昨夜的咖哩, 明日的麵包

by Izumi Kizara, 木皿泉, 尤可欣 (Translator)

嘿，一樹。即使全世界都忘記了你，我仍在每天的生活中想起你。
你走了之後，我才明白，原來人在最深沉的悲哀之中，仍可以感受到幸福。
我會學習笑著、繼續走下去。

徹子二十一歲的那一年，丈夫一樹過世了。
七年過去，徹子依然和公公「義父」住在同一屋簷下，並斷然拒絕男友岩井的求婚。
時間緩緩流經，在高大銀杏照看的老房子裡，沒有血緣關係的徹子和義父，如何在懷抱巨大失落的同時，撿拾擦身而過的微小幸福，並一點一點的朝向明天前進？

「就這麼約定了喔。
我啊，一定會好好活到精疲力盡的那一天為止。」

Genres: Japanese Literature, Fiction, Japan, Novels, Literature

272 pages, Paperback

First published January 1, 2013

About the author

Izumi Kizara (木皿泉 is the pen name of Tsutomu Izumi and Tokiko Mega.

Reviews

[ดินสอ สีไม้ · Rating 5 out of 5]

คาซึกิ เสียชีวิตลงไปตั้งแต่เริ่มต้นเรื่องแล้ว
ตัวตนของเขา ซุกซ่อนอยู่ในผู้คนทั้งหลายในเรื่อง
ที่ผู้เขียนหยิบยกมาเล่า
ผู้คนต่างๆ เชื่อมต่อ สัมพันธ์ โยงใย ..
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นด้วยความแนบเนียน

ทั้งที่เรื่องน่าจะหนัก หากผู้เขียนกลับเขียนได้เบา
แต่พอจะบอกว่าเบา ก็กลับรู้สึกว่ามันช่างลึกซึ้ง
แถมยังแทรกอารมณ์ขันลงไปก็ได้ด้วย
แล้วตอนท้ายๆ ยังมาทำโรแมนติกใส่เราอีกต่างหาก
เป็นหนังสือที่น่าทึ่งจริงๆ

ผู้เขียนบรรยายถึงความเศร้า โดยไม่ต้องมีคำว่าเศร้า
เล่าถึงความสุขโดยไม่ต้องมีคำว่าสุข
การกระทำบางอย่างของตัวละคร สามารถบ่งบอกสิ่งที่พวกเขารู้สึก
เล่มนี้สำหรับเรา .. ยิ่งอ่านยิ่งรักค่ะ :)

[bubblemustard · Rating 5 out of 5]

นอกจากปกสวย (ทั้งของภาษาไทยและภาษาญี่ปุ่น) และชื่อเรื่องน่ารักแล้ว เราไม่ได้คาดหวังอะไรกับเล่มนี้มากเท่าไหร่ คิดว่าไม่น่าจะชอบด้วยซ้ำ แต่ปรากฎว่าอ่านจบแล้วดันตรงข้ามซะงั้น

นิยายเล่มนี้เล่าเรื่องชีวิตของผู้คนกลุ่มนึง ที่ผูกพันกันด้วยการจากไปของคาซึกิ ตัวละครหลักๆ ในเรื่องนี้คือเท็ตสึโกะ ภรรยาที่กลายเป็นหม้ายอาศัยอยู่กับเร็นทาโร่ ผู้เป็นพ่อของสามีที่ภรรยา (แม่ของคาซึกิ) ล่วงลับไปแล้ว ชีวิตของทั้งคู่ดำเนินไปด้วยกิจวัตรที่ปกติ แต่ภายในใจถูกครอบงำด้วยความเศร้าจางๆ ที่ถึงแม้ไม่ได้ชัดเจนแต่รับรู้ได้ว่ายังมีอยู่ ในระหว่างที่อ่าน หนังสือชวนให้เราตั้งคำถามว่า พ่อสามีกับลูกสะใภ้? มีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ยังอยู่ด้วยกันนะ? และคำถามนี้ทำให้เราสนใจที่จะอ่านไปเรื่อยๆ

หนังสือเล่าเรื่องโดยการแบ่งเป็นตอนสั้นๆ ตัดสับไปมาระหว่างอดีตกับปัจจุบัน แต่ละตอนก็เป็นเรื่องของคนที่เกี่ยวข้องกับคาซึกิโดยตรงบ้าง ไม่เกี่ยวข้องกันเลยบ้าง แต่ทุกคนล้วนมีชีวิตอยู่ภายใต้ของความรู้สึกสูญเสีย จนวันนึงมีเหตุการณ์ที่ทำให้ได้ปลดล็อคความรู้สึกบางอย่างในหัวใจและใช้ชีวิตก้าวต่อไปได้

เราชอบที่หนังสือมีธีมเรื่องที่ดูเศร้า แต่เล่าออกมาได้อบอุ่น มีมุกตลกและคาแร็คเตอร์ตัวละครแต่ละคนก็น่ารัก โดยรวมแล้วมันกลมกล่อม อ่านได้เรื่อยๆ เป็นเส้นตรงราบเรียบตลอดเล่ม ไม่มีจุดพีคแต่ก็ไม่มีจุดที่ชวนง่วง ไม่มีช่วงไหนให้ความรู้สึกอยากอ่านต่อแต่ก็ไม่มีช่วงไหนทำให้รู้สึกอยากวาง ซึ่งก็แปลกดีนะ 5555555 สำหรับเราน้อยเล่มมากที่จะให้ความรู้สึกแบบนี้ โดยรวมแล้วเป็นความรู้สึกที่ดีเลยแหละ

ส่วนตัวเราชอบชื่อเรื่องมากๆ เข้าใจ (เอาเอง) ว่าคนเรามีพรุ่งนี้ให้ตั้งตารอได้ใช้ (ขนมปังยามเช้า) และมีวันวานเอาไว้ให้หวนนึกถึง (กลิ่นแกงกะหรี่) ถึงน้องแกงกะหรี่จะมีบทบาทในหนังสือนิดเดียว แต่ฉากเปิดตัวน้องก็น่ารักอยู่น้า

และส่วนตัวเราคิดว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ได้ทำหน้าที่ดำเนินเรื่องให้ตัวละครเดินทางไปจนถึงตอนจบได้เพียงอย่างเดียว แต่มันทำหน้าที่ส่งกำลังใจให้คนอ่านได้มีชีวิตก้าวต่อไปข้างหน้า ไม่วรรคใดก็วรรคหนึ่งในหนังสือ เราว่าใครที่ต้องการกำลังใจอะไรบางอย่าง หยิบเล่มนี้แล้วไม่ผิดหวังแน่ๆ เลย :D

[Uminaka16 · Rating 3 out of 5]

ตอนที่ได้เห็นโฆษณาหนังสือเล่มนี้ครั้งแรก (ปกฉบับญี่ปุ่น รูปในโปสการ์ดสีน้ำเงินขาว พื้นขาว) จากเพจสำนักพิมพ์ซึ่งเพื่อนใน Facebook แชร์มา ก็รู้สึกสะดุดตาเข้ากับความมินิมัลของปกนิยายญี่ปุ่นจริงๆ ต่อมาเมื่อประกาศปกฉบับภาษาไทยก็คิดว่าน่ารักดี ชอบโทนสีที่ดูเหมือนขนมปังโฮลวีด แล้วก็สีของแกงกะหรี่ด้วย

จากชื่อเรื่องก็พอจะเดาออกว่าเนื้อเรื่องน่าจะมาในแนวอบอุ่นหัวใจอีกแล้ว ยิ่งคำโปรยที่ว่าเป็นเรื่องราวของกลุ่มคนที่เชื่อมโยงกันด้วยสายใยแห่งความตายและการค้นหาความหมายของชีวิต ก็พอจะเดาได้เลยว่าโทนเรื่องจะมาแนวไหน

"ขนมปังของพรุ่งนี้ แกงกะหรี่เมื่อวันวาน" เล่าเรื่องราวของผู้คนรอบตัวของ "คาซึกิ" ชายหนุ่มที่เสียชีวิตลงก่อนวัยอันควรด้วยโรคร้าย คาซึกิแต่งงานแล้วกับเท็ตสึโกะ ผู้ซึ่งกลายเป็นหม้าย ทั้งคู่ไม่มีลูก และแม่ของคาซึกิก็เสียชีวิตไปก่อนหน้านั้นแล้ว ทำให้ที่บ้านเหลืออยู่แค่เท็ตสึโกะและเร็นทาโร่ผู้เป็นพ่อสามี ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมา 9 ปีหลังจากที่คาซึกิไม่อยู่ ความสัมพันธ์ปกติดีเหมือนเมื่อก่อนยังไงยังงั้น ถึงแม้คนนอกอาจจะมองแปลก ๆ ที่ลูกสะใภ้กับพ่อสามีจะใช้ชีิวิตอยู่ด้วยกันแค่สองคน แต่เท็ตสึโกะไม่สนใจ

เท็ตสึโกะมีแฟนใหม่เป็นชายหนุ่มที่ทำงานที่เดียวกัน (อิวาอิ) เขาขอเธอแต่งงาน แต่เท็ตสึโกะปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้เลิกกัน เป็นความสัมพันธ์อิหลักอิเหลื่อ งง ๆ ในขณะเดียวกัน โทราโอะ ญาติผู้น้องของคาซึกิผู้เห็นคาซึกิเป็นไอดอลก็เก็บรถคันเก่าของคาซึกิไว้ ไม่ยอมขาย ทั้ง ๆ ที่มีค่าใช้จ่ายกับรถคันนี้มากมาย ส่วน โอดะ ทาคาระ แอร์โฮสเตสสาวข้างบ้านที่ลาออกจากงานมาอยู่เฉยๆ ก็กลายเป็นคนไม่ยิ้มไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

เรื่องนี้เปิดเรื่องมาหลังจากที่คาซึกิตายไปหลายปีแล้ว แต่คนรอบ ๆ ตัวยังไม่สามารถ Move On ต่อไปได้ ด้วยมีความยึดติดกับอะไรบางอย่าง ทำให้ใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ โดยที่ในใจยังมีกุญแจที่ไม่ได้ถูกปลดล็อกอยู่ จนในที่สุดจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้คนเหล่านี้หลุดพ้นจากสิ่งที่พันธนาการอยู่ โดยบางทีอาจจะไม่ใช่เหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่อะไรเลย เราอ่านแล้วรู้สึกเหมือนเป็นการปิ๊งในหัวแล้วก็บรรลุเลยอะไรแบบนั้น

การดำเนินเรื่องเป็นไปอย่างเรียบง่าย เล่าชีวิตประจำวันของตัวละคร เจาะลึกเข้าไปในความคิดของเหล่าตัวละครเราจะเห็นมุมมองต่อสิ่งต่าง ๆ ซึ่งบางอย่างก็ลึกซึ้งและละเอียดอ่อนเกินกว่าที่คนอย่างเราจะเคยนึกถึง อย่างเรื่องคีบหนีบเม็ดแปะก๊วยนั่นก็ใช่ เราไม่รู้ว่าคนญี่ปุ่นเป็นคนช่างคิดแบบนี้เป็นส่วนใหญ่หรือไม่ แต่เท่าที่เคยอ่านมาไม่น้อยก็จะประมาณนี้แหล่ะ

ด้วยธีมเรื่องนั้นดีอยู่แล้ว แต่เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ เรากลับพบว่าเรื่องราวที่เล่ามานั้นค่อนข้างสะเปะสะปะ เนื้อหาข้างในแบ่งเป็นบทย่อยๆ โดยที่เรื่องราวส่วนใหญ่ไม่เชื่อมกันตาม Timeline แต่เล่ากลับไปกลับมา บางบทก็เนื้อหาทับซ้อนช่วงเวลากับบทอื่น บางบทก็ย้อนอดีต บางบทก็ไปข้างหน้า แล้วก็มีเรื่องราวของคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคาซึกิหลายคน ซึ่งถึงแม้คนเหล่านั้นจะมีสิ่งที่ยึดติดจนชีวิตชะงักงันเหมือนกัน แต่มันทำให้เรารู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันไม่มีพล็อตหลัก แต่เหมือนเล่าเรื่องคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยๆ ซึ่งตอนจบเรื่องก็เหมือนกับแค่จบตอนหนึ่ง จะเขียนเพิ่มหลังจากนี้อีกกี่ตอนก็ได้ ซึ่งบทแบบนี้เหมาะกับการนำไปสร้างซีรีส์ญี่ปุ่นมาก จบแบบ���ีต่อภาคสองได้สบายๆ

อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกไม่ค่อยอินกับเรื่องราวนักคือการที่ตัวละครบางตัวมีบุคลิกไม่ธรรมชาติ อย่างคุณพ่อสามีและคุณอิวาอิที่ใจดีกับคนแปลกหน้าจนเกินไปมาก โดยเฉพาะคุณพ่อสามีในความรู้สึกเราคือเป็นคนที่พฤติกรรมแปลกประหลาดมาก เหมือนไม่น่าจะมีมนุษย์แบบนี้อยู่จริง (แต่อาจจะมีก็ได้) คนแบบนี้พบได้ง่ายในซีรีส์ญี่ปุ่นแต่ในชีวิตจริงน่าจะหายากพอดู ส่วนบทสนทนาก็เป็นสไตล์ญี่ปุ่นจ๋า การย้อนประโยคไปมา การใช้ประโยคประเภท "อะไรแบบนั้น" "อะไรนั่นน่ะ" "เวลาแบบนั้น" พออ่านต่อเนื่องไปนาน ๆ ก็เริ่มจะงงว่ากำลังพูดถึงอะไรอยู่ แต่อันนี้คงเป็นรูปประโยคที่คนญี่ปุ่นพูดกันเป็นปกติอยู่แล้วละ

จุดสุดท้ายที่รู้สึกว่าน่าเสียดายก็คือชื่อเรื่อง ตอนเห็นชื่อเรื่องเรารู้สึกว่า ขนมปัง กับ แกงกะหรี่ จะต้องถูกวางเป็นสัญลักษณ์ที่มีความหมายของเรื่องนี้ จะต้องเป็นสิ่งที่ถูกเปรียบเปรยกับอะไรสักอย่างที่ลึกซึ้ง แต่ในความเป็นจริงมันก็คือความหมายตรงตัวเลยค่ะ แถมสองสิ่งนี้ยังปรากฎในตอนสั้น ๆ กับตัวละครซึ่งเหมือนเป็นตัวประกอบที่แค่ผ่านมา (เราพยายามคิดว่าเด็กสาวที่ปรากฏตัวในบทนี้คือเท็ตสึโกะหรือไม่แต่ก็หาหลักฐานไม่เจอ อาจเป็นความตั้งใจของผู้เขียนที่ให้ผู้อ่านเดาเอาเอง หรืออาจจะไม่เกี่ยวเลยจริง ๆ ก็ได้)

สรุปสั้น ๆ ก็คือเรื่องนี้เป็นเรื่องของคนกลุ่มหนึ่งที่ยึดติดกับอะไรบางอย่างแล้วได้พบสิ่งที่ปลดล็อกหัวใจจนสามารถก้าวเดินไปข้างหน้าได้ในที่สุดค่ะ

ปล. เราชอบบันทึกจากผู้แปลมากค่ะ เขียนดีจังเลย :)

[Mook Woramon · Rating 4 out of 5]

ความทรงจำถึงคนที่จากไป ร้อยเรียงผู้คนเหล่านี้ไว้ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำในสถานะสามี เพื่อน ลูก พี่ชาย

เมื่อคนที่รักจากไป คนที่เหลือย่อมโศกเศร้า และเพราะมีความเจ็บปวดแบบเดียวกันจึงเข้าใจกันได้ดี

แต่ชีวิตคนที่ยังอยู่ต้องเดินหน้าต่อ ต่างคนต่างเยียวยากันและกันเพื่อให้ผ่านพ้นแต่ละวันไปได้ แล้วมันจะผ่านไป

“คนเราจะต้องเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ
ผมว่ามันเป็นเรื่องที่โหดร้าย
แต่ว่านะ ในขณะเดียวกัน สิ่งนั้นเองคือสิ่งที่ช่วยคนเราเอาไว้”…หน้า 226

[Sandra || Tabibito no hon · Rating 3 out of 5]

niepozorna, momentami nudnawa i o niczym - serio, sporo z tej treści można byłoby wyciąć... Podejrzewam, że wersja filmowa wypada lepiej i sensowniej.

ALE ostateczny wniosek na końcowych stronach mnie rozłożył - dosłownie zalałam się łzami.

W gruncie rzeczy to historia o stracie i dążeniu do tego by jakoś dalej żyć.

6/10 ⭐

[Mirai · Rating 5 out of 5]

แม้ว่าการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรของ 'คาซึกิ' จะผ่านไปนานแล้ว แต่คนรอบตัวของเขากลับยังคงใช้ชีวิตเหมือนมีบางอย่างที่ขาดหายไป แต่ถึงอย่างนั้น ทุกคนล้วนแต่พยายามใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันด้วยวิถีทางของตนเอง

หลงนึกว่าเป็นนิยายเศร้าๆ อยู่นาน เลยไม่กล้าหยิบมาอ่านเสียที แต่ความจริงคือ ความเศร้ามันบังเกิดและผ่านพ้นไปนานแล้วต่างหาก ทุกอย่างมันจบลงไปตั้งแต่การตายของคาซึกิ ที่ดันตายไปตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มเรื่องโดยที่คนอ่านอย่างเรายังไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกับเขาเลย ซึ่งการตายของคาซึกินี่แหละ คือจุดเริ่มต้นและเชื่อมโยงให้ตัวละครทุกตัวในเล่มต้องมาเกี่ยวพันกัน

เราชอบจังหวะการเล่าเรื่องของเล่มนี้มาก มันเนิบนาบ เนื่อยๆ ดี เหมือนเวลาค่อยๆ เดิน ปล่อยให้คนอ่านค่อยๆ ทำความรู้จักกับตัวละครทุกตัวอย่างช้าๆ ได้เห็นเรื่องราวสนุกๆ ของพวกเขา และได้เห็นการพยายามยื่นมือมาช่วยกันและกันเยียวยาหัวใจที่แหลกสลายจากการสูญเสียคนรักคนเดียวกัน

เนื้อเรื่องไม่ได้เศร้าอย่างที่คิด ถึงการสูญเสียคนรักจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่อง แต่โทนเรื่องนี้เทไปทางอบอุ่นหัวใจเสียมากกว่า อ่านไปก็ยิ้มไปกับความตลกๆ โก๊ะๆ ของแต่ละตัวละคร ถึงจะไม่มีปมประเด็นอะไรให้ระทึกหรือเร้าใจ แต่อ่านไปก็สนุกดี คือชอบอยู่นะ

[Kiwi · Rating 5 out of 5]

เขียนมาอย่างดีจริงๆ ประทับใจ

[Technikolore · Rating 4 out of 5]

Częściej trafiacie na książkowe perełki, czy tytuły do przeczytania i zapomnienia? Ja mam wrażenie, że u mnie jwst pół na pół, na szczęście w dzisiejszym przypadku mimo bardzo spokojnej książki obyczajowej wybrałabym klasyfikację "perełki".

"Wczorajsze curry, jutrzejszy chleb" [współpraca reklamowa @wydawnictwokirin ] to idealna książka - otulacz, a jednocześnie wyrywająca się z szablonu wszelkich kawiarni, piekarni, pralni. Może dzieje się tak dlatego, że pisał ją duet zajmujący się na co dzień scenariuszami do seriali? Absolutnie mogłam sobie wyobrazić, jak historia o pewnym człowieku, ktorego już na tym świecie nie było oraz osobach związanych z jego domem mogłaby stać się serialem! Dlatego sam serial, ktory powstał dorzuciłam sobie na listę "do obejrzenia".

Kazuki był bardzo młody, kiedy zmarła jego matka. Był też bardzo młody, kiedy zmarł sam, pozostawiając po sobie ojca i żonę w jednym domj. Żona, ktora po latach zaczęła się umawiać z kimś nowym, ale nadal kocha swojego męża aż za bardzo. Żona, która nie wróciła do swojej rodziny, bo za nimi nie przepadała, a została z teściem. Teściem, któremu ciężko poradzić sobie zarówno z utratą żony, dziecka, jak i utratą młodości. Ale nie tylko ta piątka - matka, ojciec, mąż, żona i jej nowy partner będą bohaterami odsłaniających powoli pełny obrazek opowiadań. Pojawi się chociażby kuzyn, który również nie potrafił ruszyć z miejsca czy sąsiadka, która miała dość pracy jako stewardessa i wpadła w końcu w depresję. Nie zabraknie też bohaterów drugoplanowych - górolaski, mnicha, który nie jest mnichem i człowieka, ktory porzucił karierę, aby zostać kucharzem. W tym świecie, w którym każdy próbuje sobie poradzić z życiem, żałobą i pustką pewnego rodzaju znajdzie się też miejsce na szczyptę realizmu magicznego (migające żarówki, łzy przepowiadające śmierć). Przede wszystkim to jednak humor, ciepło i umiejętność podejmowania decyzji sprawiają, że ta historia opowiada zwłaszcza o tym, że życie mimo wszystko nie jest takie złe i warto dalej żyć. Wspaniała różnorodność bohaterów nie raz doprowadziła mnie do uśmiechu.

[Seamonkey · Rating 3 out of 5]

เหมือนเป็นเรื่องสั้นหลายๆ เรื่องเล่าต่อกัน โดยมีธีมใหญ่ของเรื่องทั้งหมดเชื่อมต่อเกี่ยวโยงต่อเนื่องกันไป ไม่สิ ไม่ต่อเนื่องเท่าไหร่ เพราะครึ่งหลังของเล่มแต่ละบทโดดข้ามเวลาสลับกันไปมา

ครึ่งเล่มแรกโดดข้ามพื้นที่ ครึ่งเล่มหลังโดดข้ามเวลา ประมาณนั้น

ที่มาของชื่อหนังสือก็มาเฉลยเอาช่วงครึ่งเล่มหลังนี่ล่ะนะ ซึ่งอ่านจนจบแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นอะไรเลย รวมทั้งไม่เห็นได้กลิ่นขนมปังรึว่าแกงกะหรี่ใดๆ แล้วก็ ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องอะไรด้วย ขนมปังยังโอเค แต่แกงกะหรี่นี่ อัลลัย

คิดว่าชื่อเรื่องน่าจะเป็น "ขนมปังของพรุ่งนี้ แกงกะหรี่ค้างคืน" น่าจะดี เพราะแกงกะหรี่ถ้าจะให้อร่อยก็ต้องค้างคืน ใช่ไหม? - แต่ช่างเถอะ มันไม่เกี่ยวอะไร นึกขึ้นมาเฉยๆ

เรื่องทั้งหมดเกี่ยวพันอยู่กับครอบครัวเทรายามะ ก็จะเล่าเรื่องของบุคคลที่เกี่ยวพันทั้งหลายเป็นหลัก ทั้งในอดีตและปัจจุบัน ส่วนนี้เลยทำให้เข้าใจภาพรวมของความคิด-ความรู้สึกของตัวละครได้ ซึ่งก็มีเหตุผลของการกระทำต่างๆ กันไป ประมาณ สิ่งที่เห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เป��นอยู่

กับมีเรื่องราวของตัวละครบางตัวที่เกี่ยวข้องอย่างหลวมๆ ที่พอเล่าจบแล้วก็แล้วกัน ไม่ได้พูดถึงอะไรอีก เหมือนมีเข้ามาเพื่อเติมเต็มให้เข้ากับคอนเซ็ปต์ความแหว่งวิ่นเท่านั้น - รึเปล่า อันนี้อาจจะรู้สึกไปเอง

อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกชอบอะไรเป็นพิเศษ คิดว่าเวอร์ชั่นซีรีส์น่าจะดึงดูดมากกว่านี้ - เห็นว่ามีนะ แต่ไม่เคยดูหรอก

แต่ชอบตอน การ์ดเวทมนตร์ กับ หนุ่มๆ สุมหัวนะ แล้วก็บันทึกจากผู้แปล ซึ่งน่าจะเป็นส่วนที่ดีที่สุดของเล่มเลยมั้ง

และก็นั่นล่ะ ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ จบแล้���ก็แล้วกัน

[Rajita P. · Rating 5 out of 5]

คงเพราะความทรงจำ และความเหงาของความเป็นมนุษย์ที่ทำให้พวกเขา (เรา) มีกันและกัน

[Patrawan Dear]

# ขนมปังของพรุ่งนี้ แกงกะหรี่เมื่อวันวาน

หนังสือที่มีชื่อน่าสนใจเล่มนี้เล่าถึงความสัมพันธ์ของคนกลุ่มหนึ่งที่มีชีวิตเกี่ยวพันกันด้วยการจากไปของคนที่พวกเขารัก ในแต่ละบทผู้เขียนจะเล่าถึงตัวละครที่เว้าแหว่งด้วยเหตุบางอย่าง และการจัดการกับความทรงจำก่อนเก่าของพวกเขา เพื่อที่จะก้าวเดินต่อไป

เรื่องราวทั้งหมดดูเหมือนไม่เกี่ยวกัน เล่าไปเรื่อย ๆ ไม่เรียงไทม์ไลน์ ไม่อิงกับอะไร เพียงแค่มีจุดร่วมหนึ่งร่วมกัน แต่บนความไม่มีอะไรนี่แหละ หากย้อนพิจารณาถึงสัญลักษณ์บางอย่าง สารที่ผู้เขียนสื่อ... และหากคุณมีใครคนหนึ่งที่คุณรักอย่างสุดหัวใจ... คุณอาจจะเข้าใจและเสียน้ำตาได้ไม่ยาก

แม้กระแสของเรื่องจะไม่ค่อยเป็นบวกเท่าไหร่ แต่เราก็ชอบเรื่องนี้อยู่ โดยเฉพาะในส่วนบันทึกของผู้แปลท้ายเล่ม ที่กินใจมากกว่าตัวเนื้อเรื่องเสียอีก

บางครั้ง... การเปลี่ยนแปลงก็เป็นตัวช่วย... ความหวังยังคงเป็นสิ่งงดงาม เช่นเดียวกับชื่อเรื่องและบทสรุปของเรื่องค่ะ :)

[Prapatsara · Rating 5 out of 5]

อาจจะพูดได้ว่าเป็นหนังสือที่เกี่ยวกับการสูญเสีย​ เพราะเป็นเรื่องพ่อที่สูญเสียลูกชาย​ ที่ยังอาศัยอยู่ในบ้าน​​หลังเดิมกับลูกสะใภ้ ซึ่งเป็นภรรยาที่สูญเสียสามี​ แต่ก็อาจจะพูดได้ว่า เป็นหนังสือที่พูดถึงการเยียวยาหัวใจจากการที่มีบ้านที่ไม่ใช่แค่ที่หลับนอนแต่เป็นบ้านที่เป็นบ้านจริงๆ​บ้านที่มีครอบครัวและมีวิถีชีวิต หนังสือบอกเราว่าทุกคนมีความไม่เพอร์เฟคของตัวเอง การใช้ชีวิตภายหลังการสูญเสียบุคคลที่เป็นที่รัก​ ​ สามารถเยียวยาได้ด้วยมีคนในครอบครัวที่คอยห่วงใย​ เราสามารถเก็บความทรงจำของวันวานไว้ได้โดยไม่จำเป็นต้องพยายามลืมหรือผลักไสไล่ส่ง​ และไม่จำเป็นต้องปิดกั้นตัวเองจากสิ่งดีๆ​ ที่เข้ามาในวันนี้รวมถึงวันพรุ่งนี้​ เราต้องไม่หยุดอยู่กับอดีต​ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

[Kat Sira · Rating 5 out of 5]

หยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่านเมื่อเดือนที่แล้ว อ่านๆหยุดๆหลายรอบมาก บทแรกๆเอื่อยมาก แต่ก็ทนอ่านไปเรื่อยๆ แต่อ่านไปอ่านมา เราแอบหลงรักตัวละครในหนังสือตอนไหนไม่รู้ อ่านแล้วรู้สึกว่าโลกเดินช้าลง.... อมยิ้มเป็นระยะ.... จิตใจสงบอย่างบอกไม่ถูก...

หนังสือเล่มนี้ให้ความรู้สึก Feel Good จริงๆค่ะ

[Iris Norton · Rating 3 out of 5]

還不錯看的溫馨輕小說，沒有什麼特色，但也不難看，但是這標題又亂取！

[Dreammmt · Rating 3 out of 5]

P.176
โลกนี้น่ะ ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอคิดหรอกนะ ไม่เป็นไรหรอก

[Aleksandra Gratka · Rating 4 out of 5]

Kazuki zmarł siedem lat wcześniej. Zostawił młodą żonę, ojca, przyjaciół, ludzi, którzy go nie znali, ale poprzez relacje z jego bliskimi, przejęli cząstkę wspomnień.

Smutek przeżywa się na różne sposoby. Tetsuko zostaje w domu teścia zwanego Tatkiem i wspólnie funkcjonują, związani pamięcią o zmarłym. Przyjaciółka przestaje się uśmiechać, nie potrafi nawet się zmusić, a w pracy stewardesy ponura twarz dyskwalifikuje. Na drugim biegunie mamy mężczyznę, który śmieje się bez powodu - są jak dwie połówki, dziwacznie się dopełniające. Tu chyba każdy bohater jest jakoś dziwaczny. Dorzućmy Yūko, która zaczynała płakać, bo wyczuwała czyjąś nadchodzącą śmierć, naiwnego Iwaia, który nie wierzy, że ktoś mógłby go oszukać, młodą wdowę, której trudno rozstać się z częścią zmarłego męża...

Ta książka nie do końca dała mi to, czego się po niej spodziewałam. Zabrakło mi jakiegoś pogłębienia, większych emocji, poczucia więzi z bohaterami. Może to być powiązane z pewną moją teorią. Uważam, że powieści pisane przez więcej niż jednego autora są mniej udane. Tu Izumi Kizara to pseudonim, pod którym skrywa się małżeństwo...

Muszę jednak przywołać kilka kwestii, które naprawdę mi się podobały. Wyjaśnienie tytułu - zaskakujące i pełne czułości. Wątek breloczka z bałwankiem i lotem do gwiazd, tak, to mnie wzruszyło. I sam koniec, czyli kupowanie miski do ryżu. Różne są sposoby okazanie uczuć...

I co istotne, to nie jest książka o żałobie, bardziej o tym, jak żyć po niej. Jak sobie poradzić z codziennością, jak sprawić, by wspomnienie o zmarłym wywoływało czuły uśmiech, a nie rozrywało serce. Ciekawe ujęcie tematu, przyznaję.

[Sahathust Num · Rating 4 out of 5]

ถ้าพูดถึงหนังสือที่ช่วยให้นาฬิกาชีวิตเราเดินช้าลงได้สักสามวินาที นิยายเล่มนี้จัดว่าเป็นหนึ่งในหนังสือจำพวกนั้น จังหวะชีวิตที่เร่งรีบของยุคสมัยปัจจุบัน มันทำให้จังหวะภายในของเรามันเร่งนับก้าวไปเร็วๆมาก หายใจสั้นลง แต่ถี่ขึ้นในทุกขณะ ด้วยเนื้อหาของการสูญเสีย และการรักษาประคับประคองตัวตนภายในของบรรดาตัวละครในเรื่องเพื่อที่แต่ละคนจะก้าวเดินต่อไปได้ มันทำให้ผู้อ่านได้เปิดรับยุคสมัยในอดีตที่เราหลงลืมไป การเดินเรื่อง ด้วยวิธีที่นุ่มนวล เนิบช้า เหมือนกลิ่นดอกไม้จางๆหอมที่เราน่าจะต้องหยุดสูดดม หรือกลิ่นขนมปังที่เพิ่งอบมาใหม่ ยังร้อนๆอยู่ เล่มนี้ให้ความรู้สึกอย่างนั้นเลยครับ ควรหยิบเล่มนี้มาอ่านโดยเฉพาะช่วงชีวิตที่เร่งตัวเรามากเกินไปครับ

[Rattatouille · Rating 5 out of 5]

ชอบมากจริงๆ แปลก็ดีมากด้วย

[J · Rating 4 out of 5]

ชอบพล็อตเรื่องและวิธีการดำเนินเรื่องมาก แบ่งเป็นตอนสั้นๆ กล่าวถึงอดีต ความผูกพันธ์ และชีวิตของตัวละครแต่ละตัวได้ดีมาก หนังสือเล่มไม่หนา แต่ทิ้งความประทับใจเอาไว้กองโต สำนวนการเขียน (และการแปล) เรียบง่ายแต่ตราตรึงใจ ชอบสุดยกให้หน้าปก (ของเวอร์ชั่นไทย) ที่พออ่านจบแล้วพลิกกลับมาดูอีกครั้ง พบว่าการออกแบบหน้าปกสื่อถึงหนังสือเล่มนี้ได้ดีมากจริงๆ

[Drn.Reading · Rating 4 out of 5]

ขนมปังของพรุ่งนี้ แกงกะหรี่เมื่อวันวาน เป็นหนังสือที่สร้างความประทับใจให้เราเกินคาด ออกตัวก่อนว่าซื้อมาดองไว้นานมากและก็ไม่มีโอกาสหยิบมาอ่านสักที รอบนี้เลยว่าจะรีบหยิบมาอ่านเร็วๆ แต่พอเริ่มอ่าน หนังสือก็ทำให้เรารู้สึกว่าต้องลดสปีชการอ่านให้ช้าลง ค่อยๆ ซึมซับกับทุกตัวอักษรให้มา���ขึ้น เราชอบที่หนังสือเป็นธีมเรื่องของการสูญเสีย แต่เล่าออกมาได้อย่างอบอุ่น ก้อนมวลความเศร้าของแต่ละตัวละครถ่ายทอดออกมาได้อย่างเรียบง่ายทำให้สัมผัสกับความเป็นมนุษย์ได้อย่างหมดจด

เป็นเรื่องของภรรยาที่สูญเสียสามี พ่อที่สูญเสียลูกชาย และความสัมพันธ์ของผู้คนที่ต่างผูกโยงกันจากการจากไปของคนรัก ทำให้พวกเขาเหล่านั้นต่างเว้าแหว่ง มีก้อนความรู้สึกสูญเสียที่อยู่ในใจลึกๆ และยากจะก้าวผ่าน และสิ่งที่ดีมากๆ ที่หนังสือเล่มนี้ทำได้คือการค่อยๆ เล่าความโศกเศร้าที่จางๆ อยู่ในใจนั่นออกมาอย่างเรียบง่าย เบาหวิว เชื่องช้า เห็นการพยายามที่จะใช้ชีวิตต่อไปของตัวละคร เห็นอารมณ์ขันภายใต้สถานการณ์ที่มีความเศร้างจางๆ อยู่ในใจ เห็นการดำเนินไปแต่ละวัน โดยปล่อยให้ชีวิตของวันต่อวันค่อยๆ เยียวยาตัวเองและปล่อยให้ความทรงจำดีๆ ได้ทำงานจนพาตัวเองกลับมาตั้งหลักว่าจะใช้ชีวิตต่อไป

ปล. เป็นหนังสือที่รู้สึกว่าตัวเองได้หยิบมาอ่านในเวลาที่ถูกที่ควรมากๆ เราไม่รู้ว่าจะรู้สึกประทับใจเท่าครั้งนี้ไหม ถ้าหากรีบอ่านก่อนหน้านี้ มันเป็นหนังสือที่เหมือนเราถูกปลอบแล้วประคองให้เราอยากไปต่อ อยากใช้ชีวิตต่อไป หลังจากที่ไม่รู้จะเอายังไงต่อกับชีวิตมานานพอสมควร

[Tanan · Rating 3 out of 5]

ขออนุญาตลอกจากในเพจมาลงเลยก็แล้วกัน

ไม่รู้จะบรรยายว่าชอบหรือไม่ชอบดี
.
อ่าน ๆ แล้วเบื่อมาก โครงเรื่องคือครอบครัวหนึ่งสูญเสียลูกชายที่เพิ่งแต่งงานไป ในบ้านจึงเหลือเพียงลูกสะใภ้กับพ่อสามีใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เป็นเรื่องราวชีวิตที่เรียบง่ายและมีคนรอบข้างเข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิต
.
เวลาอ่านอารมณ์จึงรู้สึกเหมือนเราเรากำลัง #เผือก เรื่องของคนข้างบ้านอยู่ อ่านไปสักพักยิ่งรู้สึก เฮ้ย เขียนแบบนี้ ไปอ่านกระทู้พันทิปแทนดีไหมนะ อารมณ์คือ ๆ กัน เลยทำให้พาลขี้เกียจอ่านเป็นระยะ
.
แต่ไม่รู้ทำไมก็ยังอ่านต่อจนจบ (เอ๊ะ หรือว่าเราชอบเผือก)
.
บางตอนอาจดูโลกสวยไม่สมจริงไปหน่อยอย่างตอน #การ์ดเวทย์มนต์ แต่หนังสือเล่มนี้ทำออกมาในบรรยากาศฟิลกู๊ดอยู่แล้ว จะอ่านไปด้วยอารมณ์แบบนี้ก็เพลินไปอีกแบบ แถมแต่ละตอนก็ผูกกันดี อ่านจนจบเฉยเลย
.
จากที่ตอนแรกรู้สึกว่าอ่านกระทู้พันทิปแทนดีไหม ก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไป หนังสือเล่มนี้ได้ความเรียบง่ายของชีวิตในแบบ "ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น" อยู่ (พูดแบบนี้จะหมายความได้ทั้งแง่บวกว่า เรียบง่าย อบอุ่่น เป็นธรรมชาติ และแง่ลบคือจืดชืด ไม่หวือหวา น่าเบื่อ...ก็แล้วแต่จะมอง)

[Tidbit · Rating 4 out of 5]

เป็นหนังสือที่ไม่ได้คาดหวังมากในตอนแรก ยอมรับว่าซื้อเพราะปกและรูปเล่มสวย แต่พอเริ่มอ่านก็อ่านจบในคืนนั้นเลย :)
ทั้งที่เนื้อเรื่องไม่ได้เศร้า แต่ก็ทำเอาน้ำตาซึมอยู่เหมือนกัน เป็นเรื่องราวของกลุ่มคนที่สูญเสียคนที่รักไป แต่ละตอนสั้นๆจะเล่าถึงความผูกพันธ์ของตัวละคร เรื่องราวในอดีตและปัจจุบัน ความเปลี่ยนแปลงต่างๆที่เกิดขึ้น ทั้งหมดสามารถเชื่อมโยงกับเรื่องหลักได้อย่างลงตัว มีความอบอุ่น เรียบง่าย และให้ข้อคิด เป็นหนังสืออ่านแล้วทำให้รู้สึกสบายใจ

[Le Gongdong Blur · Rating 4 out of 5]

สรุปสั้นๆ ง่ายๆ คือเริ่มเรื่องมา คาซึกิ ตาย
คนที่เหลือก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
.
กะว่าเตรียมร้องไห้ ไม่ก็หลับแน่ๆ
แต่เอาจริง ออกจะฟีลกู๊ด ไม่ได้เศร้าเลยซักกะติ๊ด
แถมรู้สึกว่าสำนวนการแปลก็แอบกวนๆ
แถมตัวละครหลายตัว ก็น่าเอ็นดูด้วยซ้ำ
( โดยเฉพาะ "ป๊า" ของคาซึกิเนี่ย )
.
ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องที่ดีนะ
อ่านได้เรื่อยๆ เพลินๆ ดี ชอบๆ

[Pimsucha · Rating 5 out of 5]

Read in Thai (ชอบภาษาที่แปลมาก). อยากมีต้นกิงโกะที่บ้าน I don’t know how to feel about the book, it revolves around the lives of people when a family member/loved one died. It just goes along in a slow pace, realistic, beautiful way of nature and kind people, something that optimistically warms the heart. Would be nice for people who just lost their loved ones.

[Khattiya Homthong · Rating 4 out of 5]

อบอุ่น อ่านง่าย ความสัมพันธ์ของผู้คนภายใต้บ้านที่มีสวนแปะก๊วย น่ารักดี

อ่านแล้วก็อยากไปเที่ยวญี่ปุ่น

ใครๆ ก็มีเรื่องราวที่หมกมุ่นทั้งนั้น พอถึงจุดๆ หนึ่ง ชีวิตคนเราก็ต้องดำเนินต่อไปอยู่ดี

ชีวิตก็คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นประจำ ซ้ำไปซ้ำมา

[Siwabhorn Anothaisintawee · Rating 4 out of 5]

เวลาที่เราใช้กับคนไม่รู้จัก มักจะยาวนานกว่าที่ใช้กับคนที่เราชอบนะครับ ไม่ว่าที่บริษัท หรือในการเดินทางก็ตาม

ขนมปังของพรุ่งนี้ แกงกะหรี่เมื่อวันวาน (น.๙๖) โดย คิซาระ อิซึมิ, ๒๕๖๓, กรุงเทพ: สำนักพิมพ์ Bibli.

[Wkd · Rating 5 out of 5]

เริ่มต้นมาก็เกือบจะเลิกอ่าน รู้สึกมันเนิบนาบชอบกล แต่พออ่านๆ ไป เหมือนมันจะเริ่มจับจังหวะได้ ค่อยๆ ขยับไปทีละก้าวกับหน้าหนังสือที่ถูกเปิดไปทีละหน้า

ชอบความเกี่ยวโยงของตัวละครไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง แล้วพอคนใดคนหนึ่งหายไปจากชีวิต มันก็จะเหลือร่องรอย เหลือความทรงจำในรูปแบบต่างๆ กัน

[Ning · Rating 5 out of 5]

เรื่องน่ารักดีมากอะ รู้สึกอบอุ่นดี555 ชอบสำนวนการแปลนะ อ่านสนุกค่ะ แต่ผู้ชายในเรื่องนี้นี่มันยังไงกันนะ555 ตลกทั้ง ”ป๊า” ทั้ง อิวาอิเลย แต่ก็มีความน่ารักดี

การดำเนินเรื่องก็เล่าเป็นบท ย้อนไปมา ตั้งสติหน่อยก็อ๋อ มะกี้ที่พูดถึงคือคนนี้ แล้วก็เล่ามุมแต่ละคน ตอนท้ายๆก็มีเฉลยที่มาของชื่อหนังสือ

[EARN · Rating 5 out of 5]

หลังจากอ่านคำโปรยเล่มนี้ตอนแรกคิดว่าจะแนวเศร้าๆเลยพึ่งหยิบมาอ่าน แต่พออ่านแล้วเกินคาดอยู่นะ เรื่องจะเล่าถึงคนรอบข้างคาซึกิ อดีตที่มีร่วมกันมาและเหตุการณ์หลังจากคาซึกิเสียไป อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจมาก การเล่าเรื่องก็มีกลิ่นอายของการเปลี่ยน��่านของยุคสมัยด้วย อ่านแล้วเหมือนเติบโตไปกับตัวละครเลย

[BowEiyaEita · Rating 5 out of 5]

หนังสือเล่าถึงการสูญเสียคนๆนึง แต่ขีวิตยังมีอะไรที่ต้องดำเนินต่อไป ยังมีการเชื่อมโยงกับคนอื่น เล่าถึงที่มาความเป็นไปของตัวละครต่างๆแต่ละตอนก็มีความเชื่อมโยงกัน มีความละมุนแทรกข้อคิดมาเรื่อยๆ อ่านจบสามารถย้อนอ่านเพื่อเก็บรายละเอียดที่ทำตกไปได้ จบแบบอิ่มเอมดีนะ