Αν κοιτάξεις με τα μάτια του αίματος το φως των φεγγαριών, μπορεί να βρεις τον τρόπο να κρατήσεις ζωντανή την ειρήνη. Μόνο που η Κελζίμ ξέρει ποιο είναι το τίμημά της? το έχει δει στα χρώματα στην πέτρα, το έχει μυρίσει στις πνοές του ανέμου, το έχει ακούσει στα λόγια της θάλασσας, το έχει γευτεί στη λευκή αμμουδιά και το νιώθει στα ακροδάχτυλά της αγγίζοντας τον έρωτα.
Μια λυρική ιστορία μαγείας και φαντασίας, από την Κιάρα Καλουντζή, που θα σας ταξιδέψει.
Η Κιάρα Καλουντζή γεννήθηκε το 1980. Έχει τελειώσει σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου και τελειώνει το Τμήμα Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στη Σύρο. Γράφει παραμύθια και διηγήματα από μικρή.
Δεν είμαι σίγουρη τι με κρατάει από το να δώσω το πέμπτο αστεράκι, μιας και η Κιάρα γράφει πραγματικά υπέροχα για μια ακόμη φορά. Αλλά κάτι τα σημεία που ξέφυγαν από την επιμέλεια και που σε μια τόσο μικρή ιστορία μου χτύπησαν άσχημα, κάτι μια-δυο φράσεις που κάπου τις είχα ξανακούσει, δεν με αφήνουν να το κάνω. Όχι ότι και τα τέσσερα είναι λίγα, δηλαδή, κάθε άλλο: η ιστορία είναι τρομερά καλογραμμένη, ο κεντρικός χαρακτήρας εξαιρετικά πλασμένος και η πλοκή είναι επίσης πολύ ωραία. Η γενικότερη εμφάνιση του βιβλίου είναι πολύ κομψή και όμορφη, χαίρεσαι να το έχεις στη βιβλιοθήκη σου. Γενικά, ένα θαυμάσιο βιβλιαράκι που διαβάζεται σε ελάχιστο χρόνο και σε αφήνει με μια γλυκόπικρη αίσθηση στο τέλος.
Πολύ καλογραμμένη ιστορία, ίσως και ένα κλικ πιο πάνω από τις Λουάνες. Η ιδέα είναι αναμφίβολλα καλή, οι χαρακτήρες καλογραμμένοι, η σύγκρουση που βρίσκεται στην καρδιά του βιβλίου ισχυρή.
Αλλά η πλοκή είναι πολύ λίγη και είναι δομημένη με τέτοιον τρόπο που, πάνω που αρχίζει η ιστορία, ταυτόχρονα κιόλας τελειώνει, κάτι που για εμένα δε δούλεψε.
Τα Χρώματα στην πέτρα κι είναι ένα όμορφο διήγημα και γλυκάθηκα διαβάζοντάς το.
Η γραφή του έχει εξαιρετικά σημεία, αγγίζει και τις 5 αισθήσεις και παρασέρνει. Μου άρεσε ο τρόπος που παραλληλίζονται τα στοιχεία της φύσης με τους χαρακτήρες, αγαπημένες οι «ερωτικές» σκηνές. Πυκνή γραφή, κάποιες φορές μείωνα τον ρυθμό ανάγνωσης για να μην χάσω πληροφορίες. Ίσως μερικές φορές ο λυρισμός να βγαίνει εις βάρος της κατανόησης, αλλά ταιριάζει ως επιλογή (και δεν δημιουργεί σημαντικό πρόβλημα). Ο χαρακτήρας της Κελζίμ καλογραμμένος, τα σημεία που αποκαλύπτεται η κοσμοπλασία χορταστικά (μου άρεσε πολύ η επιλογή της φύσης της πρωταγωνίστριας, αν και δεν κατάλαβα στην ουσία τη διαφορά των ονομάτων). Αυτό που δεν με κέρδισε, όμως, ήταν η πλοκή, ή μάλλον η ιστορία και το θέμα της: μου φάνηκε ότι το διήγημα ακροβατούσε ανάμεσα στο παιδικό παραμύθι και στην ενήλικη φαντασία, άλλοτε πολύ ώριμο, άλλοτε αρκετά απλοϊκό (ακόμη κι η λύση του δράματος μου φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων).
Συνολικά μια καλή ιστορία, που διαβάζεται στο άψε σβήσε, από μια πένα που ξέρει να χειρίζεται μοναδικά τον λόγο, αν και, κατά τη γνώμη μου, απέχει ως σύνολο αρκετά από το μέγιστο των δυνατοτήτων της συγγραφέως.
Ενδιαφέρουσα λύση σε ένα πρόβλημα διαμάχης για εξουσία από μια κοπέλα που γίνεται στην πορεία γυναίκα. Αρκετά πρωτότυπο (υποθέτω) για Φάνταζυ το εύρημα του "σύγχρονου" τέλους. Δυνατή η ερωτική σκηνή, καθώς και η αντίστοιχη τελική. Μικρό αλλά ανταποδοτικό.
Αδύνατον να κρίνω την Κιάρα. Είναι στο μυαλό μου, θα μπορούσα να είμαι το χέρι της όταν γράφει. Προσκυνώ την Αμιρά της, την Κελζίμ, τον ωκεανό και τον άνεμό της.