เงาสีขาว

by แดนอรัญ แสงทอง

เงาสีขาว โดย แดนอรัญ แสงทอง (ฉบับจัดพิมพ์ในวาระครบรอบ 21 ปี) เป็นหนังสือปกแข็ง ขนาด 16 หน้ายก จัมโบ้ ปกหุ้มด้วยกระดาษรีฟดีไซน์สีขาวลายเกล็ด ปั๊มตัวหนังสือสีดำ และปั๊มฟอยล์เงิน เย็บกี่ สันตรง ติดริบบิ้นสีขาว ชริ้งฟิล์ม หนา 448 หน้า โดยเป็นการนำฉบับพิมพ์ครั้งแรกมา remake ใหม่ด้วยการสแกน จัดพิมพ์จำกัดและจะไม่มีการพิมพ์ซ้ำ

เงาสีขาว ได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกโดยสำนักพิมพ์อรุโณทัย เมื่อธันวาคม ปี 2536 แปลเป็นภาษาฝรั่งเศส ในชื่อ L'ombre blanche ปี 2543 และแปลเป็นภาษาสเปนในปี 2546 ได้รับการตีพิมพ์ครั้งที่สองในภาษาไทยโดยสำนักพิมพ์สามัญชน ในปี 2550 แปลเป็นภาษาอังกฤษแลำจำหน่ายในรูปแบบหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ของ Kindle ในปี 2552

เงาสีขาว เป็นผลงานเล่มแรกของ Saneh Sangsuk ในยุโรป ก่อนที่นิยายขนาดสั้น อสรพิษ (Venin) จะประสบความสำเร็จอย่างสูง และส่งให้ Saneh Sangsuk เป็นนักเขียนไทยเพียงคนเดียวที่ได้รับการตอบรับจากผู้อ่านภาคพื้นทวีปยุโรปอย่างแท้จริง

ปี 2551 (ค.ศ. 2008) กระทรวงวัฒนธรรมของประเทศฝรั่งเศส ได้มอบเหรียญเกียรติยศแห่งศิลปะและวรรณกรรมชั้นอัศวิน หรือ Chevalier dans l’Ordre des Arts et des Lettres en 2008 ให้กับ เสน่ห์ สังข์สุข พิธีมอบเหรียญจัดขึ้น ณ สถานทูตฝรั่งเศส ถนนสาธร โดยทูตฝรั่งเศสประจำประเทศไทยเป็นผู้กล่าวยกย่อง และติดเหรียญให้กับ เสน่ห์ สังข์สุข ท่ามกลางเพื่อนนักเขียนและนักอ่านชาวไทยจำนวนไม่มากนัก

Genres: Fiction, Literature, The World

440 pages, Hardcover

First published December 23, 1993

About the author

แดนอรัญ แสงทอง หรือชื่อจริง เสน่ห์ สังข์สุข นักเขียนชาวเพชรบุรี ผลงานนวนิยายเรื่องแรกของเขาคือ เงาสีขาว ได้รับการคัดเลือกจากหนังสือ The 20 Best Novels of Thailand ของ Marcel Barang ให้เป็น 1 ใน 20 นวนิยายที่ดีที่สุดของไทย และยังได้รับการแปลเป็นภาษาฝรั่งเศส, สเปนและอังกฤษ อีกทั้งเรื่องสั้น อสรพิษ และ เจ้าการะเกด ต่างก็ได้รับการถ่ายทอดเป็นภาษาอื่น ๆ เช่นกัน ต่อมารัฐบาลฝรั่งเศสได้มอบเครื่องอิสริยาภรณ์ในลำดับชั้น Chevalier du Arts et Lettre ให้แก่เขาในปี พ.ศ. 2551

นามปากกาในภาษาอื่น คือ Saneh Sangsuk

Reviews

[Steve]

Saneh Sangsuk (b. 1957)


The literature of one of my favorite countries - Thailand - is little known outside of its borders, but one of the reasons it is known at all is Marcel Barang, who has been translating Thai literary fiction into English and French since the 1980's. For a brief time in the '90s his translations appeared in a lovely, uniformly bound series that I quickly learned to purchase at Kinokuniya and Asia Books in the Emporium every time I was in Bangkok. The publisher of that series let it lapse, but the occasional translation from Barang's hand appears yet among the offerings of Western publishers, and one of these I have just read with occasionally dampened pleasure, though, all told, the advantages of this text outweigh the longueurs.

A jack of many trades through necessity, Saneh Sangsuk, using the pen name of Dan-arun Saengthong, published the reportedly first stream of consciousness novel in the language, เงาสีขาว (translated by Marcel Barang into both English as White Shadow: Portrait of the Artist As a Young Rascal and French as L'Ombre Blanche: Portrait de l'artiste en jeune vaurien; I read the latter since French is Barang's mother tongue), in 1994 to what was initially, at best, a lukewarm reception in Thailand.(*) Outside of Thailand, however, it has already been translated into seven languages.



From the collection of the Museum of Contemporary Art, Bangkok


A lengthy text reproducing the stream of consciousness of a 30-something Thai holed up in an isolated and decaying teak house in Thailand's north trying to come to grips with his girlfriend's suicide and his largely wasted life, White Shadow is told in an often breathless rush, each chapter a single enormous paragraph with the characters and events flowing through each other in a very nonlinear manner. In the mad rush of words - repetitive, spiraling and colliding with one another - the self-obsessed young man's life is slowly revealed to the wondering reader. Born to an increasingly mad father and suicidal mother, the young protagonist is shunted off to a family friend, a soldier who means well but whose duties entail that the youngster is left alone for lengthy periods of time (like months and months). In Thailand during the '70's social workers were scarce. He finds himself torn between delinquency, chasing the fairer sex and an increasing interest in literature.

From fantasy and bitter humor through hard-bitten, open-eyed, merciless observation and the most sophomoric self-delusion, the narrator (who addresses himself in the second person for much of the book) runs the gamut, vacillating between self-loathing and self-pity, between intense efforts of literary ambition and long periods of drug-enhanced anomie. And - oh joy - one gets deep inside the mind of the heterosexual misogynist.(**) With all the whipsawing between moods and the many locations from the far south to the far north of the country, with lush descriptions of Thai life from the universities to the seediest Bangkok underbelly comes the slow revelation of the protagonist's errors, nay, crimes. This is an enormous, bulging-at-the-seams, cautionary slice of life.

But for me to completely enjoy swimming through a character's consciousness for 490 pages, he should have more engaging thoughts than this young man does. Nonetheless, the contradictions and the mediocrity of the protagonist are certainly true to life, and for the first time I really felt embedded in a Thai life. Not that I haven't previously read Thai novels that evoke a portion of a life in an extremely vivid and gripping manner, but this intimate, detailed novel of the becoming of the main character and his painful taking stock of the dead end he has landed in is certainly a first in my readings of Thai literature. It is an anti-Bildungsroman in which optimism is sorely out of place.

In an interview given after he was awarded the 2014 SEA Write prize for another book (which has been translated as Venom And Other Stories), Khun Saneh's defiance is palpable, and the following quote is quite relevant to White Shadow, which he still views as his best work.

"The rule and criteria are ancient. This prize is narrow-minded. It answers to the middle-class taste and it still concerns itself with the kind of writing that promotes morality. Well, the world is bigger than that, the judges should step outside of their universities sometimes," says the writer. "Literary merit is about beauty, yes, but it's also about smut, vulgarity, excrement, vileness — you know what I mean, help me come up with other words if you could — because they're part of the same thing."


(*) I read online that the self-published novel sold less than one thousand copies, leaving Saneh destitute.

(**) I have been given to understand that the novel is largely autobiographical.

[Chinakom Nakabuit · Rating 5 out of 5]

ราวกับเขียนด้วยเลือดจากกระโหลกสัตว์นรก

[Andrew]

It is such a shame that so few people in Thailand get an opportunity to read this (not that I read the original in Thai, which is apparently a bitch and a half even for native speakers, I read his short story Venom in Thai a while ago and it was quite the struggle). But holy hell…

Everyone is awful. Everyone deserves love. All of these fuck-ups and beautiful losers and good country folk and corrupt politicians and petty thugs and drug addicts and hookers and communist guerrillas and molested children and people who try their best in dire circumstances. Our narrator is kind of a bad person, but he lives life on his own terms, while his old college buddies are back in Bangkok making their fortunes at the height of the Thai economic boom in the ‘80s and ‘90s.

You may have heard the average Thai male is a completely boozed up, shameless pussyhound, which is an unfair stereotype, but when I’m down, do you know who I call? My completely boozed up and shameless Thai pussyhound friends, and we’ll smoke a joint and hit the Jim Beam and order a pizza or a full spread of Isan food that tastes so much better when you’re loaded, and I’ll advise as to their swiping left or swiping right, and Saneh Sangsuk channels their spirits.

This is a speedball. Colombian Garcia Marquez technique and Golden Triangle setting. Let it shoot you to the moon.

[Nuttawat Kalapat · Rating 5 out of 5]

เป็นหนังสือที่กระหน่ำฟาดฟัน ทะลวงถึงแกนสมองจริงๆ
.
นี่ไม่ใช่เรื่อง ระทึกขวัญ หรือสยองขวัญ อะไรทั้งนั้น
เพียงแค่มันเปนเรื่องชีวิตของ คนบัดซบ ที่ไปเจออสภาพบัดซบ ไปเจอคนบัดซบ ไปเจอคนดี ไปทำบัดซบกับคนดี เท่านั้นเอง
.
เงาสีขาว แม่งคือหนังสือ ที่ผมชาบูเเละเชียร์สุดใจเลย เหมาะมากสำหรับสายเสพวรรณกรรม สายหนักสมอง ผมนิยามมันว่า นี่คือ เรื่องราวคล้ายคลึง เรื่อง "สูญเสียความเป็นคน" แต่เป็นเวอร์ชันไทย
.
ความรู้สึกทะลักล้น มากเล่มนี้ ความอึดอัด อึดอัด อัดอั้น อัดอั้น กดขี่ หยามหยัน เส็งเคร็ง สบถ โกรธแค้น เศร้าหมอง สุดจะบรรยาย
.
พร้อมด้วยการเล่าเรื่อง 700 กว่าหน้า ที่ไม่มีย่อหน้าแม้แต่นิดเดียว มันดูดพลังงานคุณไปจริงๆ
.
.
เหมือนเดิม ผู้เขียน สอดแทรก ชื่อ นักคิดนักเขียน นักดนตรี ชื่อเพลง ชื่อวรรณกรรม ทำให้เรามีมุมมองมากขึ้น
.
ความเห็นย่อๆ คำเดียว "ถึงใจครับ"
.
* คำเตือน * คุณต้องตัดศีลธรรมในหัวออกไปให้หมดก่อน ทำหัวโล่งๆไว้
10/10

[Shubhakiyarti · Rating 5 out of 5]

Hold your breath!!!....this Thai novel isn't typical Thai-Kitschy novel.It deflects everythings in a Thai University student's life, dark side or lighted side.In an oudstanding but dazzling style of writing that can make you easily pass out or puts unbearable weight upon you.Saying that Saneh is only one thai writer who is closed to Nobel Prize and he's deserved it.

[Radit Panjapiyakul · Rating 3 out of 5]

ชื่นชมในความกล้าหาญของหนังสือที่มีแนวคิดแบบสุดโต่ง หลุดกรอบแบบนี้ บางทีนี่อาจจะเป็นยาแรงชั้นดีสำหรับสังคมไทย เป็นหนังสือแบบที่เราควรจะมีเพื่อถ่วงกับเหล่าผู้มือถือสากปากถือศีลทั้งหลาย ภาษาและลีลาการเขียนของแดนอรัญนั้นสวยงามแบบแปลกประหลาดในความกักขฬะหยาบคาย ในแง่หนึ่งเรามองมันเหมือนเป็นการสำรวจความคิดแบบวัยเด็กจนถึงวัยหนุ่มของผู้เขียนที่เต็มไปด้วยความบ้าบิ่น อวดดีของวัยระห่ำ (ที่เราอยากเรียกว่าระยำมากกว่า) ระหว่างที่อ่านเราคงอยากจะใช้มาตรฐานศีลธรรมของเราไปตีตราหน้าผู้เขียนอยู่ตลอดเวลา ซึ่งเราเองก็ถูกเตรียมขึ้นมาเพื่อฉากตอนท้ายที่ทรงพลัง เพื่อจะบอกว่าทั้งหมดนั้นเป็นความมืดบอดแค่ไหนที่เราไปตัดสินอะไรโดยยกตัวเองขึ้นสูงกว่าคนอื่นได้ ดูแล้วก็เหมือนเป็นงานสะท้อนกับยุคปัจจุบันที่ผู้คนออกมาเรียกร้องเพื่อความถูกต้องกัน ด้วยการนำเสนอความคิดอีกด้านที่สุดโต่งเช่นกัน คำถามคือเราจำเป็นจะต้องไปให้สุดถึงอีกด้านด้วยรึเปล่า มันเป็นยาที่แรงไปรึเปล่า ทั้งในแง่ของเนื้อหาที่ทั้งเหยียดเพศหรือในแง่ของกรอบความคิดที่บางครั้งฟังดู edgy เหมือนเด็กมัธยมที่กำลังอวดความฉลาดของตัวเอง และความยาว 800 กว่าหน้านี้ ซึ่งเป็นเรื่องที่เพิ่งเล่าไปได้ครึ่งทาง น่าจะถูกตัดให้กระชับลงมาได้มากกว่านี้ในหลายจุด

[ฮอ · Rating 5 out of 5]

สำหรับเรา มันเป็นนิยาย Coming of Age เฉดที่ดำมืดที่สุด รสที่จัดจ้านที่สุด สำนวนเท่ที่สุด
และคงใช้เวลานานที่สุดในการสลัดมันออกจากหัว หรือบางทีอาจจะทำไม่ได้เลยตลอดชีวิต
เราชอบมาก เเม้มันจะทำให้เราเศร้า
สุขเเละหดหู่ระหว่างที่อ่าน
สุขและหดหู่ยิ่งกว่าเมื่ออ่านจบ
ถ้ารักใคร ให้เเนะนำเล่มนี้
ถ้าเกลียดใคร ก็เเนะนำเล่มนี้ได้เหมือนกัน

[Ana · Rating 1 out of 5]

Desafío "Leyendo a través de Asia": Tailandia (créditos a Lee (Books With Lee)).

Narrador muy misógino y manipulador, intenta manipular también al lector con un discurso tipo “soy lo peor, no merezco vivir, me voy a suicidar, estoy a punto de morir”, que te hace pensar que es un hombre anciano en sus últimos años, pero que se trata de un violador de 20-30 años que por fin se ha quedado solo por sus actos (aunque siguen apoyandole economicamente por pena).

Cuenta, en primera persona, su historia y la de las tres mujeres con las que mantuvo una relación más estrecha; en los tres casos las manipuló para conseguir lo que quería para posteriormente dejarlas tiradas; las tres son el prototipo de mujer sumisa, pura y virginal, y acaba tratando (y llamando a las tres "putas baratas").

A la primera, para la cual ha fingido ser su amigo y apoyo, amigo de la familia y de confianza, la manipula para que tenga seco con él (colándose en su casa de noche), la deja embarazada, la obliga a abortar (lo que repercute muy gravemente en su salud) y se niega a volver a verla ni ayudarla cuando ella se lo pide, que muere sola.

A la segunda la manipula para que viva con el en varias ocasiones, causándole un montón de problemas familiares. No la deja en paz hasta que su padre no le da una paliza y su hermano le da una puñalada.

A la tercera, que también lo considera un amigo íntimo y un confidente y le ha repetio en numerosas ocasiones que no está interesada en él (ni en ningún hombre) de manera sexual ni romántica, la fuerza, la viola en numerosas ocasiones (mientras ella está rígida y llora) y la manipula para hacerle creer que está a salvo con él y que la quiere. Posteriormente (lo que te cuentan en el proncipio del libro) cuando ella es exitosa, le pide que se case con él e inmediatamente después se acuesta con una amiga de ella. Los últimos capítulos son la historia traumática de esta última novia cuando aún era menor, cuando un profesor se aprovechó de su confianza y la violó en repetidas ocasiones (amenazando con matarla o contarlo si no seguía accediendo a ello); cuando lo despiden (por borrecho, por montarla y por tener muchas deudas), mata a su hija (una niña pequeña a la que tenía en la indigencia y super desatendida) y a su mujer; toda esta historia está contada en un tono de “él si que es un monstruo, no como yo” que busca, nuevamente, manipularte y que sientas pena y lástima de él.

No se qué pensar del dato de que se vende como una “novela autobiográfica” que “por su EROTISMO y transgresión, la escritura consigue la REDENCIÓN DEL NARRADOR”.

[Chalermchai Kurapavee · Rating 5 out of 5]

มันคือความบ้าระห่ำของการเขียน เป้นงานเขียนที่ใช้เวลาดื่มด่ำกับมัน ภาษาสวยงามมาก มันค่อยๆกระแทะความคิด การเขียน อยากเอาแบบอย่างบ้าง คนเขียนตลกร้ายเสียเหลือเกิน เหมือนที่เขาเขียนไว้ด้านหลังนั้นแหละ ผมเข้าใจความรู้สึกของเขา ความรู้สึกที่เขาอิจฉาตัวเอง ว่าเขียนไปได้อย่างไร กับความรู้สึกที่ว่า กูเขียนไปได้ยังไง กู งง ผมก็รู้สึกแบบเดียวกันกับตอนเขียน

มันคืองานเขียน ตั้งแต่การท้าทายพระเจ้า กษัตริย์ ความเป็นมนุษย์ มันมีความเป็นมนุษย์อย่างเหลือร้าย มันเล่าด้วยน้ำความคิดของชายคนหนึ่งที่ยังคงอยู่ในโลกแห่งราคะ ลุ่มหลง มัวเมา แต่ก็เป็นโลกเดียวกันนี้เองที่ฉายให้ข้าพเจ้าเห็นว่ามนุษย์คือสิ่งเช่นนี้เอง มีแตกร้าว มีราคะ มีโลภ มีหลง มนุษย์ ในที่นี้หมายถึงชายหนุ่มก็เป็นดั่งเช่นในหนังสือเขียน มันคือภาพสะท้อนของขีวิต เพียงแต่ว่าในบ้าง บรรยากาศ ผู้อ่านก็ไม่เห็นด้วย ทั้งการตีค่าผู้ชาย ผู้หญิง เพศหลากหลาย ด้วยความที่หนังสือเขียนมานานสักพักเลยไม่แปลกที่จะมีมวลความคิดเช่นนั้น แต่เมื่อลองหันกลับมามองแบบไกลๆ มันคือความท้าทายในงานเขียนที่เล่าเพียงแต่ความคิด แต่มีกรอบโครงสร้างในการเล่าตั้งแต่ต้นจนจบ เพียงแต่ว่าเป็นกรอบความคิดของคนคนหนึ่งในคืนหนึ่งที่ห้วนกลับไปมองชีวิตตัวเองตลอดหลายปีที่ผ่านมา ชีวิตมนุษย์ก็เป็นเช่นนี้แหละ