Autobiografinė apysaka „Itališkos ,špilkos‘“ yra tarsi raktas į visą Magdalenos Tulli kūrybą. Pasakotoja sugrįžta vaikystėn, kalba apie patirtas traumas. Karas ir pokaris, vaiko vienatvė, sudėtingi santykiai su tėvais, Rytų ir Vakarų kontrastai, susvetimėjęs pasaulis – šios sudėtingos temos atskleistos vaiko akimis, tačiau iš platesnės, suaugusiojo perspektyvos. Rašytoja tyrinėja atminties slėpinius ir tai, kaip žmogaus gyvenimas gali būti nulemtas praeities. Šeimos problemos susipynusios su istorija, geresnio gyvenimo ilgesys slepia buvimo skausmą.
In 1995 Magdalena Tulli got Kościelscy Award. She was shortlisted for the NIKE Award two times. Her books were translated to English, German, French, Czech, Hungarian and Latvian. She is a member of Polish Writers Society. In 2007 she got a special award - distinction of Gdynia Literary Award.
She translated a few books: The anger of heaven by Fleur Jaeggy (for this translation from Italian she received the award of Literature of the world magazine), Amerigo's long day by Italo Calvino and Lost by Marcel Proust.
This was a beautiful and very sad little book. Tulli has a powerful talent to describe emotions - you don't feel her pain, you recall your own pain in similar situations, she just lures you into this trap of feeling stuff and this is how you know her pain. She knows exactly where to point the needle. Writing about her childhood traumas - unloved child of intellectual Jewish mother, who survived nazi concentration camp and lost all her family and relatives, and elegant Italian father, who's attention was barely more than that of her mother's, growing up in post-WWII Poland, where she was a permanent alien - looking different, talking different, someone to become an easy prey for any bully. But in her book she manages not to whine and complain, she just tells a story of a little sad girl and her "social - historical" background, which was so much bigger than her that it basically swallowed her. She comes to terms with her own past with a sad smile and little stories. Also she manages to talk about politics and history of her country in short but very descriptive phrases - if you come from this side of Europe, you understand her straight away. You even get everything she's not telling. Btw, word "szpilki" in Polish literally means pins, it also means high heel shoes (which Tulli's mother used to wear all the time, hence the title), but also little mean words to hurt someone...
Jedna z najlepszych książek napisanych w języku polskim jaką czytałam. Intensywna, szczera i wielopłaszczyznowa. Nie rozumiem dlaczego nie została obsypana nagrodami.
„Tokios jau esame mes, lapės. Karta iš kartos bėgame iš vino sapno į antrą, iš antro - į trečią.“
Iš pradžių buvo gana sunku suvokti tai kas ten ištiesų vyskta. Čia apie pagrindinė veikėją ar jos motiną ar dar velniai žino apie ką. Vėliau pripratau prie knygos ir prie veiksmų. Tiesą sakant buvo įdomu. Prisiminimai apie vaikystę, kai veikėja visur jautėsi blogai.. tiek namie su šeima, tiek mokykloje. Juk jei turi tėva įtalą tu negali gyventi Lenkijoje. Kažkas čia ne taip? Graži istorija apie tylią, tačiau herojišką kovą už SAVE.
Nawet nie czyta się tego źle ani nic, budzi emocje i jakieś przemyślenia ale nie mogę znieść tego że według mnie autorka cały czas pisze po prostu dokładnie to samo. Nie potrzebuję czytać 8 razy o dziewczynce która odstaje od społeczeństwa mając ojca włocha, beznadziejna relacje z matką i nie potrafiąca sobie radzić w szkole co w konsekwencji sprawia że śmieją się z niej rówieśnicy a wszystko w okresie powojennym co dodatkowo wpływa na bohaterów, najczęściej wspomniana matkę mająca w związku z tym jakieś zagrzebane we wspomnieniach traumy. Dobry pomysł na fabułę? Jasne, ale nie non stop bez nawet najmniejszej zmiany między jednym opowiadaniem a drugim
Una historia sobre un niñita ignorada y solitaria, hija de una mujer polaca, judía, que vivió y perdió a toda su familia en los campos de concentración nazi y un elegante hombre italiano. Habla sobre no encajar, no ser ni de aquí ni de allá, sobre cómo ser una niña olvidadiza la hizo una víctima fácil para compañeros crueles y maestros abusivos. También habla sobre crecer en Polonia tras la Segunda Guerra Mundial y hace varios guiños políticos. A pesar de tocar temas delicados como el trauma infantil y generacional, la protagonista no se queja ni una sola vez, no pide lástima tampoco, al contrario, logra hacer las pases consigo misma, con su apellido y logra mirar al pasado con una sonrisa triste.
Cuando el libro habla sobre el pasado de la protagonista no sientes su dolor, sino que te hace recordar el tuyo propio en situaciones similares a las que ella pasó cuando niña y ese dolor infantil es un dolor que ningún libro me había hecho recordar antes.
FRASES
“Quien observa desde la distancia tiene en cuenta la medida y el peso de los asuntos, además de una consciencia, digamos, divina.”
“Pero la vida no son más que continuaciones sin ningún comienzo, viejos hilos atados unos a otros, arrastrados desde no se sabe dónde, hacia no se sabe dónde.”
“«El hombre... Hay orgullo en esta palabra»”
“El hombre no puede ser doblegado, ni siquiera cuando se le arrebata todo, ni siquiera cuando se lo arroja al mismo infierno.”
“El infierno debía ser un lugar como cualquier otro —allí también hay que saber estar—“
“El tono ensordecedor pretendía ocultar otra verdad, mucho más difundida: que al hombre se lo puede doblegar sin dificultad y además de muy diversas maneras.”
“La fe en la existencia del mundo es la base sin la cual la vida en común resulta imposible. Por eso es preciso imponerse a uno mismo esa fe, incluso si contradice la intuición; es preciso obligarse a aceptarla, igual que se obliga uno a levantarse de la cama por las mañanas cuando suena el despertador. Aunque sea sin convicción, apoyándose sólo en la fuerza de la voluntad.”
“Mi madre aprendió a no valerse de la intuición. La consideraba una variante muy repulsiva del entrometimiento.”
“Era una mujer hermosa, pero de mirada triste. Muchos deseaban aclarar el misterio de su tristeza, contra eso no podía hacer nada.”
“Si el médico, al darme la receta, no me hubiera advertido de que esas inyecciones eran muy dolorosas, yo no lo habría sabido por la mirada indiferente de mi madre.”
“Los bebés tienen una memoria frágil, igual que los ancianos. Los hechos se desvanecen, incluso los más importantes, las imágenes desaparecen como en un carrete velado. Los esfuerzos de la memoria resultan vanos y sólo traen dolor y desaliento.”
“La vida es peligrosa como las aguas profundas, en las que o nadas o te ahogas. Hoy nadas, mañana te ahogas, eso al mundo le da lo mismo.”
“Se acostumbró a que la vida cumpliera sus deseos.”
“A veces sucede que, en su búsqueda del equilibrio, quieren llevar a cabo algo de veras terrible para alcanzar su porción de culpabilidad. Pero no pueden, el peso los aplasta. ¿Es eso justicia?”
“Mi madre era amable y a menudo, si no tenía que ir a ningún sitio, trataba de saber qué tal me iba todo. Pero cuando empezaba a contárselo perdía el interés, se iba aburriendo cada vez más, cada vez resultaba más evidente, hasta que al final yo me detenía en mitad de una frase y ella dirigía su mirada distraída hacia otra parte.”
“La vida había puesto en las manos de aquella niña algo que a mí no me ofrecía, pero ella no lo aceptaba. ¿Por qué? ¿Acaso lo que rechazaba no tenía ningún valor? ¿Conocía algo mejor? La veía huir de ellas y me preguntaba por qué razón yo no era ella ni lo sería nunca. Me inclinaba a pensar que se trataba del material. Ella estaba hecha de otro barro.”
“Llevaba una vida solitaria y no esperaba gran cosa de ella, pero aun así a todo el mundo le debía algo.”
“No sé cómo ocurrió, pero al final me puse de su lado. “ (Ella sobre ella misma cuando era niña)
“Empecé a estimarla, al principio en secreto. De algún modo, su distanciamiento de la realidad no me separaba de ella. Si la hubiera abandonado en esos momentos, la habría echado de menos. Además, hasta entonces nada me había proporcionado tantas fuerzas como el ir a contracorriente de lo que pensaban sobre ella los demás. Cuantos más problemas tenía, mejor me caía. Cuantos más problemas tenía, más me necesitaba.” (Ella sobre ella misma cuando era niña)
“Desde que empecé a cuidar de ella, lleva la ropa limpia y no llega tarde a clase. Hace lo que le corresponde, al menos lo suficiente para que nadie pueda llamarle la atención. Es tan cautelosa como un animalillo del bosque. No se acerca demasiado a los decididos ni a los risueños. No come de la mano de nadie, pero no porque tenga miedo: no le tiene miedo a casi nada. Lo peor ya ha pasado.” (Ella sobre ella misma cuando era niña)
“A veces, por las mañanas, vuelvo a meterme en su piel. La señorita sacude mi cartera para vaciarla, saca mis cuadernos junto con mis pañuelos húmedos de haberme sonado y sobre la mesa ruedan unas castañas mordisqueadas. Las recojo con disimulo y me las meto en los bolsillos. —¿Qué te has guardado? ¡A ver! —me grita agarrándome del codo. Pero no clavo la vista en el suelo según la vieja costumbre. La observo con una mirada tranquila, soñolienta, callo y escucho cómo va bajando el tono.” (Ella sobre ella misma cuando era niña)
“Debería decirle que pude librarme de ese apellido cuando me casé. Pude hacerlo, pero preferí conservarlo. A decir verdad, me gusta.” (Ella sobre ella misma cuando era niña)
“Muchas veces he imaginado qué podría hacer si me tocara ir de nuevo allí, pero en su piel, tal como era ella. Imaginaba que esta vez sabría defenderse.” (Ella sobre ella misma cuando era niña)
“Desde un extremo del mundo al otro se tardaba quince minutos a pie: en un extremo se encontraba su casa; en el otro, el colegio.”
“—No vamos a perseguirlas —dije—. Que se vayan. Es lo mejor. Levantó la mirada hacia mí. Tenía el aspecto de los niños a los que nadie quiere, lo llevan escrito en la frente y no despiertan compasión. Les falta el encanto infantil. No son simpáticos, así que se los mira sin ternura. Como si fueran adultos inmaduros. No hay bastante compasión para todo el mundo.” (Ella sobre ella misma cuando era niña)
“Como si estuviera esperando a alguien como yo. A alguien que la detendría y le diría lo que yo había dicho. Llevaba dentro unas reservas inagotables de confianza cuya existencia nadie habría imaginado.” (Ella sobre ella misma cuando era niña)
“¿Cómo se lo explicaría a mis hijos? —Ya he hablado de ellos, uno algo menor que la niña, el otro algo mayor—. No les sería fácil comprender a quién estaba cuidando y por qué, pues nunca la han visto ni la verán. Así que cuando la niña me preguntó si volvería al día siguiente, negué con la cabeza.” (Ella sobre ella misma cuando era niña)
“Y así nos va a nosotros, los zorros. A través de las generaciones, continuaremos saltando de un sueño a otro y de éste al siguiente.”
Wstrzasajaco szczera, osobista opowiesc o konsekwencjach wojny dla nastepnego pokolenia, tego ktore zna ja juz tylko z opowiesci a jednak wciaz doswiadcza jej skutkow.
Magdalena Tulli opowiada, jak to było urodzić się w Polsce w 1955 roku, mając za matkę ocaloną z Auschwitz i z Sachsenhausen Żydówkę, oraz ojca Włocha. Kiedy rówieśnicy na podwórku i nauczyciele w szkole widzieli w niej przede wszystkim obcą, Żydówkę (zresztą to słowo nie pada w całej książce ani razu) podczas gdy ona sama o tym nie wiedziała? Opowiada o samotnym dorastaniu w latach 60., o zapamiętanej oczami dziecka antysemickiej nagonce 1968 roku, o wakacjach spędzanych co roku z włoską częścią rodziny w Mediolanie.
Przejmujące jest opowiadanie, w którym relacjonuje postępy choroby Alzheimera, pustoszącej pamięć jej matki. Matka cofa się w czasie i jakby ponownie przeżywała całe swoje życie, ale puszczone w odwrotnej kolejności. Zdaje jej się, że trwa wojna, później że wojna jeszcze nie wybuchła... Przestaje rozpoznawać własną córkę, zaczyna wspominać bliskich, rodzeństwo i kuzynów, o których istnieniu jej córka dotychczas nie wiedziała... Porażające...
Perspektywa z której przemawia narratorka tych opowiadań jest unikalna. Mówi do nas odrzucona emocjonalnie przez straumatyzowaną matkę dziewczynka, nieświadoma tego, co stało się w Polsce w czasie II wojny, ponieważ Zagłada w jej rodzinie jest tematem tabu:
"[brakowało] potwierdzenia, że istnieję. Bo poza wszystkim dręczyła mnie jakaś niepewność w tej kwestii. Inaczej mówiąc, dostrzegałam pewne oznaki swojego nieistnienia. Zwłaszcza w chłodnej pustce błękitnego spojrzenia mojej matki, które przechodziło przeze mnie na wylot kilka centymetrów poniżej kołnierzyka, jakby materiał w tym miejscu nie stawiał żadnego oporu. Matka była uprzejma i czasem, jeśli akurat nigdzie się nie śpieszyła, sama pytała, co u mnie słychać. Lecz kiedy zaczynałam opowiadać, nudziła się coraz bardziej i coraz widoczniej, aż w końcu urywałam w pół słowa, a ona zwracała roztargnione spojrzenie w inną stronę". (s. 81)
Dysponuje perspektywą porównawczą wobec realiów odbudowywanej Warszawy, wobec opresyjnych zachowań społecznych w szkole, na ulicy, wobec upokarzających na każdym kroku realiów życia społecznego w PRL, ponieważ dzięki rodzinie ojca posiadającego podwójny paszport, utrzymuje regularny kontakt z kulturą włoską w Mediolanie, który odwiedza co rok na okres całych wakacji.
A jednocześnie ta dziecięca narratorka spotyka w jednym z siedmiu opowiadań dorosłą Magdalenę Tulli (autobiograficzność tej prozy jest jawna), która patrzy na samą siebie z czułym współczuciem, bez podszytego goryczą pragnienia zmiany własnej historii.
Przepiękna, wzruszająca, oszczędna, doskonała literacko proza o m.in. mechanizmach dziedziczenia traumy, doświadczeniu inności, samotności, ale też niezwykłej sile tkwiącej w dziecku – człowieku, zdolności przetrwania pomimo odrzucenia, godzeniu się z losem. A także literackie świadectwo dojrzewania na przełomie lat 50. i 60. w Warszawie.
Esta novela, profundamente humana, puede entenderse como un ejercicio de introspección que parte de unos recuerdos personales, pero que en su recorrido conecta con territorios universales que están puestos ahí para conmovernos y despertar justo esa humanidad que a veces se nos duerme entre tanta inmediatez afanosa. Porque lo silenciado es lo que de verdad compartimos y de eso está lleno este libro, de aspectos y recuerdos que no se cuentan a nadie y que aquí aparecen expuestos, panza arriba, sin ser juzgados, solo expuestos. Crítica completa: https://libros-prohibidos.com/magdale...
Bardzo nierówna, zestawienie wstrząsającego rozdziału o Alzheimerze matki z rozdziałem pełnym lamentów na temat fortepianu wydaje się jakąś niesmaczną groteską. Lubię język Autorki i podziwiam jej niezłomność, szczerość, zdolność spisania swych cierpień, ale konstrukcyjnie ciężko mi jest ocenić tę pozycję. Rozdział Fusy był wspaniały, skutecznie pogmatwany, duszący, ściskający za serce i bolesny, a ja boleję tylko, że pozycja nie rozwinęła się w tym kierunku. Przy okazji udany początek i epilog. Wierzę, że Magdalenę Tulli stać na skonstruowanie czegoś niezwykłego. Zbiór luźno powiązanych opowiadań pod nazwą Włoskie szpilki to nie jest jeszcze to.
Ciesze się, że sięgnęłam po tą książkę. Trochę gubiłam się w akcji, ale jestem zachwycona językiem i stylem, który po prostu płynął. Tematyka ciężka i smutna, ale czyta się jednym tchem.
Labai sunkiai skaitėsi. Įdomus rašymo stilius, reikėjo laiko suprasti iš kieno pusės pasakojama. Taip pat reik žinoti apie to laikotarpio įvykius, kad iš užuominų suprastum ką turi omenyje. Labai liūdnas autorės gyvenimas, sunki vaikystė, beskaitant labai liūdna darėsi, kad taip yra elgiamasi su maža mergaite, bet juk "tokie laikai"... Knyga padėjo pažvelgti į tos vargšės mergaitės pasaulį ir jausmus...
Novel·la estranya, però té un encant indiscutible, que obliga a seguir. Alguns capítols s'entenen amb dificultat (qui és el que parla, en aquesta teranyina de personatges, i de qui parla?). Els altres capítols són magistrals. Com diu una ressenya anònima (probablement de l'editor), "Tulli despulla la realitat. Ens mostra davant del mirall sense filtres, ni color. Potser el que hi trobem no és el que més ens agrada, però sí que és el que més s'ajusta a la veritat. Hem de deixar de mirar cap a una altra banda".
La traducció d'en Xavier Farré seria excel·lent si no fos per alguns errors bastant bàsics que hi ha de tant en tant. Molt de tant en tant, afortunadament.
Knyga apie Italijos lenke, jos vaikystę bei giminės gyvenimo nuotykius. Įdomūs karo, pokario išgyvenimai ir rašytojos nušviečiamos kelių laikmečių spalvos.
4 Se me escapan significados por mi borroso conocimiento del proceso histórico en este punto específico del planeta, pero quedé encantada del estilo de la escritora, para repetir, para indagar.
Trochę się zawiodłam forma, opowiadania w drugiej części trochę miałkie i wtórne, ciekawy motyw matki. Generalnie takie half half jakbym opierdalala na śniadanie
No importa quién fueses el estatus las riquezas la religión el color o cualquier carácter que pueda causar un conflicto racial social o económico cuando estás en guerra todos son afectados por igual.
En tiempos de guerra nadie es un ganador y cuando tú tienes un par de zapatos lujosos en tiempo de guerra eres el foco para que el ser humano pierda la poca humanidad que le queda.
Zapatos de tacón italiano habla sobre una chica mitad polaca y mitad italiana quien tiene la fortuna de que su padre le regale un par de zapatos italianos los cuales son el centro de atención y la envidia. Después de mucho tiempo de haber partido siendo una adulta regresa a cuidar a su madre de alzheimer quien poco a poco le va revelando secretos del pasado los cuales ella tomará para revivir lo que vivió cuando era tan solo una niña.
Magdalena Tulli w pięknych słowach opowiada o życiu tych, którym przyszło się zmierzyć z traumą poobozową najbliższych osób. Mimo że wojna zakończyła się w 1945, to w głowach tych, którzy ją przeżyli ona nadal trwa. Co więcej, ona rezonuje na osoby, które wojny nie pamiętają.
O trudach życia z pukającą do drzwi przeszłością pisze Tulli w sposób subtelny, nienarzucający się, ale jednocześnie przejmujący. Językowy majstersztyk.