What do you think?
Rate this book
Προσωπικό Ημοιρολόγιο
Πόσα χρόνια απαιτούνται για να ξορκιστούν οι δαίμονες του παρελθόντος;
Πόσο λεπτή είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ θύματος και θύτη;
Μέχρι πού θα έφτανες για ν’ αποδώσεις δικαιοσύνη;
Ελλάδα 2.022
Ένας άντρας αναιρεί τον όρκο του και επιστρέφει ύστερα από μια δεκαετία στον τόπο που μεγάλωσε. Εκεί θα ξεκλειδώσει μια σειρά καταπιεσμένων αναμνήσεων που κατέστρεψαν την παιδική του αθωότητα. Όταν το παρελθόν επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ένταση και εξουσία, θα μπορέσει αυτή τη φορά να εμπιστευτεί τον νόμο, όπως αυτός εφαρμόζεται, ή θα πρέπει να μπει στον Αυτόματο και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;
Το παρελθόν ξυπνά.
Το παρόν διαταράσσεται.
Το μέλλον πρέπει ν’ αλλάξει.
Ο δρόμος για τη λύτρωση είναι πιο επικίνδυνος απ’ ό,τι φαίνεται.
Και η πραγματικότητα ακόμη πιο τρομακτική απ’ ό,τι η μυθοπλασία.
Πόσο λεπτή είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ θύματος και θύτη;
Μέχρι πού θα έφτανες για ν’ αποδώσεις δικαιοσύνη;
Ελλάδα 2.022
Ένας άντρας αναιρεί τον όρκο του και επιστρέφει ύστερα από μια δεκαετία στον τόπο που μεγάλωσε. Εκεί θα ξεκλειδώσει μια σειρά καταπιεσμένων αναμνήσεων που κατέστρεψαν την παιδική του αθωότητα. Όταν το παρελθόν επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ένταση και εξουσία, θα μπορέσει αυτή τη φορά να εμπιστευτεί τον νόμο, όπως αυτός εφαρμόζεται, ή θα πρέπει να μπει στον Αυτόματο και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;
Το παρελθόν ξυπνά.
Το παρόν διαταράσσεται.
Το μέλλον πρέπει ν’ αλλάξει.
Ο δρόμος για τη λύτρωση είναι πιο επικίνδυνος απ’ ό,τι φαίνεται.
Και η πραγματικότητα ακόμη πιο τρομακτική απ’ ό,τι η μυθοπλασία.
368 pages, Paperback
Published June 19, 2025
1 person is currently reading
6 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
July 16, 2025
Ο ήρωας της ιστορίας μας επέλεξε να επιστρέψει μετά από μία δεκαετία στο τόπο του. Η απόφαση του δείχνει έναν θαρραλέο άνθρωπο που παίρνει το ρίσκο να αναμετρηθεί με τις πληγές του και να έρθει πιο κοντά με τα γεγονότα που τον πλήγωσαν και τον έκαναν να ωριμάσει απότομα.
Είναι ένα σκληρό μυθιστόρημα που καταπιάνεται με το θέμα της παιδικής κακοποίησης. Ο αναγνώστης παρακολουθεί τα στάδια που περνάει ένας άνθρωπος που βίωσε μία τραυματική εμπειρία από την άρνηση του γεγονότος μέχρι την πλήρη αποδοχή. Θα σταθώ ιδιαίτερα σε τι σαθρές βάσεις έχει χτιστεί η Ελληνική κοινωνία που προτιμάει να αποσιωπάει τα γεγονότα από το να δίνει την ευκαιρία σ’ έναν άνθρωπο να μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτό που τον πονάει. Έχουμε μεγαλώσει στο να σεβόμαστε τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ισχυρές θέσεις που είναι πάντα πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας και δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι πίσω από την ευγένεια τους κρύβεται μία σκοτεινή προσωπικότητα που επιλέγει να πληγώνει για να μην πληγωθεί.
Ένα βιβλίο που με άγγιξε και με συγκίνησε με την αλήθεια του. Ποικίλα συναισθήματά μου δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια της ανάγνωσης όπως θλίψη, θυμό, πίκρα και οργή. Δεν μπορώ να δεχτώ οποιαδήποτε μορφή βίας και ειδικά όταν το θύμα είναι ένα νεαρό παιδί που ακόμα δεν έχει ανακαλύψει τον εαυτό του και δεν αντιλαμβάνεται αντίστοιχα τι κρύβεται πίσω από μία ειδεχθή πράξη. Υπήρχαν όμως και θετικές σκέψεις όπως είναι η χαρά και η αισιοδοξία ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω που ενδιαφέρονται για τον άλλον να τον βοηθήσουν και να τον κάνουν να ξεπεράσει τους φόβους και τις ανασφάλειες του.
Θα σας πρότεινα να αναζητήσετε και να διαβάσετε το βιβλίο.
Καλή ανάγνωση.
Είναι ένα σκληρό μυθιστόρημα που καταπιάνεται με το θέμα της παιδικής κακοποίησης. Ο αναγνώστης παρακολουθεί τα στάδια που περνάει ένας άνθρωπος που βίωσε μία τραυματική εμπειρία από την άρνηση του γεγονότος μέχρι την πλήρη αποδοχή. Θα σταθώ ιδιαίτερα σε τι σαθρές βάσεις έχει χτιστεί η Ελληνική κοινωνία που προτιμάει να αποσιωπάει τα γεγονότα από το να δίνει την ευκαιρία σ’ έναν άνθρωπο να μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτό που τον πονάει. Έχουμε μεγαλώσει στο να σεβόμαστε τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ισχυρές θέσεις που είναι πάντα πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας και δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι πίσω από την ευγένεια τους κρύβεται μία σκοτεινή προσωπικότητα που επιλέγει να πληγώνει για να μην πληγωθεί.
Ένα βιβλίο που με άγγιξε και με συγκίνησε με την αλήθεια του. Ποικίλα συναισθήματά μου δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια της ανάγνωσης όπως θλίψη, θυμό, πίκρα και οργή. Δεν μπορώ να δεχτώ οποιαδήποτε μορφή βίας και ειδικά όταν το θύμα είναι ένα νεαρό παιδί που ακόμα δεν έχει ανακαλύψει τον εαυτό του και δεν αντιλαμβάνεται αντίστοιχα τι κρύβεται πίσω από μία ειδεχθή πράξη. Υπήρχαν όμως και θετικές σκέψεις όπως είναι η χαρά και η αισιοδοξία ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω που ενδιαφέρονται για τον άλλον να τον βοηθήσουν και να τον κάνουν να ξεπεράσει τους φόβους και τις ανασφάλειες του.
Θα σας πρότεινα να αναζητήσετε και να διαβάσετε το βιβλίο.
Καλή ανάγνωση.
July 16, 2025
Εξαιρετικό!!! Πόσα συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν μέσα σε 362 σελίδες. 😔😊👊🏻💪🏼😖😡♥️😥😳🥺… περίπου τόσα!!!! Το αγάπησα!!!!
October 13, 2025
Κινηματογραφικό, τολμηρό και τρομακτικά επίκαιρο.
Το «Προσωπικό Ημοιρολόγιο» σίγουρα αξίζει και με το παραπάνω, αν και δεν είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα.
Όχι λόγω της ροής της ιστορίας. Ίσα ίσα που όσο περισσότερο περνάς χρόνο με τους χαρακτήρες, τόσο πιο γρήγορα καταλαβαίνεις ότι κυλάει η εξέλιξη.
Είναι όμως ένα βιβλίο που πραγματεύεται θέματα που σε φέρνουν σε άβολη θέση. Σε προκαλούν να δεις κάποια πράγματα κατάματα και να αναρωτηθείς πολλές φορές για την ηθική, τη δικαιοσύνη ή την παντελή έλλειψή της.
Ο τρόπος που γράφει ο συγγραφέας δείχνει έναν άνθρωπο που ξέρει να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ακόμη και αν οι διάλογοι μεταξύ ηρώων σε βγάζουν από το μοτίβο αυτό, με την απλή, καθημερινή και αφιλτράριστη επικοινωνία τους.
Αν έπρεπε να επισημάνω ένα «αρνητικό», θα ήταν η ύπαρξη πολλών αναδρομών στο παρελθόν, που σε βάζουν σε μια διαδικασία να «ψάξεις» το πού βρίσκεται χρονικά η αφήγηση. Αλλά αυτό εύκολα μπορεί να το «συγχωρήσει» κανείς, δεδομένης της πλοκής και του πώς αυτή πρέπει να «χτιστεί».
Συστήνεται ανεπιφύλακτα!
Το «Προσωπικό Ημοιρολόγιο» σίγουρα αξίζει και με το παραπάνω, αν και δεν είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα.
Όχι λόγω της ροής της ιστορίας. Ίσα ίσα που όσο περισσότερο περνάς χρόνο με τους χαρακτήρες, τόσο πιο γρήγορα καταλαβαίνεις ότι κυλάει η εξέλιξη.
Είναι όμως ένα βιβλίο που πραγματεύεται θέματα που σε φέρνουν σε άβολη θέση. Σε προκαλούν να δεις κάποια πράγματα κατάματα και να αναρωτηθείς πολλές φορές για την ηθική, τη δικαιοσύνη ή την παντελή έλλειψή της.
Ο τρόπος που γράφει ο συγγραφέας δείχνει έναν άνθρωπο που ξέρει να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ακόμη και αν οι διάλογοι μεταξύ ηρώων σε βγάζουν από το μοτίβο αυτό, με την απλή, καθημερινή και αφιλτράριστη επικοινωνία τους.
Αν έπρεπε να επισημάνω ένα «αρνητικό», θα ήταν η ύπαρξη πολλών αναδρομών στο παρελθόν, που σε βάζουν σε μια διαδικασία να «ψάξεις» το πού βρίσκεται χρονικά η αφήγηση. Αλλά αυτό εύκολα μπορεί να το «συγχωρήσει» κανείς, δεδομένης της πλοκής και του πώς αυτή πρέπει να «χτιστεί».
Συστήνεται ανεπιφύλακτα!
October 5, 2025
Πρώτη δημοσίευση εδώ: https://www.dominicamat.gr/2025/10/bl...
Τίτλος: Προσωπικό Ημοιρολόγιο
Μα καλά διάβασα;
Μήπως από κεκτημένη ταχύτητα είδα κάτι άλλο γραμμένο;
Ή μήπως είναι ένα τυπογραφικό λάθος που αντί να γράφει ημερολόγιο, γράφει ημοιρολόγιο;
Όχι! Τίποτα από τα δύο δε συμβαίνει. Ο τίτλος είναι ολόσωστος. Ο συγγραφέας Mark C. da Costa είχε πλήρη επίγνωση του τί έγραφε και του τί επιθυμούσε να ''μεταδώσει'' μέσω του βιβλίου του προς το αναγνωστικό κοινό. Όχι, δεν είναι ένα αθώο λογοπαίγνιο, μα μία άλλη πραγματικότητα/διάσταση της καταγραφής των σκέψεων και των εμπειριών του κεντρικού πρωταγωνιστή σαν άλλο προσωπικό ημερολόγιο όπου αυτό λαμβάνει τις διαστάσεις ενός αλλιώτικου ημοιρολογίου που πάνω του θα αποτυπωθούν όσα η μοίρα όρισε για εκείνον... Όχι, μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι είναι μόνο αυτό.
Εδώ έχουμε ένα βαθειά ουσιαστικό κοινωνικό μυθιστόρημα που ακροβατεί και βρίσκει σε απόλυτη αρμονία τις ισορροπίες μεταξύ του σκοταδιού που επικρατεί εξαιτίας της όποιας ερεβώδους σαπίλας και διαφθοράς επικρατεί γύρω μας μαζί με την όποια φαινομενική αντίθεση ( ; ) προκύπτει από το φως που μας ''τυφλώνει'', διότι όχι απλώς είναι καθηλωτικό, μα τόσο αποκαλυπτικό που μας ''ραπίζει'' με σφοδρότητα με την τόση επιβλητική αλήθεια που δεν αφήνει τίποτα στην άκρη. Όλα γίνονται φανερά σε όλους κι όλες. Καλά και κακά. Και κανείς/καμία δεν μπορεί να ξεφύγει απ'αυτά...
''Ελλάδα 2.022
Ένας άντρας αναιρεί τον όρκο του και επιστρέφει ύστερα από μια δεκαετία στον τόπο που μεγάλωσε. Εκεί θα ξεκλειδώσει μια σειρά καταπιεσμένων αναμνήσεων που κατέστρεψαν την παιδική του αθωότητα. Όταν το παρελθόν επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ένταση και εξουσία, θα μπορέσει αυτή τη φορά να εμπιστευτεί τον νόμο, όπως αυτός εφαρμόζεται, ή θα πρέπει να μπει στον Αυτόματο και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;
Το παρελθόν ξυπνά.
Το παρόν διαταράσσεται.
Το μέλλον πρέπει ν’ αλλάξει.
Ο δρόμος για τη λύτρωση είναι πιο επικίνδυνος απ’ ό,τι φαίνεται.
Και η πραγματικότητα ακόμη πιο τρομακτική απ’ ό,τι η μυθοπλασία." (Από το οπισθόφυλλο)
Ο συγγραφέας σε αυτό το καινούργιο του μυθιστόρημα δεν έχει καμία πρόθεση να χαριστεί σε κανέναν/καμία και τίποτα. Δε φοβάται να εκφράσει όλα αυτά που λίγο έως πολύ μας προβληματίζουν, ή, οφείλουν να το κάνουν, όλους κι όλες μας. Από την πρώτη έως και την τελευταία στιγμή της ανάγνωσης του βιβλίου ένιωθα σαν έχω βρεθεί μέσα σε μία συναισθηματική δίνη όπου δεν ήξερα αν αυτό το δίλημμα του να συνεχίσω, ή, να αφήσω το βιβλίο θα με οδηγούσε σε μία σαφή απάντηση. Όχι, το πήγα μέχρι τέλους. Άλλωστε, αυτή η αιχμηρή, κοφτή πένα του συγγραφέα με τον συνολικό ωμό ρεαλισμό που διακρίνει όλο το ύφος του κειμένου δεν μου επέτρεπαν να κάνω κάτι άλλο.
Σας έχει τύχει, ποτέ, να βρίσκεστε σε μία κατάσταση που δεν ξέρετε το αν θέλετε να μιλήσετε για τα όσα βιώσατε διαβάζοντας ένα βιβλίο, ή, αν επιθυμείτε να τα κρατήσετε μόνο για εσάς; Κι αν σας έλεγαν ότι με το να τα μοιραστείτε, τότε θα ερχόταν ( ; ) η πολυπόθητη λύτρωση, ακόμη κι αν νιώθατε ότι ίσως χάνατε ένα κομμάτι της όποιας αθωότητας μπορεί να έχει απομείνει μέσα στην ψυχή και τη σκέψη σας; Εγώ το έπαθα με παρόν βιβλίο. Δεν ξέρω, ειλικρινά, πότε ήταν η τελευταία φορά που συγκλονίστηκα τόσο με την ανάγνωση ενός βιβλίου όπως συνέβη τώρα. Σαν ένα ποτάμι που με παρέσυρε προς μία κατεύθυνση... Ένα βιβλίο που σελίδα τη σελίδα του που διάβαζα, ένας χείμαρρος δακρύων ήρθε να με κατακλύσει. Δάκρυα απόγνωσης, φόβου, θυμού, πόνου, απελπισίας, αγωνίας, ακόμη κι ενοχών, ανάγκης για απόδοση δικαιοσύνης και ελπίδας ότι μελλοντικά όλα αυτά θα πάψουν να υφίστανται. Ναι, ξέρω ότι ακούγεται κάπως ουτοπικό το τελευταίο, μα στο χέρι μας είναι να αλλάξουν, αρκεί να το θέλουμε.
Δεν έχω διαβάσει το προηγούμενο έργο του συγγραφέα (σίγουρα θα το κάνω μελλοντικά), οπότε αυτή η πρώτη επαφή μου με την πένα του ήταν μία αποκάλυψη! Εκτίμησα το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν αρέσκεται να ωραιοποιεί καταστάσεις, ή, να προσπαθεί να βρει συγχωρητικές λύσεις πίσω από τα αίτια των όποιων γενομένων. Όχι, δε δικαιολογούνται ούτε και κατανοούνται τα πάντα. Σίγουρα όλοι κι όλες έχουμε ένα μεγαλύτερο, ή, μικρότερο μερίδιο ευθύνης για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Από την επί τούτου επιλογή της σιωπής και της αποστροφής σε ό,τι τάχα μου δεν αφορά εμάς (καλά, ζούμε μακάριοι/ες πολλές φορές μέσα στην πλάνη μας), τις όποιες κακώς διαιωνιζόμενες από γενιά σε γενιά προκαταλήψεις, τις ανάρμοστες συμπεριφορές, την επίδραση της πατριαρχίας και όσων κατάλοιπων αυτής στις ζωές μας, τα όποια κακώς κείμενα των εποχών, τον τρόπο ανατροφής των παιδιών και τα όποια παραδείγματα τους δίνουμε, τα ρουσφέτια και τα συμφέροντα των ολίγων έως και την παντελή έλλειψη και ενημέρωση γύρω από θέματα σεξουαλικής αγωγής κι εκπαίδευσης, ψυχικής υγείας και πάνω απ΄όλα αποδοχής και ενσυναίσθησης των γύρω μας με τα όποια δικαιώματα όλοι κι όλες έχουμε ως άνθρωποι.
Άν και δεν μου αρέσουν τα κλισέ, εδώ θα πω ότι ταιριάζει η φράση ''έβαλε το μαχαίρι στο κόκαλο'' αναφερόμενη στον συγγραφέα και θα το πάω ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι το ''ξεγύμνωσε'' από όλο αυτό το δέρμα που φέρει πάνω του σαν άλλο αποτέλεσμα δερματοστιξίας την σήψη που ''ροκανίζει'' από ��έσα προς τα έξω όλη την κοινωνία. Ναι, στα χέρια του έχει το μέσο να αναδείξει όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας στερώντας σιγά σιγά κομμάτια της αξιοπρέπειας και ελπίδας. Τί θα συμβεί, άραγε, όταν τα πάντα γύρω μας καταρρέουν σαν άλλοι χάρτινοι πύργοι και αποκαθηλώνονται έννοιες ιερές; Αρκεί να φανταστείτε ότι πρωταγωνιστές μέσα σε αυτήν την ιστορία είναι άνθρωποι τόσο οικείοι κι ρεαλιστικοί που κάλλιστα θα νιώσετε σαν να βρίσκετε ένα κομμάτι του εαυτού σας πάνω τους. Κι αυτή η διαπίστωση θα σας διαπεράσει και θα γίνει τόσο ενοχλητική στα μύχια της ψυχής και της σκέψης μας.
Δε συμμερίζομαι την άποψη ότι το βιβλίο απαιτεί από τον αναγνώστη/της αναγνώστρια που θα επιλέξει να το διαβάσει να έχει ένα σκληρό στομάχι που θα μπορέσει να το ''χωνέψει''. Συγγνώμη. Ψέματα! Δεν επιθυμώ να με συγχωρήσετε γι'αυτό που θα πω, αλλά το πιστεύω ακράδαντα! Θεωρώ άκρως υποκριτικό από μεριάς μερίδας αναγνωστών/στριων να λένε ότι δεν μπορούν να τα διαβάζουν ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα όταν τα ακούν, ή, τα κάνουν! Σοβαρά τώρα; Νιώθετε ότι θίγεστε από τις λέξεις κι όχι από τις πράξεις; Ε, μάλλον, κάποιο πρόβλημα θα έχετε!
Ναι, γνωρίζω ότι υπάρχει περίπτωση να μην γίνουν αρεστά τα όσα γράφω, ή, και εγώ, αλλά αυτή είναι η άποψή μου και δε θα μου τη στερήσουν! Σιχάθηκα, πια, τον κόσμο και τη διπροσωπία που κυριαρχεί γύρω μας... Εν κατακλείδι, δεν ξέρω πόσοι/ες θα επιλέξουν να διαβάσουν το βιβλίο (εγώ θα το πρότεινα, ανεπιφύλακτα, σε όλους κι όλες), μα το σίγουρο είναι ότι θα σας ταρακουνήσει με τον τρόπο που χρειάζεται. Εγώ το ξεχωρίζω και μελλοντικά ίσως να επιστρέψω πάλι σε αυτό.
Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.
https://vivliovamon.blogspot.com/2025...
Τίτλος: Προσωπικό Ημοιρολόγιο
Μα καλά διάβασα;
Μήπως από κεκτημένη ταχύτητα είδα κάτι άλλο γραμμένο;
Ή μήπως είναι ένα τυπογραφικό λάθος που αντί να γράφει ημερολόγιο, γράφει ημοιρολόγιο;
Όχι! Τίποτα από τα δύο δε συμβαίνει. Ο τίτλος είναι ολόσωστος. Ο συγγραφέας Mark C. da Costa είχε πλήρη επίγνωση του τί έγραφε και του τί επιθυμούσε να ''μεταδώσει'' μέσω του βιβλίου του προς το αναγνωστικό κοινό. Όχι, δεν είναι ένα αθώο λογοπαίγνιο, μα μία άλλη πραγματικότητα/διάσταση της καταγραφής των σκέψεων και των εμπειριών του κεντρικού πρωταγωνιστή σαν άλλο προσωπικό ημερολόγιο όπου αυτό λαμβάνει τις διαστάσεις ενός αλλιώτικου ημοιρολογίου που πάνω του θα αποτυπωθούν όσα η μοίρα όρισε για εκείνον... Όχι, μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι είναι μόνο αυτό.
Εδώ έχουμε ένα βαθειά ουσιαστικό κοινωνικό μυθιστόρημα που ακροβατεί και βρίσκει σε απόλυτη αρμονία τις ισορροπίες μεταξύ του σκοταδιού που επικρατεί εξαιτίας της όποιας ερεβώδους σαπίλας και διαφθοράς επικρατεί γύρω μας μαζί με την όποια φαινομενική αντίθεση ( ; ) προκύπτει από το φως που μας ''τυφλώνει'', διότι όχι απλώς είναι καθηλωτικό, μα τόσο αποκαλυπτικό που μας ''ραπίζει'' με σφοδρότητα με την τόση επιβλητική αλήθεια που δεν αφήνει τίποτα στην άκρη. Όλα γίνονται φανερά σε όλους κι όλες. Καλά και κακά. Και κανείς/καμία δεν μπορεί να ξεφύγει απ'αυτά...
''Ελλάδα 2.022
Ένας άντρας αναιρεί τον όρκο του και επιστρέφει ύστερα από μια δεκαετία στον τόπο που μεγάλωσε. Εκεί θα ξεκλειδώσει μια σειρά καταπιεσμένων αναμνήσεων που κατέστρεψαν την παιδική του αθωότητα. Όταν το παρελθόν επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ένταση και εξουσία, θα μπορέσει αυτή τη φορά να εμπιστευτεί τον νόμο, όπως αυτός εφαρμόζεται, ή θα πρέπει να μπει στον Αυτόματο και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;
Το παρελθόν ξυπνά.
Το παρόν διαταράσσεται.
Το μέλλον πρέπει ν’ αλλάξει.
Ο δρόμος για τη λύτρωση είναι πιο επικίνδυνος απ’ ό,τι φαίνεται.
Και η πραγματικότητα ακόμη πιο τρομακτική απ’ ό,τι η μυθοπλασία." (Από το οπισθόφυλλο)
Ο συγγραφέας σε αυτό το καινούργιο του μυθιστόρημα δεν έχει καμία πρόθεση να χαριστεί σε κανέναν/καμία και τίποτα. Δε φοβάται να εκφράσει όλα αυτά που λίγο έως πολύ μας προβληματίζουν, ή, οφείλουν να το κάνουν, όλους κι όλες μας. Από την πρώτη έως και την τελευταία στιγμή της ανάγνωσης του βιβλίου ένιωθα σαν έχω βρεθεί μέσα σε μία συναισθηματική δίνη όπου δεν ήξερα αν αυτό το δίλημμα του να συνεχίσω, ή, να αφήσω το βιβλίο θα με οδηγούσε σε μία σαφή απάντηση. Όχι, το πήγα μέχρι τέλους. Άλλωστε, αυτή η αιχμηρή, κοφτή πένα του συγγραφέα με τον συνολικό ωμό ρεαλισμό που διακρίνει όλο το ύφος του κειμένου δεν μου επέτρεπαν να κάνω κάτι άλλο.
Σας έχει τύχει, ποτέ, να βρίσκεστε σε μία κατάσταση που δεν ξέρετε το αν θέλετε να μιλήσετε για τα όσα βιώσατε διαβάζοντας ένα βιβλίο, ή, αν επιθυμείτε να τα κρατήσετε μόνο για εσάς; Κι αν σας έλεγαν ότι με το να τα μοιραστείτε, τότε θα ερχόταν ( ; ) η πολυπόθητη λύτρωση, ακόμη κι αν νιώθατε ότι ίσως χάνατε ένα κομμάτι της όποιας αθωότητας μπορεί να έχει απομείνει μέσα στην ψυχή και τη σκέψη σας; Εγώ το έπαθα με παρόν βιβλίο. Δεν ξέρω, ειλικρινά, πότε ήταν η τελευταία φορά που συγκλονίστηκα τόσο με την ανάγνωση ενός βιβλίου όπως συνέβη τώρα. Σαν ένα ποτάμι που με παρέσυρε προς μία κατεύθυνση... Ένα βιβλίο που σελίδα τη σελίδα του που διάβαζα, ένας χείμαρρος δακρύων ήρθε να με κατακλύσει. Δάκρυα απόγνωσης, φόβου, θυμού, πόνου, απελπισίας, αγωνίας, ακόμη κι ενοχών, ανάγκης για απόδοση δικαιοσύνης και ελπίδας ότι μελλοντικά όλα αυτά θα πάψουν να υφίστανται. Ναι, ξέρω ότι ακούγεται κάπως ουτοπικό το τελευταίο, μα στο χέρι μας είναι να αλλάξουν, αρκεί να το θέλουμε.
Δεν έχω διαβάσει το προηγούμενο έργο του συγγραφέα (σίγουρα θα το κάνω μελλοντικά), οπότε αυτή η πρώτη επαφή μου με την πένα του ήταν μία αποκάλυψη! Εκτίμησα το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν αρέσκεται να ωραιοποιεί καταστάσεις, ή, να προσπαθεί να βρει συγχωρητικές λύσεις πίσω από τα αίτια των όποιων γενομένων. Όχι, δε δικαιολογούνται ούτε και κατανοούνται τα πάντα. Σίγουρα όλοι κι όλες έχουμε ένα μεγαλύτερο, ή, μικρότερο μερίδιο ευθύνης για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Από την επί τούτου επιλογή της σιωπής και της αποστροφής σε ό,τι τάχα μου δεν αφορά εμάς (καλά, ζούμε μακάριοι/ες πολλές φορές μέσα στην πλάνη μας), τις όποιες κακώς διαιωνιζόμενες από γενιά σε γενιά προκαταλήψεις, τις ανάρμοστες συμπεριφορές, την επίδραση της πατριαρχίας και όσων κατάλοιπων αυτής στις ζωές μας, τα όποια κακώς κείμενα των εποχών, τον τρόπο ανατροφής των παιδιών και τα όποια παραδείγματα τους δίνουμε, τα ρουσφέτια και τα συμφέροντα των ολίγων έως και την παντελή έλλειψη και ενημέρωση γύρω από θέματα σεξουαλικής αγωγής κι εκπαίδευσης, ψυχικής υγείας και πάνω απ΄όλα αποδοχής και ενσυναίσθησης των γύρω μας με τα όποια δικαιώματα όλοι κι όλες έχουμε ως άνθρωποι.
Άν και δεν μου αρέσουν τα κλισέ, εδώ θα πω ότι ταιριάζει η φράση ''έβαλε το μαχαίρι στο κόκαλο'' αναφερόμενη στον συγγραφέα και θα το πάω ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι το ''ξεγύμνωσε'' από όλο αυτό το δέρμα που φέρει πάνω του σαν άλλο αποτέλεσμα δερματοστιξίας την σήψη που ''ροκανίζει'' από ��έσα προς τα έξω όλη την κοινωνία. Ναι, στα χέρια του έχει το μέσο να αναδείξει όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας στερώντας σιγά σιγά κομμάτια της αξιοπρέπειας και ελπίδας. Τί θα συμβεί, άραγε, όταν τα πάντα γύρω μας καταρρέουν σαν άλλοι χάρτινοι πύργοι και αποκαθηλώνονται έννοιες ιερές; Αρκεί να φανταστείτε ότι πρωταγωνιστές μέσα σε αυτήν την ιστορία είναι άνθρωποι τόσο οικείοι κι ρεαλιστικοί που κάλλιστα θα νιώσετε σαν να βρίσκετε ένα κομμάτι του εαυτού σας πάνω τους. Κι αυτή η διαπίστωση θα σας διαπεράσει και θα γίνει τόσο ενοχλητική στα μύχια της ψυχής και της σκέψης μας.
Δε συμμερίζομαι την άποψη ότι το βιβλίο απαιτεί από τον αναγνώστη/της αναγνώστρια που θα επιλέξει να το διαβάσει να έχει ένα σκληρό στομάχι που θα μπορέσει να το ''χωνέψει''. Συγγνώμη. Ψέματα! Δεν επιθυμώ να με συγχωρήσετε γι'αυτό που θα πω, αλλά το πιστεύω ακράδαντα! Θεωρώ άκρως υποκριτικό από μεριάς μερίδας αναγνωστών/στριων να λένε ότι δεν μπορούν να τα διαβάζουν ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα όταν τα ακούν, ή, τα κάνουν! Σοβαρά τώρα; Νιώθετε ότι θίγεστε από τις λέξεις κι όχι από τις πράξεις; Ε, μάλλον, κάποιο πρόβλημα θα έχετε!
Ναι, γνωρίζω ότι υπάρχει περίπτωση να μην γίνουν αρεστά τα όσα γράφω, ή, και εγώ, αλλά αυτή είναι η άποψή μου και δε θα μου τη στερήσουν! Σιχάθηκα, πια, τον κόσμο και τη διπροσωπία που κυριαρχεί γύρω μας... Εν κατακλείδι, δεν ξέρω πόσοι/ες θα επιλέξουν να διαβάσουν το βιβλίο (εγώ θα το πρότεινα, ανεπιφύλακτα, σε όλους κι όλες), μα το σίγουρο είναι ότι θα σας ταρακουνήσει με τον τρόπο που χρειάζεται. Εγώ το ξεχωρίζω και μελλοντικά ίσως να επιστρέψω πάλι σε αυτό.
Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.
https://vivliovamon.blogspot.com/2025...
June 29, 2025
This book does not whisper. It speaks loud, clear, and with guts.
Προσωπικό Ημοιρολόγιο is one of those rare stories that feel less like reading and more like watching a film unfold. It is so cinematic, you can see every scene in front of your eyes. The words are visuals. The emotions are real. The atmosphere pulls you in and does not let go.
Beyond the emotional depth and personal trauma the story explores, what really stands out is the courage. The author dares to speak truths that most avoid. About a corrupted system. About the decay of values. About how justice often fails the people who need it the most. It is raw. It is uncomfortable. And it is necessary.
There are major plot twists that catch you off guard. Just when you think you know where it is going, it shifts. And those turns feel earned. They make sense. They hit. You finish the book and you are not just impressed — you are waiting. You are desperate for the sequel. Because this story is not done, and you feel it in your bones.
Mark C. Da Costa delivers a brave, poetic, powerful work. One that hits hard not just because of what it says, but because of how beautifully it says it.
This is not just a book. It is a truth bomb wrapped in art. Read it. Let it shake you.
Προσωπικό Ημοιρολόγιο is one of those rare stories that feel less like reading and more like watching a film unfold. It is so cinematic, you can see every scene in front of your eyes. The words are visuals. The emotions are real. The atmosphere pulls you in and does not let go.
Beyond the emotional depth and personal trauma the story explores, what really stands out is the courage. The author dares to speak truths that most avoid. About a corrupted system. About the decay of values. About how justice often fails the people who need it the most. It is raw. It is uncomfortable. And it is necessary.
There are major plot twists that catch you off guard. Just when you think you know where it is going, it shifts. And those turns feel earned. They make sense. They hit. You finish the book and you are not just impressed — you are waiting. You are desperate for the sequel. Because this story is not done, and you feel it in your bones.
Mark C. Da Costa delivers a brave, poetic, powerful work. One that hits hard not just because of what it says, but because of how beautifully it says it.
This is not just a book. It is a truth bomb wrapped in art. Read it. Let it shake you.
June 29, 2025
Το Προσωπικό Ημερολόγιο του Mark C. Da Costa με άγγιξε πραγματικά. Μου άρεσε πολύ που θίγει ανοιχτά κοινωνικά ζητήματα όπως η σεξουαλική κακοποίηση και η περιθωριοποίηση των γκέι ατόμων, ειδικά απέναντι στη λανθασμένη και επικίνδυνη νοοτροπία του “έλα μωρέ, ήταν γκέι, του άρεσε”. Μέσα από την ιστορία του πρωταγωνιστή και τις συνεδρίες του με την ψυχολόγο του, φαίνεται ξεκάθαρα πόσο σημαντική είναι η στήριξη από επαγγελματίες ψυχικής υγείας και πόση δύναμη μπορεί να κρύβει η διαδικασία της ίασης. Το βιβλίο περνά το μήνυμα ότι η σεξουαλική κακοποίηση δεν σε κάνει “σπασμένο” ή λιγότερο σημαντικό και ότι υπάρχει ελπίδα να βγεις από την απελπισία και να νιωσεις ξανά ολοκληρος. Αναφέρεται επίσης στον αντίκτυπο που έχει ένα τέτοιο τραύμα στην οικογένεια, που συχνά δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Τέλος, μου φάνηκε πολύ δυνατό το κομμάτι που δείχνει πώς η βία μπορεί να φέρει κι άλλη βία, ειδικά όταν κάποιος έχει πληγωθεί βαθιά και ψάχνει να ασκήσει έλεγχο σε άλλους. Όμως αυτό δεν είναι ποτέ άλλοθι. Η ιστορία κλείνει με κάθαρση και δικαίωση, αφήνοντάς σου μια αίσθηση δύναμης και ελπίδας αλλά και δικαίωσης μέσω εκδίκησης.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 16, 2025
Ένα λογοτεχνικό ταξίδι στα μύχια της ψυχής του ήρωα, που μάχεται με τα δικά του σκοτάδια. Εξαιρετική χρήση αφηγηματικών τεχνικών, που δίνουν μία τρομερή διάσταση στο ξεδίπλωμα της ιστορίας• πλούσια εκφραστικά μέσα που καταστούν το αφήγημα ζωντανό και παραστατικό και ένα βασικό στόρι που σε καθηλώνει από την αρχή ως το τέλος. Μια ιστορία που σε συγκινεί, σε θλίβει, σε εξοργίζει για το κακό που υπάρχει εκεί έξω• που σου θέτει βασικά ψυχολογικά ερωτήματα για το τι κουβαλά τελικά ο καθένας μας εκεί έξω...;
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 28, 2025
Η καρδούλα μου χτυπούσε πολύ δυνατά σε κάθε αλλαγή σελίδας. Περίμενα πως και πως να δω, πως θα ταυτιστώ, πως θα νιώσω τη στεναχώρια, την ελπίδα, το θυμό, την οργή, την αγάπη και το replay το οποίο- σε πολλά σημεία- κατέκλυζε το είναι μου. Δε μπορείς να περάσεις μια σελίδα από τις 362, χωρίς να νιώσεις να κοχλάζεις η ψυχή σου, με αδικίες, αδιέξοδα και τους τρόπους διαχείρισης κάθε σκοταδιού, κάθε ταξιδιού σε γωνίες του εαυτού μας, των άλλων… το μόνο που θα πω; Μην αποφύγετε να εκθέσετε τις ψυχές σας στα σκοτάδια.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews