Sinds de laatste verkiezingen is het tij in ons land gekeerd – in het bijzonder voor mensen van kleur. Voor het eerst in haar leven stelt Janice Deul zichzelf de vraag: is dit nog wel de plek voor mij? Op basis van persoonlijke ervaringen, observaties en gesprekken met mensen uit haar omgeving beschrijft ze hoezeer het huidige politieke en mediaklimaat hun individuele leven raakt en de maatschappij ontwricht. Maar wanhopen doet ze geenszins. Nederland is van alle Nederlanders. We moeten juist hoop en kracht blijven putten uit die diversiteit en multiculturaliteit.
Goed geschreven en veel dingen vond ik erg herkenbaar. Zoals de schrijfster zelf me ook altijd thuis gevoeld en dit altijd als vanzelfsprekend beschouwd, maar in het huidige politieke klimaat en maatschappij deelt niet iedereen diezelfde mening. Janice Deul maakt scherpe analyses in haar korte essays, erg toegankelijk geschreven en een goed boek voor iedereen om te lezen. Voel me strijdlustig na dit boek.
Vond dit boek erg leerzaam om te lezen. Als witte vrouw (met best wat privileges, al zeg ik het zelf) herken ik me niet in veel van de situaties die Janice Deul beschrijft. Maar juist daarom heeft het me ook (nogmaals) tot nadenken gezet. De verschillende korte hoofdstukken zijn toegankelijk geschreven. Ik gun dit boek een groot publiek, zodat meer (witte!) mensen hierover kunnen leren. En ook aan de slag kunnen gaan met de essentiële gedrags- & koerswijziging die nodig is.
Korte essays waarin de auteur naar aanleiding van gesprekken met andere Zwarte mensen in haar omgeving de balans opmaakt van de afgelopen jaren en een hoopvolle weg voorwaarts zoekt na de vorige Tweede Kamer-verkiezingen. Zware kost die heel toegankelijk is opgeschreven - hoe dan ook een belangrijk boek in tijden waarin extremisme en racisme genormaliseerd lijken, zowel in de politiek als daarbuiten.
Als niet blanke vrouw het gevoel hebben dat je je moet bewijzen dat je in Nederland mag verblijven. Ik voelde dit ook zo erg. Gelukkig heb ik door de jaren heen het wat meer kunnen loslaten. Het is eigenlijk zo bizar dat we ons continu moeten bewijzen dat we 'goed genoeg' zijn om een Nederlander te mogen zijn en hier te mogen wonen. 'Ga terug naar je eigen land', maar wat als ik me meer Nederlands dan Vietnamees voel en Nederland een mooier land wil maken? Ik weet dat ik als Aziatische vrouw het gelukkig nog veel makkelijker heb dan zwarte vrouwen, dus ik heb heel veel respect voor hen!
"Het is aan ons allen om een toekomst te creëren die recht doet aan iedereen."
Pijnlijk herkenbaar om te luisteren als zwarte vrouw. Janice Deul beschrijft situaties in interactie met witte mensen waarvan ik lang heb gedacht dat alleen ik ze meemaakte. Helaas is het 'ik zie geen kleur'-argument van witte Nederlanders nog steeds iets wat wordt gezegd. Zucht.
Janice bezit de kracht en kunst om hoopgevend te schrijven over de zwaarste en meest vermoeiende onderwerpen en gesprekken, zonder dat het cliché wordt.
Een verademing en feest van herkenning. Voor mij persoonlijk een van de weinige manieren waardoor ik me (weer) ergens thuis bij voel. Lezen van dit soort boeken.