What do you think?
Rate this book
Война и мир (4 volumes) #4
Война и мир. Том 4/4
Роман-эпопея, одно из самых значительных произведений русской классической литературы. Первая публикация текста: с 1865 по 1869 год. Входит в список обязательной литературы для средних школ.
454 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1865
192 people are currently reading
1932 people want to read
About the author
Leo Tolstoy
7,941 books28.4k followersLev Nikolayevich Tolstoy (Russian: Лев Николаевич Толстой; most appropriately used Liev Tolstoy; commonly Leo Tolstoy in Anglophone countries) was a Russian writer who primarily wrote novels and short stories. Later in life, he also wrote plays and essays. His two most famous works, the novels War and Peace and Anna Karenina, are acknowledged as two of the greatest novels of all time and a pinnacle of realist fiction. Many consider Tolstoy to have been one of the world's greatest novelists. Tolstoy is equally known for his complicated and paradoxical persona and for his extreme moralistic and ascetic views, which he adopted after a moral crisis and spiritual awakening in the 1870s, after which he also became noted as a moral thinker and social reformer.
His literal interpretation of the ethical teachings of Jesus, centering on the Sermon on the Mount, caused him in later life to become a fervent Christian anarchist and anarcho-pacifist. His ideas on nonviolent resistance, expressed in such works as The Kingdom of God Is Within You, were to have a profound impact on such pivotal twentieth-century figures as Mohandas Gandhi and Martin Luther King, Jr.
His literal interpretation of the ethical teachings of Jesus, centering on the Sermon on the Mount, caused him in later life to become a fervent Christian anarchist and anarcho-pacifist. His ideas on nonviolent resistance, expressed in such works as The Kingdom of God Is Within You, were to have a profound impact on such pivotal twentieth-century figures as Mohandas Gandhi and Martin Luther King, Jr.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 186 reviews
December 21, 2025
Ten years this book waited on my shelf.
Every year I told myself: this is the year I read War and Peace.
Last year my mother finally did it - and somehow, that was the push I needed.
Now, after 1,500 pages of the highest class of literature, I can say this without exaggeration: I would gladly read 1,500 more.
This isn’t just a novel. It’s a universe - human, brutal, tender, wise.
A book that doesn’t end when you close it, but stays with you long after.
Every year I told myself: this is the year I read War and Peace.
Last year my mother finally did it - and somehow, that was the push I needed.
Now, after 1,500 pages of the highest class of literature, I can say this without exaggeration: I would gladly read 1,500 more.
This isn’t just a novel. It’s a universe - human, brutal, tender, wise.
A book that doesn’t end when you close it, but stays with you long after.
June 22, 2019
Chegar ao fim do enorme (em todos os sentidos) Guerra e Paz é uma sensação fantástica, em especial por dois motivos: o óbvio primeiro, que é ter chegado ao fim de um dos livros mais intimidantes para o leitor comum, por ser tão longo e já ter sido deixado a meio por tantos leitores; depois porque consegui fazê-lo tendo realmente gostado do que li, o que não tinha a certeza de poder acontecer antes de iniciar esta leitura tendo em conta o meu historial com este autor.
No quarto e último volume de Guerra e Paz, temos o desfecho do percurso das várias personagens que tínhamos vindo a acompanhar mas, acima de tudo, é oferecida ao leitor uma vasta análise sobre a presença das tropas francesas na Rússia e, em especial, no que concerne ao que os historiadores relatavam como factos quando Lev Tolstói escreveu este livro, cerca de 50 anos depois dos acontecimentos relatados. Não tenho conhecimentos suficientes para avaliar da veracidade do que o autor afirma acerca dos motivos e repercussões dos principais eventos desta guerra, mas achei refrescante – e bastante atual – a forma como Lev Tolstói questiona o postulado dos factos e o papel dos historiadores na formação de algo tão importante como é o registo da História da humanidade.
Como devem imaginar pelo que acabo de referir, acaba por ser um volume mais centrado na parte filosófica da guerra e nas questões históricas, assumindo o narrador um papel central na “educação” do leitor para os factos que relata sobre todas estas guerras, assumindo para si a missão de contar o que verdadeiramente aconteceu por oposição ao que os historiadores relatavam como factos. Para além disto, Lev Tolstói termina o seu livro com um epílogo em que tenta demonstrar o papel das massas no rumo da História e da existência de um enorme número de variáveis que contribuem, muitas vezes em simultâneo, para todas as relações causa-efeito dos principais acontecimentos da História.
Este livro termina, assim, num tom bastante desafiador para quem o lê, encorajando uma reflexão profunda acerca de tudo o que nos rodeia. Adorei ler Guerra e Paz porque, finda a leitura, me sinto uma pessoa mais rica: aprendi mais sobre a campanha napoleónica na Rússia, acompanhei a emocionante história ficcional das personagens que Tolstói criou e que tanto dizem acerca da sociedade russa da época e, não menos importante, fez-me pensar sobre a importância de questionar factos que nos são apresentados como certos – há prova mais inconstestável do motivo pelo qual este livro é um clássico do que a atualidade dos temas que aborda? Brilhante e super recomendado.
No quarto e último volume de Guerra e Paz, temos o desfecho do percurso das várias personagens que tínhamos vindo a acompanhar mas, acima de tudo, é oferecida ao leitor uma vasta análise sobre a presença das tropas francesas na Rússia e, em especial, no que concerne ao que os historiadores relatavam como factos quando Lev Tolstói escreveu este livro, cerca de 50 anos depois dos acontecimentos relatados. Não tenho conhecimentos suficientes para avaliar da veracidade do que o autor afirma acerca dos motivos e repercussões dos principais eventos desta guerra, mas achei refrescante – e bastante atual – a forma como Lev Tolstói questiona o postulado dos factos e o papel dos historiadores na formação de algo tão importante como é o registo da História da humanidade.
Como devem imaginar pelo que acabo de referir, acaba por ser um volume mais centrado na parte filosófica da guerra e nas questões históricas, assumindo o narrador um papel central na “educação” do leitor para os factos que relata sobre todas estas guerras, assumindo para si a missão de contar o que verdadeiramente aconteceu por oposição ao que os historiadores relatavam como factos. Para além disto, Lev Tolstói termina o seu livro com um epílogo em que tenta demonstrar o papel das massas no rumo da História e da existência de um enorme número de variáveis que contribuem, muitas vezes em simultâneo, para todas as relações causa-efeito dos principais acontecimentos da História.
Este livro termina, assim, num tom bastante desafiador para quem o lê, encorajando uma reflexão profunda acerca de tudo o que nos rodeia. Adorei ler Guerra e Paz porque, finda a leitura, me sinto uma pessoa mais rica: aprendi mais sobre a campanha napoleónica na Rússia, acompanhei a emocionante história ficcional das personagens que Tolstói criou e que tanto dizem acerca da sociedade russa da época e, não menos importante, fez-me pensar sobre a importância de questionar factos que nos são apresentados como certos – há prova mais inconstestável do motivo pelo qual este livro é um clássico do que a atualidade dos temas que aborda? Brilhante e super recomendado.
October 1, 2024
Chegar ao fim do enorme (em todos os sentidos ) Guerra e Paz é uma sensação simplesmente fantástica. 🤩 Por dois motivos: por ser um dos livros mais intimidantes para o comum leitor e por realmente ter gostado do que li.
Neste último volume temos o desfecho do percurso de várias personagens que tínhamos vindo a acompanhar , mas acima de tudo foi oferecido ao leitor uma vasta análise sobre as tropas francesas na Rússia , e em especial no que concerne ao que os historiadores relatavam como factos quando Tolstoi escreveu este livro.
Não tenho conhecimentos para avaliar a veracidade do autor mas achei o livro bastante refrescante e atual.
O livro termina num tom desafiador , encorajando a uma reflexão profunda acerca de tudo o que nos rodeia.
É brilhante. Recomendo.
Neste último volume temos o desfecho do percurso de várias personagens que tínhamos vindo a acompanhar , mas acima de tudo foi oferecido ao leitor uma vasta análise sobre as tropas francesas na Rússia , e em especial no que concerne ao que os historiadores relatavam como factos quando Tolstoi escreveu este livro.
Não tenho conhecimentos para avaliar a veracidade do autor mas achei o livro bastante refrescante e atual.
O livro termina num tom desafiador , encorajando a uma reflexão profunda acerca de tudo o que nos rodeia.
É brilhante. Recomendo.
March 5, 2020
برای نوشتن در مورد این کتاب، واقعا صبر نداشتم.کلی مشتاقم که راجع بهش باهاتون حرف بزنم.همه ی دنیا #تولستوی رو با #جنگ_و_صلح میشناسند.شاهکاری که مردم قرن ۱۹ رو شگفت زده کرد و این شگفتی تاالانم ادامه داره. ازنظرم #تولستوی استعداد بینظیری تو رمان نویسی و ادغامش با تاریخ داره.اگه کتاب #آناکارنینا رو هم خونده باشید،این براتون ثابت میشه.کتاب #جنگ_و_صلح داستان زندگی چند شخصیت روسی تو بحبوحه ی جنگ فرانسه و روسیه است که مسلما از دید یه روس به این قضیه نگاه میکنه.یکی از جذابیت های این کتاب برام این بود که چون قبلش کتاب #دزیره که درمورد #ناپلئون از دید معشوقه اش هست رو خونده بودم،تو طول کتاب جنگ فرانسه و روسیه رو ،از دید فرانسویان و روسها باهم مقایسه میکردم.برداشت من از شخصیت تولستوی اینه که به شدت خانواده براش مهمه و یه مفهوم والایی داره.تولستوی فقط یه رمان ننوشت،بلکه میشه گفت این کتاب،یه تحلیل تاریخی هم هست.سرتاسر کتاب به جنگ،فرمانده ها، موقعیت ها،پیش فرض هاو...میپردازه و اخر کتاب فرماندهان رو به صحنه ی نقد میکشونه.سخنِ آخر کتاب،بحث کاملا تحلیلی درمورد علل بوجود اومدن جنگ از دید تاریخ نویسان داره و میشه گفت همه ی علت هاشونو رد میکنه.به دنبال مفهوم جنگ میره، به تعریف تاریخ میپردازه و برای بهتر فهموندنش، به مفهوم آزادی و جبر انسان متوسل میشه. تو این کتاب بیش از ۵۸۰ شخصیت وجود داره که البته شخصیت های اصلی نیستن و همین خوندنش رو راحت میکنه.پس از این بابت نگران نباشید😁
از نظرم سختی کتاب، به تحلیل ها و بحث های سیاسی و جنگیش برمیگرده و با توجه به اینکه تعداد صفحات زیاد، زمان خوندش رو طولانی میکنه. ولی کی میتونه بگه این کتاب، ارزش وقت گذاشتن و خوندن نداره؟؟
از نظرم سختی کتاب، به تحلیل ها و بحث های سیاسی و جنگیش برمیگرده و با توجه به اینکه تعداد صفحات زیاد، زمان خوندش رو طولانی میکنه. ولی کی میتونه بگه این کتاب، ارزش وقت گذاشتن و خوندن نداره؟؟
Read
December 15, 2024bir ay süren 2 bin küsur sayfalık bu serüven yine tüm büyük konuşmalarımı yedirdi bana. ay savaş ve barış’ı akşamları biraz okurum ama asıl olarak başka kitaplar okurken araya alırım dedim mesela. evet dedim bunu.
maalesef kul kurar tolstoy gülermiş. al sana yan okuma dedi. elimden bırakamadım. başka hiçbir şey okuyamadım.
özellikle 3. cildi derin soluklar alarak okudum. o sırada suriye parçalandı. her şeyin nasıl bu kadar aynı olduğuna şaştım kaldım. anlatılan savaş sahnelerinde eratın çektikleri, paşaların generallerin oturduğu yerden keyfi çatmaları, iktidar oyunları ve tolstoy’un o dönem tarih yazımına veryansın etmesi beni yine düşündürdü. bugünü, sosyal medyayı ve dezenformasyonu görse ne derdi acaba.
bu kadar antimilitarist bir savaş kitabı beklemiyormuşum.
bir videoyla daha çok anlatacağım ama çeviriyi de (ingilizceden yapılmasına rağmen) çok çok sevdim.
ama önce anna karenina’yı okumuş biri olarak tolstoy’un teknik açıdan kendini geliştirmesini geçtim kadın karakterleri bu kadar derinleştirebilmesine hayran kaldım. dostoyevski’den en çok ayrıldığı bölüm bu bence.
ve geç kalmamışım diyorum çünkü bu roman çok genç yaşlarda okunmamalı.
romanı anlattığım video şurada
https://youtu.be/UWmzhdxCBSI?si=6ulfb...
maalesef kul kurar tolstoy gülermiş. al sana yan okuma dedi. elimden bırakamadım. başka hiçbir şey okuyamadım.
özellikle 3. cildi derin soluklar alarak okudum. o sırada suriye parçalandı. her şeyin nasıl bu kadar aynı olduğuna şaştım kaldım. anlatılan savaş sahnelerinde eratın çektikleri, paşaların generallerin oturduğu yerden keyfi çatmaları, iktidar oyunları ve tolstoy’un o dönem tarih yazımına veryansın etmesi beni yine düşündürdü. bugünü, sosyal medyayı ve dezenformasyonu görse ne derdi acaba.
bu kadar antimilitarist bir savaş kitabı beklemiyormuşum.
bir videoyla daha çok anlatacağım ama çeviriyi de (ingilizceden yapılmasına rağmen) çok çok sevdim.
ama önce anna karenina’yı okumuş biri olarak tolstoy’un teknik açıdan kendini geliştirmesini geçtim kadın karakterleri bu kadar derinleştirebilmesine hayran kaldım. dostoyevski’den en çok ayrıldığı bölüm bu bence.
ve geç kalmamışım diyorum çünkü bu roman çok genç yaşlarda okunmamalı.
romanı anlattığım video şurada
https://youtu.be/UWmzhdxCBSI?si=6ulfb...
April 3, 2019
Guerra e Paz = História + Arte + Filosofia
Guerra e Paz é um livro que nos dá a conhecer os acontecimentos históricos de uma época, Rússia (1807 a 1820), escrita com arte, uma arte romanceada que nos acomoda dentro dos palacetes, dos grandes teatros, das florestas épicas, a ouvir as melodias da arpa e do clavicórdio e, a filosofar sobre a proporcionalidade inversa entre a liberdade e a necessidade do homem, o acaso e a genialidade, assim como a demonstração da ambivalência das análises de alguns historiadores, face os acontecimentos reais da época.
O nosso perceptor é o Conde Liev Tolstoi. https://www.ebiografia.com/leon_tolstoi/
Guerra e Paz (1864 a 1869), demorou 5 anos a ser escrito, daí emergiu uma obra monumental, um livro intemporal, lida por milhões de pessoas em todo o mundo, e porquê? Porque é muito bom. O autor realizou uma brilhante investigação histórica dos acontecimentos na Europa, tanto anteriores, como posteriores da guerra napoleónica, terá lido tudo sobre Napoleão, seus feitos e seus crimes. Mas não só da leitura vive o homem, a análise dos factos permite que se compreenda os fenómenos e se transmita as conclusões obtidas, por intermédio da oralidade ou do documento escrito.
Tolstoi não quis apenas dar a conhecer a sua versão dos acontecimentos, expor teoricamente as suas reflexões, que serviriam apenas para alguns (poucos) estudiosos ficarem a conhecer a sua opinião. Tolstoi queria, e conseguiu, que milhões de leitores em todo o mundo conhecessem a sua versão dos acontecimentos, por intermédio do romance.
O romance, através das suas personagens, características físicas e psicológicas, dos relacionamentos entre si, das suas atitudes e dos seus pensamentos, mostra-nos a constituição da sociedade à época, das suas tradições e dos seus hábitos.
O leitor é transportado virtualmente para o tempo e espaço em que ocorre os momentos de guerra e de paz. Sofremos com a dor dos nossos personagens porque encarnamos neles. Compreendemos os movimentos da guerra, dos avanços e recuos dos soldados, do medo e angústia que sentem no momento da batalha, da alegria que sentem como heróis a lutar para salvar a pátria, receber condecorações e mostrá-las orgulhosamente ao peito. Enquanto isso, nos grandes salões, a aristocracia bebe e come bem, dançam e amam, intrigam, corrompem, movimentam-se e lutam para se manterem no poder, fazem e desfazem alianças.
O FIM
Reza a história que Bonaparte chegou às portas de Moscovo, inchado de triunfo, aguardava a rendição, como tal não aconteceu, entrou com o seu exército. A desilusão foi imediata, Moscovo era uma cidade fantasma, dos 200 mil habitantes, apenas se encontravam 10 mil, entre loucos que foram libertados do hospício, presos, libertados das prisões, doentes e feridos da guerra, bêbados, andrajosos, e pobres que não tinham meios para sair de Moscovo.
Ao longo das semanas, Napoleão redigiu panfletos a apelar à população russa para regressar à cidade e fazer a vida normal, sob promessa de um futuro melhor e em paz, tal não aconteceu. O exército francês deslumbrado pela riqueza dos palácios, saqueou tudo quanto podia. A população descontente com os roubos dos palácios, igrejas e casas senhoriais, propagou incêndios por toda a parte.
Napoleão dá ordens para sair de Moscovo, organizam-se comboios com dezenas de carruagens carregados de ouro, prata e víveres, escoltado por milhares de soldados franceses.
A saída deu-se no outono, onde o clima estava a mudar para uma fase invernal, Napoleão desconhecia que o inverno na Rússia é muito rigoroso, com temperaturas negativas.
O exército russo não solicitava batalhas, mas sempre no encalce do comboio, aqui e ali atacava por forma a “roubar” os seus pertences e alimentação. A pressão constante do exército russo, o inverno rigoroso, a escassez de alimentação e o frio invernal, começou a desesperar os soldados franceses, que esgotados pediam a rendição e passavam para as linhas russas.
Napoleão descontente, porque o comboio não andava à velocidade que ele queria, as perdas diárias eram altíssimas: homens que perdia, alimentação e bens que transportavam eram sequestrados. Decide dividir o comboio em três, indo cada parte por um caminho diferente, mas os russos, a jogar em casa, conhecia todos os caminhos, e com o apoio da população iam sabendo exatamente a localização de cada parte e continuavam a perseguição.
As tropas russas acompanharam as tropas francesas para lá das fronteiras, garantido assim a libertação e vitória da Rússia, dos 600 mil homens soldados que entraram na Rússia para a dominar, saíram poucas dezenas de milhar.
Napoleão foi vencido pelos Russos e a corte francesa, dececionada, enviou-o para o exílio.
O romance
Família Bolsonski
Andrei foi ferido na guerra em Borodiná, foi levado junto com os outros feridos para Moscovo, como era oficial e aristocrata saiu de Moscovo numa comitiva onde estava a Natacha.
Maria, sua irmã, que também fugia da guerra teve conhecimento do paradeiro do irmão e encontrou-se com ele e Natacha, de quem não gostava, mas com a doença e morte do irmão, aproximaram-se e tornaram-se íntimas.
Ficou Maria e o sobrinho Nicolai
Família Rostov
O filho mais novo perece na guerra, o conde e a condessa sofrem, o conde falece e deixa a família na pobreza.
Sobrou Nicolai, Natacha, Sónia e a condessa.
Família Bezukov
Pedro, o intelectual, completamente perdido nos seus pensamentos, sem saber como agir, procurando compreender o fenómeno da guerra, "porque se matam os homens?", fica em Moscovo, é feito prisioneiro, acompanha as tropas francesas e é libertado pela tropa russa, numa das suas emboscadas.
Helena, envia uma carta a Pedro e pedir o anulamento do casamento e a informar que se irá casar, morre de doença súbita, acumula milhares de rublos de dividas para Pedro pagar.
Da família Bezukov restou Pedro e Vassili, pai de Helena.
No final uns casam com outros, tiveram muitos filhinhos e foram felizes para sempre.
Happy End!
Guerra e Paz é um livro que nos dá a conhecer os acontecimentos históricos de uma época, Rússia (1807 a 1820), escrita com arte, uma arte romanceada que nos acomoda dentro dos palacetes, dos grandes teatros, das florestas épicas, a ouvir as melodias da arpa e do clavicórdio e, a filosofar sobre a proporcionalidade inversa entre a liberdade e a necessidade do homem, o acaso e a genialidade, assim como a demonstração da ambivalência das análises de alguns historiadores, face os acontecimentos reais da época.
O nosso perceptor é o Conde Liev Tolstoi. https://www.ebiografia.com/leon_tolstoi/
Guerra e Paz (1864 a 1869), demorou 5 anos a ser escrito, daí emergiu uma obra monumental, um livro intemporal, lida por milhões de pessoas em todo o mundo, e porquê? Porque é muito bom. O autor realizou uma brilhante investigação histórica dos acontecimentos na Europa, tanto anteriores, como posteriores da guerra napoleónica, terá lido tudo sobre Napoleão, seus feitos e seus crimes. Mas não só da leitura vive o homem, a análise dos factos permite que se compreenda os fenómenos e se transmita as conclusões obtidas, por intermédio da oralidade ou do documento escrito.
Tolstoi não quis apenas dar a conhecer a sua versão dos acontecimentos, expor teoricamente as suas reflexões, que serviriam apenas para alguns (poucos) estudiosos ficarem a conhecer a sua opinião. Tolstoi queria, e conseguiu, que milhões de leitores em todo o mundo conhecessem a sua versão dos acontecimentos, por intermédio do romance.
O romance, através das suas personagens, características físicas e psicológicas, dos relacionamentos entre si, das suas atitudes e dos seus pensamentos, mostra-nos a constituição da sociedade à época, das suas tradições e dos seus hábitos.
O leitor é transportado virtualmente para o tempo e espaço em que ocorre os momentos de guerra e de paz. Sofremos com a dor dos nossos personagens porque encarnamos neles. Compreendemos os movimentos da guerra, dos avanços e recuos dos soldados, do medo e angústia que sentem no momento da batalha, da alegria que sentem como heróis a lutar para salvar a pátria, receber condecorações e mostrá-las orgulhosamente ao peito. Enquanto isso, nos grandes salões, a aristocracia bebe e come bem, dançam e amam, intrigam, corrompem, movimentam-se e lutam para se manterem no poder, fazem e desfazem alianças.
O FIM
Reza a história que Bonaparte chegou às portas de Moscovo, inchado de triunfo, aguardava a rendição, como tal não aconteceu, entrou com o seu exército. A desilusão foi imediata, Moscovo era uma cidade fantasma, dos 200 mil habitantes, apenas se encontravam 10 mil, entre loucos que foram libertados do hospício, presos, libertados das prisões, doentes e feridos da guerra, bêbados, andrajosos, e pobres que não tinham meios para sair de Moscovo.
Ao longo das semanas, Napoleão redigiu panfletos a apelar à população russa para regressar à cidade e fazer a vida normal, sob promessa de um futuro melhor e em paz, tal não aconteceu. O exército francês deslumbrado pela riqueza dos palácios, saqueou tudo quanto podia. A população descontente com os roubos dos palácios, igrejas e casas senhoriais, propagou incêndios por toda a parte.
Napoleão dá ordens para sair de Moscovo, organizam-se comboios com dezenas de carruagens carregados de ouro, prata e víveres, escoltado por milhares de soldados franceses.
A saída deu-se no outono, onde o clima estava a mudar para uma fase invernal, Napoleão desconhecia que o inverno na Rússia é muito rigoroso, com temperaturas negativas.
O exército russo não solicitava batalhas, mas sempre no encalce do comboio, aqui e ali atacava por forma a “roubar” os seus pertences e alimentação. A pressão constante do exército russo, o inverno rigoroso, a escassez de alimentação e o frio invernal, começou a desesperar os soldados franceses, que esgotados pediam a rendição e passavam para as linhas russas.
Napoleão descontente, porque o comboio não andava à velocidade que ele queria, as perdas diárias eram altíssimas: homens que perdia, alimentação e bens que transportavam eram sequestrados. Decide dividir o comboio em três, indo cada parte por um caminho diferente, mas os russos, a jogar em casa, conhecia todos os caminhos, e com o apoio da população iam sabendo exatamente a localização de cada parte e continuavam a perseguição.
As tropas russas acompanharam as tropas francesas para lá das fronteiras, garantido assim a libertação e vitória da Rússia, dos 600 mil homens soldados que entraram na Rússia para a dominar, saíram poucas dezenas de milhar.
Napoleão foi vencido pelos Russos e a corte francesa, dececionada, enviou-o para o exílio.
O romance
Família Bolsonski
Andrei foi ferido na guerra em Borodiná, foi levado junto com os outros feridos para Moscovo, como era oficial e aristocrata saiu de Moscovo numa comitiva onde estava a Natacha.
Maria, sua irmã, que também fugia da guerra teve conhecimento do paradeiro do irmão e encontrou-se com ele e Natacha, de quem não gostava, mas com a doença e morte do irmão, aproximaram-se e tornaram-se íntimas.
Ficou Maria e o sobrinho Nicolai
Família Rostov
O filho mais novo perece na guerra, o conde e a condessa sofrem, o conde falece e deixa a família na pobreza.
Sobrou Nicolai, Natacha, Sónia e a condessa.
Família Bezukov
Pedro, o intelectual, completamente perdido nos seus pensamentos, sem saber como agir, procurando compreender o fenómeno da guerra, "porque se matam os homens?", fica em Moscovo, é feito prisioneiro, acompanha as tropas francesas e é libertado pela tropa russa, numa das suas emboscadas.
Helena, envia uma carta a Pedro e pedir o anulamento do casamento e a informar que se irá casar, morre de doença súbita, acumula milhares de rublos de dividas para Pedro pagar.
Da família Bezukov restou Pedro e Vassili, pai de Helena.
No final uns casam com outros, tiveram muitos filhinhos e foram felizes para sempre.
Happy End!
July 19, 2020
“(…) Existe nesta conclusão algo de contraditório, uma vez que a série de vitórias dos franceses os levou ao aniquilamento completo e que a série de derrotas dos russos os levou à plena eliminação do inimigo e à libertação da pátria.”
Apesar de classificar este quarto volume com 4 estrelas, o conjunto de “Guerra e Paz” é um inequívoco 5. Não quis fazer a review a quente, porque sabia que precisava de deixar que o significado maior desta obra me penetrasse nos ossos. É-me hoje claro que é daqueles livros que ficarão comigo para sempre, que me apresentou a algumas das personagens mais queridas que jamais encontrei em literatura. Atrevo-me até a dizer que voltarei a lê-lo um dia, apenas para voltar a experimentar as vivências dos russos do início do século XIX, perante a ameaça que constituía “o anticristo”, e para procurar significados que negligenciei nesta primeira leitura.
Tolstoi, numa tentativa de explicar a natureza de Guerra e Paz, dizia não se tratar o livro de um romance, nem de uma crónica histórica, e nem de um poema épico. A mim parece-me um ensaio histórico que, por vezes, toma a forma de romance convencional, outras toma a forma de crónica, e ainda outras soa a poema épico. Diria que a essência do livro – como a concebi – é o despertar da Rússia para as suas especificidades, para o que lhe é genuíno, e a compreensão de que devem desligar-se dos modos europeus e focar-se no seu progresso a nível interno o que, algumas décadas depois, levará à revolução. É também uma tentativa de demonstrar que a Rússia estava fadada a tornar-se na força que viria a deter outra força até aí invencível: o exército de Napoleão; ao tornar-se no único inimigo à altura do imperador dos franceses, a Rússia assume o papel de salvadora da Europa. Segundo o epílogo do autor, o objetivo desta narrativa de quase 1700 páginas (na edição da Editorial Presença) é refletir sobre questões que o intrigavam: o movimento dos povos (como evoluem os povos e a humanidade), como se concentra o poder nuns poucos, e como é que o povo entrega o poder a esses poucos e segue o seu direcionamento. Isto resumido a: como é que Napoleão, um homem só e controverso, conseguiu convencer 600 mil homens a marchar Rússia adentro? Que génio o assistia? Existe livre-arbítrio desses grandes homens, e dos povos? Existe realmente liberdade, ou tudo se desenrola baseado na necessidade?
A história é complexa em todos os seus momentos, mas Guerra e Paz disserta sobre um dos mais difíceis de compreender. A citação acima exposta demonstra esta dualidade de circunstâncias: ora por um lado Napoleão nunca perdeu uma batalha contra os russos, por outro, acabou vencido pelo inverno, pela falta de provisões e por uma ou outra decisão menos acertada (como a de não se acautelar para o inverno quando tinha as provisões ao dispor do seu exército durante a tomada de Moscovo). Por outro, a Rússia foi sempre vencida em combate - além da inferioridade numérica, Napoleão era-lhes superior em estratégia e ferocidade. Mesmo inflamados pela necessidade de defender a mãe Rússia, os russos estavam limitados pela inaptidão militar do seu imperador, pela prudência a tempos exagerada dos seus generais, bem como pela impetuosidade inconveniente de outros. Mas a Rússia triunfou, o invasor desertou após derrotá-la. Como é isto possível? Como é possível que o vencedor da guerra pereça e seja aniquilado por circunstâncias exteriores à guerra que travou? Estava determinado, diz-nos Tolstoi, que a Rússia tinha de ser invadida, tinha de perder em campo e tinha de vencer por vias imprevistas.
Neste último volume encerra-se a viagem de 15 anos das personagens a que nos afeiçoámos, e que agora conhecemos até nas camadas mais obscuras da sua alma: Pierre, Andrei, Nikolai, Natacha e Mária destacam-se como os protagonistas desta odisseia. Vemo-los crescer, sofrer, ultrapassar obstáculos e conhecer o seu destino. Um fatum que o autor insinua que sempre lhes esteve reservado, porque o livre-arbítrio é questionável.
Cada vez estou mais enamorada da Rússia, da história e da cultura da Rússia, com os seus excessos, excentricidades e a humildade digníssima do seu povo. Despeço-me de Guerra e Paz com o sentimento de ter estado sempre a contemplar algo de um esforço tremendo, de uma beleza inegável, em grande medida para além das minhas capacidades. Remexer na história com esta precisão, dissecá-la em todas as suas particularidades… Tolstoi era, sem dúvida, um ótimo analista. E, creio, um ótimo historiador e filósofo. Vale a pena enfrentar esta viagem para nos sentirmos um pouco mais próximos do seu espírito.
Coragem!
--------------------------------
Nota sobre a revisão: apesar de ter lido a 3ª edição deste quarto volume, o mesmo estava pejado de gralhas... Espero que, entretanto, tenham sido corrigidas.
February 18, 2023
و بالاخره تمام شد ماراتن خوانش کتاب جنگ و صلح!
باید بگم کتاب رو در جلدهای اول و دوم به اون صورت دوست نداشتم ولی در دو جلد آخر به کمال خودش رسید و خوندنش لذت بخش بود.
تولستوی به خصوص در نوشتن صحنه های نبرد و یا مکاشفه تبحر بی نظیری به کار برده
تغییرات شخصیت کاراکتر ها بسیار زیبا نوشته شده بود و زیباییش در این بود که این تغییر نه تنها یکبار بلکه ممکن بود بارها برای کاراکتر پیش بیاد.
خیلی خوشحالم تونستم این غول ادبیات روس رو با موفقی تموم کنم امیدوارم فرصتی برای شما دوستان هم پیش بیاد و از قلم تولستوی لذت هر چه بیشتر ببرین!
باید بگم کتاب رو در جلدهای اول و دوم به اون صورت دوست نداشتم ولی در دو جلد آخر به کمال خودش رسید و خوندنش لذت بخش بود.
تولستوی به خصوص در نوشتن صحنه های نبرد و یا مکاشفه تبحر بی نظیری به کار برده
تغییرات شخصیت کاراکتر ها بسیار زیبا نوشته شده بود و زیباییش در این بود که این تغییر نه تنها یکبار بلکه ممکن بود بارها برای کاراکتر پیش بیاد.
خیلی خوشحالم تونستم این غول ادبیات روس رو با موفقی تموم کنم امیدوارم فرصتی برای شما دوستان هم پیش بیاد و از قلم تولستوی لذت هر چه بیشتر ببرین!
September 23, 2020
That is a masterful work, War and Peace!
If the size of the book can be off-putting at first glance, we should not stop at this sad observation at the risk of ignoring one of the monuments in the history of literature.
Indeed, in this book, Tolstoy superbly depicts this historical period, namely the Napoleonic Russian campaign, by developing endearing and profound characters. The two main characters (the most recurring) have an incredibly deep personality that varies throughout the pavement.
The author's pen is murderous; it is fluid; it passes by itself; the reading is done continuously without any moment of distraction.
The story is interspersing with relevant and touching philosophical reflections.
Most historian readers will also find their account as the work accomplished by the author to account for this time is pushed. It also noted in the reading notes that he did a real job as a historian to develop a complete and coherent framework for his account.
One more proof that history and narrative go hand in hand!
If the size of the book can be off-putting at first glance, we should not stop at this sad observation at the risk of ignoring one of the monuments in the history of literature.
Indeed, in this book, Tolstoy superbly depicts this historical period, namely the Napoleonic Russian campaign, by developing endearing and profound characters. The two main characters (the most recurring) have an incredibly deep personality that varies throughout the pavement.
The author's pen is murderous; it is fluid; it passes by itself; the reading is done continuously without any moment of distraction.
The story is interspersing with relevant and touching philosophical reflections.
Most historian readers will also find their account as the work accomplished by the author to account for this time is pushed. It also noted in the reading notes that he did a real job as a historian to develop a complete and coherent framework for his account.
One more proof that history and narrative go hand in hand!
November 14, 2023
جنگ صلح در پایان خود در نهایت اثری ست که بیش از هر چیز به تقدیر و بزرگداشت زندگی می پردازد،زندگی ای که به رنج و آگاهی عجین شده و همچنان ادامه دارد،در پایان این اثر همزمان با گذر صفحات تاریخ بشر،در می یابیم که انسان در طی تاریخ حیات خود هیچگاه تغییر چندانی نکرده،سرگشتگی و نیاز به تغییر آنچه هست به آن چه که باید باشد امروز در عصر مدرن همچنان حیات ما را مشوش و درگیر می سازد همانند همان که انسان قرن های گذشته را درگیر خود می ساخته و مبارزه هر انسان برای احساس آنچه خوشبختی می پندارد همچنان ادامه دارد..خوشبختی ای که البته رنج و آگاهی همانند شمایلی سریر آن را می آرایند و وزین ترش می سازند..
بعد تاریخی جنگ و صلح و روایت روس از رخداد های اروپا در ابتدای قرن نوزدهم نیز همزمان با گذر و اتمام صفحات کتاب جلوه ای پیامبر گونه می یابد آنچنانکه در هنگام به پایان رسیدن کتاب، گویی بلورین در دست میگیریم و برای لحظه ای رخداد های آینده جهان را همانند تصویری گذرا و محو می بینیم..تصویری که ناگزیر گذر زمان آن را بعد ها در توالی صفحات تاریخ قرار می دهد.
آبان۱۴۰۲
بعد تاریخی جنگ و صلح و روایت روس از رخداد های اروپا در ابتدای قرن نوزدهم نیز همزمان با گذر و اتمام صفحات کتاب جلوه ای پیامبر گونه می یابد آنچنانکه در هنگام به پایان رسیدن کتاب، گویی بلورین در دست میگیریم و برای لحظه ای رخداد های آینده جهان را همانند تصویری گذرا و محو می بینیم..تصویری که ناگزیر گذر زمان آن را بعد ها در توالی صفحات تاریخ قرار می دهد.
آبان۱۴۰۲
December 25, 2024
هذه الرواية هي تأريخ لما حدث في روسيا في الفترة بين 1805 - 1813م..
تولستوي يبرهن لنا أنه ليس مجرد روائي ولكنه مؤرخ أيضا.. وليس محللا للتاريخ فقط وإنما محلل للمؤرخين وأساليبهم في كتابة التاريخ كذلك...
الرواية لا تحتوي سردا لأحداث التاريخ أو لقصص الأبطال فقط.. ولكنها تخبئ في طياتها تأملات الكاتب وفلسفاته وإن جاءت تارة على لسان الشخصيات أو على لسانه هو تارة أخرى.
لا أدري ما أقول عنها أكثر من ذلك.. ولكنها كانت قراءة ممتعة جداا
شكرا لأصدقاء القراءة (سارة ويمنى وأميرة ومحمد) الذين شاركوني الطريق.. كانت القراءة أجمل بصحبتكم بالتأكيد.
تولستوي يبرهن لنا أنه ليس مجرد روائي ولكنه مؤرخ أيضا.. وليس محللا للتاريخ فقط وإنما محلل للمؤرخين وأساليبهم في كتابة التاريخ كذلك...
الرواية لا تحتوي سردا لأحداث التاريخ أو لقصص الأبطال فقط.. ولكنها تخبئ في طياتها تأملات الكاتب وفلسفاته وإن جاءت تارة على لسان الشخصيات أو على لسانه هو تارة أخرى.
لا أدري ما أقول عنها أكثر من ذلك.. ولكنها كانت قراءة ممتعة جداا
شكرا لأصدقاء القراءة (سارة ويمنى وأميرة ومحمد) الذين شاركوني الطريق.. كانت القراءة أجمل بصحبتكم بالتأكيد.
October 20, 2023
رحلة طويلة وشاقة .. انتهيت منها ..
أكثر ما أعجبني في الرحلة، تحليلات تولستوي للحرب ولكل الأحداث .. هذه الملحمة أضافت لمحصلتي المعلوماتية الكثير ..
أكثر ما أعجبني في الرحلة، تحليلات تولستوي للحرب ولكل الأحداث .. هذه الملحمة أضافت لمحصلتي المعلوماتية الكثير ..
January 9, 2025
الجزء الرابع و الاخير من رواية الحرب والسلم لتولستوي، بالنسبة لي فالجزء الرابع و الثاني من أفضل الاجزاء لكثرة الاحداث وتتابعها وظهور مفاجئات عديدة بهم.
قد تكون هذه أول مرة لي لقراءة عمل من الأدب الروسي حقيقي والآن ادركت مدى الإبداع فيها.
رحلة طويلة لكن لولا اصدقاء القراءة ما كانت ستمر، لأني في اول جزء كنت مللت بشدة لكثرة الاحداث و الاسامي لكن فيما بعد استمتعت كثيراً جدا.
وقد ساعدتني هذه الصورة:
تتحدث الرواية بشكل اساسي عن الحرب الروسية ضد نابليون وتعتبر تأريخ لهذه الحقبة لوجود شخصيات حقيقية والاستعانة بيوميات لشخصيات كنابليون، و الشق الثاني منها هو وصف للحياة بين النبلاء في هذه الحقبة.
بالنسبة لي لم استمتع بأجزاء الحرب اطلاقا لأني لم اتعرف على الاماكن ولا المدن وكنت اصاب بالملل في المنتصف، لكن لن أنكر مدى ابداع تولستوي في ادخال شخصيات خيالية مع شخصيات واقعية و سرد الاحداث بكل هذه السلاسة وبكل هذه التفاصيل.
استطيع التخيل ان عمل بهذه الضخامة وهذه التفاصيل كم بذل فيه تولستوي مجخودا ليظهر بهذا الشكل.
انا بالنسبة للاحداث بين الشخصيات في الطبقة النبيلة فلن أقدر ابدا ابدا على وصف كيف اندمجت معهم لدرجة شعرت انهم اصدقائي وهم يحكون لي، بكيت وفرحت معهم وتشاركت همومهم.
سأفتقدهم كثيراً😭😭🩷
عموما انصح بقراءتها بشدة و الاستمتاع بتفاصيلها ولو كانت مع مجموعة ستصبح أفضل بكثير.
تفاصيل الرواية والتفاعل بين الأشخاص، تفاصيل يومهم ومشاعرهم كله رائع🥹🩷🩷🩷🩷🩷
تقيمي للرواية ككل 4 نجوم
ولكن أنصح بها بشدههه.✨✨✨
قد تكون هذه أول مرة لي لقراءة عمل من الأدب الروسي حقيقي والآن ادركت مدى الإبداع فيها.
رحلة طويلة لكن لولا اصدقاء القراءة ما كانت ستمر، لأني في اول جزء كنت مللت بشدة لكثرة الاحداث و الاسامي لكن فيما بعد استمتعت كثيراً جدا.
وقد ساعدتني هذه الصورة:
تتحدث الرواية بشكل اساسي عن الحرب الروسية ضد نابليون وتعتبر تأريخ لهذه الحقبة لوجود شخصيات حقيقية والاستعانة بيوميات لشخصيات كنابليون، و الشق الثاني منها هو وصف للحياة بين النبلاء في هذه الحقبة.
بالنسبة لي لم استمتع بأجزاء الحرب اطلاقا لأني لم اتعرف على الاماكن ولا المدن وكنت اصاب بالملل في المنتصف، لكن لن أنكر مدى ابداع تولستوي في ادخال شخصيات خيالية مع شخصيات واقعية و سرد الاحداث بكل هذه السلاسة وبكل هذه التفاصيل.
استطيع التخيل ان عمل بهذه الضخامة وهذه التفاصيل كم بذل فيه تولستوي مجخودا ليظهر بهذا الشكل.
انا بالنسبة للاحداث بين الشخصيات في الطبقة النبيلة فلن أقدر ابدا ابدا على وصف كيف اندمجت معهم لدرجة شعرت انهم اصدقائي وهم يحكون لي، بكيت وفرحت معهم وتشاركت همومهم.
سأفتقدهم كثيراً😭😭🩷
عموما انصح بقراءتها بشدة و الاستمتاع بتفاصيلها ولو كانت مع مجموعة ستصبح أفضل بكثير.
تفاصيل الرواية والتفاعل بين الأشخاص، تفاصيل يومهم ومشاعرهم كله رائع🥹🩷🩷🩷🩷🩷
تقيمي للرواية ككل 4 نجوم
ولكن أنصح بها بشدههه.✨✨✨
February 2, 2016
Escrito entre 1863 e 1868, o projeto nasce como simples crónica sobre a revolução aristocrática dos anos 1850, evolui para um projeto de análise histórica da campanha de Napoleão na Rússia em 1812, acabando por se transformar num monstruoso projeto sobre a vida humana. Podemos dizer que o resultado do projeto final, o livro “Guerra e Paz”, nos oferece três diferentes obras numa só: a) o romance à volta das famílias russas aristocráticas; b) o relato histórico sobre a guerra contra Napoleão; e c) a análise filosófica do sentido da guerra, consequentemente da vida. Aproveitando esta categorização assim farei os meus breves comentários sobre o texto.
a) O Romance
Neste campo Tolstoy não nos dá nada de novo, apesar do realismo, e do drama próprio ao género, raramente nos arranca do lugar, nos surpreende ou prende a respiração. O romance atravessa os dilemas comuns de cinco famílias da aristocracia do século XIX, com as suas querelas por heranças, casamentos de fachada e de manutenção de riqueza, com os amores impedidos, impossíveis ou de consanguinidade, mas a “faca e o alguidar” não entra aqui, mesmo quando na relação com a guerra, da saída dos familiares ou das invasões do inimigo, Tolstoi nunca aproveita o fácil que seria puxar a lágrima, ou impressionar com a aspereza, dureza e frieza próprias da vida em guerra, das faltas, da insegurança ou do frio, dos desaparecidos ou mortos em combate. Existem alguma cenas marcantes, como o exemplo inesquecível de Andrei pegando na bandeira logo no início, mas não está aqui o foco do autor.
Tolstoi pretendia algo diferente, procurava dar conta de algo que se estava a transformar na sociedade, algo que acabaria por se ligar à guerra de Napoleão, a Revolução Francesa. Daqui começaram a surgir as elevações do povo mas mais do que isso, para a camada aristocrática que estudava e refletia sobre a realidade, que tinha feito os estudos lá fora, tinha lido Rousseau, era tempo de mudança. Era tempo de repensar a propriedade privada, de repensar a escravatura, os direitos humanos, de repensar o Estado e as suas leis. E é isto que surge no centro do romance, ainda que de algum modo vá sendo camuflado pelo romanesco das relações, mas sempre que pode, e fá-lo imensas vezes, colocar Andei ou Pierre a falar, tudo isto vem ao cimo, e faz-nos refletir sobre o tipo de sociedade que existia nessa altura. De certo modo faz-nos pensar sobre a razão de ter surgido Napoleão.
As várias famílias acabam por dar conta de diferentes perspetivas sobre a sociedade, apesar de todas aristocráticas (condes e condessas), estavam todas em situações diferentes, acabando por estabelecer premissas e objetivos distintos. O centro inevitavelmente acaba por rodar à volta de Pierre, um filho bastardo que chega à aristocracia por mero acaso, e é no seu encalço que passamos o resto do romance, vendo muito daquilo que era a Rússia e do que foi a guerra, por meio do seus olhos. Alguém desprendido que por várias vezes tenta recompor-se mas que pela vicissitudes da vida, do acaso e coincidência, acaba por cair e voltar a cair. Tolstoi faz isto imensamente bem, conseguindo estabelecer uma clara ligação entre o leitor e Pierre.
Por outro lado, tudo isto é acompanhado por um espírito crítico, que paira sobre o texto do próprio Tolstoi, desde a igreja à política, à hierarquia militar, à medicina, aos académicos, à maçonaria, ao jornalismo, nada escapa, tudo é apresentado com direito a contraditório, mas na maior parte do tempo sucumbindo ao desejo reformador de Tolstoi que está aqui claramente ao serviço de um desígnio, como veremos já a seguir.
b) O Relato Histórico
Guerra e Paz é assumidamente escrito com um espírito de missão, Tolstoi procurava dar uma nova visão da História, estava claramente insatisfeito e sentia-se incomodado com os vários volumes escritos por académicos que relatavam a campanha de Napoleão na Rússia como um verdadeiro passeio, sem sofrer qualquer afronta por parte das forças russas. Daí que os 4 volumes sejam dedicados a discorrer sobre a História, mas não apenas a História como se contava, mas antes dando uma nova versão, ao mesmo tempo que criticava a ciência por detrás das análises históricas até então escritas, o que daria origem à terceira via deste livro, e de que falarei a seguir.
A História descreve Napoleão como o génio militar, e Tolstoi sentiu-se profundamente incomodado com tal. Deste modo Guerra e Paz acaba por apresentar, além do romance, uma nova visão do embate de 1812 entre Alexandre I e Napoleão, colocando o general russo, Kutuzov, na frente, enaltecendo feitos pouco conhecidos ou reconhecidos, e assim trazendo orgulho ao povo russo. Não admira que esta obra se tenha tornado digna de honras de monumento para os russos. Ela é um monumento em si, épica, mas é-o ainda mais para o povo que viu nascer e morrer Tolstoi.
Para o comum leitor, a união do romance à História é fundamental na criação do espaço e universo narrativo. No final da leitura, dificilmente se fica com a mesma ideia do século XIX, sentimos os nossos horizontes crescer, e compreendemos melhor o que se passou com Napoleão, embora neste caso concreto tivesse gostado de ver Tolstoi ir mais longe. Tolstoi porque tinha algo a provar, que o faria na terceira via do livro, acaba por não reconhecer a origem de Napoleão, nem dos escritos que o suportavam, os "autores" por detrás da Revolução Francesa, o que teria sido muito interessante. Por outro lado, ao assumir que o leitor detém esse conhecimento, obriga a procurar e a querer saber mais quem tenha aqui algumas lacunas. Deste modo acaba por tornar “Guerra e Paz” uma obra praticamente obrigatória em termos da cultura geral europeia, embora não seja uma obra que se possa obrigar à leitura, dada a sua complexidade.
c) A Análise Filosófica
Esta foi talvez a vertente do livro mais criticada desde o seu surgimento, tendo mesmo levado Tolstoi na 4ª edição em 1873 a cortar quase toda esta análise do livro, algo que foi apenas reposto mais tarde pela mulher em 1886 para 5ª edição, a que hoje normalmente lemos. Um dos elementos mais marcantes desta edição aparece como segunda parte do Epílogo, em 35 páginas inteiramente dedicadas à reflexão sobre a Ciência da História e à vida em si. Diga-se que são 35 páginas um tanto obsessivas, Tolstoi procura convencer-nos por todos os meios, detalhando ao pormenor o seu argumentário, mas desta forma acaba tornando-se excessivamente complexo, afastando muitos leitores. Em algumas críticas chega-se mesmo a recomendar os leitores a arrancar o epílogo, para diminuir o tamanho e peso, mas principalmente para não se ter de atravessar aquilo que para alguns é a parte mais árida do romance.
Percebo que assim seja para quem vem à procura de romance, mas Guerra e Paz não seria o que é sem as suas três partes. Para quem consiga seguir o raciocínio de Tolstoi é recompensado no final, sendo capaz de sentir o que ele sente. Sim, ele é nestes momentos mais pregador que artista, aliás existem dois momentos no meio do livro em que o narrador abandona a terceira pessoa, e sentimos claramente Tolstoi a falar conosco, a dizer-nos o que pensa sobre os factos históricos, sobre os erros de leitura, e sentimos que ele ja não está a escrever uma história, mas a dar uma aula carregada de impressões pessoais, ainda que de algum modo sustentadas. Tolstoi não se limita a escrever sobre um assunto que leu, mas para além de ter passado pela instituição militar, fez imensa pesquisa no terreno, chegando a incluir mapas de correção dos campos de batalha no livro.
Antes de entrar na discussão histórica quero frisar algum dos devaneios que vão surgindo ao longo do livro da parte de Andrei e Pierre, com perspetivas sobre a vida bastante negras, nas quais podemos encontrar facilmente paralelos com Schopenhauer, filósofo que Tolstoi admirava, claro que não se fica pelo mero seguimento, notamos mesmo ao longo do livro uma evolução das perspetivas mais negras, um amadurecimento. Claramente que o seu desânimo com a sociedade, a aristocracia e o tratamento dado às pessoas do campo afetou muito o mundo de Tolstoy, ele que fundou várias escolas especificamente para quem não tinha acesso à educação na Rússia.
Mas o cerne da filosofia apresentada por Tolstoi com o culminar no Epílogo dá conta da discussão em redor do determinismo e acaso. A discussão surge a Tolstoi por vida da demonstração de que não é um homem, neste caso Napoleão, que pode mudar o mundo, que é preciso um movimento, que são precisas massas, e que essas não se movem à vontade de uma só voz. Esta luta começa logo no início do livro, mas agudiza-se no final, com Tolstoy a dar conta de uma ciência incapaz de nos dar a conhecer a História, por se concentrar apenas nas figuras de proa, esquecendo as massas, as pessoas reais que fizeram a História. Esquecendo a imensidão de variáveis que contribuem para cada evento, em que tudo tem uma causa e um efeito, e que cada efeito afecta a causa seguinte, num sucedâneo que provoca aquilo que mais tarde reconhecemos como História.
"Para estudar as leis da história, temos de mudar completamente o objeto da observação, deixar em paz os czares, os ministros e os generais, passando a estudar os elementos heterogéneos, infinitesimais que dirigem as massas.” p. 298, III
“Se dispusermos de uma grande série de experiências, se as nossas observações incidirem incessantemente nas relações de causa a efeito nos actos humanos, então estes actos apresentam-se tanto mais necessários e tanto menos livres quanto mais ligarmos os efeitos às causas.” p. 397, IV
Daqui chegamos à grande dualidade entre Liberdade e Necessidade, que no fundo serve a oposição, livre-arbítrio e determinismo. De um lado, a liberdade total pode apenas existir na nossa consciência, enquanto a necessidade existe na razão (no espaço, tempo e causalidade). A luta entre liberdade e necessidade é permanente, não podendo nós viver apenas num dos lados.
“Assim, para imaginarmos um acto humano sujeito tão-só à necessidade sem a mínima dose de liberdade, seríamos obrigados a admitir o conhecimento de um número ‘infinito’ de condições espaciais, um período ‘infinitamente’ grande de tempo e uma série de causas ’infinita’.
Para podermos imaginar um homem completamente livre, não sujeito à necessidade, deveríamos imaginá-lo sozinho, ‘fora do espaço, fora do tempo e não dependendo de qualquer causa’.” p.401, IV
Conclusões
Tolstoi não considerava Guerra e Paz um romance e Gustave Flaubert concordava dizendo que o livro estava cheio de repetições e demasiada filosofia, com o que concordo em parte. Só não concordo que não continue a ser um romance, porque o romance não tem uma forma, é antes aquilo que quisermos fazer dele, mas claro que é muito mais fácil para mim dizer isto em 2016.
Na realidade, Guerra e Paz opta por uma forma do tipo “edutainment”, um trabalho que ao mesmo que entretém (romance), educa (história e filosofia), e nesse sentido é um trabalho enormemente conseguido. Este tipo de abordagem híbrida não pode almejar ao mesmo tipo de uma obra consagrada a um domínio apenas. Ou seja, um romance focado no romance, pode ir muito mais longe no drama e emoção, na envolvência da nossa atenção e captação dos nossos sentires. Por outro lado um tratado filosófico sobre estes temas, vai muito mais ao fundo da essência do que Tolstoi faz aqui, mesmo com a sua repetição obsessiva do tema, porque acaba faltando-lhe espaço para a exposição metodológica. O mesmo acontece com a componente histórica, em que muito do contexto do cenário de 1812 fica de fora. De qualquer modo, Tolstoi consegue juntar os três discursos e não só tocar-nos como abrir-nos os horizontes históricos e filosóficos, e é isso que tem mantido esta obra relevante ao longo de tantos anos.
Estilisticamente, a inovação, e dificuldade de leitura, advêm por esta abordagem tripartida, já que em termos de escrita temos um texto bastante fluído, numa lógica realista, com um bom vocabulário mas nada demasiado exigente. O primeiro tomo é dedicado à apresentação dos personagens, é um bocadinho mais chato na progressão mas é amplamente compensado pelo segundo e o terceiro nos quais temos o desenvolvimento do romance e História, com algumas interessantes digressões filosóficas, já no quarto entra novamente num ritmo mais descritivo, de fechamento de pontas, tornando-se menos envolvente, embora o epílogo redima e nos ponha num estado profundamente reflexivo sobre tudo aquilo que acabámos de ler.
Apesar de vivamente recomendado, não é um livro que sinta, pelo menos no imediato, vontade de reler. É um livro magnífico, capaz de nos fazer ver o mundo de uma forma diferente, mas que sofre um pouco com a progressão ocorrida no seio da ciência e filosofia. Entre Tolstoi e Proust, julgo não haver lugar para dúvidas no que toca ao prazer da leitura de Proust, ainda que em termos de assunto e conteúdo seja imensamente mais rico Tolstoi.
Publicado, com imagens e formatação, em: http://virtual-illusion.blogspot.pt/2...
a) O Romance
Neste campo Tolstoy não nos dá nada de novo, apesar do realismo, e do drama próprio ao género, raramente nos arranca do lugar, nos surpreende ou prende a respiração. O romance atravessa os dilemas comuns de cinco famílias da aristocracia do século XIX, com as suas querelas por heranças, casamentos de fachada e de manutenção de riqueza, com os amores impedidos, impossíveis ou de consanguinidade, mas a “faca e o alguidar” não entra aqui, mesmo quando na relação com a guerra, da saída dos familiares ou das invasões do inimigo, Tolstoi nunca aproveita o fácil que seria puxar a lágrima, ou impressionar com a aspereza, dureza e frieza próprias da vida em guerra, das faltas, da insegurança ou do frio, dos desaparecidos ou mortos em combate. Existem alguma cenas marcantes, como o exemplo inesquecível de Andrei pegando na bandeira logo no início, mas não está aqui o foco do autor.
Tolstoi pretendia algo diferente, procurava dar conta de algo que se estava a transformar na sociedade, algo que acabaria por se ligar à guerra de Napoleão, a Revolução Francesa. Daqui começaram a surgir as elevações do povo mas mais do que isso, para a camada aristocrática que estudava e refletia sobre a realidade, que tinha feito os estudos lá fora, tinha lido Rousseau, era tempo de mudança. Era tempo de repensar a propriedade privada, de repensar a escravatura, os direitos humanos, de repensar o Estado e as suas leis. E é isto que surge no centro do romance, ainda que de algum modo vá sendo camuflado pelo romanesco das relações, mas sempre que pode, e fá-lo imensas vezes, colocar Andei ou Pierre a falar, tudo isto vem ao cimo, e faz-nos refletir sobre o tipo de sociedade que existia nessa altura. De certo modo faz-nos pensar sobre a razão de ter surgido Napoleão.
As várias famílias acabam por dar conta de diferentes perspetivas sobre a sociedade, apesar de todas aristocráticas (condes e condessas), estavam todas em situações diferentes, acabando por estabelecer premissas e objetivos distintos. O centro inevitavelmente acaba por rodar à volta de Pierre, um filho bastardo que chega à aristocracia por mero acaso, e é no seu encalço que passamos o resto do romance, vendo muito daquilo que era a Rússia e do que foi a guerra, por meio do seus olhos. Alguém desprendido que por várias vezes tenta recompor-se mas que pela vicissitudes da vida, do acaso e coincidência, acaba por cair e voltar a cair. Tolstoi faz isto imensamente bem, conseguindo estabelecer uma clara ligação entre o leitor e Pierre.
Por outro lado, tudo isto é acompanhado por um espírito crítico, que paira sobre o texto do próprio Tolstoi, desde a igreja à política, à hierarquia militar, à medicina, aos académicos, à maçonaria, ao jornalismo, nada escapa, tudo é apresentado com direito a contraditório, mas na maior parte do tempo sucumbindo ao desejo reformador de Tolstoi que está aqui claramente ao serviço de um desígnio, como veremos já a seguir.
b) O Relato Histórico
Guerra e Paz é assumidamente escrito com um espírito de missão, Tolstoi procurava dar uma nova visão da História, estava claramente insatisfeito e sentia-se incomodado com os vários volumes escritos por académicos que relatavam a campanha de Napoleão na Rússia como um verdadeiro passeio, sem sofrer qualquer afronta por parte das forças russas. Daí que os 4 volumes sejam dedicados a discorrer sobre a História, mas não apenas a História como se contava, mas antes dando uma nova versão, ao mesmo tempo que criticava a ciência por detrás das análises históricas até então escritas, o que daria origem à terceira via deste livro, e de que falarei a seguir.
A História descreve Napoleão como o génio militar, e Tolstoi sentiu-se profundamente incomodado com tal. Deste modo Guerra e Paz acaba por apresentar, além do romance, uma nova visão do embate de 1812 entre Alexandre I e Napoleão, colocando o general russo, Kutuzov, na frente, enaltecendo feitos pouco conhecidos ou reconhecidos, e assim trazendo orgulho ao povo russo. Não admira que esta obra se tenha tornado digna de honras de monumento para os russos. Ela é um monumento em si, épica, mas é-o ainda mais para o povo que viu nascer e morrer Tolstoi.
Para o comum leitor, a união do romance à História é fundamental na criação do espaço e universo narrativo. No final da leitura, dificilmente se fica com a mesma ideia do século XIX, sentimos os nossos horizontes crescer, e compreendemos melhor o que se passou com Napoleão, embora neste caso concreto tivesse gostado de ver Tolstoi ir mais longe. Tolstoi porque tinha algo a provar, que o faria na terceira via do livro, acaba por não reconhecer a origem de Napoleão, nem dos escritos que o suportavam, os "autores" por detrás da Revolução Francesa, o que teria sido muito interessante. Por outro lado, ao assumir que o leitor detém esse conhecimento, obriga a procurar e a querer saber mais quem tenha aqui algumas lacunas. Deste modo acaba por tornar “Guerra e Paz” uma obra praticamente obrigatória em termos da cultura geral europeia, embora não seja uma obra que se possa obrigar à leitura, dada a sua complexidade.
c) A Análise Filosófica
Esta foi talvez a vertente do livro mais criticada desde o seu surgimento, tendo mesmo levado Tolstoi na 4ª edição em 1873 a cortar quase toda esta análise do livro, algo que foi apenas reposto mais tarde pela mulher em 1886 para 5ª edição, a que hoje normalmente lemos. Um dos elementos mais marcantes desta edição aparece como segunda parte do Epílogo, em 35 páginas inteiramente dedicadas à reflexão sobre a Ciência da História e à vida em si. Diga-se que são 35 páginas um tanto obsessivas, Tolstoi procura convencer-nos por todos os meios, detalhando ao pormenor o seu argumentário, mas desta forma acaba tornando-se excessivamente complexo, afastando muitos leitores. Em algumas críticas chega-se mesmo a recomendar os leitores a arrancar o epílogo, para diminuir o tamanho e peso, mas principalmente para não se ter de atravessar aquilo que para alguns é a parte mais árida do romance.
Percebo que assim seja para quem vem à procura de romance, mas Guerra e Paz não seria o que é sem as suas três partes. Para quem consiga seguir o raciocínio de Tolstoi é recompensado no final, sendo capaz de sentir o que ele sente. Sim, ele é nestes momentos mais pregador que artista, aliás existem dois momentos no meio do livro em que o narrador abandona a terceira pessoa, e sentimos claramente Tolstoi a falar conosco, a dizer-nos o que pensa sobre os factos históricos, sobre os erros de leitura, e sentimos que ele ja não está a escrever uma história, mas a dar uma aula carregada de impressões pessoais, ainda que de algum modo sustentadas. Tolstoi não se limita a escrever sobre um assunto que leu, mas para além de ter passado pela instituição militar, fez imensa pesquisa no terreno, chegando a incluir mapas de correção dos campos de batalha no livro.
Antes de entrar na discussão histórica quero frisar algum dos devaneios que vão surgindo ao longo do livro da parte de Andrei e Pierre, com perspetivas sobre a vida bastante negras, nas quais podemos encontrar facilmente paralelos com Schopenhauer, filósofo que Tolstoi admirava, claro que não se fica pelo mero seguimento, notamos mesmo ao longo do livro uma evolução das perspetivas mais negras, um amadurecimento. Claramente que o seu desânimo com a sociedade, a aristocracia e o tratamento dado às pessoas do campo afetou muito o mundo de Tolstoy, ele que fundou várias escolas especificamente para quem não tinha acesso à educação na Rússia.
Mas o cerne da filosofia apresentada por Tolstoi com o culminar no Epílogo dá conta da discussão em redor do determinismo e acaso. A discussão surge a Tolstoi por vida da demonstração de que não é um homem, neste caso Napoleão, que pode mudar o mundo, que é preciso um movimento, que são precisas massas, e que essas não se movem à vontade de uma só voz. Esta luta começa logo no início do livro, mas agudiza-se no final, com Tolstoy a dar conta de uma ciência incapaz de nos dar a conhecer a História, por se concentrar apenas nas figuras de proa, esquecendo as massas, as pessoas reais que fizeram a História. Esquecendo a imensidão de variáveis que contribuem para cada evento, em que tudo tem uma causa e um efeito, e que cada efeito afecta a causa seguinte, num sucedâneo que provoca aquilo que mais tarde reconhecemos como História.
"Para estudar as leis da história, temos de mudar completamente o objeto da observação, deixar em paz os czares, os ministros e os generais, passando a estudar os elementos heterogéneos, infinitesimais que dirigem as massas.” p. 298, III
“Se dispusermos de uma grande série de experiências, se as nossas observações incidirem incessantemente nas relações de causa a efeito nos actos humanos, então estes actos apresentam-se tanto mais necessários e tanto menos livres quanto mais ligarmos os efeitos às causas.” p. 397, IV
Daqui chegamos à grande dualidade entre Liberdade e Necessidade, que no fundo serve a oposição, livre-arbítrio e determinismo. De um lado, a liberdade total pode apenas existir na nossa consciência, enquanto a necessidade existe na razão (no espaço, tempo e causalidade). A luta entre liberdade e necessidade é permanente, não podendo nós viver apenas num dos lados.
“Assim, para imaginarmos um acto humano sujeito tão-só à necessidade sem a mínima dose de liberdade, seríamos obrigados a admitir o conhecimento de um número ‘infinito’ de condições espaciais, um período ‘infinitamente’ grande de tempo e uma série de causas ’infinita’.
Para podermos imaginar um homem completamente livre, não sujeito à necessidade, deveríamos imaginá-lo sozinho, ‘fora do espaço, fora do tempo e não dependendo de qualquer causa’.” p.401, IV
Conclusões
Tolstoi não considerava Guerra e Paz um romance e Gustave Flaubert concordava dizendo que o livro estava cheio de repetições e demasiada filosofia, com o que concordo em parte. Só não concordo que não continue a ser um romance, porque o romance não tem uma forma, é antes aquilo que quisermos fazer dele, mas claro que é muito mais fácil para mim dizer isto em 2016.
Na realidade, Guerra e Paz opta por uma forma do tipo “edutainment”, um trabalho que ao mesmo que entretém (romance), educa (história e filosofia), e nesse sentido é um trabalho enormemente conseguido. Este tipo de abordagem híbrida não pode almejar ao mesmo tipo de uma obra consagrada a um domínio apenas. Ou seja, um romance focado no romance, pode ir muito mais longe no drama e emoção, na envolvência da nossa atenção e captação dos nossos sentires. Por outro lado um tratado filosófico sobre estes temas, vai muito mais ao fundo da essência do que Tolstoi faz aqui, mesmo com a sua repetição obsessiva do tema, porque acaba faltando-lhe espaço para a exposição metodológica. O mesmo acontece com a componente histórica, em que muito do contexto do cenário de 1812 fica de fora. De qualquer modo, Tolstoi consegue juntar os três discursos e não só tocar-nos como abrir-nos os horizontes históricos e filosóficos, e é isso que tem mantido esta obra relevante ao longo de tantos anos.
Estilisticamente, a inovação, e dificuldade de leitura, advêm por esta abordagem tripartida, já que em termos de escrita temos um texto bastante fluído, numa lógica realista, com um bom vocabulário mas nada demasiado exigente. O primeiro tomo é dedicado à apresentação dos personagens, é um bocadinho mais chato na progressão mas é amplamente compensado pelo segundo e o terceiro nos quais temos o desenvolvimento do romance e História, com algumas interessantes digressões filosóficas, já no quarto entra novamente num ritmo mais descritivo, de fechamento de pontas, tornando-se menos envolvente, embora o epílogo redima e nos ponha num estado profundamente reflexivo sobre tudo aquilo que acabámos de ler.
Apesar de vivamente recomendado, não é um livro que sinta, pelo menos no imediato, vontade de reler. É um livro magnífico, capaz de nos fazer ver o mundo de uma forma diferente, mas que sofre um pouco com a progressão ocorrida no seio da ciência e filosofia. Entre Tolstoi e Proust, julgo não haver lugar para dúvidas no que toca ao prazer da leitura de Proust, ainda que em termos de assunto e conteúdo seja imensamente mais rico Tolstoi.
Publicado, com imagens e formatação, em: http://virtual-illusion.blogspot.pt/2...
November 6, 2022
نهاية الرحلة الأمتع في قراءات هذا العام، مع الرفيق عمرو حجاج
وقراءة ماتعة في رائعة تولستوي الحرب والسلم
ملحمة عظيمة من ليو، وكأن كل من كان اسمهم ليو كُتب عليهم أن يمتعونا بإبداعهم
وصف بديع لفترة تاريخية خطيرة من عمر روسيا وأوروبا في قالب أدبي
وصف اجتماعي سياسي حربي وعسكري، تاريخي، أدبي وفني
وفوق كل ذلك، تحليل مانع من تولستوي وتفكير عميق في ما وراء الأحداث، في القوانين التي تحكم حياة البشر والتي من خلالها يمكن أن نحاول أن نجد لا الإجابة الصحيحة بل السؤال الصحيح.
تمت بحمد الله
في مساء السادس من نوفمبر ٢٠٢٢
وقراءة ماتعة في رائعة تولستوي الحرب والسلم
ملحمة عظيمة من ليو، وكأن كل من كان اسمهم ليو كُتب عليهم أن يمتعونا بإبداعهم
وصف بديع لفترة تاريخية خطيرة من عمر روسيا وأوروبا في قالب أدبي
وصف اجتماعي سياسي حربي وعسكري، تاريخي، أدبي وفني
وفوق كل ذلك، تحليل مانع من تولستوي وتفكير عميق في ما وراء الأحداث، في القوانين التي تحكم حياة البشر والتي من خلالها يمكن أن نحاول أن نجد لا الإجابة الصحيحة بل السؤال الصحيح.
تمت بحمد الله
في مساء السادس من نوفمبر ٢٠٢٢
August 8, 2023
بالاخره جنگ و صلح هم تموم شد. جلد آخر رو دوست داشتم. هرچی به آخر کتاب میرسید دوست داشتنیتر میشد برام. بخش آخر کتاب تولستوی بیشتر داره بحثهای فسلفی رو پیش میکشه و یه جورایی جمع بندی میکنه. البته این حرفها از جلد اول هم وجود داشته به شکل جدا اما انگار دیگه در بخش آخر جلد چهارم همهش کنار هم قرار میگیره. از تاریخ زندگی مردم گرفته تا آزادی و اختیار انسانها.
نهایتا شخصیتها به یه سرانجامی هم رسیدن. هرچند وقتی که برای آخرین بار از ناتاشا و پییر و پرنسس ماریا و نیکلای خوندم نمیدونستم که دیگه تموم شده و آخرین جاییه که داستانشون گفته میشه. فکر کردم صفحات باقی مونده بازم حرفی ازشون زده میشه که نشد. کاراکترها برای من خیلی دلنشین بودن. همهشون. سیر تکاملشون از جلد ۱ تا الان واقعا جالب بود مخصوصا پییر. دلم برای سونیا هم خیلی سوخت. طلفکیترین کاراکتر.
این دو جلد اخر واقعا تلخ بودن. به تصویر کشیدن صحنههایی از جنگ و مرگ آدمهایی که چند جلد ازشون خوندی. بیشتر از این نمیگم که لو ندم:))
نهایتا شخصیتها به یه سرانجامی هم رسیدن. هرچند وقتی که برای آخرین بار از ناتاشا و پییر و پرنسس ماریا و نیکلای خوندم نمیدونستم که دیگه تموم شده و آخرین جاییه که داستانشون گفته میشه. فکر کردم صفحات باقی مونده بازم حرفی ازشون زده میشه که نشد. کاراکترها برای من خیلی دلنشین بودن. همهشون. سیر تکاملشون از جلد ۱ تا الان واقعا جالب بود مخصوصا پییر. دلم برای سونیا هم خیلی سوخت. طلفکیترین کاراکتر.
این دو جلد اخر واقعا تلخ بودن. به تصویر کشیدن صحنههایی از جنگ و مرگ آدمهایی که چند جلد ازشون خوندی. بیشتر از این نمیگم که لو ندم:))
September 9, 2016
Сегодня, в день рождения Льва Николаевича, я закончила читать его великий роман. Чувства меня переполняют. Это совершенное безумие читать такие книги в рамках школьной программы.
July 10, 2022
“Война и мир” от Лев Толстой е с репутация на един от най-значимите романи, писани някога. Наистина е такъв. Забележителен!
А също и доста плашещ за съвременния читател, поради обемът, с който каквито и издания да се появят - все си е над 1000 стр. Освен това руска класика…
Ще ви кажа обаче, че колкото и предизвикателно да изглежда всичко - неусетно се прочита.
Безвременната творба на Толстой е публикувана за първи път между 1865 - 1869 г. Изумителното е, че нещата от живота под една или друга форма са същите. Философията - най-опростена. Всички искат да обичат и да бъдат обичани, и най-вече да бъдат щастливи. Красотата на реализма за това време омагьосва дори сега, спрямо “модерното” време, в което живеем.
Началото ми се видя сухо. Обикновено. Героите едвам ги усещах. После точно тази обикновеност се превърна в нещо необикновено и завладяващо. И не отне много време преди историята и хората в нея да ме погълнат. Тук е асото на авторът. В на пръв поглед прости неща, да успеем да съзираме божественост, смисъл и красота.
Основен мотив в книгата е Наполеоновата война с Русия, като на този фон проследяваме живота на няколко благороднически семейства, в период на почти 15 год.(това е нещо, което оправдава обема). Сред тези семейства ще се запознаете с Пиер Безухов, Андрей Болконски, Наташа и Николай Ростови, Маря Болконска и др. борещи се за мечтите си и бунтуващи се срещу време, морал и обществени порядки. Ще срещнете и хора, които ще решават съдбата на цели нации, оставайки в историята.
Наблюдавайки тяхното израстване и промяна, те ще променят и вас. А това е нещо, на което много малко книги са способни.
Някъде прочетох, че “Война и мир” е книга за всеки. Тъй като е преди всичко не книга за войната и мирът, а за хората. За живота, болката, щастието, любовта и най-вече трансформацията на собственото съзнание.
За мен романът беше в списъка : “книги които задължително да прочета в този живот”, а вече може би и да препрочета.
Е, щастлива съм, че преминах през това преживяване, защото то е точно такова.
Пожелавам го и на вас.
“Всички мисли, които имат грамадни последици, винаги са прости.”
А също и доста плашещ за съвременния читател, поради обемът, с който каквито и издания да се появят - все си е над 1000 стр. Освен това руска класика…
Ще ви кажа обаче, че колкото и предизвикателно да изглежда всичко - неусетно се прочита.
Безвременната творба на Толстой е публикувана за първи път между 1865 - 1869 г. Изумителното е, че нещата от живота под една или друга форма са същите. Философията - най-опростена. Всички искат да обичат и да бъдат обичани, и най-вече да бъдат щастливи. Красотата на реализма за това време омагьосва дори сега, спрямо “модерното” време, в което живеем.
Началото ми се видя сухо. Обикновено. Героите едвам ги усещах. После точно тази обикновеност се превърна в нещо необикновено и завладяващо. И не отне много време преди историята и хората в нея да ме погълнат. Тук е асото на авторът. В на пръв поглед прости неща, да успеем да съзираме божественост, смисъл и красота.
Основен мотив в книгата е Наполеоновата война с Русия, като на този фон проследяваме живота на няколко благороднически семейства, в период на почти 15 год.(това е нещо, което оправдава обема). Сред тези семейства ще се запознаете с Пиер Безухов, Андрей Болконски, Наташа и Николай Ростови, Маря Болконска и др. борещи се за мечтите си и бунтуващи се срещу време, морал и обществени порядки. Ще срещнете и хора, които ще решават съдбата на цели нации, оставайки в историята.
Наблюдавайки тяхното израстване и промяна, те ще променят и вас. А това е нещо, на което много малко книги са способни.
Някъде прочетох, че “Война и мир” е книга за всеки. Тъй като е преди всичко не книга за войната и мирът, а за хората. За живота, болката, щастието, любовта и най-вече трансформацията на собственото съзнание.
За мен романът беше в списъка : “книги които задължително да прочета в този живот”, а вече може би и да препрочета.
Е, щастлива съм, че преминах през това преживяване, защото то е точно такова.
Пожелавам го и на вас.
“Всички мисли, които имат грамадни последици, винаги са прости.”
July 4, 2025
جنگ و صلح
واقعاً نوشتن درمورد این کتاب برام سخت و طاقتفرساست. کتابی که از دل یک واقعه بزرگ تاریخی متولد شد و در اون روایت زندگی افراد مختلف هم به تصویر کشیده میشه.
پییر بزوخوف، آندری بالکونسکی، ناتاشا روستوا، هلن کوراگین، نیکولای بالکونسکی و... شخصیتهایی که در کتاب همراه اونا به مجالس رقص اشراف، خانههای تجملاتی و جبهههای جنگ رفتیم. جنگی که ناگهان با وقوع خودش تمام آرامش روس هارو بهم ریخت و اون هارو به سمت شروع یک درگیری سوق داد. بزرگترین و خونبارترین درگیری در نوع خودش.
انگار تولستوی در این کتاب قصد داشت زندگی رو به تصویر بکشه؛ روایتی از یک ارثیه، روایتی از خانوادهای خسته از مشکلات، روایتی از مردی که برای جدایی به جبهههای جنگ میره و فرماندهای که حفظ نیرو هاش برای اون بیشتر از پیروزی اهمیت داره.
تصویرسازی در کتاب بینظیر بود. مجالس، افراد، خانهها و جبهههای جنگ، انگار همگی درست مثل یک فیلم از جلوی چشم خواننده عبور میکنن و اون رو در کنار خودشون قرار میدن. لحظاتی که در خانه بالکونسکیها از آینده جنگ صحبت میشه یا در خانه بزوخوف که هلن رو درکنار پییر میبینیم؛ با آندری به سمت غرب میریم و به جبهههای نبرد میرسیم، اتریشی که تسلیم میشه و پروسیهایی که درکنار روسها قصد دارن مقاومت کنن.
اما حداقل برای خود من هیچ کجای کتاب شبیه بخشهای نبرد نبود، نبردهایی که درست خودت رو در کنار سربازها میدیدی. سربازهایی که بخاطر اشتباهات تزار کشته میشدن و کوتوزوف مجبور بود اون هارو انقدر عقب بکشه تا دست آخر مسکو به دست ناپلئون افتاد، فتحی که شروعی بود بر یک شکست بزرگ...
حقیقتاً باید بگم نوشتن برام سخت بود، ۳ روز طول کشید تا رضایت بدم و شروع کنم به نوشتن، نوشتن از یک شاهکار ادبی.
کتابی که پایانش برای من درست در هنگام یک جنگ بود، جنگی که روزهای سختی رو به من، عزیزترین افراد زندگیم و تمام کشور تحمیل کرد.
حالا میتونم جنگ و صلح رو هرچند کم اما بهتر درک کنم، انگار این برای من یک تلنگر بود که جنگ، این بلای بشری که چندین سال درموردش نوشتم و خوندم رو دوباره به یاد بیارم. جنگی که جز کشته، زخمی و آواره هیچ چیزی از خودش به جا نمیذاره و نخواهد گذاشت.
واقعاً نوشتن درمورد این کتاب برام سخت و طاقتفرساست. کتابی که از دل یک واقعه بزرگ تاریخی متولد شد و در اون روایت زندگی افراد مختلف هم به تصویر کشیده میشه.
پییر بزوخوف، آندری بالکونسکی، ناتاشا روستوا، هلن کوراگین، نیکولای بالکونسکی و... شخصیتهایی که در کتاب همراه اونا به مجالس رقص اشراف، خانههای تجملاتی و جبهههای جنگ رفتیم. جنگی که ناگهان با وقوع خودش تمام آرامش روس هارو بهم ریخت و اون هارو به سمت شروع یک درگیری سوق داد. بزرگترین و خونبارترین درگیری در نوع خودش.
انگار تولستوی در این کتاب قصد داشت زندگی رو به تصویر بکشه؛ روایتی از یک ارثیه، روایتی از خانوادهای خسته از مشکلات، روایتی از مردی که برای جدایی به جبهههای جنگ میره و فرماندهای که حفظ نیرو هاش برای اون بیشتر از پیروزی اهمیت داره.
تصویرسازی در کتاب بینظیر بود. مجالس، افراد، خانهها و جبهههای جنگ، انگار همگی درست مثل یک فیلم از جلوی چشم خواننده عبور میکنن و اون رو در کنار خودشون قرار میدن. لحظاتی که در خانه بالکونسکیها از آینده جنگ صحبت میشه یا در خانه بزوخوف که هلن رو درکنار پییر میبینیم؛ با آندری به سمت غرب میریم و به جبهههای نبرد میرسیم، اتریشی که تسلیم میشه و پروسیهایی که درکنار روسها قصد دارن مقاومت کنن.
اما حداقل برای خود من هیچ کجای کتاب شبیه بخشهای نبرد نبود، نبردهایی که درست خودت رو در کنار سربازها میدیدی. سربازهایی که بخاطر اشتباهات تزار کشته میشدن و کوتوزوف مجبور بود اون هارو انقدر عقب بکشه تا دست آخر مسکو به دست ناپلئون افتاد، فتحی که شروعی بود بر یک شکست بزرگ...
حقیقتاً باید بگم نوشتن برام سخت بود، ۳ روز طول کشید تا رضایت بدم و شروع کنم به نوشتن، نوشتن از یک شاهکار ادبی.
کتابی که پایانش برای من درست در هنگام یک جنگ بود، جنگی که روزهای سختی رو به من، عزیزترین افراد زندگیم و تمام کشور تحمیل کرد.
حالا میتونم جنگ و صلح رو هرچند کم اما بهتر درک کنم، انگار این برای من یک تلنگر بود که جنگ، این بلای بشری که چندین سال درموردش نوشتم و خوندم رو دوباره به یاد بیارم. جنگی که جز کشته، زخمی و آواره هیچ چیزی از خودش به جا نمیذاره و نخواهد گذاشت.
March 28, 2025
خوندنش ۲۵ ماه طول کشید.البته وسطش زیاد وقفه افتاد
با این که حدودا ۵۸۰ تا شخصیت داره ولی شخصیت های اصلی داستان نهایتا ۱۰ نفر هم نمیشن برا همین زیاد گیج کننده نیست.
دل کندن از شخصیت های داستان برام سخته چون ۲ سال باهاشون زندگی کردم.🥺
در کل بسیار بسیار جنگ و صلح رو دوست داشتم
با این که حدودا ۵۸۰ تا شخصیت داره ولی شخصیت های اصلی داستان نهایتا ۱۰ نفر هم نمیشن برا همین زیاد گیج کننده نیست.
دل کندن از شخصیت های داستان برام سخته چون ۲ سال باهاشون زندگی کردم.🥺
در کل بسیار بسیار جنگ و صلح رو دوست داشتم
September 28, 2024
هلن...
July 26, 2021
Wow. Efter att ha plöjt denna tegelsten känner jag mig både fylld och tom på samma gång. Krig & Fred ger läsaren ett makalöst panorama över ett oroligt Ryssland under Napoleonkrigen med ett persongalleri av det yppersta.
Vid sidan av huvudberättelsen slänger Tolstoj även in sitt perspektiv på politisk makt, historiografi, krig och fred. Detta perspektiv gav mig ett intryck som i sin tur påverkade min sympati till huvudkaraktärerna genom hela romanen. Trots sin storlek var romanen minst sagt läsvärd!
Vid sidan av huvudberättelsen slänger Tolstoj även in sitt perspektiv på politisk makt, historiografi, krig och fred. Detta perspektiv gav mig ett intryck som i sin tur påverkade min sympati till huvudkaraktärerna genom hela romanen. Trots sin storlek var romanen minst sagt läsvärd!
January 26, 2016
إضافةة ضخمةة لي أن أقرأ روايةة بهذا الحجم وبهذه القيمةة وهذا الإمتاع.
أعطيت 5نجوم للمجلد الرابع لخاتمته فقط التي عادلت بالنسبةة لي مجموع الروايةة ككل!
تاريخ وحكايا من نخاع المجتمع الروسي ، اختزلت بين طياتها العديد من الحكم والدروس والعبر وتحليل تولستوي البارع للأحداث التاريخيةة الحقيقيةة المذكورةة في الروايةة، إفادةة عظيمةة للعالم أجمع كعادةة عمالقةة الأدب الروسي.
ممتعةة جدا لمن يريد القراءةة وليس بغرض العجلةة ومعرفةة الخاتمةة.
كانت الخاتمةة هي أمتع جزء في الروايةة ككل، واعتبرها من أجمل الصفحات التي قرأتها في الأدب الروسي.
انصح بقراءةة كتب أخرى خلال فترةة قرائتها للأشخاص الملولين.
ً
أعطيت 5نجوم للمجلد الرابع لخاتمته فقط التي عادلت بالنسبةة لي مجموع الروايةة ككل!
تاريخ وحكايا من نخاع المجتمع الروسي ، اختزلت بين طياتها العديد من الحكم والدروس والعبر وتحليل تولستوي البارع للأحداث التاريخيةة الحقيقيةة المذكورةة في الروايةة، إفادةة عظيمةة للعالم أجمع كعادةة عمالقةة الأدب الروسي.
ممتعةة جدا لمن يريد القراءةة وليس بغرض العجلةة ومعرفةة الخاتمةة.
كانت الخاتمةة هي أمتع جزء في الروايةة ككل، واعتبرها من أجمل الصفحات التي قرأتها في الأدب الروسي.
انصح بقراءةة كتب أخرى خلال فترةة قرائتها للأشخاص الملولين.
ً
July 24, 2021
Sono giunta alla fine di questa esaltante rilettura di Guerra e Pace e sono contenta di averla fatta perché la prima volta lo lessi al liceo e non fu una lettura approfondita e consapevole come quella attuale.
Il quarto e ultimo libro dell'opera è incentrato sulla disfatta dell'esercito francese e sulla sua ritirata da Mosca prima e dalla Russia poi, sull'epilogo delle vicende dei vari personaggi (confermo la mia totale predilezione per Pierre, per la sua straordinaria evoluzione e per i valori che incarna), sulle riflessioni di Tolstoj, che impregnano tutto il romanzo ma alla fine vengono capillarmente esaminate, riguardo le cause, il motore, le dinamiche che regolano l'andamento della Storia e i movimenti dei popoli.
Una grande opera, un capolavoro, una lettura che soddisfa tutti i sensi del lettore.
Guerra e Pace, libro IV
Lev Tolstoj
Traduzione: Pietro Zveteremich
Editore: Garzanti
Pag: da 1403 a 1817
Voto: 5/5
Il quarto e ultimo libro dell'opera è incentrato sulla disfatta dell'esercito francese e sulla sua ritirata da Mosca prima e dalla Russia poi, sull'epilogo delle vicende dei vari personaggi (confermo la mia totale predilezione per Pierre, per la sua straordinaria evoluzione e per i valori che incarna), sulle riflessioni di Tolstoj, che impregnano tutto il romanzo ma alla fine vengono capillarmente esaminate, riguardo le cause, il motore, le dinamiche che regolano l'andamento della Storia e i movimenti dei popoli.
Una grande opera, un capolavoro, una lettura che soddisfa tutti i sensi del lettore.
Guerra e Pace, libro IV
Lev Tolstoj
Traduzione: Pietro Zveteremich
Editore: Garzanti
Pag: da 1403 a 1817
Voto: 5/5
June 10, 2025
خود روایت محوری کماکان کمنقص بود منهای چیزی که ناتاشا در فصل آخر بهش تبدیل شد، منتها دلیل چهار ستاره دادنم به جلد آخر وراجیهای غیرضروری جناب تولستوی تو این جلد بود که کاملا روایت رو از ریتم میانداخت و خواننده رو خسته میکرد. اون قسمتها میتونستن در قالب مقدمه یا مؤخرهای جدا از روایت قرار بگیرن و انقدر آزاردهنده نباشن لابلای ماجراهای اصلی.
December 31, 2017
نهاية رباعية الحرب والسلم... طاف فيها الكاتب النفس البشرية، وقام بتحليل الحروب وأسبابها... أهي القدرة الإلهية أم هي السلطة... أم هي أمرٌ غامض، لا يُمكنه فهمه، حسب ما يقول علماء التأريخ الحديث...
انتهت حملة نابليون من الغرب إلى الشرق، وصولاً لموسكو... إلى بداية حملة السكندر من الشرق إلى العرب، وصولاً لباريس... وكل كذلك لغاية إلهية، وما الناس إلا أدوات لهذه الأعمال، لتحقيق هدف تأريخي حتمي... ليس لنابليون دور، وليس للاسنكدر دور، سوى دور في مسرحية القدر.
حالة الموت، وما يسبقها... وحالة الهذيان، التي ترافق الألم... وشبكة العنكبوت التي يحس بها الأليم...
مهما حاول المقامومون لأي عاصمة أو مدينة كبرى من الدفاع عنها... فإذا سقطتْ، كما سقطت موسكو... فلابد أن ينالها الآتي:
1- نزوح أهالها مبكرًا، خارجها لإحساسهم بما سيقع لها، بعد أن يأخذوا كل ممتلكاتهم بأمان.
2- نزوح من تبقى من الأهالي- والغازي على الأبواب - بما خف وزنه وغلا ثمنه...
3- قيام بعض اللصوص، ومن اعتادوا على النهب - من الروسيين أنفسهم - بجانب من يأتون من خارج موسكو، وذلك لنهب موسكو، وبيوتها وأسواقها.
4- دخول الجيش الغازي موسكو... ويبدأ الجيش نفسه بنهب وسلب ومصادرة ما تبقى، والاستيلاء على أفضل وأحسن وأجمل البيوت والقصور والعربات... حتى العقود والأحذية من بين أعناق النساء وأرجل الناس.
5- تصدر إدارة الجيش تعاميم بأنها ستقوم باستتاب الأمن والأمان، ومعاقبة الناهبين ومنعهم... وتدعو الأهالي والتجارفي الداخل، والنازحين منهم في الخارج، للعودة، والطلب منهم عيش حياتهم والمضي في تجارتهم، كما كان قبل الغزو.
6- زيف تلك التعهدات والقرارات للجيش الغازي.
7- بعد انسحاب الجيش الغازي... يعود أهالي المدينة نفسها، ومن هم في ضواحيها.. بالنهب من جديد...
هذه هي الحرب، وتلك مآسيها...
إننا نبحث عن الله (أو مانرغب به)، ونشخص بصرنا نحو البعيد... بحثنا عن ذلك... ولا نُدرك أنه بين أيدينا وأمام أعيننا... لكننا لا نُدرك ذلك إلا متأخرًا.
دائمًا ما كان معرفة اللغات مفيدًا ومهمًا، ومُخصلًا من الورطات أو مدرًا للفوائد... سواءً كان في الحرب أوالسلم.
الحب يعني أن تُحب الصديق والعدو... فالحياة قصيرة، فلنجعلها مفيدة.
لا يُمكن للمرء أن يُدرك معنى الحرية إلا بعد أن تُسلب منه، ولا معنى الصحة إلا بعد أن تغيب عنه، ولا النعمة إلا بعد أن تذهب.
كان كوتوزوف - بحكم خبرته وسنه - يعلم طرق القدر... فهولا يُقوم بالتدخل في مسار القدر... بل إنه يوظفه لصالحه...
هناك شيء غريب يقع على أفراد الجيش عندما تُدق طبول المعركة... فمهما صادق الأسير أحد الغزاة.. ففي لحظة دق طبول المسير... فإن هناك هالة غريبة تنسدل عليهم... وتجعلهم كأنهم رجال آليون أو عرائس تُدار بالخيوط - ومن يُدير تلك الخيوط أو يتحكم بأولئك الأليون... شخص لا يُرى ولا يُمكن إدراكه -
وكأن من صادقك أو لاطفك من قبل، لا يعرفك أو لم يعرفك أبدًا.
يقول المؤلف تولستوي: لأن تصنع الموافقة كان أبسط السبل لتفادي النقاش الذي لا يُفضي إلى شيء...
الرواية رائعة بحق.
انتهت حملة نابليون من الغرب إلى الشرق، وصولاً لموسكو... إلى بداية حملة السكندر من الشرق إلى العرب، وصولاً لباريس... وكل كذلك لغاية إلهية، وما الناس إلا أدوات لهذه الأعمال، لتحقيق هدف تأريخي حتمي... ليس لنابليون دور، وليس للاسنكدر دور، سوى دور في مسرحية القدر.
حالة الموت، وما يسبقها... وحالة الهذيان، التي ترافق الألم... وشبكة العنكبوت التي يحس بها الأليم...
مهما حاول المقامومون لأي عاصمة أو مدينة كبرى من الدفاع عنها... فإذا سقطتْ، كما سقطت موسكو... فلابد أن ينالها الآتي:
1- نزوح أهالها مبكرًا، خارجها لإحساسهم بما سيقع لها، بعد أن يأخذوا كل ممتلكاتهم بأمان.
2- نزوح من تبقى من الأهالي- والغازي على الأبواب - بما خف وزنه وغلا ثمنه...
3- قيام بعض اللصوص، ومن اعتادوا على النهب - من الروسيين أنفسهم - بجانب من يأتون من خارج موسكو، وذلك لنهب موسكو، وبيوتها وأسواقها.
4- دخول الجيش الغازي موسكو... ويبدأ الجيش نفسه بنهب وسلب ومصادرة ما تبقى، والاستيلاء على أفضل وأحسن وأجمل البيوت والقصور والعربات... حتى العقود والأحذية من بين أعناق النساء وأرجل الناس.
5- تصدر إدارة الجيش تعاميم بأنها ستقوم باستتاب الأمن والأمان، ومعاقبة الناهبين ومنعهم... وتدعو الأهالي والتجارفي الداخل، والنازحين منهم في الخارج، للعودة، والطلب منهم عيش حياتهم والمضي في تجارتهم، كما كان قبل الغزو.
6- زيف تلك التعهدات والقرارات للجيش الغازي.
7- بعد انسحاب الجيش الغازي... يعود أهالي المدينة نفسها، ومن هم في ضواحيها.. بالنهب من جديد...
هذه هي الحرب، وتلك مآسيها...
إننا نبحث عن الله (أو مانرغب به)، ونشخص بصرنا نحو البعيد... بحثنا عن ذلك... ولا نُدرك أنه بين أيدينا وأمام أعيننا... لكننا لا نُدرك ذلك إلا متأخرًا.
دائمًا ما كان معرفة اللغات مفيدًا ومهمًا، ومُخصلًا من الورطات أو مدرًا للفوائد... سواءً كان في الحرب أوالسلم.
الحب يعني أن تُحب الصديق والعدو... فالحياة قصيرة، فلنجعلها مفيدة.
لا يُمكن للمرء أن يُدرك معنى الحرية إلا بعد أن تُسلب منه، ولا معنى الصحة إلا بعد أن تغيب عنه، ولا النعمة إلا بعد أن تذهب.
كان كوتوزوف - بحكم خبرته وسنه - يعلم طرق القدر... فهولا يُقوم بالتدخل في مسار القدر... بل إنه يوظفه لصالحه...
هناك شيء غريب يقع على أفراد الجيش عندما تُدق طبول المعركة... فمهما صادق الأسير أحد الغزاة.. ففي لحظة دق طبول المسير... فإن هناك هالة غريبة تنسدل عليهم... وتجعلهم كأنهم رجال آليون أو عرائس تُدار بالخيوط - ومن يُدير تلك الخيوط أو يتحكم بأولئك الأليون... شخص لا يُرى ولا يُمكن إدراكه -
وكأن من صادقك أو لاطفك من قبل، لا يعرفك أو لم يعرفك أبدًا.
يقول المؤلف تولستوي: لأن تصنع الموافقة كان أبسط السبل لتفادي النقاش الذي لا يُفضي إلى شيء...
الرواية رائعة بحق.
September 17, 2025
Vojna in mir se dogaja na začetku 19. stoletja in ima v fokusu dve napoleonski vojni, v kateri so se borili tudi Rusi - in za Ruse - mirno obdobje pred, med in po njima. Kljub zgodovinsko, geografsko in tudi stanovno omejenem dogajanju pa je delo zelo univerzalno, saj Tolstoj poleg opisov dogajanja na frontah in v domovih različnih ruskih plemiških družinah dodaja svoja razmišljanja o ljudeh, življenju, vojnah in njihovih posledicah ter o zgodovini - kdo in kako jo piše, razumeva, tolmači in kako to vpliva na sedanjost.
Toplo priporočam, pa čeprav branje te klasike vzame kar nekaj časa.
Toplo priporočam, pa čeprav branje te klasike vzame kar nekaj časa.
June 6, 2025
Blev lite mycket ’bönder e bäst’ mot slutet
February 4, 2020
جنگ و صلح
جلد آخر(۴)
تصرف مسکو توسط ناپلئون، سپس گیر کردن ارتش ۶۰۰ نفری او در باتلاق روسیه و فرار به سوی فرانسه مقطعی جالب برای نویسندگان روس و فرانسوی ای است. قرائت های تاریخی مختلفی برای توجیه کارهای ارتشیان و فرمانده ها و پادشاهان وجود دارد ولی تولستوی با برداشتی خاص و ممتاز سعی در یافتن علل و انگیزه های اجزای موثر در صحنه نبرد داشته است و باید اذعان کرد (هرچند در مواردی دفاع او از عزت ملی و سلحشوری و متانت روس ها بر نقل داستانی تاریخی روایت پیشی می گیرد) که با رد دیدگاه بسیاری از تاریخ دانان در قامت پدیده شناسی ماهر و با موشکافی جذاب خود، سعی در به تصویر کشیدن و حفظ قسمتی از میراث تاریخی سرزمین اش دارد.
دست سرنوشت،تقدیر و نیرویی مرموز و ماورای ید انسیان در لابه لای صفحات کتاب موج می زند و پی در پی به انسان تجربه گر نهیب میزند که ذهن تجریدی تو قادر به تحلیل تمام زوایای یک اتفاق نیست.
ارزش اجتماعی،سیاسی،فرهنگی،روان کاوی و تاریخی کتاب عنصر پیشران روایت های کتاب در منظر مخاطبین خاص اش می باشد.
مطالعه رمان های قطور دل شجاعی می خواهد که به دریا بزند و با طوفان ها و بادهای سهمگین حوادث دست و پنجه نرم کند ولی راه را گم نکند و پس از طی مراحلی به ساحل آرام و امن برسد. تنها در آن زمان است که شهد شیرین آرامش پس از سفری طولانی را در درون خود می یابد.
جلد آخر(۴)
تصرف مسکو توسط ناپلئون، سپس گیر کردن ارتش ۶۰۰ نفری او در باتلاق روسیه و فرار به سوی فرانسه مقطعی جالب برای نویسندگان روس و فرانسوی ای است. قرائت های تاریخی مختلفی برای توجیه کارهای ارتشیان و فرمانده ها و پادشاهان وجود دارد ولی تولستوی با برداشتی خاص و ممتاز سعی در یافتن علل و انگیزه های اجزای موثر در صحنه نبرد داشته است و باید اذعان کرد (هرچند در مواردی دفاع او از عزت ملی و سلحشوری و متانت روس ها بر نقل داستانی تاریخی روایت پیشی می گیرد) که با رد دیدگاه بسیاری از تاریخ دانان در قامت پدیده شناسی ماهر و با موشکافی جذاب خود، سعی در به تصویر کشیدن و حفظ قسمتی از میراث تاریخی سرزمین اش دارد.
دست سرنوشت،تقدیر و نیرویی مرموز و ماورای ید انسیان در لابه لای صفحات کتاب موج می زند و پی در پی به انسان تجربه گر نهیب میزند که ذهن تجریدی تو قادر به تحلیل تمام زوایای یک اتفاق نیست.
ارزش اجتماعی،سیاسی،فرهنگی،روان کاوی و تاریخی کتاب عنصر پیشران روایت های کتاب در منظر مخاطبین خاص اش می باشد.
مطالعه رمان های قطور دل شجاعی می خواهد که به دریا بزند و با طوفان ها و بادهای سهمگین حوادث دست و پنجه نرم کند ولی راه را گم نکند و پس از طی مراحلی به ساحل آرام و امن برسد. تنها در آن زمان است که شهد شیرین آرامش پس از سفری طولانی را در درون خود می یابد.
June 8, 2020
این کتاب تو را با خودش به همه جا می برد، میادین جنگ، محافل رقص مسکو، سرما و گرسنگی کُشنده ی روسیه، مسکوی خاکستر شده، مهمانی های مجلل پترزبورگ، دشت های پوشیده شده از جسد سربازان، قصرهایی با ستون های بلند، مراسم عجیب فراماسون ها، مراسم دعا در کلیساها، همراه ناپلئون و الکساندر، در کنار روستایی دوست داشتنی کاراتایف.
توصیفات این کتاب بسیار دقیق و صادقانه ست و تو را با جزئیات ظاهری و طرز تفکر و زیباتر از همه مسیر بلوغی که تک تک شخصیت ها طی می کنند، چنان آشنا می کنه که انگار این کتاب را نمیخوانی بلکه دری را به درون ذهن شخصیت ها باز میکنی.
تولستوی این قدر با ظرافت همه ی این شخصیت ها و طرز تفکر ها، جنگ ها و صلح ها، عشق و نفرت، ایمان و بی ایمانی، فرهنگ و سیاست را مثل قطعات پازل در کنار هم قرار داده که نتیجه ش چیزی نیست جز تصویر کامل و زیبایی به نام جنگ و صلح♡
توصیفات این کتاب بسیار دقیق و صادقانه ست و تو را با جزئیات ظاهری و طرز تفکر و زیباتر از همه مسیر بلوغی که تک تک شخصیت ها طی می کنند، چنان آشنا می کنه که انگار این کتاب را نمیخوانی بلکه دری را به درون ذهن شخصیت ها باز میکنی.
تولستوی این قدر با ظرافت همه ی این شخصیت ها و طرز تفکر ها، جنگ ها و صلح ها، عشق و نفرت، ایمان و بی ایمانی، فرهنگ و سیاست را مثل قطعات پازل در کنار هم قرار داده که نتیجه ش چیزی نیست جز تصویر کامل و زیبایی به نام جنگ و صلح♡
Displaying 1 - 30 of 186 reviews