθιστόρημα αυτό.
Οι Αγέννητοι αδελφοί είναι Νουάρ ΕΦ (με τον τρόπο που νουάρ ΕΦ ήταν το Altered Carbon: Μία αστυνομική (βασικά crime μιας κι εδώ έχουμε ίντριγκες παρανόμων και όχι ντετέκτιβ) πλοκή που είναι εφικτή μόνο κατόπιν ενός ευρήματος ΕΦ (οι Αγένητοι Αδελφοί του τίτλου, που βασικά είναι δευτερεύουσες προσωπικότητες εμφυτευμένες σε ανθρώπους, σε μία Αθήνα του κοντινού μέλλοντος). Όλα αρχίζουν από τις προσπάθειες της Νατάσσας, μιας πληρωμένης δολοφόνου, να βρει το χαμένο αφεντικό της (που ήταν ΑΑ) και από κει και πέρα αρχίζει μια κατολίσθηση από γεγονότα που οδηγούν σε μία τραγική (με την καλή έννοια) κορύφωση.
Τα καλά:
Εξαιρετικά στέρεοι χαρακτήρες (και είναι πολλοί πανάθεμά τους) ο κάθε ένας με τα κίνητρα και τις μεθόδους του.
Δυνατή γραφή, στιβαρή και δουλεμένη με πολλές δυνατές σκηνές
Immersion. Είναι εξαιρετικό το πώς οι ήρωες είναι κομμάτι του κόσμου τους.
Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι οι χαρακτήρες είναι το ίδιο έξυπνοι (ή και περισσότερο) από τον αναγνώστη. Δε γίνονται ανοήτοι για χάρη της πλοκής, αντίθετα αυτοί που πρέπει είναι πάντα μερικά βήματα πιο μπροστά ή καταλαβαίνουν αυτό που καταλαβαίνεις και εσύ.
Υπάρχει όμως και κάτι που δε μου άρεσε:
Το βιβλίο είναι αχρείαστα δύσκολο. Έχει ελλειπτικές περιγραφές, πολλές φορές αποσπασματικές πληροφορίες και πολύ περισσότερους χαρακτήρες από όοσυς προλαβαίνεις να γνωρίσεις (λογικό, μιας και αρκετοί είναι ΑΑ ή οι ξενιστές τους και αόρατοι σε μεγάλο μέρος της πλοκής). Βγάζεις άκρη και όλες οι πλοκές κλείνουν ικανοποιητικά, όμως το συναισθηματικό δέσιμο με τους χαρακτήρες που απαιτείται για να βιώσεις το δράμα χάνεται κάπου στην εγκεφαλικότητα και αποσπασματικότητα της γραφής.
Συνολικά, εξαιρετικό μυθιστόρημα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες δουλειές του εξωτερικού, το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε λάτρεις ΕΦ ή στους πιο ανοιχτόμυαλούς οπαδούς crime fiction
December 21, 2018
Τελικά, με τα βιβλία όπως και με τις σχέσεις, ο χρόνος παίζει σημασία.
Είχα αγοράσει τους "Αγέννητους Αδερφούς" μόλις είχαν κυκλοφορήσει. Τους είχα ξεκινήσει λίγους μήνες μετά και τους άφησα, γιατί δεν ήμουν σε φάση για ΕΦ τότε.
Τώρα που με κρεβάτωσε μια ίωση στο σπίτι των γονιών μου και χωρίς το Kindle μου, το ξανάπιασα από το ράφι και το διάβασα σε δυο ανάσες.
Το ότι ο Μιχάλης Μανωλιός κατέχει από τεχνική το ήξερα. Το ότι κατείχε κι από συναισθηματική χειραγώγηση του αναγνώστη το υποπτεύθηκα όταν διάβασα τη συλλογή του, "...και το τέρας", αλλά το σιγούρεψα στους Αγέννητους Αδελφούς. Πιάνει την ψυχούλα σου και την τσαλακώνει αργά κι επίμονα, γωνίτσα-γωνίτσα, προσεκτικά και με απαράμιλλη μαεστρία.
Πρωτότυπη ιδέα, τρισδιάστατοι χαρακτήρες με ελαττώματα (ω! πόσα πολλά, υπέροχα ελαττώματα!), σύνδεση με τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας, ρεαλιστική ΕΦ χωρίς πολλά και δυσνόητα τεχνικά θέματα, δεξιοτεχνικό στήσιμο της πλοκής, ωραία ροή και σεβασμός στον αναγνώστη.
Ναι, είναι ένα πρώτο μυθιστόρημα και, ναι, δεν θα μπορούσαν να του λείπουν τα ελαττώματα. Θα αναφέρω συνοπτικά τι μου άρεσε λιγότερο, αλλά τονίζοντας το ότι πρόκειται για πταίσματα που εύκολα παραβλέπονται όταν έχεις στα χέρια σου ένα ΤΟΣΟ καλό βιβλίο.
- Το ότι όλα τα κεφάλαια ξεκινούσαν με μια εντυπωσιακή φράση. Δεν χρειαζόταν και, στις περισσότερες περιπτώσεις, αποσυντόνιζε ��ιόλας.
- Το κίνητρο για το συμβάν στο Ataxia Blues. Είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του βιβλίου και το κίνητρο μου έλειψε.
- Κάποιες εκφράσεις, ιδιαίτερα της αργκό, δεν με έπεισαν 100%.
Τι; Ναι, αυτά είναι όλα. Όταν ένα βιβλίο είναι πραγματικά γαμάτο, ε, είναι πραγματικά γαμάτο.
Είχα αγοράσει τους "Αγέννητους Αδερφούς" μόλις είχαν κυκλοφορήσει. Τους είχα ξεκινήσει λίγους μήνες μετά και τους άφησα, γιατί δεν ήμουν σε φάση για ΕΦ τότε.
Τώρα που με κρεβάτωσε μια ίωση στο σπίτι των γονιών μου και χωρίς το Kindle μου, το ξανάπιασα από το ράφι και το διάβασα σε δυο ανάσες.
Το ότι ο Μιχάλης Μανωλιός κατέχει από τεχνική το ήξερα. Το ότι κατείχε κι από συναισθηματική χειραγώγηση του αναγνώστη το υποπτεύθηκα όταν διάβασα τη συλλογή του, "...και το τέρας", αλλά το σιγούρεψα στους Αγέννητους Αδελφούς. Πιάνει την ψυχούλα σου και την τσαλακώνει αργά κι επίμονα, γωνίτσα-γωνίτσα, προσεκτικά και με απαράμιλλη μαεστρία.
Πρωτότυπη ιδέα, τρισδιάστατοι χαρακτήρες με ελαττώματα (ω! πόσα πολλά, υπέροχα ελαττώματα!), σύνδεση με τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας, ρεαλιστική ΕΦ χωρίς πολλά και δυσνόητα τεχνικά θέματα, δεξιοτεχνικό στήσιμο της πλοκής, ωραία ροή και σεβασμός στον αναγνώστη.
Ναι, είναι ένα πρώτο μυθιστόρημα και, ναι, δεν θα μπορούσαν να του λείπουν τα ελαττώματα. Θα αναφέρω συνοπτικά τι μου άρεσε λιγότερο, αλλά τονίζοντας το ότι πρόκειται για πταίσματα που εύκολα παραβλέπονται όταν έχεις στα χέρια σου ένα ΤΟΣΟ καλό βιβλίο.
- Το ότι όλα τα κεφάλαια ξεκινούσαν με μια εντυπωσιακή φράση. Δεν χρειαζόταν και, στις περισσότερες περιπτώσεις, αποσυντόνιζε ��ιόλας.
- Το κίνητρο για το συμβάν στο Ataxia Blues. Είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του βιβλίου και το κίνητρο μου έλειψε.
- Κάποιες εκφράσεις, ιδιαίτερα της αργκό, δεν με έπεισαν 100%.
Τι; Ναι, αυτά είναι όλα. Όταν ένα βιβλίο είναι πραγματικά γαμάτο, ε, είναι πραγματικά γαμάτο.
April 13, 2017
Δυστυχώς, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν κατάφερε να με κερδίσει σε κανένα σημείο του! Ήδη απο την αρχή σε χάνει, καθώς στις πρώτες 30 σελίδες του παρελαύνουν πάνω από 30 διαφορετικοί χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να μπλέκεσαι και να μην μπορείς να διαχειριστείς τη συσσωρευμένη πληροφορία. Επιπλέον, μου φάνηκαν πολλές οι 460 σελίδες για μια ιστορία που θα μπορούσε να συνοψιστεί σε 200! Οι αναφορές στο παρελθόν είναι αποσπασματικές και θεωρώ ότι αρκετές εξ αυτών δεν προσφέρουν ιδιαίτερα στην εξέλιξη της ιστορίας. Φυσικά, η ύπαρξη τόσων πολλών χαρακτήρων προφανώς στερεί τη δυνατότητα του συγγραφέα να τους αναπτύξει και να τους φέρει κοντά στον αναγνώστη. Τέλος, σε κανένα σημείο του βιβλίου (ούτε πλησιάζοντας προς το τελος του) δεν ένιωσα την αφήγηση να απογειώνεται: πάντα κάποιο τροχοπέδη την κράταγε προσγειωμένη, ίσως η εμμονή του συγγραφέα να εστιάζει στις σκέψεις των ηρώων και όχι στο σκηνικό που είχε στηθεί.
Ωστόσο, η κεντρική ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και το γεγονός ότι η ιστορία εξελίσσεται στο σήμερα και γίνεται αναφορά π.χ. στην οδό Αθηνάς, την κάνει να μοιάζει εφικτή και υλοποιήσιμη, κάτι που μπορεί όντως να συμβαίνει δίπλα μας!
Διαβάζοντας τις κριτικές στο Goodreads ίσως, τελικά, εγώ να μην μπόρεσα να συγχρονιστώ με το βιβλίο, το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι απαιτεί πολλή υπομονή από τον αναγνώστη (5/10).
Ωστόσο, η κεντρική ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και το γεγονός ότι η ιστορία εξελίσσεται στο σήμερα και γίνεται αναφορά π.χ. στην οδό Αθηνάς, την κάνει να μοιάζει εφικτή και υλοποιήσιμη, κάτι που μπορεί όντως να συμβαίνει δίπλα μας!
Διαβάζοντας τις κριτικές στο Goodreads ίσως, τελικά, εγώ να μην μπόρεσα να συγχρονιστώ με το βιβλίο, το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι απαιτεί πολλή υπομονή από τον αναγνώστη (5/10).
February 10, 2017
Με δύο λέξεις: διαβάστε το!
Με παραπάνω: Μεγαλώνοντας, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να βαριέται αφόρητα τις περιττές περιγραφές και πληροφορίες, τις επιτηδευμένες τεχνικές διάνθησης του λόγου ή την επιδεικτική χρήση της γλώσσας. Αλλά, ρε γαμώτο, δε θέλω κιόλας να διαβάσω ένα παιδικά απλοϊκό κείμενο. Ευτυχώς, ο συγγραφέας στην προκειμένη καταφέρνει να προσφέρει ένα μεστό βιβλίο, δίχως φανφάρες και περιττότητες, το οποίο αποδεικνύεται πραγματικά καλογραμμένο και μαρτυρά συχνά-πυκνά τον έλεγχο που ασκεί ο ΜΜ στις λέξεις και τους χαρακτήρες του. Στο «Αγέννητοι αδελφοί» διαβάζεις όσα χρειάζεσαι να διαβάσεις για να απολαύσεις μια εξαιρετική και πρωτότυπη ιστορία· ούτε λιγότερα να πονοκεφαλιάζεις τι θέλει να πει ο «γλυκούλης» εδώ, ούτε περισσότερα να συγχύζεσαι που δε σε αφήνει να σκεφτείς τίποτε μόνος σου.
Το ενδιαφέρον μου παρέμεινε αμείωτο όσο η δράση έτρεχε αμείλικτη, οι ανατροπές μου φάνηκαν αναπάντεχες μα και απόλυτα λογικές, οι (ευδιάκριτοι) χαρακτήρες ένοιωθα πως διέθεταν σαφή κίνητρα και αντιδράσεις, ενώ δεν έπασχαν από την εμετική νόσο της «βλακείας για χάριν ευκολίας». Ο αφηγητής άλλαζε, ο χωροχρόνος άλλαζε, ο χαρακτήρας μέσα στο χαρακτήρα άλλαζε, κι εγώ βυθιζόμουν σε έναν κόσμο ΕΦ (χωρίς να πρέπει να λύσω αλγεβρικές εξισώσεις για να τον πλάσω στο μυαλό μου) ακολουθώντας ανυπόμονα την πλοκή και προσπαθώντας να την προβλέψω. Βέβαια, θα ομολογήσω πως η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο δύο διαφορετικών χαρακτήρων με ενόχλησε/μπέρδεψε σε κάποιο σημείο.
Βρήκα, τέλος, πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που απλώς ξέρεις ότι πλέκουν τα πραγματικά βιώματα του συγγραφέα με τη φαντασία, ενώ πολύ ενοχλητική (για το OCD μου) την επιλογή γραφής των ξένων λέξεων άλλοτε στα Ελληνικά κι άλλοτε στα Αγγλικά.
Με παραπάνω: Μεγαλώνοντας, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να βαριέται αφόρητα τις περιττές περιγραφές και πληροφορίες, τις επιτηδευμένες τεχνικές διάνθησης του λόγου ή την επιδεικτική χρήση της γλώσσας. Αλλά, ρε γαμώτο, δε θέλω κιόλας να διαβάσω ένα παιδικά απλοϊκό κείμενο. Ευτυχώς, ο συγγραφέας στην προκειμένη καταφέρνει να προσφέρει ένα μεστό βιβλίο, δίχως φανφάρες και περιττότητες, το οποίο αποδεικνύεται πραγματικά καλογραμμένο και μαρτυρά συχνά-πυκνά τον έλεγχο που ασκεί ο ΜΜ στις λέξεις και τους χαρακτήρες του. Στο «Αγέννητοι αδελφοί» διαβάζεις όσα χρειάζεσαι να διαβάσεις για να απολαύσεις μια εξαιρετική και πρωτότυπη ιστορία· ούτε λιγότερα να πονοκεφαλιάζεις τι θέλει να πει ο «γλυκούλης» εδώ, ούτε περισσότερα να συγχύζεσαι που δε σε αφήνει να σκεφτείς τίποτε μόνος σου.
Το ενδιαφέρον μου παρέμεινε αμείωτο όσο η δράση έτρεχε αμείλικτη, οι ανατροπές μου φάνηκαν αναπάντεχες μα και απόλυτα λογικές, οι (ευδιάκριτοι) χαρακτήρες ένοιωθα πως διέθεταν σαφή κίνητρα και αντιδράσεις, ενώ δεν έπασχαν από την εμετική νόσο της «βλακείας για χάριν ευκολίας». Ο αφηγητής άλλαζε, ο χωροχρόνος άλλαζε, ο χαρακτήρας μέσα στο χαρακτήρα άλλαζε, κι εγώ βυθιζόμουν σε έναν κόσμο ΕΦ (χωρίς να πρέπει να λύσω αλγεβρικές εξισώσεις για να τον πλάσω στο μυαλό μου) ακολουθώντας ανυπόμονα την πλοκή και προσπαθώντας να την προβλέψω. Βέβαια, θα ομολογήσω πως η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο δύο διαφορετικών χαρακτήρων με ενόχλησε/μπέρδεψε σε κάποιο σημείο.
Βρήκα, τέλος, πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που απλώς ξέρεις ότι πλέκουν τα πραγματικά βιώματα του συγγραφέα με τη φαντασία, ενώ πολύ ενοχλητική (για το OCD μου) την επιλογή γραφής των ξένων λέξεων άλλοτε στα Ελληνικά κι άλλοτε στα Αγγλικά.
January 25, 2015
Η σύντομη εκδοχή είναι ότι το βρήκα εξαιρετικό. Έχει δράση, πολυδιάστατους χαρακτήρες, κατάλληλη για κάθε οπτική γωνία γραφή. Η μακρά εκδοχή βρίσκεται σε αυτό εδώ το άρθρο http://fantasia-portal.blogspot.se/20...
December 6, 2014
Αρχίζοντας το βιβλίο βράδυ Πέμπτης, την ημέρα που το αγόρασα δηλαδή, και τελειώνοντας το μόλις πριν από λίγα λεπτά, εύκολα μπορεί να βγάλει κανείς το συμπέρασμα ότι το βιβλίο με συνεπήρε και με ξετρέλανε, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν το μέγεθός του και το περίπλοκο θέμα του.
Λοιπόν, το βιβλίο τα σπάει. Συνήθως λέω λίγα λόγια για την υπόθεση, αλλά όσα λιγότερα ξέρει κανείς για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, τόσο το καλύτερο. Άλλωστε η περίληψη στο οπισθόφυλλο λέει κάποια βασικά που θα συναντήσει κανείς και αυτό φτάνει.
Μπορώ όμως να σας πω τι να περιμένετε από αυτό:
-Μια πραγματικά ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα, που δίνει μπόλικη τροφή για σκέψη, ικανή να θρέψει ολόκληρη την Κίνα. Σε αρκετά σημεία σταματούσα και αναρωτιόμουνα "τι θα μπορούσε να συμβεί, αν", σκεφτόμουνα αυτά που διάβαζα, όλες τις δυνατότητες και τις πιθανότητες, μετά όμως βυθιζόμουν ξανά στην πλοκή, για να δω τι θα γίνει παρακάτω.
-Μια πολύπλοκη ιστορία, που απαιτεί από τον αναγνώστη την απόλυτη προσοχή του, που πιστεύω όμως ότι εύκολα μπορεί να τραβήξει. Ναι, σίγουρα θα υπάρχουν στιγμές που θα αναρωτιέστε τι στα κομμάτια γίνεται, όμως με λίγη σκέψη και προσοχή, το παζλ μπορεί να συμπληρωθεί (έκανα και ομοιοκαταληξία ο άτιμος!). Και πιστεύω ότι στο τέλος θα ανταμειφτείτε για τα εγκεφαλικά κύτταρα που θα κάψετε.
-Πραγματικά ενδιαφέροντες και εξαιρετικά περίπλοκους χαρακτήρες, που μπορείτε να τους νιώσετε στο πετσί σας, να κατανοήσετε τις πράξεις και τις σκέψεις τους, να δείτε τα διλήμματα τους.
-Δράση, αγωνία, μυστήριο, ανατροπές, αποκαλύψεις, τεχνολογικές εξελίξεις, έντονα συναισθήματα, τρομερή ατμόσφαιρα και όλα τα καλούδια που πρέπει να έχει ένα δυνατό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας.
-Και, τέλος, αυτό που πρέπει να περιμένει κανείς, ίσως πάνω απ'όλα, είναι μια απίστευτη γραφή, πολυσύνθετη και ευκολοδιάβαστη συνάμα, με ζωντανούς διαλόγους, τρομερές περιγραφές, βαθύτερα νοήματα και πολλές προτάσεις για υπογράμμιση.
Αυτά! Με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα έπεσα αμέσως στα βαθιά, όσον αφορά το έργο του Μανωλιού, μιας και μέχρι τώρα δεν είχα διαβάσει ούτε μια αράδα του (απ'όσο θυμάμαι τουλάχιστον!). Η αγορά του βιβλίου βασίστηκε πρώτα στο ένστικτό μου και δεύτερον στα σχόλια κάποιων μελών του sff.gr και χαίρομαι πολύ που τελικά το βιβλίο με αντάμειψε. Όσον αφορά την βαθμολογία, στο sff.gr θα του βάλω ένα 9/10, αλλά στο Goodreads θα τσιμπήσει το πενταράκι του, για την ψυχαγωγία και την τροφή για σκέψη που μου προσέφερε.
Υ.Γ. Παίζει να μην συνάντησα ούτε ένα συντακτικό ή ορθογραφικό λάθος. Γενικά φαίνεται ότι έπεσε σκληρή δουλειά και στην επιμέλεια, οπότε μπράβο και γι'αυτό!
Λοιπόν, το βιβλίο τα σπάει. Συνήθως λέω λίγα λόγια για την υπόθεση, αλλά όσα λιγότερα ξέρει κανείς για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, τόσο το καλύτερο. Άλλωστε η περίληψη στο οπισθόφυλλο λέει κάποια βασικά που θα συναντήσει κανείς και αυτό φτάνει.
Μπορώ όμως να σας πω τι να περιμένετε από αυτό:
-Μια πραγματικά ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα, που δίνει μπόλικη τροφή για σκέψη, ικανή να θρέψει ολόκληρη την Κίνα. Σε αρκετά σημεία σταματούσα και αναρωτιόμουνα "τι θα μπορούσε να συμβεί, αν", σκεφτόμουνα αυτά που διάβαζα, όλες τις δυνατότητες και τις πιθανότητες, μετά όμως βυθιζόμουν ξανά στην πλοκή, για να δω τι θα γίνει παρακάτω.
-Μια πολύπλοκη ιστορία, που απαιτεί από τον αναγνώστη την απόλυτη προσοχή του, που πιστεύω όμως ότι εύκολα μπορεί να τραβήξει. Ναι, σίγουρα θα υπάρχουν στιγμές που θα αναρωτιέστε τι στα κομμάτια γίνεται, όμως με λίγη σκέψη και προσοχή, το παζλ μπορεί να συμπληρωθεί (έκανα και ομοιοκαταληξία ο άτιμος!). Και πιστεύω ότι στο τέλος θα ανταμειφτείτε για τα εγκεφαλικά κύτταρα που θα κάψετε.
-Πραγματικά ενδιαφέροντες και εξαιρετικά περίπλοκους χαρακτήρες, που μπορείτε να τους νιώσετε στο πετσί σας, να κατανοήσετε τις πράξεις και τις σκέψεις τους, να δείτε τα διλήμματα τους.
-Δράση, αγωνία, μυστήριο, ανατροπές, αποκαλύψεις, τεχνολογικές εξελίξεις, έντονα συναισθήματα, τρομερή ατμόσφαιρα και όλα τα καλούδια που πρέπει να έχει ένα δυνατό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας.
-Και, τέλος, αυτό που πρέπει να περιμένει κανείς, ίσως πάνω απ'όλα, είναι μια απίστευτη γραφή, πολυσύνθετη και ευκολοδιάβαστη συνάμα, με ζωντανούς διαλόγους, τρομερές περιγραφές, βαθύτερα νοήματα και πολλές προτάσεις για υπογράμμιση.
Αυτά! Με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα έπεσα αμέσως στα βαθιά, όσον αφορά το έργο του Μανωλιού, μιας και μέχρι τώρα δεν είχα διαβάσει ούτε μια αράδα του (απ'όσο θυμάμαι τουλάχιστον!). Η αγορά του βιβλίου βασίστηκε πρώτα στο ένστικτό μου και δεύτερον στα σχόλια κάποιων μελών του sff.gr και χαίρομαι πολύ που τελικά το βιβλίο με αντάμειψε. Όσον αφορά την βαθμολογία, στο sff.gr θα του βάλω ένα 9/10, αλλά στο Goodreads θα τσιμπήσει το πενταράκι του, για την ψυχαγωγία και την τροφή για σκέψη που μου προσέφερε.
Υ.Γ. Παίζει να μην συνάντησα ούτε ένα συντακτικό ή ορθογραφικό λάθος. Γενικά φαίνεται ότι έπεσε σκληρή δουλειά και στην επιμέλεια, οπότε μπράβο και γι'αυτό!
May 17, 2015
Πολύ φοβάμαι ότι τα νέα γι αυτό το βιβλίο είναι πολύ άσχημα. Οι χαρακτήρες είναι πολλοί και πολυδιάστατοι, η ιδέα πολύ προχωρημένη και πρωτότυπη, η πλοκή βαδίζει σ' ένα μονοπάτι που έχει το σχήμα του τέλειου κύκλου και κλείνει χωρίς ν' αφήσει πίσω της κενά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η γραφή έχει λέξεις που δεν περισσεύουν, κρυμμένα μυστικά ανάμεσα στις γραμμές κι ερωτήματα μπλεγμένα σε σκέψεις που γεννιούνται, είτε σιγά, είτε απότομα. Απαιτεί απ' τον αναγνώστη να έχει την προσοχή του σταμμένη 100% σ' αυτό που διαβάζει, γιατί αλλιώς κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο ατμόσφαιρα, αλλά και ουσία.
Γιατί είναι πολύ άσχημα αυτά τα νέα, λοιπόν; Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως ο Μιχάλης Μανωλιός ανεβάζει τον πήχυ της ελληνικής -και όχι μόνο- επιστημονικής φαντασίας σε ύψη που θα δυσκολέψουν πολύ μελλοντικούς συγγραφείς. Ο δεύτερος είναι πως ανεβάζει και τον δικό του πήχυ εξίσου πολύ και δημιουργεί απαιτητικούς και αδυσώπητους ανγνώστες.
Εάν, φίλε αναγνώστη, νομίζεις πως μπορείς ν' αντέξεις όλους τους πιθανούς Αγέννητους Αδελφούς που κρύβονται μέσα σε κάθε κεφάλι, αν νομίζεις πως μπορείς να διαλέξεις ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο, αν νομίζεις πως μπορείς ταυτόχρονα να είσαι απολύτως συγκεντρωμένος σ' αυτό που διαβάζεις, αλλά και αρκετά χαλαρός για ν' απολαύσεις τη γλώσσα και τη λογοτεχνική αξία αυτού που διαβάζεις, αν νομίζεις πως μπορείς να γλυτώσεις απ' το μαγευτικό δοξάρι της Φαίδρας, τον μαγνητισμό της Έλεν, την αφοσίωση του Ντάνυ, τη μανία της Νατάσσας, τον φόβο του Νίκου, την αποδοχή του Άλεξ, την απόγνωση του Πέτρου και το κοκτέιλ όλων των Αγέννητων Αδελφών τους, τότε πάρε στα χέρια σου αυτό το βιβλίο. Και τόλμα να το διαβάσεις.
Γιατί είναι πολύ άσχημα αυτά τα νέα, λοιπόν; Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως ο Μιχάλης Μανωλιός ανεβάζει τον πήχυ της ελληνικής -και όχι μόνο- επιστημονικής φαντασίας σε ύψη που θα δυσκολέψουν πολύ μελλοντικούς συγγραφείς. Ο δεύτερος είναι πως ανεβάζει και τον δικό του πήχυ εξίσου πολύ και δημιουργεί απαιτητικούς και αδυσώπητους ανγνώστες.
Εάν, φίλε αναγνώστη, νομίζεις πως μπορείς ν' αντέξεις όλους τους πιθανούς Αγέννητους Αδελφούς που κρύβονται μέσα σε κάθε κεφάλι, αν νομίζεις πως μπορείς να διαλέξεις ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο, αν νομίζεις πως μπορείς ταυτόχρονα να είσαι απολύτως συγκεντρωμένος σ' αυτό που διαβάζεις, αλλά και αρκετά χαλαρός για ν' απολαύσεις τη γλώσσα και τη λογοτεχνική αξία αυτού που διαβάζεις, αν νομίζεις πως μπορείς να γλυτώσεις απ' το μαγευτικό δοξάρι της Φαίδρας, τον μαγνητισμό της Έλεν, την αφοσίωση του Ντάνυ, τη μανία της Νατάσσας, τον φόβο του Νίκου, την αποδοχή του Άλεξ, την απόγνωση του Πέτρου και το κοκτέιλ όλων των Αγέννητων Αδελφών τους, τότε πάρε στα χέρια σου αυτό το βιβλίο. Και τόλμα να το διαβάσεις.
March 12, 2018
Εκπληκτικό έργο! Με ιστορία που σε πιάνει από τα μούτρα και δε σε αφήνει ούτε όταν κλείσεις το βιβλίο για τελευταία φορά... Μια ιστορία η οποία θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, ισορροπεί στα όρια του τρόμου και της φαντασίας... Μια πανέμορφα απλή πολυπλοκότητα, η οποία ανεβάζει το ρυθμό και την ένταση στα άκρα! Ενδεχομένως, από τις ωραιότερες ιστορίες ΕΦ! Το αγάπησα!
May 9, 2017
Ιδιοφυές θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, συναρπαστική πλοκή και πολυδιάστατοι (από πολλές απόψεις) χαρακτήρες.
November 6, 2015
Εκείνη η ριμάδα η φράση "λιτός κι απέριττος". Όποτε την ακούσω, μου ανάβουν τα λαμπάκια. Το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που δεν έχουν την φαντασία ή την ευφράδεια ή τον στοιχειώδη αισθησιασμό αν θέλετε, να γράψουν κάτι παραπάνω, να πούν τι πραγματικά βλέπουν.
Ε, εκεί με καταντάει ο Μανωλιός. Να μη μπορώ να πω τίποτε περισσότερο από τη φράση αυτή. Ο λόγος του είναι λιτός κι απέριττος, οι χαρακτήρες του είναι λιτοί κι απέριττοι, οι περιγραφές του είναι λιτές κι απέριττες, η δράση του είναι λιτή κι απέριττη. Η ιδέα του είναι λιτή κι απέριττη.
Κι από όλο αυτό το στεγνό τίποτα, αγωνία και συναίσθημα ξεχειλίζει.
Αυτά. Διαβάστε το. Παλέψτε το. Μην το αφήσετε να σας κουράσει, να σας καταβάλει. Διαβάστε το. Απλά διαβάστε το.
Ε, εκεί με καταντάει ο Μανωλιός. Να μη μπορώ να πω τίποτε περισσότερο από τη φράση αυτή. Ο λόγος του είναι λιτός κι απέριττος, οι χαρακτήρες του είναι λιτοί κι απέριττοι, οι περιγραφές του είναι λιτές κι απέριττες, η δράση του είναι λιτή κι απέριττη. Η ιδέα του είναι λιτή κι απέριττη.
Κι από όλο αυτό το στεγνό τίποτα, αγωνία και συναίσθημα ξεχειλίζει.
Αυτά. Διαβάστε το. Παλέψτε το. Μην το αφήσετε να σας κουράσει, να σας καταβάλει. Διαβάστε το. Απλά διαβάστε το.
October 11, 2017
Είναι σίγουρα ένα πολύ καλό βιβλίο. Μέχρι τις πρώτες 100 σελίδες δεν θες να το αφήσεις από τα χέρια σου. Με γρήγορο ρυθμό και δυνατή γραφή.
Η επιστημονική φαντασία αποτελεί το περίβλημα της ιστορίας και το όχημα για να μπορέσει ο συγγραφέας να αναμετρηθεί με ένα θέμα που απαντάται συχνά στο είδος: Είναι η ανθρώπινη συνείδηση ανεξάρτητη του μέσου που την φέρει(στην περίπτωσή μας ανθρώπινο σώμα);
Στην Αθήνα ενός κοντινού(;) μέλλοντος μια ιδιοφυής επιστήμονας κάνει πειράματα σχετικά με την εμφύτευση πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων σε ένα σώμα, φτάνοντας πολλές φορές στα άκρα.
Γύρω της, ένα κυριολεκτικό συνονθύλευμα χαρακτήρων θα έρθει σε σύγκρουση, διεκδικώντας ο καθένας την δική του, προσωπική λύτρωση.
Στα θετικά είναι η κεντρική ιδέα και η γραφή που με ξένισε ευχάριστα. Σε αρκετά σημεία δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα στο κείμενο. Επίσης, πολύ έξυπνη και αριστοτεχνική η εναλλαγή στην ροή της αφήγησης από γ' σε α' και πολλές φορές σε β' πρόσωπο. Ακόμα, η συνολική επιμέλεια του τελικού προϊόντος είναι εξαιρετική και φαίνεται ότι έχει γίνει με αγάπη και μεράκι από τους συντελεστές.
Στα αρνητικά θα έλεγα το μέγεθος(δεδομένης της ιστορίας). Μετά από ένα σημείο η εστίαση φεύγει από την πλοκή και την δράση και περνάει καθαρά στους χαρακτήρες και τους προβληματισμούς τους. Αυτό με κούρασε λίγο. Θα προτιμούσα, επίσης, να είχε περισσότερα στοιχεία ε.φ. στην κοσμοπλασία και να μην ήταν τόσο ρεαλιστικό(αυτό βέβαια έχει να κάνει καθαρά με τα δικά μου γούστα).
Για να συνοψίσω, χαίρομαι που στην Ελλάδα έχουμε τέτοιες φωνές, με φαντασία και δυνατή αφήγηση, σε ένα είδος που δεν άνθισε ποτέ στη γλώσσα μας. Ίσως έχει έρθει η ώρα να αλλάξει αυτό.
Η επιστημονική φαντασία αποτελεί το περίβλημα της ιστορίας και το όχημα για να μπορέσει ο συγγραφέας να αναμετρηθεί με ένα θέμα που απαντάται συχνά στο είδος: Είναι η ανθρώπινη συνείδηση ανεξάρτητη του μέσου που την φέρει(στην περίπτωσή μας ανθρώπινο σώμα);
Στην Αθήνα ενός κοντινού(;) μέλλοντος μια ιδιοφυής επιστήμονας κάνει πειράματα σχετικά με την εμφύτευση πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων σε ένα σώμα, φτάνοντας πολλές φορές στα άκρα.
Γύρω της, ένα κυριολεκτικό συνονθύλευμα χαρακτήρων θα έρθει σε σύγκρουση, διεκδικώντας ο καθένας την δική του, προσωπική λύτρωση.
Στα θετικά είναι η κεντρική ιδέα και η γραφή που με ξένισε ευχάριστα. Σε αρκετά σημεία δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα στο κείμενο. Επίσης, πολύ έξυπνη και αριστοτεχνική η εναλλαγή στην ροή της αφήγησης από γ' σε α' και πολλές φορές σε β' πρόσωπο. Ακόμα, η συνολική επιμέλεια του τελικού προϊόντος είναι εξαιρετική και φαίνεται ότι έχει γίνει με αγάπη και μεράκι από τους συντελεστές.
Στα αρνητικά θα έλεγα το μέγεθος(δεδομένης της ιστορίας). Μετά από ένα σημείο η εστίαση φεύγει από την πλοκή και την δράση και περνάει καθαρά στους χαρακτήρες και τους προβληματισμούς τους. Αυτό με κούρασε λίγο. Θα προτιμούσα, επίσης, να είχε περισσότερα στοιχεία ε.φ. στην κοσμοπλασία και να μην ήταν τόσο ρεαλιστικό(αυτό βέβαια έχει να κάνει καθαρά με τα δικά μου γούστα).
Για να συνοψίσω, χαίρομαι που στην Ελλάδα έχουμε τέτοιες φωνές, με φαντασία και δυνατή αφήγηση, σε ένα είδος που δεν άνθισε ποτέ στη γλώσσα μας. Ίσως έχει έρθει η ώρα να αλλάξει αυτό.
January 7, 2015
Πολύ καλό βιβλίο. Εξαιρετική και απόλυτη επιστημονική φαντασία, με τα όλα της.
Πρώτα απόλα είχε μια μεγάλη, πολύ μεγάλη ιδέα. Τόσο μεγάλη που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει ολόκληρη κοσμοπλασία. Ο συγγραφέας έχει δουλέψει πάρα πολύ πάνω της κι έχει φτιάξει μια σφιχτοδεμένη πλοκή, αξιοποιώντας άψογα το φανταστικό στοιχείο, χωρίς ωστόσο στιγμή να απομακρύνεται από την πραγματικότητα μέσα στην οποία δρουν οι ήρωες. Δεύτερον έχει πολλή δράση -καταιγιστική από κάποιο σημείο και μετά. Πολύ σημαντικό που τα κίνητρα των ηρώων είναι εμφανή και κατανοητά.
Και τέλος καταφέρνει να έχει βαθιά και πλήρη ανάπτυξη των βασικών χαρακτήρων, ζυμωμένη με πολλές αλήθειες από τη ζωή, χωρίς να κάνει το βιβλίο κουραστικό ή βαρετό.
Πρώτα απόλα είχε μια μεγάλη, πολύ μεγάλη ιδέα. Τόσο μεγάλη που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει ολόκληρη κοσμοπλασία. Ο συγγραφέας έχει δουλέψει πάρα πολύ πάνω της κι έχει φτιάξει μια σφιχτοδεμένη πλοκή, αξιοποιώντας άψογα το φανταστικό στοιχείο, χωρίς ωστόσο στιγμή να απομακρύνεται από την πραγματικότητα μέσα στην οποία δρουν οι ήρωες. Δεύτερον έχει πολλή δράση -καταιγιστική από κάποιο σημείο και μετά. Πολύ σημαντικό που τα κίνητρα των ηρώων είναι εμφανή και κατανοητά.
Και τέλος καταφέρνει να έχει βαθιά και πλήρη ανάπτυξη των βασικών χαρακτήρων, ζυμωμένη με πολλές αλήθειες από τη ζωή, χωρίς να κάνει το βιβλίο κουραστικό ή βαρετό.
February 7, 2015
Εξαιρετικό! Διαβάζεται σφαίρα αν και απαιτεί την απόλυτη προσοχή σου. Τρομεροί χαρακτήρες, μέσα σε χαρακτήρες, μέσα σε χαρακτήρες. Καλοδουλεμένο και με πολύ δυνατή κεντρική ιδέα που ο συγγραφέας κατάφερε να μην την αφήσει να επισκιάσει τις υπόλοιπες πτυχές του βιβλίου.
February 28, 2018
Σίγουρα πολύ δουλεμένο και προσεγμένο και σέβεται τον αναγνώστη, το οποίο συνήθως μου φτάνει σε ένα βιβλίο.
-Η ιδέα είναι οπωσδήποτε πάρα πολύ πρωτότυπη, ακόμα και με κριτήρια διεθνώς γνωστών βιβλίων. Αλλά δε με έπεισε και πολύ ότι θα είχε τόση πρακτική χρησιμότητα για να ενδιαφερθεί τόσος κόσμος και σε τέτοιο βαθμό. Θέλω να πω, εντάξει, μπορείς να ξεθάψεις έναν Αϊνστάιν μέσα από τον πρώτο τυχόντα, αλλά αυτό απαιτεί πειράματα πολύπλοκα και παράνομα και επίσης μια σειρά ευτυχών συμπτώσεων (πώς θα βρεις ποιος πρώτος τυχών έχει στους ΑΑ του την κατάλληλη μεγαλοφυία για τη δουλειά που θέλεις; πώς θα βρεις ποιος από τα εκατομμύρια των ΑΑ του είναι αυτός; τι γίνεται αν μαζί με το ταλέντο έχει και μια δόση ψυχοπάθειας; κλπ) Αυτό ο συγγραφέας φαίνεται να το λαμβάνει υπόψη του και προσθέτει το πλεονέκτημα ότι τους ΑΑ μπορείς να τους εκπαιδεύσεις και πιο γρήγορα από το κανονικό, σε στυλ Μάτριξ. Αλλά, τέλος πάντων, θα προτιμούσα να μη χρειάζεται τέτοια η ιδέα για να σταθεί.
-Το γράψιμο είναι κατανοητό και επιτέλους το κατάφερε αυτό ο "σοκολατογράφος". Έχει πάρα πολλές από ωραίες έως υπέροχες φράσεις. Αλλά δεν είναι απλό. Όταν όλες ή σχεδόν όλες οι φράσεις ενός κειμένου μοιάζουν να προορίζονται για να τις χαράξεις σε μάρμαρο και να τις στολίσεις στο τραπεζάκι του σαλονιού σου (ή γραφείο, ό, τι προτιμάει ο καθένας) υπάρχει το μειονέκτημα ότι το όποιο σασπένς ξεφουσκώνει. Σε κάθε γραμμή περιμένεις, λόγω ωραίας γλώσσας, να συμβεί κάτι δραματικά σημαντικό, αλλά επειδή δε συμβαίνει τόσο συχνά, όταν τελικά συμβεί, έχεις κουραστεί να περιμένεις. Δεν είναι όλες η στιγμές της ζωής κάποιου σημαντικές και το απλό γράψιμο δεν είναι οπωσδήποτε και άχαρο ή βαρετό. Αλλά δε μπορώ να πω ότι είναι ακαταλαβίστικο. Πιο υπέροχη φράση απ' όλες εκείνη που λέει ότι η πραγματικότητα πλημμύρισε το μυαλό της Έλεν μέσα από τις ρωγμές που είχαν ανοίξει οι λέξεις στο μυαλό της, κάπως έτσι. Δεν τη θυμάμαι ακριβώς και δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει και αν αυτό που περιγράφει είναι τόσο φαντασμαγορικά σημαντικό, αλλά είναι πάρα πολύ όμορφη.
-Οι χαρακτήρες είναι ασφαλώς ευδιάκριτοι και έχει γίνει προσπάθεια να φανούν πειστικοί, με αναφορές σε διάφορες λεπτομέρειες της εμφάνισής τους και της συμπεριφοράς. Σαν πολλές φοβίες μαζεύτηκαν: ο ένας OCD, ο άλλος με το κόκκινο χρώμα, ο άλλος "πτερονοφοβία". Αλλά το βλέπω δύσκολο να νοιαστεί ο αναγνώστης γι' αυτούς ή να ταυτιστεί, όχι επειδή δεν είναι καλοφτιαγμένοι, αλλά επειδή είναι πάρα πολλοί και δεν περνάμε αρκετό χρόνο με τον καθένα. Αγαπημένος για μένα κανείς - δεν πρόλαβα. Ενοχλητική έως αντιπαθητική η Νατάσσα (γιατί "Νατάσσα" με δύο σ και "Μιρέλα" με ένα λ; πρώτη φορά τα βλέπω έτσι). Πιο ενδιαφέρων ο Δείμος, διότι μιλάει πιο ζωντανά και αναφέρεται στους άλλους με χαρακτηρισμούς αντί με ονόματα, οπότε έχουμε περισσότερη πληροφορία. Δεύτερη θέση ο Άλεξ, διότι στο δικό του διάλογο υποχωρεί σχετικά αυτή η πλημμύρα από ωραίες ατάκες. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, φαντάζομαι, στο λογοτεχνικό κόσμο του mman. Λιγότερο πειστικός απ' όλους ο Μάριος, αν και καθόλου ανάξιος λόγου ως κατασκεύασμα. Ο Σίμος (ειδικά το όνομα) μού θύμισε διηγήματα του Τσιφόρου. Είναι και σήμερα έτσι οι άνθρωποι του υποκόσμου, όπως την εποχή εκείνη;
-Την υπόθεση Ζωή-Φαίδρα-Ήβη δεν την πολυκατάλαβα, κυρίως επειδή οι εξηγήσεις έρχονται μετά από εκατοντάδες σελίδες και έχω πάψει να ενδιαφέρομαι. Αλλά μπορεί να το ξαναδιαβάσω αργότερα.
-Θεωρώ φάουλ το να υπάρχουν κι άλλες νέες τεχνολογίες εκεί μέσα εκτός από τους ΑΑ. Δεν εννοώ τους ΕΝΥ ή άλλα τέτοια μικρά, εννοώ τη ρέπλικα και όλα αυτά που χρειάζεται η γεννήτρια για να ξεκλειδώσει. Μπορεί να συνδεθεί εκεί ένας άνθρωπος; Μπορεί να καταγράψει ένα θάνατο; Σύμφωνοι, αλλά δώσε και καμία λεπτομέρεια πώς γίνεται αυτό (όπως στο eXistenZ μήπως; ), γιατί είναι πολύ περίεργο και δε μπορώ να το φανταστώ. Το σημείο Έλεν-Λίνα πολύ εντυπωσιακό, αλλά και ανατριχιαστικό (και με την καλή και με την κακή έννοια). Τέλος πάντων, αυτό και οι πολλές νέες τεχνολογίες εκτός των ΑΑ μού δίνουν την εντύπωση ότι ��πήκαν εκεί μόνο για να αυξήσουν την αγωνία του αναγνώστη. Θα προτιμούσα να ψαχουλεύαμε περισσότερο την ιδέα των ΑΑ, μήπως πχ κάποιοι το σκέφτονται να τους νομιμοποιήσουν εφόσον είναι χρήσιμοι σε τομείς ξερωγωτι (αν και κάτι τέτοιο το έχουμε ξαναδεί σε ταινίες: ο μόνος αρκετά ταλαντούχος για να βρει την κοσμοϊστορικής σημασίας λύση είναι ψυχοπαθής κατάδικος [Σιωπή των Αμνών]).
-Καλή πινελιά πειστικότητας τα "τζΑΑνκια" (πολύ αστεία πρέπει να ακούγεται αυτή η λέξη αν κάποιος την πει δυνατά) και καθόλου μυστήριο δε μου φαίνεται: πάντα ο κόσμος ψάχνει για νέα ναρκωτικά ή κάτι τέτοιο, ακόμα και την εμπειρία του να λείπεις από το σώμα σου και να το έχει καταλάβει κάποιος άλλος. Το άκρον άωτο τέτοιας διάθεσης το περιγράφει ο Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ: μια κοπέλα αφήνει σημείωμα "δε μπορώ να περιμένω άλλο, πρέπει να πάω να δω" και αυτοκτονεί [Όταν ήμουν έργο τέχνης].
-Όχι και πολύ καλή ιδέα τα κομμάτια πρωτοπρόσωπης αφήγησης (Έλεν-Νατάσσα). Όχι μόνο επειδή μιλάνε και οι δύο με τον ίδιο τρόπο, αλλά και επειδή μ' αυτό δυσκολεύεται περισσότερο ο αναγνώστης να ξεχωρίσει τους χαρακτήρες. Συγκεκριμένα στης Έλεν μου σηκώθηκαν οι τρίχες (όοοχιιιι, όχι πρώτο πρόσωπο εδώ μέσα με τέτοια κοσμοσυρροή, θα γίνει εντελώς μπάχαλο!). Ειδικά το κομμάτι με την Έλεν σε α' πρόσωπο μπορούμε να το αντικαταστήσουμε με τη φράση "η Έλεν είναι πολύ ταραγμένη επειδή πρόκειται να- spoiler" και το μόνο που χάνουμε είναι οι πολύ ωραίες υπαρξιακές σάλτσες.
-Είχα την απορία ως το τέλος αν θα σωθεί το παιδάκι, ο Στέφανος, το οποίο δεν ξέρω αν είναι αρκετά μεγάλο για να μιλάει χωρίς λάθη. Άλλα στα τέσσερα δε μιλάνε σχεδόν καθόλου. Αλλά αν το έχει κάποιος ψάξει, δεν επιμένω.
-Μπορεί να μου πει κάποιος αν αναφέρεται κάπου το πώς ανακαλύφθηκαν οι ΑΑ; Αν πχ κάποιος προσπαθούσε να εφεύρει κάτι άλλο και εφεύρε αυτό; Όπως ο Μπελ που εφεύρε το τηλέφωνο προσπαθώντας να θεραπεύσει την κώφωση. Νομίζω ότι δε λέει τίποτα τέτοιο το βιβλίο, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον και θα το έκανε πιο πειστικό.
Γενικά:
Γενικά:
-Αντικειμενικά μπορώ να το κατατάξω στα πολύ καλά, αν και περίμενα να έχει βελτιωθεί πολύ περισσότερο ο mman στην απλότητα του γραψίματος και από την πρώτη σελίδα απογοητεύτηκα από το πλήθος των σημείων που θα εξηγηθούν (πολύ) αργότερα. Αρκετά ψυχρό για τα γούστα μου (χαρακτήρεεεεες! θα ήθελα πιο λίγους, πιο πολύ) και σίγουρα απευθύνεται σε αρκετά μυημένους αναγνώστες εφ και δεν πρόκειται να πείσει κάποιον που θεωρεί την εφ παραλογοτεχνία να αλλάξει γνώμη (αλλά μάλλον δεν είχε τέτοιο σκοπό). Πολύ φορτωμένο, σαν να θέλει να πει πολλά πράγματα μαζί ή με πολλούς τρόπους. Αυτό έχω ακούσει να το θεωρούν ελάττωμα αρχάριων συγγραφέων, να θέλεις να τα πεις όλα με ένα μόνο βιβλίο, αλλά δεν ξέρω αν this is the case here. Συγχαρητήρια στο συγγραφέα που κατάφερε να γράψει κατανοητά και να καταστήσει σαφή τουλάχιστον την ιδέα, που είναι πολύ περίπλοκη. Εύχομαι να προσπαθήσει στο εξής να γράψει και απλά και να μη γίνει ο ΑΑ του Ταραντίνο.
-Η ιδέα είναι οπωσδήποτε πάρα πολύ πρωτότυπη, ακόμα και με κριτήρια διεθνώς γνωστών βιβλίων. Αλλά δε με έπεισε και πολύ ότι θα είχε τόση πρακτική χρησιμότητα για να ενδιαφερθεί τόσος κόσμος και σε τέτοιο βαθμό. Θέλω να πω, εντάξει, μπορείς να ξεθάψεις έναν Αϊνστάιν μέσα από τον πρώτο τυχόντα, αλλά αυτό απαιτεί πειράματα πολύπλοκα και παράνομα και επίσης μια σειρά ευτυχών συμπτώσεων (πώς θα βρεις ποιος πρώτος τυχών έχει στους ΑΑ του την κατάλληλη μεγαλοφυία για τη δουλειά που θέλεις; πώς θα βρεις ποιος από τα εκατομμύρια των ΑΑ του είναι αυτός; τι γίνεται αν μαζί με το ταλέντο έχει και μια δόση ψυχοπάθειας; κλπ) Αυτό ο συγγραφέας φαίνεται να το λαμβάνει υπόψη του και προσθέτει το πλεονέκτημα ότι τους ΑΑ μπορείς να τους εκπαιδεύσεις και πιο γρήγορα από το κανονικό, σε στυλ Μάτριξ. Αλλά, τέλος πάντων, θα προτιμούσα να μη χρειάζεται τέτοια η ιδέα για να σταθεί.
-Το γράψιμο είναι κατανοητό και επιτέλους το κατάφερε αυτό ο "σοκολατογράφος". Έχει πάρα πολλές από ωραίες έως υπέροχες φράσεις. Αλλά δεν είναι απλό. Όταν όλες ή σχεδόν όλες οι φράσεις ενός κειμένου μοιάζουν να προορίζονται για να τις χαράξεις σε μάρμαρο και να τις στολίσεις στο τραπεζάκι του σαλονιού σου (ή γραφείο, ό, τι προτιμάει ο καθένας) υπάρχει το μειονέκτημα ότι το όποιο σασπένς ξεφουσκώνει. Σε κάθε γραμμή περιμένεις, λόγω ωραίας γλώσσας, να συμβεί κάτι δραματικά σημαντικό, αλλά επειδή δε συμβαίνει τόσο συχνά, όταν τελικά συμβεί, έχεις κουραστεί να περιμένεις. Δεν είναι όλες η στιγμές της ζωής κάποιου σημαντικές και το απλό γράψιμο δεν είναι οπωσδήποτε και άχαρο ή βαρετό. Αλλά δε μπορώ να πω ότι είναι ακαταλαβίστικο. Πιο υπέροχη φράση απ' όλες εκείνη που λέει ότι η πραγματικότητα πλημμύρισε το μυαλό της Έλεν μέσα από τις ρωγμές που είχαν ανοίξει οι λέξεις στο μυαλό της, κάπως έτσι. Δεν τη θυμάμαι ακριβώς και δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει και αν αυτό που περιγράφει είναι τόσο φαντασμαγορικά σημαντικό, αλλά είναι πάρα πολύ όμορφη.
-Οι χαρακτήρες είναι ασφαλώς ευδιάκριτοι και έχει γίνει προσπάθεια να φανούν πειστικοί, με αναφορές σε διάφορες λεπτομέρειες της εμφάνισής τους και της συμπεριφοράς. Σαν πολλές φοβίες μαζεύτηκαν: ο ένας OCD, ο άλλος με το κόκκινο χρώμα, ο άλλος "πτερονοφοβία". Αλλά το βλέπω δύσκολο να νοιαστεί ο αναγνώστης γι' αυτούς ή να ταυτιστεί, όχι επειδή δεν είναι καλοφτιαγμένοι, αλλά επειδή είναι πάρα πολλοί και δεν περνάμε αρκετό χρόνο με τον καθένα. Αγαπημένος για μένα κανείς - δεν πρόλαβα. Ενοχλητική έως αντιπαθητική η Νατάσσα (γιατί "Νατάσσα" με δύο σ και "Μιρέλα" με ένα λ; πρώτη φορά τα βλέπω έτσι). Πιο ενδιαφέρων ο Δείμος, διότι μιλάει πιο ζωντανά και αναφέρεται στους άλλους με χαρακτηρισμούς αντί με ονόματα, οπότε έχουμε περισσότερη πληροφορία. Δεύτερη θέση ο Άλεξ, διότι στο δικό του διάλογο υποχωρεί σχετικά αυτή η πλημμύρα από ωραίες ατάκες. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, φαντάζομαι, στο λογοτεχνικό κόσμο του mman. Λιγότερο πειστικός απ' όλους ο Μάριος, αν και καθόλου ανάξιος λόγου ως κατασκεύασμα. Ο Σίμος (ειδικά το όνομα) μού θύμισε διηγήματα του Τσιφόρου. Είναι και σήμερα έτσι οι άνθρωποι του υποκόσμου, όπως την εποχή εκείνη;
-Την υπόθεση Ζωή-Φαίδρα-Ήβη δεν την πολυκατάλαβα, κυρίως επειδή οι εξηγήσεις έρχονται μετά από εκατοντάδες σελίδες και έχω πάψει να ενδιαφέρομαι. Αλλά μπορεί να το ξαναδιαβάσω αργότερα.
-Θεωρώ φάουλ το να υπάρχουν κι άλλες νέες τεχνολογίες εκεί μέσα εκτός από τους ΑΑ. Δεν εννοώ τους ΕΝΥ ή άλλα τέτοια μικρά, εννοώ τη ρέπλικα και όλα αυτά που χρειάζεται η γεννήτρια για να ξεκλειδώσει. Μπορεί να συνδεθεί εκεί ένας άνθρωπος; Μπορεί να καταγράψει ένα θάνατο; Σύμφωνοι, αλλά δώσε και καμία λεπτομέρεια πώς γίνεται αυτό (όπως στο eXistenZ μήπως; ), γιατί είναι πολύ περίεργο και δε μπορώ να το φανταστώ. Το σημείο Έλεν-Λίνα πολύ εντυπωσιακό, αλλά και ανατριχιαστικό (και με την καλή και με την κακή έννοια). Τέλος πάντων, αυτό και οι πολλές νέες τεχνολογίες εκτός των ΑΑ μού δίνουν την εντύπωση ότι ��πήκαν εκεί μόνο για να αυξήσουν την αγωνία του αναγνώστη. Θα προτιμούσα να ψαχουλεύαμε περισσότερο την ιδέα των ΑΑ, μήπως πχ κάποιοι το σκέφτονται να τους νομιμοποιήσουν εφόσον είναι χρήσιμοι σε τομείς ξερωγωτι (αν και κάτι τέτοιο το έχουμε ξαναδεί σε ταινίες: ο μόνος αρκετά ταλαντούχος για να βρει την κοσμοϊστορικής σημασίας λύση είναι ψυχοπαθής κατάδικος [Σιωπή των Αμνών]).
-Καλή πινελιά πειστικότητας τα "τζΑΑνκια" (πολύ αστεία πρέπει να ακούγεται αυτή η λέξη αν κάποιος την πει δυνατά) και καθόλου μυστήριο δε μου φαίνεται: πάντα ο κόσμος ψάχνει για νέα ναρκωτικά ή κάτι τέτοιο, ακόμα και την εμπειρία του να λείπεις από το σώμα σου και να το έχει καταλάβει κάποιος άλλος. Το άκρον άωτο τέτοιας διάθεσης το περιγράφει ο Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ: μια κοπέλα αφήνει σημείωμα "δε μπορώ να περιμένω άλλο, πρέπει να πάω να δω" και αυτοκτονεί [Όταν ήμουν έργο τέχνης].
-Όχι και πολύ καλή ιδέα τα κομμάτια πρωτοπρόσωπης αφήγησης (Έλεν-Νατάσσα). Όχι μόνο επειδή μιλάνε και οι δύο με τον ίδιο τρόπο, αλλά και επειδή μ' αυτό δυσκολεύεται περισσότερο ο αναγνώστης να ξεχωρίσει τους χαρακτήρες. Συγκεκριμένα στης Έλεν μου σηκώθηκαν οι τρίχες (όοοχιιιι, όχι πρώτο πρόσωπο εδώ μέσα με τέτοια κοσμοσυρροή, θα γίνει εντελώς μπάχαλο!). Ειδικά το κομμάτι με την Έλεν σε α' πρόσωπο μπορούμε να το αντικαταστήσουμε με τη φράση "η Έλεν είναι πολύ ταραγμένη επειδή πρόκειται να- spoiler" και το μόνο που χάνουμε είναι οι πολύ ωραίες υπαρξιακές σάλτσες.
-Είχα την απορία ως το τέλος αν θα σωθεί το παιδάκι, ο Στέφανος, το οποίο δεν ξέρω αν είναι αρκετά μεγάλο για να μιλάει χωρίς λάθη. Άλλα στα τέσσερα δε μιλάνε σχεδόν καθόλου. Αλλά αν το έχει κάποιος ψάξει, δεν επιμένω.
-Μπορεί να μου πει κάποιος αν αναφέρεται κάπου το πώς ανακαλύφθηκαν οι ΑΑ; Αν πχ κάποιος προσπαθούσε να εφεύρει κάτι άλλο και εφεύρε αυτό; Όπως ο Μπελ που εφεύρε το τηλέφωνο προσπαθώντας να θεραπεύσει την κώφωση. Νομίζω ότι δε λέει τίποτα τέτοιο το βιβλίο, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον και θα το έκανε πιο πειστικό.
Γενικά:
Γενικά:
-Αντικειμενικά μπορώ να το κατατάξω στα πολύ καλά, αν και περίμενα να έχει βελτιωθεί πολύ περισσότερο ο mman στην απλότητα του γραψίματος και από την πρώτη σελίδα απογοητεύτηκα από το πλήθος των σημείων που θα εξηγηθούν (πολύ) αργότερα. Αρκετά ψυχρό για τα γούστα μου (χαρακτήρεεεεες! θα ήθελα πιο λίγους, πιο πολύ) και σίγουρα απευθύνεται σε αρκετά μυημένους αναγνώστες εφ και δεν πρόκειται να πείσει κάποιον που θεωρεί την εφ παραλογοτεχνία να αλλάξει γνώμη (αλλά μάλλον δεν είχε τέτοιο σκοπό). Πολύ φορτωμένο, σαν να θέλει να πει πολλά πράγματα μαζί ή με πολλούς τρόπους. Αυτό έχω ακούσει να το θεωρούν ελάττωμα αρχάριων συγγραφέων, να θέλεις να τα πεις όλα με ένα μόνο βιβλίο, αλλά δεν ξέρω αν this is the case here. Συγχαρητήρια στο συγγραφέα που κατάφερε να γράψει κατανοητά και να καταστήσει σαφή τουλάχιστον την ιδέα, που είναι πολύ περίπλοκη. Εύχομαι να προσπαθήσει στο εξής να γράψει και απλά και να μη γίνει ο ΑΑ του Ταραντίνο.
June 5, 2015
Σελίδες που φεύγουν, πλοκή που πυκνώνει, ενδιαφέρον που αυξάνεται κάθετα, συνεπές και σταθερό γράψιμο, εφιαλτικές καταστάσεις που αναζητούν λύσεις και καθηλώνουν. Και, άσχετα από τις προσωπικές συμπάθειες σε πρόσωπα και πράγματα (που αφορούν την ιστορία που διηγείται ο Μανωλιός), το τέλος έρχεται κουβαλώντας μαζί του ένα γλυκόπικρο αίσθημα δικαίωσης. Αλλά, το σπουδαιότερο, όταν όλα τελειώνουν, το βιβλίο είναι (και θα είναι) ακόμα εκεί. Τα πρόσωπα, οι πράξεις τους, οι αποφάσεις τους και οι αγωνίες τους.
Εκτός από την εξαιρετική ιδέα, --που ναι, είναι ανεξάντλητη, αλλά για τις ανάγκες της ιστορίας που θέλει να διηγηθεί το βιβλίο εξερευνείται ακριβώς όσο χρειάζεται-- το πιο εντυπωσιακό στοιχείο των ΑΑ, είναι η πλοκή. Σφιχτή, πλούσια, προσεγμένη μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, χωρίς κενά.
Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί, πιστευτοί και σωστά ανεπτυγμένοι. Οι διάλογοι εξαιρετικοί. Λείπει ίσως η παραπάνω εμβάθυνση που εγώ θα ήθελα, ή για να το πω αλλιώς: θα περίμενα να εξερευνηθεί περισσότερο η σχέση τους με τον κόσμο που έχει δημιουργήσει εδώ ο Μανωλιός.
Δεν είναι ένα δύσκολο βιβλίο, αλλά και δεν σου δίνει τίποτα σερβιρισμένο στο πιάτο. Είναι ένα βιβλίο που σε κάνει συμμέτοχο. Αν κάτι είναι δύσκολο στους ΑΑ, είναι ότι δεν θέλει να σε αφήσει να πάρεις ανάσα. Δεν σου δίνει τον παραμικρό χώρο να χαλαρώσεις και να κάτσεις λίγο στην πλάτη της καρέκλας —- και όχι μόνο λόγω της δράσης του. Η αίσθησή μου είναι ότι αυτό ήταν ένα από τα στοιχήματα του βιβλίου και το κέρδισε πανηγυρικά.
Το βιβλίο αξίζει (και με το παραπάνω) τον αναγνωστικό χρόνο που θα του διαθέσεις. Και θα σε ανταμείψει πλούσια γι' αυτό.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Εκτός από την εξαιρετική ιδέα, --που ναι, είναι ανεξάντλητη, αλλά για τις ανάγκες της ιστορίας που θέλει να διηγηθεί το βιβλίο εξερευνείται ακριβώς όσο χρειάζεται-- το πιο εντυπωσιακό στοιχείο των ΑΑ, είναι η πλοκή. Σφιχτή, πλούσια, προσεγμένη μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, χωρίς κενά.
Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί, πιστευτοί και σωστά ανεπτυγμένοι. Οι διάλογοι εξαιρετικοί. Λείπει ίσως η παραπάνω εμβάθυνση που εγώ θα ήθελα, ή για να το πω αλλιώς: θα περίμενα να εξερευνηθεί περισσότερο η σχέση τους με τον κόσμο που έχει δημιουργήσει εδώ ο Μανωλιός.
Δεν είναι ένα δύσκολο βιβλίο, αλλά και δεν σου δίνει τίποτα σερβιρισμένο στο πιάτο. Είναι ένα βιβλίο που σε κάνει συμμέτοχο. Αν κάτι είναι δύσκολο στους ΑΑ, είναι ότι δεν θέλει να σε αφήσει να πάρεις ανάσα. Δεν σου δίνει τον παραμικρό χώρο να χαλαρώσεις και να κάτσεις λίγο στην πλάτη της καρέκλας —- και όχι μόνο λόγω της δράσης του. Η αίσθησή μου είναι ότι αυτό ήταν ένα από τα στοιχήματα του βιβλίου και το κέρδισε πανηγυρικά.
Το βιβλίο αξίζει (και με το παραπάνω) τον αναγνωστικό χρόνο που θα του διαθέσεις. Και θα σε ανταμείψει πλούσια γι' αυτό.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
February 18, 2016
Το πρώτο βιβλίο που ολοκλήρωσα μετά την τριετή αποχή μου λόγω φυλάκισης, ήταν (εντελώς τυχαία) οι ΑΑ. Κι ήταν δυνατό το comeback.
Αν το βάλεις στο καντάρι θα τεντώσει το ελατήριο: πολλά κιλά πλοκή, συμπαγείς, ρεαλιστικοί χαρακτήρες, χορταστικό περιεχόμενο και μμανωλικό τέλος. Επίσης ήταν ευκολοδιάβαστο (όχι πάντα μμανωλικό) και ενδιαφέρον παρά το μέγεθός του –δείχνει μικρότερο. Τις τελευταίες 200 σελίδες τις διάβασα σχεδόν μονοκοπανιά.
Η μεγάλη επιτυχία όμως είναι αλλού: η διαχείριση της κεντρικής ιδέας. Είναι ολοκληρωμένη. Η ιδέα έχει ξεζουμιστεί κι αυτό είναι σπάνιο ειδικά για πρώτο μυθιστόρημα. Ήταν επίσης προσεγμένο: τα ξεκινήματα των κεφαλαίων, οι λεπτομέρειες.
Θα ήθελα να είχε γίνει λίγο καλύτερη δουλειά στο πότε παρουσιάζονται οι δεκάδες χαρακτήρες (των χαρακτήρων), η πρωταγωνίστρια να ήταν συμπαθητική, μερικά flashback να έμπαιναν νωρίτερα και να περιοριζόταν η ανάπτυξη ορισμένων προσώπων. Κι η γραφή θα μπορούσε να είναι λίγο πιο διακριτική τώρα που το σκέφτομαι.
Δεν πειράζει αν τα έκανε κι αυτά, το τεμπελόσκυλο που ακούει στο όνομα ΜΜΑΝ μάλλον δεν θα έγραφε άλλο βιβλίο.
Ελπίζω λοιπόν να στρώσει τον διεστραμμένο ΑΑ του να αρχίσει να γράφει το επόμενο βιβλίο και να το ολοκληρώσει πριν σαρανταρήσω.
Ακούς;
Πάψε να χάνεις χρόνο με πεζά πράγματα όπως η οικογένεια, η δουλειά, το σεξ( ; ) και συγκεντρώσου στην ουσία: στο τάβλι στη συγγραφή.
Αν το βάλεις στο καντάρι θα τεντώσει το ελατήριο: πολλά κιλά πλοκή, συμπαγείς, ρεαλιστικοί χαρακτήρες, χορταστικό περιεχόμενο και μμανωλικό τέλος. Επίσης ήταν ευκολοδιάβαστο (όχι πάντα μμανωλικό) και ενδιαφέρον παρά το μέγεθός του –δείχνει μικρότερο. Τις τελευταίες 200 σελίδες τις διάβασα σχεδόν μονοκοπανιά.
Η μεγάλη επιτυχία όμως είναι αλλού: η διαχείριση της κεντρικής ιδέας. Είναι ολοκληρωμένη. Η ιδέα έχει ξεζουμιστεί κι αυτό είναι σπάνιο ειδικά για πρώτο μυθιστόρημα. Ήταν επίσης προσεγμένο: τα ξεκινήματα των κεφαλαίων, οι λεπτομέρειες.
Θα ήθελα να είχε γίνει λίγο καλύτερη δουλειά στο πότε παρουσιάζονται οι δεκάδες χαρακτήρες (των χαρακτήρων), η πρωταγωνίστρια να ήταν συμπαθητική, μερικά flashback να έμπαιναν νωρίτερα και να περιοριζόταν η ανάπτυξη ορισμένων προσώπων. Κι η γραφή θα μπορούσε να είναι λίγο πιο διακριτική τώρα που το σκέφτομαι.
Δεν πειράζει αν τα έκανε κι αυτά, το τεμπελόσκυλο που ακούει στο όνομα ΜΜΑΝ μάλλον δεν θα έγραφε άλλο βιβλίο.
Ελπίζω λοιπόν να στρώσει τον διεστραμμένο ΑΑ του να αρχίσει να γράφει το επόμενο βιβλίο και να το ολοκληρώσει πριν σαρανταρήσω.
Ακούς;
Πάψε να χάνεις χρόνο με πεζά πράγματα όπως η οικογένεια, η δουλειά, το σεξ( ; ) και συγκεντρώσου στην ουσία: στο τάβλι στη συγγραφή.
January 14, 2015
Συνολικές εντυπώσεις: πολύ καλές!
Δεν θα μιλήσω για την ιστορία, είναι γνωστή (ή μάλλον το ακριβώς αντίθετο: όσο άγνωστη χρειάζεται).
Στα βασικά προτερήματα του βιβλίου κατατάσσω την ιδέα και την αξιοποίησή της στην κοσμοπλασία του μυθιστορήματος. Η ιδέα είναι έξυπνη, είναι πρωτότυπη (δεν θυμάμαι να έχω έστω ακούσει κάτι αντίστοιχο, με τους ίδιους τουλάχιστον περιορισμούς της συγκεκριμένης) κι αυτό αν μη τι άλλο είναι ένα ατού του διηγήματος! Μπορεί ορισμένα σημεία να μη με κέρδισαν όσο άλλα, σχετικά με τον κόσμο (σημεία, δηλαδή, που δεν αφορούσαν την ιδέα των ΑΑ αλλά συγγενικές ιδέες), όμως συνολικά έμεινα πολύ ικανοποιημένος.
Επίσης, η ιδέα μου φαίνεται ανεξάντλητη. Δηλαδή θα μπορούσα να φανταστώ δεκαλογία (με διαφορετικούς χαρακτήρες) που θα αξιοποιούσε το ίδιο κόνσεπτ και κάθε μερος της θα μπορούσε να είναι εξίσου συναρπαστικό.
Στα θετικά, πρέπει να βάλω και τους χαρακτήρες. Τα κίνητρά τους στην πλειοψηφία, η σκιαγράφησή τους. Όσο πρέπει και μάλλον και όπως πρέπει. Ενδιαφέροντα τα διλήμματα και οι σκέψεις των χαρακτήρων. Το να δημιουργείς διακριτούς χαρακτήρες είναι ένα ταλέντο, σίγουρα. Το να δημιουργείς όμως διακριτούς χαρακτήρες μέσα στον ίδιο άνθρωπο πώς μπορεί να χαρακτηριστεί; :)
Η πλοκή, τώρα, τρέχει με διακόσια, αλλά ποτέ δεν εκτροχιάζεται. Όλα στον έλεγχο του δημιουργού της, κάθε κομμάτι στη θέση που του αρμόζει. Οι ανατροπές πολλές, πετυχημένες. Κάποια σημεία πραγματικά δεν τα περίμενα καθόλου (μου την έφερε τελείως ο συγγραφέας, και μάλιστα με έξυπνο αλλά καθόλου επιδεικτικό τρόπο!). Ο ρυθμός είναι όπως περιγράφεται και στο οπισθόφυλλο. Καταιγιστικός όποτε πρέπει, ήρεμος όταν χρειάζεται ο αναγνώστης την παύση του.
Επίσης, το αναφέρω, αν και περιττό: Η γραφή πολύ δυνατή. Απλή (αλλά ποτέ απλοϊκή) στο μεγαλύτερο μέρος της, με τις απαραίτητες διακυμάνσεις. Δεν νομίζω ότι εντυπωσιάζει (αν και σε σημεία είναι απολαυστικότατη), αλλά δεν θα έπρεπε αυτός να ήταν ο σκοπός της. Η γραφή είναι το μέσο ενός συγγραφέα να πει μια ιστορία, και στην προκειμένη πετυχαίνει με το παραπάνω τους σκοπούς της.
Όσον αφορά τη φιλοσοφική διάσταση του μυθιστορήματος (την οποία ξεκάθαρα έχει), να πω την αλήθεια, δεν θα με πείραζε αν ήταν κι εντονότερη. Δηλαδή, υπήρξαν σημεία που με προβλημάτισαν, αλλά θα ήθελα περισσότερα. Με τέτοιες ιδέες και τέτοια πένα, αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει κάθε δεύτερη σελίδα. Να σκέφτομαι πράγματα που όχι μόνο δεν έχω σκεφτεί, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν ως σκέψεις (έστω κάποιου άλλου).
Σαφώς υποκειμενικό βέβαια το παραπάνω, αλλά ίσως αν το είχε στον βαθμό που να το ήθελα να μην παρατηρούσα απολύτως τίποτα από τα παρακάτω.
Από ελαττώματα, θα πω ότι υπήρξε ένα σημείο, που ενώ καταλαβαίνω τη φιλοσοφία γύρω από την οποία γράφτηκε, δεν μου άρεσε καθόλου η υλοποίησή του, με πέταξε τελείως εκτός. Δεν τ�� αναφέρω για λόγους σπόιλερ.
Επιπλέον ένα πράγμα μου φάνηκε κάπως πιο "μεταφυσικό" απ' ό,τι θα ήθελα (για τα δεδομένα και μόνο του βιβλίου, το τονίζω, γιατί ως ιδέα άλλου βιβλίου θα ήταν μια χαρά). Αυτό βέβαια, είναι υπερβολικό να τη σχολιάζω και μόνο κάποιος πιο σκληροπυρηνικός της εφ μπορεί να τα παρατηρήσει. Κι ίσως μια ιδέα του διηγήματος να προτιμούσα να σχετιζόταν περισσότερο με την κεντρική ιδέα (αυτό εδώ είναι ένα καλό παράδειγμα ξεψειρίσματος σε κριτική...)
Επίσης το βιβλίο είναι σχετικά δύσκολο, δηλαδή έχει πολλά πράγματα που δεν είναι εύκολο κανείς να τα συγκρατεί όλα. Κάποια σημεία ίσως και να αργούν αν ξεκαθαρίσουν. Για μένα αυτό, όμως, δεν είναι αρνητικό κι αν το είχα διαβάσει μονοκοπανιά χωρίς διακοπές, ούτε που θα το καταλάβαινα. Απλώς κάποιους αναγνώστες μπορεί να τους στερήσει ένα 7.25% της απόλαυσης. Και πάλι καλά είναι :)
Συνολικά οι εντυπώσεις μου είναι θετικότατες. Θα μπορούσαν να είναι καλύτερες; Εννοείται, μια λέξη λιγότερη να είχε το μυθιστόρημα και δεν θα είχα αρνητικά να του καταλογίσω (βλ. το σπόιλερ που παρέλειψα)
Αλλά αναμφίβολα είναι μια δυνατή στιγμή για το είδος της επιστημονικής φαντασίας στην Ελλάδα (θα μπορούσαν να πω και μια αξιοπρεπέστατη παρουσία γενικώς στον κόσμο, καθώς ούτε στιγμή δεν το έκρινα ως βιβλίο από Έλληνα, που δεν φτάνει στα στάνταρ του εξωτερικού - το βιβλίο από μόνο του δεν σε αφήνει να του χαριστείς άλλωστε)
Το προετίνω ανεπιφύλακτα!
Δεν θα μιλήσω για την ιστορία, είναι γνωστή (ή μάλλον το ακριβώς αντίθετο: όσο άγνωστη χρειάζεται).
Στα βασικά προτερήματα του βιβλίου κατατάσσω την ιδέα και την αξιοποίησή της στην κοσμοπλασία του μυθιστορήματος. Η ιδέα είναι έξυπνη, είναι πρωτότυπη (δεν θυμάμαι να έχω έστω ακούσει κάτι αντίστοιχο, με τους ίδιους τουλάχιστον περιορισμούς της συγκεκριμένης) κι αυτό αν μη τι άλλο είναι ένα ατού του διηγήματος! Μπορεί ορισμένα σημεία να μη με κέρδισαν όσο άλλα, σχετικά με τον κόσμο (σημεία, δηλαδή, που δεν αφορούσαν την ιδέα των ΑΑ αλλά συγγενικές ιδέες), όμως συνολικά έμεινα πολύ ικανοποιημένος.
Επίσης, η ιδέα μου φαίνεται ανεξάντλητη. Δηλαδή θα μπορούσα να φανταστώ δεκαλογία (με διαφορετικούς χαρακτήρες) που θα αξιοποιούσε το ίδιο κόνσεπτ και κάθε μερος της θα μπορούσε να είναι εξίσου συναρπαστικό.
Στα θετικά, πρέπει να βάλω και τους χαρακτήρες. Τα κίνητρά τους στην πλειοψηφία, η σκιαγράφησή τους. Όσο πρέπει και μάλλον και όπως πρέπει. Ενδιαφέροντα τα διλήμματα και οι σκέψεις των χαρακτήρων. Το να δημιουργείς διακριτούς χαρακτήρες είναι ένα ταλέντο, σίγουρα. Το να δημιουργείς όμως διακριτούς χαρακτήρες μέσα στον ίδιο άνθρωπο πώς μπορεί να χαρακτηριστεί; :)
Η πλοκή, τώρα, τρέχει με διακόσια, αλλά ποτέ δεν εκτροχιάζεται. Όλα στον έλεγχο του δημιουργού της, κάθε κομμάτι στη θέση που του αρμόζει. Οι ανατροπές πολλές, πετυχημένες. Κάποια σημεία πραγματικά δεν τα περίμενα καθόλου (μου την έφερε τελείως ο συγγραφέας, και μάλιστα με έξυπνο αλλά καθόλου επιδεικτικό τρόπο!). Ο ρυθμός είναι όπως περιγράφεται και στο οπισθόφυλλο. Καταιγιστικός όποτε πρέπει, ήρεμος όταν χρειάζεται ο αναγνώστης την παύση του.
Επίσης, το αναφέρω, αν και περιττό: Η γραφή πολύ δυνατή. Απλή (αλλά ποτέ απλοϊκή) στο μεγαλύτερο μέρος της, με τις απαραίτητες διακυμάνσεις. Δεν νομίζω ότι εντυπωσιάζει (αν και σε σημεία είναι απολαυστικότατη), αλλά δεν θα έπρεπε αυτός να ήταν ο σκοπός της. Η γραφή είναι το μέσο ενός συγγραφέα να πει μια ιστορία, και στην προκειμένη πετυχαίνει με το παραπάνω τους σκοπούς της.
Όσον αφορά τη φιλοσοφική διάσταση του μυθιστορήματος (την οποία ξεκάθαρα έχει), να πω την αλήθεια, δεν θα με πείραζε αν ήταν κι εντονότερη. Δηλαδή, υπήρξαν σημεία που με προβλημάτισαν, αλλά θα ήθελα περισσότερα. Με τέτοιες ιδέες και τέτοια πένα, αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει κάθε δεύτερη σελίδα. Να σκέφτομαι πράγματα που όχι μόνο δεν έχω σκεφτεί, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν ως σκέψεις (έστω κάποιου άλλου).
Σαφώς υποκειμενικό βέβαια το παραπάνω, αλλά ίσως αν το είχε στον βαθμό που να το ήθελα να μην παρατηρούσα απολύτως τίποτα από τα παρακάτω.
Από ελαττώματα, θα πω ότι υπήρξε ένα σημείο, που ενώ καταλαβαίνω τη φιλοσοφία γύρω από την οποία γράφτηκε, δεν μου άρεσε καθόλου η υλοποίησή του, με πέταξε τελείως εκτός. Δεν τ�� αναφέρω για λόγους σπόιλερ.
Επιπλέον ένα πράγμα μου φάνηκε κάπως πιο "μεταφυσικό" απ' ό,τι θα ήθελα (για τα δεδομένα και μόνο του βιβλίου, το τονίζω, γιατί ως ιδέα άλλου βιβλίου θα ήταν μια χαρά). Αυτό βέβαια, είναι υπερβολικό να τη σχολιάζω και μόνο κάποιος πιο σκληροπυρηνικός της εφ μπορεί να τα παρατηρήσει. Κι ίσως μια ιδέα του διηγήματος να προτιμούσα να σχετιζόταν περισσότερο με την κεντρική ιδέα (αυτό εδώ είναι ένα καλό παράδειγμα ξεψειρίσματος σε κριτική...)
Επίσης το βιβλίο είναι σχετικά δύσκολο, δηλαδή έχει πολλά πράγματα που δεν είναι εύκολο κανείς να τα συγκρατεί όλα. Κάποια σημεία ίσως και να αργούν αν ξεκαθαρίσουν. Για μένα αυτό, όμως, δεν είναι αρνητικό κι αν το είχα διαβάσει μονοκοπανιά χωρίς διακοπές, ούτε που θα το καταλάβαινα. Απλώς κάποιους αναγνώστες μπορεί να τους στερήσει ένα 7.25% της απόλαυσης. Και πάλι καλά είναι :)
Συνολικά οι εντυπώσεις μου είναι θετικότατες. Θα μπορούσαν να είναι καλύτερες; Εννοείται, μια λέξη λιγότερη να είχε το μυθιστόρημα και δεν θα είχα αρνητικά να του καταλογίσω (βλ. το σπόιλερ που παρέλειψα)
Αλλά αναμφίβολα είναι μια δυνατή στιγμή για το είδος της επιστημονικής φαντασίας στην Ελλάδα (θα μπορούσαν να πω και μια αξιοπρεπέστατη παρουσία γενικώς στον κόσμο, καθώς ούτε στιγμή δεν το έκρινα ως βιβλίο από Έλληνα, που δεν φτάνει στα στάνταρ του εξωτερικού - το βιβλίο από μόνο του δεν σε αφήνει να του χαριστείς άλλωστε)
Το προετίνω ανεπιφύλακτα!
Read
April 22, 2021Είναι το βιβλίο που δεν μπορώ να εξηγήσω, πως ενώ η ιστορία είναι πολύ σκληρή για να το καταχωρήσω στα δικά μου αγαπημένα αναγνώσματα, ωστόσο το διάβασα μέσα σε τρεις μέρες. Που σημαίνει ότι, ο συγγραφέας γνωρίζει καλά πως να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, που στους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς και δη επιστημονικής φαντασίας μεγάλου διηγήματος όπως οι "Αγέννητοι Αδελφοί", δεν συμβαίνει συχνά.
September 1, 2020
Συμφωνώ σχεδόν με όλους τους προλαλήσαντες. Είμαι σούπερ φαν ΕΦ και χαίρομαι που ανακαλύπτω ότι το είδος τα πάει εξαίσια και στα εγχώρια εδάφη. Το βιβλίο είναι καταπληκτικό ιδέα-χαρακτήρες-εξέλιξη-ροή (ολίγον μακρυγορούσε κατά καιρούς αλλά το συγχωρώ γιατί είμαι ψυχάρα - και γιατί δεν με ενόχλησε καθόλου τελικά).
April 18, 2022
Εξαιρετικό. 4+. Δεν δίνω 5 για κάποιες λεπτομέρειες και θα ξεκινήσω από αυτές. Κατ' αρχάς η εναλλακτική αφήγηση που αφήνει ανοιχτό τέλος δεν είναι του γούστου μου για τη μεγάλη φόρμα, ως αναγνώστης μετά από 500 σελίδες θέλω μια κατάληξη και τα ανοιχτά τελειώματα μου μοιάζουν εύκολη λύση. Εκτός αν ο Μανωλιός έχει και το sequel κατά νου οπότε αλλάζει. Επίσης, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση στα τελευταία κεφάλαια με ξένισε, δεν βρήκα λόγο για κάτι τέτοιο. Τέλος η ιστορία τύπου "αμαρτησα για την οικογένεια μου" μοιάζει κάπως μελό και δεν δένει με το υπόλοιπο.
Το οποίο είναι εξαιρετικό, από πλευράς ιστορίας, πλοκής, λόγου, λεξιλόγιου. Λυρισμός όπου χρειάζεται, μπινελίκια όπου χρειάζονται, αναδρομές λειτουργικά ενταγμενες. Σχεδόν τέλειο, ο Gibson και ο Dick συνάντησαν τον Zelazny. Θερμά συγχαρητήρια. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Το οποίο είναι εξαιρετικό, από πλευράς ιστορίας, πλοκής, λόγου, λεξιλόγιου. Λυρισμός όπου χρειάζεται, μπινελίκια όπου χρειάζονται, αναδρομές λειτουργικά ενταγμενες. Σχεδόν τέλειο, ο Gibson και ο Dick συνάντησαν τον Zelazny. Θερμά συγχαρητήρια. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
May 29, 2025
Εξαιρετικά πρωτότυπη η ιδέα αλλά ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου χάθηκα με τα δεκάδες ονόματα και χαρακτήρες που ξεπεταγονταν. Στο δεύτερο μισό που ξεκαθαρίζει το τοπίο αποκτά πολύ ενδιαφέρον. Συνολικά παντως μιλάμε για μια πολύ καλή προσπάθεια και ένα βιβλίο που αξίζει να του δώσει κανείς μια ευκαιρία.
Displaying 1 - 23 of 23 reviews