What do you think?
Rate this book
Σκοτεινές μέρες
Εντελώς αναπάντεχα,μέσα στη ρουτίνα της ζωής του, ο Έκτορας - ο πρωταγωνιστής του βιβλίου - βρίσκεται να ακροβατεί ανάμεσα σε δύο παράλληλους κόσμους. Στον πραγματικό κόσμο και έναν άλλο, φαινομενικά ίδιο με τον δικό του, αλλά σκοτεινό και παράξενο.
Δύο απρόσωποι φρουροί, ένας παράφρων δαίμονας, μία σειρά από δεκάδες νέους φυσικούς νόμους και μία μοναχική γυναίκα θα τον οδηγήσουν σε δύσκολες αποφάσεις, μέσα από μία κούρσα διαφορετικών εποχών. Θα καταφέρει να βρει τις απαντήσεις στην απρόσμενη αυτή τροπή της ζωής του;
Δύο απρόσωποι φρουροί, ένας παράφρων δαίμονας, μία σειρά από δεκάδες νέους φυσικούς νόμους και μία μοναχική γυναίκα θα τον οδηγήσουν σε δύσκολες αποφάσεις, μέσα από μία κούρσα διαφορετικών εποχών. Θα καταφέρει να βρει τις απαντήσεις στην απρόσμενη αυτή τροπή της ζωής του;
- GenresHorror
202 pages, Paperback
First published December 1, 2014
1 person is currently reading
92 people want to read
About the author
Μάριος Δημητριάδης
30 books198 followersΟ Μάριος Δημητριάδης κατάγεται από τον Ασκό Θεσσαλονίκης και έχει κάνει σπουδές γεωπονίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Παίζει κλασική και ηλεκτρική κιθάρα και είναι μέλος του progressive death metal συγκροτήματος Asfodelos, το ντεμπούτο των οποίων “Dark Bowels of Cosmic Oblivion” κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2023. Ταυτόχρονα παίζει διασκευές με το ακουστικό σχήμα Roua Mat. Αποτελεί έναν από τους ιδρυτές του φεστιβάλ φαντασίας Fantasmagoria το οποίο έχει λάβει τη διεθνή πιστοποίηση EFFE που αποτελεί την ευρωπαϊκή σφραγίδα ποιότητας. Έχει κυκλοφορήσει δώδεκα βιβλία και έχει συμμετάσχει με διηγήματά του σε δεκαεπτά ανθολογίες και ηλεκτρονικά περιοδικά. Έχει συνεργαστεί επίσημα με τα συγκροτήματα Judas Priest, Dark Tranquility, Nightwish, Suicide Silence, Gamma Ray, Katatonia, Sabaton, Nile, Alestorm, Revocation, Rotting Christ, Nightrage, Suicidal Angels, Innerwish, Until Rain, Xelyruth, Sunburst, Emerald Sun, Nightstalker, Enemy of Reality, καθώς και με τους συγγραφείς Graham Masterton, Adam Nevill, Grady Hendrix, Yoon Ha Lee, Paul Tremblay, Darcy Coates για λογαριασμό του λογοτεχνικού/μουσικού project «The Metal Chapters».
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
–"Σκοτεινές Μέρες" (Δεκέμβριος 2014, λογεῖον, επανέκδοση από τις Εκδόσεις Bookstagram τον Απρίλιο του 2023).
–"Αγκαλιάζοντας το έρεβος" (Μάιος 2017, Το Aνώνυμο Bιβλίο, επανέκδοση από τις Εκδόσεις Bookstagram τον Απρίλιο του 2023).
–"Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών”, μυθιστόρημα σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο (Σεπτέμβριος 2017, εκδόσεις Λυκόφως, επανέκδοση τον Μάρτιο του 2023 από τις "Εκδόσεις Bookstagram").
–"The Metal Chapters Vol. I", λογοτεχνικό/μουσικό project, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο (Απρίλιος 2018, πρότυπες εκδόσεις Πηγή). Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα Αγγλικά τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
–"Οι Μακάριοι" (Οκτώβριος 2018, Εκδόσεις Bell)
–"Φωνές από την άβυσσο" (Φεβρουάριος 2020, Εκδόσεις Bell)
–"The Metal Chapters Vol. II", λογοτεχνικό/μουσικό project, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο (Ιούνιος 2020, πρότυπες εκδόσεις Πηγή). Το βιβλίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα και στα Αγγλικά.
–"Οι μορφές ανάμεσά μας" (Δεκέμβριος 2020, Nyctophilia ως δωρεάν e-book, εκδόθηκε από τις "Εκδόσεις Bookstagram" τον Απρίλιο του 2023)
–"Κατάβαση" (Σεπτέμβριος 2021, Εκδόσεις Bell)
–"Ο άγνωστος ασθενής", συλλογικό project με τη συμμετοχή 8 συγγραφέων (Σεπτέμβριος 2023, Εκδόσεις Bookstagram).
–"Αποκυήματα" (Φεβρουάριος 2024, Εκδόσεις Bell)
–"Αδιπόκηρος" (Δεκέμβριος 2024, Εκδόσεις Bookstagram)
Έχει συμμετάσχει επίσης στα εξής:
–Με κομμένη την ανάσα (2015, 120 λέξεις)
–Ψίθυροι μέσα στη νύχτα, (2016, δωρεάν e-book για λογαριασμό του site nyctophilia.gr)
–Το Άγνωστο, (2016, εκδόσεις Ανάτυπο)
–Κόρες της νύχτας (2016, Nightread-Ars Nocturna)
–Τρόμος, (2017, εκδόσεις Ανάτυπο).
–Αντίθετο Ημισφαίριο 4, (2017, εκδόσεις gamecraft).
–Zombie στην Ελλάδα, (2017, εκδόσεις iWrite).
–Ημερολόγια Ψυχοπλάνης, (2018, εκδόσεις Rising Star).
–Βρόχος, (2019, εκδόσεις Λυκόφως).
– Phantasmal magazine #2 (2019, Nyctophilia)
–Πολεμικές Ιαχές (Στα Όνειρα Της Φαντασίας #1), (2020, εκδόσεις Allbooks).
–Με όλες τους τις δυνάμεις, (2020, εκδόσεις Χρονικό).
–Once upon a Horror Time (2021, e-book του moonlight tales, 2024 Εκδόσεις Bookstagram )
– Αλλόκοσμες ιστορίες #2 (2021, Άγρια Δύση)
–29 συγγραφείς διηγημάτων συνιστούν, (2024, εκδόσεις Anima)
– Horrorant 1: Τρόμος στην οθόνη (2024, Άγρια Δύση)
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
–"Σκοτεινές Μέρες" (Δεκέμβριος 2014, λογεῖον, επανέκδοση από τις Εκδόσεις Bookstagram τον Απρίλιο του 2023).
–"Αγκαλιάζοντας το έρεβος" (Μάιος 2017, Το Aνώνυμο Bιβλίο, επανέκδοση από τις Εκδόσεις Bookstagram τον Απρίλιο του 2023).
–"Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών”, μυθιστόρημα σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο (Σεπτέμβριος 2017, εκδόσεις Λυκόφως, επανέκδοση τον Μάρτιο του 2023 από τις "Εκδόσεις Bookstagram").
–"The Metal Chapters Vol. I", λογοτεχνικό/μουσικό project, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο (Απρίλιος 2018, πρότυπες εκδόσεις Πηγή). Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα Αγγλικά τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
–"Οι Μακάριοι" (Οκτώβριος 2018, Εκδόσεις Bell)
–"Φωνές από την άβυσσο" (Φεβρουάριος 2020, Εκδόσεις Bell)
–"The Metal Chapters Vol. II", λογοτεχνικό/μουσικό project, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο (Ιούνιος 2020, πρότυπες εκδόσεις Πηγή). Το βιβλίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα και στα Αγγλικά.
–"Οι μορφές ανάμεσά μας" (Δεκέμβριος 2020, Nyctophilia ως δωρεάν e-book, εκδόθηκε από τις "Εκδόσεις Bookstagram" τον Απρίλιο του 2023)
–"Κατάβαση" (Σεπτέμβριος 2021, Εκδόσεις Bell)
–"Ο άγνωστος ασθενής", συλλογικό project με τη συμμετοχή 8 συγγραφέων (Σεπτέμβριος 2023, Εκδόσεις Bookstagram).
–"Αποκυήματα" (Φεβρουάριος 2024, Εκδόσεις Bell)
–"Αδιπόκηρος" (Δεκέμβριος 2024, Εκδόσεις Bookstagram)
Έχει συμμετάσχει επίσης στα εξής:
–Με κομμένη την ανάσα (2015, 120 λέξεις)
–Ψίθυροι μέσα στη νύχτα, (2016, δωρεάν e-book για λογαριασμό του site nyctophilia.gr)
–Το Άγνωστο, (2016, εκδόσεις Ανάτυπο)
–Κόρες της νύχτας (2016, Nightread-Ars Nocturna)
–Τρόμος, (2017, εκδόσεις Ανάτυπο).
–Αντίθετο Ημισφαίριο 4, (2017, εκδόσεις gamecraft).
–Zombie στην Ελλάδα, (2017, εκδόσεις iWrite).
–Ημερολόγια Ψυχοπλάνης, (2018, εκδόσεις Rising Star).
–Βρόχος, (2019, εκδόσεις Λυκόφως).
– Phantasmal magazine #2 (2019, Nyctophilia)
–Πολεμικές Ιαχές (Στα Όνειρα Της Φαντασίας #1), (2020, εκδόσεις Allbooks).
–Με όλες τους τις δυνάμεις, (2020, εκδόσεις Χρονικό).
–Once upon a Horror Time (2021, e-book του moonlight tales, 2024 Εκδόσεις Bookstagram )
– Αλλόκοσμες ιστορίες #2 (2021, Άγρια Δύση)
–29 συγγραφείς διηγημάτων συνιστούν, (2024, εκδόσεις Anima)
– Horrorant 1: Τρόμος στην οθόνη (2024, Άγρια Δύση)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 21 of 21 reviews
January 8, 2019
Πολύ καλή ιδέα, αρκετά καλή εκτέλεση. Γενικά μιλάμε για ένα αρκετά καλό βιβλίο, το οποίο όμως μου άρεσε λιγότερο από του Μακάριους και τη Γέφυρά των Χαμένων Ψυχών. Λογικό , μου φαίνεται , καθόσον είναι το πρώτο του , απλά εγώ τα διάβασα ανάποδα. Αξίζει όμως να διαβαστεί κι αυτό.
April 6, 2023
Το ντεμπούτο του Μάριου Δημητριάδη τιτλοφορείται Σκοτεινές Μέρες και, αναμφισβήτητα, η ονομασία του το αντιπροσωπεύει απόλυτα:
Το αναπάντεχο ταξίδι του Έκτορα στον παράλληλο κόσμο είναι μονίμως μουντό και σκοτεινό, γεμάτο ανασφάλεια, ερωτήματα και αμφιβολίες. Οι αντοχές του δοκιμάζονται συνεχώς· τόσο, που συχνά αναγκάζεται να αναπροσαρμόσει τα όριά του. Αλλά και πώς να μην το κάνει; Σε κάθε γωνία του αφιλόξενου τόπου συναντά και από έναν καινούργιο μπελά, μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη.
Το ευχάριστο είναι ότι η ασφαλής θέση του αναγνώστη μού έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω το εν λόγω ταξίδι. Δικαιολογημένα. Η ιστορία είναι έξυπνα δομημένη και ο λόγος του συγγραφέα είναι ευχάριστα λιτός και ουσιαστικός. Το στοιχείο που κατά τη γνώμη μου χαρακτηρίζει κυρίως το σενάριο είναι το μυστήριο, και θεωρώ ότι το απέδωσε πολύ έξυπνα. Απόδειξη σε αυτό είναι ότι συχνά έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να μάθει άμεσα τι θα γίνει παρακάτω. Ακόμη καλύτερα, προς το τέλος το βιβλίο κάνει και μία μεταστροφή προς τον τρόμο, η οποία τονώνει έξυπνα την ιστορία κοντά στην κορύφωσή της.
Συνολικά, έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο. Όσο για μένα, σίγουρα θα ασχοληθώ ξανά με τον συγκεκριμένο συγγραφέα.
Το αναπάντεχο ταξίδι του Έκτορα στον παράλληλο κόσμο είναι μονίμως μουντό και σκοτεινό, γεμάτο ανασφάλεια, ερωτήματα και αμφιβολίες. Οι αντοχές του δοκιμάζονται συνεχώς· τόσο, που συχνά αναγκάζεται να αναπροσαρμόσει τα όριά του. Αλλά και πώς να μην το κάνει; Σε κάθε γωνία του αφιλόξενου τόπου συναντά και από έναν καινούργιο μπελά, μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη.
Το ευχάριστο είναι ότι η ασφαλής θέση του αναγνώστη μού έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω το εν λόγω ταξίδι. Δικαιολογημένα. Η ιστορία είναι έξυπνα δομημένη και ο λόγος του συγγραφέα είναι ευχάριστα λιτός και ουσιαστικός. Το στοιχείο που κατά τη γνώμη μου χαρακτηρίζει κυρίως το σενάριο είναι το μυστήριο, και θεωρώ ότι το απέδωσε πολύ έξυπνα. Απόδειξη σε αυτό είναι ότι συχνά έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να μάθει άμεσα τι θα γίνει παρακάτω. Ακόμη καλύτερα, προς το τέλος το βιβλίο κάνει και μία μεταστροφή προς τον τρόμο, η οποία τονώνει έξυπνα την ιστορία κοντά στην κορύφωσή της.
Συνολικά, έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο. Όσο για μένα, σίγουρα θα ασχοληθώ ξανά με τον συγκεκριμένο συγγραφέα.
February 27, 2019
Το "Σκοτεινές μέρες"είναι ένα κλειστοφοβικό βιβλίο "κοσμικού" τρόμου , με περιγραφές που σε κάνουν να προχωράς στους κόσμους που περιγράφει και να φοβάσαι μαζί με τον ήρωα. Ακούς κρότους που σε τρομάζουν. Η καταχνιά και η ερημιά σου σφίγγουν την καρδιά.
Μέσα σε αυτές τις λίγες σελίδες νιώθεις άπειρα συναισθήματα: φόβο, μοναξιά, βαρεμάρα, έρωτα, ανασφάλεια, φιλία και κορεσμό.
Η γραφή του κυρίου Δημητριάδη είναι χαρακτηριστική όπως χαρακτηριστικό ελθναι και το τέλος του.
Γι'αυτό το τέλος το βιβλίο παίρνει 5 αστέρια από μένα.
Μέσα σε αυτές τις λίγες σελίδες νιώθεις άπειρα συναισθήματα: φόβο, μοναξιά, βαρεμάρα, έρωτα, ανασφάλεια, φιλία και κορεσμό.
Η γραφή του κυρίου Δημητριάδη είναι χαρακτηριστική όπως χαρακτηριστικό ελθναι και το τέλος του.
Γι'αυτό το τέλος το βιβλίο παίρνει 5 αστέρια από μένα.
January 21, 2016
Σε αυτή την ιστορία, κάθε φορά που κοιμάται ο πρωταγωνιστής μεταφέρεται σε μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία η πόλη είναι εντελώς άδεια και τα κτήριά της προέρχονται απ' όλο το φάσμα του χρόνου. Εκεί βασιλεύει ο άρχοντας του σκότους και οι υπηρέτες του που λέγονται απρόσωποι. Εκεί επίσης ο πρωταγωνιστής, ο Έκτορας, γνωρίζει τον έρωτα.
Επαρκώς σκοτεινή η αφήγηση με έξυπνους συνδυασμούς της γοτθικής με τη συμβατική γραφή, όπως και σωστή χρήση τους στα κατάλληλα σημεία. Ένα εξαιρετικό ντεμπούτο του συγγραφέα στον ελληνικό τρόμο που αποδεικνύει ότι το μέλλον του είδους είναι πολλά υποσχόμενο.
Βιβλίο που με ταξίδεψε στις αρχετυπικές πολιτείες που είναι χαραγμένες στο συλλογικό ασυνείδητο, γι αυτό και ταυτίστηκα με τα δρώμενα. Εξαιρετική κοσμοπλασία με πολύ ενδιαφέρουσες εξερευνήσεις και τρομακτικές αναμετρήσεις.
Επαρκώς σκοτεινή η αφήγηση με έξυπνους συνδυασμούς της γοτθικής με τη συμβατική γραφή, όπως και σωστή χρήση τους στα κατάλληλα σημεία. Ένα εξαιρετικό ντεμπούτο του συγγραφέα στον ελληνικό τρόμο που αποδεικνύει ότι το μέλλον του είδους είναι πολλά υποσχόμενο.
Βιβλίο που με ταξίδεψε στις αρχετυπικές πολιτείες που είναι χαραγμένες στο συλλογικό ασυνείδητο, γι αυτό και ταυτίστηκα με τα δρώμενα. Εξαιρετική κοσμοπλασία με πολύ ενδιαφέρουσες εξερευνήσεις και τρομακτικές αναμετρήσεις.
January 17, 2017
''Αυτός ο σκοτεινός κόσμος εμφανίστηκε από το πουθενά σαν όνειρο και κατάφερε να γαντζωθεί στην πραγματικότητα. Ίσως καταφέρει και να πνίξει τον πραγματικό στην υπόσταση του ονείρου. Ίσως η ζωή μου χαθεί σαν ένα όνειρο, έτσι απλά όπως εμφανίστηκε η άλλη σκοτεινή ζωή.Κάτι με τραβάει σε μία άλλη πραγματικότητα.Ίσως χαθώ για πάντα στη λήθη..''
Άκρως ατμοσφαιρικό και σκοτεινό.Το σίγουρο είναι ότι ο Μάριος έχει αφήσει το στίγμα του στην λογοτεχνία φανταστικού με αυτό το πρώτο του βιβλίο, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανένα άλλο αντίστοιχο ή ξενόγλωσσο και είμαι σίγουρη ότι δεν θα σταματήσει εδώ...Περιμένω εναγωνίως το δεύτερο βήμα του συγγραφέα!
Θα πω ένα γνωμικό που ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το βιβλίο..''Στο σκοτάδι η φαντασία είναι πιο ζωηρή απ’ ότι στο άπλετο φως....''
Άκρως ατμοσφαιρικό και σκοτεινό.Το σίγουρο είναι ότι ο Μάριος έχει αφήσει το στίγμα του στην λογοτεχνία φανταστικού με αυτό το πρώτο του βιβλίο, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανένα άλλο αντίστοιχο ή ξενόγλωσσο και είμαι σίγουρη ότι δεν θα σταματήσει εδώ...Περιμένω εναγωνίως το δεύτερο βήμα του συγγραφέα!
Θα πω ένα γνωμικό που ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το βιβλίο..''Στο σκοτάδι η φαντασία είναι πιο ζωηρή απ’ ότι στο άπλετο φως....''
November 23, 2015
Το πολύ καλό με τη λογοτεχνία (και ίσως ακόμα περισσότερο αυτής της περίεργης εποχής που ζούμε) είναι πως συχνά κανείς βλέπει εκεί σκάλες που οδηγούν σε ασυνήθιστους χώρους. Επίσης ο καθένας βλέπει τα δικά του στα έργα των άλλων, αν του αρέσουν.
Το πρώτο που σκέφτηκα για το βιβλίο του Μάριου είναι πως (παραδόξως) κανείς για να βρει μια άκρη αναγκάζεται να μπει πιο βαθιά στους κλειστούς χώρους, τα κτίρια του κόσμου που παρουσιάζει. Συνήθως οι ανακαλύψεις γίνονται στα ανοικτά πεδία. Όμως όπως και ο εσωτερικός κόσμος, ή τα όνειρα μας, έτσι και τα κλειστά κτίρια στο βιβλίο αυτό του Μάριου κρύβουν πολύ μεγαλύτερα και σημαντικότερα πράγματα απο εκείνα που βρίσκουμε στους περιπάτους μας στην πόλη.
Καλή συνέχεια Μάριε...
Το πρώτο που σκέφτηκα για το βιβλίο του Μάριου είναι πως (παραδόξως) κανείς για να βρει μια άκρη αναγκάζεται να μπει πιο βαθιά στους κλειστούς χώρους, τα κτίρια του κόσμου που παρουσιάζει. Συνήθως οι ανακαλύψεις γίνονται στα ανοικτά πεδία. Όμως όπως και ο εσωτερικός κόσμος, ή τα όνειρα μας, έτσι και τα κλειστά κτίρια στο βιβλίο αυτό του Μάριου κρύβουν πολύ μεγαλύτερα και σημαντικότερα πράγματα απο εκείνα που βρίσκουμε στους περιπάτους μας στην πόλη.
Καλή συνέχεια Μάριε...
Read
December 17, 2016 "Οι «Σκοτεινές μέρες» του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Μάριου Δημητριάδη είναι ένα βιβλίο που οι φαν των ιστοριών φαντασίας είναι σίγουρο πως θα λατρέψουν.Ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας οδηγεί τον βασικό ήρωα του βιβλίου Έκτορα να δραπετεύσει από την ήρεμη και ταυτόχρονα πληκτική ζωή που ζει σε μια πόλη του σήμερα, όταν ξαφνικά ανακαλύπτει πως ακροβατεί ανάμεσα σε δύο κόσμους υφαίνοντας το πέπλο της αγωνίας με εξαιρετική μαεστρία και δεξιότητα.Ο ήρωας στην προσπάθεια του να βρει την αιτία αυτής της παραδοξότητας κινείται μέσω της φρέσκιας ματιάς του συγγραφέα σε μονοπάτια μυστηρίου ενώ σε αρκετά σημεία του βιβλίου έρχεται αντιμέτωπος με τον τρόμο. Η ζωή του μετατρέπεται σε μία αγωνιώδη περιπέτεια, ενώ καλείται να βρει λύση σ’ ένα κόσμο όπου τα πάντα δείχνουν φαινομενικά ίδια με τον δικό του, αλλά κρύβουν μια σειρά από παράλογα και παράξενα συμβάντα που δεν τα χωρά ούτε η πιο δυνατή φαντασία.Ένας παρανοϊκός δαίμονας, απρόσωποι φύλακές με κρυφές επιθυμίες και μία αινιγματική γυναίκα είναι μόνο λίγα από τα κομμάτια του παζλ μυστηρίου που επιδέξια συμπληρώνει ο συγγραφέας καθώς περνούν οι σελίδες του βιβλίου, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλά να κορυφώνει την αγωνία και να αυξάνει την ένταση στο δρόμο για την κάθαρση δίνοντας τελικά ένα τέλος ομολογουμένως αναπάντεχο.Η γραφή του Μάριου είναι σύγχρονη, με ωραίες και αληθοφανείς περιγραφές, χωρίς ωστόσο να κουράζει με περιττά στοιχεία. Ο κόσμος που αποτυπώνει η γραφίδα του συγγραφέα είναι δομημένος με μαεστρία, καθώς ο ήρωας του βιβλίου διασχίζει ένα κόσμο-κράμα πολλών και διάφορων εποχών. Αν προσθέσουμε και την άριστη τυπογραφική δουλειά των εκδόσεων Λογείον και το εντυπωσιακό εξώφυλλο, τότε έχουμε να κάνουμε με μια πολύ αξιόλογη πρόταση.Οι «Σκοτεινές μέρες» του Μάριου Δημητριάδη είναι ένα βιβλίο που δεν θα απογοητεύσει τους οπαδούς του είδους καθώς προμηνύει μια καθόλου σκοτεινή αλλά αντιθέτως εξαιρετικά φωτεινή και ενδιαφέρουσα συνέχεια του συγγραφέα στη λογοτεχνία."
Ιωάννα Γκανέτσα
τοβιβλίο.net
"Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του εν λόγω βιβλίου, άρχισα να ελπίζω στο μέλλον της ελληνικής βιβλιογραφίας, και συγκεκριμένα στην κατηγορία-θεματολογία του φανταστικού και τρόμου. Ήταν πολύ καλό. Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν και ότι είναι το πρώτο εγχείρημα του συγγραφέα, τότε έχουμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Ίσως κουράσουν οι λεπτομερείς περιγραφές των τοπίων, αλλά ταυτόχρονα βοηθούν τον αναγνώστη να βιώσει και να συμπορευτεί μαζί με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου. Αποζημιώνουν η πλοκή, η υπόθεση, η εξέλιξη και φυσικά το τέλος!!!! Το λάτρεψα το τέλος!!!"
Χρήστος Γρηγορίου
blog Βιβλιοφιλία
Ιωάννα Γκανέτσα
τοβιβλίο.net
"Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του εν λόγω βιβλίου, άρχισα να ελπίζω στο μέλλον της ελληνικής βιβλιογραφίας, και συγκεκριμένα στην κατηγορία-θεματολογία του φανταστικού και τρόμου. Ήταν πολύ καλό. Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν και ότι είναι το πρώτο εγχείρημα του συγγραφέα, τότε έχουμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Ίσως κουράσουν οι λεπτομερείς περιγραφές των τοπίων, αλλά ταυτόχρονα βοηθούν τον αναγνώστη να βιώσει και να συμπορευτεί μαζί με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου. Αποζημιώνουν η πλοκή, η υπόθεση, η εξέλιξη και φυσικά το τέλος!!!! Το λάτρεψα το τέλος!!!"
Χρήστος Γρηγορίου
blog Βιβλιοφιλία
December 22, 2015
Η σκοτεινή φαντασί�� και ο τρόμος παντρεύονται στο βιβλίο αυτό, το πρώτο του Μάριου Δημητριάδη. Ένας απλός άνθρωπος καταλήγει, όταν κοιμάται, σε έναν ξένο και απειλητικό άλλο κόσμο. Έκει γνωρίζει μία πανέμορφη γυναίκα και μαζί ψάχνουν για το άντρο του Σκοτεινού Άρχοντα του τόπου εκείνου.
Το βιβλίο είναι μικρό και διαβάζεται με άνεση, έτσι όπως είναι γραμμένο απλά. Η ένταση χτίζεται σταδιακά και το τέλος έρχεται και κλείνει πετυχημένα όλα όσα άνοιξε το βιβλίο.
Μου άρεσε πολύ η φωνή του πρωταγωνιστή, του απλού εκείνου ανθρώπου που μπλέκεται σε μία τόσο μπερδεμένη κατάσταση και το αντιμετωπίζει με έναν τρόπο που πείθει στον αναγνώστη ότι έτσι θα φερόταν και ο ίδιος στη θέση του. Αυτό δεν είναι κάτι που το πετυχαίνουν συχνά έργα του είδους.
Αυτό που δε μου άρεσε όμως ήταν η γραφή. Ενώ ήταν καλή και άνετη στην ανάγνωση, χωρίς να έχει εκφραστικά ή γραμματικά λάθη (και δεδομένου ότι μιλάμε για Ελληνικό βιβλίο φανταστικού αυτό είναι δυστυχώς ένα μικρό θαύμα), θεωρώ ότι δεν κατάφερνε να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω στο βιβλίο, που θα το απογείωνε.
Συνολικά: πολύ καλό ντεμπούτο. Δεν με ξετρέλανε, αλλά είναι πάνω από το μέσο όρο της εγχώριας παραγωγής.
Το βιβλίο είναι μικρό και διαβάζεται με άνεση, έτσι όπως είναι γραμμένο απλά. Η ένταση χτίζεται σταδιακά και το τέλος έρχεται και κλείνει πετυχημένα όλα όσα άνοιξε το βιβλίο.
Μου άρεσε πολύ η φωνή του πρωταγωνιστή, του απλού εκείνου ανθρώπου που μπλέκεται σε μία τόσο μπερδεμένη κατάσταση και το αντιμετωπίζει με έναν τρόπο που πείθει στον αναγνώστη ότι έτσι θα φερόταν και ο ίδιος στη θέση του. Αυτό δεν είναι κάτι που το πετυχαίνουν συχνά έργα του είδους.
Αυτό που δε μου άρεσε όμως ήταν η γραφή. Ενώ ήταν καλή και άνετη στην ανάγνωση, χωρίς να έχει εκφραστικά ή γραμματικά λάθη (και δεδομένου ότι μιλάμε για Ελληνικό βιβλίο φανταστικού αυτό είναι δυστυχώς ένα μικρό θαύμα), θεωρώ ότι δεν κατάφερνε να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω στο βιβλίο, που θα το απογείωνε.
Συνολικά: πολύ καλό ντεμπούτο. Δεν με ξετρέλανε, αλλά είναι πάνω από το μέσο όρο της εγχώριας παραγωγής.
June 25, 2016
Πολλοί είναι αυτοί(ανάμεσά τους κι εγώ) που παρακαλάνε, μέσω των ονείρων τους να μεταφερθούν σε άλλους παράλληλους κόσμους. Να ζήσουν μία περιπέτεια εκεί και όταν ένας δαίμονας τους στριμώξει, να ξυπνήσουν και να επιστρέψουν στην ασφάλεια του σπιτιού τους! Και αν αυτό δεν συμβεί; Αν κάθε φορά που κλείνουν τα μάτια τους ο εφιάλτης επιστρέφει;
Ένα κλειστοφοβικό καλογραμμένο βιβλίο που σε κάνει να φοβάσαι να γυρίσεις την σελίδα, φοβούμενος τι θα κρύβει. Παρ όλα αυτά θέλεις να μάθεις τη συνέχεια και ξαναβυθίζεσαι στην σκοτεινή ομορφιά των σελίδων του. Με πολλά στοιχεία τρόμου, κυρίως προς το τέλος. Όμως είναι η ατμόσφαιρα που σε τρομάζει πολύ περισσότερο από τον τρόμο. Το ‘μίσησα’ αυτό το βιβλίο. Φοβόμουν το συναίσθημα που μου δημιουργούσε. Όταν έφτανα προς το τέλος, ένοιωθα ανακουφισμένος που τελειώνει. Ήλπιζα ότι οι εφιάλτες θα τελειώσουν μαζί του. Όμως, μέσω του τέλους του βιβλίου, οι εφιάλτες επιστρέφουν. Ελπίζω στο επόμενο δημιούργημα του, ο συγγραφέας να καταφέρει να τους διώξει… και να τους αντικαταστήσει με νέους… Εγώ θα είμαι εκεί.
Ένα κλειστοφοβικό καλογραμμένο βιβλίο που σε κάνει να φοβάσαι να γυρίσεις την σελίδα, φοβούμενος τι θα κρύβει. Παρ όλα αυτά θέλεις να μάθεις τη συνέχεια και ξαναβυθίζεσαι στην σκοτεινή ομορφιά των σελίδων του. Με πολλά στοιχεία τρόμου, κυρίως προς το τέλος. Όμως είναι η ατμόσφαιρα που σε τρομάζει πολύ περισσότερο από τον τρόμο. Το ‘μίσησα’ αυτό το βιβλίο. Φοβόμουν το συναίσθημα που μου δημιουργούσε. Όταν έφτανα προς το τέλος, ένοιωθα ανακουφισμένος που τελειώνει. Ήλπιζα ότι οι εφιάλτες θα τελειώσουν μαζί του. Όμως, μέσω του τέλους του βιβλίου, οι εφιάλτες επιστρέφουν. Ελπίζω στο επόμενο δημιούργημα του, ο συγγραφέας να καταφέρει να τους διώξει… και να τους αντικαταστήσει με νέους… Εγώ θα είμαι εκεί.
January 17, 2017
Το φανταστικό στη λογοτεχνία, είτε το αγαπάς, είτε το μισείς. Η βουτιά στη φαντασία απαιτεί ανοιχτό και πρόθυμο μυαλό. Ο Μάριος Δημητριάδης κάνει ένα δυναμικό ντεμπούτο χαρίζοντάς μας ένα εκπληκτικό βιβλίο με δυνατές περιγραφές και έντονες ανατροπές. Το στοιχείο της έκπληξης κάνει από την αρχή την εμφάνισή του παρασύροντας τον αναγνώστη στο γοητευτικό παράλληλο σύμπαν του ήρωα. Η υπόθεση ρέει αβίαστα, οι περιγραφές εντυπωσιάζουν. Από την 150 σελίδα και έπειτα αναδεικνύεται με τον πλέον κατάλληλο τρόπο η μαεστρία του συγγραφέα και η ικανότητά του να ζωντανεύει τις περιγραφές στο μυαλό μας. Ανυπομονώ για την καινούρια κυκλοφορία του Μάριου Δημητριάδη. Αν για αρχή μας προσέφερε κάτι τέτοιο, δεν βλέπω την ώρα για τη συνέχεια!
November 23, 2015
Όταν διαβάζω ένα βιβλίο θέλω να μπορώ να μπω εύκολα στη θέση του πρωταγωνιστή. Θέλω οι ήρωες να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ο Μάριος Δημητριάδης με το βιβλίο του "Σκοτεινές μέρες" κατάφερε και με έβαλε στο πετσί του Έκτορα από τις πρώτες σελίδες. Το κείμενο ρέει αβίαστα και σε οδηγεί σε μια κορύφωση τρόμου αφήνοντας και μια ελπίδα για ένα sequel. Το διάβασα μονορούφι. Θα πρότεινα σε επίδοξους αναγνώστες που βλέπουν "ζωντανούς" εφιάλτες να το διαβάσουν την ημέρα και όχι λίγο πριν κοιμηθούν! Περιμένω ανυπόμονα την επόμενη δουλειά του Μάριου..
March 4, 2021
Ο Μάριος Δημητριάδης είναι ένας συγγραφέας που ξέρει να γράφει τρόμο.Ένα βιβλίο γεμάτο εικόνες, και γραφή που σ' αιχμαλωτίζει.
September 21, 2015
Η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου δεν μαρτυράει και πολλά πράγματα, έτσι λιτή και αινιγματική όπως είναι, οπότε δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω από την ιστορία. Τελικά αποδείχτηκε ένα αρκετά δυνατό βιβλίο τρόμου και σκοτεινής φαντασίας, με μπόλικο μυστήριο, πολλά παράξενα συμβάντα, ιδιαίτερα σκοτεινή και μουντή ατμόσφαιρα, και ένα αρκετά δυνατό τέλος.
Σίγουρα κινείται κάπως αργά και οι σκηνές τρόμου, βίας και έντασης εμφανίζονται κυρίως προς το τέλος, όμως η αλήθεια είναι ότι η όλη αναζήτηση του αφηγητή της ιστορίας για να καταλάβει τι του συμβαίνει, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Και η όλη αναμονή με αποζημίωσε σε μεγάλο βαθμό. Ο πρωταγωνιστής δεν θα έλεγα ότι είχε και τόσο βάθος σαν χαρακτήρας, μου φάνηκε όμως αρκετά πειστικός και ανθρώπινος. Η γραφή μπορεί να φανεί σε κάποιους κάπως άχρωμη, χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαίτερα, πάντως σίγουρα είναι ευκολοδιάβαστη και κάνει το κείμενο να κυλάει σαν νεράκι. Οι διάλογοι σε κάποια σημεία ίσως ήθελαν περισσότερο δουλίτσα.
Οπωσδήποτε το βιβλίο δεν είναι τέλειο, κάποια ερωτήματα μένουν αναπάντητα, κάποιες εξηγήσεις δεν είναι απόλυτα πειστικές, η γραφή ενώ είναι καλή και ευκολοδιάβαστη, δεν απογειώνει την ιστορία, όμως προσωπικά πέρασα πολύ καλά, νιώθω ότι διάβασα μια καλή ιστορία του Φανταστικού, με μυστήριο, αγωνία, λίγο τρόμο και εξαιρετική ατμόσφαιρα. Πρόσημο θετικό.
Σίγουρα κινείται κάπως αργά και οι σκηνές τρόμου, βίας και έντασης εμφανίζονται κυρίως προς το τέλος, όμως η αλήθεια είναι ότι η όλη αναζήτηση του αφηγητή της ιστορίας για να καταλάβει τι του συμβαίνει, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Και η όλη αναμονή με αποζημίωσε σε μεγάλο βαθμό. Ο πρωταγωνιστής δεν θα έλεγα ότι είχε και τόσο βάθος σαν χαρακτήρας, μου φάνηκε όμως αρκετά πειστικός και ανθρώπινος. Η γραφή μπορεί να φανεί σε κάποιους κάπως άχρωμη, χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαίτερα, πάντως σίγουρα είναι ευκολοδιάβαστη και κάνει το κείμενο να κυλάει σαν νεράκι. Οι διάλογοι σε κάποια σημεία ίσως ήθελαν περισσότερο δουλίτσα.
Οπωσδήποτε το βιβλίο δεν είναι τέλειο, κάποια ερωτήματα μένουν αναπάντητα, κάποιες εξηγήσεις δεν είναι απόλυτα πειστικές, η γραφή ενώ είναι καλή και ευκολοδιάβαστη, δεν απογειώνει την ιστορία, όμως προσωπικά πέρασα πολύ καλά, νιώθω ότι διάβασα μια καλή ιστορία του Φανταστικού, με μυστήριο, αγωνία, λίγο τρόμο και εξαιρετική ατμόσφαιρα. Πρόσημο θετικό.
June 4, 2023
Το πρώτο βιβλίο του Μάριου Δημητριάδη είναι ένα βιβλίο τρόμου αλλά έχει ένα δυστοπικό ζοφερό μέλλον. Και αυτό το κάνει να είναι από μόνο του καταπληκτικό. Και δεν έχει μόνο αυτό. Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Με ένα παράλληλο σύμπαν που σε παραπέμπει στην σειρά FRINGE μιας και η πραγματικότητα που ζει ο ήρωας του βιβλίου είναι αμφιλεγόμενη.
Ο Έκτορας κοιμάται και ξυπνά σε ένα νεκρό κόσμο. Εκεί που η λογική δεν έχει θέση. Προσπαθώντας να βρει τι συμβαίνει θα νιώσει την απόλυτη τρέλα,το ζοφερό κακό μα θα βρει και τον έρωτα. Τίποτα από όσα βιώνει δεν μπορεί να πιστέψει.
Και ο συγγραφέας σελίδα την σελίδα σε βάζει όλο και πιο μέσα στην τρέλα,στις ερωτήσεις και στην Αβεβαιότητα που κατακλύζει το είναι του.
Ένα βιβλίο που αν ποτέ όσα λέει γίνουν πραγματικότητα, τότε όλοι μας θα ζούμε σε μια αληθινή κόλαση
Ο Έκτορας κοιμάται και ξυπνά σε ένα νεκρό κόσμο. Εκεί που η λογική δεν έχει θέση. Προσπαθώντας να βρει τι συμβαίνει θα νιώσει την απόλυτη τρέλα,το ζοφερό κακό μα θα βρει και τον έρωτα. Τίποτα από όσα βιώνει δεν μπορεί να πιστέψει.
Και ο συγγραφέας σελίδα την σελίδα σε βάζει όλο και πιο μέσα στην τρέλα,στις ερωτήσεις και στην Αβεβαιότητα που κατακλύζει το είναι του.
Ένα βιβλίο που αν ποτέ όσα λέει γίνουν πραγματικότητα, τότε όλοι μας θα ζούμε σε μια αληθινή κόλαση
May 26, 2018
6,5 στα 10.
Λοιπόν ίσως να το αδικώ λιγο το βιβλιο, αλλά αυτή τη στιγμή διαβάζω το δεύτερο του, το αγκαλιάζοντας το έρεβος, και εχω φτάσει στο διήγημα μεσημεριαν΄η ανάπαυλα και απλά ουρλιάζω από απόλαυση οπότε η σύγκριση είναι λίγο αναπόφευκτη.
Ας τα πάρω από την αρχή όμως, κάνοντας μια σκλήρη ομολογία. Δε διαβάζω καθόλου έλληνες συγγραφείς. Γενικά δε διαβάζω έτσι κι αλλιώς πολλά βιβλία, οπότε μου έρχετε ευκολότερο να διαλέκω έναν ξένο. Δε σνομπάρω τους δικούς μας, απλά άμα ψάξεις κριτικές για ένα βιβλίου του Μάστερτον ας πούμε, θα βρεις πολλές και δε θα πάρεις γουρόυνι στο σακί. Με τον Δημητριάδη έγινε η εξάιρεση όταν αγόρασα πριν ένα μηνα το metal chapters που έγραψε μαζί με τον Δάμτσιο. Το γούσταρα τόσο πολύ που συνδυάζει όλες μου τις αγάπες που πήγα κατευθείαν και πήρα όλα τους τα βιβλία. Κ μέχρι τώρα δεν το μετανιώνω με την καμιά.
Λοιπόν, αυτό εδώ είναι ξεκάθαρα ένα διαμαντάκι, το οποίο όμως είναι ακόμα μισοθαμμένο. Μου θύμισε παιχταρά που κάνει ντεμπούτο και ενώ ξέρει πεντακόσια κιλά μπάλα, είναι ακόμα μαγκωμένος. Εδώ ο Δημητριάδης έχει μια πολύ καλή ιστορία, τη λέει με τη σωστή σειρά, αλλά μοιάζει να μην κάνει τα τσαλιμάκια που ήδη κατέχει για να μην πατήσει τη μπάλα και μπουρδουκλωθεί. Άμα θέλετε απόδειξη, κάπου από το 75ο λεπτό του αγώνα, μοιάζει να ξεθαρεύει και να παίρνει μπροστά. Για τους άμπαλους, αυτό σημαίνει ότι προς το τέλοςτου βιβλίου η γραφή έχει ήδη στρώση και έτσι σκάει ένα καραγαμάτο και καρακαλά γραμμένο φινάλε.
Προτείνω δύο πράματα.
Ο Δημητριάδης απαιτεί από τον εκδότη να ξαναβγεί το βιβλίο, γραμμένο με την τωρινή του εμπειρία. Το δεκαράκι τον περιμένει στη γωνία από μένα, είμαι βέβαιος πριν γράψει μια λέξη.
Απαιτεί από τον εκδότη να αλλάξει μέγεθος γραμματοσειράς, γιατί ακόμα λίγο θα πήγαινα στο φαρμακείο να αγοράσω γυαλιά.
Προτείνω και στον αναγνώστη κάτι.
Αγοράζει και τα 4 βιβλία του Δημητριάδη με κλειστά μάτια. Ξεκινά όμως πρώτα με αυτό. Τα άλλα 3 ξεφεύγουν πολύ και θα χαλαστεί άμα τα πιάσει ανάποδα. Βάζω και τη γέφυρα των χαμένων ψυχών μαζί, αφού όταν την πήρα τσέκαρα τα 5 πρώτα κεφαλαιάκια και απλά σπέρνει και εκείνη. Όσο για το metal chapters, έχω κάνει ήδη κριτική, ενώ θα κάνω και για το Αγκαλιάζοντας το έρεβος και ήδη να ξερετε ότι θα είναι τουλάχιστον της τάξης των 9/10. Τη μεσημεριανή αναπαυλα τη βάζω στα πιο αγαπημένα μου διηγήματα που έχω διαβάσει.
Λοιπόν ίσως να το αδικώ λιγο το βιβλιο, αλλά αυτή τη στιγμή διαβάζω το δεύτερο του, το αγκαλιάζοντας το έρεβος, και εχω φτάσει στο διήγημα μεσημεριαν΄η ανάπαυλα και απλά ουρλιάζω από απόλαυση οπότε η σύγκριση είναι λίγο αναπόφευκτη.
Ας τα πάρω από την αρχή όμως, κάνοντας μια σκλήρη ομολογία. Δε διαβάζω καθόλου έλληνες συγγραφείς. Γενικά δε διαβάζω έτσι κι αλλιώς πολλά βιβλία, οπότε μου έρχετε ευκολότερο να διαλέκω έναν ξένο. Δε σνομπάρω τους δικούς μας, απλά άμα ψάξεις κριτικές για ένα βιβλίου του Μάστερτον ας πούμε, θα βρεις πολλές και δε θα πάρεις γουρόυνι στο σακί. Με τον Δημητριάδη έγινε η εξάιρεση όταν αγόρασα πριν ένα μηνα το metal chapters που έγραψε μαζί με τον Δάμτσιο. Το γούσταρα τόσο πολύ που συνδυάζει όλες μου τις αγάπες που πήγα κατευθείαν και πήρα όλα τους τα βιβλία. Κ μέχρι τώρα δεν το μετανιώνω με την καμιά.
Λοιπόν, αυτό εδώ είναι ξεκάθαρα ένα διαμαντάκι, το οποίο όμως είναι ακόμα μισοθαμμένο. Μου θύμισε παιχταρά που κάνει ντεμπούτο και ενώ ξέρει πεντακόσια κιλά μπάλα, είναι ακόμα μαγκωμένος. Εδώ ο Δημητριάδης έχει μια πολύ καλή ιστορία, τη λέει με τη σωστή σειρά, αλλά μοιάζει να μην κάνει τα τσαλιμάκια που ήδη κατέχει για να μην πατήσει τη μπάλα και μπουρδουκλωθεί. Άμα θέλετε απόδειξη, κάπου από το 75ο λεπτό του αγώνα, μοιάζει να ξεθαρεύει και να παίρνει μπροστά. Για τους άμπαλους, αυτό σημαίνει ότι προς το τέλοςτου βιβλίου η γραφή έχει ήδη στρώση και έτσι σκάει ένα καραγαμάτο και καρακαλά γραμμένο φινάλε.
Προτείνω δύο πράματα.
Ο Δημητριάδης απαιτεί από τον εκδότη να ξαναβγεί το βιβλίο, γραμμένο με την τωρινή του εμπειρία. Το δεκαράκι τον περιμένει στη γωνία από μένα, είμαι βέβαιος πριν γράψει μια λέξη.
Απαιτεί από τον εκδότη να αλλάξει μέγεθος γραμματοσειράς, γιατί ακόμα λίγο θα πήγαινα στο φαρμακείο να αγοράσω γυαλιά.
Προτείνω και στον αναγνώστη κάτι.
Αγοράζει και τα 4 βιβλία του Δημητριάδη με κλειστά μάτια. Ξεκινά όμως πρώτα με αυτό. Τα άλλα 3 ξεφεύγουν πολύ και θα χαλαστεί άμα τα πιάσει ανάποδα. Βάζω και τη γέφυρα των χαμένων ψυχών μαζί, αφού όταν την πήρα τσέκαρα τα 5 πρώτα κεφαλαιάκια και απλά σπέρνει και εκείνη. Όσο για το metal chapters, έχω κάνει ήδη κριτική, ενώ θα κάνω και για το Αγκαλιάζοντας το έρεβος και ήδη να ξερετε ότι θα είναι τουλάχιστον της τάξης των 9/10. Τη μεσημεριανή αναπαυλα τη βάζω στα πιο αγαπημένα μου διηγήματα που έχω διαβάσει.
May 29, 2016
Καθώς διαβάζεις τις "Σκοτεινές Μέρες" αναρωτιέσαι τι πραγματικά έχει σημασία στη ζωή τελικά, με την ηθική αντιμετώπιση καταστάσεων να μπλέκεται με το προσωπικό συμφέρον κι ακόμα πιο δύσκολα, μέσω μεταφυσικών εμπειριών με την επιβίωσή σου ή την επιβίωση αυτών που αγαπάς.
Η συνεχής μάχη του ήρωα στην εκάστοτε πραγματικότητά του και τα διλήμματα που έχει στην καθεμιά, καθώς και τα συνεχή ερωτήματα γύρω από αξίες όπως της φιλίας, της δικαιοσύνης και της αγάπης είναι φαινομενικά δοσμένα από τον συγγραφέα. Η ιστορία έξυπνα δομημένη, με πλούσιο λεξιλόγιο, πατάει πάνω στο αρχέγονο συναίσθημα-οδηγό των πάντων, του έρωτα, και χτίζεται χωρίς να αφήνει κανένα κενό μέχρι την κορύφωσή της.
Τα στοιχεία της αγωνίας και του μυστηρίου είναι έντονα σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου, με τον φόβο και τον τρόμο και την αντίστοιχη ανατριχιαστική ατμόσφαιρα να τρυπώνει χαρακτηριστικά μέσα στο μυαλό σου και να παραμένει εκεί.
Ακόμα πιο ιδιαίτερα, μπαίνεις σε πολλές σκέψεις, αν η ιστορία κατανοηθεί κατά μια μεταφορική της έννοια και σου δημιουργήσει σκέψεις για τα διλήμματα που έχεις όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τους αντίστοιχους "δαίμονές" σου καθώς και πώς αποφασίζεις τελικά για το ποιες πράξεις θα κάνεις και τι είσαι τελικά προετοιμασμένος να κάνεις σε σχέση με αυτά που νόμιζες και έλεγες ότι μπορούσες.
Και μια τελική προειδοποίηση: Οι "Σκοτεινές Μέρες" σε παγιδεύουν και δεν μπορείς να ξεφύγεις ακόμα και μετά που τελειώνει το βιβλίο...
Η συνεχής μάχη του ήρωα στην εκάστοτε πραγματικότητά του και τα διλήμματα που έχει στην καθεμιά, καθώς και τα συνεχή ερωτήματα γύρω από αξίες όπως της φιλίας, της δικαιοσύνης και της αγάπης είναι φαινομενικά δοσμένα από τον συγγραφέα. Η ιστορία έξυπνα δομημένη, με πλούσιο λεξιλόγιο, πατάει πάνω στο αρχέγονο συναίσθημα-οδηγό των πάντων, του έρωτα, και χτίζεται χωρίς να αφήνει κανένα κενό μέχρι την κορύφωσή της.
Τα στοιχεία της αγωνίας και του μυστηρίου είναι έντονα σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου, με τον φόβο και τον τρόμο και την αντίστοιχη ανατριχιαστική ατμόσφαιρα να τρυπώνει χαρακτηριστικά μέσα στο μυαλό σου και να παραμένει εκεί.
Ακόμα πιο ιδιαίτερα, μπαίνεις σε πολλές σκέψεις, αν η ιστορία κατανοηθεί κατά μια μεταφορική της έννοια και σου δημιουργήσει σκέψεις για τα διλήμματα που έχεις όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τους αντίστοιχους "δαίμονές" σου καθώς και πώς αποφασίζεις τελικά για το ποιες πράξεις θα κάνεις και τι είσαι τελικά προετοιμασμένος να κάνεις σε σχέση με αυτά που νόμιζες και έλεγες ότι μπορούσες.
Και μια τελική προειδοποίηση: Οι "Σκοτεινές Μέρες" σε παγιδεύουν και δεν μπορείς να ξεφύγεις ακόμα και μετά που τελειώνει το βιβλίο...
August 23, 2015
Πολύ καλός λόγος,συνεκτικά δεμένος,αρκετά περιγραφικός και λεπτομερής σε τέτοιο βαθμό που νομίζεις οτι είσαι εσύ ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του βιβλίου και ο κόσμος που περιγράφεται ανοίγεται μπροστά σου.Άλλο ενα στοιχείο που μου άρεσε είναι η αγωνία για το μετά που σου περνούσε ώστε να μην θέλεις να σταματήσεις να διαβάζεις αλλά να θες να διαβάσεις λίγο ακόμα και μετά πάλι λίγο ακόμα κ.ο.κ. Όπως επίσης και το τέλος το οποίο είναι ολίγον τι απρόσμενο,χωρίς να πω τα συναισθήματα που σου δημιουργεί για να μην προδώσω την κατάληξη της...περιπέτειας του Έκτορα.
Εν κατακλείδι, η γενική εικόνα που αποκόμισα απο αυτό το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα του κ.Δημητριάδη είναι θετική και ελπιδοφόρα για το μέλλον. Περιμένω με περιέργεια να δώ και την συνέχεια.
Εν κατακλείδι, η γενική εικόνα που αποκόμισα απο αυτό το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα του κ.Δημητριάδη είναι θετική και ελπιδοφόρα για το μέλλον. Περιμένω με περιέργεια να δώ και την συνέχεια.
June 8, 2016
Μια ιντριγκαδόρικη ομολογουμένως ιδέα, η οποία κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος με την ωραία ατμόσφαιρα και το ρυθμό της. Η γραφή και το characterization είχαν περιθώρια βελτίωσης αλλά γενικά πρόκειται για ένα βιβλίο που περνάς καλά μαζί του, αν είσαι φαν του μυστηρίου και του τρόμου φυσικά.
January 17, 2018
Ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει στην αγωνία και στο σκοτάδι του πρωταγωνιστή. Μία αρκετά πρωτότυπη κεντρική ιδέα, που κρύβει αναπάντεχα γεγονότα και ανατροπές. Σε κάθε βήμα σε κάνει να έχεις διάφορες σκέψεις για το τι κρύβεται πίσω από όλα, τις οποίες αναιρείς μετά από λίγο.
March 10, 2020
Φλόγα! (κάποιες σκέψεις για το ‘’Σκοτεινές Μέρες’’ του Μάριου Δημητριάδη)
Σε slow-motion, όταν πυροβολεί κάποιος ένα πιστόλι, βλέπουμε γύρω από το στόμιο της κάνης μία έκρηξη από φλόγες και από το κέντρο της να φεύγει η σφαίρα. Αυτό ήταν οι ‘’Σκοτεινές Μέρες’’ για τον Μάριο Δημητριάδη: ένα ντεμπούτο-φλόγα και η σφαίρα του ακόμα συνεχίζει να κινείται μανιασμένα και ανοδικά με κάθε βιβλίο. Και θα αργήσει να πέσει!
Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο προτού να ξεκινήσω το ‘’φωνές από την άβυσσο’’ θέλοντας να δω μαζί το πρώτο και το τελευταίο του κείμενο, να εντοπίσω βελτιώσεις στην πρόζα του, να τονιστεί ιδιαίτερα η εξέλιξή του στα μάτια μου και να υπογραμμίσω μέσα μου τα κοινά εδάφη. Παράλληλα όμως, σαν ‘’φαν’’ του συγγραφέα, θα το αδικούσα αν το σύγκρινα με το τελευταίο του ή με τα άλλα του βιβλία καθώς ήταν το πρώτο. Οπότε, προτού πιάσω τις ‘’φωνές’’, προσπάθησα να διαβάσω τις ‘’μέρες’’ σα να μην έχω ξαναδιαβάσει Δημητριάδη, σα να είμαι tabula rasa από την πένα του.
Και, φυσικά, δεν απογοητεύτηκα!
Έφυγε σε ένα απόγεμα και με κράτησε δέσμιο της ιστορίας του. Η έρημη πόλη μου έφερε στο μυαλό το λατρεμένο silent hill, η σκόνη που κάλυπτε τα πάντα έκλεινε το μάτι ‘’στο σπίτι στο χείλος της αβύσσου’’ του Χόντζσον, οι απρόσωποι έπιαναν τον πνεύμα της εποχής μας και είχαν κάτι από την απειλή του slenderman, ενώ οι μπλεγμένες περίοδοι και αρχιτεκτονικές ήταν ένα όμορφο τέχνασμα (κλισέ σε κάποια παρακλάδια της επιστημονικής φαντασίας, μα όχι και τόσο σύνηθες στον τρόμο). Ο αποπροσανατολισμός του ήρωα και οι μεταβάσεις από τον έναν κόσμο στον άλλο σου δημιουργούσαν άγχος και πανικό, καρδιοχτυπούσες μαζί του και ειδικά από την σελίδα 27 και μετά δεν μπορούσες να το αφήσεις. Μου άρεσε που δεν είχε ευχάριστο τέλος, μου άρεσε η ανατροπή με τον Κωνσταντίνο και μου άρεσε η απελευθέρωση του δαίμονα. Πολύ όμορφα δομημένο, ειδικά για πρώτο βιβλίο.
Σαν πρώτο βιβλίο, ίσως να παραήταν επεξηγηματικός ή περιγραφικός σε πράγματα που δεν θα χρειαζόταν (παρελθόν του ήρωα, το σπίτι του, διάφορες τοποθεσίες με λεπτομέρειες που τραβούσαν σε μάκρος), μα αυτή είναι η ανασφάλεια κάθε πρωτοεμφανιζόμενου, πιστεύω, και θα ήταν ψέμα αν λέγαμε ότι όσοι γράφουμε, στην αρχή του ταξιδιού μας, δεν είχαμε υποπέσει στο ίδιο αμάρτημα. Επίσης, δεν ξέρω αν ήταν αμέλεια του επιμελητή, μα κάποιες παράγραφοι κρατούσαν για σελίδες (και αυτό το σολάρισμα δεν θα με χάλαγε –δεν είμαι άγνωστος του Ντοστογιέφσκι και του Κέρουακ- αλλά εντός τους άλλαζαν θεματικές και ένα enter θα ήταν ευπρόσδεκτο, θα έκανε πιο ξεκούραστο και μορφικά το κείμενο για τον αναγνώστη).
But still, αν το πάρουμε σε φούσκα και σαν μεμονωμένο έργο, ο Έκτορας είναι τρομερά συμπαθής και το βιβλίο είναι α-πο-λαυ-στι-κό-τα-το!
Σε σχέση με την εργογραφία του συγγραφέα τώρα –είπα ότι δεν θα το κάνω, μα μη γελιόμαστε, ήταν αναπόφευκτο- είναι αλήθεια αυτό που λένε τελικά: στο πρώτο έργο βλέπουμε εν σπέρματι όλη την υπόλοιπη/μελλοντική δουλειά του εκάστοτε δημιουργού! Αυτό φυσικά δεν το λέω με αρνητικό τρόπο, καθώς είναι λογικό σε ένα ντεμπούτο ο δημιουργός να θέλει να επιδείξει όλο του το οπλοστάσιο και όλες του τις τεχνικές.
Ο Δημητριάδης, από το πρώτο έργο του μέχρι και το τελευταίο, είναι αληθινός και ειλικρινής και αυτό φαίνεται σε κάθε σελίδα και μόνον τον τιμά. Είναι ένας άνθρωπος που περνάει όμορφα όσο γράφει τις ιστορίες που θέλει να πει και αυτό μεταφέρεται και στον αναγνώστη, ο οποίος περνάει εξίσου όμορφα. Η ‘’μανιέρα’’ του δίνει ένα στίγμα που πλέον γίνεται χαρακτηριστικό του –όπως οι πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις στην Αν Ράις, οι ουτοπίες στον Μπάρκερ, οι αλκοολικοί συγγραφείς στον Κινγκ, το πολυσύμπαν στον Μούρκοκ κοκ- και εύχομαι σε λίγα χρόνια να τον συζητάμε όπως και άλλους που λειτουργούν με συγκεκριμένες δομές και έχουν ‘’καταφέρει πράγματα’’. Αυτά τα χαρακτηριστικά που εντόπισα –και πέρα από μοτίβο και ομοιογένεια, δημιουργούν επίσης μία έννοια συνέχειας- μέσα στα έργα του είναι τα εξής πέντε: απομονωμένος πρωταγωνιστής από την κοινωνία, στοιχειωμένο παρόν, εφιάλτες, κάθοδος στην παρανοϊκή νέα κατάσταση, όχι χαρούμενο τέλος.
Δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τους ‘’Μακάριους’’ και το ‘’Αγκαλιάζοντας το έρεβος’’ από την εργογραφία του, τα οποία –κατ’ εμέ- είναι τα καλύτερα δείγματα γραφής του, μα είναι εμφανές από την αρχή ότι προσπαθεί κάθε φορά να πιέσει τον εσωτερικό του πήχη, να βελτιωθεί, να πειραματιστεί και αυτό το εκτιμώ ιδιαίτερα!
Σε slow-motion, όταν πυροβολεί κάποιος ένα πιστόλι, βλέπουμε γύρω από το στόμιο της κάνης μία έκρηξη από φλόγες και από το κέντρο της να φεύγει η σφαίρα. Αυτό ήταν οι ‘’Σκοτεινές Μέρες’’ για τον Μάριο Δημητριάδη: ένα ντεμπούτο-φλόγα και η σφαίρα του ακόμα συνεχίζει να κινείται μανιασμένα και ανοδικά με κάθε βιβλίο. Και θα αργήσει να πέσει!
Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο προτού να ξεκινήσω το ‘’φωνές από την άβυσσο’’ θέλοντας να δω μαζί το πρώτο και το τελευταίο του κείμενο, να εντοπίσω βελτιώσεις στην πρόζα του, να τονιστεί ιδιαίτερα η εξέλιξή του στα μάτια μου και να υπογραμμίσω μέσα μου τα κοινά εδάφη. Παράλληλα όμως, σαν ‘’φαν’’ του συγγραφέα, θα το αδικούσα αν το σύγκρινα με το τελευταίο του ή με τα άλλα του βιβλία καθώς ήταν το πρώτο. Οπότε, προτού πιάσω τις ‘’φωνές’’, προσπάθησα να διαβάσω τις ‘’μέρες’’ σα να μην έχω ξαναδιαβάσει Δημητριάδη, σα να είμαι tabula rasa από την πένα του.
Και, φυσικά, δεν απογοητεύτηκα!
Έφυγε σε ένα απόγεμα και με κράτησε δέσμιο της ιστορίας του. Η έρημη πόλη μου έφερε στο μυαλό το λατρεμένο silent hill, η σκόνη που κάλυπτε τα πάντα έκλεινε το μάτι ‘’στο σπίτι στο χείλος της αβύσσου’’ του Χόντζσον, οι απρόσωποι έπιαναν τον πνεύμα της εποχής μας και είχαν κάτι από την απειλή του slenderman, ενώ οι μπλεγμένες περίοδοι και αρχιτεκτονικές ήταν ένα όμορφο τέχνασμα (κλισέ σε κάποια παρακλάδια της επιστημονικής φαντασίας, μα όχι και τόσο σύνηθες στον τρόμο). Ο αποπροσανατολισμός του ήρωα και οι μεταβάσεις από τον έναν κόσμο στον άλλο σου δημιουργούσαν άγχος και πανικό, καρδιοχτυπούσες μαζί του και ειδικά από την σελίδα 27 και μετά δεν μπορούσες να το αφήσεις. Μου άρεσε που δεν είχε ευχάριστο τέλος, μου άρεσε η ανατροπή με τον Κωνσταντίνο και μου άρεσε η απελευθέρωση του δαίμονα. Πολύ όμορφα δομημένο, ειδικά για πρώτο βιβλίο.
Σαν πρώτο βιβλίο, ίσως να παραήταν επεξηγηματικός ή περιγραφικός σε πράγματα που δεν θα χρειαζόταν (παρελθόν του ήρωα, το σπίτι του, διάφορες τοποθεσίες με λεπτομέρειες που τραβούσαν σε μάκρος), μα αυτή είναι η ανασφάλεια κάθε πρωτοεμφανιζόμενου, πιστεύω, και θα ήταν ψέμα αν λέγαμε ότι όσοι γράφουμε, στην αρχή του ταξιδιού μας, δεν είχαμε υποπέσει στο ίδιο αμάρτημα. Επίσης, δεν ξέρω αν ήταν αμέλεια του επιμελητή, μα κάποιες παράγραφοι κρατούσαν για σελίδες (και αυτό το σολάρισμα δεν θα με χάλαγε –δεν είμαι άγνωστος του Ντοστογιέφσκι και του Κέρουακ- αλλά εντός τους άλλαζαν θεματικές και ένα enter θα ήταν ευπρόσδεκτο, θα έκανε πιο ξεκούραστο και μορφικά το κείμενο για τον αναγνώστη).
But still, αν το πάρουμε σε φούσκα και σαν μεμονωμένο έργο, ο Έκτορας είναι τρομερά συμπαθής και το βιβλίο είναι α-πο-λαυ-στι-κό-τα-το!
Σε σχέση με την εργογραφία του συγγραφέα τώρα –είπα ότι δεν θα το κάνω, μα μη γελιόμαστε, ήταν αναπόφευκτο- είναι αλήθεια αυτό που λένε τελικά: στο πρώτο έργο βλέπουμε εν σπέρματι όλη την υπόλοιπη/μελλοντική δουλειά του εκάστοτε δημιουργού! Αυτό φυσικά δεν το λέω με αρνητικό τρόπο, καθώς είναι λογικό σε ένα ντεμπούτο ο δημιουργός να θέλει να επιδείξει όλο του το οπλοστάσιο και όλες του τις τεχνικές.
Ο Δημητριάδης, από το πρώτο έργο του μέχρι και το τελευταίο, είναι αληθινός και ειλικρινής και αυτό φαίνεται σε κάθε σελίδα και μόνον τον τιμά. Είναι ένας άνθρωπος που περνάει όμορφα όσο γράφει τις ιστορίες που θέλει να πει και αυτό μεταφέρεται και στον αναγνώστη, ο οποίος περνάει εξίσου όμορφα. Η ‘’μανιέρα’’ του δίνει ένα στίγμα που πλέον γίνεται χαρακτηριστικό του –όπως οι πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις στην Αν Ράις, οι ουτοπίες στον Μπάρκερ, οι αλκοολικοί συγγραφείς στον Κινγκ, το πολυσύμπαν στον Μούρκοκ κοκ- και εύχομαι σε λίγα χρόνια να τον συζητάμε όπως και άλλους που λειτουργούν με συγκεκριμένες δομές και έχουν ‘’καταφέρει πράγματα’’. Αυτά τα χαρακτηριστικά που εντόπισα –και πέρα από μοτίβο και ομοιογένεια, δημιουργούν επίσης μία έννοια συνέχειας- μέσα στα έργα του είναι τα εξής πέντε: απομονωμένος πρωταγωνιστής από την κοινωνία, στοιχειωμένο παρόν, εφιάλτες, κάθοδος στην παρανοϊκή νέα κατάσταση, όχι χαρούμενο τέλος.
Δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τους ‘’Μακάριους’’ και το ‘’Αγκαλιάζοντας το έρεβος’’ από την εργογραφία του, τα οποία –κατ’ εμέ- είναι τα καλύτερα δείγματα γραφής του, μα είναι εμφανές από την αρχή ότι προσπαθεί κάθε φορά να πιέσει τον εσωτερικό του πήχη, να βελτιωθεί, να πειραματιστεί και αυτό το εκτιμώ ιδιαίτερα!
October 18, 2015
πολύ καλό! Το διάβασα με μια ανάσα!
Displaying 1 - 21 of 21 reviews