Hoe onschuldig ben je als je per ongeluk iemand doodrijdt? Een jonge vrouw rijdt per ongeluk een peuter dood en verdrinkt in een zee van schuldgevoelens. Wanneer twee jaar na dato haar eigen dochter met de dood wordt bedreigd, verliest ze de grip op zowel haar leven als haar gedachten. Zit ze onbewust zelf achter de dreigementen en is dit een manier om zichzelf te straffen? Of probeert één van haar vele vijanden haar gek te maken? In een uiterste wanhoopspoging zoekt de vrouw hulp bij een psychiater, maar dan lijkt haar leven pas echt te ontsporen...
Het verhaal heeft meteen al een beklemmende sfeer. Je voelt de wanhoop en het schuldgevoel van Irene en dat wordt er niet beter op gemaakt door de reacties op social media en de site doodrijders.com. En ik realiseer me meteen hoe pijnlijk, veroordelend en keihard reacties kunnen zijn van mensen die totaal niet weten wat er werkelijk gebeurd is. Irene voelt veel pijn, ze heeft therapie gevolgd, ze is verhuisd om met haar gezin opnieuw te beginnen, maar in het dorp weten ze al wie ze is. De vraag is alleen of de mensen echt zo argwanend reageren, of dat dit meer in het hoofd speelt van Irene zelf.
Ilse Ruijters, freelance tekstschrijfster, columniste en schrijft voor o.a. Cosmopolitan. Na een aantal schrijfwedstrijden gewonnen te hebben, is de Onderkant van sneeuw haar debuut dat onlangs verscheen.
Irene haar leven is voorgoed veranderd, sinds de dag dat ze per ongeluk een peuter doodreed. Bijna 2 jaar later houdt dit haar nog steeds bezig. Inmiddels verhuist naar een ander dorp, hoopt ze daar de grip op haar leven weer terug te krijgen en de draad weer op te pakken. Maar er zijn mensen die het sinds de bewuste dag nog steeds op haar voorzien hebben en het gebeurde niet kunnen vergeven en vergeten. Op een dag krijgt Irene dan ook een bedreiging, gericht op haar eigen dochtertje. Wie heeft zijn pijlen op Irene en haar gezin gericht? Of is ze zelf inmiddels volledig doorgedraaid in al haar wanhoop en schuldgevoel.
Laat ik beginnen met de cover van het boek, dit is een cover waar je niet omheen kunt! Een cover die niet zou misstaan als billboard langs de snelweg of als filmposter. Een cover die gelijk in het oog springt en je gelijk op wilt pakken als je hem ziet liggen in de boekhandel. Dat is alvast één positief punt aan dit boek, ben ik over de inhoud net zo te spreken?
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen : Dit is een boek dat binnenkomt, je raakt, je vastpakt en niet meer loslaat. Wat een ontzettend sterk psychologisch en krachtig geschreven thriller heeft Ilse met dit boek neergezet. Een boek waarvan je bijna niet zou geloven dat je een debuut in handen hebt. Het boek is verdeeld in 6 delen met elk een passende tekst die naadloos aansluiten bij het verhaal. Ilse heeft een enorm inlevingsgevoel want je voelt gewoon de wanhoop van Irene en het schuldgevoel alsof het jezelf overkomen is. Net als de rest van haar omgeving, familie, vrienden en iedereen in het dorp die haar met de nek aankijkt zijn allemaal zeer overtuigend. Een boek dat ontzettend spannend is en je niet meer loslaat van de eerste tot de laatste bladzijde.
Waar een klein land groot in kan zijn, je hoort wel eens mensen die hun voorkeur uitspreken voor buitenlandse auteurs. Nou met de naam Ilse Ruijters en de Onderkant van sneeuw kan ik weer een enorm getalenteerd auteur toevoegen aan mijn lijst favoriete auteurs van Nederlandse bodem.
Een absolute must-read die je bij de keel grijpt en nog lang door je hoofd blijft spoken.
Heel mooi geschreven psychologische thriller. Je bent vanaf het begin opgeslorpt in het verhaal of beter gezegd in de psychologishe wereld van een vrouw die een klein kindje heeft doodgereden. In de wereld van haar schuldgevoelens. Met een verrasend einde.
Heerlijk boek om in het zonnetje op zondagochtend uit te lezen! Dit boek stond al een tijd op mijn to read, maar heel veel had ik er nog niet over gehoord. Toch echt wel een aanrader wat mij betreft!
Irene rijdt op een prachtige sneeuwdag een meisje van 3 dood, Maja. Hoe ga je verder met je leven als je dit op je geweten hebt?
Het overgrote deel van dit boek volg je de enorme schuldgevoelens van Irene en hoe ze hier meer omgaat. Het eerste stuk las heel snel, halverwege vond ik het wat pittiger om door te lezen. De schuldgevoelens waren bekend en er gebeurde niet heel veel. Tevens had ik het idee dat ik de dader al van verre zag aankomen. Het einde daarentegen heeft dit helemaal goed gemaakt! De laatste +/- 50 bladzijdes zaten vol spanning en onverwachte gebeurtenissen. En mennn dat laatste hoofdstuk. Die maakt het compleet af..
Interessant, spannend en erg goed geschreven! Tof dat dit een boek is van Nederlandse bodem!
Alweer een goed boek!! Een mooi verhaal van de andere kant eens, niet van de moeder van Het slachtoffer, maar eerder van de dader die het ongeluk heeft veroorzaakt... Een verrassend einde!! Zeker een aanrader!
Maja een 3 jarige meisje wordt aangereden door Irene die het oortje van haar telefoon zoekt en vanaf dat moment is haar leven één grote puinhoop waar ze steeds dieper in wegzakt. Irene verhuist met haar gezin maar het ongeluk blijft haar achtervolgen en verliest de grip op haar leven gaat dingen verbeelden komt in situaties terecht waardoor ze aan haarzelf gaat twijfelen. Freya een alleenstaande moeder probeert haar te helpen en een vriendin te zijn maar Irene ziet dingen en verliest steeds meer grip en alles wat ze lief heeft dreigt ze te gaan verliezen . De onderkant van de sneeuw is het debuut van Ilse Ruijters maar als je het leest kan je nauwelijks geloven dat dit een debuut is. Het verhaal raakt je en graaft zich vast in je gedachten en leef je mee met de karakters. De 4 hoofdkarakters zijn allemaal zo verschillend met ieder hun eigenaardigheden. Ze geven ieder hun eigen ik aan het verhaal en samen is het één geheel die staat als een huis. De schrijfstijl is vlot met mooie zinnen en situaties. Vanaf het begin werkt je naar een plot toe en tijdens het verhaal roept het vragen op en zet het je aan denken . Ik kijk uit naar het volgende boek en ben zeer benieuwd hoe ze groeit als auteur .
Een Pageturner! Irene leidt het ideale leven: getrouwd met een leuke vent, 2 jonge kinderen en een mooi huis. Totdat ze op een dag een meisje doodrijdt en alles anders wordt... Geweldig verhaal met een eind wat ik niet aan zag komen.
Wat was dit een goed boek! Vanaf het begin zat ik in het verhaal, kon het boek bijna niet wegleggen, het bleef me bezighouden.... Hoe zit het nou echt? Net weer even anders dan ik dacht :-)
De cover is bijzonder goed gekozen, zoals blijkt tijdens het lezen. Mooi ook, de tegenstellingen in kleur: grijs en rood! Ook de titel wordt in het boek duidelijk. Het boek leest heerlijk. Ilse Ruijters heeft een prettige, vlotte schrijfstijl, waardoor het boek snel uitgelezen is. Het tempo wordt steeds opgevoerd door de fijne, korte zinnen die ze gebruikt. Het boek bestaat uit zes delen. Elk deel heeft de titel van een kinderliedje of een refrein uit een kinderliedje. Heel toepasselijk steeds! Deze delen zijn weer in hoofdstukken onderverdeeld.
Het begin neemt je meteen mee op reis met deze Irene en alles wat haar overkomt. Zowel het begin als het einde van het boek gaat over een bevalling, maar toch anders zoals je zult merken. De personages zijn zeker geloofwaardig te noemen, geen te gekke verzinsels hier. Er zijn wel wat bijzondere karakters, maar dat is in het dagelijks leven ook zo. Het omgaan met gevoelens is voor iedereen anders en heeft ook voor iedereen een andere impact. De hoofdpersoon heeft nogal wat meegemaakt en probeert op haar manier hier mee om te gaan, maar niet alles gaat zoals je zou verwachten.
Op een gegeven moment vond ik het tempo enigszins terugvallen door de uitgebreide uitleg, maar dat werd weer enigszins goedgemaakt op het eind. Wat een einde zeg! Dat had ik niet verwacht, helemaal niet! Een bijzonder sterk debuut van Ilse Ruijters! Het boek heeft een geweldig verrassend en knap bedacht einde. Dit wordt met recht een psychologische thriller genoemd.
“De Onderkant van de Sneeuw” is het droomdebuut van Ilse Ruijters. Een sterke psychologische thriller met in de hoofdrol, Irene Visser. Irene rijdt een driejarig meisje, Maja, dood en moet met deze daad proberen verder te leven. Dit valt niet mee en samen met haar gezin naar een ander dorp om een nieuw begin proberen te maken. Irene ontvangt echter een anonieme bedreiging en raakt steeds verder met zichzelf en haar omgeving in de knoop. Wie kan ze nog vertrouwen en wie niet?
Ilse Ruijters heeft een boek geschreven vol mooie melodieuze zinnen en omschrijvingen. Zo realistisch en sterk, dat het tijdens het lezen mij regelmatig de adem benam. De angst en twijfel spat van de bladzijden af. Tijdens het schrijven werd Ilse soms bang van haar eigen boek en dat kan ik me helemaal voorstellen. Ze schrijft alsof ze al vele psychologische thrillers op haar naam heeft en bulkt van de ervaring. Hert boek blijft je nog lang bij.
De laatste paar zinnen in het boek maken dat je weer gaat twijfelen aan je eigen conclusies. Het plot zit prachtig in elkaar. Regelmatig wordt je op het verkeerde been gezet door het gedrag van bepaalde personages. Wie is te vertrouwen en wie niet? Alle personages in het boek hebben een rol in het plot en versterken het verhaal, ieder op een andere manier.
Het boek bestaat uit verschillende delen, welke een gedeelte van een kinderliedje als passende titel hebben. Origineel en het geeft een extra dimensie.
Irene Visser had het perfecte leven: twee kinderen, jongen en meisje, toffe man. Tot ze op een dag met haar telefoon in de weer is en een meisje doodrijdt. Ze krijgt een taakstraf en 3 jaar rijverbod. Voor Irene is dit het begin van het verval. Ze kan het niet plaatsen, zit met een enorm schuldgevoel en loopt bij een psychiater. Om helemaal opnieuw te beginnen, verhuizen ze naar een dorp. Daar weet iedereen al snel wie ze is, ze is die vrouw die een kind doodgereden heeft. Ze begint dingen te zien en horen die een ander niet ziet of hoort. Ze doet geregeld aangifte bij de politie, maar die doet er niets mee. Ze loopt bij een nieuwe psychiater en dat weet het hele dorp, ze is labiel en in de war en de aangiftes van zo iemand neemt niemand serieus. Behalve haar buurvrouw, dat is de enige die haar nog steunt. Vraag is of die geen verborgen agenda heeft. Daarnaast is er ook nog haar zus die niet zwanger geraakt en die dat op Irene steekt, want zij heeft een kindje doodgereden en daardoor is er een soort van vloek over de familie gekomen en kan zij niet zwanger worden. Haar huwelijk komt onder druk te staan. Ze is ervan overtuigd dat iemand haar dochter wil doden als wraak omdat zij een meisje doodgereden heeft. Alleen zijn er geen aanwijzingen. 31 December is de dag dat het zou gaan gebeuren. Irene weet zich geen raad en neemt een drastische beslissing.
Wat een debuut heeft Ilse neergezet. Een zeer goede psychologische thriller van allure. Al snel maken we kennis met Irene die in een grijs verleden een kind heeft doodgereden en daar nu nog de gevolgen van ondervind. Dan gebeuren er ook nogal een aantal vreemde dingen en dan zijn de rapen gaar in dit beklemmend verhaal. Je leeft al snel mee met Irene in haar speurtocht naar de waarheid, maar wordt hierbij hevig in twijfel gebracht. Ilse heeft het wel zo geschreven dat je als lezer bijna paranoia wordt tijdens het lezen van het verhaal. De plot zit dan ook goed in elkaar en weet te verrassen. de schrijfstijl is prettig en lees lekker vlot weg. Mede door de ruim opgezette bladspiegel en de korte hoofdstukjes heb je dit boek in no time uit. Dit smaakt ongetwijfeld naar meer. Ik geef hem 4 sterren.
Voor een debuutboek vind ik dit heel sterk. Ik dacht gisteren nog ik ga het 4 sterren geven want ik had al een klein vermoeden wie het kon zijn maar ik twijfelde tussen 2 personen. Toen we het met zekerheid wisten denk je ok het verhaal is gedaan en toch weet ze je nog te verrassen met die laatste paar zinnen. Daarvoor mijn 5 de ster.
Wat een verhaal zeg?! Helemaal op het verkeerde spoor gezet door alle gebeurtenissen rond het hoofdpersonage Irene. En dan op het einde ... Als een ware puzzel valt alles op zijn plaats. Dit boek heeft zeker zijn plaats bij de betere psychologische thrillers verdiend!!
Op een sneeuwachtige winterdag twee jaar geleden heeft Irene Visser per ongeluk een driejarig meisje doodgereden. Ze is daarvoor tot een taakstraf van 240 uur veroordeeld. Daarnaast is ze, samen met haar gezin, verhuisd naar een villa in een naburig dorp. Waar ze een nieuwe start wil beginnen.
Dat verleden laat haar echter niet rusten. Want ze ontvangt een anonieme bedreiging: voor het eind van het jaar zal ze zelf weten hoe het voelt om een dochter te verliezen. Behalve de angst dat dit inderdaad gebeurt, heeft Irene ook nog steeds te kampen met een reusachtig schuldgevoel. Dat gaat zelfs zover dat ze zichzelf wil straffen voor het ongeluk twee jaar eerder. Gevolg is dat Irene niet meer slaapt, paranoïde gedrag vertoont en zich meer vervreemdt van haar gezin.
De onderkant van sneeuw is het thrillerdebuut van Ilse Ruijters. Het is een debuut waar ze trots op mag zijn. Want het is een uitstekende psychologische thriller geworden die van het begin tot eind boeiend is. Er zijn momenten waarbij je een brok in de keel kunt krijgen.
Het boek is geschreven in de ik-vorm waardoor je je als lezer vereenzelvigt met Irene. Dat heeft Ruijters goed gedaan, want daardoor lijkt het dat je zelf ook beleeft wat Irene doormaakt. En ook het gevoel dat ze heeft, lijkt het gevoel van jezelf te zijn.
De schrijfstijl die Ilse Ruiters hanteert, is erg prettig en daardoor leest het boek als de spreekwoordelijke trein. Het boek heeft korte hoofdstukken waardoor de snelheid eveneens behouden blijft. Veel van deze hoofdstukken worden afgesloten met een zin die je nieuwsgierig maakt, maar ook zorgt voor een bepaald spanningsveld.
Die spanning is niet de zinderende spanning die bij veel thrillers gebruikelijk is, maar wél de spanning die ervoor zorgt dat je aan het boek gekluisterd blijft en steeds nieuwsgieriger wordt naar het vervolg en vooral de afloop. Eigenlijk komt het neer op een onderhuidse spanning die voort blijft kabbelen.
Overigens zorgt ook het onvoorspelbare in het verhaal voor een zekere spanning. Want op het moment dat je denkt te weten hoe alles in elkaar steekt, zorgt Ilse Ruijters er toch weer voor dat het niet is zoals het lijkt. Dit gebeurt niet één keer, maar komt een aantal keren in het verhaal voor. Knap hoe ze de lezer regelmatig op het verkeerde been weet te zetten.
De grootste verrassing doet zich in feite aan het eind van het verhaal voor. Dan blijkt pas echt hoe de vork precies in de steel zit en wie er achter de bedreiging zit. Onverwacht. Het laatste hoofdstuk geeft vervolgens toch weer te denken. Want dit hoofdstuk laat je, hoewel je inmiddels al helemaal op de hoogte bent van wat er is gebeurd, wel weer twijfelen aan alle gemaakte conclusies.
Aan één conclusie hoeft in ieder geval niet getwijfeld te worden. Want De onderkant van sneeuw is een psychologische thriller van de bovenste plank.
Irene en Marco, Sanne en Hugo proberen een nieuwe start te nemen maar al snel wordt Irene bedreigt. Sanne zal haar ontnomen worden. Niemand neemt haar ernstig en ze wordt door de HA naar een psychiater gestuurd, Liesbeth.
Ze gaat bij haar in behandeling maar de situatie gaat van kwaad naar erger. Marco gelooft dat zijn vrouw zelf dingen in scene zet. Ze begint aan haarzelf te twijfelen. Haar zus Renske, haar vriendin Freya... overal ziet ze complotten. Uiteindelijk ensceneert ze haar eigen dood met hulp van Liesbeth, die haar onderbrengt in een vakantiehuisje in Frankrijk. Op een gegeven moment komt ze erachter dat Freya haar leven overneemt en wil ze haar kinderen terug. Als ze thuiskomt, blijkt Sanne ontvoerd. ZE verdenkt Freya ervan maar wordt uiteindelijk zelf beschuldigd owv DNA-bewijs. Ze vlucht met Hugo terug naar Frankrijk. Marco wordt aangereden en ligt in het ziekenhuis. Hij kan haar niet helpen. In het huisje treft ze Liesbeth met Sanne aan. Al die tijd bleek Liesbeth de mama te zijn van Maya, het meisje dat Irene zoveel jaar geleden heeft doodgereden. Sanne dient als plaatsvervangende dochter. Ze wil een nieuw leven beginnen. Ze vergiftigt Irene met medicatie in de hoop dat die zal sterven. Op het einde kan ze er toch niet mee door gaan en pleegt ze zelfmoord. Net op tijd wordt Irene gevonden. Ze overleeft het incident. Ze wordt draagmoeder voor Renske en brengt een dochter ter wereld. Irene blijkt echter toch een duister kantje te hebben. Haar verleden lost haar niet ...
This entire review has been hidden because of spoilers.
Tja, wat zal ik zeggen... Na de veelal enthousiaste reviews die ik las over dit boek zijn je verwachtingen misschien wat te hoog? Is het een matig boek? Nee zeker niet. Ik las het gedurende mijn vakantie en het leest vlot en prettig weg. Boeit ook wel. Dus drie sterren. Maar geen bonuspunten dus. Waarom niet? Allereerst: ik vind dit geen thriller, meer een spannend boek. Een thriller doet je letterlijk met angst en beven lezen. Dat weet dit boek bij mij niet op te roepen. En waar dat dan door komt? Lastig te benoemen, maar daar onderscheidt de echte heel goede schrijver zich van de middelmaat misschien. En dit is een debuut dus wie weet. Het ligt er soms te dik op. De verrassing is er niet echt. Of het wordt net niet lekker uitgelegd. Soms bijna naïef. Als je iemand ziet verschijnen die je dood waande reageer je iets ingewikkelder dat "ooh ah" lijkt me. Is het psychologisch? Mwah, ook niet echt... daarvoor worden de karakters net niet diep genoeg uitgespit. Beetje niveau Libelle/Happinez: consumeert makkelijk maar is daardoor ook minder interessant voor mij. Maar, dat gezegd hebbend: drie sterren is natuurlijk niet verkeerd. Genoeg om nog eens een boek van Ilse te lezen.
Dit boek heb ik op één dag uitgelezen. In het begin leek het voor mij eigenlijk meer op een psychologische roman. Een vrouw - getrouwd, twee kinderen, rijdt per ongeluk een kind doodt en blijft zitten met een enorm schuldgevoel. Er volgen een aantal gebeurtenissen die je doen afvragen wat er nu aan het gebeuren is: is ze gek aan het worden? Wordt ze door haar man en schoonzus belazerd? Door haar nieuwe vriendin Freya? Uiteindelijk ligt de "clue" , ofte de oplossing van het mysterie totaal daar waar je het niet verwachtte. En op het einde, ben ik weer in de war. Wie is die vrouw die ontstaan is op het moment van het ongeval? Wie is "het schuldgevoel" waar ze nooit meer van af zal geraken? Heel vreemd einde.
Ergens in de handboeken voor Nederlandse thrillerschrijvers staat kennelijk dat je net voor de helft van het boek een ogenschijnlijk klein detail ten tonele moet voeren, wat later van grote betekenis blijkt te zijn. Het vervelende is dat een geoefende lezer dat detail er onmiddellijk uithaalt. Toen er een uitgeprinte foto van het etentje van Liesbeths bureau viel, wist ik eigenlijk al wie de dader was. En vanuit dat punt was het niet moeilijk te bedenken dat Liesbeths de moeder was van Maya. Het tweede deel van het boek heb ik vooral lopen hopen dat ik er toch naast zat. Eerlijk is eerlijk, ik heb het in één ruk uitgelezen. Maar nu heb ik een beetje een kater van de voorspelbaarheid.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Deze stond al een tijdje op mijn to Read lijstje. Nu dan eindelijk tijd om hem te lezen. Ik was even bang dat dit langdradig zou worden, doordat de hoofdpersoon na het doodrijden van een peuter behoorlijk met zichzelf in de knoop ligt. Maar niets is minder waar.... Ik vond het einde behoorlijk verassend. Aan de ene kant totaal niet wat je verwacht en dan juist net weer wel....
Een boek waar je zo doorheen bent en dat je werkelijk verder wilt lezen...
Een goed geschreven psychologische thriller. Het is geen spannend verhaal, maar de verhaallijn houd je vanaf het begin in de ban. Steeds denk je opnieuw, hoe zit het nou. De schrijfstijl van de schrijfster maakt het boek prettig om te lezen. En het einde.... daar moet je het boek zelf voor lezen. :-)
Ik had dit boek als luisterboek maar ik kom er niet door heen. De hoofdpersoon is erg vermoeiend en ik vind het moeilijk om me met haar te identificeren. Ze straft zichzelf constant voor het doodrijden van een kind terwijl je hoopt dat ze nu eindelijk eens het heft in eigen handen neemt. Ze kiest telkens voor de rol van slachtoffer, zet hierdoor omgeving onder druk en komt onsympathiek over. Dit herhaalt zich bij elke gebeurtenis in haar leven en maakt het boek saai. Daarnaast zitten er fouten in de tijdlijn, want is het nou 2 jaar, 3 jaar of 6 maanden geleden sinds de aanrijding. Verder onrealistische details zoals de behandelwijze van haar psycholoog. Geen aanrader.
Ik was dit beginnen lezen met de hoop een snelle pageturner te pakken te hebben, maar amai, ik heb me er echt door moeten worstelen. Enkel de laatste 20% ofzo vond ik ietwat spannend, maar voor de rest ging het me véél te traag. De schrijfstijl was ook absoluut niet mijn ding, veel te droog, saai en 'gewoontjes'.
Zonder het laatste hoofdstuk had dit zeker een 5e ster gekregen. Sterke verhaallijn, je wordt steeds op het verkeerde been gezet. Mooi afgerond, maar laatste hoofdstuk doet er veel aan af. Dat heeft het niet nodig, jammer dat ik ook dat gelezen heb.
Een hartverscheurend boek. Je word meegezogen in het leven en de schuldgevoelens van de dader. Een boek dat toont dat niet alleen de familie van slachtoffers lijdt, maar ook dader en haar familie. Met een zeer verrassend eind. Echt een aanrader.