What do you think?
Rate this book
Ο Δύτης
Μια περιπλάνηση που αρχίζει από το νυχτερινό Αμβούργο για να καταλήξει στον βυθό της ελληνικής θάλασσας. Η αλυσίδα διαδοχικών αυτοκτονιών και ανεξήγητων θανάτων περιστρέφεται γύρω από μια ταινία διάρκειας λίγων λεπτών. Μέσα της ξαναζωντανεύει «Ο Δύτης».
256 pages, Paperback
First published October 15, 2018
7 people are currently reading
299 people want to read
About the author
Minos Efstathiadis
9 books42 followersMinos Efstathiadis (Greek: Μίνως Ευσταθιάδης) studied Law in Athens and in Hannover. He gave up (probably not soon enough) being a lawyer for windsurfing and writing.
His play “The Meal” received the prize for Original Playwright of E.T.E. and has been translated into English, German, French and Hungarian.
His novel “The second part of the night” has been published in German.
His novel “The Diver” has been published in French and was shortlisted for the Athens Prize for Literature, Violeta Negra Occitanie and Prix du Livre Européen.
His play “The Meal” received the prize for Original Playwright of E.T.E. and has been translated into English, German, French and Hungarian.
His novel “The second part of the night” has been published in German.
His novel “The Diver” has been published in French and was shortlisted for the Athens Prize for Literature, Violeta Negra Occitanie and Prix du Livre Européen.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 72 reviews
March 15, 2021
Ένας τίτλος και ενας τυφλοπόντικας στο εξωφυλλο σε κάνουν να αναρωτιεσαι απο την πρώτη στιγμή που πιάνεις το βιβλίο στα χερια σου. Γιατί δύτης; Και τι σχέση μπορει να έχει με ενα τρωκτικό; Η πρωτη εντυπωση πριν την ανάγνωση είναι πως πρόκειται για πολύ προσεγμένη έκδοση σε χαρτι που λατρεύεις να αγγίζεις. (εχουμε και τους ψυχαναγκασμούς μας). Απο τις πρώτες κιόλας σελίδες σε βουτάει στη νουάρ ατμόσφαιρα. Δεν εχεις ιδέα τι σε περιμένει παρακάτω. Ακριβώς όπως δεν εχει ιδέα και ο Κρις Παπας. Μια μέρα εμφανίζεται στο γραφείο του ενας υπέργηρος αντρας και του προσφέρει 1000 ευρω προκειμένου να παρακολουθήσει μια γυναικα για 48 ωρες. Μετά εξαφανίζεται. Ετσι ξεκινάει το κυνήγι απο το σκοτεινο παγωμενο Αμβούργο και το δωματιο 107 ενος ευτελους ξενοδοχειου. Απο κει και ακολουθώντας κάποια στοιχεία καταλήγει στο Αίγιο. Η ιστορία όμως ξεκινά πολυ πιο πίσω στο χρόνο και στη μαχη των Καλαβρύτων το 1943 με τους Γερμανούς. Οσο προχώρα η ιστορία θύτες και θύματα μπέρδευονται αλλάζουν ρόλους, παλευούν με δαίμονες και αμαρτίες του παρελθόντος και χάνονται αναμεσα σε μυστικα και πάθος για εκδίκηση. Οι περιγραφες είναι τόσο ζωντανές και η επαφη με τον αναγνώστη άμεση μιας και ο ηρωας μας αφηγείται στον ενεστώτα. Τοσο που νιώθεις πως γίνεσαι θύτης και θυμα και συ όσο διαβάζεις. Είναι σαν να έχεις ανεβει σε ενα καρουζέλ που γύριζει τοσο γρήγορα που νιώθεις το στομάχι σου να ανακατεύεται αλλα παρόλα αυτα δεν θες με τίποτα να σταματήσει για να κατεβεις. Ειναι εθιστικό. Σε αρκετα σημεία ξεχειλίζει η διαστροφη, ο αέρας σου τελειώνει, ο κόμπος στο στομάχι σφιγγει ολο και πιο πολυ αλλα εξακολουθείς σαν υπνωτισμενος να γυρίζεις τις σελίδες γιατί σου τριβελίζει το μυαλό η αγωνία και η περιέργειά να μαθεις τι εγινε τελικα στο δωματιο 107. Φτάνοντας στο τέλος και αφου μετράς και συ τα όρια σου σαν αναγνώστης, παίρνεις την απάντηση και αναρωτιέσαι αν τελικά ηταν προτιμότερο να μην μάθεις ποτε. "Τον Αγαμέμνονα δεν τον παίζεις ποτέ κατά λάθος" Η θυσία της Ιφιγένειας είναι μονόδρομος. Η ερώτηση είναι ως που τελικά μπορεί να φτασει κάποιος; Ποση φρίκη και διαστροφή μπορει να υπομενει ή να αναγκάσει κάποιον αλλον να υποστεί; Ο τρόπος του συγγραφέα είναι μοναδικος. Η γραφή σχεδόν λυρικη. Χαλάλι τα ανακατεμενα στομάχια. Ήταν με μια λέξη, εξαιρετικό.
October 21, 2018
Το "Ο Δύτης" είναι το δεύτερο βιβλίο στο οποίο πρωταγωνιστεί ο φθηνότερος ιδιωτικός ντετέκτιβ του Αμβούργου, ο Ελληνογερμανός Κρις Πάπας, μετά το "Το δεύτερο μέρος της νύχτας", που κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είπα να γνωρίσω τόσο τον Κρις Πάπας όσο και τον συγγραφέα, με το δεύτερο αυτό βιβλίο, μιας και κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις Ίκαρος με ιντριγκαδόρικη περίληψη και ωραίο εξώφυλλο, ακολουθούμενο από μερικά εγκωμιαστικά σχόλια.
Ένας υπέργηρος Γερμανός καταφτάνει μια συνηθισμένη μέρα στο γραφείο του Κρις Πάπας και ζητάει από τον ιδιωτικό ντετέκτιβ να παρακολουθήσει για σαράντα οχτώ ώρες μια γυναίκα. Κατά την παρακολούθηση, λοιπόν, ο Πάπας οδηγείται σε ένα παρακμιακό ξενοδοχείο, όπου σε ένα δωμάτιο κάτι κακό συμβαίνει, το οποίο δεν καταλαβαίνει, ενώ εν συνεχεία ο Πάπας χάνει τη γυναίκα και τελικά αποτυγχάνει. Όμως, από τύχη ή ατυχία, ο Πάπας μπλέκεται πιο βαθιά στην υπόθεση, η οποία τον φέρνει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Αίγιο, τόπο καταγωγής του παππού και του πατέρα του. Εκεί, θα συμβούν διάφορα τραγικά περιστατικά, ενώ ο Πάπας θα μάθει κάποια φρικιαστικά γεγονότα που συνέβησαν κατά την Κατοχή, γεγονότα που επηρεάζουν άμεσα το παρόν...
Λοιπόν, πρόκειται για ένα σαφώς πολύ καλογραμμένο, ιδιαίτερο και άκρως ατμοσφαιρικό αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο κατάφερε με άνεση να μου κρατήσει το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το σοκαριστικό και αρκετά ανατριχιαστικό φινάλε. Η πλοκή κρύβει μυστήριο και εκπλήξεις, ενώ κινείται και με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς, αλλά βασικό προτέρημα του βιβλίου είναι ο υποβλητικός και μεστός τρόπος γραφής, ο συνδυασμός ωμότητας και λυρικότητας στις περιγραφές, η όλη λιτή σκιαγράφηση των χαρακτήρων, καθώς φυσικά και η μουντή έως σκοτεινή ατμόσφαιρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ σύντομα και το άλλο βιβλίο με τον Κρις Πάπας, ενώ θα έχω στα υπόψιν τον συγγραφέα για τυχόν μελλοντικά βιβλία.
Ένας υπέργηρος Γερμανός καταφτάνει μια συνηθισμένη μέρα στο γραφείο του Κρις Πάπας και ζητάει από τον ιδιωτικό ντετέκτιβ να παρακολουθήσει για σαράντα οχτώ ώρες μια γυναίκα. Κατά την παρακολούθηση, λοιπόν, ο Πάπας οδηγείται σε ένα παρακμιακό ξενοδοχείο, όπου σε ένα δωμάτιο κάτι κακό συμβαίνει, το οποίο δεν καταλαβαίνει, ενώ εν συνεχεία ο Πάπας χάνει τη γυναίκα και τελικά αποτυγχάνει. Όμως, από τύχη ή ατυχία, ο Πάπας μπλέκεται πιο βαθιά στην υπόθεση, η οποία τον φέρνει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Αίγιο, τόπο καταγωγής του παππού και του πατέρα του. Εκεί, θα συμβούν διάφορα τραγικά περιστατικά, ενώ ο Πάπας θα μάθει κάποια φρικιαστικά γεγονότα που συνέβησαν κατά την Κατοχή, γεγονότα που επηρεάζουν άμεσα το παρόν...
Λοιπόν, πρόκειται για ένα σαφώς πολύ καλογραμμένο, ιδιαίτερο και άκρως ατμοσφαιρικό αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο κατάφερε με άνεση να μου κρατήσει το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το σοκαριστικό και αρκετά ανατριχιαστικό φινάλε. Η πλοκή κρύβει μυστήριο και εκπλήξεις, ενώ κινείται και με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς, αλλά βασικό προτέρημα του βιβλίου είναι ο υποβλητικός και μεστός τρόπος γραφής, ο συνδυασμός ωμότητας και λυρικότητας στις περιγραφές, η όλη λιτή σκιαγράφηση των χαρακτήρων, καθώς φυσικά και η μουντή έως σκοτεινή ατμόσφαιρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ σύντομα και το άλλο βιβλίο με τον Κρις Πάπας, ενώ θα έχω στα υπόψιν τον συγγραφέα για τυχόν μελλοντικά βιβλία.
January 31, 2019
Ασφυκτικό, σκοτεινό και εν τέλει, ανατριχιαστικό.
Όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα, οι κινήσεις μου ήταν οι εξής: ανασηκώμα κεφαλιού, βαθιά αναπνοή, κλίση 30 μοιρών του κεφαλιού, στένεμα ματιών, ειλικρινής απορία « Τι διάβασες τώρα ρε Μανουέλα;».
Κλεινω το βιβλίο- και αν το έχεις διαβάσει και εσυ,θα ταυτιστείς- διαπιστώνω την συσχέτιση της φωτογραφίας εξωφύλλου και το απομακρύνω από κοντά μου.
Γιατί αναλύω την προσωπική μου αντίδραση; Γιατί περιλήψεις, περιγραφές, αναλύσεις χαρακτήρων έχουν γίνει, όπως διάβασα άλλωστε και εδώ, πολλές.
Πόσοι από μας, όμως,παρατηρούμε τους εαυτούς μας όταν φτάνουμε στην τελευταία σελίδα ενός βιβλίου; Νομίζω ότι όσες λέξεις και αν ειπωθούν, τα χαρακτηριστικά του προσώπου εκείνη τη στιγμή του αποχωρισμού μας από αυτό θα προδώσουν το συναίσθημα που επικρατεί για το συγκεκριμένο ανάγνωσμα.
Επειδή κάπου, κάποιος, κάποτε χαρακτήρισε το συγκεκριμένο βιβλίο εν ολίγοις, υπερβολικό, λυρικό και με έντονη τη χρήση εκφραστικών μέσων, θεωρώντας το αρνητικό γνώρισμα (;), τώρα που το τελείωσα 2:50 π.μ., αναρωτιέμαι γιατί όταν ο λόγος ενός βιβλίου είναι τόσο μεστός, δουλεμένος και αναδεικνύει λέξεις που πολλές φορές ξεχνάμε ότι υπάρχουν στο ελληνικό λεξιλόγιο είναι κατακριτέο και θεωρείται βαρετό.
Ίσως να μην ξέρω και πολλά, δεν διαβάζω συχνά σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, αλλά αυτό το βιβλίο μου δημιούργησε έναν θαυμασμό και κάποια ενοχή για όλα τα πιθανά βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας που δεν έχω διαβάσει ακόμα.
Όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα, οι κινήσεις μου ήταν οι εξής: ανασηκώμα κεφαλιού, βαθιά αναπνοή, κλίση 30 μοιρών του κεφαλιού, στένεμα ματιών, ειλικρινής απορία « Τι διάβασες τώρα ρε Μανουέλα;».
Κλεινω το βιβλίο- και αν το έχεις διαβάσει και εσυ,θα ταυτιστείς- διαπιστώνω την συσχέτιση της φωτογραφίας εξωφύλλου και το απομακρύνω από κοντά μου.
Γιατί αναλύω την προσωπική μου αντίδραση; Γιατί περιλήψεις, περιγραφές, αναλύσεις χαρακτήρων έχουν γίνει, όπως διάβασα άλλωστε και εδώ, πολλές.
Πόσοι από μας, όμως,παρατηρούμε τους εαυτούς μας όταν φτάνουμε στην τελευταία σελίδα ενός βιβλίου; Νομίζω ότι όσες λέξεις και αν ειπωθούν, τα χαρακτηριστικά του προσώπου εκείνη τη στιγμή του αποχωρισμού μας από αυτό θα προδώσουν το συναίσθημα που επικρατεί για το συγκεκριμένο ανάγνωσμα.
Επειδή κάπου, κάποιος, κάποτε χαρακτήρισε το συγκεκριμένο βιβλίο εν ολίγοις, υπερβολικό, λυρικό και με έντονη τη χρήση εκφραστικών μέσων, θεωρώντας το αρνητικό γνώρισμα (;), τώρα που το τελείωσα 2:50 π.μ., αναρωτιέμαι γιατί όταν ο λόγος ενός βιβλίου είναι τόσο μεστός, δουλεμένος και αναδεικνύει λέξεις που πολλές φορές ξεχνάμε ότι υπάρχουν στο ελληνικό λεξιλόγιο είναι κατακριτέο και θεωρείται βαρετό.
Ίσως να μην ξέρω και πολλά, δεν διαβάζω συχνά σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, αλλά αυτό το βιβλίο μου δημιούργησε έναν θαυμασμό και κάποια ενοχή για όλα τα πιθανά βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας που δεν έχω διαβάσει ακόμα.
May 16, 2020
Έχω τεράστια δυσκολία να βαθμολογήσω αυτή την ιστορία.Υπερβολική χρήση λυρισμών και εντυπωσιακών λέξεων,"μπούκωναν" το μάτι και δεν με άφηναν να ευχαριστηθώ την υπόθεση.Αφόρητα ποιητικός λόγος,που αδυνατούσε να αφήσει τα όποια σκοτεινά σημεία υποτίθεται είχε(μιας και ήταν "νουάρ" το ανάγνωσμα),να έρθουν στην επιφάνεια.Όταν αποφάσισε να μπει στο νόημα,20-30 σελίδες χοντρικά πριν το τέλος,απόκτησε όσο ενδιαφέρον μπορούσε,δεδομένου ότι έπρεπε να κλείσει κάπως το βιβλίο.Το ένα από τα δύο θετικά του,ήταν η σύνδεση του Δύτη με την ιστορία όπως την παρουσίασε,που ήταν και το highlight της βραδιάς καθώς ήταν και η πιο αξιόλογη σκηνή όλου του βιβλίου,με δεύτερη την σκηνή στον βυθό.Το δεύτερο θετικό του,είναι το γεγονός πως θα μπορούσε να διδάσκεται στην έκθεση της τρίτης Λυκείου,για να μάθουν οι υποψήφιοι πώς χρησιμοποιούνται τα επίθετα καθώς και πόσα πολλά υπάρχουν!Ήμουν ανάμεσα στα 2 και τα 3 αστέρια,αλλά τουλάχιστον υπήρχε ενδιαφέρον λεξιλόγιο, οπότε εκεί οφείλει τα 3🌟.Δυστυχώς η νουάρ ατμόσφαιρα που υποσχέθηκε,δεν ανιχνεύθηκε.
December 6, 2018
http://diavazontas.blogspot.com/2018/...
Είναι γνωστό πως έχω αδυναμία στη γραφή του Μίνου Ευσταθιάδη- μου αρέσει η αμεσότητά του κι ο τρόπος του να ολοκληρώνει τις ιστορίες, με εξιτάρει αυτό το κάπως διαστροφικό στοιχείο που πάντα παρεισφρέει στην πλοκή. Διάβασα τον «Δύτη» μόλις κυκλοφόρησε. Με τράβηξε το χαριτωμένο τρωκτικό του εξωφύλλου, το όνομα του Μίνου στο εξώφυλλο, μαζί με αυτό των εκδόσεων Ίκαρος; Ποιος να ξέρει. Πάντως το έπιασα και δεν το άφησα παρά τρεις ώρες μετά, κι όταν το τελείωσα είχε πια σχεδόν ξημερώσει.
Στον Δύτη πρωταγωνιστεί ξανά ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Κρις Πάπας, όπως και στο Δεύτερο μέρος της νύχτας, όμως εδώ η ιστορία είναι απείρως αγριότερη και αρτιότερη. Όλα ξεκινούν όταν στο γραφείο του Πάπας - του φθηνότερου ντετέκτιβ στο Αμβούργο- έρχεται ένας υπέργηρος Γερμανός και του ζητά να παρακολουθήσει για 48 ώρες μια σαραντάχρονη γυναίκα. Ο Πάπας οδηγείται σε ένα ξενοδοχείο, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, κι αποτυγχάνει. Όμως η τύχη τα φέρνει έτσι που μπλέκεται στα βαθιά νερά της υπόθεσης, κι αυτή τον φέρνει πίσω στην Ελλάδα και το Αίγιο- από όπου κατάγονταν ο παππούς και ο πατέρας του.
Η Ιστορία μπλέκεται με την ιστορία, οι ήρωες πατάνε σε δυο πατρίδες που έχουν πολλά να τις ενώνουν και να τις χωρίζουν, η φρίκη μπορεί να είναι ανείπωτη, στεγνή, λιτή και να εμφανίζεται στο τέλος, αλλά σε ισοπεδώνει. Ο συγγραφέας ξέρει καλά τον τόπο και τον χειρίζεται άψογα, βλέπει χώρο, χρόνο και ανθρώπους ως μια ενότητα, όλα αποτελούν ένα παζλ, και στο τέλος δεν λείπει ούτε ένα κομμάτι. Το νερό είναι πανταχού παρόν, το ίδιο και η ανάσα. Ο κεντρικός του ήρωας, ο Πάπας, που είχε δυνατότητες από το προηγούμενο βιβλίο, είναι εδώ απολύτως συνεπής, μεγαλώνει και ωριμάζει με κάποιον τρόπο και θα μπορούσε να αποτελέσει τον καμβά και για τα επόμενα βιβλία.
Στον "Δύτη" τα πάντα πάνε βαθύτερα, από τις λογοτεχνικές αναφορές, ως τις ιστορικές, από τον καθαυτό νουάρ χαρακτήρα ως τον τρόμο. Όλα πάνε ένα βήμα πιο πέρα, τόσο σε πλοκή, όσο και σε τελική επίγευση. Κι ο Ευσταθιάδης βάζει ψηλά τον πήχη για μας τους υπόλοιπους, γράφει μια ιστορία που δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις και το κάνει καλά. Τόσο εκνευριστικά καλά που αναρωτιέσαι ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, μετά από ένα τέτοιο βιβλίο.
Είναι γνωστό πως έχω αδυναμία στη γραφή του Μίνου Ευσταθιάδη- μου αρέσει η αμεσότητά του κι ο τρόπος του να ολοκληρώνει τις ιστορίες, με εξιτάρει αυτό το κάπως διαστροφικό στοιχείο που πάντα παρεισφρέει στην πλοκή. Διάβασα τον «Δύτη» μόλις κυκλοφόρησε. Με τράβηξε το χαριτωμένο τρωκτικό του εξωφύλλου, το όνομα του Μίνου στο εξώφυλλο, μαζί με αυτό των εκδόσεων Ίκαρος; Ποιος να ξέρει. Πάντως το έπιασα και δεν το άφησα παρά τρεις ώρες μετά, κι όταν το τελείωσα είχε πια σχεδόν ξημερώσει.
Στον Δύτη πρωταγωνιστεί ξανά ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Κρις Πάπας, όπως και στο Δεύτερο μέρος της νύχτας, όμως εδώ η ιστορία είναι απείρως αγριότερη και αρτιότερη. Όλα ξεκινούν όταν στο γραφείο του Πάπας - του φθηνότερου ντετέκτιβ στο Αμβούργο- έρχεται ένας υπέργηρος Γερμανός και του ζητά να παρακολουθήσει για 48 ώρες μια σαραντάχρονη γυναίκα. Ο Πάπας οδηγείται σε ένα ξενοδοχείο, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, κι αποτυγχάνει. Όμως η τύχη τα φέρνει έτσι που μπλέκεται στα βαθιά νερά της υπόθεσης, κι αυτή τον φέρνει πίσω στην Ελλάδα και το Αίγιο- από όπου κατάγονταν ο παππούς και ο πατέρας του.
Η Ιστορία μπλέκεται με την ιστορία, οι ήρωες πατάνε σε δυο πατρίδες που έχουν πολλά να τις ενώνουν και να τις χωρίζουν, η φρίκη μπορεί να είναι ανείπωτη, στεγνή, λιτή και να εμφανίζεται στο τέλος, αλλά σε ισοπεδώνει. Ο συγγραφέας ξέρει καλά τον τόπο και τον χειρίζεται άψογα, βλέπει χώρο, χρόνο και ανθρώπους ως μια ενότητα, όλα αποτελούν ένα παζλ, και στο τέλος δεν λείπει ούτε ένα κομμάτι. Το νερό είναι πανταχού παρόν, το ίδιο και η ανάσα. Ο κεντρικός του ήρωας, ο Πάπας, που είχε δυνατότητες από το προηγούμενο βιβλίο, είναι εδώ απολύτως συνεπής, μεγαλώνει και ωριμάζει με κάποιον τρόπο και θα μπορούσε να αποτελέσει τον καμβά και για τα επόμενα βιβλία.
Στον "Δύτη" τα πάντα πάνε βαθύτερα, από τις λογοτεχνικές αναφορές, ως τις ιστορικές, από τον καθαυτό νουάρ χαρακτήρα ως τον τρόμο. Όλα πάνε ένα βήμα πιο πέρα, τόσο σε πλοκή, όσο και σε τελική επίγευση. Κι ο Ευσταθιάδης βάζει ψηλά τον πήχη για μας τους υπόλοιπους, γράφει μια ιστορία που δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις και το κάνει καλά. Τόσο εκνευριστικά καλά που αναρωτιέσαι ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, μετά από ένα τέτοιο βιβλίο.
December 17, 2019
Υπάρχει ένα ντοκυμαντέρ στην Νορβηγική τηλεόραση που δείχνει ένα τραίνο να ταξιδεύει με τις ώρες. Να το δείτε. Είναι ένας πολύ καλύτερος τρόπος να χαραμίσετε την ώρα σας από το να διαβάσετε αυτό το βιβλίο.Και θα βγάλετε πολύ περισσότερο νόημα.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Ο χαρακτήρας είναι ένας ντετέκτιβ που προσλαμβάνεται να παρακολουθήσει μια γυναίκα αλλά αρρωσταίνει και τον παίρνει ο ύπνος. Αυτό, συμβαίνει στην αρχή του βιβλίου και είναι η μοναδική φορά που ο ήρωας κάνει κάτι ενεργητικά σε όλο το σενάριο. Σε όλη την υπόλοιπη ιστορία ο πρωταγωνιστής μας απλά αντιδρά. Γνωρίζει όλους τους πρωταγωνιστές τις ιστορίας για να τους γνωρίσουμε και εμείς και μετά όλη η πλοκή του σερβίρεται σε δύο δόσεις κάπου στα μισά και λίγο πριν το τέλος του βιβλίου. Μην περιμένετε έρευνες, ανάλυση στοιχείων, παζλ, στιγμές "εύρηκα!": Δεν υπάρχουν.
Εντάξει, ο ήρωας δεν είναι καλός ντετέκτιβ το λέει και ίδιος στην αρχή, τι περίμενες; Πολλοί πρωταγωνιστές είναι ένα απλό κατασκεύασμα για να παρακολουθήσουμε μια ιστορία μέσα από τα μάτια τους. Αν η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Είναι η ιστορία ενδιαφέρουσα;
Οχι.
Μια χιλιοπαιγμένη ιστορία, όλο κλισέ που δε θα δεχόταν ούτε ο Φώσκολος για το "Υπολοχαγός Νατάσα". Τουλάχιστον αυτός ήξερε οτι το δυνατό του σημείο ήταν η Βουγιουκλάκη... Υπάρχει μια αναμενόμενη"ανατροπή" αλλά η μόνη έκπληξη που μου προκάλεσε ήταν πως κατάφερα και διάβασα ως εκεί.
Εντάξει, εντάξει ο ντετέκτιβ είναι τελείως διακοσμητικός και η ιστορία μπορεί να είναι κλισέ, αλλά αν ειπωθεί σωστά και μια χιλιοπαιγμένη ιστορία μπορεί να γίνει κλασσική. Σωστά;
Λάθος.
Η ιστορία βρίθει από σεναριακές, τρύπες, κενά και plotilines που δεν καταλήγουν πουθενά. Δεν θέλω να μαρτυρήσω αλλά θα πω οτι περιλαμβάνει έναν γιατρό που κάνει καταγγελίες χωρίς να εξετάσει τον ασθενή (προφανώς ο συγγραφέας εκτός από σχολή αφήγησης δεν πήγε ποτέ ούτε και σε νοσοκομείο), και τον πρωταγωνιστή να αποφασίζει να οδηγήσει άγνωστες γυναίκες από το Αίγιο στην Αθήνα γιατί του χτύπησαν την πόρτα στις 3.00 το πρωί - δεν κάνω πλάκα αυτό έγινε. Βγάζει νόημα μόνο αν δεν το καλοσκεφτείς.
Εντάξει, εντάξει ο ντετέκτιβ είναι άχρηστος, η ιστορία κλισέ, το σενάριο έχει τρύπες. Αν όμως γραφτεί ωραί...
Δεν γράφτηκε ωραία. Αλήθεια. Πηγαίντε σελίδα 64 που μας συστήνεται ένας βαρκάρης, ο οποίος στην σελίδα 65 ξαφνικά γίνεται ο Δημήτρης. Για πέντε λεπτά προσπαθούσα να καταλάβω ποιος είναι ο Δημήτρης και που τον γνωρίσαμε μέχρι να καταλάβω ότι ήταν ο ψαράς, που ξαφνικά απέκτησε όνομα. Δεν καταλαβαίνω, δεν το διάβασε κανείς το βιβλίο πριν εκδοθεί;
Οσο για τις εκφράσεις και το λεξιλόγιο, θυμίζουν 15χρονο που είδε 2-3 φιλμ νουάρ και τώρα προσπαθεί να φανεί σκοτεινός και ώριμος. "Οπως οι αυλακιές του νερού, έτσι και εμείς εξαφανιζόμαστε, με κάποιες λέξεις να αντηχούν υπόκωφα, τις λέξεις που δεν προλάβαμε να ανταλλάξουμε".
Καλύτερα η Βουγιουκλάκη...
Τι μένει λοιπόν στον συγγραφέα να μας προσφέρει για να μας κρατήσει; Αίμα, βία και σεξ. Φθήνια. Οι άγγλοι έχουν μια φράση για αυτό sensationalism. Φθηνή διασκέδαση, να περιγράψεις βία, βασανιστήρια κάτι για να το εξιτάρει. Ευνουχισμοί,διαστροφή στο σεξ, βασανιστήρια. Ε, αυτό δίνει ο συγγραφέας. Α, κάνει και ο πρωταγωνιστής σε κάποια φάση σεξ, γιατί... ε, έπρεπε μάλλον να κάνει, ούτε αυτό έβγαζε νόημα, δεν είχε ποτέ ανταλάξει πάνω από δυο κουβέντες με την παρτενέρ.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι απόδειξη αυτού, μια φρίκη χωρίς αντίκτυπο στην ιστορία. Το οτι ο συγγράφεας αφησε την περιγραφή του τίτλου για το τέλος, δεν εξυπηρετεί κάτι στο σενάριο απλά ο συγγραφέας ήθελε να μας αφήσει με αυτή τη φρικωδία. Αυτό έχει, αυτό πουλάει. Ετσι, για να μην έχουμε αμφιβολίες ποιος είναι ο edgelord βασιλάς της ρηχότητας και ανοησίας.
Αν θέλετε να διαβάσετε μια ιστορία από την κατοχή, με μυστήριο, κανονική πλοκή και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που ζωντανεύουν τις σελίδες να διαβάσετε το παδικό βιβλίο ο Θησαυρός της Βάγιας από τη Γεωργία Σαρή. Είναι πολύ καλύτερο, αλήθεια.
.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Ο χαρακτήρας είναι ένας ντετέκτιβ που προσλαμβάνεται να παρακολουθήσει μια γυναίκα αλλά αρρωσταίνει και τον παίρνει ο ύπνος. Αυτό, συμβαίνει στην αρχή του βιβλίου και είναι η μοναδική φορά που ο ήρωας κάνει κάτι ενεργητικά σε όλο το σενάριο. Σε όλη την υπόλοιπη ιστορία ο πρωταγωνιστής μας απλά αντιδρά. Γνωρίζει όλους τους πρωταγωνιστές τις ιστορίας για να τους γνωρίσουμε και εμείς και μετά όλη η πλοκή του σερβίρεται σε δύο δόσεις κάπου στα μισά και λίγο πριν το τέλος του βιβλίου. Μην περιμένετε έρευνες, ανάλυση στοιχείων, παζλ, στιγμές "εύρηκα!": Δεν υπάρχουν.
Εντάξει, ο ήρωας δεν είναι καλός ντετέκτιβ το λέει και ίδιος στην αρχή, τι περίμενες; Πολλοί πρωταγωνιστές είναι ένα απλό κατασκεύασμα για να παρακολουθήσουμε μια ιστορία μέσα από τα μάτια τους. Αν η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Είναι η ιστορία ενδιαφέρουσα;
Οχι.
Μια χιλιοπαιγμένη ιστορία, όλο κλισέ που δε θα δεχόταν ούτε ο Φώσκολος για το "Υπολοχαγός Νατάσα". Τουλάχιστον αυτός ήξερε οτι το δυνατό του σημείο ήταν η Βουγιουκλάκη... Υπάρχει μια αναμενόμενη"ανατροπή" αλλά η μόνη έκπληξη που μου προκάλεσε ήταν πως κατάφερα και διάβασα ως εκεί.
Εντάξει, εντάξει ο ντετέκτιβ είναι τελείως διακοσμητικός και η ιστορία μπορεί να είναι κλισέ, αλλά αν ειπωθεί σωστά και μια χιλιοπαιγμένη ιστορία μπορεί να γίνει κλασσική. Σωστά;
Λάθος.
Η ιστορία βρίθει από σεναριακές, τρύπες, κενά και plotilines που δεν καταλήγουν πουθενά. Δεν θέλω να μαρτυρήσω αλλά θα πω οτι περιλαμβάνει έναν γιατρό που κάνει καταγγελίες χωρίς να εξετάσει τον ασθενή (προφανώς ο συγγραφέας εκτός από σχολή αφήγησης δεν πήγε ποτέ ούτε και σε νοσοκομείο), και τον πρωταγωνιστή να αποφασίζει να οδηγήσει άγνωστες γυναίκες από το Αίγιο στην Αθήνα γιατί του χτύπησαν την πόρτα στις 3.00 το πρωί - δεν κάνω πλάκα αυτό έγινε. Βγάζει νόημα μόνο αν δεν το καλοσκεφτείς.
Εντάξει, εντάξει ο ντετέκτιβ είναι άχρηστος, η ιστορία κλισέ, το σενάριο έχει τρύπες. Αν όμως γραφτεί ωραί...
Δεν γράφτηκε ωραία. Αλήθεια. Πηγαίντε σελίδα 64 που μας συστήνεται ένας βαρκάρης, ο οποίος στην σελίδα 65 ξαφνικά γίνεται ο Δημήτρης. Για πέντε λεπτά προσπαθούσα να καταλάβω ποιος είναι ο Δημήτρης και που τον γνωρίσαμε μέχρι να καταλάβω ότι ήταν ο ψαράς, που ξαφνικά απέκτησε όνομα. Δεν καταλαβαίνω, δεν το διάβασε κανείς το βιβλίο πριν εκδοθεί;
Οσο για τις εκφράσεις και το λεξιλόγιο, θυμίζουν 15χρονο που είδε 2-3 φιλμ νουάρ και τώρα προσπαθεί να φανεί σκοτεινός και ώριμος. "Οπως οι αυλακιές του νερού, έτσι και εμείς εξαφανιζόμαστε, με κάποιες λέξεις να αντηχούν υπόκωφα, τις λέξεις που δεν προλάβαμε να ανταλλάξουμε".
Καλύτερα η Βουγιουκλάκη...
Τι μένει λοιπόν στον συγγραφέα να μας προσφέρει για να μας κρατήσει; Αίμα, βία και σεξ. Φθήνια. Οι άγγλοι έχουν μια φράση για αυτό sensationalism. Φθηνή διασκέδαση, να περιγράψεις βία, βασανιστήρια κάτι για να το εξιτάρει. Ευνουχισμοί,διαστροφή στο σεξ, βασανιστήρια. Ε, αυτό δίνει ο συγγραφέας. Α, κάνει και ο πρωταγωνιστής σε κάποια φάση σεξ, γιατί... ε, έπρεπε μάλλον να κάνει, ούτε αυτό έβγαζε νόημα, δεν είχε ποτέ ανταλάξει πάνω από δυο κουβέντες με την παρτενέρ.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι απόδειξη αυτού, μια φρίκη χωρίς αντίκτυπο στην ιστορία. Το οτι ο συγγράφεας αφησε την περιγραφή του τίτλου για το τέλος, δεν εξυπηρετεί κάτι στο σενάριο απλά ο συγγραφέας ήθελε να μας αφήσει με αυτή τη φρικωδία. Αυτό έχει, αυτό πουλάει. Ετσι, για να μην έχουμε αμφιβολίες ποιος είναι ο edgelord βασιλάς της ρηχότητας και ανοησίας.
Αν θέλετε να διαβάσετε μια ιστορία από την κατοχή, με μυστήριο, κανονική πλοκή και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που ζωντανεύουν τις σελίδες να διαβάσετε το παδικό βιβλίο ο Θησαυρός της Βάγιας από τη Γεωργία Σαρή. Είναι πολύ καλύτερο, αλήθεια.
.
December 16, 2024
رواية بوليسية حدثت أحداثها في البلدين ألمانيا و اليونان
و تدحرجت أحداثها بين 1944 و 2018
سلسلة من الجثث المنتحرة و سر كبير تمتد جذوره ل سنة 1944 فترة غزو ألمانيا على اليونان وما يصاحب الحروب من خطف النساء و إستغلالهن نجم عن ذالك إختطاف فتاتين يونانيتين جميلتين من قبل الجنود الألمان، لكن مصير كل منهما سيحدد من قبل جندي ألماني قرر إنقاذ واحدة منهن فقط و ترك الثانية لتلقى مصيرها المؤلم.
و بعد مرور عقود ستلتقي خيوط هذه الحكاية القديمة وسيلتقي بطل القصة الذي أنقذ حبيبته و خان وطنه و الإبن الذي يحمل السر الحارق منذ سنواته الأولى و الحفيد الغامض الذي جاء لفك كل هذا الغموض و اكتشاف الحقيقة التي طمست منذ سنين .
رواية مشوقة بها من الغموض الكثير و ممتعة جدا
و تدحرجت أحداثها بين 1944 و 2018
سلسلة من الجثث المنتحرة و سر كبير تمتد جذوره ل سنة 1944 فترة غزو ألمانيا على اليونان وما يصاحب الحروب من خطف النساء و إستغلالهن نجم عن ذالك إختطاف فتاتين يونانيتين جميلتين من قبل الجنود الألمان، لكن مصير كل منهما سيحدد من قبل جندي ألماني قرر إنقاذ واحدة منهن فقط و ترك الثانية لتلقى مصيرها المؤلم.
و بعد مرور عقود ستلتقي خيوط هذه الحكاية القديمة وسيلتقي بطل القصة الذي أنقذ حبيبته و خان وطنه و الإبن الذي يحمل السر الحارق منذ سنواته الأولى و الحفيد الغامض الذي جاء لفك كل هذا الغموض و اكتشاف الحقيقة التي طمست منذ سنين .
رواية مشوقة بها من الغموض الكثير و ممتعة جدا
February 23, 2019
Ένα καταπληκτικό βιβλίο. Ένα από τα βιβλία που θα ξαναδιάβαζα με μεγάλη ευχαρίστηση. Περιεκτικό χωρίς περιττές λεπτομέρειες με μια καταπληκτική γραφή που με συνεπήρε από τις πρώτες του σελίδες.
December 15, 2018
Ενα νουαρ με απιστευτη ταχυτητα και ενταση σχεδον κινηματογραφικη! Αν και συνηθως είμαι πολυ επιφυλακτικη σε το ελληνικο νουαρ και fiction "Ο δύτης" με αγγιξε από την στιγμη της παρουσίασης του σε γνωστο βιβλιοπωλειο. Η ιστορια ξεκινα από ενα τυχαιο γεγονος και μετατρεπεται σε ενα θριλερ με αγωνια, πλοκη και ενταση μεταξυ Ανόβερου, Βερολινου και Αιγίου. Ιστορικά γεγονότα μπλέκονται με νουαρ ατμοσφαιρα, μυστηριο, μια γκοθ ατμοσφαιρα.Ο δύτης έχει ωραίες εικόνες και αφήνει κάτι "θολό"( blur)
Που επιτρέπει τόσο στα συναισθήματα και όσο και στο fiction να λειτουργήσουν παράλληλα χωρίς να καπακωνουν το ένα το άλλο. Τολμώ να πω ότι μερικές φορές μου θύμησε μανσετ.
ΥΓ Θα σου αρεσει για ολα. Κυριως για τις ομορφες και τολμηρες περιγραφες και ιδιαιτερα για τον ίδιο το Δύτη. Σε συμβουλευω να παρεις μια βαθια αναπνοη και να βυθιστεις!
Που επιτρέπει τόσο στα συναισθήματα και όσο και στο fiction να λειτουργήσουν παράλληλα χωρίς να καπακωνουν το ένα το άλλο. Τολμώ να πω ότι μερικές φορές μου θύμησε μανσετ.
ΥΓ Θα σου αρεσει για ολα. Κυριως για τις ομορφες και τολμηρες περιγραφες και ιδιαιτερα για τον ίδιο το Δύτη. Σε συμβουλευω να παρεις μια βαθια αναπνοη και να βυθιστεις!
April 12, 2023
Όταν τελειώσει ένα όνειρο,
έρχεται η ώρα να ξυπνήσεις
ή να βυθιστείς στον εφιάλτη…
Όπως έχω πει επανειλημμένως, καλό είναι στα βιβλία, όπως άλλωστε και για κάθε τι άλλο στη ζωή μας, θα πρέπει να έχουμε προσωπική άποψη προτού αποφασίσουμε αν μας «κάνουν» ή όχι. Ο «Δύτης» του Μίνου Ευσταθιάδη λοιπόν είναι ένα τρανό παράδειγμα του «δάσκαλε που δίδασκες…» αφού, έχοντας ακούσει αρνητικά σχόλια από φίλους, των οποίων την άποψη εκτιμώ ιδιαίτερα όσων αφορά στις αναγνωστικές τους επιλογές, το είχα αφήσει πίσω, πολύ πίσω στη στοίβα με τα αδιάβαστα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρη αν θα έπιανα να το διαβάσω αν δεν ανέβαινε στη πλατφόρμα JukeBooks ως audiobook. Αφού όμως ανέβηκε και μάλιστα με έναν από τους πιο αγαπημένους μου αφηγητές, το βρήκα ευκαιρία να του δώσω την ευκαιρία που ομολογουμένως, του άξιζε. Και πιστέψτε με ότι όταν λέω του άξιζε το εννοώ. Του ΑΞΙΖΕ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
(Κι αφού έγραψα αυτή την πρώτη παράγραφο, έμεινα να κοιτάζω για ώρα τ��ν οθόνη πριν γράψω οτιδήποτε περισσότερο γιατί το μυαλό μου παρασύρθηκε στην ανάμνηση της υπέροχης ιστορίας που έστησε ο Ευσταθιάδης.)
Τι είναι ο «Δύτης»; Είναι ένα εξαιρετικό νουάρ μυθιστόρημα με κοινωνικές και ιστορικές προεκτάσεις κι ενίοτε με αραχνούφαντο μαύρο πέπλο του τρόμου να το σκεπάζει, που σαν όλα τα μυθιστορήματα του είδους που σέβονται τον εαυτό τους, έχει ως κεντρικό άξονα τον άνθρωπο και τα δεινά του. Ένα μελαγχολικό και πολύπλευρο μυθιστόρημα, που παρόλη τη σκοτεινιά και τη μαυρίλα που υπάρχει διάχυτη πίσω από την ιστορία το��, ο αναγνώστης δε μπορεί να μη διακρίνει ψήγματα σαρκασμού και χιούμορ να κάνουν την εμφάνισή τους εδώ κι εκεί, δειλά-δειλά, σα να ντρέπονται να εκδηλώσουν την παρουσία σου εντονότερα.
Ο Μίνως Ευσταθιάδης με μοναδικό τρόπο κατορθώνει να μας περάσει υποδορίως πολύ σκληρές εικόνες και να τις χαράξει για πάντα στη μνήμη μας. Παρ’όλ’αυτά η γραφή του έχει κάτι το λυρικό. Χρησιμοποιεί απλή και στρωτή γλώσσα και όμορφες λέξεις. Κάθε του παράγραφος είναι καλοδουλεμένη. Δεν κρύβεται πίσω από το σκληρό θέμα της ιστορίας του και να παραμελεί τη γραφή του. Αντίθετα μάλιστα, εξωραΐζει το σκληρό θέμα με την ποιητική, μερικές φορές, γραφή του.
Η πλοκή αρχικά ξεδιπλώνεται αργά, αφήνοντας αιχμές και νύξεις για μακάβρια μυστικά και ολέθριες τραγωδίες του παρελθόντος, μέχρις ότου λίγο πριν το συγκλονιστικό τέλος, προχωρά κάνει το salto mortale και μας σερβίρει σε «κρύο πιάτο» όλη τη φρίκη της ανθρώπινης φύσης. Όσον αφορά στο φινάλε, το οποίο σκάει σαν πυροτέχνημα από κει που δεν το περιμένεις, είναι η απόλυτη δικαίωση για ένα βιβλίο που σε ικανοποίησε σε όλες τις εκφάνσεις του. Σε αρχή, μέση και τέλος.
Δε ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να πω που να μην έχει ήδη ειπωθεί πολλές φορές. Αυτό μόνο που μπορώ να πω, έχοντας την εμπειρία της ακουστικής «ανάγνωσης» του βιβλίου, είναι ότι το ένοιωσα μέχρι τα μύχια της ψυχής μου. Το βίωσα σε άλλο επίπεδο. Σα να ήμουν κι εγώ κομμάτι της ιστορίας, κρυμμένη κάπου σε μια γωνιά και παρακολουθούσα στενά τα τεκταινόμενα. Σε αυτό βοήθησε φυσικά και η εξαιρετική ανάγνωση του αφηγητή, του Θοδωρή Οικονομίδη, που ότι κι αν έχω ακούσει με εκείνον στο μικρόφωνο, το έχω απολαύσει.
«Ο Δύτης» είναι ένα βιβλίο για εκείνους που αγαπούν τα νουάρ μυθιστορήματα και όχι για εκείνους που είναι λάτρεις της καθαρόαιμης αστυνομικής λογοτεχνίας. Δεν έχει σωρούς αιματοβαμμένα πτώματα, ούτε κατά συρροή δολοφόνους, μα ούτε και μπάτσους που μπεκροπίνουν και αναζητούν λύσεις στα υπαρξιακά τους προβλήματα. «Ο Δύτης» είναι ένα ταξίδι από το παρελθόν στο παρόν και πίσω πάλι, ένα ταξίδι μόνο και μόνο για να ανακαλύψει κάποιος τι θα πει να ζεις στον απόλυτο εφιάλτη. Ένα ταξίδι που βάζει τον αναγνώστη σε σκέψεις για την ανθρώπινη φύση. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενη που το «διάβασα» κι ακόμα πιο χαρούμενη που έμαθα ότι πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο έχει ταξιδέψει κι εκτός των συνόρων της χώρας μας.
Καλή ανάγνωση
vivliografika.blogspot.com
έρχεται η ώρα να ξυπνήσεις
ή να βυθιστείς στον εφιάλτη…
Όπως έχω πει επανειλημμένως, καλό είναι στα βιβλία, όπως άλλωστε και για κάθε τι άλλο στη ζωή μας, θα πρέπει να έχουμε προσωπική άποψη προτού αποφασίσουμε αν μας «κάνουν» ή όχι. Ο «Δύτης» του Μίνου Ευσταθιάδη λοιπόν είναι ένα τρανό παράδειγμα του «δάσκαλε που δίδασκες…» αφού, έχοντας ακούσει αρνητικά σχόλια από φίλους, των οποίων την άποψη εκτιμώ ιδιαίτερα όσων αφορά στις αναγνωστικές τους επιλογές, το είχα αφήσει πίσω, πολύ πίσω στη στοίβα με τα αδιάβαστα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρη αν θα έπιανα να το διαβάσω αν δεν ανέβαινε στη πλατφόρμα JukeBooks ως audiobook. Αφού όμως ανέβηκε και μάλιστα με έναν από τους πιο αγαπημένους μου αφηγητές, το βρήκα ευκαιρία να του δώσω την ευκαιρία που ομολογουμένως, του άξιζε. Και πιστέψτε με ότι όταν λέω του άξιζε το εννοώ. Του ΑΞΙΖΕ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
(Κι αφού έγραψα αυτή την πρώτη παράγραφο, έμεινα να κοιτάζω για ώρα τ��ν οθόνη πριν γράψω οτιδήποτε περισσότερο γιατί το μυαλό μου παρασύρθηκε στην ανάμνηση της υπέροχης ιστορίας που έστησε ο Ευσταθιάδης.)
Τι είναι ο «Δύτης»; Είναι ένα εξαιρετικό νουάρ μυθιστόρημα με κοινωνικές και ιστορικές προεκτάσεις κι ενίοτε με αραχνούφαντο μαύρο πέπλο του τρόμου να το σκεπάζει, που σαν όλα τα μυθιστορήματα του είδους που σέβονται τον εαυτό τους, έχει ως κεντρικό άξονα τον άνθρωπο και τα δεινά του. Ένα μελαγχολικό και πολύπλευρο μυθιστόρημα, που παρόλη τη σκοτεινιά και τη μαυρίλα που υπάρχει διάχυτη πίσω από την ιστορία το��, ο αναγνώστης δε μπορεί να μη διακρίνει ψήγματα σαρκασμού και χιούμορ να κάνουν την εμφάνισή τους εδώ κι εκεί, δειλά-δειλά, σα να ντρέπονται να εκδηλώσουν την παρουσία σου εντονότερα.
Ο Μίνως Ευσταθιάδης με μοναδικό τρόπο κατορθώνει να μας περάσει υποδορίως πολύ σκληρές εικόνες και να τις χαράξει για πάντα στη μνήμη μας. Παρ’όλ’αυτά η γραφή του έχει κάτι το λυρικό. Χρησιμοποιεί απλή και στρωτή γλώσσα και όμορφες λέξεις. Κάθε του παράγραφος είναι καλοδουλεμένη. Δεν κρύβεται πίσω από το σκληρό θέμα της ιστορίας του και να παραμελεί τη γραφή του. Αντίθετα μάλιστα, εξωραΐζει το σκληρό θέμα με την ποιητική, μερικές φορές, γραφή του.
Η πλοκή αρχικά ξεδιπλώνεται αργά, αφήνοντας αιχμές και νύξεις για μακάβρια μυστικά και ολέθριες τραγωδίες του παρελθόντος, μέχρις ότου λίγο πριν το συγκλονιστικό τέλος, προχωρά κάνει το salto mortale και μας σερβίρει σε «κρύο πιάτο» όλη τη φρίκη της ανθρώπινης φύσης. Όσον αφορά στο φινάλε, το οποίο σκάει σαν πυροτέχνημα από κει που δεν το περιμένεις, είναι η απόλυτη δικαίωση για ένα βιβλίο που σε ικανοποίησε σε όλες τις εκφάνσεις του. Σε αρχή, μέση και τέλος.
Δε ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να πω που να μην έχει ήδη ειπωθεί πολλές φορές. Αυτό μόνο που μπορώ να πω, έχοντας την εμπειρία της ακουστικής «ανάγνωσης» του βιβλίου, είναι ότι το ένοιωσα μέχρι τα μύχια της ψυχής μου. Το βίωσα σε άλλο επίπεδο. Σα να ήμουν κι εγώ κομμάτι της ιστορίας, κρυμμένη κάπου σε μια γωνιά και παρακολουθούσα στενά τα τεκταινόμενα. Σε αυτό βοήθησε φυσικά και η εξαιρετική ανάγνωση του αφηγητή, του Θοδωρή Οικονομίδη, που ότι κι αν έχω ακούσει με εκείνον στο μικρόφωνο, το έχω απολαύσει.
«Ο Δύτης» είναι ένα βιβλίο για εκείνους που αγαπούν τα νουάρ μυθιστορήματα και όχι για εκείνους που είναι λάτρεις της καθαρόαιμης αστυνομικής λογοτεχνίας. Δεν έχει σωρούς αιματοβαμμένα πτώματα, ούτε κατά συρροή δολοφόνους, μα ούτε και μπάτσους που μπεκροπίνουν και αναζητούν λύσεις στα υπαρξιακά τους προβλήματα. «Ο Δύτης» είναι ένα ταξίδι από το παρελθόν στο παρόν και πίσω πάλι, ένα ταξίδι μόνο και μόνο για να ανακαλύψει κάποιος τι θα πει να ζεις στον απόλυτο εφιάλτη. Ένα ταξίδι που βάζει τον αναγνώστη σε σκέψεις για την ανθρώπινη φύση. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενη που το «διάβασα» κι ακόμα πιο χαρούμενη που έμαθα ότι πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο έχει ταξιδέψει κι εκτός των συνόρων της χώρας μας.
Καλή ανάγνωση
vivliografika.blogspot.com
January 10, 2020
Ενδιαφέρον. Πιο ενδιαφέρον αν δεν το διαβάσει κανείς ως "αστυνομικό". Παρά το (ανατριχιαστικό και αηδιαστικό, για μένα) τέλος, κρατάει τον αναγνώστη. Καλογραμμένο, αν και παραπάνω λυρικό σε κάποια σημεία απ' όσο εγώ θα ήθελα, με πληροφορίες και αναδρομές στην ιστορία.
September 14, 2024
رواية غريبة فيها اجزاء مكتوبة حلو جدا و اجزاء لا
الكاتب عقد الامور لدرجة اني النهاية جات غريبة و مبتوره
و للاسف الترجمة فيها مشاكل في تركيب الجمل
الكاتب عقد الامور لدرجة اني النهاية جات غريبة و مبتوره
و للاسف الترجمة فيها مشاكل في تركيب الجمل
Read
January 16, 2019«Πες μου, πιστεύεις στο πεπρωμένο των ανθρώπων; Σ’ εκείνη την ατίθαση δύναμη που μπορεί να σε σώσει ή να σε αφανίσει πριν προλάβεις να σηκώσεις το χέρι σου; Όχι; Ωραία. Αφού λοιπόν δεν πιστεύεις, τότε άκου κι αυτό το τελευταίο…»
Τι σχέση μπορεί να έχει ένας τυφλοπόντικας στο εξώφυλλο με έναν δύτη για τίτλο; Μια απόλυτη σχέση που δεν υπάρχει περίπτωση να την φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Ο Μίνως Ευσταθιάδης δένει με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία τα δύο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους στοιχεία που κοσμούν τη «βιτρίνα» του βιβλίου του χαρίζοντας στο αναγνωστικό κοινό ένα νουάρ μυθιστόρημα εξαιρετικά ευρηματικό.
Και ξεκινάς να διαβάζεις… Και από τις πρώτες γραμμές, από τις πρώτες σελίδες μαγεύεσαι από τη λυρική γραφή του Ευσταθιάδη. Το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις σκέφτεσαι. Το που θα καταλήξει όμως ο συγγραφέας στο κρατάει επτασφράγιστο μυστικό. Κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία σελίδα. Εκεί απλώνει το χέρι του και σε γραπώνει από το σβέρκο δίνοντας σου μια δυνατή κουτουλιά στον τοίχο. Και ενώ λες ότι μέχρι τώρα διαβάζεις μια ξεχωριστή ατμοσφαιρική νουάρ ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά σου η απόλυτη φρίκη. Μια φρίκη που σε κάνει να ανατριχιάζεις και μόνο που εστιάζεις το βλέμμα σου επάνω σε εκείνες τις τελευταίες γραμμές της ιστορίας. Αυτό ήταν πραγματικά το κερασάκι στην τούρτα που σου φύλαγε ο συγγραφέας αναρωτιέσαι αφού έχεις κλείσει το βιβλίο και παλεύεις να ηρεμήσεις την ψυχή σου από όλο αυτό που έζησες.
«Πρέπει να πρόκειται για παιχνίδι, αυτό συνεχίζω να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου. Κι αν τελικά δεν είναι παιχνίδι; Α, όχι, όχι. Πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια πίσω από τα οποία οπισθοχωρεί ακόμη και η φαντασία. Πρέπει να υπάρχει ένα άθραυστο γυαλί πίσω από το οποίο ο κόσμος μεταμορφώνεται και πάλι σε παιχνίδι. Έστω και αιματηρό…»
Ο Κρις Πάπας ζει και εργάζεται στο Αμβούργο της Γερμανίας. Είναι ο φθηνότερος ιδιωτικός ντετέκτιβ και έχει ελληνικές ρίζες. Ένα βράδυ τον επισκέπτεται στο γραφείο του ένας ηλικιωμένος κύριος. Του αναθέτει την παρακολούθηση μιας γυναίκας, της Εύας Ντέμπλινγκ, δίνοντας του χίλια ευρώ προκαταβολή. Τα χνάρια της θα τον φέρουν σε ένα ετοιμόρροπο ξενοδοχείο ακριβώς δίπλα από το δωμάτιο 107. Εκεί θα συναντηθεί με έναν νεαρότερο άντρα και υπό τους σκληρούς ήχους των Ramstein θα κάνουν τη φαντασία του Κρις να οργιάσει. Η παρακολούθηση όμως θα αποδειχτεί φιάσκο όταν ο ντετέκτιβ παραδίδεται στα χέρια του Μορφέα. Η αυτοκτονία του πελάτη του στο δωμάτιο 107 θα αρχίσει να ξετυλίγει ένα κουβάρι μυστηρίου. Όταν η αναζήτηση του θα τον φέρει αντιμέτωπο με το πνιγμένο σώμα της Εύας στο Αίγιο, όπου είναι και η καταγωγή του, θα τον γυρίσει πίσω στα πάτρια εδάφη της Ελλάδας. Και εκεί τον περιμένει μια κατακόρυφη βουτιά στο παρελθόν για να φέρει στην επιφάνεια τον Δύτη. Η φρίκη ξαναζωντανεύει στις μνήμες θυμίζοντας ότι η πραγματικότητα ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία.
«Ξαφνικά όμως ανακάλυψα πως αυτό μου αρκούσε. Γιατί; Επειδή ήξερα πως το ήξερε. Και ήξερε πως το ήξερα. Αυτή η αμφίδρομη γνώση ήταν τόσο σημαντική για μένα. Μέσα από το μυστικό μας μοιραζόμαστε την φρίκη…»
Ο Ευσταθιάδης φοράει τη μάσκα του, καταδύεται σε απύθμενα βάθη και ξετυλίγει την ιστορία του μέσα από μια πρωτοπρόσωπη γραφή. Για να σε κάνει πιο άμεσο δέκτη της πλοκής του, να σε ταυτίσει με τον ήρωα του, να σε παρασύρει στην αφήγηση του. Τα μέρη που αναφέρονται στο παρελθόν αναδύονται στο τρίτο πρόσωπο τονίζοντας έτσι τη διαφορετικότητα τους από το παρόν. Θέλοντας να δηλώσουν την παρουσία τους σθεναρά αφού τα χαμένα κομμάτια του παζλ κρύβονται καλά μέσα στο σκοτάδι του μυαλού όσων δεν μπορούν να ξεχάσουν.
Η αναφορά στην τραγωδία του Αισχύλου «Αγαμέμνων» κρύβει μέσα της εκείνη την γκροτέσκα αλληγορία ενός θανάσιμου χτυπήματος που δέχονται οι ήρωες καθώς καλούνται να πληρώσουν για εκείνους που έπρεπε να θυσιαστούν στο βωμό ως σύγχρονες Ιφιγένειες. Ουσιαστικά ουδείς είναι αναμάρτητος στο «Δύτη». Όλοι τους έχουν ανοικτές πληγές που πυορροούν και μαζί τους βαδίζουμε στο καλά τεντωμένο σχοινί της ζωής τους. Μια καλοστημένη παράσταση αρχαίας τραγωδίας που αναζητά την κάθαρση.
«Ο Δύτης» είναι ένα βιβλίο για δυνατούς λύτες. Για εκείνους που απολαμβάνουν τα αμιγώς νουάρ μυθιστορήματα. Ένα παιχνίδι με το παρελθόν που θα αποκαλύψει την πραγματικότητα της απόλυτης φρίκης. Η υπόγεια αναπνοή του Δύτη θα σκάσει καυτή πάνω σου, μέσα σου. Θα νιώσεις σαν να γυρίζεις τα γρανάζια και να βάζεις μπροστά έναν αρχαίο εφιάλτη. Όταν αναδυθεί στην επιφάνεια το φως του θα σε ξεσκίσει…
Όταν τελειώσει ένα όνειρο,
έρχεται η ώρα να ξυπνήσεις
ή να βυθιστείς στον εφιάλτη…
Τι σχέση μπορεί να έχει ένας τυφλοπόντικας στο εξώφυλλο με έναν δύτη για τίτλο; Μια απόλυτη σχέση που δεν υπάρχει περίπτωση να την φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Ο Μίνως Ευσταθιάδης δένει με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία τα δύο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους στοιχεία που κοσμούν τη «βιτρίνα» του βιβλίου του χαρίζοντας στο αναγνωστικό κοινό ένα νουάρ μυθιστόρημα εξαιρετικά ευρηματικό.
Και ξεκινάς να διαβάζεις… Και από τις πρώτες γραμμές, από τις πρώτες σελίδες μαγεύεσαι από τη λυρική γραφή του Ευσταθιάδη. Το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις σκέφτεσαι. Το που θα καταλήξει όμως ο συγγραφέας στο κρατάει επτασφράγιστο μυστικό. Κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία σελίδα. Εκεί απλώνει το χέρι του και σε γραπώνει από το σβέρκο δίνοντας σου μια δυνατή κουτουλιά στον τοίχο. Και ενώ λες ότι μέχρι τώρα διαβάζεις μια ξεχωριστή ατμοσφαιρική νουάρ ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά σου η απόλυτη φρίκη. Μια φρίκη που σε κάνει να ανατριχιάζεις και μόνο που εστιάζεις το βλέμμα σου επάνω σε εκείνες τις τελευταίες γραμμές της ιστορίας. Αυτό ήταν πραγματικά το κερασάκι στην τούρτα που σου φύλαγε ο συγγραφέας αναρωτιέσαι αφού έχεις κλείσει το βιβλίο και παλεύεις να ηρεμήσεις την ψυχή σου από όλο αυτό που έζησες.
«Πρέπει να πρόκειται για παιχνίδι, αυτό συνεχίζω να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου. Κι αν τελικά δεν είναι παιχνίδι; Α, όχι, όχι. Πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια πίσω από τα οποία οπισθοχωρεί ακόμη και η φαντασία. Πρέπει να υπάρχει ένα άθραυστο γυαλί πίσω από το οποίο ο κόσμος μεταμορφώνεται και πάλι σε παιχνίδι. Έστω και αιματηρό…»
Ο Κρις Πάπας ζει και εργάζεται στο Αμβούργο της Γερμανίας. Είναι ο φθηνότερος ιδιωτικός ντετέκτιβ και έχει ελληνικές ρίζες. Ένα βράδυ τον επισκέπτεται στο γραφείο του ένας ηλικιωμένος κύριος. Του αναθέτει την παρακολούθηση μιας γυναίκας, της Εύας Ντέμπλινγκ, δίνοντας του χίλια ευρώ προκαταβολή. Τα χνάρια της θα τον φέρουν σε ένα ετοιμόρροπο ξενοδοχείο ακριβώς δίπλα από το δωμάτιο 107. Εκεί θα συναντηθεί με έναν νεαρότερο άντρα και υπό τους σκληρούς ήχους των Ramstein θα κάνουν τη φαντασία του Κρις να οργιάσει. Η παρακολούθηση όμως θα αποδειχτεί φιάσκο όταν ο ντετέκτιβ παραδίδεται στα χέρια του Μορφέα. Η αυτοκτονία του πελάτη του στο δωμάτιο 107 θα αρχίσει να ξετυλίγει ένα κουβάρι μυστηρίου. Όταν η αναζήτηση του θα τον φέρει αντιμέτωπο με το πνιγμένο σώμα της Εύας στο Αίγιο, όπου είναι και η καταγωγή του, θα τον γυρίσει πίσω στα πάτρια εδάφη της Ελλάδας. Και εκεί τον περιμένει μια κατακόρυφη βουτιά στο παρελθόν για να φέρει στην επιφάνεια τον Δύτη. Η φρίκη ξαναζωντανεύει στις μνήμες θυμίζοντας ότι η πραγματικότητα ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία.
«Ξαφνικά όμως ανακάλυψα πως αυτό μου αρκούσε. Γιατί; Επειδή ήξερα πως το ήξερε. Και ήξερε πως το ήξερα. Αυτή η αμφίδρομη γνώση ήταν τόσο σημαντική για μένα. Μέσα από το μυστικό μας μοιραζόμαστε την φρίκη…»
Ο Ευσταθιάδης φοράει τη μάσκα του, καταδύεται σε απύθμενα βάθη και ξετυλίγει την ιστορία του μέσα από μια πρωτοπρόσωπη γραφή. Για να σε κάνει πιο άμεσο δέκτη της πλοκής του, να σε ταυτίσει με τον ήρωα του, να σε παρασύρει στην αφήγηση του. Τα μέρη που αναφέρονται στο παρελθόν αναδύονται στο τρίτο πρόσωπο τονίζοντας έτσι τη διαφορετικότητα τους από το παρόν. Θέλοντας να δηλώσουν την παρουσία τους σθεναρά αφού τα χαμένα κομμάτια του παζλ κρύβονται καλά μέσα στο σκοτάδι του μυαλού όσων δεν μπορούν να ξεχάσουν.
Η αναφορά στην τραγωδία του Αισχύλου «Αγαμέμνων» κρύβει μέσα της εκείνη την γκροτέσκα αλληγορία ενός θανάσιμου χτυπήματος που δέχονται οι ήρωες καθώς καλούνται να πληρώσουν για εκείνους που έπρεπε να θυσιαστούν στο βωμό ως σύγχρονες Ιφιγένειες. Ουσιαστικά ουδείς είναι αναμάρτητος στο «Δύτη». Όλοι τους έχουν ανοικτές πληγές που πυορροούν και μαζί τους βαδίζουμε στο καλά τεντωμένο σχοινί της ζωής τους. Μια καλοστημένη παράσταση αρχαίας τραγωδίας που αναζητά την κάθαρση.
«Ο Δύτης» είναι ένα βιβλίο για δυνατούς λύτες. Για εκείνους που απολαμβάνουν τα αμιγώς νουάρ μυθιστορήματα. Ένα παιχνίδι με το παρελθόν που θα αποκαλύψει την πραγματικότητα της απόλυτης φρίκης. Η υπόγεια αναπνοή του Δύτη θα σκάσει καυτή πάνω σου, μέσα σου. Θα νιώσεις σαν να γυρίζεις τα γρανάζια και να βάζεις μπροστά έναν αρχαίο εφιάλτη. Όταν αναδυθεί στην επιφάνεια το φως του θα σε ξεσκίσει…
Όταν τελειώσει ένα όνειρο,
έρχεται η ώρα να ξυπνήσεις
ή να βυθιστείς στον εφιάλτη…
October 19, 2018
Καιρό είχα να διαβάσω κάτι τόσο μεστό και ουσιώδες! Γραφή γοργή, σημαίνων λόγος, υπόθεση που δεν ξεχνιέται εύκολα... Ο δύτης θα μας στοιχειώνει στο εξής - αποκρουστικός (από το εξώφυλλο κιόλας) αλλά πραγματικός. Με τον Κρις Πάπας εκτός από την κοινή προτίμηση για το Jameson τώρα θα μοιραζόμαστε και ανατριχίλες.
February 28, 2023
Βλέπω το εξώφυλλο και απορώ. Διαβάζω τον τίτλο και απορώ. Ξεκινώ την ανάγνωση ��αι εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω αλλά δε δίνω σημασία. Γιατί; Ο Μίνως Ευσταθιάδης με ανεβάζει πολύ γρήγορα σ’ ένα τρενάκι -απ’ αυτά του τρόμου- και μου προκαλεί όλα τα συναισθήματα του κόσμου. Αναπόληση, αηδία, συγκίνηση, κατανόηση. Ένα κείμενο τόσο λυρικό αλλά και ωμό ταυτοχρόνως που δε θέλεις να αφήσεις από τα χέρια σου. Οι ανατροπές πολλές. Υπάρχουν σημεία που νιώθεις να ασφυκτιάς αλλά γυρνάς τη μια σελίδα μετά την άλλη. Από κάθε άποψη το βιβλίο είναι άψογο. Ακόμα και τα σημεία στίξης τοποθετήθηκαν όσο ορθότερα γινόταν. Πλέον δηλώνω πιστός αναγνώστης του Ευσταθιάδη. Με κέρδισε!
March 24, 2025
*3,5
Λοιπόν, είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω για αυτό και του βάζω 3 αστεράκια, 3,5 θα έπαιρνε κανονικά αλλά το μισό πάει υπέρ του Goodreads που δεν λέει να βελτιώσει την εφαρμογή του.
Στα σημαντικά τώρα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Τα είχε όλα. Σασπένς, καλογραμμενους χαρακτήρες, ιστορικές αναδρομές, Rammstein, Αίγιο κπλ. Αυτό που κέντρισε ένα τσικ παραπάνω είναι το ύφος του συγγραφέα.
Εξαιρετικό. Θα συνεχίσω με το επόμενό του.
Λοιπόν, είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω για αυτό και του βάζω 3 αστεράκια, 3,5 θα έπαιρνε κανονικά αλλά το μισό πάει υπέρ του Goodreads που δεν λέει να βελτιώσει την εφαρμογή του.
Στα σημαντικά τώρα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Τα είχε όλα. Σασπένς, καλογραμμενους χαρακτήρες, ιστορικές αναδρομές, Rammstein, Αίγιο κπλ. Αυτό που κέντρισε ένα τσικ παραπάνω είναι το ύφος του συγγραφέα.
Εξαιρετικό. Θα συνεχίσω με το επόμενό του.
June 16, 2023
Απλά υπέροχο!
October 23, 2018
"Ο Δύτης" μού άρεσε πάρα πολύ. Θα τολμούσα να πω πως με εντυπωσίασε με την ευρηματικότητά του. Είναι ένα εξαιρετικό page turner, με συνηθισμένο -ασυνήθιστο-μοναχικό ντετέκτιβ- πρωταγωνιστή, εύστοχες ιστορικές και λογοτεχνικές αναφορές, καλή γλώσσα, υποδόριο χιούμορ, διαστροφή τόση ώστε να αντέχεται, γερή πλοκή και πολύ δυνατό τέλος. Ένα σφιχτοδεμένο βιβλίο που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Όταν το ξεκινήσετε, να φροντίσετε να έχετε ένα τρίωρο μπροστά σας γιατί δεν θα μπορείτε να το αφήσετε από τα χέρια σας.
Μια περιπλάνηση που αρχίζει από το νυχτερινό Αμβούργο για να καταλήξει στον βυθό της ελληνικής θάλασσας. Η αλυσίδα διαδοχικών αυτοκτονιών και ανεξήγητων θανάτων περιστρέφεται γύρω από μια ταινία διάρκειας λίγων λεπτών. Μέσα της ξαναζωντανεύει «Ο Δύτης». Ο ντετέκτιβ Κρις Πάπας θα αναγκαστεί να την παρακολουθήσει για να καταλάβει. Κάποιες φορές το ταξίδι στο παρελθόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια βουτιά στον πυρήνα της φρίκης. Εκεί όπου η πραγματικότητα υπερβαίνει την ανθρώπινη φαντασία.
Μια περιπλάνηση που αρχίζει από το νυχτερινό Αμβούργο για να καταλήξει στον βυθό της ελληνικής θάλασσας. Η αλυσίδα διαδοχικών αυτοκτονιών και ανεξήγητων θανάτων περιστρέφεται γύρω από μια ταινία διάρκειας λίγων λεπτών. Μέσα της ξαναζωντανεύει «Ο Δύτης». Ο ντετέκτιβ Κρις Πάπας θα αναγκαστεί να την παρακολουθήσει για να καταλάβει. Κάποιες φορές το ταξίδι στο παρελθόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια βουτιά στον πυρήνα της φρίκης. Εκεί όπου η πραγματικότητα υπερβαίνει την ανθρώπινη φαντασία.
December 4, 2018
Ένα από τα δύο καλύτερα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2018. Δεν μπορείς να τροποποιήσεις το κείμενο, ούτε καν σε σημεία στίξης. Διαβάζω κατά βάση 10-15 σελίδες κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, αλλά μετά την 100ή σελίδα του Δύτη, διάβασα έως την 140 με μιαν ανάσα και την επόμενη μέρα διάβασα σερί τις τελευταίες 100 σελίδες. Δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω, να μη μάθω τι έχει γίνει!
July 3, 2025
Ο Κρις Πάπας, Έλληνας μετανάστης στο Αμβούργο, εργάζεται ως «ο φθηνότερος ντετέκτιβ» της πόλης. Ένας υπέργηρος κύριος του αναθέτει την παρακολούθηση μιας γυναίκας αλλά η αστυνομία τον βρίσκει νεκρό. Η υπόθεση είναι πιο μπλεγμένη απ’ ό,τι φαίνεται αρχικά και οδηγεί τον πρωταγωνιστή στη γενέτειρά του, το Αίγιο, όπου θα ξεδιπλωθεί μια τραγωδία που έχει τις ρίζες της στη σφαγή των Καλαβρύτων του 1943. Τι μυστικά μπορεί να κρύβει μια πόλη στα έγκατά της; Ποιος θέλει να μείνει το παρελθόν κρυμμένο; Τι σχέσεις έχει ένας διάσημος Γερμανός δικηγόρος με ένα ξεβρασμένο πτώμα στην ακτή της Μπούκας; Πώς συνδέεται με όλα αυτά ένα βιβλίο που κανείς δεν μπορεί να εντάξει ξεκάθαρα σε ένα λογοτεχνικό είδος κι έχει για τίτλο κάτι που δεν αφορά το περιεχόμενο του βιβλίου; Αυτά και άλλα ερωτήματα περιμένουν υπομονετικά τον Κρις Πάπας να τα απαντήσει.
Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο ένταση, ανατροπές, αναπάντητα ερωτήματα και σκοτεινές αλήθειες που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αντέξει όταν βγουν αυτές στο φως, πόσο μάλλον αν είναι μπλεγμένος προσωπικά στην υπόθεση που διαδραματίζεται σε αυτό το μυθιστόρημα. Βήμα το βήμα ο Κρις Πάπας και μαζί κι ο αναγνώστης σκαλίζει μια υπόθεση που δείχνει να μην έχει αρχή ή τέλος κι όλα τα πρόσωπα έχουν μυστηριώδεις ρόλους που αρνούνται να επεξηγήσουν. Τα πράγματα μάλιστα χειροτερεύουν όταν τα πτώματα αυξάνονται! Στην αρχή παρακολούθησα μ’ ενδιαφέρον την πλοκή, είχα μάλιστα και το περιθώριο να κρατήσω κάποιες σημειώσεις, από ένα σημείο και μετά όμως η ένταση κορυφώθηκε, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω, όχι μόνο για να δω τι θα γίνει παρακάτω και τι συνδέει τελικά όλα αυτά τα αρχικά αλλοπρόσαλλα κομμάτια του παζλ αλλά και για να καταλάβω ως ποιο σημείο φρίκης και διαστροφής μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να προκαλέσει πόνο σε ένα άλλο όμαιμο πλάσμα!
Το κείμενο είναι γραμμένο σε ενεστώτα διαρκείας, κάτι που δίνει γρήγορο ρυθμό στην αφήγηση και χαρίζει την αίσθηση της κινηματογραφικότητας. Σκηνές και τοπία παρατάχτηκαν μπροστά στα μάτια μου και με ταξίδεψαν από τη μουντή Γερμανία στη φωτεινή Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα περπατούσα σ’ ένα λαβύρινθο αινιγμάτων, σκέψεων και ίσως λανθασμένων μονοπατιών προς την αλήθεια. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Κρις Πάπας επιτρέπει στον συγγραφέα να ξεδιπλώσει τα γεγονότα αργά και σχεδόν βασανιστικά, μιας και ο ντετέκτιβ είναι στο ίδιο μηδενικό σημείο γνώσεως με τον αναγνώστη. Επιπλέον, μέσα από τον πρωταγωνιστή ντετέκτιβ, δίνεται το περιθώριο να ξεδιπλωθεί ένα εντελώς προσωπικό στυλ γραφής, γεμάτο φράσεις κοφτές και σύντομες, διαλόγους παραστατικούς αλλά όχι μακροσκελείς, να καταγραφούν σκέψεις και περιστατικά με τόσο εύληπτο και ξεχωριστό τρόπο που περνάνε υποδόρια και γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης. Μου άρεσε πολύ η διαφορετικότητα των απρόσμενων μεταφορών και παρομοιώσεων: «Μερικές φορές το παρελθόν ξυπνάει, φτάνει μπροστά στο παρόν και κάθεται στα πόδια του. Ανταλλάσσουν δύσπιστα βλέμματα μα σπάνια ανοίγουν το στόμα τους» (σελ. 60). «Μισή ώρα περιθώριο κρέμεται μέχρι το πρώτο φως» (σελ. 12). «Στο ολοστρόγγυλο πρόσωπό του απλώνεται μια ρουτίνα τηγανισμένη μαζί με πατάτες και λουκάνικα» (σελ. 34).
Η ματιά του συγγραφέα ξεχειλίζει από ειρωνεία στις κωμικοτραγικές καταστάσεις της καθημερινότητάς μας όμως παραμένει διαυγής όταν στρέφεται σε ιστορικά γεγονότα βουτηγμένα στο αίμα όπως η τραγική σελίδα του Δεκεμβρίου του 1943 και τα περιγράφει ξανά με πρωτόγνωρες λέξεις: «Ζούσαν σε μια εποχή αντεστραμμένης πραγματικότητας, κατά τη διάρκεια της οποίας οι άνθρωποι συνήθιζαν να ανησυχούν για όλες τις γεννήσεις και να χαίρονται για ορισμένους θανάτους» (σελ. 145). Σε αντιδιαστολή με ένα χιούμορ καυστικό, διαπεραστικό: «Πεισματικά αμίλητοι και ειρωνικά χαμογελαστοί μένουμε ο ένας απέναντι στον άλλο. Θα χρειαστεί να πέσουν άλλα πενήντα ευρώ για να ξαναπάρει ο κόσμος μπροστά» (σελ. 25). «Οι Έλληνες δεν έχουν ανάγκη από εξωτερικούς εχθρούς με σύγχρονα όπλα. Αφανίζονται πολύ γρηγορότερα μεταξύ τους κρατώντας το τιμόνι, το κινητό και έναν φραπέ στα χέρια» (σελ. 92).
Ο ίδιος ο Κρις Πάπας, που πρωταγωνιστούσε και στο «Δεύτερο μέρος της νύχτας» (Ωκεανίδα, 2014) είναι ένας Έλληνας ντετέκτιβ που ζει στο Αμβούργο ως μετανάστης. Η ματιά του, ο τρόπος σκέψης του, ο χαρακτήρας του δείχνουν μια παραίτηση από τη ζωή και ταυτόχρονα μια οικειότητα με τη μιζέρια της καθημερινότητάς του. Υπέροχη είναι η αυτοκριτική του: «Στο δάσος των συμπτώσεων περιπλανιέται ένας άνθρωπος που δεν κρατάει νήμα στα χέρια. Το φως θα σβήσει, άγνωστα πουλιά θα κρώζουν και ο λαβύρινθος θα τον τραβάει προς το κέντρο του. Θέλω να μιλήσω σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Μα δεν μπορώ. Γιατί μάλλον είμαι εγώ ο ίδιος» (σελ. 51). Πείσμων, δίκαιος και φιλέρευνος, θέλει να βρει τις απαντήσεις σε όσα τον ταλανίζουν, ακόμη και εις βάρος της σωματικής του ακεραιότητας, αρκεί να έρθει η αλήθεια στο φως. Δεν είναι κάθαρμα, μιας και το αβάσταχτο βάρος της αποκάλυψης του τέλους τού δημιουργεί αισθήματα αποστροφής, έντασης, θέλει να μείνει στο σκοτάδι γιατί «το φως θα μας ξεσκίσει» (σελ. 243). Απλός, φυσιολογικά εύστροφος και απόλυτα αληθινός, με έκανε να τον αγαπήσω από την αρχή.
«Ο δύτης» είναι ένα μυθιστόρημα δυνατό, που κρύβει τη μεγαλύτερη έκπληξη για το τέλος και χρησιμοποιεί τον πόνο και τη βία όχι για να εντυπωσιάσει αλλά για να προφυλάξει το ανθρώπινο είδος απ’ αυτόν. Με αφορμή τα τραγικά γεγονότα της γερμανικής Κατοχής, τα ανείπωτα βασανιστήρια, τη φρίκη και τα αντίποινα, ο συγγραφέας με ενέταξε σε μια σκοτεινή και στριφνή υπόθεση, με τον τίτλο και το εξώφυλλο να παίζουν απρόσμενο και διττό ρόλο στις εξελίξεις: ο δύτης του μυθιστορήματος αλλά και ο αναγνώστης που έκανε βαθιά βουτιά μέσα στις σελίδες κι αναδύθηκε στην επιφάνεια εντελώς διαφορετικός απ’ όταν το ξεκίνησε, ο τυφλοπόντικας του εξωφύλλου αλλά και ο Κρις Πάπας που δεν ήξερε προς τα πού να στρέψει τις έρευνές του. Με τον ίδιο τρόπο ξετυλίγεται ένα διπλό και διττό παιχνίδι μέσα στο μυθιστόρημα, πολύπλοκο, ρεαλιστικό, λογικοφανές και εντελώς πρωτότυπο που με άφησε άφωνο με τα πολλά πλεονεκτήματά του, την κεντρική ιδέα του και το ανυπόφορο τέλος μα πάνω απ’ όλα με τον ευρηματικό κύκλο με τον οποίο έκλεισε όλες τις εκκρεμότητες, μετατρέποντας την προρρηθείσα φρίκη σε κάτι αισιόδοξο, γεμάτο δύναμη και αυταπάρνηση, που μόνο μια πραγματικά δυνατή προσωπικότητα μπορεί να κάνει. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο αντικρουόμενα αισθήματα, τροφή για σκέψη και φυσικά σασπένς.
Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο ένταση, ανατροπές, αναπάντητα ερωτήματα και σκοτεινές αλήθειες που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αντέξει όταν βγουν αυτές στο φως, πόσο μάλλον αν είναι μπλεγμένος προσωπικά στην υπόθεση που διαδραματίζεται σε αυτό το μυθιστόρημα. Βήμα το βήμα ο Κρις Πάπας και μαζί κι ο αναγνώστης σκαλίζει μια υπόθεση που δείχνει να μην έχει αρχή ή τέλος κι όλα τα πρόσωπα έχουν μυστηριώδεις ρόλους που αρνούνται να επεξηγήσουν. Τα πράγματα μάλιστα χειροτερεύουν όταν τα πτώματα αυξάνονται! Στην αρχή παρακολούθησα μ’ ενδιαφέρον την πλοκή, είχα μάλιστα και το περιθώριο να κρατήσω κάποιες σημειώσεις, από ένα σημείο και μετά όμως η ένταση κορυφώθηκε, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω, όχι μόνο για να δω τι θα γίνει παρακάτω και τι συνδέει τελικά όλα αυτά τα αρχικά αλλοπρόσαλλα κομμάτια του παζλ αλλά και για να καταλάβω ως ποιο σημείο φρίκης και διαστροφής μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να προκαλέσει πόνο σε ένα άλλο όμαιμο πλάσμα!
Το κείμενο είναι γραμμένο σε ενεστώτα διαρκείας, κάτι που δίνει γρήγορο ρυθμό στην αφήγηση και χαρίζει την αίσθηση της κινηματογραφικότητας. Σκηνές και τοπία παρατάχτηκαν μπροστά στα μάτια μου και με ταξίδεψαν από τη μουντή Γερμανία στη φωτεινή Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα περπατούσα σ’ ένα λαβύρινθο αινιγμάτων, σκέψεων και ίσως λανθασμένων μονοπατιών προς την αλήθεια. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Κρις Πάπας επιτρέπει στον συγγραφέα να ξεδιπλώσει τα γεγονότα αργά και σχεδόν βασανιστικά, μιας και ο ντετέκτιβ είναι στο ίδιο μηδενικό σημείο γνώσεως με τον αναγνώστη. Επιπλέον, μέσα από τον πρωταγωνιστή ντετέκτιβ, δίνεται το περιθώριο να ξεδιπλωθεί ένα εντελώς προσωπικό στυλ γραφής, γεμάτο φράσεις κοφτές και σύντομες, διαλόγους παραστατικούς αλλά όχι μακροσκελείς, να καταγραφούν σκέψεις και περιστατικά με τόσο εύληπτο και ξεχωριστό τρόπο που περνάνε υποδόρια και γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης. Μου άρεσε πολύ η διαφορετικότητα των απρόσμενων μεταφορών και παρομοιώσεων: «Μερικές φορές το παρελθόν ξυπνάει, φτάνει μπροστά στο παρόν και κάθεται στα πόδια του. Ανταλλάσσουν δύσπιστα βλέμματα μα σπάνια ανοίγουν το στόμα τους» (σελ. 60). «Μισή ώρα περιθώριο κρέμεται μέχρι το πρώτο φως» (σελ. 12). «Στο ολοστρόγγυλο πρόσωπό του απλώνεται μια ρουτίνα τηγανισμένη μαζί με πατάτες και λουκάνικα» (σελ. 34).
Η ματιά του συγγραφέα ξεχειλίζει από ειρωνεία στις κωμικοτραγικές καταστάσεις της καθημερινότητάς μας όμως παραμένει διαυγής όταν στρέφεται σε ιστορικά γεγονότα βουτηγμένα στο αίμα όπως η τραγική σελίδα του Δεκεμβρίου του 1943 και τα περιγράφει ξανά με πρωτόγνωρες λέξεις: «Ζούσαν σε μια εποχή αντεστραμμένης πραγματικότητας, κατά τη διάρκεια της οποίας οι άνθρωποι συνήθιζαν να ανησυχούν για όλες τις γεννήσεις και να χαίρονται για ορισμένους θανάτους» (σελ. 145). Σε αντιδιαστολή με ένα χιούμορ καυστικό, διαπεραστικό: «Πεισματικά αμίλητοι και ειρωνικά χαμογελαστοί μένουμε ο ένας απέναντι στον άλλο. Θα χρειαστεί να πέσουν άλλα πενήντα ευρώ για να ξαναπάρει ο κόσμος μπροστά» (σελ. 25). «Οι Έλληνες δεν έχουν ανάγκη από εξωτερικούς εχθρούς με σύγχρονα όπλα. Αφανίζονται πολύ γρηγορότερα μεταξύ τους κρατώντας το τιμόνι, το κινητό και έναν φραπέ στα χέρια» (σελ. 92).
Ο ίδιος ο Κρις Πάπας, που πρωταγωνιστούσε και στο «Δεύτερο μέρος της νύχτας» (Ωκεανίδα, 2014) είναι ένας Έλληνας ντετέκτιβ που ζει στο Αμβούργο ως μετανάστης. Η ματιά του, ο τρόπος σκέψης του, ο χαρακτήρας του δείχνουν μια παραίτηση από τη ζωή και ταυτόχρονα μια οικειότητα με τη μιζέρια της καθημερινότητάς του. Υπέροχη είναι η αυτοκριτική του: «Στο δάσος των συμπτώσεων περιπλανιέται ένας άνθρωπος που δεν κρατάει νήμα στα χέρια. Το φως θα σβήσει, άγνωστα πουλιά θα κρώζουν και ο λαβύρινθος θα τον τραβάει προς το κέντρο του. Θέλω να μιλήσω σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Μα δεν μπορώ. Γιατί μάλλον είμαι εγώ ο ίδιος» (σελ. 51). Πείσμων, δίκαιος και φιλέρευνος, θέλει να βρει τις απαντήσεις σε όσα τον ταλανίζουν, ακόμη και εις βάρος της σωματικής του ακεραιότητας, αρκεί να έρθει η αλήθεια στο φως. Δεν είναι κάθαρμα, μιας και το αβάσταχτο βάρος της αποκάλυψης του τέλους τού δημιουργεί αισθήματα αποστροφής, έντασης, θέλει να μείνει στο σκοτάδι γιατί «το φως θα μας ξεσκίσει» (σελ. 243). Απλός, φυσιολογικά εύστροφος και απόλυτα αληθινός, με έκανε να τον αγαπήσω από την αρχή.
«Ο δύτης» είναι ένα μυθιστόρημα δυνατό, που κρύβει τη μεγαλύτερη έκπληξη για το τέλος και χρησιμοποιεί τον πόνο και τη βία όχι για να εντυπωσιάσει αλλά για να προφυλάξει το ανθρώπινο είδος απ’ αυτόν. Με αφορμή τα τραγικά γεγονότα της γερμανικής Κατοχής, τα ανείπωτα βασανιστήρια, τη φρίκη και τα αντίποινα, ο συγγραφέας με ενέταξε σε μια σκοτεινή και στριφνή υπόθεση, με τον τίτλο και το εξώφυλλο να παίζουν απρόσμενο και διττό ρόλο στις εξελίξεις: ο δύτης του μυθιστορήματος αλλά και ο αναγνώστης που έκανε βαθιά βουτιά μέσα στις σελίδες κι αναδύθηκε στην επιφάνεια εντελώς διαφορετικός απ’ όταν το ξεκίνησε, ο τυφλοπόντικας του εξωφύλλου αλλά και ο Κρις Πάπας που δεν ήξερε προς τα πού να στρέψει τις έρευνές του. Με τον ίδιο τρόπο ξετυλίγεται ένα διπλό και διττό παιχνίδι μέσα στο μυθιστόρημα, πολύπλοκο, ρεαλιστικό, λογικοφανές και εντελώς πρωτότυπο που με άφησε άφωνο με τα πολλά πλεονεκτήματά του, την κεντρική ιδέα του και το ανυπόφορο τέλος μα πάνω απ’ όλα με τον ευρηματικό κύκλο με τον οποίο έκλεισε όλες τις εκκρεμότητες, μετατρέποντας την προρρηθείσα φρίκη σε κάτι αισιόδοξο, γεμάτο δύναμη και αυταπάρνηση, που μόνο μια πραγματικά δυνατή προσωπικότητα μπορεί να κάνει. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο αντικρουόμενα αισθήματα, τροφή για σκέψη και φυσικά σασπένς.
May 17, 2020
" Ο Δύτης"
Δεν ξέρω αν έχετε και εσείς αυτό το κακό ελαττώμα, εγώ το έχω.
Όταν μου λένε μη εγώ λέω ναι.
Φίλοι που με ξέρουν και έχουμε τα ίδια αναγνωστικά γούστα επέμεναν στο μη και εγώ στο Ναι και να τα αποτελέσματα.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν;
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα.
Νουάρ κατά τα λεγόμενά.
Καταρχήν ως αστυνομικό μυθιστόρημα για μένα δεν στέκει.
Ξέρω ότι η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως όταν γίνεται μία φορά όταν αυτό γίνεται κατ εξακολούθηση όμως κάπου και η μάθηση σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Δεν είναι κακό το μοτίβο αλλά όταν υπάρχει το ίδιο μοτίβο στο ίδιο βιβλίο κάπου και ο αναγνώστης λέει: Ώπα αδερφέ.
Φτάνει.!!
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:
✔️ Φόνοι.!!
#Not
Συγνώμη που θα το πω αλλά τέτοιο σενάριο ούτε ο Φώσκολος.
Καμία πρωτοτυπία, καμιά δυνατή σκηνή, τίποτα απολύτως κενό.
Από μένα είναι όχι.
✔️ Δράση..!!
Πολύ μονότονη.
Καμία έκρηξη.
Κάτι που να με κάνει να πω; Ωπα εδώ είμαστε.
Ήρεμα νερά της θάλασσας που βαριέσαι και να βουτήξεις.
✔️ Πλοκή.!
Εδώ υπάρχει ένα θετικό στον ορίζοντα από την αρχή της ανάγνωσης στη συνέχεια στο πάει στο αρνητικό.
Ένα σύμπλεγμα από τα πάντα.
Πολύ φορτωμένο.
Νομίζω ότι δεν έλειπε τίποτα από αυτή την πλοκή.
Όμως αυτό δεν έχει point γιατί αντί αυτό το φόρτωμα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα.
Με κούρασε.
Δηλαδή ασε και κάτι για κανένα άλλο βιβλίο ρε παιδάκι μου.
Μην βάζεις τόσα πολλά πράγματα σε ένα βιβλίο τόσο μικρό.
Άσε και κάτι για καμία άλλη έμπνευση.
✔️ Κίνητρα.!
Okay εδώ υπάρχει το θετικό στο συναισθηματικό κομμάτι.
Στο αστυνομικό κομμάτι είναι να τραβάς τα μαλλιά σου που κάθησα και διάβασα αυτό το βιβλίο.
✔️ Ατμόσφαιρα.!
Εδώ ευτυχώς έχουμε μόνο θετικά.
Ένιωθες τις σκηνές του βιβλίου ζωντανές, διότι η ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τη γραφή του συγγραφέα, (που θα μιλήσουμε παρακάτω γιατί και αυτή δεν έχει μόνο θετικά) σε έκαναν να βλέπεις τις σκηνές πραγματικές στα μάτια σου.
Σαν να τη ζούσες και εσύ ο ίδιος. Ίσως και το πιο έντονο κομμάτι το βιβλίο για μένα.
✔️ Γραφή.!
Και εδώ δυστυχώς υπάρχουν τα πολλά αρνητικά κατά την άποψη μου.
Η αισθαντική λυρική γράφη με ενθουσιάζει, όμως δεν ταιριάζει παντού.
Είναι σαν να τρως σοκολάτα με μακαρόνια, ε δεν.!!
Σε αυτό το βιβλίο δεν ταίριαζε.
Και να εξηγήσω..
Όταν θέλεις να χρησιμοποιήσεις αυτό το είδος γραφής καταπιάνεσαι μόνο με αυτή.
Δεν μπορείς λοιπόν να χρησιμοποιείς λυρική γραφή και να διαβάζω:
" Στο ολοστρόγγυλο πρόσωπο του απλώνετε μία ρουτίνα τηγανισμένη με πατάτες και λουκάνικα"
Μου αρέσουν και οι πατάτες και και τα λουκάνικα αλλά χαλάει όλη την αίσθηση του βιβλίου.
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Διάβασα πολλές παρομοιώσεις που δεν ταίριαζαν με την όλη γραφή του βιβλίου.
Το φτωχό μου το μυαλό σκέφτεται ότι ίσως θέλησε ο συγγραφέας να μας παρουσιάσει μία αρχαία ελληνική τραγωδία, δυστυχώς όμως για μένα δεν το πέτυχε.
Πραγματικά σας το λέω κάποια στιγμή νόμιζα ότι ο συγγραφέας πρέπει να το είχε χάσει κάποια στιγμή στην ιστορία και να μην ήξερε τι να κάνει.
Αυτή την αίσθηση είχα εγώ προσωπικά.
✔️ Σκηνές.!!
Υπήρχανε δύο έντονες πολύ δυνατές σκηνές που πραγματικά σε ανατριχιάζουν.
Κρίμα όμως γιατί ήτανε μόνο δύο.
Να μιλήσουμε για το τέλος.!
Τι να πω τώρα για το τέλος;
Θες να κλείσεις ένα βιβλίο με μία ανατροπή στο τέλος του, δεκτό.
Όμως εγώ ένιωθα σαν να με κοροϊδεύει ο συγγραφέας.
Σιχάθηκα αυτό που διάβασα το σιχάθηκα.
Και εκτός αυτού στεναχωρήθηκα κιόλας.
Γιατί ένιωσα να χάνω το χρόνο μου.
Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί και μόνο που το σκέφτομαι....
Όμως θα εστιάσω και στο βιβλίο πίσω από τις λέξεις.!
Στο συναισθηματικό κομμάτι ο συγγραφέας έδωσε ρέστα.!
Θίγει πολλά κοινωνικά ζητήματα.
Ζήτημα τιμής.
Αν μείνω μόνο σε αυτό το κομμάτι, πίσω από τις λέξεις θα μπορούσα κάλλιστα να πω και το βιβλίο ήταν τέλειο.
Συγκινήθηκα, προβληματίστηκα και ένιωσα μία λύτρωση ένα κεφάλαιο πριν το τέλος, για τη δύναμη της αγάπης.
Το δεύτερο πιο έντονο σημείο του βιβλίου για μένα.
Όμως δεν μιλάμε για συναισθηματικό βιβλίο.
Μιλάμε για αστυνομικό βιβλίο.
και δυστυχώς για μένα το αστυνομικό κομμάτι είχε αρκετα λάθη και τα δικά μου πάντα αναγνωστικά γούστα.
Σίγουρα ως αστυνομικό για μένα είχε αρκετά λαθη, όμως αν θέλετε να δείτε που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για την αγάπη, την οικογενειακή αγάπη αξίζει την προσοχή μας.
Πάμε για άλλα, για καλύτερα και πιο έντονα.!!
Δεν ξέρω αν έχετε και εσείς αυτό το κακό ελαττώμα, εγώ το έχω.
Όταν μου λένε μη εγώ λέω ναι.
Φίλοι που με ξέρουν και έχουμε τα ίδια αναγνωστικά γούστα επέμεναν στο μη και εγώ στο Ναι και να τα αποτελέσματα.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν;
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα.
Νουάρ κατά τα λεγόμενά.
Καταρχήν ως αστυνομικό μυθιστόρημα για μένα δεν στέκει.
Ξέρω ότι η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως όταν γίνεται μία φορά όταν αυτό γίνεται κατ εξακολούθηση όμως κάπου και η μάθηση σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Δεν είναι κακό το μοτίβο αλλά όταν υπάρχει το ίδιο μοτίβο στο ίδιο βιβλίο κάπου και ο αναγνώστης λέει: Ώπα αδερφέ.
Φτάνει.!!
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:
✔️ Φόνοι.!!
#Not
Συγνώμη που θα το πω αλλά τέτοιο σενάριο ούτε ο Φώσκολος.
Καμία πρωτοτυπία, καμιά δυνατή σκηνή, τίποτα απολύτως κενό.
Από μένα είναι όχι.
✔️ Δράση..!!
Πολύ μονότονη.
Καμία έκρηξη.
Κάτι που να με κάνει να πω; Ωπα εδώ είμαστε.
Ήρεμα νερά της θάλασσας που βαριέσαι και να βουτήξεις.
✔️ Πλοκή.!
Εδώ υπάρχει ένα θετικό στον ορίζοντα από την αρχή της ανάγνωσης στη συνέχεια στο πάει στο αρνητικό.
Ένα σύμπλεγμα από τα πάντα.
Πολύ φορτωμένο.
Νομίζω ότι δεν έλειπε τίποτα από αυτή την πλοκή.
Όμως αυτό δεν έχει point γιατί αντί αυτό το φόρτωμα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα.
Με κούρασε.
Δηλαδή ασε και κάτι για κανένα άλλο βιβλίο ρε παιδάκι μου.
Μην βάζεις τόσα πολλά πράγματα σε ένα βιβλίο τόσο μικρό.
Άσε και κάτι για καμία άλλη έμπνευση.
✔️ Κίνητρα.!
Okay εδώ υπάρχει το θετικό στο συναισθηματικό κομμάτι.
Στο αστυνομικό κομμάτι είναι να τραβάς τα μαλλιά σου που κάθησα και διάβασα αυτό το βιβλίο.
✔️ Ατμόσφαιρα.!
Εδώ ευτυχώς έχουμε μόνο θετικά.
Ένιωθες τις σκηνές του βιβλίου ζωντανές, διότι η ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τη γραφή του συγγραφέα, (που θα μιλήσουμε παρακάτω γιατί και αυτή δεν έχει μόνο θετικά) σε έκαναν να βλέπεις τις σκηνές πραγματικές στα μάτια σου.
Σαν να τη ζούσες και εσύ ο ίδιος. Ίσως και το πιο έντονο κομμάτι το βιβλίο για μένα.
✔️ Γραφή.!
Και εδώ δυστυχώς υπάρχουν τα πολλά αρνητικά κατά την άποψη μου.
Η αισθαντική λυρική γράφη με ενθουσιάζει, όμως δεν ταιριάζει παντού.
Είναι σαν να τρως σοκολάτα με μακαρόνια, ε δεν.!!
Σε αυτό το βιβλίο δεν ταίριαζε.
Και να εξηγήσω..
Όταν θέλεις να χρησιμοποιήσεις αυτό το είδος γραφής καταπιάνεσαι μόνο με αυτή.
Δεν μπορείς λοιπόν να χρησιμοποιείς λυρική γραφή και να διαβάζω:
" Στο ολοστρόγγυλο πρόσωπο του απλώνετε μία ρουτίνα τηγανισμένη με πατάτες και λουκάνικα"
Μου αρέσουν και οι πατάτες και και τα λουκάνικα αλλά χαλάει όλη την αίσθηση του βιβλίου.
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Διάβασα πολλές παρομοιώσεις που δεν ταίριαζαν με την όλη γραφή του βιβλίου.
Το φτωχό μου το μυαλό σκέφτεται ότι ίσως θέλησε ο συγγραφέας να μας παρουσιάσει μία αρχαία ελληνική τραγωδία, δυστυχώς όμως για μένα δεν το πέτυχε.
Πραγματικά σας το λέω κάποια στιγμή νόμιζα ότι ο συγγραφέας πρέπει να το είχε χάσει κάποια στιγμή στην ιστορία και να μην ήξερε τι να κάνει.
Αυτή την αίσθηση είχα εγώ προσωπικά.
✔️ Σκηνές.!!
Υπήρχανε δύο έντονες πολύ δυνατές σκηνές που πραγματικά σε ανατριχιάζουν.
Κρίμα όμως γιατί ήτανε μόνο δύο.
Να μιλήσουμε για το τέλος.!
Τι να πω τώρα για το τέλος;
Θες να κλείσεις ένα βιβλίο με μία ανατροπή στο τέλος του, δεκτό.
Όμως εγώ ένιωθα σαν να με κοροϊδεύει ο συγγραφέας.
Σιχάθηκα αυτό που διάβασα το σιχάθηκα.
Και εκτός αυτού στεναχωρήθηκα κιόλας.
Γιατί ένιωσα να χάνω το χρόνο μου.
Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί και μόνο που το σκέφτομαι....
Όμως θα εστιάσω και στο βιβλίο πίσω από τις λέξεις.!
Στο συναισθηματικό κομμάτι ο συγγραφέας έδωσε ρέστα.!
Θίγει πολλά κοινωνικά ζητήματα.
Ζήτημα τιμής.
Αν μείνω μόνο σε αυτό το κομμάτι, πίσω από τις λέξεις θα μπορούσα κάλλιστα να πω και το βιβλίο ήταν τέλειο.
Συγκινήθηκα, προβληματίστηκα και ένιωσα μία λύτρωση ένα κεφάλαιο πριν το τέλος, για τη δύναμη της αγάπης.
Το δεύτερο πιο έντονο σημείο του βιβλίου για μένα.
Όμως δεν μιλάμε για συναισθηματικό βιβλίο.
Μιλάμε για αστυνομικό βιβλίο.
και δυστυχώς για μένα το αστυνομικό κομμάτι είχε αρκετα λάθη και τα δικά μου πάντα αναγνωστικά γούστα.
Σίγουρα ως αστυνομικό για μένα είχε αρκετά λαθη, όμως αν θέλετε να δείτε που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για την αγάπη, την οικογενειακή αγάπη αξίζει την προσοχή μας.
Πάμε για άλλα, για καλύτερα και πιο έντονα.!!
April 7, 2022
Η ιστορία ξεκινά από το Αμβούργο και μεταφέρεται στο Αίγιο. Πρωταγωνιστής ο Κρις Πάπας, Ελληνογερμανός, με καταγωγή από το Αίγιο και ο "φτηνότερος ιδιωτικός ντετέκτιβ", όπως αυτοαποκαλείται. Βρίσκεται στη δίνη των εξελίξεων, οι οποίες τον παρασύρουν όλο και πιο βαθιά.
Το βιβλίο μού άρεσε, μου άρεσε η γρήγορη πλοκή του και πραγματικά ήθελα να το τελειώσω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτό που ίσως θα προτιμούσα διαφορετικό θα ήταν ο πρωταγωνιστής να κάνει κάτι και όχι απλώς να παρακολουθεί και να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Σίγουρα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα.
Το βιβλίο μού άρεσε, μου άρεσε η γρήγορη πλοκή του και πραγματικά ήθελα να το τελειώσω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτό που ίσως θα προτιμούσα διαφορετικό θα ήταν ο πρωταγωνιστής να κάνει κάτι και όχι απλώς να παρακολουθεί και να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Σίγουρα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα.
September 21, 2021
Ένας ντετέκτιβ που το μόνο που δεν κάνει σε όλο το βιβλίο είναι έρευνα, μια πλοκή που σε 300 σελίδες καταφέρνει να χωρέσει ο,τι πέρασε ποτέ από το μυαλό του συγγραφέα, ατελείωτες συμπτώσεις και μια αηδιαστική σκηνή στο τέλος, όλα αυτά δεμένα με μια γραφή που προσπαθεί να γίνει σκοτεινή με τρελές παρομοιωσεις και λίγη εσάνς από αρχαία τραγωδία. Κρίμα, είχα ελπίδες για αυτό το βιβλίο.
December 29, 2019
Υπέροχο και συναρπαστικό,χαίρομαι πολύ που το διάβασα.Ωραίος τύπος ο ήρωας Κρις Πάπας.
March 22, 2019
Ο ανθρώπινος νους της δημιουργίας και της καταστροφής, του καλού και του κακού, της αγάπης και του μίσους, της θυσίας και της αυτοθυσιας. Μια "κατάδυση" στα ανεξερεύνητο βάθη της ανθρώπινης ψυχής, χρωματισμένη με νουάρ και ιστορικές πινελιές. Εντυπωσιακό !!!
January 8, 2022
Φλατ,επιπεδο , ολα γινονται με τον πρωταγωνιστη να κοιτα σαν μαριονετα. Γυρνας ευκολα σελιδες αλλα boring παιδιά.
July 25, 2020
Εντάξει... Το τέλος δεν υπάρχει!!! ΤΙ ΒΙΒΛΙΑΡΑ είναι αυτή!!!
November 16, 2018
Εξαιρετικά δυνατό και σκοτεινό βιβλίο. Ιστορία μεστη και πολυεπίπεδη. Αγωνιώδες και πρωτότυπο. Συνιστάται χωρίς επιφυλάξεις!
June 18, 2019
Δωρικό, ευφυές, με στακάτους διαλόγους και με τον σαρκασμό-αυτοσαρκασμό του ήρωα, το συναίσθημα, τη φρίκη, το σασπένς, τη φαντασία και το ιστορικό ντοκουμέντο να διαχέονται ισόρροπα και ισόποσα μέσα σε μια αφήγηση σφιχτή και χωρίς κενά και αδικαιολόγητους πλατειασμούς και μέσα από έναν έξυπνο χειρισμό της γλώσσας και λεκτικά ραπίσματα που αναδεικνύονται από τον επίσης εντυπωσιακά βιρτουόζικο χειρισμό του ενεστώτα ως κεντρικού χρόνου της κατεξοχήν αφήγησης.
Εύγε στον κύριο Ευσταθιάδη που καταθέτει στη σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία ένα αξιόλογο δείγμα ως παρακαταθήκη μέλλοντος!
(Σημείωση: κάποια σημεία, ωστόσο, αφήνουν αναπάντητα ερωτηματικά ή οι απαντήσεις που δίνονται από την εξέλιξη της πλοκής και τον συγγραφέα δεν επαρκούν για να δικαιολογήσουν τις πράξεις κάποιων ηρώων ή, τουλάχιστον, αυτή είναι η προσωπική μου αίσθηση. Πιθανόν αυτή να ήταν η προθετικότητα του συγγραφέα και όχι κάποια αφηγηματική αβλεψία, οπότε, ας το κρίνει κάθε αναγνώστης κατά το δοκούν)
Εύγε στον κύριο Ευσταθιάδη που καταθέτει στη σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία ένα αξιόλογο δείγμα ως παρακαταθήκη μέλλοντος!
(Σημείωση: κάποια σημεία, ωστόσο, αφήνουν αναπάντητα ερωτηματικά ή οι απαντήσεις που δίνονται από την εξέλιξη της πλοκής και τον συγγραφέα δεν επαρκούν για να δικαιολογήσουν τις πράξεις κάποιων ηρώων ή, τουλάχιστον, αυτή είναι η προσωπική μου αίσθηση. Πιθανόν αυτή να ήταν η προθετικότητα του συγγραφέα και όχι κάποια αφηγηματική αβλεψία, οπότε, ας το κρίνει κάθε αναγνώστης κατά το δοκούν)
January 5, 2021
Après avoir lu le très bon billet de Delphine-Olympe sur ce roman, je savais qu’il fallait que je lise ce polar grec.
Le récit est au départ plutôt sur le ton de l’humour : un détective privé grec qui travaille à Hambourg ; pas beaucoup de client sauf ce mystérieux vieux monsieur à qui on donnerai 100 ans d’âge. Il doit suivre Eva Döbling pendant 48 heures, mais s’endort dans la chambre d’à côté.
Bien évidemment, quelques jours plus tard, le vieux monsieur est découvert pendu chez lui, et la jeune femme, qui s’est rendu dans le Péloponnèse, est retrouvée noyée dans le golfe de Corinthe.
Chris Papas retourne donc sur les terres de son enfance pour éclaircir ce mystère, la police allemande à ses trousses.
Ne vous y trompez pas, au fur et à mesure de l’enquête de Chris, se fait jour un terrible épisode de l’invasion allemande pendant la Seconde Guerre Mondiale : la maison de la Vérité.
J’ai aimé Chris Papas, alias Christos Papadimitrakopoulos, personnage qui est le jouet de volontés plus anciennes et plus fortes que lui.
J’ai aimé Stelios le pêcheur grec dont le fils, Adonis âgé de 14 ans, n’a plus de poumons. Un fils qui aime qu’on lui lise Le petit Prince. J’ai aimé le sacrifice du père, si beau.
Je me suis demandée pourquoi le vieux monsieur avait écrit un roman lui-même nommé Le plongeur, mais qui ne parle pas de plongée.
Et pourquoi cette phrase d’Eschyle en grec ancien : Hélas ! Un coup mortel a déchiré ma chair !
Quand tout est mis bout à bout et que l’on a l’explication historique qui clôt le récit, on en vient à douter du genre humain. L’auteur se paie même le luxe de nous fournir la notice explicative.
Un polar glaçant qui met à jour la terrible Maison de la Vérité.
L’image que je retiendrai :
Omniprésent dans tout le roman ce bout de cordelette.
https://alexmotamots.fr/le-plongeur-m...
Le récit est au départ plutôt sur le ton de l’humour : un détective privé grec qui travaille à Hambourg ; pas beaucoup de client sauf ce mystérieux vieux monsieur à qui on donnerai 100 ans d’âge. Il doit suivre Eva Döbling pendant 48 heures, mais s’endort dans la chambre d’à côté.
Bien évidemment, quelques jours plus tard, le vieux monsieur est découvert pendu chez lui, et la jeune femme, qui s’est rendu dans le Péloponnèse, est retrouvée noyée dans le golfe de Corinthe.
Chris Papas retourne donc sur les terres de son enfance pour éclaircir ce mystère, la police allemande à ses trousses.
Ne vous y trompez pas, au fur et à mesure de l’enquête de Chris, se fait jour un terrible épisode de l’invasion allemande pendant la Seconde Guerre Mondiale : la maison de la Vérité.
J’ai aimé Chris Papas, alias Christos Papadimitrakopoulos, personnage qui est le jouet de volontés plus anciennes et plus fortes que lui.
J’ai aimé Stelios le pêcheur grec dont le fils, Adonis âgé de 14 ans, n’a plus de poumons. Un fils qui aime qu’on lui lise Le petit Prince. J’ai aimé le sacrifice du père, si beau.
Je me suis demandée pourquoi le vieux monsieur avait écrit un roman lui-même nommé Le plongeur, mais qui ne parle pas de plongée.
Et pourquoi cette phrase d’Eschyle en grec ancien : Hélas ! Un coup mortel a déchiré ma chair !
Quand tout est mis bout à bout et que l’on a l’explication historique qui clôt le récit, on en vient à douter du genre humain. L’auteur se paie même le luxe de nous fournir la notice explicative.
Un polar glaçant qui met à jour la terrible Maison de la Vérité.
L’image que je retiendrai :
Omniprésent dans tout le roman ce bout de cordelette.
https://alexmotamots.fr/le-plongeur-m...
Displaying 1 - 30 of 72 reviews