What do you think?
Rate this book
Beginnen
“Hier, met mijn rug naar de grijze zee en mijn voeten in het zand, kijk ik naar de gele gevel van het hotel waar ik mijn tong eraf beet.”
In heldere, soms hallucinerende taal, graaft Angelo Tijssens in de sedimenten van een verdwenen jeugd. Wat blijft er over van een plek die je gevormd heeft, wanneer die plek langzaam verdwijnt?
“Beginnen” is een associatieve vertelling over geboorte en verlies, over erfgoed en erosie, over mensen die passeren, blijven of vergeten worden. Maar ook over zongebruinde jobstudenten, garnaalkroketten, videocassettes en bonkende bassen.
In heldere, soms hallucinerende taal, graaft Angelo Tijssens in de sedimenten van een verdwenen jeugd. Wat blijft er over van een plek die je gevormd heeft, wanneer die plek langzaam verdwijnt?
“Beginnen” is een associatieve vertelling over geboorte en verlies, over erfgoed en erosie, over mensen die passeren, blijven of vergeten worden. Maar ook over zongebruinde jobstudenten, garnaalkroketten, videocassettes en bonkende bassen.
80 pages, Paperback
Published September 30, 2025
12 people are currently reading
355 people want to read
About the author
Angelo Tijssens
3 books143 followersAngelo Tijssens (b. 1986) is a scriptwriter, theatre maker, actor and writer. He co-wrote the films Girl (Caméra d’Or, Cannes 2018) and Close (Grand Prix, Cannes 2022), amongst others. He lives and works in Antwerp, Belgium.
His semi-autobiographical debut novel ‘De randen’ harnesses vulnerable emotions to reflect on growing up in an environment that’s not fit for purpose, that’s ‘on the edge’. The book is nominated for the Bronzen Uil 2023 and won the jury prize at the 'Prix du Roman Gay'.
'De randen' has been translated in Spanish ('Los bordes' - Dos Bigotes), French ('Au bord' - Julliard), German ('An Rändern' - Rowohlt) and English ('The Edges' - Daunt).
His second novel, 'Het einde van de straat' was published in July 2024.
His semi-autobiographical debut novel ‘De randen’ harnesses vulnerable emotions to reflect on growing up in an environment that’s not fit for purpose, that’s ‘on the edge’. The book is nominated for the Bronzen Uil 2023 and won the jury prize at the 'Prix du Roman Gay'.
'De randen' has been translated in Spanish ('Los bordes' - Dos Bigotes), French ('Au bord' - Julliard), German ('An Rändern' - Rowohlt) and English ('The Edges' - Daunt).
His second novel, 'Het einde van de straat' was published in July 2024.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 45 reviews
October 18, 2025
De gang is zwart geschilderd, er ligt zand op de vloer. Ik denk: een zwarte vloer, op deze plek, dat moet je niet doen, je ziet dat zand overal liggen, dat kraakt en dat schuurt, dat kruipt overal tussen, je raakt daar niet meer van af. Telkens als je het laatste stukje, het laatste restje ergens hebt verwijderd, duikt het weer op, ongevraagd en onverwacht. Zoals glitter, de naalden van een kerstboom en groot verlies.
(Dinie Boogaert)
Met Beginnen lijkt Angelo Tijssens zijn Terug naar Blankenberge te hebben geschreven, maar anders dan het Terug naar Reims van Didier Eribon levert dit eerder begripvolle, kritische noten dan een beenharde analyse op, gepaard gaande met nostalgisch-dromerig aanvoelende mijmeringen over de kindertijd en het opgroeien aan de Belgische kust, over wat hetzelfde bleef en wat veranderde, de grijsheid van de zee en het beton en de felle kleuren, herinneringen, vakantie, ijsjes en garnaalkroketten, het toerisme in alle maten en soorten, het hotel van zijn grootouders dat werd overgenomen door het ziekenfonds, de wolken, het strand, de dromen en de liefde.
Een novelle die leest als een zeegedicht in proza, warm en intiem van toon, die de misschien typisch Belgische lelijkheid toch maar prachtig en met veel liefde in woorden vat.
(*** ½)
(Dinie Boogaert)
Met Beginnen lijkt Angelo Tijssens zijn Terug naar Blankenberge te hebben geschreven, maar anders dan het Terug naar Reims van Didier Eribon levert dit eerder begripvolle, kritische noten dan een beenharde analyse op, gepaard gaande met nostalgisch-dromerig aanvoelende mijmeringen over de kindertijd en het opgroeien aan de Belgische kust, over wat hetzelfde bleef en wat veranderde, de grijsheid van de zee en het beton en de felle kleuren, herinneringen, vakantie, ijsjes en garnaalkroketten, het toerisme in alle maten en soorten, het hotel van zijn grootouders dat werd overgenomen door het ziekenfonds, de wolken, het strand, de dromen en de liefde.
Een novelle die leest als een zeegedicht in proza, warm en intiem van toon, die de misschien typisch Belgische lelijkheid toch maar prachtig en met veel liefde in woorden vat.
(*** ½)
August 10, 2025
Ik wenste dat ik nog moest beginnen aan Beginnen. Maar kijk, het goede aan goede boeken is dat ge altijd weer opnieuw kunt beginnen! En dat een goed boek alleen maar beter wordt. Gelezen met zicht op de mooie zee, zout in mijn verwapperde haar en gebouwen die doen denken aan Het Hotel achter mij. En o, de herinneringen aan vakantie en eten aan zee toen ik nog een klein Tessaatje was 🫀
September 29, 2025
weer een knaller van angelo!!!
October 11, 2025
prachtig! deed me reflecteren over het geheugen en over belichamingen - alles verandert, maar toch blijft alles ook hetzelfde, in hetgeen wat je herinnert
October 3, 2025
Aw!! Dit boek is als een warme zeebries in je gezicht - heerlijk maar zo snel gepasseerd. Extra speciaal want 1) zelf een kind van de zee, en 2) gesigneerd exemplaar!!!
——
“De Fransen hebben twee uitdrukkingen voor herinneren. 'Je me rapelle' of 'je me souviens’. De eerste gaat over waar je je sleutels hebt gelaten of hoeveel die rekening bedroeg, de tweede gaat over het ouderlijke huis waarin die sleutel past of de verloren geliefde die die rekening betaalde.”
“Ik gloei nog na zoals de stenen op de dijk, ik straal de warmte terug die ik overdag opsla.”
“Ik ben aangespoeld, ik ben teruggekeerd naar de kust, ik kijk al uit naar mijn vertrek. Dat is de enige manier om hier nog terug te komen.”
——
“De Fransen hebben twee uitdrukkingen voor herinneren. 'Je me rapelle' of 'je me souviens’. De eerste gaat over waar je je sleutels hebt gelaten of hoeveel die rekening bedroeg, de tweede gaat over het ouderlijke huis waarin die sleutel past of de verloren geliefde die die rekening betaalde.”
“Ik gloei nog na zoals de stenen op de dijk, ik straal de warmte terug die ik overdag opsla.”
“Ik ben aangespoeld, ik ben teruggekeerd naar de kust, ik kijk al uit naar mijn vertrek. Dat is de enige manier om hier nog terug te komen.”
October 22, 2025
In dit fijne, zwierige boekje haalt Angelo Tijssens niet alleen herinneringen naar boven aan zijn eigen jeugd als kleinzoon van een hoteleigenaar in Blankenberge, hij roept ook mijn eigen jeugdige zomerdagen weer op, aan een andere maar eigenlijk dezelfde zee. Het ijsje met banaan -over de smaak -telkens weer banaan- hadden we een kilometer lang getwijfeld en gediscussieerd, een aperitiefje bij de Rubens, skeeleren op de dijk, het vuurwerk op de Nationale Feestdag, noem maar op. Maar in de gloed van de ondergaande zon schemert ook steeds meer de pijn van Tijssens' jonge jaren door, de eenzaamheid, de angst. De verfijnde manier, waarop Tijssens suggestie opwekt, golvend op zorgvuldige herhaling, vervult me ook nu weer met een gevoel van zachte, knagende warmte.
'De jaren in Het Hotel waren allang voorbij en de zomer strekte zich voor me uit, met namiddagen op het brede strand. Het ijsje, de zwembroek die goedkoper was dan die van de kinderen uit mijn klas. Die kinderen gingen skiën en ze hadden meer dan één ouder en amper blauwe plekken. Doe elke dag iets wat je bang maakt, zei Baz en aan het einde van de dag ging ik dus naar huis.'
Vier sterren, het mocht een paar dagen langer duren, daar op het strand van Blankenberge.
'De jaren in Het Hotel waren allang voorbij en de zomer strekte zich voor me uit, met namiddagen op het brede strand. Het ijsje, de zwembroek die goedkoper was dan die van de kinderen uit mijn klas. Die kinderen gingen skiën en ze hadden meer dan één ouder en amper blauwe plekken. Doe elke dag iets wat je bang maakt, zei Baz en aan het einde van de dag ging ik dus naar huis.'
Vier sterren, het mocht een paar dagen langer duren, daar op het strand van Blankenberge.
November 4, 2025
Een zee (aan nostalgie) in zakformaat!
“Ik ben een losse zomerdag, licht als linnen. Ik ben een onderzeeër, ik duik onder en verdwijn van de radar en duik in een nieuwe haven weer op.”
“Ik ben dansende kreeften.. Verder weg van hier is veel dichter bij daar. Kom, join the dance.” ;—)
“Ik ben een losse zomerdag, licht als linnen. Ik ben een onderzeeër, ik duik onder en verdwijn van de radar en duik in een nieuwe haven weer op.”
“Ik ben dansende kreeften.. Verder weg van hier is veel dichter bij daar. Kom, join the dance.” ;—)
October 11, 2025
http://looneybooks79.blog/2025/10/11/...
Één beeld: een kanariegeel gebouw met een bizarre blauwe constructie op het dak en op het gelijkvloers een gevel van glas... dat ene beeld is het uitgangspunt van deze novelle van Angelo Tijssens.
Het boek wisselt af tussen het heden waarbij het hoofdpersonage (Angelo zelf) kijkt naar de plek waar 'Petit Rouge' staat/stond (geen idee eigenlijk of het intussen al afgebroken werd? Ik weet dat er heel wat discussie is ontstaan over de gevel en over het al dan niet laten bouwen van een nieuwe woontoren) en hoe hij mijmert over een tijd toen hij op zijn tong beet, hoe zijn grootouders bijna eigenaar werden van 'Petit Rouge' en vooral hoe het gebouw doorheen de jaren is geëvolueerd om te eindigen als hotel, onder het socialistisch ziekenfonds (De Voorzorg) die vakanties voor iedereen willen betaalbaar maken.
Het is een kort verhaal maar bevat zoveel emotie, zoveel nostalgie (ook voor mezelf want de eerste zomers die ik bij mijn vriend in het begin samen doorbracht, waren ook in Blankenberge en dat gele gebouw is gewoon iconisch en onvergetelijk). Een novelle over vergane glorie en over dromen van de toekomst, dat is 'Beginnen'!
“Want iedereen heeft recht op vakantie aan zee, iedereen heeft recht op verlof, zonnebrand en meeuwenkak.”
Eigenlijk zou je dit boekje mee moeten nemen naar Blankenberg, op een stoel of bank neerzijgen, de zee achter je en Le Petit Rouge voor je en daar zou je moeten aan het lezen gaan... met de geur van de zee in je neus en het vooruitzicht om een pot mosselen te kunnen gaan eten ergens op de dijk of in één van de restaurantjes in de stad ergens.
Van Angelo verschenen eerder al de geweldige boeken 'De Randen' (dat intussen al in meerdere talen werd vertaald) en 'Het einde van de Straat'. Angelo weet vaak in zijn verhalen een kleine zere plek bloot te leggen van waaruit hij zijn verhaal verder opbouwt, en dit in een heldere prozaïsche taal die doet lezen. Op literair vlak is Angelo sowieso één van de betere Belgische schrijvers van de laatste jaren. Daarnaast schrijft hij ook mee aan filmscenario's zoals voor Girl, Close en het recent verschenen Julian, gebaseerd op het boek van Fleur Pierets.
Één beeld: een kanariegeel gebouw met een bizarre blauwe constructie op het dak en op het gelijkvloers een gevel van glas... dat ene beeld is het uitgangspunt van deze novelle van Angelo Tijssens.
Het boek wisselt af tussen het heden waarbij het hoofdpersonage (Angelo zelf) kijkt naar de plek waar 'Petit Rouge' staat/stond (geen idee eigenlijk of het intussen al afgebroken werd? Ik weet dat er heel wat discussie is ontstaan over de gevel en over het al dan niet laten bouwen van een nieuwe woontoren) en hoe hij mijmert over een tijd toen hij op zijn tong beet, hoe zijn grootouders bijna eigenaar werden van 'Petit Rouge' en vooral hoe het gebouw doorheen de jaren is geëvolueerd om te eindigen als hotel, onder het socialistisch ziekenfonds (De Voorzorg) die vakanties voor iedereen willen betaalbaar maken.
Het is een kort verhaal maar bevat zoveel emotie, zoveel nostalgie (ook voor mezelf want de eerste zomers die ik bij mijn vriend in het begin samen doorbracht, waren ook in Blankenberge en dat gele gebouw is gewoon iconisch en onvergetelijk). Een novelle over vergane glorie en over dromen van de toekomst, dat is 'Beginnen'!
“Want iedereen heeft recht op vakantie aan zee, iedereen heeft recht op verlof, zonnebrand en meeuwenkak.”
Eigenlijk zou je dit boekje mee moeten nemen naar Blankenberg, op een stoel of bank neerzijgen, de zee achter je en Le Petit Rouge voor je en daar zou je moeten aan het lezen gaan... met de geur van de zee in je neus en het vooruitzicht om een pot mosselen te kunnen gaan eten ergens op de dijk of in één van de restaurantjes in de stad ergens.
Van Angelo verschenen eerder al de geweldige boeken 'De Randen' (dat intussen al in meerdere talen werd vertaald) en 'Het einde van de Straat'. Angelo weet vaak in zijn verhalen een kleine zere plek bloot te leggen van waaruit hij zijn verhaal verder opbouwt, en dit in een heldere prozaïsche taal die doet lezen. Op literair vlak is Angelo sowieso één van de betere Belgische schrijvers van de laatste jaren. Daarnaast schrijft hij ook mee aan filmscenario's zoals voor Girl, Close en het recent verschenen Julian, gebaseerd op het boek van Fleur Pierets.
November 17, 2025
Mee verdwalen aan de kust en hopen dat dat nog honderden pagina’s doorgaat.
Aanradertje.
Aanradertje.
August 8, 2025
Ode aan de Belgische kust! 🌊
October 19, 2025
Een tip van de krant, en een zeer geslaagde tip. Heerlijk poëtisch, nostalgisch en gelaagd. Wat een smaakmakend tussendoortje, gelijk ne goeien dame blanche op den dijk
October 31, 2025
Dat je de Belgische kust en je eigen jeugd zo trefzeker en recht voor zijn raap kunt vatten in zo’n kort boekje wil zeggen dat je vol talent zit.
Doe elke dag iets wat je bang maakt, zei Baz en aan het einde van de dag ging ik dus naar huis.
October 8, 2025
“Ik ben een losse zomerdag, licht als linnen.” (p. 18)
Read
October 12, 2025“Ik maakte herinneringen en littekens zoals alle anderen. Waar de constructie aan de wereld werd blootgesteld, ging ze roesten. Ze schilferde af en verdween en in de holtes nestelden zich varianten, het verhaal werd nieuw bij elke hervertelling, alsof slechts de herinnering aan de laatste versie telde, de foto van het moment, los van tijd of context, netjes binnen de witte rand in postkaartformaat.”
December 9, 2025
Heerlijke Sonder-vibe.
Lievelingszin (over zand):
“Telkens als je het vergeten bent, telkens wanneer je denkt dat je het laatste stukje, het laatste restje ergens hebt verwijderd, duikt het weer op, ongevraagd en onverwacht. Zoals glitter, de naalden van een kerstboom en groot verlies.”
Lievelingszin (over zand):
“Telkens als je het vergeten bent, telkens wanneer je denkt dat je het laatste stukje, het laatste restje ergens hebt verwijderd, duikt het weer op, ongevraagd en onverwacht. Zoals glitter, de naalden van een kerstboom en groot verlies.”
September 30, 2025
en dat allemaal over fucking blankenberge of all places.
November 11, 2025
Fan vanaf de eerste pagina die ik van Angelo Tijssens las en ook dit is weer een pareltje!
Hij weet gevoelige plekken in onze (recente) geschiedenis zo goed te verweven in de rest van het verhaal. En ondertussen is het ook zo ontzettend mooi verwoord.
Hij weet gevoelige plekken in onze (recente) geschiedenis zo goed te verweven in de rest van het verhaal. En ondertussen is het ook zo ontzettend mooi verwoord.
November 27, 2025
Veel te lang over gedaan, maar ik wilde spaarzaam zijn. Het einde van beginnen nog even uitstellen. Wat een boek, wat een taal en wat een talent.
December 16, 2025
een goed geschreven tussendoortje
October 31, 2025
Een bladzijde of 70, meer heeft Angelo Tijssens niet nodig om het beroemde hotel Petit Rouge weer tot leven te wekken. In 'Beginnen' laat hij zijn intieme liefde voor dat gebouw voelen, ruiken en proeven. (...)
Tijssens vertelt dan wel de geschiedenis van Petit Rouge, maar eigenlijk is het hem daar niet om te doen. 'Beginnen' gaat over hoe hij zelf met het iconische gebouw vergroeid is geraakt, in de periode dat zijn grootouders het hotel uitbaatten.
Van op het strand monstert hij het pand terwijl hij steeds dieper wegglijdt in zijn eigen (dag)dromen en herinneringen. Hij ziet zichzelf weer in de keuken met zijn vingers door de chapelure graven, hoort de pianostemmer opnieuw aan het werk en krijgt de zoete smaak van zomerse lekkernijen in de mond.
De meest kleurrijke herinnering die uit de nevelen van Tijssens’ brein opdoemt, gaat over een valpartij die hem ooit een stuk van zijn tong kostte. Het is onmogelijk om die passage te lezen zonder de smaak van bloed te proeven. (...)
Dit kleine pareltje verschijnt op een perfect moment. Je voelt er de warmte van de zon nog even in schijnen, maar net als de zomer van 2025 is ook de tijd van hotel Petit Rouge echt wel voorbij.
[fragmenten uit: recensie in De Standaard, 17/10/2025]
Tijssens vertelt dan wel de geschiedenis van Petit Rouge, maar eigenlijk is het hem daar niet om te doen. 'Beginnen' gaat over hoe hij zelf met het iconische gebouw vergroeid is geraakt, in de periode dat zijn grootouders het hotel uitbaatten.
Van op het strand monstert hij het pand terwijl hij steeds dieper wegglijdt in zijn eigen (dag)dromen en herinneringen. Hij ziet zichzelf weer in de keuken met zijn vingers door de chapelure graven, hoort de pianostemmer opnieuw aan het werk en krijgt de zoete smaak van zomerse lekkernijen in de mond.
De meest kleurrijke herinnering die uit de nevelen van Tijssens’ brein opdoemt, gaat over een valpartij die hem ooit een stuk van zijn tong kostte. Het is onmogelijk om die passage te lezen zonder de smaak van bloed te proeven. (...)
Dit kleine pareltje verschijnt op een perfect moment. Je voelt er de warmte van de zon nog even in schijnen, maar net als de zomer van 2025 is ook de tijd van hotel Petit Rouge echt wel voorbij.
[fragmenten uit: recensie in De Standaard, 17/10/2025]
December 14, 2025
"Zandwormen vreten zich een gang door het wakke zand. Wat ze achteraan weer uitscheiden – slierten zand, een geheim handschrift dat enkel de meeuwen lijken te lezen. Ambachtelijke zeepier, hier."
October 26, 2025
De bananasplit bestaat echt niet meer.
November 25, 2025
Wat een fantastisch boek(je).
De vormgeving is heel fijn, het lettertype leest makkelijk weg. De zinnen zijn fantastich mooi; lang en simpel.
Ontzettend fan van dit boek!
De vormgeving is heel fijn, het lettertype leest makkelijk weg. De zinnen zijn fantastich mooi; lang en simpel.
Ontzettend fan van dit boek!
November 29, 2025
Fluogeel. Je boek valt op. En ook de titel spreekt me aan, komaan Sofie, begin! Het moet er ooit van komen. Het is nog niet te laat.
Dus ik begin. Ik neem een fluostift, want dat doe ik als ik boeken lees. Om hier en daar een zin aan te duiden. Of af en toe een mooi woord. En zo doe je dat met fluo. Hier en daar en Af en toe.
Maar ik heb alles ingekleurd. En ik begrijp helemaal waarom je boek in fluogeel gewikkeld is.
Dus ik begin. Ik neem een fluostift, want dat doe ik als ik boeken lees. Om hier en daar een zin aan te duiden. Of af en toe een mooi woord. En zo doe je dat met fluo. Hier en daar en Af en toe.
Maar ik heb alles ingekleurd. En ik begrijp helemaal waarom je boek in fluogeel gewikkeld is.
August 12, 2025
"We nemen wraak op wie we waren, op hoe we werkten. Dit is onze tijd. Van ons, van ons."
"Beginnen" is niet zomaar een lofzang op de kust, maar eerder een afwijzing ervan. Of beter nog: het is de kust die haar bezoekers afwijst. Steeds opnieuw. Op haar betonnen offerblokken en afbrokkelende zeedijken. Een nieuwe lichting pensionado’s, handdoekenkapers en gulzige schelpenvreters. Next! Maar te midden van al dat nieuwe — wat gebeurt er met wie blijft? Met de doorwinterde zeegangers?
In dit boekje vond ik daar een antwoord op. De kust is immers bereid ons allemaal uit te spugen. De baby met het zeewater en z'n herinneringen mee! Hup! Herinneringen die langzaam verschieten, zoals dat oranje behang dat ooit vrolijk was, maar nu in de zon een vale, gelige bekentenis aflegt.
"Iemand stelt vast dat ik huil en ik snik nu luid, ik weet niet waarom. Kom kom kom, zeggen ze, en dat ik triest ben omdat mijn grootmoeder dood is en ik weet nu al, op dat moment daar in de tijd, dat dat niet de aanleiding was, dat ik niet begreep, toch niet zoals nu, wat dat was en hoe onverbiddelijk. Ik knik, als om hen te sussen en ik krijg een koek in mijn hand en door het raam zie ik hoe hoog de zon staat, hoe de zee blinkt in zilvergrijs en de kleur van schubben"
En toch blijven we terugkomen. Alsof we geloven dat de zee ons deze keer wél zal houden, ons een plaats zal gunnen tussen haar slijk en schuim. Maar ze lacht alleen, trekt zich terug — en laat ons achter met zand in onze schoenen en verhalen die niemand gelooft.
"Beginnen" is niet zomaar een lofzang op de kust, maar eerder een afwijzing ervan. Of beter nog: het is de kust die haar bezoekers afwijst. Steeds opnieuw. Op haar betonnen offerblokken en afbrokkelende zeedijken. Een nieuwe lichting pensionado’s, handdoekenkapers en gulzige schelpenvreters. Next! Maar te midden van al dat nieuwe — wat gebeurt er met wie blijft? Met de doorwinterde zeegangers?
In dit boekje vond ik daar een antwoord op. De kust is immers bereid ons allemaal uit te spugen. De baby met het zeewater en z'n herinneringen mee! Hup! Herinneringen die langzaam verschieten, zoals dat oranje behang dat ooit vrolijk was, maar nu in de zon een vale, gelige bekentenis aflegt.
"Iemand stelt vast dat ik huil en ik snik nu luid, ik weet niet waarom. Kom kom kom, zeggen ze, en dat ik triest ben omdat mijn grootmoeder dood is en ik weet nu al, op dat moment daar in de tijd, dat dat niet de aanleiding was, dat ik niet begreep, toch niet zoals nu, wat dat was en hoe onverbiddelijk. Ik knik, als om hen te sussen en ik krijg een koek in mijn hand en door het raam zie ik hoe hoog de zon staat, hoe de zee blinkt in zilvergrijs en de kleur van schubben"
En toch blijven we terugkomen. Alsof we geloven dat de zee ons deze keer wél zal houden, ons een plaats zal gunnen tussen haar slijk en schuim. Maar ze lacht alleen, trekt zich terug — en laat ons achter met zand in onze schoenen en verhalen die niemand gelooft.
November 30, 2025
Ik ben begonnen en zo het eindigde ook weer. Wat een pracht boek. Angelo heeft me nog nooit teleurgesteld. Een poëtische en associatieve vertelling over sentiment, thuiskomen en een verloren jeugd.
Een boek waar ik zeker weten heel vaak opnieuw naar zal grijpen.
Een boek waar ik zeker weten heel vaak opnieuw naar zal grijpen.
December 8, 2025
4,8 ⭐️ Wat een prachtig boek. Over verloren, vertekende en vervolmaakte herinneringen uit je kindertijd. Een kindertijd aan zee, zoals elk kind dat wel eens meemaakte. “Ik heb de zon zien zakken in de zee”.
August 6, 2025
Ik zag de affiche op TAZ en kocht het meteen. Perfecte sfeersetting voor een verblijf aan de kust
October 28, 2025
Prachtig geschreven, prachtig voorgelezen. ❤️
Displaying 1 - 30 of 45 reviews